Lynch En Nick - 1

Vooraf:

Het karakter Lynch is één van mijn verzinsels, maar heeft wel eigenschappen die ik van mensen uit mijn omgeving heb geleend. Ik kan dus niet zeggen dat het geheel fictief is, maar de gebeurtenissen zijn nooit gebeurd. Omdat Lynch verzonnen is, zal hij meerdere rollen en/of personen kunnen zijn. Daarom dat in ieder verhaal hij anders omschreven wordt. De overige personages waar Lynch zijn avonturen mee beleeft, zijn wel geheel fictief. Veel leesplezier en laat gerust feedback en/of suggesties achter.

Met moeite wring ik me door de volgepakte trein. Normaal zou ik niet zoveel moeite doen om een zitplaats te vinden, maar door het gips wat van mijn enkel tot half mijn onderbeen zit, is het staan tijdens de reis geen blijvende optie. Mijn tas en krukken blijven om de beurt meerdere malen haken achter een persoon of een stoel. "Het is veel te vroeg voor dit soort ongein" schiet er door mijn hoofd. Mijn ochtendhumeur is duidelijk nog steeds niet in sterkte afgenomen.

Mijn ogen vallen plots op een lege stoel, of ja... leeg... een bruin leren schooltas ligt er op. De eigenaar van deze tas zit er naast, druk in gesprek met een groepje meiden die in het gangpad staat. Even wacht ik op een moment in hun gesprek om er tussen te komen, maar de jongen blijkt een spraakwaterval van woorden. Als de trein bij een bocht voor mij net iets te veel overhelt, verlies ik mijn evenwicht en val op de schoot van de oudere dame achter mij. Een schrille gil van schrik klinkt door de coupe en waar er zojuist nog een luid geroezemoes van stemmen klonk, is nu alleen nog stilte. Tig paar ogen kijken naar het schouwspel: een oude vrouwtje met een jongeman van half in de 20 op schoot.

"S..sss... sorry" stotter ik met moeite. Jaren logopedie en nog steeds kan ik de simpelste woorden niet zonder moeite uitbrengen. Waar woorden falen mijn verontschuldiging over te brengen, blijken gebaren de redding. Ik wijs naar het gips rond mijn enkel en probeer nogmaals mijn middenrif tot actie te sporen "Ge.. ge.. gebr..” Redding komt uit een onverwachte hoek als de scholier opstaat en me overeind helpt. "Je moet ook niet blijven staan met een gebroken been..." de zorgzaamheid klinkt in iedere letter van zijn stem "...Hier, ga maar zitten”. Mij nog steeds ondersteunend, tilt hij zijn tas van de zitting op het bagagerek. Met een korte ruk neemt hij mijn tas over en plaatst deze naast die van hem. Intussen is de kakofonie aan gesprekken weer opgezwollen, het spektakel bleek niet interessant genoeg.

Als ik eenmaal zit ploft de scholier weer naast me. Twee groene ogen kijken me vriendelijk aan en met een kort knikje geeft hij erkenning aan zijn eigen behulpzaamheid. "D.. da... dank..." Voor ik mijn woorden heb afgemaakt legt hij zijn hand geruststellend op mijn knie "Graag gedaan hoor”. Het valt me op dat zijn hand op mijn knie blijft liggen, terwijl zijn groene ogen kort over mijn postuur glijden. Haastig probeer ik me te bedenken wat ik die ochtend heb aangetrokken. Net als iedere andere dag kon ik met zekerheid zeggen dat ik mijn zwarte spijkerbroek en een wit T-shirt aan had, het enige wat afwisselt is de kleur van mijn overhemd. De gedachte of ik nu dat lichtblauwe of toch het roze overhemd heb aangetrokken wordt onderbroken doordat de scholier zijn hand van mijn knie haalt en hem voor mij ophoudt. "Nick”. Even kijk ik vertwijfeld van zijn gezicht naar de uitgestoken hand en weer terug. "L... Ly.. Lynch" weet ik wederom met moeite uit te brengen als ik uiteindelijk zijn hand schud.

