19:09 – Hee Amelie
19:09 – Alles oke? Rem hier
19:10 – Je oom
19:10 - :)

Het had bijna twee weken geduurd tot zijn poging hem te benaderen. Twee weken had hij er op moeten wachten. Had hij zitten piekeren, uitstellen, twijfelen, afwegen. Had hij zichzelf opgevreten. Zich zorgen gemaakt.

19:41 – Hopelijk bestaat dit account nog :)

Even bizar en wonderlijk als ze zijn leven was binnengevallen, was ze er ook weer uit vertrokken.
De zondagochtend van het familieweekend bleken zij, haar zusje en vader en moeder al te zijn vertrokken voordat hij uit bed was.
Geen bericht. Geen groet. Geen afscheid.
Hij had nog wel een bericht ontvangen op zijn telefoon van zijn zus. Dat ze op tijd thuis moesten zijn vanwege een klus in huis.
Het had zomaar waar kunnen zijn geweest, maar alles bij elkaar deed hem twijfelen.
Was er meer aan de hand? Moest hij hier iets achter zoeken? Had het meisje misschien een tipje van de sluier opgelicht? Of had ze misschien alles verteld? Was dat waarom ze zo plotseling vertrokken waren?
En als dat niet zo was, waarom had hij dan niets van haar gehoord? Helemaal niets?
Het had bij vlagen zo bijzonder gevoeld. Zo diep. En nu was ze zomaar ineens weg.
Het had hem voor bijna twee weken dag en nacht bezig gehouden.

19.59 – Sorry als ik niks had moeten sturen.

Hij kon zijn zenuwen nauwelijks de baas. Hij moest een reactie krijgen. Het móést. Hij was niet eens uit op méér. Die hoop had hij eigenlijk al laten varen.
Hij wilde gerust gesteld worden. Het netjes afsluiten.
En bij gebrek aan telefoonnummer van zijn nichtje, was hij sociale media af gaan struinen.
Zijn zus had hij niet willen vragen om het nummer. Wat voor smoes had hij daar ten slotte bij moeten vermelden? Nee, het werd ouderwets zoekwerk. En na een dik uur had hij een profiel gevonden dat in ieder geval van haar was, maar mogelijk niet meer in gebruik.
Geen updates meer sinds ruim twee jaar.
Hij was gaan scrollen door de foto's, waarop hij een twaalf-, dertien- en veertienjarige Amélie zag. Op haar veertiende nog een zomerfoto waarop ze een bescheiden, zwart bikini'tje droeg. Haar borsten zeker nu zo groot als ze nu waren, maar zonder meer al indrukwekkend en vol voor een meid van veertien.
Ze lachte naar de camera en hij lachte terug, terwijl zijn blik ging van haar knappe gezichtje naar haar kogelronde borsten.
Die heb ik gezien, zei hij tegen zichzelf. Die heb ik naakt gezien.
Het geritsel van het dekbed.
"Wat zei je?" klonk de slaperige stem van zijn vrouw.
Hij draaide zich met een ruk om en stopte zijn telefoon weg.
"Niks," fluisterde hij, terwijl hij haar zachtjes in haar bovenbeen kneep. "Niks hoor."
En zijn vrouw draaide zich weer om.
Piekerend viel hij in slaap.


00:27 – Heey
00:27 – Weet ik
00:27 – Hopelijk bestaat dit account nog :) // Ja bestaat nog :)
00:29 – Sorry als ik niks had moeten sturen. // Geeft nie :)

Hij schrok wakker uit een sluimerende toestand tussen slapen en waken. De donkere slaapkamer werd verlicht door het scherm van zijn telefoon.
Met ingehouden adem griste hij het toestel van zijn nachtkastje en zag dat het berichten van zijn nichtje waren.
Hij haalde eenmaal diep adem, dook onder het dekbed en ontgrendelde zijn telefoon.

00:30 – Maar ik moet slapen. truste xx

Hij was al aan het typen geweest, maar de website gaf al aan dat het meisje offline was gegaan.
Geen antwoord op de vraag hoe het met haar ging. Geen wedervraag. Meteen de boodschap dat ze ging slapen. Na al die uren.
Het voelde als een stomp in zijn maag. En met een rotgevoel viel hij in slaap.


Op de op één na laatste dag voor het weekend stuurde hij zijn ultieme poging vanaf het werk. Achter zijn bureau schreef en herschreef hij het bericht meerdere keren, met zijn twee vingers dansend over het scherm van zijn telefoon.

12:31 – Lieve Amélie, daar ben ik weer. Sorry dat ik je weer iets stuur. Ik wil me niet opdringen. Maar ik moet wel even wat kwijt. Ik blijf maar denken aan vorig weekend. Ik merk dat het me niet loslaat. En misschien moet ik je dat allemaal helemaal niet vertellen. Misschien ben jij het allang vergeten, of probeer je dat te doen. In dat geval – nogmaals sorry.
Voor mij is het in ieder geval zoals ik je net schreef. Heel zwaar. Het was heel bijzonder, vorig weekend. Achteraf realiseerde ik me dat nog méér dan op het moment zelf.
Ik heb mezelf afgevraagd of ik dat wel voldoende heb laten blijken.
Als je het hierbij wilt laten, dan respecteer ik dat en zal ik je niks meer sturen. Maar als het voor jou ook bijzonder was, al was het maar op een paar momenten, dan wil ik je dolgraag uitnodigen dit weekend. Ik kan je ophalen, maar als je dat liever doet, kun je ook zelf komen.
Ik denk dat ik een leuk idee heb voor het weekend. Je zult er wel een nachtje voor moeten blijven.
Mocht je dat willen, dan misschien goed om een smoesje te verzinnen. Het is waarschijnlijk beter als ze thuis denken dat je met een vriendin weg bent of zo. Niet omdat ik me voor je schaam of zo, maar ja... je snapt het wel denk ik.
Lieve Amélie, ik hoop dat je me de kans wilt geven iets voor je terug te doen. Je hebt me zo veel gegeven afgelopen weekend. Ik wil je graag nog een keertje bijzonder laten voelen. En ik bedoel dat niet verkeerd! Echt goedbedoeld.
Ik hoop dat ik iets van je hoor!

