“Als ik me niet vergis, is het vandaag onze 18de verjaardag Ruud”, zei Julie tegen haar tweelingbroer terwijl ze samen hun tent aan het opplooien waren. “Wat maakt het nog uit”, zei Ruud, “de tijd en de wereld zijn toch naar de kloten”.

Het moet nu zo’n 4 jaar geleden zijn dat de massa epidemie uitgebroken was op deze aardkloot. Vele overlevenden hadden het over Judgement Day, een teken des Gods, maar in feite was het een misgelopen experiment van de Russen die de wereld veroordeeld had. Een grote ontploffing in een labo te Moskou was de inleiding tot deze catastrofe geweest. Een gigantische gifwolk had zich al snel verspreidt over gans Rusland en de rest van Europa. Iedereen die er mee in aanraking kwam stierf ogenblikkelijk. Azië en Amerika hadden nog geprobeerd om zichzelf te redden toen bleek dat de gifwolk ferm afgezwakt was door regen en sneeuwval, doch wat er vervolgens gebeurde stond ze compleet machteloos tegen. De doden kwamen namelijk weer tot leven. Elk lijk stond na een tijdje terug recht en had maar één doel voor ogen. Ze wouden zich voeden met het vlees van de overlevenden. Al snel hadden via boten en vliegtuigen die levende doden zich kunnen verplaatsen naar de andere kant van de wereld en aldaar de epidemie verder verspreidt. Binnen het jaar waren er nog amper mensen in leven. En na een tijdje brak er een tweede oorlog los. Niet alleen moesten de overlevenden zichzelf beschermen tegen de walkers, want zo hadden ze deze zombies gedoopt, maar ook tegen elkaar. Voedsel en wapens werden schaars en sommige vermoorden elkaar voor een blik witte bonen in tomatensaus.

De ouders van Julie en Ruud, die beiden bij de politie werkten hadden het geluk dat ze toegang hadden tot wapens en andere overlevingszaken. Al snel hadden ze het nodige bij elkaar gepakt en waren ze vertrokken met hun kinderen. Onderweg kwamen ze te weten dat ze de walkers voorgoed konden uitschakelen door hun brein kapot te maken. Daar deze walkers zeer traag en alles behalve slim waren, lukte dit aardig zolang ze met niet teveel waren. Onderweg waren ze nog andere overlevenden tegen gekomen en hadden ze zich bij elkaar aangesloten. Ze trokken van dorp tot dorp. Telkens de voorraden uitgeput waren trokken ze verder. Na ongeveer twee jaar zwerven kwamen ze terecht in een dorpje naast de stad Texas. Daar vonden ze een bejaardentehuis dat redelijk gespaard gebleven was. Hier hadden ze met hun groep, die ondertussen 35 man groot was, een poging gedaan om een nieuw leven op te bouwen. Nadat ze de home veilig gemaakt hadden waren ze er zelfs in geslaagd om groenten te verbouwen, en iemand van de groep wist zelfs de zonnepanelen op het dak terug te activeren zodat ze sinds lang weer konden genieten van elektriciteit en warm water. Maar helaas bleef deze meeval niet duren. Een andere groep vol schorremorrie had hen ontdekt. Tijdens een nachtelijke raid hadden ze iedereen in het bejaardentehuis vermoord en dit overgenomen. Julie en Ruud waren de enige twee die het bloedbad wisten te ontsnappen, dankzij een nachtelijke plas van Ruud. Ze hadden nog net gezien hoe hun beide ouders onthoofd werden alvorens ze halfnaakt de nacht in moesten rennen om hun leven te redden.

Maar ondanks hun jonge leeftijd wisten de twee zich goed te redden. Gezien de ramp waren ze sneller volwassen geworden dan hun leeftijdsgenoten vroeger. Nu moest je wel sterk zijn om te overleven, en dat waren ze beiden ook geworden. Al snel hadden ze de nodige kledij en wapens bij elkaar kunnen sprokkelen en nu trokken ze samen de wijde wereld in, op zoek naar iets waar ze zich definief konden vestigen. Nu, twee jaar later hadden ze dit nog steeds niet gevonden.