De meiden in het gangpad zijn druk in gesprek met elkaar en het verbaast me dat Nick er niet in deelneemt. In plaats daarvan heeft hij zijn interesse volkomen op mij gericht. Een beetje ongemakkelijk onder deze aandacht, probeer ik me een houding te geven. In mijn hoofd dolen de gedachten rond. Moet ik nu me afwenden en naar buiten kijken? Blijf ik terug staren? Onwillekeurig blijf ik mijn blik op zijn gezicht houden. Mijn hemel wat een mooie ogen heeft hij. Even dreig ik te verdrinken in de groene vlakte die zich in zijn ogen uitstrekt. Aan de onderrand van mijn blikveld zie ik even zijn lippen bewegen en zijn ogen nemen een houding aan die ik vaker zie bij mensen als ze een vraag hebben gesteld. "Ss... sorry?” Nick wijst naar mijn voet terwijl hij zijn vraag herhaald: "Ski-ongelukje gehad?”

Ik schud mijn hoofd langzaam heen en weer. Graag zou ik hem in geuren en kleuren willen uitleggen hoe ik, tijdens het fietsen in de bossen, een "heuveltje" verkeerd had ingeschat en daardoor in de diepe geul die er achter lag belandde. Ook had ik hem graag willen vertellen dat de artsen voor een raadsel hadden gestaan, hoe iemand het sterkste middenvoetsbeentje had kunnen breken. "Je hebt het botje gebroken dat niet te breken valt"

De stem van de arts schoot nogmaals door mijn gedachten. Bij gebrek aan woordelijke behendigheid, bleef het dan ook bij "ongeluk" en "bos" met de gebruikelijke haperingen. Nick legde zijn hand weer even op mijn knie en kneep er zacht in. "Zal vast pijn hebben gedaan".

De spraakwaterval, die zojuist nog gericht was naar de meiden naast hem, stortte zich nu op mij uit. De melodie van zijn stem, de schittering in zijn ogen en de vriendelijke trekken rond zijn mond bleven mij maar dieper naar binnen trekken. Ik leerde dat Nick stond voor Nickolas, genoemd naar de broer van zijn opa of zo. "... het was in ieder geval familie van familie”. Vriendelijk bleef hij maar doorbabbelen. Hij was 21 jaar en zat in het tweede jaar van wat hij noemde "een pretpakketschool", wat later bleek een opleiding te zijn waarmee hij in een dierentuin zou willen werken. "Maar als dat niks wordt, kan ik nog altijd blijven werken in de herenkledingzaak”. Even bleef hij stil, denkend over zijn eigen woorden. "Of ja... als ze me niet ontslaan omdat ik dadelijk te duur wordt”. Een brede lach ontblote zijn witte tanden. "Maar ja, wie dan leeft wie dan zorgt."

Intussen ben ik al knikkend zo diep in zijn charmes verdwaald geraakt, dat ik me niet bewust ben van een wereld buiten de vierkante meter die ons een zitplaats biedt. In mijn gedachten vraag ik me stil af hoe hij er uit zou kunnen zien onder die blauwe jeans en rode jas. Smal afgetekende spieren onder een haarloze licht gebruinde huid? Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn om hem te strelen, een omhelzing van huid op huid. Zou hij mijn beharing erg vinden? Ik beeld me in hoe hij met zijn ranke vingers door de krullen op mijn borstkas gaat. Verrassend hoe sterk hij zijn nagels over me laat schrapen, een rood spoor achterlatend. Langzaam komt hij dichter bij me en ik voel zijn warme adem in mijn gezicht strelen. Twee groene ogen die me doordringend aankijken, terwijl zijn volle lippen richting de mijne gaan. Een vonk slaat over als ik zijn mond op de mijne voel, eerst als een vluchtige kus maar kort daarop in een volle zoen. Als hij zijn lippen iets uit elkaar doet om met zijn tong mijn mond los te wrikken laat ik dit gewillig toe.

Een zoete smaak van speeksel en vlees maakt zich meester van mijn smaakpapillen. Vurig werp ik mijn eigen tong in de strijd, terwijl onze handen elkaar overal proberen te strelen. Mijn hand vindt zich een baan naar zijn liezen, waar hij blind zijn doel vindt. Achttien cm steekt fier vooruit, kloppend op iedere slag van zijn hart. Het voelt warm aan tegen mijn hand, die langzaam zijn greep versterkt. Een lichte kreun is hoorbaar in mijn mond, maar de oorsprong is onbekend. Als ik zijn lippen los laat, mis ik gelijk de tegendruk die hij gaf. Toch is mijn doel duidelijk. Ik buig langzaam voorover naar zijn schoot, mijn mond gesperd in een wijde gaap. Ik ruik de zilte geur van opwinding, bijna proef ik zijn voorvocht dat rijkelijk op zijn helm parelt.

"... over enkele ogenblikken zullen we aankomen op het eindpunt van deze trein, hier kunt u overstappen naar..." Krakend komt de stem door de intercom boven ons. Ruw verstoord kom ik uit mijn dagdroom. Nick kijkt even langs me heen naar de chaos op het perron, die langzaam langs ons raampje schuift. "Zal wel weer haasten zijn om mijn verbinding te halen..." Zijn groene ogen heeft hij alweer op mij gericht. "Welk spoor moet je nu hebben?” Ik houd mijn wijsvinger op terwijl een enkele klank over mijn lippen rolt "A”. "Je gaat dezelfde richting op als ik”. Een hoopvolle klank was duidelijk merkbaar in zijn woorden. Terwijl de polonaise van reizigers langzaam langs ons heen schuifelt, blijven we rustig zitten. Als ik hem vraag of hij zijn trein niet moet halen legt hij weer zijn hand op mijn bovenbeen. "Och school kan ik iedere dag naar toe, een medemens helpen kan je maar een enkele keer”. Verbeeld ik me het of blijft die hand iedere keer langer en hoger liggen?

Als de laatste mensen bijna voorbij ons zijn, staat hij op en neemt onze tassen uit het bagagerek. Als hij richting de uitgang loopt, heb ik een goed uitzicht op zijn volle kont. Even zwijmel ik weer weg bij het aanzicht, tot hij zich omdraait. “Kom je?” Een herkennende schittering fonkelt in zijn ogen. Ik voel me betrapt en schuif me richting het gangpad, waar ik me klungelend met mijn krukken achter hem aan worstel. Als we eindelijk op perron 1A aankomen, zien we net de trein langzaam in beweging komen. Nu heeft ie echt zijn trein gemist dank zij mij… Een vorm van schuldgevoel knoopt zich in mijn maag vast, terwijl ik de blauw/gele vlakken aan me voorbij zie gaan. “Dus... tijd voor koffie?” Nick lijkt zich niet te kunnen storen aan alles en draait zich in een sierlijke draai om zijn as, zijn schreden zettend richting de Starbucks op de hoek.

Stoom dwarrelt omhoog tussen ons in, een sterke geur van vanille en caramel vermengt zich in de lucht met die van koffie. In een poging niet weer weg te dromen in zijn helle ogen, kijk ik langs hem heen naar de haastende schimmen langs het raam. Even voelt het alsof het altijd zo heeft moeten zijn, ik met Nick aan een tafeltje en twee koppen koffie. "Je hebt zo'n beetje mijn hele levensverhaal gehoord in de trein, maar behalve dat je Lynch heet en een pijnlijk slecht gevoel voor evenwicht hebt weet ik eigenlijk niks van jou.” Afwachtend kijkt Nick met een opgetrokken wenkbrauw naar mij. De stilte tussen ons in wordt bijna ongemakkelijk terwijl ik me bedenk hoe ik wat aan hem vertel.

Gelukkig is het weer Nick die me redt. "Laten we beginnen met iets makkelijks: hoe oud ben je?" Vol bewust van het feit dat ik alleen maar meer stotter als ik onder druk sta, houd ik 7 vingers op en pers met moeite het woord twintig uit. "En waar kom je vandaan?” Als ik niet beter wist, zou ik bijna denken dat hij het erom deed. Het kost me 15 seconden om de helft van 's-Hertogenbosch te produceren, als hij me vriendelijk toeknikt het te begrijpen. "Van alle plaatsen die je kan uitspreken, kies jij natuurlijk de moeilijkste uit”. Een plagerige knipoog verzacht wat anders een gemene sneer zou zijn.

Even laat ik mijn ogen over zijn relaxt zittende postuur gaan. Een kleurige longsleeve met opgetrokken mouwen zit losjes om zijn torso heen. Met één arm steunt hij nonchalant op zijn jas die over de rugleuning hangt, de andere ligt semi-gestrekt op tafel. Zijn blauwe jeans wordt omhoog gehouden door een bruine riem met grote gesp, die prominent onder de stof van zijn longsleeve uitsteekt. Het totaalplaatje wordt een beetje verstoord door de grauwe werkschoenen die aan zijn voeten zitten. Nick blijkt mijn blik naar zijn voeten op te merken. "Ja, ik ben er ook niet kapot van, maar ze zijn verplicht op school. Je zal maar eens door een koe op je nieuwe trimmers getrapt worden.” Snel wend ik mijn blik weer op de haastende schimmen achter hem.

"En waar brengt jou reis je vandaag naartoe?” In mijn gewone manier van antwoorden, pers ik een kort "werk" uit. Een vriendelijke glimlach straalt over de tafel heen. "Zover was ik ook al, maar wat voor werk doe je?” Lichtelijk geërgerd onder al die vragen, kijk ik hem zwijgend aan. Het is niet dat ik de vragen erg vind, ik voel me zelfs gevleid onder al zijn aandacht. De antwoorden die ik met moeite moet uitstoten, zijn hetgene wat me dwars zit. "Je hoeft je niet te forceren hoor, we hebben nog een klein kwartier voor we onze volgende trein gaan missen.” Een volgende knipoog doet me weer wat ontspannen en als hij zijn witte tanden bloot legt in zijn prachtige lach, smelt ik helemaal. Even denk ik hoe ik het hem duidelijk kan maken wat voor werk ik doe.

Nick verschiet als ik plots in mijn tas duik en er een kladblok uit vis. Uit de binnenzak van mijn jas haal ik een pen en begin in korte zinnen te schrijven. Als ik klaar ben draai ik het vel naar hem toe. "Oké laten we eens kijken" een denkbeeldige bril recht op zijn neus zettend imiteert hij blijkbaar een leerkracht van hem. Even is het stil als hij afkeurend tussen zijn tanden door lucht aanzuigt. "Ja.. ja... met zo'n handschrift en taalbeheersing komen we natuurlijk nooit aan de top.” Ik kijk hem vragend aan. "Het is maar een geintje hoor, maar ik wil het je graag horen zeggen.” Bang dat hij me voor de gek houdt, kijk ik twijfelend in zijn vriendelijke gezicht. "Ik vind het niet storend dat je.. ehm... zo praat...” Met zijn handen maakt hij een rollende beweging richting mij "... en zoals ik al zei we hebben meer dan genoeg tijd... ik in ieder geval wel.” In zijn gezicht zie ik een oprechte interesse als hij voorover buigt om met beide armen op de tafel te leunen. Als er nog enige twijfel mogelijk was, dan wordt het nu wel duidelijk dat Nick bezig is me te versieren.

Met minder moeite dan voorheen, vraag ik Nick waarom hij die ochtend niet naar school ging maar een wildvreemde besloot te versieren. Even schiet er een versterkte grimas over zijn gezicht. "Denk je dat ik dit zomaar voor iedereen gedaan zou hebben?” Bang hem beledigd te hebben, schud ik snel nee. Maar even snel als de grimas op zijn gezicht verscheen, maakt hij weer plaats voor de brede glimlach. "Je bent wel heel makkelijk te plagen hoor.” Zijn bekende vriendelijke gezicht kijkt me kort aan, om vervolgens weg te draaien. Na een minuut zijn woorden te hebben afgewogen haalt ie diep adem. "Kijk, ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt en me als een soort stalker ziet..." Abrupt kijkt hij me weer vol aan, zijn ogen met een ernstige blik "Maar al maanden zie ik je iedere ochtend instappen en opeens val je zomaar uit de lucht.” Een speelse trek komt over zijn mond en ogen. "Jammer genoeg bij een ander in de schoot, maar toch viel je. En ik zag mijn kans schoon."

Ik voel hoe mijn gezicht rood begint te worden en de warmte me de kraag uitstijgt. Deze blonde adonis had me vaker gezien en blijkbaar vond ie me leuk. "Dus ja, denk dat dit wel zo'n beetje de lading dekt waarom we nu hier aan de koffie zitten.” Zijn groene ogen kijken me weer recht aan, alsof hij de razende gedachten in mijn hoofd probeert te zien. "Over koffie gesproken... nog een bakkie?” Zonder een echt antwoord af te wachten, staat Nick op en wacht op zijn beurt aan de toonbank. Mijn ogen dwalen weer over zijn lichaam, met een gevoel van lust die in me opborrelt. Ik weet nu dat ik niet veel hoef te doen om meer dan alleen een kop koffie te krijgen. "Liever zou ik zijn opgeklopte melk hebben...” Een lichte schok gaat door me heen als ik me op deze gedachten betrap. Weer gaan mijn gedachten naar waar ze in de trein gebleven waren...

Ik zit op mijn knieën voor hem, onder het tafeltje van de Starbucks. Met zekere hand open ik de knoop van zijn broek en vervolgens de rits. Ik kijk op naar hoe Nick goedkeurend naar mij kijkt, een klein knikje als aanmoediging gevend. Met mijn hand ga ik zijn broek in en voel het formaat van zijn grote trots. Langzaam bevrijd ik hem van zijn gevangen positie, ogen groter wordend als ik de immensheid ervan zie. Als hij volledig in de openheid staat, bewonder ik hem kort voordat ik naar voren buig. Mijn mond open, tong naar buiten, klaar om Nick in me te ontvangen. Een zachte kreun ontsnapt uit de keel van Nick als ik de eikel langzaam lik. De zoetig/ziltige smaak van voorvocht vult mijn mond als ik beetje bij beetje verder zak. Plots voel ik een zachte weerstand achter in mijn keel, een teken dat ik dieper zit dan ik gedacht had. Ik sluit mijn lippen om zijn schacht en ga even langzaam weer terug omhoog. Met mijn tong glij ik plagend over zijn eikel, meer voorvocht oplikkend.

Na dit een paar keer herhaald te hebben voel ik hoe Nick me opeens tegenhoudt omhoog te komen. Met lichte kracht legt hij zijn handen op mijn achterhoofd en duwt me zelf verder omlaag. Een lichte paniek komt in me op als ik voel hoe hij mijn keel in glijdt. Ik begin te kokhalzen en probeer weer overeind te komen, maar Nick houdt me nog steeds stevig vast. "Blijf ademen... door je neus… in... en uit”. Zijn rustgevende stem stelt me niet geheel op mijn gemak, maar toch ik leg mijn lot in zijn handen. De hulpeloosheid wind me vreemd genoeg op, alle touwtjes uit handen. Schaamhaar kriebelt mijn lippen als ik hem helemaal in mijn mond heb. Eindelijk vermindert Nick de druk op mijn hoofd en kan ik omhoog komen. Voordat zijn eikel echter uit mijn keel is, duwt hij me weer omlaag. Ik kan het kokhalzen niet onderdrukken, maar desondanks geniet ik met volle teugen. Als ik eenmaal gewend ben aan zijn staaf in mijn keel, begint Nick mijn bewegingen tegemoet te komen. Kreunend stoot hij sneller en ruwer in mijn keel. "Hier komt het... Lynch ik ben er bijna... Lynch... LYNCH."

Ik voel hoe Nick me aanstoot. Lachend kijkt hij me aan terwijl ik uit een diepe dagdroom weer terug op aarde kom. "Zo jij was even ver weg. Waar zat je met je gedachten?” Ik voel weer hoe mijn gezicht rood kleurt en schud mijn hoofd alsof ik wil zeggen dat ie het niet wil weten. "Je maakt me wel nieuwsgierig en aan je kleur te zien was het volgens mij wel een prettige dagdroom.” Weer die speelse knipoog, bijna zou ik hem hier en nu bespringen. Opeens voel ik mijn mobiel eenmaal trillen, een berichtje. “Hey waar ben je? Bram is aan het flippen! XXX Carola” Ik bedenk me opeens dat ik nu al zeker drie uur met Nick in de Starbucks zit. Hij kijkt me vragend aan als hij me vertwijfeld van mijn mobiel ziet opkijken. “Je vriendje? ... of... vriendin?” Ik schud mijn hoofd, de spanning op mijn middenrif neemt weer toe naar eerdere maten. “Co.. coll... collega. Zzz ... ze ze egt.. d da da..t.” Nick legt geruststellend een hand op die van mij. “B.. b.. baa.. as .. fl fli fll… ipt”

Opeens is ook Nick zich bewust van de tijd. “Aai.. dat is klote. Wat ga je zeggen?” Ik kijk weer naar mijn mobiel en na een minuut zucht ik diep. Snel begin ik met 1 hand op het schermpje te tikken: “Sorry, vergeten door te geven dat ik naar ziekenhuis moest. Controle voor enkel. Ik app dadelijk.” Hopelijk dat ze er in meegaan, anders zijn de gevolgen niet te overzien. “K.. kl... klaa.. ar” Ik steek mijn mobiel weer terug in mijn broekzak en kijk op naar Nick. Schijnbaar staat mijn gezicht nog op onzeker, want hij begint zacht met zijn duim over mijn hand te strijken. Dan pas dringt het tot me door dat hij zijn hand de hele tijd op de mijne heeft gehouden. Verlegen kijk ik van onze handen naar hem, zijn geruststellende groene ogen, zijn glimlach, weer smelt ik. Als ik hem zo zie vergeet ik spontaan dat ik zojuist mijn collega en baas voorgelogen heb. Even is de wereld weer zoals hij zou moeten zijn, vredig, rustig en vooral niet bestaand buiten dit kleine tafeltje om. Als een verliefd stelletje zitten we te genieten van elkaars aanwezigheid.

Helaas begint in mijn buik ook nog een ander gevoel op te komen dan fladderende vlinders. Met tegenzin trek ik mijn hand terug en wijs naar het toilet. “Zz.. oo... t.. t... rug” Als ik de deur naar de toiletten open duw, kan ik het niet laten om nog even om te kijken. Nick kon het schijnbaar ook niet laten om mij na te kijken. Tegelijk beginnen onze glimlachen te verbreden. De pisbakken langs de muur blinken uitnodigend, maar mijn altijd aanwezige schaamte leidt mij naar één van de toilethokken. Als ik mijn broek open, komt er een walm van zoutige lucht omhoog. Blijkbaar hebben mijn dagdromen hun spoor achtergelaten, een vochtige plek in mijn boxershort bevestigt mijn vermoeden.

Even trek ik mijn voorhuid naar achter en zie hoe een slijmerige draad langzaam van mijn glimmende eikel naar beneden druipt. Spontaan begint hij op te zwellen in mijn hand en de weg van mijn blaas af te klemmen. Shit, nu moet ik wachten tot hij slap is. Gelijk daarna komt de gedachte dat er ook nog een andere manier is. Zittend op de bril schuif ik mijn broek helemaal naar beneden. Ik zak een beetje onderuit en plaats mijn hand om de harde schacht. Even twijfel ik of ik hier wel mee door moet gaan, maar de ontlading wil er uit. Ritmisch laat ik mijn vuist op en neer glijden in mijn kruis, het overvloed aan voorvocht sijpelt naar buiten. In mijn gedachten is het niet mijn hand die me masseert...

Nick zit gehurkt voor me in het hokje, zijn stevige grip omvat me op mijn intiemste plek. Zonder zijn blik van mijn ogen af te halen blijft hij met zijn hand op en neer gaan. “Hoe voelt het?” Zijn stem galmt zwoel door de ruimte tot deze zacht is weggeëbd. Ik kan alleen maar knikken, de opwinding is me te groot om zelfs maar te trachten iets te zeggen. Wisselend in tempo verrast hij me iedere keer weer. Dan zie ik hem langzaam naar voren leunen, zijn tong uitstekend om me eerder te kunnen bereiken. De eerste aanraking laat een elektrische schok door mijn hele lijf schieten, uitmondend in een zachte kreun in mijn keel. Plagend gaat zijn tong van het topje naar de basis, daar aangekomen flitst hij een paar keer over mijn strak getrokken zak. Dan zoekt hij zijn weg terug naar boven en flitst zijn tong daar plagerig over mijn helm. Terwijl hij dit een paar keer herhaalt, blijft hij me diep in de ogen aankijken. Buiten die groene ogen om lijkt de hele wereld langzaam te verdwijnen, tot ik me alleen met hem in het duister bevind.

Met mijn ogen vraag hem te stoppen met plagen, smekend om de volgende stap. Maar als antwoord krijg ik enkel een brede rij witte tanden, die me toelachen op een tergende manier. Als ik weer zijn tong over mijn eikel voel flitsen en vervolgens zijn weg naar benden voel gaan, herhaal ik mijn smeekbede. Ditmaal als hij boven is opent hij zijn mond en verzwelgt mijn hele lengte. Ik voel hoe zonder moeite er een weg wordt gevonden naar zijn keel, slikkend verdwijn ik dieper en dieper. Nu lippen zijn vingers hebben vervangen, zoeken die een vervangende bezigheid. Kriebelende vingers gaan tussen mijn benen door, geen plekje overslaand op weg naar een ingang.

Als ik zie hoe Nick langzaam mijn lengte uit zijn mond laat gaan, voel ik hoe er bij mijn kringspier een vinger druk begint te geven. Afwisselend wordt er aan beide zijden actie genomen. Als zijn lippen mijn pik uit het zicht laten verdwijnen, verdwijnt ook de druk op mijn aars. Kom ik langzaam uit zijn mond tevoorschijn, vergroot de druk achter mij ook weer. Na een paar keer voel ik opeens hoe zijn vinger het gevecht met mijn ontspannende spieren wint, als hij met een schok naar binnen schiet. Nu hij binnen in mij zit met één vinger, begint hij op dezelfde manier voorzichtig met een volgende te porren. Al snel voel ik beide vingers in mij stoten.

Opeens wordt de deur van het toilet geopend. Voor mij staat Nick te kijken hoe ik in een onhandige houding op de pot zit. Snel probeer ik de twee vingers uit me te trekken, terwijl ik met mijn andere hand zo goed als het kan de voorkant probeer af te dekken. Hoe kon ik zo stom zijn om me niet te verzekeren dat ik de deur goed had vergrendeld. Beschaamd durf ik niet naar Nick op te kijken. Ik zou wel door de grond kunnen zakken, in damp op kunnen gaan, alles om maar hier vandaan te zijn. Nick lijkt rustig het schouwspel in zich op te nemen. Zonder wat te zeggen stapt hij het hokje in en sluit de deur achter zich. “Ziet er zeer goed uit, beter dan ik had kunnen hopen.” Door middel van een soepele beweging zakt hij door zijn knieën. Met één hand haalt hij mijn dekking weg, een gekrompen versie van mijn lust hangt treurig omlaag. “Ahh... hij is verlegen geworden, kan hij niet tegen een complimentje?” Zachtjes streelt hij met een vinger over mijn slappe vlees. “Misschien dat ik hem kan overhalen weer tevoorschijn te komen?”

Ik zit als genageld op de bril, niet wetend hoe ik me een houding moet geven. Even kijkt Nick me in de ogen, zijn wenkbrauw vragend omhoog. “Als je het wil moet je wel snel antwoorden, valt no al op als we hier te lang blijven.”Onwillekeurig knik ik een korte bevestiging, mijn gedachten verliezend in een grote storm. Ik probeer te ontrafelen of dit nog steeds mijn fantasie is of dat Nick werkelijk voor me zit. Als ik twijfelend mijn hand uitsteek om zijn gezicht aan te raken, buigt hij zijn hoofd naar voren. Tegelijk dat ik zijn haren door mijn vingers voel gaan, raakt zijn tong mijn voorhuid. Een goedkeurende kreun komt van tussen mijn knieën, de zilte smaak schijnt hem te bevallen. Nog steeds niet zeker van de werkelijkheid, glijden mijn vingers dieper door zijn haren. Ik weet dat ik hem voel, op meer dan twee plaatsen, toch lijkt het gevoel van fantasie zich niet los te maken van mij.

Langzaam maar zeker bereik ik weer mijn volle oorlogssterkte, een volgende goedkeurende kreun ontlokkend van mijn knielende droomprins. Door het genot geef ik onbedoeld wat druk met mijn hand op zijn hoofd, onwillekeurig hem aansporend me in de mond te nemen. Zijn lippen wijken van elkaar, gevolgd door de twee rijen ivoor erachter. Ik kan het niet geloven als ik hem langzaam over me heen zie zakken. Mijn eikel stoot tegen zijn verhemelte, dan glijdt hij langs zijn kiezen. Dieper en dieper verdwijnt mijn lengte tussen zijn lippen. Als Nick zich weer terugtrekt kijkt hij naar me op. Zijn groene ogen lijken bezit te nemen van mijn wil, me aan te sporen, me dieper in hem te willen trekken. Ik voel hoe ik met mijn vingers zijn haar vastpak, een tweede hand plaats ik op zijn achterhoofd.

Als of ik van buitenaf naar binnen kijk zie ik hoe iemand die op mij lijkt langzaam met zijn heupen begint te stoten. Deze persoon ben ik niet, deze persoon is agressiever dan de timide man die ik ken. Met een volgende beweging beukt hij weer in Nick’s mond. Door mijn hoofd gaat nogmaals de gedachte dat ik dit niet ben, dat ik een toeschouwer ben naar een schouwspel waar ik zelf in meespeel. Ik zie hoe ik opsta van de pot, mijn grip in het haar verstevigend. “Ben ik dit? Zijn wij dit?” Ruw stoot ik nog eens naar voren, het geluid van kokhalzen weerkaatst van de wanden terug. Nick geeft mee, geen spoor van weerstand. Ik kijk neer op hem, twee geile ogen staren terug. Sneller, ruwer, harder, mijn heupen stoten keer op keer. Buiten zinnen voel ik me, de lading van spanning probeer ik via mijn lul naar buiten te loodsen. Een kreun borrelt diep vanuit mijn binnenste een weg omhoog. Gelijk met mijn genadeloos gebeuk komen meer stoten van lucht langs mijn stembanden. Geen haperingen, geen taal, alleen pure lust die zich verstaanbaar maakt.

Hoe langer ik herhaaldelijk mezelf in zijn mond en keel stoot, hoe meer ik me bewust wordt van mijn eigen. Ik ben dit... dit ruwe blok emotie, deze passie die zich hier uit. Mijn kreunen worden luider, niet storend aan de mogelijkheid gehoord te worden. Met een laatste paar stoten van mijn bekken voel ik hoe een eerste lading uit mij spuit. Nick heeft geen andere keus dan het in ontvangst te nemen, door te slikken zonder het te proeven. Met een tweede lading voel ik mijn knieën slap worden. Mijn grip op zijn haren wordt minder. Een derde en vierde lading wordt opgevangen door zijn tong.

Ik zak langzaam terug op de bril. Zijn lippen blijven om mijn schacht heen gesloten als ik een volgende lading naar buiten voel stromen. Mijn hart lijkt uit mijn borstkas te willen breken, lucht giert mijn longen in en uit. Ik voel hoe Nick de laatste druppels uit me wil zuigen. Als mijn hartslag en ademhaling wat normaler verlopen, open ik traag mijn ogen. Ik zie hoe die twee groene ogen me nog steeds aankijken, met een langzaam ritme op en neer dansend. Als er niks meer uit mij komt, laat Nick zijn grip met z’n lippen los. Een zacht ploppend geluid, gevolgd door een diepe zucht.

“Geil” Het enige wat hij zegt als hij overeind komt. Hij draait zich op en opent de deur. Voor hij naar buiten stapt kijkt hij me nog één keer aan. “Laat je me nu niet te lang wachten?” Zijn mond staat als altijd in een speelse glimlach. “Tot zo...” En met een laatste knipoog sluit hij de deur achter zich.