Arno is snel klaar met mij in de cel vast te ketenen en draait zich om, waarna hij zonder een woord te zeggen of mij een blik waardig te keuren weg loopt. Op exact hetzelfde moment dat de deur dicht gaat, gaat de felle lamp uit en is het aardedonker. Ik hoor ook gelijk helemaal niets meer. Ik kan niets zien en het is absoluut stil. Ik rammel aan mijn ketens, maar ik hoor niets. Ik pak een ballon en knijp hem met mijn handen stuk. Ik voel de luchtdruk van de klappende ballon, maar ik hoor helemaal niets.

Ik ga op zoek naar de emmer en draai die met veel moeite om. De geboeide handen en enkels maken het erg lastig, maar uiteindelijk lukt het me. Ik ga er op zitten, maar de stalen onderrand snijdt te hard in mijn billen om er lekker op te kunnen zitten. Dan dat ding maar weer andersom worstelen...

Ik zit even, als ik bedenk dat mijn blaas extreem vol is en ik ontspan mijn sluitspier. Een enorme stroom met urine verlaat mijn blaas en het is heel erg vreemd dat ik de spuitende straal niet tegen de emmer hoor kletteren.

Poepen hoef ik niet. Ik heb de laatste tijd erg weinig te eten gekregen, maar dat vind ik niet erg, want het korset en mijn nekkluister zitten mij veel te strak… Hoe eerder ik minder vet heb, des te liever dat het me is!

De bovenrand van de emmer snijdt ook al snel in mijn vlees en ik sta op om mijn benen te strekken. Ik hobbel een beetje rond en voel met mijn voeten en benen telkens ballonnen. Ik voel al snel mijn slaapmatje en bij gebrek aan een betere activiteit, ga ik op mijn matje liggen en ik lig als snel in de foetushouding.

Als ik eindelijk een redelijk comfortabele houding heb gevonden, begin ik na te denken. Na te denken over waar ik nu ben. Wat ik nu bereikt heb. Waarom ik hier ben. Allerlei gedachten schieten door me heen en ik merk dat ik af en toe met mijn lijf schok. Ik schrik daar telkens zelf van.

Ik ben blij dat mijn ouders en een best groot deel van mijn vrienden en bekenden mij accepteren zoals ik ben. Zoals ik werkelijk ben. Ik voel me daardoor gesteund. Ik heb wel heel veel twijfels. Is dit wel de goede weg waar ik ingeslagen ben? Kan ik Arno en Anouk wel genoeg vertrouwen? Hoe ga ik me de komende tijd ontwikkelen?


Kan ik dit wel? Deze vraag wortelt zich in mijn brein en gaat rondzingen. Wisselend leg ik de klemtoon op de vier verschillende woorden.

Kan ik dit doen?

Kan ik dit doen?

Kan ik dit doen?

Kan ik dit doen?

Ik word machteloos van mijn twijfel en begin te snikken. Ik barst in tranen uit en jank met lange uithalen. Het is ontzettend frustrerend dat ik mijn eigen gehuil niet eens kan horen. Daardoor lijkt het totaal nutteloos dat ik aan het huilen ben... Ik word er boos van en trek aan mijn ketens, maar die zitten heel erg goed vast.

Met mijn ellenbogen ram ik machteloos en gefrustreerd tegen de muren van mijn cel. Het levert alleen maar pijn op. Woedend waggel ik met kleine stapjes door mijn cel, maar dat leidt ook tot niets. Ik zak in elkaar en kruip op mijn knieën door de cel en begin de ballonnen kapot te maken. Dat lucht een beetje op: het geeft een gevoel van rust en een beetje meer ruimte. Ik stoot mijn teen tegen de emmer en vloek hard, maar ik hoor mezelf niet.

Gefrustreerd, hondsmoe, leeg, radeloos, doelloos, doof, blind.

Ik draai mijn nekkluister een beetje, zodat ik met mijn mond bij mijn hand kan. Ik laat me berustend op mijn matje zakken en bedenk me dat ik me over wil geven. Ik wil me over geven als een kind aan haar ouders. Ik aai even met mijn vingers over mijn verdwenen wenkbrauwen en doe dan mijn duim in mijn mond.

Als een peuter lig ik te duimen en ik voel me net zo veilig als toen. Niets om je druk over te maken, alles om je over te verwonderen. Neem het moment zoals het komt.

