Met een onbegrijpelijke mengelmoes aan gevoelens en ideeën zat hij met ingehouden adem in de struiken, net achter een kleine bult begroeid met mos, waarop een stuk van een door termieten aangevreten boomstronk lag. Er was van alles aan de hand, ging van alles door zijn hoofd.
Een opgewonden sensatielust werd afgewisseld door een onbedwingbare nieuwsgierigheid, terwijl hij af en toe – maar niet te vaak – zich voorzichtig oprichtte en over de begroeide boomstronk gluurde. Gevolgd door een woekerende jaloezie en agressieve opwinding die hem bijna naar de keel greep.
Hij liet zijn hoofd weer even zakken, probeerde zijn gedachten te ordenen. Hij fronste zijn wenkbrauwen.
Hoe..? Wat..?
Hij fronste nog meer.
Hè??
Hij balde zijn vuisten en voelde de nagels in zijn handpalmen. Hij spande zijn dunne bovenbenen aan, richtte zich voorzichtig op en tuurde met ingehouden adem over de stronk.

Zijn vader. Een grove schok, als een stomp in zijn maag. Een onoplosbare puzzel in zijn hoofd.
Hè??
Zijn vader lag op zijn rug in een kleine kuil, enkele tientallen meters van het wandelpad, omring door een brem en verschillende duindoorns. Diens korte broek hing op half zeven, ergens rond zijn enkels, en zijn boxershort fladderde daar ook ergens.
Zijn piemel lag uit zijn broek.
Nou ja... lag? Die stond kaarsrecht overeind.
Tim kromp ineen en drukte zijn vuisten tegen zijn ogen. Hij had dit niet willen zien. Hij had dit helemaal niet willen zijn. Zijn eigen vader met een erectie. Maar terwijl de afkeer en ontzetting post vatten in zijn hoofd, stak ook de nieuwsgierigheid weer de kop op. En de rest van wat zich daar afspeelde.
Hij haalde geruisloos adem met open mond en gluurde weer over de stam.
Zijn vader lag er nog steeds. Wijdbeens, met zijn handen tegen zijn voorhoofd. Als hij het goed zag, waren zijn ogen gesloten.
En tussen zijn gespreide benen zat Amélie.
Zijn hart huilde.
Een lichte paniek graaide door zijn onderbuik, en hij wist niet of hij diep bedroefd moest zijn, ontzettend boos, of geschokt.
Want terwijl het meisje met haar beide handen haar lange, rossig blonde haar uit haar knappe gezichtje hield, zag hij hoe haar lippen een perfecte cirkel vormden en over de eikel van de erectie van zijn vader gleden.
Wat?? Hè??
Hij kromp ineen van zelfmedelijden. Werd misselijk van liefdesverdriet.
Ze waren pas twee dagen op vakantie, maar in het geheim was hij tot over zijn oren verliefd geworden op de kleine Amélie, die weliswaar een maand ouder was dan hij, maar ook een kop kleiner.
Ergens in het midden tussen paniek en woede zag hij hoe het hoofd van het zo knappe meisje op en neer ging over de eikel van zijn eigen vader.
Hè??
Hij bleef het maar herhalen in zijn hoofd. Hij kon niet eens een begin vinden van de oplossing van dit onvoorstelbare raadsel. Een begrip van dit onkraakbare mysterie. Amélie was een meisje van zijn leeftijd. Van zijn leeftijd!
Gedachtes en fantasieën waren een nieuw fenomeen voor hem, en het daadwerkelijk doen vooral een wens en verre van werkelijkheid. Dat kon voor Amélie toch allemaal niet veel anders zijn. Ze was pas zestien en een maand. Hij was het vandaag geworden.
Was dit zijn gestoorde verjaardagscadeau van zijn vader?
Even kwamen haar lippen los van zijn piemel en zag hij hoe ze glimlachte en met het puntje van haar tong op hele precieze plekjes likte.
Ze lacht er zelfs bij, constateerde hij geschokt, terwijl zijn vader zijn rug holde en diens vingers in het droge druingras grepen.
Maar hij is...
Hij dacht na.
Bijna vijftig ofzo!
Hij keek vol afkeer naar opzij, terwijl hij zich een vrouw van vijftig probeerde voor te stellen. Direct zag hij zijn moeder voor zich en hij schudde zijn hoofd, en de gedachten van zich af.
Weer even richtte hij zich op.
De mond van het meisje waar hij in het grootste geheim zo stiekem verliefd op was, ging zuigend heen en weer over de eikel van zijn vader.
Hij is bijna vijftig, fluisterde hij geluidloos. En daarna – ze is fucking zestien. Ze is nog maar een meisje.
Hij was woedend op zijn vader, die zonder iets te doen al zijn illusies over een mogelijke relatie met zijn nichtje de kop aan het indrukken was.
De hele nacht had hij zich druk gemaakt over het feit dat zij zijn nichtje was. Hij had zelfs op internet gezocht of daar regels voor waren. Maar dit was veel erger. Dit was veel en veel erger.
Zijn Amélie!
Hij hoorde zijn vader grommen en graaien met zijn handen
Het was verschrikkelijk om te zien hoe zijn vader zich liet bevredigen door zijn leeftijdsgenootje. Door het meisje waar hij in twee dagen tijd belachelijk veel van was gaan houden. Wist hij veel dat het puberliefde was. Wat maakte hem dat nou uit? Alsof dat minder waard was. Helemaal niet. Misschien was dat zelfs wel intenser.
Maar ondertussen lag hij daar niet, maar zijn vader.
Hij had het zelf misschien wel helemaal niet gedurfd. Maar daar ging het niet om. Dit was niet oké! Dit mocht vast niet.
Hij vond het zielig voor Amélie, had het idee dat hij haar moest redden. Dat hij degene zou zijn die haar uit de handen van zijn eigen vieze vader zou bevrijden.
Maar als hij dan weer naar Amélie keek, had hij helemaal niet het idee dat het meisje gered moest worden. Dat ze gered wílde worden.
Ze zoog driftig, enthousiast aan de stijve piemel van zijn vader.
Wat een afschuwelijk gezicht.
Dat ze het überhaupt durfde, zo'n piemel in haar mond.
Dat ze het kon, met zo'n oud iemand.
Nog een grom van zijn eigen vader.
En daarna het grove schokken van diens hele lichaam. Nog eens, nog eens en nog eens.
De piemel van zijn vader gleed uit de mond van de knappe, knappe Amélie en kletste op diens onderbuik. Er schoot nog een spuit zaad uit.
Zijn hart raasde van woede, en misschien ook wel een beetje van spanning.

Amélie spuugde iets uit, en daarna had zijn vader het meisje tegen zich aan getrokken.
Ze hadden geknuffeld. Ze hadden gekroeld alsof... alsof ze een verliefd stelletje waren.
Hij raasde en onderdrukte een misselijkmakende afkeer.
Zijn Amélie.
Misschien was hij ook wel boos op haar. Alsof niet alleen zijn vader, maar ook zij hem verraden had.
Hij had iets willen roepen, maar wat?
Viezerik? Kutwijf?
Maar waarom? Wat zou hij er mee bereiken? En hoeveel problemen zou dat wel niet veroorzaken? Iedereen zou ruzie met elkaar krijgen. Broers, zussen, ooms, tantes. En als hij zag hoe zijn vader zijn leeftijdsgenootje knuffelde, zou het ook zeker niet de manier zijn om Amélie voor zich te winnen.
En dus zweeg hij. Keek hij in stilte toe, verdrinkend in zelfmedelijden. In een geluidloze, kleine open plek in het bos.
Tot er aan de overkant een tak knakte.


Hij had opgekeken, en zijn vader en Amélie waren geschrokken opgeveerd.
Het was het zusje van Amélie.
Ze had exact tegenover hem gezeten, aan de andere kant van de open plek waar haar oudere zus zojuist een oude man had gepijpt.
Maar kon zij gezien hebben wat hij had zien gebeuren?
Nee..
Nee, dat leek hem onmogelijk.
Ze had haar zus op de rug gekeken.
Als ze net aan was komen lopen, had ze hooguit gezien dat de twee geknuffeld hadden. En als ze er al even had gestaan, had ze misschien het hoofd van haar zus op en neer zien gaan, maar dat haar oom daar had gelegen met ontbloot onderlichaam, zou sowieso onzichtbaar zijn geweest voor haar. Daarvoor stond ze te laag en was het gras te hoog.
"Mama zoekt je," had Eva uitgestreken en weinig geïnteresseerd gezegd. Precies op een toon die een meisje van twaalf zou gebruiken als ze niets interessants, niets ongewoons had gezien.
Waarschijnlijk had ze enkel de knuffel waargenomen.
En dat maakte Tim misschien nog wel bozer. Want als zijn vader het slim speele – en waarom zou hij dat niet doen? – zouden de ouders van Amélie zo blij met hem zijn...
De lieve oom die hun tienerdochter een knuffel geeft om haar te steunen. Wat knap dat hij zo op één lijn kan komen met een meid van zestien. Wat knap dat hij de tijd voor haar neemt. De lieve oom die achter hun dochter aan gaat als ze even in de put zit.
Hij dacht aan de avond ervoor. De avond waarop zijn vader Amélie had gevolgd, toen die boos en ontdaan het vakantiehuisje uit was gestormd.
En anderhalf uur later was teruggekomen.
Waarbij hun vader bijna geestig en klunzig achter de stoel bij de televisie had gestaan.
Waarbij Mees had opgemerkt dat hun nichtje geen beha meer had gedragen.
Waarbij Mees had opgemerkt dat hun nichtje geen beha meer had gedragen..
Zijn hart sloeg een slag over.



