Toen ik de vergaderzaal binnenstapte, was Anaïs druk bezig met het voorbereiden van de grote vergadering, de laatste voor de zomervakantie. Na ons ‘internet-avontuur’ waarvan ik uitvoerig verslag heb gedaan in ‘Collega als amateurhoertje’ waren wij heel close geworden. Ik bleef vaak bij haar overnachten en ook overdag zocht ik haar zoveel mogelijk op. Het voelde goed bij haar in de buurt te zijn. Nu moesten we samen de grote vergadering praktisch voorbereiden. Niet onze gebruikelijke taak, maar opdracht was opdracht!

De ovale tafel in de vergaderzaal was enorm: er konden bijna vijftig personen rond plaatsnemen. Ik had me altijd afgevraagd hoe die tafel ooit in de zaal was geraakt: het tafelblad bestond immers uit één ononderbroken stuk! Maar goed. Anaïs had overal documenten gelegd met pen en potlood. Nu was ze bezig met de glazen, het water en de frisdranken. Ik moest grote schalen fruit klaarzetten. Toen ze naar me keek, wierp ik haar enthousiast een kushandje toe, maar verloor daardoor mijn greep op de fruitschaal en een paar appels rolden diep onder de grote tafel. Ik had weinig andere keuze dan op handen en voeten achter het fruit aan te kruipen tot groot jolijt van Anaïs. Terwijl ik onder tafel zat, hoorde ik plots de directeur binnenkomen. Ik vond het wat idioot om nu plots van onder de tafel te voorschijn te komen, dus ik bleef rustig op handen en voeten zitten wachten. Ik wist zeker dat Anaïs nooit zou zeggen dat er iemand onder de tafel zat. De directeur bleef wellicht maar een ogenblik. Het begin van de vergadering was immers pas binnen twintig minuten. Toch had hij blijkbaar een aantal belangrijke dingen te melden, want Anaïs ging aan tafel zitten, wellicht om notities te nemen. Ik hoorde dat de directeur een lijst maakte van alles wat hij naast de officiële agenda nog ter sprake wilde brengen.

Ik raakte gebiologeerd door de benen en de voeten van Anaïs. Hoe kon ik ook anders: het was het enige dat er onder de tafel te zien was! Nu waren de benen en de voeten van Anaïs ook erg de moeite waard. Ze droeg elegante zwarte open schoenen en haar teennagels waren fel rood gelakt. Die combinatie van rood en zwart met haar witte benen wond me heel erg op. Ik kroop voorzichtig naar Anaïs toe en bestudeerde haar benen en voeten van dichtbij. Soms bewoog ze een voet naar voren of naar achteren. Ik had ooit eens een heel grappig verhaaltje gelezen van een man die de ruimte onder de tafel bij een mooi meisje huurde om naar haar benen te kunnen kijken. Dat had inderdaad wel iets. Ik zou hier wel wat tijd kunnen doorbrengen bij de benen van Anaïs...

Ik hoorde de directeur aan de andere kant van de tafel oreren. Plots sloeg Anaïs het ene been over het andere en begon met haar voet te wippen. Ik had geen idee of dit nu een signaal was voor mij of niet. Zij wist immers dat ik onder de tafel zat. Ik trok even aan haar rok als teken dat ik in haar buurt zat. Met haar niet schrijvende hand probeerde ze me weg te duwen. Ik wist dat ze niets kon doen, dus begon ik haar wat te plagen. Ik kietelde haar enkel, wreef langs haar knieën en haar dijen… Ze ging voortdurend anders zitten en deed wanhopig teken onder de tafel dat ik moest ophouden! Maar ik vond de situatie te grappig… en op een bepaald ogenblik ook te geil… om nog op te houden. Ik nam haar linkervoet stevig in mijn hand en maakte het riempje van haar schoen los. Ze spartelde tegen zoveel ze kon, maar ik liet niet los. Ik keek geil naar haar mooi gevormde voet en tenen, de rode lak die perfect haar nagels bedekte… Ik lag letterlijk, volledig uitgestrekt, aan haar voeten! Ik streelde haar zool, haar wreef, haar enkel... Dan kuste ik voorzichtig haar tenen en beet er zacht in. Er ging een rilling door haar lichaam. Ik dacht zelfs een lichte kreun te horen…

De directeur maakte een einde aan zijn betoog en ik hoorde hem naar buiten wandelen. Een paar seconden later, zag ik het woedende gezicht van Anaïs onder de tafel verschijnen:

‘Verdomme, smeerlap!’, siste ze me toe ‘wil je dat we onze job verliezen! Hoe is het in godsnaam mogelijk! Groot kind! Geef me mijn schoen terug. De vergadering begint binnen een paar minuten.’

