Een paar weken geleden besloot ik er even tussenuit te gaan. Gewoon een paar dagen naar de camping, naar ons chalet op de Veluwe. We komen daar vaker, meestal met het hele gezin. Maar dit keer ging ik alleen. Geen vrouw, geen kinderen. Ik ben inmiddels midden veertig, mijn leven loopt op rolletjes, maar ik voelde me moe. Even rust, even weg van alles. Twee weken alleen leken me precies wat ik nodig had.

Het begon meteen al goed. Ik was het pasje voor de slagboom vergeten, dus moest ik de auto op de bezoekersparkeerplaats bij de receptie zetten. Niet ideaal, want ik had flink wat spullen bij me: een tas met kleding, een laptoptas en natuurlijk de boodschappen. Werken was ik niet van plan, maar op de laptop kon ik ten minste Netflix kijken. Tot overmaat van ramp miezerde het — van dat kille, grijze weer dat meteen onder je jas kruipt. De voorspellingen voor de komende weken waren gelukkig goed, maar op dat moment voelde alles vooral nat en ongemakkelijk. En toen bleek ook nog eens dat de receptie al gesloten was.

Ik opende de achterklep van mijn auto en bekeek de rommelige stapel spullen die ik had meegenomen. Als ik een beetje slim stapelde, kon ik het misschien in één keer naar het chalet slepen. Terwijl ik mijn tas verschoof en de boodschappen herschikte, viel mijn oog op iets kleins, net zichtbaar tussen het grind bij mijn voeten.

Een USB-stick.

In eerste instantie dacht ik dat hij uit mijn laptoptas was gegleden, maar zodra ik hem oppakte, wist ik beter. Dit ding was niet van mij. Zwart met een rood randje, geen merk, geen label — gewoon een kale, onopvallende stick. Of juist opvallend door z’n anonimiteit. Hij voelde koud en een beetje vettig aan, alsof hij al een tijdje in weer en wind had gelegen.Ik draaide hem even tussen mijn vingers, haalde mijn schouders op en stopte hem in mijn broekzak. Geen zin om langer in de regen te blijven dralen.

Met een zucht tilde ik mijn tas, sloot de auto af en liep in een gestaag miezerende regen richting ons chalet. De druppels tikten ritmisch op mijn jas en capuchon, als een soort achtergrondmuziek bij mijn gedachten — die zich, hoe ik ook probeerde, steeds weer naar die stick verplaatsten.

Hij voelde zwaarder dan verwacht. Of misschien was het gewoon mijn verbeelding.

Misschien… was het wel een bitcoin-wallet. Ik grijnsde om mijn eigen idee. Een vergeten fortuin, zomaar in het grind gevonden. Miljoenen, op zakformaat. Ik schudde mijn hoofd en lachte zacht. Ja hoor. Dat zou wat zijn.

Eenmaal binnen in het chalet zette ik mijn spullen neer en keek even rond. Alles was precies zoals ik het had achtergelaten: netjes, comfortabel en heerlijk stil. De zachte bank, de houten vloer, de open keuken — het voelde meteen als thuiskomen. Ik liep naar de badkamer, liet de warme douche even stromen en stapte eronder. Het water ontspande mijn spieren en spoelde de reis van me af, terwijl buiten de regen zacht tegen de ramen tikte.

Twee weken rust. Geen werk, geen deadlines, geen rinkelende telefoons. Alleen ik, mijn gedachten en de stilte van de Veluwe. Ik had een stapel boeken meegenomen die al veel te lang ongelezen in de kast lagen. Mijn fiets stond klaar voor lange tochten door het bos, en als het weer zou meezitten, zag ik mezelf al zitten op het terras: zonnebril op, koffie erbij, niets dan fluitende vogels en ritselende bladeren.

Langzaam begon de rust in te dalen. Alsof mijn lijf eindelijk toestemming kreeg om te ontspannen. Dit was precies wat ik nodig had: even op de pauzeknop drukken, los van de dagelijkse drukte, los van verwachtingen. Gewoon wat tijd voor mezelf, zonder ruis, zonder agenda.