“We hebben dringend nieuwe kleren nodig”, zei Julie terwijl ze een blik abrikozen opende als ontbijt voor zichzelf en haar broer. “Je hebt gelijk”, zei Ruud, “de winter zal er snel aankomen en zo kunnen we niet blijven lopen”. Het was al maanden geleden dat ze nog een winkel gevonden hadden die niet volledig leeggeplunderd was. De nylon panty die Julie onder haar jeansshortje droeg was volledig gescheurd, alsook haar drie topjes die ze nog had. Een beha had ze al in een jaar niet meer gedragen want ze vond er gene die haar paste. Ook Ruud zat er niet beter voor. Zijn jeans had hij noodgedwongen moeten afknippen tot op kniehoogte en zijn shirts zaten ook vol gaten en plekken. Jassen hadde ze zelfs niet. “Laten we verder lopen”, zei Ruud nadat ook hij enkele abrikozen had verorberd en samen gingen ze terug op stap.

Op een smalle zandweg zagen ze plotseling een bord die een naburige stad aanwees. Grote banen vermeden ze, omdat de ervaring hen had geleerd dat de walkers daar in grote groep op liepen. Ze beweegden zich voort via bossen en kleine zandwegels, wat het niet evident maakte om de steden te vinden, maar dit hield hen in leven dus ze wilden dit niet veranderen. Ze besloten dat ze niet veel keus hadden, want ook hun voedselvoorraad was niet meer zo groot en gingen naar de stad. Ze moesten zo’n tien kilometer wandelen. Na een vijftal kilometer zagen ze plots een alleenstaand pand opdoemen langs de baan. Het was een groot rechthoekig gebouw en er stonden allemaal auto’s voor geparkeerd. “Misschien is het een supermarkt”, zei Julie triomfantelijk en ze verhoogden hun pas. “Het is geen supermarkt”, zei Ruud toen ze dicht genoeg waren en hij wees naar het kapotte neonbord boven de ingang waarop in grote sierlijke letters ‘Pussycat’ geschreven stond. “Het is een bordeel of stripclub”, zei hij tegen Julie. “Misschien liggen er hier wel kleren in een kleedkamer ofzo”, zei Julie. “Ok we gaan naar binnen”, zei Ruud, “maar jij blijft achter me tot het veilig is”. Héél voorzichtig opende Ruud de deur en stapte naar binnen, gevolgd door Julie. Het was er donker en slechts door enkele fijne openingen in gebroken stukken van de verduisterde vensters kwam er een strook licht naar binnen. Plots hoorden ze een gekend gegrom. Ruud draaide zich om en een drietal walkers kwamen op hen afgestapt. Met de nodige precissie sloeg Ruud met zijn bijl die hij in een brandweerwagen had gevonden hun hoofd in. Enkele seconden later zakten ze allemaal op de grond. Julie smeet nog enkele glazen stuk op de grond om te zien of er nog walkers waren, maar blijkbaar waren die er niet. “Het is veilig denk ik”, zei Ruud, “maar hou je ogen open en blijf dicht bij mij”.

