Verdwaald - 3

Dag 3

Toen Arnout wakker werd en zijn ogen opende, keek hij recht in het gezicht van Joaquin, dat slechts enkele centimeters van het zijne verwijderd was. Het eerste gevoel waar hij zich bewust van werd, was zijn piemel die tegen die van zijn vriendje aan lag. Meteen begon hij stijf te worden. Arnout legde een hand op de zij van Joaquin en volgde de welvingen van zijn lichaam richting zijn zachte, welgevormde billen…

‘Ahem.’

Verschrikt draaide Arnout zich om en kwam half overeind. Bij de ingang van hun hol zat een jongen naar hen te kijken. ‘Watizzer?’ vroeg Joaquin, die wakker werd van Arnout’s schrikreactie. Toen hij de andere jongen zag zitten sperden zijn ogen open.

‘Ehm… Hallo,’ zei de jongen. Hij droeg een korte broek en een hemd dat half van zijn lijf gescheurd leek. Om zijn arm zat een geïmproviseerd verband. Zijn gezicht zat onder de moddervegen en zijn haar stak wild naar alle kanten uit. In zijn schoot lag een lange tak, van schors ontdaan en met een scherpe punt eraan. Hij keek verlegen weg. ‘Ik ben Ferre. Ik zag jullie, en ik dacht…’ hij viel stil.

Arnout graaide snel zijn onderbroek uit het zand en trok die aan. Hij ging voor Joaquin zitten en probeerde Ferre aan te kijken. ‘Hoi Ferre…’ Wat moest hij nou zeggen? Hij voelde zijn wangen branden. ‘O, ik heet Arnout. Dat is Joaquin.’ Hij wees over zijn schouder. ‘Dus… Hoe ben je hier terecht gekomen?’

Ferre keek hem aan. ‘Dat weet ik niet precies. Eergisteren werd ik wakker en toen lag ik zomaar ineens hier in het bos. Ik heb geen idee wat er gebeurd is of hoe ik hier ben beland, eigenlijk. Vannacht liep ik door het bos en toen rook ik vuur. En ik zag licht. Dus toen ben ik hiernaartoe gekomen. En zo heb ik jullie gevonden. Maar… Ehm, denken jullie dat jullie mij kunnen helpen om weer thuis te komen?’

Arnout keek even om naar Joaquin. De blonde jongen had zijn onderbroek gevonden en probeerde die aan te trekken. Het ging een beetje lastig met zijn wond, maar hij was bijna klaar. Arnout wendde zich weer tot Ferre. ‘Wij zijn hier ook verdwaald,’ legde hij uit. ‘Net als jij zijn wij hier op de een of andere manier terecht gekomen, zonder ons er iets van te herinneren. Ik heb Joaquin eergisteren al gevonden. We wisten niet of er nog andere mensen waren.’

‘O,’ zei Ferre verslagen.

Arnout keek nog eens naar het verband van de jongen. ‘Gaat alles goed met je?’

Ferre zag waar hij naar keek. ‘O dat. Nou dat valt nog wel mee, hoor. Op de eerste dag zwierf ik een beetje door het bos in de hoop iets of iemand tegen te komen, en toen ben ik tegen een berenhol opgelopen…’

‘Wat! Heeft een beer dat gedaan?’ vroeg Joaquin, die nu naast Arnout kwam zitten.

‘Nou, nee,’ zei Ferre. ‘Er was wel een beer, maar die sliep, denk ik. Het was alleen… ik schrok er zo van dat ik weggerend ben, en omdat ik niet echt oplette, heb ik mijn arm geschaafd aan een scherpe tak.’

‘Dat klinkt als een bekend verhaal,’ zei Arnout, kijkend naar Joaquin’s wond.

‘Nou, ik was anders niet op de vlucht voor een beer,’ zei Joaquin.

‘Huh?’ zei Ferre met een verward gezicht.

‘Toen ík op de eerste dag wakker werd, was ik meteen zo in paniek dat ik de eerste de beste kuil in ben gerend en mijn been bijna gebroken heb,’ legde Joaquin uit.

‘Oei,’ zei Ferre. Een half glimlachje brak door op zijn gezicht.

‘Dat kun je wel zeggen ja,’ ging Joaquin verder. ‘Gelukkig was Arnout er om me uit de kuil te halen.’

‘Aha,’ zei Ferre. Arnout kon hem bijna horen denken. Wat moest die jongen ervan maken dat hij en Joaquin hier naakt tegen elkaar aan hadden liggen slapen? Uit zijn ooghoek zag Arnout tot zijn schrik een vlekje opgedroogd zaad op de borst van Joaquin. Zou Ferre dat ook kunnen zien? Het was nog vroeg – de zon moest nog boven de boomtoppen uitkomen, dus waarschijnlijk had hij niet genoeg licht. Zeker als hij niet wist waar hij op moest letten.

‘Nou,’ zei Arnout, de aandacht op zich vestigend, ‘Nu zijn we dus met zijn drieën. ten minste, als je je bij ons wilt aansluiten, Ferre.’

