Een man rond de vijfentwintig jaar oud, met een gespierd maar lenig postuur. Dit was het resultaat van jarenlange training. Zijn donkerbruine haar zit in een warrige, natuurlijke slag, licht vochtig van het zweet. Onder scherpe jukbeenderen en een rechte kaaklijn fonkelen zijn grijsgroene ogen, gefocust op het pad voor hem. Hij draagt een zwarte sportlegging onder een loszittende donkerblauwe hardloopshort en een strak, ademend shirt dat zijn gespierde armen accentueert. Op zijn pols flikkert het scherm van een smartwatch, en in zijn oren dreunen de klanken van Linkin Park's nieuwste nummer terwijl hij in een steady tempo doorrent.

De schemering werpt lange schaduwen over het bospad, en net wanneer hij langs het meer loopt, valt iets hem op in zijn ooghoek. In de bosjes ligt een meisje, haar slanke figuur half verborgen tussen de bladeren. Ze lijkt net gevallen, haar knie geschramd en haar handen steunend op de grond. Haar lange, donkerrode haar hangt als een losse waterval om haar gezicht, en haar heldere blauwe ogen kijken geschrokken op als hij stopt. Ze draagt een wijde trui, vaalgrijs en te groot voor haar tengere gestalte, en een gescheurde zwarte skinny jeans. Haar sneakers zijn versleten, alsof ze al veel hebben meegemaakt.

Hij stopt abrupt, haalt zijn oortjes uit en kijkt haar bezorgd aan. "Gaat het?" vraagt hij, zijn ademhaling nog snel van het rennen. "Wat is je naam?”

Mathew keek het meisje – Julie – met een mengeling van verwarring en amusement aan. Haar blauwe ogen fonkelden ondeugend terwijl ze haar warrige rode haar achter haar oor streek.

"Mijn vriendinnen dachten dat het grappig zou zijn om me hier achter te laten," zei ze met een scheve glimlach. "Ze hebben me een opdracht gegeven, en ik mag pas terugkomen als ik hem heb uitgevoerd."

Mathew trok een wenkbrauw op en kruiste zijn gespierde armen. "En die opdracht is…?"

Julie stond op, klopte de bladeren van haar trui en keek hem met een speelse blik aan. "Dat ga ik je niet vertellen."

Voor hij kon reageren, greep ze zijn pols en trok hem plotseling mee de bosjes in. Mathew struikelde bijna over een wortel terwijl hij zich liet meesleuren, zijn hartslag nog steeds hoog – nu niet meer alleen van het rennen.

"Julie, wacht even!" protesteerde hij.

"Waar neem je me mee naartoe?"

Ze keek even over haar schouder en gaf hem een geheimzinnige glimlach. "Je zult het wel zien.”

Mathew liet zich, nog steeds licht buiten adem, meevoeren door Julie's stevige greep. Zijn hardloopschoenen kraakten op de takken en bladeren onder hen terwijl ze zich een weg baanden door de dichtbegroeide bosjes. Hij had dit pad vaker gelopen, maar het huisje dat plots voor hen opdook had hij nog nooit eerder gezien. Het stond half verscholen tussen de bomen, een klein houten gebouwtje met een dak van verweerde dakpannen en ramen die het laatste beetje schemerlicht weerkaatsten.

Julie duwde de oude deur open en trok hem mee naar binnen. De ruimte was eenvoudig: een houten vloer, een paar oude stoelen en een lage bank tegen de muur. Mathew keek om zich heen, nog steeds niet helemaal begrijpend wat hier gebeurde.

"Ga zitten," zei ze speels, terwijl ze hem naar de bank duwde.

Hij liet zich zakken, zijn grijsgroene ogen vol nieuwsgierige verwondering op haar gericht. Julie deed een stap achteruit, haar vingers gleden naar de zoom van haar vale grijze trui. In één soepele beweging trok ze hem over haar hoofd en gooide hem achteloos op de vloer.