Opladen. Bijtanken. Weer even ademhalen.

En eerlijk gezegd? Ik keek er enorm naar uit. Misschien ook wel omdat het thuis niet helemaal soepel liep. De dingen tussen mij en mijn partner waren de laatste tijd… stroef. Geen grote ruzies, geen drama, maar de afstand voelde soms groter dan het huis waar we samen in woonden. Deze dagen alleen gaven me de ruimte om na te denken — of misschien juist even níet te denken. Gewoon even alleen zijn, met mezelf.

Mijn natte kleren had ik over de kachel gehangen, verspreid zodat ze goed konden drogen. Terwijl ik bezig was, viel mijn oog op mijn broek, die over een van de stoelen lag. En ineens dacht ik weer aan de USB-stick.

Ik had hem er eerder achteloos ingestopt, maar nu begon de nieuwsgierigheid op te spelen. Wat zou erop staan? Misschien helemaal niets. Of alleen wat onbelangrijke bestanden. Maar toch — er was iets aan dat ding dat bleef knagen. En ja, ergens dwaalde die gekke gedachte weer door mijn hoofd: stel je voor dat het een verloren bitcoin-wallet was. Je hoort wel eens van die verhalen. Zomaar een fortuin, verborgen op een klein stukje plastic.

Ik liep naar mijn broek, tastte in de zak en haalde de stick tevoorschijn. Geen wegwerp-exemplaar of reclamegadget. Dit was een serieuze. Een Kingston USB-C, met 1 terabyte opslagruimte. Niet iets wat je zomaar verliest — en ook niet iets wat je zomaar negeert.

Ik hield hem even in mijn hand, voelde het koude oppervlak tegen mijn huid, en merkte hoe mijn hart net iets sneller begon te slaan. Wat ik ook zou aantreffen, het voelde alsof ik op het punt stond iets open te maken dat niet voor mij bedoeld was.

Maar dat maakte me alleen maar nieuwsgieriger.

Ik opende mijn MacBook, klapte het scherm omhoog en wachtte tot hij ontwaakte uit de sluimerstand. Daarna schoof ik de USB-stick in de USB-C-poort. Het vertrouwde icoontje verscheen vrijwel meteen op mijn bureaublad, en toen ik het opende in Finder, zag ik direct een uitgebreide mappenstructuur verschijnen.

Meer dan de helft van de opslagcapaciteit was al in gebruik — dat viel meteen op. Maar wat me pas echt verbaasde: de stick was niet beveiligd. Geen wachtwoord, geen versleuteling, geen enkel obstakel. Alles lag open en bloot. Alsof het de bedoeling was dat iemand het zou vinden.

Nieuwsgierig klikte ik het eerste bestand aan dat mijn aandacht trok.

En wat ik toen zag, liet geen ruimte voor twijfel.

De stick stond vol met expliciet materiaal — zorgvuldig georganiseerd in mappen, gesorteerd op datum, locatie en tijd. Geen rommelige verzameling, maar bijna klinisch gestructureerd. Foto’s en video’s, stuk voor stuk voorzien van bestandsnamen die duidden op precisie en controle.

Mijn blik bleef hangen op het meest recente bestand, kennelijk opgenomen drie weken geleden, als ik de datum mocht geloven. Met een lichte aarzeling dubbelklikte ik erop.

Ergens wist ik dat ik op het punt stond een grens over te gaan. Maar mijn nieuwsgierigheid was sterker, al was ik me ervan bewust dat dit een behoorlijk inbreuk was op iemand privacy.

Toen de beelden eenmaal speelden, moest ik mezelf dwingen geen gekke geluiden te maken— mijn ogen werden groot van verbazing. De vrouw op het scherm kwam me direct bekend voor. Het was de dame van de receptie, daar was ik zeker van. Een aantrekkelijke vrouw, begin veertig schatte ik, met opvallende blonde krullen en zeer grote borsten. Niet te slank, niet te vol — gewoon een natuurlijke, zelfverzekerde uitstraling maar met opvallend grote natuurlijke tieten.

