Durf Je Haar Te Verliezen? - 12

De bulderende stem van de voice-over kondigt de reclame aan en de felle, kleurrijke studiolampen doven abrupt. Ze worden vervangen door een kil, functioneel werklicht. De betovering van de show is verbroken, en voor de komende paar minuten is het podium weer gewoon een werkplek.

Onmiddellijk explodeert de stilte in een storm van georganiseerde chaos. Het podium, dat even een heilige, stille plek leek, is nu een mierennest. Twee teams, met twee totaal verschillende doelen, zwermen de ruimte in en opereren door elkaar heen.

Vanuit de coulissen snelt een efficiënt en geruisloos pitstop-team van kapsters en visagisten, gewapend met borstels, poederkwasten en haarlak, naar Leen en Zohra. Tegelijkertijd bestormt een ander team van roadies, volledig in het zwart gekleed en met headsets op, het podium. Met een efficiëntie die grenst aan het brutale, breken ze het kille, minimalistische decor van de spelshow af. Grote, zwarte panelen worden weggerold. De rode sofa van Kristofs vernedering wordt weggedragen. Tegelijkertijd wordt het nieuwe decor opgebouwd. Dikke, zachte tapijten worden uitgerold, grote, weelderige kussens worden in een halve cirkel geschikt, en lage tafeltjes met brandende kaarsen en schalen vol exotisch fruit worden neergezet.

Te midden van deze wervelwind van lawaai en beweging, creëren de stylisten een klein, intiem eiland van rust. Twee assistenten brengen snel stoelen en een verplaatsbare spiegel met lampen. Zohra laat de handelingen van de visagiste met een zekere apathie over zich heen komen. Dit is voor haar een vertrouwd ritueel, maar de context is volledig vreemd. De poederkwast die de sporen van haar tranen verbergt, voelt niet als een verfraaiing, maar als het aanbrengen van een nieuw, kwetsbaar masker. Ze kijkt naar haar eigen spiegelbeeld, maar ze herkent de vrouw met de onzekere, vragende ogen niet. Een styliste overhandigt Zohra een nieuwe, elegante, smaragdgroene zijden kamerjas, die ze over haar naakte lichaam aantrekt. Een andere assistent helpt Leen in een identieke, maar dan dieprode, kamerjas. Ze zijn nu het spiegelbeeld van elkaar: de ene donker en getekend, de andere licht en vurig.

Leen ondergaat de bemoeienis met een stille, intense focus. Voor haar is dit een compleet nieuwe ervaring. De poederkwast op haar wangen, de kam door haar haren; het voelt als een voorbereiding op een gevecht. Ze wordt klaargestoomd, haar uiterlijk wordt gefatsoeneerd, terwijl haar innerlijke wereld net volledig is gestript. De ironie is pijnlijk en absurd.

Dan, in de spiegel, te midden van de reflecties van de rennende roadies en de flitsende headsets, kruisen haar ogen die van Zohra. Het is een lang, geladen moment. De wereld van de zoemende haardrogers, de klikkende poederdozen en het lawaai van de verbouwing verdwijnt. In de blik van Zohra ziet Leen een vraag: Wat gaan we doen? Meen je dit echt? Leen houdt haar blik vast. Ze glimlacht niet. Ze knikt alleen. Een enkele, bijna onmerkbare, maar onwrikbare beweging die alles zegt: Ja. Ik meen het. We doen dit samen. Een zucht van pure, nerveuze spanning ontsnapt aan Zohra's lippen. Ze geeft een al even subtiel knikje terug. De alliantie is bevestigd in het oog van de storm.

"NOG ÉÉN MINUUT!" schreeuwt een stem van de regie. De efficiëntie van beide teams wordt verdubbeld. Een laatste wolk haarlak. Het laatste kussen dat op zijn plaats wordt gegooid. De stoelen en de spiegel worden weggehaald. De medewerkers verdwijnen in de duisternis, net op het moment dat de laatste roadie uit het zicht verdwijnt. Leen en Zohra staan weer alleen op het podium, in het kille werklicht, maar de wereld om hen heen is volledig getransformeerd.

