Lieve lezer, leuk dat je dit verhaal bekijkt. Dit verhaal gaat waarschijnlijk uit 8 delen bestaan. Mijn plan is om elke paar dagen een nieuw deel te laten verschijnen. In dit deel maak je kennis met de eerste twee hoofdpersonen: Jonah en Wessel. In het volgende deel komen er nog twee personen bij: Thomas en Stijn. In dit verhaal zien we hoe ze een zomerweek doorbrengen in een hotel der dromen.

Dromerig keek Jonah naar de jongen die aan de overkant van het zwembad lag te zonnen. De jongen droeg slechts een donkerblauwe zwembroek, zodat Jonah zicht had op zijn gebruinde borst. Hij was vrij gespierd maar niet overdreven en was waarschijnlijk net iets langer dan Jonah zelf. Precies wat Jonah leuk vond. Hij was dan ook behoorlijk afgeleid door die knappe jongen. Hij merkte haast niet dat er een klant stond te wachten tot deze zei: ‘Mag ik bestellen?’

‘Ehm natuurlijk meneer,’ stamelde Jonah tegen de wat oudere man die tegen de bar geleund stond.
De man noemde een paar drankjes en Jonah ging aan de slag. Hij had vanmiddag dienst bij de bar van het zwembad. Jonah werkte in Hotel Marabou, het meest luxueuze hotel van het eiland. De meeste gasten hier waren rijke mensen die een paar weken vakantie namen. Zulke mensen verwachtten personeel dat zich onberispelijk gedroeg en uitstekende service leverde. Normaal was Jonah daar prima toe in staat, maar met zo’n knappe jongen aan het zwembad had hij moeite zich te concentreren. Het lukte hem wel de drankjes te maken en hij rekende af met de meneer. Met zijn blik ging hij meteen weer op zoek naar de jongen die hij had zitten bekijken – het was erg rustig aan het zwembad en hij verwachtte niet dat hij snel weer iemand zou moeten helpen – maar de jongen was van zijn ligstoel verdwenen.

‘Hoi Jonah. Is het nog druk geweest terwijl ik weg was?’ Jonah draaide zich om. Achter hem stond Anneliese. Ze was duidelijk net terug gekomen van haar pauze.

‘Nee hoor. Maar één klant,’ antwoordde Jonah.

‘O kijk aan, dus je hebt eigenlijk niks te doen gehad. Wil je ook zo pauze?’

Jonah haalde zijn schouders op. ‘Ja hoor.’

‘Prima. Ik zie dat het ijs bijna op is. Ik zal het nog even bijvullen en dan kun je pauze nemen.’ Annelise verdween weer door de deur naar het magazijn. Jonah probeerde zo onopvallend mogelijk tegen de bar te leunen. Eigenlijk hoorde hij keurig rechtop te staan, maar er was haast niemand bij het zwembad vanmiddag en Jonah verveelde zich een beetje. Gelukkig kon hij zo pauze houden.

‘Hey.’

Jonah keek op. Voor hem stond de knappe jongen waar hij naar had zitten staren. Hij kwam duidelijk net uit het zwembad; druppels water glinsterden op zijn gladde huid. Zijn natte haar plakte aan zijn voorhoofd. Het viel bijna voor de donkere ogen waarmee hij Jonah’s blik ving. Prachtige ogen die vriendelijkheid en intelligentie uitstraalden. Jonah voelde zijn hart bonken in zijn keel. ‘Goedemiddag meneer. Wat kan ik voor u doen?’
De jongen zuchtte en rolde met zijn ogen. ‘Moet je me nu echt “meneer” noemen?’ zei hij vermoeid. Jonah wist niet echt wat hij moest antwoorden, dus zei hij maar niets. Hij stond netjes rechtop, met zijn handen achter zijn rug. De jongen schudde zijn hoofd. ‘Ik had graag een cola.’

Jonah knikte en tapte de cola. Hij vulde het glas met ijsblokjes en zette het op de bar. ‘Dat wordt dan vier euro. Wilt u nu afrekenen of zal ik het op uw rekening zetten?’

De jongen sloeg zijn sterke handen tegen zijn bovenbenen om aan te geven dat hij geen portemonnee bij zich had. ‘Doe maar op rekening.’

