Mini - 276

Vrijdagochtend liep de wekker om zeven uur af, wat nogal wat protest in de camper veroorzaakte. Ik pakte het directief aan. “Dames, geen excuses; er uit. Wassen in het toiletgebouw, optutten kan daar ook en om 08:00 staat het ontbijt klaar. Ik laat Bengel wel uit en maak het ontbijt. Buiten. Daarna de camper opruimen, koffers en weekendtassen inpakken, WC en vuilwatertank legen, schoonwatertank vullen en om uiterlijk half tien wil ik rijden. Inclusief lunchpauze en de nodige sanitaire stops zijn we dan ruim voor tijd in Baak.”
Joline kroop tegen me aan en zei op een verleidelijk toontje: “Kees… Als ik nu eens héél lief voor je ben, mag ik dan tijdens het rijden achterin blijven slapen?” Ik schudde mijn hoofd.
“Nee schat. Want dan ben jij net héél lief voor mij en dan komt vriend Rogier binnen om afscheid te nemen van zijn kersverse vriendinnetje. Dat geeft twee problemen. Eén: als hij jou in wufte lingerie ziet, heeft hij daarna geen enkele belangstelling voor Lot en wil hij onmiddellijk mijn plaats innemen en punt twee: stel dat hij tóch nog belangstelling voor Lot heeft moet hij eerst Margot uit de weg ruimen en zich dan op dat hefbedje wurmen. En ik weet niet of dat bedje tegen het gecombineerde gewicht van Lot en Rogier bestand is, laat staan tegen hun bewegingen tijdens het afscheid nemen. Drie problemen dus in feite.”
Lot gromde. “Als ik merk dat Rogier meer belangstelling voor Joline gaat krijgen, al dan niet in lingerie, heeft hij twee problemen: ene Charlotte en ik denk dat ook Kees wat minder fijn in de omgang wordt.” “Nóg minder fijn?” Margot natuurlijk.
Ik zuchtte. “Kom dames. Er uit. Al was het alleen maar om te voorkomen dat Rogier mijn altijd charmante echtgenote in haar lingerie ziet.” Joline keek hopeloos. “Nou meiden, jullie horen het. Majoor Jonkman hangt weer eens de botte militair uit.” “Wel eens een aangename afwisseling met je normale botte techneut, schat.” Ze stak haar neus in de lucht. “Uiteindelijk is er geen verschil. Je blijft bot. En nu opzij, ik wil richting douche.”

Tien minuten later liep ik met Bengel langs de oever van het stuwmeer. Wederom heerlijk rustig en een prachtig uitzicht. Bengel poepte en plaste netjes buiten de camping en keek me toen aan met de bekende blik: “Hé Kees, krijg ik nog wat te eten of…” “Jaja Bengeltje… zo meteen. Eerst tafel dekken en als wij gaan eten krijg jij ook je brokken hoor.” Ze spitste haar oren bij het woord ‘brokken’ en ik lachte haar uit. Terug bij de camper: stoelen uitklappen, tafel dekken koffie zetten en wachten op de dames… En toen ze terugkwamen hadden ze meteen Rogier opgepikt.
“Zoooo… Wat een service! Het ontbijt staat al gereed! Da’s wat anders dan zelf broodjes halen bij een of andere Konditorei en een bakje koffie zetten op Camping Gaz…” Ik keek hem aan. “De rekening volgt, meneer van der Vlist.” Joline had verse broodjes bij zich en die gingen er goed in. En met het ontbijt gereed en de broodjes voor de lunch gesmeerd nam Joline het heft in handen.

“Rogier, wij gaan zo richting Nederland. Wat doe jij?” Hij grinnikte. “Ik tuf op eigen gelegenheid wel terug richting Nijmegen. Even wat wasjes doen en zo… Maar mag ik zondag bij jullie op visite komen? Een leuk meisje vroeg dat aan me.” “Dat kan, maar na twaalf uur”, zei Lot gedecideerd. “Voor die tijd zitten we nog in de kerk.”
Hij keek verwonderd. “In de kerk? Ik dacht dat jullie daarmee gebroken hadden…” “Er zijn meer hondjes die Fikkie heten, Rogier. Zo zijn er ook meerdere soorten kerken. Wij, en daar bedoel ik uitdrukkelijk ook Lot en Mar mee, wij voelen ons bijzonder thuis in een kerk in Eindhoven. En daar gaan we graag heen.”
Rogier knikte langzaam. “Hoewel ik niks met kerken heb: toch mooi. Maar goed, ik rij op eigen gelegenheid terug, doe m’n wasjes en kom zondag na twaalf uur bij jullie op bezoek.” Joline knikte. “Mooi. En straks voorzichtig rijden, denk er aan. Je hebt tien minuten de tijd om afscheid te nemen van je liefje; daarna zetten we haar aan het werk. De tijd loopt.” Hij keek naar mij. “Wat een strenge echtgenote heb jij, zeg…”
Ik knikte. “Haar bijnaam is ‘De blonde feeks uit Gorinchem’ en daar is ze razend trots op. Maar schiet op met afscheid nemen; al dat geklets gaat van je tijd met Lot af.” Lot giechelde en trok hem mee naar de achterkant van de camper. “Kom, dame en heer. Wij gaan aan deze kant van de camper aan het werk; we laten de geliefden even met rust. Maar als ze niet terug zijn als de tijd om is, zwaait er wat!” Joline keek dreigend. Samen met Margot ruimde ik de tafels en stoelen op, draaide de luifel in en ruimde de campingplaats op. En na negen minuten riep Joline: “Lot: Tijd!” Van achter de camper klonk een meisjesstem. “Néé!!! Nu al?? We zijn nog niet klaar!” gevolgd door een lach van Rogier. “Dat is maar goed ook!” riep Margot. “Nú tevoorschijn komen, anders…”

Lachend kwam het stelletje achter de camper vandaan. “Mensen, ik ga ook mijn spullen inpakken”, zei Rogier. “Dank voor de hartelijke ontvangst en het feit dat jullie me blijkbaar vertrouwen. Rijden jullie ook voorzichtig met dat gevaarte?” Margot gaf hem een zoen op zijn wang. “Je bent best een aardige potentiële zwager. Lief zijn voor m’n zus, anders heb je problemen.” Ook Joline gaf hem een zoen op z’n wang. “Bel Lot maar even als je thuis bent.” Ik kreeg een hand. “Tot gauw, Kees.” En uiteindelijk kreeg Lot een lange zoen, daarna liep hij weg. “Kom dames; na een hartverscheurend afscheid is het goed om de zinnen te verzetten. Aan ’t werk!”
Kortom: het was een uurtje druk, maar daarna reden we met een opgeruimde en bezemschone camper weg. Het eerste stuk reed ik; de zussen hadden nog ‘een paar dingen te bespreken’, zei Lot met een glimlach. En op de terugweg praatten ze de hele tijd inderdaad zachtjes met elkaar. Joline en ik bemoeiden ons er niet mee; dit was iets voor de zussen onderling. In de buurt van Münster lunchten we op een weggetje tussen twee maisvelden en keek Lot ons op een gegeven moment aan.
“Jolien… Kees… Vinden jullie het erg als ik niet meer bij jullie slaap?” Joline sloeg een arm om haar heen. “Ja, dat vinden wij jammer, Lot. Je bent een schat en een heerlijke meid om mee te vrijen. Maar net als met Ben: we snappen het volledig. Geen kortsluiting in je mooie koppie krijgen; jij bent tot over je oren verliefd op Rogier en dat is prima. Zijn we blij mee. En hopelijk krijgt die mooie zus van je binnenkort ook een lieve vent. En ja, dan liggen Kees en ik weer samen in ons bed. Maar dat wisten we van te voren, toen jullie voor de eerste keer bij en met ons sliepen.”
Ze giechelde even. “En nu zijn jullie wat meer voorbereid op de dingen die je met een lieve partner allemaal kunt doen.” Lot keek ernstig. “Ja. En daar zijn we jullie hartstikke dankbaar voor. De uitdrukking ‘met elkaar naar bed gaan’ heeft voor ons een positieve associatie gekregen, in plaats dat we bang ineen krompen.” Ik knikte. “En daar zijn we blij mee, meiden. Het was heerlijk om met jullie te vrijen, maar nu is er een nieuwe fase in jullie leven aangebroken.”
“Hoho, meneer Jonkman… IK heb nog geen relatie, hoor. Als mijn lieve zus in de armen van Rogier ligt, en ik eenzaam snikkend in Veldhoven op m’n bed lig, zou ik best eens getroost willen worden door jullie…” Margot lachte liefjes en Joline trok haar naar zich toe. “Denk daar goed over na, schat. Wij zijn geen substitutie voor de liefde van je leven. We hebben jullie wat lessen gegeven in ‘het vieren van de liefde’, maar…” Margot gaf Joline, en even later mij ook, een zoen. “Ja, en daar zijn we blij mee. Laten we het daar maar op houden, oké? En nu, voordat we weer verder gaan: groepshug!” Even stonden we met de armen om elkaar heen op dat pad tussen de maïsvelden. Genietend. Bengel sprong om ons heen.

