"Wat is er aan de hand? Is het erg? Vertel het me alsjeblieft," smeek ik als ik achter de verpleegster aan loop.

"Geen zorgen, alles is goed. Ze is wakker. We wilden u net gaan bellen om te zeggen dat mevrouw wakker is geworden!"

Een enorme opluchting overspoelt me en ik kan weer adem halen. Mijn meisje is in orde!

We lopen de intensive care op en ik zie haar naar mij kijken. Haar stralende blauwe ogen zoeken de mijne en het is alsof er een bevestiging door haar heen gaat dat ik in orde ben, want er verschijnt een gerustgestelde glimlach om haar mondhoeken.

Ik moet lachen. Mijn gekke vrouw. Zij ligt in het ziekenhuis, maar maakt zich wel zorgen om mijn welzijn. O, o...

Ik loop zwijgend naar haar toe en druk mijn lippen heel zacht op die van haar. Blijkbaar voldoet het niet aan haar wensen, want ze drukt de hare steviger op mijn lippen.

Opnieuw spoelt er een enorme opluchting door me heen en ik bast bijna in tranen uit door de spanning van de afgelopen uren.

"Hoe voel je je?" vraag ik zachtjes en streel haar haren.

"Een beetje moe en in de kreukels, maar verder wel oké, denk ik..."

"O, meisje, ik maakte me zo'n zorgen om je..."

Ineens worden haar ogen groot als ze, waarschijnlijk, ergens aan denkt. "Jaylynn!" roept ze.

"Hé, hé, rustig maar. Met Jaylynn is alles goed. Ze is thuis bij Sara."

"Ik kon haar niet vinden. Ik hing op de kop, riep haar naam, maar ze reageerde niet. Ik kon haar ook niet zien in de spiegel. Ze was weg, Caith! Ik was zo bang..."

"Ze is uit haar stoeltje gekropen en de auto uit, om mij te gaan zoeken. Slimme meid. Alleen ze had een wondje aan haar hoofd en was nog een beetje duizelig waardoor ze niet veel verder kwam dan twee straten. Ik heb met een aantal agenten naar haar gezocht, maar dat duurde gelukkig niet lang."

Rose glimlacht. "Dat is slim gedacht van haar. Mijn meisje."

Ik bekijk Rose goed. Haar oog is nog steeds blauw, maar het wordt volgens mij al weer iets minder. Het kleine sneetje onder haar wenkbrauw is eigenlijk het enige verschil met een normaal blauw oog. Dat is waarschijnlijk de plek waar ze haar jukbeen weer goed hebben gezet.

"O moppie, ik ben blij dat je in orde bent."

Onbewust leg ik mijn hand op mijn buik en glimlach. Net op tijd besef ik me dat Rose het nog niet weet en ik dus nog even moet doen alsof ik van niets weet. Die ballon neem ik morgen wel mee.

"Weet je al hoe lang je hier nog moet blijven?"

"Niet heel lang. Ze houden me, afhankelijk van hoe het gaat, nog één of twee nachtjes hier ter observatie voor mijn lever en maag, maar daarna mag ik gewoon thuis herstellen."

"Heb je veel pijn?"

"Nee, ik sta stijf van de morfine... Maar ik merk wel dat mijn ribben een flinke beuk hebben gehad. Bewegen gaat wat moeilijk..."

"Dat komt wel goed. Je leeft nog, dat is het belangrijkste."

"Hoe is het met Kate? Red je het wel alleen?"

"Jawel. Ze is nu met Julie naar de bioscoop..." Ik vertel Rose wat Julie en ik voor plannen hebben gemaakt om te ontdekken wie er achter dit gedrag van onze kleine Kate zit.

We zitten nog een tijdje te praten, als de verpleegster komt dat het bezoekersuur voorbij is.

Ik neem afscheid van mijn mooie vrouw en ga weer met Jessica naar huis.

"Ben thuis", roep ik, maar blijf in de doorgang naar de woonkamer staan.

Ik laat mijn ogen rond de kamer gaan. Er is iets dat mijn aandacht trekt en de haren in mijn nek overeind laat staan, maar ik kan niet zo snel zien wat.

Voorzichtig zet ik Jessica neer en loop de kamer in. Ik hoor mijn eigen ademhaling scherp en snel. Nu pas merk ik dat ik Sara en Jaylynn nog niet heb horen roepen.

"Meiden?", roep ik.

Geen antwoord.

Ik raak in paniek. Waar zijn ze?

Oké, Caithlynn. Geen paniek. Sluit je ogen en neem in je op wat je hoort, voelt en ruikt.

Langzaam kalmeer ik. Ik hoor niets meer dan de wind buiten door de bomen waait. De geur van het bereidde eten van Julie komt vanuit de keuken.

Plots valt mijn oog op de keukenla.

Het staat open.

Op mijn hoede loop ik er naar toe en kijk er naar. In eerste instantie valt me niet veel op, tot dat ik het lege beschermhoesje vindt van het vlijmscherpe vleesmes.

Opnieuw bekruipt me het gevoel dat er iets niet in de haak is. Waarom staat deze la open?

"Meiden!?", roep ik nu, weer in paniek.

Waar zijn ze?

Ik storm naar boven met Jessica in mijn armen. Ik laat haar geen seconde meer alleen nu.

Ik stop en luister of ik hen toevallig hoor, maar het blijft stil. Ik gooi de kamerdeur van Kate open, maar daar zijn ze niet.

Vervolgens storm ik naar die van Jaylynn en Sara en dan naar die van onszelf. Ook op de badkamer zijn ze niet.

Dan blijft er maar één optie over...

Ik bid en doe schietgebedjes dat ze daar zijn en bovenal in orde...

Trede voor trede ga ik naar boven, bang voor wat ik misschien aan zal treffen. Wie weet wat er met dat mes gebeurd is...

Mijn handen trillen als ik Jessica verplaats naar één arm, zodat ik de andere vrij heb.

Langzaam doe ik de klink naar beneden en luister of ik schuifelende geluiden hoor, maar opnieuw blijft het stil.

Ik doe de deur een stukje verder open, als er ineens een schel gegil klinkt.

Met een ruk gooi ik de deur open, leg Jessica in haar bedje dat gelijk om de hoek staat en sta gereed om een paar rake klappen uit de delen. Maar er komt niets...

"Mama?", hoor ik Sara fluisteren.

"Sara? Jaylynn? Waar zijn jullie?", roep ik zowel bang als opgelucht dat ze geluid maken.

Ik doe het licht aan en schrik als Sara met een mes naar me toe staat. Mijn andere kleine meid ligt onder het bed van Julie.

Sara laat het mes vallen en vliegt in mijn armen. Jaylynn komt onder het bed vandaan en komt ook naar me toe gerend.

"O, god, meiden! Kom hier", fluister ik als ik hun doodsbange en betraande gezichtjes zie.

Een tijd lang knuffel en streel ik ze en fluister dat alles goed is, dat ik er nu ben om ze te beschermen.

Pas als Sara bedaard is begint ze te vertellen.

"Ik was met Jaylynn beneden om tv te kijken, toen we iemand aan het slot hoorden rommelen in de keuken. We schrokken heel erg en ik heb tegen Jay gezegd dat ze naar Julie's kamer moest gaan. Ik heb toen het mes uit de la gepakt en ben achter Jay aangegaan. We kropen allebei onder Julie's bed, maar toen we iemand de trap op hoorden komen ging ik staan om Jay te beschermen. Gelukkig was jij het", snikt ze en veegt haar tranen weg.