‘Ja, graag,’ zei Ferre opgelucht. ‘Hebben jullie eten? Ik heb alleen nog maar wat bessen en wortels op sinds eergisteren.’

‘Nu nog niet,’ zei Arnout. ‘Maar ik heb gisteren vallen uitgezet. We kunnen zo meteen wel controleren of daar iets in zit. Gisteren hadden Joaquin en ik geluk. We hadden meteen wat gevangen.’

‘Wow, echt? Wat goed!’

‘Jazeker,’ zei Arnout, die opstond om zijn broek aan te trekken. ‘Goed. Joaquin, ik neem aan dat je wat wilt drinken? Laten we eerst naar de beek toe gaan. Dan kan jij meteen mee, Ferre, zodat je weet waar je water kunt halen.’

‘Lijkt me een goed plan,’ zei Joaquin. ‘Maar… voordat er vocht in kan, moet er eerst iets uit…’

‘Juist,’ zei Arnout, en hij liep op Joaquin af om hem overeind te helpen. ‘Lukt het om zonder mijn hulp te staan?’ vroeg Arnout.

‘Ik zal het proberen.’ De blonde jongen liet langzaam steeds meer gewicht op zijn benen komen, totdat zijn rechterbeen meegaf en hij bijna omviel. Arnout wist hem nog net op te vangen. ‘Nee dus,’ zei Joaquin spijtig.

‘Maakt niet uit,’ zei Arnout, ‘ik help wel.’ Hij sloeg een arm van Joaquin om zijn schouders en liep met de jongen een paar meter bij hun kamp vandaan. Ferre volgde hen met zijn ogen. Ze gingen bij een boom staan, en Arnout hielp Joaquin om zijn onderbroek naar beneden te trekken. Zijn lekkere slappe piemel kwam tevoorschijn en hij begon te plassen. Uit gewoonte wendde Arnout zijn blik af.

Toen Joaquin klaar was en ze terugliepen naar het kamp, stond Ferre nog steeds naar ze te kijken. Arnout vond het niet zo erg; Ferre zou wel begrijpen dat Joaquin hulp nodig had bij dit soort dingen. Arnout hielp de blonde jongen om weer te gaan zitten. ‘Ik moet zelf ook even.’

‘Ik ook,’ zei Ferre. Arnout liep naar de zelfde boom terug, en Ferre kwam naast hem staan. Het was misschien een beetje vreemd, maar ach. Zonder veel omhaal maakte Arnout zijn broek open, haalde zijn flinke piemel tevoorschijn en begon met een diepe zucht te plassen. Een seconde later hoorde hij de straal van Ferre die zich bij de zijne voegde. Hij keek even uit zijn ooghoek en zag dat Ferre naar zijn kruis stond te gluren. Hoe lang had hij eigenlijk naar hem en Joaquin zitten kijken, voor ze wakker waren geworden? Nou, als hij zo graag keek, vond hij het vast niet erg als Arnout ook even spiekte.

Hij liet zijn blik naar beneden dwalen tot aan het kruis van de verwilderde jongen. Hij hield zijn piemel tussen twee vingers vast, en zwaaide hem heel lichtjes heen en weer tijdens het plassen. De pik was misschien net iets kleiner dan die van Joaquin, met ook een bescheiden bosje krullerig haar erboven. Arnout betrapte zichzelf erop dat hij de piemel van Ferre vast wilde pakken en kneden en misschien wel proeven… Verdomme, zo moest hij niet denken. Door wat hij gisteren met Joaquin had beleefd kon hij niet helder meer denken. Snel ging zijn blik weer naar boven. Zo kruiste hij de blik van Ferre. De jongens keken snel weg.

Ze gingen terug naar het kamp om Joaquin op te halen. Ferre hielp met dragen; Joaquin had een arm om de schouders van Arnout, de andere om die van Ferre. Zo hoefde hij zijn kruk niet te gebruiken. Arnout wees de weg, en al snel waren ze terug bij de beek waar Joaquin en hij gisteren hadden gebadderd. De drie jongens dronken dat het een lieve lust was.

Daarna besloten ze dat ze Joaquin terug zouden brengen naar het kamp zodat hij een vuur aan kon leggen, en dat Ferre en Arnout de vallen zouden controleren. Zo gezegd, zo gedaan. Ze kwamen bij het kamp, sprokkelden wat hout en legden alles klaar voor Joaquin. Toen ze wilden vertrekken hield Joaquin Arnout tegen door zijn arm vast te pakken. Arnout boog zich naar de zittende jongen toe. Ferre stond een eindje verderop met een scherpe steen zijn speer bij te slijpen. ‘Zullen jullie niet te lang weg blijven?’ vroeg Joaquin. Er klonk iets triests door in zijn stem.

‘Nee hoor,’ zei Arnout geruststellend. ‘We zijn terug voor je het weet. De vallen zijn dicht in de buurt. Je hoeft je geen zorgen te maken.’

‘Oké,’ zei Joaquin twijfelachtig.

