De reclame eindigt abrupt. Het vrolijke deuntje wordt genadeloos afgekapt en vervangen door de opzwepende, dreunende themamuziek van 'Win of Verlies'. De lichten in de studio schieten weer aan, de camera's zwenken in positie. De show is terug, en de spanning is ondraaglijk.

De camera vindt Leen. Ze staat nog steeds in het midden van het podium, maar er is iets fundamenteels veranderd. De godin is verdwenen. De stralende, zelfverzekerde koningin die de zaal in haar macht had, heeft plaatsgemaakt voor een nerveuze, onzekere vrouw. Voor het eerst sinds haar transformatie is Leen zich weer bewust van haar naaktheid. Ze heeft haar armen defensief over haar borsten geslagen, een gebaar dat ze urenlang niet heeft gemaakt. Haar glimlach is weg, haar lippen zijn tot een strakke lijn samengeperst. Haar blik schiet heen en weer, van de klok op de monitor naar de gezichten in het publiek. Ze is de controle kwijt. Gedurende het reclameblok is het besef ingedaald: haar lot, haar volgende handeling, ligt niet meer in haar eigen handen, maar in die van miljoenen anonieme bellers. De gedachte is angstaanjagend.

Aan de overkant van de studio is Zohra's toestand net zozeer veranderd. De panische angst heeft plaatsgemaakt voor een intense, bijna biddende hoop. Dit is haar enige, laatste kans om de rollen, al is het maar voor even, om te draaien. Haar ogen zijn op de grote schermen gericht, wachtend op de verlossing of het definitieve vonnis.

De diepe, onpersoonlijke stem van de voice-over vult de studio en overstemt de zenuwachtige stilte van het publiek. "Welkom terug bij Win of Verlies. De lijnen zijn gesloten. De stemmen zijn geteld." De gigantische schermen achter de deelnemers, die de twee telefoonnummers toonden, worden zwart. Een pulserende animatie begint te spelen. "Er is een historisch, recordbrekend bedrag van € 4.347.210 opgehaald!"

Een golf van applaus en gejoel rolt door de zaal. Leen flinst. Het is een absurd bedrag. Een fortuin, verdiend met de belofte van haar vernedering of die van Zohra. "Het publiek heeft gekozen wie vanavond de opdracht met de zwarte roos zal moeten uitvoeren," vervolgt de stem. "De winnaar van de televoting, de persoon die vanavond de macht krijgt, is..." De stem last een lange, kwellende pauze in. De camera's snijden heen en weer tussen het nerveuze gezicht van Leen en het hoopvolle gezicht van Zohra. Kristof, vergeten op zijn sofa, houdt zijn adem in. "…met een eindbedrag van € 2.481.450..."

De spanning is te snijden. "LEEN!" De naam explodeert door de studio, niet als een simpele aankondiging, maar als een extatische brul van bevrijding. Het publiek springt op, een kolkende, aanbiddende massa. Leen, staand in het midden van het podium, gooit haar hoofd achterover en laat de golf van puur, onversneden geluid over zich heen spoelen. Het is geen applaus; het is energie, en ze drinkt het, absorbeert het. De olie op haar topless bovenlijf vangt de duizenden flitsende studiolampen en het lijkt alsof haar huid zelf licht uitstraalt, alsof ze is gesmeed uit sterrenstof en adrenaline.

De voice-over probeert de procedurele kalmte te bewaren, maar zijn stem trilt van de onderliggende opwinding. "De Ceremonie van de Roos kan beginnen. De roos... symbool voor de volgende beproeving. Wachters! Breng het koffertje!" Vanuit de duisternis breken twee wachters het podium op. Het zijn twee bronzen kolossen, hun ontblote, gespierde borstkassen glimmend van de olie die het licht vangt als vloeibaar staal. Hun tred is krachtig en synchroon. De voorste draagt het donkerhouten koffertje met het zilveren rozenmotief.

Maar halverwege hun mars naar Leen toe, gebeurt er iets. Een kleine, menselijke fout. De tweede wachter, degene met het litteken op zijn gezicht, laat zijn professionele masker voor een fractie van een seconde vallen. Zijn ogen, die strak vooruit gericht hadden moeten zijn, worden onweerstaanbaar getrokken naar de goddelijke, topless figuur van Leen die hen opwacht. Hij is gekaptiveerd. Zijn pas hapert, een bijna onmerkbare aarzeling, maar genoeg. De eerste wachter werpt hem een blik vol afkeuring toe, maar het is te laat. Leen heeft het gezien.