"Je hebt heel goed gehandeld, lieverd. Heb je iemand gehoord beneden?"

"Ja. Maar hij is niet naar boven gekomen."

"Hij? Hoe weet je dat het een hij is?"

"De voetstappen waren heel zwaar, zoals die van oom John. Of het was een hele grote, zware mevrouw." Ondanks de spanning moet ze lachen bij het idee.

Ik neem ze mee naar beneden en maak wat te drinken voor hen, terwijl ze langzaam bekomen van de schrik.

Ondanks het feit dat ik niemand meer in huis heb gevonden die er niet hoort, heb ik Jessica toch maar in de box neer gelegd om te slapen. Ik moet zelf ook eerst even bekomen van de schrik.

Ik besluit om geen aangifte te doen, gezien er niet echt sporen van inbraak zijn. Het schiet toch niet op dan.

Na het eten ga ik met Jaylynn en Sara naar boven, omdat ze graag in bad willen. Ik ga op een krukje zitten en kijk dromerig naar mijn twee meiden. Hun gelach verzacht mijn onrust, wanhoop, verdriet en smacht naar Rose. Ik ben blij als ze weer thuis is.

Ik leg mijn armen glimlachend om mijn buik heen en vraag me af of het dit keer weer een meisje wordt. Het zou natuurlijk wel echt in het gezin passen, nog een meisje. Al is een jongen natuurlijk net zo welkom en geliefd.

Ik vraag me alleen af waar we de baby moeten laten... Ik denk dat Kate en Sara op één kamer moeten gaan slapen en de andere kamer de babykamer wordt.

Ik lach. Zijn we groter gaan wonen, hebben we nog steeds ruimte te kort.

De telefoon gaat. Ik glimlach als ik op het display "Heather" zie staan.

"Hé, mam."

"Lieverd! Hoe gaat het met je?"

"Ik red me wel."

"Je klinkt niet echt overtuigend, meisje. Red je het wel alleen?"

"Ik ben niet alleen. Julie en Sara helpen me goed!"

"Gekkie! Je kan de kinderen daar toch niet mee belasten! Geef ons een half uurtje en dan zijn we bij je. Tot zo!"

Nog voor ik er iets tegenin kan brengen hangt ze op.

Ik lach en vertel de kinderen dat oma's zo komen, wat ik moet ontgelden met enthousiaste kreten en gegil.

Gôh... Volgens mij verwennen de oma's hen nooit...

Ik pak een handdoek en til Jaylynn uit bad. De handdoek is nog steeds groter dan zij, dus ik wikkel haar er helemaal in en trek haar op mijn schoot. Ze krult zich op en laat zich koesteren en knuffelen. Mijn mooie meiden... Ik bof.

Sara voelt aan dat ik een beetje verdrietig ben en geeft me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. Ze wordt al zo groot!

Stiekem bekijk ik haar ontluikende vrouwelijke vormen en glimlach. Mijn baby... En dat te bedenken dat we haar kwijt hadden kunnen zijn.

Even krijg ik een rilling en gooi die gedachte snel van me af. Niet meer aan denken! Verleden tijd!

Als de bel gaat merk ik pas dat ik al een half uur in de badkamer zit met mijn kleine meid op schoot, die inmiddels in slaap gevallen is.

Ik hoor Sara open doen en haar oma's begroeten.

Voetstappen komen de trap op en zachtjes gaat de deur van de badkamer open. Tirza staat in de deuropening en bekijkt me onderzoekend.

Ik glimlach flauwtjes, maar niet echt overtuigend.

Ze knikt, komt naar me toe en tilt Jaylynn voorzichtig op. Terwijl ik naar mijn kamer ga, verzorgd Tirza haar kleindochter en legt haar in bed.

"Gaat het wel goed, lieverd?", vraagt ze als ze uiteindelijk naast me komt zitten.

"Jawel. Ik ben gewoon nog een beetje uit mijn doen door alles. Komt wel goed. Gelukkig is Rose alweer bijgekomen."

"Heb je wel geslapen?"

"Slapen? Wat is dat?" glimlach ik.

Tirza lacht. "Nou, ik ben blij dat je nog kan lachen. Of ja... Echt lachen kan ik het niet noemen, maar het lijkt er op."

Ze knipoogt, geeft me een kus op mijn wang en neemt me aan mijn hand mee naar beneden.

Sara zit in haar pyjama op de bank en kruipt tegen me aan als ik naast haar kom zitten. Ik snuif de geur van haar haren op en ben blij dat ik mijn familie nog heb om me hier door heen te slepen.

"We zijn thuis!" roept Julie.

"Hé, meiden, hoe was de film?"

"Leuk", horen we Julie opnieuw roepen. Kate blijft stil.

"Katie, oma's zijn hier, kom je?" roep ik lief en verwacht dat ze blij zal reageren.

In plaats daarvan reageert ze door te zeggen dat ze geen zin heeft.

"Kate! Dat is niet lief. Kom hier en zeg je oma's gedag", roep ik streng.

Ik hoor dat Julie vraagt wat er ineens aan de hand is.

"Laat me met rust", roept Kate boos en stampt opnieuw naar boven.

Ik zucht en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Wat is er toch met dat meisje? Het lijkt wel of ze gewoon niet thuis wil zijn of zo.

"Trek het je niet aan, Caith. Misschien is het gewoon een fase", zegt Heather, maar ik hoor de bezorgde ondertoon in haar stem. "Ik ga wel eens even praten."

Julie komt bij ons zitten en kijkt me veelbetekenend aan.

"Deed ze de hele tijd al zo?"

"Nee, ik weet niet wat er ineens weer is, maar net in de bioscoop was ze echt een plaatje!"

"Saar, weet jij niet wat er met je zusje is? Je had een goede band met haar?" vraag ik aan Sara.

Ze schudt haar hoofd. "Ze wil me niets meer vertellen. Helemaal niets meer. Wat ik ook zeg of doe, ze sluit me buiten. Moet ze zelf maar weten", zegt ze quasi onverschillig maar ook in haar stem hoor ik angst en twijfel.

Ik sla mijn armen om haar heen in een zwijgend gebaar dat ik haar begrijp.

"Katherine!" horen we Heather ineens in paniek roepen boven.

"Mam?" roep ik.

Tirza en ik springen beiden tegelijk op en rennen naar boven.

Wat ik daar aan tref gaat echt mijn petje te boven. Vol verbazing en schok kijk ik naar mijn dochter die het mes dat Sara die middag had in haar handen heeft en naar haar oma richt.

Even sta ik vastgenageld aan de grond. Zo'n klein meisje, tenger en echt nog een kind, staat daar met een mes dat bijna net zo groot is als zij. Mijn dochter! Ze is... gevaarlijk?

Ik schud mijn hoofd en ga voor Heather staan. "Katherine Elisabeth Ducain! Laat onmiddellijk dat mes vallen en wel héél snel", roep ik ontzettend boos. Het is de aller eerste keer dat ik alle drie haar namen noem, inclusief haar achternaam.

Ze schrikt ervan en laat het mes vallen. Daarna barst ze in snikken uit en smeekt ons om weg te gaan.

Ik raap het mes op van de grond en geef het aan Tirza, die het beneden op gaat bergen.

