Te Nemen Of Te Laten - 5

We liepen de lobby van het chique restaurant binnen, waar een man in een elegant rokkostuum met vergulde knopen vroeg of we op de gastenlijst stonden. Nadat Frank zijn naam noemde en de man die op zijn lijst had aangekruist, begeleidde hij ons naar een zaal waar dan al zo'n vijftig mensen verzameld waren. Hij wenste ons een fijne avond en keerde terug naar de lobby.

“Ken jij hier andere gasten?” vroeg ik aan Frank.

“Slechts enkele,” zei hij. “Tante Silvia daar bijvoorbeeld.”

Op dat moment kwam er een vrouw van ongeveer Franks leeftijd op ons af. Ik had meteen een hekel aan haar. Ik wist niet precies waarom, maar haar maniertjes stonden me tegen tot in het diepst van mijn ziel. Het was duidelijk dat deze vrouw van zichzelf vond dat ze superieur was, al snapte ik niet waarom. Ze was zeker geen natuurlijke schoonheid. Wat mij betrof had ze meer weg van een omhooggevallen muurbloempje.

Zodra ze besefte dat ik bij Frank hoorde, bleef ze even staan. Ze bekeek me onbeschaamd lang, van top tot teen. Pas dan zette ze de laatste paar stappen in onze richting.

“Hallo Frank, leuk je weer te zien,” begroette ze hem. Mij negeerde ze volledig.

“Bedankt voor de uitnodiging,” zei Frank. “Mag ik je voorstellen… Dit is Tess.”

“Ik wist niet dat je een dochter had,” antwoordde ze, onwaarschijnlijk venijnig kijkend.

“Tess is mijn vriendin,” verduidelijkte Frank. “Zij is mijn grote liefde.”

Ik stond perplex. Frank zei het met zoveel overtuiging dat ik het zelf heel eventjes geloofde, maar al snel begreep ik dat hij uiteraard maar deed alsof. ten slotte had hij me speciaal hiervoor ingehuurd.

Hermina wist echter duidelijk niet wat haar overkwam. Franks ex deinsde achteruit. Haar blik dwaalde af naar mij en daarna terug naar Frank.

“Dus jij hebt een nieuwe vriendin..!?” stamelde ze.

“Jazeker!” antwoordde ik namens Frank.

“Dan wens ik jullie een prettige avond,” zei ze en haastte zich bij ons vandaan.

Frank pakte me bij mijn middel en leidde me verder de zaal in. Terwijl hij dat deed, gleed zijn hand naar mijn billen. Discreet streelde hij die eventjes doorheen de blauwe stof van mijn jurk, iets wat best lekker aanvoelde.

“Je bent me bijna té verleidelijk,” fluisterde hij in mijn oor.

“Het is allemaal van en voor jou,” antwoordde ik, al net zo zacht dat alleen hij me hoorde.

“Je hebt een lekker kontje,” giechelde hij.

“Een lekker kontje waar geen slipje omheen zit,” plaagde ik hem terug.

Frank had zichtbaar moeite om het niet uit te proesten en nadat hij zijn keel had geschraapt, veranderde hij maar snel van onderwerp.

“Wil je iets drinken?” vroeg hij.

“Graag… Bij voorkeur iets zonder alcohol.”

Frank drukte snel een kusje op mijn lippen en liep dan in de richting van de bar.

Terwijl ik op Franks terugkomst wachtte en om me heen keek, zag ik een man naar me toekomen.

“Hallo,” zei hij. “Wat zie jij er goed uit, zeg. Ben jij een vriendin van Hermina?”

“Nee, ik ben Tess,” antwoordde ik hem. “Ik ben hier met Frank, de ex van Hermina.”

“Aha… De vriendin van mijn voorganger dus.”

“Als jij haar huidige verloofde bent, dan wel ja.”

“Hmm… Als ik jou eens goed bekijk, snap ik zeker wel waarom hij Hermina de bons gaf.”

“Ik ben niet de reden van hun breuk,” verduidelijkte ik. “Ze gingen uit elkaar voor ik Frank leerde kennen,”

“Mag ik je telefoonnummer?” vroeg hij, zomaar uit het niets.

“Waarom?”

“Omdat we dan een van de komende dagen misschien eens kunnen afspreken met elkaar.”

“Waarom?” herhaalde ik botweg.

“Waarom niet?” reageerde hij, met een veelbetekenende grijns.

“Ik denk niet dat dit een goed idee zou zijn. Ik hou meer van Frank dan van wie dan ook en jij viert vandaag je verloving met Hermina.”

Op dat moment voelde ik ‘iets’ langs mijn bil strijken en plots stond Frank naast me. Voor zichzelf had hij een glas rode wijn meegenomen en voor mij een glaasje vruchtensap. Hij stuurde de man waarmee ik in gesprek was een beschaafd knikje toe, waarna hij me mijn glas aanreikte.

“Fijne avond nog,” zei de aanstaande bruidegom, waarna hij haastig weer verdween.

