Hoelang dat gevoel weg is geweest weet ik niet. Als mijn gevoel terug komt, lig ik in een bed, met mijn hoofd op een kussen.

En ik voel een verband om mijn hoofd. Wederom probeer ik aan mijn hoofd te voelen met mijn handen. Maar wederom wordt het tegen gehouden. Ditmaal niet door handen maar door banden. Ik lig vast gebonden. Ik probeer los te komen en trek aan de banden. Maar dan voel ik weer handen dit maal pakken ze wederom mijn armen vast en worden deze rustig terug geduwd op het bed.

Ik vraag, “ waar ben ik ? Wat is er er gebeurd ?”

Maar ik hoor niets, stilte. Doodse stilte

Ik hoor de vragen in mijn hoofd, maar ik hoor geen stem en geen enkel geluid.

Dan wederom een zacht strelen over mijn armen en even later weer niets. Ik ben weer weg.

Het begrip tijd ben ik nú helemaal kwijt, als ík wederom wakker wordt, maar nu zijn er zachte handen. Handen die me strelen en zachtjes knijpen.

Ik hoor nog steeds niks. En het is donker om me heen. Mijn hoofd ligt nog op een zacht kussen en er zit verband om mijn hoofd.

Weer vraag ik “ waar ik ben en wat er is gebeurd. ? “ Ik hoor niks dus vraag opnieuw.

De hand die mijn arm streelt trek de lakens van mijn lichaam en ik voel een zachte hand mijn borst strelen dan mijn hemd of jasje openen en mijn nú blote borst strelen.

Dan een genagelde vinger, en deze schrijft een letter en nog een letter. J. E. L I. G. T. I. N. H. E. T. Z. I. E. K. E. N. H. U. I. S

Dit is een manier van communiceren die ooit tijdens ons liefdespel is ontstaan. Toen ik voor de grap “ ik hou van jou “ op haar buik had geschreven. Waarna zij op mijn borst met haar lange nagels. “ ik ook van jou “ had terug gekrast. En we waren dit vaker blijven doen, soms met hele schunnige fantasieën. Ik plak dus de letters in mijn hoofd aan elkaar en begrijp het bericht. Ik lig in het ziekenhuis

Op mijn volgende vraag “wat is er gebeurd ?”

Schrijft de vinger weer. Je hebt een ongeluk gehad op je werk. Er is een stuk vuurwerk in je gezicht ontploft.

Dit moet ik even bij mij binnen laten komen. Op mijn volgende vraag; “ Hoe erg ? “

Zwijgt de vinger, maar voel ik in eens warme natte tranen op mijn huid. Sabine? Vraag ik. JA schrijft de vinger en ík voel twee zachte lippen die mijn borst kussen.

Ik vraag even niets meer en het lukt me om een hand op te tillen en streel haar over haar arm en dan weet ik nog de kracht te vinden om haar hoofd te vinden en haar haren te strelen, voordat ik weer wegzak in een dromenloos niets.

De volgende dag geen handen en geen vingers . Er is niemand. Ditmaal lukt het wel om mijn gezicht aan te raken en ik voel een dik verband wat mijn gezicht bedekt. Dikke harde cups die mijn ogen afdekken. Mijn neus zit ingepakt en voel een slangetje in mijn neus en een slangetje zuurstof blazen in mijn neus.

Mijn mond is redelijk vrij, ik voel dikke lippen en aanraking is pijnlijk. Ik voel aan mijn oren. Ook hier iets van cups en denk. Vandaar die stilte, want ik hoor nog steeds geen geluid.

En nog steeds die vragen in mijn hoofd, hoe erg is het.

Dan een zachtjes tikken op mijn arm.

“ Sabine.? “ Vraag ik. Maar geen antwoord,

Dan een wrijven op mijn arm, en ik zeg dan

“ Schrijf letters op mijn hand dan kan ik je horen.” Het slaat nergens op. Maar kan niks beters verzinnen. Dan een vinger die als een gek begint te schrijven en ik begrijp er helemaal niks van. Ik zeg dit dus ook. “ Niet zo snel, rustig en als je dan een woord klaar hebt tik dan even op mijn hand.

O. En knijp in mijn duim bij JA. En in mijn pink bij NEE. Is dat misschien een idee? “

En misschien een seconde later wordt er in mijn duim geknepen.

