Wellustig Poker

Donderdagmiddag. Eindelijk heb ik vakantie. Met het opgeruimde gevoel van acht vrije weken in het vooruitzicht stap ik op de trein naar huis.
Zelfs de trein zelf versterkt nog mijn prettige gemoed. Want het is niet druk. Natuurlijk niet. Midden op de middag op een doordeweekse dag.
Ik schuifel met zware de weekendtas door het gangpad opzoek naar een lege coupé voor me alleen.

Dan ineens. Lange benen in een lichte jeans, een blinkende gesp vlak boven een volle bollend puilende gulp, een getailleerd overhemd met een slank lijf.
Het is in een flits. Het is een automatisme dat ik zo’n signaal opvang.
Een strakke slanke man, makkelijk onderuit hangend, met een wat smal hoofd, donkerblond kort gelhaar.
Maar dan harde ogen in een egaal mooi maar hard gezicht. En ook nog de herkenning dat ik hem ergens van ken, alleen kan ik hem niet plaatsen.

Ik wil doorlopen. Ik heb niets met zulke mannen. Het was alleen even de verlokking van die benen en die vlezige bobbel. Maar ineens zie ik hoe die harde blik op mijn eigen jeansgulp blijft steken. Lang. Te lang. En dat hij zich overeind hijst om mij ruimte te bieden op de lege plaats tegenover zich.

Ik had een moment te lang geaarzeld om nog verder te lopen, weet ik nu. Ik moet nu wel tegenover hem gaan zitten.
Ik gooi mijn tas in het rek, hang mijn jack op en ga zitten, nestel me in de hoek bij het raam en kijk naar het bijna lege perron, waar de laatste uitgestapte reizigers zich naar de uitgang haasten.
Als de trein zich in beweging zet, zak ik wat onderuit omdat het een lange rit wordt, omdat ik buiten het weekend nu eindelijk e’s een zitplaats heb en zo mijn vakantie tegemoet wil rijden. Lui en ontspannen.

Gek, dat je iemand alleen maar van gezicht kent, maar er geen enkele herinnering aan kunt koppelen, denk ik.
Ik suggereer jeuk aan mijn wenkbrauwen. Mijn truckje om ongezien met de hand boven de ogen nog even naar die lange dijen en die bollende, van binnenuit opgedrukte volle gulp te kijken.

Op dat moment zakt de man terug in zijn oude houding, komen onze benen als een ritssluiting om en om aan elkaar voorbij steken. Shit. Ik voel me gevangen, want het mannelijke onderstel en het strakke slanke van de man stonden me wel aan, maar de harde blik in combinatie met die brutaal nonchalante houding totaal niet.

Vier gelijke jeansdijen, slingerend in het bewegen van de trein die schokkend de wissels buiten het station passeert. Even raken we elkaar, twee aan twee de dijen. Het zou in alle gevallen een heerlijk sensatie zijn geweest. Maar nu niet. Ik wil me iets ophijsen.

‘Hoe heet je ook weer!’
Een harde stem, die wel een vraag stelt maar niet zo intoneert. Ik moet hem nu aankijken. Ik moet mijn beweging voor meer afstand staken om niet onfatsoenlijk te lijken.
‘Merijn,’ antwoord ik.

Die harde blik van die grijze ijsogen, die lange en fiere te trotse nek, minstens even breed als het hoofd, een plukje borsthaar eronder, een leren jackje aan de hanger naast het hoofd. Hij heeft alles wat mij in een man niet aantrekt. Zelfs de verlokking van die mooie benen en volle gulp worden te niet gedaan.
Geen bevestigend knikje van ‘o ja.’ En ik zelf weet nog steeds niet wie hij is. Ik wil het ook niet meer weten.

Ik kijk naar buiten, eigenlijk niets ziend omdat ik het hier ken van een jaar lang ieder weekend op en neer reizend. Maar ook omdat ik onrustig ben en mijn vakantiegevoel wegebt.
Het is geen treinreiziger, bedenk ik me opeens. Die man is een solist en hoort in een auto.

‘Wat voor sport doe je!’
Shit. Ik ben nog niet van hem af. Ik aarzel, kijk even in die ijsogen, die me brutaal en lang en bijna vernederend opnemen, weer lang op mijn kruis blijven hangen.