Arnout keek snel om en zag dat Ferre geconcentreerd bezig was. Snel drukte hij een kus op de lippen van Joaquin. ‘We komen snel terug, dat beloof ik. En we nemen iets lekkers mee.’ Joaquin knikte.

Arnout en Ferre vertrokken in de richting van de dichtstbijzijnde val. Het viel Arnout op dat Ferre een lichte tred had en dat hij bijna geen geluid maakte tijdens het lopen. Hij hield zijn speer losjes vast, maar wel op zo’n manier dat je er niet aan twijfelde dat hij er – als het nodig was – goed gebruik van kon maken. De jongen was atletisch gebouwd, met slanke maar gespierde ledematen. Zijn gezicht was wat verwilderd en zat onder de vegen, maar daaronder moest hij best knap zijn. ‘Hoe oud ben je eigenlijk?’ vroeg Arnout.

‘Bijna achttien… denk ik. Ik kan me herinneren dat ik bijna jarig was, maar ik weet niet hoeveel dagen dat geleden is. Weet jij hoeveel dagen je kwijt bent? In je geheugen, bedoel ik.’

Arnout zei van niet. De jongens bleven door kletsen tot ze bij de eerste val kwamen: niks gevangen. Ferre was wel geïnteresseerd in hoe Arnout ze gemaakt had, dus Arnout liet het hem zien. ‘… Het enige wat je nu nog moet doen, is deze twijg strak trekken, zodat hij onder spanning komt te staan. Als er dan bijvoorbeeld een eekhoorn komt snuffelen, en die raakt de twijg aan, dan klapt de val dicht. Hier, probeer maar.’

Ferre moest een dikke twijg buigen om de val klaar te zetten. Hij zette kracht en de spieren in zijn armen bolden op. Ineens slaakte hij een kreet en liet de twijg los. Die zwiepte terug in normale stand en kwam daarbij bijna in zijn gezicht terecht. ‘Wat is er?’ vroeg Arnout bezorgd.

‘Mijn arm…’ kreunde Ferre. Arnout keek naar het verband om Ferre’s arm. Stom. Hij had moeten beseffen dat Ferre misschien ook niet tot alles in staat was. Hij was er weliswaar niet zo ernstig aan toe als Joaquin, maar toch.

‘Laat mij er eens naar kijken,’ zei Arnout. Ferre, die op de grond zat, knikte hem toe. Arnout knielde naast hem neer en knoopte voorzichtig het verband los. Op de linkerarm van Ferre zat een lelijke schaafwond. Hij was niet heel diep, maar wel ontstoken. ‘Heb je hem schoongemaakt?’ vroeg Arnout. Ferre schudde van nee. ‘Laten we dat dan meteen even doen. We zijn nog steeds in de buurt van de beek.’

‘Goed plan,’ zei Ferre met opeengeklemde tanden.

Ze liepen terug naar de beek en Arnout liet Ferre op een steen aan de waterkant zitten. ‘Trek je shirt eens uit,’ droeg hij de jongen op. Ferre gehoorzaamde zonder aarzelen en overhandigde hem zijn shirt. Arnout nam een seconde de tijd om de strakke torso van Ferre te bekijken. Zijn borstspieren waren hoekig, met kleine, donkere tepels erop en zijn buik was glimmend glad. Arnout focuste weer op zijn taak. Hij trok een reep stof los van het shirt en begon die in het water van de beek uit te wassen. Het duurde even, maar toen had hij een geïmproviseerde doek waarmee hij de wond kon deppen.

Arnout deed zo voorzichtig mogelijk, maar toch vertrok Ferre zijn gezicht elke keer dat hij de wond aanraakte. Arnout ging stug door, totdat hij vond dat de wond schoon genoeg was. Daarna scheurde hij nog een reep van het shirt van Ferre, waste het uit en gebruikte het als nieuw verband. ‘Ziezo,’ zei hij toen hij klaar was.

‘Dankje, denk ik,’ zei Ferre. ‘Het deed verdomme wel pijn.’

‘Eigen schuld,’ zei Arnout speels, ‘had je maar niet als een bang katje voor die slapende beer weg moeten rennen.’

‘Ja, ja, ik heb het allemaal gedaan. Al goed.’ Ferre begon te glimlachen. ‘O, wacht even,’ zei hij toen Arnout weer door wilde lopen. Hij keek de jongen met een frons aan. ‘Hier zit iets…’ De jongen strekte zijn hand uit naar de borst van Arnout. Vlak onder zijn rechtertepel zat een spetter modder. Ferre probeerde hem weg te vegen, maar dat lukte niet in een keer. ‘Oeps,’ zei hij – de modder was nu meer verspreid geraakt. Hij maakte zijn duim nat met wat spuug en begon te poetsen. Rondjes draaiend rond de tepel van Arnout wist hij uiteindelijk alle modder weg te krijgen.

Arnout onderging de behandeling met een mengeling van verwarring en vermaak. Ferre ging misschien iets langer door met poetsen dan nodig, en zijn hand dwaalde verder af dan strikt noodzakelijk. De jongens keken elkaar aan. Ze glimlachten op het zelfde moment. Toen bracht Ferre zijn hoofd vliegensvlug naar voren en gaf Arnout een snelle kus op zijn lippen.

