Stephanie - 4

“Waar gaan we nu heen, Meester?” vraagt Stephanie voor de derde keer. Pim kijkt haar uit zijn ooghoeken aan en komt iets naar haar toe hangen als hij, rechtsaf, een zijweg inslaat. Het is een lange, smalle laan die tussen de bomen door slingert. “Zeg nou! Meester!” zeurt Stephanie ongeduldig, “U kunt me toch wel íéts vertellen?” Pim rijdt rustig verder, zonder enige aandacht aan Stephanies vragen te schenken. “Kijk, een hertje.” zegt Pim en wijst schuin voor hen uit, tussen de bomen, waar een hertenkalf met grote sprongen dieper het bos in vlucht, geschrokken van de auto waar Pim en Stephanie in zitten. Stephanie kijkt Pim verveeld aan en slaat mokkend haar armen over elkaar, wat haar weelderige boezem tot bijna tegen haar kin omhoog duwt. Pim grinnikt, het is een grappig gezicht, vindt hij. “U speelt vals!” moppert Stephanie en probeert zo boos mogelijk te kijken. Pim slaat, met een vlakke hand, hard op Stephanies dij, waarop Stephanie geschrokken omhoog schiet. “Auw!” roept ze. “Niet zo brutaal, he!” zegt Pim en hij pakt Stephanie even stevig bij haar kin. Pim moet meteen loslaten, als hij de auto een bospad indraait en stopt voor een statige, hoge, ijzeren poort, die tussen twee gemetselde zuilen over de weg staat. Pim stapt uit en maakt de ketting los die de poort dicht houdt. Dan duwt hij de twee zware delen van de poort open, stapt weer in de auto en rijdt het donkere pad op.

Als ze een stuk het bospad opgereden zijn, ziet Stephanie tussen de bomen een huis opdagen. “Waar zijn we, Meester?” wil Stephanie weten. “Dat zul je zo wel zien.” reageert Pim nuchter. Dan stopt hij de auto voor een grote, oude hoeve en Stephanie kijkt haar ogen uit. Een hoge, dubbele voordeur, met daaromheen en lijst van zandsteen blokken, met een kunstig uitgehouwen, victoriaans kroonwerk erboven. ‘Anno 1886’ Staat er in de steen gebeiteld. Stephanie kan over het dak nog net zien dat er, achter het voorhuis, een ronde toren boven het dak uit steekt. Pim maakt de deur open en stapt de donkere hal in. “Kom je?” roept Pim, als Stephanie beduusd voor de deur blijft staan. “Ja, Meester.” antwoordt Stephanie en steekt voorzichtig haar hoofd naar binnen. Ze stapt een lange hal in, met aan één kant een brede trap en aan de andere kant een gang, waarop verschillende deuren uitkomen. “Hier ga ik straks wonen.” zegt Pim, “Er moet alleen nog veel opgeknapt worden, water, stroom, alles is minimaal tachtig jaar oud.” Stephanie staat met open mond rond te kijken, als Pim haar, door de eerste zijdeur, de zitkamer in leidt. “Is dit van U, Meester?” vraagt Stephanie vol verbazing.“ “Nee, ik kwam hier toevallig langslopen en toen ik zag dat het leegstond, heb ik het maar gekraakt.” Stephanie kijkt Pim ongelovig aan, als ze de kamer binnen stapt. Het eerste wat haar opvalt is de grote open haard, met een dikke stenen rand om de mantel. Er hangen een paar grote schilderijen aan de muren. Één is van dit huis, maar duidelijk in betere tijden, en de andere is het portret van een oudere man, met een enorm strenge blik. Stephanie huivert als ze het portret aankijkt. Verder staan er een bank en wat andere meubelstukken, afgedekt met lakens, en alles ligt onder een dikke laag stof. “Dit huis is door mijn betovergrootvader gebouwd. Ik heb geprobeerd het te verkopen, maar niemand durft zo eenzaam te wonen, lijkt het wel. Daarom ik heb besloten hier zelf maar te gaan wonen.” Pim wil het stof van het portret blazen, maar krijgt meteen een dikke stofwolk in zijn gezicht en begint te hoesten en te kuchen. “Wel heel gaaf!” zegt Stephanie. “Maar die walglijke schilderijen gaan er wel uit,” kucht Pim, “die zijn verschrikkelijk. “Wie is dat, Meester?” Stephanie