"Mama!"

Ik zit rechtop in bed als ik wakker word van de angstkreet van Jaylynn. Voor de zoveelste keer in weken is het helemaal mis. "Mama," jammert ze.

Ik sta op en snel naar haar kamer toe, waar ze helemaal opgekruld en bevend in haar bedje ligt.

"Kom hier," geeuw ik en trek haar tegen me aan. Ik ga bij haar op het bed liggen en wieg haar heen en weer, tot ze opnieuw in slaap valt.

Ik weet dat ze nog een paar keer wakker zal worden, dus ik zucht en blijf maar bij haar. Anders blijf ik in en uit bed gaan. Misschien krijg ik zo nog wat rust.

Ik dommel in en drijf steeds verder weg met mijn gedachtes als ik ineens vaag een geluid hoor. Alsof iemand mijn dochters naam roept, maar ik ben te ver weg om het volledig te bevatten geloof ik.

Plots klinkt er een gil. Hoog, schel, hard.

Jaylynn begint te gillen, schiet overeind en ook ik zit recht op in bed. Wat was dat?

Mijn hartslag gaat als een razende te keer en ik ben klaar wakker.

"Caithlynn?" hoor ik Rose roepen en hoor haar naar ons toe komen. "Wat was dat? Was jij dat?"

"Ik weet niet, ik sliep net weer. Ik weet niet wat het was," zeg ik in paniek en probeer Jaylynn te sussen, die helemaal over haar toeren is.

Rose loopt naar het raam, opent hem en kijkt naar buiten of er wat te zien is. Ik zie haar turen, maar waarschijnlijk is er niets te zien, zoals gewoonlijk.

Er zijn wel vaker rare dingen gebeurd. Kloppen op deuren beneden, tikken op ramen, gegil, gehijg. Het is alsof we levende figuren in een horrorfilm zijn. We weten niet wie het is of wat hij of zij wil, maar het lijkt alsof het vooral aan Jaylynn gericht is. Haar ramen worden geterroriseerd met stenen, gekras van nagels, gehijg in haar kamer.

"Nu is het genoeg. Jaylynn krijgt Sara's kamer. Eens kijken of het dan veranderd," zegt Rose stellig en trommelt Sara uit bed, die geeuwend in haar zusjes kamer verschijnt.

Ze kruipt onder Jaylynn's deken en slaapt gewoon weer verder. Lachend til ik Jaylynn op en stop haar in Sara's warme bed.

"Probeer hier maar eens lekker te slapen," fluister ik en druk mijn lippen op haar voorhoofd. Ze is klam van het zweet.

Ik blijf bij haar tot ik zeker weet dat ze opnieuw in slaap is gevallen en ga naar Sara toe. "Weet je zeker dat je hier goed ligt?" vraag ik bezorgd.

"Ja, mam. Ik sliep net weer," zucht ze.

Ik lach. "Oké, meisje. Slaap lekker." Ik kus haar voorhoofd en kruip weer onder de dekens, naast Rose, die me bezorgd aan kijkt.

"Ik vraag me af wie of wat Jaylynn zo terroriseert. Die gil was volgens mij in de wijde omtrek nog te horen. De kippenvel stond op mijn armen."

"Nou, vertel mij wat. Mijn hart zat letterlijk in mijn keel van de schrik. Ik snap er niets van. Er is niets te zien en toch zijn de geluiden er wel."

Ik kruip tegen mijn vrouw aan en sluit mijn ogen. Al die nachtelijke uurtjes breken me meer op dan toen ik jong was. Niet dat ik nu oud ben, maar ik voel het wel.

Dat wordt nog wat als we nog een kindje krijgen... Wéér die nachtelijke voedingen, luiers, huilbuien... Maar ja. Het is het uiteindelijk wel waard.

"Kom, meisjes! Dan gaan we verf uitzoeken," roep ik de volgende morgen onder aan de trap. Ik hoor de kleine voetjes van Jaylynn opgewonden op en neer rennen om zich aan te kleden. De voeten van Sara en Kate daar in tegen gaan langzaam en schuifelend.

Ik lach. "Kom op, meiden. Het is ook voor jou, Saar."

"Ja, mam," reageert Sara zuchtend.

"Waarom moet ik mee? Het is niet eens voor mijn kamer," jengelt Kate, maar ik negeer haar. Ik heb geen zin in dit strijdlustige gedoe op de vroege morgen. Eigenlijk nooit. Maar ja, het is nu eenmaal een kind van haar moeder zullen we maar zeggen.

"Mama, mama, mag mijn kamer weer roze?" roept Jaylynn en rent de trap af.

Nog voor ik "Voorzichtig," kan roepen is het al te laat. Ik hoor haar struikelen en van de trap af rollen.

Van schrik bevries ik even en het blijft verdacht stil in de gang.

"Jaylynn," roep ik, trek de deur van de gang met een ruk open en kniel bij haar neer. Ze zit beduusd op de grond, gelukkig nog wel bij bewustzijn.

Pas als ik haar in mijn armen neem en haar kleine lijfje bevoel begint ze te huilen. "Wat was dat?" hoor ik Julie vragen.

"Jay is van de trap gevallen," roep ik terug.

Gelijk komen Julie, Rose en Sara naar beneden toe en gaan bezorgd om ons heen staan. "Heb je ergens pijn?" vraagt Rose en streelt de haren van haar dochter.

"J-ja," snikt ze en wijst naar haar knie en hoofd.

Ik bekijk haar en zie dat er inderdaad een bloeduitstorting op haar knie zit. Aan haar hoofd is niets te zien, maar dat hoeft ook niet altijd.

"Dat wordt nachtwacht houden vanavond," mompel ik.

"Ik zal wel meehelpen," zegt Julie.

"Ik ook," knikt Sara.

"Ik niet hoor. Dat kreng krijgt al genoeg aandacht," zegt Kate, die blijkbaar halverwege de trap was komen staan.

"Kate, doe normaal," sneert Julie boos naar haar zusje en jaagt haar naar boven. Ze gaat achter haar aan en ik hoor haar praten met Kate.

Ik zucht en kijk moedeloos naar Rose, die me treurig aankijkt. "Ligt dit nou echt aan mijn genen? Dan hoop ik niet dat ik zwanger ben."

"Nee, lieverd. Dat kan niet. Je bent zo goedaardig en zacht. Niets vergeleken bij hoe Kate nu is. Er is wat anders aan de hand, maar wat, dat is een groot raadsel."

Ik ga met Jaylynn naar de kamer, waar Rose zorgt voor een ontbijtje voor de meiden en ons.

"Julie, ga je mee?" roep ik naar boven.

"Nee, ik blijf thuis. Jess is niet helemaal lekker, dus is het beter als ik haar uit de wind houdt."