“Jullie blijven altijd in onze gedachten, Kees en Joline. Als dat stel wat ons heeft ‘bevrijd’ en voorbereid heeft op het echte leven. Een leven waarin je mag genieten.” Lot keek ons aan en Margot knikte. “Dankjewel, lieve meiden. En nu, voor we alle vier in huilen uitbarsten: inpakken en het laatste stukje richting Baak rijden. Deze mooie camper omruilen voor een blauwe Volvo en dan naar het mooie Veldhoven!” Joline wees en tien minuten later keerde ze de camper vakkundig om en reed weer richting Autobahn. Tien over half drie draaiden we het terrein van Oortgiese op. Het was even zoeken naar een geschikte plek om de camper neer te zetten, want het terrein was behoorlijk vol.
We werden hartelijk welkom geheten en men nam de tijd om te vragen hoe de vakantie was geweest. De reactie van Margot was duidelijk. “Vreselijk mooi, maar een week of zes te kort!” We lachten haar uit. Daarna liepen we met de verhuurder even om de camper heen; geen schade, het ding was van binnen netjes opgeruimd, vuilwatertank leeg, toiletcasette leeg, schoonwatertank vol… “Wij gaan ‘m van middag ontsmetten met anti-vlooienmiddel, en morgen poetsen; morgenmiddag staat de volgende klant te wachten!” Bij het afscheid kregen we een doos chocolaatjes mee. “We hopen jullie volgend jaar weer te zien!”
De Volvo werd ingepakt. Bengel sprong achterin en Balou ging haar achterna. Die twee konden nu zonder problemen in één ruimte zijn; Bengel had Balou als knuffel geaccepteerd en legde ook nu zijn grote kop op de pluche beer. Joline zag het. “Bengeltje… Zullen we, als Pa en Ma weer thuis zijn, Balou maar met je meegeven?” Balou zag brommend antwoord. “Weet ik nog zo net niet, Jolientje. Met jou in bed liggen heeft ook wat voordelen. Moet ik nog even over denken.” Joline keek nadenkend, voor ze de achterklep sloot. “Oei, dit is wel wat krapjes op de achterbank, Kees!” Lot keek twijfelend toen ze wilde instappen. “Nou, dan ga jij toch achter dat ronde ding voorin zitten, Lot? Met Mar naast je? Dan kruipen Jolien en ik wel achterin. Nog even lekker dutten of andere leuke dingen doen…”
Margot ging al op de bijrijdersplaats zitten. “Kom zus, gas op de lollie. Ik wil naar Veldhoven.” En even later reden we uit Baak weg… Knooppunt Velperbroek maakte ik al niet meer mee; tegen Joline aan leunend was ik in slaap gevallen…

Een paar hobbels maakten me wakker. En Joline ook, die met haar hoofd op mijn schouder lag. Uit het raam kijkend zag ik bekende straten: Veldhoven! “Bijna thuis jongelui!” “En dat is ook prima, Margot. Lot, je hebt heerlijk gereden. Ik heb vrijwel de hele weg geslapen.” Er klonk een lach vanaf de bestuurdersplaats. “Dat hebben we gehoord, Kees. De benzine van de motorkettingzaag zal wel bijna op zijn!” Naast klonk een gniffel. “Niks van meegekregen, meiden. Ook ik heb heerlijk geslapen.” Het uurtje na thuiskomst was druk: tassen naar boven, Margot en Joline gingen wat boodschappen doen, want we moesten toch iets eten. En Lot en ik ruimden de was op, pakten uit wat er uit te pakken was en ruimden dat meteen op. En kletsten ondertussen.

“Kees… Hoe vind jij Rogier?” Ik aarzelde niet. “Toffe vent. Gevoel voor humor, niet dom en voorzien van een flinke dosis empathie. En volgens mij tot ver over z’n oren verliefd op jou.” Ze bloosde. “En ik op hem. Vanaf die eerste kop koffie al, gisterochtend na het zwemmen.” “Dat was te merken, schoonheid. Je was niet je normaal vrolijke zelf; een paar opmerkingen kwamen nogal bits je mondje uit. Verlegen?” Ze knikte. “Ik voelde me op dat moment weer dat domme tutje uit de biblebelt wat haar mond moest houden, maar het niet kon.”
Ik draaide me met een ruk om. “Lot: je bent geen ‘dom tutje’. Vergeet dat voor eens en voor altijd! Je bent verdorie Bachelor bedrijfseconomie, een van de meest ingewikkelde studierichtingen en volgend jaar hoop je je Mastertitel binnen te slepen. We hebben jullie afgelopen week verteld dat men bij DT luistert als jullie iets zeggen. En dat is niet omdat jullie je lippen mooi gestift hebben, maar omdat wat jullie zeggen geen bullshit is en meestal uiterst goed onderbouwd is. Theo en z’n lieve echtgenote praten met jullie, als het over economie gaat op een hoger level dan met Joline. Laat dat ‘wij zijn vrouw en dus minder dan de mannen-complex’ lós! Rogier is aardig aan het ontdekken wat een slimme meid jij bent en als ik hem betrap op een opmerking die jou naar beneden haalt, grijp ik ‘m bij z’n lurven en smijt ‘m de trap af. Maar die kans acht ik bijzonder klein, want volgens mij sta jij op een enorm voetstuk bij hem.”
Ik haalde even adem en vervolgde: “En dat doet hij in de hoop dat jij een kort jurkje aantrekt zodat hij er, al dan niet stiekem, onder kan kijken.” Ze schoot in de lach. “Mánnen…” En daarmee was het incidentje voorbij.