Arnout deed een stap achteruit en keek Ferre verbaasd aan. ‘O, sorry,’ zei Ferre met een hoofd dat rood aanliep. ‘Dat… dat was niet mijn bedoeling. Ik―’

Arnout hield zijn hand op. ‘Het is al goed. Ik begrijp het. Die dingen gebeuren nu eenmaal. Maar―’

‘Jij en Joaquin.’

‘Wat?’

Ferre keek naar de grond. ‘Jullie… zijn samen, toch?’

‘O, dat…’

Ferre haalde diep adem en begon ineens te vertellen: ‘Toen ik jullie vannacht vond was ik in eerste instantie ontzettend blij en opgelucht dat ik eindelijk andere mensen had gevonden. Maar toen ik dichterbij kwam en zag hoe jullie erbij lagen… Nou, ik weet eigenlijk niet goed wat ik toen voelde. Jullie waren… nou ja, naakt dus en jullie lagen zo dicht tegen elkaar aan. Ik kon het eerlijk gezegd niet laten om wat beter te kijken. Verder niks hoor… Maar goed, ik zag hóe jullie tegen elkaar lagen en tja, het was mij wel duidelijk dat het om meer ging dan elkaar warm houden, zeg maar.’

‘Juist,’ zei Arnout, die zelf ook een blos op voelde komen. ‘Nou, dan is er ook geen reden om het te ontkennen. Ja, Joaquin en ik zijn wat meer dan mensen die samen proberen te overleven. We hebben… Nou ja, wat jij net zei.’ Arnout stond een beetje te aarzelen. ‘Dus… hoe voel je je hierbij?’

Ferre keek hem aan. De jongen leek weer iets van zijn zelfverzekerdheid hervonden te hebben. ‘Ik vind het niet erg, van jou en Joaquin. Helemaal niet. Ik zag hoe jullie erbij lagen. Jullie passen goed bij elkaar, denk ik. Alleen… Ik ben een beetje jaloers denk ik. Jullie zijn allebei… nogal knap, en zo. Dus ik zou graag een keer meedoen en―’ Zijn ogen werden groot. ‘O, verdomme, zei ik dat echt?’ Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht. ‘Wat een idioot ben ik!’

Arnout moest ineens glimlachen. Hij ging bij zichzelf te raden en moest toegeven dat hij Ferre wel zag zitten. Niet zoals Joaquin, natuurlijk… Of toch? Hij had al een aantal dagen met Joaquin doorgebracht en was in eerste instantie door omstandigheden gedwongen intiem met hem te zijn. Nu leek met Ferre het zelfde de gebeuren, en Arnout viel er gewoon wéér voor. Wat zou Joaquin hiervan vinden? Het was in ieder geval duidelijk dat hij het er snel met hem over moest hebben.

Ondertussen zat Ferre nog steeds op zichzelf te vloeken. ‘Al goed, al goed,’ suste Arnout. ‘Verman jezelf een beetje. Gezegd is gezegd. Ik weet nu niet zo goed wat ik ermee moet…’ Arnout twijfelde even, maar besloot het toen toch maar te zeggen: ‘Om eerlijk te zijn vind ik jou ook wel knap, maar zoals je zo scherp hebt opgemerkt heb ik Joaquin. Voor er iets gaat gebeuren, moet ik dat eerst met hem overleggen.’

Ferre haalde zijn handen van zijn gezicht. ‘Dus…’

‘Niet te snel van stapel lopen, nu, voor je weer dingen zegt waar je spijt van krijgt. Ik heb het er vanavond over met Joaquin. Laten we nu de rest van de vallen maar eens gaan controleren.’ Ferre knikte bevestigend.

Het duurde toch langer dan Arnout had verwacht om alle vallen te controleren. Ze hadden twee keer geluk: Een konijn en een eekhoorn. Een flinke maaltijd. Vol goede moed keerden ze terug naar het kamp, waar Joaquin ondertussen een goed vuur had opgestookt. Toen Ferre en Arnout hem de buit van de dag lieten zien, verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht die Arnout bijna deed smelten. Uit zijn ooghoek zag hij dat Ferre ook wel van het uitzicht kon genieten.

‘Waar is je shirt gebleven?’ vroeg Joaquin aan Ferre.

‘Opgeofferd om mijn arm te verzorgen,’ antwoordde Ferre.

‘Aha, dus Arnout is weer bezig geweest. Hij heeft van die slinkse trucjes om ervoor te zorgen dat jongens voor hem uit de kleren gaan.’ Joaquin zei het met een glimlach. Ferre keek hem verbaasd aan.

Arnout moest lachen, al stond hij wel te kijken van de directe taal van Joaquin. ‘Houd je mond, Joaquin. Je mag blij zijn dat ik jullie wonden verzorg. Al moet ik toegeven… er zijn ergere dingen op de wereld.’ Daar moesten ze alle drie om grinniken.