wijst naar het schilderij van de oude man. “Geen flauw idee.” zegt Pim, “Het zal wel familie zijn, denk ik.” Pim doet de schuifdeuren in de achterwand open en daar is een hoefijzervormige ruimte, met donkere, houten boekenkasten, plafond-hoog langs de muren, die voor een groot deel gevuld zijn met oude, stoffige boeken. “Is dit de toren, Meester?” vraagt Stephanie nieuwsgierig. “Ja, dit is de eerste van drie verdiepingen van de toren.” Pim duwt tegen één van de boekenkasten en deze draait opzij. Achter de kast is een smalle trap en Pim trekt Stephanie mee naar boven. “En dit wordt mijn slaapkamer, met een groot bed in het midden, met het voeteinde naar het balkon.” Aan de achterkant is de muur een stuk naar binnen geplaatst, waar, op de rest van de ronde vorm, een balkon, beschut onder de zolderverdieping, uitkijkt op de bossen achter het huis. Tegenover het balkon gaat een wenteltrap naar boven en Pim sleurt Stephanie mee, nog voor ze alles in zich op kan nemen en verwerken. Boven komen ze in een grote open ruimte, en vlak boven hun hoofden hangt een stervormig spant, van dikke, houten balken. “En dit wordt mijn speelkamer.” zegt Pim en hij trekt Stephanie naar zich toe en tegen zich aan. “Ik wil al lang zelf dingen maken, maar ik moet er natuurlijk wel ruimte voor hebben.” gaat Pim verder, terwijl hij Stephanie stevig bij haar kont pakt. Stephanie kruipt, met opgetrokken armen, tegen Pim aan. “Wat bent U van plan, Meester?” Stephanie ziet hoe Pim probeert een brede grijns te onderdrukken. “Oh, niks waar je bang voor hoeft te zijn, hoor.” zegt Pim nuchter, “Om te beginnen een Andreas-kruis en een bondagestoel en dan heb ik nog wel een paar leuke knutselprojecten in mijn hoofd.” “U vindt het allemaal veel te leuk, naar mijn zin. Dit voorspelt niet veel goeds.” Stephanie trekt een pruillip. “Niet zo flauw,” zegt Pim en knijpt hard in Stephanies kont en ze springt omhoog, “Ik kan met een lege ruimte ook genoeg.” Hij steekt zijn handen onder de wijde rok van Stephanies zomerjurkje en scheurt, met een snelle ruk, haar slipje van haar heupen. “Kom maar eens hier.” zegt Pim. Hij pakt de ring, die hij gisteren in Stephanies klitje heeft gezet, tussen duim en wijsvinger en trekt haar achter zich aan, tot het midden van de ruimte. Pim pakt een schroefhaak uit zijn kontzak en draait deze in de vloer, tussen Stephanies voeten, pakt vervolgens een stuk touw en bind Stephanies klitring aan de ring in de vloer, zo dat ze net door haar knieën gezakt moet blijven staan. Ze voelt spiertjes in haar benen trillen, als ze deze houding even vasthoudt. Met een ander stuk touw bindt Pim haar polsen bij elkaar en bind die, boven haar hoofd, vast aan een balk van het spant. “Oh, wat bent U vandaag gemeen, Meester.” probeert Stephanie te protesteren. “Je bent al de hele dag brutaal, dat zal ik je wel afleren.” zegt Pim, hij graait in het topje van Stephanies jurkje en tilt haar borsten over de rand. Hij pakt haar tepels tussen duimen en de knokkels van zijn wijsvingers, draait zijn handen een halve slag en tilt de zware borsten van Stephanie, zo hoog mogelijk op. Stephanie probeert haar borst omhoog te draaien, om zo de spanning op haar tepels te verminderen, maar ze wordt er meteen bruut aan herinnert dat ze met haar klitje aan de grond vast zit. “Auw! Godver… Auw!” Stephanie trekt een zielig gezicht, wat Pim enkel aanmoedigt om harder aan haar tepels te trekken. Hij voelt het metaal van de piercings tussen zijn vingers drukken en rolt, met zijn duimen, Stephanies tepels over zijn knokkels. Stephanie staart Pim met een, van pijn vertrokken gezicht, diep in zijn ogen en piept zachtjes. Pim laat dan haar borsten weer zakken en kneed