Drie kwartier later reed ik de auto de garagebox in. Joline lag nog steeds te slapen. “Goede avond schoonheid… This is your wake up call…” Ik schudde haar zachtjes aan haar schouder. Langzaam werd ze wakker. “Zijn we er al?” “Yep… Jij was écht onder zeil, dame. Even wakker worden nu, want ik ga je niet naar boven dragen. Moet je op eigen kracht doen.” Ze rekte zich uit en keek me aan. “Ik hoop dat ik vanavond wakker kan blijven, Kees.” Ik grinnikte. “Na mijn copieuze maaltijd zal ik je kop koffie geven waarna je de hele avond rechtop in je stoel zit. En nu: kom op.”

Eenmaal boven begon ik me met het eten te bemoeien; Joline ging even douchen. “Even wakker worden. En me omkleden, want de lucht van diesel zit in m’n kleren.” We hadden het menu simpel gehouden: ardenner ham met meloen vooraf, gebakken aardappeltjes, spinazie, worteltjes en een klein biefstukje. Als toetje vanille-ijs met naar keuze Bailey’s of warme chocoladesaus.
Joline kwam even later de kamer in en ik floot. Ze had haar haren losgemaakt, uitgekamd en met een simpele klem achter op haar hoofd vastgezet. Ze had een lange witte broek aan, pumps en een mooie rode blouse met een zwart hemdje er onder. “Schat, je ziet er weer fantastisch uit. Dit maakt mij wakker…” Ze gniffelde. “Jaja… dat zal ik eens controleren.”
Ze streelde even over mijn broek en keek triomfantelijk. “Dacht ik het niet… Om in stijl te blijven mag jij je snel douchen en je dan omkleden in spijkerbroek en lumberjackshirt. Daar kan ik van genieten. En dat ga ik ook doen ook!” Ze had het al op bed klaargelegd.
Na een snelle douche kleedde ik me aan en liep de kamer in, verwelkomd door een laag fluitje van Joline. We omhelsden elkaar en ik hoorde: “Schat, als we vanavond geen bezoek hadden verwacht, had ik je nú al mee naar bed gesleurd om je te misbruiken voor mijn eigen genot. Nu moeten we daar nog even mee wachten…”
“Wachten kan ook heel veelbelovend zijn… Stiekem naar je mooie lange benen kijken als je ze over elkaar slaat…” “Ophouden Kees, anders moet ik een ander slipje aantrekken.” Ze giechelde. “En jij moet je bezemsteel in toom houden. Ik voel ‘m!”
“Ja, én? Ik denk niet dat ons bezoek zó dicht tegen me aanstaat als jij nu, schoonheid. Zij zullen hem niet voelen.” Joline trok een gezicht, maakte zich los en zei: “Kom, we gaan ons nog even aan het eten wijden. Al was het alleen maar om onze hormoonhuishouding weer te normaliseren.” Ze liep de keuken in. Ik liep haar achterna en streelde haar billen. “Kéés… Niet doen! Als je hiermee doorgaat…” “Ja, wat dan?” Ik keek haar aan terwijl ik mijn handen naar haar heupen verplaatste.
Ze kleurde. “Dan sta ik over een paar seconden te soppen in m’n slipje.” Ze tikte op mijn neus. “Vanavond, lover. Vanavond ben je van mij en mag je me overal betasten. En ik jou… Maar nu: klaarmaken voor ons bezoek!” Langzaam liet ik mijn handen langs haar benen omlaag glijden. “Ik verlang naar je, Joline…” Ze keek om, maar hield een houten spatel omhoog. “Ik ook naar jou Kees, maar nog één poging om tussen mijn benen te komen en je krijgt een tik waar het erg pijn doet!” “Dan bel ik zuster Melissa wel…” Ze grinnikte. “Er zijn au-plaatsen waar de zuster geen kusjes op geeft, denk daar aan!”