~



Trommelend met haar vingers op de vensterbank staarde Sarah naar het anderhalf dozijn huurfietsen dat blinkend in de zon naast de vakantievilla stond. Enkele jongens en meiden stonden er al omheen, of hadden zelfs al een fiets geclaimd door hun handen op het stuur te leggen.
Amélie en Eva stonden er ook al, maar het leeuwendeel van haar aandacht was gegaan naar haar oudste dochter. Die droeg een wit tube topje dat zowel haar schouders als haar platte buikje bloot liet. Daaronder een spijkerrokje dat iets te kort was naar haar zin, en witte sneakers.
Tot haar geruststelling voelde ze vandaag meer kalmte als ze naar haar oudste dochter keek. En na die kalmte een korte opwelling van schuldgevoel.
Nadat hun oudste meid twee avonden ervoor de vakantievilla was ontvlucht en een wandeling had gemaakt met haar oom, Sarahs broer, was ze teruggekomen zonder beha onder haar truitje. Ze had het meisje niet het vuur aan de schenen willen leggen, dat zou haar waarschijnlijk enkel nog méér overstuur hebben gemaakt. Maar het had haar niet lekker gezeten.
Misschien niet eens direct in het begin, maar wel toen ze diezelfde avond Amélie had aangetroffen met – weer – haar oom. Het meisje had doelloos en zenuwachtig door de meidenslaapkamer gelopen, terwijl Rem kuchend en keelschrapend op de rand van het bed van het meisje had gezeten.
Het had gevoeld alsof er iets niet klopte. Niet in de haak was. Maar waar deze signalen ergens op konden duiden, konden ze evengoed verklaard worden met iets volstrekt onschuldigs. Het kon evengoed dat ze spoken zag.
En daarom voelde ze zich ook zo bezwaard toen ze haar jongste dochter er gisteren op uit had gestuurd om Amélie te zoeken, toen die zich even had losgemaakt van de groep. Wel weer met haar oom.
Het meisje was na tien minuten teruggekeerd. Niets aan de hand.
Haar zus had een eindje verderop gezeten, in het gras. Haar oom had haar een knuffel gegeven en daarna waren ze opgestaan en teruggelopen naar de rest van de familie.
Niets aan de hand.
Ze voelde zich vreselijk schuldig dat ze aan haar broer had getwijfeld. Dat ze zo van het slechte in de mens was uitgegaan. Haar eigen broer. Ze sloeg haar hand voor haar mond en schudde het hoofd.
Nog steeds schrok ze als ze haar gedachten van de afgelopen dagen afspeelde in haar hoofd.
Haar gedachten had ze met niemand gedeeld, maar dat ze zo slecht kon denken over haar eigen broer. Zeker nadat die zo veel moeite deed om haar dochter gerust te stellen. Nadat hij zo veel geduld aan de dag had gelegd als het ging om het pubergedrag van het meisje.

Amélie hield haar lange vlecht vast. Die leek blonder dan gewoonlijk, misschien wel door de zon.
Ze lachte eerst hikkend, en daarna hardop. Haar witte tanden bloot, haar kleine blote schouders schuddend.
Sarah zag hoe haar broer zijn handen op de schouders van haar dochter legde, terwijl hij achter het meisje stond. Amélie keek op en naar achteren. Het meisje en de man wisselden een blik uit.
Haar dochter leek vrolijk. Zorgeloos misschien zelfs wel. Ze meende zelfs een spoortje van zelfvertrouwen te bespeuren in haar blik. Hoe lang had ze het meisje wel niet meer zo gezien?
Amélie bleef giechelen en stak eerst de man en daarna de meiden om haar heen aan.
De blik van het jonge meisje bleef nog even gericht op het gezicht van haar oom en ging daarna weer naar beneden. Standje verlegenheid. Ze kreeg een kleurtje.
De blik van Sarahs broer bleef nog even naar beneden gericht, en ze bemerkte dat ergens diep in haar binnenste een stemmetje suggereerde wat ze sinds gisteren niet meer had gevoeld.
Keek hij nou naar de borsten van haar dochter?
Ze fronste haar wenkbrauwen en schudde verstoord haar hoofd. Ze deed het weer. Een wolk van schuldgevoel. Doe normaal. Het moet echt afgelopen zijn nu.

Amélie glipte speels onder de handen van haar oom vandaan en met een dartele glimlach ging ze op haar tenen staan en gleed ze op het zadel van de door haar gekozen fiets.
Met haar dunne kuitje aangespannen aan de ene kant en haar blote been aan de andere kant opgetrokken en rustend op een van de trappers keek ze naar het groepje meiden en haar oom.
Haar ene hield het stuur vast. Ze beet speels op de nagels van de andere. Ze glimlachte. Riep iets. Er werd gelachen en gegiecheld. Meisjesstemmetjes en een mannenlach.
Amélie en haar oom keken elkaar aan.
Sarah volgde hun blikken en kon zichzelf gerust stellen.
De blikken verontrustten haar niet.
Ze zag enkel genegenheid.



~



Tim schoot in zijn gympen en strikte haastig zijn veters.
Het felle zonlicht verlichtte en verwarmde het halletje van het vakantiehuis, terwijl hij nog één keer onrustig in de spiegel naast de voordeur hing. Hij streek met zijn hand door zijn haar.
De jongen zag er uit als een slungelige puber. Een knul van net een dag zestien die meende er te zijn, maar die onmogelijk nog al te serieus genomen kon worden.
Wat híj zag, was een jongen die er klaar voor was. Voor zover hij gezien zijn werkelijke zelfvertrouwen er dan helemaal klaar voor kon zijn.
Hij opende de voordeur, stapte naar buiten en kneep zijn ogen tot spleetjes vanwege de felle zon.

Bij de fietsen had zich al een groepje verzameld. En hij had nog wel gedacht dat hij zo op tijd was.
Zijn maag verkrampte toen hij Amélie zag, die lachend de handen van zijn vader op haar schouders duldde. Diens handen leken enorm in verhouding tot het kleine, fragiele lichaam van het meisje waar hij zo verliefd op was. Een verliefdheid die hij sinds gisteren probeerde te verdrinken, weg te stoppen.

Om hen heen hingen de andere meiden. Benthe, Eva Lise en Noëlle.
Zie je wel, dacht hij. Meisjes genoeg. Ik heb Amélie heus niet nodig. Ik kan zo een ander krijgen. Een beter meisje. Knapper zelfs.
Maar wie dan?
Hij keek naar het groepje tieners, met het naïeve idee dat hij ze voor het uitkiezen had. Welke van hen moest hij kiezen? Wat was het knapste meisje? En waar zou zijn vader jaloers op zijn?
Zijn blik ging hen een voor een af, en toen nog eens.
Benthe was pas veertien, en hoewel ze al een heel knap gezichtje had en prachtig bruin haar, zou een meisje van haar leeftijd helemaal niet stoer zijn. En ze was ongetwijfeld te jong om jaloezie op te wekken bij zijn vader.
Eva was het zusje van Amélie, maar ook vier jaar jonger. Ook haar liet hij los in gedachten, ook al kwam zij, als zusje-van, het dichtst in de buurt kwam bij wat hij werkelijk wilde.
Lise was de oudste van de meiden. Zij was al zeventien, en na Amélie het rustigst. Ze droeg een heel kort, wit spijkerbroekje en een donkerblauw topje. Ze was van alle meiden het meest gebruind en haar borsten staken vooruit als twee rijpe grapefruits. Ze was zeker weten knap, maar zeventien. Zeventien en een half zelfs. Bijna anderhalf jaar ouder dan hij.
Het leeftijdsverschil intimideerde hem, en hij liet zijn schouders hangen.
Maar bij het bekijken van Noëlle veerden die weer op. Hij hoefde nog maar één keer te kijken om te weten dat zij zijn nieuwe liefde zou worden.
Het soms verlegen, soms drukke meisje van zestien met het korte, spierwitte rokje. Met haar dunne, maar sportieve benen, haar lichtroze – bijna witte – zomerse truitje met dunne bandjes en borstjes als avocado's. Bijna platinablond haar en een mond glinsterend van de slotjesbeugel zowel boven als beneden.
De dunne Noëlle, net een vingerdikte langer dan Amélie, hikte lachend mee met de andere nichtjes.
Zij was het. Zij was precies goed.
Heel even flitste haar blik zelfs in zijn richting, toen hij de voordeur achter zich had gesloten.
De keuze was gemaakt.
Noëlle was het volgende meisje waarop hij verliefd werd.
Zij was degene die de herinnering aan Amélie uit moest wissen.