De jongens besloten niet te wachten met het eten. Joaquin ging meteen aan de slag, en Ferre keek mee hoe hij de beestjes van huid en haar ontdeed zodat ze boven het vuur gebraden konden worden. Arnout merkte op dat Ferre dicht naast Joaquin zat, zodat hun armen elkaar regelmatig raakten. Hij glimlachte en besloot water te halen terwijl de twee bezig waren. Zo kon hij meteen even in alle rust zijn behoefte doen.

Toen hij terug kwam hing het vlees al boven het vuur. De geur deed het water in zijn mond lopen. Hij maakte het zich gemakkelijk op de bosgrond en luisterde naar Joaquin die uitlegde over hoe je kon zien wanneer het vlees gaar was. Ze aten het met smaak op terwijl ze over van alles en nog wat praatten. Het begon al snel te schemeren. Arnout vermaakte zich prima met de jongens. Als hij lang niet aan het woord was dwaalden zijn gedachten soms af en bekeek hij Joaquin die alleen in zijn onderbroek en shirtje naast het vuur zat, of het prachtige bovenlichaam van Ferre, die zich regelmatig op zijn rug krabde – een beweging waarbij zijn borst- en armspieren zich aanspanden en het plukje haar onder zijn oksel zichtbaar werd. Arnout merkte ook dat Joaquin en Ferre hun ogen niet van elkaar en van hem af konden houden. Er heerste duidelijk een geladen sfeer, maar voorlopig gebeurde er nog niks.

Toen het echt donker werd begon Ferre te gapen en zich uit te rekken. ‘Misschien is het tijd om te gaan slapen,’ merkte Arnout op.

‘Ja,’ zei Ferre. ‘Ehm, ik heb een voorstel. Omdat er blijkbaar beren in dit bos wonen, lijkt het me een goed idee als er iemand ’s nachts de wacht houdt. We zouden elkaar af kunnen wisselen. Waarschijnlijk is het niet nodig, maar ik zou me een stuk veiliger voelen als ik wist dat er iemand een oogje in het zeil hield. Ik wil wel eerst gaan.’

Arnout knikte. ‘Dat lijkt me een goed idee. Maar Joaquin heeft al zijn slaap nodig om te herstellen van zijn wond. Dus maak mij maar halverwege de nacht wakker, dan houd ik de wacht tot de ochtend.’

‘Prima,’ zei Ferre.

‘Oké,’ zei Joaquin.

Dus Arnout en Joaquin maakten het zich gemakkelijk in het hol terwijl Ferre een eindje verderop met zijn rug tegen een boom ging zitten. Joaquin nestelde zich in de kromming van Arnout’s sterke arm, met zijn wang tegen de warme borstspier en zijn hand op Arnout’s buik, zachtjes strelend in de buurt van zijn navel.

‘Wat vind je van Ferre,’ vroeg Arnout.

‘Hij lijkt me wel aardig,’ zei Joaquin. ‘Hij is slim en geïnteresseerd. Ik vond het leuk dat hij wilde leren hoe je eten klaar kunt maken. En jij?’

‘Ik vind hem zeker bijzonder. Zijn hele uitstraling zegt dat hij een overlever is. Het lijkt wel alsof hij ervoor gemaakt is in het wild te wonen. Bedenk even dat hij twee dagen alleen is geweest en voor zichzelf heeft moeten zorgen. Hij heeft het er redelijk goed van afgebracht, naar mijn mening.’

‘Eens,’ zei Joaquin, die hem een natte zoen op zijn tepel gaf. Arnout keek even in de richting van Ferre, maar die zat ver weg met zijn rug naar het kamp om niet nachtblind te worden van het vuur. Hij was weer zo goed als alleen met Joaquin. ‘En wat vind je van zijn uiterlijk?’ vroeg de blonde jongen.

Arnout moest even slikken. Deze vraag had hij natuurlijk wel verwacht, maar hij vond het toch moeilijk om een antwoord te formuleren. ‘Tja, om eerlijk te zijn, vind ik hem best wel knap,’ zei hij uiteindelijk maar. Recht voor zijn raap.

‘Oké,’ zei Joaquin.

‘Vind je dat niet erg?’ vroeg Arnout onzeker. ‘Wat ik gisteren zei meen ik nog steeds. Ik wil de rest van mijn leven met jou blijven. Ik houd van je. Maar… Dat betekent niet dat ik andere mensen niet knap kan vinden.’

Joaquin haalde zijn schouders op. ‘Ik kan je geen ongelijk geven. Ik vind Ferre zelf ook wel leuk.’ Joaquin zoende hem weer op zijn tepel, wat langer deze keer. Hij sabbelde er zelfs even op, en Arnout voelde tintelingen door zijn lijf trekken. Hij slaakte een diepe zucht, en aaide Joaquin over zijn zij. Joaquin beet nog even speels maar voorzichtig op zijn tepel, maar keek Arnout toen aan. ‘Denk je… dat Ferre een keer mee zou willen doen. Met ons… je weet wel.’