We lieten elkaar verder met rust: Joline bekommerde zich verder om het eten en ik maakte de woonkamer klaar en ruimde de laatste rommeltjes nog even op. Om zes uur exact ging de bel en even later maakten we kennis met de moeder van Angelique. “Gien Jacobs”, stelde ze zich voor. Hetzelfde postuur als Angelique: klein en tenger. Een lief gezicht en opmerkzame ogen. Angelique had haar ‘simple black dress’ aan, Henry had zijn gebruikelijke spijkerbroek ingewisseld voor een kostuum. Gien had een mooie groene jurk aan.

“Welkom alle drie! Zoek een lekkere zitplaats uit en geniet ervan…” “Mag ik eerst even van het uitzicht genieten, meneer Jonkman? An had gezegd dat dat ook ‘s avonds de moeite waard is.” Ik keek Gien aan. “Zoals ik vanochtend al tegen een matroos van de firma Damen zei: ‘meneer Jonkman’ wordt alleen gebruikt als ik op m’n donder krijg, Gien. Tijdens andere gelegenheden prefereer ik gewoon ‘Kees’. En genieten van het uitzicht mag altijd.”
Joline ginnegapte. “Jullie begrijpen dat ik hem nogal vaak met ‘meneer Jonkman’ aanspreek…” Gien zei droogjes: “Als ik hem zo zie en wat ik van hem gehoord heb, begrijp ik dat helemaal, Joline…”
Ik keek Henry aan. “Er wordt weer een meidenfront gevormd. Ga je mee, dan gaan wij ons heil zoeken bij snackbar ‘kleffe Hennie’ een paar straten verder.”
Henry schudde zijn hoofd. “Gaan we niet doen, Kees. Iemand moet alle sterke verhalen die de dames ongetwijfeld gaan vertellen, ontkrachten of in de juiste context kunnen zetten.” “Hmm… daar zeg je zo wat. Pech voor kleffe Hennie. Gien, doe je jas maar even aan, want het waait hierboven altijd meer dan beneden. Dan zal ik je wegwijs maken in het uitzicht.”

Even later stonden we buiten. Ik wees de diverse markante punten aan die je zelfs in het donker vanaf het balkon kon zien. “Wat woon jij hier prachtig, Kees.” Ik keek haar aan. “Gien, vergis je niet: een jaar geleden was dit een ruïne bovenop een appartementencomplex. Anders had ik me het niet kunnen veroorloven.
En by the way: WIJ wonen hier prachtig. Joline woont hier ook. ’t Is nu net zo goed haar huis als het mijne. Nou ja, nog niet formeel; we hebben geen samenlevingscontract in welke vorm dan ook, maar…” “Wat niet is kan nog komen”, vulde ze aan. “GAAT komen. Daar zijn we zeker van.”

We praatten nog even verder tot ik de kookwekker hoorde. “Sorry… de plicht roept!” Even later zaten we rond de keuken op de barkrukken te eten en te kletsen. Goed om te zien dat Gien genoot en Henry lekker los kwam.

Joline keek Angelique op een gegeven moment aan. “An, op het gevaar af dat ik me met m’n eigen zaken moet gaat bemoeien… Hoe heb jij die piraat van je nou aan de haak geslagen?” Angelique keek even naar Henry en gniffelde. Hij lachte terug. “Vertel maar hoor. Voor deze twee hebben we weinig geheimen.”
An knikte. “Klopt. Mijn piraat was wat moeilijk te vangen. Had dezelfde hoeveelheid empathie als een dieselaggragaat.
Na ons etentje namen we wat moeizaam afscheid en toen heb ik daarna wat hardere middelen ingezet: Ik ben twee dagen later ’s avonds naar zijn huis gegaan en heb aangebeld…” Henry vulde droog aan: “Ik schrok me rot. Ik was bezig met wat kluswerk, dan wordt er gebeld en denk je ‘een of andere flut-enquete of iemand die de weg kwijt is, verdorie…’ En dan doe je open en sta je, naar zweet stinkend in een ouwe spijkerbroek en T-shirt, tegenover de vrouw waar je smoorverliefd op bent…”
Angelique ging verder. “Om een lang verhaal kort te maken: tijdens de koffie vroeg ik hem waarom hij zo raar afscheid nam na ons etentje. Er kwam een heleboel gestotter, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat hij doodsbenauwd was geweest om iets verkeerds te doen.” Inwendig grinnikte ik. De juiste diagnose gesteld.

