Kerst Avond - 4

Bastiaan

Als ik in Utrecht arriveer en door de stationshal loop, zit dat leuke meisje alweer aan de piano. Een paar jaar terug werd die daar neergezet en er spelen best wel vaak mensen op. Maar de laatste week zit zij hier dus iedere morgen kerstmuziek te spelen. Over een week is het Kerstmis en het is iedereen die er langsloopt aan te zien dat ze het leuk vinden, het meisje brengt ons alvast een beetje in de sfeer. Wat ze nu uitvoert is ‘Jesu Joy of Man’s desire’ van Bach, wat ik zelf ook wel eens speel. Het is best wel moeilijk op piano, maar ze voert het bijna vlekkeloos uit. Ik heb pas over een half uur les, ik kan het best even blijven afluisteren.



Ze neemt me helemaal mee in de sfeer van dat prachtige stuk en als ze de laatste noot laat klinken móet ik applaudisseren. Het steekt andere luisterende mensen aan en uiteindelijk krijgt ze een kleine ovatie. Ook wordt er flink wat geld gedaan in het blikje op haar piano. Het meisje straalt helemaal, ze staat zelfs op om een korte sierlijke buiging te maken. Ze is echt leuk om te zien, een beetje warrig bij elkaar gebonden lang roodblond haar, en groene ogen. Ze is ook al heel kerstig geleed, in dat leuke jurkje, wat me trouwens wel een dun lijkt voor de tijd van het jaar.

Victoria

Meestal lopen mensen zomaar voorbij, sommigen kijken zelfs niet eens als ik zit te spelen. Maar wat er vandaag gebeurt, dat ik applaus krijg, het maakt me helemaal blij. En ik heb best wel gezien dat het vooral die jonge vent is die iedereen aan het klappen kreeg. Ik sta op, maak een buiging en kijk hem speciaal een kort moment aan, om hem rechtsreeks te bedanken. Dan komt hij op me toegelopen, ehm…, dat was nou ook weer niet helemaal de bedoeling.
Hij steekt zijn hand uit en stelt zich voor: ‘hallo, ik ben Bastiaan. En je speelt geweldig!’
Het maakt me verlegen, dat compliment. ‘Dankjewel. En ik ben Victoria.’

Ik ben best wel trots dat ik binnen een jaar al zo goed Nederlands spreek, maar hij hoort natuurlijk wel mijn accent.
‘Waar kom je vandaan?’
‘Oekraïne, begin dit jaar kwamen we hier naartoe.’
‘Gevlucht natuurlijk, voor die rottige oorlog van Poetin.’
Ik knik. ‘ja, mijn vader is vorig jaar net voor Kerstmis aan het front gedood en daarna wilde mijn moeder niet meer in Kyiv blijven wonen. Zij, mijn kleine zusje en ik verhuisden toen hiernaartoe.’
Al die dagen dat ik hier al Kerstmuziek speel zitten de tranen hoog, omdat altijd mijn vader wel ergens om me heen is. Maar nu deze jonge kerel er zo naar vraagt schiet ik ineens vol. Hij pakt heel lief een zakdoekje uit zijn tas en geeft me dat.
‘Heb je zin in koffie?’ vraag hij dan. Ik knik, ja, dat heb ik wel.

Bastiaan

Oei, lastig dat ze zo emotioneel is geworden, dat zag ik niet aankomen. Eigenlijk moet ik door, mijn les begint zo, maar ik kan haar nou niet huilend achterlaten. Dus stel ik voor om samen koffie te drinken. Net buiten de stationshal vinden we een aardig tentje en daar bestel ik voor ons allebei een latte. Met iets lekkers erbij, een croissant met room erin. Het meisje eet het met smaak op, fijn dat haar verdriet weer wat gezakt lijkt te zijn.
‘Ik heb je nu al een paar ochtenden hier horen spelen. Leuk dat je dat doet!’
‘…ehm, ja, vind ik ook wel. Maar het is ook wel een beetje uit nood, we hebben geen piano.’
‘Je speelt echt goed. Je hebt vast al lang les.’
‘Ja, klopt wel, maar sinds een jaar niet meer. Ik zat in Kyiv in het eerste jaar van het conservatorium, maar dat is nu allemaal voorbij.’
‘Goh, toeval zeg, ik zit ook op het conservatorium, hier in Utrecht, laatste jaar en bijna klaar. Ik studeer zang, en als minor speel ik ook piano.’