‘Uitstekend, meneer. Wat is uw kamernummer?’

Er verscheen een grijns op het gezicht van de jongen. ‘216,’ zei hij. Jonah noteerde het nummer. ‘Kom anders een keertje langs. Ik verveel me te pletter hier.’ De jongen knipoogde. Jonah voelde een lichte blos over zijn wangen kruipen. ‘Tot ziens, Jonah,’ zei de jongen. Hij grijnsde nog steeds terwijl hij zijn glas cola pakte en weer naar zijn stoel liep. Jonah legde zijn hand op het naamplaatje dat op zijn borst gespeld zat. Met moeite scheurde hij zijn blik los van de welgevormde rug van de jongen.

Even later kwam Annelise weer binnen en kon Jonah pauze houden.
---
Die avond had Jonah dienst op de tweede verdieping. Hij moest de minibars bijvullen. Met een karretje vol drankflessen liep hij door de gang. Dit was een minder zware dienst. Meestal hoefde je maar de helft van de kamers te doen. Bij de andere helft hing een houten bordje aan de deur om aan te geven dat de gasten aanwezig waren en niet gestoord wilden worden.

Jonah liep voortvarend door de gang. Marabou was een modern hotel. De vloeren waren van hardhout, de muren van gepolijst marmer. Overal stonden exotische planten in smetteloos witte potten. De plafonds waren hoog en hingen vol lampen die een oranje-geel licht verspreidden. Jonah werkte nu al een paar maanden in het hotel, maar had nog steeds niet alles gezien. Marabou was enorm. Dat maakte zijn werk zo leuk. Er viel veel te verkennen en te ontdekken. Bardiensten vond Jonah vervelend: je moest de hele tijd op dezelfde plek blijven. Maar het werk was afwisselend en dit soort diensten waren prima.

Aan de deur van kamer 212 hing geen bordje. Jonah haalde een pasje tevoorschijn waarmee hij de deur kon openen. Met een klik ging de deur van het slot. Jonah rolde zijn karretje de kamer binnen. Het was een ruime suite met grote ramen die uitkeken op zee. Er stonden maar liefst drie banken, vier leunstoelen, twee bijzettafels en een hoge tafel met zes stoelen. Er waren zelfs twee televisies. Er waren nog twee deuren in de kamer: eentje die naar de slaapkamer voerde, en eentje voor de badkamer. Jonah had daar echter weinig mee te maken. Hij duwde het karretje naar de minibar en begon deze bij te vullen.

Achter de bar hing een spiegel, zodat Jonah af en toe een glimp van zichzelf op ving. Hij was net achttien geworden – het jaar dat je achttien werd mocht je solliciteren voor een baan bij Marabou. Hij droeg het standaard uniform van een Marabou Hotel bediende: een wit overhemd met strik en een mouwloos zwart jasje. Ook zijn broek en zijn schoenen waren zwart. Op zijn borst zat zijn goudkleurige naambordje gespeld. Jonah was van gemiddelde lengte. Sinds hij in het hotel werkte maakte hij drie keer in de week gebruik van de Marabou sportschool, en van die inspanning begonnen de eerste tekenen zichtbaar te worden.

Het werk was snel gedaan en toen Jonah klaar was verliet hij de kamer en trok de deur achter zich in het slot. Aan de volgende drie kamerdeuren hing wel een bordje dus die sloeg hij over. Daarna kwam kamer 216. Toen Jonah het kamernummer zag maakte zijn hart een sprongetje. Het sloeg nergens op. De jongen die hij bij het zwembad had gezien was er vast niet. Er hing geen bordje aan de deur. Jonah dwong zichzelf om rustig te worden. Hij was aan het werk; hij moest zich niet zo laten afleiden. Hij pakte zijn pasje en opende de deur.
Hij kwam de kamer binnen en verstijfde. Midden in de kamer stond tot zijn stomme verbazing de jongen van het zwembad. Naakt. Een seconde lang had Jonah vol zicht op zijn bungelende piemel. Toen vouwde de jongen zijn witte handdoek om zijn middel en knoopte deze dicht. Hij kwam duidelijk net uit de badkamer. ‘Excuses, meneer,’ stamelde Jonah. Hij keerde zijn karretje en wilde de kamer verlaten.

