Verdwaald - 4

Dit vierde deel is alweer langer geworden dan ik had gedacht. Maar ik denk dat degenen die het tot hier hebben volgehouden het wel zullen kunnen waarderen. Het kan wel wat langer duren voor ik het laatste deel af heb, omdat ik nog niet precies weet wat ik verder nog wil laten gebeuren. Misschien hebben jullie suggesties?

Dag 4

Met verkrampte spieren werd Arnout wakker. Een knoest prikte pijnlijk in zijn rug. Snel stond hij op en liep terug naar het kamp. Ferre en Joaquin zaten vrolijk met elkaar te kletsen. Ze hadden allebei hun onderbroek weer aangetrokken, maar waren verder naakt. Arnout keek verlekkerd naar de gespierde bovenlichamen van de twee jongens en ging bij hen zitten. Als ontbijt aten ze een paar bessen en wortelen die ze nog overhadden van een eerdere verzameltocht. Ondertussen praatten ze over van alles en nog wat, voornamelijk thuis. Op de momenten dat Arnout niet aan het woord was probeerde hij door goed te kijken te achterhalen of er iets tussen Ferre en Joaquin was gebeurd. Ze hadden ten slotte naakt tegen elkaar aan geslapen. Er werden veel steelse blikken geworpen, maar of dat iets te betekenen had, wist Arnout niet.

Na het ontbijt schraapte Ferre zijn keel. ‘Ik herinnerde me bij het wakker worden ineens iets. Ik heb op de eerste dag volgens mij iets belangrijks gezien. Iets dat ons kan helpen erachter te komen waar we zijn en waarom. Ik denk dat ik die plek wel terug kan vinden, maar het is een eind lopen en er moet een rivier overgestoken worden. ’ Hij keek verontschuldigend naar Joaquin. ‘Ik denk dat Arnout en ik met z’n tweeën moeten gaan kijken.’

Joaquin knikte. ‘Oké,’ zei hij terneergeslagen. ‘Dan blijf ik wel weer hier om voor het vuur te zorgen.’ Hij zette zijn handen naast zich neer en… stond op!

‘Joaquin, je kunt staan!’ riep Arnout.

De blonde jongen keek hem aan en glimlachte. ‘O ja, daar zijn we vanochtend achter gekomen. Ik kan weer helemaal zelf mijn behoefte doen.’ Hij grinnikte. ‘Maar goed, het doet nog wel een beetje pijn, dus ik denk dat Ferre gelijk heeft. Ik kan beter geen grote stukken gaan lopen.’

Ferre keek hem aan ‘Het vuur aanhouden is ook belangrijk werk, hoor. En het kamp moet ook overdag bewaakt worden. Stel dat die beer langskomt om ons eten te stelen.’

‘Oeh, angstaanjagend,’ zei Joaquin speels. ‘Nou vooruit, gaan jullie maar lekker wildemannetje spelen in het bos terwijl ik in mijn eentje ons kamp bescherm tegen aanvallen van beren.’

‘Dat is afgesproken dan. Zullen we maar meteen vertrekken, Ferre? Ik wil voor het donker hier terug zijn, en als het echt zo ver lopen is…’

Ferre knikte. ‘Joaquin, het lijkt me een goed idee als jij de speer neemt. Wij kunnen onderweg altijd een nieuwe maken, en zoals je zelf net zei heb je de gevaarlijkste taak van ons drieën.’

Dat vond Arnout ook een goed idee. Hij gaf Joaquin de speer die hij vannacht tijdens het wachthouden bij zich had gehad. De blonde jongen draaide het houten wapen een paar keer om in zijn handen bij wijze van oefening. Hij glimlachte. ‘Geen zorgen jongens. Met deze tandenstoker ben ik zo gevaarlijk dat geen enkele beer zich minder dan honderd meter bij mij vandaan zal begeven.’

Ferre en Arnout stonden ook op. ‘Tijd om te gaan dan.’ Arnout liep op Joaquin af en gaf hem een dikke knuffel. Hun ontblootte bovenlichamen schuurden langs elkaar en wisselden warmte uit. Omdat Arnout voelde dat Joaquin het nodig had gaf hij de jongen een vurige kus op de lippen. Het maakte hem niet uit dat Ferre stond te kijken.

Toen ze zich losmaakten uit hun omhelzing liep Joaquin meteen naar Ferre toe om hem ook te knuffelen. De verwilderde jongen had zoiets duidelijk niet verwacht, maar hij beantwoordde de knuffel gretig. Arnout stond toe te kijken hoe de twee jongens hun lichamen tegen elkaar drukten. Ook hun kruizen duwden ze tegen elkaar aan, al hadden ze wel allebei een onderbroek aan. Arnout glimlachte bij zichzelf.

‘Tot vanavond,’ zei Joaquin.