‘Eh…, vroeger gymnastiek en wat turnen… tegenwoordig alleen nog atletiek als hobby… en kickboksen.’
Ik verbijt mezelf. Ik verwijt het mezelf. Waarom moet ik dat zo uitgebreid uitleggen. Vooral dat laatste. Kickboksen, wat helemaal niet bij me hoort maar wat ik op advies ben gaan doen. Om mijn timide frustraties weg te stompen, mijn weerbaarheid te vergroten. Dat blijkt nu wel!

‘Wat voor studie doe je!’
Het lijkt wel een verhoor.
‘Voedingsleer, sportmassage, visagist.’
Het rolt me zomaar over de lippen, om die harde dwingende blik, die me voor mezelf doet schamen. Een kickboksende visagist.
Weer geen reactie. Verward kijk ik weer weg. Opnieuw ervaar ik dat ook mijn vakantiegevoel nu echt weg is. Ik ben gespannen. Ik schrik zelfs als ik een knie in mijn dij voel, amper, maar toch. Het zou in alle gevallen mij een heerlijk stille opwinding bezorgen, maar nu niet.

‘Heb je een rijbewijs!’
Opeens weet ik het weer. Omdat ik me hem daarstraks alleen maar in een auto kon voorstellen en niet als treinreiziger. Het kwartje valt. Hij woont gewoon bij ons in de buurt, een eindje buiten ons dorp.

‘Tuurlijk,’ zeg ik, me opeens wat versterkt voelend door mijn ontdekking, ‘ik ben al negentien.’
‘Mooi zo. Ik ben het mijne kwijt. Als je nog geen vakantiebaantje nodig hebt…’
Verbijsterd kijk ik naar zijn glimlach, die een harde grijns is met een sterk roofdiergebit. Allemachtig.
Ik kijk weer naar buiten, probeer me iets van de man te herinneren, die in een ruim en vrijstaand huis woont. Maar het lukt me niet. Omdat ik verward ben over zijn aanbod.

De trein mindert vaart. Een station. Het eerst ein een rij. Passagiers stappen uit, stappen in. Ik zie het allemaal vaag, omdat ik nu nadrukkelijker zijn knie in mijn dij voeg, en ook hoe zijn andere dij tegen mijn andere knie komt leunen.

De trein vertrekt weer. Opnieuw het schokken over de wissels die ons aanraken alleen nog maar versterken. Verward kriebel ik even over mijn wenkbrauwen, kijk naar onze aan elkaar voorbij stekende dijen, onze onopvallende aanraking, en vooral zijn volle jeanskruis. Het lijkt meer gezwollen.
Dat er dan ondanks mijn rare spanning en het hopeloos zoeken naar een excuus om het vakantiebaantje te weigeren, mijn gemoed begint te gloeien, mijn bloed begint te jagen, mijn eigen gulp wat meer gaat knellen.

Seconden worden minuten worden kwartieren. Ik pijnig me suf, maar zie alleen maar dat huis met dat ruime erf, ombost in de zomer, zichtbaar in de winter. Stond er niet een hoge beuk bij de ingang? Of een eik misschien?
Ik moet mijn hand naast mijn kruis leggen, om de aanhoudende zwelling te maskeren voor de andere passagiers. Want de warm druk is heerlijk intens.
En voorbij het tweede station streel ik nog e’s over mijn wenkbrauwen en zie hoe zijn hand langs zijn kruis ligt, om dezelfde reden. Allemachtig. Wat een gerekte volle kronkelende bolling.

‘Visagist. Dan doe je ook ontharen!’
My god. Moet dat zo luid? Moet de hele trein het weten dat ik voor een nichterig beroep ga?
De knie streelt nu duidelijk even over de binnenkant van mijn dij.
‘Dan heb ik nog een klusje voor je.’
Gelukkig klonk het nu zachter. Maar die harde roofdiergrijns, alsof hij zijn eureka had gevonden.

Het derde station. Mijn pik prangt pijnlijk kronkelend in mijn jeans. Ik voel hem nat worden. Godsamme. Ik durf niet meer naar hem te kijken.

Het vierde station. Eindelijk. Ik sta op, hou mijn jack voor mijn kruis en zeul mijn weekendtas door het gangpad naar het lege portaal.
Daar voel ik opeens even maar heel duidelijk en tastend zijn hand over mijn ene bil. Shit.

