Ik vond het in de eerste instantie best grappig om na al die jaren via LinkedIn weer in contact te komen met Marijke, een oud klasgenoot. In eerste instantie was ik overigens wel een beetje verbaasd vanwege de manier waarop zij mij benaderde; het had iets van “ons-kent-ons” en om die reden kwam het op mij wat ongepast en krampachtig over. Een echte vriendin was het namelijk nooit geweest, al hadden wij samen wel iets bijzonders meegemaakt.

Na wat over en weer chatten begreep ik al snel waar het Marijke om te doen was: Haar beste vriendin, Marie-Therese, ging na een half leven van reizen en het werken bij Artsen zonder Grenzen eindelijk trouwen. Marijke was ceremoniemeester en wilde een uitgebreide offerte voor zowel de catering voor de lunch op de trouwlocatie, als de hapjes voor het vrijgezellenfeest.

Ik maakte een inwendig vreugdedansje achter mijn laptop, want als beginnend zelfstandig cateraar kon ik een opdracht als deze meer dan goed gebruiken. Het zou niet alleen qua omzet een knaller zijn met zoveel gasten, het was ook een uitgelezen kans om mij in dergelijke kringen zakelijk te kunnen profileren.
Ik schikte mij daarom dan ook geheel naar de wens van Marijke: haar verzoek om overmorgen al bij haar thuis te komen met een ‘diversiteit aan proeverijen’, prachtig gepresenteerd op mooie schalen, zodat zij, haar man, het bruidspaar in spé en nog een drietal “ vriendinnetjes” uitgebreid zouden kunnen proeven.

Vanzelfsprekend rekende ik hier niets voor, gespitst als ik erop was deze klus koste wat kost binnen te willen slepen.

‘Zie het maar als een levende offerte met de ultieme oud-klasgenoten korting’, zo typte ik mijn antwoord terug, een beetje in de stijl waarop zij mij had benaderd. Marijke reageerde hier echter niet meer op en meteen had ik spijt van deze domme onnodige opmerking. Het was ten slotte gewoon een potentiële klant ook al kende ik haar van vroeger.

Ik klapte mijn laptop dicht, wreef over mijn slapen en slaakte een diepe zucht bij de gedachte aan mijn moeder die overmorgen vierenzeventig zou worden. Zoals het er nu naar uitzag zou ik voor het eerst in mijn leven dus niet bij haar traditionele verjaardagsetentje aanwezig kunnen zijn.

Ik slikte, ze zou het als geen ander begrijpen, sterker nog, als het aan haar lag zou ze haar eigen etentje nog laten schieten om mij te komen helpen de lieve schat. Ik grinnikte even, benieuwd als ik was naar haar reactie als ik zou vertellen dat het om Marijke zou gaan. Marijke van de MAVO, ‘weet je nog mam’. Ja, ze zou het nog wel weten, maar gelukkig voor mij wist mijn moeder nog niet de helft van wat er toen die ene avond gebeurd was.

Ik besloot haar straks even te bellen, maar eerst ging ik als een speer een lijstje maken. Ik moest trouwens ook niet vergeten Melanie te appen, mijn buurmeisje en redder in nood. Ik zou haar vragen mij te helpen met de voorbereidingen voor overmorgen, zo ook mij te vergezellen naar Marijke’s huis.

Melanie was pas negentien maar had zich al snel ontpopt tot mijn officieuze rechterhand. Ze hield van koken, was erg leergierig en had al bij menige opdracht geholpen met het voorbereiden, het serveren en het assisteren op locatie. Ik kon echt op die meid bouwen en zij had op deze manier een leuke bijverdienste naast haar studie. Dan alleen nog maar hopen dat ze zo op valreep nog tijd kon vrijmaken.

Eenmaal in de auto checkte ik nog snel even mijn banksaldo om te zien of ik mij al deze onverwachte uitgaven nog wel kon permitteren. Het was best krap zo op de helft van maand met nog aardig wat uitstaande facturen, maar het ging lukken als ik verder geen gekke dingen zou doen. Dit zou wel eens een goede investering kunnen zijn die zich hopelijk ruimschoots terugbetaalde. Ik gooide mijn telefoon op de bijrijdersstoel en trapte het gaspedaal in, de winkels waren ten slotte maar tot acht uur open.

Terwijl ik in de supermarkt mijn winkelwagen langs de schappen duwde - het vluchtig geschreven boodschappenlijstje in mijn rechterhand - dacht ik terug aan de tijd van toen en aan haar….

‘Marijke’.

Achter haar rug kromde wij bij het uitspreken van de laatste lettergreep van haar naam altijd onze wijsvingers in de lucht.

Marijke was een telg uit een zogenaamde “oud-geld familie”. Een term die mijn vader mij leerde nadat ik thuis over haar had verteld.

Marijke’s vader was een vooraanstaand neuroloog en hoofd van zijn maatschap in het stedelijk academisch ziekenhuis. Haar moeder was een gevierd strafrechtadvocaat’.

Haar grootouders van vaders kant waren geloof ik beiden van adel waardoor ze een chique dubbele achternaam had. Marijke zelf was enig kind. Ze woonde in een villawijk aan de noordkant van de stad.

‘Zo, heb jij drie voornamen joh, hoe heet jij dan nog meer’?
Ik zag het verbaasde hoofd van Corien nog voor me toen wij in de pauze buiten op een bankje zaten te roken en ze Marijke vol ongeloof had aangestaard.

Marijke had dit een beetje lacherig weggewuifd en ik voelde dat ze zich eigenlijk een beetje geneerde, of misschien was ze een dergelijke vraag helemaal niet gewend. Waarschijnlijk vond ze het zelf helemaal niet zo bijzonder of speciaal.