‘Hé, wacht even,’ riep de jongen hem terug. ‘Sorry, ben ik dat bordje weer vergeten?’

Jonah draaide langzaam zijn hoofd. De jongen stond nog steeds midden in de kamer in slechts zijn handdoek. Jonah kon het niet laten zijn gebruinde borst met donkere tepels en zijn gladde buik op te merken. Het werd een beetje krap in zijn broek. ‘Het maakt niet uit, meneer. Ik kom later wel terug,’ mompelde hij.

‘Hey, jij bent die jongen van het zwembad, of niet? Jonah?’ zei de jongen met een glimlach. Hij leek zich er totaal niet druk om te maken dat Jonah hem net naakt had gezien. ‘Dus je hebt inderdaad besloten langs te komen. Dat is aardig. Je mag nu wel de minibar bijvullen hoor. Mij maakt het niet uit. Dan heb ik ten minste wat gezelschap.’

Jonah haalde zijn schouders op. De klant was koning. ‘Uitstekend, meneer.’

‘Oké, om te beginnen moet je stoppen met mij “meneer” noemen. Ik heet Wessel.’ Wessel ging in een van de leunstoelen zitten die naar de minibar gericht stond. Zijn voeten legde hij op een voetenbankje. Hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd zodat zijn biceps opbolden de huid strak over zijn buikspieren werd gespannen. Jonah slikte maar ging aan het werk. ‘Dus. Neem je zelf wel eens een slokje tijdens het werk?’ vroeg Wessel op ondeugende toon.

Jonah besloot dat het geen kwaad kon een beetje met de knappe jongen te kletsen. Hij was dan wel een gast, maar hij had Jonah toestemming gegeven binnen te komen en zelfs gezegd dat hij wat gezelschap wel kon waarderen. Het was dus alleen maar goede service. ‘Ik zou wel willen, maar dan zou ik meteen worden ontslagen. Gasten kunnen het niet bepaald waarderen als de bedienden drinken tijdens het werk.’

‘Mij maakt het niet uit, hoor,’ zei Wessel. ‘Lijkt me juist wel geinig.’

‘Mene… ehm, Wessel, als ik zo vrij mag zijn. Waarom verveel je je? Er is toch genoeg te doen in dit hotel?’

‘Zoals? Een beetje rondhangen bij het zwembad? Televisie kijken? Nee, er is hier weinig te beleven voor een jongeman in zijn eentje… Of nou ja, ik ben hier met m’n ouders, die zitten twee kamers verderop. Maar die zijn de hele dag samen op stap en laten mij hier achter.’ Jonah kon zijn oren niet geloven. De ouders van deze jongen betaalden deze gigantische tweepersoons suite voor hun zoon alleen. Het was van de domme.
‘O, ik weet dat ik niet zou mogen klagen met zulke rijke ouders,’ vervolgde Wessel, ‘maar ik heb veel liever vrienden om me heen dan luxe. Mijn ouders begrijpen dat niet.’

‘Juist ja,’ zei Jonah, enigszins sceptisch. Het viel hem op dat er een flink aantal bierflesjes miste. ‘Zo te zien maak je wel gebruik van hun vrijgevigheid om je te bezatten.’ Het was eruit voor hij het besefte. Jonah kon zich wel voor zijn kop slaan. Wat dacht hij wel? Zomaar gasten beledigen?

Wessel grinnikte alleen maar. ‘Nou, ik moet toch íéts doen om de verveling tegen te gaan.’

‘Waarom kom je me dan niet helpen?’ Weer zo’n stomme uitspraak. Jonah wist niet waar hij het lef vandaan haalde. Aan de andere kant, Wessel leek een beetje brutaliteit wel te kunnen waarderen. Jonah vond het wel leuk om met die knappe jongen te praten.

Wessel streek nadenkend met een hand over zijn gladgeschoren kin. Toen haalde hij zijn schouders op. ‘waarom ook niet.’ Hij stond op en liep in zijn handdoek naar Jonah toe. Hij bukte zich en begon de grootste flessen champagne uit te laden en op het aanrecht van zijn minibar te zetten. ‘Zo, nu kan ik weer er een avondje tegenaan,’ zei hij grinnikend.

