Mede auteur en hele goede schrijver Dannyboy zette een tijdje geleden een uitdaging op deze site schrijf eens een verhaal over slechthorendheid en/of slechtziendheid. En daar heb ik er al diverse van mogen lezen. Geschreven door wat ik top auteurs vind, niet dat ik mijzelf hier mee wil of kan meten maar het leek me wel gewoon een leuke uitdaging, ik kreeg een idee en al schrijvend weg omstond deze kleine serie waarbij ik zal trachten deze kort achter elkaar te plaatsen. Wel wil ik je vast waarschuwen. Als je meteen vette erotische scenes verwacht, dan kun je dit verhaal beter overslaan . U zijt gewaarschuwd

Het is 1 januari en ik word weer danig door elkaar geschud en heen en weer geslingerd terwijl we met gillende sirenes en blauwe flitsen ons nieuwjaar feest vieren.

Onze rode wagen vliegt weer door de straten van het mij wel bekende Rotterdam om hier en daar een vuilnisbak of klein vreugdevuur te blussen. Onze komst wordt niet overal gewaardeerd maar dat zijn we ondertussen helaas wel gewend.

Als we net weer zijn in gestapt na het blussen van een vuil container brand, en ons gemeld te hebben bij de centrale voor een volgende melding horen we door de marifoon “ wagen 24, Grip 1 situatie aan de Wolphaerstbocht, was is uw locatie? “ Ik zie onze commandant de handmicrofoon grijpen en zeggen “ hier wagen 24. Wij kunnen met 10 minuten ter plaatse zijn. Wat is de situatie “

En weer horen we de centrale zeggen, “ Een vreugdevuur met behulp van een auto. Politie is reeds ter plaatse en verzoekt om inzet “ Ik zie de commandant een vreemd gezicht trekken en zeggen “ wij gaan ter plaatse “. En tegen Paul onze chauffeur “ je hoort het, gas op die lolly “. En even later stuiteren we door de stad. Al rijdend draait de commandant, Karel zich naar ons om.

En roept; “ zo direct oppassen want vorig jaar liep het daar aardig uit de klauwen “

We knikken allemaal braaf en hebben al een idee wat ons te wachten staat. Een hoop schreeuwende jeugd, die ons zal verwelkomen met het toewensen van een hoop enge ziektes, en een berg vuurwerk.

Maar laat ík mijzelf eerst eens voorstellen, mijn naam is Peter, ik ben nu 38 jaar, 1.95 lang, kort blond opgeschoren kapsel, blauwe ogen, een sportief getraind lijf met hier en daar een lidteken, voorzien van borsthaar wat ik ook netjes bij hou. Ik ben sinds 3 jaar beroepsbrandweer. Na jaren als beroepsmilitair te hebben gewerkt heb ik deze carrière switch gemaakt. Ik ben gescheiden maar heb sinds bijna 2 jaar weer een nieuwe relatie, met Sabine.

Een beeldschone 30 jarige lang benige stewardess, met donkere ogen en lang bruin haar met grove natuurlijke slagen.

Mijn ex vond het namelijk prettig dat als ik op missie was, er een batterij aan minnaars op na te houden. Als zij nu eens een keertje buiten de pot zou hebben gepiest, had ik het haar nog kunnen vergeven. Maar om nu filmpjes en foto’s te zien waar ze een geheel voetbal team afwerkt, vond ik toch iets te gortig.

Dus we zijn als “ vrienden “ uit elkaar gegaan, zij begreep mijn reactie wel.

Maar zoals gezegd nu weer in relatie en heb bewust gekozen voor dit beroep.

Wat spanning en sensatie af en toe, met je lichaam bezig zijn, mensen helpen en last but not least. Een vroegtijdige pensioen regeling, net als in het leger. De opleiding was pittig maar mijn ervaring als beroepsmilitair waar ik als Medic had gediend was nu net iets wat men bij het korps Rotterdam wel zag zitten.

Ik zou niet flauw vallen bij het eerste de beste auto ongeluk met ernstig letsel, al blijft het geen prettig gezicht.

Na mijn indiensttreding was ik te werk gesteld in regio zuid, in de buurt van de havens en petrochemie. Maar natuurlijk ook voor alle andere huis tuin en keukenbranden, en natuurlijk auto ongelukken of een paard uit de sloot.

Ik had het naar mijn zin, en zat sinds twee maanden bij “ the dirty dozen “. Het team wat onder leiding stond van veteraan ‘ Karel’. Die officieel eigenlijk Charles heet, maar op z’n Rotterdams was omgedoopt naar Karel.

Hoe het team precies de bijnaam “ the dirty dozen “ heeft gekregen is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Iets met een olietankerbrand en een berg roet , maar feit was wel, als er ergens trammelant was of een risico vol incident, dan werd Karel er op uit gestuurd.