Marijke’s kamer trouwens, dat was ook zoiets: want waar mijn klasgenoten en ik blij mochten zijn met een eigen kamertje in een flat driehoog achter, of gedeelde zolderkamer met broer of zus, had Marijke een hele verbouwde zolderverdieping tot haar beschikking.

Dit compleet met een eigen badkamertje voorzien van ligbad en wastafel, een drie zits slaapbank, kleuren tv met videorecorder, een juweel van een stereotoren met bijbehorend goed gevuld cd-rek en last but not least een heus roze tweepersoons hemelbed.

Naast dit alles had Marijke ook volop vrijheid, ze was vaak alleen thuis omdat haar ouders veel uren maakte en ze hoefde vanwege de werkster die om de dag kwam, ook nooit haar eigen kamer op te ruimen, laat staan dat ze andere klussen in huis hoefde te doen.

Ondanks haar geslaagde ouders, had Marijke zelf op haar vijftiende nog niet erg veel ambitie. Ze was namelijk binnen drie jaar gedegradeerd van het VWO naar de MAVO op onze scholengemeenschap.

Ik kon mij die eerste dag bij ons in de klas, ergens halverwege het schooljaar nog heel goed herinneren; Mijnheer Vonk, onze docent Nederlands, had na drie pogingen eindelijk de aandacht en stelde haar plechtig aan onze klas voor.

Onze klas toentertijd; MAVO 3-C, was beroemd en berucht op de hele scholengemeenschap. Het was een tot elkaar veroordeeld rariteitenkabinet bestaande uit een paar oversekste zittenblijvers, een aantal blowers, die na de grote pauze meestal weer knetterstoned terug de les in kwamen, twee wannabee rappers en een stuiterende druktemaker die vergroeid was met zijn walkman en minstens twaalf keer per dag een uitbraak had van luchtgitaar spelen. Ik zelf hoorde toch wel bij de discomeisjes en zo ook hadden we nog een stuk of wat bijdehante volkse grootmuilen en een aantal brave jongens en meisjes die zo hun eigen clubje onder de radar vormde. Dit alles met als kers op de taart een artistiekerig mode meisje die het later nog zou schoppen tot tweede leg van een bekende voetballer.

En ineens stond Marijke daar, als een soort onaanraakbaar en ongenaakbaar wezen.

Alle jongens - zonder uitzondering - checkten haar zo wellustig uit, dat je al het vrijgekomen testosteron bijna kon proeven.

Bijna alle meiden - waaronder ik zelf uiteraard ook - probeerde haar met rollende ogen en bijdehante blikken te intimideren.

Want wéér een nieuwe concurrente erbij op die ingewikkelde en uitputtende dagelijkse apenrots, dat was eigenlijk iets te veel van het goede, zeker nu de pikorde in de klas sinds een aantal maanden eindelijk bepaald was.

Het zou wat ons meiden betreft slechts een kwestie van tijd zijn eer wij haar een lesje zouden leren - waar en op wat voor manier dan ook, dat stond onomstotelijk vast.

Marijke had lang blond dik golvend haar en groene ogen. Ze was daarnaast ook nog eens lang en jaloersmakend slank. Ik weet nog goed wat ze die dag droeg, namelijk een rood t shirt van NAF NAF met capuchon en een zwarte Levi’s 501. Aan haar voeten had ze gloednieuwe witte All-Stars. Haar rugzak was van Kipling.

Ik had in de vluchtigheid gezien dat ze een super duur Swatch horloge om haar linkerpols droeg, zo ook dat ze ondanks haar slanke lijf een borstpartij had die niet onder deed voor die van mij.

En alle rollende ogen en intimiderende blikken ten spijt, Marijke trok zich nergens iets van aan. Het leek wel of niemand echt grip op haar kreeg. Ze was de eerste dagen zwijgzaam, trok een beetje haar eigen plan en liet zich niet op de kast jagen door wie dan ook.

Toen de nieuwigheid een beetje van haar af was, kwam ze op een vrijdag op school met een grote stapel enveloppen, die ze vlak voor aanvang van de economieles zwijgzaam begon uit te delen. De hele klas werd eerst stil en vervolgens begon iedereen met en tegen elkaar te fluisteren. Marijke zelf ging ondertussen stoïcijns door met uitdelen.

Ik weet nog hoe verbaasd Simone en ik onze vingers over het mooie dikke papier lieten glijden en ons vergaapten aan de manier waarop onze namen op de enveloppen geschreven waren, namelijk in sierlijke zwarte kalligrafie letters.

‘Zo, Marijke, kinderfeessie, zijn we daar niet wat te oud voor’, bulderde Marcel door de klas.

De mooie envelop had hij lomp opengescheurd, tot een prop gefrommeld en tegen het achterhoofd van Jolanda gepiekt, die zich vervolgens luid scheldend had omgedraaid.

Marijke gaf dus over twee weken een feest en de hele klas was uitgenodigd. Haar ouders zouden een weekend in Brussel zijn voor een medisch congres, zodoende.

‘Is het een verjaardagsfeest’? vroeg Simone
‘Ben je dan helemaal alleen thuis’? vroeg Brian gretig.
‘Nee tuurlijk niet, mijn nicht Louise logeert dan bij ons, zij is vierentwintig’.
‘Nee ik ben pas in juli jarig, het feestje is gewoon zomaar’.

‘Is het een beetje lekker wijf die nicht van je’? brulde Marcel.‘Nou, ja, rijk is ze sowieso als het je nicht is, als ze dan ook nog lekkere tieten heeft….zo...nou dan zie ik het goedkomen’. Hij begon keihard te lachen terwijl hij met beide handen een gebaar maakte of hij in twee tieten kneep.

