De nacht van Lonneke en Emile heeft nog lang geduurd, maar desondanks is Emile al vroeg op. Hij schuift bij aan de keukentafel en Lisa schenkt hem een mok koffie in.

‘Ah, die kan ik wel gebruiken!’

Lisa kijkt hem aan en zegt: ‘Waar is Lonneke?’

‘Ow, je wist al dat ze boven was?’

‘Nee, maar dat kon ik wel raden, en zo stil waren jullie nu ook weer niet!’

‘Sorry voor dat, het is, geloof ik, een klein beetje uit de hand gelopen.’

Lisa kijkt hem strak aan en zegt: ‘En wat ga je nu met haar doen?’

‘Dat hangt van haar af. Ik heb haar aangeboden om met me mee te komen naar Duitsland, en daar lijkt ze interesse in te hebben.’

Lisa kijkt verbaasd. Dat had ze niet verwacht, omdat Peter haar gezegd had, dat Emile Lonneke wel meteen zou dumpen.

‘Hoe bedoel je, je wilt haar meenemen?’

‘Meenemen is een groot woord, Lisa. Uiteraard moet Lonneke het zelf willen, ik ga haar echt niet dwingen. Zo ben ik niet. Ik mag dan wel een Biker zijn, maar ook een Biker verliest wel een beetje zijn wilde haren. Mijn vrouw Tanja heeft me al een hele tijd geleden gezegd, dat ze wel eens samen met een vrouw en mij seks wil hebben, en Lonneke lijkt me daarvoor een geschikt type voor. En als dat goed gaat, ben ik best bereid Lonneke daar ook een toekomst te bieden. En dat heb ik haar ook voorgesteld. En mocht het niet gaan, dan is ze ook vrij om weer te gaan. En dan help ik haar ook weer om terug te komen. Want een belofte schept verplichtingen, zo heeft Peter het me geleerd. En daarmee heeft hij gelijk gehad.’

Ik ben helemaal sprakeloos. Dan begin ik te lachen. ‘Nou, dat is weer eens iets, dat ik nooit van je verwacht had, Emile.’

Emile lacht ook. ‘Als ik eerlijk ben, ben ik ook niet met dat doel naar hier gekomen. Ik had ook niet verwacht, dat het zo zou gaan lopen. Maar ik vind Lonneke een leuke en lekkere vrouw, en ik hoop dan ook echt, dat het straks ook goed gaat met mijn vrouw. We hebben namelijk samen wel een kinky seksleven, maar we willen ook wat meer vastigheid. En daar wil ik Lonneke in passen.’

‘Ik begrijp het. Nou, ik ben best wel verrast door deze wending, maar ik kan niet anders dan je hier geluk bij wensen. Maar wat gaat Lonneke daar in Duitsland doen?’

‘Ze wil daar verder gaan studeren, maar ook meehelpen in de zaak. Als het zover komt, ga ik dat ook netjes op papier zetten. Dat heb ik ook gedaan bij Tanja, en ook bij John en Linda. Ik houd van eerlijk zakendoen. Dat heb jij me geleerd, Peter!’

Ik glimlach. ‘Dat heb ik je ten minste iets goeds bijgebracht.’

‘Meer dan je weet, Peter. Ik heb nog heel veel goed bij je te maken!’

Lisa glipt dan ongemerkt naar boven heen. Ze loopt naar de zolder, waar ze op de deur van de slaapkamer klopt. Lonneke is al wakker, maar ze heeft nog geen zin om op te staan.

Ze schrikt eigenlijk wel een beetje, als ze Lisa binnen ziet komen.

Ze durft niets te zeggen, dus doet Lisa dat wel.

‘Ik hoor net van Emile, dat je plannen hebt om met hem naar Duitsland te gaan?’

Lonneke knikt. ‘Vind je dat erg?’

‘Natuurlijk vind ik dat erg, maar niet om de reden wat jij denkt. Ik vind het erg, omdat je dan niet meer hier bent.’

‘Dus je vindt het niet erg, dat ik mijn zin heb doorgezet en seks heb gehad met Emile, hier in je huis?’

‘Laat ik het zo zeggen, verstandig vond ik het niet, maar het is jouw leven. En dat je het hier hebt gedaan, nou ja, er zijn ergere dingen in het leven. Maar wat ga je nu je ouders vertellen?’

‘Dat ik weg ga. Thuis heb ik toch alleen maar ruzie. Ze willen dat ik op mijn eigen ga wonen, nou dat kunnen ze krijgen!’

‘Doe het nou alsjeblieft wel een beetje netjes, Lonneke! Wat moet je dan straks, als het dan toch niet lukt? Als je met ruzie weggaat, dan kun je misschien niet terug naar je ouders.’

‘Ik zal het proberen, maar ik beloof niets. Je weet hoe ze zijn.’

Lisa knikt. ‘Vertel ze maar niet, dat Emile een biker is. Dat kun je later altijd nog wel doen.’

‘Dat was ik ook niet van plan, want dan laten ze me nooit gaan. Ik ga ze eerst vertellen, dat ik de mogelijkheid heb gekregen om in Duitsland mijn studie voort te zetten. En dan lieg ik niet eens. Dat ik in de tussentijd een behoorlijk kinky experiment aanga, dat hoef ik hun toch niet te vertellen, of wel?’

Lisa lacht. ‘Dat lijkt me inderdaad beter van niet. Dus je gaat nog wel verder studeren?’

‘Ja, dat was wel de bedoeling. Ik wil niet voor eeuwig in de supermarkt werken! En Emile wil me helpen mijn dromen te verwezenlijken. Natuurlijk kan ik niet alles van hem verlangen, hij heeft ook nog zijn bedrijf te runnen, maar we denken op bepaalde vlakken hetzelfde. We hebben afgelopen nacht niet alleen maar seks gehad!’

Lisa lacht weer. ‘Nou, dat klonk echt niet zo. Hoe was het?’

Lonneke kijkt Lisa aan en zegt: ‘Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt! Alles wat hij deed was fantastisch! Ik weet echt niet meer hoeveel keren ik ben klaargekomen, en ik heb dingen gedaan, die ik nog nooit eerder gedaan heb.’

‘Het heeft wel wat om seks te hebben met een oudere man, of niet?’

‘Ja, en ik kan jou nu ook wel goed begrijpen, Lisa. Is Peter ook goed in bed?’

‘Ja, ik kan me nu niet meer eens voorstellen nog met een andere man seks te willen hebben. Het lijkt wel of hij mijn wensen van mijn lippen kan lezen. Je wilt niet weten, hoe gelukkig ik me nu voel!’

‘Een beetje wel, Lisa. Wat hebben we toch liggen sukkelen met de jongens. Had ik dit eerder geweten, dan was ik al veel eerder met oudere mannen gaan rotzooien!’

Daar moeten ze allebei hartelijk om lachen. Dan zegt Lonneke: ‘Ik ben nu wel blij, dat ik hier nu met jou hierover kan praten, Lisa. Ik ga nu iets doen, waarvan de uitkomst allerminst onzeker is, maar ik kijk er nu al naar uit. Voor het eerst in mijn leven voel ik een drang om me in het onbekende te storten.’

‘Dan moet je op zijn minst wel een beetje verliefd zijn geworden op Emile!’

Lonneke bloost een beetje en zegt: ‘Misschien ben ik dat nu ook wel! Maar ik voel me nu ook wel een beetje een slet, nu ik me zo gemakkelijk aan hem heb gegeven. Wat als hij me daar straks alsnog dumpt?’

‘Hij klonk zojuist niet, dat hij je daar meteen wil gaan dumpen, Lonneke. Er glansde iets in zijn ogen, toen hij over je sprak. Je moet toch wel iets bij hem geraakt hebben. Bovendien ben je mooi en sexy, en lijk je echt wel Emile zijn type te zijn.’

Lonneke lacht. ‘Eigenlijk ben ik helemaal niet van de tattoos en piercings, maar Emile heeft iets over zich, waar ik meteen als een blok voor ben gevallen. Misschien is het ook wel, dat alles aan hem schreeuwt, dat hij een risico is. Misschien ben ik ook wel toe aan wat meer spanning in mijn leven, ik weet het niet. En ik weet dat ik een groot risico ga nemen, maar ik moet het doen. Door hier te blijven, zou ik mezelf verstikken. Ik moet hier echt weg, en dit kan mijn ticket weg van hier zijn.’

‘Doe je dan wel voorzichtig? Ik weet wel, dat we niet altijd de beste vriendinnen zijn geweest, maar ik zou het wel erg vinden, als jou iets zou gebeuren. Zeker omdat we je in contact met Emile gebracht hebben.’

Lonneke glimlacht. ‘Misschien brengt het ons ook dichter naar elkaar toe, Lisa. En je hoeft je niet schuldig te voelen over wat ik ga doen. Ik ben een volwassen vrouw, en ik ga nu voor een keer mijn hart volgen en niet wat anderen mensen menen wat ik zou moeten doen. Dat ben ik zat. En als ik fout ben, dan moet ik daar zelf maar voor boeten. Dat is dan echt niet jouw schuld, Lisa.’

Ze omhelzen elkaar en Lonneke staat op. ‘Ik zal ook eens naar beneden komen. De wereld onder de ogen komen. Eens kijken hoe ze me zullen veroordelen op mijn beslissing.’

Lisa kijkt haar aan en zegt: ‘Ik denk niet, dat iemand je zal beoordelen over de beslissingen, die je gaat nemen, Lonneke. Misschien zullen ze het onverstandig vinden, maar dan nog is het jouw keuze. Dat hebben ze maar te respecteren. Over mij en Peter zullen ze ook wel praten en hun mening hebben, maar uiteindelijk zijn we het zelf die ermee moeten leven. En ik heb nog geen moment spijt gehad, dat ik met Peter ben gaan samenwonen. Sterker nog, tot nu toe lijkt het de allerbeste beslissing in mijn leven. Natuurlijk is het nog vroeg om daar iets over te zeggen, maar zo voel ik me nu. En datzelfde hoop ik ook voor jou.’

Lonneke heeft nu wel een traan in haar ogen, en pinkt die weg uit haar ogen. ‘Ik zou willen, dat ik zo over jou gepraat had, Lisa. Maar dat heb ik niet. Ik heb duidelijk mijn twijfels over jou en Peter uitgesproken. Deels ook vanwege jaloezie, maar ook omdat ik wist dat Peter veel ouder is dan jij. Maar nu weet ik dat allemaal niet meer zo zeker, en heb ik eigenlijk wel een beetje spijt van die uitspraken.’

‘Trek het je niet aan, Lonneke. Dacht je, dat ik niet wist, dat men erover praat? Je bent heus niet de enige. Maar we hebben al veel erger meegemaakt. Ze hebben Peter zelfs al beschuldigd dat hij mij dwong en mishandelde! Maar daar was Peter zo klaar mee. Het heeft mij alleen maar trotser gemaakt, dat hij nu mijn man is. Peter en ik horen gewoon bij elkaar, en we gaan het gewoon proberen. Ik wil iedereen bewijzen, dat ze het mis hebben. Dat moet jij ook doen, Lonneke. Bewijs iedereen maar, dat ze het mis hebben over je keuze. Dat is best wat je kunt doen!’

Weer moet Lonneke enkele tranen wegpinken en ze zegt: ‘Kun je me vergeven?’

‘Natuurlijk kan ik dat. Ik ben blij, dat je net zelf hebt toegegeven, dat je verkeerd was. Dat maakt voor mij een wereld van verschil. En kleed je nou maar aan, en kom lekker naar beneden. Het ontbijt staat al klaar en er is verse koffie.’

Lonneke glimlacht en zegt lachend: ‘En is dat ook zo’n belachelijk uitgebreid ontbijt als gisteren die barbecue?’

Lisa lacht. ‘Nee, dat valt wel mee. Alleen het brood heeft Peter wel zelf gemaakt. Eigenlijk zijn dat de restanten van het brood, dat Peter nog niet gebakken had, maar dat doet niets af aan de smaak.’