Mathew slikte. Onder de trui droeg ze een strak zwart sporttopje dat haar slanke, maar gespierde figuur onthulde. Haar huid lichtte op in het zachte, schemerige licht dat door de ramen naar binnen viel.

Ze bewoog langzaam, haar heupen wiegden zachtjes op een ritme dat hij niet kon horen, maar dat zij leek te voelen. Haar handen gleden langs haar eigen lichaam terwijl ze dichterbij kwam, haar blauwe ogen diep in de zijne gegraven.

Mathew voelde zijn hart nog sneller slaan, dit keer niet meer van het rennen. "Julie," begon hij, maar zijn stem klonk schor, bijna onzeker.

Ze legde een vinger op haar lippen en glimlachte speels. "Sst... geniet gewoon."

En met een ondeugende twinkeling in haar ogen begon ze verder te dansen.

Voordat Mathew iets kon zeggen, haakte Julie haar vingers onder de rand van haar sporttopje. Met een trage, zelfverzekerde beweging trok ze het omhoog, onthullend wat eronder zat. Haar blauwe ogen bleven op hem gericht, speels en uitdagend, terwijl ze het kledingstuk achteloos op de grond liet vallen.

Mathew voelde zijn ademhaling versnellen, maar niet meer van het rennen. De sfeer in het kleine huisje veranderde—het was niet langer alleen een spontane ontmoeting tussen twee vreemden. Er hing een spanning in de lucht, iets ongrijpbaars, iets wat hij niet had verwacht toen hij vanavond zijn gebruikelijke rondje ging hardlopen.

Julie bleef bewegen, haar slanke lichaam volgde een ritme dat alleen zij leek te horen. Haar handen gleden over haar eigen huid terwijl ze dichter naar hem toe kwam, haar lippen gekruld in een speelse glimlach.

Mathew verschoof op de bank, zijn blik gevangen tussen haar ogen en haar lichaam. Hij wist niet zeker of hij moest ingrijpen of gewoon moest afwachten wat er zou gebeuren.

"Je bent stil," fluisterde Julie met een grijns. Ze boog zich iets naar voren, haar warme adem streelde zijn huid. "Vind je het niet leuk?”

Mathew voelde de hitte in de kleine ruimte toenemen. De schemering buiten wierp lange schaduwen op de houten vloer, en het enige geluid was hun ademhaling, het zachte geschuifel van haar voeten en het ritme van haar bewegingen. Julie speelde met de rand van haar jeans, haar vingers langzaam langs de stof glijdend terwijl ze haar heupen bleef wiegen.

Haar ogen, diepblauw en vol uitdaging, bleven op hem gericht terwijl ze langzaam de knoop van haar broek losmaakte. Het kleine, bijna onhoorbare klikje weerklonk in de stilte, gevolgd door het zachte geritsel van stof terwijl ze de rits omlaag trok. Haar bewegingen waren traag, gecontroleerd, alsof ze elk moment wilde laten voelen.

Mathew voelde een spanning in zijn lichaam die niets met zijn hardloopsessie te maken had. Hij klemde zijn handen om de rand van de bank, zijn ademhaling verzwaard terwijl hij toekeek hoe Julie haar heupen een stukje kantelde en de strakke jeans langzaam van haar benen liet glijden. De stof gleed langs haar huid, onthullend hoe haar slanke dijen zich bewogen terwijl ze het kledingstuk naar beneden liet zakken.

Ze stapte uit haar broek met een nonchalante elegantie, haar lippen licht gekruld in een ondeugende glimlach. Het schemerige licht accentueerde de contouren van haar lichaam, de subtiele spanning in haar spieren terwijl ze voor hem bleef staan, slechts gehuld in haar lingerie. Haar huid leek bijna te gloeien in het zachte licht, en haar houding straalde pure zelfverzekerdheid uit.