‘Hou nou eens voor één dag gewoon een je grote muil dicht man….jezus’.

Dat was Jolanda weer, ze was opgestaan en keek Marcel minachtend aan, haar armen uitdagend in haar zij. Marcel en zij vochten sinds de eerste schooldag al als kat en hond en ik was niet de enige die dacht dat ze stiekem een beetje gek op elkaar waren.

Marcel vond het na deze verbale aanval nodig Jolanda’s economieboek, schrift en etui van tafel te maaien, weer iemand anders vroeg of Marijke de enveloppen zelf had geschreven, ikzelf wilde weten of er ook nog andere mensen op haar feestje zouden komen, kortom, binnen no-time sloeg de hele klas op tilt. Vrijwel iedereen, riep, krijste en schreeuwde door elkaar heen. Dit net zolang tot mijnheer Goossens, onze economiedocent een harde klap op zijn bureau gaf en met barse stem door de klas denderde dat hij stilte wilde. We hadden de man niet eens binnen zien komen.

Het feestje bij Marijke was vanaf dat moment het gesprek van de dag en nadat ze alle ins en outs had verteld - ‘nee, jullie hoeven niets mee te nemen, er is genoeg te eten en te drinken, en ja Marcel er is ook bier.’ Ja Corien we hebben een zwembad in de tuin maar daar staat momenteel geen water is dus helaas’ - restte mij nog twee belangrijke zaken: ervoor zorgen dat ik er van mijn ouders naartoe mocht én mijn moeder geld aftroggelen voor nieuwe kleren.

Vertraagd duwde ik mijn winkelwagen richting de kassa’s.
‘Als ik toen had geweten waar het op uit zou draaien was ik er waarschijnlijk niet eens naartoe gegaan maar wist ik veel’.

Ik keek op mijn horloge, gelukkig had ik nog wat tijd om naar de groothandel te gaan voor de spullen die ze bij de supermarkt niet verkochten.

De volgende dag hadden Melanie en ik onze handen vol aan de voorbereidingen wat betreft de proefhapjes diverse vis crostini, anti pasti, vitello tonato, amuses van gemarineerde schaaldieren, verse gazpacho in kleine glaasjes en niet te vergeten de traditionele bruschetta naar oud italiaans recept. Marijke had geen bepaald thema opgegeven, dus ik besloot er een italiaans feestje van te maken.

Pffff, ik was al blij dat ik voor het gezelschap van morgen nog geen vega, vegan en glutenvrije hapjes hoefde te maken anders had ik het op zo’n korte termijn denk ik echt niet kunnen overzien. Marijke was vast zo’n ultra kieskeurige vrouw geworden, zo ook was ze natuurlijk al een leven lang gewend altijd haar zin te krijgen.

Tijdens ons chatcontact refereerde ze namelijk aan de foto’s van de hapjes op mijn website die ik onlangs had geplaatst. Het waren de foto’s geweest van de gezellige en gemoedelijke babyborrel van het hartelijke lieve stel dat na meerdere IVF pogingen eindelijk hun felbegeerde kindje had gekregen, baby Fabrice.

Het feestje werd gehouden in de plaatselijke voetbalkantine van de club waar vader Justin voetbalde en de opa’s en oma’s van beide kanten hadden de catering - mij dus - bekostigd als cadeautje. Het maakte de mensen allemaal niet zoveel uit “als het maar lekker was, genoeg was en niet teveel met vis”. In principe had ik dus carte blanche gekregen, wat niet wegnam dat ik er mijn uiterste best op had gedaan. Melanie en ik werden die middag hartelijk ontvangen door vrijwilliger Henk die de bar onder zijn hoede had. Ik was meteen al na binnenkomst op mijn gemak en alles leek vanaf dat moment als vanzelf te gaan.

Mijn caprese spiesjes, koude indische gehaktballetjes, wraps met onder andere gerookte kip en serranoham met ruccola, zo ook de handgemaakte en warme bladerdeeghapjes met diverse vullingen hadden gretig aftrek gevonden onder de ongeveer zestig genodigden. Op twee verdwaalde toastjes met handmade eiersalade na, was echt alles schoon opgegaan en werd ik na afloop overladen met bedankjes en de beloften voor positieve reviews.

‘Kijk Patricia, en dit soort standaard dingetjes willen wij dus niet, snap je, het moet echt exclusiever, dus verras ons’.

Het woord ‘dingetjes’ spookte sinds dat moment als een soort mantra door mijn hoofd.

‘Waarom had ik deze opdracht in godsnaam aangenomen? En waarom twijfelde ik vanmiddag tijdens het maken van de gazpacho ineens zo aan mijn eigen kunnen?’

Eigenlijk wel heel raar dat ik bijna dertig jaar na dato koste wat kost nog steeds indruk wilde maken op Marijke. En dat niet alleen, want sinds ik weer contact met haar had, kwamen ook alle gevoelens van toen weer terug. De opwinding, de spanning maar ook de complete verwarring. We waren al lang en breed volwassen maar qua gevoel leek ik in mijn hoofd weer even zestien en hoe hard ik ook probeerde en relativeerde, ik kreeg de kluwen van gedachten en gevoelens maar niet onder controle.

Ik kroop die avond dan ook al om half negen al in bed.

‘We dragen morgen allebei onze serveer outfits, zorg dat je blouse netjes gestreken is en doe je haar maar in een bescheiden knot oké’?

‘Patries het komt goed, maak je niet druk, ik kom morgen na de les direct naar je toe, dan verkleed ik mij bij jou wel.