"Klaar voor uitzending in vijf... vier... drie..." klinkt de stem van Alain door de speakers. De werklichten gaan uit. Een seconde van absolute duisternis. Dan springen de warme, intieme lichten van de nieuwe setting weer aan. De show is terug. En de twee vrouwen zijn er klaar voor.

De opzwepende, bombastische themamuziek van 'Win of Verlies' knalt onmiddellijk op vol volume door de speakers. De camera vindt Leen. Ze staat niet langer ingetogen, maar breeduit in het midden van het podium, een microfoon in haar hand, stralend als een rockster die haar arena opeist. "WELKOM TERUG!" roept ze, haar stem vol energie en autoriteit. "Welkom terug bij de grote, onvoorspelbare, en nu al legendarische finale van 'Win of Verlies'!" Ze loopt heen en weer over het podium, haar rode kamerjas wervelt om haar heen. "Voor de pauze hebben we de regels veranderd, de maskers afgerukt en de waarheid blootgelegd! Maar de avond is nog lang niet voorbij!" Ze bouwt de spanning op, haar stem een crescendo. "De koningin zit op haar troon," ze gebaart naar Zohra, die haar met een gespannen, verwachtingsvolle blik aankijkt vanaf een rood bed in de vorm van een hart. "En haar hof van kunstenaars staat te trappelen in de coulissen! Zijn jullie er klaar voor?"

De zaal brult "JA!".

"DAN HIER!" gilt Leen. "Speciaal voor jullie, en speciaal voor onze koningin Zohra... ONZE TWAALF MANNEN!"

De muziek zwelt aan tot een climax. Een felle, witte spotlight schiet naar de top van de grote showtrap, waar twaalf mannelijke silhouetten verschijnen tegen het licht. Op de eerste, zware beat van de muziek, beginnen ze in een strakke, zelfverzekerde rij de trap af te lopen. Het is geen processie; het is een parade. Terwijl elke man passeert, flitst zijn naam in een strakke, moderne graphic op het scherm: Thomas. Bert. Elias. Milan...

Dan, in één vloeiende, ononderbroken beweging, begint de kennismaking. De mannen bewegen in een continue stroom langs het bed van Zohra. Thomas, de eerste, knielt in het voorbijgaan, zegt "Thomas," en geeft haar een snelle, ontwapenende glimlach voordat hij doorloopt naar een kussen. Direct achter hem is Elias, die zijn hand op zijn hart legt, "Elias," zegt, en zijn plaats inneemt. Bert volgt, geeft haar een diepe, betekenisvolle knik, zegt "Bert," en gaat zitten. Een ander geeft een speelse knipoog. Nog een ander biedt een snelle, warme handdruk aan.

Het is een snelle, dynamische montage van namen, gezichten en kleine, onthullende gebaren. Zohra, die eerst nog gespannen was, ontspant en geniet zichtbaar van de stroom van positieve, respectvolle aandacht. Ze is niet langer een slachtoffer dat wordt beoordeeld; ze is een koningin die haar eerbetoon in ontvangst neemt. Binnen een minuut is de hele beweging voltooid. De laatste man heeft zijn naam gezegd, zijn gebaar gemaakt en is op het laatste lege kussen gaan zitten. De muziek sterft langzaam weg.

De scène is gezet: de twee vrouwen, Leen op een groot kussen in het centrum van het podium en Zohra op het bed, vormen het stralende middelpunt. Om hen heen, in een beschermende, aandachtige halve cirkel, zitten de twaalf uitverkoren mannen. De introductie is voorbij. De sfeer is geladen. Het spel kan nu echt beginnen.

De stilte die volgt is een vacuüm vol onuitgesproken vragen. De mannen kijken, wachten, proberen de nieuwe regels te lezen in de ogen van de twee koninginnen. Wie durft de eerste zet te doen? Het is Bert, de maatstaf, die de ban breekt. Zonder een woord te zeggen schuift hij op zijn knieën naar voren, tot aan de voet van het bed. Met een diepe, respectvolle buiging van zijn hoofd pakt hij Zohra’s enkel vast en begint haar voet te masseren. Het is geen seksuele daad, maar een van pure overgave, een erkenning van haar status.