Mathew slikte en haalde diep adem, zijn blik gleed van haar ogen naar haar lichaam en weer terug. Julie boog zich iets voorover, haar handen rustend op zijn knieën terwijl haar gezicht dichter bij het zijne kwam.

Mathew voelde hoe Julie's warme adem langs zijn huid streek voordat haar zachte lippen de zijne raakten. Het was een langzame, verkennende kus, maar er zat een onderliggende intensiteit in—een spel van uitdaging en verlangen. Haar vingers gleden over zijn been, licht en teder, terwijl ze de afstand tussen hen nog verder verkleinde.

Zijn hart bonkte in zijn borst, niet meer van het rennen, maar van iets wat veel dieper zat. Hij voelde de warmte van haar lichaam zo dichtbij, haar huid slechts een fractie van een seconde van de zijne verwijderd. Zijn handen, die eerst gespannen op de rand van de bank rustten, ontspanden langzaam. Eén ervan gleed voorzichtig langs haar zij, voelend hoe haar spieren onder zijn aanraking licht trilden.

Julie trok zich even terug, haar blauwe ogen donker en vol spelende intensiteit. Een klein, zelfverzekerd glimlachje speelde om haar lippen. "Wat nu, Mathew?" fluisterde ze uitdagend, haar stem een mix van plagerij en ernst.

Mathew voelde een golf van adrenaline door zijn lichaam razen. Zijn controle, die al wankel was sinds Julie hem dit huisje in had gelokt, brak op het moment dat hij de uitdaging in haar stem hoorde. Zonder aarzeling stond hij op en sloot de afstand tussen hen in één krachtige beweging.

Zijn handen grepen haar taille stevig vast terwijl hij haar met haar rug tegen de houten muur duwde. De lucht tussen hen trilde van spanning, hun lichamen slechts millimeters van elkaar verwijderd. Julie hapte zacht naar adem.

Mathew boog zijn hoofd en vond haar lippen opnieuw, dit keer met een ruwe, diepgewortelde intensiteit. De kus was geen aftasten meer, geen voorzichtige verkenning—het was hongerig, veeleisend. Julie beantwoorde het met evenveel vuur, haar vingers gleden door zijn haar, trokken hem dichterbij terwijl ze zich volledig overgaf aan het moment.

De muur achter haar voelde koel aan, een scherp contrast met de warmte die tussen hen opbouwde. Mathews handen bewogen over haar naakte rug, haar huid brandde onder zijn aanraking terwijl hij haar steviger tegen zich aantrok.

Julie glimlachte kort tegen zijn lippen, haar vingers gleden speels over zijn borst naar benden.

De sfeer in het kleine huisje was geladen, de lucht dik van onuitgesproken verlangens. Julie hield Mathews blik vast terwijl haar vingers speels langs zijn borst gleden, langzaam afdalend over de gespannen lijnen van zijn lichaam. Haar lippen krulden in een kleine, ondeugende glimlach terwijl ze een stap naar achteren deed, haar hoofd iets schuin hield, alsof ze hem uitdaagde zonder een woord te zeggen.

Met een vloeiende, beheerste beweging liet ze zich langzaam op haar knieën zakken, haar handen langs zijn zij glijdend terwijl haar blik geen moment van de zijne week. De houten vloer voelde koel aan onder haar, een scherp contrast met de hitte die tussen hen hing. Haar lange rode haren vielen als een sluier om haar gezicht terwijl ze even haar hoofd boog, haar vingers rustend op zijn heupen.

Mathew slikte, zijn ademhaling verdiepend terwijl hij haar daar voor zich zag, een beeld van pure zelfverzekerdheid en overgave tegelijk. De schaduwen van de avond speelden over haar huid, het zachte licht benadrukte de contouren van haar lichaam. Ze tilde haar kin iets op, haar blauwe ogen gevuld met speelsheid en iets wat hij alleen kon omschrijven als verwachting.