We raken aan de praat over wat onze gezamenlijke passie blijkt te zijn, muziek maken. Na een tijdje vertelt ze dat ze in de stationshal speelt omdat ze met nogal wat andere Oekraïense gezinnen samenwonen in een groot gebouw, waar geen ruimte is voor een piano.
‘En al was er wel een, ik denk dat ze het niet zouden accepteren als ik speel. De meesten kunnen niet veel van elkaar hebben, iedereen is nogal gestrest.’
Jeetje, logisch, ik heb daar nooit zo bij stil gestaan. De meeste van die mensen zijn natuurlijk wildvreemden voor elkaar. Verder hebben ze een hoop rottigheid achter de rug, het zal niet automatisch zo zijn dat ze allemaal relaxed zijn en goed met elkaar overweg kunnen.
‘Heb je geen zin om een keer mee naar het conservatorium hier te gaan? Wie weet, kan je er ook weer gaan studeren.’
Victoria zwijgt even, en dan: ‘ik denk niet dat we daar het geld voor hebben.’
‘Misschien is er een beurs of zo?’
‘Onze Nederlandse buddy heeft dat allang allemaal uitgezocht, die is er niet voor vluchtelingen. Maar ik wil best een keer komen kijken hoor. Wanneer?’
‘Morgen? Kom ik je hier halen.’ En dat spreken we af.

Victoria

Thuis vertel ik het aan mijn moeder, dat ik morgen naar het conservatorium ga met iemand die ik op het station leerde kennen. Maar zij kan amper nog blij zijn, ze reageert alleen maar dat ik moet uitkijken voor zo’n vent. Maar ik vertrouw hem en die nacht slaap ik amper. Het maakt me blij, onze afspraak, ik verheug me erop met hem het conservatorium te gaan bekijken.

Het duurt langer dan verwacht voor hij verschijnt. Daardoor lukt het me een tijdje niet goed om me te concentreren. Net als ik weer in de muziek zit zie ik hem staan, luisterend naar wat ik speel. ‘Jingle Bells’, een simpel liedje maar waar iedereen wel altijd blij van wordt. Na afloop wordt er weer geklapt, en Bastiaan is opnieuw degene die begint.
‘Kom je?’ vraagt hij dan.
Ik knik, doe het blikje met geld in mijn rugzak en loop met hem mee.
Het is niet ver, het gebouw van het conservatorium blijkt maar een paar honderd meter van het station te staan. Als ik binnenkom herken ik meteen de sfeer. Overal klinkt muziek, en voor even waan ik me weer terug in Kyiv. Het maakt me stil, ik realiseer nu pas echt goed dat ik dat allemaal kwijt ben.

Bastiaan

Ik zie hoe ze reageert en ik denk dat ik het wel begrijp.
‘Kom’ zeg ik tegen haar, ‘we halen koffie en daarna laat ik je het gebouw zien.’
In de aula is het gezellig druk, het is net pauze. Overal staan of zitten groepjes medestudenten en als ik Victoria en mij van een beker koffie heb voorzien loop ik met haar naar een groepje vrienden. Daar wordt ze enthousiast ontvangen, ik vertelde hun al van mijn ontmoeting met haar. Al gauw is er van de sneue Victoria niks meer te zien, enthousiast is ze aan de praat geraakt en ik vind het verbazend hoe goed ze al Nederlands praat. Heel goed dat ze dat leerde, want het lijkt mij de enige manier om goed te kunnen aarden in een nieuw land.

Dan is het tijd haar het gebouw te laten zien. Ze vindt het prachtig, het is haar aan te zien hoe ze de sfeer, die alles met muziek en musicerende mensen te maken heeft, genietend in zich opneemt. Tot slot laat ik haar de studio zien waar ik piano studeer en daar zit Lydia, mijn docent te wachten. Ik sprak met haar af dat zij naar het spel van Victoria komt luisteren, om na te gaan wat haar niveau is en of er hier voor haar mogelijkheden zijn. Victoria wordt erg verlegen als Lydia haar vraagt wat voor te spelen op de vleugel. Ik was bang dat ik Victoria er misschien door zou overvallen, maar even later stapt ze achter de piano, waarna ze het ‘largo’ speelt uit de ‘De Winter’ van Vivaldi. Ze doet het echt heel goed, al snel krijg ik er kippenvel van.

Na afloop reageert Lydia dan ook: ‘heel goed, Victoria. Wat zijn eigenlijk je plannen?’
Ze haalt haar schouders op: ‘…ehm, dat vraagt m’n moeder ook steeds. Zij wil niet meer terug naar Oekraïne en vindt dat ik moet gaan werken, maar ik hoop nog steeds dat we ooit teruggaan. Tot die tijd heb ik een baantje genomen in een supermarkt, vakkenvullen en zo. En af en toe spelen op het station dus.’
‘Zou je hier willen studeren?’ vraagt Lydia dan.
Victoria kijkt haar bijna ongelovig aan: ‘zou dat kunnen? We hebben geen geld hoor.’
‘We hebben als conservatorium een fonds om studenten bij te springen die het financieel moeilijk hebben. Daar kom je wel voor in aanmerking. Om bij jezelf na te gaan of je hier een studie wilt volgen, zou je om te beginnen alvast eens deel kunnen nemen aan de ‘Wintercourse musician skills’. We bieden die aan musici aan, die gekoppeld aan hun dagelijkse praktijk hun techniek willen verbeteren. Je zou kunnen deelnemen aan de cursus voor pianisten, en zo voor jezelf nagaan of je een verdergaande studie wilt.’
Hier hoeft ze niet lang over na te denken, met een stralend gezichtje zegt ze ‘ja, dat wil ik wel’.

