Dit verhaal is een zelfstandig te lezen vervolg op ‘White doctor coats’, dit keer niet vanuit het perspectief van de Amerikaanse Sam maar van de Franse Zazie geschreven. Zij gaan elkaar ontmoeten in New York. Als je Zazie beter wilt leren kennen raad ik je aan ‘Zusjes-nichtjes paradijs’ te lezen.


Antoine komt een stuk later naar bed dan ik. Dóodop was ik, terwijl hij en mijn vader Hugo maar door bleven gaan, pratend over het kunstwerk dat we zojuist naar New York hebben verscheept en ondertussen flink wat wijn wegwerkend. Het was de laatste dagen hard werken om het klaar te krijgen en ik was blij een keer op tijd naar mijn bed te kunnen gaan.

Ik slaap al als Antoine eindelijk ook naar bed komt en hij doet doodgemoedereerd het licht aan om zich uit te kleden, waardoor ik weer wakker word en ik weet dan al hoe laat het is. Want als hij eindelijk naast me ligt, fris gedoucht en spiernaakt, is er niks meer te merken van de bleue neef die hij was toen hij hier kwam wonen. Zonder iets te zeggen duwt hij me op mijn rug, spreidt mijn benen, nestelt zich ertussen en begint ‘mon petit chat’ te likken alsof ik tussen mijn benen een bolletje van zijn favoriete smaak Italiaans ijs heb zitten. Als ik mopper dat ik wil doorslapen kijkt hij me van tussen mijn benen grijnzend aan en zegt: ‘ga je gang, lieve Zazie, ik red me wel.’ Le cocheau…


New York, here we come!

Ik verheug me op de reis volgende week naar New York!
Vorig jaar waren de Amerikaanse Jimmy Callaghan en zijn vrouw Sam op huwelijksreis hier in Parijs en kwamen ze bij toeval terecht in mijn vaders atelier. We brachten een hele dag met ze door en Jimmy was erg onder de indruk van de enorme ijzerconstructies die mijn vader maakt. Uiteindelijk bestelde hij toen een enorm kunstwerk, voor in de grote hal van zijn bedrijf in New York. Inmiddels is het een jaar later en het was het de afgelopen tijd hard werken om het op tijd klaar te krijgen en in containers naar Amerika te verschepen.

Momenteel heb ik het rustig in mijn studie en omdat de afgesproken datum naderde werd ik ingeschakeld. Ook mijn neef Antoine die bij ons inwoont moest zijn eigen werk als leerling-kunstschilder laten liggen om te helpen met schuren en lakken. En het is prachtig geworden! Normaal gesproken maakt Hugo kunstconstructies van cortenstaal maar dit keer moest het gevaarte wit afgelakt worden, omdat dat beter past in de hal van dat bouwbedrijf waar het moet komen te staan. Die hal beslaat de eerste vijf verdiepingen van een wolkenkrabber midden in New York, en als daar straks het kunstwerk in elkaar is gezet is het ruim tien meter hoog. Het is nu onderweg naar Amerika en over een week vliegen Antoine, Hugo en ik er achteraan, om het daar in elkaar te zetten. Ik verheug mij er ontzettend op, ik was nog nooit in New York en Sam bood ons aan alle interessante plekjes te laten zien. Beter kan je het niet hebben, een local als gids…

Normaal gesproken woon ik bij mijn moeder Layla, omdat die dichter bij de Sorbonne woont dan Hugo. Maar de afgelopen twee weken sliep ik dus hier in huis bij zijn atelier op Montmartre, omdat hij extra handjes nodig had. Dagenlang was het alleen maar slijpen en schuren tot we een ons wogen, al het staal moest ontdaan zijn van roest voordat we het konden primen en daarna aflakken. Het was een zwaar werkje maar wel heel Zen om te doen, want als je schuurt en polijst heb je geen tijd om ergens anders aan te denken. Wat het extra leuk maakte was dat ik twee weken onafgebroken met Antoine kon optrekken.

Hij is eenentwintig jaar, iets jonger dan ik en kwam hier een paar jaar geleden wonen omdat het thuis met zijn ouders niet meer boterde. Zijn moeder is de zus van Hugo en het leek hen een goed idee dat Antoine hier in de leer kwam, omdat hij net als mijn vader ook kunstenaar wil worden, maar dan met grafity en verf. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat hij hier arriveerde. Hij was nog echt een bleue smalle jongen, met lang donker haar, een beetje gothic om te zien. Speciaal voor hem kwam ik toen naar hier, om hem te helpen wennen en Parijs te leren kennen.