Ferre en Arnout trokken hun broeken en schoenen aan en vertrokken al zwaaiend. Ze zetten er flink de pas in, om voor de middag al een zo groot mogelijke afstand te overbruggen. Het eerste uur liepen ze in stilte, allebei met hun eigen gedachten. Maar op een gegeven moment kon Arnout zich niet meer inhouden. ‘En, heb je nog lekker geslapen vannacht?’

Ferre gnuifde. ‘Dat kun je wel zeggen. Het voelde erg goed om Joaquin zo dicht tegen me aan te hebben liggen. Hij is erg knap. En zo lekker warm.’

‘Zeker,’ beaamde Arnout. ‘En hebben jullie…’

Ferre werd rood en schudde zijn hoofd. ‘Nee. Het is niet dat ik het net wilde, maar… nou ja, ik werd een beetje nerveus en toen heb ik toch maar m’n onderbroek weer aangedaan. Toen ik vanochtend wakker werd, was Joaquin al op en had zich ook aangekleed, en toen kwam jij er ook al snel bij zitten.’

‘Jammer,’ zei Arnout.

Ferre keek hem aan. ‘Hebben jullie gepraat? Mag… mag ik meedoen?’

‘Ja,’ antwoordde Arnout. ‘Joaquin en ik zien je allebei wel zitten, dus we dachten; waarom niet.’ Ferre begon breed te grijnzen en het volgende half uur huppelde hij zo’n beetje.

Even later kwamen ze bij de rivier waar Ferre over gesproken had. Hij was vrij breed en zo te zien stond er een sterke stroom. ‘Ben je deze rivier al eerder overgestoken?’ vroeg Arnout.

‘Ja. Op het diepste punt komt hij ongeveer tot hier.’ Hij hield zijn hand op borsthoogte. Arnout knikte. ‘Misschien is het een idee als we onze kleren uitdoen en boven ons hoofd dragen. Dan worden ze niet nat.’

Arnout kon een lach niet onderdrukken. ‘Ja, dat zou een van de voordelen zijn. Ach, waarom ook niet.’ En hij begon zijn schoenen los te maken. Al snel waren ze weer tot op hun onderbroek uitgekleed. Ze stonden tegenover elkaar en wisselden een blik. ‘Je wordt toch niet ineens verlegen, hé?’ plaagde Arnout.

Ferre schudde zijn hoofd en trok vastberaden zijn onderbroek naar beneden. Zijn piemel kwam tevoorschijn en Arnout had er voor het eerst met daglicht vol zicht op. Hij was lang niet zo groot als die van hemzelf, maar toch zeker gemiddeld van formaat. Bovendien zag hij er glad en recht uit, met maar een beetje schaamhaar erboven, alsof hij aan een veel jonger iemand toe behoorde. Erg smakelijk, bedacht Arnout.

Hij kon zelf nu niet achterblijven, dus trok hij ook zijn onderbroek uit. Zijn grote pik bungelde zwaar tussen zijn benen. Ferre keek er met ingehouden adem naar. Arnout knipoogde naar hem. ‘Nou, gaan we die rivier nog oversteken, of hoe zit het?’

‘N-Natuurlijk.’ Ze raapten hun kleren op en waadden de stroom in. Ferre ging voorop en even had Arnout een mooi uitzicht op zijn strakke kontje, tot die onder water verdween. Stapje voor stapje liepen ze naar het midden van de rivier, waar het water tot Arnout’s oksels kwam. Zijn pakketje met kleren droeg hij met één hand op zijn hoofd terwijl hij de ander gebruikte om zijn evenwicht te bewaren. Het water was koud en de stroming verraderlijk. Arnout gleed twee keer bijna uit, en hij zag ook Ferre een keer met moeite een val voorkomen.

Het was een langzaam proces, maar uiteindelijk wisten ze de andere oever te bereiken. Ze legden hun kleren neer en keken elkaar aan. ‘Zullen we hier maar even uitrusten? Dan kunnen we onze lichamen laten drogen voor we onze kleren weer aantrekken,’ stelde Arnout voor.

‘Goed idee,’ zei Ferre. Ze gingen naast elkaar zitten en keken naar de blaadjes die op de stroom voorbij kwamen drijven. ‘Jeetje, blijft jou pik altijd zo groot? Die van mij is helemaal gekrompen van de kou.’ De verwilderde jongen keek met een lichte blos op zijn wangen van zijn eigen gelslacht naar die van Arnout.

Arnout grijnsde. ‘Nou, misschien moet die van jou dan even opgewarmd worden.’ Zonder verdere waarschuwing pakte hij de piemel van Ferre vast en kneedde hem met zijn hand. Ferre snakte naar adem. ‘Is dit wat je wilt?’ vroeg Arnout voor de zekerheid. Ferre knikte bevestigend. Arnout bracht zijn hoofd dichterbij en de jongens kusten elkaar. Ferre smaakte naar exotische kruiden. Arnout duwde al snel zijn tong bij de andere jongen naar binnen en raakte verwikkeld in een tongenduel.

