Te Nemen Of Te Laten - 14

14)

Zodra ik ontwaakte bleek mijn laatste herinnering aan de vorige avond eerder vaag. Was ik echt in slaap gevallen met Franks gewicht bovenop mij? Hoe dan ook was het een nieuwe ochtend. De zon scheen door het raam en Frank lag rustig naast me te slapen. Zijn ademhaling was regelmatig en zijn borstkas ging perfect synchroon in dat ritme op en neer.

De week was bijna halverwege, wat ging de tijd onwaarschijnlijk snel. Frank had me voor een week geboekt en de vierde dag brak al aan. Wat zou de rest van onze tijd samen voor mij nog in petto hebben? Tot dan toe had ik absoluut niet te klagen. Het waren drie heerlijke dagen geweest, maar wat me nog het meest van al beviel, dat was zijn gezelschap.

Frank schrok wakker omdat zijn iPhone rinkelde. Hij had even tijd nodig om echt wakker te worden, maar dan pakte hij zijn telefoon, die maar bleef overgaan. Hij nam op en luisterde aandachtig naar wat aan de andere kant gezegd werd.

“Verdomme..!” was het eerste wat hij uitbracht.

Zo had ik Frank nog nooit gezien. Vloeken deed hij in mijn aanwezigheid nog geen enkele keer, maar zijn houding verraadde dat hij hoogst gespannen was.

“En ik zou met hen moeten praten!?” zei hij nijdig. “Kan iemand anders dit niet afhandelen? Ik ben op vakantie.”

Frank luisterde weer en zijn gelaatsuitdrukking werd alleen maar donkerder. Hij vond het duidelijk helemaal niet leuk wat zijn gesprekspartner hem vertelde. Ik zag het aan de rimpels op zijn voorhoofd. Ook die had ik nooit eerder opgemerkt.

“Jaja…” zuchtte hij. “Als het écht niet anders kan, dan zal ik wel moeten… Tot later.”

Terwijl Frank ophing, keek hij me schuldbewust aan. Hij legde zijn telefoon terug op het nachtkastje en draaide zich dan weer naar mij.

“Tess, ik moet naar Londen.”

“Iets ergs?” vroeg ik

“De vakbonden dreigen met een staking.”

“En ze willen alleen maar met de grote baas onderhandelen?” gokte ik.

“Precies,” zei hij. “Wil je hier op me wachten?”

“Als het kan voor jou, dan ga ik liever met je mee naar Londen.”

“Dit is geen grapje, Tess. Ik weet nu al dat ik na die onderhandelingen niet te genieten zal zijn.”

“En toch wil ik bij jou in de buurt zijn, Frank.”

“Weet je dat wel zeker..? Je zou hier in Keulen kunnen gaan shoppen… Met mijn creditcard, uiteraard.”

“Ik ben je vrouw niet, Frank.” Ondanks dat ik zijn voorstel ongelooflijk lief vond, hield ik voet bij stuk. “Ik ben ook geen soort van ‘Hermina 2.0’ die je met een gratis shopbeurt tevreden kunt stellen.”

Franks glimlach leek me even spontaan als oprecht. Enkele ogenblikken speelde ik met de gedachte hoe het zou zijn als we getrouwd waren, maar dan haalde hij me al terug naar de realiteit. “Je zult je vervelen,” zei hij.

“Dan verveel ik me liever gewoon daar bij jou in Londen, in plaats van hier alleen achter te blijven.”

“Als je dat écht wilt, dan ga je maar mee,” gaf hij uiteindelijk toe. “Komaan dan… Opstaan!”

Net op het moment dat hij van het bed wilde rollen, boog ik me snel voorover en trok hem weer terug op het bed. Ik kuste hem vurig en het voelde geweldig toen hij me, zij het na een korte aarzeling, al even pittig terug kuste.

“Nu kan mijn dag pas echt beginnen,” verklaarde ik even later glimlachend.

Frank grijnsde. Hij gaf me nog een zoentje op mijn voorhoofd, maar dan slingerde hij zichzelf van het bed.

Zelf gleed ik ook maar van het bed, al was dat met aanzienlijk minder enthousiasme dan Frank. Ik was nog steeds een beetje moe van de avond voordien, iets wat ik pas goed besefte zodra ik naast het bed stond. Mijn benen voelden loom en mijn knieën waren echt nog een beetje wiebelig.

