Mini - 71

Tot half vijf gebeurde er weinig bijzonders meer, behalve dat Angelique kwam melden dat de afspraak voor woensdag prima was. Ik drukte haar op het hart dat het gewoon een gezellige avond zou worden, geen formeel gedoe of iets in die richting. Lekker samen eten, kletsen en elkaar leren kennen. “Ik zal het doorgeven, Kees.”
Toen Joline en ik in de auto zaten, vertelde ze dat Theo langs was gekomen en Marion bedankt had voor haar bijdrage met de spreadsheet. “Ze zat erbij met een kop als een tomaat, Kees! En toen vroeg Theo of we even op mijn bureau verder konden praten, en kwam de aap uit de mouw: hij vroeg of ‘communicatie’ wel het vakgebied was wat ze ambieerde. Daar moest ze lang over nadenken. Ze had het puzzelen met de gegevens van die schepen erg leuk gevonden en ze is stiekem best goed in organiseren, dat heb ik deze dagen wel gezien. Kortom: ze gaat nadenken over haar toekomst. En volgens mij heeft ze dat de laatste maanden nog nauwelijks gedaan. En ik begin een idee te krijgen over iets waar ze geschikt voor zou kunnen zijn…”

Ik keek nieuwgierig. “Vertel eens!” “Op voorwaarde dat je voorlopig je grote mond daar nog over dicht houdt, Kees… Ik zit er over te denken om Angelique voor te dragen om mij te ondersteunen en tevens juridische rechterhand van Theo te maken en Marion voor te stellen om de receptioniste van DT te worden…”
Ik floot even zachtjes. “Angelique snap ik. Jullie zijn vier handen op één mooie buik. Bovendien kan zij Theo helpen met de juridische kant van contracten en zo. Dat doet Gertie grotendeels, maar soms moet meneer de directeur ook aan de bak en dan is hij een dag lang niet te genieten. Maar Marion als receptioniste? Zou ze dat niet als degradatie zien?”

Joline schudde haar hoofd. “Ik denk het niet. Ze kán het, Kees, ze is organisatorisch best wel goed, houdt overzicht, heeft een goed geheugen en is, nadat Fred haar wat lesjes heeft gegeven, best wel netjes en gestructureerd. Bovendien: wij hadden toch een vrijbrief van Theo? Nou dan.” Ze dempte haar stem “Bovendien: jouw kantoor is vlak naast de receptie. Als ze weer naast haar schoenen gaat lopen, kan jij haar mooi uitfoeteren in je rol van die beul van een sergeant waar meneer van Laar nog steeds nachtmerries van heeft…”
Ze gniffelde, maar werd toen weer serieus. “Ik meen het: het zou goed zijn voor het bedrijf én voor Marion. Ze kan het én ze moet leren beseffen dat elk radertje in de machine belangrijk is. En als ze het goed doet, kan ze als neventaak communicatie en PR oppakken. Zo druk is de receptie van DT nou ook weer niet als het eenmaal draait. Angelique kwam vanmiddag al vragen of ze iets voor mij kon doen, want ze was het even zat om duimen te draaien en kin te tikken. Ik heb haar...”, Joline giechelde gemeen,”… doorverwezen naar Henry. Misschien dat hij nog een wasje had liggen wat ze kon draaien…Vuile sokken of ondergoed en zo. Ze keek me héél even héél giftig aan…”

Ik grinnikte. “Gemeen mens. Ons lieve vriendinnetje zó behandelen… Foei! Maar de switch van receptioniste naar juridisch medewerker is een gouden greep, denk ik. En die van medewerkster PR naar receptioniste misschien ook, maar dat ligt er aan hoe Marion het oppakt. Mijn advies: laat Fred het doen. Na een gesprek met Fred gaat ze het zien als een gouden kans, wedden?”
Ze knikte. “Oké, dan ga ik morgen naar Theo. Overigens vroeg Marion in de theepauze aan Fred wie jij nu wérkelijk was. Fred heeft een klein stukje militair doopceel gelicht: ik een klein technisch deel, voor zover ik het kon. Ze was redelijk onder de indruk, met name toen Fred vertelde over dat incident tijdens die schietoefening.” Ze grinnikte even. “Fred kan beeldend vertellen…”