~



"Ik hoop niet..." ze hield even in, terwijl ze zoog aan het rietje van het drinkpakje dat ze met beide handen vasthield. "... dat ik verbrand."
Amélie droeg een wit petje, waar haar lange vlecht aan de achterkant uit stak. Het gaf haar een echte puberuitstraling, en het zag er bijna grappig uit – maar op een manier die opwindend was voor mannen als hij. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, tuurde in de verte en stak toen haar linkerarm voor zich uit.
Hij zag hoe ze haar dunne triceps aanspande en haar slanke arm inspecteerde.
"Ben ik rood?" vroeg ze, zonder hem aan te kijken.
Hij pakte haar arm vast, alsof hij grondig wilde controleren of ze geen risico liep te verbranden, terwijl het hem eigenlijk gewoon ging om het aanraken van de tiener. Haar zachte, warme huid.
"Ik zie het nog niet," antwoordde hij, terwijl hij haar arm langzaam tordeerde. Ze trok haar arm terug en griste het pakje drinken van het houten bankje.
Verderop speelde de rest met een frisbee en een bal.
Hij hoorde hoe ze zoog aan het rietje.
Haar slanke, verhoudingsgewijs lange tienerbenen bungelden op en neer zonder de grond te raken. Haar rokje reikte nauwelijks verder dan haar liezen. De neuzen van zijn schoenen schreven niet bestaande tekens in het duinzand.
"Ik verveel me," zei ze, terwijl ze haar handen naast haar benen op het zitvlak van het bankje zette en haar rechterbeen naar voren stak.
Hij voelde hoe ze hem aankeek en hij keek even terug.
Alles wat in hem op kwam, alles wat hij had kunnen zeggen, klonk tegelijk fout en onbehoorlijk als wel clichématig. Dus zei hij niets.
Ze had even voor zich uitgekeken, over de eindeloze duinen en daarna weer naar hem.
"Hmm?" had ze zachtjes gepiept, met haar lieve meisjesstemmetje, alsof ze een vraag had gesteld en nog op een antwoord wachtte.
Hij had haar weer aangekeken. Recht in haar heldere, blauwe ogen. Haar onschuldige blik, doorwasemd met verlegenheid. Grote ogen vol verwachtingen, vol beloftes voor de rest van haar leven.
En op dat moment las hij het in haar blik. Dat ze van hem afhankelijk begon te worden. Zich aan hem begon te hechten. Meer, véél meer dan goed voor haar was.
Was ze geen zestien geweest maar zestig, dan zou hij hebben gedacht dat ze verliefd aan het worden was. Maar dat kon toch niet, bij een tiener van haar leeftijd. Of juist wel? Misschien kon dat júíst, in al haar jeugdige onnozelheid en luchtigheid. Haar naïeve puberbrein was nog helemaal niet klaar voor dit soort afwegingen, toch? Hoe kon hij dan denken dat ze hierin een verstandige keuze kon maken.
Het meisje keek nog heel even en gniffelde toen. Wendde haar blik verlegen af en schopte weer met haar blote benen.
Dat was het moment waarop hij besefte dat het moest stoppen. Dat hij deze denderende trein zo snel mogelijk tot stilstand moest brengen. Voor haar welzijn.
Wat als er iets zou ontstaan dat zij zou opvatten als liefde? Of zelfs maar een ongezonde afhankelijkheid? Het zou geen toekomst hebben. Het zou nooit ergens heen kunnen gaan met hem en een zestienjarige. Hij moest het stoppen. Zo snel mogelijk. Aan de handrem gaan hangen. Dit meisje beschermen tegen zichzelf. Tegen hem.

Plotseling gleed ze van het bankje en landde op haar witte sneakers.
"Kom," zei ze dromerig, en ze begon te lopen in de richting van de duinen. Hij wachtte.
Ze keek naar hem om.
"Kom," lachte ze nu, alsof ze het gek vond dat hij niet direct was gevolgd. En met lood in zijn schoenen stond hij op en liep hij achter haar aan.

Hoe zet je een punt achter iets dat niets is?
Hoe zeg je als man van vijftig tegen een puber die twee keer aan je lul heeft gezogen dat het daarbij moet blijven. Dat het niet verstandig is. Slecht voor haar. Want ook al was het het enige juiste dat hij kon doen, het bleef een verschrikkelijke rotstreek. Een meisje in de tienerleeftijd twee keer aan je laten zuigen, en dán pas zeggen dat het zo niet verder kon gaan. Alsof hij dat niet eerder had kunnen bedenken. Het was een ongelooflijke minachtnig van het meisje om verder te gaan, maar het zou evengoed als een ongelooflijke minachting voelen als hij het zou stoppen.
Hij balde zijn vuisten en voelde een golf van woede opkomen om zijn eigen onverantwoordelijke gedrag.

Ze liep vlak vóór hem en hij volgde haar dunne benen. Net iets te lang, in al haar jongheid. Als de benen van een pasgeboren veulentje. Haar kuitjes misschien nog wel dunner dan zijn onderarmen. Glad. Jong. Vers.
Het spijkerrokje, strak gespannen. Daarachter haar ronde billen, die hij volgde bij elke stap.
Waarom was hij zo gek op zulke jonge meiden als zij? En waarom had hij zich, toen dit allemaal begon, niet beter in de hand kunnen houden?
Zijn tenen krulden in zijn schoenen, toen ze omkeek en met haar beide handen de klep van haar petje verder in een boog duwde. Ze lachte verlegen. Oprecht verlegen. Ze wilde iets zeggen, maar leek geen woorden te kunnen vinden. En tot zijn eigen afgrijzen merkte hij dat hij weer stiekem opgewonden begon te raken.
Nee, nee, nee.
Haar dunne taille, haar smalle heupjes. Wat was ze klein.
Het gegil en gejoel van de anderen was bijna niet meer te horen, nu ze al enkele duinen over waren gewandeld.
Het zou zo makkelijk zijn om haar bij haar arm te pakken, om haar naar zich toe te trekken. Hij zou zo met zijn hand onder haar truitje kunnen gaan en vrijwel zeker zou ze hem zijn gang laten gaan.
Goeie genade wat een waanzin. Wat een rijkdom.
Hij liet het op zich inwerken.
Hij kon een zestienjarig meisje naar zich toe trekken en onaangekondigd in haar truitje gaan. Hij kon naar haar borsten graaien en er aan voelen. Er in knijpen. Ze zou het hem laten doen, omdat... ja, waarom eigenlijk?
Hoe kun je daar als man weerstand aan bieden? Het was zo makkelijk. Zo ongelooflijk makkelijk. En ze was zo jong. Zo'n kans zou hij nooit meer krijgen. Hij zou enkel ouder worden, en zelfs nu was dit al een bezopen situatie. Er was geen vezel in zijn hele lichaam die geloofde dat iets dergelijks nog eens zou kunnen gebeuren. Dat hij nog eens zo'n kans zou krijgen.
Maar haar welzijn!
Een stemmetje vanuit zijn binnenste. Hij deed zijn uiterste best om er naar te luisteren. Hij moest er naar luisteren. Het móést. Hij zou zichzelf enkel verder de nesten in werken.
Zijn nichtje moest in bescherming worden genomen. Tegen zichzelf, maar vooral tegen hem.
Al zijn verzamelde fatsoen, al zijn opgetrommelde ethische overtuigingen en al zijn zelfdiscipline kon echter niet voorkomen dat hij twee vlotte stappen voorwaarts zette en met een speelse kreet haar petje van haar hoofd tikte.