Ik sleepte mezelf naar de badkamer, waar het douchen me toch wat nieuwe energie gaf. Frank keek naar me terwijl ik de laatste zeepresten van me afspoelde. Onder zijn toeziend oog genoot ik nog eventjes van het gevoel van het warme water dat over mijn lichaam stroomde. Het voelde aan alsof iemand me zachtjes streelde.

“Niet treuzelen, Tess!” waarschuwde Frank me na een tijdje.

Toen ik zijn ondeugende grijns zag, wist ik dat hij me maar wat plaagde. Toch draaide ik de kraan dicht en droogde me af. In een flits deed ik een vleugje make-up op en kleedde ik me aan. Met Franks goedkeuring werd het een pastelgroen broekpak, met onder de jas een bijpassende blouse. Ergens zat het allemaal wat ruimer en losser dan wat ik gewoon was te dragen en naar mijn tietjes onder dat bloesje was het zelfs een beetje zoeken, maar duur zag het geheel er zeker uit. Eerlijk gezegd had het resultaat wel iets, want dat nette pak paste perfect voor een zakenreisje naar Londen, aan de zijde van een succesvol zakenman.

Weldra was ik klaar, maar Frank was nog bezig met het knopen van zijn schoenveters.

“Wie treuzelt er hier eigenlijk?” vroeg ik met een uitgestreken gezicht.

We lachten er allebei om. De sfeer tussen ons zat helemaal goed en dat voelde fantastisch.

Niet veel later stapten we beneden uit de lift. Frank sloeg zijn arm om mijn middel en leidde me naar de ontbijtzaal. Terwijl ik alles wat we nodig hadden van het buffet pakte, zat hij aan onze tafel alweer te telefoneren.

“Dit wordt pas de vierde dag dat we met elkaar optrekken en nu al lijken we net een stel dat al 25 jaar getrouwd is,” plaagde ik hem.

“Waarom?” vroeg hij verbaasd.

“Ik weet precies wat jij bij het ontbijt wilt eten en dat breng ik gewoon voor je mee, terwijl jij aan het bellen bent.”

“Ik moet toegeven dat ik daar niet bepaald een slecht gevoel bij heb,” merkte Frank glimlachend op. “Maar eerlijk is eerlijk, als ik zo naar je kijk dan zie ik allesbehalve een oud vrouwtje met zilverdraden in haar haren.”

We schaterlachten allebei, waarna we aanvielen op ons ontbijt. Vooral de koffie gaf me de laatste boost die ik nodig had om weer helemaal mezelf te zijn.

“Gaan we opnieuw vliegen?” vroeg ik, zodra we opstonden.

“Ja, het vliegtuig is al vertrekkensklaar.”

---

Amper een dikke twee uur later landden we al op Londen Heathrow. De vlucht verliep vrijwel hetzelfde en even vlot als de dag voordien. Het enige wezenlijke verschil was dat het vandaag een werkdag betrof. Nu ja… Frank moest in ieder geval werken. Mijn rol was eigenlijk alleen maar hem te vergezellen. Natuurlijk had ik ervoor kunnen kiezen om te ontspannen in de omgeving van het hotel. Frank had me zelfs aangeboden dat ik zijn creditcard zou gebruiken, maar daar had ik geen zin in. Ik vond het gewoon niet meer dan eerlijk dat ik met hem mee ging, want ten slotte betaalde hij behoorlijk veel geld voor mijn gezelschap. Daar bovenop had hij me daags voordien een fantastische dag bezorgd, én hadden we die onwaarschijnlijk mooie dag ook nog eens afgerond met voor mij de beste seks ever. Dat op zich zouden al voldoende redenen moeten zijn om met hem mee te gaan naar Londen, maar er was meer. Als ik eerlijk was met mezelf, dan was er in feite maar één belangrijke reden voor mijn keuze om Frank niet alleen te laten gaan. Ik was veel te bang dat ik hem heel erg zou missen als ik alleen in Keulen achterbleef.

We werden opgehaald door precies hetzelfde type limousine als die waarmee we vanaf het kantoor van Miriam naar Keulen waren gereden. Nu ja, met die nuance dat in deze wagen het stuur aan de ‘verkeerde’ kant stond en de chauffeur Engels sprak. Net als zijn Belgische collega keek ook deze chauffeur een beetje verbaasd toen hij me zag, al zei hij geen woord.