Daarna keek ze serieus. “Maar hij vertelde ook wat andere dingen. Over hoe jij exact sergeant bent geworden…” Ik gromde. “Fred moet leren z’n grote bek te houden.” Joline schudde haar hoofd. “Schat, ik wist allang dat jij niet alles verteld had over je diensttijd. Maar ik zou het wel graag willen weten. Ik denk dat ik daar recht op heb.” Het was een tijdje stil in de auto en toen nam ik een besluit. “Schat, als jij wilt weten wat ik in Bosnië en Afghanistan heb gedaan: oké, daar heb jij recht op. Maar er zijn dingen die alleen de mensen weten die erbij geweest zijn. En ik verzoek je dan ook om een aantal verhalen die je van Fred en van mij hoort, niet aan anderen te vertellen. Pa, Ma, Claar en Mel weten ook niet alles. Misschien verandert dat nog… Binnenkort zal ik je in ieder geval een stukje vertellen. Niet alles in één keer, want dat wordt een vrij heftig verhaal. Ik zal het doseren.”

Op dat moment reden we Veldhoven in en realiseerden we ons dat er ook nog boodschappen gedaan moesten worden voor het bezoek op woensdag. Want morgen hadden we de loopgroep. Met twee volle zakken aan boodschappen liepen we nét de supermarkt uit toen mijn telefoon ging. “Verdorie… Een mens kan ook nooit eens rustig tampons, condooms of maandverband kopen…” mopperde ik. Joline schoot in de lach.
Ik keek op mijn telefoon. Onbekend nummer. “Hallo…?” “Meneer Jonkman? U spreekt met Geert Marsman.” Geert… Oh, wacht even… Die luitenant die onze verklaringen had opgenomen.
“Geert, goede avond. Waarmee kunnen we je van dienst zijn?” “Nou… Een kop koffie zou niet verkeerd zijn, maar dat zal niet lukken nu. Maar… Ik sta hier op het vliegveld Orly in Parijs en heb zojuist verdachte Holtinge overgedragen aan de Franse Gendarmerie. Hij geniet nu van een oncomfortabel ritje achterin een arrestantenbus, op weg naar een of andere Franse gevangenis. Ik dacht dat jullie dit wel wilden weten.”

“Man! Da’s heel goed nieuws! Joline springt een gat in de lucht als ze dit hoort! En die bak koffie moet je zeer zeker komen halen als je in de buurt van Veldhoven bent!” Hij grinnikte. “Wat toevallig… Over ongeveer anderhalf uur hoop ik op Eindhoven te landen. Zal ik het hele verhaal dan even bij jullie komen vertellen? Uiteraard met een kop Nederlandse koffie…”
“Je kunt ook mee-eten hoor. Vanavond eten we een stoofpotje, dat moet toch nog ruim een uur staan sudderen. Gooi ik er wat meer vlees bij en schillen we een aardappel extra…”
“Als dát zou kunnen… Scheelt mij weer koken!”
“Nou, laat even horen als je vliegtuig geland is; op dat moment gooien wij de aardappelen op het vuur, dan zijn ze gaar als je voor de deur staat. Adres heb je?” “Natuurlijk. Dan zien jullie me straks!” “Roger…” Hij verbrak de verbinding.
Ik keek Joline aan. “Meegekregen?” Ze schudde het hoofd. “Verdachte Holtinge is zojuist overgedragen aan de Franse Gendarmerie. Luitenant Geert Marsman heeft hem begeleid. Staat nu nog op vliegveld Orly bij Parijs, maar landt over een uurtje op Eindhoven. Daarna komt hij naar ons toe en eet mee. En tussen de piepers door zal hij alle bijzonderheden wel vertellen, denk ik.”
Joline balde haar vuist en stak hem in de lucht. “Yés!!! Opgeruimd staat netjes!” Ze zette haar tassen neer en vloog me om de nek, midden op de parkeerplaats. Een wat oudere meneer liep lachend langs en zei in het voorbijgaan: “Laat je die jongeman een beetje heel, meisje?” Joline antwoordde gevat: “Nee hoor, doet hij bij mij ook niet…”
Toen keek ze me aan. “Kees, je moest eens weten hoe opgelucht ik nu ben! Die hufter in de bak in Frankrijk… Ik hoop dat ze de sleutel van z’n cel kwijtraken als hij er net in zit.” Ze zoende me weer. “Ik ga me uitleven op het toetje vanavond…” “Ehh… schat: pas als die luitenant weg is, graag.” Ze keek me niet begrijpend aan. “Hoezo? Hij eet toch mee?” Ik knipoogde. “Ik ben toch jouw toetje vanavond?” Ze zuchtte demonstratief. “Mánnen!”