Ruud sloeg nu alle ruiten stuk zodat er meer licht kon binnen komen en ze beter konden zien wat er te rapen viel. “Kijk eens”, zei Julie tegen Ruud en ze wees naar één van de walkers die volledig naakt was. “Dat heb ik nu nog nooit gezien”, zei hij. Voor hen lag een naakte neger met zijn lul in volle erectie. “Hoe kan dat nu”, zei Julie. “Moet ik je uitleggen over de bloemetjes en de bijtjes”, lachte Ruud met haar maar hij wist wel wat ze wou zeggen. Ze hadden nog nooit gezien dat een walker zoiets kon. “Hij is wel groot hé”, zei Julie nu verlegen maar Ruud trok haar mee op onderzoek. Toen ze de kleedkamers hadden gevonden openden ze alle lockers. Ze vonden veel vrouwenondergoed en Julie vond eindelijk enkele beha’s die haar moesten passen. Maar echt warme kledij vonden ze niet. Ruud trok enkele gordijnen van de muur die dienst konden doen als deken. Onder de toog had Julie een shotgun gevonden en in de keuken lagen diverse conserven die nog eetbaar moesten zijn. “Geen slechte buit”, zei Ruud tegen Julie die dit beaamde.

Die avond in hun tent, die ze veiligheidshalve beschut in een bos hadden opgesteld genoot de tweeling van een blik ratatouille dat ze in de stripclub hadden gevonden. Na het eten rookte Ruud een Marlboro van een pak dat hij bij een dode klant had aangetroffen. Hij hoeste luid omdat het al lang geleden was dat hij nog gerookt had. Julie moest ermee lachen. “Lach maar”, zei Ruud vrolijk, “ik moest vanmiddag ook lachen toen je naar die stijve lul keek alsof het de eerste keer was dat je eentje zag”. “Dat was ook de eerste keer”, zei Julie verlegen. “Hoe”, vroeg Ruud zich luidop af, “heb je het dan nooit gedaan met Bjorn?”. Bjorn was het vriendje van Julie net voor de epidemie was losgebarsten. “We waren amper 14 jaar”, zei Julie luid en ietwat boos. Ruud was inderdaad vergeten dat het al meer dan 4 jaar geleden was toen alles begon en dat zijn zus inderdaad te jong was daarvoor. “Je bent toch zelf ook nog maagd”, zei Julie boos tegen Ruud. “Ja maar ik had geen lief”, verdedigde Ruud zich. “We zullen wel als maagd sterven”, zei Julie, “lang zullen we het toch niet meer uithouden als we niet snel een groep vinden”. “Waarom niet”, zei Ruud, “we doen het toch al twee jaar meer dan uitstekend”. Julie werd ietwat depri bij deze gedachte en Ruud nam haar stevig vast. Ze kropen samen onder de slaapzak en vielen in slaap.

Het was nog pikdonker toen Ruud plots wakker werd van een krassend geluid. Ogenblikkelijk wist hij wat er gaande was. Hij plaatste zijn hand op Julie’s mond zodat ze niet kon schreeuwen en zag in de schaduw een afdruk van een hoofd tegen het tentzeil. Geruisloos nam hij zijn mes uit de schede die aan zijn broek hing en met een platte dof plantte hij het staal diep in de schedel van de walker die aan hun tent snuffelde. “Walkers”, riep Julie plots luid. Ruud opende de rits van hun tent en zag onmiddellijk dat er tientallen walkers in de omgeving waren. Ze hadden geen tijd om hun spullen te nemen en in hun ondergoed liepen ze het bos in. Ruud had nog net de bijl kunnen nemen en had diverse hoofden van walkers afgehakt in hun vlucht. Na een tiental minuten lopen werden ze niet meer gevolgd en konden ze eindelijk weer op adem komen. “Zie ons hier staan”, moest Ruud lachen. “Hopelijk maken ze niet teveel kapot zodat we in de ochtend ons gerief kunnen ophalen”, zei Julie. Aan de stand van de maan te zien was het nog zeker een drietal uur donker. Ruud omarmde zijn zus die enkel gekleed in een boxershort en een nieuw fluo roze behatje dat ze in de stripclub hadden gevonden aan het bibberen was van de kou. Zelf droeg hij ook enkel een short. Slapen deden ze niet meer, maar ze hielden elkaar warm.