Ik val in slaap en droom een heerlijk zoete kinderdroom.

Ik = Arno

Ik loop de cel uit, waar ik elle in vastgeketend heb en loop naar een computer in de woonkeuken. Daar is het zenuwcentrum waarvandaan de cellen in de kelder kunnen worden bediend. Alles kan daar worden ingesteld: temperatuur, luchtvochtigheid, geluid, geuren, licht, enzovoort.

Als er iemand in een cel zit, dan moet er altijd iemand zijn die toezicht houdt. Dat gebeurt met infraroodcamera’s en met microfoons. Dat zijn dezelfde microfoons als die voor het antigeluid gebruikt worden, maar dan zonder bijmenging van het tegengeluid, zodat alle geluiden wél hoorbaar zijn.

Als ik zit, doe ik gelijk de koptelefoon op, maar doe die snel verschrikt af: het rammelen van de boeien van elle klinkt keihard door de koptelefoon. Gelukkig heb ik al snel de volumeknop gevonden.

Ik zie en hoor elle rommelen met de emmer. Blijkbaar wil ze een zitplaats maken, maar ik vermoed dat ze daar snel van terug zal komen. Inderdaad zit ze maar een kleine minuut en als ze opstaat en moeizaam de emmer weer omdraait, zie ik een halfronde inkerving in haar onderbenen van de harde en scherpe onderrand.

Ze gaat op de bovenrand van de emmer zitten en al snel hoor ik een enorme waterval in de emmer kletteren. Ze beweegt haar hoofd, alsof ze probeert om beter te kunnen horen.

Ze ademt hard en diep uit en ontmoedigd gaat ze in elkaar gekropen op het matje liggen.

Ze prevelt allerlei onsamenhangende zinsflarden en woorden als waarom en hoezo komen vaak voorbij. Het lijkt er op dat ze twijfelt.

Dan hoor ik een soort mantra: “Kan ik dit doen?” Op verschillende toonhoogten en met andere klemtonen komt deze korte zin wel 30 keer voorbij. De twijfel is groot en dan begint ze te huilen. Ze huilt als een wolf en snikt als een klein kind. Het duurt zeker tien minuten dat ze zielig ligt.

Dan worstelt ze zich snel op haar knieën en begint ze aan haar ketens te rukken. Ze bonkt tegen de betonnen muren van de cel en begint de ballonnen gefrustreerd kapot te maken. Als ze zich tegen de emmer stoot, hoor ik een vloek die ik niet bij Marleen vind passen.

Blijkbaar heeft elle een andere vocabulaire, dan Marleen.

Dan beweegt ze minutenlang niet. Ze friemelt wat met haar nekkluister en ze draait die een beetje, zodat haar linkerhand meer naar achteren en haar rechterhand meer naar voren zit. Ze zakt in elkaar op haar matje en gaat op haar linkerzij liggen.

Met een paar vingers van haar rechterhand aait ze zichzelf over haar gezicht. Dan begint ze te duimen en al snel valt ze in slaap, waarbij ze op haar duim blijft sabbelen. Aan haar gezicht te zien droomt ze een leuke droom, want ze glimlacht vaak en ze ligt urenlang heel rustig.

Gelukkig ben ik als chauffeur gewend om ook op heel saaie momenten alert te blijven, maar als het vijf uur is, ben ik blij dat Anouk me komt aflossen.

Ik leg al mijn aantekeningen aan haar uit en Anouk doet de koptelefoon op. Ik geef mijn dochtertje een kus en vertrek om een slaapplek te zoeken.

Maureen maakt me om acht uur al weer wakker en zegt: “Het is tijd om ons met elle bezig te gaan houden. Ze begint meer en meer te bewegen. Waarschijnlijk wordt ze snel wakker”.

Kreunend sta ik op en wrijf mijn ogen uit. Het hebben van elle heeft best veel impact…

Na een paar minuten sta ik bij Anouk en we zien dat elle aan het zoeken is naar de emmer. Ze gaat er op zitten en begint te pissen. Snel doe ik de felle lamp aan en van schrik stopt ze met het legen van haar blaas.

Ik loop naar beneden en doe het luikje open. Ze zit met gesloten ogen op de emmer en probeert haar blaas alsnog te legen, maar doorat verlichting haar in verwarring brengt, lukt dat niet. Ik gooi een ketting met twee hangsloten in de ruimte en doe het luikje dicht. Daarna loop ik naar Anouk toe en het licht in de cel gaat weer uit.

elle is in verwarring door het verdwenen licht licht en dat is door de geluidjes die ze maakt duidelijk hoorbaar.