Kate gaat op bed liggen en ik ga naast haar zitten. "Meisje, meisje... Waarom deed je dat nou? Wilde je oma echt pijn doen?"

Ze schudt haar hoofd.

"Waarom deed je dat dan? Weet je hoe gevaarlijk dat is?"

Ze haalt haar schouders op.

"Kate! Praat met mij! Ik ben je moeder, je weet dat je alles bij me kwijt kan", smeek ik nu wanhopig en de tranen lopen over mijn wangen.

"Mama, ga alsjeblieft weg. Ik wil je geen pijn doen", snikt ze hartverscheurend.

Ik trek haar omhoog en op mijn schoot en sla mijn armen strak om haar bevende lichaam heen.

"Je zal me ook geen pijn doen. Ik ken jou toch, meisje. Waarom ben je toch zo bang? Je hebt controle over je eigen acties, schatje. Wat jij niet wil, dat gebeurd ook niet. Wat is er toch met je aan de hand? Ik maak me zo'n zorgen om je."

Kate snikt hartverscheurend. Haar handje grijpt, net als vroeger, een stuk van mijn shirt en ze verbergt haar gezicht tegen mij aan.

Ik kan alleen maar mee huilen. Mijn kind is niet in orde en ik kan haar niet helpen. Ik voel me compleet machteloos.

Na een tijdje wordt het snikken langzaam zachter, tot ze alleen nog maar na snikt. "Wil je praten?", vraag ik zachtjes.

Kate schudt haar hoofd. "Ik ben moe, mama", fluistert ze zachtjes.

"Sluit je oogjes maar. Ik ben bij je. Ik laat je niet los", fluister ik terug en wieg haar heen en weer.

Al die tijd staat Heather naast me, fronsend.

Ik neurie zachtjes en voel hoe het lichaam van mijn dochter langzaam slapper wordt in mijn armen. Een hartverscheurend verdriet overspoelt me als ik naar haar slapende gezichtje kijk.

"Mam...", begin ik maar Heather ziet al aan me dat het niet goed gaat en dekt Kate toe.

Ik krul me op op mijn eigen bed en laat het gaan. De angst, het verdriet om Kate en Rose, de machteloosheid, alles komt er uit.

"Laat maar gaan, lieverd", hoor ik Heather naast me zeggen en voel hoe ze op het bed komt zitten. Haar hand streelt door mijn haar.

Ik leg mijn hoofd in haar schoot en laat me troosten door mijn schoonmoeder. Ik ben zo blij dat ik haar nog heb. Het maakt het gemis om mijn moeder een klein beetje verdraaglijker.

"Het is goed, lieverd. Je kan niet alles alleen. Je mag huilen, dat is niet erg", prevelt Heather.

Langzaam stopt ook mijn gesnik en veeg mijn ogen droog met mijn handen.

"Het spijt me", zeg ik zachtjes.

"Geen sorry! Ik ben blij dat je het liet gaan. Ik vroeg me al af wanneer jouw moment zou komen."

Als ik weer een beetje gefatsoeneerd ben, gaan we naar beneden waar Juie, Sara en Tirza tv zitten te kijken.

"Gaat het, mam?" vraagt Julie bezorgd.

Ik knik en knuffel mijn oudste dochter. Het voelt goed om mensen om me heen te hebben die met me mee leven en me begrijpen.

"Ik ga Jessica even haar laatste fles geven. Zal ik vannacht bij je blijven?", vraagt Julie.

Het zou erg fijn zijn om niet alleen te hoeven slapen vannacht, maar ik weet dat er niet veel goed uit gaat komen als ik Julie toesta naast me te slapen.

"Nee, lieverd. Dank je wel voor je aanbod, maar ik red me wel", zeg ik.

Als de rust is wedergekeerd in huis, ga ik achter mijn laptop zitten.

Heather en Tirza zijn net naar huis gegaan en verder ligt iedereen te slapen. Ik kan mezelf er alleen nog niet toe aan zetten om te gaan slapen, ik ben veel te druk in mijn hoofd.

Een spelletje zal me wel even goed doen. Gedachteloos start ik de site op, kies een ontspannend spel uit en speel.

"Hé, moppie!" staat er onder in mijn scherm.

Esmée!

"Hé, lekker ding. Hoe is het ermee?" vraag ik haar via de chat.

"Ja, lekker hoor. Hoe is het met de kids?" vraagt ze.

"Goed. Drukke dag achter de rug, nu even ontspannen."

"Ja, hoe kan dat nu beter dan met een spelletje, haha. Groot gelijk. Ik heb hetzelfde hoor."

Esmé is één van mijn vriendinnen, die ik een paar jaar geleden via de chat heb ontmoet. Sinds die tijd zijn we bijna onafscheidelijk en vaker samen om gezellig uit te gaan, te kletsen, wat dan ook.

"Hoe was het bij de dokter?" vraag ik.

"Goed, gelukkig. Een gekneusde teen, meer niet."

"Pijnlijk! Maar gelukkig niets ernstigs."

"Hoe is het met Rose? Is ze al weer aan de beterende hand?"

"Ja, gelukkig wel. Ze is al weer wakker. Ze moest nog één of twee dagen blijven ter observatie, maar ik hoop dat het bij één dag blijft."

"Echt? Wat een goed nieuws! Ik ben zo blij voor je! En je zwangerschap? Weet ze het al?"

"Nee, ik heb het nog niet verteld. Ik wil het doen als ze thuis is, als verrassing."

"Snap ik. Nou, hopen dat ze snel thuis is dan. Ik vind het zo leuk! Ik krijg toch wel foto's te zien van jullie baby, hè?"

"Natuurlijk! Wat denk jij nou. Je bent een van mijn beste vriendinnen. Ik zou je niet willen missen tijdens deze hele periode."

"Ah, hartverwarmend", reageert ze en ik moet lachen. Ze weet van de deprimerendste situaties altijd weer iets vrolijks te maken.

"Goed, wijffie, ik ga mijn bed op zoeken. Het is veel te laat en er is morgen weer een klein kereltje die aan mijn bed staat te springen," typt ze.

"Dat is goed, mop. Ik spreek je. Slaap lekker!"

"Slaap lekker, Caith. Love you"

"Love you too."

Glimlachend staar ik naar mijn scherm als Esmé offline is. Ze is een vriendin uit duizenden. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.

Uiteindelijk besluit ik ook om te gaan slapen, sluit alles af en ga in mijn koude bed liggen.

"Alsjeblieft, Rose. Kom snel thuis", fluister ik en val in slaap.

"Mama!" gilt Jaylynn hysterisch.

Ik schiet overeind. Het is niet dat ik sliep, dus wakker schrok ik niet, maar de mate waarin Jaylynn om mij roept gaat door merg en been.

"Jaylynn?" roep ik terug, spring uit bed en ren naar haar kamer toe. Ik glijd op de gang bijna uit door het gladde laminaat. Stuntelend ren ik door naar mijn kleine meid en trek de klink omlaag.

Te laat kom ik er achter dat de deur niet open gaat en loop in mijn haast tegen de deur aan. "Jaylynn? Waarom is de deur op slot? Doe open!" roep ik.

"Mama!" gilt ze opnieuw.

"Jaylynn! Verdomme!" roep ik en weet even niet wat ik moet doen.

"Mama? Wat is er?" roept Julie die naar beneden gestormd komt.

