De ene na de andere leerling stoot kreten van teleurstelling, woede en onmacht uit. Hier en daar mag ik een voldoende teruggeven, maar de meeste toetsblaadjes zijn rood gekleurd door mijn nakijk-pen.

Ik geef de overhoringen van Nina en Margot als laatste terug en neem plaats achter mijn bureau. Ik laat ze even begaan, zodat ze de grootste teleurstelling een plek kunnen geven. De leerlingen hoeven zich geen grote zorgen te maken, want de overhoring weegt vijf keer minder zwaar dan het proefwerk; wat uiteindelijk één gewogen cijfer zal worden.

'We hebben een vier!' zeurt Margot tegen Nina.

'Kunnen we geen herkansing krijgen, meneer?' vraagt Nina. Ze kijkt me recht aan, met smekende blauwe ogen die zichzelf vanochtend nog geil aankeken in de spiegel toen ze een kort 'toneelstukje' opvoerde. Ik heb weer een aantal foto's gemaakt deze ochtend en ik kan niet wachten ze uit te printen en de mozaïek tegen mijn plafond uit te breiden met haar bloot.

Het is alsof ik recht door haar kleren heen kan zien. Ik weet zo goed wat er onder haar shirtje zit, welke borsten in haar beha hangen... Ik schud mijn hoofd en schud de gedachten van me af. 'Nee, daar hebben we geen tijd voor,' stel ik haar teleur. 'Het proefwerk is immers over anderhalve week al.'

'Anderhalve week!?' roept Stijn uit, hoewel iedereen dit al lang weet. 'Dat gaat me nooit lukken. Het is superveel leeswerk!'

Ik glimlach. Leerlingen hebben de neiging te overdrijven.

'Goed, goed, ik zal jullie een belangrijke tip geven,' zeg ik tegen de klas wanneer ik een moment van relatieve stilte vind. 'Enkele vragen van de overhoring komen in het proefwerk terug. Letterlijk. Doe er je voordeel mee.'

'Maar wat zijn dan de goede antwoorden?' kwam het van Rob.

Ik klopt op de kaft van het geschiedenisboek. 'Hier staat het allemaal in.'

Ogen rollen, schouders hangen, leerlingen zuchten.

'Ik heb het jullie al eens verteld en het staat allemaal geschreven. Goed, sla jullie boeken open op pagina 152, hoofdstuk 4, paragraaf 5.'

Anderhalve week later heb ik ruim een vierkante meter van mijn plafond bedekt met Nina; haar lichaam, dezelfde delen – gezicht, borsten, buik, kontje, benen en kutje – maar dan net even anders in beeld gebracht. Toen ik vanochtend in de spiegel keek, zag ik diepe wallen onder mijn ogen. Ik maak korte nachten en blijf soms uren naar haar blote tienerlijf liggen staren. Na de derde keer masturberen komt er geen druppel sperma meer uit, maar ik leg de hand telkens weer aan mezelf.

De leerlingen zijn stil. De tafels staan een halve meter uit elkaar en ik zit achter mijn bureau en kijk de klas rond. Nina draagt rood ondergoed onder haar jeans en T-shirt. Maandag is rood, ik heb een patroon in haar kledingkeuze ontdekt. Op dinsdag wit, op woensdag zwart, op donderdag weer wit, vrijdag is rood, zaterdag zwart en zondag blauw. Niet elke keer hetzelfde setje voor een bepaalde dag, maar wel dezelfde kleur. Een trekje dat ik leuk vind aan Nina.

Ik heb de vraag met het jaartal in het proefwerk opgenomen. Onder andere. Waarschijnlijk heeft bijna iedereen die vraag goed. Niet iedereen, er is altijd wel iemand die het niet leert. Maar Nina weet het, want ze kijkt even op en glimlacht.

'Stijn.' zeg ik. Hij weet genoeg en zijn blik schiet meteen terug naar zijn eigen vel.

Als ik mijn been strek onder het bureau kan ik Nina's been aanraken. Ik kan met mijn voet omhoog glijden, langs haar kuiten, naar haar dijen en met het puntje van mijn schoen tussen haar benen prikken. Ik wil het, maar ik doe het natuurlijk niet. Ze fronst, van concentratie, en schrijft ellenlange zinnen op het papier. Dat krijg je nu eenmaal met geschiedenis, verhaal zonder begin en zonder einde in de hoop dat er hier en daar kernen van waarheid inzitten.

'Stijn, laatste keer.' Ik zie hem wel kijken, vaker dan dat ik hem erop attendeer. Hij haalt het waarschijnlijk toch niet. Geschiedenis is zeg maar niet zo zijn ding. Hij bijt op zijn onderlip, van de zenuwen.