Ondertussen werd de piemel in zijn hand stijf en begon voorvocht te lekken. Arnout verbrak de kus en ging tussen de benen van Ferre zitten. De jongen keek een beetje verward, totdat Arnout vooroverboog en de natte eikel tussen zijn lippen nam. Ferre kreunde luidruchtig. Arnout verkende met zijn tong de schacht van de piemel en dronk ondertussen van het stroperige zilte vocht dat uit het plasgaatje vloeide. Het was net zo lekker als dat van Joaquin, bedacht hij zich, en hij begon gulzig te zuigen in de hoop dat er nog meer kwam.

Ferre had zich achterover laten vallen en bewoog zijn hoofd wild van links naar rechts terwijl Arnout met hem bezig was. Hij kromde zijn rug zodat zijn buikspieren strak kwamen te staan en zijn navel werd uitgerekt. ‘O Arnout… hmmmm… ik houd dit niet lang vol, ik―’

Arnout liet de piemel weer uit zijn mond glijden, precies op het moment dat Ferre klaarkwam. Hij had duidelijk op knappen gestaan. Vier stralen zaad schoten de lucht in en belandden op de zwoegende buik van de wilde jongen. Met een enorme stijve pik tussen zijn eigen benen keek Arnout toe hoe de laatste druppels traag uit het plasgaatje werden geperst, langs de schacht naar beneden dropen en wegzonken tussen de krullerige haartjes in Ferre’s schaamstreek. De jongen lag uit te hijgen, zijn gespierde lichaam glimmend van het zweet, het zaad op zijn torso glinsterend in het licht van de zon die tussen de takken door scheen.

Arnout stak een hand uit en streek met twee vingers door een klodder zaad die in de buurt van de navel was beland. Daarna stak hij de vingers in zijn mond en proefde. Ferre kwam ondertussen bij zinnen en keek hem verbaasd aan. Arnout knipoogde. ‘Wil je nu mij doen?’ vroeg hij, gebarend naar zijn steigerende piemel.

‘Nou,’ zei Ferre, die op zijn ellebogen overeind kwam, ‘eigenlijk had ik een ander idee.’ Er verscheen weer een blos op zijn gezicht. ‘Weet je, ik heb gisterenavond naar jou en Joaquin zitten kijken terwijl jullie bezig waren en―’

‘Je hebt wat?’

‘Sorry.’

Arnout lachte. ‘Geeft niet. Ergens hoopte ik al dat je ons zou horen en een kijkje zou komen nemen.’

‘Echt?’

‘Tuurlijk. Veel spannender op die manier,’ verklaarde Arnout. ‘Maar wat was je voorstel?’

Ferre schuifelde wat heen en weer. ‘Tja, ik heb dus gezien wat jij deed bij Joaquin, je weet wel, met je piemel in zijn kontje en zo. En dat lijkt mij eigenlijk ook wel lekker om mee te maken. Zeker omdat… omdat die van jou zo groot is.’

‘Goed plan.’ Arnout had het nog niet gezegd of hij greep Ferre bij de heupen en trok de jongen naar zich toe. Hij tilde het onderlichaam van de jongen wat omhoog zodat het op zijn knieën kon rusten. Ferre gooide instinctief zijn benen achterover, zodat Arnout ineens vol zicht had op zijn kontje. Hij moest even slikken. Het gaatje was glad en roze, net schoongespoeld door de rivier. Het idee dat hij daar zo meteen in zou zitten met zijn pik maakte hem gek van opwinding. Maar er was geen reden om te snel te gaan. Met zijn vingers veegde hij nog wat van Ferre’s zaad op en smeerde het over het gaatje uit zodat het lekker glibberig werd. Daarna bracht hij een vinger naar binnen.

Ferre kreunde het uit. ‘Hmmmm, dat voelt lekker. Ik heb dit wel eens bij mezelf gedaan, maar als jij het doet is het nog beter.’ Arnout kon inderdaad zien dat de jongen aan het genieten was. Zijn piemel was weer stijf aan het worden en lekte voorvocht dat zich mengde met het zaad dat al op zijn buik lag. Arnout deed er een tweede vinger bij en bewoog ze rustig op en neer. Ferre pakte ondertussen zijn eigen piemel beet en begon er langzaam aan te trekken. Van zijn andere hand maakte hij de vingers nat met speeksel om er een van zijn roze tepels mee te masseren.