Toen Margot en Joline thuis kwamen was de flat opgeruimd. “Alsof we niet weg zijn geweest!” riep Joline, waarop Lot antwoordde: “Nou, écht wel! Het resultaat zul je zondag kunnen aanschouwen, als ik naast Rogier zit.” De winkelende dames hadden het zich makkelijk gemaakt en een ommetje naar de frietkraam gemaakt. De patat, kroketten en frikandellen smaakten prima; de koffie erna ook. Ook Bengel liet zich haar brokken smaken en plofte na haar diner in haar eigen mand… Bovenop Balou. Die twee waren nu onafscheidelijk: waar Bengel was, was Balou binnen een straal van een meter. Ze sjouwde de beer overal mee naar toe. “Je zult het de nachten die volgen waarschijnlijk zonder je Beer moeten stellen, Joline. Balou heeft vaste verkering met Bengel gekregen.” Margot lachte en wees.
Ik bromde met m’n Balou-stem: “Iets op tegen, mevrouw Margot? Of ben je jaloers? Iedereen in dit huis een liefje en jij niet? Ga dan maar eens op zoek naar een leuke vent.” Ze kleurde en smeet een kussen naar mijn hoofd. “Rotvent!” Ik keek demonstratief om me heen. “Ik? Een rotvent? Volgens mij was Balou tegen je aan het kletsen hoor. Niet Kees.” Ze snoof minachtend. Lot trok haar naar zich toe. “Laat Kees maar. Of zijn alter ego. Maakt niet uit, allebei zijn het soms pluche watjes met een hoog knuffelgehalte. En soms zijn het etters. Kom mee naar onze kamer. Dan zijn Jo en Kees even lekker samen, zonder de meisjes. Wij gaan lekker naar bed.” Met een knipoog draaide Lot zich in de deuropening om. “Met elkaar. Ik wil mijn lieve zus lekker verwennen.” “Geniet ervan, meiden”, zei Joline met een lieve glimlach.
Toen de deur dicht was wenkte Joline me. “Kom eens bij je echtgenote, Kees.” Ze trok me op de bank tegen zich aan. “Pas jij een beetje op met grapjes richting Margot?” Twee blauwe ogen keken me onderzoekend aan. “Vond je dat ik te ver ging?” Hoofdschudden. “Nee, nog nét niet Kees. Maar het scheelde weinig. Margot heeft er geen last van dat Lot weer een vriend heeft, maar je hoeft het er niet zo in te wrijven, begrepen?” Ik knikte. “Ik zal proberen het de aanstaande week goed te maken, schat.” Ze keek vragend. “Aanstaande week?” “Ja. De allernieuwste piraat heeft vanaf zijn kennismakingsgesprek een oogje op Margot. Alleen… Volgens mij heeft hij dezelfde genen als Henry: doodsbenauwd om een blauwtje te lopen. Of doodsbenauwd voor mij, dat kan ook.” Wéér vragende ogen.
“Schat, hij vroeg op de dag dat hij op kennismakingsgesprek kwam in mijn bureau meteen naar de status van Margot. Of ze getrouwd was of een vriend had en zo. En toen heb ik hem verteld dat dat niet zo was en meteen er achteraan gezegd dat hij nogal ruzie zou krijgen met heel DT als hij Margot verdriet zou doen. Blijkbaar heeft dat dusdanig goed gewerkt dat hij nog nooit een rechtstreeks gesprek met Mar is aangegaan. In ieder geval niet in mijn bijzijn.” Joline schudde haar hoofd. “Je bent af en toe té bezorgd naar de zussen toe, Kees. Heus, ze zijn nu prima in staat om van zich af te bijten als iemand rot tegen hen doet. En met betrekking tot Gerben: Inderdaad heeft hij wel wat van Henry weg, maar het is een vakman, hoorde ik van Frits en Henk. En wat ik zelf gezien heb: hij heeft ook humor en is toch écht minder bang om zich in gezelschap te uiten. Het lijkt me een prima kandidaat voor Margot. Maar… We kunnen koppelen wat we willen, maar zij moet ook wat in hem zien.”
Ik knikte. “Ik zeg het met tegenzin schat, maar… Je hebt gelijk. Zoals gewoonlijk in feite.” Een lange kus was mijn beloning, haar tong gleed zacht over de mijne. “Gaan wij ook lekker vrijen, Kees?” Ze keek veelbelovend. “Dan mag je een mooie panty uit die stapel voor me uitkiezen en kun je weer eens genieten van mijn lekkere lange benen in panty en op naaldhakken met een kort rokje…” Ik kuste haar. “Je bent een heerlijke vrouw, Joline Jonkman. Mijn vrouw. En ik ben jouw man. Helemaal van jou.” Weer een kus volgde. “Daar ga ik dan eens gebruik van maken, Kees. Je mag me likken, strelen… slaan… Tot ik helemaal kapot van alle orgasmes in slaap donder.” Ze keek ondeugend. “Nadat ik jou ook even snel heb laten klaarkomen.” “Bitch!” Ze lachte me uit. “Kom, lover. Veiligheidsrondje en dan bij Joline komen.”