Vijf minuten wachten op een bus, naast die harde man in zijn leren jackje, met borsthaar uit de open knoopjes van het getailleerde shirt, wat een klusje voor mij zou moeten worden. Vijf minuten maar, dat is wel zeshonderd seconden!

‘Heb jij een strippenkaart.’
Ja hoor. Ik reken wel af voor ons beide. En prompt ploft hij naast me in zo’n eng busbankje terwijl er een zee aan ruimte is, ligt zijn dij warm tegen de mijne en houd ik mijn jack angstvallig over mijn kruis.
Een stief kwartiertje is het. Met een beknelde stijve lul pijnlijk lang.

‘Kom.’
En ik stap met hem uit, nog voor we ons dorp bereikt hebben. Hij woont eerder op de route.
Het is een beuk, zie ik, bij de ingang. Grind knispert onder onze langzaam malende tred van gelijke lange benen.
Een degelijk en groot vooroorlogs huis, een grote garage er schuin achter. Gazons voor en achter in bloeiden borders, beschermd in volle struiken en lage bomen.
Een paradijsje in het platteland.
In de garage staan twee auto’s. Een felrode lage sportwagen, een tweezitter, die met een te groot motorvermogen de oorzaak blijkt van zijn tijdelijk teloorgegaan rijbewijsbezit. En nog een grote glanzend zwarte slee.
Ik moet erin plaats nemen. In beide. Een heel andere opwinding maakt me van me meester, doet mijn gulp knelling zelfs afnemen. Wat een sensatie. Opeens begrijp ik de macho’s, meen ik.

‘Kom, tijd voor een biertje.’
Ik zeul mijn weekendtas mee naar binnen de bijkeuken in en laat die daar vallen. Een oude grote eetkeuken, een enorme kamer. Een Belgische Blonde aan de tafel bij de terrasdeuren.

‘Ik moet bij nacht en ontij paraat zijn. Zeven dagen in de week.’
Het bier smaakt heerlijk en fris, klokt makkelijk weg op een lege maag, verdoofd te spanning iets.

‘Minimum jeugdloon met de gebruikelijke opslagen. Kost en inwoning gratis.’
Ik sta op met het bolle glas in mijn hand, staar door de terrasdeuren naar buiten, zonder echt iets te zien.
Hij komt naast en streelt mijn billen, langzaam en warm. Een vinger glijdt over mijn broeksnaad en komt tegen mijn gaatje drukken. Snel neem ik een slok bier. Maar de vinger gaat verder, drukt zich tussen mijn dijen en duwt bewegend tegen mijn onderhuidse pik achter mijn ballen. Die is hard. Kei hard.

Dan schuift de hand in mijn verste kontzak en voel ik alleen nog bewegende vingertoppen in mijn ene spierbil drukken.
‘Nu en dan valt er in dit kontzakje een groen briefje. Als de zaken goed gaan.’

‘Ik moet eerst mijn ouders bellen,’ zeg ik, verrukt en genietend en me gelijk realiserend dat ze amper twee kilometer verderop wonen.
‘Verzin maar een smoes. Dat je in de horeca in de stad bediend, of zo.’
Hij begrijpt me perfect.

‘Hoe heet je ook weer!’
Ik vraag het zoals hij het tegen me zei in de trein.
‘Floris Jan.’

Ik bel mijn ouders met mijn mobieltje, met de mededeling dat ik plotseling een vakantiebaan heb gekregen, in de horeca in de stad. En m’n was dan? Daar red ik me wel mee, zeg ik geruststellend.
‘‘k kom binnenkort wel even een keer langs.’

‘E’s kijken wat Mien ons heeft gebrouwen,’ zegt hij, de sterke harde man.
Mien? Ik schrik. Een dorpsgenoot?
Hij raadt mijn gedachten, leest mijn gezicht.
‘Ze komt van buiten en ze is discreet.’
Ik heradem.

Een pastasalade die hij even lauw maakt in de magnetron, een groene salade waar hij een versgemaakt klaarstaande dressing overheen giet en husselt, een stuk Italiaans brood uit de oven, een Italiaanse wijn wordt opengetrokken. Floris Jan heeft niet alleen op alle fronten smaak, hij eet ook nog e’s gezond, herken ik als studerend kenner.
We toasten met klinkende glazen. We eten zwijgend met Bach op de achtergrond. Die harde man met die roofdiergrijns blijft me verbazen.