Ik had Melanie, naast een welgemeende knuffel, haar envelop met nog eens tien euro extra, alvast gegeven.

Ik zette de wekker op half zes want ik had ook nog op het laatste moment besloten mijn mooie houten étagère op te maken met diverse soorten vers seizoens fruit en wilde bloemen, die ik voor een gedeelte ook nog zelf zou gaan plukken achter op de dijk. Ik hield mij voor dat dit mooi was als decoratie maar uiteindelijk wilde ik gewoon een zéér goede indruk maken op Patricia en haar gezelschap.

Net voordat ik mijn bedlampje uitknipte en mijn telefoon pakte om op stil te zetten, ging deze over.

‘Lieverdje, lukt het allemaal daar’?
‘Ja mam, ik lig al in bed eigenlijk en ik vind het zo vreselijk naar dat ik morgen verstek moet laten gaan’.

‘Ach wijffie, het is voor de goede zaak zo moet je maar denken’, we kunnen het op korte termijn vast nog een keer samen overdoen, is misschien nog veel gezelliger ook met zijn tweeën’.

Ik voelde plotseling tranen opkomen en ik knipperde even met mijn ogen.
‘Ma, je raadt nooit wie mijn potentiële klant is joh’?

Mijn stem klonk hees en vervormd en ik wist dat mijn moeder deed alsof ze dit niet had gehoord.

Ze was even stil nadat ik het haar vertelde en zei vervolgens; ‘Nou, dat is ook wat zeg, wat is er in hemelsnaam van haar terechtgekomen’?

Ik vertelde dat Marijke in de ‘kunst’ zat. Ze had haar eigen galerie en was getrouwd met Joep een succesvol vastgoedhandelaar. Haar ouders waren een aantal jaar geleden allebei om het leven gekomen bij een tragisch auto ongeluk in de Provence. Het stel had twee kinderen: Liselotte en Joris. Na de dood van haar ouders was ze met haar gezin weer in haar ouderlijk huis gaan wonen nadat ze het van boven tot onder compleet hadden laten verbouwen.

‘Nou, meid, je moet maar denken, je hebt werkpaarden en sierpaarden’.

‘Ja joh, gooi er maar weer één van je oneliners tegenaan zei ik, ergens wel geïrriteerd, want de luchtigheid waarmee mijn moeder het onderwerp tegemoet trad, die luchtigheid en relaxtheid, die voelde ik op dat moment totaal niet. Mijn moeder was een schat maar soms voelde we elkaar totaal niet aan.

Ondanks mijn vermoeidheid viel ik pas tegen half twaalf in slaap.

‘Mel, doe jij nog even een laatste check’, we hebben alles nu toch’?
‘Yes captain, alle schalen staan al in de wagen, misschien wil jij nog een laatste blik op de étagère werpen, ik denk dat het het handigst is als ik deze nog even afdek en voor mij op de grond tussen mijn benen hou’, wat mij betreft kunnen we vertrekken’.
Ik controleerde nog een laatste keer mijn make-up in het spiegeltje in de gang, deed nog even vlug, vlug een laagje lipgloss op en toen was het echt tijd om te gaan.

‘Is dit echt zo belangrijk voor je dat je hiervoor zelfs je moeders verjaardag laat schieten’? ‘Je weet niet eens zeker of ze wel met ons in zee willen’.

Melanie doorbrak de geladen stilte in de auto. Ik proefde geen enkel verwijt in haar stem, eerder verbazing. Het vertederde mij dat ze zonet “ons” had gezegd.

Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. Ik had er ook geen pasklaar en rationeel antwoord op en mijn gedachten gingen voor de zoveelste keer terug naar die zaterdagavond in 1989.

Corien en ik belde omstreeks half acht aan bij het grote hoge hek van het huis van Marijke. Ik zou bij Corien blijven slapen en had van mijn ouders geld meegekregen voor een taxi terug. Ons beider moeders waren met elkaar overeengekomen dat wij uiterlijk om 01:00 thuis moesten zijn, al had ik eerder die avond de indruk dat het Helma en Koos - de ouders van Corien - niet zo heel veel uitmaakte.

Zij hadden een eetcafé en woonden boven de zaak. Ze moesten die avond allebei werken. Corien en ik hadden er samen met hen en de rest van het personeel zitten eten en één van de koks die tegenover mij zat - Martin - had een beetje met mij geflirt, dit tot grote hilariteit van Conny.

‘Kijk maar uit voor hem hoor meissie, hij is ondeugend, al bezet en veeeeels te oud voor jou’. Lachend stond ze op en begon ze de lege borden op te stapelen.

Coriens oudere zus Tamara had uiteindelijk ons haar gedaan en ik had de avond ervoor in de stad na lang zeuren eindelijk het felbegeerde spijkerjurkje mogen kopen dat ik al weken op het oog had gehad bij CoolCat.

En omdat mijn moeder vond dat ik morgen niet met lege handen aan mocht komen, had ik van mijn zakgeld ook een cadeautje voor Marijke moeten kopen. Na lang dubben was het uiteindelijk een cd single van Milli Vanilli geworden.

‘Hoi, ik ben Louise, kom binnen’.

Dat moest dus die nicht van Marijke zijn, dacht ik. Ze droeg een superstrak duur uitziend zwart jurkje en hoge hakken. Ze was adembenemend mooi, zongebruind en had krullend lang bruin haar. Ik voelde mij ter plekke verbleken in mijn Coolcat outfit. Ze schudde ons één voor één de hand en ik besloot ter plekke dat ik er later ook zo uit wilde zien zoals zij.