Even later klopte ik op de deur van de slaapkamer. “Kom maar binnen, lekker stuk. Ik heb zin in je.” Joline trok nét haar broek uit. Haar slipje volgde en toe stond ze naakt voor me. Een lange vrouw met een prachtig gezicht. Sproetjes rond haar neus. Blauwe ogen die me nu lief aankeken. “Zoek maar uit wat je wil dat ik aantrek, schat. Ik wil zo sexy mogelijk met je vrijen. Helemaal voor jou.” Ze trok me kort tegen zich aan en ik hoorde haar fluisteren: “En helemaal van jou…” Ik trok haar pantylade open en koos
dunne, huidkleurige nylons. En een zwart satijnen onderjurkje met kant. Elegante, open schoentjes met een hoge en spitse naaldhak. “Wil je dit aantrekken? Dat staat je ontzettend sexy…” “Graag, schat. En doe jij alleen een boxer aan. Verder niets. Dat staat je heerlijk stoer. Kan ik vreselijk van genieten.”
Ik kleedde me uit en trok een schone boxer aan terwijl ik keek hoe Joline zich aankleedde. Ik voelde mijn paal meteen keihard worden toen ze de kousen over haar benen liet glijden. “Schat… Je bent zó sexy…” Ze lachte zachtjes. “Jij ook, Kees. We maken er een heel geil, sexy feestje van. Dat doen de meiden hiernaast ook. De ramen zijn dicht, dus we kunnen ons lekker uitleven. En nu ga ik me extra mooi maken voor mijn geile minnaar.” Haar onderjurkje gleed over haar slanke lichaam en ze trok haar schoenen aan. Toen stond ze op, haar ogen op dezelfde hoogte als de mijne. Ik trok haar tegen me aan, voelde haar borsten tegen de mijne. De koele stof van haar jurkje gleed tegen me aan terwijl we elkaar lang kusten. Toen liet Joline los. “Even wat make-up opdoen, schat.” Snel en geroutineerd bracht ze een beetje oogschaduw op en stiftte haar lippen. Als laatste spoot ze wat parfum in haar hals en op haar benen. “Zo heb je wat lekkers om te ruiken, minnaar.”
Ik trok haar naar het bed toe. “Mee jij. Jij bent veel te mooi om niet mee te vrijen.” Joline ging op haar buik liggen. “Doe het dan… Vrij met me! Ik wil je… overal tegen me aan voelen. Je heerlijke handen, je stoere lijf… Je harde paal tegen me aan en…” Ze aarzelde even. “Die harde paal van je diep in me voelen spuiten!” Ik gromde en streelde haar billen. Ze ging op haar knieën zitten. “Toe maar! Lekker tussen mijn billen strelen met je vingers… Heb je veel te lang niet gedaan, Kees… Lekker over mijn kontje…” Ik ging achter haar zitten en genoot van het uitzicht, terwijl ik billen bleef strelen. Af en toe een uitstapje naar haar borsten, en dan kneep ik zachtjes in haar tepels. “Lekker… Kom eens dicht tegen me aan zitten…” Joline’s stem was zacht en laag. “Ik wil je pik tegen m’n kontje voelen!”
Ik trok haar tegen me aan en ze bewoog haar billen tegen mijn harde paal aan. Ik kreunde. “Geile schat… Dit is zo lekker… Als je zo doorgaat spuit ik over je heen!” Ze reikte naar haar nachtkastje en haalde de tube glijmiddel tevoorschijn. “Maak je eens lekker glad, schatje. Ik wil je in me… In mijn geile kontje! En dan je vingers strelend over mijn natte kut… Lekker klaarkomen met jou in me!” “Je bent een heerlijke geile vrouw, Joline Jonkman – Boogers. Ik hou van je!” Ik trok snel mijn boxer uit en spoot glijmiddel over mijn paal. “Kom, lekkere lover… Langzaam in me komen. Je bent welkom!” Ik pakte haar heupen en trok haar naar me toe. “Ik ga je in je geile kontje neuken meisje. En je lekkere kutje voelen…” Gesmoord hoorde ik: “Lekker… meester. Ik ben er helemaal klaar voor…”
Langzaam gleed ik bij haar naar binnen; Joline hijgde even toen ik tegen haar sluitspier drukte, maar toen ontspande die en kon ik verder. Haar lekkere kontje was warm en zacht. Af en toe kneep ze even en masseerde zo mijn pik. “Lekker… Dit is zo lekker… En nu mijn natte, geile kut, Kees! Streel me, vinger me… En naai me!” De laatste woorden kreunde ze hard. Ik begon te bewegen en hijgde: “Je bent zo lekker, schat… Ik voel je helemaal om me heen… Warm en bewegend… Heerlijk om zo diep in je te mogen…” “En ik voel je lekker diep in mijn geile kont… Hard… warm… zo geil…” Ze begon te trillen. “Ga je klaarkomen, geile meid?” Hoofdknikken.
“Zonder mijn toestemming?” “Ik kan er niets aan doen… Zó lekker…” Ze hijgde. “Dan moet ik je straffen. Vijf tikken op je poesje!” “Oh…” was de reactie en meteen volgde de eerste tik. Ze schokte. “Eén, meester.” “Goed zo.” Ik trok haar hard naar me toe; mijn paal drong nu diep in haar. “Ik ben helemaal van u, meester. U…” Even was het stil. “U mag met me doen wat u wil.”
Ik aarzelde even en keek naar haar blonde haren die deels over haar gezicht verspreid lagen. Zou ik het doen? Als ze het niet fijn vond, zou ze het wel aangeven. Ik pakte haar haren, maakte er een lange, blonde staart van en trok haar hoofd langzaam omhoog. Haar rug stond nu hol, strak gespannen. Haar borsten hingen onder haar, de tepels gezwollen. “Oh meester… Lekker! Dit maakt me zo geil…”
Met m’n andere hand betastte ik haar poesje en drong met twee vingers in haar. “Je ben mijn geile teefje, Joline. Mijn geile neukmeisje…” “Jaaaa… Lekker… Sla me, meester! Sla hard op mijn geile kut en spuit in m’n kont! Laat me klaarkomen!” Ik vingerde haar ruw en voelde hoe ze vochtig werd. “Is mijn meisje geil?” “Ja! Vreselijk geil! Ik wil je voelen spuiten! Neuk me hard met die lekkere pik van je! Ik voel je diep in me… Zo lekker!” Snel trok ik mijn vingers uit haar natte poes en sloeg haar weer. Ze schokte. “Het komt! Het komt, Kees! Zo geil! Naai me diep en kom ook klaar! Lekker samen… Ahhhh…”
Ik sloeg nog een keer en toen kreunde ze hard. Haar poesje verkrampte en ze werd kletsnat, over mijn hand heen. “Wrijf mijn geil over mijn tieten en knijp er in! Lekkere natte tieten, Kees… Ze bewoog nu op en neer over mijn pik heen. “Jij ook klaarkomen… Lekker in mijn geile kont spuiten! Ik wil je voelen, Kees!” Ik trok aan haar haren en ze zat heel even stil. “Ohhh… nog een keer! Ik kom nog een keer! Lekker…” Ze kneep met haar sluitspier en ik voelde dat ik ook klaar moést komen. “Geile vrouw… Je melkt me helemaal uit… Ik kom óók!”
Ik trok haar zo dicht mogelijk tegen me aan. Bij de eerste straal schokte ik hevig en Joline masseerde mijn pik. “Lekker… Ik voel je spuiten, liefste! Jouw lekkere sperma diep in me… Nóg een keer! Spuit in me!” Het leek alsof ik niet op kon houden; telkens maakte mijn pik weer een sprongetje. Tot ik langzaam tegen haar aanzakte. “Schatje… Je bent geweldig. Wat kun je me laten genieten…” Ik liet haar haren los en ze draaide haar hoofd om. Ik keek in twee stralende ogen. “Dat is wederzijds, Kees. Je hebt me heerlijk verwend… Meester.”
Ik gleed uit haar en ze draaide zich naar me om. Een lange zoen volgde. “Kom. Nu maar even douchen. Da’s wel zo fris. En ik moet wat sperma kwijt, geloof ik.” Ze giebelde, stond op en liep naar het toilet. Ik ruimde ondertussen het bed op: de twee handdoeken waren behoorlijk nat geworden! Toen ik de badkamer binnenliep floot Joline zachtjes. “Wat een lekker stuk komt mijn badkamer inlopen… Die wil ik wel eens in me voelen!” Ze giechelde even en pakte mijn gekrompen paal. “Maar volgens mij moet ik dan nog even geduld hebben.”

Ik ging tegen haar aan staan. “Nare meid. Een man op z’n meest kwetsbare moment pesten dat hij niet kan presteren.” Ze sloeg haar armen om me heen en trok me onder de douche. “Ja. En dat is leuk. Omdat diezelfde man mij zojuist heerlijk heeft laten klaarkomen. Drie keer zelfs. Bewijs dat het geen egoïstische zak hooi is, maar mijn perfecte minnaar.” Een lange kus volgde en daarna hoorde ik in m’n oor: “Alleen bij het zwemmen is nog ruimte voor verbetering…”
Ik draaide de warme kraan dicht. “Krengetje!” Maar onder de koude straal lachte Joline me uit. “Daar kun je me niet meer mee pesten, Kees. Ben ik aan gewend geraakt.” Ze draaide de kraan dicht en kuste me weer. “En nu afdrogen en weer naar bedje, meneer. Lekker slapen met je eigen meisje.” Eenmaal terug in bed trok ik Joline tegen me aan en kuste haar. “Jij bent mijn heerlijke vrouw, schat. In bed, maar ook daar buiten.”
Plaaglichtjes sprongen in haar ogen. “Dat weet ik schatje. Ook op het zachte Noorse mos, nietwaar?” Wat me op een idee bracht. “Zullen we morgen jouw stoere Pa en lieve Ma eens bellen? En vragen of ze ons DNA al gevonden hebben? Of Axel tegen het Noorse lijf zijn gelopen? Tijdens deze vakantie hebben we ze niet gebeld en zij ons ook niet…” “Wilden ze ook niet doen, Kees. Ma zei: ‘We zijn op vakantie. Tijd voor elkaar. Als er écht paniek is kun je ons bellen, maar anders maximaal één keer per week.’ Ze zijn nu een week weg, Kees…”
“Mooi schat. Dan gaan we ze morgen op een fatsoenlijk tijdstip eens bellen. Maar nu eerst slapen. Het was best wel een stevig dagje. Vroeg opstaan, vijfhonderd kilometer rijden, spullen omladen uit de camper in de Volvo en uit de Volvo weer naar negen hoog brengen, patat eten en als klap op de vuurpijl nog een stevig robbertje vrijen met m’n vrouw…” Ze giebelde. “Ja. Met name dat laatste zal er wel ingehakt hebben. Welterusten, lieve Kees. Dank je wel.” “Lekker slapen schatje. Helaas mis je de opmerkingen van Balou; die ligt nu lekker in Bengel d’r mandje.” “Zal ik je even omruilen, schat? Jij bij Bengel in de mand en ik Balou in m’n bed? Laat maar, ik zie het antwoord al.”
Een laatste kus volgde. “Welterusten Kees.” “Slaap lekker, schat.” En het werd stil in de kamer…