Dan ga ik vragen stellen, “ ben je een verpleegkundige.?” duimpje. “ Weet je hoe lang ik hier al lig, ?” En de vinger schrijft op mijn hand. Al drie weken. “ Kun je mij vertellen wat er precies aan de hand is, wat heb ik allemaal. ? “ knijp Pink. “ Nee?”

Vraag ik verbaasd “ waarom niet ? “

Dokter. Schrijft de vinger, “ oké zeg ik weer, dus de dokter komt het mij vertellen.”

Duimpje. “ Wanneer ?” . Vraag ik. Later vandaag schrijft de vinger. Sorry maar ik moet even bij ander kijken schrijft de vinger weer. “ Dag “ zeg ik. En ben weer alleen.

Ik moet weer in slaap gevallen zijn want na enige tijd voelde ik wederom een zachte hand mijn arm en hand strelen. Ik vroeg “ Sabine?” En voelde een hand onder de dekens een vinger op mijn borst komen. En het voelde iets intiemer toen ik een vinger met een lange nagel eerst zachtjes voelde krabbelen en daarna ‘Ja schat ‘ schreef.

Ik zuchtte, dit was Sabine. Het zachtjes krabben en strelen ging door en we raakte in gesprek. De lang genagelde vinger schreef op mijn borst. Hoe gaat het? Heb je nog pijn ?

Waar ik op kon reageren, ik hoorde mijn eigen stem in mijn hoofd maar niet in mijn oren, zo vreemd. Totdat ze ineens schreef,

De dokter is hier, nu gaan we horen wat er precies met je aan de hand is.

Ik voel een grote hand de mijne pakken en deze schudden. Even later is er weer een vinger die op mijn hand begint te schrijven. Ik vraag “ zuster ? “ En krijg kneep in mijn duim. Dan schrijft de vinger. We komen verband verwijderen en kijken. “ Oké “

zeg ik. En voel even later het bed omhoog komen en zit ik wat meer rechtop. Dan voel ik handen die aan mijn hoofd zitten. En ik voel hoe ze het verband verwijderen. Even later voel ik een koude aan mijn gezicht. Voornamelijk aan de linkerkant van mijn gezicht, rechts blijft gevoelloos. Dan vingers die voorzichtig aan de oog schelpen zitten, en even later een fel licht in mijn linker oog. Ik zie nog niks alleen licht pijnlijk fel en ik knijp mijn oog dicht.

Ik doe mijn rechter oog open maar hier blijft het donker. Ik knipper nú bewust even met twee ogen tegelijk. Links weer het felle licht. Rechts donker.

Dan weer die kleine vinger op mijn hand. Rustig schrijvend. Ja razen de gedachten door mijn hoofd. Rustig! Jij kan lekker makkelijk praten, ik zie geen reet. En waarom blijft het zo stil ! Verdomme.

Een kleine hand pakt wederom mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. Het maakt me rustig, en ik stop met knipperen van mijn ogen en sluit ze gewoon tegen het felle licht.

Dan de vinger die de woorden schrijft, de dokter gaat onderzoeken.

Ik voel dan aan de linkerkant vingers mijn gezicht aanraken. En even later ook rechts enigszins maar in mindere mate. Dan een heel erg fel licht in mijn linker oog. Dan minder fel en dan weer mega fel.

Ik vraag wat ze doen, en de kleine vinger schrijft. Wachten. Ja lekker wachten. Denk ik bij mezelf.

Dan de vinger weer. Verband gaat weer erop. En het wordt weer donker.

Weer voel ik een verband gaas om mijn hoofd, maar vele malen minder dan daarvoor.

Dan vraag ik de dokter “ wat is er nu precies gebeurd en wat heb ik precies, en waar ben ik nu. ?”

Ik voel een grote hand de mijne pakken en een vinger die schrijft geduld

“Wat nou geduld !” roep ik gefrustreerd. Dan een kleine hand en vinger die begint te schrijven. Het is wonderlijk dat je geest zo snel deze manier van communiceren kan volgen en kan begrijpen.