Zijn beweging is het startschot. Thomas – de jongeman met de doordringende blauwe ogen – staat geruisloos op en positioneert zich achter Leen. Zijn warme handen landen zachtjes op haar schouders en hij begint de spanning van de avond uit haar spieren te kneden. Leen, die tot dan toe nog de rol van alziende presentatrice speelde, laat een verraste zucht ontsnappen. Haar professionele façade begint te smelten onder de deskundige aanraking. De warmte van zijn handen verspreidt zich door haar lichaam, een kalmerende golf die haar uitnodigt de controle los te laten. Ze sluit haar ogen, haar hoofd valt naar achteren, en met een laatste, diepe zucht van overgave laat ze zich volledig achterover in de armen en tegen de borst van de man achter haar vallen. Hij wordt haar levende troon, en zij is niet langer de spelleider, maar een deel van het spel.

Berts eerbetoon en Leens zichtbare overgave geven de andere mannen het signaal dat ze nodig hadden. De dam breekt. Elias, Milan en Ruben, wisselen een korte, wetende blik. Met een duidelijke missie staan ze op. Elias loopt naar een van de lage tafeltjes en pakt een schaal met verschillende soorten fruit: sappige aardbeien, glimmende druiven, stukjes perzik. Milan volgt zijn voorbeeld en selecteert een spuitbus slagroom en een kleine kom gesmolten chocoladesaus. Ruben, met lege handen maar met een blik van totale devotie, volgt hen.

Gewapend met deze zintuiglijke beloftes, voegen de drie mannen zich bij Bert. Elias en Milan knielen aan weerszijden van Zohra, hun schalen met verleidingen in de aanbieding. Ruben positioneert zich iets dichterbij, knielt bij haar heup, zijn hand rust op de rand van het bed, slechts centimeters van haar huid. De sfeer op het podium knettert. Er zijn nu twee centra van zinderende energie. Rond Zohra heeft zich een hofhouding van vier man verzameld, hun aanbidding is een web van aanraking en verleiding. En tegelijkertijd, in haar eigen intieme cocon, is Leen met Thomas achter haar niet langer de observator, maar een even begeerlijke spil in het spel dat op het punt staat te ontbranden.

Het begint als een vonk. Elias houdt een glimmende druif voor Zohra’s lippen, maar nog voor hij zijn aanbod kan voltooien, heeft Milan al een aardbei in de gesmolten chocolade gedoopt. Zohra's ogen flitsen van de één naar de ander, een sprankelende, schaamteloze vrolijkheid in haar blik. Ze negeert de druif, pakt Milans pols vast en trekt zijn hand naar zich toe. Ze hapt de aardbei weg, haar lippen sluiten zich even om zijn vingers, en een zachte kreun ontsnapt haar. "Mmm, heerlijk," fluistert ze, maar haar ogen zijn alweer op Elias gericht. "Maar ik wil die ook."

Terwijl ze de druif van Elias' vingers zuigt, zijn hand nog even vasthoudend, legt Ruben zijn hand op haar blote knie. Zijn duim cirkelt zachtjes over haar huid. Het is een bombardement op haar zintuigen: de zoete smaak in haar mond, de warmte van Elias' hand, de prikkelende aanraking van Ruben op haar been. Ze lacht. Het is een helder, bevrijd geluid dat de studio vult.

Aangespoord door de sfeer, dipt Milan zijn wijsvinger in de chocoladesaus en houdt die voor Zohra's mond. Zonder aarzelen pakt ze zijn hand en brengt ze zijn vinger naar haar lippen. Ze likt het toefje er niet zomaar af; ze neemt zijn hele vingertop in haar mond en zuigt hem zachtjes, haar ogen strak op de zijne gericht. Milans adem stokt. Hij voelt het bloed naar zijn kruis stromen en moet zijn houding lichtjes veranderen om de plotselinge bobbel in zijn broek te verbergen. Hij stelt zich levendig voor hoe ze op precies dezelfde manier iets heel anders zou vastpakken. De camera zoomt genadeloos in op het detail: haar glimmende lippen die zijn vinger omsluiten, een klein restje chocolade dat achterblijft op haar mondhoek.