Verbaasd staarde ik hem na en ik geloof zelfs dat ik daarbij een beetje bloosde. Had die man me net proberen te versieren, notabene op zijn eigen verlovingsfeest?

“Wie was dat?” vroeg Frank.

“Dat was de gelukkige aanstaande van Hermina”

“Aanstaande wel, maar gelukkig?” merkte Frank op. “Hij leek mij eerder verward dan gelukkig.”

“Hij vroeg mijn telefoonnummer.”

“Wat..? Waarom?”

“Om een van de komende dagen met mij te kunnen afspreken.”

“Waarom?”

“Die vraag heb ik hem ook gesteld, maar daar heb ik geen antwoord op gekregen,” antwoordde ik met een grijns. “Ik neem aan dat hij ook bij mij graag jouw opvolger zou willen worden.”

Frank grinnikte. “En wat heb je hem gezegd?”

“Dat ik meer van jou hou dan van wie dan ook, of wat had je gedacht?”

“Heb jij hem dat écht gezegd?” Zijn verwondering klonk oprecht.

“Ja… Wat is daar zo verrassend aan?” vroeg ik.

“Tess, naar het schijnt heeft die man geld met hopen. Je had hem zomaar kunnen strikken.”

“Geld is niet het belangrijkste in het leven. Al helemaal niet in een relatie.”

“Niet voor iedereen is dat zo,” zei Frank.

“Dat weet ik, maar voor mij wel,” antwoordde ik vastberaden. “Wat heb ik aan geld als ik de rest van mijn leven vast zit aan een idioot?”

Frank lachte luid, maar blijkbaar koos hij ervoor om verder maar niet te reageren.

Het feest kabbelde verder. Aan drank was er geen gebrek en de hapjes die werden geserveerd waren best lekker. Frank kletste wat met een paar familieleden van Hermina, die hij blijkbaar tijdens de duur van hun relatie had leren kennen. Ik stond er soms maar wat bij omdat ik niet echt iets kon bijdragen aan de gesprekken die ze voerden. Juist omdat ze meestal over de familieleden van Hermina gingen. Tot Frank zich plots tot mij richtte.

“Daar komt Anton, Hermina’s vader,” informeerde hij me. “Hij is een bankier.”

De man die op ons afkwam, naar mijn inschatting ergens rond de zestig jaar, bekeek mij met een niet te missen wellustige blik. Hij begroette Frank bijna nonchalant en nadat die ons aan elkaar had voorgesteld, schudde Anton mij opvallend lang de hand. Gelijk besloop mij het gevoel dat de vader van Hermina het type man moest zijn wat altijd en overal achter de vrouwen aan zat.

“Dus jij bent Franks nieuwe vriendin?” vroeg Anton. Hij draaide zich naar me toe en negeerde Frank verder compleet. Iets wat ik buitengewoon onbeleefd vond, want de twee mannen kenden elkaar ten slotte lang genoeg.

“Jazeker Anton… En ik ben wat blij dat ik hem heb ontmoet,” antwoord ik desondanks toch maar.

Terwijl ik het zei, plooide ik mijn arm rond Franks middel en vleide me tegen hem aan. Ik wilde Hermina’s vader laten zien dat ik bij hem hoorde en Frank bij mij.

“Wat vind jij van de huidige economische situatie?” vroeg Anton, daarmee aangevend dat hetgeen ik zojuist zei er voor hem niet toe deed.

“Ik weet niet zoveel van economie. Dat kun je beter aan Frank vragen, Anton.”

“Ach zo… Jij hebt een relatie met een van de rijzende sterren binnen de Europese economie, maar je weet er zelf helemaal niets over?” De manier waarop hij het zei, klonk bijna als een beschuldiging.

Ik mocht de vader van Hermina vanaf het begin al niet, maar nu hij zo neerbuigend tegen me sprak, moest ik hem helemaal niet meer. Frank leek ook geïrriteerd. Ik merkte dat hij op het punt stond om Anton van antwoord te dienen, maar met een subtiel teken gaf ik aan dat hij dat gerust aan mij mocht overlaten.

“Frank als CEO van InterBrittan-Build en ik als toekomstig architect delen een vakgebied waarbinnen we wel perfect als gelijken kunnen communiceren, Anton. Maak je daarover vooral geen zorgen,” verduidelijkte ik. “Maar… Stel dat ik geneeskunde zou studeren en dokter wilde worden… Denk jij dat het dan ooit in mij op zou komen om van Frank te verwachten dat hij de details van een open hartoperatie met mijn vrienden zou gaan bespreken? Nee toch..? Frank en ik houden van elkaar om wie we zijn, Anton. We hoeven ons niet aan elkaar aan te passen. Dat verlangen we ook niet van elkaar, want dat zou toch nooit werken.”

Hermina’s vader gaapte mij net niet met open mond aan. Mijn nauwelijks verholen kritiek leek hem te verrassen. Waarschijnlijk huldigde hij nog steeds de reeds lang achterhaalde opvatting dat een vrouw moest buigen als een man iets zei.