Hij legde zijn telefoon op zijn bureau en schoof die van zich vandaan, alsof het een gevaarlijk voorwerp was. Zijn handen wreven over zijn wangen en over zijn slapen. Waar was hij toch mee bezig?
Hij slikte en keek uit het raam, en griste zijn telefoon weer van tafel.
Ergens hoopte hij dat het meisje het verzoek zou afwijzen en het contact tussen hen op zou lossen. Dat zou de gezonde optie zijn. Maar ergens anders hoopte hij dat ze er op in zou gaan. Maar dan zou hij haar nooit thuis kunnen ontvangen.
Daar was zijn leuke idee voor. Dat is het enige dat nog geregeld moest worden.
Hij ontgrendelde zijn telefoon en ging naar de boekingspagina. Een overnachting in een watertoren. Bijzonder, afgezonderd en origineel. Zij zou het vast leuk vinden.
Er was maar één kamer. Eén optie. Hier had hij zijn zinnen op gezet. Het mocht niet mis lopen.
En nog vóór hij een antwoord van haar ontving, plaatste hij de boeking en betaalde hij.
Het mocht niet mislopen. Hij wilde haar werkelijk, oprecht het idee geven dat ze bijzonder was. Dat ze het waard was om moeite voor te doen. Hij zou absoluut zijn beste beentje voor zetten.
Ze moest alleen nog antwoorden. De rest zou hij regelen.

Amélie antwoordden niet eens zo heel veel later.

14.02 – Heey sorry, maar denk beter van niet. Was idd bijzonder xx

Zijn adem stokte in zijn keel.
Alsof er een vrachtwagen over hem heel walste.



Die vrijdagmiddag zat hij op dertig meter hoogte.
Hij keek uit over akkerlanden en bossen, met de namiddagzon nog aan de blauwe hemel.
Hij zat daar alleen. Aan de ene kant uitzonderlijk triest. Aan de andere kant was het precies wat hij nodig had. Een moment van bezinning. Om te overdenken wat er was gebeurd. Om alles een plekje te geven en te bepalen hoe hij zich moest gaan verhouden tot de zaken die nu voor hem lagen. Maar vrolijk was het niet.
Het was een duurbetaalde les, maar wel een die hij meende te hebben verdiend.
Als dit het was, dan kwam hij er nog goed mee weg.

Hij zat op de bank, zijn ellebogen steunend op zijn knieën, zuchtend om zijn eigen domheid. Zijn maag knorde van de honger, maar hij had zin noch energie om eten te maken. Zelfs bestellen leek hem te veel gevraagd.
Het was oorverdovend stil daar, op dertig meter hoogte.
Geen meisje van zestien bij hem.
Wat had hij ook gedacht? Achterlijke zot. Je verdiende loon.
Hij zuchtte nog eens.

Twee korte vibraties. Gevolgd door nog twee.
Zijn telefoon op het aanrechtblad.
Nog twee. En nog twee.
Hij sloot lamgeslagen zijn ogen en liet zijn schouders hangen. Geen zin in contact. Met wie dan ook.
Nog twee.
Een halve minuut later het ritmische gezoem van de belfunctie van zijn telefoon.
Hij wachtte tot de oproep beëindigd werd, stond toen moeizaam op en sleepte zichzelf richting het aanrecht.
Hij graaide naar zijn telefoon en ontgrende die.
Een gemiste oproep. Een onbekend nummer. Vier berichten.


16:39 – Klaar met school.. nog ff gedacht.. misschien kan ik wel eventjes..
16:39 – Maar waar enz.. Weet niet..
16:40 – Nvm
16:41 – Oke moet ik ergens naartoe komen of zo.. of kan niet meer..?
16:41 – Sorry :(


Zijn hartslag accelereerde van nul naar tweehonderd. Een dronke, vreugdevolle paniek maakte zich van hem meester. Hij voelde tranen achter zijn ogen.
No way!
Van de zenuwen liet hij zijn telefoon bijna uit zijn handen vallen. Het kostte hem drie pogingen om het scherm opnieuw te ontgrendelen, en met trillende vingers belde hij het voor hem onbekende nummer terug.
Dat ging anderhalve keer over.