"De deur zit op slot! Er is wat met Jaylynn" zeg ik hysterisch en ram tegen de deur aan.

"Mama!" gilt Jaylynn nog harder en ik hoor haar wild in haar bed bewegen.

"Houd vol, kleintje, mama komt er aan", zegt Julie nu ook en rent naar beneden.

"Jaylynn, wat is er?" probeer ik los te peuteren bij haar, maar ze is veel te overstuur.

"Mama! Help me! Ik wil hier weg", roept ze snikkend.

"Ik kom je halen, liefje. Hou vol. Heb je pijn?" vraag ik haar.

"Ja" snikt ze en mijn hart breekt in tweeën. Dit is nu al de tweede dochter die ik niet kan helpen op het moment dat ze me nodig heeft.

"Waar heb je pijn?"

"Mijn voeten" snikt ze en blijft vragen of ik haar wil helpen.

Na wat een eeuwigheid lijkt komt Julie hijgend boven, met de accuboor in haar handen.

"Aan de kant, mam", zegt Julie en draait de schroeven van het slot los.

Als de laatste schroef op de grond valt geef ik een fikse trap tegen de deur, die met een klap open vliegt.

"Jaylynn! Mijn god" roep ik als ik zie hoe mijn kleintje op haar eigen bed vastgebonden ligt aan handen en voeten.

"Verdomme", roept Julie en snelt achter mij aan en helpt me om de touwen, die om haar polsen en enkels snijden, los te maken.

De tranen stromen over mijn wangen als ik Jaylynn optil en mee naar mijn eigen kamer neem. Snikkend gaan we op mijn bed zitten en ik omklem haar bevende lichaampje stevig.

"Wie doet dit, Julie? Worden wij nou gek? Ik heb toch alles afgesloten?" snik ik.

Ook Julie houd het niet droog en slaat haar armen om ons heen.

Ik voel haar angst en ik weet waar ze aan denkt. "Nee, lieverd. Dat kan niet. Die man is veilig opgeborgen. Hij zal ons niets meer doen", sus ik haar.

"Zo bond hij ons ook vast, mama", snikt ze.

"Dat kan niet! Hij weet niet waar we wonen, komt het huis niet in en hij zou wel gek zijn", zeg ik en voel me zelfverzekerd. Het is Dave echt niet, ik weet het zeker.

Ik voel dat Julie mijn woorden gelooft en wat ontspant.

Jaylynn huilt nog steeds zachtjes, maar beeft al iets minder.

Ik kijk naar haar polsen en zie de striemen die het touw heeft gemaakt.

"Julie, ga even kijken bij Sara en Kate", fluister ik zachtjes.

Haar ogen worden groot van angst als ze zich beseft dat ook Kate en vooral Sara er hetzelfde aan toe kunnen zijn, maar toch gaat ze.

Ik luister naar iedere stap die ze zet en let op eventuele seinen dat er iets niet klopt, maar het blijft stil.

Even later komt ze met Sara en Kate in haar kielzog weer binnen.

Sara is lijkbleek en staart met grote ogen naar haar kleine zusje en naar mij.

"Kom hier, liefje", fluister ik en open mijn vrije arm. Ze komt naar me toe gekropen en verbergt haar gezicht tegen mijn borst.

We zitten een tijdje zwijgend en knuffelend. Al die tijd kijk ik naar Kate, die stilletjes voor zich uit zit te staren.

Vreselijke gedachtes komen in mijn hoofd. Zou zij...? Het zou wel een hoop verklaren...

Maar ik weiger te geloven dat mijn kind zo iets zou doen. Ik weiger het simpelweg.

Het kan niet.

Gewoon niet.

Toch...

"Zijn er nog mensen die in hun eigen kamer willen slapen?" vraag ik om de stilte en mijn gedachtegang te verbreken.

"Nee" zeggen Julie, Sara, Jaylynn en Kate bijna tegelijk.

"Nou, kom hier dan", zeg ik en sla de dekens terug. Iedereen kruipt tegen elkaar aan en op elkaar gepakt liggen we in bed.

Het geeft wel een veilig en warm gevoel.

Kleine Jaylynn vouwt zich op in mijn armen en grijpt mijn pyjamashirt vast. Even krijg ik een flashback van haar als kleine baby. Toen was ze al klein.

Mijn grote meid. Ze doet het zo goed en dan wordt ze op deze manier gestraft. Het is niet eerlijk.

In mijn hoofd vervloek ik diegene die dit mijn dochters aandoet.

Tot de eerste ochtendgloren hun intocht doen lig ik te malen, voor ik eindelijk eens in slaap val.

"Laat mama maar slapen, ik zorg wel dat jullie op school komen", hoor ik Julie zachtjes fluisteren. Ik weet dat ze zachtjes proberen te doen, maar als moeder hoor je alles en dus ook dat ze uit bed kruipen om naar school te gaan.

"Ik wil niet naar school, Julie", fluistert Jaylynn zeurend.

"Je gaat gewoon lekker naar school. Vanavond mag je weer slapen", zegt ze en ik hoor het gevecht dat Julie met Jaylynn aan gaat om haar de badkamer in te krijgen. Stiekem moet ik lachen. Als Jaylynn iets niet wil, dan laat ze je dat ook wel merken.

Het zal goed voor haar zijn om naar school te gaan en even met leeftijdgenootjes te spelen.

Ergens in de verte hoor ik hoe ze zich klaarmaken en uiteindelijk vertrekken, maar ik ben te moe om uit bed te komen en ze een fijne dag te wensen.

Nog voor de deur in het slot valt slaap ik al weer.

Ik schrik wakker.

Hoe laat is het?

Slaperig kijk ik op mijn wekker en zie dat het al twee uur is. Twee uur al?!

O jeetje er is nog zo veel te doen!

Kreunend kom ik overeind en wacht even tot de golf van duizeligheid weg trekt.

Uiteindelijk wordt die minder, maar te laat. Een golf van misselijkheid overspoelt me en ik moet me naar de badkamer haasten om niet alles onder te spugen.

"Gaat het, mam?" vraagt Julie die blijkbaar naar boven is gekomen.

"Ja, de baby", kreun ik en veeg mijn mond af. Snel neem ik een paar slokken water en zucht. Dat is dus één van de dingen die ik niet mis aan zwanger zijn. Bah.

Julie kijkt me lachend aan. "Leuk, hè?"

"Lach jij maar. Ik zie jou nog met je lijkbleke gezicht op de bank hangen", grinnik ik.

Ze steekt haar tong naar me uit en lacht.

"Hoe is het vanmorgen gegaan?" vraag ik.

"Goed hoor. Jaylynn had alleen wat moeite met naar school gaan, maar ik denk dat het uiteindelijk wel goed gegaan is. Ik heb nog steeds niets gehoord."

"Dan zal het wel goed zijn. En Kate?"

"Heel stil. Ze heeft geen woord gezegd. Omdat ik hen naar school heb gebracht heb ik ook niet echt kunnen zien of er iemand is die haar benaderd."

"Nou dat komt wel weer. Dank je wel, lieverd."

"Graag gedaan. Ga je zo naar mam?"

"Ja, ga je mee?"

"Nee, ik denk dat het goed is als jullie even wat alleen-tijd hebben", knipoogt ze. "Ik ga later wel."

"Zou jij aangifte willen doen over vannacht? Ik weet dat het niet veel zin heeft, maar misschien komt het nog wel van pas", vraag ik en kijk haar verontschuldigend aan.