Als we samen terug naar buiten lopen zie ik haar enthousiasme echter inzakken. Eenmaal op de Mariaplaats wil ik afscheid van haar nemen, maar inmiddels kijkt ze dan zo sip dat ik haar vraag wat er is.
‘… ehm, ik denk niet dat mijn moeder hiermee akkoord zal gaan. Ze is best wel beschermend tegenwoordig.’
‘Omdat je vader is gesneuveld?’
‘Ik denk het wel ja, ze kan dat nog steeds niet goed verwerken.’
‘Snap ik wel. Zal ik anders straks met je meegaan, om het haar uit te leggen?’
‘Ohw, ja, dat zou echt wel helpen ja.’
En daar is weer het enthousiasme op haar leuke snoetje. Als ik eerlijk ben is dit niet helemaal onbaatzuchtig. Ik vind haar echt leuk en ik vind het geen straf om straks nog even met haar op te kunnen trekken.
‘Waar woon je precies?’
‘Vlak bij het Wilhelminapark.’
‘Mmm, mooie buurt wel. Zullen we dan weer bij de piano in het station afspreken? Ik ben om twee uur klaar.’
Enthousiast knikt ze ‘ja’, waarna ze me een snel zoentje op mijn linkerwang drukt. Mmm.

Victoria

Opgetogen loop ik terug naar de stationshal en gelukkig, de piano is vrij. Ik ben in de stemming om allemaal vrolijke kerstliedjes te spelen en het geld stroomt binnen in mijn blikje. Een tijdje terug zei zo’n handhaver hier dat de piano daar eigenlijk niet voor bedoeld is, om er ‘schooimuziek’ op te spelen. Toen ik zei dat ik uit Oekraïne kwam en dat geld hard nodig had zei hij ‘oké, vooruit dan maar’, en sindsdien verdien ik hier best wel aardig wat geld bij.

Om half drie staat Bastiaan er weer. Als ik hem zie word ik zo blij, dat hij me gaat helpen om mijn moeder te overtuigen dat die cursus goed voor me is. Maar ook omdat ik hem best wel leuk vind. Hij heeft lang haar dat hij nu in een staart heeft zitten en een bril met ronde glazen die zijn bruine ogen zo grappig ietsje groter maken. Hoe hij zich kleedt vind ik ook leuk, een beetje nonchalant, in wijde kleren. Ik schat hem op een jaar of vijfentwintig, een jaar of vier ouder dan ik, denk ik.
‘Ik speel net ‘Stop de cavalry’ van Jona Lewie. Ik vind dat een ontroerend nummer, dat tegen oorlog is, het spreekt me ontzettend aan. Ik speel het best wel vaak, als eerbetoon aan mijn vader.

Als ik ermee klaar ben klap ik de piano dicht, pak mijn blikje met geld in en dan lopen we samen de stationshal uit, naar de plek waar ik mijn fiets heb staan.
‘Ohw ja, natuurlijk, vergat ik bijna, ik huur snel even een ov-fiets’ zegt Bastiaan dan. En even later fietsen we samen door de stad alsof we nooit anders doen. Als we bij mij thuiskomen zit mijn moeder met een van de andere Oekraïense vrouwen in de gezamenlijke huiskamer te praten. Dat kan ze eindeloos lang volhouden, dat praten, en altijd over mijn vader. Ik heb al best wel vaak gezegd dat ze beter een baantje moet zoeken, maar dat wil ze niet, ze blijft maar vastzitten in haar verdriet. Omdat zij niet in beweging komt was dat voor mij reden een job bij de supermarkt te nemen. En mede daarom ben ik ook in het station piano gaan spelen, zodat we wat meer geld hebben om te besteden en ik ook wat vaker weg kan uit deze niet altijd gezellige sfeer.

Als ik haar zeg dat ik haar wil laten kennismaken met een musicus die ik heb leren kennen komt ze met me mee, nieuwsgierig. Gelukkig, want ze had zo maar ook kunnen weigeren, liefst ontmoet ze helemaal geen mensen. Ik bracht al eens eerder een vriendje mee, maar daar wilde ze persé geen contact mee hebben, ze vond dat ik haar niet in de steek mocht laten.

Bastiaan

Victoria haar moeder stelt zich voor als Ludmilla. Ze is een mooie vrouw maar ziet er vermoeid uit. Victoria vertelde al dat haar moeder maar niet over de dood van haar vader heen kan komen, en dat is haar aan te zien, ik denk niet dat ze nog vaak lacht. Het is een groot gebouw waarin ze samen met die andere Oekraïense families wonen, en met ons drieën lopen we naar de paar kamers die zij als gezin bewonen. Het is best wel krap allemaal, maar goed, ze hebben in ieder geval een veilig dak boven hun hoofd. Als Victoria thee heeft ingedaan voor ons alle drie vertelt ze haar moeder in het Engels hoe we elkaar hebben leren kennen en dat ik aan het conservatorium studeer. Dan kijkt ze mij aan, ik moet blijkbaar het stokje overnemen.