"Heej," klonk het zachtjes aan de andere kant.
"Amélie?" jammerde hij bijna. "Amélie?"
"Uhuh," hoorde hij het stemmetje van het meisje.
"Oh meisje," jubelde hij, terwijl hij zijn linkervuist balde van euforie. "Oh meisje, ik ben zo blij dat je geantwoord hebt."
Hij hoorde naar verlegen gniffelen door haar neusje.
"Ja.."
"Wil je toch nog even komen?" herhaalde hij enthousiast.
Ze was stil, maar wel maar heel kort.
"Ja," antwoordde ze toen. "Ja kan wel eventjes."
Het geluksgevoel stroomde zijn benen binnen en hij hervond per direct al zijn energie en levenslust.
"Oké meisje," zei hij, vol regeldrift. "Waar ben je nu, dan kom ik je halen."
Op de achtergrond hoorde hij middelbareschoolgeluiden.
"Eh... nu nog op school. Ik kan wel naar het station fietsen..."
Hij schudde zijn hoofd en gebaarde met zijn handen, ook al kon ze niets van dat alles zijn.
"Blijf waar je bent," benadrukte hij. "Jij hebt al genoeg gedaan. Dit is jouw weekendje."
Ze gniffelde nog eens verlegen.
"Is maar kleine moeite hoor."
"Niks ervan," verbood hij haar.
Daarna informeerde hij naar haar school, haastte zich naar beneden en reed met piepende banden weg bij de voet van de watertoren.


Het schoolplein was uitgestorven toen hij met net te hoge snelheid langs het eindeloze afrastering reed. Niemand meer te bekennen. Zelfs het eerste toegangshek dat hij tegenkwam, was al gesloten.
Hij was zo ontzettend laat. Ze had zo lang moeten wachten. Hoe lang eigenlijk? Drie kwartier misschien wel. Had hij haar eigenlijk wel verteld hoe lang hij onderweg zou zijn? Nee, dat had hij niet.
Goeie genade... als ze in de veronderstelling was dat hij vanaf thuis kwam, had ze de moed ongetwijfeld al heel lang geleden opgegeven. Dan zou ze er helemaal niet meer zijn. Hij kneep in het lederen stuurwiel, terwijl zijn blik langs de spijlen van het hekwerk ging. Zijn auto rolde langzaam langs de omheining van de middelbare school.
Kom op, dacht hij. Kom op, niet weg zijn. Niet weg zijn.
Het kon haast niet anders of hij moest het volledige terrein hebben kunnen overzien. Niemand.
Niemand, niemand, niemand. Hij ramde met zijn handen op het stuur, en wilde daarna hetzelfde doen met zijn voorhoofd. Maar wacht.
Een eindje verderop, vlak naast het grote, dichte schuifhek waardoor auto's makkelijk naar binnen zouden kunnen, zat een kleine gestalte. Ineengedoken, piepklein. Gehurkt, met de armen om de benen geslagen.
Een kleine gestalte die plots leek op te veren. Als ze in een stripboek hadden geleefd, was er op dat moment een uitroepteken boven het hoofd van het tengere silhouet verschenen.
Het figuurtje richtte zich volledig op, wankelde op twee dunne, lange beentjes en hij gaf was.
Binnen de kortste keren kwam de auto tot stilstand bij het figuurtje.
Het figuurtje dat zijn nichtje bleek. Ze droeg een kort rokje en wankelde op een paar hoge naaldhakjes.
Haar ogen groot, een onzekere maar ingehouden lach op haar gezichtje. Een blik van opluchting.
Hij sloeg het portier open, wilde uit de auto springen, vergat zijn gordel, klikte die los en veerde alsnog op.
Binnen drie stappen was hij bij het meisje. Hij holde haar bijna omver toen hij zijn armen om haar heen sloeg en trok haar zelf weer overeind. Ze proestte om zijn enthousiasme.
Hij drukte haar tegen zich aan. Zielsgelukkig, gerust.
Hij kon met haar praten. Hij kon vragen wat ze thuis had verteld. Hij kon weten wat er in haar hoofdje was omgegaan, en nog steeds omging. Hij kon haar vasthouden. Eindeloos vasthouden. Nog eens drukte hij het meisje tegen zijn borst.
Daarna hield hij haar voor zich uit, bij haar smalle schouders.
Ze was klein – zelfs op de op het oog gloednieuwe naaldhakken kwam ze niet boven zijn tepellijn uit. En de onbeholpen wankeligheid waarmee ze wiebelde op haar hakken was tegelijk ontroerend en opwindend.
"Ik ben zo blij om je te zien," had hij haar toevertrouwd, toen hij haar hoofd tegen zijn borst had gedrukt en haar door haar haar had gestreeld. Ze had hem niet vastgepakt, maar het kon hem allemaal niets schelen. Ze was weer bij hem. Hij kneep nog eens.
"Kom," zei hij toen, terwijl hij zijn nichtje naar zijn auto begeleidde.
Ze liep voor de auto langs naar de bijrijderskant. Hij volgde haar korte zwarte rokje en haar tengere, eindeloze tienerbenen. Haar dunne kuitjes, wiebelend op de fijne naaldhakken.
Op haar rug droeg ze haar rugtas met schoolboeken. In haar hand een klein roze rugzakje.
Hij trok een sprintje en opende het portier voor haar.
Ze lachte verlegen naar de grond, terwijl ze in de auto stapte.
Hij sloot het portier.

"Waar gaan we heen?" vroeg ze met een behoedzame voorzichtigheid in haar stem.
Hij zweeg, trommelend met zijn vingers op de versnellingspook.
Het liefst zou hij de verrassing een verrassing laten, maar hij begreep ook dat het beangstigend kon zijn als hij maar zou blijven rijden zonder dat ze maar enig idee had waarom.
"Ik had je iets speciaals beloofd, toch?"
Ze keek uit het raam aan de bijrijderskant, terwijl akkers en bomenrijen aan hen voorbij trokken.
"We gaan naar een speciale plek," vulde hij toen aan. "Tenminste, ik hoop dat je het leuk gaat vinden."
Amélie glimlachte bescheiden en wreef met haar handpalmen over haar rokje.
"Vast wel."