Zohra pakt een aardbei, dipt hem rijkelijk in de chocolade en brengt hem naar de mond van Elias. Terwijl hij hapt, 'morst' ze met opzet een streep chocolade op zijn kaaklijn. "Oeps," fluistert ze met gespeelde onschuld. Elias glimlacht. Hij weet wat ze wil. Hij draait zijn hoofd naar Milan, een stille uitnodiging. Milan leunt naar voren en likt de chocolade traag van Elias' huid.

Leen, die dit alles gadeslaat, laat zich met een zucht van opwinding dieper wegzakken in de sterke armen van Thomas die haar masseert. Zijn handen, die net nog haar schouders kneedden, vertragen en veranderen in een langzame, bezitterige streling. "Zo te zien is het buffet geopend, dames en heren!" roept ze, maar haar stem is een octaaf lager, haar ademhaling versneld. Ze is niet langer alleen de presentatrice; ze is een voyeur die met volle teugen meegeniet.

Zohra geniet met volle teugen. Ze is omringd door drie mannen die alleen maar oog hebben voor haar. De sfeer is elektrisch, een cocktail van lust en speelsheid. Ze pakt een stuk perzik, haalt het door de slagroom en duwt het speels in Milans mond, terwijl ze met haar andere hand de vingers van Elias vastpakt en naar haar eigen lippen brengt om een restje chocolade af te likken. Het is een wervelwind van geven en nemen. Elias 'morst' een druppel druivensap in het kuiltje van haar hals. Zohra lacht uitdagend naar hem, maar knikt dan naar Milan, die de uitnodiging onmiddellijk begrijpt. Hij buigt zich voorover en likt het zoete sap van haar huid, zijn haar strijkt langs haar kaak.

De camera's dansen mee, de regisseur in de controlekamer schreeuwt commando's. "Zoom in op die hand op haar been! Cut naar Leens gezicht, NU! Geef me de close-up van zijn lippen op haar huid!"

De mannen zijn niet langer individuen; ze zijn een eenheid, een golf van aandacht en aanraking. De sfeer is elektrisch, een cocktail van lust en speelsheid. Zohra pakt de spuitbus slagroom van Milan, schudt hem theatraal en spuit een royale toef op haar eigen sleutelbeen, net in het kuiltje waar het haar hals ontmoet. Ze leunt achterover en kijkt de twee mannen één voor één aan. "Wie heeft er zin in een toetje?"

Het is Elias die de uitdaging als eerste aanneemt. Hij buigt zich voorover, zijn lippen dicht bij haar huid. De camera vangt de close-up: zijn tong die de witte, zoete room langzaam van haar warme, glanzende huid likt. Zohra gooit haar hoofd achterover, een zachte kreun ontsnapt aan haar lippen. Ruben en Milan kijken gefascineerd toe, hun beurt afwachtend, hun lichamen gespannen van verlangen. Het spel van proeven is veranderd in een feest van de zintuigen, en Zohra is niet langer de koningin op haar troon. Ze is het banket zelf.

"Oh, kijk dat nou..." fluistert Leen, haar professionele houding volledig vergeten. Ze bijt op haar lip, haar eigen lichaam reageert op de zinderende erotiek voor haar.

Zohra voelt zich overspoeld, maar ze verdrinkt niet; ze zwemt. Ze is de kolkende kern van de storm. Lachend en ademloos duwt ze de mannen zachtjes maar beslist van zich af en creëert zo een moment van rust in de chaos. Ze leunt even achterover op haar ellebogen, haar borstkas stijgt en daalt snel, haar blik vurig, voldaan... maar nog niet verzadigd. Dan, met een nieuwe, vastberaden energie, komt ze langzaam overeind. Ze zit nu rechtop, haar rug perfect recht, en kijkt de mannen om haar heen één voor één aan. Haar blik is geen uitnodiging meer; het is een bevel om te kijken.