Jonah kon een lach niet onderdrukken. Toch begon hij de champagneflessen weer terug op zijn kar te laden. Ze waren besteld door andere gasten. Wessel hielp hem de laatste flessen terug te zetten. Daarbij moest hij nogal diep bukken. Toen hij weer overeind kwam, gleed zijn handdoek af. Jonah, die nog op zijn hurken zat, zag Wessel’s piemel op ooghoogte heen en weer wiebelen. Hij was behoorlijk groot. Jonah zat zo dichtbij dat hij het ding vast zou kunnen houden. Hij meende hem zelfs te kunnen ruiken. Een onbeschrijfelijke geur die hem licht in het hoofd maakte. Hij zag ook het glinsterende topje van de eikel.

‘Het spijt me,’ zei Wessel terwijl hij de handdoek opraapte en snel weer dicht knoopte. Jonah voelde zijn wangen branden. Ergens was hij teleurgesteld dat hij niet meer van het uitzicht kon genieten, maar het was beter zo. Hij had zich nauwelijks kunnen bedwingen de piemel vast te pakken en ermee te spelen. ‘Ik ben bang dat ik je in deze staat niet kan helpen op de andere kamers,’ vervolgde Wessel op verontschuldigende toon.

Jonah haalde zijn schouders op. ‘Maakt niet uit.’ Hij wilde vertrekken. In zijn broek begon zijn piemel te groeien en hij wilde niet dat Wessel hem met een stijve in zijn broek zou zien.

‘Wacht even,’ zei Wessel, ‘Dan geef ik je een fooi.’ Hij verdween naar de slaapkamer maar kwam al snel terug met een portemonnee. Hij gaf Jonah een tientje. ‘Hoe oud ben je, Jonah?’ vroeg Wessel.

‘Net achttien geworden,’ antwoordde Jonah terwijl hij het tientje zonder nadenken aannam en opborg in de binnenzak van zijn jasje. Dit soort fooien waren niet ongewoon in Hotel Marabou.

‘Echt? Nou, in zo’n apenpak zie je er een stuk ouder uit. Je bent dus een paar maanden jonger dan ik. Tot hoe laat moet je werken?’

‘Tot tien uur vanavond.’

‘Aha, oké. Ehm… dit is misschien een beetje een vreemd verzoek maar… zou je daarna weer hierheen willen komen? Ik… ik meende wat ik zei – dat ik me hier verveel. Maar jij lijkt me prima gezelschap. We kunnen een film kijken of zoiets.’ Wessel haalde een hand door zijn donkere haar en keek Jonah niet recht aan. Gek, ineens was hij veel van zijn zelfvertrouwen kwijt. Meestal verkeerden dit soort rijke mensen in de veronderstelling dat ze zo’n beetje alles van je konden vragen.

Jonah dacht even na. Hij had verder niks te doen vanavond. Eigenlijk had hij wel zin in een avondje relaxen na het werk. En met zo’n mooie jongen als Wessel was het natuurlijk extra leuk. ‘Ja, lijkt me tof,’ antwoordde hij dan ook.

‘Echt?’ Wessel klonk verrast. ‘Ik bedoel, ik weet dat het na werktijd is. De keuze is aan jou.’
‘Ik zal er zijn,’ beloofde Jonah. Hij pakte zijn karretje en rolde hem naar de deur. Hij had nog een hoop kamers te doen. Bij de deur keek hij nog een keer achterom. Wessel stond hem glimlachend na te kijken. Zijn gezicht stond een beetje verdwaasd.

---

Toen Jonah klaar was met werken ging hij snel naar de kleedkamers. Zijn gedachten buitelden over elkaar. Waar was hij mee bezig? Er was geen officiële regel dat werknemers van Marabou geen al te vriendschappelijke relaties mochten opbouwden met gasten, maar Jonah ervaarde het wel als een ongeschreven wet. Het zou zijn professionaliteit in de weg staan. Aan de andere kant, het was na werktijd. Wessel had hem gewoon als gast op zijn kamer uitgenodigd. Daar was toch niets mis mee?
Jonah was ook nerveus om het feit dat hij Wessel in een informele sfeer zou ontmoeten. Het was echt een knappe jongen, en nog aardig ook, ook al deed hij een beetje uit de hoogte. En dan diens heerlijke geslacht, dat hij nu al twee keer had gezien… Hij vervloekte zichzelf om die gedachte. Wessel was gewoon een verveelde, verwende rijke jongen die wat afleiding zocht. Hij wilde heus niks intiems doen met Jonah. Hoewel, hij leek oprecht uit zijn doen toen hij Jonah vroeg terug te komen.