‘Wat voor werk doe je!’
Een brede hand scheurt een stuk brood af en steekt het tussen de roofdiertanden. Met volle mond praat hij:
‘Handel. Handel is pokeren en pokeren is mijn hobby.’

Later zie ik zijn kantoor, voor naast de hal. Computers waar berichten binnenzeilen, die hij beantwoord, waar hij met gemak over belt of mailt, sturend en zorgeloos en strak organiserend. Snel vooral.

Nog wat later hangen we in zijn bank, als een stelletje en kijken naar het nieuws en een nieuwsgierig nieuwsprogramma.
‘Morgen halen we een complete scheer en wax set.’
We drinken er nog een glas van de Italiaanse wijn bij terwijl ik in zijn arm leun, hij soms even in mijn platte oortje blaast, onder mijn shirt in mijn strakke dunne middel knijpt.
‘Mmm.’
Dat was het enige aardige wat ik tot nog toe van hem gehoord had.

Ik douche me in zijn grote badkamer naast zijn grote slaapkamer. Ik schuif voorover in zijn grote bed. Geen waterbed gelukkig, wel heerlijk en warm en voegend stevig.
Ik hoor hem spetteren. Ik hoor de stilte erna van het afdrogen, in de schemer van een klein bedlampje, dat even later wordt uitgeknipt. Hij voorvoelt dat ik hem niet zien wil, vermoed ik.

Het dekbed beweegt. Aan mijn voeten eind. Mijn god. Ik wordt beslopen. Handen over mijn voeten en enkels, zacht en warm, over mijn kuiten, kietelend in mijn knieholtes. Ik huiver. Ik heb allang een stijve, voordat hij aan mijn dijen begint, mijn billen.
Ik zak weg in een heerlijk lome ontspanning. Het maakt me niet meer uit. Want het is een charmeur zonder haast en dwang en drang. Hij voedt mijn verlangen zonder zich op te dringen, dat heerlijk pokerspelende roofdier, dat me likt en zoent, dat mijn sportbillen masseert tot ze mals zijn en er tussen gaat blazen.

Hij schuift zijn handen tussen mijn dijen en onder me door. Niet om mijn harde pik te pakken, maar om mijn onderbuik op te duwen, wat helemaal niet nodig. Mijn kontje komt vanzelf wel, wordt door hem omhoog gezogen, gelikt en gemasseerd, behandeld en zacht gevingerd.

Hij laat me kreunen, bijna bij iedere ademtocht, hij doet mij huiveren van heerlijk geil genot.
Als ik dan even de lichte pijn voel, omdat hij vermoedelijk toch een behoorde pik heeft wat ik niet gewoon ben, dan verhoogd dat alleen maar die heerlijk langzame intimiteit, als hij over me komt, me in mijn nek bijt met zijn lippen, me langzaam neukte en telkens laat sidderen als hij mij van binnen zo diep raakt.

Hij maakt me er gek mee. Hij maakt me heftig, veel meer en sterker dan hij zelf is. Ik kreun luid als ik hem ga tegenstoten en mijn mals geworden billen in zijn harde schoot klets. Ik verlang meer en dieper en harder met die harde raggende lul zo heet en gierend in me, ik voer hem op, ik voer ons beide naar dat zalige einde.
Ik hoef me niet eens zelf af te trekken, dat doet hij voor me, terwijl ik zo hoog met mijn kontje omhoog steek dat hij achter me geknield staat. Dat was heel lief van hem. Maar ik spoot al uit mezelf. Zomaar, omdat hij me zo goddelijk melkte die van binnen en me met zijn harde hete pik gewoon leegdrukte.

Soms is klaar echt klaar bij kerels. Maar bij hem niet. Ik moet tegen hem aanliggen, in zijn armen, hij wil me strelen en zoenen, wil me de hele nacht voelen.
‘Verdommese wilde dekhengst,’ blaast hij in mijn platte oortje, ‘zoveel vuur had ik je niet uit de mouwen geschud. Volgende keer draaien we de rollen om, geile kickboksende visagist.’
Ik glimlach in het donker. Ik voel me heerlijk ook omdat mijn gaatje nog even naschrijnt.