Arnout keek Joaquin verrast aan. ‘Zou je dat willen?’

Er verscheen en blos op Joaquin’s wangen, maar hij keek niet weg. ‘Misschien. Gisteren kon ik me niet voorstellen dat ik ooit iets anders zou willen dan jou. En ik voel nog steeds heel veel voor je, natuurlijk. Maar ik snap wat je zegt; dat ik van jou houd, betekent niet dat ik andere mensen niet leuk kan vinden. En, ik denk dat Ferre wel door heeft waar wij mee bezig zijn. Ik bedoel, hoe wij er vanochtend bij lagen… Hij zal op zijn minst een vermoeden hebben. Na vanmiddag denk ik ook dat hij zich misschien een beetje… buitengesloten voelt. En dat zou ik echt heel jammer vinden.’

Arnout gaf Joaquin een zoen op zijn voorhoofd en drukte de jongen dicht tegen zich aan. ‘Wat ben je toch lief. En je kan goed mensen inschatten. Weet je, vanmiddag toen Ferre en ik op pad waren, vertelde hij aan mij dat hij wel kon zien dat wij iets hadden samen. En toen zei hij inderdaad dat hij graag een keer mee wilde doen.’

‘Echt?’ zei Joaquin met een glimlach. ‘En, hebben jullie toen…’

‘O, ehm, nou, hij heeft me gekust… Maar meer niet. Vind je dat erg?’

Joaquin kneep hem zachtjes in zijn andere tepel. ‘Natuurlijk niet. Ik vind het juist leuk dat hij zo eerlijk is geweest tegen je. En ik verheug me erop een keer iets met hem erbij te proberen. Maar nu… wil ik nog een keer met jou genieten.’

‘O, en wat had je in gedachten?’

‘Nou, ik neem aan dat je nog wel weet wat we gisterenavond gedaan hebben. En van wat ik kon zien heb je er nogal van genoten. Dus, nu wil ik jou in me voelen. Ik wil dat je je grote piemel zo diep mogelijk in mijn kontje duwt. Ik wil weten hoe het voelt om langzaam opgevuld te worden door jou.’

‘Ehm… wat?’ Arnout had met open mond zitten luisteren.

Joaquin’s oren kleurden rood. ‘Je vroeg toch wat ik in gedachten had?’

‘Oké,’ zei Arnout, ‘als jij dat wilt. Eerlijk gezegd heb ik me hier ook wel een beetje op verheugd.’ Hij gaf Joaquin een zoen op de lippen en hielp de jongen daarna uit zijn kleren. Ze waren hier inmiddels zo bedreven in dat het niet lang duurde voor ze naakt op elkaar lagen. Arnout maakte zijn piemel stijf door met zijn bekken te bewegen en zo zijn pik langs die van Joaquin te schuren. De blonde jongen gaf hem warme kusjes in zijn nek. ‘Dus hoe wil je dit aanpakken?’ vroeg Arnout. ‘Het lijkt me lastig als jij je over mijn piemel laat zakken zoals ik gisteren bij jou deed.’

‘Hmmm ja…,’ zei Joaquin terwijl Arnout een tepel begon te bewerken met zijn tong. De zachte huid daar voelde grappig aan. ‘Misschien kan ik op handen een knieën gaan zitten, en dat jij achter me komt―’

Joaquin haperde omdat Arnout ineens afzakte en de stijve piemel van de blonde jongen diep in zijn mond nam. Tergend langzaam liet hij hem er weer uit glijden, terwijl hij met zijn tong rondjes draaide om de eikel. Zijn lippen waren vochtig van het speeksel en voorvocht toen hij Joaquin glimlachend aankeek. ‘Laten we het proberen.’

Arnout kroop van Joaquin af en de blonde jongen rolde om. Hij schoof zijn knieën onder zijn lichaam zodat zijn kontje uitnodigend omhoog wees. Arnout ging op zijn knieën achter hem zitten en moest even slikken toen hij het zachte roze gaatje zag dat hunkerend op hem wachtte. Zoals Joaquin er nu bij zat, was het alsof hij zich volledig aan Arnout overgaf – en Arnout werd daar verschrikkelijk opgewonden van.

Maar voor hij zijn grote stijve piemel bij Joaquin naar binnen zou duwen, wilde hij eerst zeker weten dat het gaatje goed opgerekt was. Hij maakte twee vingers nat met speeksel en duwde er eerst een het warme gaatje in. Joaquin steunde op zijn ellebogen en drukte zijn gezicht tegen de ruggen van zijn handen terwijl hij zachtjes kermde van genot. Arnout zag zijn half stijve piemel tussen zijn gespreide benen bungelen – een draad kleverig voorvocht droop van de eikel richting de bosgrond. Arnout liet zijn vinger langzaam heen en weer gaan, en duwde er al snel de tweede vinger bij. Ondertussen speelde zijn linkerhand met zijn piemel zodat die stijf bleef, al was dat eigenlijk niet nodig met zo’n uitzicht.