Henry ging verder. “Daarna zei mevrouw doodleuk: “Definieer ‘iets verkeerds’. En voordat ik het wist ging ze op mijn schoot zitten en zoenen… De rest is historie.” “Helemaal niet, Henry”, zei Angelique, “wij zijn nog lang geen historie. Het begint pas, denk daar goed aan!”
Ze trok hem naar zich toe en zoende hem even. “Hmmm… dit komt mij bekend voor, An. Die techneuten schijnen stuk voor stuk héél voorzichtig te zijn met dames… Ik moest die van mij ook nogal krachtig overreden…” Joline keek me aan en ik zei: “Tja, schat, weet je wat het is? Op een machine zit een ‘aan of uit-schakelaar’. Da’s voor de veiligheid. Stel dat die machine iets doet wat je niet wil, dan zet je hem uit, gaat het ding repareren of bijstellen en daarna kan je ‘m weer aanzetten. Die schakelaar mist bij vrouwen, en daarom zijn wij technici er wat huiverig voor…”

Gien begon te lachen. “Kan ik me voorstellen. Je geliefde knock-out slaan en haar daarna met een defibrillator weer tot leven wekken… Het zal je niet in dank worden afgenomen, zal ik maar zeggen.” Joline bromde: “Als jij het lef hebt om mijn uit-knop te willen bedienen, Kees Jonkman, ga je wat beleven!”
Ik keek naar Henry. “Dat bedoel ik nou. Machines spreken je niet tegen. En kopen geen schoenen.” Hij schudde zijn hoofd. “Je vergeet iets belangrijks, Kees. Machines zoenen niet. En ik heb vorige week voor het eerst in m’n leven gemerkt dat dat toch wel een prettige bijkomstigheid in het leven is.”
Gien begon te lachen. “Ja, dat heb ik gemerkt…” Angelique bloosde. “Wij zaten twee dagen later bij ons thuis lekker op de bank te zoenen, gaat plotseling de deur open en staat moeder in de kamer. Haar werk was twee uur eerder klaar. Ze schrok zich kapot!” “Ja, vindt je het gek als je enige dochter op de bank zit te knuffelen met een wildvreemde kerel…”
Ze lachte even. “Maar na twee minuten was hij welkom en hebben we nog een leuke avond gehad.” Henry grinnikte. “En daar ben ik het helemaal mee eens. Het is best prettig als je aanstaande schoonmoeder tegen je zegt: ‘Als jullie willen zoenen, dan zoen je. Of ik er nou bij ben of niet. Genoeg schijnheilig gedoe. én de gevolgen daarvan, gezien in dit dorp.’ Nou, daar hebben we toen op gepaste wijze gebruik van gemaakt…”
Angelique giebelde. “Hoewel deze piraat hier nog best verlegen was… Maar ik heb ‘m kunnen overtuigen!” Ze trok Henry naar zich toe en kuste hem.

“Dan hebben wij een beetje roet in het eten gegooid, Gien…” Joline vertelde over het incidentje op de parkeerplaats. “Na deze jongelui vijf minuten geobserveerd te hebben, begonnen we toch wel héél veel trek in koffie te krijgen… Toen ben ik maar uit de auto gestapt en ze vriendelijk maar dringend geadviseerd om tongzoenen te bewaren voor buiten de werktijden. Kees was wat lomper: die wilde meteen een dreun op de claxon geven. Dat heb ik gelukkig weten te voorkomen.”
Henry grinnikte. “Ja, dat was jammer. Ik begon juist een beetje op stoom te komen.” “Je komt maar ergens anders op stoom, piraat.” Joline keek Henry grinnikend aan. “Maar niet meer voor de deur van DT en al helemaal niet met mijn personeel. Kijk, als je nou met een receptioniste stond te zoenen… Ach, nou ja, dat is niet zo’n ramp. Maar met de juridisch medewerker van een gerenommeerd bedrijf… Heb je enig benul hoeveel die per uur verdienen?”
Henry grinnikte. “Nou ja, als jij staat te zoenen in de baas z’n tijd, weet ik niet of de term ‘verdienen’ wel op z’n plaats is, lieve schat…” Angelique mopperde: “Lomperik...”