"Oké. Kate, kom je?"

"Nee," mokt Kate.

Ik zucht. "Katherine, kom op nou. Verpest deze dag niet nu al." Ik weet dat het niet aardig is om te zeggen, maar het is wel de waarheid. Zodra Kate haar bokkenpruik op zet is de hele sfeer omgeslagen en draait alles om haar. Dat was nooit zo. Ze was zo'n lieve baby. Tikkeltje eigenzinnig, maar dat heeft ze niet van een vreemde. Dit gedrag is onacceptabel.

"Laat haar maar hier. Dan kan ze me helpen met de vieze luiers van Jessica," zegt Julie en ik weet dat ze de dag gaat gebruiken om dingen bij Kate los te pulken.

Als de kinderen hun broodjes op hebben, gaan we naar de Gamma toe om verf voor de kamers te halen. We draaien de kamers om, zodat Jaylynn misschien wat minder last heeft er van. Het maakt Sara toch allemaal niets uit, zolang ze maar geen roze meisjeskamer heeft, zei ze. Typisch veertien jaar, stel je voor... Iemand ziet het.

Ik grinnik en stap in naast Rose, die er naar toe rijdt.

"Mama, mag ik in het karretje?" vraagt Jaylynn. Ze lijkt weer een beetje de oude...

"Nee, je bent groot genoeg om te lopen nu," zegt Rose.

De kinderen zoeken hun kleurtjes uit en laten de verf mengen. "Mama, ik moet spugen," roept Jaylynn en op het moment dat ze dat zegt komt haar ontbijt van die morgen er weer uit. Ze zit helemaal onder, net als de vloer.

"O, meisje toch! Hoe kan dat nou weer?" roept Rose.

Jaylynn begint te huilen. "Sorry, mama. Ik kon er niets aan doen."

"Het geeft niet, het kan gebeuren," sus ik haar en trek haar jas uit. Dan maar even zonder. Een van de winkel medewerkers komt al aan zetten met een dweil en emmer en veegt alles weer weg.

"Kom maar," zeg ik en til Jay in de kar.

Ze glimlacht naar me en fluistert: "Nu zit ik er toch nog in."

Ik lach. "Kleine ondeugd. Voel je je niet lekker?"

"Nee, mijn hoofd doen pijn," zucht ze.

"Laten we snel naar huis gaan. Volgens mij heeft mevrouw een hersenschudding," zucht Rose.

"We rijden wel even langs de dokterspost."

We rekenen de verf af, laden alles in de auto en rijden naar de dokterspost.

"Mijn dochter is vanmorgen van de trap gevallen. Ze heeft net overgegeven en klaagt nu over hoofdpijn," zegt Rose bij de balie, met Jaylynn in haar armen.

"Is ze buiten bewustzijn geweest? Kan ze zich nog herinneren wat er is gebeurd? Komt ze suf over op jullie?" vraagt de dokter, die toevallig net zijn spreekkamer uit komt.

We geven antwoorden op de vragen.

"Dan heeft ze waarschijnlijk een lichte hersenschudding. Maak haar de eerste vierentwintig uur ieder uur wakker. Mochten de klachten verergeren of na een week nog niet minderen, kom dan even terug met haar."

"Heel erg bedankt," knikken we en gaan weer naar huis.

"Nou, dat gaat goed," zucht ik, terwijl ik naast Jaylynn zit met een plastic zak onder haar kin voor het geval ze overgeeft.

Thuis breng ik Jaylynn naar boven, die inmiddels in slaap gevallen is.

"Wat is er met haar?" vraagt Julie achter me.

"Ze heeft een lichte hersenschudding. Ze moet ieder uur wakker gemaakt worden...," zucht ik.

"O," zegt Julie zachtjes.

Ik hoor in haar stem dat er wat is en draai me naar haar toe.

"Jezus, Julie! Wat is er gebeurd!" roep ik geschrokken als ik naar haar kijk. In haar gezicht lopen vier vuurrode striemen, tot aan bloedens toe.

"Kate," zucht ze.

Even ben ik te verbaasd en geschokt om te antwoorden. Heeft Kate dit gedaan?

"Waar is ze?" vraag ik met tranen in mijn ogen.

Op haar kamer. Ik heb de deur op slot gedaan, ze was helemaal hysterisch en echt niet meer aanspreekbaar. Ik heb het voor haar eigen veiligheid gedaan..."

"Is goed."

Met hangende schouders ga ik Kate's kamer binnen. Ze zit in haar vensterbank, starend naar buiten. Haar tranen zijn opgedroogd op haar gezicht, ik kan zien dat ze heeft gehuild.

Ik ga op haar bed zitten en zucht. Zwijgend bekijk ik haar, tot ze haar hoofd naar me toe draait en me vragend aan kijkt. Even zie ik een glimp van mijn dochter terug, tot ze weer verhard.

"Wat?"

Ik kan een snik niet onderdrukken. "Wat is er met jou aan de hand, Katie? Ik weet het niet meer. Zeg het me dan, alsjeblieft..."

Ze haalt haar schouders op.

"Heb je gezien van je je zus hebt aangedaan, Katie? Je hebt haar gekrabd, schat, gekrabd! Je favoriete zus... Waarom? Wat doen we fout? Ik snap het niet meer."

Haar smalle schoudertjes beginnen te schokken en ze verbergt haar gezicht in haar handen.

"Katie, alsjeblieft, praat met mij."

"Nee."

"Wat doen we fout? Zeg het dan... Dan weet ik misschien wat we er aan kunnen doen!"

"Niets."

"Blijkbaar wel, anders deed je niet zo."

"Niets zei ik toch!" gilt ze ineens en springt van haar vensterbank. Zo abrupt, dat ik er van schrik.

Ik schrok van mijn eigen kind...

Ik sluit de deur achter me en hoor haar tieren en blazen in haar kamer. O, Katie... Mijn kleine, kleine meisje...

Ik ga naar benden, waar Rose bezig is met het huishouden. "Wil je zo wat eten?" vraagt ze.

Bij het idee aan eten begin ik te kokhalzen en ren naar de wc. Ik voel hoe Rose achter me komt staan en mijn haren omhoog houdt.

"Waar komt dat nou weer vandaan? Misschien ben je wel zwanger," zegt ze.

"Nee, Kate," snik ik.

"Wat is er gebeurd?"

"Ga maar eens naar Julie, misschien snap jij het," snik ik.

Ik voel haar spieren verstrakken en hoor haar naar boven gaan. "Jezus," hoor ik haar roepen en vervolgens naar de kamer van Kate stormen.

Succes...

"Waar ben je godverdomme mee bezig, Katherine? Dit gaat te ver. Je gaat je zussen geen pijn doen. Jij gaat nu je excuses aanbieden, je komt beneden zitten en je blijft daar tot ik zeg dat je er weer vanaf mag, begrepen? Gaan, nu!"