Jonah besloot dat hij wel zou zien wat ervan kwam. Wel deed hij zijn best er zo goed mogelijk uit te zien. Zijn jasje en overhemd verruilde hij voor een lichtblauw t-shit met korte mouwen – een verademing, want het was behoorlijk warm. Verder een korte broek en slippers. Even zijn haar goed doen…

‘Waar ben jij mee bezig? Heb je een date of zo, vanavond?’

Jonah draaide zich om en zag Annelise achter zich staan. Zij had zich zo te zien ook al omgekleed: Ze droeg een kort jurkje van dunne stof en haar haar zat los. ‘Nee… gewoon, afspraak met vrienden,’ hakkelde Jonah.

Annelise glimlachte. ‘Het zal wel,’ zei ze met een knipoog, waarna ze haar make-up begon te doen. Jonah verliet snel de kleedkamers en ging op weg naar de tweede verdieping. Hij zorgde er voor de zekerheid voor dat hij geen werknemers van het hotel tegen het lijf liep. Hij wilde niet dat er over hem gepraat zou worden.

Al snel stond hij voor de deur van kamer 216. Hij klopte aan. Wessel deed met een brede grijns open. Hij had zich weer aangekleed – Jonah wist niet of hij daar nu blij mee was of niet. Net als Jonah had hij een shirt met korte mouwen en een korte broek. Verder liep hij op blote voeten. Jonahs blik werd gevangen door zijn lange, atletische benen. Wat voor sport deed deze jongen, vroeg hij zich af. ‘Hey, Jonah, wil je nog binnenkomen, of blijf je op de gang rondhangen?’ grapte Wessel. Jonah voelde een lichte blos opkomen, maar wurmde zich langs Wessel diens suite binnen.

‘Kijk, wat je nu draagt, zo zouden de hoteluniformen er ook uit moeten zien. Dat ziet er toch veel beter uit,’ zei Wessel terwijl hij snel zijn ogen over Jonah liet glijden. Jonah voelde zich een beetje ongemakkelijk onder de blik van Wessel. Nu hij niet als hotelbediende naar diens kamer kwam, voelde hij zich uit zijn evenwicht. ‘Wil je wat drinken? Mijn minibar is net bijgevuld, dus ik heb genoeg,’ zei Wessel met een glimlach.

Jonah grinnikte. Hij voelde iets van de spanning wegebben. ‘Doe maar een biertje. Ik hoef morgen pas weer om drie uur ’s middags te werken.’

‘Kijk eens aan, dus we hebben de hele nacht om ons te vermaken,’ zei Wessel met een knipoog. Jonahs hart maakte een sprongetje. Wessel pakte zowaar de biertjes terwijl Jonah op een van de banken ging zitten. Het voelde een beetje gek om nu bediend te worden in plaats van andersom. Wessel zette de drankjes op een tafeltje en kwam vlak naast Jonah zitten, zodat hun armen elkaar bijna raakten. Jonah raakte ervan in de war. Wilde Wessel hem iets duidelijk maken, of was dit zijn normale manier van doen? Door de manier waarop Wessel had gereageerd nadat Jonah hem naakt had gezien dacht Jonah niet dat hij erg preuts was. Misschien wilde hij gewoon een vriendschappelijke sfeer creëren.

‘Oké, laten we een film uitzoeken,’ zei Wessel. Hij pakte een afstandsbediening en zette de televisie aan. Het scherm was behoorlijk groot, een soort thuisbioscoop. Een van de vele geneugten die Hotel Marabou te bieden had. Er was een groot aanbod aan films die zo opgezet konden worden. Al kletsend gingen de twee op zoek naar iets wat hun goedkeuring kon wegdragen.

---

De film was al lang afgelopen, maar Wessel en Jonah genoten nog steeds van elkaars gezelschap. Jonah had een paar drankjes op, en dat hielp om zich wat meer op zijn gemak te voelen terwijl hij in gesprek was met de ongelofelijk knappe hotelgast. Er was nog steeds een stemmetje in zijn achterhoofd dat hem vertelde op te passen. Als er iets mis ging kon het zijn baan kosten.