Pas in de ochtend, als hij als is opgestaan en aangekleed, realiseer ik me dat zijn beharing tegen mijn lijf me niet is opgevallen. Zo was ik in vervoering geweest.

Beneden een ontbijt in de keuken. Ik dar er rond in een satijnen ochtendjasje. Opeens vind ik het leuk dat hij me zo ziet, dat ik hem er mee opwindt.

Totdat ik opeens een bloedmooie tuinjongen aan het werk zie. Een prachtige witblonde met te lang sluik haar in een hemdje waar gebronsde gespierde armen en schouders uitsteken en een perfecte passende werkbroek om sterke lange dijen en een smal kontje. Hij wel, denk ik nog, Floris Jan bedoelend die met geld veel kan bereiken. Ben ik nu al jaloers?

‘Maak je niet druk,’ bromt Floris Jan, ‘Gijs is zo hetero als een hetero maar kan zijn. Toen ik er ooit e’s over begon zei hij me dat hij van schrik z’n piemel naar binnen voelde schieten, dat er een gaatje viel. Hij is er alleen maar voor om naar te kijken.’

Ja, ja, denk ik zwijgend, want Gijs kende ik van vroeger en kon ik ineens wel direct plaatsen. Van de gymnastiek en het puberale turnen.
Later buiten geven we elkaar een hand. Een stevige blonde knuist met groene vingers.
‘Merijn,’ zeg ik.
‘Gijs,’ zegt hij.
We kennen elkaar niet. Of niet meer. Het stelt me gerust. Ook al woonde hij vroeger een dorp verder op, de wereld is hier klein.

In die vurige felle raceauto. Machtig. Wat een ingehouden kracht. Ik zie in de spiegel de bloedmooie tuinjongen Gijs ons nakijken.
In de stad krijg ik de portemonnee mee van dat roofdier, dat discreet blijft zitten wachten tot ik met een hele set terug ben. Van tondeuse en krabbetje, schuim en gel en olie, van wax tot scheurpleisters. Alsof ik voor mezelf ga beginnen.
Op de terugweg voel ik over zijn volle jeanskruis. Ik kan me niet inhouden. Het lijkt zo verrukte geil, die vlezige pik zo over de ballen in de broek gebogen. Veel meer dan een handvol, langzaam kneden tot het begint te verstijven, tot hij, die harde slanke man begint te grommen. En zich al rijdend op mijn jeans kruis stort. Heerlijk geil.

En in zijn badkamer zie ik hem dan naakt, de harde slanke man, het roofdier dat mij had beslopen en bejaagd en gevangen.
Een vurige brede en wrede gekromde pik. Ik voel nog even mijn gaatje naschrijnen van vannacht.
‘Hou h’m e’s opzij!’ gebied ik hem. Hij was nu even niet mijn werkgever en ook niet mijn minnaar, maar mijn cliënt. En gedwee doet hij het, die brede wrede gekromde penis opzij buigend waar hij een pareltje voorvocht gelijk uit het mondje van de vurige eikel knijpt.

De beharing valt me erg mee. Alles boven de navel is maar een streepje en een brede uitwaaiering tussen de borten. Dat haal ik weg. Het streepje onder de navel laat ik staan, zijn schaamhaar knip ik wat bij, zijn ballen scheer ik, terwijl hij kreunt en de gekromde pik verlangend laat schokken.
Daarna de binnenkanten van zijn dijen.
Hij maakt me geil. Ik voel het bloed opeens gieren en jagen en mijn pik weer bekneld verstijven in mijn jeans.
‘M’n rug?’
Hij vroeg het. Hij gebood me voor het eerst niks.
‘Niks,’ zeg ik, ‘schoon en gaaf.’

Dan bukt hij zich voor me, diep. Want hij heeft slanke en vooral sterke bollende billen met een diepe naad. En het duurt even voor hij zover dubbel geklapt staat dat ik hem er kan inzepen en schoon scheren.
De kleine glanzende haartjes op de onderhuids zwellend pik tussen gaatje en ballen laat ik staan. Ik ken het genot om er daarmee zacht te kietelen en wil hem ermee gek maken. Ik doe het zelfs nu, kan het niet laten om hem schokkend en klagelijk weerspannig te laten kreunen in zijn voorover geklapte houding.