En stond het team in hoog aanzien binnen het korps Rotterdam. Je kwam ook niet zomaar in het team, maar op uitnodiging en verzoek van Karel.

En ik had mijn waarde voor de afdeling zuid al snel bewezen door bij een tweetal ongevallen met letsel, dankzij mijn militair medische achtergrond, levensreddend op te treden. Maar nú stuiteren we op weg naar weer een nieuwe brand. Een brand die zoals later bleek mijn leven zou veranderen.

Bij aankomst bleek dat de woorden van Karel niet voor niets waren geweest. De wagen stond nog niet stil en de eerste mega dreunen van vuurwerk waren een feit.

Die cobra bommen zijn dan wel verboden maar de jeugd weet ze in grote getale aan schaffen. Karel riep gelijk “ achter uit even wat assistentie in roepen”. En even later stond hij naast de wagen te praten met de politie die ook aanwezig was.

Terwijl wij keken naar een oude bus volgestopt met oude auto banden en kerstbomen die midden op de weg in de fik stond. Rondom de bus lagen nog meer kerstbomen, pallets en oude auto banden te fikken. Het verkeer werd er gevaarlijk door gehinderd en het asfalt was reeds naar de knopen.

Ook passerend verkeer werd door de massaal toegestroomde jeugd ook bekogeld met vuurwerk.

Dat hier opgetreden moest worden was wel duidelijk.

Karel kwam weer naar de wagen en wij verzamelde aan de zijkant waar we enigszins veilig stonden voor het vuurwerk.

En we hoorde Karel zeggen “ over een paar minuten komt de ME en die moet het hier schoon vegen. Dan gaan wij onder hún dekking het vuur te lijf. Het kleine spul hebben we hier niks aan dus ik wil met 3 slangen vanuit de put dat vuur te lijf. Want we moeten snel handelen. Begrepen?”

En met een gezamenlijk “ ja commandant “ gingen we te werk. Er werd een grote aanzuig stang aan het dichtstbijzijnde brandpunt gekoppeld en wij maakten drie slangen met straalpijp in orde. Karel riep “ ik wil 2 straalpijpen en een sproeier “

En terwijl we 3 bussen met ME zagen arriveren maakte wij ons klaar om het vuur te lijf te gaan. Onder het gebrul en geschreeuw van losgeslagen en dronken jeugd, die zich ook opmaakte voor een robbertje knokken met de ME.

We zagen Karel en de politie commandant van de ME overleggen, en even later de brul “ Klaarmaken!” Allemaal trokken we onze jassen nog verder dicht, controleerden onze helmen en trokken ons gelaatsvizier naar beneden. Ik zag Paul zijn gebruikelijk kruisje slaan en met drie man pakte we een slang met straal pijp en gingen klaar staan om naar het vuur te lopen. Ook de ME maakte zich klaar, helmen goed, wapenstok en schild goed vast. En even later klonk het commando “ CHARGE!!” We zagen een 30 man ME. Langzaam vooruit lopen richting een dolgedraaide menigte, en werkelijk een regen aan vuurwerk kwam ze tegemoet. Zelfs grote potten siervuurwerk werden op de kant gelegd en knalde sissend en gillend en krullend vuur hun kant op, maar ook onze kant.

Ik kreeg veel bewondering voor deze mannen en vrouwen die met een rieten schild voor zich deze vuurzee en ontploffingen tegemoet gingen.

Maar de menigte ging wel achter uit. En wij hadden vrij baan richting busje en brand.

Karel riep “ na voren! “. En wij liepen daar met onze slangen richting het vuur, en op een 10 meter afstand hoorde we “ Water!”

En de brandweer wagen brulde tot leven en de slangen vulden zich met grote druk vol met water. Vandaar dat we met 3 man per slang naar voren liepen. Want op het moment dat de slang vol is en onder druk staat krijg je een behoorlijke terugslag.

Maar met 3 maal 1,3 kubieke meter per uur aan water heb je een behoorlijk blussend vermogen. Ook bij ons kwam er een regen aan vuurwerk onze kant op. Ik zag bij Paul een rotje op zijn helmvizier klappen. En bij Fred een andere collega de vuurwerk bollen op zijn jas landen. Gelukkig is het allemaal brandwerend en behoorlijk beschermend maar het was alles behalve een prettig gezicht. Maar het vuur was heel snel onder controle. En terwijl de menigte steeds verder achteruit werd verdreven, wat ook met harde klappen van wapenstokken gepaard ging konden wij ons werk doen. En binnen een 15 minuten was het vuur gedoofd en was er niets meer over dan een smeulende sissende massa.

Karel gaf commando brand meester. En de water druk ging van de slangen, en konden we terug lopen naar de brandweerwagen.

Eenmaal terug, kwam ook langzaam de ME weer onze kant op, de menigte was uit elkaar gedreven en ons werk was gedaan.