‘Oeh, ik krijg al honger! Ik kom er zo aan. Mag ik even gebruik maken van de badkamer?’

‘Tuurlijk, die is onder aan de trap.’

Lisa laat Lonneke dan alleen en gaat weer in de keuken zitten. John en Linda zijn nu ook al onder, en Emile is hun net aan het vertellen, wat hij met Lonneke van plan is. Peter had gezien, dat Lisa naar boven is gegaan en kan wel raden waarom ze dat deed.

John en Linda zijn wel verrast over de plannen van Emile. Linda zegt: ‘Begin je je wilde haren wat te verliezen, Emile?’

Emile lacht. ‘Misschien wel. Tanja en ik zijn qua voorkeuren en smaak toch al wat aan het veranderen. Bovendien worden de kinderen al wat groter, en ze schamen zich soms ook wel wat, als ik ze kom ophalen als ze aan het spelen zijn bij hun vrienden.’

Linda lacht. ‘Dat kan ik me ook wel een beetje voorstellen, Emile. Je bent nou niet bepaald het toonbeeld van een prototype vader.’

Emile lacht luid. ‘Dat kun je wel stellen. Maar ik ben wie ik ben, en dat probeer ik mijn kinderen ook bij te brengen. Ze hoeven niet als mij te worden, als ze maar trots zijn op wie of wat ze zijn. Het maakt me niet uit, wat ze in hun leven gaan doen, zolang ze zich er maar voor de volle honderd procent voor inzetten. Dat doe ik ook. Nou ja, meestal dan!’

‘Dat klinkt voor mij toch wel als een liefhebbende vader, Emile. Dat had ik niet achter je gezocht, zeker niet, als ik je eens tegen je kinderen hoor schreeuwen!’

‘O, maar het zijn niet altijd lieverdjes, Linda. Ik ben bang, dat ze van mij de streken hebben geërfd. Maar aan de opvoeding zal het niet liggen. Tanja houdt ze flink strak, en dat is ook wel nodig. Maar dan spoken ze nog flink wat kattenkwaad uit.’

John lacht en zegt: ‘Dan ben je ook een heel goed voorbeeld, Emile. Ergens moeten ze het toch van leren!’

Emile lacht luid. ‘Hmm, daar zal ik dan maar geen antwoord op geven, John. Maar ik ben blij, dat jullie mij, Tanja en Lonneke niet meteen veroordelen op onze plannen. Dat waardeer ik erg!’

‘Dat zit wel goed, Emile. Je geeft ons immers ook een kans, waarom zouden we dan jullie veroordelen? Ze hebben mij en Lennaert ook voor gek verklaard, dat we een trip naar China gemaakt hebben. Maar we zijn er gekomen, en zelfs ook weer teruggekeerd.

Dus waarom zou het voor jullie niet goed kunnen gaan. Want als er een ding is, dat ik van die hele trip geleerd heb, is dat niets vanzelf komt, maar dat je er zelf volledig voor moet gaan. En dan kun je soms verrast worden met hele leuke beloningen. Mij heeft het mijn droomvrouw opgeleverd.’

John slaat zijn arm om Linda heen en kijkt haar verliefd aan. Linda laat haar hoofd verliefd tegen hem aan hangen. Er is geen twijfel mogelijk, dat deze twee waanzinnig verliefd op elkaar zijn.

Linda zegt dan: ‘Maar ik vind Peter en Lisa ook wel een leuk stel samen. Ze zijn misschien nog wel niet zo lang een koppel, maar dat kun je nauwelijks merken. Ik kan me niet herinneren, dat ik en John in zo’n korte tijd al zo op elkaar ingespeeld waren.’

John knikt. ‘Ik had echt nooit verwacht om Peter ooit zo verliefd te zien, maar het is wel gebeurd. En ik zou er echt niets van staan te kijken, als ze al snel kinderen zouden krijgen. We kennen allemaal Peter wel, als hij iets doet, dan doet hij het ook goed. En hij is ook al dertig, dus waarom zou hij dan nog lang wachten.’

Het is maar goed, dat Lisa net naar het aanrecht is gelopen om koffie in te schudden, want ze bloost al meteen. Niemand heeft het gezien. Ze wacht even, totdat ze voelt dat haar gezicht weer wat bijkleurt, en gaat dan terug naar de ontbijttafel. Even later komt Lonneke naar beneden. Ze wordt hartelijk begroet, en ik sta zijn stoel aan haar af, zodat ze naast Emile kan gaan zitten.

‘Ik moet toch buiten gaan opruimen. Het is nog een hele bende!’

John staat ook op en zegt: ‘Wacht, dan help ik je wel even mee. Ik ben toch klaar met eten en dat is wel het minste wat ik kan doen, omdat je ons zo gastvrij hebt onthaald.’

Emile staat dan op en zegt: ‘Daar heb je nu absoluut gelijk in, John. Ik kom ook helpen. Ik denk dat de dames zich hier wel even alleen kunnen amuseren, of niet?’

Linda roept: ‘Wij bekommeren ons wel even om de afwas, want ik denk niet, dat al die afwas in de afwasmachine past. Doen jullie dat zware werk maar!’

We gaan dan meteen aan de slag, en een paar uur later is er nauwelijks nog wat te zien van de restanten van het feestje. We praten over ons roemruchte verleden en dan komt natuurlijk mijn oude motor ter sprake.

Op een gegeven moment zegt Emile: ‘Zou je nog wel eens op je motor willen rijden?’

Ik kijk hem aan en zeg: ‘Ja, maar alleen maar als afscheid. Die tijd ligt echt helemaal achter me. Ik vond het een fantastisch ding, en ik ben blij, dat je hem weer helemaal gerestaureerd hebt, maar ik heb geen behoefte om weer zoiets te gaan bezitten.’

‘Dat kan ik wel begrijpen, Peter. En waarom neem je Lisa niet mee voor een ritje achterop?’

Ik lach. ‘Op zich een goed idee, maar dan moet ik wel weer even oefenen om met dat ding te rijden. Die lange vork maakt het niet bepaald gemakkelijk om er zo mee weg te rijden.’

‘Denk je, dat je het verleerd bent, Peter?’

‘Dat weet ik niet, het is anders wel even geleden, dat ik op een motor heb gezeten! En zeker zo’n motor!’

We lopen naar de garage bij de buren, waar de motors geparkeerd staan. Ik kan nu de motors van mijn gasten eens goed bekijken. De motoren van John en Linda hebben duidelijk vele kilometers achter de rug, maar zien er nog steeds best goed uit. Ze worden dan ook goed verzorgd, en dat scheelt een hoop. John is een prima vakman, en dat is ook wel te zien aan de motoren. Ik kan wel begrijpen, waarom Emile hem wil aannemen.

Maar de adem beslaat me bijna bij het weerzien van mijn oude motor. Een echte klassieke chopper, met een hele lange voorvork, veel chroom, en lederen tassen. De tank is echt een meesterwerk, en gemaakt in de vorm van een schedel. De motor is helemaal verchroomd en voorzien van een compressor. Dat is echt iets wat maar zelden voorkomt, maar het past gewoon erg goed bij deze motor. Het geeft de motor ook echt een heel bijzonder geluid.

Maar het zijn vooral de prachtige details aan de motor, die hem zo bijzonder maken. Op diverse punten zijn chromen schedels en kruizen aangebracht, met vooral een decoratieve functie. Maar voor mij was het destijds een soort ode aan mijn ouders.

‘Ze ziet er nog steeds prachtig uit, Emile. Je hebt prachtig werk afgeleverd!’

‘Ik heb alleen de achter brug nog veranderd. Daar heb je nu wat meer comfort door, en het ziet er ook veel beter uit. Ik wil er in oktober mee op Intermot in Keulen gaan staan, samen met nog wat motoren van recentere makelij. Ik ben uitgenodigd om er met een stand te komen staan. Natuurlijk is dat niet helemaal gratis, maar ik wil wat nieuw clientèle aantrekken. Ik heb wat ideeën voor moderne motors, en jouw motor is natuurlijk een echte publiekstrekker.’

‘Dus je hebt nog wel wat plannen voor de toekomst?’

‘Jazeker, maar dat wil niet zeggen, dat het allemaal vanzelf komt. Ik moet er hard voor werken, en met de komst van John in de zaak hoop ik de volgende stap te kunnen zetten. Natuurlijk had ik het ook gedaan, als John niet was gekomen, maar zijn komst maakt me die stap wel veel gemakkelijker. Ik durf nu rustig een hoop taken aan hem over te laten, want ik weet wat ik aan hem heb. Kijk maar naar hun motoren, die zien er nog steeds ontzettend goed uit, ondanks dat ze de halve wereld zijn overgereden. Een hele prestatie.’

John zegt: ‘Maar dat wil niet zeggen, dat we onderweg geen problemen hebben gehad, Emile. Maar je hebt gelijk, goed onderhoud is het halve werk.’

‘Dat is ook zo, maar je hebt onderweg toch nog tijd gevonden om het uiterlijk van je motor te verbeteren. Dat is een prestatie op zich! Ik wil graag, dat je de dagelijkse leiding van de garage op je gaat nemen, zodat ik me wat meer op de toekomst van de zaak kan gaan richten. Ik weet gewoon van je, dat je zult uitvoeren, wat ik je opdraag en ik verwacht ook van je, dat je je eigen inbreng zult gaan doen. Maar dat hadden we al besproken.’

John knikt. ‘Ik ben blij, dat je me zoveel vertrouwen schenkt.’

‘Soms moet je iemand kunnen vertrouwen, John. En je bent een goede vriend geweest, en dat vergeet ik niet. Ik kijk nog steeds met een goed gevoel naar onze tijd samen terug, en dat is wat voor mij telt. En over je capaciteiten twijfel ik geen moment. Ik heb gezien, wat je nog allemaal kan, toen je je motor in de garage kwam repareren.’

‘Ja, met al die gereedschappen in jouw garage was dat allemaal niet zo moeilijk! Ik heb het onderweg wel met mindere gereedschappen moeten doen.’

‘En juist daarom. Niet alle klanten komen om hun motoren te laten customisen. Maar nu genoeg geleuterd over jou. Peter, hier heb je de sleutels van je motor. Ga maar eens lekker oefenen!’

Hij gooit me de sleutels toe, die ik behendig opvang. Het is best wel een apart gevoel om die sleutels weer even in mijn handen te hebben. Die hebben, samen met mij, veel dingen meegemaakt.

Ik pak de helm, die op de spiegel van de motor hangt, en zet die op mijn hoofd. Dan ga ik weer op de motor zitten. Dat is wel vreemd, maar ook vertrouwd. Het is alsof ik de motor nooit heb weggedaan. Ik start de motor, en ik hoor weer het vertrouwde roffelen van de motor. Ik rol de motor op de weg en zet dan de motor in de versnelling. Ik laat de koppeling los en geef gas. Het is net alsof ik nooit anders gedaan heb en rijd meteen weg. Alleen de bochten zijn nog even wennen, maar dat heb ik ook alweer snel door. Een kort rondje is meer dan genoeg om me weer aan de motor te laten wennen. Dan rijd ik weer naar huis heen, waar de dames nu ook buiten staan te kijken. Ik stop voor het huis en stap af.

Emile zegt: ‘Zo, je bent ook weer snel terug!’

‘Ik had ook niet meer nodig om er weer aan te wennen. Ik wil mijn laatste ritje samen met Lisa doen, ten minste als ze dat aandurft.’

Lisa kijkt wel even verrast en zegt: ‘Ik heb toch geen helm!’

Linda zegt: ‘Je mag de mijne wel even lenen, die zou je wel moeten passen.’

Ik zie Lisa twijfelen en ik zeg: ‘Als je niet durft, is dat niet erg, maar ik zou het wel fijn vinden, als je meeging.’

Lisa zegt dan: ‘Je doet toch wel voorzichtig aan?’

Ik knik en zeg: ‘Ik ben altijd voorzichtig op de motor!’