“Amai, Frank,” zei Anton uiteindelijk. “Je hebt er wel een pittige tante uitgekozen!”

Frank trok me nog dichter naar zich toe en kuste me vol op de mond. Een tevreden glimlach speelde rond zijn lippen toen hij zich tot de vader van zijn ex richtte.

“Tess is een vrouw die haar eigen mening heeft en haar eigen weg kiest, Anton,” zei hij. “Met of zonder geld.”

Of Hermina’s vader die laatste sneer van Frank richting zijn dochter begreep, daar kon ik de vinger niet op leggen. Hij liet het in ieder geval niet merken, maar dan nog had hij alle haast om afscheid van ons te nemen en zich bij andere gasten te voegen.

Ik moest naar het toilet en dus verontschuldigde ik me bij Frank. Toen ik na mijn plas uit het hokje kwam en bij de lavabo mijn handen waste, kwam Hermina de toiletruimte binnen.

“Wat zie jij in Frank?” vroeg ze direct. “Hij is toch veel te oud voor jou?”

“Frank is een geweldige man, Hermina. Waarom zou ik me dan druk maken om zijn leeftijd?”

“Jij laat je door hem onderhouden!” snauwde ze.

“Ik heb nog nooit een euro van Frank aangenomen,” antwoordde ik, zo kalm mogelijk.

Technisch gezien klopte dat vooralsnog, want hoewel Frank het gevraagde bedrag wel al naar Miriam had overgemaakt, kreeg ik daar nog geen cent van in handen.

“Probeer je mij nu echt wijs te maken dat je niet geïnteresseerd bent in zijn geld?” vroeg Hermina weifelend. “Hoe dan ook, hij zal er op staan dat je akkoord gaat met een ‘scheiding van goederen’ contract als jullie trouwen. Het is maar dat je het weet.”

Bij die laatste woorden was alle twijfel uit Hermina’s stem alweer verdwenen. Ze liet het bijna triomfantelijk klinken, net alsof ze net haar laatste troefkaart uitspeelde en al zeker was dat ze deze slag zou binnenhalen. Die triomf ging ik haar echter absoluut niet gunnen.

“Wie heeft het hier over trouwen, Hermina?” vroeg ik poeslief. “Frank en ik houden van elkaar en we zijn gelukkig samen. Al het andere komt wel goed. Het is prima zoals het nu is en als Frank ooit huwelijkse voorwaarden wil, dan teken ik die direct. Ik hou van Frank, niet van zijn geld.”

“Dat geloof ik niet!” snoefde Hermina. Ze was duidelijk woedend. Zonder nog een woord te zeggen, draaide ze zich om en liep de deur uit.

Eventjes stond ik gewoonweg perplex, want waar ging dit in godsnaam allemaal over? Niet veel later ging ikzelf ook maar de zaal terug in. Ik zocht Frank op en vertelde hem alles over mijn ontmoeting met zijn ex.

“Nu zie jij ook eens hoe Hermina in werkelijkheid is,” reageerde Frank, toen ik uitverteld was. “Zij denkt echt alleen maar aan geld.”

“Ja, ze lijkt er wel door geobsedeerd.”

“Ik vermoed dat het door de invloed van haar vader komt, Tess. Die is ook erg materialistisch ingesteld en daarom zou ik voor hem de ideale schoonzoon zijn geweest.”

“Jouw plan is zeker gelukt,” lachte ik goedgemutst.

“Welk plan?” vroeg Frank.

“Wel… Hermina is in de war. Het feit dat ze mij naar het damestoilet volgde om me de les te spellen, bewijst dat ze nog niet over jou heen is.”

“Over mij… Of over mijn geld?”

“Oké… Het maakt haar woest dat ik jouw geld uiteindelijk in handen krijg, iets wat haar niet gelukt is,” zeg ik, nog nagenietend. “Voor haar is het ondenkbaar dat een vrouw niet geïnteresseerd zou zijn in jouw fortuin. Al helemaal niet als die vrouw ook nog eens zoveel jonger is dan jij.”

“Geloof je me nu dat het mij vanavond puur om wraak te doen is?” vroeg Frank.

“Ja, nu geloof ik je zeker!” gaf ik grif toe. “Eerlijk gezegd was het leuk om de boel hier vanavond wat op te vrolijken. De aanstaande bruidegom die me probeerde te versieren, de vader van de bruid die onverwacht op zijn donder kreeg van een jonge, geëmancipeerde vrouw, én de bruid die bang was dat ik het geld dat zij nooit kreeg daadwerkelijk in handen zou krijgen… Mark, ik denk dat je blij mag zijn dat je niet in die clan verzeild geraakt bent.”

Frank sloot me zonder aarzelen in zijn armen. “Dat ben ik zeker, Tess,” fluisterde hij in mijn oor. De warme knuffel waarin hij me meenam, deed me zo mogelijk nog meer plezier dan zijn woorden. Die speelse kneepjes in mijn kont waren hem bij voorbaat al vergeven…