Tijdens de rit zag ik hem af en toe in de achteruitkijkspiegel naar ons kijken. Ik leunde expres tegen Franks schouder en probeerde hem te knuffelen. Dat hij me dat gewoon toestond in het bijzijn van een van zijn werknemers vond ik helemaal geweldig.

“Was je toch niet liever gaan winkelen?” vroeg hij op een bepaald moment. “De onderhandelingen zullen waarschijnlijk een eeuwigheid gaan duren.”

“Ik wil bij je blijven, Frank,” verklaarde ik oprecht.

Frank boog naar me toe en kuste me vol op de mond. De chauffeur was zo gebiologeerd door wat hij in zijn achteruitkijkspiegel zag, dat een andere chauffeur hem al toeterend moest wijzen op zijn onoplettendheid in het verkeer. Omdat Frank met een ondeugende grijns reageerde, nam ik aan dat hij de situatie ook had opgemerkt en ervan genoot.

Zodra we voor een reuzegroot kantoorgebouw uitstapten, besefte ik pas hoe groot Franks bedrijf wel moest zijn. We stonden voor een enorm gebouw, wat volgens wat Frank me onderweg vertelde, het hoofdkantoor in Engeland was. Echt een pareltje van moderne architectuur was het, met de naam ‘Beckers Group’ in grote neonletters boven de ingang. Door de enorme glazen ramen zag ik een grote, blinkende receptiedesk, waar drie dames in nette uniformen de wachtenden te woord stonden.

“Goedemorgen, meneer Beckers,” begroette de portier ons bij de ingang. “Goedemorgen, mevrouw.”

“Goedemorgen,” antwoorden we allebei tegelijk.

Frank liep voor me uit, voorbij een soort slagboom, in de richting van de liften. De bewaker begroette hem vriendelijk en liet hem doorgaan. Mij versperde hij echter de weg.

“Juffrouw, u moet zich eerst bij de receptie aanmelden,” informeerde hij me beleefd maar beslist.

“Deze dame hoort bij mij, dat zie je toch!” sneerde Frank.

"Oh… Het spijt me, meneer,” zei de bewaker, lichtjes blozend.

“U doet gewoon uw werk, meneer. Geen probleem,” antwoordde ik beleefd. “Een fijne dag verder.”

“Ook een fijne dag, mevrouw,” reageerde de man, zichtbaar opgelucht.

Bij de liften haalde ik Frank in, net op het moment dat de deur van een van de liften open ging. We stapten in en hij voerde een code in op het cijferbord, waarna hij zijn keuze bevestigde met een magneetkaart. Volgens Frank was de verdieping voor de leidinggevenden en ook zijn daar nog boven gelegen privé-appartement alleen toegankelijk voor gemachtigd personeel.

“We moeten voor jou een bezoekerspasje laten maken, Tess. Mijn secretaresse regelt dat dadelijk wel voor je, maar dan moet ik wel je familienaam kennen. Is dat écht een onoverkomelijk probleem voor jou? ” vroeg hij, zorgelijk kijkend.

Het was duidelijk dat hij dit ‘akkefietje’ geregeld wilde hebben, maar dat hij eigenlijk al ergens anders zat met zijn gedachten. Ik begreep dat hij enorm opzag tegen de komende bespreking met de vakbonden en daar tegen afgewogen leek mijn naam voor hem geheim houden plots zoveel minder belangrijk.

“Bemindt,” zei ik, na slechts enkele seconden geaarzeld te hebben. “Tess Bemindt.”

“Heu..?”

“Met dt,” verduidelijkte ik. Iets wat ik vrijwel altijd deed als mijn naam gevraagd werd.

“Mooie naam,” zei hij. “Al ben ik razend benieuwd hoe ze dat hier gaan uitspreken. Voor Engelstaligen moet dat een tongbreker zijn.” Zijn gezicht vertoonde wel een zachte glimlach, maar zijn ogen lachten niet mee. Die stakingsaanzegging zat hem nog meer dwars dan ik dacht.

In een opwelling draaide ik me zodanig dat ik recht voor hem stond. Ik ging op mijn tenen staan en kuste hem op zijn mond, waarna Frank me verbaasd aankeek.

“Rustig maar, Frank. Die vakbondslui bijten je kop er niet af hoor,” probeerde ik hem gerust te stellen.

