Dit is deel 1 van een opbouwende reeks (grotendeels) waargebeurde verhalen waarin wij als stel voor het eerst meemaken hoe het is om anderen toe te laten in ons seksleven. Wij hebben dit eerst vooral voor ons zelf opgeschreven, maar zijn stiekem toch benieuwd wat anderen hier van vinden en ook open staan voor vergelijkbare avonturen. De opbouw is langzaam en wordt intenser en intenser naarmate de delen vorderen. Het zijn in totaal 6 delen, tot nu toe ;) ...

Het was een ijskoude, kristalheldere avond op Schiphol. De lucht was scherp en fris, de wintersterren priemden door de hemel, en de kilte leek zich op te stapelen op de glazen gevels van de aankomsthal. Marlene had zich uitbundig voorbereid op mijn terugkomst, haar outfit zorgvuldig samengesteld om precies de juiste indruk achter te laten. Na een week vol zakelijke verplichtingen in Scandinavië; vergaderingen die eindeloos leken, formele diners en slechts gestolen momenten om elkaar pikante berichten en foto's te sturen, was de spanning naar ons weerzien intens. Dit was niet alleen een emotioneel verlangen, maar vooral ook een diepgeworteld fysiek gemis dat geblust moest worden.

Ze stond daar, rechtop en zelfverzekerd, in het hart van de drukte. Haar lange, chocoladekleurige leren jas was zorgvuldig dichtgeknoopt, alsof het een geheim bewaarde. Onder de jas droeg Marlene een uitdagende rode leren push-up bh, die haar volle cup D verleidelijk bij elkaar drukte waardoor het uitzicht op haar decolleté precies was zoals ik het graag zag. Haar sterke benen verdwenen onder haar jas in de over-de-kniehoge slangenprint laarzen die op het randje van ordinair balanceren, maar door Marlene moeiteloos sexy werden gedragen. De hakken van de laarzen gaven haar extra lengte en lieten haar heupen verleidelijk wiegen bij elke stap, haar goed gevormde ronde billen kwamen zelfs in de stijve lange leren jas goed zichtbaar uit. Haar benen krachtig en gespierd van het trainen van de afgelopen dagen. Het tikken van die hakken op de tegelvloer was bijna hypnotiserend, een sensueel ritme dat zelfs boven het geroezemoes van de luchthaven uitkwam. Haar haar had ze speciaal gedaan, speelse krullen die over haar schouders vielen en haar al scherpe uitstraling nog onweerstaanbaarder maakten.

Onderweg vanaf de parkeerplaats had ze het gemerkt: blikken die bleven hangen, mannen die hun pas inhielden om net iets langer te kijken, en vrouwen die haar met een mix van jaloezie en bewondering opnamen. Het liet haar een beetje blozen, maar het gaf haar vooral een kick. Ze wist precies wat voor effect ze had, en ze genoot ervan. Tegelijk voelde ze die lichte spanning in haar buik, wetend dat er zonder die jas alleen een zeer pikante outfit over bleef.

Haar telefoon trilde. Een bericht van mij: “Slecht nieuws, vlucht vertraagd. Nog 1,5 uur dan pas landen. Ik kan niet wachten om je te zien en voelen….maar nog even geduld schatje” Ze zuchtte zachtjes, haar lippen vormden een glimlach terwijl ze terug typte: “Ik wacht op je. Maar ik ga ondertussen even wat drinken in mijn overdreven outfit... xx”, het bericht vergezeld van een foto vanuit de centrale hal boven de treinsporen. Ze keek om zich heen en zag een sfeervolle bar tegenover de aankomsthal, naast de inmiddels gesloten Hunkemöller aangezien het al na 20:00 was. De warme gloed van de lampen en het geluid van zachte jazzmuziek trokken haar naar binnen. Marlene nam plaats aan een hoge barkruk bij het raam, met zicht op de aankomsthaldeuren, haar jas nog steeds stevig om haar heen geslagen, ze zouden daar eens moeten weten. Ze bestelde een glas witte Verdejo en liet haar blik door de ruimte glijden. Niet lang daarna kwam een knappe man binnen. Hij had een open, vriendelijke uitstraling, donkere ogen en een zelfverzekerde lach. Zijn witte overhemd zat strak om zijn gespierde torso en de licht versleten spijkerbroek gaf hem een nonchalante uitstraling. Hij droeg een mooie Rolex om zijn pols die zacht glinsterde in het licht. Hij ging aan de bar zitten, slechts een paar stoelen van haar vandaan, en bestelde een whisky. Na een paar minuten kruisten hun blikken elkaar. Hij lachte vriendelijk en zei: “Wachten is altijd minder leuk in je eentje, toch?”. Marlene glimlachte terug. “Dat klopt. Mijn vriend zijn vlucht is vertraagd. En jij?”. “Ik wacht op een vriend. Maar hij landt pas over twee uur. Het lijkt erop dat we allebei even geduld moeten hebben,” zei hij met een knipoog. Ze stelde zich voor. “Marlene” zei ze, haar hand lichtjes uitstrekkend. “Thiago” antwoordde hij, terwijl hij haar hand kort vastpakte. Zijn grip was stevig, zijn hand warm. Er viel een korte stilte waarin ze elkaar openlijk bestudeerden.