Haar vingers vinden de ceintuur van haar kamerjas. Met een trage, bijna ceremoniële beweging trekt ze de knoop los. De zijden stof valt open en onthult de pure, naakte huid van Zohra, glinsterend van een lichte zweetlaag in het warme studiolicht. Ze haalt haar schouders op, en laat de kamerjas van haar schouders glijden. De stof zakt naar beneden en vormt een luxueuze, verfrommelde troon van textiel rond haar heupen op het bed. De sporen van het eerdere spel – een veeg chocolade op haar ribben, een glinsterende druppel room die langzaam langs de ronding van haar borst naar beneden dreigt te glijden – zijn nu de enige versiering op haar volledig naakte lichaam. Ze is een prachtig, sensueel slagveld, nu totaal blootgesteld. Het lachen in de studio is verstomd. De sfeer is veranderd. Zwaarder, heter. Haar daad van totale onthulling heeft de speelsheid verbrijzeld en vervangen door een rauwe, onontkoombare sensualiteit.

Zohra's ogen vinden de kom met de nog warme, gesmolten chocolade. Haar speelse glimlach maakt plaats voor een intense, bijna trance-achtige vastberadenheid. Ze pakt de kom met beide handen. De mannen kijken toe, hun adem ingehouden, onzeker over wat ze gaat doen.

Langzaam, met een theatrale, bijna ceremoniële beweging, brengt ze de kom naar haar decolleté. Ze kantelt hem. Een dikke, donkere, glanzende stroom van chocolade vloeit uit de kom. De camera zoomt in, vangt elke zinnelijke seconde. De warme vloeistof raakt haar huid net boven de ronding van haar borst en baant zich een weg naar beneden. Traag als lava volgt het de contouren van haar lichaam, een glinsterende rivier die zich een weg zoekt door het dal tussen haar borsten, verder naar beneden, richting haar navel. De sensatie van de warme, zware vloeistof op haar huid doet haar huiveren, een diepe, rillende zucht ontsnapt haar lippen.

Leen fluistert in haar microfoon, haar stem is nauwelijks hoorbaar: "Mijn God..."

Zohra zet de lege kom neer. Ze zegt niets. Ze leunt verder achterover, haar lichaam een canvas van zoete, eetbare kunst. Haar ogen, donker en diep, zijn een onuitgesproken bevel. Een uitnodiging tot een diepere, donkerdere vorm van aanbidding. De mannen aarzelen geen seconde meer. Als in een choreografie bewegen ze tegelijk naar voren, hun lippen en tongen begerig op zoek naar de warme, zoete stroom die over haar lichaam is getekend.

De wereld van Zohra lost op tot pure sensatie. De natte warmte van drie monden tegelijk op haar huid is een overweldigende, goddelijke aanval. De ruwe textuur van een tong die de chocolade uit het dal tussen haar borsten likt. De zachte lippen van een ander die de laatste restjes van haar ribbenkast proeven. Een derde die met zijn mond het spoor volgt dat naar haar navel leidt.

Elke aanraking is een elektrische schok die diep in haar kern resoneert. Haar rug holt, haar heupen kantelen onwillekeurig naar de warmte, zoekend naar meer. Zachte, ademloze klanken ontsnappen haar lippen, een melodie van pure extase. Ze kronkelt, niet uit verzet, maar uit overgave. Haar vingers grijpen in het haar van de man die het dichtst bij haar gezicht is, hem onbewust dichterbij trekkend. De camera's vangen alles: de hongerige blik in haar ogen, de trilling in haar dijen, de glinsterende sporen van chocolade en speeksel op haar huid.