Toen de zon op kwam liepen ze zo stil mogelijk terug naar hun kampeerplaats in de hoop dat de walkers verdwenen waar. Daar aangekomen zagen nog 5 walkers. Vakkundig schakelde Ruud ze uit. Weer was er een naakte walker bij, deze keer een blanke man die met een knoert van een erectie hartstikke dood lag te wezen. En weer kon Julie haar ogen er niet vanaf houden. “Jezus Julie”, riep Ruud zijn zuster toe, “het is een rottend lijk waarop je zit te geilen”. “Sorry broer”, zei Julie weer verlegen, “mijn hormonen hebben zich meester gemaakt van mijn lichaam”. “Hoe bedoel je”, vroeg Ruud. Julie zette een stap dichter. “We moeten niet sterven als maagden Ruud”, zei Julie lief en ze greep hem vol in zijn kruis.

“Jezus Julie”, zei Ruud boos, “Je bent mijn zus”, en hij trok zich terug. “En dan” riep Julie, “het is niet dat er nog veel mannen rondlopen en bij jou voel ik me ten minste veilig”. Ruud wist niet wat hem overkwam. Vanzelfsprekend had hij al dikwijls naar zijn zus gekeken toen ze zich omkleedde en ze liet hem zeker niet onberoerd, maar het was zijn zus, dit was immoreel. Maar aan de andere kant, gans deze wereld was immoreel geworden en wie zou er hen voor straffen. “Wil je dit dan echt”, vroeg Ruud plots zeer stil. Julie zei geen woord maar ging op haar knieën voor hem zitten. Ze haakte haar vingers achter de elastiek van zijn boxershort en trok hem naar beneden. Zijn lul die halfstijf geworden was wipte omhoog eenmaal de elastiek zijn eikel was gepasseerd. Julie nam de pik van haar broer vast en trok de voorhuid volledig naar achteren. Zijn eikel werd volledig ontbloot en in een nanoseconde stond zijn lul volledig hard. Langzaam trok ze hem af. Zijn masseerde tegelijkertijd zijn beide ballen die in een extreem harige zak verstopt waren. Ruud kreunde lichtjes.

Zijn pik klopte van verlangen en enkele druppels voorvocht ontsnapten uit zijn pisgaatje. Het was al weken geleden dat hij zich nog eens had kunnen aftrekken toen zijn zus even naar het toilet was in een bosje, zijn ballen stonden op springen. “Dit hou ik niet lang vol zus”, zei Ruud tegen Julie. “Laat je gaan lieverd”, zei Julie en ze trok hem nog wilder af. “Ik kom”, kreunde Ruud en Julie opende haar mondje voor zijn lul. Diverse dikke stralen zaad spoten in haar gezicht en ze probeerde ze allemaal op te vangen. “Eindelijk weet ik hoe dit smaakt”, zei Julie terwijl ze de druppels die haar zaadbekje gemist hadden met haar vingers aflikte. “Fuck dat was lekker”, zei Ruud. “Blijkbaar heb je nog niet genoeg”, zei Julie want Ruud’s pik bleef staalhard. Met haar tong likte ze de rest van zijn zaad van zijn eikel. “Ik wil weten hoe het voelt om gebeft te worden”, zei Julie plots en ze ging op haar rug in het natte gras liggen en met haar benen omhoog trok ze haar onderbroekje uit.

Ruud keek verlekkerd naar het kutje van zijn zus. Een enorme bos schaamhaar rond haar kruis hield hem niet tegen en hij dook tussen haar dijen. Met zijn vingers had hij snel haar schaamlippen gevonden en trok ze open. Haar klitje was al overduidelijk zichtbaar en de haartjes rond haar opening plakten aan elkaar van haar geile sappen. Hij plaatste zijn mond op haar spleet en zoog alle nectar eruit. “Mmmm”, kreunde Julie luid. Ruud vingerde en likte de kut van zijn zus met enorm veel passie. Ook voor hem was dit een eerste keer en hij wou er geen druppel van laten verloren gaan. Ze smaakte zeer zoet. Met twee vingers penetreerde hij haar gleuf en met zijn tong draaide hij cirkeltjes rond haar clit. Julie greep zijn haren vast en duwde zijn gezicht zo diep mogelijk in haar kruis. Ruud had moeite om frisse lucht te happen maar hij gaf niet op. Aan het schudden van haar bekken te voelen, stond zijn zusje op het punt om klaar te komen. Met een luide kreet kondigde ze haar orgasme aan en dikke druppels geil spoten uit haar kut. Ook Ruud liet niets verloren gaan en likte verder tot ze zich hoofd weg duwde omdat het te gevoelig werd.