Het uitzicht wond Arnout te sterk op. Hij trok zijn vingers terug en tilde Ferre iets op. De jongen legde zijn benen in Arnout’s nek. Hij zag er nerveus uit. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg Arnout op fluistertoon. Ferre knikte. Arnout zette zijn eikel tegen de opening van het gaatje en boog zich voorover zodat de druk vergroot werd. Ferre werd bijna dubbel gevouwen. Arnout kon ver genoeg voorover leunen om de wilde jongen te zoenen terwijl zijn pik langzaam wegzakte in het gaatje. Het ging iets makkelijker dan bij Joaquin, merkte hij. Dat zou wel komen omdat Ferre zich al vaker met zijn vingers had bewerkt.

Al snel had Arnout zijn pik tot aan de ballen in Ferre’s kontje geboord. Ferre verbrak hun kus en ademde diep uit. Arnout voelde de lucht langs zijn lippen strijken. ‘O Arnout, dit voelt zo goed. Je bent zo groot. Ik kan je hele pik diep in me voelen.’

Arnout lachte, verbaasd over de directheid van Ferre’s taal. ‘Wat wil je dat ik nu doe?’

‘Neem me, alsjeblieft. Zoals je gisteren bij Joaquin deed. Ik wil je zaad binnenin me voelen.’ Ferre klonk bijna smekend. Arnout liet het zich geen twee keer zeggen. Hij begon te stoten. Eerst langzaam, een stukje terug en dan weer helemaal erin. Elke keer als hij zijn piemel naar binnen stak, spanden de spieren van Ferre zich aan om hem op te vangen. De jongen kreunde en hijgde, en Arnout zelf baadde in het zweet.

Ferre begon zich weer af te trekken. Zijn half stijve piemel hing bijna boven zijn gezicht, zo ver was hij dubbel gevouwen. Slierten vocht dropen van zijn eikel op zijn borst en kin. Arnout voerde het tempo verder op. Hij voelde de warme huid aan de binnenkant van Ferre’s gaatje langs de schacht van zijn pik bewegen. Hij wist meteen dat hij dit elke dag wilde doen. Elke dag het gevoel kennen van zijn piemel die diep begraven zat in het kontje van zo’n mooie jongen als Ferre of Joaquin.

Ferre kwam zonder waarschuwing klaar. Zijn zaad belandde op zijn borst en gezicht, en ook zijn hand kwam onder te zitten. Een paar druppels kwamen tussen zijn lippen en hij zoog ze met een smakkend geluid op. Dat, plus het gevoel van de samentrekkende spieren in het kontje van Ferre die zijn pik extra stimuleerden, maakten dat Arnout het ook niet meer uithield en met een diepe zucht zijn sperma diep in Ferre stortte. Het was veel, merkte hij, en het orgasme duurde lang. Hij was zich bewust van elke spier in zijn lichaam die samentrok en dan weer ontspande. Sterretjes dansten voor zijn ogen.

Met een gelukzalig gevoel trok Arnout zich terug en liet zich bovenop Ferre vallen. Hij kuste de jongen en likte daarna een druppel zaad van diens gezicht. ‘Hmmm dat was zo lekker. Ik denk dat ik je zaad nog steeds kan voelen. Het is zo lekker warm,’ zei Ferre zachtjes terwijl hij Arnout over zijn rug streelde. Arnout grinnikte en humde zijn waardering. De jongens namen nog even de tijd om te genieten van het strelen en kussen. En van het gevoel van hun sterke jonge lijven, nat van zweet en sperma, tegen elkaar gedrukt.

Maar toen was het tijd om verder te gaan. Ze schoten hun kleren aan en vervolgden hun weg. Ze genoten van de schone boslucht en de schilderachtige taferelen. Na nog eens ruim een uur lopen hield Ferre Arnout tegen. ‘Ik denk dat we nu heel dichtbij zijn. Volg mij.’ De jongen liep nu langzamer, speurend naar bomen of struiken die hij herkende. Arnout volgde in stilte. ‘Hier,’ zei Ferre. ‘Kijk. Wat denk jij dat dat zijn?’

Arnout keek naar de bosgrond. Er was hier een soort gang in het bos, alsof er ooit een weg was geweest die inmiddels was bedolven onder bladeren. Op een plek waar de bodem wat zanderiger was, zaten er duidelijk afdrukken in de bodem. ‘Zijn dat… bandensporen?’

‘Dat dacht ik ook al,’ beaamde Ferre. ‘Ik werd hier dicht in de buurt wakker, dus mijn theorie is dat ik hier met de auto naartoe gebracht ben en ben achtergelaten. De vraag is, waarom?’

‘Denk je dat we iets tegen zullen komen als we dit spoor volgen?’

Ferre schudde zijn hoofd. ‘Dat was ook mijn eerste idee, maar ik heb het pad in beide richtingen uren lang gevolgd, zonder resultaat. Op een gegeven moment verdwijnen de sporen. Ze moeten ergens afgeslagen zijn.’

‘Juist,’ zei Arnout met een zucht. ‘In ieder geval weten we iéts meer. Er zijn duidelijk andere mensen betrokken bij dit mysterie.’

