Het was inmiddels al aardig laat geworden. Toch wilden ze nog niet naar bed. Rob nam een tweede pilsje en Ankie een glas wijn. Rob had twee t-shirts uit de slaapkamer gehaald, want het begon nu af te koelen.

“Ankie, hoe lang moet je eigenlijk nog studeren?”

“Nog 6 maanden. In maart volgend jaar studeer ik af.”

“En dan?”

“Dan hoop ik als wetenschapper ergens aan de slag te kunnen. Dat moet niet echt moeilijk zijn, want ik heb al wat contacten.”

“Dus de afronding van je studie is momenteel erg belangrijk voor je.”

“Ja, heel belangrijk”

“Maar heb je dan wel tijd om mij te zien? Ik bedoel, je volgt colleges, je moet studeren….”

“Rob, lieve Rob, ik maak tijd voor jou. Alle zondagen en ook een avond in de week. En dan natuurlijk tijdens de vakanties.”

“Mmm….ik begrijp het, maar waarom ook niet op zaterdag. Dan kunnen we eens een weekend weg.”

“Dat kan niet. Dan werk ik. Ik heb je al verteld dat dit een dure studie is. Ik heb dat geld hard nodig.”

Rob voelde dat dit een teer punt was. Ankie wilde op eigen kracht en dan met wat hulp van de overheid door middel van een beurs haar studie voltooien. Hij moest voorzichtig zijn.

“Hoeveel verdien je eigenlijk op zaterdag?”

“50 euro krijg ik van de baas, maar meestal is het wat meer. De klanten geven vaak een tip. Ik heb wel eens dagen dat ik met 70 euro thuis kom.”

Rob knikte.

Ineens ging er bij haar een lichtje branden, want ze zei, zogenaamd boos natuurlijk: “Alleen jij niet. Jij gaf me geen tip.” Ze trok een pruillipje, maar haar ogen lachten.

Rob trok direct het boetekleed aan: “Het spijt me. Het spijt me echt. Ik heb er niet aan gedacht.”

“Nou vooruit. Ik vergeef je, maar dan wil ik wel een zoen van je.”

“Ankie,” ging Rob even later verder, “Ik zou willen dat je stopt met het werken op zaterdag.”

Ankie zuchtte: “Dat zei mijn ex-vriend ook altijd, maar Rob, ik heb dat geld echt, echt, echt nodig!”

“Als ik je dat geld nou geef? Laten we zeggen 75 euro, dan hoef je niet te werken en dan kunnen wij zaterdags bij elkaar zijn.”

Nu werd Ankie stil. Het overviel haar. Zou hij dat willen? Het idee was heel aantrekkelijk. Ze rekende snel: 75 euro per zaterdag is 300 euro per maand en dat is over 6 maanden 1800 euro. Dat is wel veel!

Zachtjes zei ze: “Ik vind het heel lief jouw aanbod en eigenlijk neem ik het graag aan, maar 1800 euro over 6 maanden is te veel. Dat kan ik niet van je vragen.”

Ze dacht even na en zei toen: “Maar als 50 euro kan dan is dat ook goed, want daarmee lukt het ook wel. 50 euro is niet al te veel voor jou.”

Rob kreeg bijna tranen in zijn ogen. Hij moest zich beheersen. Wat een onzelfzuchtige vrouw.

“Nou, weet je wat? We beginnen met 75 euro en als het niet langer gaat, dan verlagen we het naar 50 euro. Akkoord?”

“Akkoord Rob.”

Wanneer ga je je baan opzeggen?”

“Komende week zaterdag ga ik nog gewoon werken en na het werk vertel ik mijn baas dat dit de laatste dag was.”

“Goed, doe dat maar.”

“Nog een ding: heb jij een studie schuld?”

“Ja, maar dat maakt niet uit. Ik heb jaren de tijd om terug te betalen.”

“Hoeveel is je schuld?”

“Precies weet ik het niet, maar het is zo rond de 24 duizend euro.”