Eenmaal thuisgekomen zei ze: “Gooi jij het vlees in de snelkookpan? Dan ga ik even douchen. Daarna ruilen we wel en doe ik aardappels en de groente.” “Vergeet je je toetje niet? Mij dus…” Ze gaf me een pets en ik greep demonstratief naar mijn oor. “Jij begint op je moeder te lijken, Jolientje!” Ze snoof. “Volgens mij ben jij daar maar ál te blij mee, jochie. En nou aan ’t werk!” Ze verdween in de slaapkamer.
Ik zette het vlees op; dat ‘draadjesvlees’ moest een uurtje sudderen. Daarna schilde ik alvast de aardappelen en zette de doperwten klaar. Het toetje: ja, daar mocht Joline zich mee bemoeien. Ze zou nog wat lekkers van die gele pudding maken. Gelukkig was er genoeg voor drie personen.
Even later kwam ze uit de slaapkamer: fris gedoucht, haren in een nette vlecht, een lange witte broek aan met een blauwe coltrui. “Ik heb je toetje niet vergeten hoor, wees maar niet bang…” Ze gniffelde. In haar open schoentjes zag ik dat ze een panty er onder aan had. “Maar om nou met een gewaagd kort rokje politiebezoek te ontvangen… Hij zou er wat van kunnen denken! En nou jij, meneer Jonkman. Douchen. Dat nette pak van je kan overigens wel eens richting stomerij. Ik zie een paar vlekjes op je broek. Leg het maar op de eerste logeerkamer, dan breng ik het deze week een keertje weg.”
Een uurtje later ging de telefoon. Geert. “Ik sta met tien minuten voor de deur, kan dat?” “Goed bezoek is hier altijd welkom, Geert… Ik zet de koffie aan!” En inderdaad ging even later de bel van de intercom. Op het beeldscherm zag ik hem in blauw gevechtspak voor de buitendeur staan.

“Ik doe de deur open, Geert. Hal door, lift in, negende verdieping uitstappen en linksaf.” “Oké!” Even later stapte hij naar binnen en begroette Joline en mij hartelijk. “Zo… goedenavond mensen. Goed jullie weer te zien.” Joline nam hem mee naar de kamer; ik schonk in de keuken de kopjes in.
Hij keek rond en snoof. “Ik weet niet waar het eerste aandacht aan moet schenken… de koffie, de geur van jullie stoofpotje, het uitzicht of de gastvrouw. En dat is niet in volgorde van belangrijkheid overigens.”
Joline’s mondhoeken gingen een fractie van een centimeter omhoog. “Wát zeg je nou? Het uitzicht op de gastvrouw? Nou ja zeg…”
Geert keek verschrikt. “Zei ik dat?” Ik grijnsde. “Mevrouw de gastvrouw houdt er van om bezoek in de maling te nemen, Geert. Ik verstond je prima en nee, dát zei je niet. Ga zitten, dan drinken we eerst rustig koffie. Tenminste: ik hoop dat je de tijd hebt.” Hij knikte. “Ja hoor. Mijn dienst zit er op en aangezien ik binnenslaper ben op Soesterberg wacht er thuis niemand op mij. En al zou ik naar huis gaan: ook daar wacht niemand op mij. Vrijgezel, maar niet vrijwillig.”
We begonnen aan de koffie en ondertussen dwaalden zijn ogen rond. “Wat wonen jullie hier mooi, zeg… Maar ik even rondkijken? De koffie is toch nog te heet.” Ik deed de deuren een stukje open en nam hem mee het terras op. “Hier hebben jullie Holtinge ‘verhoord’?” Ik knikte. “Dáár, in het hoekje, op een stoel, vastgebonden met tiewraps aan de leuning van de balustrade en met mijn buks op tien centimeter van zijn neus vandaan.”

Op dat moment kwam Joline ook naar buiten. Hij keek omlaag. “Dat is een serieus stukje vallen… En die buks van jou… Mag ik die eens zien?” Ik haalde de buks uit de kast in de slaapkamer en overhandigde het ding aan hem: het magazijn eruit, de grendel in de achterste stand zodat hij de kamer kon controleren.
“Da’s een serieus wapen… Ik kan me voorstellen dat je héél stil bent als die op je gericht is.” “Nee hoor”, zei Joline, “toen ik zei dat hij beter de naam van die politiemol kan gaan zeggen, omdat ik hem anders zou voorbereiden op een vrijwillige val van negen verdiepingen, begon hij vrij snel te praten.