Wessel had echter uit niets laten blijken dat dit meer was dan een vriendschappelijk samenzijn. Hij had al een stuk meer drankjes op dan Jonah, de reeks glazen en flesjes die op het tafeltje naast de bank stonden waren daar getuige van. ‘Dus Jonah, ik kan me niet voorstellen dat iemand als jij zijn hele leven in dit hotel blijft werken. Wat is je grote plan voor de toekomst?’ vroeg Wessel. Hij legde daarbij een hand op Jonah’s bovenarm, een gebaar dat hij regelmatig maakte. Jonah vond het natuurlijk erg prettig, en halverwege de avond had hij de moed gevonden ook Wessel af en toe vriendschappelijk aan te raken.

‘Nou, dit hotelwerk is prima hoor. Maar inderdaad, het is maar een zomerbaantje. Na de zomervakantie ga ik studeren,’ antwoordde Jonah.

‘Wow, serieus?’ Wessel keek hem met grote ogen aan. Zijn ogen hadden een bijzondere vorm. Als hij lachte kneep hij ze een beetje samen, maar nu keek hij Jonah indringend aan. Het was een gepassioneerde blik, heel anders dan de desinteresse die de meeste gasten van Marabou aan de dag legden voor alledaagse zaken als studiekeuzes. ‘Dat had ik niet achter je gezocht,’ vervolgde Wessel. ‘Ik had ook graag willen gaan studeren, maar mijn ouders vonden dat geen goed idee. Wat wil je studeren?’

Jonah glimlachte om zijn enthousiasme. ‘Ik heb me ingeschreven voor wiskunde,’ vertelde hij.

‘Wat? Damn, dat is wel even wat anders dan werken in een hotel. Waarom kies je daarvoor?’

‘Nou, ik vind de manier van denken die je bij wiskunde nodig hebt gewoon heel prettig. Het is heel anders dan bijvoorbeeld geesteswetenschappen. Veel meer zwart op wit. Waar of niet waar. Dat vind ik gewoon prettig.’
Wessel zat aandachtig te luisteren. ‘Vertel eens een paar wiskundefeitjes? Ik ben benieuwd of ik er iets van begrijp.’

‘Is goed,’ zei Jonah met een glimlach. ‘Wist je bijvoorbeeld dat de nulpunten van een polynoom glad afhangen van zijn coëfficiënten?’

‘Oké, oké, stop maar, ik heb geen idee waar je het over hebt,’ zei Wessel lachend. ‘Maar goed, wat ga je ná je studie doen? Wat voor werk, bedoel ik.’

Jonah haalde zijn schouders op. ‘Geen idee. Daar hoop ik de komende jaren achter te komen.’

‘En je ouders vinden dat gewoon goed?’ vroeg Wessel verbaasd.

‘Wat, dat ik nog even na moet denken over wat ik later wil worden? Ja, dat vinden ze prima,’ zei Jonah met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Hoezo? Zouden jouw ouders je daar niet in steunen?’

‘Mijn ouders haten me.’ Wessel zei het met grote stelligheid. Alle passie, al het enthousiasme was uit zijn ogen verdwenen. Hij pakte nog een bierflesje, maakte deze open en nam een grote slok.

Jonah keek hem bedenkelijk aan. Alleen al het feit dat ze hier in een gigantische suite zaten die zijn ouders voor Wessel alleen hadden gereserveerd, maakte dat hij betwijfelde of het zo erg was als Wessel voor deed komen. Toch wilde Jonah hier meer van weten. ‘Waarom denk je dat je ouders een hekel aan je hebben?’ vroeg hij voorzichtig.

‘Ik denk het niet, ik wéét het. Mijn vader heeft zijn hele leven gewerkt om zijn imperium op te bouwen. Hij is de naam achter een paar grote merken… Doet er niet toe. Hij wil dat ik de zaak overneem. Maar het bedrijf neemt het niet zo nauw met zaken als openheid in geschriften, het milieu of zelfs mensenrechten. Het is een grote hoop corruptie. Ik wil niet aan het hoofd staan van zo’n imperium, en dat heb ik mijn vader duidelijk gemaakt, tot zijn woede. O, ze hebben het er thuis niet over, en aan de buitenwereld laten ze het al helemaal niet zien, maar mijn ouders verachten mij omdat ik zo nodig de wereld moet verbeteren.’