De zon stond lager, toen een man van bijna vijftig en een meisje van de middelbare school vóór een watertoren stonden. Ze zwegen, tot het meisje de man iets vroeg.
"Waarom zijn we hier?"
Hij staarde omhoog. Zij volgde zijn blik.
"Daar gaan we in," antwoordde hij, zonder zijn blik van het bouwwerk af te halen.
"Daar ín?" vroeg ze.
"Uh huh."
"Maar..." ze keek op haar smartwatch. "Is het niet te laat?"
Even ging haar blik naar de man naast haar. Daarna weer naar omhoog.
"We kunnen daar slapen," zei hij. "Tenminste, als je dat wilt!"
De tiener zweeg voor een moment, kneep haar ogen klein.
"Slapen? Daar?"
"Uh huh."
"No way!"
Ze glunderde.
"Wil je niet? Als je niet wilt, gewoon zeggen. Helemaal niet erg..."
Het rossig blonde meisje deed een stapje naar voren.
"Super cool," zei ze, terwijl ze voelde aan de toegangsdeur. "Hoe kan ik kijken?"
Haar vingers rammelden aan de klink.
"Kan ik naar binnen?"
Verrukt keek ze hem over haar schouder aan. Haar ogen fonkelden.


Het geluid van een douche, de rustgevende stilte van een kamer voor twee op dertig meter hoogte. De douchestraal die onregelmatig de badkamertegels raakte. En een overweldigend gevoel van rijkdom.
Ze had haar ogen uitgekeken in de luxueuze kamer met enorme televisie, designerverlichting en grote ramen die uitzicht boden over de wijde omgeving. In de badkamer met een bubbelbad en open regendouche. Twee wastafels maar liefst.
Er was een bed. Eén bed. Kingsize – te groot om tweepersoons te noemen. Maar desalniettemin één. Ze had er een blik op geworpen.
"Wow," had ze gezegd, terwijl haar vingers over het zachte satijn van de plaid hadden gestreken die op het strak opgemaakte bed was gedrapeerd.
Enkele keren had ze het matras ingeduwd om te voelen hoe stevig het was. Ze had geluidloos gelachen op een manier die deed lijken alsof ze een veel te duur cadeau had gekregen.
"En zelfs..." zei ze, toen ze opstond en naar een tweetal gedetailleerde hangers aan de muur liep. "Dit..."
Ze nam een van de twee badjassen van de haak en hield die voor zich uit.
Met het badstof kledingstuk in haar armen keek ze om zich heen, alsof ze de kamer nog eens volledig in zich wilde opnemen.
"No way..." hikte ze lachend, terwijl ze haar handen voor haar gezicht bracht.
Even keek ze hem aan, en toen weer weg.
"Had je dit sowieso geboekt?" peilde ze voorzichtig, terwijl haar vingers voelden aan de badjas.
Hij schudde resoluut zijn hoofd.
"Enkel en alleen voor jou," antwoordde hij.
Ze keek weer even zijn kant op, net langs hem af. Draaide haar hoofdje een klein eindje.
"Maar ik zei dat ik niet zou komen," vroeg ze met een licht wantrouwen in haar stem. Alsof ze niet zeker wist of hij de volledige waarheid sprak, maar heel erg hoopte dat het maar al te waar was.
"Ik wilde het hoe dan ook hebben," verduidelijkte hij. "Al was het maar voor het geval dat je op het laatste moment toch ja zou zeggen."
Ze piepte trots en wapperde bijna kinderlijk enthousiast met haar handen.
En toen had ze gevraagd of ze zich mocht douchen. Ze was al vanaf zeven uur 's ochtends in de weer.


De douchestraal minderde, en stopte.
Blote voetjes op natte tegels. Geluiden van zware hotelhanddoeken die wapperden.
De afscheiding tussen de doucheruimte en de rest van het de studio werd gevormd door een wand van matglas. En nu ze zich aan het afdrogen was, zag hij af en toe een blotemeisjeskleurige waas heen en weer gaan achter het glas.
Hij voelde zich een dief. Een rover die een jong meisje voor een weekend had gestolen.
Ze was niet naar huis gegaan na school. Ze had een smoesje verzonnen voor thuis. Dat kon niet anders. Geen ouder zou een puberdochter toestemming hebben gegeven voor een weekendje weg, zomaar, met haar bijna vijftigjarige oom. Eén op één.
Ze had iets bedacht, iets verzonnen. Een verhaal opgehouden thuis, waardoor ze legitiem weg kon blijven. Alleen al het idee dat dit meisje zo jong was dat ze smoesjes moest verzinnen om haar ouders gerust te stellen – om van huis te mogen – wond hem op. Het benadrukte hoe fout het was.
Hij had haar stiekem hierheen gepraat, en zij was er in mee gegaan. In zijn hoofd klonken even de woorden "ze is er in getrapt", maar dat sloot niet aan bij de veel te heftige gevoelens die hij had als hij aan zijn nichtje dacht.
En nu had ze zich gedoucht. Slechts een matte glaswand had hem gescheiden van zijn blote nichtje. Een scheiding die werd opgeheven toen een kleine schim de glazen deur open schoof en er een kleine, schitterende puber in de deuropening stond.
Ze had zichzelf in de witte badjas gehesen, die reikte tot halverwege haar kuiten. Met een handdoek droogde ze haar lange haar nog na, terwijl ze haar knappe koppie schuin hield. Heel even keek ze voorzichtig naar hem, en glimlachte direct weg toen hij terug keek.
Wat een prachtig kind. Wat een verrukkelijke meid. Zo fris, zo vers.
Ze bleef daar staan, haar bovenlijf schuddend onder het wrijven van de handdoek.
"Is het een lekkere douche?" vroeg hij, op zoek naar een manier om het gesprek op gang te brengen.
Het meisje stopte niet met afdrogen, maar keek hem even aan vanuit haar ooghoeken. Haar tanden op haar onderlip, in een halve glimlach. Ze knikte van ja.
Nu zag hij pas dat het meisje zich had opgemaakt. Veel meer dan gewoonlijk ook.
Haar wangen en jukbeenderen kleurden donkerrood, en ditmaal niet van verlegenheid. Rond haar ogen was eyeliner en oogschaduw aangebracht, allemaal redelijk overdone, op een manier waar enkel jonge tienermeiden mee weg komen.
"Ja," zei ze zachtjes, terwijl ze stopte met het drogen. "Echt fijn."