Geert keek me aan en ik knikte. “Toen ik het vroeg was zijn antwoord een simpel ‘val dood’, daarna begon Joline en binnen twee zinnen noemde hij de naam. Heel vreemd… Ze had de buks nog niet eens vast.” “Vrouwen zijn altijd overtuigender dan mannen, Kees, dat weet je ondertussen toch wel?” Geert schudde zijn hoofd. “Jullie zijn een apart stel. En die andere twee, Ton en Fred, ook.” We gingen weer naar binnen; de koffie was nu op de goede temperatuur.
“Zal ik het vervolg op jullie actie hier vertellen?” Wij knikten. “Graag.” “Oké… Toen hij in Soesterberg aankwam, had hij weer praatjes. Zijn advocaat kwam na een uurtje en begon meteen moord en brand te schreeuwen over de wijze waarop hij gearresteerd was. De OVD heeft ‘m toen maar verteld dat hij, gezien de zaken waar hij van verdacht werd zoals moord, zware mishandeling met invaliditeit tot gevolg, witwaspraktijken en nog een aantal andere misdrijven geen consideratie zou hebben. De wijze waarop jullie hem te pakken hebben gekregen zou in Amerika van onder ‘citizens arrest’, maar dat kennen we hier niet. Er is echter wel jurisprudentie van. In jullie voordeel. Hij had geen schijn van kans om hier onderuit te komen.

Vervolgens begon de OVD met het internationaal opsporingsbevel te wapperen en wist de advocaat in feite al dat hij kansloos was. Hij wilde bij het verhoor zijn, dat is geweigerd. We hebben de verdachte de worst voorgehouden dat, als hij mee zou werken, het uitleveringsverzoek aan Frankrijk genegeerd zou kúnnen worden. Da’s heel gemeen natuurlijk, maar laten we eerlijk zijn: de manier waarom hij dat meisje in Nederland ongelukkig heeft geslagen was ook niet koosjer. Iemand vermoorden, ook al is het een Franse crimineel, ook niet. Kortom: tijdens de verhoren heeft hij aardig wat bijzonderheden verteld.
Dusdanig dat we tot vandaag een twintigtal mensen van hun bed hebben kunnen lichten en behoorlijk wat zwart geld, auto’s, drugs en andere spullen in beslag hebben kunnen nemen. Meneer was een redelijke spil tussen een aantal criminele netwerken. Drugs, mensenhandel, prostitutie van oost-europesche vrouwen, witwaspraktijken, hij had dus meerdere informanten bij de politie en banden met diverse motorclubs én de Marokkaanse onderwereld in Nederland.
Maar uit de verhoren van de anderen bleek al snel dat hij mensen gebruikte en ze even makkelijk liet vallen als ze niet meer nuttig waren. Kortom: vriendjes had hij niet; de meesten konden z’n bloed wel drinken maar waren te bang om actie te ondernemen. Ik denk dat de kans op een wraakactie op jullie vrij klein is, mochten jullie daar bang voor zijn.”
Joline’s ogen werden iets kleiner. “Ik ben niet meer zo gauw bang, Geert. Als er een valse kat rond de kooi met het vogeltje sluipt, en die wil dat vogeltje pakken, komt hij er heel snel achter dat dat lieve vogeltje een hele valse havik is met scherpe klauwen en een grote snavel. En die vent hier naast me mag er heel lief en aardig uitzien, en dat is hij voor mij ook, maar als hij nijdig is kun je beter op een afstand van meer dan vijftig meter blijven.”
Geert haalde zijn wenkbrauwen op. “Waarom specifiek die afstand?” “Dat is de effectieve dracht van mijn buks. Op vijftig meter schiet ik acht kogels binnen twee centimeter binnen 4 seconden. En het voordeel is: het ding is stil.”
Hij keek nu serieus. “Mensen, jullie zijn er nu prima mee weggekomen; maar jullie hebben op het randje geacteerd, besef dat héél goed.” Ik knikte. “Ik weet het een en ander van regelgeving over wapens, Geert. En ik weet een beetje over het recht op zelfverdediging en het proportionaliteitsprincipe.” Hij knikte. “Klopt, maar toch. Mijn baas weet dat ik nu hier zit. Heeft me opdracht gegeven om jullie te bedanken: bij deze. Maar hij heeft ook opdracht gegeven om jullie te waarschuwen. Waarvan acte.” Ik keek hem serieus aan. “Het eerste: graag gedaan, het tweede: voor kennisgeving aangenomen. En nu ga ik me aan het eten wijden, want een vrijgezel heeft natuurlijk een chronisch vitaminegebrek… Elke dag een blik Suzi Wan, daar word je niet gezonder van.”