De wachters bereiken hun bestemming en zakken in een perfecte, synchrone beweging op één knie. Het koffertje wordt als een heilig offer omhooggehouden. Maar Leen kijkt niet naar het koffertje. Haar volledige, onverdeelde aandacht is gericht op de tweede wachter, de man die durfde te kijken. Langzaam, heel langzaam, zet ze een stap naar voren en knielt ze voor hem neer, zodat hun gezichten op gelijke hoogte zijn. De studio houdt de adem in. Dit staat niet in het script. Dit is nieuw. Dit is gevaarlijk.

Een trage, wetende, en diep verontrustende glimlach spreidt zich over Leens gezicht. Ze spreekt zacht, maar haar microfoon pikt elke lettergreep op. Haar woorden zijn niet voor hem, maar voor de zaal. "Is het geen schatje?" De menigte smult ervan. Dit is geen kille ceremonie meer; dit is een intiem, psychologisch spel. Leen heft haar hand en geeft de wachter een zacht aaitje over zijn ruwe, ongeschoren kaak. Haar vingers strijken teder langs het witte litteken. De aanraking is zacht, maar het is een daad van pure, onversneden dominantie, als het strelen van een gevaarlijk, getemd dier. Onder haar aanraking gebeurt er iets met de wachter. Zijn stoïcijnse, onbewogen façade breekt. Een zware, zichtbare slikbeweging trekt door zijn keel. Zijn ademhaling wordt onregelmatig. De spanning tussen de twee – de halfnaakte koningin en haar knielende, bewonderende dienaar – is zo dik dat je hem kan snijden.

Leen trekt haar hand langzaam terug. Ze kijkt de wachter nog een seconde diep in de ogen, en komt dan weer elegant overeind. Ze heeft haar punt gemaakt. Zelfs de onverstoorbare wachters van de show zijn aan haar wil onderworpen. Pas dan, en alleen dan, richt ze haar aandacht op de andere, nog steeds knielende wachter en het koffertje dat hij al die tijd onbewogen is blijven aanbieden. Ze reikt haar handen uit om het in ontvangst te nemen.

Haar vingers sluiten zich om het koele, gladde, donkere hout. Het koffertje is zwaar, het gewicht van de onbekende inhoud voelbaar. Ze neemt het aan, en met die handeling is de taak van de wachters volbracht. In perfecte, synchrone stilte staan de twee kolossen op, draaien zich als één man om en marcheren terug naar de duisternis vanwaar ze gekomen zijn. Ze laten Leen alleen achter op het immense, lege podium, met haar prijs. Met het koffertje in twee handen voor zich uitgehouden, alsof ze een heilig object draagt, loopt Leen langzaam naar het absolute middelpunt van de cirkelvormige scène. Elke stap is afgemeten, elke beweging is vol betekenis. Ze stopt, draait zich naar de hoofdcamera en het publiek, en bezit de ruimte volledig. Daar, in het absolute middelpunt van de studio, heerst ze. De zaal is stil. De enige hoorbare ademhaling lijkt die van Leen zelf, versterkt door de microfoon, een kalm, regelmatig ritme in de geladen stilte.

Ze knielt, niet in onderdanigheid, maar als een priesteres die een heilig relikwie onthult. Ze plaatst het koffertje voorzichtig op de glimmende, zwarte vloer voor haar. Haar vingers strijken nog één keer over het gladde, koude hout. Er is geen zichtbaar slot. Ze vindt een bijna onzichtbare naad en duwt zachtjes. Met een zachte, sissende, bijna hydraulische klank, zwaait het deksel open.