Ik vertel Ludmilla hoe getalenteerd haar dochter is en dat het goed zou zijn dat ze verder gaat met haar pianostudie. Ik vertel erbij dat ze een beurs kan krijgen en dat ze na Nieuwjaar eerst een week kan deelnemen aan een skills-cursus voor piano, om te bekijken of het iets voor haar is, weer te gaan studeren. Tot opluchting van Victoria haalt ze eerst haar schouders op en zegt dan, in het Oekraïens tegen haar dat ze het goed vindt. Victoria vertaalt het met een stralend gezichtje en eigenlijk denk ik dat ik precies op dat moment definitief verliefd op haar werd. Ze is zo leuk om te zien…

Victoria

Als mijn moeder akkoord gaat kan ik het bijna niet geloven. Ze is steeds zo beschermend geweest, alsof mijn zusje en ik ons helemaal niet mogen settelen in dit land. Dan vertrekt Bastiaan weer en ik kan het niet laten, zodra we samen naar buiten lopen vlieg ik hem om de nek, druk me tegen hem aan en bedank hem met een kusje op zijn wang. Hij kijkt me aan alsof hij een tikje verbaasd is en geeft me dan ook een kusje, niet op een wang maar op mijn lippen. Zacht, snel, maar toch heel duidelijk een kusje van lippen tegen lippen. Het stuurt een signaal door mijn lichaam dat ik lang niet gevoeld heb, opwinding, spanning.

Even weet ik niks te zeggen. Dan, pas als hij al bijna op zijn fiets stapt: ‘kom je morgen weer luisteren?’
Hij knikt: ‘ja, iedere dag die ik naar Utrecht moet zal je me zien. Als jij er dan ook bent ten minste.’
Voor het eerst komt de vraag in me op: ‘waar woon je eigenlijk?’
‘In Culemborg. En schrik niet, bij mijn oma’ zegt hij er een beetje verlegen achteraan.
‘Hoe dat zo?’
‘Ehm, mijn ouders verongelukten toen ik nog geen drie was. Ik ben daarna bij oma en opa opgegroeid. Net toen ik twee jaar terug in Utrecht wilde gaan wonen overleed opa en ik vond toen dat ik oma niet alleen kon laten. Nu wacht ik tot ik klaar ben met het conservatorium, en dan zie ik wil wel weer verder.’

Het ontroert me. ‘Wat heftig, geen ouders…’
Hij glimlacht. ‘Valt mee hoor, ik weet niet anders dan dat oma en opa er waren. Mijn ouders leven alleen maar door hun verhalen.’
‘Dat zal wel, toch vind ik het erg voor je. Het maakt mijn eigen verdriet iets zachter, ik heb ten minste nog een moeder.
‘Echt Victoria, het is helemaal geen issue hoor. Bij mijn oma en opa was het altijd heel fijn. En ook prima dat ik nog bij haar blijf wonen, ze heeft een herenhuis in het oude centrum van Culemborg, het is echt geen straf om daar nog een tijdje te wonen. Maar nou moet ik weg, tot morgen’ zegt Bastiaan dan, en weg is hij.

Bastiaan

Terwijl ik door de Biltstraat terugfiets naar het station zit ik me af te vragen waarom ik dit nou ineens zo nodig moest vertellen. In ieder geval weet ik wel dat ze iets in me heeft los gemaakt, dat ik nog niet vaak heb gevoeld voor een meisje.

Die avond vertel ik aan oma over haar, en hoe die mensen uit Oekraïne toch wel een beetje hutje-mutje op elkaar moeten wonen.
‘is het een idee ze voor Kerstavond hier te vragen, dat meisje en haar moeder en zusje?’ Suggereert oma dan.
Ik kijk haar verrast aan, wat is dat lief van haar. ‘Goh, leuk oma! Zal ik het haar morgen voorstellen?’
‘Ja jongen, doe dat maar’ waarna ze zich weer op haar tv-programma richt. Typisch oma, ze is altijd betrokken maar dat kan ook zo maar ineens over zijn, dan vindt ze het mooi geweest. Inwendig moet ik erom grinniken, maar ondertussen vind ik het wel super dat ze dit voorstelde. Het lijkt me wel wat om met dat meisje Kerstavond door te brengen. De volgende dag stel ik het voor en al een paar uur later laat Victoria via een appje weten dat haar moeder de uitnodiging aanneemt. Yés.

Victoria

Het is best wel raar om nu al Kerstmis te vieren. Pas sinds een paar jaar geleden vieren we het in Oekraïne ook op deze dag, maar vroeger was het altijd op zeven januari, net als in Rusland. Maar dat wilden we niet meer, het op dezelfde dag vieren als dat volk. Zo meteen komt Bastiaan ons met de auto ophalen. Het is best wel spannend, mijn moeder kwam nog niet vaak buiten het opvangcentrum en ze staat hypernerveus te wachten, in de hal, zoals zo vaak rebbelend met een paar andere Oekraïense vrouwen. Mijn zusje Sofia is ook al helemaal opgewonden, nou ja, net als ik trouwens. Gelukkig is Bastiaan precies op tijd. De auto van zijn oma is niet zo erg groot maar met mama voorin en Sofia en ik achterin past het prima.