Zaterdagochtend, half zeven. Ik werd wakker doordat Joline zich omdraaide. En even later volgden er snurkjes. Hahaha… Die was nog in dromenland. Ik voelde me lekker opgefrist; goed geslapen vanaf… Hoe laat ging we eigenlijk slapen? De zussen waren vrij snel na het eten naar hun kamers gegaan… Dat was rond een uur of zeven. Daarna hadden Joline en ik nog wat zitten kletsen, maar ook wij waren vrij vlug naar de slaapkamer verdwenen. Toen nog een heerlijk potje vrijen, even douchen… Rond een uur of half negen, hooguit negen uur waren we gaan slapen! Niet vreemd dat ik uitgerust was. En nu? Ontbijt maken? Nee, daar was het nog te vroeg voor. Wie weet tot hoe laat Charlotte en Margot hadden liggen vrijen… Of niet; wellicht hadden ze alleen maar liggen kletsen.
Nou, dan maar een paar kilometer hardlopen, Kees. Even lekker op bekend terrein… Voorzichtig stond ik op, pakte mijn sportspullen uit de kast en glipte de slaapkamer uit. Eerst een kop thee en wat beschuitjes; op een lege maag moet je niet lopen. De waterkoker ging aan en ik trok m’n korte sportbroek aan. Voor een trainingspak was het nog te warm. Sokken, schoenen… en toen kookte het theewater. En Bengel stond in de keuken, duidelijk zin om uit te gaan. “Even wachten, mooie hond. Ga maar in de mand, samen met Balou.”
Even daarna zat ik met een mok thee en een paar beschuiten m’n DT-mail op m’n laptop te bekijken. ik had het ding thuisgelaten; heerlijk! Maar nu stonden er 53 mails op me te wachten. Eerst maar eens sorteren: een aantal gingen ongelezen in de prullenbak, een aantal richting bakoffice, een paar naar Henk en Frits en twee naar Gerben. De laatste las ik wél; complimenten van de directie van het lasbedrijf: het systeem werkte prima! De ander was van de installateur: er stond droogjes in dat ik de werkvoorbereider niet meer aan de telefoon zou krijgen. Die had dus de zak gekregen… En verder hadden ze nu contact met Damen, waarvoor veel dank! Ik haalde m’n schouders op. Meneer van Meel had uitstekend werk afgeleverd; wellicht dat het lasbedrijf een goed woordje had gedaan, of Gerben. Ik in ieder geval (nog) niet. Maar goed: deze mails waren genoeg reden om Gerben een schouderklop te geven. En Theo voor te stellen om hem in vaste dienst aan te nemen. Technisch zeer goed en uiterst veelzijdig, niet te beroerd om zelf de handen uit de mouwen te steken en volgens mij paste hij prima bij de Piraten.
Bleven 20 mails voor mijzelf over… Nou , die las ik straks wel, na het ontbijt. Nu eerst wat eten, dan lopen.

Op dat moment voelde ik een zucht wind in m’n nek en zei, zonder om te kijken: “Lot of Margot: nu wakker zijn is mee rennen, dat begrijp je toch wel?” Het was even stil. “Hoe weet jij dat…” Charlotte dus. Ik draaide me om. “Je kunt die deur nóg zo zachtjes opendoen, schoonheid, maar ik voelde de luchtverplaatsing.” Ik snoof. “En nu ruik ik een best lekker parfum. Ook niet verkeerd.” Ze bukte zich om Bengel te strelen en kleurde een beetje. “Als wij samen vrijen is een lekker geurtje heerlijk, Kees. Maar ga jij weer rennen?” Ik knikte. “Ja. Geen marathon, maar een paar rondjes cooperbaan. Even weer in het ritme komen.” Ze knikte. “Mag ik meelopen? Dan pak ik even m’n sportspullen.”
Ze verdween, om even later terug te komen met een trainingspak en gymschoenen. “Trainingspak is wellicht een beetje warm, Lot. Advies: korte broek en T-shirt. Tijdens het eerste rondje wat fris, maar daarna lekker.” Ze keek wantrouwend. “Jaja… en ik voorop lopen zeker, zodat meneer Jonkman iets leuks heeft om naar te kijken?” Ik knikte. “Ja, ook dat. Maar schat: ik heb gisteravond een andere vrouw van héél dichtbij bekeken. En die liep niet hard voor me uit, maar lag naast me op bed. Of onder me. En ondanks dat jij en je zus nu een prachtig figuur hebben…”
Ze lachte. “Dank je wel. En voor de volledigheid: Ik heb ook genoten van dat prachtige figuur van m’n lieve zus. En zij van mij. Het was ruim over twaalf toen we gingen slapen.” “Mooi, Lot. En nu omkleden. Wil je ook thee en een paar beschuitjes?” Ze knikte, verdween en ik schreef ondertussen briefje voor Joline en Margot. Toen ze terugkwam droeg ze inderdaad een short en een T-shirt. “Staat je prima, Lot. Ik zal met genoegen achter je aan lopen.” Ze nam een slok van haar thee, keek me aan en zei: “Je bent een vieze voyeur, Kees.”
Ik lijnde Bengel aan en even later liepen we richting cooper-parcours. Bengel even laten plassen en poepen… en toen liepen we rustig een aantal rondjes. Niet op volle kracht, maar lekker ontspannen naast elkaar en ondertussen af en toe een opmerking. De hond dribbelde netjes naast ons mee. Na het 5e rondje ging Lot op een bankje zitten. “Zo. Dat ging lekker. Nu even wat afkoelen en dan écht ontbijten.” “Prima plan. Ik begin nu een beetje trek te krijgen.”

Even was het stil. Toen, uit het niets, vroeg ze: “Zal je het niet missen, Kees?” “Wát missen, Lot?” Ze kleurde een beetje en zei zachtjes: “Met ons vrijen…” Ik keek om me heen: niemand te zien. Lot, ik heb gisteravond gevreeën met de liefste vrouw van Veldhoven en wijde omstreken. Joline. Ik ben van haar, zij is van mij. Met jullie erbij was het heerlijk en vreselijk opwindend, maar er is er maar eentje bij wie ik me helemaal kan laten gaan. En die ligt nu nog lekker te slapen, denk ik.” Ik keek haar aan. “En jij? Kun jij je bij Rogier laten gaan, denk je?” Ze knikte. “Ja. Het gevoel wat ik bij Ben had, proberen te rijden met de handrem er op, had ik bij Rogier totaal niet. We hebben even in zijn tentje gelegen, na het eten, en het liefst had ik hem uitgekleed en hem helemaal te pletter…” Ze zweeg en ik lachte. “De rest kan ik wel invullen, denk ik. Meid, geniet er van. Samen.” Ze draaide zich naar me om en gaf me een zachte zoen. “Je bent lief. En Joline ook. Maar dat zal ik haar nog wel een keertje duidelijk maken. Samen met Mar. Mag dat?” Ik knikte.
“Schat, als jullie met z’n drieën nog een keer willen vrijen… Van mij mag het, dat weet je. Dan gaan Rogier en ik wel een dagje technische dingen doen of zo.” Ze gniffelde. “Jaja. Technische dingen doen. In het ziekenhuis zeker. Met de verpleegsters.” Ik trok haar overeind. “Kom, jaloers kreng. Naar huis jij. Ga maar technische dingen met je zus doen. Op Wifi bijvoorbeeld.” Rustig liepen we naar huis en daar was Margot al bezig met koffie maken.