Ankie zag Rob nadenken. “Lieve Rob, maak je geen zorgen. Ik kan dat later als ik werk best terugbetalen.”

Toen kwam er ineens een verschrikkelijke gedachte in haar op: “O god, misschien wil Rob me nou niet meer omdat ik een schuld heb.” Ze voelde lichte paniek opkomen. Ze draaide zich naar hem toe en nam zijn gezicht in haar handen: “Rob, luister, alsjeblieft luister. Ik betaal m’n schuld. Als wetenschapper heb je een goed salaris. Ik zal nooit, maar dan ook nooit jou belasten met mijn zorgen. Je moet me geloven. En die 75 euro hoeft niet. Laat maar. Ik ga dat wel regelen op de een of andere manier. Zaterdag ben ik vrij voor jou.”

Rob voelde zich zo ontroerd. Hij kon even niets zeggen, want hij was bang dat zijn stem brak door de plotselinge emotie die in hem opkwam.

En dat vatte Ankie verkeerd op. Zachtjes zei ze terwijl haar ogen vochtig werden: “Het spijt me, het spijt me zo erg. Ik had het moeten zeggen. Ik begrijp dat je geschrokken bent. Het spijt me, dat wilde ik niet.” ze was een kort moment stil en zei toen: Misschien is het maar beter dat ik ga. Ik zou jou nooit in de financiële problemen brengen. Dat moet je weten, maar ik begrijp dat je je zorgen maakt. Het spijt me zo erg.” Ze wilde opstaan.

Maar dat lukte niet. Met kracht trok Rob haar tegen zich aan en met verstikte stem zei hij: Lieve, lieve Ankie.” Meer niet. Ankie’s tranen kwamen te voorschijn. Ze keek op naar hem en zag tranen in zijn ogen branden. “Lieve Rob, ik wil zo graag bij je blijven. Ik zal echt m’n studieschuld zelf betalen. Ik wil niet dat je me om die reden wegstuur. Ik wil dat niet. Ik wil bij je zijn.” Ze huilde. Ook bij Rob druppelde tranen op zijn wangen.”

“Nee, natuurlijk stuur ik je niet weg.” Zijn stem begon al wat vaster te klinken. “Maar jij, jij bent een vrouw uit duizenden. Goudeerlijk, hardwerkend. Je bent fantastisch. Ik ben zo blij je te hebben leren kennen.”

“Dus je stuur me niet weg?”

“Nee, natuurlijk niet.”

“Maar… maar mijn studieschuld dan?”

“Dat komt allemaal goed. Dat zien we later wel.”

Moest hij haar al iets vertellen over zijn vermogen? Hij vond van niet. Nog niet! Hij moest en zou Ankie eerst beter willen leren kennen. Dat had had hij zich voor genomen. En zo moet het nog blijven. Maar deze reaktie van haar raakte hem diep.

Die nacht bedreven ze geen liefde. Ze sliepen in elkaars armen. En het was goed.

In de week die volgde zagen ze elkaar op dinsdagavond. De rest van de week waren ze druk. Wel hielden ze telefonisch contact. Elke dag en vooral ‘s avonds. Op vrijdagavond bevestigde Ankie nogmaals dat morgen haar laatste werkdag was. Ze wilde het nou eenmaal netjes afronden.

En toen begon de zaterdag. Het regende. Gelukkig niet de hele dag maar wel voordurend buien. Enigszins bezorgd dacht Ankie aan hun paradijsje. Daar morgen vertoeven zal wel een moeilijke zaak worden. Het gesprek met haar baas vond al ‘s morgens voor het werk plaats. Hij had ‘s avonds absoluut geen tijd. Hij vond het jammer dat Ankie wegging, maar toonde alle begrip.

Door het slechte weer waren er meer bestellingen dan anders. Die dag werkt en drie bezorgers en er was constant werk. Ankie wist dat ze vandaag goed kon verdienen. Mensen geven nou eenmaal sneller een tip als het weer slecht is. Maar ach…wat maakte het uit? Het was toch haar laatste werkdag.