“En? Hoe was Scandinavië?” vroeg Thiago, zijn hoofd een beetje schuin. “Hoe weet je dat?” vroeg Marlene verrast. “Je zei dat je vriend zijn vlucht vertraagd was. Ik gokte gewoon dat hij terugkomt van een zakenreis. Scandinavische vluchten hebben dat wel vaker,” zei hij nonchalant. Ze lachte. “Je bent goed. Inderdaad, hij is daar voor werk. Maar ik ben vooral blij dat hij eindelijk bijna thuis is”. “Het lijkt erop dat jullie een goede relatie hebben” zei Thiago, terwijl hij zijn glas hief. “Op wachten op de mensen die belangrijk zijn.”. Marlene glimlachte en hief haar glas. “Op geduld…..”. Hun gesprek ontwikkelde zich moeiteloos. Thiago bleek niet alleen charmant, maar ook opmerkzaam. Hij complimenteerde Marlene op een manier die haar nieuwsgierigheid prikkelde en zo kabbelde het gesprek voort. “Je hebt een bijzondere uitstraling,” zei hij na een tijdje. Zijn blik was direct, maar niet opdringerig. “Ik kan me voorstellen dat je ergens binnenloopt en dat iedereen even stilvalt.” Marlene voelde haar wangen kleuren, maar vond de opmerking vleiend maar te gretig. “Zoiets zegt mijn vriend soms ook,” antwoordde ze daarom luchtig, hoewel ze een vleugje trots voelde. “Hij heeft gelijk,” zei Thiago eenvoudig. “Sommige dingen kun je gewoon niet over het hoofd zien.” Ze speelde met het glas in haar hand en keek hem aan. “En jij? Wat maakt jou zo goed in het maken van complimenten?”. Hij lachte zacht. “Misschien ben ik gewoon goed in het opmerken van wat mooi is. Maar eerlijk gezegd, je maakt het niet moeilijk”. Zijn stem was kalm, bijna intiem. Marlene merkte hoe ze zich steeds meer op haar gemak voelde, ondanks de groeiende spanning in haar hoofd. Er was iets intrigerends aan Thiago; hij leek geen haast te hebben, geen druk uit te oefenen, maar zijn woorden en houding maakten haar toch nieuwsgierig.

“Je bent echt goed hierin,” zei ze, haar toon licht plagerig. “Ik vraag me af of je altijd zo galant bent, of dat ik gewoon geluk heb vanavond”. Hij leunde iets naar voren, zijn elleboog rustend op de bar. Zijn stem werd lager, zijn woorden zachter, bijna fluisterend. “Misschien een beetje van beide. Maar eerlijk gezegd, Marlene, sommige mensen verdienen net dat beetje extra aandacht.” Zijn blik bleef lang op haar rusten, en de lucht leek zwaarder te worden met de onuitgesproken spanning tussen hen.

Ze voelde een tinteling bij zijn woorden, alsof haar hele lichaam zich bewust werd van de situatie. “Je bent goed in mysterieuze antwoorden geven,” zei ze, maar haar stem klonk zachter, haar zelfverzekerdheid begon langzaam plaats te maken voor iets anders. “En jij bent goed in het ontwijken van complimenten,” kaatste hij terug, met een speelse grijns die niet helemaal het vuur in zijn ogen verborg. “Maar ik denk dat je wel weet wat ik bedoel, toch?”. Marlene’s ademhaling versnelde onbewust, en ze voelde hoe haar hand de rand van het glas steviger omklemde. “Misschien weet ik dat,” zei ze zachtjes, terwijl haar ogen zich niet van de zijne afwendden. Ze voelde een sensatie die ze niet helemaal kon plaatsen; een mix van nieuwsgierigheid, spanning, en een vleugje schuld.

“Je hebt een prachtige manier van jezelf zijn,” vervolgde Thiago. “Ik weet zeker dat je vriend dat elke dag ziet. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er van geniet om je zo hier nu te zien”. Zijn woorden waren nauwelijks meer vleiend; ze waren bijna een bekentenis. Marlene’s hartslag ging sneller. Ze wilde iets zeggen, een grapje maken om de spanning te breken, maar de ernst in zijn blik hield haar tegen.