We zitten aan het ontbijt en inmiddels hebben we haar geluid op de speaker gezet. Mark, Irma en Maureen luisteren ook mee.

Het duurt een paar minuten en dan klettert de straal van haar blaas alsnog in de emmer. Ze slaakt een (voor haar onhoorbare) zucht van verlichting.

Als ze net klaar is van het genieten van een lege blaas, zeg ik door de microfoon: “Er ligt een ketting met twee hangsloten in je cel. Gebruik die om je enkelketting aan je nekkluister te verbinden”.

Ze is verbaasd door de stem en omdat ze door de verwarring blijkbaar niet gemerkt heeft dat er een ketting in haar cel werd gegooid, snapt ze niet wat er allemaal gebeurt. Ze probeert nog steeds om grip op haar eigen situatie te hebben.

Het verbaast me in positieve zin dat ze al na een paar momenten letterlijk haar schouders een stukje ophaalt en op zoek gaat naar de ketting. Die heeft ze al snel gevonden en met veel moeite maakt ze eerst het hangslot aan de ketting tussen haar enkels en daarna het hangslot aan haar nekkluister vast. Nu is ze gedwongen om de foetushouding aan te blijven nemen, of om diep gebogen op haar billen te zitten.

Ze kiest voor het laatste, maar heeft al snel in de gaten dat dit niet fijn is en ze gaat liggen.

Ik loop naar de vriezer, waar ik een blok ijs uit haal van ongeveer 40 bij 40 centimeter. Gisterenavond hebben we in dat blok de sleutels van alle hangsloten gedaan en daarna in de vriezer gedaan. De sleutels zitten precies middenin en dat blok breng ik nu naar de cel.

Net voordat ik binnenkom, doet Anouk de lampen aan, zodat elle verblind is door het licht en niets kan zien. Snel schuif ik het blok ijs naar binnen en doe snel de deur weer dicht.

De snelheid is niet in verband met mijn veiligheid, maar wel omdat we de desoriëntatie van elle zoveel mogelijk willen handhaven. Ze moet de controle willen kwijt raken; ook diep vanbinnen. Ze moet actief aan de slag gaan om de controle aan ons over te laten. Ze heeft dan wel aangegeven dat ze dat graag wilt, maar dat moet ook nog in haar ziel beklijven.

De lamp gaat weer uit en als ik boven ben is elle zich aan het afvragen wat er gebeurde…

Dan zeg ik door de microfoon: “In je cel is een blok met ijs te vinden. In dat ijs zitten de sleutels van jouw sloten. Je moet met je lichaam het ijs laten smelten, zodat de sleutels vrij komen en je de sloten los kan maken. Als je alle sloten los hebt, mag je uit de cel en krijg je misschien zelfs iets te eten”.

Blijkbaar lijkt dit voor elle aanlokkelijk, want ze gaat al wurmend snel op zoek naar het blok met ijs. Als ze het gevonden heeft, doet ze haar best om er op te gaan zitten. Na veel pogingen zit ze eindelijk op het blok.

Iedereen die in de woonkeuken meekijkt, is benieuwd hoelang ze deze positie vol kan houden, want het ijs zal zich aan haar steeds kouder wordende onderlijf vast willen gaan hechten. Zeker ook, omdat Anouk de temperatuur in de cel vrij snel naar 11 graden heeft bijgesteld.

We zien elle al snel rillen en klappertanden. Ze gaat van de klomp met ijs af en ze gaat voor de ultieme poging: ze drapeert haar hele, rillende lijf om het blok met ijs en blijft er rillend en bevend omheen liggen. Haar ademhaling gaat heel erg onregelmatig en we kijken allemaal heel erg nauwlettend of alles nog wel goed blijft gaan.

Met een infrarood thermometer houden we de lichaamstemperatuur van elle in de gaten. Veiligheid voor alles en gelukkig daalt haar lichaamstemperatuur niet heel erg snel. Ze heeft nog voldoende reserves.

Met haar ellenbogen en knieën probeert ze vruchteloos stukken van het ijs af te halen. Het smelten gaat langzaam, maar de hitte van het lichaam van elle zorgt ervoor dat het ijsblok toch snel kleiner wordt.