Ze haalt haar schouders op. "Geen probleem. Moet ik de rest ook maar vertellen?"

"Ja."

"Is goed, mama. Komt voor elkaar."

Ik maak me klaar om naar het ziekenhuis te gaan, kus Julie gedag en rijd gedachteloos naar het ziekenhuis toe.

"Hé, schat", zegt Rose vrolijk, maar haar glimlach veranderd direct in een bezorgde blik als ze mij ziet. "Wat is er aan de hand?"

"Hé, liefste", zeg ik en kus haar. Het voelt zo goed om haar lippen op die van mij te voelen. Zo veilig, zo thuis.

Ik houd het opnieuw niet droog. Tranen stromen over mijn wangen als Rose me vastpakt en me probeert te sussen.

"Kate?", vraagt ze.

"Ook", snik ik en begin het hele verhaal van gister te vertellen.

Kate die met een mes dreigde, Jaylynn die vastgebonden op het bed lag, de angst van ons allemaal.

"Hoe kon die deur op slot zijn? Heb jij de sleutel er weer in gestoken?" vraagt Rose. Haar gezicht is vertrokken in een diepe frons en in haar ogen ligt grote onrust.

"Nee! Ik snap er niets van. De sleutels liggen nog steeds in het bakje bij ons in de kast", zeg ik.

"Weet je dat zeker? Heb je gekeken?" vraagt ze.

Daar heeft ze een punt... Ik was zo bezig met Jaylynn en de veiligheid van de kinderen dat ik niet echt gekeken heb. Ik ben er gewoon vanuit gegaan dat ze daar nog zijn.

"Caithlynn!", zegt ze berispend, maar glimlacht snel als ze ziet hoe schuldig ik me voel.

"Ik kom mee naar huis vandaag. Niemand kan me tegen houden. Ik wil bij mijn gezin zijn."

"Alleen als het mag, Rose. Eerder neem ik je niet mee", zeg ik en knuffel haar. "Hoe voel je je?"

"Goed, voor zover ik me goed kan voelen. Mijn ribben doen behoorlijk pijn, maar het is niet iets waar ik niet overheen kom."

"Dat is al een zorg minder. Wat zeggen de artsen?"

"Dat mevrouw nog één nachtje hier moet blijven", zegt een stem ineens achter ons.

Haar arts kijkt glimlachend op ons neer en schud mijn hand.

"We willen zeker weten dat de wonden goed genezen, dus we houden haar nog één nacht hier voor de zekerheid. Het spijt me, ik weet dat je graag naar huis wil", zegt hij en glimlacht naar Rose, wiens gezicht op onweer staat.

"Het geeft niet, liefje. Morgen kom ik je halen en dan zal ik je vertroetelen tot je weer naar het ziekenhuis vlucht", zeg ik glimlachend.

Ze moppert iets dat ik niet kan verstaan en lach. Ze is in ieder geval zichzelf nog.

We praten nog een tijdje over wat er vannacht gebeurd is als Rose zegt: "Caith, luister. Ik weet dat ik heb gezegd dat ik nog graag een baby wil van je, maar misschien is het geen goed moment nu. Stel dat je zwanger raakt... dan heb je veel te veel stress. Straks krijg je een miskraam. Laten we het maar even niet doen."

Het voelt als een klap in mijn gezicht. "Maar..."

"Nee, Caith. Ik weet wat ik heb gezegd, maar het is beter van niet."

"O, oké", zeg ik zachtjes en voel hoe de wereld onder mijn voeten vandaan valt. Wat nu? Ik kan de baby niet weg laten halen, toch? Ze wilde zo graag een kind en nu...

"Ik moet de kinderen van school gaan halen", zeg ik zachtjes en kus Rose voorbij.

"Caithlynn, wat is er?" vraagt Rose en kijkt me onderzoekend aan.

"Niets. Ik zie je morgen, oké?"

"Kom je vanavond niet meer?"

"Nee, ik wil bij de kinderen blijven. Julie komt als het goed is wel nog even."

Ik zie de teleurstelling in haar ogen, maar ik kan haar even niet gerust stellen. Ik probeer uit alle macht de stukjes van mijn gebroken hart aan elkaar te houden.

Ik kus Rose gedag en ga weg, zonder nog één keer om te kijken.

"Caithlynn", hoor ik mijn vrouw me nog na roepen.

Als ik in de auto stap houd ik het niet meer. Tranen stromen over mijn wangen en ik snik hartverscheurend en onophoudelijk. Wat moet ik nu dan toch?

Rose wil de baby niet.

De impact van die uitspraak dringt nu pas echt tot me door.

Ze wil het niet... Galmt het door mijn hoofd.

Ik klem mijn armen om mijn buik heen en snik.

Ik zal moeten gaan kiezen. Of de baby, of Rose...

Als verdoofd droog ik mijn tranen en rijd naar huis. Ik weet al niet meer hoe ik thuis ben gekomen als ik naar binnen ga.

"Mam?" vraagt Julie als ze mijn rode ogen ziet.

Ik glimlach naar haar en besef me dat ik de kinderen van school moet gaan halen.

"Is er wat met mama?" vraagt ze bezorgd en staat al op.

"Nee! Nee, ze is in orde. Ze mag morgen naar huis", zeg ik mat en trek de deur weer achter me dicht.

Op het schoolplein luister ik naar alle lachende en kletsende moeders, maar staar voor me uit. Het enige dat door mijn hoofd spookt is: Wat moet ik doen? Hoe moet dit verder?

Ik voel me machteloos en radeloos.

Kiezen tussen de liefde van mijn leven of mijn kind... Dat kan ik toch niet!

Misschien hoef ik niet te kiezen! Denkt het hoopvolle stemmetje in mijn hoofd.

Ach, je hoorde toch wat ze zei! Ze wil het niet, zegt de andere, overheersende, stem in mijn hoofd.

"Mama, de juffrouw wil dat je even komt", hoor ik Jaylynn ineens zeggen.

Ik heb haar niet aan zien komen en kijk haar glimlachend aan. Met mijn dochter aan mijn hand loop ik naar haar klasje toe en schudt haar juf de hand.

"Hallo, Caithlynn."

"Hoi", zeg ik. Ik heb nooit echt een klik gehad met haar. Ik snap ook niet dat Jaylynn zo weg van haar is, maar goed.

"Ga zitten", gebied ze en zegt tegen Jaylynn dat ze even moet gaan spelen.

Ik doe wat ze zegt en neem plaats aan het bureau.

"Ik maak me grote zorgen om Jaylynn. Ze is vaak heel afwezig en moe en ik heb vandaag de verwondingen aan haar polsen en enkels opgemerkt. Gaat alles wel goed thuis?", vraagt ze.

"Ja, prima", antwoord ik kort.

"Weet je het zeker? Is het misschien een idee om eens met iemand te gaan praten?" vraagt ze.

"Ik zeg toch dat er niets aan de hand is. Er gebeuren inderdaad dingen thuis, maar die worden al behandeld" zeg ik kortaf.

"Oké, sorry. Maar ik dacht gezien het feit dat je politieagente bent, misschien zie je wat te vaak geweld of zo?"

"Wat suggereert u?"

"Nou, ik vraag me af waar die striemen rond Jaylynn's polsen en enkels vandaan komen. Misschien dat u daar meer van weet?"