Marlene voelde de warmte in haar gezicht opkomen en keek kort naar het glas in haar hand, alsof ze daar een uitweg kon vinden voor de intensiteit van het moment. Thiago zweeg even, en de stilte tussen hen voelde geladen, alsof elk woord dat zou volgen van betekenis moest zijn. Toen ze haar blik weer omhoog bracht, ontmoette ze opnieuw zijn donkere ogen, die haar vast leken te houden. Het gesprek duurde zo voort en ging over werk, het gezin, sporten en andere hobby’s, maar een licht merkbare spanning bleef. “Ik moet zeggen,” zei ze uiteindelijk, haar stem net stevig genoeg om de lichte spanning in haar lijf te verhullen “dat ik niet had verwacht zo’n gesprek te hebben terwijl ik op mijn vriend wacht.” Haar woorden waren bedoeld om wat luchtigheid te brengen, maar de dubbelzinnigheid erin liet ruimte voor interpretatie. Thiago lachte zachtjes, een laag, warm geluid dat door de ruimte leek te resoneren. “Soms brengt het wachten onverwachte ontmoetingen met zich mee,” zei hij, zijn stem zacht maar vol betekenis. Hij nam een slok van zijn whisky en zette het glas langzaam neer. “En sommige momenten… voelen alsof ze niet zomaar toevallig zijn.”

Marlene wist niet precies wat haar had aangetrokken in zijn woorden, zijn aanwezigheid, maar het was er; onmiskenbaar. Ze voelde zich tegelijkertijd betrapt en betoverd. Ze haalde diep adem en besloot de controle over het gesprek terug te pakken. “Je hebt een manier van praten die gevaarlijk kan zijn,” zei ze met een speelse glimlach. “Je moet wel vaak in dit soort situaties terechtkomen.” Hij leunde iets naar achteren en glimlachte breed. “Misschien wel. Maar ik moet toegeven dat dit... anders voelt. Je bent anders.” Er klonk een lichte nervositeit door in haar lach. “Je weet dat dit nergens heen kan… toch?” zei ze, haar blik uitdagend maar haar stem zachter dan ze wilde. “Dat weet ik,” antwoordde hij onmiddellijk, zonder een spoor van twijfel. “Maar dat betekent niet dat ik niet van dit moment mag genieten.” Zijn ogen dwaalden kort naar haar hand, die nog steeds het glas stevig vasthield, alsof ze de spanning fysiek moest afvoeren. “En ik denk dat jij dat ook doet.” De sfeer in de bar leek warmer te worden en de muziek op de achtergrond minder aanwezig. Marlene speelde met een lok van haar haar en voelde de spanning in haar borst zich verspreiden. Ze wilde niet toegeven dat hij gelijk had, maar iets in haar houding; een subtiele verschuiving op de kruk, een zachte glimlach die langer bleef hangen, die verraadde haar. “Je hebt een punt” zei ze, haar stem nauwelijks boven een fluistering. Ze nam een laatste slok van haar wijn en zette het glas neer alsof ze daarmee een grens trok die ze tegelijkertijd hoopte dat hij zou respecteren, maar ook zou testen. Marlene lachte zacht, haar vingers speelden met de rand van haar glas. “Al moet ik toegeven, dit gesprek gaat iets anders dan ik had verwacht.” “Dat is niet per se slecht,” zei Thiago met een kleine glimlach.

Hij leunde iets dichter naar haar toe, zijn stem daalde tot een fluistering, laag en met een zinderende belofte. “Wat als ik je vertel dat ik dit gesprek graag een keer verder zou voeren op een andere plek? Ergens waar niets te gek is, en de spanning van dit moment slechts een voorproefje is van wat mogelijk is?” Marlene hield zijn blik vast, haar lippen lichtjes geopend terwijl ze de woorden tot zich door liet dringen. Haar wenkbrauw trok zich op, ogenschijnlijk sceptisch, maar haar ogen verraadden een nieuwsgierigheid die ze niet volledig kon onderdrukken. “Wat voor plek is dat?” haar stem was kalm, bijna luchtig, maar de lichte hapering in haar ademhaling verried dat ze meer wilde weten. Hij glimlachte, traag en met een vleugje uitdaging. “BLS, een soort feest. Geen gewoon feest, maar een ervaring. Een plek waar mensen samenkomen om hun verlangens te ontdekken. Waar grenzen worden verlegd, en niets hoeft, maar alles kan.”