En nu, dacht hij. Waar te beginnen. Wat te doen?
Moest hij vragen naar de afgelopen twee weken? Naar haar smoesje thuis? Vragen waarom ze zo plots waren vertrokken tijdens het familieweekend? Waarom ze eerst niet met hem had willen praten? Waarom ze uiteindelijk toch was gekomen? Wat er in haar om ging? Waarom ze hier was?
Liepen hun verwachtingen wel synchroon? En had hij zelf eigenlijk wel verwachtingen? Of wilde hij enkel alleen met haar zijn, om zeker te weten dat hun geheimpje hun geheimpje zou blijven?
Vragen, vragen, vragen.
Hij moest nu wel iets gaan zeggen, terwijl hij daar, onderuitgezakt en met zijn armen gespreid op de bank zat. In een studio met een meisje van zestien. Een meisje dat net uit de douche kwam.



~



Ze was boos op hem geweest. Voor ten minste een week. Teleurgesteld en boos. Ze voelde zich verraden, maar ze kon zich niet meer goed herinneren waarom. Ze wist alleen dat haar gevoel volstrekt helder was en geen ruimte liet voor twijfel. De betovering was verbroken. Het was een raar weekend geweest, vorig weekend, en haar oom een rare man.
Voelde ze zich vies? Dat kon ze niet zeggen. Maar het voelde wel alsof iemand iets van haar had weggenomen. Iets dat ze niet terug zou krijgen.
En ondanks dat al die gevoelens nog steeds aanwezig waren toen ze plotseling en totaal onverwacht een paar berichten van hem kreeg op haar telefoon, voelde ze direct dat ze in de kern week was. Dat er niet veel voor nodig was om haar over te halen.
Daar baalde ze van, maar tegelijk voelde ze dat het feit dat iemand haar iets stuurde, altijd nog beter was dan de voorgaande dagen waarin ze werd vermalen door twijfel en zelfmedelijden.
Hij had nog aan haar gedacht. Hij dacht nog aan haar.
Ze wist niet wat het waard was, maar het was in ieder geval meer dan niets.
Uit zelfbescherming had ze het op weten te brengen om het kort te houden, hem bijna af te kappen. En zelfs toen hij de dag erna een uitgebreid en verschrikkelijk lief bericht had gestuurd, had ze hem afgescheept. Met een brok in haar keel en tranen in haar ogen.
Ze kon dit niet doen. Het kon niet. Alles hieraan was fout, en dan was hij ook nog eens haar oom. Ze kon niet anders.
Maar zijn bericht was zo lief geweest. Zo zorgvuldig en zorgzaam. Het had haar dag en nacht bezig gehouden. Had geen zin meer in eten en kon zich niet langer concentreren op school.
Betekende dat dan helemaal niets? Moest ze daar soms niet iets mee?
Ze wist het niet, en er was niemand aan wie ze het kon vragen. Ze moest het helemaal zelf beslissen.
Uiteindelijk had ze besloten.

Hij had oprecht ontzettend gelukkig geleken toen hij haar had opgehaald bij de ingang van haar school. Bijna ontroerd zelfs. Het had haar geraakt. Ze voelde hoe ze van binnen was gesmolten als een plak boter in de oven.
Had ze de goede keuze gemaakt? Ze zou ontzettend trots op zichzelf worden als dat zo was. Als ze de juiste weg zou weten de vinden uit deze onmogelijke situatie.
En ze was bij hem ingestapt.
Ze was zomaar meegereden met een man die weliswaar haar oom was, maar die ze evengoed nauwelijks kende. Hij had haar meegenomen naar bestemming onbekend en zij had geen vragen gesteld.
Het was spannend. Doodeng misschien zelfs wel. Maar de spanning voelde opwindend en verslavend. Ze wilde vragen waar ze heen gingen, maar nog méér dan dat wilde ze in het ongewisse blijven.

Haar oom had iets geboekt. Hij had de moeite genomen om een reservering te maken in een super origineel appartement in een watertoren. Het was ongelooflijk. Zowel de accomodatie, als het feit dat hij dit voor haar had gedaan. Voor haar! Waar had ze dat aan te danken gehad? Ze was toch helemaal niets bijzonders?

Hij had haar gezegd dat ze er zelfs konden slapen.
Ze was er stiekem van geschrokken. Blijven slapen. Met zijn tweeën? Ja, dat moest dat met zijn tweetjes zijn. Het voelde serieus, echt, volwassen. Alsof ze een echt afspraakje had. Of eigenlijk nog méér dan dat. Dit was meer iets voor stelletjes. Het was in ieder geval niet iets dat ooms en nichtjes deden. Maar zo waren er wel meer dingen...