Ik voel hoe mijn bloed begint te koken. Alsof ik mijn kind pijn zou kunnen doen! Alsof ik het niet erg genoeg vind wat er allemaal gebeurd! Alsof ik me niet schuldig voel dat ik Jaylynn en Kate niet kan beschermen!

Maar ik houd me in.

"Ik zeg u net dat ik weet waar het door komt en dat het behandeld wordt."

"Weet u dat zeker?"

"Alsjeblieft, houd op. Ik heb allang aangifte gedaan bij de politie, ook al ben ik zelf een agente. Ik snap dat u zich zorgen maakt, maar ik ben prima in staat om zelf voor mijn kind te zorgen."

Haar juf knikt, maar lijkt niet gerust gesteld. Ik denk ook niet dat ik daar voor kan zorgen. En ik weet ook niet of ik daar nu zin in heb.

"Jaylynn, liefje, kom je mee?" vraag ik.

Ze komt op me af gelopen en slaat haar armen om mijn benen heen. "Ik houd van mijn mama."

Ik smelt en til haar op. Zonder naar haar juf te kijken loop ik met haar de deur uit.

Even was ik vergeten wat er in het ziekenhuis gebeurd is, maar zodra ik de frisse lucht in kom, valt het weer binnen als een bom.

"Is mama al thuis?" vraagt Jaylynn.

Ik schud mijn hoofd. "Nee, liefje. Morgen is mama er weer."

"Echt waar? O! Dan ga ik een tekening voor haar maken", zegt ze beslis en knikt vastbesloten met haar hoofdje.

Kate speelt op het schoolplein en komt naar ons toe als ze ons aan ziet komen. "Waar waren jullie nou?"

"Ik moest even bij de juf van Jaylynn komen", zeg ik.

"Ja, mama kreeg straf", grinnikt Jaylynn en ik glimlach naar haar.

"Doe normaal", zegt Kate bokkig en krijgt van mij een tik op haar billen.

"Doe jij maar normaal."

Afwezig luister ik naar het gebabbel van Kate en Jaylynn over school en grijp af en toe in als ze weer eens kibbelen. Ik vraag me echt af wat dat toch is tussen die twee. Ik heb ze al zo lang niet meer samen zien spelen dat ik me niet meer kan herinneren wanneer de laatste keer was.

"Hé, Julie! Waar is Jessica?" vraagt Jaylynn als we thuis komen.

"Ook goede middag", lacht Julie en tikt op haar eigen wang om aan te geven dat ze een kusje van haar zusje wil.

Ze kijkt naar mij en fronst als ze mijn afwezige blik ziet. "Gaat het?" vormen haar lippen geluidloos.

Ik reageer er op met een flauwe glimlach en richt me op het avond eten.

Mijn gevoel over morgen is heel dubbel. Ik wil dolgraag dat mijn vrouw thuis komt, maar ik zie op tegen het feit dat ik haar moet vertellen dat ik zwanger ben. Ik ben bang dat ze het niet goed zal oppakken.

We eten makkelijk, dus ik ben zo klaar met koken. Opnieuw luister ik naar het geklets van mijn meiden en voel me een klein beetje beter. Ze brengen in ieder geval licht hier in huis.

"Hé, willen jullie me helpen om Jessica in bad te doen?" vraagt Julie na het eten.

Natuurlijk wil iedereen het en kunnen ze ineens heel goed de afwas doen en opruimen.

Ik lach naar Julie. "Moet je vaker doen!"

Ze knipoogt naar me en kijkt me bezorgd aan.

Ik glimlach geruststellend naar haar, maar ik zie aan haar dat ze me niet gelooft.

Wat is ze toch groot geworden... een paar jaar geleden was ik er mee weg gekomen.

Als iedereen boven is ga ik voor de tv zitten en zap wat langs kanalen.

Alsof het zo gepland is gaat bijna iedere zender over kinderen of baby's of zwangerschappen.

Opnieuw voel ik de tranen achter mijn ogen prikken en laat ze lopen.

"Ik wist dat er wat was!" zegt Julie die ineens naast me staat.

Ik schrik en begin dan nog harder te huilen, omdat ze me nu toch al betrapt heeft.

"Waar is Jessica?" vraag ik tussen mijn snikken door.

"Sara is met haar in bad, ze is oud genoeg. Wat is er nou, mam? Ik maak me zorgen om je."

"Ach, kindje, het wordt me gewoon even te veel."

"Caithlynn, ik ben oud genoeg om je verhalen aan te horen. Ik ben geen zestien meer", berispt ze me.

Ik zucht. "Dat weet ik, maar je zal altijd mijn kleine meisje blijven. Ik moet er gewoon nog steeds aan wennen dat je zelf al moeder bent en niet meer het kleine meisje van toen."

Ze glimlacht lief naar me en omhelst me. "Dus, vertel op."

"Het is je moeder."

"Wat is er met haar?"

"Ze heeft weken lang op me in lopen praten dat ze nog graag een kindje van mij wilde en ik heb toegegeven. Maar vandaag zei ze niet meer te willen, omdat ze de stress te gevaarlijk vindt."

"Heb je haar verteld dat je zwanger bent?"

"Nee."

"Waarom niet?"

"Dat wilde ik doen als ze thuis komt, maar nu durf ik het niet meer."

"Mam! Serieus! Alsof mama haar rug naar de baby zou keren! Ze weet niet dat je zwanger bent, vindt je het gek dat ze dan zo reageert? Als je nog niet zwanger was geweest dan had ze gelijk gehad, ja. Maar nu moeten jullie toch juist sterk staan om dit kindje een warm thuis te geven? Je weet net zo goed als ik dat ze nooit zo zou reageren."

Ik staar naar mijn handen. Ergens heeft ze wel gelijk, denk ik. "Het sneed me gewoon in mijn ziel."

"Dat snap ik ook wel! Maar ze had die opmerking nooit gemaakt als ze had geweten dat jullie nog een kindje krijgen!", zegt Julie en pakt mijn handen vast, die zenuwachtig aan elkaar wriemelen. "Vertel het haar morgen gewoon, oké? Ze zal echt niet boos reageren, dat weet ik zeker."

Ik glimlach dankbaar naar Julie en druk een kus op haar wang. "Dank je wel, lieverd. Ik vergeet soms gewoon dat je al volwassen bent."

"Dat weet ik", glimlacht ze en springt op als Jaylynn boven aan de trap roept dat Jessica klaar is.

Ik laat de woorden van Julie even tot me bezinken. Ze heeft gelijk. Rose zal nooit boos worden omdat we een kindje krijgen. Zij was juist degene die het het liefste wilde. Als ik nog niet zwanger was geweest dan waren we er waarschijnlijk nog even niet mee door gegaan, maar ik ben nu eenmaal wel zwanger en ik ben er blij mee ook. Een klein leven in mijn buik, even weer genieten van de kleine dingen. De eerste schopjes, het eerste contact, de kleine kleertjes, de nachtelijke uren, de eerste stapjes, woordjes, etc.

"Ja, kleintje, je komt wel in een vreemde situatie terecht hoor. Maar we houden onvoorwaardelijk van je", zeg ik, terwijl ik mijn hand geruststellend op mijn buik leg.

'S nachts lig ik in mijn bed en staar naar het plafond. De slaap kan ik maar niet vatten. Ik ben constant alert op verdachte geluiden en ben bang voor de veiligheid van mijn meisjes.