Dat levert wel meteen gelach op van John, Linda en Emile. Die kennen me wel beter.

Lisa stapt dan met wat twijfel op de motor, en ik rij dan voorzichtig weg. Het is toch weer iets anders rijden met iemand achterop. Maar ik merk ook, dat de aanpassing van Emile daar toch wel een positieve wending aan heeft gegeven, want het weggedrag is een stuk beter.

Lisa is eerst nog wel wat zenuwachtig, maar ik merk al snel, dat ze wat ontspant en ook geniet van het tochtje op de motor. En dat doe ik ook wel. Het voelt goed om deze tocht te kunnen maken. Ongeveer een uur lang toeren we door de binnenwegen van de omgeving. Maar dan vind ik het ook wel goed geweest en rij weer terug naar huis.

En al die tijd heb ik me keurig gedragen, maar ik heb ook wel even zin om Lisa even de schrik aan te zetten. Als ik de straat in gereden kom, geef ik flink gas, waardoor de motor op zijn achterwiel komt. Op een wiel rijd ik de straat door, waardoor Lisa flink moet gillen. Ze houdt zich stevig aan me vast en gilt: ‘Peter! Stop daarmee!’

Maar ik ga gewoon door. Pas bij mijn huis zet ik de motor weer veilig op twee wielen en parkeer dan de motor voor het huis. Ik zie Emile en John lachen, ze staan nog steeds buiten. Als we eenmaal stil staan, slaat Lisa me flink op mijn rug.

‘Peter! Jij gemeen mannetje! Ik meende werkelijk, dat we hard zouden vallen!’

Lachend draai ik me naar haar om, en zeg: ‘Ik zou je nooit in gevaar brengen, Lisa. Nu niet, en nooit niet.’

Ik haal de helm van mijn hoofd en Lisa doet hetzelfde. Ik zeg: ‘Was je echt bang, Lisa?’

Ik krijg meteen een klap in mijn gezicht. Niet heel erg hard, maar wel pijnlijk.

‘Ik stond doodsangsten uit, Peter! Doe dat nooit meer!’

Maar meteen daarna vraagt ze me: ‘Heb ik je pijn gedaan, Peter?’

Ik glimlach en zeg: ‘Hmm, die had ik wel verdiend, Lisa. En het doet niet echt pijn.’

Ze geeft me dan een zoen en zegt: ‘Maar de rest vond ik wel leuk. Ik had niet verwacht, dat het zo leuk zou zijn.’

‘Hou je nog steeds een beetje van me?’

Ze glimlacht. ‘Met heel mijn hart! Maar dat moet je echt niet meer doen! Ik was echt bang!’

Emile en John komen eraan gelopen. John zegt: ‘Dat had je wel bij hem kunnen verwachten. Peter had niet voor niets de bijnaam Wheelie King. Het valt me nog mee, dat hij niet de hele rit op zijn achterwiel heeft gereden.’

Lisa lacht en zegt: ‘Dan was ik van de motor afgesprongen! Nee, dat gaat hij me echt geen tweede keer aandoen!’

‘Ben maar niet bang, die was mijn laatste ritje op een motor. Voorlopig houd ik het bij minder spannende dingen, zoals ons huisje in Frankrijk, en dat is al spannend genoeg.’

John en Emile kijken me met een gefronst voorhoofd aan. Lisa moet hard lachen en zegt: ‘Ik geloof dat Peter jullie nog niet verteld heeft, wat voor huisje dat is. Dat gaat zo meteen nog leuk worden!’

Nu worden John en Emile nieuwsgierig. ‘Wat voor huisje heb je dan gekocht? Een villa?’

Ik lach en zeg: ‘Nee, zo gek ben ik nou ook weer niet. Nee, het is maar een heel eenvoudig huisje.’

‘Wat is er dan zo speciaal aan dat huisje?’

‘Dat vertel ik je zo meteen binnen wel. Ik denk dat jullie je zullen rot lachen.’

John zegt lachend: ‘Dan moet het minstens een bouwval zijn.’

Lisa glimlacht. ‘Nee, dat is het ook niet. Het is heel anders, en ook heel erg komisch. Stop maar met raden, dat raad je echt nooit!’

Emile en John stoppen dan met raden en lopen mee naar binnen. We gaan lekker buiten zitten, het is nog steeds heerlijk weer buiten. John en Emile kijken me vragend aan, net als kleine kinderen. Ik besluit het nog even spannend te houden en begin dat te vertellen, hoe ik aan het huisje gekomen ben. Ik laat ze de foto’s zien van het huisje, en ik kies dan heel bewust een foto, waar je James heel goed op kunt zien. John merkt het als eerste op.

‘Hey, daar staat een naakte man op!’

Hij kijkt me verbaast aan en ik glimlach.

‘Tja, dat was voor mij dan ook een hele verrassing. Blijkbaar is er in dat dorp een kleine naturisten-kolonie, en daar wist ik helemaal niets van. Ik woon er nu midden tussen.’

John en Emile kijken me vol ongeloof aan en barsten dan uit in hard gelach. Ze komen nog amper bij van het lachen. Ze raken in een slappe lach en moeten steeds weer lachen, als ze mij zien zitten.

Emile roept met horten en stoten: ‘Dat meen je niet, Peter! Zoiets moet je toch wel opvallen?’

Ik moet ook wel lachen en zeg: ‘Nou ja, ik heb dat huisje in de winter gekocht, en dan is het daar rond de veertien graden. Dan zie je daar ook niet zomaar iemand in zijn nakie lopen, of zou jij dat dan wel doen?’

Emile knikt, maar moet nog steeds lachen. Ik laat ze maar, het is immers ook best komisch. Ook Linda en Lonneke moeten lachen. Linda vraagt: ‘En nu, Peter?’

‘Tja, wat zou ik eraan kunnen doen? Het is een prachtig huisje, en de omgeving is echt prachtig. Dat daar enkele naturisten rondlopen, daarvoor ga ik toch dat huisje niet voor verkopen, of wel?’

Dat is een heel acceptabel antwoord en nu komen mijn vrienden weer wat bij van hun gelach.

Lisa zegt dan: ‘En zo erg is het echt niet. De eerste dagen is het even wennen, als je dan iemand bloot ziet rondlopen, maar in de straat wonen maar heel weinig mensen, dus je hebt er niet eens last van. Het went echt heel erg snel, na een week lette je er niet eens meer op. En het is daar echt geen verplichting om daar naakt rond te lopen. Er schijnen wat ongeschreven regels aan verbonden te zijn. Zo lopen ze niet naakt in het dorp, alleen in het buitengebied.

Het was alleen wat komisch, toen we wat materialen moesten laten bezorgen, want natuurlijk wist de bouwmarkt goed waar dat was. Maar eigenlijk bevalt het mij en Peter daar erg goed, en ook de buren zijn erg aardig. Al is het natuurlijk wel even een raar gezicht om te staan kletsen met iemand die geen kleren aan heeft.’

Ik knik en zeg: ‘Dat klopt. Het was alleen even wennen, maar je hebt er echt geen last van.’

John is weer wat bekomen van zijn slappe lach en zegt dan: ‘En? Ga je nu ook naakt rondlopen?’

‘Ach, wie weet. En wie weet hebben we dat al een keer gedaan.’

Nu verstomt het gelach. ‘Wat? Hebben jullie daar nu ook al naakt gelopen?’

‘Ja, het begon met elkaar uitdagen, maar eigenlijk was het wel heel erg bevrijdend om zonder kleren rond te lopen. Maar we zijn nog niet zo ver, dat we nu alle dagen buiten ons terrein gaan rondlopen. Maar we zijn ook al een keertje naar een naturistenstrand aan zee geweest. Daar zie je echt iedereen rondlopen, met of zonder kleren. Het is namelijk geen verplichting en niemand kijkt je erop aan, dat je wel kleren aan zou hebben, of juist niet. Het enige wat je kwalijk genomen kan worden, is dat je gaat gluren. Dat vinden ze niet leuk, maar voor de rest, het kan allemaal.’

Emile zegt lachend: ‘Ik zou daar heel zeker met een enorme stijve pik rondlopen! Allemaal naakte mensen om me heen!’

‘Dat went echt heel snel. Maar het gebeurt wel eens, dat een man een stijve krijgt. Maar daar wordt niet naar echt gekeken. En sommige mannen hebben daar echt apparaten tussen hun benen hangen, of niet, Lisa?’

Lisa knikt. ‘Onze buurman, James, die heeft pas een pik! Pff, ik moet er echt niet aan denken om dat ding ooit tussen mijn benen te krijgen. Dat ding is slap al langer als de pik van Peter stijf is. En Peter heeft echt geen kleine pik!’

Linda en Lonneke knikken. Lonneke zegt: ‘Ik heb het een keer gedaan met iemand met een hele grote pik, ik snap niet, waarom je sommige meisjes hoort zeggen, dat grote pikken het helemaal zijn! Ik vond er niets aan. Het deed zeer en was helemaal niet fijn! Nee, dan heb ik liever nog een korte pik, die dan wel weer wat dikker is.’

Linda knikt. ‘Ja, daar moet ik je gelijk in geven. Ik prijs me gelukkig met John, hij heeft echt een fijne maat tussen zijn benen hangen. Niet te lang, dik genoeg en hij weet hem ook nog eens goed te gebruiken. Ik kan me echt niets meer wensen.’

John glimlacht.

Lisa zegt dan: ‘En ik kan me ook niet beklagen bij Peter. Wel lekker lang, maar net niet te lang. Ik kan amper genoeg van hem krijgen!’

Emile zegt: ‘Ik krijg in het algemeen ook maar weinig klachten over mijn pik. Hij zit lekker in het gemiddelde, maar het gaat zich toch ook niet over hoe groot je pik is, maar wat je ermee doet!’

Linda kijkt Emile aan en zegt: ‘Ik geloof best dat je maar weinig klachten hebt gekregen, Emile. Meestal dump je ze al, voordat ze een kans krijgen om te klagen!’

John en ik joelen. ‘Oeh, en dat van een vrouw, Emile!’

Emile heft lachend zijn handen en zegt: ‘Touché, Linda. Daar heb je wel een punt. Maar ik geloof, dat ik toch altijd probeer om de dames te laten klaarkomen. Hoewel, als het echt erge sletten waren, dan zorgde ik er altijd wel voor, dat ik als eerste klaarkwam, en dan maakte ik dat ik weg kwam!’

John en moeten nu flink lachen. ‘Ja, en dat kwam meer voor, dan dat je je tijd ervoor nam. Dus wat betreft afgelopen nacht, dat was al bijzonder lang voor je.’

Emile grijnst. ‘Hmm, wat dat betreft ben ik toch wel veranderd. Het hoeft van mij niet meer zo snel, lekker langzaam is ook goed.’

Lonneke verdedigt Emile en zegt: ‘Nou, ik kon afgelopen echt niet klagen over Emile. Of misschien heb ik wel geluk gehad, dat ik helemaal in zijn smaak val.’

‘Dat doe je zeker! Maar je voldoet ook aan wat eigenschappen, waarvan ik weet, waar Tanja van houdt, en ik ook.’

Lonneke glimlacht een keer naar Emile, en dan staat Emile op. ‘Ik denk dat we maar weer eens naar huis op aan moeten rijden. Het is nog een heel stuk, en ik zal blij zijn, als we nog voor het donker aankomen. Het is een mooie motor en geweldig om mee te rijden, maar ’s nachts zie je niet zo heel veel met die verlichting.’

Ik knik en dat is ook meteen het moment om afscheid te nemen. Lonneke en Emile geven elkaar een zoen, waar iedereen bij is, en Emile stopt haar nog zijn adres toe. John en Linda nemen uitgebreid van mij en Lisa afscheid, wat Emile later ook nog doet. Dan stappen ze op hun motoren, zwaaien nog een laatste keer en rijden dan weg. We zwaaien ze uit, en lopen dan terug naar binnen.

We gaan lekker buiten op het terras zitten, en even later komen Eduard en Lisette door de achterpoort naar binnen.