Haar handen bewogen langzaam, haar aanraking licht en uitdagend. Mathew voelde hoe de controle langzaam uit zijn vingers gleed, hoe hij gevangen raakte in de sensuele, bedachtzame manier waarop Julie elk moment leek te rekken, alsof ze genoot van zijn ingehouden reactie.

"Je kijkt naar me alsof je niet weet wat je met me aan moet," fluisterde ze met een plagerige ondertoon, haar stem een zachte streling tegen de stilte.

Mathew ademde diep in, zijn spieren aangespannen. Hij liet zijn hand door haar haar glijden, zijn vingers even rustend tegen haar kaaklijn voordat hij met een lage, schorre stem antwoordde.

"Ik weet het precies." En Mathew bevrijden zijn geslacht. Mathew voelde zijn adem diep in zijn borstkas terwijl zijn vingers door Julie’s zijdezachte rode lokken gleden. Hij liet ze tussen zijn vingertoppen glijden, langzaam, genietend van het moment, van de manier waarop ze daar voor hem zat—zelfverzekerd, verleidelijk, vol controle en overgave tegelijk.

Julie hield haar ogen op hem gericht, haar blik gevuld met iets ondeugends, iets speels. Haar vingertoppen gleden over zijn heupen, traag en doelbewust, alsof ze genoot van de spanning die tussen hen hing. De lucht voelde warm, de stilte werd enkel onderbroken door hun ademhaling en het zachte geritsel van beweging.

Ze boog haar hoofd iets naar voren, haar lippen zwevend boven zijn eikel. Mathew voelde een diepe siddering door zijn lichaam trekken toen ze hem in haar mond nam. zijn vingers nog steeds verstrengeld in haar haar. Julie wachtte een fractie van een seconde, alsof ze hem uitdaagde, alsof ze hem liet voelen hoe volledig hij in haar macht was.

Haar lippen raakten hem uiteindelijk, zacht en warm, en Mathew sloot even zijn ogen terwijl zijn vingers zich aanspanden rond haar haar. Zijn spieren trilden onder haar aanraking, zijn hele lichaam alert op haar bewegingen, haar tempo—langzaam, plagerig, perfect getimed.

Julie glimlachte kort tegen zijn huid, haar handen rustend tegen zijn dijen terwijl ze zich volledig overgaf aan het moment.

Terwijl Julie daar op haar knieën zat, haar vingers rustend tegen Mathews lichaam en haar mond gesloten om zijn geslacht, voelde ze een vreemde mix van emoties door zich heen golven. De opdracht van haar vriendinnen was bedoeld als een uitdaging, een grap misschien, iets om haar uit haar comfortzone te duwen. Ze hadden haar uitgedaagd om een onbekende te verleiden, om de controle te nemen en hem volledig aan haar over te laten. In theorie klonk het eenvoudig—ze wist dat ze mannen om haar vinger kon winden als ze dat wilde.

Maar nu, in dit moment, voelde het anders. Dit was geen oppervlakkig spelletje meer. De hitte in Mathews blik, de manier waarop hij haar aankeek, zijn vingers die stevig door haar haar gleden, deze man wilde meer. Had ze de controle nog wel? Of begon ze hem langzaam kwijt te raken

Haar ademhaling versnelde iets terwijl ze haar lippen verder opende en haar keel ontspannen om nu zijn hele apparaat tot haar te nemen, haar blik nog steeds op hem gericht. Ze vroeg zich af of hij doorhad hoe haar hart sneller klopte, hoe haar gedachten heen en weer schoten tussen controle en overgave.

Mathew's vingers spanden zich zachtjes om haar haar, en hun ogen ontmoetten elkaar opnieuw. Hij begon nu het voortouw te nemen en bewoog zijn heupen heen en weer.