Ik wist van geen ophouden. Als ik dan een kind was, zou ik me ook als een kind gedragen.

‘Kom hem maar halen!’, zei ik.

Ik nam de schoen tussen mijn tanden en kroop als een hondje naar het midden van de ruimte onder de tafel.

‘Ellendeling! Doe niet zo kinderachtig! Geef me mijn schoen! Ik kan hier toch niet op één schoen rondhuppelen, verdomme!’

‘Kom maar halen, schat!’

Ik hoorde haar vloeken en hard op de tafel slaan. Ze ging op handen en voeten zitten en begon met woedende blik naar me toe te kruipen. Haar witte hemdje viel daardoor open en ik zag haar twee dikke borsten bengelen. Ik voelde dat ik stijf werd. Anaïs was niet zo heel slank. Het kostte haar wat moeite om tot bij mij te geraken. Haar gezicht liep rood aan van boosheid en van inspanning. Ze rukte me vloekend de schoen uit mijn hand en wilde de terugtocht aanvatten, toen de eerste genodigden plots, zeker tien minuten te vroeg, binnenkwamen… We zagen vier of vijf paar benen.

Anaïs keek me verschrikt aan en ik zal wellicht hetzelfde gezicht hebben gezet.

‘Snel’, fluisterde ze.

‘Het is te laat’, hield ik haar vlug tegen, ‘wat gaan ze zeggen als we samen onder de tafel uitkruipen!’

‘Wat moeten we doen? Wat moeten we doen?’, fluisterde ze wanhopig, ‘ik moet verslag maken!’

‘We moeten blijven zitten’, zei ik even wanhopig, ‘we hebben geen keuze!’

Inmiddels waren er steeds meer stemmen te horen in de vergaderzaal en zagen we steeds meer benen van mannen en vrouwen rond de tafel. Iedereen stond nog recht en was luid aan het babbelen. Anaïs had tranen in haar ogen van ellende. Ik voelde me verschrikkelijk. Ik had schuld aan dit alles en kon niks doen om het op te lossen zonder haar ook belachelijk te maken. We hadden inderdaad geen andere keuze dan de hele vergadering hier stil te blijven zitten.

‘Allemaal jouw fout! Hoe moet dat nu verder?’, fluisterde ze wenend.

Ik wist het niet…

We hoorden de directeur binnenkomen en iedereen nam nu snel plaats rond de tafel. Nu was iedere mogelijkheid om nog iets te ondernemen verdwenen.

‘Heeft iemand Anaïs gezien?’, vroeg de directeur.

Het bleef stil rond de tafel.

‘Ik zal wel verslag nemen’, zei Ingrid.

‘Ok, laten we beginnen. Eerste punt: verslag van de vorige vergadering. Aanmerkingen?’

De vergadering was definitief begonnen. Anaïs zat met haar hoofd tussen haar knieën te snikken, de ene schoen aan haar voet en de andere in haar hand. Ik had evenmin veel opbeurends te vertellen. Hier zouden we op z’n minst twee uur vastzitten en we konden alleen maar hopen dat niemand zijn pen liet vallen en per ongeluk onder de tafel zou kijken! Stel je voor!