We zijn het er over eens dat elle het heel goed doet en we zetten de temperatuur in de cel nog wat lager, zodat ze er wat langer over zal doen voor ze de sleutels kan bemachtigen.

elle heeft het blok met zoveel mogelijk lichaamsdelen omstrengeld. Het lijkt wel alsof ze liefdevol een baby vasthoudt en opwarmt.

Anouk kijkt me aan en zegt op een cynische toon: “Volgens mij hebben we hier een liefdevol moedertje gevonden”. In een impuls zeg ik: “Ja, misschien wel van ons kindje”.

Anouk kijkt me verliefd aan, terwijl de anderen ons wisselend verbaasd aankijken. Ik zeg: “Daar hebben we het nog wel een keer over….”

Ik wil het er nu, zeker niet in deze setting, over hebben!

Langzaamaan smelt alle ijs en het kan niet anders of elle zich steenkoud voelt. Na zeker een half uur heeft ze één sleutel bevrijd. Gewapend met die sleutel gaat ze rillend aan de slag om het juiste slot te vinden, maar ze kan niet bij alle sloten. Op de sloten waar ze bij kan, past de sleutel niet.

Teleurgesteld gooit ze de sleutel weg en gaat weer op de rest van de sleutels in het ijsblok ‘broeden’.

De volgende sleutel past op de ketting van haar nekkluister, waardoor ze wel vrij is van de cel, maar nog steeds in de foetushouding opgesloten zit. Het is duidelijk dat ze hier moed uit geput heeft en ze gaat fanatiek aan de slag om de andere sleutels ook uit het ijs te bevrijden.

Hevig rillend van de kou heeft ze een blok ijs gevonden wat ze niet los kan krijgen van de sleutel. Ze stopt het blok in haar mond en daardoor kan ze al snel haar linkerhand los maken. Fanatiek gaat ze aan de slag met haar hand en nagels en binnen vijf minuten heeft ze alle sloten los kunnen maken.

De temperatuur in de ruimte is inmiddels gedaald tot 8 graden en ze kan niet meer normaal functioneren. Alles trilt aan haar en we besluiten om een eind aan haar beproeving te maken.

Ik ga naar beneden, doe de deur open en loop in een schemerlicht haar tegemoet. Ze ziet me aankomen, spreidt haar armen en werpt me zich in mijn open armen. De kou van haar lijf treft me diep. elle geniet van mijn lichaamswarmte en huilt van opluchting.

“Ik was heel bang en heb het heel erg koud. Ik ben blij dat jij er bent”.

Ik zeg: “We hebben alles gezien. De hele tijd heeft er iemand over je gewaakt, want we wilden je echt niet alleen laten. Je hebt een paar hele heftige beproevingen doorgemaakt en daar heb je je heel erg goed doorheen geslagen. Maar, nu stink je verschrikkelijk. We gaan je eerst schoonmaken”.

Maureen staat achter me met een tuinslang met een sproeipistool er op. Ze doet de kraan aan en begint elle af te spuiten. Het is gewoon alleen maar koud water, maar zelfs die temperatuur voelt voor elle warm aan.

Maureen spuit haar kut en kont met een hele harde straal af en drukt de spuitmond zelfs even in haar beide gaten naar binnen. Ook haar mond spuit ze uit en ik zie elle driftig slikken om wat water naar binnen te krijgen. Ook de emmer en de cel worden vakkundig door Maureen schoon gespoten en alle stank verdwijnt door het putje in de grond.

elle begint hevig te klappertanden en ik drapeer een thermische deken om haar heen. We lopen naar boven, waarbij ik haar zoveel mogelijk ondersteun. Als we boven komen, klinkt er een applaus van Mark, Irma en Anouk.

Ik zie dat elles borsten met haar opgespannen spenen wat verder naar voren steken: ze is duidelijk trots op haar prestatie. Maureen sluit ook bij ons aan en ze zegt: “Ik kruip even bij elle onder de deken, want dan kan ik haar met mijn lijf wat sneller opwarmen”.

Buik tegen buik warmt elle zich aan Maureen op. Maureen streelt de hele tijd de rug en kont van elle, die merkbaar aan het genieten is. Ze gaan uiteindelijk op de bank en liggen al snel compleet verstrengeld van elkaar te genieten. We laten ze maar even: elle heeft wel wat verdiend met het volvoeren van deze beproeving.