Dieper en dieper kwam hij. Steeds meer raakte Julie de controle over de situatie kwijt tot het punt dat hij volledig terug trok en hij haar onder haar oksel om hoog trok. Met een snelle stap achteruit stond ze met haar rug tegen de koude muur. In een handige beweging had hij haar been in haar nek gelegd en gleed hij bij haar naar binnen. Een strakke pijn gevolgd door een golf van genot namen bezit van haar lijf. Een kreun zonder geluid verliet haar mond. Voor een seconden sloot ze haar ogen om het gevoel tot in zijn volledigheid tot zich te laten komen daarna zocht ze opnieuw Mathew zijn blik.

Zijn ogen stonden op oerstand. Alsof hij had aangevoeld dat ze moest wennen had hij nog stijf stil gestaan maar nu haar ogen de zijne weer vonden begon hij met stoten. Dit was niet lief en zachtjes maar hard en met een doel. Het doel zijn plezier tot een maximum te brengen eveneens als het hare en met ieder stoot kwamen ze dichterbij hun doel. Hun lichaam de stoomde bijna van de fysieke inspanning. Julie voelde zich bijna licht in haar hoofd worden van de golven sensuele sensatie die haar lichaam nu continue overspoelde. Het enige wat haar uit de trans haalde was de diepe kreet die Mathew sloeg toen hij zijn ontlading diep in het tiener lijf van Julie had.

Mathew leunde uitgeput tegen de muur, zijn lichaam loom, terwijl Julie tegen hem aan lag, haar rode haren nog in de war van hun passie. Zijn hand rustte op haar rug, zijn vingers tekenden gedachteloos patronen op haar huid. Hij voelde zich anders—alsof iets diep in hem geraakt was, alsof dit meer was geweest dan alleen een impulsief moment.

Julie lag stil, haar ademhaling diep en regelmatig, maar in haar hoofd raasden haar gedachten. De opdracht. Haar vriendinnen. Dit was een spel geweest, een uitdaging om een onbekende man te verleiden, en ze had het perfect uitgevoerd. Misschien te perfect. Want ergens, diep vanbinnen, had ze genoten van de controle die ze over Mathew had gehad. Hoe hij haar had vastgehouden, hoe hij dacht dat dit iets betekende.

Plotseling kwam ze in beweging. Behendig ontweek ze Mathews arm en stond op, haar slanke lichaam hulde ze snel maar slecht half in haar lingerie. Ze griste haar jeans van de vloer, maar deed geen enkele moeite om haar topje te zoeken. Haar lippen krulden in een speelse glimlach terwijl ze naar de deur liep, haar hart bonkend van opwinding. Niet door wat er net was gebeurd, maar door wat er nu zou volgen.

Mathew fronste, zijn slaperige blik volgde haar bewegingen. "Julie?" Zijn stem klonk schor, vol verwarring. "Wat doe je?"

Ze keek over haar schouder, haar blauwe ogen fonkelend van iets wat hij niet helemaal kon plaatsen. "Het was leuk, Mathew," zei ze luchtig terwijl ze haar broek haastig dichtknoopte. "Maar ik moet gaan."

Voordat hij kon reageren, sprintte ze naar buiten, haar blote voeten nauwelijks geluid makend op de houten vloer. De koude avondlucht sloeg tegen haar verhitte huid terwijl ze het huisje uit rende, haar lach stilletjes opwellend toen ze de weg terug naar het dorp insloeg. Haar vriendinnen wachtten op haar, ze zouden haar toejuichen om haar geslaagde opdracht.

Mathew bleef achter in het schemerige huisje, naakt en in shock. De waarheid sloeg in als een mokerslag. Dit was nooit echt geweest voor haar. Voor haar was hij slechts een opdracht, een verhaal om te vertellen.

Hij liet zijn hoofd tegen de muur zakken, zijn kaken strak van ingehouden frustratie. Buiten hoorde hij haar voetstappen verdwijnen in de nacht. Ze had hem achtergelaten, hem laten geloven dat er iets tussen hen was. En het ergste? Ze had er zichtbaar van genoten.