Jonah was stomverbaasd. Hij had half verwacht dat Wessel zich gewoon aanstelde – dat zijn ouders hem geen tweede auto hadden willen geven of zoiets. Maar deze problemen waren echt. Jonah voelde ineens een golf van bewondering voor Wessel, die tegen zijn ouders in ging om vast te houden aan zijn principes – en die principes waren nobel en groots. ‘Wessel, ik weet niet wat ik moet zeggen. Dat klinkt verschrikkelijk.’

Wessel keek hem met een droevige glimlach aan. ‘Heb ik je dat echt net verteld? Man, ik had niet zo veel moeten drinken. Nu heb ik onze avond verpest.’

‘Nee… nee, het is geen probleem,’ verzekerde Jonah hem. Hij legde troostend een hand op Wessels sterke schouder. ‘Het is erg sterk van je dat je dit aan mij hebt verteld. Ik– ik kan waarschijnlijk weinig doen om de situatie te veranderen, maar als je er nog eens over wil praten deze vakantie, aarzel dan niet het tegen me te zeggen. Ik zal luisteren.’ Terwijl Jonah het zei besefte hij dat het waar was. Ja, Wessel was knap, maar dat was niet langer de enige reden dat hij bevriend wilde blijven met hem. Wessel was in al die weken dat hij in het hotel werkte de enige waarvan Jonah kon zien dat hij niet alleen aan zichzelf dacht, maar aan de wereld. Deze jongeman was in een positie om dingen te veranderen.

‘Dankjewel, Jonah. Dat is erg aardig van je,’ zei Wessel schaapachtig. De twee zwegen een tijdje. ‘Hoe laat is het eigenlijk?’

‘Bijna twee uur.’

‘Damn, de tijd is voorbij gevlogen. Je bent echt uitstekend gezelschap, Jonah.’ Wessel glimlachte breed, zijn ogen knepen zich iets samen. Vandaag zouden ze het niet meer over zijn problemen hebben. Jonah had er vrede mee. ‘Ehm, Jonah, waar slaap je eigenlijk? In het hotel?’

Jonah schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik heb een kamer een paar kilometer hiervandaan, in de stad. Ik fiets er zo meteen naartoe.’

‘Nou, als je wilt… Ik bedoel, we hebben allebei nogal veel gedronken, en het is al zo laat, je mag wel hier blijven slapen. Mijn bed is groot genoeg,’ zei Wessel schouderophalend.

Jonah’s adem stokte in zijn keel. Een blos kroop over zijn wangen. Had Wessel dat echt gevraagd? ‘Ik weet niet… morgen—’

‘Ik sta erop,’ zei Wessel met meer overtuiging. ‘Je hebt me buiten werktijd de hele avond vermaakt. Ik kan je niet in je eentje dat hele eind laten fietsen. Maak je geen zorgen over je werk morgen, je hoefde toch pas ’s middags te beginnen? Ik zal je echt niet de hele dag hier houden. Het staat je vrij te vertrekken wanneer je wilt.’

Jonah haalde zijn schouders op. Eigenlijk kwam dit prima uit. ‘Goed dan,’ zei hij.

Een brede grijns verscheen op Wessels gezicht. Jonah’s hart sloeg een slag over. Wessel stond op van de bank en wilde richting de badkamer lopen. Nog voor hij een stap kon verzetten wankelde hij echter en zakte op de vloer in elkaar. Jonah kwam snel overeind om te kijken wat er aan de hand was. Wessel keek verdwaasd naar hem op. ‘Verdorie, ik had echt niet zo veel moeten drinken,’ zei hij met een glimlach.

Jonah kon een lach niet onderdrukken. Hij stak zijn hand uit en hielp Wessel overeind. De knappe jongen sloeg een arm om Jonah’s schouders om overeind te blijven. Een tinteling trok over Jonah’s rug door de intieme aanraking. Wessel bedoelde het natuurlijk niet zo, maar dat maakte Jonah op dat moment weinig uit. ‘Het lijkt me een goed idee als ik je naar je kamer begeleid,’ zei Jonah grappend.