In een reflex had Amélie haar handen naar haar hoofd gebracht en bijna had ze het petje nog kunnen opvangen voor het goed en wel haar knappe koppie had verlaten. Slechts een haar kwam ze tekort, en haar petje landde geluidloos naast hen in het dorre duingras.
Ze zei niets, keek naar de grond en lachte nauwelijks hoorbaar. Een moeilijk peilbaar lachje.
Even tolde ze op haar witte sneakers, wees het petje aan alsof ze een cartoonfiguur was in een kinderserie en boog voorover.
Haar slanke benen leken nog smaller dan ervoor, terwijl het meisje haar bovenlichaam naar voren bracht. De witte sneakers bleven in het zand staan, haar benen boog ze nauwelijks, terwijl het spijkerrokje onvermijdelijk omhoog kroop en omhoog kroop.
En precies op het moment dat zijn nichtje het petje van de grond griste, wist hij bijna zeker dat hij heel even de onderkant van haar kleine billen kon zien.
Het moment was al voorbij voor hij het goed en wel door had.
Ze lachte nog eens.

Hij merkte dat hij misschien op méér had gehoopt, hoewel hij geen idee had wat dan precies.
Maar die realisatie was precies genoeg om een kortstondig dipje in zijn opwinding te veroorzaken. Zijn fatsoen brak weer door als een zonnestraal door een donker wolkendek.
Amélie richtte zich weer op, haar petje weer op haar knappe koppie.
Ze lachte lief. Haar schattige mondje, haar wipneusje, haar aandoenlijke sproetjes, haar ontroerende ogen.
Dit was het moment waarop hij het moest zeggen.
Dit was het moment waarop hij het gíng zeggen.



~



Het moment op het bankje was magisch geweest. Zonder dat ze wist waarom, ongelooflijk betekenisvol. Ze hadden vooral veel gezwegen, terwijl ze had gezogen aan het rietje van het pakje appelsap, terwijl hij zwijgend naar haar had gekeken.
Zo nu en dan hadden ze een blik uitgewisseld. Het had haar een heerlijk gevoel gegeven. Een gevoel van rust. Zekerheid. De wetenschap dat er iemand was die tijd aan haar besteedde. Alleen aan haar.
Zelfs nu hij op vakantie was met allemaal andere familieleden – zelfs met zijn eigen zoontjes – zat hij hier bij haar. Nee beter nog – op de verjaardag van Tim had hij méér tijd doorgebracht met haar, dan met zijn jarige zoon.
Het was bijzonder.
Ze zuchtte.
En op enig moment was ze van het bankje gehupt en had ze hem gevraagd mee te komen, wat hij uiteindelijk deed.
Eerst was ze voor hem uit gegaan, en ze had het idee gehad dat hij naar haar keek, terwijl ze voor hem uit liep. Ze voelde zich bijna weer een kind, verkleed als prinsesje. Verguld met het idee dat ze het waard was om bekeken te worden. Nog nooit was ze zo dicht geweest bij iets dat leek op vlinders in haar buik.
Ze wilde hem iets zeggen, iets teruggeven. Iets waarmee ze uitdrukking kon geven aan haar dankbaarheid. Een manier om het gevoel dat hij haar gaf, terug te geven.
Maar woorden wilden maar niet komen.

Hij had haar petje van haar hoofd getikt.
Ze had het op de een of andere manier voelen aankomen en bijna was ze hem voor geweest. Toch net niet.
Ze had haar petje opgeraapt en het weer opgezet.
Ze had zich opgericht en zich omgedraaid. Hem aangekeken. Ze had gelachen met al haar gevoel, al het bijzondere dat ze daar op dat moment voelde.
Hij had teruggekeken.
Zou hij hetzelfde denken als zij? Wat was het soms moeilijk om zijn gevoelens te peilen.
Ze moest iets zeggen. Hem laten weten hoe bijzonder hij was. Hoe uitzonderlijk hetgeen was dat hij voor haar deed.
Ze moest iets zeggen.
Ze gíng iets zeggen.

Maar opnieuw kwamen er geen woorden. Zelfs niet toen zij haar mond opende.
En precies op het moment dat híj het woord wilde nemen, was ze hem nu wél te snel af. Als het niet in woorden kon, dan maar in daden.
En ze had guitig naar hem gelachen.
Hij had geslikt, terwijl haar hand naar beneden was gegleden, zonder dat haar blik de zijne losliet.
Ze voelde zich er niet gemakkelijk bij. Het onderhouden van oogcontact was voor haar al een uitdaging op zich. En het produceren van een uitdagende blik was ook niet iets dat haar van nature was gegeven. Maar het lukte haar toch in ieder geval om zijn blik aan de hare gekluisterd te houden. En haar hand gleed naar haar rechterbeen, naar haar rokje. Waarop ze plotsklaps werd overvallen door een bui van zelfbewustzijn en verlegenheid.
Wat was ze aan het doen? Alsof ze een of andere verleidster was. Ze moest er uit zien als een clown. Dit kon nooit overkomen zoals ze het zich inbeeldde. Ze klapte dicht en liep rood aan.

Hij had haar direct bij haar arm gegrepen en naar zich toe getrokken.
"Wat?" had hij zachtaardig gevraagd. "Wat?"
Ze durfde hem niet meer aan te kijken en liet een stilte vallen. Ze slikte.
"Wat is er?" vroeg hij nog eens, terwijl ze tuurde in de verte.
Nog even stilte.
"Ik had een idee," zei ze toen zachtjes en bijna dromerig. "Maar het leek me ineens heel stom."
Haar oom was nu even stil. En nog even. Langer dan normaal. Te lang.
"Wil je weten wat?" vroeg ze uiteindelijk uit zichzelf. Angstig voor de stilte. Het voelde alsof er onheil boven haar hoofd hing.
Haar oom leek te twijfelen. Keek naar de zelfde verte als zij. Zijn blik was ernstig.
"Wil je weten wat?" vroeg ze nog eens, zachtjes. Bijna wanhopig. En haar oom reageerde versuft.
"Ja... oké. Wat?"
Alsof hij een innerlijke worsteling doormaakte. Maar waarmee?
Moest ze hem daarvan verlossen? Wat spookte er door zijn hoofd? Waarom was hij niet zo vrolijk als zij zojuist was geweest? Kon ze hém opvrolijken, zoals hij haar leven kleur had gegeven? Was dat ook niet een klein beetje haar taak. Gewoon, om iets terug te doen. Misschien wel. Zéker wel.
Ze haalde hikkend adem door haar neusje. Weg met die verlegenheid. Niet aan denken. Die bestaat nu niet. Die mag even niet bestaan. Verstand op nul.
En ze duwde hem speels van zich af en deed twee wankele passen achteruit. Ze keek hem aan en slikte.
Heel even een ogenblik van opgelatenheid. Ze keek opzij, blies haar wangen bol. Haar wangen moesten vuurrood zijn nu.
En haar handen gingen omlaag langs haar dijbenen en trokken haar spijkerrokje omhoog.



~



Haar elegante handjes waren naar beneden gegleden. Haar vingers waren onder de zoom van het rokje gegaan.
De trein denderde door en hij graaide naar de noodrem.
Ze had even verlegen naar opzij gekeken. Ze had haar wangetjes bol geblazen en uitgeademd, zoals ze altijd deed als ze zich erg opgelaten voelde. En met een hoofdje als een rode boei had ze in een zwijgende beweging haar strakke spijkerrokje omhoog getrokken.
Het was zo strak geweest dat ze twee keer met haar slanke heupjes had moeten wiegen om het omhoog te krijgen.
Hij hapte naar adem. Voelde zijn knieën knikken en zijn hart een slag overslaan en er direct drie inhalen.
Het meisjesrokje schoof omhoog en toonde meer van haar slanke, blote benen. En meer. En meer.
Meer zijdezachte, gladde tienerhuid. Delicaat, lichtroze. En het rokje bleef omhoog gaan.
Nog meer bloot. Nog meer naakte huid.
En toen had ze het rokje helemaal omhoog getrokken en stond ze met rode vlekken in haar hals en nek voor hem, het spijkerrokje bijna tot aan haar navel opgetrokken.
Zijn mond viel open, terwijl zijn nichtje daar stond. Eindeloos verleidelijk door haar eindeloze onschuld. Haar rechterbeentje kruislings vóór het linker geplaatst, haar voeten vlak naast elkaar, waardoor haar kleine liesjes een perfecte "v" vormden, met daartussen – goeie genade – haar gladde, witte kruisje. Bloot. Naakt.
Naakt!
Zoals ze nu stond, was haar spleetje niet méér dan een nauwelijks zichtbaar lijntje van nog geen centimeter lang, precies op het punt waar haar liesjes een "y" vormden met de binnenkant van haar mooie beentjes.
En dan dat kruisje. Dat ongelooflijke, onbestaanbare, lieve kruisje. Naakt. Kaal. Alsof daar de tijd stil was blijven staan sinds haar kindertijd. En ze toonde het hem.
Goeie, goeie genade. Amélie, wat doe je me aan?
Ze bleef naar opzij kijken, opgelaten.
Heel even schoot haar blik richting hem, alsof ze wilde weten of hij keek. En toen ze dat zag, leek dat tegelijk een geruststelling als een reden om nog verlegener te worden.
Zijn mond bleef hangen op half zeven, terwijl hij naar zijn nichtje staarde. Terwijl zij onthulde dat ze al een uur naast hem had gefietst met niets onder haar rokje.
Hij voelde zijn lul hard worden, terwijl hij keek naar het lieve, schattige sneetje tussen haar slanke tienerbenen. Naar de volmaakt gladde tienerhuid van haar daar beneden. En hij kon voor een aantal lange, hele lange ogenblikken niet anders dan als aan de grond genageld blijven staan en haar in onzekere afwachting laten, terwijl ze onwennig en ongerust haar rokje omhoog bleef houden en haar naaktheid aan hem bleef tonen.