‘Hey, leuk dat jullie langs komen!’

Eduard en Lisette glimlachen. ‘We wisten dat je bezoek vandaag zou vertrekken, dus we wilden je niet eerder storen, Peter.’

‘Dat is aardig van jullie. Nog wat drinken?’

‘Koffie, als je dat hebt.’

‘Er zit nog wat op de kan, maar die is oud. Maar ik kan wel even nieuwe zetten, ik heb er ook wel zin in.’

Ik sta op en ga nieuwe koffiezetten. Even later kom ik terug met kopjes en schoteltjes, en melk en suiker.

‘En, hoe vond je het feestje van gisteren?’

‘Goed, heel erg geslaagd! Ik wist niet, dat je zoveel vrienden had, Peter!’

‘Ja, die groep is flink gegroeid, zeker door de aanhang, die er nu ook nog eens bijgekomen is. En natuurlijk had ik dan ook nog mijn oude vrienden. Ja, het was behoorlijk druk!’

‘Zag ik je straks ook op die motor van je vriend rijden?’

‘Ja, dat was eigenlijk mijn oude motor, en hij gaf me de gelegenheid om er nog voor een laatste keer op te rijden. Ik heb eigenlijk nooit echt afscheid van dat ding kunnen nemen, vanwege mijn ongeluk toen. En ik had ook nooit meer verwacht dat ooit nog eens te kunnen doen. Dus toen hij me aanbood om met die motor te gaan rijden, kon ik dat niet afslaan.’

‘En? Ben je nu van plan weer een motor te kopen?’

‘Nee, niet direct. Misschien ooit nog eens, maar dan zeker niet zo’n ding. Die tijd is geweest, afgesloten. Ik rij nu net zo lief met mijn auto, daar heb ik net zo veel plezier aan, als met een motor rijden.’

Ik zie de opluchting bij het tweetal. Eduard zegt dan eerlijk: ‘Dat is voor ons beide wel een opluchting, Peter.’

‘Dat begrijp ik wel, je hebt nu wat van mijn verleden meegekregen, en ik neem het je niet kwalijk, dat je er dan bepaalde gedachtes bij hebt. Maar zoals ik al zei, dat is eigenlijk verleden tijd. Ik heb nu andere dingen, die ik belangrijker vind.’

Ik kijk naar Lisa, en dat doet Eduard en Lisette glimlachen. Charlotte komt dan naar buiten en vraagt aan Lisette: ‘Is Ben thuis?’

‘Ja, maar hij heeft wel gezegd, dat hij nog wil gaan mountainbiken. Misschien is hij dus al weg!’

‘Vinden jullie het erg, als ik even ga kijken?’

‘Natuurlijk vinden we dat niet erg. Je weet de weg inmiddels wel!’

Charlotte omhelst Lisette kort en rent dan weg. We kijken haar na en Lisette zegt: ‘Ik kan er niets aan doen, maar ik vind Charlotte echt een heel keurig en net meisje. Precies wat Ben nodig heeft.’

Ik lach en zeg: ‘Hmm, ze is inderdaad wel een keurig en net meisje, maar ik begin steeds meer te merken, dat ze los begint te komen. Ze begint wat ondeugende streken te krijgen.’

‘Ach wat, Peter. Daarvoor is ze ook nog jong. Dan moet je soms wat stoute en ondeugende dingen doen.’

‘Misschien, we zullen wel zien.’

Lonneke staat op en zegt: ‘Ik moest ook maar weer eens op huis gaan, ik denk dat ik thuis nog wel een en ander te bespreken heb. Wens me succes!’

Lisa laat haar vriendin uit en komt even later terug. Ze gaat weer zitten en zegt dan tegen haar ouders: ‘Wat vond je nou van de oude vrienden van Peter? Eerlijk zeggen!’

Eduard zegt: ‘Oef, dat is een lastige. In eerste instantie schrok ik wel, want die Emile ziet er toch behoorlijk ruig uit met al zijn tattoos en piercings, maar hij was toch best aardig. Ik heb een tijdje met hem gepraat.

Maar die andere twee vrienden, John en Linda, dat waren echt heel aardige mensen. Ze hebben me verteld over de reis, die ze samen hebben gemaakt. Indrukwekkend!’

‘Dat is het ook. Ik kon ook heel erg goed met ze opschieten. Met alle vrienden van Peter trouwens ook wel. Ik ben zo blij, dat het gisteren allemaal zo goed en gemakkelijk gelopen is!’

Ik zegt tegen Lisa: ‘Heb je alle namen nog wel een beetje kunnen onthouden?’

‘Nee, maar de meeste weet ik nog wel. Je zal me af en toe nog wat moeten helpen met die namen.’

‘Dat is ook niet erg. Ik ben al blij, dat ze erg positief over je waren. Maar ook jouw vriendinnen waren erg positief over ons. Ik heb eigenlijk niemand gehoord, die iets negatiefs over onze plannen van samenwonen heeft gezegd. Ook niet dat we nog maar zo kort bij elkaar zijn.’

‘Ja, daar ben ik ook wel blij om. Dat is in ieder geval een pak van mijn hart!’

Eduard zegt: ‘Waarom zouden ze daar ook iets over zeggen? Al zeg ik het zelf, als de vader van Lisa, maar ik vind jullie een leuk stel samen. En leeftijd is maar betrekkelijk, het is nou ook niet zo, dat Lisa nog piepjong is.’

Lisette zegt: ‘Dat ben ik ook met je eens. En als je jullie zo bij elkaar ziet, zou je niet eens zeggen, dat jullie achtenhalf jaar schelen.’

Ik lach en zeg: ‘Achtenhalf jaar klinkt ook wat minder dan negen jaar. Dat scheelt!’

Lisette lacht. ‘Ach wat, ik en Eduard schelen bijna vijf jaar. Maar nog even wat anders, hadden we jullie al verteld, dat we voor oktober allebei vrij hebben gekregen? Dus wat ons betreft kunnen we mee naar je huisje in Frankrijk!’

Lisa kijkt blij en zegt: ‘Echt? Dat vind ik leuk! Je zal zien, dat het daar echt heel erg mooi is!’

Ik lach en zeg: ‘Nou, op dit moment ziet de binnenkant van het huisje er echt niet heel fraai uit! Ik heb toevallig gisteren de foto’s gekregen van de vorderingen. Nou is het echt een ravage. Ze hebben nu toch maar alle leidingen uit de muren getrokken, ondanks dat het meer werk is. Maar voor mij zitten er geen extra kosten aan, omdat we een vaste prijs hebben afgesproken. Maar ze willen wel gewoon goed werk leveren, en dat waardeer ik wel heel erg. En daarbij houden ze me heel erg goed op de hoogte.’

Ik laat ze dan de foto’s zien van de werkzaamheden. Ik heb niets te veel gezegd, de wanden liggen helemaal open, en het ziet er nu echt niet uit. Eduard zegt: ‘En dat is allemaal nog klaar, als we daar in oktober aankomen?’

‘Ze hebben me toegezegd, dat het dan helemaal klaar is. En ze hebben nog even de tijd, het is nu pas eind augustus. Ik neem aan, dat ze geen zes weken nodig hebben om alles weer goed terug te plaatsen.’

Lisa zegt tegen mij: ‘Zouden we in oktober nog kunnen zwemmen in het zwembad?’

‘Dat weet ik niet, Lisa. Maar ik ben misschien wel aan het denken om die filter en pomp toch een keer laten vervangen. Misschien niet dit of komend jaar, daar ga ik me eerst even goed over informeren. Eerst eens kijken wat het allemaal kost en als dat meevalt, misschien dat ik er dan ook verwarming in laat leggen.’

Eduard zegt: ‘Een collega van me heeft ook een zwembad in zijn tuin, maar die heeft een soort zonneverwarming op zijn tuinhuisje staan, waarmee hij zijn zwembad verwarmd. Dat zou helemaal niet zo duur zijn.’

‘Daar heb ik ook van gehoord, misschien is dat wel wat. De pomp en de filter doen het allemaal nog wel, maar ik heb er ook weer niet heel veel vertrouwen in. Ik zie het wel. Ik ga wel eens informeren wat het allemaal gaat kosten, en dan kan ik altijd nog wel beslissen, wat ik ermee ga doen.’

Lisette zegt dan: ‘Gaan we dan ook eens in die grotten? Ik heb op internet eens gekeken, en dat moet best wel mooi zijn.’

‘Ja, dat lijkt me ook wel een goed idee. En we kunnen ook eens dat treintje naar de top van die berg nemen, als die dan nog rijdt. Vanaf de top zou je tot aan de zee moeten kunnen kijken.’

Lisa zegt dan: ‘En misschien ook nog een dagje naar Pamplona? Dat vond ik ook wel erg leuk.’

Lisette lacht. ‘Wil je alweer nieuwe kleren kopen? Je hebt op vakantie al zoveel bijgekocht!’

Lisa glimlacht. ‘Maar dan mag ik mijn zwangerschap bekend maken, mam! En dan wil ik al wat uitzoeken voor de baby, en ook wat zwangerschapskleding uitzoeken, dat is daar best goedkoop!’

Eduard lacht. ‘Je hebt altijd wel een excuus om een keer te gaan shoppen. Maar goed, we gaan ook wel een dagje daarheen. Lijkt me ook wel leuk om daar eens heen te gaan.’

Charlotte komt weer terug, en Lisette en Eduard willen dan ophouden om te praten over Lisa’s zwangerschap. Ik glimlach en zeg: ‘Charlotte weet het al, Lisette. Ze had het zelf al geraden. En het was lastig genoeg voor ons om het voor haar verborgen te houden.’

‘O, dat wisten we natuurlijk niet.’

Charlotte komt erbij zitten en ik zeg tegen haar: ‘Ik heb net Lisette en Eduard verteld, dat jij ook al van de zwangerschap wist.’

Charlotte glimlacht en zegt: ‘Ja, en ik ben ook heel erg blij voor jullie. Ik vind het ergens ook wel leuk, dat ik erbij was, toen het gebeurde. Of ja, ik was er zelf niet bij, je weet wel!’

Ik lach en zeg: ‘We weten wel ongeveer waar en wanneer het is gebeurd, Lotje. Als ik het moet zeggen, dan is het nog hier gebeurd, voordat we vertrokken.’

Lisa knikt. ‘Dat denk ik ook, Peter. De dokter zei ons, dat het rond die tijd moet zijn geweest.’

Lisette zegt: ‘Maar je was toch eigenlijk aan de pil?’

‘Ja, maar die werkte niet meer goed voor mij. Daar was iets aan veranderd, en in sommige gevallen kon dat als gevolg hebben, dat je toch zwanger werd. De dokter heeft het me nog eens beter uitgelegd, de kans dat het kon gebeuren was een op vierhonderdduizend. En die pech, of geluk, net hoe dat je het bekijkt, dat had ik.’

‘En, nu je weet dat je zwanger bent en je hele toekomst opeens verandert, hoe voel je je dan?’

‘Ik heb nu wat meer tijd gehad om erover na te denken, mam. Eerst was het natuurlijk een schok, maar nu ben ik er toch wel blij om. Op vakantie hadden we ook al een zwangerschapstest gebruikt, maar die was toen negatief. En toen voelde ik me eigenlijk wel wat teleurgesteld, ook al was het toen een opluchting.

Nu is dat precies andersom. Ik ben nu blij, dat ik zwanger ben, maar tegelijkertijd ben ik er weer niet blij mee, dat nu al mijn toekomstplannen overhoopgegooid worden. En daar hebben we dan maar mee te leven. Het is in ieder geval niet meer, dat ik boos op mezelf ben, omdat ik een blunder heb begaan. En Peter is er ook blij mee, dat scheelt natuurlijk.