Op de achtergrond hoorde ik de muziek al terwijl ze ons voorging in de imposante hoge hal met zwart wit geblokte marmeren tegels.
Louise maakte aanstalte om de deur open te doen en wij wilde haar al achterna gaan. Toen draaide ze zich plotseling om en begon ze geanimeerd te lachen.

‘Oh, sorry dat had ik even moeten zeggen, jullie feestje is boven, dat van ons is beneden’.‘Trap op, dan nog een trap op naar zolder, het wijst zich vanzelf, veel plezier meisjes’.

En weg was ze.

Corien en ik keken elkaar niet begrijpend aan en besloten toen maar naar boven te gaan.

‘Haar ouders zouden toch weg zijn’, fluisterde Corien halverwege de trap’.
‘Waarom zei dat mens van net dan dat het feestje van hunnie beneden is’.
‘Ja, misschien heeft die Louise ook wat mensen uitgenodigd en zijn er twee feestjes, weet ik veel’, mompelde ik terug.

‘Hé wat leuk dat jullie gekomen zijn’, Marijke wachtte ons al op bij de trap.
Ik deed mijn best niet al teveel onder de indruk te zijn van haar zolderverdieping.

Gelukkig waren er al wat klasgenoten zag ik. Brian leek nu al de rol van DJ op zich te hebben genomen en was druk bezig met het sorteren van cd’s. Hij bromde even “hoi” toen hij ons zag.

Verderop zag ik Jolanda zitten die giechelend en kirrend borrelnootjes in Marcel’s open mond probeerde te gooien. Hij zat breeduit en wijdbeens op Marijke’s bankje. Bij het raam stonden tot mijn verbazing ook braveriken Niels en Stephanie, hetzij ietwat verloren om zich heen kijkend met allebei een glas Fanta in hun hand.

‘Hartstikke bedankt voor je cadeautje Patricia, helaas heb ik deze al, maar dat kon je ook niet weten’.

Het cd-tje verdween achteloos op een bijzettafeltje terwijl Marijke snel naar de trap liep om Ronald te ontvangen die woest naar boven kwam geklost op zijn zwarte kisten. Voor de verandering had hij geen walkman op, zo ook droeg hij een gewoon zwart shirt zonder Iron Maiden tafereel.

‘Hier joh’, riep hij bars terwijl hij Marijke een doosje chocolaatjes in haar handen drukte en haar op zijn eigen houterige manier ongemakkelijk drie zoenen gaf.

‘Hé dombo schuif eens op dan kunnen Patries en Corien ook effe normaal gaan zitten ja’. Jolanda’s schelle stem tetterde over de hele zolder.
‘Ja laat maar komen, aan elke kant een lekker wijf, welke man wil dat nou niet hahaha’.

Marcel klopte uitnodigend op de lege plaatsen aan weerszijden van hem. Wij gingen zitten waarna Marcel een arm om ons allebei heen sloeg en vervolgens een keiharde boer liet.

Toen uiteindelijk driekwart van de klas er was, ontstond er eindelijk iets van een feeststemming. Ik zag op mijn horloge dat het pas tien over negen was. De muziek ging een paar tandjes harder en Corien had zojuist een tweede rondje Bacardi-cola voor ons en nog een blikje bier voor Marcel gehaald. Ik nam een slok en constateerde dat Corien er wel heel veel rum in had gedaan.

Marcel kondigde plots aan dat hij ‘effe moest pissen’ en ik boog mij naar Corien toe om te vragen of ze misschien uitgeschoten was met de rum. Ze keek mij enigszins lodderig aan.

‘Ja joh er is genoeg zei Marijke en het is gratis dus wat kan ons het schelen’. Er is ook Passoa, Pisang en Malibu.

Brian zette de muziek nog wat harder en de beginklanken van Neneh Cherry’s Buffalo Stance vulde al snel de hele zolderverdieping.
Marijke kwam met uitgestrekte handen op ons af gedanst, je kon meteen zien dat zij ook al wat gedronken had.

‘Kom op dames, dansen, jullie hebben lang genoeg gezeten’.

Ze zwiepte haar lange blonde haar naar één kant, en bewoog zich soepel en verleidelijk in haar nauwsluitende mouwloze zwarte broekpak met wijduitlopende pijpen.

Ik was iets te snel opgestaan, dat merkte ik toen ik aan het dansen was en een beetje duizelig werd. Ik vroeg Marijke waar de wc was en ze legde mij uit dat ik één verdieping naar beneden moest gaan waar aan het einde van de gang de gastenbadkamer met toilet was.

Een beetje onwennig doolde ik een paar minuten later over de lange, flauw verlichte gang. Marijke had gezegd dat de badkamer aan het einde van de gang was maar niet of dit aan de linker of aan de rechterkant was.

Ik voelde lukraak een een deur, die op slot bleek te zitten maar gelukkig zag ik al snel daarna nog een deur waarop een porseleinen bordje hing met het woord ‘bathroom’.

Ik deed hem open en stond ineens oog in oog met Louise die wijdbeens op de toiletpot zat. Haar jurkje was tot aan haar navel opgestroopt, haar tieten waren bloot en haar slipje bungelde aan haar enkel. Ik zag dat haar kut helemaal geschoren was maar dat was nog niet alles. Aan weerszijden van haar stonden twee half naakte jongens. Ze trok de ene af, terwijl de grote forse pik van de andere jongen - waarschijnlijk van schrik - uit haar mond floepte.

Mijn adem stokte en ik bleef als aan de grond genageld staan, tot één van de jongens mij in de gaten kreeg.

‘Wegwezen meisje, je ziet toch dat we bezig zijn’. Hij hijgde en keek enigszins verstoord.