In de armen van haar masseur, staat Leen in brand. Het is geen genot meer om naar te kijken; het is een ondraaglijke kwelling. Elke kreun van Zohra is een zweepslag op haar eigen verlangen. Ze voelt de armen van de man om haar heen, zijn lichaam hard tegen haar rug gedrukt, en het is niet genoeg. Het observeren is niet genoeg. Haar ademhaling is een oppervlakkig, hijgend ritme. Ze kan de controle niet langer bewaren. Ze is de presentatrice niet meer. Ze is een vrouw die tot haar breekpunt is gedreven.

Haar ogen, donker en vurig, scannen de kring van toekijkende mannen. Ze vindt haar doelwit: Erik, een stille man, en Bart, een man met een strak, wit hemd. Haar blik is een bevel. Met een autoritaire, bijna ongeduldige beweging van haar vingers wenkt ze de twee mannen dichterbij. Verbaasd, maar onmiddellijk gehoorzamend, komen de twee mannen uit de cirkel en knielen voor haar neer. Thomas, de man achter Leen, verstevigt zijn greep, zijn armen vormen een bezitterige kooi om haar middenrif. Hij begrijpt het. Hij is haar anker in de storm die ze op het punt staat te ontketenen.

Leens handen trillen, niet van twijfel, maar van pure, onversneden lust. Haar ogen verlaten hun gezichten niet terwijl haar vingers naar de riem van Erik gaan. Ze maakt de gesp los met een resolute klik die door de stilte snijdt. Tegelijkertijd begint haar andere hand aan de knoop van Bart zijn broek te plukken. Ze zegt geen woord. Haar gezicht is een masker van felle concentratie en rauw verlangen. Met de armen van Thomas nog steeds om haar heen, begint ze langzaam en doelbewust de broeken van de twee mannen voor haar los te maken. Het schurende geluid van een rits die naar beneden wordt getrokken is het enige wat te horen is, een schokkend en intiem geluid dat de hele studio in een collectieve, ingehouden adem achterlaat. De regels zijn niet alleen herschreven; ze zijn verbrand.

"Is er nog chocolade of slagroom over?" hijgt Leen. De vraag is niet gericht aan de productie of de crew, maar aan het universum, een brandende, retorische vraag geboren uit pure noodzaak. Voordat iemand kan antwoorden, schuift een hand van achter de knielende mannen naar voren. Het is Milan. Zijn gezicht is een strak masker van opwinding. Hij drukt de koude, metalen spuitbus slagroom in Leens vrije hand. Haar vingers klemmen zich er onmiddellijk omheen. Het voelt als een wapen, een instrument. Thomas trekt haar nog dichter tegen zich aan, zijn lippen nu tegen haar oor. "Laat je gaan," fluistert hij, zijn stem een donkere, aanmoedigende grom.

En Leen laat zich gaan. Met haar ogen gefixeerd op de twee mannen voor haar, heft ze de spuitbus. Een sissend geluid breekt de stilte als een witte, luchtige stroom schuim op het ontblote onderlichaam van de mannen voor haar landt. Ze aarzelt niet. Het is geen speels toefje; het is een overdaad. Een wilde, bijna woedende schildering op de naakte opwinding die zich onder haar handen aftekent. De koude room op hun hete huid laat de mannen hoorbaar naar adem snakken, hun lichamen verstijven onder haar aanraking.

De camera's weten niet waar ze moeten focussen: op de extase van Zohra die nog steeds wordt aanbeden op het bed, of op deze nieuwe, explosieve scène waar de presentatrice zelf de hoofdrol speelt. De regisseur schreeuwt in de controlekamer: "Split screen! Ik wil een split screen, NU!"

Leen is nog niet klaar. Ze laat de lege spuitbus vallen met een kletterend geluid en leunt naar voor. Haar blik is die van een roofdier. Ze kijkt Bart recht in de ogen terwijl ze haar hoofd naar zijn met room bedekte kruis buigt. Langzaam, tergend langzaam, steekt ze haar tong uit en proeft. Ze likt een streep van de zoete, koude room weg. Haar ogen sluiten zich een fractie van een seconde in puur genot, voordat ze weer openen, nu nog donkerder, nog ongeremder. Ze kijkt op naar het gezicht van Erik, een stille belofte dat hij de volgende is.