De voetstappen van Kate dreunen over de overloop en op de trap, extra hard stampend om Rose nog bozer te maken.

Ik spoel mijn mond met water en ga naar de kamer, waar Kate mokkend op de bank zit.

"Gaat het weer, lieverd?" vraagt Rose bezorgd als ze beneden komt. Ik knik en laat me omhelzen. Ik snuif haar geur diep op en voel me weer langzaam kalmeren. Ze is bij me.

"Zullen we zo beginnen met verven? Met een beetje geluk zijn de kamertjes maandag droog en dan kunnen ze er weer slapen."

"Goed idee," knipoog ik. "Wat gaan we vanavond eten?"

"Chinees! Het is zaterdag, we zijn lang bezig... Lekker en makkelijk."

Rose maakt boven de verfbakken klaar, terwijl ik koffie zet en mee naar boven neem. Sara zit op onze kamer huiswerk te maken, Jaylynn ligt op ons bed en Julie staat klaar om ons te helpen."

"Laten we beginnen met roze, dan hebben we het ergste gehad," lacht Julie en geeft me een por in mijn zij om aan te geven dat ze een grapje maakt. Alsof we dat niet weten!

Met de radio aan verven we de eerste muren roze.

"Hoe is het met Jess?" vraagt Rose.

"Goed hoor, ze slaapt goed en eet goed, maar ze groeit zo hard!"

Ik lach. "Ja, ik kan me nog heel goed een klein, blond meisje herinneren die op haar zestiende bij ons kwam. En kijk haar nu eens staan. Moeder van mijn kleinkind..."

"Mam," bloost Julie en Rose begint te schateren.

"Lach je me nu uit?" vraagt Julie quasi beledigd en komt dreigend met haar verfkwast naar Rose toe.

Rose begint te gillen als Julie uithaalt en duikt weg, waardoor de kwast over mijn arm strijkt.

Verbaasd kijk ik naar de roze streep die over mijn arm loopt.

"Kijk wat je gedaan hebt!" roep ik lachend en pak mijn kwast om achter Julie aan te gaan, die op haar beurt weer gillend weg rent.

"O, niets daarvan," zegt Rose en grijpt haar bij haar middel.

Door het plotselinge gebaar verliezen ze hun evenwicht en vallen beiden op de grond. Razendsnel gaat Rose boven op Julie zitten en kan ik ongestoord mijn werk doen met mijn kwast.

Lachend verf ik hartjes in haar gezicht en op haar armen en schrijf "We houden van je," op haar arm. Het is wat bibberig, want Julie blijft natuurlijk niet stil liggen, maar het resultaat is wel te lezen. Het ziet er wel schattig uit.

Julie schatert het uit en smeekt ons om op te houden en haar los te laten, maar Rose en ik gaan gewoon door. Ik kijk naar Rose en even zie ik mijn vrouw van vroeger weer terug. Onbezorgd, lachend, gelukkig...

Ik word er vrolijk van en laat me naast Julie op de grond vallen. Rose doet hetzelfde aan de andere kant en beide leggen we een hand op Julie's buik.

"Ik hou van jullie," hikt ze.

We geven haar een kus voor ze opstaat en zichzelf in de spiegel gaat bekijken. "Dit meen je niet!" roept ze uit en ik hoor hoe Sara begint te schateren als ze haar zus ziet.

Ook Jaylynn wordt wakker en begint te lachen als ze Julie ziet. "Mag ik ook hartjes?" vraagt ze, waardoor ook Julie gaat lachen. Die lekkere onschuld van Jaylynn...

"Kom maar helpen," roep ik naar haar en zowel Jaylynn als Sara komen naar ons toe gevlogen om te helpen met schilderen. De enige die mist is Kate.

Ik laat mijn kwast vallen, storm naar beneden en pluk haar van de bank. "Kom mee! Helpen," lach ik en luister niet naar haar protesten.

Als ze boven is en Julie ziet kan ze niet boos blijven kijken en begint ook te lachen. "Wat heb jij gedaan!" roept ze.

Ik voel en hoor hoe Rose en Julie hun adem inhouden bij het horen van Kate's lach.

Om het gevoel van geluk niet weg te laten gaan druk ik een kwast in de hand van mijn dochter en wijs naar het plekje waar zij kan beginnen.

Zingend en lachend zijn we een uur later klaar met Jaylynn's kamer. Ik voel me intens gelukkig als ik naar het lachende gezichtje van Kate kijk. Eindelijk is ze weer ónze dochter, de dochter die ik ken en opgevoed heb.

"Nu Sara's kamer!" zegt Rose en we verhuizen de hele bups naar Jaylynn's oude kamer, waar we eerst de hele vloer opnieuw bedekken met kranten.

Opnieuw zingen en dansen we, terwijl we de muren van Sara groen en oranje verven.

"Wie heeft er zin in Chinees?", vraagt Rose na een tijd en iedereen roept instemmend. We nemen een kleine pauze om te eten en keuvelen over van alles en nog wat. Kate is ineens een heel ander kind. Ze lacht, babbelt, is vrolijk... Ik vraag me af wat er nu zo anders is.

Na het eten maken we de laatste stukjes af en douchen ons één voor één om de verf van ons af te wassen.

"Slaap lekker, Katie", zeg ik zachtjes als ze in haar bed ligt. Haar vochtige haren zitten strak in een vlecht en doezelend ligt ze te genieten van mijn strelingen over haar hoofd.

"Wat is er nou toch met jou?", vraag ik zachtjes.

"Ik ben bang", zegt ze slaperig. Volgens mij slaapt ze meer dan ze al wakker is. Heel slecht besluit ik om er gebruik van te maken.

"Bang? Waarvoor?"

"Voor hem", zegt ze zachtjes.

"Voor wie, Kate?" Mijn hartslag is gelijk verhoogd tot het maximum. Iemand maakt haar bang! Wie is het? Ik zal hem eens wat anders zeggen.

"Ik weet zijn naam niet", fluistert ze.

"Is hij van school?"

"Nee."

"Ken je hem van je vriendinnen?"

"Nee."

"Waar dan van, lieverd?"

"Weet ik niet. Hij kent mij, maar ik hem niet."

"Wat doet hij dan?"

Ik krijg geen reactie meer.

"Kate?"

Opnieuw reageert ze niet. Ze slaapt.

Zuchtend sta ik op en ga naar Rose, die inmiddels al weer beneden is. Julie en Sara zitten op de bank.

"Rose, kan ik even met je praten?", vraag ik en loop naar de keuken.

Ik hoor dat ze achter me aan komt en voel dat ze haar armen om me heen slaat. "Wat is er, liefste?"