Wessel knikte. Samen strompelden ze naar de ruime slaapkamer waar een groot tweepersoons bed op hen stond te wachten. Jonah zette de knappe Wessel voorzichtig op de rand van het bed. Hij liet even los, maar de jongen dreigde meteen voorover te vallen dus greep Jonah hem weer vast. ‘Help me met m’n kleren…’ vroeg Wessel. Ineens klonk hij zo vermoeid. Praten over zijn ouders had hem uitgeput.

Jonah aarzelde even, maar begon toen Wessels T-shirt over diens hoofd te trekken. Zijn prachtige torso kwam tevoorschijn en Jonah kon het niet laten er smachtend naar te kijken. Het was nu de derde keer dat hij van dit uitzicht kon genieten, maar dit was dichterbij dan ooit. Met zijn hand duwde hij tegen de sterke borst van de knappe jongen, zodat hij op bed ging liggen en Jonah zich over zijn broek kon ontfermen. Wessel was al half in slaap aan het vallen toen Jonah met brandende wangen zijn broek losgespte en uittrok. En daar lag hij dan, in alleen zijn onderbroek, en met een tegelijkertijd slaperige en zwoele blik op zijn gezicht. ‘Kom naast me liggen, Jonah. Waag het niet stiekem weg te gaan zodra ik in slaap gevallen ben,’ mompelde Wessel.
Jonah deed wat hem gevraagd werd.

Wessel gaapte. ‘Doe je kleren uit, man. Daar is het veel te warm voor. Ik vind het echt geen probleem hoor.’ Jonah kon het alleen maar met hem eens zijn. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd en schopte zijn broek uit zodat hij ook alleen nog in ondergoed was. Als hij volledig nuchter was geweest had hij dit nooit gedaan, maar voor een keer was Jonah blij dat hij een beetje van de kaart was door het vele drinken. Beide jongens lagen nu bijna naakt naast elkaar bovenop de dekens van het luxueuze bed. Er was maar een klein lampje aan in de kamer, zodat ze eigenlijk niet veel meer dan elkaars contouren konden zien.

‘Jonah…’ mompelde Wessel. ‘Je bent zo knap, heeft iemand je dat ooit verteld? Knap en aardig.’ Jonah spitste zijn oren. Wessel was bijna niet te verstaan. Zijn hart bonkte in zijn keel. ‘Dankjewel dat je vanavond bij me wilde komen.’ Wessel kroop over het bed naar Jonah toe en tot diens verrassing omhelsde hij hem. Jonah voelde de sterke armen om zijn lichaam geslagen worden en voelde Wessels torso zwaar op hem drukken. Wessels adem rook naar drank en zijn lichaam naar zweet. Het was een bedwelmende lucht die Jonah licht maakte in het hoofd. Hij beantwoordde de knuffel, sloeg zijn armen om Wessel heen en wilde nooit meer los laten. Wessel lag half op hem, met zijn hoofd tegen Jonah’s schouder. Waar hun lichamen elkaar raakten tintelde Jonah’s huid van verwachting. De knappe jongen bewoog nog iets verder zodat hij nu met een been over Jonah heen lag. Jonah voelde door Wessels onderbroek diens piemel tegen zijn dij schuren. Jonah hijgde van opwinding.
Wessel kwam iets overeind en keek Jonah aan in het donker. Zijn ogen schitterden. Zijn hoofd kwam dichterbij en hun lippen drukten op elkaar. Jonah’s remmingen verdwenen en hij zoende terug. Hun vochtige lippen gleden over elkaar in een liefdevol duel. Jonah voelde het puntje van een tong zijn mond binnen dringen. Het was te mooi om waar te zijn. Hij slaakte een diepe zucht van geluk.

Wessel verbrak de kus en kwam weer overeind. ‘S-Sorry,’ mompelde hij. Zijn ogen stonden schuldig. Hij rolde van Jonah af en keerde hem de rug toe. Binnen een paar seconden was zijn adem tot rust gekomen. Hij sliep. Jonah bleef met een half stijve piemel in zijn onderbroek verward naast hem liggen, nadenkend over wat er net was gebeurd en hoe hij dat moest interpreteren. Uiteindelijk viel ook hij in slaap.