Plotseling herinnerde Arnout zich iets wat Joaquin gisteren bij hem had gedaan. Hij trok zijn vingers uit het nauwe, warme gaatje en keek er nog eens aandachtig naar. Het was een gek idee, maar het had wel lekker gevoeld, en dat wilde hij Joaquin niet ontzeggen. Bovendien wist hij dat Joaquin zichzelf goed schoon hield. Hij besloot door te bijten. Hij bracht zijn gezicht naar voren, stak zijn tong uit, en likte over de opening van het gaatje. Joaquin liet hem met een diepe zucht weten dat hij het wel kon waarderen. Arnout pakte nu met beide handen de zachte billen van die mooie jongen vast, trok ze zo ver mogelijk uit elkaar en begroef zijn gezicht in de bilnaad. Hij probeerde niet te veel na te denken bij wat hij deed, als hij Joaquin maar zo veel mogelijk genot kon bezorgen. Hij duwde zijn tong zo diep mogelijk in het gaatje en likte dat het een lieve lust was.

Op een gegeven moment merkte hij dat het gaatje helemaal soepel was en dat Joaquin compleet ontspannen was. De blonde jongen haalde diep maar rustig adem zodat zijn lichaam ritmische op en neer bewoog. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg Arnout. Joaquin humde bevestigend. Arnout schuifelde op zijn knieën dichterbij en zette zijn dikke eikel tegen het gaatje. ‘Daar gaat-ie,’ fluisterde hij. Joaquin zette zich schrap terwijl Arnout druk begon te zetten. Arnout zag het gaatje opengerekt worden om zijn eikel op te slokken. Joaquin begon sneller adem te halen. Arnout duwde nog wat harder en ineens schoof zijn piemel een paar centimeter naar binnen. Beide jongens konden een kreun niet onderdrukken.

‘Verder?’ vroeg Arnout.

‘Ja… Alsjeblieft,’ antwoordde Joaquin tussen twee ademstoten door.

Arnout pakte Joaquin stevig bij de heupen en duwde zijn piemel langzaam dieper bij de blonde jongen naar binnen. Het voelde warm en strak aan. Joaquin’s lichaam trilde en Arnout streelde hem om hem nog meer te laten ontspannen. Het duurde lang, maar uiteindelijk voelde Arnout zijn ballen tegen de billen van Joaquin stoten. Hij was zich bewust van elke centimeter van zijn stijve pik, die diep in het lichaam van Joaquin begraven zat. ‘Dit voelt geweldig.’

‘Voor mij ook,’ zei Joaquin. ‘Nu moet je hem er een stukje uit laten glijden, en dan weer helemaal erin.’

Arnout liet het zich geen twee keer zeggen. Hij trok zijn piemel langzaam een stuk terug. Daarbij voelde hij de ribbels aan de binnenkant van Joaquin’s lichaam om zijn schacht knellen. Toen hij halverwege was, duwde hij weer terug. Zweet parelde op zijn voorhoofd en ook zijn torso glom van het vocht. Hij herhaalde de beweging steeds iets sneller. Ondertussen pakte hij de piemel van Joaquin vast en begon er rustig aan te trekken. Zijn hand was meteen kletsnat van het voorvocht.

‘Je mag wel wat sneller gaan hoor, als je wilt,’ zei de mooie blonde jongen.

‘Niets liever,’ zei Arnout. Hij begon harder en sneller te stoten, zodat zijn ballen kletsende geluiden maakten als ze tegen de billen van Joaquin aan kwamen. Hij had allebei zijn handen nodig om de heupen van Joaquin vast te houden, maar zijn vriendje gebruikte nu zijn eigen hand om zich te bevredigen. ‘Joaquin, ik ben er bijna,’ zei Arnout hijgend.

‘Ik ook. Ga door. Hmmmm.’

Arnout stootte zo diep mogelijk in Joaquin. Zijn spieren spanden en ontspanden. Zijn piemel zwol op tot maximale grootte. Hij voelde hoe vijf stralen zaad uit zijn pik schoten en Joaquin verder opvulden. Tegelijkertijd kwam de blonde jongen ook klaar. Zijn zaad kwam in lange slierten op de zanderige bodem van hun hol terecht. Arnout merkte dat de spieren in Joaquin’s kontje zich samentrokken en het laatste beetje sperma uit zijn pik persten.

Even waren beide jongens stil. Arnout wilde zich nog niet terugtrekken. De warmte van Joaquin’s gaatje voelde zo magisch dat hij zijn piemel er voor altijd in wilde blijven steken. Joaquin zelf bleef rustig op handen en knieën zitten, na hijgend, terwijl een laatste druppel zaad langzaam uit zijn plasgaatje werd geperst en aan een dunne witte draad aan zijn eikel bleef bungelen.

Arnout’s piemel werd langzaam slap en gleed als vanzelf uit het kontje. Voldaan zeeg hij neer op de bodem van het hol. Joaquin kroop tegen hem aan. ‘Moeten we ons nu weer aankleden?’