Na het eten, had ik bij de afwasmachine even een onderonsje met Joline. En tijdens de koffie begon Joline er over. “Gien… op het gevaar af dat ik bemoeizuchtig wil overkomen: hoe betaal jij het best wel forse collegegeld voor An?” Ze keek wat somber. “Het hele jaar sparen en hopen dat het genoeg is. En als het niet genoeg is: meer werken. ’s Avonds kantoren schoonmaken en zo…” “Hoeveel slaap krijg je dan in vredesnaam? Per dag?” Ze zat even te rekenen. “Meestal van een uur of elf ‘s avonds tot de volgende morgen half zeven. Dan moet ik er uit, want overdag werk ik van acht tot vier uur ’s middags als administratief medewerkster bij een belastingconsulent. Maar gelukkig kan ik in de weekenden uitrusten; van vrijdagavond tot maandagochtend heb ik vrij!”
“Hmm… En hoe lang hou je dat al vol?” Ik keek serieus bezorgd. “Momenteel ruim vier jaar, Kees. Sinds dat Angelique naar de universiteit ging. ’t Is niet alleen het collegegeld, maar ook de boeken kosten een godsvermogen… Gelukkig heeft mijn lieve dochter nooit een hekel aan werken gehad; op de middelbare school had ze altjd wel ergens een baantje: in de supermarkt of iets anders. En tot haar werk als receptioniste werkte ze op de zaterdag bij een fruitteler.”
Ik keek Joline aan. “Het wordt tijd dat wij Theo eens achter zijn vodden gaan zitten. Angelique heeft nu een vast contract, is formeel aangesteld als juridisch medewerker… Dan mag meneer de werkgever best een stukje bijdragen aan de studie van een van zijn medewerksters. Gien, wij geven geen garantie, maar Theo kennende… Het bespaart hem dure directie-uren en hij hoeft geen juridisch geneuzel meer door te akkeren. En jij kan het wat rustiger aan doen.”
Het was even stil. Gien stond op. “Ook al zou het helemaal niet lukken: het feit dat jullie hieraan denken maakt mij héél erg blij.” Ze gaf Joline een warme knuffel en mij een hand. Daarna deden Angelique en Henry het dunnetjes over. “Maar… Joline: waarom?” Ze antwoordde simpel: “Kees en ik hebben allebei thuis geleerd dat ‘geluk’ en ‘welvaart’ niks betekenen als je het niet wilt delen. Dat is ons met de paplepel ingegoten. Zonder dat onze ouders elkaar kenden. Zonder dat wij elkaar kenden.
Wij kennen An als een hele slimme meid die keihard werkt. Een lieve meid. En we kennen jou nu ook: An heeft het duidelijk niet van een vreemde. Dáárom.” Het was even stil. Angelique zocht steun bij Henry, Gien zat met rode ogen voor zich uit te staren.

De stilte werd beklemmend, dus ik stond op, liep naar de muziek-installatie en zette Bach op: ‘Das Wohltemperierte Klavier’. Ik wenkte Joline met m’n ogen en we liepen even de slaapkamer in en deden de deur achter ons dicht. “Laat ze even onder elkaar zijn. Twee minuten. Even bijkomen. Henry kan goed relativeren; hem kennende is hij daar nu al mee bezig.” Joline keek me aan. “Dan gaan wij heel even met elkaar bezig…” Ze had pretlichtjes in haar ogen. “Leonardo…” Ze sloeg haar armen om mijn nek en kuste me zachtjes. Toen keek ze me aan. “Dit geeft een stuk beter gevoel dan iemand met een buks onder schot houden, nietwaar?” Ik knikte. “Kom, we gaan weer naar binnen. Tijd voor iets anders dan koffie.”