Geert grinnikte. “Ik slaap op de kazerne, weet je nog? En ik moet zeggen dat de koks op Soesterberg écht wel hun best doen. Je zult daar weinig lui aantreffen met scheurbuik.” Tijdens het eten bleek dat Geert een goeie eter was: de stoofpot ging schoon op. “Dat was lekker, mensen… Eindelijk weer eens echt ‘draadjesvlees’ gegeten. Mijn moeder maakte dat vroeger nog wel eens, maar ja, daar woon ik niet meer. En om in het weekend uren in de keuken te staan, heb ik het geduld niet voor.”
Joline schudde het hoofd. “Dat hoeft ook helemaal niet. Als je een snelkookpan hebt, is het vlees binnen drie kwartier gaar, zonder snelkookpan duurt het anderhalf uur. En als je het in kleine stukjes snijdt, zelfs korter. Beetje bouillon er in, wat kruiden, een paprika en uien… Lekker laten stoven, af en toe roeren en ondertussen een goed boek lezen. Niet moeilijk, zelfs niet voor een onvrijwillig vrijgezel. Maar hoezo ‘onvrijwillig’ trouwens?” Geert keek haar aan. “Ik heb een relatie gehad. Vijf jaar lang. Toen ging ik dit werk doen, en was ik heel veel weg. Onregelmatige diensten, af en toe een paar weken in het buitenland, ’s nachts kan ik gebeld worden en dan moet ik binnen vijf minuten onderweg zijn… Daar kon mijn vriendin niet tegen. Zette me voor het blok. Of een andere baan zoeken, of ze zou weggaan. En een andere baan was voor mij geen optie. Ik hou van dit werk. De volgende dag vertrok ze.
Een jaar lang heb ik me in m’n werk begraven, en een paar weken geleden voor de eerste keer weer eens m’n ouwe stamkroeg opgezocht…” Hij zuchtte. “Je moet toch wát? In mijn beroep kom je weinig leuke dames tegen. En dames buiten defensie weten al helemaal niet wat wij doen. En áls ze het te horen krijgen, schrikken ze zich te pletter.” We lieten het onderwerp rusten; Joline ging met het toetje bezig.
Ik vroeg aan Geert wat Holtinge nu te wachten stond. “Oh, da’s heel simpel. Hij is in Frankrijk bij verstek al tot levenslang veroordeeld wegens moord op een jonge vrouw. Hij zit in ieder geval de komende vijftien jaar achter tralies. Mocht hij nog meer op z’n kerfstok hebben in Frankrijk dan komt daar ook nog een rechtszaak over en wordt de straf die hem dan wordt opgelegd, gewoon aan die vijftien jaar vastgeknoopt. Hij zit nu in een Maison Centrale, een gevangenis waar alleen de zwaarste criminelen terechtkomen.
Ik ben er eens een keer geweest en je wordt er niet vrolijk van. Overbevolkt, vaak vier gedetineerden op één cel, één keer per dag een half uurtje luchten in een kooi, en daarna weer op cel. Geen TV, geen radio, geen krant, compleet geisoleerd van de buitenwereld. Het eten is sober, mogelijkheden tot recreatie of educatie zeldzaam en vechtpartijen op cel aan de orde van de dag.
Ben je een lastige gevangene, ga je veertien dagen in de isoleercel. Geen luchten, geen werk, geen contact en vierentwintig uur per dag onder cameratoezicht. Nee, daarbij vergeleken zijn de Nederlandse gevangenissen uiterst prettige bungalowparken. En bovendien: men spreekt Frans. En Holtinge is die taal niet machtig, dus zit hij sowieso in een isolement.”