Arnout schudde zijn hoofd. ‘Nee joh, Ferre heeft ons toch al naakt gezien. Ik weet zeker dat hij het niet erg vindt. Bovendien, als we willen dat hij mee gaat doen, moeten we hem een beetje uitdagen.’

‘Dat is waar,’ beaamde Joaquin. De blonde jongen gaapte. Arnout sloeg een arm om hem heen en Joaquin legde zijn wang tegen Arnout’s borst. Het duurde niet lang of beide jongens waren in een diepe slaap gevallen.

Arnout werd wakker omdat zijn arm gestreeld werd. Hij knipperde met zijn ogen. Het vuur was bijna opgebrand – er waren alleen nog gloeiende kooltjes over. Naast hem zat Ferre, die hem voorzichtig wakker schudde. Arnout liet met een mompelend geluid weten dat hij wakker was. Hij knipperde nog een paar keer tot zijn blik helder werd. ‘Watizzer?’

‘Ehm, het is jou beurt om de wacht te houden,’ zei Ferre. Arnout zag dat de jongen hem probeerde aan te kijken, maar dat zijn blik steeds richting Arnout’s kruis werd getrokken. Arnout keek ook even en zag dat zijn grote piemel in het volle zicht tussen zijn benen lag, een klein beetje opgevuld, met een krans van krullerig haar eromheen die door het vuur rood-goud verlicht werd. Ferre keek hem betrapt aan. ‘Sorry. Hij… ehm… is gewoon zo groot en mooi―’

Arnout glimlachte. ‘Je mag hem wel even aanraken hoor.’

‘Wat? Echt?’

‘Tuurlijk.’ Arnout pakte de hand van Ferre en legde die op zijn pik. Ferre aarzelde even, maar sloot toen zijn hand om de schacht en trok een paar keer. Arnout zuchtte. Zijn piemel werd langzaam stijf. ‘Oké, zo is het wel genoeg,’ zei hij. Ferre liet los en keek hem teleurgesteld aan. ‘Morgen verder,’ zei Arnout met een knipoog.

‘Bedoel je―’

‘Misschien. Oké, ik wil niet dat Joaquin wakker wordt, dus moeten we hem zo min mogelijk verplaatsen. Dat betekent dat jij mijn plek in moet nemen,’ zei Arnout beslist.

‘Vindt… vindt Joaquin dat niet vervelend?’ vroeg Ferre verlegen.

‘Waarom zou hij? Hij slaapt toch, maakt niet uit wie hij als kussen gebruikt.’

‘Dat is waar. Oké… ehm, moet ik ook naakt?’ Ferre klonk nerveus en hoopvol tegelijk.

‘Als je wilt,’ zei Arnout. Ferre knikte en trok snel zijn broek en onderbroek uit. Zijn slappe jongenspiemel kwam tevoorschijn en Arnout keek er genietend naar. ‘Goed, het lijkt me het handigst als je achter me komt zitten en ook je arm om Joaquin heen legt. Dat schuif ik tussen jullie uit en kan jij het van me overnemen.’ Ferre knikte weer. Arnout kwam iets overeind zodat Ferre achter hem plaats kon nemen. Er was maar weinig ruimte, dus hun huid schuurde langs elkaar. Toen Ferre goed zat haalde Arnout langzaam zijn arm weg en liet Joaquins hoofd voorzichtig op de borst van de verwilderde jongen zakken.

Arnout schoof opzij zodat Joaquin nu alleen nog maar tegen Ferre aan lag. Hij stond op en keek naar de twee jongens. Het was een mooi plaatje, de twee naakte kerels in elkaars armen, met hun piemels in het volle zicht. Die van Ferre was half stijf geworden. Joaquin rolde zich in zijn slaap om zodat een van zijn benen over Ferre heen lag. Zijn piemel schuurde nu langs diens been. ‘Wow,’ bracht Ferre met geknepen stem uit.

Arnout glimlachte. ‘Nog een fijne nacht, hé.’ Ferre knikte hem dankbaar toe. Arnout raapte de speer van de jongen op en liep het kamp uit. Hij draaide zich nog een keer om en zag dat Ferre Joaquin zachtjes en vol bewondering aan het strelen was. Met een brede grijns liep hij naar de boom waar Ferre wacht had gehouden. Hij ging zitten en zocht naar een gemakkelijke houding tegen het ruwe schors van de boom. Jongenshuid voelde toch iets prettiger. Uiteindelijk wist hij het zich toch gemakkelijk te maken. Hij keek tussen de takken van de bomen door naar de sterren en bedacht hoeveel geluk hij had dat hij met deze twee lieve jongens in dit bos verdwaald was geraakt. Hij had nog geen idee wat morgen zou brengen, laat staan de dagen erna, maar hij verheugde zich erop.

Arnout probeerde wakker te blijven, maar hij was zo moe… Zijn ogen bleven keer op keer dichtvallen. Hij gaapte en probeerde een andere zithouding – eentje die minder comfortabel was. Het had geen zin. Hoe hij ook zijn best deed, de slaap besloop hem geniepig. Hij had nog geen uur de wacht gehouden of hij belandde weer in dromenland.