Mark, Irma, Anouk en ik gaan aan de keukentafel zitten en we kijken terug op de laatste 24 uur. We zijn het er allemaal over eens dat elle enorm veel doorzettingsvermogen heeft en geen toneel speelt, maar dat ze daadwerkelijk een seksobject is.

De keuze om van haar ook een lustobject te maken, valt bij iedereen in goede aarde. Het is ons opgevallen, dat de dikke tieten die ze gisteren nog had door de zoutoplossing, al een heel eind zijn afgeslankt. We maken een lijstje wat we willen dat er met het lijf van elle gebeurt. Dikkere lippen, slankere taille en veel dikkere tieten. Mark en Irma adviseren om de dikkere lippen en tieten snel te laten doen en dat ze de smallere taille met een strak korset kan gaan realiseren. Wel lijkt het handig om het overtollige vet op haar buik en dijen met cryolipolyse te helpen verwijderen. Voor dat laatste maak ik online voor morgenochtend een afspraak in Druten. Ook boek ik voor morgenmiddag een intake voor het vergroten van lippen en tieten. Het is heel handig dat Adil een lijstje met adressen heeft achtergelaten.

Via het lijstje van Adil achterhalen we het adres van de diëtiste van Jeroen. Ik bel haar en ze komt gelijk even langs; ze woont toch in de buurt.

Als ze een half uur later binnen komt, is elle weer opgeknapt. Ze is weer aardig op temperatuur en we zijn net haar lichaam aan het controleren als de diëtiste binnenkomt. Ik leg uit wat de bedoeling is en ze vraagt aan elle of ze het er mee eens is wat ik zeg. Gedwee naar beneden kijkend zegt ze dat mijn wensen hetzelfde zijn als haar eigen wensen. De diëtiste vindt het prima (ze is ten slotte ook betrokken bij Jeroen, dus al heel wat gewend) en gaat aan de slag met meten en rekenen.

Ze schrijft een dieet voor waar elle zich aan moet houden. ’s Ochtends om half negen en ’s middags om 1 uur een op poeder gebaseerde shake-maaltijd en ’s avonds om half zeven een maaltijdreep. Daarbij moet ze ook veel vocht drinken. We bestellen de maaltijdvervanger online, waarbij we de smaakpoeder apart willen hebben, omdat we elle alle smaak willen ontnemen. Genieten van lekker eten is voor haar voorbij. Het enige wat ze zal proeven, zullen onze lichaamssappen zijn, aangevuld met smakeloze shakes en repen.

De diëtiste zegt dat ze in de auto nog wel een maaltijdvervanger heeft liggen, zodat ze het voor kan doen hoe het werkt. Dat vinden we een prima plan, want dan kunnen we elle direct in stijl behandelen.

Ze haalt het zakje, doet het in een groot glas en roert het poeder, totdat alles opgelost is. Dan roep ik elle en ze moet het naar binnen werken. Ze neemt kleine slokjes, omdat slikken lastig gaat door haar strakke nekkluister. Ze geeft geen enkel commentaar, maar ze moet blij zijn dat ze voor het eerst sinds lange tijd weer bouwstoffen in haar maag krijgt.

De diëtiste meldt nog: “Poepen zal ze waarschijnlijk amper meer gaan doen, omdat haar lichaam alles zal gaan verteren. Als ze al een keer poept, moet ze dat goed opvangen, want dan kan ik het afval analyseren om de bouwstoffen eventueel aan te passen”. Mark en Irma knikken en Irma zegt: “Wij kennen het van Jeroen, maar voor Arno en Anouk is het nieuw”.

De diëtiste is klaar en vertrekt weer. Ik pak elle onder haar kin aan een ring van het nekkluister en kijk haar in haar gezicht aan. Deemoedig sluit ze haar ogen, zodat ze mij niet aan kan kijken. Ik druk haar naar beneden en druk mijn pik in haar mond. Direct kijkt ze me met smachtende ogen aan: precies zoals ze het geleerd heeft. Ik pis achterin haar keel en snel slikkend werkt ze mijn volle blaas naar binnen. Mijn pik wordt heel snel stijf en Ik begin achterin haar keel te stoten, maar mijn stijve pik kan niet meer achterin haar keel: het nekkluister is daar te nauw voor. Dat is een tegenvaller, want zelfs met wat geweld lukt het niet…

Een stroom met tranen rolt over de wangen van elle, maar ze geeft geen kik, hoewel het geweld wat ik haar aan doe best heftig is. Het is opmerkelijk dat de tranen geen make-up meenemen. Handig die permanente make-up!