Toen ze had gezien hoe luxueus de studio was, en hoe behaaglijk warm, was ze verkocht.
Verdwenen waren alle boze, twijfelachtige en hatelijke gevoelens. Het was allemaal weg. Onterecht. Ze had zich vergist. Wat was ze soms toch ook dom en snel met het trekken van conclusies.
Dit was gewoon een goudeerlijke, super lieve man. Hij had het beste met haar voor.
Ze was ontroerd.
En toen ze kort daarna de glazen schuifdeur van het badkamerdeel van de studio achter zich dichtschoof en haar roze rugzakje tegen de tegelwand zette, was ze zekerder dan ze ooit was geweest.


Het was spannend. Ondraaglijk spannend.
Haar handen hadden zichtbaar geschud en getrild, terwijl ze haar toilettasje op een van de wastafels had gezet. Ze moest op haar mooist zijn.
Het voelde alsof ze uren nodig had, maar hem geen seconde wilde laten wachten. Alsof ieder ogenblik zijn interesse zou aantasten.
Ze keek in de spiegel, en probeerde zichzelf niet te beoordelen. Niet aan denken. Geen negatieve gedachten.
En terwijl de vlekken in haar hals zich al aftekenden, van de zenuwen, maar evengoed van de warme douche van zojuist, probeerde ze zich op te maken zoals ze nog nooit had gedaan. Ze wilde mooier zijn dan ze ooit geweest was. Ze wilde alles voor hem zijn.
Haastig maar zorgvuldig smeerde ze haar hele lichaam in met geurende bodylotion en vlak voordat ze in de witte badjas van het appartement gleed, priegelde ze een klein testertje van haar favoriete parfum tevoorschijn uit haar tasje. Het echte flesje kon ze nooit betalen, maar de tester bewaarde ze voor enkel hele bijzondere momenten. En dit zou een bijzonder moment worden. Dit werd haar Bijzondere Moment.
Ze slikte, veegde de condens van de spiegel, durfde zichzelf niet aan te kijken. Haar knieën knikten, ze blies haar wangen bol en probeerde haar ademhaling onder controle te brengen.
Er was geen beginnen aan. Haar zenuwen waren alom aanwezig. Ze had haar lichaam amper nog onder controle. Het was alsof ze tien kilometer had hardgelopen, terwijl ze daar de laatste had legde aan haar make-up.
Eng, volwassen, boven haar pet. Geen idee hoe het moest, wat er zou gebeuren, wat ze ging doen.
Twee sprays uit haar tester in haar hals aan de ene kant. Twee aan de andere kant. Eén op elke wang, omdat ze geloofde dat dat geluk bracht.
Ze slikte. Haalde diep adem en blies onbedoeld sputterend uit.
Ze was er niet klaar voor. Hier zou ze nooit klaar voor zijn. Maar ze kon niet voor eeuwig in de badkamer blijven. Ze moest wel. Ze had gekozen. Ze moest naar buiten.


In de deuropening was ze gekrompen. Was ze al haar durf en geveinsde stoerheid van zojuist kwijt. Beteuterd had ze daar gestaan, terwijl ze klunzig haar haar droogde.
Ze had geen tekst. Het ongeschreven script was ze kwijt, en improviseren ging haar niet lukken. Stilte.
Haar oom vroeg of de douche lekker was.
Gelukkig – er werd gepraat.
Ze knikte en zei dat dat zo was.

Hij zat daar op de bank, in zijn pantalon en overhemd. Zijn armen gespreid op de rugleuning en zijn onderlichaam wat onderuit gezakt. Hij was niet persé slank en hij leek vandaag ouder dan ze zich eigenlijk herinnderde.
Plots voelde ze zich een kind. Maar dan ook letterlijk. Niet eens spreekwoordelijk, maar echt hulpeloos als een klein meisje.
Een ongemakkelijk moment volgde, waarbij ze ieder tot twee keer toe een half woord wilden zeggen en struikelden over het halve woord van de ander. Ze moesten er allebei om gniffelen. Ze hield het niet meer. Ze kon wel huilen van de spanning.
Nog een keer keek ze naar hem op. Voorzichtig. Oogcontact was ze eng.
Echt oud – dacht ze. Maar wat hij allemaal voor me doet...
En ze schudde de gedachten van zich af.
Ze had ten slotte al gekozen. Alle afwegingen waren al gemaakt. Er was niets meer te overdenken. Helemaal niets.
Haar Moment was gekomen.

