Ik keek in zijn ogen en zag dat hij het erg moeilijk had. Hoewel ik nog steeds boos was raakte het me toch om hem zo te zien. Hij vertelde me dat dit altijd zo was geweest maar dat hij had gehoopt dat ik het nooit zou vragen. Hij had gehoopt dat ik uiteindelijk langzaam alle vrijheid zou krijgen maar nooit de vraag zou stellen. Ergens deed dit mijn bloed alleen nog maar meer koken. Ik gooide mijn kussen naar zijn hoofd maar hij sprong weg.

Hij waarschuwde me dat ik nog steeds voorzichtig moest zijn. Ik had immers nog niets gezegd en behoorde zodoende aan hem. Zolang ik niet uit had gesproken dat ik echt weg wilde moest ik zijn regels hanteren en daar naar handelen.

Abrupt stopte ik ging zitten en kalmeerde. Hij bleef staan. Hij keek me strak aan en vertelde me dat ik 2 dagen kreeg om mijn keus te maken. In deze twee dagen zou hij zich niet laten zien. Ik kon overal in het huis komen maar niet naar buiten. Hij wilde namelijk dat ik hem persoonlijk zou vertellen als ik weg wilde en niet de weg van de minste weerstand koos en er vandoor zou gaan. Zou ik dit wel proberen zou hij me terug halen om zo alsnog de confrontatie aan te gaan. Dit hakte er wel even in bij me.

Met deze woorden liep hij weg en sloot de kamerdeur. Ineens was de kamer leeg, groot en koud. Of was dit mijn gevoel en de leegte in mijn lijf.

Ik besloot om een bad te nemen. Het hielp me niet echt om warm te worden. Ik besloten Trudy op te gaan zoeken. Alsof ze me had verwacht was er een heerlijke kop thee in de keuken. Het was er heerlijk warm.

Hier was ik nooit eerder geweest waarom weet ik eigenlijk niet want ik mocht hier wel gewoon komen. In de keuken was een bar. Ik ging daar zitten en genoot van mijn thee. Trudy was met het eten bezig en ik vroeg haar wat er vanavond voor eten was. Er was een heerlijke stoofschotel.

Ik vertelde haar wat er was gebeurd. Verschrikt draaide ze zich om. Ze voelde zich schuldig. Zij was het immers geweest die me dit idee had gegeven om te vragen of ik mocht vertrekken. Ze vroeg hoe de Meneer had gereageerd. Dus ik vertelde haar over de twee dagen die ik had en dat ik hem niet zou zien pas tot mijn keus. "Oké", zei Trudy. En vroeg of er verder nog iets was opgevallen. Dus ik vertelde haar over de brok in zijn keel die ik had gezien. Ze vertelde me dat ze Meneer nog nooit in zo een goede bui had gezien als de dag dat ik arriveerde. Het was een hele verandering met hoe hij was voordat ik hier in huis was. Het was alsof alles nu klopte.

Ook de andere mensen van de staf hadden dit opgemerkt.

"Zijn er nog meer mensen", vroeg ik haar verbaasd. Dus Trudy vertelde dat Enrico de tuinman was. De instructeur kende ik al. Sandy was het kamer meisje die alles in huis schoonmaakte. Pedro is de klusjeman en binnenkort kom Pieter voor de paarden. "Paarden", riep ik bijna gillend. Mijn hart maakte een sprongetje. Maar landde heel hard op de grond vanwege mijn keuze die ik moest maken. Trudy zag dit meteen en kwam naar de andere kant van de bar. Ze pakte me vast en gaf me een stevige knuffel. "Welke keus je ook maakt, doe het met je hart dan is het altijd goed", zei ze. "het is tijd hiervoor, dit heeft al zo lang in de lucht gehangen", vervolgde ze.

De hele staf is altijd bang geweest voor dit moment vooral om wat het met Meneer zou doen. Nieuwsgierig vroeg ik waarom. Ze kende Meneer als een hele kille, norse man. Alles veranderde toen hij mij had gezien. Hij was niet stil te krijgen. Hij wilde mij kost wat kost hebben.

De hele staf keurde de manier waarop af maar niemand durfde dat te zeggen. Trudy wel en dat was ook de reden waarom zij voor mij moest zorgen. Uiteindelijk wilde hij alleen dat ik daar was uit eigen vrije wil.

Ik moest hier wel even om slikken. Mijn keus was dus meer dan een simpele keus. Trudy drukte me op het hart dat ik niet hierom moest blijven maar dat als ik bleef dat dit was vanwege de juiste redenen. Met meer informatie maar nog meer onzekerheid verliet ik de keuken. Ik liep verder rond in het huis en zag ineens de stallen. Het was geweldig. Wat zag dat er mooi uit. Bij de stallen was een gebouw te zien, ik vroeg me af wat dat was. Er was een mooie wei en een rijbak met hindernissen om te springen.