En wat ben ik plotseling geil. Dat bruine snotgladde kroontje wat ik blootleg, dat opstandig samenknijpt telkens als ik er het krabbetje langs haal.
En dan kan ik het niet laten. Misschien wel uit een soort frustratie om de situatie, om die intimiderende overmacht van hem, dat ik na het scheren mijn vingertoppen over het kroontje beweeg. Dat krachtige krimpen en bewegen van zijn sterretje stimuleer.
‘Is het klaar?’ steunt hij van omlaag tussen zijn eigen benen door.
‘Bijna,’ zeg ik bloedgeil, terwijl ik met de ene hand zijn gaatje masseer en bewerk en er langzaam een vinger insteek, en met mijn andere hand mijn jeans open maak.
Want ik kan mij niet langer beheersen. Mijn blonde stijve springt drijfnat omhoog en is onhoudbaar vurig en verlangend.

Zijn klagelijke kreun duurt even lang als mijn tergend langzame penetratie.
Allemachtig. Wat moet ik me beheersen. Want wat is dat snotgladde en warme gaatje van hem strak een nauwsluitend. Ik zinder en tril op mijn sportgetrainde benen van geile opwinding als ik hem met de handen op zijn dubbelgevouwen strakke middel langzaam ga neuken.
Hij komt kreunend half overeind, gaat op de wastafel leunen en ik voel en ervaar zijn geile passie als ik hem diep van binnen raak en daarmee doe huiveren en sidderen.
Dat soepel strakke roofdier, dat geil hijgend voor me kronkelt, dat meer wil, dat me dwingt harder te stoten, terwijl mijn pik al zo heftig tintelt.
Ik klets mijn blonde strakke heupen tegen zijn gebruinde billen. Ongenadig. Hij krijgt het van me. Diep en hard en de volle lading terwijl hij aan zijn eigen brede en wrede kromde stijve trekt. We schieten ons beide ongenadig leeg, ik in hem, hij neemt de wastafel.

‘Kan dit niet in bed,’ zegt hij als we uithijgen.
‘Nee,’ grijns ik, ‘scheren doe je in de badkamer.’
‘Heb ik je wat misdaan.’
‘Nee. Ik was gewoon hartstikke geil van je. Hoe zo?’ vraag ik onschuldig.
‘Je hebt me goddomme uitgewoond.’
‘Valt wel mee,’ zeg ik glimlachend, ‘dit is nog niks, en je wou het zelf.’
Ik kniel voor hem en neem zijn nu andersom omlaag gekromde vurige pik ondersteunend in mijn hand en in mijn mond en zuig zijn eikel schoon. Dan sta ik op en zoen hem, lief en lang.
‘Twee maand,’ zegt hij, ‘en geen dag langer,’ de stoere machoman, met het harde pokerface.
‘We zullen wel zien,’ zeg ik het pokeren al lerend.

Bij die strakke en sterke man, met dat harde gezicht en die ijsogen, die pokerende handelaar:
Slapen is seks.
Eten is seks.
Autorijden is seks.
Handeldrijvend pokeren is seks.
Sporten is seks.
Vrije tijd is seks.
Zijn hele leven lijkt een wellustige aaneenschakeling.
Voor mij zijn het maar twee maanden, maar dat zijn wel zestig dagen, veertienhonderd en veertig uren….

Hij heeft me volwassen gemaakt. Ik begrijp nu waarom een auto een verlangstuk is van je pik, waarom pokeren opwindend maakt, je van sporten alleen maar geil wordt, je eerst moet seksen voor het slapen om de stress van de dag van je af te neuken, eten het zelfde is als pijpen en rimmen, en in je vrije tijd gewoon de zwoele wellust z’n gang moet laten gaan.

Soms denk ik dat hij verliefd op me is, Floris Jan. Ik ben het alleen maar als we seks hebben. Dat is mijn volledige makende passie. Maar dat ebt erna langzaam weer weg. Maar bij hem?

‘Wat heb je met die jongen?’
Hij vraagt het me de voorlaatste vrijdag, de dag in de week dat die bloedmooie witblonde Gijs, die turnjongen van vroeger, de tuin doet.
Floris Jan is jaloers voel ik.
‘Niks,’ zeg ik me van de terrasdeuren wegdraaiend.
Wat moet ik ook zeggen. Oude wonden openhalen en benoemen? Zeggen dat wij beide als bloedmooie blonde gespierde turnjongetjes van veertien, vijftien, en Gijs nog witter dan ik, samen door twee mannen gepakt zijn?
Tegelijk. Ik zie nu nog, na vier, vijf jaar zijn prachtige lichte grijsblauwe ogen vlak bij me, naast me. We hadden die beide kerels er zelf toe uitgedaagd. Maar als pubertjes weet je niet waar dat allemaal toe leiden kan.