Ik bijt op mijn onderlip, van opwinding echter, want Nina is zo diep verzonken in het proefwerk, dat haar mond een beetje openstaat, evenals de hals van haar shirt waardoor ik een glimp van haar borsten opvang als ik mij een beetje opricht. Er is niemand die terugkijkt naar me, dus ik neem het ervan.

Uit het zicht van de leerlingen wrijf ik stiekem over mijn kruis en stimuleer ik mijn penis net genoeg om hard te blijven maar te weinig om klaar te komen. Ik let niet meer op Stijn, hij mag zijn gang gaan al durft hij dat na twee waarschuwingen waarschijnlijk toch niet meer, maar staar onophoudelijk naar Nina; haar lippen en de heimelijke blik op haar borsten in één beeld. Ik zie haar borst zachtjes op en neer gaan.

'Meneer!'

Ik kijk op en zie dat Annelies met haar vinger omhoog zit, achterin de klas. Ze zucht verveeld, omdat ik haar pas zo laat opmerk. Wie weet heeft ze al vijf keer geroepen.

'Mag ik naar het toilet?'

Ik knik, Annelies staat op en pas als ze de deur achter zich heeft dichtgedaan kijk ik weer naar Nina... Nina die mij nu recht aankijkt. Onbewogen en zonder woorden met haar blauwe ogen. We houden elkaars blik seconden lang vast, of beter gezegd, Nina houdt mijn blik vast. Ik probeer haar te peilen, het is geen smekende of vragende blik, het is... en het zweet breekt me uit. Ze weet het, ze heeft me zien kijken, ze kan mijn gedachten lezen. De wallen onder mijn ogen, ze weet waarvan het komt. Ik weet het zeker, ik ben erbij. Voordat ik mijn blik losruk van de hare, laat ze haar hoofd weer zakken en schrijft verder.

De rest van de tijd durf ik niet meer in haar richting te kijken.

Dan is het avond. Terwijl de vaat staat te wachten in de keuken en een stapel toetsen op de eettafel, zit ik voor de computer met een glas wijn. De toetsen kijk ik per vraag na, vraag één voor iedereen, dan vraag twee, et cetera. Vraag drie is moeilijk, daar moeten ze voor het eerst bij nadenken en dat is te merken. Sommige geef ik een deel van de tien punten, omdat ze in de richting zitten, de klok hebben horen luiden of een mooi verhaal hebben opgeschreven. Maar nu heb ik pauze, even wat tijd voor mezelf.

Ik speel wat met Photoshop. Een foto van Nina, vanaf de middel omhoog. Ik geef het meisje een borstvergroting en haal een beginnend puistje weg. Haar borsten zijn niet meer in verhouding met haar lichaam. Ze zijn in het echt al aan de grote kant voor haar slanke lijf. Maar toch heeft het iets...

De deurbel gaat. Dat verbaast me, ik verwacht namelijk niemand. Mijn vrienden of familie kondigen zich doorgaans eerst aan. Natuurlijk komt niemand ooit boven op mijn kamer. Daar zorg ik wel voor.

Ik sta op, bedenk me op tijd en druk vlug op het kruisje om Photoshop af te sluiten. Mijn computer staat weliswaar niet direct in de woonkamer, maar vanaf de bank kun je in mijn werkkamer kijken.

Terwijl ik naar de voordeur loop, bedenk ik wie het op dit tijdstip zou kunnen zijn. Ik ben stomverbaasd als ik Nina voor me zie staan.

'Hoi, goedenavond, Nina,' breng ik woord voor woord uit. Ik ga zelf in de kleine deuropening staan.

'Mag ik even binnenkomen, meneer?' Het meisje draait op haar hakken en bijt op de nagel van haar duim. Ik ken dat van Nina, ze is nerveus en ze denkt na.

'Kan het niet wachten tot morgen, op school?' zeg ik. 'Als je wil kunnen we in de pauze praten.' Vanuit mijn kruis schreeuwt een stem dat ik haar binnen moet laten. Natuurlijk! Grijp je kans, zij komt naar je huis toe, hoe makkelijk wil je het hebben!?

'Liever nu. Ik kan niet wachten tot morgen,' zegt ze.

Ik negeer de lust die in mij roept en overweeg haar voorstel. 'Vooruit dan, maar niet te lang. Ik ben aan het werk.'

'De proefwerken?' vraagt ze, terwijl ik haar binnenlaat. Ik kijk haar kontje na, strak in een spijkerbroek, perfect vlees... Ze kijkt me vragend aan.