"Kate. Ik heb haar net even ondervraagd in haar slaap. Iemand valt haar lastig, Rose. Een man. Niet van school, niet van haar vriendinnen. Maar hij maakt haar bang, zegt ze."

"Wat doet hij dan?"

"Dat weet ik niet. Toen ik dat vroeg sliep ze al weer. Als ik er achter kom wie dat is... Rose, ik zweer het je. Niemand maakt mijn kinderen bang."

"Rustig maar, we gaan het uitzoeken. We praten morgen opnieuw met Kate, misschien dat ze nu wat loslaat."

Ik sla mijn armen om haar heen en knuffel haar.

"Kus me", fluistert Rose in mijn oor en begint op mijn oorlelletje te sabbelen. Gelijk ben ik zo geil als boter.

Ik pak haar gezicht vast en druk mijn lippen op de haren. Vurig zoen ik haar en laat mijn tong over haar lippen glijden. Kreunend opent ze haar mond en streelt mijn tong met de hare.

In één seconde verdiept onze kus zich tot passioneel niveau. Hijgend, strelend en kreunend vrijen we met elkaar.

Strelend over haar borsten ga ik naar beneden, naar de rand van haar broek.

"Schat! Niet hier", fluistert ze.

Ik negeer haar protesten en glijd met mijn hand in haar broek. Ze smelt als was in mijn armen en geeft zich over als mijn vinger haar klitje raakt. Ze kreunt zachtjes in mijn oor en hijgt dat ik door moet gaan. Zachtjes en teder streel ik haar en voel hoe ze door haar benen begint te zakken. Snel druk ik haar tegen het aanrecht en klem haar tussen mij en het aanrecht in.

"Geniet, mijn liefste", fluister ik en versnel mijn tempo.

Hijgend en kreunend geeft ze zich over en haar nagels drukken zich in mijn rug en arm. "O, Caith", fluistert ze.

"Kom maar, schatje."

Dat was de druppel. Haar nagels dringen nog dieper in mijn huid en hijgend en bevend zakt ze uiteindelijk door haar knieën.

Ik vang haar op en ondersteun haar, terwijl ze langzaam weer op adem komt.

"Ahum", horen we in de deur opening van de keuken.

Betrapt laten we elkaar los en kijken naar Julie. Ze kijkt ons niet aan, loopt naar de koelkast en haalt er wat te drinken voor haar en Sara uit.

Ik zucht. "Juul..."

Ze steekt haar hand op en loopt de keuken weer uit.

"Julie, hier komen", roept Rose ineens boos.

Ik schrik zelfs nog van de vurigheid waarmee ze het roept. Met hangende schouders komt ze weer naar ons toe en kijkt opstandig.

"Waar denk jij dat je mee bezig bent? Caithlynn is verdorie míjn vrouw en ik mag haar zoenen wanneer ik dat wil. Ze is jouw moeder en dat houden we zo. Dat is een normale en gezonde relatie. Je moeder wil niet naar bed met je en ik vind het ook niet goed. Accepteer het en zoek iemand anders waar jij gelukkig mee bent. Ik snap dat je het er moeilijk mee hebt dat je Sam niet meer hebt, maar dat hoef je niet op ons af te reageren en al zeker niet op Caithlynn, die al heel tolerant met je geweest is, jonge dame. Heb je dat goed begrepen?"

Verbaasd en blozend staart Julie naar Rose en knikt voorzichtig.

"Goed, dan hebben we het er niet meer over."

Julie draait zich om en we horen haar tegen Sara mopperen en Sara grinniken.

Rose draait zich naar mij toe en ik kijk haar verbaasd aan. "Waar kwam dat ineens vandaan?"

"Sorry, ik werd een beetje gek ervan dat ik jou niet eens meer mag zoenen zonder dat mevrouw boos wordt. Dat is toch van de gekken? Dan gaat ze maar weg als het haar niet bevalt."

Ik grinnik en kus haar opnieuw. Dit keer loom en vol liefde.

"Ik moet morgen met Jaylynn naar het consultatiebureau. Jippie..."

"Ach, dat is zo weer voorbij", lach ik en omhels haar.

"Ja, nou. Ik weet toch al wat ze gaan zeggen: Te klein voor haar leeftijd, te speels voor haar leeftijd, wij moeten meer doen, bla bla."

"Niets van aan trekken. Jaylynn is onze kleine meid en ze komt er vanzelf wel. Vertrouw me maar."

"Ik weet het", zucht ze en we nemen onze kop koffie mee naar de kamer waar de meiden een of andere film aan het kijken zijn.

"Tot straks", roep ik nog een laatste keer als ik de volgende dag naar mijn werk vertrek. De kinderen zijn op weg naar school en Rose en Jaylynn gaan zo naar het consultatiebureau. Een mooie gelegenheid om weer terug naar huis te gaan en mijn plannetje uit te voeren. Ik heb er het hele weekend op zitten broeien, maar ik heb het.

Zingend rijd ik een blokje om en spiek of Rose' auto al weg is. Als die inderdaad verdwenen is parkeer ik mijn auto weer en ga naar binnen. Ik pak een grote doorzichtige ballon, stop er een zakje confetti in en daarna... De positieve zwangerschapstest.

Met het kleine mini flesje helium vul ik de ballon en knoop hem dicht. Ik rammel er eens goed mee. De zwangerschapstest ligt nu perfect tussen de confetti.

Ik knip een perfect rode hart en schrijf er in grote letters op: Voor de liefste mama. En hang die aan het touwtje die ik er aan vast maak.

Ondanks het daglicht steek ik op de tafel wat kaarsjes aan, leg er wat rozenblaadjes neer en de ballon hang ik boven de tafel. Gelijk stijgt hij naar het plafond.

Ik bekijk het geheel... Perfect.

Nu maar wachten op de thuiskomst van mijn lieve vrouw. Wat zal ze blij zijn...

Om de tijd te doden doe ik nog wat in het huis, doe de was en ga strijken. Mijn gedachten dwalen af naar Kate en ik vraag me af hoe ik er achter kan komen wie haar lastig valt. Misschien moet ik haar gewoon eens volgen naar school. Kijken met wie ze praat of misschien zie ik wel iemand die verdacht lijkt.

De telefoon gaat.

"Met Caithlynn?"

"Goedemorgen, u spreekt met Yvonne van het consultatiebureau. Wij hadden als het goed is een afspraak voor een half uur geleden. Klopt dit?"

Gelijk loopt het bloed uit mijn gezicht. Rose is er nog niet? Waar is ze?

"Dat klopt. Mijn vrouw is een uur geleden al vertrokken met onze dochter. Is ze er nog niet?"

"Nee, dat is vreemd. Weet u zeker dat ze niet gewoon naar school en werk is gegaan?"