‘Wat doen we nu?’ vroeg Ferre.

‘Terug naar het kamp. Vertellen aan Joaquin wat we gezien hebben. En dan met z’n drieën overleggen wat onze volgende stap gaat zijn.’

Zo gezegd, zo gedaan. De jongens keerden om en namen dezelfde weg die ze gekomen waren. Bij de rivier schopten ze meteen hun kleren uit. Hand in hand staken ze over, zodat ze steun aan elkaar hadden. Op de andere oever aangekomen veegden ze elkaar zo goed mogelijk droog. Daarbij raakte de een af en toe “per ongeluk” de pik van de ander aan, zodat ze tijdens het aankleden beide een half stijve hadden. Het was duidelijk dat Ferre nog wel meer had willen doen, maar Arnout wilde snel terug zijn bij het kamp – de middag liep al op zijn einde en hij wilde Joaquin niet te lang alleen laten.

Bij het kamp stond hun een aangename verrassing te wachten. Joaquin was vlees aan het braden boven het vuurtje. ‘Ik ben naar de dichtstbijzijnde val toegelopen, en daar zat iets in, dus daar ben ik mee aan de slag gegaan,’ legde hij uit. Ferre en Arnout gingen rammelend van de honger zitten en aten het vlees met smaak op.

Na het eten vroeg Joaquin wat ze aan de weet waren gekomen. Ferre deed verslag van de bandensporen. ‘Ik denk dat jullie gelijk hebben,’ zei Joaquin. ‘Vanmiddag dacht ik dat ik heel in de verte het geluid hoorde van een auto. En ik heb vreemde lichten gezien, heel in de verte.’ Hij wees. ‘Misschien iets wat we morgen kunnen onderzoeken… met z’n allen?’

‘Weet je zeker dat dat gaat lukken met je been?’ vroeg Arnout bezorgd.

‘Ja hoor,’ zei Joaquin licht geïrriteerd. Arnout fronste zijn wenkbrauwen maar zei er niets van.

Ze zaten nog even rond het vuur te praten over thuis. Daarna besloten ze het hol in te kruipen. Ze zagen er toch maar vanaf om weer een wacht uit te zetten. Arnout zocht een plekje tegen de achterwand van het hol en verwachtte dat Joaquin zich tegen hem aan zou nestelen. Maar Joaquin ging naast hem zitten met zijn armen over elkaar.

‘Is er iets, Joaquin?’ vroeg Arnout.

‘Nou,’ zei Joaquin met een zucht, ‘om eerlijk te zijn, voel ik me een beetje nutteloos. Ik zit maar de hele dag bij het kamp, terwijl jullie de boel verkennen en eten zoeken. Ja, ik houd het vuur aan, maar dat heeft eigenlijk niet meer om handen dan af en toe wat houtjes op de vlammen te leggen.’

‘Maar Joaquin, je zit met je been―’

‘Dat weet ik ook wel, maar toch voelt het alsof ik een last voor jullie ben.’

In plaats van hem tegen te spreken, besloot Arnout Joaquin te kussen. Hij probeerde alle genegenheid die hij voor de prachtige blonde jongen voelde in de kus te leggen. Joaquin leek zijn irritaties te vergeten en smolt voor zijn zoen. Het maakte hen niet uit dat Ferre op nog geen meter afstand toe zat te kijken. Sterker nog… Arnout verbrak de kus en keek de wilde jongen aan. ‘Ferre, wil jij Joaquin ook niet laten merken wat je van hem vindt?’

Ferre keek hem verrast aan. Toen schoten zijn ogen richting Joaquin. De twee jongens keken elkaar onderzoekend aan. Joaquin keek Arnout snel aan en glimlachte toen verleidelijk. Ferre schoof wat dichter bij. Arnout pakte de hand van Ferre en legde die op de wang van Joaquin. Verwachtingsvol keek hij toen hoe de twee hun gezichten dichter en dichter bij elkaar brachten. Met zijn ene hand streelde hij de warme rug van Ferre, met zijn andere het naakte linkerbeen van Joaquin. Ferre was nu zo dicht bij Joaquin dat zijn versnelde ademhaling een lok van Joaquin’s haar in beroering bracht. En toen kusten de twee elkaar.

De kus ging over in een gepassioneerde zoen. Arnout had inmiddels wel door waar dit op uit zou lopen. Na wat hij die middag met Ferre had gedaan, was de opwinding in zijn lichaam blijven sluimeren. Nu hunkerde hij ernaar zijn piemel weer in een kontje te steken – het maakte hem niet eens zo veel uit van wie.