Nee, ik keek zojuist alleen maar even hoe tuinjongen Gijs dat briefje uit zijn zak haalde wat ik erin gestoken had. Een briefje met mijn mobiele nummer er op en met de vraag: ‘bel je me als ik hier weg ben?, Merijn.’

Ik heb nog een week te gaan, met die harde man met dat strakke en soepele lijf, die pokerface met de roofdiergrijns. En dat gaat me zeker lukken. Want ik ben zo geil als boter. Hij lokt het uit. Hij wil dat ik hem terg, zodat hij me kan straffen en ik hem daarom terug kan straffen. Macho vechten, een heerlijk strijd.


Een week en een dag later.

De eerste zaterdag dat ik weer in de stad terug ben. Dan gaat mijn mobieltje over, lees ik een onbekend nummer.
‘Hei, met Gijs,’ hoor ik hem zeggen, de witblonde tuinjongen.
‘Hei,’ zeg ik terwijl mijn hart overslaat. Zo snel al?
‘Waar woon je?’
Ik leg het hem uit, mijn studenten kamertje in een studentengebouw in een stad vier stations verderop. Maar hij heeft een auto. Natuurlijk. Dat was ik even vergeten nu ikzelf weer op de trein aangewezen ben en niet langer een stuur en een versnellingspook en machtig brommende motor als pikverlengstuk heb. Het wend snel af. Binnen een etmaal, ben je terug bij af, ben je weer de kickboksende visagist in opleiding, naast sportmasseur en voedingsdeskundige, beide nog in spe.

Een uurtje later is hij er al. Ik had nog net tijd gehad mijn kamer op te frissen en mijzelf.
Ik schrik! Ik wordt geraakt! Die lichte grijsblauwe ogen!
In zijn gewone kleren nu, een gewone leuke witblonde jongen van mijn leeftijd. Negentien. Mooi, maar zo anders in mijn flatje dan in de tuin van Floris Jan.
Ik heb niks in huis. Ik heb niks om hem aan te bieden. Ik heb alleen een volle bankrekening en tientallen groene briefjes die ik uit mij verste kontzak had gevist in de voorbij maanden.

‘Zullen we de stad in? Wat drinken? Wat eten?’
‘Best.’
Heerlijk. Buiten. De ruimte, naast Gijs. Een halfvol terras aan de rivier waar het gezellig druk is. Samen. Ik weet niet wat me gebeurd, opeens. Maar het is net of de zon anders schijnt, het water mooier schittert.
‘Ik trakteer,’zegt hij.
‘Nee,’zeg ik, ’vándáág is mijn dag.’
Bier om kwart over elf in de ochtend. Geen Belgische blonde meer. Maar het gewone tapbier van het huis. Het smaakt me veel beter.

We moeten een stilte doorbreken. Een stilte van vier, vijf jaar, van toen die lichte grijsblauwe ogen zo dichtbij waren en we beiden een pijn ervoeren, mekaar vasthielden, klootzakjes dat we waren toen, snotneuzen die gelijk met het turnen zijn gestopt.

Maar de stilte is op zich ook heerlijk. Het geroezemoes, de vrolijke mensen op deze zonnige zaterdag, mee uitkijkend over het voorbij stromende water. Het mag nog wel even duren, dat samen turen en hangen bij een tweede biertje.

‘Wat vindt jij lekker?’, vraag ik als ik de kaart krijg en een derde biertje bestel.
‘Kip met appelmoes.’
‘Best,’ zei ik, ‘maar vandaag?’
‘Iets met vis?’
Ja, we zitten tenslotte aan het water.
‘Gestoofde paling,’ lees ik hard op. Het kost een godvermogen, maar dat kan me niet verdommen. Ik heb er twee maand voor gezwoegd en geploeterd, krom gestaan en me suf geneukt, me plat laten naaien.
‘Ik heb zin om me ongans te vreten,’ zeg ik.
‘Oké. Ik doe me.’