We liepen de huiskamer weer in. “We dachten dat jullie liever even onder elkaar wilden zijn…”, zei Joline eenvoudig. Angelique knikte en lachte voorzichtig. “Hadden we ook even nodig. Dank je wel. Mag ik even van de keuken gebruik maken? Even m’n gezicht afspoelen.” Ik grinnikte. “Neem je dan meteen die fles wijn mee die daar staat? Dan maken we die open.” De rest van de avond verliep heerlijk ontspannen en om kwart voor elf namen Gien, Angelique en Henry afscheid. “Rij voorzichtig Henry. Kostbare lading en zo…”

Toen ze weg waren gereden ruimden we samen de afwas in de machine en toen zei Joline: “Heerlijk, zo’n avond waarin je mensen gewoon kan laten merken dat je ze waardeert…” Ik stond achter haar toen ze dat zei en pakte haar om haar middel. “Ja. Helemaal mee eens. En ze verdienen het ook.” Ze draaide zich om. “Jij verdient het ook, Kees. Maar jou ‘waardeer’ ik niet, van jou houd ik.” Ze kuste me weer. Haar tong gleed tussen mijn lippen.
“Ik ben nu vreselijk geil…Wil je… lekker vrijen met je eigen blonde feeks uit Gorinchem? Laat is het toch al, het maakt nu niet meer uit of we nú gaan slapen of over een uur…Ik heb al wat voorbereidingen getroffen op bed…” “Of over drie uur, liefje.” Joline keek me spottend aan. “Bluffer. Bovendien heb ik nu geen trek in een lang voorspel.” Ze drukte zich tegen me aan en wiebelde met haar heupen. “Ik wil je nú, meneer.” Ze draaide zich om, duwde haar billen tegen me aan en keek om. “Néém me, Kees! Nú!”

Ze trok me naar de slaapkamer, deed haar schoentjes uit en trok haar broek en blouse uit. Ondertussen kleedde ik me ook snel uit en toen ik me omdraaide was Joline al op bed gaan liggen. Het zwarte hemdje onder haar blouse bleek een satijnen onderjurkje te zijn en ze droeg nylons, geen panty. En geen slipje. Ze keek me aan en streelde zichzelf. “Kees… Neem het over! Streel me, vinger me, lik me… ik wil klaar komen! Zo snel mogelijk!”
Toen ik naast haar kwam liggen pakte ze mijn hand en legde die tussen haar benen. “Dáár moet je zijn!” Haar poesje was al vochtig en ik streelde tussen haar lipjes. “Dieper…” kreunde Joline in mijn oor. Ik gleed met twee vingers langzaam in haar poesje en met mijn duim masseerde ik haar clit. Ze hief haar heupen op en begon tegen mijn hand aan te rijden.
“Harder… harder en dieper! Maak me klaar!!” “Lekkere geile vrouw… Heb je het zo hard nodig? Ze knikte, haar ogen dicht. “JA! Lekker klaarkomen, lekker nat worden en dan jouw harde paal diep in me… Voelen hoe je me neukt, diep in mijn geile natte kut…” Ze sperde haar ogen open. “Ik kom, Kees… Jaaaahhhh…. Dieper met die heerlijke vingers van je…”
Met mijn andere hand kneep ik kort in een van haar tepels. Ze keek me aan. “Nog eens… Hárder!” Ik begon haar te zoenen, mijn tong drong diep ik haar mond en de hare verwelkomde me. Zo kon ze niets zien. En wéér kneep ik in een tepel, en tegelijk duwde ik mijn vingers zo diep mogelijk in haar nu kletsnatte kut en wreef hard over haar clit. “KEES!!! Oh…. Lekker!!… Niet stoppen, niet stoppen, niet stoppen…” Ze spreidde haar lange benen zo ver mogelijk, zodat ik haar diep kon vingeren.
En toen kwam ze pas écht klaar: ze tilde haar heupen op en kreunde: “Het komt, Kees… Het kó...” Plotseling spoot ze hard uit haar poesje: de geur van haar geil vulde de kamer. Even later ontspande Joline enigszins. “Blijf in me met je vingers… Zó lekker… Zachtjes vingeren en strelen…” Ze opende haar ogen. “En jij? Sta jij niet op springen?” Ik knikte. “Jawel schat… Maar het was zó opwindend om jou zo te zien genieten…”
Ze kuste me zachtjes. “Dank je wel… En nu jij! Ik wil je diep in me hebben!” Ze draaide zich om en ging op haar knieën zitten. “Neuk me, Kees! Op z’n hondjes, lekker diep en hard. Neem me… Spuit me vol met je geile zaad! Ik wil het in me voelen spuiten!” Ik streelde haar billen, maar Joline was het daar niet mee eens. “Kéés! Kom in me! Hard! Pomp die heerlijke paal van je in één keer er in…”
Ik pakte haar bij haar heupen, en duwde mijn paal hard in haar kletsnatte grot. Joline gooide haar hoofd in haar nek en gilde! “JAAHH!!! Lekker hard! Neuk me, Kees! Spuit het allemaal in mijn geile, natte kutje…” Ze kreunde hard toen ik langzaam uit haar ging. “Wil je me nog een keer diep in je, geil meisje?”
Joline keek om en keek me aan. “Neuk me!” Ze kromde haar rug en spreidde haar benen zo ver mogelijk. Ik trok haar in één keer tegen me aan en voelde haar baarmoedermond. “AUW!!!... Oh, zo geil… Neuk me diep Kees! Ik wil je zo diep mogelijk in me!” Ik hield het niet meer. Hard duwde ik Joline van me af en harder trok ik haar naar me toe. Ze kreunde onophoudelijk.
Toen ik weer bijna uit haar poesje was, spoot ze haar geil met kracht langs m’n paal. En weer ging ik diep in haar. Nu spande ze haar spieren aan en ik voelde elk plooitje in haar warme, natte poesje over mijn paal heenwrijven. Dat was teveel voor me: ik trok haar zo ver mogelijk tegen me aan en kwam hard klaar: ik voelde tijdens het klaarkomen haar baarmoedermond. Joline hijgde toen ze het voelde. “Spuit maar lekker, Kees! Lekker diep in me spuiten.. Geef me al je zaadjes maar…”