Met een beetje duwen op de juiste plekjes wist Arnout Joaquin zo ver te krijgen zich langzaam achterover te laten zakken. Ferre, die duidelijk niet van plan was de kus te verbreken, was gedwongen zich over Joaquin heen te buigen. Joaquin sloeg zijn armen om Ferre heen en trok de wilde jongen helemaal bovenop zich. Ferre duwde uit zichzelf zijn handen onder het shirt van Joaquin om diens sterke buikspieren te bevoelen. Niet veel later ging het shirt helemaal uit.

Arnout zat met bonzend hart toe te kijken. Dit ging de goede kant op. Snel trok hij zijn broek uit, zodat hij alleen nog zijn onderbroek aan had. Daarna begon hij aan Ferre’s broek te sjorren; die was immers de enige die nog niet tot op zijn ondergoed was uitgekleed.

Om de broek helemaal uit te trekken moest Ferre eindelijk de kus met Joaquin verbreken. Hij stond gehaast op en schopte zijn broek uit. Arnout zag zijn kans schoon; hij knielde bij Joaquin neer en zoende hem vol overgave. Hij meende vaag de kruidige smaak van Ferre te proeven die zich had gemengd met het zoete van Joaquin. Met zijn hand gleed hij over de inmiddels zo vertrouwde warme huid van Joaquin’s torso.

Arnout voelde een hand die zijn rug streelde. Hij verbrak de kus en zag dat Ferre aan de andere kant van Joaquin op zijn knieën zat. Ze keken elkaar even aan, en vielen toen in elkaars armen. Arnout graaide met zijn hand in het wilde haar van Ferre en begon de jongen snelle kussen op zijn lippen te geven. Ze werden hartelijk beantwoord.

Vanuit zijn liggende positie streelde Joaquin hun armen, maar op een gegeven moment had hij er genoeg van. ‘Hé, en ik dan!’ riep hij. Ferre en Arnout keken hem aan en barsten tegelijkertijd in lachen uit. Het was zo’n mooi moment. Deze drie jongens, die elkaar in de meest onwaarschijnlijke situatie hadden ontmoet, waren van elkaar gaan houden. En nu waren ze er klaar voor om die liefde om te zetten in daden.

Arnout en Ferre gingen naast Joaquin liggen, elk aan een kant. ‘Deze doen we maar uit,’ zei Arnout, en hij trok soepel zijn onderbroek uit. Ferre volgde zonder aarzelen zijn voorbeeld. Zijn half stijve piemel – al glimmend van het voorvocht – kwam tevoorschijn. Joaquin keek er met belangstelling naar. ‘Nou Joaquin, schiet eens op, jij wilde dit.’ Joaquin lachte en schopte zijn onderbroek aan de kant zodat zijn piemel dansend tevoorschijn kwam.

Daar lagen ze dan, drie naakte jongens met hun groeiende piemels verlicht door het vuur dat bij de ingang van hun hol brandde. Even was het stil. De spanning was om te snijden. Toen namen de gierende hormonen het over en begonnen de drie elkaar te strelen. Arnout draaide zich op zijn zij en vleide zich tegen Joaquin aan. Hij gaf de jongen een kus op zijn wang terwijl hij met zijn hand over de warme, zachte huid naar beneden gleed tot hij een pik tegenkwam. Hij greep hem vast en trok er zachtjes aan. De blonde jongen kermde.

Arnout voelde ondertussen een hand die aan zijn eigen pik friemelde. Hij richtte zich iets op en keek in de twinkelende ogen van Ferre. De verwilderde jongen, met zijn warrige haardos, sabbelde met smaak op een van Joaquin’s tepels. Al snel begon hij echter af te zakken, en Arnout verloor hem uit het oog. Hij richtte zich wat verder op en keek Joaquin aan. De blonde jongen had een lichte blos op zijn wangen van opwinding, en een brede grijns op zijn gezicht. Arnout kuste hem.

Op dat moment merkte hij dat Ferre probeerde zijn hand weg te krijgen bij de pik van Joaquin. Arnout liet los, en terwijl hij Joaquin bleef zoenen nam Ferre de piemel van de blonde jongen in zijn mond. Joaquin spande zijn spieren aan, en kreunde in Arnout’s mond. Niet veel later wisselde Ferre om en zoog Arnout’s pik naar binnen terwijl hij Joaquin rustig aftrok. Nu was het de beurt aan Arnout om te kermen.

Terwijl Arnout en Joaquin genoten van de smaak van elkaars lippen, bevredigde Ferre hen om beurten met zijn mond en met zijn hand. Dit ging zo door tot hun piemels kloppend stijf waren, en zo overgevoelig dat elke aanraking hen aan het rillen bracht. Arnout wierp een blik naar beneden en zag hoe zijn recht omhoog wijzende pik glinsterde van het speeksel en voorvocht. Ferre was bezig kusjes te geven op de ontblootte eikel van Joaquin. De blonde jongen slaakte elke keer een diepe zucht, zodat Arnout de hete lucht in zijn nek voelde blazen. ‘Hé Ferre, zullen we jou niet ook even helpen?’ vroeg Arnout.