"Dat weet ik zeker, want ze is vrij!"

"Nou, laten we maar gewoon een nieuwe afspraak maken dan. Wanneer kan u?"

"Daar ga ik even over terugbellen, oké? Ik wil nu eerst even uitzoeken waar mijn vrouw is." Zonder gedag te zeggen hang ik op. Met trillende en klamme handen toets ik Rose' mobiele nummer in en wacht. "Kom op, kom op, neem op..."

De wachttoon blijft gaan en gaan. Rose neemt niet op. Als ik haar voicemail er aan krijg hang ik op en bel nog eens. "Verdomme, Rose! Neem op!"

Opnieuw krijg ik haar voicemail aan de lijn. "Rose, met mij! Waar ben je? Je bent al een half uur te laat voor het consultatiebureau met Jaylynn. Ik maak me zorgen. Bel me terug..."

Misschien heeft ze zich in dag vergist en denkt ze dat het woensdag is, de enige dag dat ze nog moet werken. Ik toets het nummer van de school van Rose en de kinderen in en wacht.

"Goedemiddag, u spreekt met Jill. Waarmee kan ik u van dienst zijn?"

"Hallo, u spreekt met Caithlynn. Is mijn vrouw, Rose, toevallig aanwezig?"

"O, hallo Caithlynn", zegt ze vrolijk. Ze heeft me al een paar keer gezien op recepties, etc. "Ik zal even voor je kijken, maar volgens mij werkt ze alleen op woensdag hoor."

Even blijft het stil.

"Nee, ze is hier niet. Kan ik wat doorgeven?"

"Nee, dank je. Het lukt wel. Doei", zeg ik en raak ik de stres. Waar is mijn vrouw? En Jaylynn? Waar zijn ze?

Uit radeloosheid besluit ik de auto te pakken en de weg naar het consultatiebureau te rijden. Misschien heeft ze wel pech en is haar telefoon leeg of zo.

Aan mijn water voel ik dat er iets veel ergers aan de hand is, maar ik wil er niet aan denken en probeer het zo veel mogelijk te negeren. Ze is vast in orde.

Vlak voor het stoplicht moet ik remmen. Het stoplicht staat wel op groen, maar niemand rijdt. Waarom gaan we niet door? Schiet eens op! Ik moet mijn vrouw zoeken!

Ik toeter in de hoop dat mensen ineens gaan rijden. Maar helaas.

O, fijn. Er stapt ook nog eens iemand uit de auto voor me en komt op mij af gelopen. Ik doe mijn raam open en begroet de man.

"Luister, je hoeft niet te toeteren. We staan hier nog wel even, want er is een ongeluk gebeurd."

"O", zeg ik zachtjes en laat het even tot me door dringen. "Wat is er gebeurd dan?"

"Ik hoor geruchten van voorgangers dat het een vrouw en kind en een oudere man betreft."

O... Nee...

"Rose", gil ik, spring tot grote schrik van de man uit de auto en ren langs de enorme rij auto's.

"Hé, mevrouw", hoor ik de man achter me roepen. Ik ben mijn autosleutels vast vergeten uit het contact te halen of zo.

Ik heb echter alleen maar oog voor de weg voor me en voor de zwaailichten van politie en ambulance aan het eind van de straat. "Rose", roep ik nog eens en ren harder.

Het is net als zo'n droom. Je rent, maar komt geen stap dichter bij. Het lijkt alleen maar verder te zijn. Wonder boven wonder kom ik toch aan bij het ongeluk en laat mijn ogen even rond het tafereel gaan. Twee auto's staan midden op de weg. De een auto ligt ondersteboven, de andere is helemaal in elkaar gedeukt.

Pas na enige tijd druppelt het besef tot me binnen dat de auto die op de kop ligt van Rose is...

"Rose", roep ik en kruip voorbij het politielint. Gelijk word ik tegen gehouden door een agent. Ik herken hem van het bureau en hij mij ook, maar hij laat me niet los.

"Laat me los, mijn vrouw!"

"Nee, Caithlynn, je mag hier niet komen. Je vrouw is al weggevoerd naar het ziekenhuis."

"Wat is er gebeurd? Waar is Jaylynn?", vraag ik.

In mijn ooghoeken zie ik mensen foto's maken en filmen met hun mobiel. Dan valt mijn oog op het witte doek dat over een lichaam heen ligt, achter de auto. Ergens word ik overspoelt van opluchting dat het niet Rose is die daar ligt. Maar wie weet hoe veel verwondingen ze heeft...

"Jaylynn?", vraagt de agent.

"Ja, mijn dochter. Een klein blond meisje! Ze zat achter in de auto. Waar is ze?"

"Ik ga het even navragen", zegt de man met een zorgelijk gezicht en verdwijnt naar zijn collega's.

Ik zie er een paar hun hoofd schudden waarna de agent weer op me af komt. "Het spijt me, maar uw dochter zat niet in de auto toen we hier kwamen. Is er niet een mogelijkheid dat uw vrouw haar al ergens afgezet had?"

"Nee, zeker weten van niet. Ze zouden naar het consultatiebureau gaan, maar ik kreeg een telefoontje dat ze nooit aangekomen zijn. Vandaar dat ik nu hier ben. Ik weet zeker dat Jaylynn in de auto zit. Ik moet haar vinden", zeg ik en begin te roepen om mijn dochter.

De allesomvattende angst die ik voelde toen Sara verdwenen was komt in alle hevigheid terug. Het zal toch niet opnieuw gebeuren, toch? Alsjeblieft niet! Wat doen we verkeerd? Mijn meisje... mijn arme kleine meisje... Wat zal ze bang zijn. Waar is ze? Misschien is ze wel gewond!

Ik hoor dat iemand een aantal mensen de opdracht geeft om te gaan zoeken naar Jaylynn. Ik voel me iets gesterkt in het idee dat ik niet alleen hoef te zoeken. Ik ben te bang om iets vreselijks aan te treffen, of erger nog: Helemaal niets.

Ik word bijna in tweeën getrokken uit frustratie. Ik wil naar Rose, ik weet niet hoe het met haar gaat. Misschien heeft ze me nu heel hard nodig... Maar mijn dochter ook. Ik weet dat Rose zou willen dat ik naar Jaylynn opzoek ging, maar het maakt het er niet makkelijker op.

We roepen om Jay en kammen de omgeving uit.

Na een klein half uurtje zie ik iets op de grond liggen dat verdacht veel op meneer konijn lijkt, haar knuffel die ze overal mee naar toe sleept. Ik roep dat ik wat gevonden heb en we zoeken in een nieuwe omgeving naar mijn dochter.

"Jaylynn!", roep ik. Mijn stem is al bijna rauw van het geschreeuw.

Het is als een zuchtje van de wind. Een fluister, zo zacht... "mama."