Die middag kreeg ze een ongeluk. Ze was op weg met een bestelling. Ergens op een kruispunt nam een auto een te scherpe bocht naar rechts. Ankie dreigde vast te komen zitten tussen de auto en de stoeprand. Door het slechte weer waren de wegen nat. Ze probeerde door snel te remmen uit de gevarenzone te blijven. Dat lukte, maar daarbij ging ze wel onderuit. Ze viel op haar heup tegen de stoeprand en een enorme pijnscheut schoot door haar heen. De auto reed door. Een attente voetganger kwam naar haar toe. Hij probeerde haar te helpen op te staan, maar dat lukte niet. Er zat niets anders op dan 112 te bellen. Een ambulance bracht haar naar het ziekenhuis waar foto’s gemaakt zouden worden. Een gedienstige verpleegster vroeg wie ze kon bellen en Ankie gaf het nummer van….Rob.

Rob schrok hevig toen hij het bericht kreeg. Hij haastte zich naar het ziekenhuis. Ontdaan vroeg hij in welke zaal Ankie lag. Hij moest echter nog even geduld hebben. Ze was op de röntgenafdeling. Toen hij haar eindelijk kon zien, vulde zijn hart zich met liefde voor haar. Bleek lag ze op bed, maar bij kennis. Hoofdpijn had ze niet: ze was niet op haar hoofd gevallen en bovendien droeg ze een helm. Alleen wat schaafwonden hier en daar en dan die pijnlijke heup. Ruim een uur later kwam de dokter met in zijn hand de foto’s. Toen hij binnenkwam stond Rob op.

“Dag Hans,”

“Dag Rob, jij hier?’ Hij maakte een hoofdbeweging naar Ankie en vroeg: “Wie is zij?”

“Mijn vriendin. Maar vertel, heb je de uitslag?”

“Heb ik Rob.” Hij liep naar het bed. “U heeft geluk gehad. Er is niets gebroken. Uw heup is behoorlijk gekneusd en dat veroorzaakt de pijn.” Ankie zuchtte van opluchting. “Wat gaat u doen, dokter?”

“We houden je tot morgen hier. Komen er geen complicaties bij, dan kun je naar huis. We geven je in ieder geval pijnstillers. De eerste dagen zullen het pijnlijkst zijn, daarna gaat het snel vooruit, maar het zal wel even duren voordat alle bloeduitstortingen en blauwe plekken verdwenen zijn. Je bent er heel goed van af gekomen. Om stijfheid van je gewrichten aan te pakken, raad ik je therapie aan. Dat zit niet in de basisverzekering, maar als je een aanvullende verzekering hebt, dan is er kans dat die vergoed wordt. Je krijgt van mij nog wel de naam van de therapist.”

De dokter liep weg. Rob liep mee. Ankie zag de beide mannen even praten, waarna de dokter wegliep.

En toen ging de telefoon. Ze zette haar speaker aan, zodat ze de telefoon gewoon in haar hand kon houden. Het was haar ex-vriend die vroeg hoe het met haar was. Ze vertelde hem wat er gebeurd was. Daarop zei hij dat het haar eigen schuld was. Had hij haar al niet vaker gezegd te stoppen met het zaterdag werk? “Dat was altijd al jouw probleem, Ankie. Je denkt altijd alles beter te weten. Nou zie je waar je koppigheid je gebracht hebt.” Ankie was stil geworden. Ineens nam Rob de telefoon uit haar handen en zei: “U spreekt met de behandelende arts. Uw manier van spreken verontrust de patient. Ik verzoek u dringend haar voorlopig met rust te laten. Goedemiddag.” Ondanks de pijn trok een warm gevoel door Ankie heen. Rob zei: “Hij laat je nu wel met rust. Voorlopig althans.” Ankie knikte en zei: “En hij vroeg nog of we vrienden konden blijven. Dan doe je dit toch niet?”