Joline kwam met het toetje aan, maar keek grimmig. “Goh, wat vervelend nou. Ik krijg bijna medelijden. Bijna. En nu: laten we het niet meer over die klootzak hebben; geniet van dit dessert.” De pudding had ze in drieën gesneden, voorzien van een warme chocoladesaus en een toefje slagroom. “Jij bent voortaan chef dessert, mevrouw… Dit is heerlijk!” Ik keek haar aan en ze glimlachte. “Jouw toetjes mogen er ook wel zijn, hoor Kees…”
Ik bedwong de neiging om een schunnige opmerking te maken; knipoogde alleen maar. Met het dessert op zei Geert: “Beste mensen, dank voor dit heerlijke eten. Ik ga richting Soesterberg. Morgen kan ik gelukkig uitslapen, want het was me het dagje weer wel.” Joline zei: “Oh nee, luitenant. Jij gaat op de bank zitten, want je krijgt nog een kop koffie van ons waar een paard de hik van krijgt. We laten je niet zó maar gaan, ben jij gek. Met zo’n copieuze maaltijd is de kans groot dat je achter het stuur in slaap valt, en dat wil ik niet.”
Geert grinnikte. “Ik kan wel merken dat je gewend bent om orders te geven aan luitenants. Hoe denkt je broer daar over?” Joline gooide haar hoofd in haar nek. “Poeh! Hoe hij erover denkt zal me een biet zijn… Als hij maar doet wat ik zeg!” En met een schuine blik op mij: “En ja, dat geldt ook voor voor sergeanten!” “Nou, je ziet wel wie hier de broek aan heeft,Geert.” Hij knikte. “Ja. Ik ga twijfelen aan mijn besluit om weer op vrijersvoeten te gaan. Zo alleen op een flat heeft ook z’n voordelen…” Al geinend dronken we koffie, tot Geert opstond. “Mensen, ik ga er nu écht vandoor. Dank voor het eten en de gezelligheid. Mochten jullie nog vragen hebben, kun je me op dit nummer bereiken.”
Joline keek hem aan. “En voor jou geldt: als je weer eens op Eindhoven landt en honger hebt: bel op. Als we er zijn ben je altijd welkom.” Ik knikte. “Mee eens.” “Dank jullie wel.” Hij legde een visitekaartje op tafel. Even later zwaaiden we hem vanaf het balkon uit.

Toen zijn auto verdwenen was, draaide Joline zich naar me om. “Zo. Einde hoofstuk motormuis. Die is de komende 15 jaar opgeborgen in de petoet. En daar ben ik héél blij mee. Nu voel ik me pas echt verlost van die hufter.” We liepen naar binnen en in de hal sloeg ze haar armen om me heen. “En dat allemaal dankzij mijn ridder.” Ik zag een spottend lachje op haar gezicht. “Waar denk jij aan, Joline Boogers?” Het lachje werd breder. “Tja… als tegenprestatie mijn maagdelijkheid opofferen aan mijn ridder… daar is het nu wat te laat voor.” Ik keek bestraffend. “In andere culturen word je daarvoor gestenigd, mevrouw. Maar goed, ik ben de beroerdste niet; je kunt je schuld afkopen door me vanavond schandalig te verwennen.” Joline giechelde. “Dan hou ik toch gewoon m’n panty aan? Dan beeld je je maar in dat dat mijn maagdenvlies is.” “Jaja… En ik drie dagen lang met een pijnlijke paal rondhobbelen. ‘Kees, wat loop je moeilijk?’ ‘Ja, ik heb eergisteren Joline ontmaagd…’ Nee dank u.”
Ze schoot in de lach. “Ach ach ach… wat heb je het weer moeilijk…” Ze keek op de klok. “Nou, we hebben nog even voordat het bedtijd is. Als jij nou eens de was uit de machine haalt en ophangt, dan zoek ik nieuwe was uit en gooi die er in. Er liggen nog een paar overhemden die gestreken moeten worden…” We verdeelden de taken en waren even later lekker aan het werk. Ik ging strijken en telkens wanneer Joline achter me langs liep, voelde ik haar hand over mijn billen. Ze was duidelijk wat van plan.

Om half negen schonk ik een glas wijn voor ons beiden in. Joline verdween in de slaapkamer om er even later uit te komen. Ze had haar broek omgeruild voor een kort rokje en haar trui voor een wit-transparante blouse. Ze kwam tegen me aan zitten. “Wauw… Wat zie jij er weer appetijtelijk uit, dame. Ik ga je opvreten.”
Ze giechelde. “We hebben een overwinning te vieren, Kees. En je weet dat ik de gelegenheid voor een feestje nooit voorbij laat gaan…” Ze kroop dichter tegen me aan, haar mond bij mijn oor. Eén hand voelde ik tussen mijn benen: ze begon zachtjes mijn paal te kneden. “Weet je dat ik nu vreselijk geil ben?”

”Hmmm… ik begin een vermoeden te krijgen waar dit op uit gaat draaien, mevrouw Boogers. U bent uw collega grofstoffelijk aan het verleiden.” Ze likte mijn oorlelletje. “Ja. En daar schaam ik me niet voor. Die collega oefent een behoorlijke aantrekkingskracht op me uit. Ik wil hem.” Haar ene hand gleed over mijn borst, de andere voelde tussen mijn benen, haar tong draaide rondjes in mijn oor en haar benen trok ze op tot onder mijn kin en spreidde ze toen schaamteloos. Ik zag een klein, nat plekje in haar slipje en ik rook haar ook.
Joline zei heel zachtjes: “Volgens mij voel ik iets in actie komen. En dat bevalt me wel!” Ze kneep nu wat harder om mijn paal. “Die ga ik eens aan een nader onderzoek onderwerpen.” Ze voegde de daad bij het woord. “Hmmm…. Dat voelt als een lekker toetje. Maar niet hier. Ze stond op, trok me overeind en mee naar de slaapkamer. Er lag een plastic zeil op bed. “Uitkleden jij. Daarna op je rug op bed gaan liggen. Jolientje gaat jou eens onderzoeken en verwennen. Heb je wel verdiend.”