Toen ik die nacht naast hem in bed kroop wilde hij echter niks van me weten, ‘je bent mijn nichtje, dat kan echt niet’ was zijn reactie.’ Heel preuts allemaal, zo anders als wij hier al jaren met elkaar omgingen. En dus nichtje of niet, uiteindelijk wist ik toch seks met hem te krijgen en tegenwoordig is het de gewoonste zaak van de wereld dat we samen seks hebben als we elkaar zien.

De aanhouder wint

En nu wil Antoine dus neuken, ondanks dat ik al sliep en bekaf ben. Nou ja, wat moet dat moet blijkbaar, laat ik van deze last dan maar een lust maken. Tenslotte heb ik bij hem ook wel eens doorgeduwd, zeker in het begin toen hij hier aan onze gewoontes en familiegebruiken moest wennen. Dus trek ik gewillig mijn benen nog wat verder op en uit elkaar, Antoine zo volledig toegang gevend tot mijn lijf.

‘Très bien ma chère’ hoor ik van tussen mijn benen en nog steeds half slaperig onderga ik zijn avances. Als hij tussen mijn benen door zijn handen omhoog brengt om mijn borsten te betrekken zet hij me in een iets hogere versnelling, ik voel hoe mijn erogene zones wakker worden en zin krijgen in een klein feestje. Antoine merkt het natuurlijk ook, na enkele minuten komt hij tussen mijn benen door omhoog en terwijl hij zijn pik voor mijn kutje brengt kijkt hij me grijnzend aan: ‘zie je wel lieve Zazie dat je altijd zin hebt? Je hoeft alleen maar mij mijn gang te laten gaan.’ De wijsneus, alsof ik het hem niet allemaal zelf heb geleerd.

Ondertussen duwt hij zich bij me naar binnen, rustig maar wel stevig doorzettend, zijn hele ‘poulet’ bij me naar binnen schuivend tot ik voel hoe zijn botje daar beneden het mijne raakt. Eenmaal in me wrikt hij zich wat op en neer in me, alsof hij zijn plaats goed in wil nemen en komt dan op me liggen, me met zijn lichaam bedekkend. Hij weet dat ik dit altijd het fijnste moment vind, als hij diep in me is en me dan helemaal onder zich neemt, alsof hij me totaal in bezit neemt. Omdat hij vervolgens niets doet, alleen maar zo op en in me ligt, val ik al bijna weer in slaap als hij ineens toch begint te bewegen.

‘Blijf je erbij, liefje?’ zegt hij, terwijl hij zich langzaam uit me terugtrekt en dan weer even langzaam terug in me komt. Met mijn ogen dicht knik ik, want dit is lekker, echt lekker. Hij weet dat hij me eerst een tijdje lekker sloom moet neuken, om mijn motortje goed op gang te krijgen. Het voelt als een reis door dromenland, nog steeds ben ik er niet helemaal bij, wat maakt dat ik de prikkels van mijn lichaam extra voel. Na een tijdje vouw ik mijn benen om Antoine zijn heupen en dat vat hij op als het teken om me steviger te gaan neuken. Hij zet er een flink tempo in en omdat hij zich iedere keer weer helemaal in me stoot duwt hij me langzaam maar zeker richting het hoofeinde.

Na een tijdje lig ik daar met mijn hoofd klem tegenaan, maar Antoine laat zich daar niet door weerhouden en pompt ijverig door: ‘ohw ma chère, hier had ik de hele avond al zo’n zin in’ kreunt hij. ‘Zoals jij erbij zat met dat korte rokje van je, iedere keer dat je me je witte slipje liet zien wist ik dat ik daar vanavond nog in wilde.’ Nou, ik ben me van een kwaad bewust, zat hij me dus weer geil te bekijken de hele avond.

Na een tijdje voel ik mijn extase op komen zetten, het begint diep in mijn buik en werkt zich van daar toe naar de uiteinden van de zenuwen in mijn kutje die Antoine met zijn pik steeds meer opwrijft. Na een tijdje gil ik het uit, het is zo bovenaards wat er met me gebeurt, even raak ik helemaal weg. Antoine doet er nog een schepje bovenop en beukt nog wat harder en dieper in me, me steeds meer klemzettend tegen het hoofdeinde. Als de storm in mijn lichaam is uitgeraasd val ik als een marionet waarvan de touwtjes worden losgelaten helemaal stil en hoop nu alleen nog maar dat Antoine een beetje opschiet en ook snel komt. Maar dat duurt toch nog een tijdje, hij blijft maar in me bezig, wat me doet denken aan de begintijd dat hij altijd veel en veel te snel klaarkwam. Hij heeft ondertussen wel wat bijgeleerd, merk ik met een binnenpretje op. Maar dan val ik alweer in slaap, ik krijg in de verte nog net mee dat Antoine zich in me leegschiet en daarna van me afrolt. Eindelijk, rust, slapen!