Ik draaide mij resoluut om, sloeg de deur dicht en vluchtte met bonzend hart razendsnel de trap weer op. Ik was in één klap ontnuchterd en mijn plas zou ik voorlopig wel ophouden.

Boven was het feestje nu echt in volle gang. Bijna iedereen danste, zelfs Ronald stond op zijn manier een beetje te headbangen al was dit zeker zijn muzieksmaak niet. Jolanda danste letterlijk rondjes om Marcel heen. Hij stond met twee blikjes bier in zijn handen onverstaanbaar mee te brullen met de opzwepende hiphousemix. Verderop hingen Wendell en Jeroen knetterstoned en apathisch onderuit gezakt op de bank.

De hele ruimte was vergeven van de wiet, rook, zweet en verschraalde parfumlucht. Ik griste mijn tasje onder de tafel vandaan en zette koers richting Marijke’s badkamer….’even alleen zijn’ dacht ik, terwijl mijn handen non stop bleven trillen.

Ik liet mij met een zucht op de badrand zakken en haalde diep adem.

Ik knipperde met mijn ogen...had ik het nu goed gezien daar beneden?
Jeetje wat een bizar gezicht….
Dat die Louise dat durfde joh….
Twee jongens tegelijk...
Zouden zij haar ook allebei gaan neuken…
Eigenlijk zag het er best opwindend uit…
Zou ik dat later ook durven’?...

Mijn ademhaling versnelde en het bloed steeg naar mijn wangen. Het tafereel zou voorgoed op mijn netvlies gebrand staan, al wist ik dat toen nog niet. Dat hetgeen ik gezien had mij echt niet koud liet, merkte ik aan mijn tintelende onderbuik.

‘Patries gaat het, wat zit jij hier nou in je eentje’?
Corien had haar hoofd om de deur gestoken.

‘Ja, nee, ik kom eraan, ik was even duizelig maar het gaat wel weer hoor’, zei ik terwijl aanstalten maakte om op te staan.

‘Ik begrijp dat je nicht haar eigen feestje heeft beneden’.
Ik had in no-time nog een glas Malibu cola in mijn keel gegoten en danste nu tegenover Marijke.

‘Ja dat klopt hoezo’?

‘Nee, zomaar’, krabbelde ik terug.

‘We gaan straks nog wel even beneden zitten met degenen die overblijven, dat vinden ze vast niet erg’.

Marijke lachte ondeugend en danste vervolgens richting Simone.

Het werd later en later en ik liet mij meevoeren op de sfeer, de muziek en mijn eigen stiekeme opwinding. Ik had op dat moment het idee dat ik de de hele wereld aan kon.

Uiteindelijk bleven we met een klein clubje over: Corien uiteraard, die volgens mij zoveel baco’s op had dat ze op een gegeven moment brabbelend en murmelend op Marijke’s roze hemelbed was gaan liggen, Marijke zelf die na het delen van een joint met Wendell in een enorme lachkick terecht was gekomen en ik die een beetje onderuit gezakt op de bank zat te kijken naar Jolanda en Marcel die dicht tegen elkaar stonden te dansen op een ballad van Gloria Estefan. Volgens mij was het sinds vanavond officieel áán tussen hen. Sinds de Brian de DJ naar huis was, had Jolanda de muziek naar haar eigen hand gezet.

Ik keek op mijn horloge en zag tot mijn schrik dat het bijna half één was. Wankelend stond ik op om Corien- die inmiddels zachtjes lag te snurken - wakker te gaan maken...we moesten naar huis.

Plots voelde ik een hand om mijn schouder, ik draaide mij om en zag dat het Marijke was die mij op een beetje vreemde manier aankeek.

‘Ik wilde eigenlijk even beneden bij Louise gaan kijken, ga anders even mee’.
‘ Wendell is apestoned, Corien slaapt en die twee daar hebben zo te zien genoeg aan elkaar’. Marijke keek mij uitdagend aan, haar ogen waren rood doorlopen en ze was ook aangeschoten.

En of het nu de drank, de spanning, de manier waarop ik tegen Marijke opkeek, de hele setting of het moment was, weet ik tot op de dag van vandaag niet, maar ik knikte alleen maar en liet mij als een mak lammetje meevoeren de trappen af.

Halverwege hoorde we stemmen en voetstappen die de trap op leken te komen.

‘Wie is daar’, giechelde Marijke.

‘Is dat kinderfeestje nu nog steeds bezig’?

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en slikte de zenuwachtige brok in mijn keel door...z-zou dat één van die jongens van net zijn?

‘Hé Roderick ben jij dat’? ‘We wilden net naar beneden komen’, blerde Marijke over de trap.

‘Wie is “we”?
Dat was de andere stem.

De voetstappen kwamen dichterbij en plotseling stonden Marijke en ik op de slaapverdieping oog in oog met twee jongens waarvan de één dus Roderick heette.
Ik had gelukkig al snel gezien dat dit niet de jongens van een paar uur geleden waren.

‘Haaaaai lekker ding, dat is een tijd geleden, hoe is het’?
Marijke’s stem klonk aanstellerig en ze ging meteen om zijn nek hangen. Binnen no-time stonden ze te zoenen en zag ik Roderick’s hand over Marijke’s billen glijden. Een beetje ongemakkelijk staarde ik naar de grond.

‘Nou, niet zo verlegen hoor, je hebt dit toch vast wel eens vaker gezien’, zei de andere jongen.

‘Pfff, hij moest eens weten’, dacht ik.
Ik snoof even, Marijke had dus blijkbaar een vriend, dat wist ik helemaal niet.