Ik verstijf. "Jaylynn?", roep ik opnieuw en wenk de agenten dat ik wat hoor.

"Mama", hoor ik nu duidelijk.

"Jaylynn! Lieverd, waar ben je? Blijf roepen. Mama komt er aan", roep ik terug.

En ik hoor haar om hulp roepen. Haar snikken wordt steeds luider als ik in de richting van het geroep begin te sprinten.

Plots zie ik haar liggen. Op de stoep midden in een straat. Met al mijn oerkracht die vrij komt trek ik een laatste snelle sprint naar het kleine hoopje ellende en laat mezelf bij haar op de grond vallen. Mijn knie maakt een lelijke smak op de grond, maar ik voel even niets dan zorgen en ongerustheid.

"Jaylynn, meisje, gaat het?" Ik til haar in mijn armen en zie de rode straal bloed die langs haar fijne gezichtje loopt. Haar blonde haren zijn rood van het bloed.

"Mama", kermt ze.

Één van de agenten belt een ambulance voor Jaylynn.

"O, meisje, hou vol. Wat doe je dan ook hier?", vraag ik.

"Ik wilde jou zoeken", fluistert ze en haar handje klemt zich aan mijn jas vast.

De tranen springen in mijn ogen. Ze is gewoon uit de auto geklommen om mij te gaan halen. Mijn kleine, kleine, slimme meid.

Gelukkig is de ambulancecentrale niet zo ver weg van hier, want ik hoor de sirenes al.

Met Jaylynn in mijn armen stap ik de ambulance in en laat haar op de brancard onderzoeken door een van de medewerkers.

"Het is waarschijnlijk alleen een diepe snee in haar haarlijn, maar we zullen haar voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis laten gaan."

We rijden er heen en Jaylynn wordt naar de eerste hulp gebracht waar een kinderarts naar haar kijkt.

"Het is een diepe snee in de haarlijn, maar verder niets ernstigs. Er lijkt geen breuk of scheur in de schedel te zitten, anders zou ze anders reageren. Mocht het nou toch zo zijn dat ze gaat klagen over hoofdpijn, ga dan toch even langs de dokter. Voor nu zullen we de snee hechten en moet ze over vijf dagen terug komen om de hechtingen er uit te laten halen."

Ik pak Jaylynn's hand vast als ik de uitdrukking op haar gezicht zie als ze de naald in het vizier krijgt waarmee de arts haar gaat verdoven.

"Ik wil niet, mama ik wil niet", gilt ze en spartelt ze. Twee verpleegsters moeten komen helpen om haar op haar plaats te houden, met name haar hoofd, zodat de arts haar oog er niet uit prikt.

Mijn hart breekt als ik haar hoor roepen om mij, terwijl ze pijn lijdt. Ik word verscheurd van verdriet en angst. Waar is Rose? Wat is er gebeurd? Wat is er met haar aan de hand?

Ik vraag me af hoe het komt dat de auto helemaal ondersteboven lag. De klap moet echt genadeloos hard zijn geweest. Het is een wonder dat ze het overleefd hebben. Toch? Rose zal toch niet...

Nee. Nee, dan had ik het gevoeld. Ze leeft nog. Ze heeft me nodig. Maar Jaylynn ook...

Ik zucht en wacht in spanning af tot de arts alle hechtingen erin heeft en er een pleister over heen plakt.

"Zo, kijk eens aan. Omdat je zo'n flinke meid bent geweest", zegt de arts vriendelijk tegen Jaylynn en geeft haar een lolly.

Als je haar ergens blij mee kan maken is het wel snoep. Welk kind niet. In haar nopjes in mijn armen, sabbelend op haar lolly, ga ik naar de info balie en vraag waar Rose ligt. Ik geef haar achternaam op en wacht tot ze haar in het systeem hebben opgezocht.

"Ik zie dat mevrouw momenteel nog in de operatiekamer is. U moet naar de tweede verdieping, afdeling operatiekamers. Daar kunt u wachten en wordt u geroepen zodra er meer duidelijk is of als ze klaar is."

Verdoofd ga ik naar de liften en laat me omhoog tillen naar de tweede verdieping. Operatiekamer... Dat klinkt niet goed.

Ik zoek de afdeling en open de deuren. Tot mijn verbazing zit Julie daar te wachten.

"Julie?", vraag ik. Haar wangen, ogen en neus zijn rood van het huilen en vegen.

Ze springt op en vliegt me om mijn hals. "O, mama. Het is vreselijk. Ik ben zo ongerust", snikt ze.

Jaylynn zit half tussen ons in geklemd, maar zegt er niets over. In tegendeel... Haar kleine handje streelt over Julie's schouder.

"Het is goed. We zijn hier. Jaylynn is in orde", sus ik, maar voel mijn tranen branden.

Ik ga zitten op het bankje en zet mijn dochter naast me neer, zodat ik Julie goed kan knuffelen.

Net als Julie wat gekalmeerd is komen er twee dokters naar ons toe.

"Hallo. Jullie zijn de familie?", vraagt de een, die zich voorstelt als dokter Mally.

Ik knik. Mijn keel zit dicht geknepen van angst.

"Uw vrouw is net van de operatietafel af. We hebben de schade kunnen herstellen, voor zover nu duidelijk is. Ze heeft nog vierentwintig kritieke uren voor de boeg, daarna kunnen we meer vertellen."

"Wat had ze?", vraag ik met bevende stem.

"Een scheur in de lever en maag, twee ribben zijn gebroken de rest is zwaar gekneusd. Een botbreuk in haar vinger en een gebroken jukbeen. Maar ze is, zoals ik al zei, stabiel voor nu. De komende vierentwintig uur zullen kritiek zijn."

Ik houd het niet meer. De gedachte alleen al om haar te kunnen verliezen wordt me te veel. Ik laat me op de grond zakken en barst in huilen uit. Ik hoor de dokters bezorgd vragen of alles oké is, maar ik kan alleen nog maar aan Rose denken. Mijn vrouw... Ze was bijna dood.

Uiteindelijk zakt mijn snikken af en ga ik op de grond liggen. Het koude steen voelt koel aan tegen mijn wang en ik sluit mijn ogen.

Ik hoor Julie en Jaylynn van een afstandje roepen, maar ik ben te moe om nog te antwoorden.

Geeuwend en knipperend tegen het licht open ik mijn ogen. Waar ben ik? Wat hoor ik? Ergens hoor ik het ritmische gebliep van een apparaat of zo. Plots weet ik het weer en doe mijn ogen wijd open. Ik realiseer me dat het gebliep van de hartslagmeter naast me is. En ikzelf lig er aan!

Verward druk ik op de knop voor een zuster, die al heel snel bij me is.