En nu zag ik haar in een totaal andere context dan die vriendelijke, professionele houding achter de balie. Ze was me eerder al opgevallen — niet vanwege iets opvallends, maar juist door haar ingetogen uitstraling. Altijd vriendelijk, beleefd, en vooral plichtsgetrouw. Er hing iets conservatiefs om haar heen, alsof ze zich strikt aan de regels hield. Ik had haar alleen gezien in haar bedrijfskleding, meestal omringd door collega’s. We hadden ooit een kort praatje gemaakt, maar verder was er nooit iets speciaal aan haar opgevallen, op haar grote borsten na dan.

En nu… zat ik naar beelden te kijken die totaal niet pasten bij het beeld dat ik van haar had. Om het zacht uit te drukken: dit had ik absoluut niet zien aankomen. Ik zag haar in haar blootje, ik zag haar met kleding, ik zag haar naakt buiten, ik zag haar in actie, ik zag haar met een man, met een vrouw, met mannen en ik zag haar zelfs met allerlei klemmen en bewegingsbeperkende banden en touwen. Ook zag ik een bestandje ‘26042025parking’, een video die ik opende en afspeelde. Op de beelden was te zien dat ze zichzelf aanbood op een parkeerplaats, dat ik direct herkende als een parkeerplaats in de buurt van de camping. Ik zag hoe ze door verschillende mannen werd betast, hoe ze diverse mannen pijpte en hoe ze, alleen in deze video al, door vijf mannen werd geneukt. Ik wist niet wat ik zag.

Nadat ik een aantal uur door het materiaal heen was gegaan was het inmiddels al 2 uur ‘s nachts. Ze had me ontzettend opgewonden. Wat een amateurslet is dit. Ik maakt een kopie van alle bestanden en realiseerde me dat ik de volgende morgen naar de receptie moest om een parkeerkaart te gaan halen. Ik moest lachen in mezelf, want ik had meteen bedacht hoe ik met deze situatie om moest gaan, en met een glimlach op mijn gezicht viel ik in slaap.

De volgende ochtend besloot ik meteen naar de receptie te lopen. Het was tien uur — voor mijn doen had ik behoorlijk uitgeslapen. Toen ik binnenstapte, zag ik haar meteen achter de balie zitten. Haar naam ontschoot me even, maar het naamplaatje op haar borst herinnerde me eraan: Miranda. Natuurlijk. Dat had ik eigenlijk wel geweten.

“Goedemorgen, Miranda!” zei ik opgewekt, misschien iets té opgewekt. “Ik ben gisteren aangekomen, maar ik ben mijn parkeerkaart vergeten. Is het mogelijk om een tijdelijke toegangskaart te krijgen?”

Ze glimlachte vriendelijk, al zat er iets terughoudends in haar blik. Zonder aarzeling reikte ze me een tijdelijke kaart aan. “Natuurlijk, geen probleem,” zei ze.

“Dank je wel,” antwoordde ik, terwijl ik haar nog net iets langer aankeek dan nodig was. Rechts van mij was een collega bezig met een oudere dame die iets uitlegde over de caravanplaatsen. Het moment voelde bijna te perfect.

Ik stak mijn hand in mijn jaszak en haalde de USB-stick tevoorschijn. “Oh, en ik vond deze gisteren op de parkeerplaats. Als ik me niet vergis, is deze van jou.”

Ik hield haar de stick voor. “Ik heb even gekeken of ik de eigenaar kon achterhalen… en alles wijst erop dat jij dat bent.”

Haar ogen werden groot. Heel even leek haar adem stokte. “Dankjewel,” zei ze snel, terwijl ze de stick aannam en discreet in haar zak liet glijden. “Ik was hem inderdaad kwijt… al drie weken. Je hebt geen idee hoe opgelucht ik ben. Ontzettend bedankt.”