De volgende dag mocht Ankie gelukkig naar huis. Nou ja naar huis, naar Rob’s huis. Hij zou voor haar zorgen en dat deed hij! Anke’s liefde voor hem nam met de dag toe. Alles deed hij voor haar. Niets was hem te veel! De pijn nam maar heel langzaam af. Het bewegen bleef pijn doen. “Ankie, ik denk dat we het advies van Hans moeten opvolgen. Dagelijkse therapie zal je goed doen.” Maar Ankie schudde het hoofd. “Waarom wil je niet?”

“Het kan niet, Rob. Ik heb geen aanvullende verzekering, ik kan dit nooit betalen. Zodra het kan, ga ik zelf wel oefeningen doen. Er is best wel wat te vinden op internet.”

“Dat lijkt me niet zo verstandig. Luister, ik moet je wat vertellen.”

Ja, nu moest hij wel iets zeggen over wie hij was.

Ankie wachtte.

“Ik heb je verteld dat ik makelaar ben, niet waar? Dat ben ik ook, maar anders dan je denkt. Toen mijn vader overleed ging het bedrijf naar mij toe. Ik heb alleen een zus en die weet niets van deze business. Het bedrijf heeft vele projekten in binnen- en buitenland. Wij houden ons niet bezig in de particuliere sector. Dus huizen aan particulieren verkopen doen we niet. Alleen grootschalige projekten. Ik ben wel de eigenaar, maar al het uitvoerende werk wordt door onze CEO gedaan. Met hem houd ik zeer geregeld ruggespraak. Het bedrijf loopt heel goed. Dat was al toen mijn vader aan het roer stond. Ik heb zodoende wat eigen geld. Met andere woorden: ik kan en wil voor jou de therapie betalen.” Rob stopte. Hij had voorlopig genoeg gezegd. Dat hij tot de rijken van ons land behoorde, liet hij maar weg. Anke zal er langzamerhand vanzelf wel achter komen.

Ankie was stil. “Jij wilt voor mij de therapie betalen?”

Rob knikte. “Kom hier.” Voorzichtig omarmden ze elkaar. “Dank je wel. Dank je wel. En ik zal mijn best doen om je terug te betalen, alleen weet ik niet of ik het je kan beloven.”

Toen Rob even later met koffie bij haar zat, bedacht hij hoe heerlijk naïef Ankie was ondanks al haar intelligentie. Maar ook hier kwam ze nog wel achter.

Lanzamerhand knapte ze op. De therapist deed goed werk. Naar college kon ze niet, maar ze studeerde dagelijks. En Rob was er steeds voor haar. Het lopen ging weer, zij het moeizaam. Ze kon haar heup nog niet belasten. Zwemmen is ook goed, had de therapist gezegd en dat ging ze dan ook dagelijks doen. Het genezingsproces, eenmaal op gang gekomen, ging steeds sneller. De donkerblauwe plekken kleurden steeds lichter. De bloeduitstortingen verdwenen. Ze kreeg weer zin. Zin om dingen te doen. Een paar weken hadden ze geen sex gehad. Het was nooit meer dan zoenen. Het kon eenvoudig niet. Maar daarin kwam nu verandering.

“Zullen we een paar dagen op vakantie gaan?” vroeg Rob onverwacht. “Een soort lang weekend! Wat vind je daar van.” Ankie wist dat protesteren omdat ze geen geld had, zinloos was. Ze had er wel zin in!

“Ja, leuk, waar wil je heen?”

“Heb je een paspoort?”

“Ja.”

“Okay, ik regel wel wat.”

Ze reden naar haar flatje. Niet alleen om het paspoort op te halen, maar ook kleding en andere spullen. Eenmaal terug ging Ankie studeren en Rob reed naar een reisbureau. Hij kwam thuis met 2 tickets. “We gaan naar Cannes, in Zuid-Frankrijk en we vertrekken vrijdag. Maandag komen we weer terug.” Hij gaf haar de tickets. Ankie voelde zich enorm blij worden. Natuurlijk was ze wel meer op vakantie geweest, maar nu…nu ging ze met hem! Een lang weekend in Cannes! Ze zag er nu al naar uit.