het zachte vlees in zijn handen. “We zullen hier eens een test van maken,” grijnst Pim, “we zullen eens zien hoe lang je dit vol kunt houden en als je een mooie prestatie neerzet, kun je er een paar nieuwe piercings mee verdienen.” “Maakt het enig verschil als ik vermeld dat ik het niet erg vind om mijn kutje even te laten genezen, voor U er nog meer ringen door steekt, Meester?” vraagt Stephanie en trekt haar zieligste pruillip. “Pas maar op,” zegt Pim, “voor je er ook nog een paar verdient voor uitmuntend acteertalent.” Stephanie kijkt geschrokken en knijpt haar mond dicht. Pim laat Stephanie los en loopt langzaam om haar heen. Als hij buiten Stephanies zichtveld is, haalt hij flink uit en slaat met vlakke hand op haar stevige kont. “Auw…AUW!” roept Stephanie, “Oh, dat is gemeen!” Pim grijnst en streelt semi-troostend over de rode handafdruk op Stephanies rechter bil. “Me niet laten schrikken, zo meteen scheurt mijn piercing uit.” Stephanie trekt een pijnlijk gezicht. “Hoe lang moet ik zo blijven staan?” wil Stephanie weten, “Ik begin kramp te krijgen.” “En we zijn amper begonnen.” antwoordt Pim. Hij gaat naast haar staan en begint in regelmatig tempo, met zijn hand op haar kont te slaan. De ene slag na de andere, precies op de afdruk van zijn eerste mep. Stephanie doet haar uiterste best om zo stil mogelijk te blijven staan, wat haar erg zwaar valt. Hoe beter ze stilstaat, hoe meer kramp ze in haar bovenbenen krijgt en als ze de kramp wil ontlasten, voelt ze bij elke slag hoe het velletje over haar klitje tot het uiterste wordt uitgerekt. Ook de slagen worden steeds gemener, omdat Pim constant hetzelfde plekje op haar bil blijft pijnigen, maar Pim laat niet af en al snel maakt het weinig verschil meer voor Stephanie, alles gloeit, brand en steekt. Als Pim weer voor Stephanie komt staan, ziet hij tranen over Stephanies wangen rollen, maar in haar ogen is te zien dat ze ver van hier, op een roze wolk rondzweeft. “Mag ik alstublieft recht gaan staan?” zegt Stephanie zachtjes, bijna fluisterend, “Mijn benen kunnen dit niet volhouden.” Zonder te antwoorden loopt Pim naar beneden, terwijl Stephanie alle moeite doet om een zo pijnloos mogelijke houding te vinden. Haar benen trillen en buiten de pijn, begint ze steeds meer gevoel te verliezen.

Even later komt Pim weer boven, maar voor Stephanie lijkt het haast of hij een uur is weggeweest. Pim heeft een stuk touw in zijn handen en knoopt één uiteinde om Stephanies ene tepel, gooit dan het touw over de balk boven haar en knoopt het andere uiteinde om haar andere tepel en trekt het touw zo strak dat beide tepels Stephanies grote borsten optillen. “Kijk eens wat ik gevonden heb.” zegt Pim en trekt een enorme pollepel uit zijn kontzak. Het ding is zeker een halve meter lang en de schep is zeker tien centimeter in doorsnede. Hij ziet eruit alsof het bedoeld is om voor een heel weeshuis te koken. Pim aait met de lepel over Stephanies kont en Stephanie bijt al op haar lip met de verwachting dat Pim elk moment venijnig uit kan halen. Pim laat de lepel van Stephanies kont naar haar dijen glijden, de binnenkant van haar dijen, dan de buitenkant, vervolgens over haar buik en uiteindelijk begint hij tegen de onderzijde van Stephanies borsten te tikken. Stephanie kijkt met angstige ogen toe hoe de lepel heen en weer beweegt, wachtend op die eerste harde mep. Ze knijpt haar ogen vast dicht en wordt steeds zenuwachtiger. Pim wisselt met de lepel tussen haar beide borsten, maar houdt het tempo en de kracht constant gelijk. Stephanies gedachten verplaatsen naar haar benen, zelfs het kleinste spiertje trilt uit alle macht en haar hele benen zijn verzuurd van de constante kramp. Pats! Daar