Ik keek op. Hij was best leuk om te zien, was blond,had bruine ogen, was meer dan een kop groter dan ik en ik schatte hem een jaar of eenentwintig.

Ik grijnsde een beetje schaapachtig naar hem.

‘Ik ben Jean-Paul, hoe heet jij’?

‘Patricia’, zei ik en net toen ik aanstalten wilde maken mij om te draaien werd ik bij mijn arm gegrepen door Roderick, die zich los had weten te maken van Marijke.

‘Hé wacht eens, volgens mij ben jij die meid die heeft staan gluren vanavond’.

Een ijskoude hand greep zich plotseling vast rond mijn hart.

‘Ja, Sven zei het, die met die grote tieten en die spijkerjurk, die moet je hebben’.

Marijke keek een beetje lodderig van Roderick naar mij, haar joint was blijkbaar nog lang niet uitgewerkt want ze barstte opnieuw in gegiechel uit.

‘Wa-wa-wat heb je gezien dan’, wat is er gebeurd, waar gaat dit over Ro’? Hikte ze

‘Die vriendin van jou heeft staan gluren toen Louise met Werner en Sven in de badkamer was’.

‘Hahaaaa, heb je ze zien neuken dan’, Marijke gierde het nu echt uit.

‘Ik heb niet staan gluren, ik moest naar de wc en de deur zat niet op slot, wist ik veel wat er daarbinnen gebeurde’, ik had denk ik de verkeerde plee’, protesteerde ik.

‘Ik zei toch, trap naar beneden, einde van de gang rechts suffie’. Ze rolde met haar ogen, gooide haar lange haar weer naar één kant en proestte het vervolgens weer uit tegen Roderick.

‘Jeetje, wat deed Marijke ineens raar zeg’, zo kende ik haar helemaal niet en bovendien had ze helemaal niet gezegd dat ik naar rechts moest.

‘Wat deden ze daar dan’?

Roderick had mijn arm inmiddels losgelaten en stond mij triomfantelijk aan te kijken.

‘Ja, ehhh dat maakt niet uit toch, waarom vraag je het aan mij als je het zelf ook best weet’. Ik hoorde mijn stem haperen.

‘Patries, je kunt het gewoon zeggen hoor, kom op niet zo preuts’, dramde Marijke, of ben je gewoon nog maagd, volgens mij niet toch’?

De stemming was ineens helemaal omgeslagen en ik voelde mij steeds meer ongemakkelijk worden. Ik hoopte vurig dat Wendell, Marcel en Jolan of nog liever Corien binnen nu en een paar seconden de trap af zouden komen.

Ondanks dat ik het liefst naar huis wilde, was er iets ongrijpbaars wat ervoor zorgde dat ik toch bleef staan, diep in mijn hart vond ik het eigenlijk best spannend.

Het bleef nog een paar seconden stil tot ik plompverloren zei: Louise zat halfnaakt op de wc, ze was één jongen aan het pijpen en de andere aan het aftrekken, dat heb ik gezien’, zo tevreden nu’?

Ik was inmiddels rechter op gaan staan en had mijn armen over elkaar geslagen.

‘Oh was ze weer bezig joh, wat is het toch een sloerie’, lachte Marijke.

Ze draaide zich om naar Roderick en ze begonnen opnieuw te zoenen.
De situatie werd met de seconde vreemder wat mij betreft.

‘En vond je het geil om te zien’?

Dat was de stem van Jean-Paul zijn hoofd was nu wel heel dicht bij dat van mij.

Omdat ik geen zin had om te antwoorden gaf ik hem vanuit een impuls maar een zoen op zijn mond die hij beantwoordde door meteen zijn tong gretig in mijn mond te laten glijden.

Binnen een paar seconden waren zijn handen overal en ook al vond ik het lekker, dit ging net allemaal nét iets te snel, bovendien moest ik nu echt Corien gaan halen en een taxi bellen, want we moesten nu toch echt maken dat we thuis kwamen.

Zijn adem smaakte naar sigaretten, bier en kauwgom en hij zoende zo lekker dat de rillingen over mijn rug liepen en ik was niet in staat mij van hem los te maken, ook niet toen hij zijn hand tussen mijn benen liet glijden en plagend over de stof van mijn kanten broekje wreef.

‘Ohhhhh ik zie wel wat jullie staan te doen hoor’?

Met een halfopen oog keek ik schuin naar Marijke. Haar broekpak was aan de bovenkant open geritst en ze stond in haar roze beha.

Jean-Paul trok mijn hoofd weer recht en ik zag nog net dat hij een middelvinger naar haar op stak.

‘Nou, we zullen jullie niet langer storen, wij gaan verderop wel verder’, kom Ro’, of mogen ze met ons mee, wat vindt jij’?

Marijke begon mij nu echt zwaar te irriteren en ik drukte mij nog steviger tegen Sven aan. Hij had inmiddels al een forse bobbel in zijn broek voelde ik.

‘Kom, we vinden wel een plekje’, fluisterde hij, ‘het huis is groot genoeg’ en hij trok mij mee.

‘Op een kinderfeestje moet je minimaal hebben gekwartet’, bralde Roderick door de lange gang, wat weer voor de nodige hilariteit bij Marijke zorgde.

Roderick opende een deur van wat de logeerkamer scheen te zijn. De kamer was zeker wel anderhalf keer zo groot als de slaapkamer van mijn ouders.

‘Wel kut dat die ouders van je hun slaapkamer op slot hebben gedaan Marijke’, nu zijn we veroordeeld tot dit hok met met zijn allen’.