Na een paar pogingen stop ik met het beuken in haar keel en zeg ik: “voeten 40 centimeter uit elkaar, benen recht en je vlakke hand op de grond”.

Ze luistert perfect en het lukt haar om de grond met haar handpalm te raken. Ik pak mijn lul en ram die in haar kont. Die is ondanks dat er wat speeksel op zit nogal stroef, maar daar heb ik geen boodschap aan. Door mijn harde stoten heeft elle veel moeite om te blijven staan, maar ze pakt het ritme al snel op en begint terug te stoten als ik in haar dring. Ik zie het vet van haar kont bij elke stoot trillen en ik begin met mijn hand op haar kont te slaan. Haar witte kont wordt al snel fel rood. Het is pure schoonheid om te zien!

Haar benen beginnen te trillen van de spanning die op haar beenspieren staat, maar ze geeft niet op: haar handen blijven met de palmen op de grond. Maar, als ik de opdracht geef om haar voeten tegen elkaar te zetten, kan ze de grond alleen maar met haar vingertoppen aanraken. Mijn lul wordt nu heerlijk omringd door zacht kontjesvlees en ik moet lossen. Mijn zaad deponeer ik in haar kont en Anouk geeft me de plug aan die ik zonder plichtpleging in haar kont druk, zodat mijn zaad goed opgeborgen zit.

Ik til het hoofd van elle aan haar haren op, hou mijn pik voor haar mond en ze begint mijn lul helemaal schoon te likken.

Als ze klaar is, zeg ik: “laat me je tieten eens zien. Ik ben wel benieuwd hoe je tepels er na bijna een dag stretchen uitzien”.

Als ik de tepels zie, dan moeten die vreselijk veel pijn doen, want eigenlijk hadden we de stretchers allang af moeten doen… We kijken elkaar aan en wisselen een blik van verstandhouding: oeps!

Ik tik zachtjes tegen de helemaal wit uitgeslagen puntjes en ik zeg tegen elle: “Haal de staafjes maar uit je tepel en haal de stretchers weg”.

elle begint gelijk te friemelen en kreunt af en toe. Irma komt naar me toe en fluistert in mijn oor: “Je moet als eigenaar van haar écht op alles letten! Ik kan me vergissen, maar die verse gaten zijn nu al echt enorm opgerekt. Ook zijn haar tepels zeker anderhalf keer zo lang geworden!”

Ik knik en zeg: “We moeten inderdaad heel goed opletten”.

Ik kijk naar de bekroning van de slappe tieten van elle en zie dat de scherpe puntjes van de stretchers diepe gaten in de opperhuid van de tepelhof hebben gemaakt. Ik zeg: “Mag ik een bal om haar mee te knevelen?”

Mark geeft me een mooie, rode bal en ik druk die achter haar tanden. Dan pak ik heel zacht haar beide tepels tussen duim en wijsvinger en knijp er heel zacht in. Het diepe inhaleren van elle zegt me dat ze veel pijn heeft, maar ik ben nog niet klaar: ik rol de tepels tussen mijn duim en wijsvinger en trek er een beetje aan. Ze doet haar mond wijd open en gilt van de pijn. De knevel valt op de grond en rolt weg. Ik kijk op de grond en ik zie dat ze zelfs een plasje urine op de grond heeft laten vallen…

Ik laat haar tepels los en zie dat er weer tranen over haar wangen lopen. Ik geef haar een klap tegen haar wang en zeg: “Je moet nog veel leren. Dit kleine beetje pijn moet je makkelijk kunnen verdragen! Lik nu eerst die pis van je van de grond! Heb je nou helemaal geen manieren geleerd?!”

Ik kijk naar Mark. Hij maakt gebaren waaruit ik op kan maken dat ik het rustig aan moet doen. Irma knikt goedkeurend.

elle duikt op de grond en begint de vloer schoon te lebberen.