“Wow dat was heerlijk”, zei Julie toen ze na enkele minuten weer op adem was gekomen. “En dan hebben we nog niet geneukt”, zei Ruud en hij had zijn stijve lul in zijn handen en keek lief naar zijn zus. “Dat wil ik ook nog”, zei Julie en ze spreidde haar benen zo wijd mogelijk en trok haar beide schaamlippen open. Ruud kwam tussen haar liggen en plaatste zijn kloppende eikel tegen haar opening. Hij voerde enige druk uit maar geraakte niet naar binnen. “Je zit te hoog”, zei Julie en ze nam zijn pik vast en wees hem de juiste plaats aan. Met één stoot ramde Ruud zijn lul tot aan zijn ballen in zijn zus. Weer moest Julie een kreetje laten ontsnappen. Hopelijk waren er geen walkers meer in de buurt of ze hingen letterlijk met de broek op de enkels betrapt worden. Eerst langzaam maar al snel lekker hard begon Ruud zijn zusje te neuken. Met elke stoot kletsten zijn zware ballen tegen haar billen. “Neuk je teefje”, riep Julie zachtjes en ze trok lange schrammen met haar nagels in zijn rug van geiligheid. Ruud had ondertussen de fluoroze beha kapot gescheurd en was bezig met haar kleine tietjes te masseren. Ook dit was een eerste keer voor hem en hij speelde met haar tepels en trok er hard aan. Julie bewoog als een wulpse hoer en wou zijn pik zo diep mogelijk in haar. “Neuk me als een teef”, zei ze plots en ze trok zich terug om vervolgens op haar handen en knieën voor hem te zitten. Als een wilde hond stak Ruud zijn staalharde leuter weer in haar druipende gleuf en ramde haar weer hard. Hij gaf haar vervolgens enkele rake tikken op haar billen en Julie maande hem aan om nog harder te neuken.

Maar Ruud voelde zijn tweede zaadlozing aankomen en maakte dit kenbaar aan zijn zusje. “Ik wil weer alles proeven”, zei ze snel en ze kwam voor hem zitten. Ze nam zijn stijve lul in haar handen en zoog hem af. “Ik kom”, kreunde Ruud luid en een tweede even grote lading spoot in haar gezicht. Julie droop van het zaad.

“Euh sorry dat we storen”, hoorden ze plots iemand in het struikgewas zeggen. Een man van in de veertig en zijn tienerzoon kwamen tevoorschijn. “We hoorden iemand roepen en dachten dat er iemand hulp nodig had”, zeiden de twee. De man stelde zich voor als Rick en de tiener was zijn zoon Carl. Julie en Ruud keken de twee bang aan en wisten niet of ze daar waren om hen te beroven of te helpen. “Wij hebben een community en nodigen jullie daar graag in uit”, zei Rick. “Hoe bedoel je”, vroeg Ruud. “We hebben een beschermde zone vol woningen en zijn constant op zoek naar overlevers”, verklaarde Rick zich nader. “En jullie zien er geschikte jongeren uit om ons te helpen”, zei hij nog. Julie en Ruud keken elkaar aan. “Volg ons dus maar”, zei Rick, “maar veeg eerst dat zaad uit je gezicht en doe best wat kleren aan”, lachte hij luidop.