Want de vinger begint nu in rustig tempo te schrijven en met na elk woord een tikje op mijn hand. Dit wordt mij nu verteld

Peter je hebt een grote vuurpijl op de rechterkant van je gezicht gekregen en deze is hier ontploft. De gevolgen zijn voor nu als volgt. Je bent blind aan je rechter oog, je linker oog is beschadigd. Je gezicht heeft tweede en derde graad brandwonden. Je trommel vlies van beide oren is kapot. Je rechter oor is ook zwaar verbrand en je neus is ook verbrand en beschadigd.

Je bent reeds drie keer geopereerd aan je gezicht. En hebben je 3 weken in coma gehouden zodat je lichaam en je gezicht weer enigszins heeft kunnen genezen.

Deze mededelingen komen gigantisch bij mij binnen. Ik zit overeind maar laat me nú achterover zakken in het kussen. Ik herhaal wat ik zo juist gehoord hed, zachtjes pratend, op een misschien wat vragende toon. En op alle feiten wordt er zachtjes in mijn duim geknepen. Als een bevestiging.

Dan komen de vragen. “ Ik zie links ook niks alleen licht waarom? “ Even blijft het stil dan begint de vinger weer te schrijven.

Links is ook het hoornvlies beschadigd maar ziet er nu goed uit, dokter weet niet in hoeverre je zicht hier terug komt. Maar nú alleen licht vanwege afgeplakt lange tijd. Over een paar dagen mag verband eraf en krijg je donkere bril die licht dempt en je weer kan wennen.

“ Maar je zegt net ook dat je niet weet in hoeverre mijn zicht terug komt ? “

Een knijpje. En even stil, dan zegt de vinger,

Dokter zegt dat ook hier oog is beschadigd maar helaas nú nog niet weet voor hoeveel procent je zicht terug krijgt. Helaas geen 100 procent meer. Maar wordt afwachten. Ik herhaal weer wat ik gehoord heb en weer knijpen in mijn duim.

“ Dan mijn oren vraag ik, ik hoor niks?”

Weer even stil en ik voel een kleine hand nu de mijne strelen. Maar dan schrijft de vinger, trommelvlies in beide oren gescheurd moet genezen maar ook hier linkeroor is zwaar beschadigd. Dokter zegt dat je daar waarschijnlijk doof blijft. “ Doof ? “ Roep ik. “ Ik ben dus doof en blind ! Verdomme !!!”

Dan begint de hand in mijn pink te knijpen. En terwijl ik wat woedend op mijn situatie reageer, voel ik een grote hand nu op mijn borst drukken en kloppen. Dan de kleine hand die op mijn onderarm klopt en om aandacht vraagt. Ik word weer wat rustiger en vraag wat kwaad nog. “ Wat wil je nou?”

Dan tikt de vinger op mijn hand. En ik hou mijn hand stil. En lees, Dokter zegt linkerkant denk doof, rechts niet ! Rechts wel minder maar niet doof je trommelvlies moet eerst genezen, links zijn botjes kapot en dokter weet dus niet of het gehoor hier iets terug komt hij is bang van niet.

Ik reageer “ dus ik moet hier blij van worden, ik ben dus een groot deel van mijn leven kwijt”. De kleine hand streelt mijn arm en een grote hand klopt vaderlijk op mijn schouder. Ik laat jullie nu met rust kom later terug schrijft de kleine vinger.

Dan lig ik weer alleen, en staar in het grote zwarte niets. Dan weer een zachte hand die mijn arm streelt, ík voel het krassen van nagels “. Sabine? “. Vraag ik.

Ik voel nú een nagel over mijn hand krassen en schrijven. “ ja ik ben hier “. Dan is de hand weg. Het laken wordt iets naar beneden geschoven en ik voel twee zachte lippen mijn borst zoenen. En even later voel ik tranen op mijn borst druppelen . Ik begrijp het verdriet, ook ik zou willen huilen. En even later voel ik een traan uit mijn linker oog komen. Het brandt op mijn huid. We zwijgen allebei, beiden in onze eigen gedachten.

Dan voel ik nogmaals zachte lippen mijn borst kussen, en een vinger die schrijft

“Dag lieve Peter “. En ik voel heel voorzichtig twee lippen mijn lippen raken, het is een hele zachte tedere kus, een kus van afscheid. Ik vraag nog “ Sabine ga niet weg “. Maar ik voel niets meer. Als ik met mijn handen in de lucht voel, graai ik in het lucht ledige. Sabine heeft de kamer nú verlaten. En blijf ik alleen met al mijn gedachten en gevoelens.