Anouk zegt: “Ik weet een leuk spelletje. Heb je misschien een knevel waar je een touw aan vast kan maken?” Mark komt terug met een knevel waar een trekoog aan vastgemaakt is. Daar knoopt Anouk een touw aan vast. Ze duwt de knevel in de mond van elle en bindt een gewicht van twee kilo aan het touw. Daardoor wordt het moeilijk voor elle om de knevel binnen te houden. Dan zet ze op elke dikke kutlip een papierklem en ze doet vervolgens een touwtje tussen het gewicht en elke klem. Als ze ook op elke tepel een klem wil zetten, hou ik haar tegen: haar tepels hebben voor nu even voldoende pijn gehad!

De truc van het spel van Anouk zie ik al snel: als elle haar mond open doet, zal het gewicht op de grond vallen, waardoor het gewicht de klemmen van haar schaamlippen af zal trekken.

Ik denk dat elle goed haar best zal doen om de knevel in haar mond te houden en ik zeg tegen haar: “Zet je voeten wijd uit elkaar, want ik denk dat je niet wilt dat het gewicht op je tenen zal vallen”.

Ze doet wat ik zeg en dan hoor ik Anouk zeggen: “Ik wil nu met een stok op haar voeten slaan”.

Mark steekt zijn hand op en zegt waarschuwend: “Je moet ontzettend voorzichtig zijn als je gaat slaan op plaatsen waar geen vet of vlees tussen het vel en de botten zit. Dan kan je heel erg snel blijvende schade toebrengen. Als je de voeten van iemand wil slaan, dan kan je je het beste op de voetzolen richten. Die zijn lekker gevoelig en veilig om te raken”.

Anouk kijkt teleurgesteld, maar bedenkt dan een list. Ze zegt tegen Maureen: “haak jij de handen van elle even achter haar hoofd vast en daarna hou je haar in evenwicht, zodat ik haar achterpoten één voor één kan bewerken met het rijzweepje”.

Maureen doet wat Anouk zegt en wankel staat elle al snel op één voet. Ze lijkt wel op een reiger.

Anouk geeft een harde smak op de voetzool en elle zet haar voet snel weer neer. Dan de andere voet. Het kreunen wordt harder en harder en ik kan merken dat ze ook niet meer zo snel haar voeten op de vloer zet: het staan op de voeten begint al pijnlijk te worden.

Anouk gaat maar door en lijkt steeds harder te meppen. Al weer druipen de tranen van haar wangen, maar verbeten doet elle haar best om de knevel in haar mond te houden.

Na de elfde keiharde mep op haar voetzool, schreeuwt elle het met open mond uit. De knevel schiet uit haar mond en het gewicht trekt met een ruk de klemmen van haar kutlippen. Ze slaat dubbel van de onverwachte pijn en huilt openlijk.

Anouk zet haar in de hoek van de woonkeuken en vraagt dan aan Mark en Irma: “Mag ik hetzelfde bij Maureen doen? Dan kan elle zien dat ze nog veel te leren heeft”.

Irma knikt snel en Maureen krijgt nu de knevel in haar mond en de klemmen op haar kutvlees. Maureen mag zichzelf in evenwicht houden en tilt braaf haar eerste voet op. Ik merk dat de slag die Anouk aan Maureen geeft veel minder hard is, dan die aan elle, maar ze worden gaandeweg wel steeds harder.

Na dertig slagen mept ze echt heel erg hard op de voetzolen van Maureen. Ze kreunt en snuift maar ze houdt de knevel in haar mond.

Anouk zegt: “Ik stop bij 50 slagen. Ik hoop voor je dat je het vol kan houden!”

Maureen houdt het inderdaad vol en incasseert de klappen zonder de knevel te laten ontglippen. Anouk zegt: “Kijk elle, zo moet je dat doen!”

Maureen staat snuivend uit te hijgen en wiebelt op haar ontzettend pijnlijke voetzolen. Dan steekt Irma haar hand op, waarmee ze de aandacht vraagt. Ze zegt: “Maureen, laat de knevel op de grond vallen”.

In een split second zie ik de kaken van Maureen van elkaar gaan, waardoor de klemmen van haar kutvlees gerukt worden. Als dat gebeurt kijkt Maureen immens geil uit haar ogen en horen we een geile, verlangende kreun uit haar keel komen.

Dan zegt Irma met een trotse ondertoon tegen elle: “Zó moet je dat doen!”

Anouk en ik kijken met open mond naar de gehoorzaamheid en de bereidheid van Maureen om pijn te incasseren. Ik hoor dat elle een bewonderende en vooral verlangende zucht slaakt.