En ze had de handdoek waarmee ze haar haar had afgedroogd op de grond gegooid. Overdreven daadkrachtig, bijna kwaad. En met drie kleine passen was ze bij hem geweest. Ze had bijna gehold als een klein meisje – en hij was opgeveerd van de bank. Bijna exact op het moment dat zij de handdoek had laten vallen.
Ze botsten op elkaar. Hard, onbedoeld, maar perfect. Alsof ze twee geliefden waren die elkaar na jaren weer terugzien.
Lucht ontsnapte als kikjes uit hun beider monden toen ze elkaar raakten en instinctief sloegen ze hun armen om elkaar heen. Zijn grote, sterke lichaam. Zijn leeftijd, zijn levenservaring. Een man die wist hoe alles moest. Een man die geen verlegenheid kende, niet zo'n twijfelaar was als zij. Een volwassene. Iemand die haar bij de hand kon nemen. Een man die haar uit de put had gehaald en op een voetstuk had geplaatst. Tranen van vreugde brandden achter haar ogen.
Bijna melodramatisch, alsof ze plots in een film terecht was gekomen, trok ze haar badjas open. Die gleed van haar schouders en bleef hangen rond haar middel. Ze trilde van de zenuwen en haar blote borsten trilden mee. Voor het eerst was er geen twijfel over haar lichaam. Of ze te groot waren, of te klein. Of er iets mis met haar was. Ze dacht nu even nergens aan. Er was enkel Het Moment, en de Spanning.
Een mannenhand greep een van haar borsten, een kermende stem.
"Oh Amélie toch."
Zijn andere hand in haar holle rug, net boven haar billen.
"Och meisje."
En plots merkte ze dat hij tranen uit haar ooghoeken wreef. Tranen van vreugde. Om de erkenning die ze eindelijk kreeg. De waardering waar ze eindeloos op had gehoopt. En hij drukte zijn lippen op de hare.
Dit keer sperde ze haar mond wijd open. Alsof ze duidelijk wilde maken dat ze bereid was om all the way te gaan. Zijn tong ging bij haar naar binnen en al zuchtend en steunend tolden ze door de kamer in een tongzoen die eindeloos leek te duren.
Zijn handen langs haar schouders, over haar rug, rond haar nek en aan haar borsten. Dit was vrijen. Ze deed dit echt. Wat stoer!
Al draaiend en zoenend stootten ze tegen de tafel, die een eindje verschoof. Ze gniffelden beiden door hun neus, zonder te stoppen. Hij bleef aan haar borsten zitten. Hij hijgde.
Dat zij dit allemaal voor elkaar kreeg bij een man. Het voelde onwaarschijnlijk.



~



In wat voor wereld was hij beland? Wat voor iemand was hij geworden? Een appartement boeken voor hem en een meid van zestien.
Maar dat waren gedachten voor het verleden. Want plots was er iets veranderd.
Het meisje dat daar, in de opening van de badkamer, haar haar had staan afdrogen, had met een breekbaar en emotioneel gezicht de handdoek naast zich neer gegooid en was op hem af gestuiterd. Blote meisjesvoeten over de warme vloer. En ze was in zijn armen gesprongen.
De lucht was uit allebei hun borstkassen geperst en ze hadden gehikt van de schrik en de botsing. Armen gingen om lichamen, een tiener schuurde langs een man van bijna vijftig.
Ze had zijn overhemd beetgepakt en haar gezicht tegen zijn borstkas geduwd. Hoger kwam ze niet. En zwijgend had ze twee keer een ruk gegeven aan haar witte badjas. Haar blote borsten waren tevoorschijn gerold. Groot, enorm bijna, en toch echt van een puber. Met puberstevigheid en pubertepels. Hij graaide er direct naar.
"Oh Amélie toch," had hij gehijgd, terwijl zijn handen over haar lichaam gingen. "Och meisje."
En ze kusten. Lang, wild, alsof ze allebei volwassen waren.
Ze draaiden rondjes door de kamer, terwijl hij aan haar billen voelde en in haar borsten kneep.
Wat deed ze toch met hem?
En wat deed hij haar aan, dit onschuldige meisje? Wat deed hij zijn zus aan. Zijn zwager. Hoe kon hij hen ooit nog onder ogen komen?

Ze tolden rond, verloren bijna hun evenwicht, stootten tegen de tafel. Er werd gegniffeld en gegiecheld, maar niet gesproken. Hij had weer gerukt aan haar badjas en vervolgens een stap terug gedaan.
"Kom!" had hij gehijgd, terwijl hij kom-maar bewegingen maakte rond zijn middel.
Het meisje had naar zijn heupen gekeken met een kinderlijke speelsheid en had zich, na een enthousiast sprongetje, met haar dunne benen rond zijn middel gewikkeld. Haar handen in zijn nek. Hij kuste haar gezicht.
Een van zijn handen voelde onder de badjas van het meisje dat rond zijn middel zweefde. Haar warme benen, haar kleine, gladde billen. Een perzikhuidje. Ze had er helemaal niets onder aan.
Goede genade, waar ging dit eindigen? Het zal toch niet... hetgeen absoluut niet kon gebeuren... Met een meisje van de middelbare. Nee toch?
Maar in weerwil van alles wat hoorde en alles wat fatsoenlijk was, merkte hij dat hij langzaam richting het grote bed liep.
Jonge meisjeslippen kuste de zijne. Zijn handen voelden aan haar borsten.
In gedachten bleef hij zich verontschuldigen richting zijn zus. Het spijt me, het spijt me. Ik kan me echt niet meer inhouden. Ik heb zó lang mijn best gedaan.