En we hebben al goed gepraat over hoe we het de komende tijd gaan aanpakken. Ik heb al gesolliciteerd bij enkele bedrijven, maar daar heb ik nog niets op terug gehoord. Ik heb natuurlijk wel mijn diploma’s, maar ik begrijp ook wel, dat het waarschijnlijk niet genoeg zal gaan zijn. Dus ben ik ook al aan het kijken voor wat cursussen, die ik thuis kan volgen. Ik ga in ieder geval niet stil zitten, dat is wel zeker.’

‘Ik ben blij, dat je er nu goed over nagedacht hebt. Daar maakte ik me namelijk wel een beetje zorgen over. En wat ga je doen, als je baby er eenmaal is?’

‘Daar hebben Peter en ik het ook al over gehad. Ik ga natuurlijk de eerste zorg op me nemen, ik kan niet verwachten van Peter, dat hij zijn baan opgeeft om voor de baby te zorgen, terwijl ik nu zelf geen baan heb. En dan wil ik of wel thuiswerk gaan doen, of parttime gaan werken.

Ook al weet ik, dat het niet echt hoeft, Peter heeft wat dat betreft geld genoeg, maar ik snap zijn redenen ook wel. Als ik alleen maar thuis zit, dan is mijn wereld kleiner, en hij wil niet, dat ik in een isolement kom. En daarnaast kan ik dat geld gebruiken om weer leuke dingen te gaan doen. Peter heeft me duidelijk gemaakt, dat hij de verdere kosten wel op zich wil nemen.’

Lisette kijkt me aan. ‘Dat is wel heel netjes, Peter!’

‘Dat is voor mij vanzelfsprekend, Lisette. Als Lisa voor mijn kind zorgt, moet ik er ook voor zorgen, dat ze het allebei goed hebben. Maar ik wil ook niet, dat ze helemaal van mijn geld leeft, al zal ik haar heus wel helpen, als ze het geld niet heeft, omdat ze bijvoorbeeld nog geen werk heeft. Want die mogelijkheid is er natuurlijk ook.

Maar ik weet dat ze graag shopt, en daar is ook niets mis mee, maar ik ben niet van plan om dat allemaal te betalen. Goed is goed.’

Eduard en Lisette knikken. ‘Dat zijn goede afspraken, Peter. En dat je haar beweegt om toch haar eigen geld te verdienen, dat vind ik ook een goed idee.’

Er stopt een wagen voor mijn huis, en door de ramen kan ik zien, dat Jochem en Jessica voor het huis stoppen.

‘Hey, Jochem en Jessica zijn er! Charlotte, laat ze dan maar eens snel binnen!’

Lisette zegt: ‘Weten die het al?’

‘Nee, en dat willen we ook even nog zo houden. Dat jullie en Charlotte het al weten, dat is al meer dan genoeg.’

Charlotte stuift weg en onthaalt haar ouders uitbundig. Jessica en Jochem glimlachen van oor tot oor, dat hun dochter hun zo uitbundig omhelst en knuffelt. Jessica zegt: ‘Zo! Wat een ontvangst! Heb je ons zo gemist? Behandelt Peter je zo slecht?’

Charlotte glimlacht. ‘Nee, maar ik heb jullie wel heel erg gemist. Ik ben gewoon blij jullie weer te zien!’

‘Dat hoor ik graag. Dan doen we toch wel iets goed!’

Ze lopen naar het terras, waar we hun begroeten.

‘Hey, zusje!’

‘Broertje!’

We omhelzen elkaar en daarna geef ik Jochem een stevige hand. Ze gaan zitten en Charlotte is best bereid om even als gastvrouw te fungeren. Ze haalt drinken voor haar ouders, terwijl wij met hun praten.

‘We komen even voorbij om je te vertellen, dat we over veertien dagen gaan verhuizen. Volgende week komen de schilders en de klusjesmannen, en dan zou het over twee weken klaar moeten zijn. Dan hebben we een nieuwe badkamer en een nieuwe keuken.’

Eduard zegt: ‘Weet je zeker, dat je dat in die tijd gaat redden?’

‘Dat is wel de afspraak. Het scheelt natuurlijk wel, dat we er nog niet wonen. Ze hoeven geen rekening met ons te houden. Alleen de vloer, die zal dan nog niet klaar zijn, maar dat vinden we niet zo erg. We willen daar nog eerst vloerverwarming in leggen, en dan parket. Dat kregen ze in die tijd niet klaar, maar we kunnen dan al wel gaan verhuizen. Dat wil zeggen, de bovenverdiepingen, onder zal het dan nog niet helemaal klaar zijn. De rest van de meubels gaan dan zo lang de garage in.’

Charlotte komt dan terug en Lisette zegt tegen haar: ‘Over een paar weken wonen we hierlangs.’

Charlotte zegt: ‘Ja, dat had je me al gezegd aan de telefoon.’

‘En? Heb je al een idee, hoe je je kamer in gaat richten?’

Charlotte kijkt blij en zegt: ‘Ik heb wat zitten te neuzen op internet. Maar ik denk dat de sfeer van het huisje van Peter ga proberen na te bootsen. Ik vond dat wel leuk!’

Ik lach en zeg: ‘Je gaat toch niet de slaapkamer daar in Frankrijk imiteren? Want die moeten we nog steeds schilderen!’

‘Nee, de kleuren van het huis aan de buitenkant en in de keuken. Daar heb je een zachtgele kleur voor genomen, met witte accenten. Dat ga ik ook doen. En dan wat meubeltjes erbij, zoals jij die daar gekocht had, dat lijkt me wel leuk. En dan nog wat planten erbij, ik zie het al helemaal voor me!’

Jessica glimlacht. ‘Dus je hebt het al helemaal voor ogen? En je bed? Een eenpersoons?’

Charlotte kijkt haar moeder geschokt aan. ‘Nee! Een tweepersoons! Waar moet anders Ben slapen?’

Jessica lacht. ‘Ik was je ook alleen maar aan het plagen. Dus je bent Ben nog helemaal niet moe?’

‘Nee! Echt niet! Ik begin hem nu ook op andere dingen steeds leuker te vinden. Hij heeft interessante ideeën voor de toekomst, en dat bevalt me wel. En daarnaast beginnen we elkaar nu steeds meer te ontdekken. Ik begrijp nu, wat Peter me probeerde duidelijk te maken. We proberen niet te snel te gaan, maar ik zou graag straks willen, dat Ben ook af en toe bij mij mag slapen, als jullie dat goedvinden.’

‘Daar praten we later dan wel over, Charlotte. Maar ik ben wel blij, dat je het ons eerst vraagt. Dus jullie willen in oktober nog steeds mee naar Frankrijk?’

Charlotte kijkt haar ouders vragend aan. ‘Hebben jullie dus nu definitief vrij gekregen?’

‘Ja, dat is nu geregeld. Maar durven jullie het aan om daar samen in een tent te slapen?’

‘Ja, alleen ben ik wel bang, dat het dan ’s nachts toch te koud gaat worden.’

Jochem zegt: ‘Dan kruip je toch wat dichter tegen Ben aan, Charlotte!’

Charlotte bloost, dat had ze niet verwacht van haar vader. Jessica zegt: ‘Jochem, plaag haar toch niet zo! Vertel haar liever wat je voor hun geregeld hebt!’

Jochem glimlacht en zegt: ‘We hebben een caravan voor jullie geregeld, Charlotte. Die kan ik lenen van een collega. Het is geen hele grote caravan, maar dat hebben jullie toch ook niet nodig, of wel?’

Charlottes mond valt ver open. Dan springt ze blij op en omhelst haar ouders. ‘Wow, dat is geweldig! Ik zag het eigenlijk niet zo heel erg zitten om daar zolang op een luchtbed te moeten slapen.’

‘Wij ook niet, dus heb ik dat aan mijn collega gevraagd. Maar ik heb wel wat voorwaarden!’

Charlotte kijkt haar vader aan. ‘En die zijn?’

‘Jullie houden zelf de caravan netjes, het wordt daar geen bende! En verder wil ik, als jullie seks hebben, dat jullie condooms gebruiken. Dat je nu aan de pil bent, dat is geen garantie, dat je niet zwanger kunt worden.’

Lisa moet opeens hevig blozen, maar gelukkig lijkt het niemand gezien te hebben.

Charlotte zegt: ‘Dat vind ik geen probleem, pap. En het is echt niet zo, dat Ben en ik ook al veel seks hebben. En het is echt niet, dat Ben dat niet wil, maar ik vind dat onze relatie meer moet zijn dan alleen seks, en dat begrijpt hij. En als we nu al een keer seks hebben, doen we dat ook met condoom. Daarover gesproken, ik moet volgende week nog terug naar de dokter voor de pil.’

Jochem zegt: ‘Oei, dat lijkt me eerder iets, dat je met je moeder moet afspreken.’

‘Misschien, maar je vindt het echt niet erg, als ik daarmee doorga? Ook niet, nu ik seks met Ben zal gaan hebben?’

‘Moet je dat hier nu bespreken, met Eduard en Lisette erbij?’

‘Waarom niet? Zij zijn toch ook ouders van Ben? Die mogen van mij rustig weten, wat ik en Ben samendoen en wat ik doe om het veilig te doen en niet zwanger te raken en daarnaast van mijn problemen af te komen.’

Lisette zegt: ‘Je had me wel verteld, dat je migraine had vanwege je menstruatie, en dat daarmee je problemen verholpen zijn. Maar ik ben wel blij, dat je heel bewust ermee bezig bent. En Ben moet je ook niet altijd zijn zin geven, dan wordt hij lui en gemakkelijk.’

‘Daar was ik al achter gekomen, Lisette. Geen zorgen, ik geef hem ook niet altijd zijn zin. En soms is dat best lastig, zeker als hij aandringt, maar ik echt geen zin heb. Maar gelukkig geeft hij dan ook wel op, als hij in de gaten krijgt, dan ik geen zin heb. Dan wordt hij zelfs heel lief voor me, maar ik denk dat hij dan op die manier probeert om toch zijn zin te krijgen.’

Lisette lacht. ‘Ja, zo ken ik Ben wel. Hij is heel goed om zijn zin te krijgen, ook als hij weet dat het niet mag of kan. Maar ik denk dat je wel goed genoeg in je schoenen staat om hem in toom te houden.’

Ik zeg dan tegen Jochem: ‘Je hebt dus een caravan voor die twee geregeld? Maar dan kunnen we wel niet zo hard doorrijden, als we naar Sare heen rijden.’

‘Tja, dat is dan niet anders, Peter. Maar jij had op de heenweg toch ook een overnachting genomen?’

‘Ja, maar ik wil eigenlijk graag in een keer doorrijden, dat kan gemakkelijk. Misschien dat ik dat alsnog doe, dan kan ik me al meteen op de hoogte stellen, hoe alles erbij ligt. Ik krijg wel foto’s van de aannemer hoe het ervoor staat, maar ik zie het toch liever met eigen ogen. Niet dat we aankomen en de boel is nog een puinplaats! Want dan moet ik snel iets anders gaan regelen.’

Eduard zegt tegen Jochem: ‘Dan rijden we wel met jou mee, Jochem. Ik houd er niet zo van om lange stukken in een keer te rijden. Maar jij weet al waar het is?’

‘Ja, we zijn er toch al geweest, nadat we terugkwamen van onze vakantie. Ik had nog enkele dagen vakantie over, en toen wilde ik weten hoe het met onze dochter ging. Het is vrij gemakkelijk te vinden, dus dat is geen probleem.’

‘Dus je weet al hoe het huisje eruitziet?’

‘Ja, maar of het nog steeds hetzelfde eruitziet, nadat Peter het weer heeft laten verbouwen?’

Ik lach en zeg: ‘Aan het uiterlijk verandert niet veel, hoogstens zien straks de wanden er nieuw uit. Maar dat begint nu wel flink te vorderen, al ziet het er nu als een puinhoop uit. Ze hebben alle leidingen uit de muur getrokken, dus ze moeten nog flink aan de bak.’

Ik laat ze dan de recente foto’s van de aannemer zien en vertel ze dan nog wat er moet gebeuren. Jochem zegt dan: ‘Waarom laat je dan niet al meteen die verbouwing doen, die ik je voorgesteld heb?’