~



Hij fietste al twintig minuten achter haar zonder resultaat om over naar huis te schrijven.
Enkele keren was hij op zijn trappers gaan staan, had hij versneld en geprobeerd om in het passeren een praatje aan te knopen. Maar keer op keer kwam hij niet verder dan op zichzelf staande kreten en stoere praatjes over zichzelf die prima hadden geklonken in zijn hoofd, maar gênant in het echt.
Noëlle had haar beugel bloot gelachen, maar hij voelde dat het meer fatsoen was dan gemeend.
Hoe in vredesnaam doe je dit? Hoe zorg je dat een meisje je leuk gaat vinden?
Moest hij haar complimentjes geven, of zich juist stoer en afstandelijk gedragen? Hij had werkelijk geen idee, en het voelde des te meer onrechtvaardig dat het zijn vader zo makkelijk af leek te zijn gegaan. Maar ja... die had ook zijn hele leven kunnen oefenen. Kunnen uitproberen wat werkt en wat niet.

Bij hun eerste stop, op de scheidslijn tussen de duinen en het bos hadden de ouders van Benthe een bal en een frisbee tevoorschijn gehaald. De helft van het gezelschap was aan het ravotten geslagen. Benthe en Noëlle waren in het gras gaan zitten, en hij had zich bij de twee meisjes gevoegd.
Hij praatte met hen. Echt praten. Of althans, hij deed een poging daartoe. Maar waarom hij het hoofdzakelijk zo lang uithield, was omdat hij, als hij op zijn zij draaide en op zijn elleboog leunde, als hij geluk had net een klein beetje onder het hagelwitte rokje van Noëlle kon kijken.
Het was voor hem geen nieuws dat het meisje erg sportief was, daar raakten haar ouders niet over uitgesproken. Dat hij geen idee had welke sporten het meisje allemaal deed, was op de hoofdzakelijk omdat het hem gewoon niet geïnteresseerd had. Maar als hij nu naar haar keek, en haar gladde benen volgde, meende hij te zien wat sporten kon betekenen voor een lichaam.
Haar benen waren slank, maar hadden een duidelijker tekening dan die van de andere meisjes. En als ze bewoog, kon hij soms spieren zien aanspannen die hij niet eerder bij meiden had gezien.
Het maakte haar interessant. Alsof ze er méér waarde door kreeg, en de beloning des te groter was als hij haar kon veroveren.
Maar nog veel interessanter dan dat alles, was dat hij op sommige momenten de mooi gevormde benen van zijn blonde nichtje kon volgen naar omhoog. Tot onder haar rokje.
Een paar keer had ze hardop meisjesachtig gelachen. En als ze dan haar hand voor haar beugelbekkie bracht en een knietje optrok, gleed hij vlug op zijn zij. Wanneer hij het op precies het juiste moment deed, kon hij zien dat ze een donkerroze onderbroekje aan had. Of misschien was het wel een string. Dat kon hij vanaf hier onmogelijk met zekerheid zeggen, maar het idee dat hij stiekem – en zonder dat het van haar mocht – onder haar rokje keek, was een waanzinnig spannend geheim.
Hij wist de kleur van het onderbroekje van Noëlle. Hij wist dat, en niemand anders hier. De andere jongens zouden het ook vast willen weten. Natuurlijk wilden ze dat. Misschien gold dat ook wel voor zijn vader. Maar híj wist het. En het liefst had hij het aan iedereen verteld. Had hij er over opgeschept. Hij zou er een stoer verhaal bij hebben verzonnen over hoe hij aan de geheime wetenschap kwam.
Misschien zou hij dat ook nog wel eens gaan doen, als het moment er naar was. Maar nu nog niet. Nu zou iedereen weten dat hij stiekem zou hebben gekeken.
Benthe maakte een geintje. De meisjes duwden elkaar van elkaar af, terwijl ze schaterlachend achterover buitelden.
Hij zag het blinkende beugeltje van zijn blonde doelwit, de neongroene elastiekjes in haar mondhoeken en haar dunne, maar mooi gevormde armpjes in de lucht, terwijl ze gierend achterover vielen.
Haar dunne benen vlogen in de lucht en gedurende drie oogwenken kon hij zo naar binnen kijken.
Het was inderdaad donkerroze geweest, en absoluut een string. Dat wist hij wel bijna zeker, want haar binnen waren haast helemaal bloot.
En toen hij de billen van het blonde meisje zag, voelde hij een schokkend gevoel van genot. Van stiekeme genoegdoening. Haar billen waren klein, maar veel voller dan hij had gedacht. Kogelrond. En als hij de melkwitte tekening zag, kon het niet anders dan dat ze niet vaak strings droeg.
De meisjes lachten nog even, liggend in het gras. En daarna krabbelde Noëlle als eerste weer overeind. Haar armen gingen naar witte rokje, terwijl de lach op haar knappe gezichtje halveerde. Alsof ze zich plots herinnderde dat ze een rokje droeg, en daar bij het rollen in het gras onvoldoende bij had stilgestaan.
Haar blik schoot richting hem, en een ogenblik keek ze hem aan. Hij kromp ineen en voelde zich betrapt, terwijl hij geschrokken zijn blik afwendde. En terwijl hij deed alsof hij niet gekeken had, alsof zijn blik toevallig overal en nergens was geweest, wist hij wel bijna zeker dat de ogen van het meisje nog altijd op hem gericht waren. Alsof ze hem met haar blik probeerde weg te jagen.
Als ze maar niks zegt, dacht hij gespannen en onzeker. Niks zeggen. Het was een vergissing. Ik zal nooit meer kijken.
En langzaam verstreek het ene moment en het andere.
En toen hij de moed verzameld had om zijn blik weer voorzichtig richting de meiden te laten gaan, ontdekte hij dat ze niet meer keek. Misschien al een hele tijd niet meer.
Ze was weer meisjesachtig aan het praten met Benthe. Over typische meidendingen die hem niet interesseerden.
Maar ze zei niets over dat hij gekeken had.
De momenten passeerden en Noëlle deed wat ze anders ook had gedaan.
Hij had een gratis kijkmomentje gehad. Hij had stiekem onder haar rokje kunnen kijken, en zij had er niets van willen zeggen. Niets van kunnen zeggen. Of niets van durven zeggen.



~



Een drankje op terras om af te koelen en bij te tanken.
Gevlochten stoelen, twee gietijzeren tafeltjes met kunststof blad tegen elkaar aan geschoven, een enkele parasol en de hele familie bij elkaar. Gelach, gegiechel, geroezemoes.
Een uitnodigend strandpaviljoen met een terras dat vrijwel volledig bezet was.
De glazen schermen aan de zeekant moesten hen beschermen tegen de zeewind, die er vandaag niet was.
Als hij op het puntje van zijn stoel schoof en zijn nek uitstak, kon hij de zee zien. En de talloze roze vlekjes op het strand die mensen voorstelden. Liggend, rennend, zwemmend.
Hij hoorde een spannend verhaal aan van zijn jongste zoontje en praatte met de moeder van Benthe over haar veertienjarige dochter en de problemen waar ze tegenaan liepen in de opvoeding. Het bleek geen moeilijk meisje, helemaal niet, maar desondanks vond de vrouw het een goed idee om haar puberale onhebbelijkheden breed uit te meten, met de bruinharige tiener naast haar.
Het tengere meisje staarde voor zich uit met een blik die haar moeder leek te smeken om vooral niet over háár te praten. Maar het was een blik die haar moeder nooit bereikte.
In zichzelf gekeerd, rolden haar kleine vingers met het rietje dat in haar glas cola water. Af en toe zoog ze eraan, keek ze naar overal en nergens, richtte zich dan op en slikte.
Dat het meisje water dronk, waar de rest van de jeugd aan de frisdrank zat, verbaasde hem eerst. De reden werd hem echter langzaamaan duidelijk, toen hem méér en méér duidelijk werd dat het meisje enorm kort werd gehouden door haar moeder. Alles moest voorzichtig, gezond en doordacht.
Misschien was dat ook wel de reden dat Benthe niet had geprotesteerd tegen het breed en in het openbaar uitmeten van háár gedrag.
Heel even kruiste zijn blik de hare, toen haar moeder een nieuwe anekdote opvoerde over iets dat moest aantonen dat het meisje écht heel erg aan het puberen was geslagen. Hij trok een stiekeme blik die leek te zeggen – wat een gezeur. Een glimlach verzegelde zijn blik en het meisje had verlegen haar oogleden neergeslagen en was weer aan haar rietje gaan zuigen, een stiekeme glimlach op haar engelachtige gezichtje.
Daarna had hij zijn glas witbier aan zijn lippen gezet. Hij nam één grote hap schuim en twee grote slokken. Het smaakte geweldig.