De reis is de bestemming

Het is eindelijk zo ver, vanochtend vliegen we naar New York. Jimmy, die dus de baas is van dat bouwbedrijf ‘Andersson-Calaghan Constructions’, heeft laten weten dat de containers met de delen van het kunstwerk veilig en wel zijn gearriveerd en opgeslagen op een van hun werven. Over enkele dagen is de hal van zijn hoofdkantoor gereed, zodat we het enorme gevaarte dan kunnen gaan plaatsen. Tot die tijd kunnen we wat aan sightseeing doen.

Hij boekte voor ons tickets in de businessclass en voor het eerst van mijn leven ervaar ik welke luxe dat met zich meebrengt. Grote kantelbare stoelen en zonder ook maar iets te hoeven vragen worden er de lekkerste hapjes en drankjes langsgebracht. Af en toe elkaar genietend aankijkend werken Antoine en ik alles wat ons wordt aangeboden naar binnen. Wij zitten naast elkaar en Hugo zit aan de andere kant van het gangpad naast een businessvrouw waar hij natuurlijk alweer volop mee in gesprek is. Ze komt net als wij uit Parijs en bezoekt voor zaken New York en daarna nog wat andere steden, om opdrachten voor haar bedrijf binnen te halen. Als ik me niet vergis gaat Hugo bij haar een kansje wagen, er zijn maar weinig nachten dat mijn vader níet een vrouw in zijn bed heeft. Antoine heeft het ook in de gaten en grinnikend kijkt hij mij aan, wetende dat ook wij de komende tijd alle tijd van de wereld hebben om met elkaar aan de slag te gaan.

Bij aankomst op JFK Airport staat er tot onze verrassing voor de hoofduitgang van het vliegveld een lange stretched limousine klaar. Dit is zo ontzettend Amerikaans, waarom zou je het klein doen als het groot kan. Als vorsten worden we naar Long Island vervoerd, waar we eerst een paar dagen zullen doorbrengen in het landhuis van Jimmy en Sam. We zijn echter amper onderweg als tot verrassing van Antoine en mij Hugo aan de chauffeur vraagt hem in de buurt van Central Park bij een of ander hotel af te zetten. Als ik hem vragend aankijkt zegt hij er zijn reisgenote te zullen ontmoeten, pas morgen zal hij ook onze kant opkomen. Als ik het niet dacht!

Het is een mooie rit, door de stad en over de Brooklyn Bridge. Jimmy en Sam wonen zo’n beetje aan het einde van Long Island, in een groene natuurlijke omgeving, waar het ene huis nog groter is dan het andere. Hun huis is niet persé het grootste maar wel heel mooi om te zien, het doet me denken aan de huizen die ik eens in zweden zag. Het is helemaal van hout, in zachte gele en witte tinten geverfd en wat het heel speciaal maakt is dat het pal tegen de zee aan is gelegen, er zitten alleen wat duinen en het strand tussen. Terwijl Antoine en ik uitstappen komt Sam al naar buiten om ons welkom te heten. Het klikte vorig jaar meteen tussen ons en ook nu voel ik dat, het is echt leuk om haar terug te zien.

Het gekke is dat we ontzettend op elkaar lijken, bijna alsof we uit elkaar gehaalde tweelingzusjes zijn. Net als ik is heeft ze een sportief lijf met niet zo erg grote tieten, lange donkere haren en diepbruine ogen. Ze neemt ons mee naar het terras van waaraf we een eindeloos uitzicht over de zee hebben. In de verte is land te zien en als ik vraag wat daar ligt vertelt ze dat dat Connecticut is, goh, ik had geen idee dat dat zo dicht bij New York is.
Er staat van alles te eten klaar en pas nu voel ik dat ik ondanks al het lekkers in het vliegtuig al wel weer honger had. Terwijl we eten vertelt Sam dat Jimmy er ook had willen zijn, maar dat hij later komt omdat het ergens op een project niet helemaal goed loopt. Ik vertel dan ook dat Hugo pas morgen komt, omdat hij in het vliegtuig een dame ontmoette…

Sam grijnst breed als ik dat vertel en reageert: ‘hoe komt het nou dat ik daar helemaal niet van opkijk.’ Antoine en ik lachen ook, tja, Hugo en vrouwen, als hij er een aantrekkelijk vindt gaat hij ervoor. Maar goed, dat zit blijkbaar in de familie want Antoine en ik kunnen er ook wat van. Nadat we een uur hebben zitten eten en praten vraagt Sam of we behoefte hebben om wat uit te rusten, daarbij wijzend op de zonnebedjes aan het zwembad. Zelf gaat ze haar dagelijkse rondje hardlopen, dus we zullen het even zonder haar moeten doen, zegt ze.