Net als mijn ogen zwaar worden hoor ik iemand praten. Het duurt even voordat ik door heb waar het vandaan komt en wie het is.

De babyfoon onder mijn kussen praat. Dat betekend dat het Kate is die wakker is.

"... Nee, ik wil niet."

"... Ik zeg toch ik wil niet!"

"... Nee! Ze waren heel erg bang vandaag!"

"... Laat me met rust!" hoor ik het jammerende stemmetje van mijn dochter.

Mijn nekharen gaan recht overeind staan. Wie is dat? Wie valt haar lastig? Ik grijp de knuppel onder mijn bed alvast stevig vast en ga op de rand van mijn bed zitten.

"... Laat me slapen, ik ben moe. Ik wil dit niet", zegt ze weer. Ik hoor het verdriet in haar stemmetje.

Oké, genoeg. Ik ga eens en voor altijd uitvinden wie dit is.

Met de knuppel stevig in mijn hand loop ik zachtjes naar Kate's kamer toe en gooi de deur open.

Er is niemand.

Tot mijn verbazing komt Kate zelfs slaperig overeind. "Hé, mam. Wat is er?", vraagt ze met een slaperige stem.

"Met wie was je net aan het praten?", vraag ik.

"Niemand. Ik sliep", gaapt ze.

"Was je aan het dromen?"

"Nee hoor."

"Sorry, liefje. Ga maar weer lekker slapen. Ik hou van je", fluister ik en sluit de deur weer.

Word ik nou gek? Ik kon toch zweren dat ik Kate hoorde praten?! Misschien droomde ze wel en praatte ze in haar slaap. Ik weet anders geen andere verklaring.

Zuchtend slof ik terug naar mijn bed, hopend dat ik nu wel kan slapen. Ergens weet ik dat het toch niet gaat lukken, maar hoop mag een mens houden, toch?

Net als ik weer in bed lig, hoor ik in de kamer naast me voetstappen.

Even bevries ik.

Niet weer...

Ik spring uit bed en haast me naar de kamer van Jaylynn. Heel bang dat de deur weer op slot zit duw ik de klink naar beneden...

Maar gelukkig gaat hij open.

Jaylynn zit in het midden van haar kamer te spelen met haar poppen.

"Meisje! Wat doe je uit bed? Je moet slapen", zeg ik verbaasd en kijk op de klok. Niet echt de tijd om te spelen.

"Is het al morgen, mama? Ik wil niet slapen. Straks zit ik weer vast", zegt ze zachtjes.

Mijn hart breekt.

"Lieverd toch! Komt hier", zeg ik en knuffel haar. "Waarom ben je niet naar mij toe gekomen als je bang bent?"

"Jij was aan het slapen."

"Nee, helemaal niet! En al sliep ik, dan mag jij mij altijd wakker maken, kleine meid."

"Mag ik in jouw bedje slapen, mama?" vraagt ze zachtjes.

"Natuurlijk! Kom maar."

Ik denk Jaylynn toe en kus haar warme voorhoofdje.

"Ik vind jou lief", fluistert ze. Mijn hart smelt. Wat houd ik toch ontzettend veel van mijn mooie dochters.

Zachtjes streel ik haar haren tot ze in een diepe slaap is.

Natuurlijk kan ik nog steeds niet slapen. Zuchtend bedenk ik me dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken vannacht. Misschien morgen, als Rose er weer is.

Ik ga recht op zitten, pakt mijn laptop erbij en ga een spelletje spelen.

Tot mijn verbazing is Esmée ook nog online! En dat zo laat?

"Hé, meisje. Wat doe jij nog op om dit tijdstip?"

"Ik? En jij dan? Je bent zwanger! Heeel snel terug naar je bed jij!", moppert ze.

Ik grinnik. Ik hoor haar stem zelfs als zegt ze het niet hardop.

"Ik kan niet slapen. Lig al de hele nacht wakker. Ik ben doodsbang."

"Waarvoor?!" vraagt ze.

Ik leg het hele verhaal van de voorgaande avond uit en ook maar gelijk mijn gesprek met Rose over een zwangerschap.

"Jezus, meisje toch! Heb je aangifte gedaan? Heb je sporen gevonden van inbraak? Is Jaylynn oké? En jij? O, mijn god, lieffie, wat moet jij bang zijn!"

"Wat een hoop vragen, hihi! Natuurlijk heb ik aangifte gedaan. Of ja, eigenlijk Julie. Ik moest naar Rose toe. Alsof dat gezellig was... maar goed. Jaylynn is oké, een beetje bang. Ze slaapt naast me op dit moment. Ik.. ach ja, red me wel."

"Je red je helemaal niet. Ik ken je toch! Ik kom morgen naar je toe, oké?"

"Rose komt morgen thuis."

"Dus? Ik ben er om een uur of negen. Ik ga nu nog even een paar uurtjes slaap pakken. Houd je taai, wijffie. Ik hou van je, oké? Hou nog even vol."

Ik zucht. Wat moet ik toch zonder haar.

"Is goed. Tot morgen. Hou ook van jou."

Misschien moet ik maar gewoon negeren wat er allemaal door mijn hoofd gaat en gewoon gaan slapen. "Gewoon gaan slapen". Was het maar zo makkelijk.

Ik klap mijn laptop maar weer dicht en ga liggen. Ik draai met mijn gezicht naar Jaylynn toe en kijk naar hoe ze slaapt. Zo vredig en gelukkig. Haar roze wangetjes zijn zelfs in het donker nog te zien.

Net haar moeder. Zo mooi.

Eindelijk, na heel wat uren slapeloosheid, vallen mijn ogen dan toch dicht.

"Mama, mama! Tante Esmée is aan de deur!" roept Jaylynn van beneden.

Ik schrik wakker en kijk op mijn wekker. Negen uur! Shit! Ik ben vergeten mijn wekker te zetten!

Wacht eens... Jaylynn nog thuis? O, nee! De kinderen! School!

Ik sla mijzelf voor mijn hoofd en stap uit bed. Scheldend op mezelf ga ik naar beneden en open de deur.

"Goedemorgen, zonnetje. Lekker geslapen?", vraagt ze met een sarcastische ondertoon als ze mijn chagrijnige gezicht ziet.

"Ik ben vergeten mijn wekker te zetten. Nu zijn Kate en Jaylynn niet naar school", zucht ik boos op mezelf.

"Ah, joh. Dat kan toch gebeuren? Bel de school en leg het ze uit."

"Ik heb gister al problemen gehad met de juf van Jaylynn. Ze verdacht me ervan Jaylynn te mishandelen."

"Wat?"

Ik trek Jaylynn naar me toe en laat Esmée haar polsen zien. De ogen van Esmée worden groot. "Jezus", fluistert ze.

"Dat heb ik niet gedaan hoor! Dat kwam door die touwen", zeg ik.

"Dat weet ik toch! Meisje toch", zegt ze en aait Jay over haar hoofd.

Ik duw de deur achter haar dicht en zeg tegen Jaylynn dat ze moet gaan spelen.

"Vind je het erg om even mee naar boven te gaan? Ik ga me even aankleden en opfrissen."

"Natuurlijk niet."

Kletsend over haar kinderen volgt ze me.

"Maar vertel. Rose wil geen kinderen meer?"

Mijn gezicht wordt somber. "Nee. Ze wil het niet meer. Ze vindt het te gevaarlijk met alles wat er aan de gang is."