‘Hebben jullie er zin?’ vraagt hij als we eenmaal rijden. Mijn moeder haalt zoals zo vaak alleen maar haar schouders op en ik zeg ‘ja’, maar kom er dan niet meer tussen want Sofia gaat meteen helemaal los. Dat ze zich zo heeft verheugd op deze Kerstavond en dat ze lekker veel gaat eten en dat ze bla bla bla. Jeetje, wat kan dat kind ineens kletsen, terwijl ze anders toch best wel rustig is. Ik zit achter Bastiaan en hoor hem grinniken. Zelfs mama kijkt even achterom en ik zie zowaar een dun lachje op haar gezicht. Fijn, ze heeft het zwaar gehad en ik hoop dat ze deze avond kan genieten.

Als hij even tussen het opgewonden getetter van m’n zusje weet te komen, zegt Bastiaan dat er vannacht sneeuw of regen wordt verwacht. Het is al een paar dagen heel erg koud geweest, de temperatuur gaat nu weer wat omhoog en als het gaat regenen zullen de wegen erg gevaarlijk worden. Daarom heeft zijn oma voor de zekerheid extra bedden opgemaakt. Het is maar goed dat hij dat nu pas verteld, want meteen zie ik het gezicht van mijn moeder betrekken. Als hij hierover begonnen was voordat we vertrokken was ze beslist niet meegegaan.

Als we Culemborg binnenrijden zie ik dat het een mooi en historisch stadje is, eigenlijk net als het centrum van Utrecht maar dan kleiner. Het is allemaal zo anders hier dan in Kyiv, maar toch ben ik al best wel gewend aan Nederland. Ik vind het mooi en de mensen zijn best wel aardig, ik hoop echt dat mama over een tijdje besluit dat ze wil blijven. Als dat ten minste mag van de regering hier, die steeds vaker zegt dat we terug moeten als de oorlog voorbij is.

Het huis van Bastiaan zijn oma is echt heel mooi. Het staat in het oude centrum aan een groot plein, waaromheen allemaal van dat soort oude herenhuizen staan. Het huis is niet heel breed maar wel hoog, met een enorme voordeur en op iedere verdieping grote boogramen. Op het plein staat een grote kerstboom en samen met de verlichting van alle huizen is het echt Kerstmis hier. Ik ben zo blij dat ik Bastiaan heb leren kennen en dat we nu bij hem zijn.

Zijn oma zag ons al aankomen en zwaait de grote deur open. Ze heet ons allemaal welkom en brengt ons naar een grote lekker verwarmde kamer, die heel huiselijk en sfeervol versierd is. Niet overdreven, maar wel met een flinke kerstboom en daaronder een kerststalletje. Op verschillende plekken branden kaarsen en verder is de open haard aangestoken, die het extra gezellig maakt.
Ik vind het nog steeds bijzonder, dat er hier in Nederland niet gebombardeerd wordt en dat er dus altijd stroom en gas is. Zeker het laatste jaar dat we in Kyiv woonden was het bijna iedere nacht raak dat we moesten schuilen, en dan moest je maar afwachten of daarna je huis er nog stond. En daarna die kou in de winter, als niks het meer deed. Echt, liefst ga ik nooit meer terug.

We krijgen allemaal een glas met een of andere warme wijn en dan proosten we samen, staand om de kerstboom. Daarbij kijk ik Bastiaan aan, die zich net als wij op zijn mooist heeft gekleed. Hij heeft zijn lange haren nu loshangen en draagt verder een zwarte broek, rode blouse en een giletje, wat hem echt onwijs goed staat.

Bastiaan

Andere jaren deden we niet zo veel aan Kerstavond. Maar dit keer was oma de hele dag druk in de weer om alles in orde te brengen en een lekkere maaltijd klaar te maken. Natuurlijk heb ik haar zoveel mogelijk geholpen, om er samen een mooie avond van te maken. Fijn dat Victoria en haar familie er nu zijn, het feest kan beginnen. Ze hebben zich alle drie echt mooi aangekleed, ook haar moeder, die er de vorige keer bij haar thuis best wel een beetje onverzorgd uitzag. Nu ze zich zo mooi heeft opgemaakt en aangekleed is ze echt een mooie vrouw. Ook Sofia is een leuk meisje. Volgens mij is ze wel acht jaar jonger als Victoria en ze loopt constant te stuiteren van de opwinding. Maar voor mij springt Victoria er toch het meest uit. Ze heeft haar lange roodblonde haren loshangen en rond haar groene ogen heeft ze heel subtiel een zwart lijntje aangebracht, wat haar echt heel zwoel maakt om te zien. Verder draagt ze groen coltruitje, kort zwart rokje en daaronder een rode maillot. Mooi, maar vooral ook sexy.