Eerlijk gezegd heb ik meer behoefte aan beweging dan aan slaap, en als ik Sam vraag of ik mee kan lopen zegt ze ‘prima, leuk!’ Haastig zoek ik in mijn koffer tot ik mijn sportkleding bij elkaar heb en trekt daarvan alleen een boxertje en een sportbeha aan, we lopen tenslotte over een strand en dan mag er wel wat bloot te zien zijn. Als Sam weer tevoorschijn komt heeft zij blijkbaar hetzelfde gedacht, en opnieuw valt me op hoeveel we op elkaar lijken, zelfs onze lijven zijn bijna hetzelfde nu we allebei alleen een broekje en beha dragen. Antoine fluit dan ook bewonderend als we zo naast elkaar staan en als hij ons uitzwaait roept hij ‘bonne chance, mes beautés!’

Lopen lopen…

We moeten er allebei om lachen en dan, als we het eerste stuk nog gewoon lopen, om op te warmen, vraagt Sam hoe geoefend ik ben in het hardlopen. Ik vertel haar dat ik het enkele maanden weer heb opgepakt en nu twee keer per week door het ‘Bois de Boulogne’ ren, een uurtje zit er toch al zeker in. Ohw, nou, dan blijkt dat zij een serieuze hardloopster is, ze haalt bijna moeiteloos een afstand als die van de marathon, wat ik eerlijk gezegd wel heftig vindt. Je zou dan denken dat ze vel over been moet zijn maar dat valt dus toch mee, en als ik Sam ernaar vraag vertelt ze dat ze er goed op let dat ze voldoende eiwitrijk voedsel binnenkrijgt. Nou, blijkbaar werkt dat wel, want ze heeft echt een mooi afgetraind lijf, waar qua rondingen toch alles op en aan zit.

Zodra we een minuut of tien lopen kom ik in die cadans die altijd zo fijn is als je hardloopt. In mijn hoofd komt alles tot rust en na een tijdje is er alleen nog maar het ritme van het samen rennen, en de bewustwording van mijn hardwerkende lichaam, dat hier na de vliegreis wel aan toe was. Ondertussen kijk ik om me heen, naar het mooie landschap dat in combinatie met de zee echt een rustgevende invloed heeft.

Op een gegeven moment komt Sam voor me rennen, ze zegt een iets hoger tempo te willen om het ook voor haarzelf comfortabel te houden. Ze trekt me daardoor behoorlijk richting mijn grens en ik moet hard werken om haar bij te kunnen houden. Toch lukt het me en al na een minuut of vijf kan ik genieten van dit voor mij fors hogere tempo. Ik maak nu langere passen, waardoor het rennen net wat anders voelt. Nu Sam voor me loopt krijg ik alle kans haar te bekijken. Ze is echt een onwijs mooie meid, ze heeft een prachtig getraind lijf dat soepeltjes voor me uit beweegt. Net als ik heeft ze haar donkere paardenstaart hoog opgestoken, die nu op iedere pas van links naar rechts danst. Als ik daar een poosje naar kijk is het net alsof ze me ermee hypnotiseert.


Na ruim een uur arriveren we weer bij het landhuis. We klauteren tegen het duin op en als we door de poort lopen houdt Sam die vooroploopt ineens stil en legt ze haar vinger op haar mond. Ze wijst naar een van de ligbeidjes aan het zwembad en als ik kijk zie ik hoe daarop Antoine ligt te slapen, helemaal naakt. En wat opvalt is dat zijn penis erg aanwezig is, niet stijf maar toch wel flink gevuld, nog net op zijn buik liggend, schuin omhoog ons ‘aankijkend’, een tikje smachtend, lijkt het wel.
Stilletjes kleden wij ons uit, net als Antoine ook naakt en gaan dan ook op ligbedjes liggen. Ik zie hoe Sam haar ogen op hem uitkijkt, wat ik wel snap want hij is echt een mooie vent geworden, niet overdreven gespierd maar toch wel blokjes op zijn buik, een lichaam dat goed in proporties is en vooral zijn lange bijna zwarte haren maken hem heel speciaal om te zien. Ondertussen voel ik hoe de jetlag me nu toch in zijn greep krijgt. Langzaam maar zeker zak ik weg in een middagdutje en ik laat het gebeuren, ik heb het wel verdiend…


Liefs,
Zazie
.