"Ze weet toch nog niet dat je in verwachting bent?"

"Nee."

"Nou, dan! Dat veranderd de zaak toch? Ik weet zeker dat ze, zodra jij vertelt dat je zwanger bent, heel blij zal zijn."

"Denk je?"

"Ja."

"Zei het je toch", hoor ik Julie ineens zeggen.

"Hé, lieverd! Wat doe jij nog thuis?"

"Ik ben weer naar huis gekomen. Ik kan me niet concentreren op mijn werk. Ik blijf Jaylynn voor me zien."

"Och, meisje toch. Nou, geniet dan maar lekker van je kleine spruit."

"Dank je", knipoogt ze en gaat naar haar kamer, met Jess in haar armen.

"Ik weet het gewoon niet. Het is gewoon allemaal te veel. Dat gedoe met Kate, de enge dingen die hier in huis gebeuren, het ongeluk van Rose, mijn zwangerschap... Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet", zeg ik zachtjes en voel de tranen branden achter mijn ogen.

"Kom hier", zegt Esmée en klopt naast zich op het bed.

Ik ga zitten en laat een traan lopen.

Teder veegt ze hem weg en kijkt me medelevend aan. "Ik heb het zo met je te doen. Als er ook maar iets is dat ik voor je kan doen, dan zeg je het me, oké?"

Ik knik en barst in tranen uit. Onophoudelijk en hartverscheurend snik ik en val in de armen van mijn lieve vriendin.

Ze wiegt me heen en weer en troost me met lieve woorden.

Langzaam voel ik me weer wat opknappen. Soms is het gewoon fijn om alles te laten gaan en het heel even bij iemand anders neer te leggen. Al is het maar voor een paar minuten.

"Kijk me eens aan", zegt Esmée en tilt mijn hoofd op. "Je bent zo sterk en dapper, meisje. Na alles wat jij al meegemaakt hebt en nu doormaakt ben je nog steeds die lieve en gezellige Caithlynn zoals je was. Je moet niet zo streng zijn voor jezelf. Je mag best eens huilen. Niemand vindt dat vreemd hoor."

Ik glimlach dankbaar naar haar en kus haar wang zachtjes.

"Wat heeft dit te betekenen?", klinkt de stem van Rose ineens.

Ik schrik en kijk naar de deuropening. Mijn hart maakt een sprongetje. Ze is thuis!

Wacht eens.. ze is thuis?

"Rose! Wat doe jij nou hier?" vraag ik blij, spring op en wil haar omhelzen, maar ze houdt me tegen.

Verbaasd kijk ik haar aan.

"Wat heeft dit te betekenen?", vraagt ze nogmaals.

"Wat?"

"Dit?" vraagt ze en wijst naar Esmée en mij. Ineens besef ik me wat ze bedoelt.

Ik zit nog in mijn bh, in de armen van mijn beste vriendin en kus haar op haar wang op het moment dat Rose binnen komt... oeps.

"O! Rose! Dat was niet wat je denkt dat het was! Echt niet! Ze was me aan het troosten!" roep ik geschrokken en Esmée valt me bij.

Het gezicht van Rose staat op onweer.

"Hoe kom je hier? Ik zou je ophalen!"

"Ik heb de taxi gepakt als verrassing. Nou, blijkbaar maar goed ook", zegt ze boos.

"Rose, het was echt niets", zeg ik wanhopig.

"Ik ben hier heen gekomen, omdat Caithlynn wel een hart onder de riem kon gebruiken", zegt Esmée.

Rose draait haar hoofd met een ruk naar haar toe. "Eruit", zegt ze. Haar stem is ijskoud.

"Rose!" roep ik verontwaardigd. Ze kijkt me aan met ogen die bijna vuur spuwen.

O jeetje, ze is echt woest!

"Geeft niet, lieverd. Ik ga wel even. Ik denk dat jullie dit even uit moeten praten", zegt Esmée tegen mij en wil me omhelzen.

Op het moment dat ze daar aanstalten toe maakt, gaat Rose tussen ons in staan, maar door de kleine ruimte die nog over was tussen Esmée en mij, duwt ze me per ongeluk achteruit.

Achter me staat een laars van mij op de grond, waardoor ik mijn evenwicht verlies. Om mijn val op de vangen, draai ik me vliegensvlug om, maar er is niets op die hoogte om me vast te houden, waardoor ik op het bed val. De rand van het bed komt precies in mijn buik terecht.

Verstijfd blijf ik liggen en ik hoor Esmée een kreet van afschuw geven.

"Mam? Wat is er?" hoor ik Julie roepen en naar beneden stuiven. "Mama! Wat doe jij nou hier?" vraagt ze aan Rose.

Dan pas ziet ze mij versteend op bed liggen en komt naar me toe gerend.

"Mama, gaat het?" vraagt ze me en helpt me voorzichtig omdraaien. Door de klap op mijn buik werd alle lucht uit me geperst en langzaam probeer ik weer adem te halen.

"Wat was dat?", vraagt Julie boos aan Rose.

"Wat dat was? Wat waren zij aan het doen dan?" reageert ze boos terug.

"Esmée was hier om mam te troosten! Wat denk je wel niet? Hoe kan je je vrouw zo op het bed duwen! Het is jouw schuld als ze nu een miskraam krijgt", roept Julie woest.

Te laat beseft ze zich wat ze net heeft gezegd. Even wordt het helemaal stil in de kamer.

"Ben je zwanger?" vraag Rose uiteindelijk.

"Ja."

"Het spijt me. Ik duwde je niet expres!"

Ik reageer er niet op en bevoel mijn buik. Behalve pijn aan de buitenkant, door de houten rand, voel ik niets vreemds.

"Hoe haal je het in je hoofd, Rose!" roept Julie boos. Ik heb haar nog nooit zo woest gehoord.

"Praat niet zo tegen me, ik wist het toch ook niet! Het was niet mijn bedoeling," roept ze terug.

"Al was ze niet zwanger geweest, dan nog doe je dit niet! Wat bezielt je! Je had haar moeten geloven. Er is helemaal niets gebeurd tussen Esmée en mam, ik was er bij!"

Rose zwijgt en kijkt van mij, naar Julie, naar Esmée en weer terug naar mij. Ze komt op me af gelopen, gaat op het bed zitten en streelt mijn haren.

Ik sla haar hand weg en probeer overeind te komen. Julie helpt me en ik hoor Rose achter me mompelen dat het haar spijt.

Ik sta voorzichtig op en voel een pijnscheut bij iedere stap die ik zet.

Esmée ondersteund me aan mijn andere arm en vraagt of het niet verstandig is om even naar de dokter te gaan vandaag.

Ik schud mijn hoofd. Ik wil er niets van weten. Het had een mooie dag kunnen worden vandaag, maar in plaats daarvan heb ik nog een zorg aan mijn hoofd erbij. Straks krijg ik een miskraam... Of erger nog.. is de baby beschadigd door de klap.

Ik voel de tranen branden achter mijn ogen. Ik ben woest... en verdrietig tegelijk.

"Caithlynn", hoor ik Rose zachtjes vragen, maar ik schud mijn hoofd dat ik even niet wil en kan praten.

Ineens schiet er een pijnlijke steek door mijn buik heen, die me laat dubbelklappen. Ik kreun het uit en hoor iedereen bezorgd mijn naam roepen.