“Hé sportievelingen! Lekker gerend?” Lot vloog haar zus om de nek en kuste haar. Die kon dat niet zo op prijs stellen. “Hé tutje, je stinkt naar zweet. Je mag me best knuffelen, maar pas als je je lekker gepoedeld hebt en een lief luchtje op hebt.” “Ik stink niet naar zweet, Margot. Heb het rustig aan gedaan. Wil je een knuffel van mij?” Ze keek hooghartig. “Nee. Voor jou geldt hetzelfde. Eerst douchen en een lekker luchtje op.” Ze streelde mijn kin. “En scheren.” Bengel sprong tegen haar op. “Jij mag wel knuffelen, Bengeltje. Jij zweet niet.” “Nee, maar ze kan wel behoorlijk stinken, heb ik vanochtend gemerkt.” Lot lachte haar zus uit, die smerig keek. “Ik haal Joline even uit haar warme bedje. Kan meteen mee-ontbijten.” Ik liep de slaapkamer in, waar Joline nét een broek aan deed. “Hé schat… Over twee minuten is het ontbijt klaar!” Ze omhelsde me. Hé lekkere vent. Heb jij weer gelopen? En met wie?” “Met Lot. Gezellig. En even een goed gesprekje gehad.” Ze knikte. “Ik hoor zo wel waar dat gesprekje over ging. Nu eerst eten; ik heb trek.”

De rest van de zaterdag stond in het teken van het huis even schoonmaken, daarna gingen de meiden dingen voor hun studie doen, ik ging de rest van de mail nakijken… Een mail van Theo, met als bijlage een mail van die mevrouw met haar PR-bedrijf. “Geachte heer Koudstaal. Gisteren heb ik bezoek gehad van de politie in verband met een geïnfecteerde USB-stick die ik aan Dhr. Jonkman had gegeven. Ik kan u verzekeren dat die virussen en spyware niet van mij afkomstig zijn! Ik heb die USB-sticks door een extern bedrijf laten maken. Sorry voor de overlast, maar ondanks dat vraag ik u of u mijn bedrijf de kans wil geven om de website van uw bedrijf op te fleuren. Met vriendelijke groet…” De tekst van Theo erbij: “Hé Kees, ik ben niet van plan deze mevrouw bij ons binnen te laten. Ik heb ook geen zin om me met haar bezig te houden. Handel jij dit maar af. Tip: ijsberg-geluiden maken. Groet, Theo.” Ik zuchtte. Jawel… Kees kan de kastanjes weer uit het vuur halen… Enfin, maandag die mevrouw maar eens bellen.
De rest van de mails waren pure ‘werkmails’ waar ik weinig werk aan had. Zo. Opgeruimd staat netjes. En nu even lekker blazen! Ik pakte de bugel en even later klonk een van de concerten van Telemann door de studeerkamer. Heerlijk! Om drie uur kwam Joline me halen. “Koffie, Kees! Heeft Greet je alweer gestrikt, dat je staat te blazen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Maar wel even studeren, anders is er donderdag onweer in de kerk te horen.” Ze knikte. “Goed zo. Gehoorzaam zijn. Dat zien wij vrouwen graag.” Ik mopperde wat terwijl ik richting de kamer liep.

En tijdens het koffiedrinken ging m’n telefoon. Gerben! Wat had die te melden? “Sorry dames. Telefoontje van DT.” Ik liep de hal in. “Hoi Gerben. Was ist los?” Hij lachte. “Zit je nog in Duitsland?” Ik liep de studeerkamer in en deed de deur achter me dicht. “Nee hoor. Maar zo af en toe moet ik mijn talenkennis weer eens oppoetsen. Vertel het eens…” Hij wilde dat ik maandag een technisch probleem met hem zou doornemen. “Heb je daar tijd voor? Ik kom er niet uit en de deadline komt dichterbij.” “Geen punt, maat. Na de middagpauze steken we de koppen wel even bij elkaar. Hoe is het verder bij DT?"
“Rustig. We zijn nu met z’n tweeën, Henk en ik. Frits is nu onderweg naar Noorwegen met z’n gezin. En één telefoon.” Ik moest lachen. “Ja, daar was iets mee. Maar Gerben, nu ik je toch aan de telefoon heb, een privévraag.” “Brandt los, Kees.” “Hoe sta jij nu ten opzichte van Margot Bongers? Je hebt geen enkele keer toenadering tot haar gezocht. Is zij toch niet…”
Hij onderbrak me. “Kees, in het werk sta ik m’n mannetje en weet ik wat ik kan en wil. Met vrouwen ligt dat heel anders. Ben ik een onhandige Tinus, ondanks mijn vlotte praatjes. En bij Margot sla ik helemaal dicht, dat weet ik van te voren. Echt, ik ben zwaar verliefd op haar, maar…”
“Je durft niks, begrijp ik. Welkom bij de club der klunzen, makker. Ik was exact zoals jij en Henry idem. En wellicht nog een paar lui bij DT, maar daarvan weet ik het niet. Maar Gerben: als jij serieus bent richting Margot, moet je wel actie ondernemen. Charlotte heeft sinds twee dagen een relatie; het zou zo maar eens kunnen dat Margot nu wat actiever om zich heen aan het kijken is. Als je niks doet, ben je te laat.”
Het was even stil. “Maar Kees… Ik kan toch niet zomaar op haar afstappen en vragen of ze een avondje met me uit wil?” “Ik zou niet weten waarom niet. Heel veel relaties beginnen op die manier, wist je dat?” Ik gniffelde en dat kon hij duidelijk niet prijs stellen. “Lul niet, Kees. Hoe pak ik zoiets aan?” “Daarmee ga ik je niet helpen, Gerben. Grote jongen zijn en door de zure appel heen bijten. Wijst ze je af, dan heb je pech, maar dan heb je het in ieder geval geprobeerd. Geen spijt krijgen van de dingen die je gedaan hebt; je moet spijt krijgen van de dingen die je niét gedaan hebt, Gerben. We zien elkaar maandag!”