In het begin is haar moeder Ludmilla best wel gespannen, maar dankzij oma duurt het toch niet lang voordat het al heel gezellig is. Het is een gave van oma om mensen op hun gemak te stellen. Ze heeft een tijdje heel belangstellend gevraagd hoe het met Ludmilla en haar familie is en hoe hun leven hiervoor was. Het gaf Ludmilla de kans over haar verdriet te praten en eigenlijk zie je daar nu bijna niks meer van, ze lacht ontspannen en heeft het als je het mij vraagt ontzettend naar haar zin. Dat geldt zeker ook voor Sofia, die als ze maar even de kans krijgt kwebbelt en rebbelt. Lief hoe Victoria haar laat begaan, ze kijkt me af en toe aan, haalt dan haar schouders op en voor mij is dat meer dan voldoende contact. Ik vind het fijn om haar alleen maar te bekijken en geniet van haar aanwezigheid hier in ons huis.

Victoria

Het is zo genieten deze avond. Mama is heel ontspannen, al meer dan een jaar heb ik haar zo niet gezien. Ze is deze avond bijna weer de moeder die ze vroeger was. En dat geldt eigenlijk ook voor Sofia. Ze was ongewoon stil dit jaar en zoals ze nu kletst en aandacht vraagt is nogal hinderlijk af en toe, maar ze heeft dit echt wel nodig.
We zingen zelfs een tijdje. Met mij achter de piano, Bastiaan als zanger en de anderen die meezingen werken we een flink aantal kerstliedjes af. Het is zo fijn, samen zingen, er is niks mooiers dan dat. Op zijn laatst zingen we ‘Stille nacht’ en dan wordt mijn moeder toch weer even heel emotioneel. Wat ik wel snap, want papa is nu iets meer dan een jaar dood, ik denk er ook de hele tijd aan. Sebastiaan zijn oma en mijn zusje omhelzen haar, wat mijn moeder goed doet.

Even later ga ik naar Bastiaan, die bij een van de grote ramen is gaan staan en naar buiten kijkt. Het is zo mooi, hoe het plein verlicht is, de lichtjes, de sfeer en de vrede die ervan uitgaan.s Het is bijna niet te geloven dat niet eens zo heel ver naar het oosten de mensen in Oekraïne moeten lijden onder de bombardementen. Op hetzelfde dat ik me deze gedachte realiseer duw ik hem weg, ik wil dit niet, niet vanavond.

Ik pak Bastiaan zijn hand en hij kijkt me dan aan.
‘Het is gaan regenen’ zegt hij zachtjes. ‘het is al spekglad, jullie zullen hier moeten slapen.’
‘Hmm, fijn’ reageer ik, al net zo zachtjes. ‘Ik hoopte dit al. Ik wil dan bij jou slapen.’
Hij kijkt me aan, een tikje verbaasd: ‘bedoel je met slapen wat ik er ook onder versta?’
Die vraag maakt dat ik moet giechelen. ‘… ehm als je met slapen niet slapen maar iets anders bedoelt, ja, dat bedoel ik dan ook. Het is al best wel lang geleden. Ik wil het graag.’
Hij trekt me extra stevig tegen me aan en zo staan we daar een tijdje.
Dan, als we teruggaan naar de anderen, als Bastiaan hen vertelt dat autorijden er niet meer inzit en we hier zullen moeten blijven reageert mijn zusje al even opgetogen. ‘Leuk! Ga ik bij jou slapen, mama.’ En zelfs mijn moeder reageert niet gestrest. Het lijkt erop dat we allemaal toe waren aan wat verandering.

Bastiaan

Oma is moe en wil als eerste naar bed.
‘Ga maar oma, Victoria en ik ruimen wel op.’ Ze geeft me een nachtzoen en vertrekt naar haar slaapkamer. Dan willen ook Ludmilla en Sofia naar bed en ik wijs hen hun kamer en de badkamer.
Terug beneden is Victoria al begonnen met de tafel af te ruimen en alles naar de keuken te brengen. Als we klaar zijn met opruimen en de boel in de vaatwasser te zetten pak ik wat dekentjes en kussens en leg die op het dikke kleed voor de open haard, die ik nog eens extra opstook. Daarna doe ik op de kerstboom na alle lichten uit, waardoor er een romantisch sfeertje ontstaat.

Voor de zekerheid check ik boven of iedereen in de rust is en dat blijkt zo te zijn. We kunnen het immers niet gebruiken dat er ineens iemand voor onze neus staat. Weer terug ga ik op het deken liggen en Victoria kruipt dan tegen me aan.
Haar aankijkend vraag ik ‘weet je wel zeker dat je dit wilt?’
Ze knikt. ‘Al toen ik je vorige week voor het eerst bij de piano in het station zag wist ik het, dat ik je wilde hebben. Het is zo lang geleden dat ik iets had met een leuke vent.’
Ik kan het niet laten om te grijnzen. ‘En dat ben ik dus, die leuke vent?’
‘ja, en dat niet alleen, je bent ook heel lief. Dankzij jou kan ik weer piano gaan studeren. En ook dankzij jou hebben wij alle drie sinds lang weer een fijne avond gehad.’
Net op het moment dat ik haar wil kussen springt Victoria op. ‘Even wachten…’ zegt ze erbij.