Ankie keek naar Rob en vroeg zich, niet voor de eerste keer, af wat voor een man Rob is. Hij was charmant en in deze weken zo’n geweldige steun voor haar. Niet was hem te veel. Nooit zei hij dat iets niet kon omdat het te duur was. Hij betaalde gewoon de therapie voor haar en dan nu weer de tickets. Hij is zo belangenloos. Alles voor haar! Ja, dat gevoel had ze heel sterk.

“Kom eens bij me zitten,” vroeg ze hem.

Rob ging naast haar zitten. Ze pakte zijn handen en vroeg: “Waarom Rob? Waarom doe je dit allemaal voor me?”

Rob keek haar aan en zei: “Je bent heel belangrijk voor mij geworden. Ik ben ontzettend blij als ik met je samen kan zijn. Je betekent heel veel voor me.”

Een glimlach kwam op haar lippen: “Ik weet het, Rob, ik voel het. Maar ik weet ook dat je tekort komt.”

Ze legde haar hand op zijn kruis. “Ik wil met je vrijen. Ik verlang er naar om met je te vrijen. Om je liefde te voelen en om mij jouw liefde te geven. Maar ik ben ook bang. Bang voor de pijn die het misschien veroorzaakt. Misschien lukt het over een paar dagen wel, maar nu is het nog te vroeg.”

“Dat weet ik toch, lieve Ankie. Al moeten we nog heel lang wachten, je gezondheid gaat even voor.”

Ankie haalde haar hand niet weg. Integendeel, ze begon hem te strelen. “Laat mij je verwennen. Dat wil ik echt.” Ze begon zijn broek al open te maken.

“Ankie, je bent een schat, maar sex is van twee kanten. Ik wil graag dat je mee doet. Zeg geen nee, maar beloof me te zeggen als het niet gaat.”

“Hoe, Rob?”

“Kom mee.” Ze liepen naar de slaapkamer. “Laten we ons uitkleden.” Rob begon en Ankie volgde. Naakt stonden ze bij elkaar. Van buiten was er bij Ankie niet veel meer te zien, maar van binnen was het nog niet genezen.

Rob liet Ankie op het bed liggen. Heel teder begon hij haar lichaam te strelen. Zo lang geen sex. Het duurde maar even of de lust sloeg toe. Rob voelde dat haar kutje nat was. Ze had haar benen maar lichtjes gespreid, net voldoende voor zijn hand. Liefdevol streelde hij haar kutje. Zachtjes vingerde hij haar, maar forceerde niets. Hij hield Ankie scherp in het oog. Toen ze even haar onderlichaam omhoog bracht, kwam er een grimas op haar gezicht. Rob fluisterde: “Niet doen. Blijf maar stil liggen.” Teder bracht hij haar naar een hoogtepunt. Het was geen explosief orgasme, het gebeurde heel geleidelijk, heel intiem. Toen moest hij op zijn rug gaan liggen. Ankie zat naast hem. Ze pakte hem vast en keek naar zijn gezicht. Ze masturbeerde hem. En toen ze merkte dat hij bijna ging komen, fluisterde ze: “Rob, lieve Rob, ik hou van je.” Die woorden waren als honing voor hem. Ze betekenden zoveel dat hij antwoordde: “Er is niemand waarvan ik zoveel hou als van jou. Ik wil klaar komen voor jou.” En hij kwam. Naderhand lagen ze stil bij elkaar. Rob zei enkel: “En dit alles is gekomen omdat ik een pizza bestelde en jij hem bezorgde. Wat kan het in het leven toch wonderlijk gaan.”

Ze hadden elkaar hun liefde verklaard. Een nieuwe stap in hun relatie gezet. Hoe zou het nu verder gaan?