Zijn woorden dreven als een elektrische spanning door haar heen. Marlene wist precies wat BLS was. De gedachte eraan deed haar hart sneller kloppen, terwijl haar vingers onbewust langs de rand van haar glas streken. Haar blik gleed kort naar zijn lippen en vervolgens naar zijn ogen. “En hoe weet jij dan van dit... feest?” haar stem droeg een vleugje onschuld, alsof ze de suggestie niet helemaal begreep, maar haar lichaam vertelde een ander verhaal. Zijn ogen ontmoetten die van haar, een mix van speelsheid en vastberadenheid. “Laten we zeggen dat ik niet bang ben om nieuwe ervaringen op te doen. Het onbekende heeft altijd mijn nieuwsgierigheid gewekt.” Zijn blik gleed langzaam over haar gezicht, haar hals, tot hij bleef hangen bij haar decolleté. Het was subtiel, maar de hitte van zijn blik voelde ze bijna fysiek. Een onverwachte rilling liep over haar rug en ze voelde hoe haar tepels tegen de binnenkant van haar bh aan duwden. Onbewust leek ze zich iets rechter op te zetten, haar jas iets verschuivend waardoor die iets meer open stond.

Ze slikte, haar ademhaling een fractie zwaarder terwijl ze zijn woorden liet bezinken. De lucht tussen hen leek intenser, bijna tastbaar. “En wat maakt je zo zeker dat ik hierin geïnteresseerd zou zijn?” vroeg ze, haar stem schijnbaar koeltjes, maar haar benen kruisten zich langzaam, haar beweging verleidelijk zonder dat ze het zelf volledig leek te beseffen. Hij leunde achterover, zijn houding ontspannen maar zijn ogen vol intentie. “Je bent hier nog steeds, Marlene. Je speelt mee. En je stelt de juiste vragen.”

Ze lachte zachtjes, haar lippen licht trillend terwijl haar vingers het glas loslieten en haar hand naar haar dij gleed. “En stel dat ik nieuwsgierig ben?” haar stem klonk zachter nu, bijna hees van de spanning die ze voelde. Thiago pakte zijn telefoon, draaide het langzaam in zijn hand, en hield het vervolgens omhoog. “Dan wisselen we nummers uit. En als je besluit dat je nieuwsgierigheid sterker is dan je twijfels... dan zie ik je daar.” Ze keek naar het scherm van zijn telefoon, haar eigen hartslag duidelijk voelbaar in haar keel. De gedachte aan wat dit kon betekenen, aan het onbekende dat haar lokte, deed haar ademhaling versnellen. Ze pakte haar telefoon, haar vingers licht trillend terwijl ze zijn nummer opsloeg. “BLS, dus,” zei ze, haar stem laag en bijna ondeugend. “Misschien zie ik je daar.” “Misschien wel,” zei hij met een knipoog. Zijn stem was ontspannen, maar de blik in zijn ogen vertelde een ander verhaal. “En neem je vriend mee... als hij net zo openstaat voor avontuur als jij.”

De tinteling die zijn woorden veroorzaakten, was niet te negeren. Ze stond langzaam op, haar ogen een moment glijdend naar de deuren van de aankomsthal, voordat ze terug naar hem keek. “Tot ziens, Thiago,” zei ze zacht, haar stem beladen met een spanning die ze niet langer kon verhullen.

“Tot ziens, Marlene” antwoordde hij, terwijl hij zijn glas lichtjes hief. Zijn glimlach was evenveel een uitnodiging als een uitdaging. Een belofte van meer.

Marlene haar hand gleed onbewust over de voorkant van haar jas, die haar uitdagende outfit verborgen hield. Het gevoel van de leren stof tegen haar huid bracht haar terug naar het hier en nu. De aankomsthal was nog steeds gevuld met de constante stroom van mensen, en ze bleef staan bij het raam, haar ogen gefixeerd op de deur waar ze wist dat ik elk moment doorheen zou komen. Toen de deuren van de aankomsthal eindelijk opengingen en ik naar buiten stapte, voelde ze een golf van opluchting en verlangen door haar heen gieren. Mijn blik vond die van haar meteen, en een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. Zelfverzekerd loop ik op jou af, mijn koffer achter me aan rollend. Als ik bijna bij je ben laat je je jas iets losser hangen, een subtiele beweging die jouw decolleté net genoeg liet zien om mijn aandacht te trekken. Mijn ogen gleden er kort overheen, en mijn glimlach wordt speels. "Wat een ontvangst," zeg ik terwijl ik je in mijn armen trek. “Je hebt geen idee hoe erg ik je heb gemist,” fluister je, je lippen dicht bij mijn oor “en hoe geil ik ben…” zeg je er nog zachter achteraan. Je handen glijden langzaam over mijn rug, je vingers even lichtjes knijpend, alsof je mij wilde verzekeren dat dit moment echt was. “Nou, als dit is hoe je mij mist, mag ik vaker weggaan,” grap ik, maar de intensiteit in mijn blik verried dat ik jou evenveel had gemist. Als we samen naar de Valet parking P6 lopen, houd je mij stevig vast, alsof je mijn aanwezigheid fysiek nodig had om de rest van je gedachten te verdringen.