De discussies begonnen. Hoe harder er werd gepraat, hoe beter voor ons natuurlijk . Op die momenten konden we even gaan verzitten of anders gaan liggen. Ik vroeg me uit verveling af of ik iedereen aan zijn of haar benen kon herkennen. Ik probeerde Anaïs in het spelletje te betrekken. Aanvankelijk wilde ze er niks van weten, maar na een kwartiertje deed ze toch mee. Er viel ook weinig anders te doen onder een tafel dan naar schoenen en sokken te kijken! We herkenden behoorlijk wat van de collega’s. Plots zagen we een mannen- en een vrouwenhand met elkaar spelen onder de tafel. De hand ging naar de knie van de vrouw, trok de rok langzaam omhoog en wreef over haar dij. De hand van de vrouw ging tussen de benen van de man…!. We wisten wie het waren en konden onze lach maar nauwelijks bedwingen. Eenzelfde scène zagen we even later aan de andere kant van de tafel! Er gebeurde toch meer onder de tafel dan aanvankelijk gedacht! De grote vergadering was niet alleen een saaie bedoening, maar letterlijk ook een dating site! Toen een pen viel, schoten we even in paniek, maar we zagen alleen een hand naar beneden gaan en dan weer verdwijnen met de pen.

Anaïs ging na een tijdje op haar rug liggen. Ik steunde op mijn elleboog en keek naar haar zoals ik deed wanneer ik met haar in bed lag. Ze keek me nog steeds boos aan. Ik wreef over haar wang en kuste haar voorzichtig. Dat leek haar wat te ontdooien en ze glimlachte naar me.. We konden alleen maar hopen dat het goed afliep. Ze kroop wat naar me toe. Ik begon haar tieten.te strelen.

‘Ben je gek?’, fluisterde ze, nu opnieuw woest, en ze duwde mijn hand weg.

Ik keek naar haar met een gezicht van: wat moeten we anders? We kunnen ons toch best amuseren hier!

Ik fluisterde in haar oor: ‘Ik wil met je neuken!’

‘Heb je al niet voldoende ellende veroorzaakt’, blies ze terug in mijn oor en duwde haar elleboog in mijn zij.

‘En toch wil ik je neuken!’, hield ik vol en kneep wat harder in haar dikke tieten.

Ik ging met mijn vinger in haar hemdje en raakte haar tieten aan. Ze wilde me een klap geven, maar bedacht zich gelukkig!

‘Hou toch op!’, riepen haar ogen smekend.

Maar het was alsof de duivel in mij gevaren was. Ik begon haar hemdje los te knopen. Anaïs probeerde me af te weren, maar liet ten slotte mijn hand los en draaide haar hoofd van me weg. Ze voelde zich ellendig. Ik hield dan maar op. Ik liet mijn hand op haar warme mollige buik liggen en streelde haar zacht. Ze legde haar hand op de mijne, maar hield me niet tegen. Ik maakte steeds grotere cirkels op haar buik en begon haar borsten en haar slipje aan te raken. Ze liet me doen, ook toen ik mijn hand in haar rok schoof. Ze keek een ogenblik triest naar mij, maar deed dan haar ogen dicht. Ik ging verder. Ze liet het blijkbaar allemaal over haar heen gaan. ..

Plots ging het licht in de vergaderzaal uit voor een powerpoint presentatie. Van dat moment maakte ik gebruik om nog wat dichter naar Anaïs te kruipen. Ik had het krankzinnige idee om haar hier onder de tafel te neuken en ik was zo opgewonden dat ik niet meer kon nadenken. Ik haalde haar tieten uit haar bh en begon eraan te zuigen. Het licht ging weer aan. Anais hield haar ogen dicht en probeerde onverschillig te lijken, maar lukte daar niet erg in. Ik zag hoe opgewonden ze was, ook al vond ze dat verschrikkelijk. Ze rechte even haar rug en deed haar bh los:

‘Het is toch om zeep. Je kan me even goed neuken. Dan geniet ik ten minste nog van mijn laatste uren op kantoor!’, fluisterde ze fatalistisch in mijn oor: ‘Jij mag mijn huur de volgende maanden betalen, kerel! Wat een ellende! Wat een ellende! En alles waar jij aan kunt denken, is neuken!’

‘Alles waar ik aan kan denken, dat ben jij!’, fluisterde ik in haar oor, terwijl ik met haar tepels speelde. Ik voelde mijn pik harder worden.

‘Kan je de rest ook uitdoen?’, durfde ik te vragen.

‘Och, verdomme toch!’, siste ze, maar ze deed de ritssluiting aan de zijkant van haar rok open, duwde hem omlaag en trok hem over haar voeten. Dan deed ze hetzelfde met haar slipje! ten slotte trok ze ook de andere schoen uit, bij wijze van statement.