Leen kijkt naar de inhoud. Haar gezicht blijft onbewogen. Dan geeft ze een teken aan de regie. "Kom maar dichterbij." Een kraancamera daalt van bovenaf neer en projecteert zijn beeld op de gigantische schermen in de studio. Het publiek kan nu zien wat Leen ziet. De reactie is niet onmiddellijk. Er is eerst een seconde van collectieve, verblufte stilte, alsof duizenden breinen tegelijkertijd proberen te verwerken wat ze zien. En dan barst de hel los. Het is geen gejuich meer. Het is een dierlijke, uitzinnige brul. Een geluid van pure, onversneden schok, ongeloof en een diepe, schandalige, bijna perverse opwinding. Mannen springen op, wijzen naar het scherm, schreeuwen onverstaanbare dingen naar elkaar. Vrouwen slaan hun handen voor hun mond, hun ogen wijd opengesperd van afgrijzen en fascinatie. Zohra, die vanuit haar positie het scherm kan zien, begint te schokken. Een hartverscheurende, gekwelde snik ontsnapt haar. Ze trekt en rukt aan haar boeien, haar polsen schuren tot bloedens toe, in een panische, zinloze poging om te ontsnappen aan wat onvermijdelijk lijkt. Wat er ook in dat koffertje zit, het is erger dan alles wat ze zich had kunnen voorstellen.

Temidden van deze totale chaos, sluit Leen langzaam het deksel van het koffertje. De brul van het publiek verstomt een beetje, hun aandacht is weer volledig op haar gericht. Ze komt overeind, haar gezicht is niet langer triomfantelijk, maar peinzend, bijna bezorgd. De camera zoomt in op het peinzende, lichtjes vertwijfelde gezicht van Leen. Ze staart naar het gesloten koffertje, dan naar de uitzinnige menigte. De regiekamer houdt de adem in, wachtend op haar volgende, onvoorspelbare zet. Is dit een stap te ver, zelfs voor haar? De gedachte flitst door haar hoofd, een laatste echo van de vrouw die ze ooit was. Ze schudt de twijfel van zich af en haar gezicht wordt weer een masker van koele, berekende controle. Ze kijkt het publiek aan, dat nog steeds joelt en schreeuwt in reactie op de onbekende inhoud van het koffertje.

"Zo te zien," zegt ze, haar stem komt moeiteloos boven het lawaai uit, "hebben jullie zich al een beeld gevormd van hoe het verder moet." Ze glimlacht, een uitdagende, bijna spottende grijns. "Laten we eens horen." Met een plotselinge, soepele beweging springt ze van het podium af en landt ze in het gangpad, recht voor de eerste rij. De camera's haasten zich achter haar aan. Ze loopt recht op een kale man af die bijzonder luid aan het schreeuwen was. De man, overrompeld, wordt onmiddellijk stil.

"Jij hebt ideeën, dat zie ik aan je. De vraag is simpel: hoe zou jij Zohra 'verwennen'?" De man, zwetend in de spotlights, kijkt nerveus om zich heen en zegt dan met een schorre, overmoedige stem het eerste wat in hem opkomt. "Ik... ik zou een dildo gebruiken." Een paar mannen in het publiek joelen instemmend, een reactie van herkenning. Leen knikt niet, ze trekt haar hoofd een beetje schuin, een blik van geveinsde interesse op haar gezicht. "Een dildo," herhaalt ze langzaam. "Interessant. Een klassieke keuze. Vertel eens, hoe zie je dat precies voor je? We zijn allemaal één oor."

Aangemoedigd door haar aandacht, en denkend dat hij op de goede weg is, begint de man zijn fantasie onhandig te omschrijven. "Nou, gewoon... je pakt zo'n groot ding, weet je wel? En dan... dan duw je hem erin. En dan rammen, toch? Hard en diep. Poesje, kontje, maakt niet uit. Gewoon doorgaan tot ze schreeuwt."

Hij eindigt zijn relaas met een zelfvoldane grijns, wachtend op de goedkeuring van Leen en het gejoel van de zaal. Maar het gejoel komt niet. Want Leen begint langzaam en afwijzend haar hoofd te schudden. "Nee," zegt ze, en het woord is geen bevel, maar een diep teleurgestelde vaststelling. Haar gezicht is een masker van minachting. Ze kijkt de man indringend aan, haar stem is nu een vlijmscherp, spottend scalpel. "Rammen. Juist. Hard en diep. En je denkt nu echt dat Zohra, vastgebonden en doodsbang, daar opgewonden van wordt? Van een stuk koud, hard plastic dat een man zonder enige fantasie in haar 'ramt'?"