‘Daar denk ik nog even over na, Jochem. Dat ik het geld ervoor heb, wil nog niet zeggen, dat ik het dan ook maar meteen met bakken ga uitgeven? Die tijd is voorbij. Ik ga me dat in alle rust bekijken, en dan laten aanpassen, want je idee was echt niet slecht.’

Jessica glimlacht en zegt: ‘Het is duidelijk, dat je van je fouten geleerd hebt, Peter. Vroeger zou je dit zonder blikken of blozen gedaan hebben.’

Ben komt dan door de achterpoort binnen, en hij wordt net zo hartelijk begroet. Charlotte vertelt hem dan, dat ze in oktober in een caravan kunnen slapen, en dat vindt Ben best een goed idee van Jochem en bedankt hem dan ook uitvoerig. Daarna wordt er uitgebreid gepraat over de vakantie. Maar de avond komt wel tot een vroeg einde, omdat morgen iedereen weer aan het werk of naar school moet.

Maar ’s morgensvroeg gaat onverbiddelijk de wekker. Ik ben het alweer een beetje gewend, maar voor Charlotte is dat allerminst het geval. Maar na een verkwikkende douche komt ze lekker luchtig gekleed naar onderen. Ik glimlach, als ik haar zie. Wat is ze toch in korte tijd veel veranderd. Dat zal nog wel wat worden, als ze op school aankomt. En ook al hoeft ze pas later op school te zijn, rijdt ze toch met me mee. Zodoende is ze wel veel te vroeg op school, maar zo heeft ze wel tijd om zich voor te bereiden op de reacties op haar nieuwe uiterlijk, en de aandacht, die dat met zich mee zal brengen. En vooral van de jongens op school. Daar heeft ze zich al op voorbereid, samen met Ben. Maar toch is ze best wel zenuwachtig. Het is alsof ze voor het eerst naar school heen gaat, helemaal alleen. We rijden samen naar school en ze is wat stil.

‘Zenuwachtig, Lotje?’

Ze knikt. ‘Ik heb echt geen idee, hoe ze op me zullen reageren. Eerst was ik een saaie grijze mus, en nu ben ik echt helemaal anders.’

‘Dat is maar uiterlijke schijn, Lotje. Onderhuids ben je nog steeds dezelfde, alleen heb je nu dat juk van je afgegooid. Gewoon jezelf zijn, dat is alles.’

‘Ja ja, jij hebt gemakkelijk praten! In mijn oude outfit hoefde ik nergens over na te denken, dat was veel gemakkelijker!’

Daar heeft ze natuurlijk wel een punt. Nu is ze modern gekleed, heeft make-up op, en heeft een lekker modieus kapsel. Ze ziet er echt geweldig uit.

‘Maak je maar geen zorgen, je ziet er echt fantastisch uit. Geniet er nou maar van, iedereen zal best wel positief over je zijn. Maar reken ook maar op afgunst, van de meisjes, die nu opeens zien, hoe mooi je bent geworden.’

Ze knikt. We komen al aan op school, en ik parkeer mijn wagen.

‘En? Ben je er klaar voor?’

Ze lacht. ‘Nee, maar ik heb ook niet veel keuze!’

Ondanks dat we vroeg zijn, zijn er al leerlingen op school. Charlotte loopt naar het plein, waar al snel een meisje op haar afkomt. Ik ken haar, het is een van de meisjes, die best populair zijn op school. Maar ze is een aardig meisje, niet gemeen als sommige anderen.

‘Charlotte, ben jij dat? Wow, je ziet er echt geweldig uit!’

Charlotte glimlacht en zegt: ‘Ja, ik vond het hoog tijd om eens iets te doen aan mijn uiterlijk en dat heeft letterlijk en figuurlijk mijn leven veranderd. En dat heb ik te danken aan mijn oom.’

Het meisje kijkt me aan. ‘Aan mijnheer Hoogmans? Is dat je oom?’

‘Ja, en hij heeft me ook nog geholpen met mijn herexamen wiskunde.’

‘Ik wist helemaal niet, dat hij je oom was! En wat heb je deze zomer gedaan?’

Ik laat de twee meiden alleen, nu blijkt dat ze vriendschap proberen te sluiten. Het begin voor Charlotte is in ieder geval veelbelovend. Ik ga naar de lerarenkamer, waar al enkele collega’s zijn. Ook Leo is er al. We begroeten elkaar en Leo vraagt me, of de troep alweer opgeruimd is.

‘Ja, allemaal geen probleem. En er was nog wel een flinke verrassing van Emile.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Je hebt hem toch wel zien flirten met die blonde?’

‘Ja, ik had ook niet anders verwacht. Maar wat is er dan gebeurd?’

‘Nou, dat Emile met haar het bed in is gedoken, dat hadden we allemaal wel verwacht, maar daar eindigt het niet. Die blonde, Lonneke heet ze, gaat met hem mee naar Duitsland. Tanja was wel in voor een experiment en Emile begint toch wel iets van zijn wilde haren te verliezen. Volgens mij was er wel meer dan een klik tussen die twee.’

Leo kijkt geschokt. ‘Dat meen je niet! Jezus! We worden oud, Peter!’

‘Ach, dat valt wel mee! Maar hoe vonden jullie het feestje?’

‘Fantastisch! Ik heb een hele tijd met Henry staan te praten, een coole gast! En we blijken ook nog eens eenzelfde hobby te hebben. Ik heb met hem afgesproken eens naar zijn verzameling te komen kijken!’

Ik glimlach, daar had ik al op gehoopt. Want op die manier geraakt Leo ook in mijn vriendengroep. We gaan zitten bij een groep collega’s waar ik een goede band mee heb. Ik ben blij, dat Leo ook bij hun in goede aarde valt. Het zal er zeker mee te maken hebben, dat duidelijk is, dat Leo en ik vrienden zijn.

Dan is het tijd om te beginnen met het nieuwe schooljaar. We nemen afscheid van elkaar en wensen elkaar succes.

Ik glimlach als ik Charlotte in mijn eerste les zie. Het is gewoon toeval, dat ze daar zit, voor hetzelfde geld had ze ook later pas in mijn klas kunnen komen. Ik begin de lessen heel gemakkelijk en leg mijn leerlingen uit, wat ze dit jaar kunnen verwachten. Ik laat de wiskunde voor wat ze is, en laat mijn leerlingen dan over hun vakantie vertellen, maar ik probeer er toch wel een leerzame draai aan te geven, door ze te laten vertellen of ze ook iets geleerd hebben op vakantie.

En dat levert verrassende verhalen op. Ook Charlotte doet haar verhaal, en er wordt wel even gereageerd als ze horen, dat ze mijn nichtje is.

Ik zeg dan: ‘Dat ze mijn nichtje is, wil niet zeggen, dat ik haar ga voortrekken. Jullie kennen me allemaal als iemand, die zoiets niet doet, en daar komt ook nu geen verandering in. Charlotte is nu voor mij gewoon een student voor me, maar buiten die tijd is ze mijn nichtje, en tevens ook binnenkort mijn buurmeisje, want ze komt langs me wonen met haar ouders.’

‘Reed ze daarom me u mee naar school?’

Ik knik. ‘Nu woont ze nog even bij mij, totdat hun huis klaar is om erin te trekken.’

‘Waarom woont ze nu dan bij u?’

‘Dat zijn dingen, die ik liever niet bekend maak, dat is privé! Maar ga er maar vanuit, dat haar nieuwe uiterlijk een deel ervan uitmaakt. Ze is veranderd, in vele opzichten. Maar ze is ook nog steeds de oude Charlotte, en hoop dat jullie haar nu ook gewoon normaal behandelen als iedere andere leerling hier op school.’

Het lesuur is dan al bijna helemaal voorbij, en ik zie dan ook teleurgestelde gezichten als ze de zoemer horen.

‘De volgende les zal wel helemaal in teken staan van de wiskunde. Maar ook van het nieuwe project, dat dit jaar van start zal gaan. Vorig jaar hebben we een pilot gedaan, en nu gaat dit voor alle wiskundeklassen gelden. Later in het jaar zal dit ook gaan komen voor andere vakken, maar daar krijg je dan wel over te horen. Dat was alles voor vandaag! Veel plezier met de volgende lessen!’

De volgende lessen gaan precies hetzelfde, en dat zorgt ervoor, dat mijn leerlingen vertrouwd raken met me. Dat vind ik belangrijk, want ik vind de vertrouwensband tussen mij en mijn leerlingen erg belangrijk. Het is een deel van mijn manier van lesgeven.

Als mijn lessen erop zitten, loop ik naar de aula, waar ik met Charlotte heb afgesproken om haar te treffen. Ik vind haar daar samen met een hoop andere leerlingen, waar ze druk mee aan het kletsen is. Zodra ze me ziet, roept ze: ‘Ik kom eraan!’

De andere leerlingen hebben me nog niet gezien, en ga er gewoon bijstaan, terwijl Charlotte haar gesprek afrondt. Een van de jongens vraagt me: ‘Mijnheer Hoogmans, bent u echt de oom van Charlotte?’

‘Ja, daar kan ik ook niets aan doen. Het is gewoon zo.’

‘En klopt het ook, dat ze al een vriendje heeft?’

‘Ja, dat klopt ook. Dat is Ben, ook een buurjongen van me. Die woont dan aan de andere kant.’

‘Ben? Is dat Ben Meulendijck? Die ken ik!’

‘Ja, dat is hem. Hij zit nu op de ambachtsschool in Apeldoorn.’

‘Ow? En sinds wanneer heeft die dan opeens een vriendin? Die komt toch amper achter zijn computer vandaan?’

‘Hmm, daar vind je hem tegenwoordig niet meer zo veel. Niet sinds hij Charlotte kent. Nu zit hij regelmatig op zijn mountainbike en de verdere tijd brengt hij met Charlotte door.’

‘Eigenlijk wel jammer, want Charlotte is nu best wel een lekker ding geworden!’

‘Dan had je maar wat eerder naar haar moeten kijken, Jeroen! Alleen de verpakking is veranderd, daaronder zit gewoon dezelfde Charlotte.’

Enkele andere jongens lachen nu om de jongen. ‘Daar heeft mijnheer Hoogmans wel gelijk, Jeroen! Maar eerlijk gezegd is ze me nooit eerder zo opgevallen. Eerst had ze alleen maar van die belachelijke zwarte en ouderwetse kleding aan. Dat weet ik nog wel, maar dit is echt helemaal anders!’

Charlotte is nu klaar met haar gesprek en zwaait naar haar nieuwe vriendinnen. ‘Tot morgen!’

Ze loopt met me mee en ik zeg tegen haar: ‘En? Hoe is het gegaan?’

‘Oh, het is echt heel erg meegevallen. Iris heeft me aan haar vrienden voorgesteld en die hebben me zonder problemen geaccepteerd en ook mijn andere vriendinnen mochten erbij komen. Dus dat is nu wel heel gezellig samen!’

Ze is echt enthousiast en daar ben ik wel blij om. Als we thuiskomen, is Jessica er ook. Ik had ook niet anders verwacht, en Charlotte stuift de auto uit om haar moeder te begroeten. Ik glimlach en begroet dan Lisa, die me met een heerlijke zoen begroet.

‘Hmm, zo mag je me wel iedere avond begroeten, Lisa. Net wat ik nodig had!’

‘Een zware dag, lieverd?’

‘Nee, dat valt wel mee, maar het is wel weer de eerste volledige dag werken. Morgen begint het echte werk weer. Ik heb eerst mijn leerlingen erin laten komen met een gemoedelijke dag.’

‘Ik heb lekker voor je gekookt, Peter. Ik hoop dat je het lekker vindt!’

We lopen samen naar binnen, en als ik binnenkom, ruik ik heerlijke geuren. Dat maakt me wel nieuwsgierig. Ik wil de keuken inlopen, maar Lisa tikt me op mijn vingers.

‘Niks daarvan! Gewoon aan tafel zitten, en lekker afwachten. Ik ben bijna klaar.’