'Eh, ja... de proefwerken inderdaad.' Ik herstel me. 'Dat is veel werk, dus ik ben er meteen aan begonnen.' We lopen de woonkamer in. 'Hoe ging het vanochtend?'

Nina blijft naast de bank staan. 'Nou... daar kom ik eigenlijk voor.'

Ze wil een hoger punt, zegt de stem vanuit mijn kruis. En ze wil er best iets voor doen. Maar ik zeg: 'Drinken? Dan kunnen we het er even over hebben.'

'Graag. Iets fris, altijd goed,' zegt ze.

Ik duik de keuken in en kom zo snel mogelijk terug met twee glazen cola. 'Is cola goed?' vraag ik voor de zekerheid.

Nina zit op de bank, handen tussen haar knieën, in gedachten verzonken. Het duurt enkele seconden voordat ze reageert. 'Oh, ja, natuurlijk, cola is prima.' Ze lijkt wel afgeleid door iets.

Ik ga niet naast haar op de bank zitten, dat zou gevaarlijk zijn. De kans is groot dat ik me dan aan Nina vergrijp. Ik neem mezelf wat in bescherming tegen haar door op de fauteuil naast de bank te gaan zitten. Voor mijn geestesoog zie ik wat ik allemaal met haar kan doen. Nina over de rug van de bank, met de broek op haar enkels en ik erachter. Of Nina op haar knieën voor de bank, met haar hoofd tussen mijn benen. Of Nina op mijn schoot, naakt en...

'Ik kom dus vanwege het proefwerk,' rukt ze me uit mijn mijmering. Ze bijt een stuk nagel los en lijkt daar zelf van te schrikken.

'Ja, vertel.' Ik neem een nonchalante houding aan, relaxt achterover, benen over elkaar. Dan ziet ze mijn erectie ook niet.

'Geschiedenis is niet bepaald mijn beste vak,' begint ze hakkelig. Nina is nerveuzer dan tijdens de toets, terwijl ze nooit op haar mondje gevallen is. Nerveuzer dan toen ze aan de deur stond. Vreemd...

Ik glimlach, voor haar gemak. Dat is het inderdaad niet. 'Het is niet altijd makkelijk,' zeg ik.

'Over enkele weken krijgen we onze rapporten en als ik dan een onvoldoende sta voor geschiedenis, gaan we niet op vakantie.'

De herfstvakantie is in aantocht. Ouders stellen voortaan voorwaarden aan het rapport van hun kinderen of de vakantie al dan niet doorgaat. Het moet toch niet gekker worden. 'Ik ben pas bij vraag drie, Nina,' zeg ik. 'Ik heb dus nog geen idee op wat voor punt je uitkomt. Wat had je ook weer voor de overhoring?' Ik weet het best. Nina had een vier. En ik weet ook, dat ze aan een zes genoeg heeft om een voldoende voor mijn vak te staan.

'Een vier...' Het komt er vol schaamte uit.

'O!' roep ik uit, alsof er niets aan de hand is. 'Dan is een zes halen voldoende.'

'Dat weet ik,' zegt Nina, die wel goed is in wiskunde. 'Een 5,8 is al genoeg, maar een 5,7 niet.' Ze weet het tot op de decimaal. Ze neemt een flinke slok cola en dat lijkt haar gemoed tot rust te brengen. Ze richt zich op, recht de rug en kijkt me zeker aan. 'Wat ik wil vragen,' komt de aap uit de mouw, 'is of u zich daarvan bewust wilt zijn.'

Of ik mij daar bewust van wil zijn. Dat is mooi gezegd. Met andere woorden, als ze het net niet dreigt te halen, moet ik soepeler rekenen. 'Ik kan niet vals spelen, Nina,' doe ik expres een beetje moeilijk.

'Dat vraag ik niet,' zegt ze kalm. 'Hou me in de gaten...'

Wat zegt ze nu? Door de manier waarop ze het zegt, breekt het koude zweet me al uit. Mijn hart racet in mijn borst. Wat weet ze? Die blik vanochtend, tijdens de toets was ook al vreemd en nu dit.

Ze ziet de verpuzzelde blik op mijn gezicht en zegt: 'Ik bedoel, kijk iets soepeler na als dat nodig is. U weet wel...'

U weet wel... weer de manier waarop ze het zegt, maar ik glimlach, de twijfel in mij is gezakt. Hoe zou ze het überhaupt kunnen weten? Ik verbeeld het me. 'Je vakantie hangt er immers vanaf.'