De man zijn grijns is verdwenen. Zijn zelfvertrouwen verdampt onder haar blik. "Eh... ik... ja, toch?" stottert hij. "Dat is toch wat vrouwen willen? Dat zie je in films..." Leens lach is kort, bitter en vol venijn. "In wélke films, liefje? Die films waar je 's nachts in je eentje naar kijkt?" Ze buigt zich voorover, haar stem een dodelijk gefluister. "Is dat hoe jij denkt dat een vrouw werkt? Dat je genot erin kan pompen als lucht in een fietsband? Dat haar lichaam een domme, ongevoelige machine is die alleen reageert op 'hard en diep'?"

Ze schudt haar hoofd, een blik van bijna moederlijk medelijden op haar gezicht. "Laat me raden," fluistert ze. "Nog nooit een echte partner gehad die je durfde te vertellen wat ze écht wilde, hè?" De opmerking, zo persoonlijk en zo genadeloos vernederend, slaat in als een bom. De man wordt dieprood en kijkt beschaamd naar de grond, wensend dat hij kon verdwijnen. Het gejoel in de zaal is volledig weggestorven, vervangen door een doodse, ongemakkelijke stilte. Leens afwijzing van het simpele, platte antwoord van de man is een afwijzing van de gedachten van bijna iedereen in de zaal. Ze heeft niet alleen hem ontmaskerd, maar een hele cultuur van gemakzuchtige, fantasieloze porno-logica. Iedereen lijkt plotseling na te denken.

In de ongemakkelijke, doodse stilte die Leen heeft gecreëerd, scant ze de nu onzekere gezichten van het mannelijke publiek. Haar blik is die van een teleurgestelde lerares die haar klas een vraag heeft gesteld waarop niemand het antwoord weet. "Niemand anders?" vraagt ze, haar stem vol spottende verbazing. "Geen enkele man hier met een beetje... verfijning? Een greintje inzicht in de vrouwelijke psyche?"

Haar ogen stoppen bij een man op de tweede rij. Een dikke, vadsige man met een woeste, onverzorgde baard die op zijn borstkas rust. Hij kijkt niet beschaamd naar de grond, maar juist een beetje zelfvoldaan, alsof hij het antwoord wel weet. Leen ziet haar volgende slachtoffer. Ze stapt over een paar voeten heen en stopt voor zijn stoel. "Jij daar," zegt ze. "Met die indrukwekkende baard. Jij ziet eruit als een man met levenservaring. Een levensgenieter. Verlos ons uit onze onwetendheid. Wat is jouw plan?"

De man, gevleid door de aandacht, zet zich rechter op in zijn stoel. "Simpel," zegt hij met een zware, bulderende stem. "Geen ingewikkeld gedoe. Je pakt een goeie, krachtige vibrator. Eentje die echt lawaai maakt." Hij wrijft in zijn handen, zijn ogen glinsterend. "Je brengt hem zachtjes in, heel teder, zodat ze ontspant en denkt dat je een gevoelige man bent. En dan..." Hij maakt een explosief gebaar met zijn handen. "...BAM! Volle kracht. Je zet dat ding onmiddellijk op de maximumstand. Laat haar maar schudden op dat bed, laat die vibraties maar door haar hele lijf gieren tot ze niet meer kan nadenken."

Leen luistert met een aandachtige, bijna wetenschappelijke interesse. Ze knikt langzaam, alsof ze zijn strategie overweegt. "Ah," zegt ze. "De 'bulldozer-techniek'. Eerst zachtjes de oprit oprijden, en dan met volle kracht door de voordeur. Gedurfd. Heel... subtiel." De man, die de ironie niet proeft, knikt trots. "Precies."

"En vertel eens, beste man," vervolgt Leen, haar stem nu gevaarlijk nieuwsgierig. "Je zegt dat je wil dat ze niet meer kan nadenken. Waarom is dat? Ben je bang voor wat ze zou kunnen denken als je haar de tijd geeft?" De man fronst, voor het eerst onzeker. "Hoe bedoel je?" Leen leunt dichterbij. "Ik bedoel," fluistert ze, "dat de 'maximumstand' vaak de laatste, wanhopige toevlucht is van een man die geen flauw benul heeft waar hij mee bezig is. Een man die in paniek maar de trilfunctie op standje drilboor zet, in de hoop dat de overweldigende kracht zijn gebrek aan kunde en finesse zal verbergen." De zelfvoldane blik van de man is volledig verdwenen. Leen komt weer overeind en richt zich tot de hele zaal. "Nee, heren. Genot is geen aanval. Het is geen overval die je zo snel en hard mogelijk moet uitvoeren. Het is een dans. En deze man," ze gebaart met een achteloze hand naar de ineengedoken figuur, "wil met een drilboor een wals dansen."