Ze had pretlichtjes in haar ogen. Ik gehoorzaamde haar en lag even later naakt op bed. Ze ging op me zitten en gleed toen langzaam en heel sensueel omlaag, tot haar mond bij de mijne was. Ze stak haar tong uit en likte mijn lippen, daarna drong ze mijn mond in. Haar heupen draaiden tegen me aan. Na een lange, natte tongzoen fluisterde ik: “U bent wel een hele verleidelijke collega, hoor…”
Ze keek me even aan. “Dat is de bedoeling ook… Want ik ga hele ondeugende dingen doen, die ik met andere collega’s niet zal doen. Maar hier kan dat!” Terwijl ze het zei, spreidde ze haar benen en pakte mijn hand. “Kom! Voel tussen mijn benen, lekker over mijn rokje heen! Dat is een heerlijk gevoel… Jouw hand over die zachte stof…”
Ze keek me aan. “Ik ga over je heenplassen… Ik moet héél nodig, want ik heb al vier grote glazen water op… Ik sta op springen!” Ik betastte haar slipje, keek haar aan en zei: “Doe het! Lekker onbeschaamd plassen in je slipje, in je panty, in je rokje… Laat me het voelen Joline!”
“Haal je hand daar dan weg… Zo kan ik het niet…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik wil je lekker nat voelen worden. De eerste druppeltjes in je slipje voelen en dan de straal tegen mijn hand aan…”
Joline kreunde. Ik voelde haar onderlichaam verstarren en fluisterde in haar oor: “Lekker nat worden, meisje… Laat het maar lopen… Geef het maar… Ik wil je lekker nat voelen worden…” Haar slipje werd vochtig en ik voelde de eerste druppeltjes langs haar benen lopen.
“Lekker?” Ze knikte langzaam en geconcentreerd. Ik trok mijn hand weg en ze haalde diep adem. Op dat moment sloeg ik tegen haar poesje. Ze schrok, ontspande en toen liet ze het lopen: een warme vloed spoelde over mijn benen en Joline schokte en kreunde. Ik greep weer tussen haar benen.
“Spreid je mooie geile benen! Ik wil je voelen!” Ze trok haar benen op, zodat ze op haar knieën lag. Ze plaste niet meer; ik voelde de spanning in haar buik. “Draai je om! Ik wil je zien plassen, geil meisje! Je bent nog lang niet leeg…”
Ze draaide zich om en nu keek ik tegen haar druipende slipje aan. “Sla me! Sla me op mijn geile, natte poesje…Vertel mij wat ik moet doen!” Ik gaf eerste een tik op haar beide billen en toen tussen haar benen. “Plas over me heen! En pijp me! Ik wil jouw geile vocht, jij krijgt het mijne! En als je niet plast, krijg je straf…”
Ik likte over haar natte sipje en proef haar vocht. Het was een beetje zoutig. Een iets andere smaak dan haar geil. Maar er kwam nog niets. Ik sloeg mijn handen om haar heen en duwde tegen haar blaas. Een gesmoord gekreun was haar reactie. “Moet ik je even helpen?”
Ik liet haar buik los en begon haar kutje intensief te strelen. Op en neer, vanaf haar klitje tot haar sterretje. Ik trok haar slipje en panty omlaag en begon haar te likken en te vingeren. Mijn tong in haar kut, natte vingers over haar klitje. Joline spande haar spieren aan, tegen dat ze tegen een orgasme aanzat.
“Ohhh…. Kees! Zo meteen komt alles tegelijk… Stop! Stop alsjeblieft, anders…”
Te laat. Haar orgasme overviel haar en ze spoot haar geil over me heen. Ik duwde twee vingers diep in haar poesje en zocht haar G-spot. Eenmaal gevonden begon ik die intensief te strelen.
Joline gilde. “KEES!!! Wat doe je met me?? LEKKER!! Niet stoppen, niet stoppen, niet stoppen!!! Blijf me vingeren, dit is zo geil!” Ze schokte en haar vocht kwam met golven uit haar poesje. Zoetig. Na een minuut of drie werd ze rustiger. Langzaam trok ik mijn vingers uit haar. Ze pakte mijn hand en likte mijn vingers af. Toen draaide ze zich om, trok haar panty en slipje op en haar rokje omlaag.
“Schat…. Wat heb jij me laten genieten! Ik was compleet in een andere wereld…” Ze kuste me. “En nu jij… Wat kan ik voor jou doen?” Ik keek haar aan. “Lekker doorgaan waar je mee begon…” Ze wreef weer met haar heupen over me heen en ik voelde hoe nat ze was. “Lekker klaarkomen, Kees… Lekker tegen mij natte….”