Ik lach en zeg tegen Jessica: ‘Fijn is dat! Kom je thuis en dan word je al meteen je eigen keuken uitgejaagd! Maar ik laat me lekker verrassen!’

Jessica glimlacht. ‘Dat krijg je ervan, als je je vriendin zo aansteekt met de hele tijd lekker koken. Ze is al ruim een uur bezig. En ik heb haar een beetje geholpen met bepaalde dingen. Ze moet nog wel een en ander leren, maar ze heeft het wel in haar vingers.’

Charlotte zegt tegen haar moeder: ‘Blijf je eten, mam?’

Jessica knikt. ‘Ja, Jochem heeft nog een bespreking en dan zou ik alleen moeten eten. En Lisa heeft me toen uitgenodigd om te blijven eten.’

‘Jippie! Dat vind ik echt leuk!’

Charlotte is echt uitgelaten en ontspannen en ze vertelt honderduit over haar eerste schooldag van het nieuwe schooljaar. Jessica is oprecht verrast en zegt: ‘Nou nou, Charlotte! Volgens mij heb je het nu reuze naar je zin op school! Maar je gaat nu toch wel goed je best doen op school?’

Charlotte knikt. ‘Ja, natuurlijk! Ik ben trouwens ook nog even bij mijn decaan geweest, mam. Ik heb hem gezegd, dat ik na mijn vwo toch liever geen theologie ga studeren. Hij heeft me gevraagd, wat ik dan wil gaan studeren, maar ik heb hem gezegd, dat ik daar nog even over na wil denken.’

‘En heb je al een beetje een idee?’

‘Misschien. Ik ben erover aan het denken om geschiedenis te gaan studeren. Ik wil misschien wel conservator bij een museum worden, of zoiets. Dat lijkt me wel leuk en daar ben ik ook best goed in.’

‘Kijk, dat lijkt me inderdaad wel iets voor jou, Charlotte. Maar denk er eerst maar eens goed over na, voordat je een besluit gaat nemen.’

‘Dat doe ik ook, mam!’

Lisa komt dan uit de keuken en vraagt me, of ik haar even kan helpen.

‘O? Nu ben ik wel goed genoeg?’

Ze steekt haar tong naar me uit en ik geef haar een licht tikje op haar billen.

Ik ben verrast als ik zie, dat ze vis heeft klaargemaakt. En daar heeft ze een lekker sausje klaargemaakt, lekkere groenten en krielaardappeltjes. Een leuke en lekkere combinatie.

‘Kun je me helpen die vis uit de pan te krijgen? Dat lukt me niet zo goed, want dan valt hij helemaal uit elkaar!’

Ik zie haar probleem en ik ken wel een paar trucs om dat voor elkaar te krijgen, en die leer ik haar dan ook. Ik doe er een voor, en de rest laat ik aan Lisa. Ik geef haar nog wat aanwijzingen, en dan lukt het haar zelf. Er breekt wel een stukje vis af, maar dat is niet erg. Dan schept ze de borden vol, en decoreert het netjes af.

‘Nou, als dat er niet meer lekker uitziet, dan weet ik het ook niet meer!’

Ze glimlacht, maar ziet me dan naar haar kijken. ‘Had je het nou over de vis of over mij?’

‘Allebei!’

Ze glimlacht. ‘Hmm, dat geloven we dan maar. Help je me even de borden te dragen?’

Ik pak een tweetal borden aan en Lisa volgt me met de rest. Charlotte zegt: ‘Dat ruikt lekker! Wat eten we?’

‘Forel, met broccoli, wortelen en krielaardappelen in een bedje van dille/mosterdsaus.’

‘Lekker!’

We beginnen dan aan het eten, dat echt goed smaakt. Lisa heeft echt goed opgelet de afgelopen tijd. Het is precies goed afgekruid. Niet te zout en niet te flauw.

Als het eten op is, zeg ik: ‘Zo, een compliment aan de kok! Dat was echt heel erg lekker, Lisa!’

Lisa bloost lichtjes en zegt: ‘Ik was wel wat zenuwachtig, want zoiets heb ik nog nooit klaargemaakt. Maar het viel reuze mee, ook al heeft Jessica me wel wat geholpen.’

‘En hoe ben je op het idee gekomen om forel klaar te maken?’

‘Ik wilde gewoon wat speciaals klaarmaken, omdat we vandaag precies drie maanden samen zijn. En Jessica kwam nog even op bezoek, en toen heb ik haar gevraagd wat jij allemaal lekker vindt. En ze zei me, dat je vis erg lekker vindt, dus heb ik me toen vis gehaald bij de visboer, en aan hem wat tips gevraagd wat ik erbij kan klaarmaken. En hij kwam met dat idee. Vond je het echt lekker?’

‘Ja, het was echt heel erg lekker. En allemaal zelf klaargemaakt?’

‘Ja, ook de saus! Dat heb je me zelf geleerd.’

‘Dan verdien je een hele grote kus van me!’

Lisa’s glimlach kon niet breder worden. ‘Meer wil ik ook niet van je!’

Ik glimlach en zeg: ‘Maar je dacht toch zeker niet, dat ik vergeten was, dat we vandaag drie maanden samen zijn?’

Lisa kijkt me verbaasd aan en ik zeg: ‘Jessica, ik geloof dat je wat voor me meegebracht hebt. Mag ik dat even hebben?’

Jessica glimlacht en ze geeft me een klein pakje.

‘Alsjeblieft, Peter. Ik vond het wel een leuk idee van je, om haar dat te geven.’

Ik neem het pakje van mijn zus aan en zeg: ‘Bedankt, dat je het mee wilde nemen.’

Ik geef dan het pakje aan Lisa. Ze maakt het open en kijkt me geschokt aan, als ze ziet wat het is.

Het is een mooie haarspeld, die mijn moeder vroeger altijd in haar haren stak. Het is geen heel duur ding, maar wel een herinnering aan mijn moeder. Jessica biedt Lisa aan om de haarspeld aan te brengen, en Lisa knikt verlegen. Terwijl Jessica de haarspeld bij haar in haar haren schuift, rolt er een traan over de wang van Lisa.

‘Dat had je echt niet hoeven doen, Peter! Nou voel ik me een beetje schuldig, dat ik je alleen maar lekker eten heb voorgeschoteld!’

‘Dat geeft helemaal niets, Lisa. Ik ken je kookkunsten en dat je zo ontzettend je best hebt gedaan om dit helemaal te laten slagen, dat is meer dan voldoende. Dat kun je niet in waarde uitdrukken. En zoveel is die haarspeld nu ook niet waard. Maar hij is wel van mijn moeder geweest.’

Ze geeft me een zoen en klemt me stevig tegen me aan.

‘Ik hou zoveel van je, Peter! Toen je vanmorgen wegreed, voelde ik me zo alleen! Maar ik troostte mezelf met de gedachte, dat je vanavond weer terug zou komen. En toen dacht ik eraan, dat we vandaag precies drie maanden samen zijn, en wilde ik iets speciaals voor je doen. Maar dit had ik nooit verwacht!’

Ik geef haar nog een stevige zoen en zeg: ‘Ik heb je ook ontzettend gemist, Lisa. Je wilt niet weten hoe langzaam de minuten voorbij kropen en dat ik weer naar huis heen mocht. En ik had gisteren al aan Jessica gevraagd of ze me die haarspeld van mijn moeder wilde brengen. Die heeft ze al die tijd voor me bewaard, ze heeft wel meer sieraden van mijn moeder van me in bewaring.’

Lisa omhelst dan ook Jessica. ‘Dus je wist er al vanaf! Heel erg bedankt! Ik ben blij, dat ik zo’n lieve schoonzus heb.’

Jessica glimlacht. ‘Ik ben anders ook wel blij met jou, Lisa. Peter had geen betere vrouw kunnen treffen. Ik heb hem echt nog nooit zo verliefd gezien, en dat doet me echt deugd.’

Lisa glimlacht en Jessica zegt dan tegen Charlotte: ‘Als jij nu eens de tafel afruimt, Charlotte?’

Charlotte springt meteen op en ruimt de tafel af. En in de keuken horen we met een gerammel van de pannen, die ze afspoelt en in de vaatwasser zet.

Jessica zegt: ‘Zo? Dat doet ze anders thuis nooit. Eens kijken of ze dat straks thuis ook gaat doen!’

Ik glimlach. ‘Ze heeft wel een en ander bijgeleerd, Jessica.’

Jessica glimlacht. ‘Nu Charlotte er even niet is, mag ik jullie wat vragen? En gewoon zeggen, als ik het mis heb en niet boos worden. Ik vraag het me alleen af.’

Ik glimlach en zeg: ‘Waarom zou ik boos worden, zusje?’

Jessica glimlacht en zegt: ‘Zou het soms kunnen zijn, dat Lisa zwanger is? Ik heb de hele tijd, als ik haar aankijk dat gevoel. Ze lijkt wat emotioneler dan toen ik haar in Frankrijk voor het eerst zag.’

Lisa kijkt me aan en ik knik. Lisa zegt dan tegen Jessica: ‘Je hebt gelijk, maar het is nog maar heel erg pril. We weten het pas een week. Ik zou nu ongeveer vijf weken zwanger zijn, daarom hebben we ook nog niets gezegd.’

‘Zie je wel! Dan had ik het toch goed! Nou, dat is toch geweldig, meid? Ik neem wel aan, dat het niet gepland was?’

‘Nee, maar dat maakt het niet ongewenst, Jessica. Maar houd je het wel een beetje voor je, tot we het bekend kunnen maken? Er weten nu al veel meer mensen ervan af, dan ons lief is.’

‘Wie weten het dan nog meer?’

‘Mijn ouders, Charlotte en enkele vrienden van Peter, die het zelf ook al geraden hadden.’

‘Charlotte weet het ook al?’

‘Ja, het was moeilijk om het voor haar verborgen te houden. Maar we willen het verder toch nog wel even geheim houden. Al gaat het zo wel moeilijk, als iedereen het al begint te raden. Is het dan zo duidelijk?’

‘Nou ja, jullie wonen opeens meteen al samen, dat is natuurlijk ook niet zonder reden. En ik geloof ook wel, dat het zonder dat ook wel gebeurd zou zijn, maar dat heeft het natuurlijk wel ook bespoedigd. En je bent, zoals ik al zei, een stuk meer emotioneler. Dat kan ik me nog goed herinneren, toen ik zwanger van Charlotte was, ik had precies hetzelfde!’

Ik vraag Jessica: ‘Maar wat vind je ervan? Dat Lisa zwanger is van mijn kind?’

‘Ik vind het geweldig! En als pap en mam nog geleefd zouden hebben, zouden ze er ook blij mee zijn. Jij en Lisa horen gewoon bij elkaar, en dan maakt het ook niet uit, dat jullie nog maar pas bij elkaar zijn. En ik word dan eindelijk eens een tante! Wat heerlijk is dat!’

Charlotte is dan klaar in de keuken en ziet ons praten over Lisa. Jessica kijkt haar dochter aan en zegt: ‘Ik had niet verwacht, dat je het geheim van Peter en Lisa zo goed geheim zou houden, Charlotte!’

Charlotte kijkt even verbaasd en ik zeg: ‘Jessica heeft net geraden, dat Lisa zwanger is.’

‘Ow, weet ze het dus nu al?’

Ik knik. ‘Nog een, die het al weet. Nog even, en dan kunnen we het net zo goed al helemaal bekend maken! Maar daarvoor is het gewoon nog wat te vroeg.’

Jessica knikt. Dan begint ze te lachen. ‘Wel leuk, dat mijn broertje nu eens eindelijk vader wordt. Nu is het pas echt helemaal zeker, dat je je wilde haren verloren hebt!’

‘Ben daar toch maar niet zo zeker van, Jessie!’

Jessica lacht weer. ‘O, dat is lang geleden, dat je me zo genoemd hebt, Peetje! Toen zat je nog op de lagere school!’

‘Je was ook thuis weg, toen ik van de lagere school af was, Jessie!’