"Ah, u bent wakker!", zegt ze glimlachend en begint snel uit te leggen als ze mijn verwarde gezicht ziet. "Geen zorgen. Er is niets met u of de baby aan de hand. We hebben u voor de zekerheid aan de hartmonitor gelegd, omdat u gister een inzinking had. We wilden zeker zijn dat u geen te hoge bloeddruk zou krijgen, want dat zou niet goed zijn voor de baby. Maar alles ziet er perfect uit", glimlacht ze.

Ik voel me alles behalve vrolijk.

"Waar zijn mijn kinderen?"

"Uw oudste dochter is met de kleine naar huis gegaan om uw andere dochters op te vangen. Ze zullen vandaag terugkomen om naar uw vrouw te gaan en u op te halen."

"Hoe is het met Rose?"

"Ze is de nacht goed doorgekomen. Zo als het nu lijkt gaat ze het redden."

Voor het eerst verschijnt er weer een glimlach op mijn gezicht. Dit is nou nieuws waar ik op zit te wachten... Ik wist het wel. Mijn vechtertje.

"Mag ik naar haar toe?"

"Dat mag wel even. Volg mij maar."

Ik schiet in mijn schoenen en zak bijna door mijn benen als ik achter haar aan wil lopen. "Au", kreun ik.

"U heeft gister een lelijke smak gemaakt, mevrouw. Het is een beetje paars, maar er is verder niets ernstigs. Een paar dagen en dan is het over."

Terwijl ze dat vertelt, volg ik haar al naar de intensive care.

Mijn hart klopt in mijn keel en ik verlang hevig naar een reset-knop. Dan had ik de tijd terug gespoeld en dit allemaal voorkomen.

Maar helaas...

"Ik moet u wel waarschuwen", begint de verpleegster en houdt me staande bij de zaal, "door het gebroken jukbeen en de operatie die ze daar voor hebben moeten doen ziet het gezicht van uw vrouw er heel erg blauw uit. Maar dat komt omdat het nog verse wonden zijn en dat moet wegtrekken. Het lijkt erger nu dan het is, oké?"

Ik knik en zucht. Maar goed dat ze me dat vertelt, anders was ik me lam geschrokken.

We lopen de zaal op en ik zie haar gelijk liggen. Aangesloten aan allerlei apparatuur, om haar leven nauwkeurig in de gaten te houden.

Ik houd mijn adem in als ik haar van dichterbij bekijk. Over haar rechter wang zit een grote wondpleister geplakt, waarschijnlijk waar ze hebben moeten opereren. Je ziet duidelijk hoe bont en blauw haar gezicht en neus zijn door de klap.

Haar vinger is ingetapet en gespalkt en er lopen allerlei draadjes vanuit de machines onder de deken. "O, Rose...", fluister ik en pak haar gezonde hand vast. "Wat heb je gedaan?"

Ik vraag me nog steeds af wat er is gebeurd. Één dode, twee gewonden, een auto op de kop... Dat moet een genadeloze klap zijn geweest.

"Mama?", hoor ik Sara achter me vragen.

"Hé, meisje. Kom hier", fluister ik en druk mijn huilende dochter tegen me aan.

"Gaat ze dood?"

"Dat denk ik niet, schat. Mama is sterk."

Kate en Jaylynn komen ook tegen me aan staan en we blijven een tijdje stilzwijgend staren naar Rose.

"Ik heb je geheimpje even opgeruimd toen we thuiskwamen", fluistert Julie in mijn oor.

Ik glimlach dankbaar naar haar en ik zie tegenstrijdigheid op haar gezicht. Op de mijne ook. Dit hoort een leuke dag te zijn door te vieren dat we nog een kindje krijgen. In plaats daarvan zitten we aan Rose' ziekenbed.

Na een uur is het bezoekersuur over en we moeten naar huis. Met tegenzin laat ik mijn vrouw achter en rijdt met mijn gezin mee naar huis.

Ik bedenk me tot mijn grote schrik dat mijn auto nog steeds ergens op straat staat en ik geen sleutel heb...

"Shit. Juul, rijdt even naar het politiebureau als je wil", zeg ik en wacht zenuwachtig af tot we er zijn.

Ik sprint naar binnen en zoek naar Sarah.

"Hé, meisje", zegt ze bezorgd als ze me in het vizier krijgt.

"Hé, Sarah. Heb jij toevallig van iemand sleutels gekregen van mijn auto?"

"Toevallig wel. Er kwam een man naar een van de agenten in het veld en zei dat de sleutel van jou was."

"Wie was dat dan?"

"Geen idee."

"Dan moet het iemand zijn geweest die ik ken, anders weet hij niet dat het mijn auto was. Maar goed, wie het ook zij, ik ben blij dat mijn auto niet weg is."

Ik denk aan de man die naar mij toe kwam toen ik toeterde. Ik ken hem toch echt nergens van, dat weet ik zeker. Hoe weet hij mijn naam? Ik heb niets in de auto liggen met papieren er op...

Ik haal mijn schouders op en stap weer bij Julie in, die ons naar huis rijdt.

Als de kinderen thuis zijn gaan we nog even mijn auto halen en ik laat mijn gedachten afdwalen naar het kleintje in mijn buik. Wat zal Rose blij zijn...

Ondanks dat het niet mijn eerste keuze was, voelt het toch wel goed om weer een leventje in mij te dragen.

Thuis laat ik me uitgeput op de bank vallen en kijk om de vijf minuten op de klok of de vierentwintig uur al voorbij zijn. De tijd lijkt extra langzaam te gaan vandaag.

"Mama?"

"Ja, Katie?"

"Mag ik even met je praten?"

"Natuurlijk, schatje. Dat hoef je toch niet te vragen. Kom zitten", zeg ik en klop naast me op de bank.

"Ik... Wat... Als...", stamelt ze, niet goed wetend wat te zeggen.

"Rustig. Bedenk je wat je wil zeggen en vertel het me maar."

Even blijft ze stil. "Wat moet je doen als iemand je bang maakt, mama?"

"Maakt iemand je bang?"

"Dat zeg ik toch niet", zegt ze gelijk verdedigend.

"Oké, oké, rustig maar. Dat hangt er vanaf op welke manier die persoon jou bang maakt. Als die persoon enge dingen verteld dan doe je gewoon je oren dicht en dan zeg je dat je er niets van wil horen. Desnoods ga je naar een volwassene toe. De juf, of wij of een andere moeder.

Maar als iemand dreigt om jou of iemand anders pijn te doen, dan moet je dat gelijk tegen mama of mij of de juf zeggen."

"Ja, maar..."

Ze onderbreekt haar zin en staart naar haar handen. "En als er daardoor dan iemand anders pijn krijgt?", vraagt ze.

Een ongerust gevoel borrelt in mijn binnenste. Waarom komt ze met deze vragen? Wie doet dit en wat speelt hier?