Ferre kwam op zijn knieën overeind en keek hem aan. Zijn half stijve piemel bungelde vrolijk tussen zijn benen. ‘Nou, eigenlijk had ik een ander idee, maar ik weet niet of jullie dat zien zitten.’

‘Zeg het maar,’ zei Arnout.

‘Oké… ehm, wat wij vanmiddag deden, dat vond ik erg lekker―’

‘He, wat zei je daar?’ vroeg Joaquin. ‘Wat hebben jullie vanmiddag uitgespookt?’

Arnout grinnikte. ‘Ferre heeft gisteren naar ons zitten gluren toen we bezig waren, en wat ik toen bij jou deed, dat wilde hij ook een keer meemaken, dus daar heb ik voor gezorgd.’

‘Je hebt met je piemel in zijn kontje gezeten en je hebt het mij niet eens vertelt!?’ zei Joaquin gemaakt verontwaardigd. ‘Dat mogen jullie wel even goed maken met mij.’

‘Geen zorgen,’ zei Arnout, ‘als Ferre van plan is wat ik denk dat-ie van plan is, dan gaat dat helemaal goedkomen. Toch, Ferre?’

De wilde jongen had een lichte blos op zijn wangen en schuifelde een beetje heen en weer op zijn knieën. ‘Ja, dus wat mijn idee was… misschien dat jullie alle twee tegelijkertijd bij mij… erin kunnen.’

‘Wow,’ zei Joaquin, die op zijn ellebogen steunde en naar hun steigerende piemels keek. ‘Dat is een hoop pik om in een keer naar binnen te werken.’

‘Laten we het proberen,’ zei Arnout. ‘Maar eerst…’ Hij sprong overeind en vloog Ferre in de armen. Hij werkte de jongen tegen de grond en ging tussen zijn benen zitten. Hij nam de piemel van Ferre tussen zijn lippen en slaakte een genietende zucht toen hij het voorvocht op zijn tong proefde. Joaquin kwam naast hem zitten en duwde hem aan de kant. Arnout stond toe dat de blonde jongen het van hem over nam. Ferre lag lief te kreunen van genot terwijl Joaquin zijn pik diep in zijn mond schoof. Arnout keek toe terwijl hij langzaam aan zijn eigen pik trok om hem op volle sterkte te houden.

Hij liet het echter niet te lang doorgaan – na even te hebben toegekeken schoof hij Joaquin weer aan de kant. In plaats van zelf de piemel van Ferre weer in zijn mond te nemen tilde hij de jongen echter bij zijn heupen omhoog. De wilde jongen leek instinctief te weten wat er moest gebeuren en gooide zijn benen achterover zodat zijn kontje de lucht in wees. Arnout begroef meteen zijn gezicht tussen de billen en ging met zijn tong op zoek naar het gaatje. Dat was snel genoeg gevonden. Ferre hapte naar adem bij deze nieuwe ervaring, maar moest daar al snel mee stoppen. Joaquin, die op zijn knieën naar zijn gezicht was geschuifeld, duwde nu zijn piemel tegen Ferre’s lippen.

Arnout wisselde zijn tongkunsten af met het vingeren van Ferre’s gaatje. Het ging heel makkelijk; hij kon meteen twee vingers naar binnen duwen. De wilde jongen was duidelijk niet zo strak als Joaquin. Ondertussen had Ferre Joaquin’s piemel diep in zijn mond. De blonde jongen bewoog zijn heupen langzaam heen en weer terwijl hij met zijn handen Ferre’s gezicht en borst streelde. Arnout wisselde een blik met Joaquin en ze knipoogden naar elkaar.

Ferre liet de piemel uit zijn mond glijden. Glinsterende slijmdraden verbonden zijn lippen met de eikel. ‘Ik ben er klaar voor, denk ik,’ zei hij.

‘Hoe kunnen we dit het beste aanpakken?’ vroeg Arnout.

Ferre kwam overeind. ‘Volgens mij kunnen jullie het beste tegenover elkaar gaan liggen, zo…’ Hij zette Arnout en Joaquin zo neer dat hun benen met elkaar verstrengeld raakten en hun ballen tegen elkaar aan lagen. Joaquin’s voet lag in Arnout’s oksel en hij kietelde Arnout met zijn grote teen. ‘En nu moet jij jullie piemels vasthouden zodat ik erop kan gaan zitten,’ zei Ferre tegen Arnout. Die deed wat hem gezegd werd en pakte de pik van Joaquin en die van hemzelf in een hand en richtte ze omhoog.