Nina glimlacht terug. 'We boeken een last-minute naar Egypte als ik voor alles een voldoende sta.'

'Ga je de piramides bekijken?' vraag ik met een kwinkslag.

'Nee, ík ga niks bekijken,' zegt ze en weer denk ik iets in haar stem te horen, maar ik negeer de gedachte. 'Zon, zee en strand voor mij. Heerlijk.'

Meisjes van zestien willen de hele dag in de zon liggen om zo bruin mogelijk terug te komen. Ik zie een beeld voor me van een zongebruinde Nina met hoogblond haar, die om 's ochtends half acht het licht aanknipt in haar slaapkamer en dan 'voor mijn oog' de handdoek laat vallen... het witte driehoekje tussen haar benen en de witte cirkels van de beha op haar borsten. Maar haar kontje zal bruin zijn, doordat ze een bikinistring droeg...

'Ik heb er zoveel zin in.'

'Ik zal kijken of ik rekening met je vakantie kan houden,' beloof ik met knipoog.

'Kijkt u maar. Ik zou het op prijs stellen.' Ze pakt het glas cola en drinkt het leeg.

Ik drink ook van mijn cola, in de war door alle (mogelijke) verwijzingen: hou me in de gaten, ík ga niks bekijken, kijkt u maar... Kijken, kijken, kijken. Telescoop, camera, foto's... Nee, ik maak mezelf gek. Ik moet zeker niet paranoia worden.

Dan staat ze op. 'Bedankt, meneer, ik heb er nu al meer vertrouwen in.' Waar Nina zonet nog nerveus voor de deur stond en zelfs een vingernagel afbeet op de bank, is ze de zekerheid zelve. Alsof ze een besluit heeft genomen en een blind vertrouwen in de afloop houdt.

'Ik ga weer aan het werk.'

'Maar natuurlijk,' zegt ze met een vage glimlach.

Ik laat Nina uit en loop terug naar mijn werkkamer voor het glas rode wijn. Ik moet inderdaad weer aan het werk, bedenk ik me.

Wanneer ik de werkkamer inloop, schrik ik mij echter een ongeluk. Photoshop staat nog open op het scherm, met de foto van Nina en haar vergrootte borsten in beeld. Haar gezicht is echter geblokkeerd door een opgesprongen schermpje, dat vraagt op ik de afbeelding wil opslaan voordat ik het programma afsluit, maar de rest van haar lichaam en haar slaapkamer zijn goed zichtbaar.

Stom, stom, stom! Ik tril op mijn benen en vraag me af: zou het? Zou ze het gezien hebben? Het kan. Is het waarschijnlijk? Nina zou een rondje door de woonkamer gemaakt moeten hebben om in de werkkamer te kunnen kijken. Heeft ze dat gedaan of is ze meteen op de bank gaan zitten? Dan neemt mijn logica het over. Natuurlijk heeft ze niets gezien. Ze zou moord en brand hebben geschreeuwd! Mij uitgemaakt hebben voor gluurder en viezerik. Pedo. De hele buurt bij elkaar krijsen. Nee, ze heeft niets gezien, besluit ik, en de verwijzingen in haar woorden verzin ik zelf.

Ik kijk de toetsen tot en met vraag vier na en dan is het laat. Ik ga naar bed, trek mezelf af op Nina die volledig naakt boven mijn bed hangt en alles van haar lijf prijs geeft, schudt de twijfel nog eens van me af en val uiteindelijk in slaap.

De volgende ochtend zit ik weer op mijn zolderkamer. Half acht, klokslag, het licht gaat aan, Nina komt binnen met een handdoek om haar lichaam. Zie je wel, zeg ik tegen mezelf, niets aan de hand. Ze weet niks. Ik kijk en maak foto's. Het ritueel, niets is anders. Nina droogt zich af, kijkt in de spiegel, kiest ondergoed.

Nu kleedt zij zich aan. Skinny jeans. Staat haar geweldig. En ze kiest vandaag weer voor het shirtje met de tekst 'Like what you see?' op de borst. Ik glimlach. Als je toch eens wist, meisje, denk ik. Nina steekt haar armen erdoorheen en trekt het shirt over haar hoofd. Prachtige momenten, hoe haar borsten verdwijnen en dan haar blote buik. Ik ga komen, onvermijdelijk. Ik spuit vlak voordat ze haar hoofd door het gat steekt... en dan krijg ik bijna een hartaanval. Nina kijkt me recht aan. Echt nu. Recht in de telescoop, recht in mijn ogen. Seconden lang, terwijl ik zaad op de houten vloer van mijn zolder loos.

En dan knipoogt ze.