“Geen probleem,” zei ik, en draaide me rustig om. Terwijl ik de deur uitliep, voelde ik haar blik in mijn rug prikken. We wisten het allebei. Zij wist dat ik de bestanden had gezien. En ik wist dat zij wist dat haar geheim nu niet langer alleen van haar was.

Dat ze er op terug zou komen, was onvermijdelijk — of uit nieuwsgierigheid, of om te peilen wat ik van plan was. Het was slechts een kwestie van tijd.

Die tijd bleek verrassend kort.

De volgende dag, aan het einde van de middag, stond ze ineens voor mijn deur. Het was even na vijven. Ze had de hele dag gewerkt, en normaal zou ze allang thuis zijn. Maar nu stond ze hier. Voor mij.

Ik deed open. “Hoi Miranda, kom binnen.”

Het miezerde nog steeds zachtjes buiten, het soort weer dat de wereld klein en stil maakt. Ze stapte aarzelend over de drempel.

“Ja…” begon ze, terwijl ze haar jas losmaakte. “Ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen. Maar… wat heb je precies gezien?”

Ik keek haar rustig aan. “Alles,” antwoordde ik. Maar dat klopte niet. Ik had namelijk niet “alles” gezien. Daarvoor was het simpelweg veel te veel materiaal. Dat kon nooit in de korte tijd. Ik denk dat Miranda dat ook wel wist.

“Okay” zei ze. “Daarom wist je dat de stick van mij was?”. Ik vond dat nogal een onnozele vraag. Ze was namelijk het stralende middelpunt op praktisch elke video die ik wel had gezien. “k begon te lachen. “Wat denk je zelf?” antwoordde ik. We begonnen allebei te lachen. Het ijs was gebroken. “Wat vond je ervan?”, vroeg ze me op de man af.

Ik vertelde haar te hebben genoten van de beelden. Dat ik verrast was en ik complimenteerde haar met haar geweldige tieten. Ook zag ik dat ze heel enthousiast was en dat het er niet op leek alsof ze het met tegenzin deed. Uit haar verhaal wat daarop volgde werd mij duidelijk dat het een hobby van haar en haar echtgenoot was. Ze speelde graag de amateurhoer en haar man deelde haar graag met vrienden, bekenden maar ook onbekenden. Hij was ook de cameraman geweest die haar bij de verschillende gelegenheden had gefilmd. Na een open en eerlijk gesprek had ik haar overtuigd dat het maar goed was dat ik de USB-stick had gevonden, en dat ze me kon vertrouwen. Ik liet daarbij in het midden dat ik een kopie had gemaakt van alle beelden.

“Hoe kan ik je bedanken” vroeg Miranda. “Ach jôh, maak je daar maar niet druk om. Ik vind je wel een stoer wijf zo en je geheimen zijn veilig bij mij. Stuur me af en toe maar een leuke foto via Whatsapp als je weer een avontuur hebt gehad en dan ben ik blij…” en meteen wisselde we 06-nummers uit. Miranda gaf me een speelse zoen en stond op. “Ik moet naar huis, dank je wel. Ik ben enorm gerust gesteld”. Ik liep met haar mee naar buiten – en toen ze wegging fluisterde ik in haar oor “stuur me straks een paar goede foto’s van je blote tieten”…en om 20.30 ‘s avonds ontving ik een bericht met een video, ze was goed te zien en kennelijk was haar man weer de cameraman. De video was een totaal showtje waar ze met haar tieten speelde en flink in de weer was met dildo’s in haar kutje – ze schreeuwde naar haar man dat ze mij graag wilde neuken en dat hij een nietsnut was.

Ze gaf de opdracht aan haar man om ervoor te zorgen dat ik haar ook zou gaan neuken, ze wild me. Op het einde van de video was de man te zien, een beetje een sulletje “je hoort het, ik wil graag even met je praten. Miranda wil dat je haar neukt en ik moet dat regelen. Kunnen we elkaar morgen even ontmoeten om afspraken te maken?”. Ik stuurde een whatsappbericht kort en bondig: morgen om 18.30 spreken we af in Sauna de Veluwse Bron. Tot dan.