Ik verbrak de verbinding. Zo, die had iets om over na te denken. Een beetje bot van me, maar anders gebeurde er nog niks…
Ik liep de kamer weer in. “En wat had Gerben voor problemen?” vroeg Joline. “Die had een technische uitdaging waar hij niet uitkwam. Wil hij maandag even met me over sparren, want de deadline komt dichterbij.” Ik zei het neutraal en even zag ik de blik van Joline over m’n gezicht glijden. Verdorie, die had me door! Gelukkig kletsten ze verder over de vakantie; de race in de rodelbaan werd nog even geëvalueerd en we lachten bij voorbaat over een mogelijke reactie van Brigitta. Daarna ging ik weer verder blazen; nu studeren op een paar andere stukken. Echt studeren: partituren doornemen, aantekeningen maken, luisteren naar andere uitvoeringen op Youtube en uiteindelijk zelf de bugel ter hand nemen en oefenen.
Om vier uur kwam Joline binnen en sloot de deur. “Kees…” Verder zei ze niets, keek alleen vragend. “Ik heb Gerben even verteld dat hij, als hij serieus verliefd is op Margot, gas moet geven omdat hij anders achter het net zou kunnen vissen. Het zou me niks verwonderen als Margot, nu Lot een vriendje heeft, wat meer om zich heen gaat kijken.” Joline knikte. “Dat is goed. En ja, Margot zei vanmiddag tegen me dat ze niet bij voorbaat ‘nee’ gaat zeggen als ze een leuke vent tegen het lijf loopt.”
Ze giebelde.
“Zijn we wéér aan het koppelen, Kees. Wat zal Theo daarvan zeggen?” Ik haalde m’n schouders op. “Theo heeft mazzel dat hij geen premie uit heeft geloofd voor elk stel wat gekoppeld wordt binnen DT. Dan was onze hypotheek al afbetaald. Henry en An, Marion en André, Ingrid en Adri…” “Dat zouden dan wel hele grote premie’s moeten zijn, Kees. Maar goed, ik zal m’n mond houden tegen de zussen; Margot moet het als eerste merken.” Ik trok haar tegen me aan. “Lief van je. Voor jou wil ik wel koken. Wat wil je eten?”
“Iets gezonds. De afgelopen week iets teveel vet gegeten. Een heldere soep, zonder vlees met wat brood en salade. En een waterijsje toe.” Ik zuchtte. “Dan moet ik om een uur of tien toch even de deur uit, schat. Calorieën scoren bij Kleffe Hennie.” Twee handen pakten mijn oren en twee blauwe ogen priemden zich in de mijne. “Dat laat je mooi uit je hoofd, meneertje! Jij gaat je niet vetmesten! Als je om tien uur honger hebt, pak je maar een boterham met kaas. Goed begrepen Kees Jonkman?” “Ja schat, goed schat. Geen frikadellen, schat.”
“Goed zo. En nu ga ik eens op de weegschaal staan; kijken hoeveel ik aangekomen ben tijdens deze vakantie.” “Dat zal niet zoveel zijn schat. We hebben aardig wat bewogen. En dat was niet alleen in bed…” Je wenkte me. “Jij ook op de weegschaal. En o wee als je meer dan negentig kilo weegt!” We liepen richting slaapkamer en Lot vroeg: “Waar gaat dat heen, liefjes? Moeten we de deur dicht doen of…?”
Joline snibde: “Tutje. Kees en ik gaan even op de weegschaal staan. Kijken wat de score is van deze vakantie.” Lot sprong op. “Oh, dan doen wij even mee!” “Jullie wachten maar even!” snauwde ik. “Ik wil niet dat jullie erbij zijn als mijn lieve echtgenote helemaal depri wordt als er ‘85’ op die weegschaal staat!” De zussen gierden en Joline keek me verwijtend aan. “85? Ben je wel goed bij je hoofd? Kom meiden!” Joline ging op het ding staan. 71 kilo. “Nou, dat valt mee. Eén hele kilo aangekomen. Kees, nu jij.” Het ding gaf 92 aan. “Mooi! Weer twee kilo spieren erbij, schat.”
Ze keek geringschattend. “Niks spieren. Gewoon vet, meneertje. En dat is er binnen twee weken af, begrepen? Je doet het maar wat rustig aan met eten.” De zussen scoorden 71 en 72 kilo. “Prima meiden. Voor jullie lengte is dat uitstekend. Houwen zo. En Kees: nu gaan koken, ik heb trek.” Ik schudde mijn hoofd. “Iets snap ik niet. Zojuist constateerde je dat je een kilo boven je ideale gewicht zat, en nu moet ik als de bliksem gaan koken want: ’Jolientje heeft trek’. Een rationeel mens zou nu in hongerstaking gaan.” “Een vrouw is niet rationeel als het om eten en haar gewicht gaat, Kees. Zou jij ondertussen toch moeten weten…” Ik knikte. “Oh ja… Die bruidsjurk maatje 48-met-pijn…”
Twee laserstralen kwamen weer mijn kant uit. “Oppassen jij! Koken!” Ik verdween in de keuken, om een half uurtje later aan te kondigen dat het diner klaar stond: een goed gevulde groentesoep, broodjes met gegratineerde kaas uit de oven, een lekkere salade en inderdaad een waterijsje als dessert. “Lekker, Kees. Heb je goed verzonnen.” Joline keek me plagend aan. “Als mijn muze in de buurt is, gaat mijn fantasie altijd overuren draaien, schat.” Lot en Mar keken bedenkelijk, Joline zelfs smerig. “Dat zal niet alleen over koken gaan, meneertje! En nu wegwezen, de dames wassen af en maken daarna koffie. En dan even genieten van een rustige avond.”

En zo gebeurde het ook. Met wat zachte muziek op de achtergrond zaten we alle vier te lezen. Tot een uur of tien, toen kwam bij mij de man met de hamer en ik trok Joline overeind. “Mevrouw, mag ik u vragen mij te vergezellen op mijn bijzonder comfortabele bed?” “Nou… als ik nu ‘nee’ zeg, wat gaat u dan doen, meneer?” “Dan gooi ik u over mijn brede schouder en ontvoer u naar mijn slaapkamer. En wat er dan gebeurt, laat men alleen in de films op het porno-kanaal zien.” Joline zuchtte. “Nou vooruit dan maar. Om te voorkomen dat ik die lekkere maaltijd over het tapijt kots… Meiden, als jullie gaan slapen, lopen jullie dan even het veiligheidsrondje?” De zussen knikten. “Wij blijven nog even zitten lezen. Morgen gewone tijd naar de kerk?”
Ik knikte.
“Wachtmeester Greet heeft niet gebeld voor assistentie, dus we kunnen als ‘gewone kerkgangers’ ter kerke gaan. Ook wel eens prettig als afwisseling. Welterusten, dames.” “Lekker slapen Kees. En Joline. Wij sluiten wel af.” In de slaapkamer trok ik Joline tegen me aan. “Lekker slapen nu, mooie meid?” Ze knikte. “Ja. Lekker tegen jouw brede rug in slaap vallen. Heerlijk.” Ze keek me lief aan. “Het is bijna ‘gewoon’, Kees. Maar weet je dat ik er elke keer, als we gewoon gaan slapen, vreselijk van geniet om jou naast me te voelen? Te weten dat jij als een malle van me houdt en ik van jou? Heerlijk veilig naast mijn ridder in de blauwe Volvo?” Ik kuste haar. “Daar heb ik het afgelopen jaar iets van gemerkt, schat. Anders lag je er niet. En ik wil je zeggen dat ik, telkens als we ‘gewoon gaan slapen’ vreselijk blij ben dat zo’n slimme en knappe vrouw tegen me aan ligt en daar blijkbaar van geniet.” Een lange zoen volgde en toen we elkaar loslieten zei ze: “Lekker mee doorgaan, Kees. We houden het wel met elkaar uit, zo samen. En nu uitkleden en in bed. Met je eigen blonde heks.” Ze zag me kijken en vervolgde: “En nee, die gaat geen rondje bezemsteel doen vannacht.” Even daarna lagen we in bed. Na een heerlijke ‘welterusten-knuffel’ draaide ik me om en kroop Joline dicht tegen me aan. Eén arm om me heen, haar benen tegen de mijne. “Heerlijk zo, schatje”, hoorde ik achter me. “Vind ik ook. Lekker slapen, freule.”