‘Ik schudde mijn hoofd naar Jean-Paul, want ik wilde echt niet met zijn vieren in die kamer zijn, maar hij knipoogde even naar me en duwde mij vervolgens zachtjes naar binnen waar Marijke en Roderick al aan één kant van het supergrote bed waren neergeploft. Hij had haar broekpak helemaal uitgetrokken en ze lag daar in haar roze ondergoed te giechelen.

‘Doe jij de deur even op slot Jean’, grijnsde Roderick terwijl hij mij een beetje spottend aankeek. Ik slikte, mijn keel voelde gortdroog aan.

Het grote bed bleek te bestaan uit twee losse eenpersoonsbedden. Nadat Marijke de sprei eraf had gehaald hadden de jongens de bedden uit elkaar geschoven. Marijke lag nu met Roderick aan één kant van de kamer en ik lag inmiddels met Jean-Paul aan de andere kant. Ik had op dat moment geen enkel besef meer van tijd, plaats en ruimte en het leek wel of ik zweefde.

Het gedimde licht van de plafondspots zette de hele kamer in een gedempte rozige gloed. Ik deed mijn ogen dicht en voelde hoe Jean-Paul mijn broekje opzij deed en voorzichtig mijn kutje begon te verkennen. Ik zuchtte ingehouden, aan de andere kant van de kamer hoorde ik Marijke afwisselend kreunen en giechelen.

Jean-Paul had mijn jurk inmiddels losgeknoopt en stond op om hem verder naar beneden te trekken.Stiekem draaide ik mijn hoofd een beetje, om zo een glimp van Marijke en Roderick te kunnen opvangen. Roderick was naakt en lag op zijn rug. Marijke lag half over hem heen en liet zijn pik gulzig in en uit haar mond glijden. Ze had een een super mooi figuur en het zag er heel opwindend uit wat ze deed.

Volgens mij deed ze het ook best goed want ik hoorde de ademhaling van Roderick versnellen. Nu ik een dergelijk tafereel zo voor de tweede keer in wel hele korte tijd had gezien leek het eigenlijk steeds minder gek. ‘Misschien moest ik het zo ook maar eens proberen’, dacht ik.

Ik draaide mijn hoofd terug en zag dat Jean-Paul nu ook helemaal naakt was en een flinke erectie had. Met alle moed, durf en lef die ik in mij had kwam ik overeind en kroop ik op mijn knieën naar het voeteinde van het bed, haalde nog een keer diep adem, opende mijn mond en drukte vervolgens mijn lippen rond zijn eikel. Ik sabbelde en zoog een beetje. Het smaakte een beetje zout maar ik vond het niet vies.

‘Ahhhh jeeeeezus wat lekker’...blijkbaar had ik hem verrast en deed ik het goed, zo aan zijn reactie te horen.

Ik liet zijn harde pik nog wat dieper in mijn mond glijden. Eigenlijk was dat hele pijpen het net als het eten van een Calippo ijsje, of vroeger zo’n kaneelstok op de kermis. Gewoon in je mond stoppen en zuigen en likken maar.

En terwijl ik zo bezig was, ervaarde ik ineens een soort vibrerend gevoel in mijn mond en werd Jean-Paul zijn pik nog een tikkeltje harder. Ik vond het een apart gevoel en eigenlijk ook best lekker. Waarschijnlijk stroomde er nu nog meer bloed door zijn piemel heen, ja volgens mij hadden wij dat bij biologie wel eens gehad bij voortplanting, dat als een man een stijve heeft, er dan bloed naartoe stroomt.

Ik merkte dat ik meer speeksel begon aan te maken, al begonnen mijn kaken nu toch wel een beetje moe te worden. Verderop in de kamer hoorde ik nu zowel Marijke als Roderick flink hijgen en kreunen.

Ik keek weer stiekem opzij en zag dat Marijke bovenop Roderick was gaan zitten en flink met haar heupen op en neer stootte. Haar mooie grote borsten wiebelden ritmisch mee en het geluid van hun op elkaar kletsende lichamen was goed te horen.
Ik draaide mijn hoofd iets meer om het nog beter te kunnen zien en terwijl ik dat deed floepte Jean-Paul zijn harde pik ineens uit mijn mond….oeps!!!

Voor hem was dit blijkbaar een teken dat ik wilde stoppen en hij vroeg mij mijn beha en slip uit te doen en op mijn rug te gaan liggen.

‘Wil je neuken, of wil je dat ik je eerst lik’, vroeg hij zachtjes.

‘Doe maar het eerste, zei ik snel terwijl ik vlug-vlug mijn beha en slip uit frommelde en vervolgens mijn benen hoog optrok. ‘Er had nog nooit een jongen aan mijn kutje gelikt’, dacht ik opgelaten. Ik wilde hem wel graag in mij voelen, dat gevoel kende ik ten slotte.

Jean-Paul voelde nog even of ik nat genoeg was, liet zich toen over mij heen zakken en stootte toen in één keer zijn pik in mij.

Ik slikte, het voelde lekker, zo ook was ik goed nat. Hij begon mij in een langzaam tempo te neuken. Mijn ademhaling verzwaarde van opwinding. Misschien zouden we straks van standje wisselen waardoor ik mezelf nog zou kunnen vingeren want het zou wel heel lekker zijn als ik klaar zou kunnen komen. Eigenlijk wilde ik, net als Marijke, ook wel heel graag bovenop zitten.

‘Patries...hallooooo, waar zit je met je gedachten, snel, snel hier naar links, dan zijn we er’.

Ik schrok mij dood van Melanie’s stem.

‘Ja ja ja rustig maar, komt goed’, zei ik vlug terwijl ik een ruk aan het stuur gaf.
In de verte zag ik de grote villa al opdoemen.