Ze kijkt de nu volledig murw geslagen zaal rond, een triomfantelijke, minachtende grijns op haar gezicht. "Nog iemand met een briljant idee?" vraagt ze. Niemand durft nog een woord te zeggen. De zaal is stil, de mannen zijn geïntimideerd. Leens blik glijdt over de rijen, een jager op zoek naar een nieuw soort prooi. Haar ogen stoppen bij een man die wanhopig probeert onzichtbaar te zijn. Hij zit een beetje ineengedoken, kijkt strak naar de grond en poetst nerveus zijn dikke brilglazen schoon met een punt van zijn hemd. De spotlight vindt hem. Hij krimpt ineen.

Leen loopt langzaam naar hem toe, de camera's volgen haar. Ze stopt voor zijn stoel en kijkt op hem neer met een bijna tedere, meelijwekkende blik. "Jij daar," zegt ze zacht. "Jij lijkt me het type dat veel leest." De man kijkt verschrikt op, zijn ogen groot en verward achter de dikke glazen. Hij knikt schuchter. "Hebben al die boeken jou wijsheid gegeven, liefje?" vraagt Leen, haar stem nu vol geveinsde hoop. "Heb jij een antwoord voor ons? Wat zou jij doen om Zohra te verwennen?"

De man wordt rood. Hij opent zijn mond, maar de woorden struikelen over elkaar. "Ik... ik, eh... ik zou..." Hij haalt diep adem en perst het eruit. "Ik zou een satisfyer gebruiken." Leen heft haar wenkbrauwen, haar gezicht een toonbeeld van schijnbare interesse. "Een satisfyer! Kijk eens aan. We gaan de technologische toer op. Modern. Efficiënt. Vertel me, hoe zou je dat precies aanpakken?"

De man, die een beetje zelfvertrouwen put uit haar schijnbare goedkeuring, legt zijn 'plan' uit. Hij klinkt nu bijna als een student die een wetenschappelijk paper presenteert. "Nou, de technologie is heel gericht. Je hoeft hem alleen maar tegen haar clitje te duwen... en de pulserende luchtdruk doet de rest. Ze komt gegarandeerd al na een minuut klaar." Hij kijkt haar aan, trots op zijn snelle, bijna wetenschappelijke oplossing.

Leen luistert, knikt langzaam, en haar gezicht vertrekt in een masker van spottende, teleurgestelde realisatie. "Ah," zegt ze, en haar stem druipt van het sarcasme. "Dus meneer wil er gewoon snel vanaf zijn?" De man zijn trotse blik verdwijnt en maakt plaats voor totale verwarring. "Nee, ik... het is efficiënt..." "Efficiënt," herhaalt Leen, en ze proeft het woord alsof het naar vuilnis smaakt. "Alsof genot een magnetronmaaltijd is. Eén minuutje op vol vermogen en klaar is kees." Ze schudt haar hoofd. "Heel... romantisch. Het toppunt van wijsheid."

De vernederde man met de dikke brilglazen krimpt ineen onder het gewicht van Leens spottende analyse. Hij durft niet meer op te kijken. De stilte in de zaal is nu compleet. De mannen in het publiek, die eerst nog joelden en schreeuwden, kijken nu onzeker naar elkaar, naar de grond, overal heen behalve naar Leen. Ze heeft niet één man ontmanteld; ze heeft hen allemaal een spiegel voorgehouden, en het beeld dat ze zagen beviel hen niet. Leen staat in het midden van het gangpad, de onbetwiste overwinnaar van dit psychologische slagveld. Ze laat haar blik langzaam en triomfantelijk over de rijen van stille, beschaamde mannen glijden.