De studio is vergeten dat het een tv-show is. De maskers zijn niet alleen af; ze zijn tot stof vergaan. Dit is geen spel meer. Dit is pure, onversneden, nietsontziende lust, live uitgezonden voor de hele wereld. Leens daad is een lont in een kruitvat. De schokgolf die door de studio trekt, is er een van bevrijding. Aan de rand van de cirkel, alsof hij wakker wordt geschud uit een droom, trekt een van de mannen zijn T-shirt met een ruk over zijn hoofd en gooit het op de grond. Een ander volgt onmiddellijk zijn voorbeeld, zijn vingers worstelen met de knopen van zijn hemd. Het is een kettingreactie. Overal klinkt het geritsel van stof, het vallen van kledingstukken. De verzameling van keurig geklede mannen verandert in een tableau van ontblote borstkassen, gespannen spieren en een rauwe, dierlijke energie.

Twee van de mannen die zich zojuist hebben ontkleed, hun bovenlichamen glimmend onder de studiolampen, komen doelbewust op Leen af. Ze knielen niet. Ze komen naast haar staan, als wachters, als gelijken. Eén van hen legt een bezitterige hand op haar schouder. Leen kijkt niet eens op. Ze is volledig in haar element, haar focus nog steeds op Bart en Erik, de twee mannen voor haar. Ze voelt de aanwezigheid van de nieuwkomers, voelt hun warmte, hun geur, en een trage, duivelse glimlach krult haar lippen. Ze heeft niet langer een microfoon nodig om de show te leiden.

Intussen, op het bed, is de aanbidding van Zohra in een hogere versnelling geschakeld. De vier mannen zijn niet langer gefocust op de sporen chocolade. Hun missie is nu om geen enkele centimeter van haar huid onberoerd te laten. Rubens mond vindt de gevoelige binnenkant van haar dij, Bert kust de lijn van haar heup, terwijl Elias zachte, plagende likjes over haar buik geeft. Milan houdt haar hand vast. Zohra’s lichaam wordt een landkaart van genot, en hun tongen zijn de ontdekkingsreizigers. De zachte, ademloze klanken die Zohra eerst maakte, zwellen aan. Ze veranderen in diepe, ongeremde kreunen die door de studio rollen en elke andere gedachte uitwissen. Ze stammen uit haar buik, ontsnappen ongefilterd aan haar lippen. Ze kronkelt, haar nagels krassen zachtjes over de rug van Ruben, haar hoofd wild van links naar rechts gooiend op de kussens. Haar extase is niet langer een intern gevoel; het is een hoorbare, zichtbare kracht die de hele ruimte vult en de mannen om haar heen alleen maar verder opzweept.

Leen hoort de kreten. Ze voeden haar. Ze voelt de hand op haar rug, de hete adem in haar nek, ze ziet de halfnaakte lichamen om haar heen en ze weet dat er geen weg meer terug is. De show is volledig en onherroepelijk van haar.

Zohra’s gekreun bereikt een nieuwe piek. Het is een lange, schrille uithaal van pure, onversneden extase die als een elektrische schok door de studio jaagt. Het geluid raakt Leen als een blikseminslag. Haar duivelse glimlach wordt breder, wilder. Dit is haar muziek. Dit is haar signaal. Haar aandacht, die nog Bart en Erik rustte, zwenkt met een plotselinge, roofdierachtige beweging opzij. Haar ogen vinden de twee halfnaakte mannen die naast haar zijn komen staan als wachters in haar nieuwe koninkrijk. Thomas, achter haar, voelt de verandering in haar lichaam, de plotselinge, gespannen focus. Zijn armen, die haar al stevig vasthielden, worden als stalen banden om haar middel. Hij is haar anker, die haar de stabiliteit geeft om de storm te ontketenen. Zonder enige aarzeling, met een beweging die zowel soepel als bruut is, schieten haar handen opzij. Ze grijpt naar de opwinding van de twee mannen die er zijn bijgekomen. Haar vingers klauwen zich vast in de gespannen stof van hun broeken, een onmiskenbare, bezitterige daad. Ze aait niet; ze claimt. Ze voelt de harde, hete realiteit van hun verlangen onder haar handpalmen.