Ik telde drie stallen in mijn hoofd zag ik drie paarden staan. Wat zou dat geweldig zijn. Meteen keerde ik weer in de werkelijkheid.

Waarom bleven mijn gedachten gaan over hier blijven in plaats van weg te gaan. Ik besloot terug te gaan naar mijn kamer. De openbaars was aangestoken. Dat moet vast Sandy zijn geweest. Op de tafel lag een schrijfblok alsof ze wist dat ik die nodig had. Of zou hij dit hebben geregeld.

Mijn gedachten gingen over en weer en alles schreef ik op.

Wat wilde ik als ik bleef. Of wat wilde ik niet.

Wie was hij. Hoe heette hij. Allemaal vragen kwamen er naar boven.

Uiteindelijk was het al laat en kwam Trudy met het eten. Ik voelde een kramp in mijn buik dat ik alleen moest eten maar ik snapte het wel. Wat was dit gevoel toch. Stiekem wist ik het wel maar wilde ik het niet weten. Had mijn hart al een keus gemaakt maar mijn hoofd ( ego) nog niet?

Ik vroeg Trudy of ik haar een papier met vragen mee mocht geven naar hem. Ze knikte dat dit in orde was. Dus gaf ik haar de pagina met alle vragen die ik had. Ik had deze op een andere pagina geschreven dan mijn gedachtens.

Trudy ging weg en ik besloot te gaan eten. De regels gelde immer nog steeds was mij duidelijk gemaakt. Ik kreeg geen hap door mijn keel en schoof dus alles aan de kant. Ik wist dat dit niet goed zou vallen en dat ik de regels verbrak, maar dit maakte me niets uit. Ik wist het gewoon even niet.

Ik kroop in bed en trok de dekens over me heen.

Met een schok werd ik wakker de dekens werden van me afgerukt en ik keek in een paar boze ogen. "Je hebt je kans gehad", zei hij. "Ik had je de tijd willen geven maar je breekt mijn regels". " De bedenktijd is voorbij, Wat is je keus", vroeg hij met een donkere, boze stem.

==========

12-11-2016

Ik kreeg geen kans zijn vraag te beantwoorden. Voor ik het wist was hij op het bed en boog hij voorover. Een intense kus volgde. Hij was zo heftig dat ik vergat om adem te halen.

Even abrupt als hij me kuste verbrak hij de kus. Vloekend en tierend sprong hij van het bed.

Ik had hem nog nooit zo gezien. Wel gehoord dat was die ene keer in het bos. Hij vloekte; "zie je nu wat je me hebt laten doen". Ik knipperde met mijn ogen ik probeerde te registreren wat er was gebeurd. Maar ik was in slaap gevallen en had geen idee. Het duurde even maar voor hem was dit te lang. Hij pakte me bij mijn schouders en zei; "waarom daag je me zo uit". "Je weet dat je moet eten".

Ineens wist ik het weer ik had niet gegeten. "Jemig zeg je laat me schrikken maak je, je daar nu zo druk over", flapte ik er een beetje boos uit. Zijn reactie was pijlsnel. Hij pakte me bij mijn benen en trok me onderuit. Voor ik het wist zat hij bovenop me. Hield mijn handen boven mijn hoofd.

Zijn gezicht en mond heel dicht bij de mijne. Ik betrapte mezelf erop dat ik wilde dat hij me kuste.

Zijn ademhaling ging razendsnel of dit nu van boosheid of opwinding was dat kon ik niet opmaken.

Zijn ogen waren donkerder dan ooit.

Hij haalde diep adem alsof hij zichzelf wilde kalmeren en zijn zelfbeheersing terug vond.

Hij maakte mijn armen vast en deed me een blinddoek voor. Hij fluisterde dat ik dit zelf had veroorzaakt. Zelfs nu klonk hij niet zichzelf. Dit bracht bij mij heel veel teweeg. Mijn ademhaling ging steeds sneller. Ik voelde hoe mijn lichaam reageerde. Hij moet dit ook hebben gezien wat voor het eerst was er zijn aanraking op mijn lichaam. Zijn vingers gleden over mijn armen. Sporen van kippenvel waren zeer duidelijk te zien. Mijn borsten en tepels reageerde ook meteen. Ik voelde een aarzeling van zijn aanraking. Maar langzaam ging hij verder over mijn lichaam mijn zij, mijn buik, mijn benen en zelf mijn voeten moesten er aan geloven. Zo langzaam als hij afdaalde zo langzaam ging hij weer naar boven. Ter hoogte van mijn heupen was er weer een aarzeling maar er gebeurde niets.

Was ik nu teleurgesteld? Ik begon te bewegen.