Daar lag Anaïs: volledig naakt onder de vergadertafel waarrond vijftig collega’s zaten te discussiëren! Een wel heel surreële en eigentijdse versie van het Déjeuner sur l’herbe!

Anaïs durfde! Ik wilde niet ten achter blijven. Dus kleedde ook ik me volledig uit. Dat was niet zo moeilijk. Het was verschrikkelijk warm en ik droeg niet veel meer dan een jeans en een hemd. Het voelde goed naakt op de grond te liggen. Mijn pik stond recht omhoog, wat een brede wat spottende glimlach bij Anaïs ontlokte.

‘Als ze ons pakken, dan maar als Adam en Eva!’, fluisterde ik .

‘Nooit geweten dat het paradijs onder een tafel lag’, zei ze smalend .

‘Als jij erbij ligt, dan heel zeker’, fluisterde ik in haar oor en wreef in haar kutje dat al aardig vochtig was.

Ze gaf zich nu volledig over alsof ze zich bij een onvermijdelijke fatale afloop had neergelegd. Ze spreidde haar benen zo wijd mogelijk en liet mijn hand zonder weerstand in haar kutje wrijven. Ik vingerde haar en zoog aan haar tepels, terwijl zij aan mijn harde pik begon te rukken. Een normaal gebeuren bij een koppel, ware het niet dat wij onder een tafel lagen waaraan onze collega’s aan het vergaderen waren. Maar die wereld verdween helemaal. Ik kroop voorzichtig op Anaïs en voelde mij wegzinken in de warmte van haar lichaam. Met mijn harde pik wreef ik even langs haar lippen en duwde me dan langzaam in haar kutje naar binnen. Ik streelde haar wangen en kuste haar ogen die vol tranen liepen. Onze monden zochten elkaar en we kusten inniger dan we tot nog toe gedaan hadden. Onze gebaren waren klein en langzaam, maar des te intenser. We kusten diep en eindeloos lang met armen en benen om elkaar heen geslagen. Wie nu onder de tafel zou kijken zou een dikke bol vlees zien die heen en weer bewoog.

We waren niet meer bezig met de discussie. We fluisterden elkaar alleen maar lieve en geile woordjes in de oren. .. We hadden nooit zo stil, maar ook nooit zo intiem geneukt. Ik voelde haar warmte helemaal rond mij gloeien. We voelden beiden dat we nu snel gingen komen. Anais zette haar voeten tegen de onderkant van de tafel en drukte zo hard ze kon. Dat gaf mij even de mogelijkheid om ook hard in haar kutje te stoten. Ik legde mijn hand vlug op haar mond, want ik wist dat ze meestal hard kreunend klaarkwam. Dat wond me altijd vreselijk op, maar hier zouden we voor dat gekreun een zware prijs betalen. Gelukkig kwam ze klaar op een ogenblik dat ook de discussie boven de tafel een verhit hoogtepunt bereikte. Van alle kanten klonken stemmen… er werd zelfs hard geruzied… een paar krachttermen werden heen en weer geslingerd… Ook de twee koppeltjes hielden nu de handen zedig boven de tafel…. Anaïs benen trilden van genot… dan liet ik ook mezelf los…. en kwam schokkend en stotend klaar in haar warme natte kutje… ik had het gevoel meer sperma te schieten dan ik ooit had gedaan… Ik was totaal uitgeput en liet me op haar lichaam zakken… we kusten en likten elkaars gezicht totdat we beiden echt niet meer konden… We lagen uit te hijgen, ik op haar, en luisterden afwezig naar de conclusies die boven tafel werden getrokken...

De vergadering leek ten einde. Iedereen stond op en ging heel snel naar buiten. We zagen de laatste benen vertrekken en de deur achter hen sluiten. Het was tegen vijf uur. Binnen tien minuten zou iedereen uit het gebouw zijn en een terrasje in de buurt gaan opzoeken om de vergadering door te spoelen. Anaïs en ik hebben elkaar minutenlang in de ogen gekeken en gelachen met de hele situatie. We zijn nog uren naakt onder de tafel blijven liggen... en zijn nog twee keer heerlijk samen klaargekomen… En eens te meer werd het spreekwoord bevestigd: ‘In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister!’ (In de beperking toont zich pas de meester)