‘Kan ik er wat aan doen, dat pap en mam nog een nakomeling kregen!’

‘Dat neem ik je ook niet kwalijk, Jessica. Maar soms was dat wel lastig, want pap en mam konden me sommige vragen niet beantwoorden, daarvoor waren ze al te oud. Gelukkig was er nog de telefoon.’

Jessica slaakt een lichte zucht en zegt dan lachend: ‘Ja, dat heb ik geweten. Je wist wel hoe je je oudere zus soms een behoorlijk rood hoofd aan de telefoon kon geven!’

Lisa vraagt aan Jessica: ‘Wat heeft hij dan allemaal gevraagd?’

‘Je kunt beter vragen, wat hij niet gevraagd heeft. Het was dan ook een lastige periode voor hem. Hij zat vol in zijn pubertijd, en onze ouders konden hem daarbij niet goed helpen. Die hadden zo hun eigen problemen met hun gezondheid. Zijn lichaam begon te veranderen, hij begon interesse te krijgen in meisjes, dus hij had vragen over seksualiteit, en nog meer van die zaken. En je moet je dan voorstellen, dat ik aan het werk was, en hij een antwoord van me verlangde. Dat heeft soms wel eens voor problemen gezorgd.

En Peter was echt niet iemand, die lang op een antwoord wilde wachten. Toen in ieder geval niet. Nu is hij rustiger, en hij heeft nu ook geleerd te wachten op een antwoord.’

Ik moet lachen en zeg: ‘Ja, ik denk dat ik soms je wel voor hele moeilijke momenten heb gesteld. Ik kan me nog iets herinneren, toen ik mijn allereerste vriendinnetje kreeg.’

Jessica moet hard lachen. ‘O ja, dat vergeet ik echt nooit weer! Je was zo ontzettend zenuwachtig, dat je haar niet eens een kusje durfde te geven.’

Lisa zegt: ‘Hoe oud was hij toen?’

‘Peter was er pas laat bij. Zijn allereerste vriendinnetje kreeg hij pas toen hij dertien was. Maar daarna ging het wel snel. Zoals dat ook gaat met jeugdliefdes. Ze komen en gaan, en bij Peter ging dat soms echt heel erg snel. Ik geloof, dat hij wel eens meer dan een vriendinnetje per dag had.’

Lisa kijkt me aan. ‘Echt, Peter?’

Ik knik. ‘Ja, en toch ben ik nooit vreemdgegaan in die tijd. Dat vond ik zelf een hele prestatie. Dat ik het daarvoor ook weer uit moest maken, dat was minder belangrijk.’

‘Ben je daarna dan wel eens vreemdgegaan?’

‘Een keer, maar dat was niet geheel mijn schuld. Ik bleef slapen bij een vriendinnetje, die ook een zus had. Ik ging ’s nachts naar de wc, en vergiste me toen in de deur. Haar zus was een jaar ouder dan mijn vriendinnetje, en maakte toen gelijk misbruik van de situatie, want ze was ook verliefd op mij. En in het donker kon ik echt het verschil niet zien. Pas ’s morgens, toen ik weer wakker werd, merkte ik pas wat er gebeurd was. Het is onnodig om te zeggen, dat ik daar toen geen goede beurt heb gemaakt bij mijn vriendinnetje.

Niet dat ik daar een probleem van maakte, ze maakte het uit, en vervolgens heb ik nog twee maanden met haar zus wat gehad.’

‘Dus je was er ook niet echt rouwig om?’

‘Nee, en waarom ook? Haar zus was echt veel leuker. Nou ja, en sindsdien pas ik wel op in welke kamer ik terugloop. Ik heb er wel van geleerd.’

‘Dus ik hoef me echt geen zorgen te maken straks in Sare?’

‘Nee, waarom ook? Dacht je, dat ik nog iets met je moeder wilde doen? En Jessica is sowieso uitgesloten, ze is mijn zus. En daarnaast wil ik jou ook absoluut niet kwijtraken.’

We kletsen dan nog wat verder en een uur later vertrekt Jessica weer naar huis. Charlotte is al wat eerder naar Ben gegaan, dus Lisa en ik hebben nu even het rijk alleen. Dat is alweer een tijdje geleden. Ik sluit de deuren af, Charlotte heeft een sleutel om binnen te komen, en hang mijn telefoon aan de lader. Lisa is de afwasmachine nog aan het inruimen, als ik de keuken in gelopen kom. Ze staat voorover gebukt en ik kan de verleiding niet weerstaan om stevig haar billen vast te pakken.

Ze kijkt op en zegt: ‘Is dat alles wat je gaat doen?’. De blik in haar ogen vertelt me, dat ze geil is. Ik bekijk haar lichaam, ze is gekleed in een keurig wit jurkje met een groene print met bloemen. Maar ik weet dat ze geen bh aanheeft, en ik betwijfel zelfs of ze een slipje aanheeft. Ik besluit dat ik mezelf daar maar eens op de hoogte moest brengen en ik trek haar jurkje omhoog.

En mijn vermoeden is juist gebleken. Ik kijk tegen haar naakte billen en lach. ‘Toch nog een beetje de naturist spelen, Lisa?’

Ze grijnst en zegt: ‘Ik ben al de hele dag aan het wachten, totdat we alleen waren. Ik had Charlotte al gevraagd om ons een avondje alleen te gunnen, maar toen kwam Jessica op bezoek. En ik kon haar moeilijk wegsturen.’

‘Dus je zat de hele dag al te soppen van geilheid? Want je geil loopt al langs je benen naar beneden!’

Ze kreunt als ik mijn hand tussen haar benen en in haar kutje steek. Ze is echt al behoorlijk geil en nat. En als ik een vinger tussen haar schaamlippen steek, kreunt ze: ‘Neuk me, Peter! Ik word helemaal gek!’

Ik heb dan met mijn andere hand mijn broek al losgemaakt en op mijn enkels laten zakken. Ik trek snel mijn boxershort naar beneden en parkeer me recht achter Lisa. Mijn pik is al stijf en heeft niet veel nodig om helemaal stijf te worden. Ik druk mijn pik tegen haar schaamlippen en duw hem naar binnen. Ze is zo nat, dat ik mijn pik al meteen diep in haar kan laten glijden. Lisa kromt haar rug en zet zich schrap tegen het aanrecht.

‘Ja, ga door!’

Niet dat ik echt aanmoediging nodig heb, maar ik begin haar steeds harder te neuken. Ik voel al snel mijn orgasme aankomen, maar ik wil nog niet klaarkomen. Ik trek me uit haar terug, zeer tot ongenoegen van Lisa, die ook al bijna aan haar orgasme was. Dan draai ik haar om en zet haar tegen het aanrecht.

Lisa maakt gelijk gebruik van de gelegenheid om haar jurkje te laten vallen. Ze staat nu in al haar goddelijke naaktheid voor me. Wat is ze toch mooi! Ik trek mijn shirt ook snel uit en trap mijn broek en boxershort uit, zodat ik nu ook naakt voor haar sta.

Ze grijnst en kijkt begerig naar mijn stijve pik.

‘Zeg, knappe vent van me? Ga je dat ding nog gebruiken?’

Ze wijst op mijn stijve pik. Lachend loop ik naar haar toe en geef haar een zoen. En terwijl ik dat doe, zet ik haar op het aanrecht, en zet dan mijn pik weer voor haar natte gleufje. En nog terwijl we zoenen, druk ik mijn pik in haar. Nu begin ik haar langzaam te neuken. Ik kus haar hals, en knabbel aan haar oren.

Ze sluit haar ogen en geniet. Dan pak ik haar heupen stevig beet en voer mijn tempo op. Bij elke beuk in haar kutje wiebelen haar borsten lekker op en neer. Niet veel later merk ik, dat Lisa vlak aan haar hoogtepunt zit en een paar stoten later komt ze klaar. Ik ben er ook bijna, en na een paar stoten kom ik ook heerlijk in haar kutje klaar. Het is even geleden, dat ik zo’n lang orgasme heb gehad, maar door alle gebeurtenissen hebben Lisa en ik ook niet veel seks meer gehad.

Vermoeid rust ik op haar lichaam uit, terwijl Lisa met haar handen over mijn rug wrijft. Ik draai mijn hoofd naar haar om en zie de voldane blik in haar ogen.

‘Ik hou van je, Lisa!’

Er rolt een traan uit een van haar ogen, en ze glimlacht breed. ‘Ik houd ook erg veel van je, Peter!’

Na enkele minuten ben ik weer op adem en ga weer rechtop staan, en daarmee trek ik mijn slappe pik uit haar kutje. Er volgt een klein golfje zaad, waarop Lisa behendig met wat keukenpapier de troep wegveegt.

‘Wow, daar was ik best wel aan toe, Peter! En af en toe vraag ik me af, hoe je soms weet wat ik wil, terwijl ik dat zelf niet eens weet! Ik had me helemaal ingesteld om weer snel klaar te komen, maar je stopt net voordat ik klaarkwam, maar daardoor was het nog veel fijner, toen ik daarna wel klaarkwam!’

‘Ik ken je inmiddels wel een beetje, Lisa. Ik weet dat je snel kunt klaarkomen, en dat je daarna ook nog wel steeds door wilt gaan, maar ik weet ook, als ik het een beetje langer rek, dat het veel intenser voor je is. En dat is voor mij ook zo. Soms wil ik niets liever dan snel klaarkomen, maar soms is het fijner om het wat uit te stellen.’

Ze geeft me een zoen en houdt me stevig vast. Tot mijn verbazing huilt ze. Een beetje bezorgd vraag ik: ‘Is er iets?’

Ze schudt haar hoofd. ‘Nee, ik voel me alleen zo ontzettend gelukkig! Jarenlang heb ik van je gedroomd, en nu mijn droom werkelijkheid is, is het zelfs nog beter dan in mijn dromen. Soms word ik wakker en dan ben ik bang, dat dit toch een droom is. Dat maakt me bang!’

Ik kus haar tranen weg en zeg: ‘Dacht je, dat ik dat niet heb, Lisa? Je wilt niet weten, hoe zwaar de afgelopen dag was. Ik heb altijd gelachen over verhalen over de postbode of de melkboer, maar nu begrijp ik wel, waarom mensen jaloers kunnen worden. Je bent zoveel jonger dan mij, en er zijn zoveel mannen, die je zomaar opeens aardig zou kunnen vinden. Het maakte me echt waanzinnig!’

Lisa kijkt me verbaasd aan. ‘Wow? Dacht je dat echt? Was je dan echt jaloers?’

‘Ik weet het niet, Lisa. Ik ben nog nooit eerder jaloers geweest. Maar ik was eigenlijk vooral bang je te verliezen.’

Ik zie Lisa wat opfleuren, het doet haar zichtbaar goed, dat ik me echt zorgen om haar gemaakt heb.

‘Geen zorgen, Peter! Ik zou eigenlijk degene moeten zijn, die zich zorgen maakt! Ik bedoel, je zit de hele dag met jonge meiden, die zich soms behoorlijk uitdagend kleden. Ik zou best kunnen begrijpen, dat je het daar soms wel heel erg warm van krijgt.’

‘Nou je het zegt, vroeger kon ik daar soms best wel van genieten. Maar vandaag was het ook gewoon erg warm en waren de dames behoorlijk luchtig gekleed. Maar het deed me eigenlijk niets, ik heb alleen maar aan jou gedacht!’

Lisa glimlacht. ‘En ik heb ook alleen maar aan jou gedacht, Peter!’

We knuffelen elkaar en geven elkaar een zoen. Dan pakken we onze kleren bij elkaar en lopen naar boven heen. De behoefte aan seks is er nu even niet. Gewoon langs elkaar liggen en elkaar verliefd aankijken, dat is meer dan genoeg. En elkaars gedachten en dromen aan elkaar vertellen. Ik heb me vaak afgevraagd, waarom sommige mensen dat doen. Maar nu doe ik het zelf ook, en voel me er fantastisch bij.