“Mijn kop eraf bijten!?” gromde hij. “Het zal eerder andersom zijn!”

Frank keek me zo mogelijk nog verbaasder aan toen ik mijn handen op zijn wangen legde en zijn hoofd stevig vastpakte.

“Haal maar eventjes diep adem,” zei ik zacht.

“Het spijt me, Tess. Ik had je gewaarschuwd dat ik geen leuk gezelschap zou zijn… Ik haat dit soort onderhandelingen.”

“Dat begrijp ik,” zei ik, “maar waar gaat dit eigenlijk precies over? Heeft het te maken met InterBrittan-Build?”

“Hallo zeg… ! Wil jij misschien de onderhandelingen leiden?” vroeg hij, met een tikkeltje sarcasme in zijn stem.

“Nee… Ik wil gewoon begrijpen waar het over gaat,” reageerde ik geduldig. “Heeft het te maken met je bouwbedrijf? Leg het me uit, Frank.”

“Nee, met InterBrittan-Build heeft dit conflict niets te maken,” zuchtte hij. “Laten we alvast naar het vergaderlokaal gaan, daar kunnen we rustig bijpraten.”

Op dat moment ging de liftdeur open en Frank pakte mijn hand. Eenmaal hij begon te lopen, had ik moeite om hem bij te houden. Voor buitenstaanders leek het waarschijnlijk alsof ik iets verkeerd had gedaan en dat hij me meesleepte om mij achter een of andere deur te gaan berispen. In werkelijkheid stormde hij, mij achter zich aansleurend, een kantoorruimte binnen, waar een voornaam uitziende dame recht sprong en ons aanstaarde.

‘Dit moest zijn secretaresse zijn,’ dacht ik en dat bleek ook te kloppen.

“Maak voor juffrouw Tess Bemindt een bezoekerspas aan,” commandeerde hij, gelijk ook de correcte schrijfwijze voor haar spellend.

“Met welke bevoegdheden?” vroeg ze aarzelend.

“Allemaal!” mopperde Frank.

"Wat bedoel je met allemaal, meneer Beckers?” wilde de vrouw weten.

“Allemaal betekent gewoon allemaal, Mary!” gromde hij. “Juffrouw Bemindt loopt momenteel stage. Wellicht wordt zij weldra mijn persoonlijke assistente.”

Mijn mond viel net niet open van verbazing. Uiteraard had ik niet verwacht dat hij me ging voorstellen als zijn escorte of zijn meisje van plezier, maar dat hij me tegenover een ondergeschikte zou wegzetten als een kandidaat persoonlijke assistente, dat zag ik absoluut niet aankomen. Lang kon ik daar echter niet bij stilstaan, want mij nog steeds achter zich aansleurend, stormde Frank door een tweede deur. Achter mij sloot hij die deur gelijk ook weer en keek eventjes nerveus om zich heen. Dat de normaal gesproken zo kalme Frank sinds we hier waren zo overstuur en onzeker deed, baarde me zorgen.

Frank keek naar de grote ovale tafel in het midden van de vergaderruimte en leidde mij ernaartoe. Ietwat afwezig wees hij me een stoel aan.

“Bedankt voor de mooie introductie daarnet, maar het is niet de schuld van jouw secretaresse dat de dingen momenteel niet lopen zoals jij dat zou willen, Frank.” Ik kon het niet laten om hem te berispen en het voor Mary op te nemen.

“Verdomme, Tess! Daarover wil ik met jou niet discuteren!” bromde hij, nadat hij me eerst enkele seconden met een ongelovige blik had aangekeken. Ik maakte de mentale notitie dat Frank Beckers het waarschijnlijk niet gewend was dat hij terechtgewezen werd.

“Dat kan wel zijn, maar wat is het echte probleem?” vroeg ik poeslief.

“Ik ben met vakantie en dus hier niet op voorbereid,” snoof hij. “Daar kan ik echt niet tegen!”

“We zijn hier nu toch. Als je het mij vraagt, dan kun je maar beter met de vakbonden overleggen. Misschien kan ik met je mee denken… Frank, waar gaat dit allemaal over?” Nog terwijl ik mijn vraag uitsprak, zag ik het ongeloof in zijn blik nog toenemen. Gelijk besefte ik dat ik een dwaasheid had begaan. Frank Beckers had mij helemaal niets gevraagd…