Ze stokte en hijgde toen: “Het komt Kees! Ik kan er niets aan doen… Moet plassen!” Ik trok haar tegen me aan. “Toe maar… Ik vind het lekker als je zo nat wordt…” Een warme stroom gleed over me heen en Joline liet zich helemaal leeglopen.
Ik voelde hoe haar vocht over me heen stroomde en genoot ervan. Ze keek me aan. “Nu jij! Maak me nóg natter… Hoe wil jij…?”
"Ik wil lekker tussen je benen liggen! Jou kletsnatte rokje over me heen, je geile slipje ruiken en proeven, je benen strelen en in jouw mond klaarkomen!” Ze glimlachte en draaide zich om. Voordat ze mijn paal in haar mond nam zei ze: “Ik geloof niet dat ik dat erg vind, collega…”
Toen voelde ik haar warme, natte mond om mijn paal en haar tong dansend over mijn eikel. Ik duwde mijn hoofd tegen haar kletsnatte slipje en snoof. Haar geur maakte me gek en het duurde niet lang of…
“Kom maar lekker, Kees!” Joline had mijn paal even losgelaten en kneep er in. “Ik wil het hebben! Allemaal!” Ik likte over haar slipje, zij likte mijn paal en ik kwam klaar! En niet zomaar: harde stralen stoot ik in haar warme, natte mond en tegelijk voelde ik Joline ook weer klaarkomen.
Hijgend lagen we zo een paar minuten tegen elkaar: zij likte zachtjes mijn paal schoon, ik streelde zachtjes tussen haar benen. Toen ik voelde dat ze overeind wilde komen liet ik haar los en eenmaal naast me bekeek ik haar. Haar haren door de war, haar kleding kletsnat, een natte, geile vrouw. Met schitterende ogen.

“Kus me, Kees. Kus je geile meisje en zeg wat je ervan vond.” Ik trok haar naar me toe. “Lieverd, elke keer is het heerlijk om met je te vrijen. Maar deze keer hebben we elkaars wensen heerlijk laten uitkomen. Je bent mijn lieve geile meisje. En je mag steeds weer met dit soort wensen komen… Ik zal ze met genoegen vervullen!” Ze omarmde me. “En dat geldt ook voor jou. Je bent een heerlijke geile minnaar die me heerlijk laat genieten. Dank je wel, Kees.” Een lange tongzoen volgde.
“En nu weer even nuchter, lieverd… Het bed even opruimen, dan lekker douchen en slapen. Morgenochtend moet je om vijf voor acht naar de andere kant van de snelweg bellen…” Een kwartier later lagen we, fris gewassen naast elkaar in bed en gaf Joline me welterusten-knuffel. “Ik vraag me af hoeveel mensen in Nederland op deze manier sex met elkaar hebben, schat…”
Ik bromde: “Het zal me en biet zijn. Jij en ik vinden het fijn. Wat de rest ervan denkt, mogen ze lekker zelf weten. ‘Honi soit qui mal y pense’ zoals men ooit aan het Engelse hof gezegd schijnt te hebben. In modern Nederlands vertaalt: ‘Boejuh!’” Joline giechelde. “What happens in the bedroom, stays in the bedroom.”
“Precies. En nu lekker slapen; morgen om 07:55 ga ik de firma Damen eens vertellen wie ze wel en wie ze niet op snoepreisje moeten sturen... Welterusten, schat.” “Slaap lekker, ridder van me.”
En even later bootste ik de bromstem van Balou na.
“Als je moet plassen, Jolientje, dan nu weer gewoon op de WC hé?”
Een zucht klonk naast me. “Balou, als jij ooit uit de school klapt, vil ik je levend, héél langzaam en met een héél bot mesje, begrepen?”
Hier had de beer duidelijk niet van terug; hij hulde zich de rest van de nacht in mokkend stilzwijgen.