Zijn oudste zoon had schuin tegenover hem gezeten. Hij zat precies ingeklemd tussen Amélie aan de ene kant en Noëlle aan de andere. Dat maakte de jongen in zijn hoofd een geluksvogel. Maar toen hij weer naar Amélie keek, bedacht hij zich dat hijzelf juist degene was die het geluk aan zijn zijde had.
Hij liet zijn blik gaan van Amélie naar Noëlle, en van Noëlle weer naar Amélie. Als een soort iene miene mutte keek hij half stiekem naar de meisjes, die, bij elkaar opgeteld nog niet eens in de buurt van zijn leeftijd kwamen. En nu hij de meisjes naast zijn zoon zag, die toch ongeveer even oud moest zijn als zij, leken het haast kinderen. Zeker nu ze druk aan het praten waren, stoeiden om een rietje en de blonde Noëlle haar blinkende beugeltje bloot lachte, snapte hij dat hun belevingswereld en alles dat in hun hoofd om moest gaan, zo ver af stond van zijn gedachten en plaats in het leven dat het bijna niet voor te stellen was.
Weer even dat schuldgevoel.
Hij had er een punt achter willen zetten, eerder in de duinen. Hij had zeker geweten dat hij het ging doen, het had op het puntje van zijn tong gelegen. En toen was Amélie ineens opgestaan en was hij meegelopen.
Nog steeds had hij het willen vertellen, haar duidelijk willen maken dat dit zo niet kon. Maar toen had het meisje ineens haar rokje omhoog geschoven en had ze hem laten zien dat ze er niets onder aan had.
Een erotische aardverschuiving in zijn hoofd en lichaam was het gevolg geweest, toen ze daar tegenover hem stond, wankel en onwennig. Haar benen kruislings voor elkaar, haar gladde meisjesbenen, platte onderbuikje en onwaarschijnlijk gladde kruisje on display voor hem.
Ze had verlegen naar opzij gekeken, terwijl hij – hij! een man van middelbare leeftijd – rustig vaststelde dat haar kruisje perfect kaal was geweest.

Hij schudde zijn hoofd en werd teruggesleurd naar het heden. Ergens in zijn achterhoofd hoorde hij een vrouwenstem.
"Hmm?"
Hij probeerde zijn concentratie weer te verzamelen.
"Hè, wat? Sorry..."
De moeder van Benthe grinnikte begripvol en nipte van haar wijnglas.
"Of jullie dat ook hebben met Tim en Mees," verduidelijkte ze, terwijl haar gezicht in een uitnodigende glimlach trok.
"Sorry," herhaalde hij nog eens. "Sorry – wat? Ik was even afgeleid."
Hij gniffelde schuldbewust door zijn neus, terwijl de strijd om het rietje aan de overkant van de tafel was beslecht in het voordeel van zijn oudste zoon.
"Puberdingen!" verduidelijkte de vrouw, terwijl haar dochter rolde met haar ogen, maar daar halverwege geschrokken mee stopte, toen haar moeder een arm om haar heen sloeg en tegen zich aan drukte. "Net zoals wij met deze meid hier."
Hij knikte, half aanwezig.
"Aaah," zei hij gezapig, terwijl hij merkte hoe hij bij het bedenken van het antwoord weer afdreef in de richting van zijn ingeklemde zoon. Tussen de rossig blonde Amélie en de bijna platinablonde Noëlle.
"Soms," zei hij afwezig, terwijl het iene miene mutte weer begon.
Heel even keek Amélie hem aan, vanuit haar ooghoeken, terwijl ze aan het praten was met het hoogblonde meisje. Ook die keek hem heel even aan en keek daarna direct weer weg. Het voelde haast alsof de twee pubers het over hem hadden. Het maakte hem licht ongemakkelijk. Wat werd daar besproken?
"Soms," herhaalde hij, weer even half in de werkelijkheid. Als een radio die zo nu en dan werd afgesteld op de juiste frequentie. "Je merkt dat ze nog niet volwassen zijn."
De vrouw knikte.
De meisjes keken hem niet meer aan. Ze praatten nog wel. Soms zei Tim ook iets. Hij kon het niet verstaan, zelfs niet als hij heel erg zijn best deed.
Iene miene mutte.
De tengere Amélie, met haar brutale kogelronde borsten. Een verlegen meisje met borsten die schreeuwden om aandacht. Hoe tegenstrijdig.
En de even tengere Noëlle, in een lichtroze – bijna wit – topje met dunne bandjes over haar breekbare schouders. Fijne, sportieve armpjes, die in zijn hoofd schattig zouden zijn geweest als de sportieve tekening niet enig respect had afgedwongen. En slanke maar getrainde tienerbenen onder een spierwit rokje dat hij nog net kon zien.
Kleine borstjes, schoot toen ineens door zijn hoofd, terwijl de vrouwenstem hem weer terughaalde richting het heden. Als de hand die aan de frequentieknop van de radio draait.
"Zoals wat dan bijvoorbeeld?" vroeg ze.
Hij dacht na. Zijn gedachten gingen langzaam. Het beviel hem beter waar hij net was.
"Gewoon," antwoordde hij gehaast, maar herpakte zich direct. "Aan de ene kant zijn het nog kinderen, terwijl ze aan de andere kant hun best doen om volwassen te zijn. Stemmingswisselingen. Afzetten tegen je ouders. Vooral niet als als hen willen zijn."
Zijn antwoorden klonken als geweldige clichés, maar natuurlijk zat er waarheid in en de vrouw slikte het als zoete koek. Haar hoofd ging ernstig knikkend op en neer, terwijl haar vingers haar halflege wijnglas langzaam rondjes liet draaien.

Kleine borstjes, dacht hij weer. Veel kleiner dan die van Amélie. Die gedachte maakte hem trots vanwege het feit dat hij iets had gedaan met een meid van hun leeftijd, maar ook vanwege het feit dat het nu net het meisje met de grote borsten was geweest.
En toch hadden die kleine tietjes ook wat.
De volle borsten van Amélie waren vreselijk opwindend geweest, maar tegelijk waren ze ook een soort verzachtende omstandigheid geweest. Alsof hij door de omvang van de borsten van zijn nichtje zichzelf het verhaal kon vertellen dat ze ouder was dan ze leek. Dat hij zich misschien vergist had. Dat hij eigenlijk dacht dat ze ouder was, hoewel hij haar leeftijd nota bene zelfs had gevraagd toen ze met blote borsten voor hem stond.
Nee, dan die van Noëlle. Die kleine bultjes onder haar lichtroze truitje lieten er geen enkel misverstand over bestaan dat dit meisje veel te jong was, met haar beugel zelfs nog eens als overtreffende trap.
Zijn blik ging van de ronde borsten van Amélie naar de prille heuveltjes van Noëlle. Op en neer. Van nichtje naar nichtje. Iene miene mutte.
Hoe oud was ze eigenlijk, die Noëlle?