"Heeft er iemand een beter idee?" vraagt ze, haar stem helder en uitdagend in de stilte. Het blijft stil. Niemand beweegt. Niemand durft een woord te zeggen. De overmoedige grijnzen hebben plaatsgemaakt voor onzekerheid. Leen schudt langzaam haar hoofd, een diepe, theatrale zucht van teleurstelling. "Een hele zaal vol mannen," zegt ze, en haar stem druipt van de minachting. "Vol met testosteron, grote monden en sterke verhalen. En niemand... werkelijk níemand die weet hoe hij een vrouw echt in de stemming moet brengen? Moet tante Leen het dan nóg een keer voordoen?" De vraag hangt in de lucht, een gevaarlijke, verleidelijke belofte. Het is een aanbod en een bedreiging tegelijk. Een aanbod voor een nieuw spektakel, en een bedreiging voor hun collectieve ego.

Nog steeds blijft het stil. De les is geleerd. Ze hebben geen antwoord. Zij wel. Met een laatste, afkeurende blik draait Leen de menigte haar rug toe. Haar werk hier is klaar. Ze loopt met een kalme, vastberaden pas terug naar het podium en stapt er weer op, haar autoriteit nu absoluut en onbetwistbaar.

De stilte in de regiekamer is net zo diep en beladen als die in de zaal. Het productieteam, dat normaal gesproken een constante stroom van commando's, grappen en technische opmerkingen produceert, staart sprakeloos naar de monitoren. Op het hoofdscherm zien ze Leen, die als een generaal na een gewonnen veldslag haar rug toekeert aan het verslagen leger van het publiek en terug naar het podium loopt.

Alain, de regisseur, leunt langzaam achterover in zijn stoel. Hij haalt zijn hand over zijn gezicht, zijn vingers trillen lichtjes. De cynische, geharde televisiemaker is verdwenen. In zijn plaats zit een man die zojuist getuige is geweest van iets wat hij in zijn dertigjarige carrière nog nooit heeft meegemaakt. "Geniaal," fluistert hij, zijn stem vol pure, onvervalste bewondering. "Absoluut, godverdomme, geniaal." Hij draait zich naar zijn team, zijn ogen brandend van een nieuwe, bijna religieuze ijver. "Zien jullie wat ze zojuist heeft gedaan? Begrijpen jullie het wel?" Hij staat op, te opgewonden om te blijven zitten. "Ze had ze in de palm van haar hand. De hele zaal. Ze had alles kunnen vragen. Maar in plaats van ze de platte, goedkope porno te geven die ze dachten te willen, heeft ze ze... opgevoed." Hij gebaart met zijn handen naar het scherm. "Ze heeft hun domme, simplistische fantasieën ontleed en ze belachelijk gemaakt. Ze heeft ze vernederd, ja, maar ze heeft ze ook aan het denken gezet. Ze is niet alleen de koningin van de show. Ze is de lerares. De therapeute. De hogepriesteres. Dit is ongezien."

Valerie, de producente, knikt instemmend, maar haar blik is anders. Ze ziet geen kunst; ze ziet goud. "Ze heeft zojuist haar eigen merk gelanceerd," zegt ze, haar stem zakelijk maar vol opwinding. "De 'Tante Leen Methode'." Ze kijkt Chloë, de assistente, strak aan. "Chloë, noteer. Merchandise. T-shirts met de opdruk: 'Moet tante Leen het voordoen?'. Ik wil dat je onmiddellijk de domeinnaam 'tanteleen.be' registreert. En bel de uitgeverij. Ik wil morgen een concept voor een boekdeal op mijn bureau: 'De Leen Methode: Hoe je in tien stappen de controle terugkrijgt'."

"Alain," zegt een technicus, "ze staat bij het koffertje. Wat nu?" Alle ogen in de regiekamer schieten terug naar de hoofdmonitor. Leen is inderdaad naar de rand van het podium gelopen en kijkt neer op het mysterieuze, zwarte koffertje dat daar nog steeds op de grond staat. Alain leunt weer naar voren, zijn gezicht weer strak van de concentratie. "Wat nu?" herhaalt hij de vraag met een grijns. "Nu laten we de kunstenares haar werk doen." Hij pakt zijn headset. Zijn stem is nu kalm, vol vertrouwen. "Oké team. Camera twee, blijf op haar gezicht. Camera vijf, op het koffertje. De rest is aan haar. Volg haar leiding. Wat ze ook doet, waar ze ook naar kijkt, we zenden het uit. Laat de camera's maar lopen."

- - -

nvdr: de gebeurtenissen van voorbije week hebben een invloed gehad op de inhoud van dit verhaal... Vandaar de soms nogal botte stijl.