Tot mijn verbazing begint ze zich uit te kleden. Meteen slaat de opwinding toe, mijn pik was al wat onrustig maar nu staat hij binnen de kortste keren paraat. Ze is ook zo mooi om te zien. Een voor een verdwijnen haar kledingstukken en als ze uiteindelijk helemaal bloot is staat er een prachtige jonge vrouw spiernaakt voor me. Ze kijkt me met glinsterende ogen aan en zegt ‘nu jij’.
Oké, doe ik, maar ik moet me toch echt eerst aan haar vergapen. Ze heeft het lichaam van een godin. De mooiste borsten ever, rond, stevig, met kleine roze tepels. Haar buik is plat en is richting haar poesje getooid met een verzorgd driehoekje haar, ook roodblond. En dan haar benen. Eindeloos lang, ik stel me meteen al voor hoe die zich straks voor me openen en daarna om me heen gevouwen zullen zijn.

Ik sta op en kleed me dan ook uit. En nu is het Victoria’s beurt om de kijken. Lastig, maar ik vind mijn lijf best wel oké. Al vanaf dat ik vijf was voetbal ik en nog steeds zit ik in een best wel fanatiek team dat heel goed presteert in de competitie. Ik vind het voor mijn conditie belangrijk om te sporten, omdat het in de muziekwereld toch allemaal wel behoorlijk statisch is. Als ik toe ben aan mijn boxershort en mijn stijve pik tevoorschijn komt, zie ik hoe Victoria zeer geïnteresseerd toekijkt en zelfs even giechelt als ze ziet hoe stijf hij al staat. Tja, daarmee laat ik aan duidelijkheid niets te wensen over, lijkt me.

Victoria

Ik denk dat dat door de oorlog komt, dat ik ineens niet meer wilde wachten. Al toen we hiernaartoe reden wist ik dat ik deze nacht seks wilde hebben met Bastiaan en de hele avond heb ik daarom met de vingers gekruist gezeten, in de hoop dat het inderdaad zoals voorspeld zou gaan ijzelen. Ineens kon ik het langer bedwingen, deze behoefte. In Kyiv was het door de oorlog amper mogelijk om met leuke mannen in contact te komen, en hier werd het er niet beter op, omdat we vluchtelingen zijn. Gelukkig worden we niet écht met de nek aangekeken, maar soms scheelt het toch niet veel.

Als Bastiaan ook helemaal bloot is gaan we weer liggen en nemen we elkaar in de armen. Ohw, dit had ik echt zo nodig. Ik kijk hem aan en dan zoenen we, en gaan we met onze tongen bij elkaar naar binnen. Het is fijn om hem zo te ontdekken, en terwijl ik door zijn lange haren kroel en zijn rug en billen streel zoenen we almaar door.
‘Hmm, wat zoen je lekker’ zegt Bastiaan na een tijdje, als we even weer op adem moeten komen.
‘En je bent ook zo mooi! Hoe het licht van de vlammen over je lichaam spelen, je lijkt wel een godinnetje om te zien.’
Het maakt me aan het giechelen. Ik voel me allesbehalve een godin. Ik voel me juist heel aards en ik wil hem hebben, nú! Ik ga op mijn knieën over hem heen zitten, zet zijn pik voor mijn gleufje en laat me dan zakken. Hij schiet er echter langs en dan wrijf ik me maar eerst een tijdje over zijn staaf heen en weer. Ohw, wat is dit lang geleden. Misschien ben ik wel dichtgegroeid, in mijn kutje, en dat het daarom niet lukt.

Bastiaan kijkt me met pretoogjes aan.
‘Wat is er?’ vraag ik hem dan.
‘…ehm, nou, dat je zo’n haast hebt. Hier is het géen oorlog hoor.’
Heel even voel ik me boos worden, dat hij daar de spot mee drijft. Maar dan besef ik dat hij gelijk heeft, als je daar niet was kan je ook niet weten hoe dat in het echt voelt. Hoe je je iedere dag opgejaagd voelt, dat het steeds tegelijk ook je laatste dag kan zijn. Dat je nú je kansen moet pakken!
Terwijl ik hem aankijk pak ik allebei zijn handen en leg die om mijn borsten. Ik heb liever dat hij met me speelt dan dat hij commentaar levert. Hij begrijpt het want enthousiast begint hij mijn borsten te betasten en te kneden. Ook friemelt en draait hij aan mijn tepels, en dat voelt zo lekker.

Bastiaan

Het overviel me nogal, die haast van Victoria. Maar ik denk dat ik het wel begrepen heb, dat ze door alles wat ze achter de rug heeft veel meer in het nu is gaan leven. Dat je op een gegeven niet meer uitstelt tot morgen als het ook vandaag kan. En dus ga ik er in mee. Wat zeker geen opgave is, want ze is zo mooi. Zoals ze nu in het flakkerende licht van de open haard op me zit, is ze bijna een godin die naar de aarde is gekomen om me haar liefde te brengen.

