Nicky, ik schrijf zelden een reactie, maar voor jou maak ik een uitzondering.
Een pracht verhaal.
Rustig opgebouwd, je voelt bijna het verlangen van de hoofdpersonen...
Het aantrekken en voorzichtig afstoten... totdat...
Ook alle andere emoties, de band tussen moeder en zoon die langzaam maar zeker beter wordt.
Fijn om te lezen. Dank je wel!

Groet
Keith

@Hans: ik kan het niet iedereen naar de zin maken, hé... 😃
Gr
Keith

Beste Marlies, gelukkig heeft niet iedereen hetzelfde ideaalbeeld van een man of vrouw. Laten we het daar maar op houden...

@Martin: ik voel me zeer vereerd dat je een uur vroeger wakker wordt om een van mijn epistels te lezen... 👍

@Gerhard: Daarom was Adema ook een (namaak) 007. 😊
Dank voor het compliment en sterkte met je vierkante ogen.
Gr
Keith

@JvB:
Kritiek mag altijd. En indien relevant en onderbouwd, doe ik daar wat mee.
M.b.t. de familie de Rooij: die moest op een gegeven moment het veld ruimen.

En 'al dat geschiet'... Bij de arrestatie van Holtinge: één waarschuwingsschot en nu twee.
Is dat romantisch? Nee.
Maar 't zorgt er wel voor dat twee mensen wéér iets dichter bij elkaar komen te staan.
Je kunt natuurlijk wel afleveringen volschrijven met de complete Kamasutra, maar da's niet mijn stijl.
Het moet wel een beetje context hebben.

Beste mensen, dank voor de complimenten. Ja, de tijd tussen het vorige en dit deel duurde wellicht wat langer dan jullie gewend waren. Maar zoals je in dit deel kon lezen is 'tijd' een relatief begrip. :)
Sorry, maar schrijven is een hobby. Geen werk met deadlines.

En over werk gesproken: ik werk niét in de zorg. Gelukkig niet, kan ik uit de grond van m'n hart zeggen, want niet alleen heeft zorgpersoneel het de laatste 8 weken vreselijk voor hun kiezen gekregen (met ook een aantal doden door Corona, vergeet dat vooral niet!!) maar nu de statistieken voorzichtig de goeie kant uitgaan, zie je dat 'de overhead' de publiciteit en de macht weer naar zich toetrekt. En de ziektekostenverzekeringen, niet te vergeten.
En wie zijn de dupe? Jawel... de verpleegkundigen, zorgmedewerkers, schoonmakers... kortom: de mensen die de afgelopen weken als 'helden' zijn betiteld.
Ik wacht met plaatsvervangende schaamte op de eerste CEO van een zorginstelling die ijskoud beweert dat 'er nu een crisis is, en dus geen ruimte voor een substantiële loonsverhoging."
Zo'n figuur zou ik wel eens door de papierversnipperaar willen trekken.

Zo. Even m'n hart gelucht. Is ook wel eens nodig.
Wat voor werk ik dan wél doe? Als je goed tussen de regels doorleest kom je er vanzelf achter.
Bij sommige onderwerpen hoef ik geen research te doen; die weet ik uit m'n hoofd.

Enfin: het volgende (best wel lange) deel ligt ondertussen alweer bij de webmaster.

Jefferson, die belooft een mooi serie te worden.
Je andere verhalen vond ik soms nogal deprimerend.
Dit is een voormalig underdog die nu dingen kan doen die hij nooit gedroomd zou hebben.
In zo'n scenario vervallen schrijvers soms in perversiteiten; deze serie niet.
De hoofdpersoon blijft teder, intiem, liefdevol.
Mooi. Dank je wel.

Groet
Keith

@Rick: mail gestuurd.

@Cis: met betrekking tot wapens: de Hatsan is géén vuurwapen; het is een luchtbuks. En ja, ik ken het ding vrij goed. Met betrekking tot andere wapens: daar heb ik ruime ervaring mee. Variërend van een tankkanon tot een simpel pistool en vrijwel alles wat er tussen zit. Zo'n 30 jaar, dus daar hoef ik geen internetstudie voor te doen :)

@All: Dank voor de commentaren. We doen ons best. Als ik een verhaal aanbied op de site, lees ik het vaak nog een keer of drie door, voor het uiteindelijk geplaatst word. En dan slippen er tóch nog wel eens foutjes doorheen.
Mocht je ergens een fout zien: laat het me weten, dan doen we er wat aan!