"Ook dan, juist dan moet je het zeggen. Want het is heel gevaarlijk om niets te zeggen. Weet je nog dat ik vertelde dat Sara ooit weggehaald is bij ons? Dat kan er gebeuren als niemand zegt wat er aan de hand is. Maar er is niemand die je bang maakt, dus dan is er niets aan de hand. Toch?", vraag ik en probeer haar zo uit de tent te lokken.

Helaas helpt ook die poging niet...

"Inderdaad", beaamt ze, springt van de bank af en gaat weer naar boven.

"Dank je", roept ze nog vanaf de trap.

Ik zucht en roep Julie bij me.

"Julie, ik moet even met je praten. Je moet me helpen."

Ik vertel het hele verhaal dat Kate me net vertelde en kijk hoe het gezicht van Julie betrekt naar een bezorgde grimas.

"Mijn onderbuik gevoel zegt dat dit niet klopt. Er is iets niet in de haak en Kate wordt er de dupe van", zegt Julie en ik knik bevestigend.

"Hoe kunnen we er nou voor zorgen dat we er achter komen wie of wat dit doet?"

"Er zit maar één ding op", zegt ze fronsend.

"En dat is?"

"We moeten haar constant in de gaten gaan houden."

"Hoe?"

"Volgen. Op school, op straat, bij vriendinnen, thuis, overal."

"Dat zal ze nooit accepteren, schat. Ze is een meisje van tien, die heel erg gesteld is op haar privacy."

"Ja, natuurlijk moet ze er niet achter komen. Dan zal diegene ook niet naar haar toe komen als wij er constant bij zijn."

"Ze heeft toch nog straf, dus vriendinnen zijn nu even niet in beeld. Maar ik moet wel werken..."

"Ik niet. Ik kan haar in de gaten houden. En mam straks ook, als ze thuis is..."

Ik knik.

"Wat denk je dan dat het is waarvan Jaylynn iedere nacht zo bang wordt? Die gillen die we allemaal horen, de vreemde geluiden."

"Ik weet het niet. Maar ik merk dat Jessica er ook op reageert. Ze is gespannen en huilt gelijk als ze 's nachts iets hoort."

"Vreemd."

"Ja, beangstigend eigenlijk..."

"Het zal wel niets zijn. Laten we afspraken maken over het volgen van Kate."

Julie knikt.

"We moeten zorgen dat we haar horen als het nacht is. Ergens een babyfoon verstoppen kan al veel opleveren. Wie gaat haar volgen als ze 's morgens naar school gaat en op school? En wie na school? En op haar dansschool?"

"Het naar school en op school kan ik tijdelijk doen, zolang mam nog niet hersteld is. Dan kan zij namelijk op Jessica passen. Als jij dan na school en onderweg naar huis doet? Dan doen we gewoon om de beurt de nacht."

"En de sport?"

"Ook om de beurt?"

"Dat is goed. We beginnen vanavond al. Maar hoe krijgen we een babyfoon op haar kamer zonder dat ze het weet?"

"Ik zorg wel dat we vanavond weg zijn, als jij op Jessica past, oké?"

"Geen zorgen. Dat komt goed! Mijn mooie kleindochter. Vind je het dan wel goed als ik haar meeneem naar het ziekenhuis? Ik moet wel naar je moeder toe. De kritische vierentwintig uur zijn bijna voorbij."

"Geen probleem. Als je maar voorzichtig doet", knikt ze.

Ik lach. "Alsof ik niet weet hoe je met baby's om gaat."

Ze kijkt me even fronsend aan en lacht mee. "Oké, dat was misschien een rare opmerking. Ik ben gewoon bezorgd. Ik heb ook niets meer van Sam gehoord en hoe minder ik hoor, hoe meer zorgen ik me maak."

"Ga haar anders eens opzoeken... Misschien heeft ze je wel gewoon nodig. Zijn haar ogen nu geopend."

"Ik weet niet hoor. Straks is ze net zo furieus als de laatste keer. Ik weet niet of ik dat aan kan..."

"Schat, ze doet je echt niets hoor. En anders gebruik je gewoon één van de trucjes die ik je geleerd heb."

"Ik zal er over nadenken. Ik ga kijken of ik Katie zo ver krijg dat ze mee naar de bios gaat."

Ik lach. "Daar zal je niet lang voor nodig hebben, lieverd. Dank je wel."

"Graag gedaan. Pas goed op mijn kleine prinses!"

"Doe ik."

Ik hoor Julie en Kate boven praten en de enthousiaste kreet van Kate, vermoedelijk om het feit dat ze naar de bioscoop gaan.

Ik glimlach en denk terug aan de eerste keer dat we haar meenamen. Ze was uitzinnig van opwinding, had rode wangen als een tomaat en viel toen tijdens de film in slaap van uitputting. Mijn gekke Kate.

Iemand valt haar lastig en ik wil weten wie het is. Niemand doet mijn kinderen kwaad, niemand. Niet nog eens.

"Mam, ik ben weg met Julie!", roept Kate vanuit de gang.

"Mag ik geen kus?", roep ik plagend, verwachtend dat ze dat niet doet.

Tot mijn verbazing komt ze op me af gelopen, drukt een kus op mijn wang en gaat kletsend met Julie weg. Mij verbouwereerd achter latend. Wat was dat? Die heb ik al zo lang niet meer gehad...

Snel ga ik naar boven, tover de oude babyfoon van de kinderen uit de kast en verstop er één op de kamer van Kate. De ander leg ik onder mijn hoofdkussen.

Tijd om naar Rose te gaan.

"Hallo, mijn kleine meisje. Heb je lekker geslapen?", zeg ik sussend als ik de kamer van Julie en Jessica op loop. Het kleine meisje ligt vredig met haar handjes naast haar hoofd te slapen.

Ik vind het bijna zielig om haar wakker te maken, maar het moet.

Wrijvend in haar ogen en geeuwend rekt ze zich uit en laat zich aankleden door mij en in de maxi-cosie zetten.

"Zo, liefje. We gaan eens naar oma toe. Kijken of ze al wakker is!"

Ik zet haar in de auto, snoer mezelf vast en rijd naar het ziekenhuis toe. Ik vind het eng om weer naar Rose te gaan en te horen wat de artsen zeggen. Zal het beter met haar gaan? Is ze wakker?

Ik weet het niet.

Met Jessica loop ik het ziekenhuis binnen, naar de intensive care.

"Ah, Caithlynn. U zocht ik net. Ik wilde u net gaan bellen in verband met uw vrouw..."

"Is er wat aan de hand?", vraag ik geschokt aan de verpleegster.

"Loopt u even mee."

De haren in mijn nek gaan recht overeind staan. Het zal toch niet...