"Lig stil", hoorde ik ineens. Het was geen verzoek dit was echt een eis. Even deed ik wat me werd gevraagd maar ik wilde meer. Ik kreeg dit alleen niet.

Ik begon weer te bewegen. "Laatste waarschuwing lig stil", zei hij. Maar ik deed dit niet.

Ik had verwacht dat hij me zou dwingen maar in plaats daarvan stopte hij helemaal. Hij ging van me af en liep weg. Teleurgesteld, boos en gefrustreerd bleef ik achter. Hij ging niet de kamer uit. Dat maakte het alleen nog maar erger. Van boosheid ging mijn ademhaling omhoog. Naarmate de tijd verstreek werd ik alleen maar bozer en bozer. Ik wilde dat hij terug kwam maar ik wist niet hoe. "Wat wil je nou van me", schreeuwde ik naar hem. "Ik lig hier vast en tot je beschikking maar je doet niets". "Wat ben je voor eikel",riep ik er nog boos achteraan. Ik dacht niet meer na over wat ik zei. Maar in elk geval was dit niet het juiste. Ja wel voor Hem om terug te komen.

"Jongedame, je speelt met vuur"." Voor je je brand zou ik maar heel snel indienen". "Ik weet wat je wilt bereiken maar dit gaat je nu niet lukken", waren zijn woorden. Deze woorden kwamen ook hard binnen. Ik voelde ze tot in mijn onderbuik. Mijn hele lichaam was gespannen. Ik wist wat ik wilde maar wist niet hoe het te bereiken. Hoe stom is dat. Ik wist ook dat als ik nu verder zou gaan ik beslist een reactie zou krijgen maar niet de reactie die ik wilde. Hij was zichzelf weer en had zich onder controle.

Ik moest bedenken hoe verder ging.

Ik besloot te ontspannen en Hem te negeren. Dit leek te werken hij raakte meer en meer geïntrigeerd.

"Kijk meisje, dit is zoals ik je graag zie", zei hij. "Opstandig is ook heel leuk dan geef je me een uitdaging". "Voor jou is dit minder want dan moet ik je straffen, en ik wil je niet straffen".

Ik zei niets. Ik merkte aan hem dat hij hier slecht mee om kon gaan. Waardoor ik dacht mooi. Nu weet ik ook meteen waar jou "zwakke" punt ligt. Ik besloot om te kijken hoever ik hiermee kon gaan.

Beetje bij beetje werd hij bozer. En als hij bozer wordt dan raakt hij uit balans bedacht ik me. Dat was de reden waarom hij mij kuste. Echter dit keer kwam het niet zover. Hij stond op.

Hij zuchtte en zei; "ik laat je nu alleen voor ik mezelf niet in de hand heb". "Je hebt dit zelf zo gedaan, je blijft liggen tot aan de tijd dat je gekozen hebt". De twee dagen zijn van tafel. Zodra je hebt gekozen mag je dit aan Trudy vertellen. Dan zal ik naar je toe komen. Als je ervoor kiest om weg te willen dan laat ik je gaan. Ik zal alles herstellen zodat je je leven op kunt pakken. Als je ervoor kiest om hier te blijven pas dan zul je krijgen waar je nu naar verlangt. Ik schrok bij het horen van deze woorden.

Hij had dus toch alles gezien. Hij wist precies wat ik wilde en wat ik probeerde.

Wat werd ik boos. Jezus wat een stommeling ben ik. Hoe had ik kunnen denken dat ik hem te slim af zou zijn. Nu had ik het nog moeilijker voor mezelf gemaakt. Ik kwam niet onder deze moeilijke keus uit. Ergens wilde ik dat ik de vraag nooit had gesteld. Maar ja dan had ik misschien hem ook nooit gehad. Wat me namelijk duidelijk werd is dat ik nooit echt de zijne zou zijn zonder mijn toestemming.

Er gingen een paar dagen overheen want de keus was nog niet zo maar gemaakt. Ik wist precies wat dit inhield. Ik zou leven met meer vrijheid tot ik een fout zou maken. Ik zou volledig van hem zijn.

Ik zou ook niets te kort komen dat wist ik ook. Ik had mijn beslissing gemaakt. Ik had een hele nacht er niet van geslapen. Toen Trudy de volgende dag kwam vertelde ik haar dat ik mijn keus had gemaakt. Trudy was blij te horen dat ik mijn keus had gemaakt ook voor haar was dit moeilijk. Ze zag wat het met Hem deed. Ook zag ze wat het met mij deed en we waren toch erg naar elkaar toe gegroeid. Ze maakte me los zodat ik mijn vrijheid weer had. Ik kon douchen en daarna lekker eten.

Trudy verliet de kamer om het aan Meneer te gaan vertellen dat ik mijn keus had gemaakt.