Oliegladde handen en kinnen, druipend van het vet, zwelgend soms even opkijkend en dan die lichte grijsblauwe ogen ontmoetend, onder dat witblonde sluike te lange haar, in dat gaaf gebronsde gezicht.
De paling is gewoon geil.
Maar met Gijs is het ander, is het meer.
‘Hij betaalde goed.’
Daar zijn we het beide over eens, maar we hebben het er verder niet over. Floris Jan is passé. Ik wil het niet weten en ik wil er niks over kwijt. Ook niet over vroeger.

Eigenlijk hebben we het nergens over gehad als we onze handen in een bak citroenwater wassen en onze vette smoelen met een warme natte doek afvegen.
We nemen nog een biertje. Vis moet zwemmen.
Twee groene betaal ik. Ik krijg een rooie terug. De rest mogen ze houden. Het is mijn dag.

‘Kunnen we de toren op?’
‘Misschien,’ zeg ik, ‘kijken of ‘ie geopend is.’
Gijs betaald. Ik vind het best. Ik vindt het heerlijk om achter hem de stenen wenteltrap te bestijgen en zijn mooie kracht te zien bewegen.
En erboven is een heerlijke wind, de frisse nuchterheid, de nazomerse stad vol rode daken, een donker glinsterende rivier. Stil leunen we op de stenen borstwering, starend dromend, genietend. Ik voel het, dat we beide genieten, met onze kinnen op onze onderarmen.

Dan dwaal ik af. Dan kijk ik opzij naar hem, omdat ik er naar toe gezogen wordt. Dan zie ik hem kijken zoals ikzelf kijk. Mijn ontroering is zijn ontroering.
Verdomme.
Stille gevoelig ernst in die lichte grijsblauwe ogen met de grote pupillen waar ik in naar binnen kan kijken, een trilling op de frisse lippen, van een mooi hoofd dat machteloos gedraaid op de onderarmen ligt.
‘Ik heb ook bij hem opgezegd.’
Hem. Floris jan.
Ik begrijp het. Ik begrijp het helemaal. En het ontroerd me nog meer. Het knijpt in me en verwarmt me, het bezwaard me en verlicht me tegelijk.

Verdomme. Waarom lijkt het alsof zijn mooie hoofd golvend wegglijd in mijn tranen. Of zijn het zijn tranen?
‘Hé, gek.’
‘Ik wil een zoen van je.’
Ik proef zijn lippen. Ze proeven als de mijne. Paling en bier. Maar de warmte en het zachte beantwoorden is alles en nog veel meer.

Later zitten we samen op een bankje aan de singel, een brede parkachtige warmte met mensen en een kwakende eenden, gakkende ganzen. Soms streelt hij mijn schouder, soms streel ik de zijne.
‘Blijf je pitten?’
‘Als je morgen met mij meegaat.’
‘Best.’

Beiden in mijn krakende studentenbedje. We hebben geen seks. Het is heerlijk, de warme tederheid, de tedere warmte, twee blote lijven, na jaren.
Wel gewone harde pikken, maar dat kan ook niet anders. We zijn tenslotte ook nog man, allebeide. We plagen elkaar ermee tijdens het zoenen en strelen en elkaar ontdekken.
En we elektrocuteren beide als onze tongen elkaar raken en we opeens doodstil liggen, warm en dicht tegen elkaar.
‘Wat gebeurt er Gijs?’
‘Merijn,’ hoor ik hem alleen maar fluisteren. Want het is allang donker.

Dan is er plotseling het vuur, dat jaren gesmeuld heeft. Ik voel zijn hand achter mijn hoofd, druk mijn hand achter zijn hoofd. Ik voel zijn hand op mijn bil en zijn vinger tegen mijn gaatje. Ik leg mijn hand op zijn warme beweeglijke bil en tegen zijn gaatje.
Onze strakke lijven persen en glijden net als onze pikken, terwijl we elkaar vastzuigen en met onze tongen strelend pratend in een krakend bedje wat me niet kan verdommen. Want verdomme, wat hou ik van die warme lummel, die me bijkans fijn knijpt en perst en rijdt in een zo heerlijk ander vuur. We komen klaar, samen trekken we mekaar af en spuiten het tussen ons in en tegen mekaar op, liggen er in na te vrijen.

‘Houd je van me?
‘Beetje wel. Toch?’