"Klopt," knikte de moeder van Benthe. "Klopt helemaal."
Oh ja, dat gesprek liep ook nog.
"Ze doen alles om er bij te horen," bevestigde ze, terwijl ze opzij keek naar haar dochter. Die haalde haar kleine schouders op en keek weg.
Net als hij. Naar Tim en de twee nichtjes, links en rechts van hem.
De borsten van de ene tiener, de borstjes van de andere.
Hoe oud was ze ook alweer?
Hij probeerde de concentratie te vinden om gedachten op te halen en jaartallen op te tellen en af te trekken.
Weer keek Amélie hem even aan. Weer vanuit haar ooghoeken. Noëlle volgde deze keer niet.
Hij rekende, en herhaalde zijn berekening.
Hij kwam uit op zestien jaar, slechts een maandje verschil met Amélie.
Werkelijk? Waren die grietjes even oud? Want waar Amélie oogde als zestien, kon hij dat van Noëlle nog niet direct zeggen. Of zag hij het misschien verkeerd? Wat wist hij nu helemaal van pubermeiden en hoe die er precies uitzien op een bepaalde leeftijd? Wellicht zat hij er gewoon naast met zijn beeld.
Nog eens de vluchtige blik van Amélie. Ze wipte op haar gevlochten stoel en hoorde de poten ervan even schuiven.
En de stem van de vrouw.
"Maar ik denk dat we zo wel weer moeten vertrekken."
De vrouw keek op haar horloge en daarna naar hem. Ze knikte vriendelijk, alsof ze het een ontzettend prettig gesprek had gevonden.
Nog even naar het toilet, opperde een zwager, die bijval kreeg van zijn zus.

Schuivende stoelen, gelach, glazen die nog snel werden leeggedronken. Hij had zelf ook nog een bodempje, maar hoefde niet naar het toilet.
Nog meer schuivende stoelen, schoudergeklop, wijzen in de vermoedelijke richting van het toilet.
Stilte.
Enkel zij die geen toiletbezoek nodig hadden, waren achtergebleven. Zijn zoon, ingeklemd tussen de twee nichtjes tegenover hem, en zijn zus, links van hem, drie stoelen bij hem verwijderd.
Stilte.
Een blik van de heldere blauwe ogen van Amélie. De stem van Tim, die praatte met – of eigenlijk tegen – de tengere Noëlle. Zijn zus, vegend met haar wijsvinger over het scherm van haar telefoon.
Nog eens de blik van Amélie. Semi-verlegen, maar ook haastig. Alsof ze onder tijdsdruk stond. Ze keek even om zich heen. Naar de andere tafeltjes op het terras van het strandpaviljoen. Tim nog altijd pratend met zijn platinablonde nichtje.

De blik van Amélie in zijn richting. Hij kon de spanning van haar knappe gezichtje lezen, en nog eens flitsten haar ogen van links naar rechts. Ze wipte op de gevlochte zitting van haar stoel. Er hing iets in de lucht. Er was iets aan de hand.
En daarop gingen de dunne armen van het meisje naar beneden. Haar vingers vlochten in elkaar over haar rechter scheentje en trokken haar blote tienerbeen omhoog.
Met enige lenigheid zette ze de hak van haar blote voet op de rand van het zitvlak van de stoel. Ze legde haar hoofdje dromerig op haar omhoog stekende knietje.

Hij greep de armleuningen van de stoel vast en verstarde.
Geschrokken keek hij om zich heen, controleerde hij of iemand aandacht voor hen had. Voor hun tafeltjes. Voor...
Niemand. Niemand leek te reageren, op of om te kijken of iets te bemerken.
En daarna weer zijn nichtje.
Zittend op haar billen. Haar linkerbeen bungelend, haar rechter opgetrokken. Haar voet op de rand van de stoel, haar hoofdje rustend op haar slanke knie.
Niets onder haar rokje.
Hij keek recht naar binnen. Keek zo op haar blote kruisje, waar hij eerder niet meer dan een beetje van had kunnen zien. Hoe anders was dat nu? Nu keek hij gewoon tussen de dunne benen van de tengere tiener.
Plots realiseerde hij dat hij zich er niet eens van had verzekerd of zijn zus hen in de gaten hield. Zijn blik flitste opzij, waarhij de moeder van Amélie nog altijd bezig zag op haar telefoon.
Precies toen hij keek, keek ze terug. Ze glimlachte met een vriendelijkheid die enkel echt kon zijn.
Een armbeweging in zijn ooghoek.
Tim die zijn arm om Noëlle heen had geslagen. Het meisje had zich niet verroerd.
En toen weer onder het rokje van die andere puber.
Goeie genade. Goeie, goeie, goeie genade.
Hij knipperde met zijn ogen. Probeerde dit moment te graveren in zijn geheugen.
De slanke blote benen van het meisje, dat nog altijd in dromenland leek, terwijl ze nu haar wang op haar knietje draaide en naar de verte keek.
Dit moest toch bewust zijn? Was dit bewust? Of was het een moment van onoplettendheid? Was ze soms even vergeten dat ze niets droeg onder haar rokje? Maar zelfs dan zou ze toch niet zo gaan zitten?
De slanke, blote benen. Eentje afhangend, eentje opgetrokken. Alles bloot, daar onder haar rokje. Haar platte buikje. Haar... hij probeerde een manier te verzinnen om het in gedachten respectvol te verwoorden.
Hoe noem je dat, als je het over je nichtje hebt?
Vagina? Kutje? Poesje? Spleetje?
Vagina klonk bijna medisch, terwijl kutje hem juist weer erg grof overkwam. Bijna ongepast voor haar leeftijd ook. Poesje vond hij oubollig. Spleetje was dan weer bijna kinderlijk, maar de lieflijkheid en zachtheid ervan, leek hem misschien nog wel het meest passend.
Het keek recht op het spleetje van zijn nichtje.
Twee kale, gladde schaamlipjes. Licht huidskleurig. Klein, bescheiden en onmiskenbaar jong. Enkel bovenaan, waar hij ongeveer de clitoris van het meisje vermoedde, floepte een piepkleine plooitje tussen de twee lipjes vandaan.

Hoor jezelf toch. Hoor jezelf toch denken. Je bent niet goed snik. Je bent je verstand verloren.
Dit is een puber. Een meisje.
Niet kijken. Niet kijken.
Maar hij keek. Hij kon niet níét kijken.
Kijken onder het rokje van zijn nichtje. Onmogelijk om het niet te doen.
Iedere seconde telde. Iedere seconde was alles waard.

Tim trok de blonde Noëlle steviger tegen zich aan, die daar vooral ongemak door leek te ervaren. Zijn zoon boog richting het meisje en drukte een kus op haar zachte wang.
Het meisje reageerde er niet op, anders dan met een wat onwennige, verlegen blik. Geen van hen had een idee wat er naast hen te zien was.

Hij zette zijn bierglas aan zijn mond en nam de laatste teug.
Als zijn blik niet tussen de benen van zijn nichtje rustte, zocht hij oogcontact met het meisje. Maar hij kreeg het niet.
Ze bleef daar maar zitten, dromerig, afwezig starend in de verte, een beentje opgetrokken, bloot van onderen. En hij bleef kijken. Staren naar waar hij helemaal niet naar hoorde te kijken.
Of ze het nu per ongeluk deed of met opzet – het maakte feitelijk geen verschil.
Iedere oogwenk die verstreek, ieder moment waarop zijn blik bleef rusten op de schaamlippen van de tiener waren een voortzetting van iets dat onbestaanbaar ongepast was. En toch bleef hij het doen.

Met zijn handen geklemd om zijn terrasstoel zat hij daar. Enkele minuten, maar voor zijn gevoel tegelijk veel te kort en veel te lang. Onbeweeglijk en gespannen, als een astronaut onderweg door de dampkring.
Toen stemmen. De eerste toiletbezoekers die terugkeerden.
Volkomen natuurlijk gleed het dunne been van zijn nichtje weer naar beneden. Ze keek om en wisselde enkele woorden met een andere oom. Een man die haar behandelde conform haar leeftijd.
Ze lachte lief, giechelde om iets dat hij zei. Ze speelde met haar haar.
Ze keek hem niet aan daarna.
Ze boog voorover en hielp haar blote voet in haar witte sneaker.
Amélie sprong op en begon als eerste te lopen.
Hij volgde haar met zijn blik, terwijl haar rokje weer gefatsoeneerd was.
Hij volgde haar, terwijl ze haar rossig blonde vlecht pakte en over haar schouder legde.
Zonder om te kijken, liep de kleine puber voor hem uit, als eerste van de groep.
En hij realiseerde zich dat vanavond de laatste avond was.