~



Een vederlicht en poedelnaakt tienerlijfje plofte op het bed. De veren kraakten er zelfs niet van.
Ze lag daar, op dertig meter hoogte, in een studio geboekt door een man die zelfs niet heel jong was geweest als hij haar vader zou zijn. Betaald door hem, alleen met hem. Niemand die wist dat ze hier was. Niemand die wist wat ze hier deed.
Een meisje van zestien, poedelnaakt. Haar badjas opengevouwen als de vleugels van een prachtig vlindertje.
Ze keek met grote ogen naar de man die veel te oud voor haar was. Dat realiseerde ze zich ook wel. Het was haar manier om zich af te zetten tegen haar ouders. Tegen de wereld die haar soms zo onrechtvaardig had behandeld. Het was haar manier om groot te worden.
Een verderlicht en poedelnaakt tienermeisje lag op een veel te groot bed. Haar indrukwekkende borsten gemerkt met de witte afdruk van een bikini en haar kruisje met de afdruk van een broekje. Ze wist niet hoe het hoorde. Ze wist niet wat te doen.
Ze lag daar, afwachtend, angstig, onder de indruk, haar dunne benen opgetrokken en lichtjes gespreid. Een soort instinct.
En de man kleedde zich uit. Hij deed wat hij absoluut niet hoorde te doen. En dat wist ze ook wel. Het beangstigde haar dat hij zo ongeremd was. Dat hij bereid was om dit te doen met een meisje zoals zij. Dat hij het allemaal liet gebeuren. Maar dit was ook de man die ze nodig had. Dit was haar keuze geweest, en hoe griezelig en onzeker het ook allemaal voor haar was, het moest gebeuren.
Dat hij bijna vijftig was, was onbestaanbaar. Ze wist niet of ze dat fijn vond. Maar ze vond het ook des te spannender. Het geheim werd er veel groter door. De middelvinger richting haar ouders en de rest van de wereld evengoed.
Zijn overhemd hing open. Hij had best een buik, maar niet zo veel als ze had gevreesd. En nu hoorde ze zijn riem, frunnikten zijn vingers en gleed zijn broek naar beneden.
Haar ademhaling werd sneller en sneller. Het voelde als het kijken van een enge film toen ze nog een kind was. Je wilde het afzetten, je blik afwenden, maar je keek door. Je móést door kijken. Iets bleef aan je trekken.
En toen had hij ineens niets anders meer aan dan zijn open hangende overhemd.
Oh nee...
Ze zette haar handen tegen haar voorhoofd en draaide haar ogen richting het plafond.
Ze werd overvallen door een waanzinnige paniek. Alsof ze zich in één klap realiseerde in wat voor situatie ze verzeild was geraakt.
Haar oom – haar eigen oom – vergreep zich aan haar. Hij was er nu mee bezig. Op precies dit moment trof hij de voorbereidingen. En hij was vijftig of zo.
Heel even haalde ze haar handen van haar voorhoofd en keek ze tussen haar opgetrokken knieën door naar de grote gestalte aan de rand van het bed. Ze bolde haar wangen en draaide haar blik weer richting het plafond.
Ze ging seks hebben. Plots realiseerde ze het zich. En ze wilde om rollen. Opspringen, wegrennen. Ze was er niet klaar voor. En al helemaal niet met een oom van vijftig. Weg, weg, weg.
Maar ze bleef liggen. Ze bleef kijken naar de spannende film. En ze hoorde hoe haar ademhaling stokte en versnelde, toen de grote gestalte hurkte en op zijn knieën ging zitten.
Ze voelde twee grote handen tegen haar bovenbenen, vlak boven haar billen.
Ze drukte haar schouderbladen in het bed, wilde haar opgetrokken knieën tegen elkaar drukken. Haar hele lichaam verstarde.
Maar de mannenhanden duwden zachtjes haar benen weer een eindje uit elkaar. Zorgzaam, liefdevol.
"Rustig maar," hoorde ze de man hijgen. "Rustig maar." En zijn duimen streelden haar benen.

Ze lag daar maar, op de rand van het grote bed. En hij zat met zjin gezicht vlak bij alles wat privé was. Het was vreselijk gênant. Ze schaamde zich enorm, maar durfde zich evengoed niet te verroeren. En ze voelde zijn turende ogen over haar kruisje gaan, terwijl ze daar maar lag. Haar benen opgetrokken. Eindeloos ongemak. Eindeloze schaamte.
En toen een ruwe vinger die zachtjes over haar schaamlippen streelde.
Ze verslikte zich in haar eigen ademhaling. Haar knieën trilden. Slijm in haar keel. Ze moest kuchen en merkte daarna dat ze hijgde.
Ze wilde kijken, maar durfde niet. Een drukkend gevoel in haar onderbuik, spanning in haar benen.
Dit was wat ze gekozen had.
Ondraaglijke spanning, maar ongelooflijk verslavend.
De vinger aaide zachtjes over het plekje waarvan haar ouders altijd hadden gezegd dat daar niemand aan mocht komen. Maar ze liet hem begaan. Die vinger, die mocht over haar schaamlippen.
Ze balde haar handen tot kleine vuistjes en drukte die over haar ogen, terwijl een ze een tweede vinger voelde. De twee vingers kozen ieder een schaamlip. En heel zachtjes duwden ze ze allebei een andere kant op.
Ze wilde trappelen met haar benen, gillen van opwinding, maar ze kon niet anders dan liggen, rillen en afwachten.
De vingers duwden nog met iets verder. Het voelde koud en kwetsbaar.
En het volgende moment warm. Enorm warm.
Het was iets zachts, het was iets vochtigs. Het kon niet anders dan... het moest haast wel...
Haar schaamlippen werden nog iets verder van elkaar getrokken en een mannenmond van bijna vijftig drukte een zijdezacht kusje op het kapje van haar clitors.
Ze sidderde van geluk. Ze graaide naar een punt van de plaid, vond die en trok de deken over haar gezicht.
Het oudemannenlippen op het kapje van haar clitoris maakten een smakkend geluidje. Een zachte kreet van spanning ontsnapte per ongeluk uit haar mond. Ze hapte naar adem.
Haar Eerste Keer was begonnen.