Een paar minuten later waren we weer een beetje bij onze positieven gekomen. Loom lagen we naast elkaar. Joline sloeg een arm om me heen en keek me ondeugend aan. “Zo. Het is nu…23:17. Je hebt nog bijna twee uur en drie kwartier te gaan, vriendje van me…” Ze kuste me zachtjes.”Maar omdat je braaf bent geweest krijg je gratie en mag je gaan douchen en slapen.” Ik wiste denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd. “U ben te goed voor deze wereld, Freule…” Een kwartier later lagen we onder het dekbed met het licht uit. “Kees…” “Yes, beauty?” “Wil je…” Het was even stil. “Wil je me een keertje vastbinden? En me dan …” Ik rolde naar haar toe. “Wil je dat écht?” Ik zag haar in het weinige licht knikken. “Ik heb daar wel eens over gefantaseerd, deze weken. Helemaal vastgebonden liggen, wijdbeens, een blinddoek om en een prop in m’n mond en heerlijk door jou verwend worden. Geen SM, maar het allemaal lijdzaam ondergaan… Dat lijkt me heerlijk!” Ze kwam tegen me aanliggen en ik hoorde haar zachtjes giechelen. “Volgens mij vind jij het ook wel opwindend… Ik voel ten minste iets groeien.” Ik kuste haar. “Lieverd, als jij dat wilt, gaan we dat een keertje doen. En als het bevalt…” “… dan doen we het vaker!”
Haar mond was vlak bij mijn oor. “Dan zal ik me héél sexy aankleden. Speciaal voor jou! Lekker… En nu, piraatje van me, gaan we lekker slapen, goed?” Ik gromde. “Wat ben je ook een heks. Me eerst lekker maken en opwinden en dan doodleuk zeggen dat we gaan slapen.” Ze lachte zachtjes. “Vooruit, je mag tegen mijn slaapverwekkende rug liggen. Om te zorgen dat je snel in slaap valt…”