Tot nu toe wreef ze alleen maar met haar poesje op en neer over mijn stang, maar nu komt ze weer omhoog, zet mijn pik opnieuw voor haar gleufje en laat zich dan zakken. En dit keer lukt het wel, ik voel hoe ik in haar glijd. Dit is zo lekker. Ik heb best wel regelmatig seks met meisjes maar dit zal nooit gewoon worden, dat gevoel dat ik krijg als ik in een kutje kom. Dat warme nauwe zachte en vaak toch strakke gevoel rond mijn pik, die zich helemaal onderdompelt in haar paradijs.
Ik pak Victoria bij haar heupen en help haar zich volledig over me heen te krijgen door haar omlaag te duwen. Terwijl ze dat doet heeft ze haar ogen gesloten, alsof ze dit moment helemaal alleen wil beleven. Opnieuw neem ik haar borsten in mijn hand en als ik dan weer aan de tepels draai komt er een zacht lief kreuntje uit haar mond.

Victoria

Steeds als Bastiaan mijn tepels aanraakt schieten er vonken door mijn lichaam, alsof ik onder stroom sta. Ik móet nu gaan bewegen. Ik duw me een klein stukje omhoog, waarna ik me weer laat zakken. Tegelijk met dat ik dat doe duwt Bastiaan zijn bekken iets omhoog, zodat hij weer goed diep in me komt.
‘Mmm, ja dat is lekker’ zeg ik zachtjes, hem onafgebroken aankijkend.
‘Voor mij ook. En je bent zo mooi om te zien, Victoria.’
Het maakt me ontzettend blij als Bastiaan me dat compliment geeft. Nu pas realiseer ik me hoe lang ik ze al niet meer kreeg, complimenten. Pas sinds hij in mijn leven kwam zegt er weer iemand dat ik het goed doe, of er mooi uitzie.

Ik ga nu in een vast ritme op en neer over zijn pik, terwijl ik Bastiaan almaar blijf aankijken en hij zich blijft richten op mijn borsten. Ondertussen stoot hij tegen, steeds als ik weer omlaag kom, waardoor hij me iedere keer weer maximaal vult. Alle plekjes daar in me die zo lang niks te doen hadden zijn weer tot leven gekomen, het is zo opwindend, ik was bijna vergeten hoe dat was. Het duurt niet heel lang of dat oude vertrouwde gevoel van een orgasme dat zich opbouwt dient zich aan. Ik doe mijn ogen dicht en richt me er helemaal op, om precies dat te doen wat het orgasme nodig heeft om me over te nemen. Even later weet ik amper nog wat ik doe. Het zweet breekt me uit terwijl ik als een razende op en neer wip, geholpen door Bastiaan die nu zijn handen om mijn heupen heeft, me zo steeds mee optilt en weer tegenstoot als ik me laat zakken.

En dan is het er, ik kom klaar op een manier die ik niet eerder zo beleefde. Alsof alles van me af valt en ik opnieuw geboren word, zo beleef ik het bijna. Ik laat me voorovervallen en alsof Bastiaan voelt hoe het met me is slaat hij zijn armen om mijn nek en fluistert ‘kom maar liefje, laat je maar gaan, ik ben bij je.’ En ik laat me gaan, ik voel me beschermd, het kan nu. Al gauw raast er een gevoel door mijn lichaam alsof alle dammen openbreken en er een zuiverende waterstroom door me spoelt die alle ellende van de afgelopen paar jaar met zich meeneemt. Het duurt eindeloos lang en al die tijd blijft Bastiaan zachtjes in me door bewegen, waarmee hij dat gevoel eindeloos rekt.


En dan ben ik leeg. Als een lappenpopje laat ik me van hem afglijden. Even neem ik de tijd om weer terug te komen, dan ik ga ik op mijn rug liggen en open me voor hem, het is zijn beurt. Bastiaan komt op me liggen, steekt zijn liefdeslans diep in me en begint zich in me op en neer te bewegen. Dit is zo fijn, hoe zijn harde lijf over me ligt, als een beschermende cocon, ik voel me ontzettend veilig onder hem. Het is zó lang geleden dat ik met een man was, pas nu realiseer ik me dat ik eigenlijk nog maar half leefde. Dat ik alleen nog op overleven gericht was, iedere vorm van genot was verdwenen, bijna alsof dat niet meer mocht in de oorlog. Nu pas krijg ik het gevoel dat ik echt in een ander land ben, een veilig land, en dan ook nog eens met een lieve vent die het beste met me voor heeft. Ik vouw mijn armen en benen om hem heen, ik hoop dat hij me lang neemt, het is een zuivering die niet lang genoeg kan duren...


Liefs,
Zazie

Trefwoord(en): Erotisch, Kerst, Young Adult, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!