Morgen kon de gemeente reiniging de troep opruimen. Wij stonden even uit te hijgen en gaven elkaar de bijna gebruikelijke klap op de schouders. En Karel gaf het commando om op te ruimen. En zo gebeurde, slangen werden op gerold, afgekoppeld en in de wagen geladen. Terwijl de menigte weer langzaam terug kwam lopen. Joelend schreeuwend en boos omdat wij hun vuurtje hadden geblust. En weer werd er met vuurwerk en zelfs stenen onze kant op gegooid.

Ik liep op dat moment met een opgerolde slang richting auto toen en straatsteen mijn helm raakte, waarvan ik even daarvoor de kinband had losgemaakt. Door de dreun en impact op mijn hoofd ging mijn hoofd naar voren en viel de helm van mijn hoofd. Ik kon hem nog oprapen maar voordat ik hem weer op kon zetten, was daar die lichtflits, de klap en het licht ging uit.

Toen ik weer enigszins bij kwam, zag ik niks, hoorde ik niks, proefde bloed en voelde pijn

Heel veel pijn, ik probeerde mijn hoofd te pakken maar mijn handen werden vast gehouden en langs mijn lijf gehouden. Ik voelde meerdere handen op mijn lijf, mensen die me stuurden terwijl ik strompelend en struikelend wordt weggevoerd van waar ik stond.

Waar was ik. Ik zie niks. Ik hoor niks. Ik schreeuw maar hoor mijn eigen stem niet. Heel even een vreemd soort paniek komt over mij heen, en probeer weg te komen. Wat natuurlijk niet gaat omdat ik aan alle kanten werd vast gehouden en ondersteund. Totdat er een soort rust over me komt, jaren van militaire training nemen het over. En ik zoek met mijn handen om me heen. Dan voel ik de ruwe harde stof van een brandweer uniform.

Een hand die de mijne nu vast grijp, ik probeer te vragen. Maar hoor de antwoorden niet. Maar de pijn is heftig aan mijn oren en in mijn hoofd en ik voel mijn gezicht branden. Mijn rechter oog blijft donker en mijn linker oog krijgt een donker rode waas. Weer die vieze smaak van bloed in mijn mond, en ik ruik een vreemde brandlucht. Ik voel wat water over mijn hoofd lopen, waarschijnlijk om te koelen maar het helpt niet het brandt zelfs heftiger .

Ik word weg geleid, handen die mijn benen sturen. Tikken tegen mijn been, dan een trekken en ik begrijp dat ik omhoog moet stappen, met mijn hoofd naar beneden. Ik voel handen die mijn handen sturen, en handel op de automatische piloot. Ik voel iets van een stoel leuning en begrijp dat ik kan gaan zitten. Links en rechts van mij voel ik mensen, aan de linkerkant de ruwe harde stof van een brandweeruniform

Rechts een uniform van meer soepel katoen, als dat van een politie uniform.

Dan voel ik een voorwaartse beweging en weer een schudden en hobbelen. De twee medepassagiers houden me stevig vast.

En ondanks de pijn in mijn gezicht en de complete stilte in mijn oren, begrijp ik waar we heen gaan. Want het Erasmus UMC ziekenhuis is vlakbij de locatie van de brand. Twee rotondes, de Maas tunnel door en nog een rotonde en we zijn er. Ik heb deze route al zo vaak gereden.

Dan stopt de auto en weer twee handen die me sturen en uit de auto helpen, gezien de afstap en de hoogte daarvan ben ik waarschijnlijk door een ME bus afgevoerd. Ik voel nog meer handen, ditmaal kleiner dan de andere twee. Ik word omgedraaid en voel iets van een brancard tegen de achterkant van mijn bovenbenen. Ik kan zitten en wordt geholpen om te gaan liggen. Dan wordt de brancard in beweging gezet, ík voel een grote hand van mij verdwijnen. Nog 1 grote hand die mijn arm vast blijft houden. Ik voel de bochten en het slingeren en ook de snelheid waarmee dit gebeurd. Dan laat ook de andere grote hand los en voel nog een tik op mijn schouder. Dan weer bochten, een schudden van de brancard als hij tegen een bed botst. Dan wordt ík opgetild en op een hard maar redelijk breed bed gelegd.

Weer voel ik handen, meerdere. Ik probeer wederom aan mijn gezicht voelen. Rond mij kin brandt het verschrikkelijk, mijn neus doet zeer, de linker kant van mijn gezicht brand terwijl rechts de pijn minder is.

Mijn handen worden weer vastgehouden, ditmaal door kleinere, zachte handen, handen van een vrouw.

Ondertussen wordt er aan mijn uniform getrokken en gerukt. Ik voel iets kouds op mijn onderarm, en daarna iets van kou aan mijn arm. Dan wederom handen, een wrijven op mijn pols en een prik. Dan even niets en daarna niets meer, geen pijn, geen gevoel gewoon niets. Helemaal niets…