Een scherpe, sissende ademhaling ontsnapt de mannen tegelijkertijd. Hun borstkassen zwellen op, hun spieren spannen zich aan, maar ze wijken geen centimeter. Een van hen legt zijn hand over de hare, niet om haar weg te duwen, maar om haar vingers harder tegen zich aan te drukken, zijn lichaam overgevend aan haar greep. Leen kijkt van haar handen op naar hun gezichten. Haar ogen branden, en haar lippen krullen in een eisende, duivelse glimlach. Ze heeft geen woord nodig. De boodschap is helder: dit is niet genoeg. Alsof ze één gedachte delen, laten de mannen hun handen naar hun eigen broekriemen zakken. Zonder hun blik van de hare af te wenden, maken ze de knopen los. Met een kort, schurend geluid van ritsen glijden de broeken van hun heupen en vallen ze op de grond, en voegen zich bij de hoopjes textiel die het podium bezaaien.

Nu staan ze volledig naakt voor haar, hun opwinding niet langer verborgen door stof, maar een rauwe, onmiskenbare getuigenis van de macht die ze over hen heeft. Ze wachten, volledig overgeleverd aan haar volgende bevel. In de regiekamer heerst complete, verbijsterde chaos. "Blijf op haar! Blijf op haar gezicht!" schreeuwt Alain, zijn stem schor. "Geef me een close-up van die handen!" Leen is nu het epicentrum. Vastgehouden door één man, terwijl ze de controle heeft over de lust van vier anderen, wordt ze gevoed door de extatische kreten van Zohra op de achtergrond. Ze heeft de show niet alleen overgenomen; ze is de show geworden.

Leens greep is de vonk die alles in lichterlaaie zet. Haar handen grijpen de opwinding van de twee mannen naast haar vast, een daad van pure dominantie. Voor hen is het de laatste, onweerstaanbare duw over de rand. De combinatie van de intense, urenlang opgebouwde spanning, de extatische kreten van Zohra, en nu de harde, onverbiddelijke greep van Leen zelf, is te veel. Een diepe, schorre kreet wordt door beiden tegelijkertijd uitgestoten. Het is geen geluid van gecontroleerd genot, maar van een complete, onvrijwillige overgave. Hun lichamen verstijven, hun ruggen hollen en ze schokken ongecontroleerd in haar handen. Veel te snel, nog voor Leen haar volgende zet kan plannen, bereiken ze hun hoogtepunt. Een plotselinge, hete stroom spat naar voren. De warme, witte vloeistof landt direct op Leen. Het sproeit over de zijde van haar rode kamerjas, een schokkend contrast, en trekt in de stof over haar borsten. Een deel ervan landt op de blote huid van haar decolleté, warm en kleverig.

De hele studio lijkt collectief de adem in te houden. De kreten van Zohra vanaf het dagbed stokken voor een enkele, verbijsterde seconde. De twee mannen hijgen, hun hoofden hangen naar voren, de schok en de plotselinge leegte zichtbaar op hun gezichten. Ze kijken vol ongeloof en een vleugje schaamte naar wat ze hebben gedaan. Maar Leen deinst niet terug. Ze is niet geschokt. Ze is triomfantelijk. Langzaam laat ze hen los en kijkt ze naar beneden, naar de vlekken die zich over haar borst verspreiden. Een lage, donkere, door en door tevreden lach rolt uit haar keel. Ze kijkt op, haar ogen brandend, eerst naar de twee uitgeputte mannen, dan naar de anderen die haar omringen.

"Zo," fluistert ze in haar microfoon, haar stem een zwoele, krakende triomf. "Wie is de volgende?"

- - -

Meer weten over dit verhaal of over de schrijfster achter dit verhaal? Abonneer je dan op de nieuwsbrief door mij een mail te sturen. Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina.