Vooraf:

Het karakter Lynch is één van mijn verzinsels, maar heeft wel eigenschappen die ik van mensen uit mijn omgeving heb geleend. Ik kan dus niet zeggen dat het geheel fictief is, maar de gebeurtenissen zijn nooit gebeurd. Omdat Lynch verzonnen is, zal hij meerdere rollen en/of personen kunnen zijn. Daarom dat in ieder verhaal hij anders omschreven wordt. De overige personages waar Lynch zijn avonturen mee beleeft, zijn wel geheel fictief. Veel leesplezier en laat gerust feedback en/of suggesties achter.

Met een oneindige blik kijk ik hoe de tv over de zenders zapt. Het acht uur journaal komt op verschillende kanalen langs, telkens een nieuw gezicht dat oud nieuws vertelt. Vervolgens glijden de programma’s uit de vooravond over het scherm, de meeste herhalingen soms iets nieuws. Maar ik registreer het niet, mijn gedachten zijn ergens anders. Hoe ik ook probeer ze erbij te houden dwalen deze iedere keer terug naar de Starbucks op het station en naar het avontuur met Nick op het toilet. Gelukkig had niemand opgemerkt wat er zich daar afspeelde op het toilet...

Toen ik terug aan het tafeltje ging zitten keek Nick me glunderend aan. “Nog iets te drinken?” Een beetje ongemakkelijk knik ik als bevestiging. Alsof er niks speciaals gebeurd was, staat Nick op en bestelt nog twee koffie. Even twijfelde ik of het zich niet toch allemaal in mijn hoofd had afgespeeld, dat ik fantasie niet meer van realiteit kon onderscheiden.

Nick plaatst zonder een woord te zeggen de koffie op de tafel, twee bekers met een romige kraag er boven op. De glans in zijn ogen schittert ondeugend mijn richting op. Met zijn vinger glijdt hij door het witte schuim op zijn koffie en brengt het naar zijn mond. “Bijna net zo goed opgeklopt als jouw room” Een knipoog sluit de zin af. De glimlach om mijn beschaamde blik opent een volgende “Al smaakt deze niet zo zout.” Nick moet zijn best doen om niet luidop te lachen als hij ziet dat mijn gezicht weer tot ver achter mijn oren rood kleurt. “Zo vol verborgen zelfvertrouwen als we alleen zijn, maar verlegen in het openbaar... zo schattig.”

Ik voel hoe het bloed uit mijn gezicht via mijn torso naar mijn liezen lijkt te trekken. Een kleine schok tegen de binnenkant van mijn broekspijp laat me weten dat ik bij de gedachte al weer op volle oorlogssterkte ben. De hernieuwde spanning, die weer om te snijden is, vermindert al snel. Nick maakt grapjes, praat genoeg voor ons tweeën en lijkt niet eens te merken dat meer dan eens de andere aanwezigen hem verstoord aankijken. Normaal zou ik me schamen deel te zijn van een storende aanwezigheid, maar het sterke ego van Nick lijkt mij een houvast te geven en ik betrap me er op steeds meer te denken: “Fuck them, we hebben gewoon lol.”

Er gaan nog twee koffie doorheen als Nick op de stationsklok net buiten het raam kijkt. “Shit! Is het als zo laat?” Ik volg zijn blik niet, in plaats daarvan kijk ik op mijn horloge. De wijzers geven vijf voor drie aan, niet een heel speciale tijd naar mijn mening. Als ik hem dan ook vragend aankijk wanneer hij zijn tas oppakt, zegt Nick dat ie na school nog in een supermarkt werkt. Met zijn blauwe jas half aan rent hij uit de Starbucks, niet eens een “Tot ziens”, een “Dag ik zie je snel”... een “Vaarwel”.

De volgende dag moest ik gelijk naar het kantoor van mijn teamleider Bram komen. “HOE HAAL JE HET GODVERDOMME IN JE BOTTE HARSES OM NIET OP TE KOMEN DAGEN” Hoewel de ramen trilden van het gebrul dat hij op me los liet, stond ik onverschillig voor zijn bureau. Waar ik anders onder zijn tirades zou inkrimpen, bleef ik nu recht overeind hem aankijken. In mijn gedachten was ik niet daar, ik was in de Starbucks, zag Nick nog in de verte weg rennen. Vergeleken met het gevoel dat ik toen had, was dit niks.

“HOOR JE WEL WAT IK ZEG?!”
Door de klap die hij met vlakke had op zijn bureau geeft valt het kopje koffie van zijn schoteltje, een natte vlek achterlatend op het grauwe zeil. Ik knik een nauwelijkse erkenning, wat Bram blijkbaar genoeg vindt om zijn tirade te hervatten. Op de werkvloer staat hij bekend als “de Orkaan”, een buil lucht, die alles voor zich weg kan blazen. Maar nu bleef ik recht overeind. Dit valt Bram ook op, het irriteert hem. Als hij na vijfentwintig minuten brullen nog steeds niet het gewilde effect heeft bereikt met “netjes” en “professioneel” feedback geven, gooit hij het opeens over een andere boeg. “Ik weet eigenlijk niet waarom ze zo’n mietje als jou hebben kunnen aannemen, kan niet eens de telefoon aannemen.” De plotselinge daling van volume in zijn stem is onverwacht, maar een duidelijk berekende stap vanuit zijn kant. “Dacht dat flikkers als jij dat graag deden, bellen. Maar ja... als je niet eens je eigen naam kan zeggen.”

Met een gemene grijns op zijn lippen wacht hij tot het instorten van mijn standvastigheid begint. Even denk ik een teleurstelling te zien op zijn gezicht, zijn ogen vertwijfelen kort. In mijn gedachten probeer ik Nick voor me te zien, hoe hij dit zou aanpakken. Het nonchalante gedrag in de Starbucks dat hij vertoonde, schijt hebbend aan wat de omgeving van hem dacht. Het sterkt me meer, totdat ik besef dat hij ook bang was voor zijn baas. Waarom zou hij anders zonder afscheid weg rennen? Mijn schouders zakken iets, een kleine daling, nauwelijks merkbaar, maar net genoeg.

Bram heeft het opgemerkt, zijn ogen beginnen te stralen. Anders dan die van Nick zouden doen, nee deze straling is van een haai die bloed ruikt. Hij heeft me in het nauw weten te drijven. Het zijn niet perse de woorden die het doen, maar de herinnering van Nick die weg ging. Hem niet meer te zullen zien.
Als op een open vlakte zwelt het geweld in Bram’s stem weer aan. “ALS JE OOIT NOG IN JE HOOFD HAALT OM TE DENKEN DIT TE KUNNEN DOEN!”

Met gekromde schouders, strompel ik uit het kantoor. Als ik de deur achter me sluit zie ik Bram met een voldane grijs op zijn smoel achter zijn bureau zitten. Het schoteltje en kapotte kopje breng ik zo snel mogelijk als mijn gips me toelaat naar het keukentje, waarna ik me even snel naar mijn kubus spoed. Achter me zit Carola die me half trots en half bezorgd aankijkt. Na me even in stilte de gelegenheid te geven de computer aan te zetten en mijn werkplek verder gereed te maken, lijkt ze zich niet meer in te kunnen houden. “Je hebt volgens mij een record gezet. Niemand die ik hier ken heeft ooit langer dan een kwartier in Bram’s kantoor kunnen doorbrengen. Al helemaal niet onder het geweld van zijn stem.” Ik kijk haar niet aan, me schamend voor de tranen die over mijn wangen stromen. Een snik kan ik niet onderdrukken, mijn schouders beginnen te schokken. Ik voel hoe Carola een hand op mijn schouders legt. “Het is goed, laat maar gaan. Bram is gewoon een schoft.” In mijn hoofd herhaalt er zich slechts één zin: “Hoe kan iemand die ik eigenlijk niet ken zoveel impact hebben?”

De rest van de week ging als een waas voorbij, werken en thuis, werken en thuis... Na een paar dagen hoopvol kijken of ik Nick in de trein zou zien, legde ik me er bij neer dat ik Nick niet meer zou zien. Bram liet me gelukkig met rust, ik denk dat hij zich er van bewust was dat hij een grens overging. Hoewel Carola altijd begripvol bleek en ik altijd goed met haar kon praten, hield ik wat er was gebeurd met Bram voor me. Vraag me niet waarom, maar iets weerhield me. Ik was in ieder geval blij dat het weekend werd. En dus zit ik hier, nog steeds zappend over nikszeggende kanalen.

Opeens begint mijn mobiel te trillen. Ik kijk even op het scherm en zie een nummer dat ik niet herken. Ik wil niet opnemen, ik neem nooit nummers op die ik niet herken. Als het belangrijk is spreken ze het maar in op de voicemail. De mensen die me kennen weten dat ik liever via berichten of appjes contact heb. Na vier keer stopt mijn mobiel met trillen. Ik wacht tot hij nog een keer trilt, het signaal dat er een bericht op me voicemail is. Weer trilt hij, herhaaldelijk. Het onbekende nummer flitst op het scherm als hij weer belt. “Het is wel dringend niet?” Het sarcasme van de stem in mijn hoofd kan een gevoel van onheil niet onderdrukken.

Na een paar keer hetzelfde nummer te zien oplichten neem ik toch maar op. “J.. j...ja..a?” Mijn irritatie komt niet over in de korte hakkeling. “Lynch? ... ”
Even kan ik de stem niet plaatsen. “... Je spreekt met Nick.” Bijna laat ik mijn mobiel uit de hand vallen. “H.. h.. h.. oe.. oe.. ... ko.. om.. j je aa... haan mijn num m m mer?” Ik hoor een korte gniffel aan de andere kant van de lijn. “Heeft je moeder je nooit geleerd dat je nooit je spullen moet achterlaten bij vreemden als je naar de wc gaat?” Ik kan alleen een vragende grom uitbrengen. “Ik heb in je tas zitten snuffelen naar je nummer.” Even blijft het stil. “Je hebt echt mooie visitekaartjes.”

Ik kan geen woord uitbrengen, alleen mijn stokkerige ademhaling blaas ik in de microfoon. “Lynch? Ben je er nog?” Met moeite kan ik een bevestiging uitbrengen. “Gelukkig, dacht dat je was flauwgevallen.” Nick gniffelt weer, terwijl ik naar woorden zoek. “H oe oew... ga ga gaa at h he..” “Goed en daar?” Regel één van telefoongesprekken voor stotterende mensen: stel nooit vragen die terug gesteld kunnen worden. Ik haal diep adem en zeg dat ik liever via whatsapp verder ga. “Jammer, had graag je stem wat langer willen horen, maar ik begrijp het. Wie het eerste appt mag de volgende keer bovenop!” Nog voor ik door heb wat hij zei, heeft hij al opgehangen.

Ik kijk verbaasd naar mijn mobiel als er een berichtje binnenkomt.
ik win
Snel voeg ik het nummer toe aan mijn contacten.
dat was niet eerlijk
Maakt niet uit, als ik je zie ben je de pineut :-p
Ergens voel ik een verlangen naar die volgende keer, om hem te zien, om bij hem te zijn, om hem in me te hebben.
we zien wel
waarom verdween je zonder ook maar zelfs een doei?
Ook al was ik blij dat hij mijn kaartje had gepakt, zelfs als technisch gesproken niet heel blij te zijn met het feit dat Nick door mijn spullen snuffelde, was ik wel gekrenkt door het feit dat hij opeens weg was en bijna een week wachtte tot hij het gebruikte.

Een lange tijd zie ik alleen de zin “Groene ogen is aan het typen..”
...
Ja, ik weet het, ik ben gewoon verslaafd aan die ogen van hem. Ik wacht ongeduldig op zijn antwoord, verschillende keren op het scherm tikkend om te zorgen dat mijn mobiel niet in slaapstand komt. Ergens bang dat, als het scherm zwart wordt, ik Nick voor altijd kwijt ben.
SORRY, Sorry, sorry. Duizend maal sorry. Echt het spijt me zo erg. Zoals ik al zei had werk en was te laat. Kan het me niet veroorloven om te laat te zijn, anders ben ik mijn baan kwijt.
Terwijl de melding in mijn scherm blijft staan dat hij nog typt kijk ik vol ongeloof naar de zin.
erm... ik heb een dag overgeslagen en gelogen naar niet alleen mijn baas, maar ook naar mijn collega! En jij bent bang een baan als vakkenvuller te verliezen?
Mijn moeder kan nauwelijks rondkomen met haar uitkering, zelfs zonder mijn schoolkosten. Ik probeer een deel van de lasten te verlichten.
Gelijk heb ik spijt van mijn verwijtende bericht.
auw.. die doet pijn. Ben geen vakkenvuller
ben uitvoerend assistent manager herverdeling inkomende goederen ;-)
Het duurt even voor ik het door heb.
hahaha, vakkenvuller dus :-p
maar echt het spijt me heel erg
Ergens wil ik de vraag niet stellen, bang hem toch nog weg te jagen.
en waarom nu pas bellen?
ik had het best wel eerder kunnen gebruiken

Ik vertel hem wat er gebeurde de dag na onze ontmoeting. Hoe Bram me bijna een uur had staan kleineren, hoe ik bang was hem nooit meer te zien, geen detail hield ik achter. Af en toe stuurde hij een emoticon of korte zin terug, als steunbetuiging. Niks groots, maar net genoeg om me aan te sporen alles er uit te gooien. Als ik klaar ben met mijn hart uitstorten, blijft het even stil op mijn scherm.
wow, dat is niet niks.
je baas klinkt als een echte hufter, je zou naar zijn baas moeten gaan om een klacht te doen
wou dat dat kon, zijn beste vrienden
maar spijt me dat ik je in die situatie heb gebracht
zou willen dat ik je niet zo lang had opgehouden
nee, is niet erg. Als je dat niet had gedaan dan had ik je niet leren kennen. Ik heb daarvan geen spijt.
Ook niet van wat er op het toilet gebeurde?
Mijn gedachten gaan gelijk terug naar hoe ik zonder genade Nick’s keel geneukt had.
Als ik al ergens spijt van zou hebben dan zou dat wel het laatste zijn :)
Even schoot een angstige gedachte door mijn hoofd
jij wel dan?
enige waar ik spijt van heb is dat het zo snel voorbij was ;-)
Mijn hart slaat over.
na het lezen van wat je overkomen is door mijn toedoen, denk ik dat jij wel bovenop mag als we elkaar weer zien
Weer slaat mijn hart een slag over en een schok schiet door mijn liezen.

Na een kort moment krijg ik een foto binnen. Twee billen geven gespreid zicht op een roze ster en tussen de benen door zie ik mooi laag hangende ballen.
denk je dat hier wat mee kan doen?
Zonder na te denken open ik mijn gulp en trek mijn harde pik er uit. Ik richt de lens van mijn mobiel op de eikel, schiet een foto en druk op verzend
denk je dat dit er in past?
Op een volgende foto zie ik dezelfde gespreide billen met het enige verschil dat er nu twee vingers in de ster zijn geduwd
We kunnen het wellicht proberen ;-)
Snel trek ik mijn broek helemaal uit en maak een foto van onder af
moet je dit wel eerst goed nat en glad maken
Ik krijg een foto terug van een wijd open gespreide mond met de tong uitgestoken
we weten al dat het hier zeker in past
Langzaam streel ik mijn ballen en de basis van mijn paal terwijl ik er een filmpje van maak.
hmm, en we weten dat we het beide lekker vinden ;-)
Een volgende foto laat zien hoe Nick helemaal naakt op bed ligt, zijn groene ogen kijken geil in de camera. Ik trek alles uit en zak onderuit op de bank.

De zon schijnt door een kier in de gordijnen recht in mijn gezicht. Dat samen met de infomercial wekt mij uit mijn slaap. Het duurt even voor ik door had dat ik op de bank lig. Nog iets langer voor ik besef dat ik naakt op de bank lig. Langzaam herinner ik me de sessieberichten met Nick en onwillekeurig glijdt mijn hand richting mijn pik, die net als ik wakker begint te worden.
Op mijn buik voel ik het plakkerige resultaat van mijn ontlading. Ook al was Nick niet persoonlijk bij me, toch voel ik zijn aanwezigheid rond me. Een meer plezierige gedachte dan de normale leegte die in mijn éénpersoonsflatje hangt. “Zou Nick al wakker zijn?”

De vraag komt niet eens in me op als ik onder mijn kont iets voel trillen. Ik druk mijn lichaam in een ongemakkelijke boog om mijn mobiel onder me uit te pakken, maar moet hem uiteindelijk van me af plukken. Schijnbaar is niet alleen mijn buik plakkerig. De trillingen zijn te onregelmatig om een inkomend gesprek te zijn. Als ik de mobiel ontgrendel zie ik dat ik vier berichten heb van Nick.
Goedemorgen lekker ding. Lekker geslapen?
Ik denk dat je nog diep in coma ligt, hoop dat ik snel iets van je hoor
Dan zie ik een foto van Nick die treurig kijkt.
Moet zo gaan werken, jammer dat ik nog niks van je heb gehoord
Ik zie dat het eerste bericht net na zeven uur is verstuurd, het laatste net voor half negen. In de hoek van mijn scherm zie ik 09:14 staan.
Een warm gevoel vult mijn maag en vandaar uit spreidt het zich verder. Nick schijnt me nogal te missen. Ik begin met mijn duim een reactie in te tikken.
Goedemorgen knuffeltje...
Zou het te vroeg zijn voor koosnaampjes? Ik druk een paar keer op de backspace.
... Nick.
Is “Goedemorgen Nick” niet een beetje te statig? Ik herinner me hoe Nick zijn bericht met “Hoi lekker ding...” begon, dat is toch ook een soort koosnaam. Weer druk ik een paar keer op de backspace.
Na een paar keer delen van verschillende zinnen te hebben geschreven, verwijderd en nog eens herschreven, lees ik voor de zekerheid het bericht nog eens na.
Geodemorgen knuffeltje, ja heb lekker geslapen. Kon lekker uitslapen want ik heb al weekend :-p. Vindt het jammer dat ik je treurig gemaakt heb door niet eerder te kunnen reageren. Hoop dat ik je mooie glimlach snel weer zal zien. Nu even douchen, kan ik wel gebruiken na gisteravond.

De kleine dwangneuroot in mij vloekt even, als ik na het verzonden te hebben zie dat ik “Goedemorgen” verkeerd heb geschreven. Terwijl ik overeind kom probeer ik er niet te veel bij stil te staan, de wereld vergaat niet bij één spellingsfout.
Zou Nick vanmorgen ook zoveel moeite hebben gehad met iets fatsoenlijks te tikken? Zoals ik hem heb leren kennen, schudt hij het waarschijnlijk zo uit zijn mouw. Ik kijk even rond om mijn afstandsbediening te vinden en druk de dame die een persoonlijk paranormaal consult aanprijst weg. Het scherm gloeit nog even na voor het helemaal op zwart eindigt.

Ik sta op en waggel richting de badkamer. Terwijl ik de kraan van de douche opendraai, leeg ik mijn blaas in de pot aan de andere kant van de wastafel. Tegen de tijd dat ik klaar ben met pisse, is de ruimte al gevuld met stoom. Snel doe ik de plastic zak, die over de rand van de wasbak hangt, om het gips en stap ik onder de hete stralen. Een genietende zucht ontsnapt uit mijn longen als ik mijn lichaam voel ontspannen. Hoewel de bank ruim en comfortabel lijkt, is er op in slaap vallen wederom geen goed idee gebleken. Langzaam buig ik mijn rug een paar keer en draai mijn schouders in tegenovergestelde richting van mijn heupen. Verschillende keren hoor en voel ik mijn ruggengraat kraken als de wervels weer in het gareel schieten.

Ik pak de fles bodywash van het plankje en spuit een flinke dot in mijn hand. Aandachtig verdeel ik het over mijn lichaam voor ik me helemaal begin te schrobben. Als ik bij de plek kom waar het gips begint verlang ik naar het moment dat het er af is. “Nog maar 2 weken” gaat er door me hoofd. Met mijn nog soppende handen smeer ik mijn kaaklijn in en pak mijn scheermes. Met een schuin oog kijk ik in de beslagen spiegel, haal mijn hand er overheen en kijk nog eens goed. “Eigenlijk best sexy zo’n stoppelbaardje”. Ik glij met mijn vingers over de millimeterlange harde haartjes. “Zou Nick het ook sexy vinden?”

Als mijn vingers onderaan mijn hals komen voel ik onwillekeurig ook de langere haren op mijn schouder en borstkas. “Ben al een berggorilla, misschien beter om alles boven de kraag verzorgd te houden.” Met voorzichtige streken scheer ik het resultaat van drie dagen weg. Bedenkelijk kijk ik naar beneden, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst daar heb geschoren. Ik pak opnieuw de bodywash en sop mijn kruis nog eens goed in. Waar ik al voorzichtig was op mijn kaaklijn, ben ik nu met bijna chirurgische precisie bezig. Net op tijd kan ik de herinnering van het bloedbad tijdens mijn eerste keer scheren wegdrukken. Als ik tevreden ben stap ik terug onder het water. Samen met het sop en de haren spoelt er ook weer een hoop spanning van mijn lichaam.

In mijn hoofd ga ik nogmaals de foto’s van Nick na. Alle posities die hij aannam, de flexibiliteit die hij ten toon stelde.

[/i]Met speelse ogen kijkt Nick me aan, het laken speels tot zijn kin optrekkend.
Ik weet dat hij eronder naakt is, maar dit aanzicht wind me des te meer op.
Nog even geniet ik van dit plaatje voor ik verder ga.
Met ferme hand trek ik langzaam het laken weg.
Centimeter voor centimeter geeft het meer huid bloot.
De glimlach op zijn lippen doet me bijna smelten.
Als de rand van het katoen over zijn tepels glijdt laat hij een zachte kreun uit zijn mond ontsnappen.
“Je vindt dat dus fijn?”
Langzaam knikt Nick, terwijl hij hoopvol naar me op blijft kijken.
Ik laat het laken los en kniel naast het bed.
Eerst streel ik zijn ene tepel, dan de andere.
Voorzichtig knijp ik in beide tepels tegelijk, maar pas als ik mijn nagels gebruik komt er een geil, opgewonden gilletje vrij.
Even laat ik los, het bloed weer terug in zijn vlees latend, dan knijp ik weer volop met mijn nagels.
Voor hij weer geluid kan maken, kus ik hem ruw op die heerlijke lippen van hem.
Zijn gilletje wordt gesmoord door mijn zoenende mond.
Met mijn tong probeer ik zijn tanden van elkaar te halen, strelend over zijn tandvlees en lippen.
Even lijkt hij niet te willen toegeven, zijn weerstand op volle sterkte.
Maar al snel geeft hij zich gewonnen en hang ik tongend over hem heen.
Mijn handen glijden over zijn borstkas en buik, steeds een beetje dieper onder de lakens.
Op de tast ga ik op zoek, het bekende nogmaals herontdekken.
Plagerig steek ik mijn vinger in zijn navel, zodat ik hem hoor lachen onder mijn kietelen.
Net onder zijn navel voel ik het begin van zijn love trail, een pad dat ik met mijn vingers besluit te volgen.
Langzaam streel ik eerst met de richting mee, om vervolgens plagerig er tegenin te gaan.
De opgewonden ademhaling van Nick giert door zijn neus, teug na teug haalt hij in om het als een diepe kreun over zijn heerlijke lippen naar buiten te laten rollen.
Eindelijk laat ik mijn vingers de basis van zijn paal raken.
Volgepompt met bloed staat hij gespannen tegen de lakens aan.
Strelend ga ik verder tot mijn vingers over zijn eikel komen.
Een druppel voorvocht maakt mijn vingers glibberig, een extra stimulans voor beiden.....[/i]

Drie witte stralen kletsen tegen de natte tegelwand, kleverige druppels glijden naar beneden.
Nog even nagenietend blijf ik onder de stralen staan, tot ik me herinner dat ik met gips niet te lang onder de douche mag staan.
Als herboren stap ik de douche uit, terug naar de woonkamer. Nog voor ik in de buurt ben, zie ik het ledlampje al knipperend aangeven dat ik een bericht heb. Zover mogelijk verhoog ik het tempo en grijp mijn mobiel van het tafeltje.
“2 nieuwe berichten van Groene Ogen” staat er op het scherm.
Snel ontgrendel ik mijn mobiel en open Whatsapp.
Hey, de zombie is terug uit de dood. Zou willen dat ik bij je was en je kon helpen met douchen. Pure behulpzaamheid natuurlijk... gipsen been en z.o
Snel tik ik een antwoord.
Ja ja... een heel behulpzaam mannetje ben je.
Bij de gedachte samen met Nick onder de douche te staan, voel ik mijn lul weer gebruik maken van zijn naakte vrijheid.
Plots zie ik een schaduw langs de gordijnen glijden.
Voordat ik de deur richting het halletje dicht kan maken, zie ik de postbode door het raam naast de voordeur naar binnen kijken.
Even kijken we elkaar geschrokken aan, voor hij zijn hand opsteekt als groet, een paar enveloppen naar binnen duwt en met een glimlach wegdraait.