~



Ze had haar knie opgetrokken en haar hak op de zitting van de stoel gezet.
Het was amper een bewuste actie geweest. Meer instinct dan bedacht. Ze wist wat het betekende en ze wist welk risico ze er mee liep. Het terras zat best vol. Maar niemand leek aandacht voor hen te hebben, en bovendien zaten de meeste mensen met de rug of de zij naar hen toe.
Ze wist wat het betekende en het voelde kwetsbaar. Kwetsbaar toen ze haar kin op haar knie liet rusten, wetende dag ze daar beneden bloot was. Het kon bijna niet anders dan dat het een kwestie van tijd was tot hij zou kijken. En hoewel dat nog altijd spannend voelde, voelde ze ook iets van teleurstelling.
Eerder die middag, in de duinen, toen de rest aan het ballen was geweest en met frisbees gooide, had ze hem nog apart genomen. Ze had haar rokje omhoog gehesen en laten zien dat ze er niets onder droeg. Het was speciaal voor hem geweest, en de hele middag had ze al zo rond gefietst.
Bij iedere tegenligger had ze schrikachtig weggekeken, had ze haar benen dicht tegen elkaar proberen te houden. Maar toch had ze tot twee keer toe het idee gehad dat een man, tegemoetkomend op zijn fiets, iets méér had gezien dan haar bedoeling was. De tweede van hen, een man zeker ouder dan zestig, had zelfs ingehouden en omgekeken.
Maar dat was niet de bedoeling geweest. Dat was niet waarom ze het had gedaan.
Het was de bedoeling geweest dat híj het zou ontdekken. Haar oom. Dat hij er zelf achter zou zijn gekomen. Want dat zou betekent hebben dat hij zijn ogen niet van haar af kon houden, wat zijn woorden eerder gesuggereerd hadden.
Maar hij ontdekte het niet uit zichzelf. En daarom had ze hem meegenomen. Twee, drie duinruggen over, tot ze het gespeel van de rest van de familie nauwelijks nog konden horen.
En daar, in het warme windstilheid van een zonnige duinpan, had ze onder de strakblauwe lucht haar spijkerrokje omhoog gewurmd en gewacht.
Het was echt een moment voor haar geweest. Een bijzonderheid. Een mijlpaal en een bron van eindeloze zenuwen en onbeperkte onzekerheid. Nog nooit had ze dit gedaan. Nog nooit had ze dat laten zien. En ze had gemerkt dat ze tot niets anders in staat was dan haar blik opgelaten afwenden. Verlegen afwachten op zijn reactie, terwijl ze liet zien dat ze bloot was.
In haar hoofd had ze geteld. Tot tien, tot twintig, tot dertig. Daarna was ze de tel kwijtgeraakt en opnieuw begonnen, tot de mist in haar hoofd haar dwong om weer te stoppen.
Ze had daar gestaan, haar rokje omhoog. Hij kon haar bekijken, zo lang hij wilde, en hij nam er uitgebreid de tijd voor. Maar hij zei niets. Er kwam amper een reactie. Misschien wat gestamel of gemompel, maar dat wist ze zelfs niet eens zeker.
Haar onzekerheid verpletterde haar. Ze voelde zich ongelooflijk stom.
Was er iets mis met haar? Met wat ze deed?
Het had haar spannend geleken in haar hoofd, maar nu twijfelde of ze niet voor schut stond. Iets belachelijks had gedaan.
Misschien was ze toch niet zo bijzonder als ze eerder van hem had begrepen.

Haar kin steunde nog altijd op haar knie. Ze draaide haar hoofd, liet haar wang rusten.
De zomerzon brandend op haar meest geheime plekje, terwijl ze daar op het terras zat, in deze schaamteloze houding.
Ze staarde in de verte, maar voelde dat hij naar haar keek. Voelde dat hij, net als eerder, uitgebreid leek te genieten van het uitzicht. Maar terwijl zij daar maar zat, haar knie opgetrokken op een vol terras, met alle risico's van dien, kwam er wederom geen woord over zijn lippen.

Naast haar sloeg Tim zijn arm over de schouders van Noëlle. En hoewel ze wist dat het meisje daar geen behoefte aan had en er misschien zelfs ongemakkelijk van werd, fluisterde Tim wel lieve woorden in haar oor. Hij deed heel veel moeite. Uit zichzelf.
En ondertussen zat zij daar, met haar onderlichaam bloot, terwijl de vader van Tim niets anders deed dan kijken. Kijken, kijken, kijken. Alsof ze een foto was in een pornografisch magazine. Alsof ze daar enkel zat voor zijn genot, om hem te behagen.
Ze voelde zich verdrietig, wanhopig en misschien zelfs afgewezen, hoewel ze wist dat dat belachelijk was. En ineens was haar oom even een man als alle andere. Eentje die waarschijnlijk zelfs nog een paar jaar ouder was dan haar eigen vader.
Wat moest ze hiermee? Wat moest ze met hém? En hij met haar? Wat had ze eigenlijk allemaal gedaan? Wat had haar bezield? Zo'n oude man, net als haar vader. Met oudemensengewoontes en alle onhebbelijkheden van iemand van hun leeftijd.
Ze voelde zich ongemakkelijk, klem zitten. Terwijl Noëlle naast haar liefdevol werd behandeld door een jongen van hun eigen leeftijd. Zoals het hoorde.
Oké, hij was niet super knap, maar ten minste was het normaal. Ookal was het een beetje raar dat ze neef en nicht waren.
Noëlle was normaal en kreeg de aandacht die bij een normaal meisje hoorde.
Maar wat maakte dat haar dan? Wat was zij?
Een gelatenheid kwam over haar. Het kon haar even allemaal niet meer schelen.
En toen de rest van de familie zich weer bij hen voegde, was ze heel even alles vergeten.
Ze liet haar been naar beneden glijden en gleed weer in haar sneaker.
Ze wisselde enkele woorden, moest lachen om een grapje. En ze begon te lopen. Het terras af, in de richting van de fietsen.
Voor het eerst als eerste. Voorop.
Met de volle intentie om alles achter zich te laten, niet wetende hoe of waar dit weekend een plekje moest krijgen. Maar dit was niet oké geweest.



~



Hij had op zijn vakantiebed gelegen, turend naar het plafond. Onrustig van onzekerheid en opwinding.
Onzekerheid vanwege het feit dat dit de laatste avond van het weekend was en het volstrekt open en onduidelijk was hoe het nu zat tussen hem en zijn nichtje. Wat ze dacht, wat ze wilde, maar vooral ook wat er zou gebeuren als ze morgenochtend allemaal uit elkaar gingen.
Zou ze haar mond houden? Zou het hun geheime wereldje blijven? Iets dat alleen tussen hen bestond?
En opwinding vanwege de zotte dingen die vandaag waren gebeurd.
Het ophijsen van het rokje in de duinen. De bijna perverse situatie op het terras van het strandpaviljoen.
Zijn hoofd tolde en hij voelde een lichte erectie opkomen.

Verschillende keren had hij vanavond geprobeerd om een momentje te creëren waarop hij alleen kon zijn met Amélie. Om afspraken te maken, om haar te peilen, of om er een punt achter te zetten en af te spreken dat dit hun ding zou zijn. Maar het lukte hem niet om één op één met haar te komen en af en toe had hij ook het idee dat zij daar deels debet aan was. Dat maakte hem nog minder zeker.

Hij rolde op zijn zij en trok zijn vrouw tegen zich aan. Haar hand op de zijne.
Een zachte kus in haar nek, terwijl hij zijn halve erectie tegen haar billen duwde. Zijn spontaniteit verraste haar merkbaar.
En toen hij het volgende ogenblik met zijn handen onder haar slaapshirt gleed en naar haar borsten greep, kon ze een verbaasd lachje niet onderdrukken.
Niet veel later had hij haar slipje opzij geschoven en zijn erectie langs haar kut gehaald.
Wild sloeg hij zijn armen om haar heen en voelde hoe hij harder en harder werd.
Kort daarop duwde hij zijn stijve bij haar naar binnen met behulp van zijn hand en begon hij haar te neuken.
Hij gaf haar een beurt met weinig liefde en gevoel. In gedachten was hij volledig ergens anders.
In gedachten dansten de grote borsten van zijn zestienjarige nichtje voorbij. Zag hij haar verlegen lach, haar rode wangen. De vlekken in haar hals, terwijl ze haar spijkerrokje voor hem omhoog hield. Haar onzekere ogen en smekende wenkbrauwen terwijl zijn eikel verdween in haar schattige mondje.
En gelijktijdig met de herinnering aan het orgasme in de mond van de zestienjarige Amélie kwam hij zuchtend en steunend werkelijk klaar met zijn lid tot halverwege in de kut van zijn vrouw.

Zijn lul gleed tussen haar benen vandaan en ze draaide haar gezicht zijn kant op.
"Dat was snel," grinnikte ze zachtjes, terwijl ze haar hand langs zijn gezicht haalde. Hij kon slechts met moeite grinniken.
Ze kroop tegen hem aan, terwijl zijn zaad uit haar kut droop.
Zijn zaad, dat gisteren nog van van de wangen van hun pubernichtje had gedropen.

Ze moest eens weten, dacht hij bij zichzelf.
Ze moest eens weten.