kletst de lepel tegen een borst en deze wiegt zwaar heen en weer van de krachtverplaatsing, pijn snijdt door Stephanies tepel en door het verschieten snukt het touwtje aan haar piercing venijnig aan haar klitje. En Pim tikt weer rustig verder. “mijn benen kunnen echt niet meer, Meester.” kermt Stephanie en ze klinkt serieus, als ze dit zegt. Pets! Ditmaal kletst de lepel tegen de onderkant van de andere borst. “Ah…auw…auw…” aan Stephanies gezicht is duidelijk te zien dat ze op haar einde zit en Pim zet er wat haast achter. In snel tempo slaat hij nu voluit tegen Stephanies borsten. Slag na slag worden de plekken van de lepel steeds donkerder rood en er beginnen zich zelfs paarse plekjes af te tekenen. Dit zal wel mooi blauw zijn, morgen. Tranen Stromen over Stephanies wangen en ze staart verdwaasd voor zich uit. Pim laat de lepel op de grond vallen en gaat achter Stephanie staan. Hij reikt met zijn handen rond haar heupen en pakt de twee dikke schaamlippen vast. Hij trekt eraan en rolt het zachte vlees tussen zijn vingers. Dan laat hij zijn handen verder glijden en steekt van elke hand één vinger in Stephanies spleet, het glibberige vocht druipt al snel over zijn handen. “Ja, ja, auw…ah….auw…” kermt Stephanie, haar hoofd wiegt lichtjes heen en weer. Pim gespt zijn broek open, trekt zijn gezwollen geslacht naar buiten en wrijft hem in met Stephanies vocht dat over zijn hand druppelt. Hij gaat tegen Stephanies dikke billen aan staan en prikt zijn blote eikel rustig tegen haar sterretje. “Ja, kom in me! Ik wil je voelen!” kreunt Stephanie luid en Pim duwt door. Gestaag glijdt zijn lid steeds dieper het strakke kontgaatje van Stephanie binnen, die, ondanks haar belemmering, met haar heupen staat te draaien, om Pims dikke lul maar beter te kunnen voelen. Als de volle lengte erin zit en Pim zijn ballen tegen Stephanies dijen voelt drukken, haalt hij weer langzaam terug en stoot nu iets harder toe. “Ah! Ja, zo…” zucht Stephanie. “Nu hoor ik je niet meer klagen, he?” jut Pim haar op, terwijl elke stoot iets harder is dan de voorgaande. “Je vindt het wel lekker!” Pim hangt met zijn gezicht bij Stephanies oor en snuift luidt, terwijl hij het meisje, keer op keer, met kracht aan zijn lans rijgt. Dan voelt Pim zijn harde pik tot het uiterste zwellen, een warme gloed verspreid zich vanuit zijn ballen en zijn lul door zijn hele lichaam en op hetzelfde moment dat Stephanie een luide kreet slaat en spuitend klaarkomt, schiet Pim dikke klodders heet zaad, die in haar rectum en met elke stuiptrekking duwt hij zich zo dicht mogelijk tegen haar aan. Stephanie staat te kermen en Pim laat zijn Glibberig gereedschap uit haar kontgaatje glippen.

“Oh, Meester, Alstublieft, maak me nu los, ik kan niet meer. Pim laat zijn nog gezwollen pik gewoon uit zijn broek hangen en maakt het touwtje aan Stephanies klitring los. Ze gaat rechtop staat, maar wankelt op haar benen. Pim maakt haar verder los en het meisje valt slap tegen hem aan. Hij neemt haar in zijn armen, draagt haar naar de auto en met Stephanie slapend op de achterbank, rijdt hij naar huis. Daar draagt hij Stephanie naar boven en stopt haar in bed. Het meisje is helemaal van de wereld. Pim steekt nog een sigaret op en gaat aan zijn kant op bed liggen, met een voldane grijns om zijn mond. “Ik ben benieuwd of ze morgen kan lopen.” zegt hij tegen zichzelf en gniffelt als hij naar het uitgetelde meisje kijkt. Ze is mooi, zoals ze daar ligt, Pim streelt over de ronde heupen en dijen van dit schattige sletje naast hem. “En zij is van mij!” glundert hij, “Helemaal van mij alleen.” Dan verschijnt er een gemene blik in zijn ogen, “Morgen zal ik haar nog wel krijgen!” grinnikt hij tevreden.