Ferre kwam op Arnout’s buik zitten, met zijn gezicht naar hem toe. Hij richtte zijn kontje iets op en bewoog wat naar achteren zodat de twee kloppende eikels tegen de opening van zijn gaatje aan stonden. Hij haalde een paar keer diep adem voor hij begon te zakken. In eerste instantie gebeurde er niks. De eikels van de twee liggende jongens glibberden wel wat door de bilnaad, en hoewel dat best lekker aanvoelde, was het niet waar de drie op hadden gehoopt. ‘Je moet ze wat beter vasthouden, Arnout,’ spoorde Ferre aan. Arnout deed het. Ferre zette weer meer druk. En toen ineens schoten de piemels van Joaquin en Arnout tegelijkertijd een stukje naar binnen.

Ferre’s gezicht vertrok en hij slaakte een kreetje. Zijn piemel lag slap op Arnout’s onderbuik. Arnout kon zich voorstellen dat het pijnlijk aan moest voelen om zo ver te worden opgerekt. Met zijn vrije hand begon hij de benen van de verwilderde jongen te strelen om hem te laten ontspannen. Na een paar keer beverig adem te hebben gehaald kreeg hij weer een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht en begon hij zich verder over hun piemels te laten zakken.

Het voelde ongelofelijk strak aan – nog veel strakker dan toen Arnout bij Joaquin was binnengedrongen. Er was nauwelijks ruimte voor de twee pikken in het jonge kontje van Ferre. Telkens verwachtte Arnout dat Ferre zou stoppen en zeggen dat het niet verder ging, maar de jongen zette door tot Arnout en Joaquin voor twee derde in hem zaten. Toen hield hij even in. Met zijn handen zocht hij steun op Arnout’s borst. Zweetdruppels vielen van zijn voorhoofd op Arnout’s buik. ‘Je doet het goed, Ferre. Dit voelt zo lekker voor ons. Je bent heel goed bezig,’ zei Arnout bemoedigend. Hij bleef de jongen over zijn benen strelen. Uit zijn ooghoek zag hij dat Joaquin de rug van Ferre masseerde.

Gesterkt door hun aanmoedigingen begon Ferre op en neer te bewegen. Eerst langzaam en voorzichtig, maar daarna sneller. Aan zijn groeiende pik te zien begon hij ervan te genieten. Arnout had prachtig uitzicht op de gespierde torso van de jongen terwijl die druk bezig was hem en Joaquin dit ultieme genot te bezorgen. Ferre had zijn ogen gesloten en zijn mond hing half open. Steeds als hij zich liet zakken kwam er een zucht over zijn lippen. Ondertussen had zijn pik zich weer volledig gevuld, en deze danste mee op het ritme van zijn stoten, wat er grappig en opwindend uit zag.

Omdat de jongens al even bezig waren geweest, voelde Arnout al snel zijn hoogtepunt opkomen. Voor hij zover was begon Ferre echter uit het niets diep te kreunen, en zonder waarschuwing spoot er een lading zaad uit zijn plasgaatje. Omdat hij gewoon doorging met stoten bleef zijn pik tijdens het orgasme op en neer bewegen, zodat het zaad in slierten over de bodem van het hol en over Arnout heen regende. Een paar druppels belandden zelfs sissend in het vuur. Het uitzicht en het gevoel van het warme vocht dat over hem uitvloeide waren voor Arnout te veel en hij stortte zijn zaad diep in het kontje van Ferre. Joaquin kwam bijna tegelijk met hem tot een hoogtepunt en samen pompten ze de verwilderde jongen vol met hun sperma.

Ferre liet zich achterover vallen zodat Arnout’s pik uit zijn gaatje gleed. Hij kwam met zijn rug half op Joaquin te liggen, en de blonde jongen begon hem meteen dankbare kusjes in zijn nek te geven. Arnout kwam verdwaasd overeind en werd geconfronteerd met het plaatje van Joaquin’s piemel die nog half in het kontje van Ferre zat, terwijl dikke draden van zaad langzaam langs de schacht naar beneden stroomden. Arnout bedacht zich geen moment en begon de boel schoon te likken, iets waar hij waarderende geluiden voor terug kreeg van de twee uit hijgende jongens. De smaak van zijn zaad gemengd met dat van Joaquin was op dat moment de fijnste delicatesse die hij zich kon voorstellen. En het feit dat hij het mocht oplikken van een half stijve piemel terwijl het uit een jongenskontje droop maakte het extra speciaal.

Toen hij het meeste had opgeslurpt kroop hij over de jongens heen en nestelde zich tussen hen in. De twee verbraken eindelijk hun contact en stonden toe dat Arnout in hun midden ging liggen. Ze kropen tegen hem aan, elk met een wang tegen een van zijn schouders. De vermoeidheid begon hen te overmannen. ‘Laten we maar gaan slapen, jongens,’ stelde Arnout voor. ‘Morgen hebben we een lange dag voor de boeg.’ Hij kreeg niet eens antwoord meer; de twee jongens waren in een diepe en welverdiende slaap gevallen.