De zondagochtend verliep tot en met de kerkdienst zonder al teveel bijzonderheden. Hoewel wij nogal verrast werden door de outfit van Charlotte; een bijzonder mooie rok en een feestelijke blouse, een beetje opgemaakt en… stralend! “Ik heb mijn zus maar een beetje geholpen met haar kledingkeuze”, verklaarde Margot lachend. “Ze stond om half acht al te dralen voor haar kledingkast.” “Nou, je hebt eer van je werk, Margot. Lot je ziet er prachtig uit!”
Joline vulde me aan. “Inderdaad. Ik stel voor dat je vooraan in de kerk gaat zitten.” Lot keek vragend en Joline vervolgde: “Dan blijven de mensen ten minste naar voren kijken. Scheelt aardig wat verrekte nekken.” “Als jullie zo doorgaan, blijf ik thuis!” snauwde Charlotte. “Het is al moeilijk genoeg; straks zit Ben ook nog in de kerk en dan denkt hij dat ik me voor hém heb opgetut.”
Margot legde een arm om haar zus heen. “Hé schat, volgens mij hebben we Ben nog niet in de kerk gesignaleerd. En hij zit toch nog steeds in Schotland? Niet piepen, meisje.” Kortom: Lot ging met wat gemengde gevoelens naar de kerk. Daar preekte een andere dominee. Geen Richard op de preekstoel, wél Greet op het orgel. En ik genoot weer van haar spel. Zoals zij de gemeentezang begeleidde…
Je kon merken dat ze zich verdiept had in de teksten van de liederen. Na de kerkdienst glipte ik even naar boven, de orgelgalerij op. Greet schakelde juist het orgel uit. “Goedemorgen Greet. Dank je wel voor je spel vanochtend. Ik heb zitten genieten!” Ze glimlachte. “Da’s goed om te horen, Kees. ten minste één persoon die mijn muzikale gaven weet te waarderen. Hoe was jullie vakantie?” “Heerlijk. De Harz… ik was er nog nooit geweest. Joline wel en die heeft een beetje als gids gediend…” In het kort vertelde ik wat we beleefd hadden en ze moest soms lachen. “Jij als stoker op een stoomlocomotief? Kreeg de machinist het ding de helling wel op? Want je zal met je majoorsvoorkomen weer hebben staan flierefluiten. Jullie hoofdofficieren zijn niet zo van het uitvoerende werk.”
Ondanks dat ik wist dat ze me op de hak zat te nemen, verstrakte ik even. “Wil de wachtmeester zich even realiseren dat ik vanaf gewoon soldaat binnen twee jaar sergeant geworden ben? Zónder KMS of iets in die richting? En dat ik als sergeant meer dan genoeg ‘uitvoerend werk’ heb gedaan? Dank u wel.” Ze schrok. “Sorry Kees. Die grap was niet terecht. Je hebt inderdaad meer dan genoeg op de werkvloer gestaan en daar hele goeie dingen gedaan. Ik heb het verhaal van jou bevordering tot sergeant van mijn zwager gehoord. Indrukwekkend.”
Ik knikte. “Jij had waarschijnlijk hetzelfde gedaan, Greet.” Nu schudde ze haar hoofd. “Nee. Want ik was genezerik, weet je nog? Chauffeur op een ambulance. Geen Infanterie-capaciteiten.” “Nou ja, ieder z’n vak, zullen maar zeggen. Kom, naar beneden, dan krijg je van mij een bak koffie. Heb je wel verdiend, ondanks die opmerking over mijn stook-capaciteiten.” Ze gniffelde en we liepen omlaag en de hal in.

Met een kop koffie kletsten we nog even over de bugel-lessen en weer vroeg ze of ik wilde meespelen in een uitvoering bij de Fanfare Bereden Wapens. “In de St. Jan in Den Bosch, Kees. Een kerk met een nog betere akoestiek dan deze kerk. Over vier weken, donderdagavond.” Ze giechelde. “Zie het maar als gratis les.” “Dat gaat hij doen, Greet!” hoorde ik achter me. “En ik ben erbij. En als hij niet goed speelt, krijgt hij daarna billenkoek!” Joline stond pal achter me en lachte. “Nou, tot zover de motivatie van de heer Jonkman. Ja schat, zeker schat. Ik zal de ramen van de St. Jan laten trillen, schat.” “Kees, je moet dan wel de aankomende woensdagavonden reserveren voor repetities. In Vught, op de Brederodekazerne. Speciaal voor die uitvoering repeteren we ook ’s avonds. En de avond voor het concert in de St. Jan.”
Ik knikte. “Oké, dan ben ik er bij. Tenue voor de repetities en de uitvoering?” “Repetities: GVT. Uitvoering: DT met batons.” Greet grinnikte gemeen. “Jammer voor je; geen model-decoraties.” Ik bromde: “Tutje.” Toen greep Greet me bij de arm. “Wat ziet Charlotte er mooi uit! Heeft die een feestje of zo?”
Joline giebelde.
“Haar kersverse vrijer komt straks op bezoek. Afgelopen donderdag zagen ze elkaar voor het eerst, in een stuwmeer in de Harz. En ze zijn beiden zwaar verkikkerd op elkaar. Rogier heet hij en het is een leuke vent, ondanks dat hij techneut is… AU!” Ik kneep even in haar nek. “Kijk je een beetje uit, mevrouw Jonkman – Boogers?”
Greet grinnikte. “Arme kerel… Ik heb nu al medelijden met ‘m. Op audiëntie komen bij Kees en Joline… Spitsroeden lopen. Nog erger dan bij je aanstaande schoonouders.” Ik keek haar donker aan. “Zo’n kneep in je nek kun jij ook krijgen, mevrouw Zwart. Vooruit, ik zal het hier niet doen omdat we in een kerk staan, maar als jij tijdens de repetities in Vught bij mij in de buurt zit… Watch your six!”
Greet knipoogde. “Ik ga wel naar huis. Anita komt over een uurtje uit haar werk, die wil dan een hapje eten en duikt dan haar bedje in.” Ze knipoogde en vervolgde zachtjes: “Misschien kruip ik wel naast…” “Arme Anita. Kom je uitgeput thuis uit je werk, verwacht je liefje nog allerlei andere dingen van je… Zo, die had je nog even tegoed van me, Greet.” Ze stak haar tong uit. “Tot woensdagavond, Kees. Bijzonderheden krijg je via de mail.” “Is goed Greet. Groeten aan Anita!” Ze verdween.
“Waar zijn beide dames? We moeten op huis aan, anders staat Rogier al beneden in de hal peentjes te zweten.” Joline haalde hen op en we vertrokken richting Veldhoven. Halverwege draaide ze zich naar Lot om. “Schat, als jij en Rogier even alleen willen zijn… Gewoon doen. Dan gaan wij wel een stuk wandelen of zo, nietwaar Margot?” Die knikte. “Ik heb vanochtend natuurlijk wel wat voorzorgsmaatregelen genomen: jeukpoeder op bed gestrooid.” “Kreng dat je bent.” Margot lachte haar uit. “Ik ga wel mee wandelen met Kees en Jolien, hoor. En we bellen je wel, een kwartier voor we thuiskomen. Kunnen jullie je nog even aankleden en zo…”
Een stomp was haar beloning. Daarna was het stil op de achterbank; Margot had haar arm om Lot heen geslagen, zag ik in de spiegel. Mooi zo…