Een Beeldschone Huisgenote - 8

Een vriend? Dat meende je niet! Ik was te laat! Hoe dom kon ik nou zijn? Verdomme. Wat was ik een loser! Ik had iets moeten doen! Maarten had me ook al gewaarschuwd. Misschien was Edwin ook zo’n eikel als Mark, dan zal het geen probleem zijn. Of zou deze keer anders zijn? Mandy had nu toch wel iets geleerd na het incident met Mark? Ik had het verkloot!

Al die gedachten flitsten door mijn hoofd. Allemaal binnen een aantal seconden. Ik schudde mijn hoofd om wakker te worden en keek Edwin glimlachend aan, dat het even moeite kostte om te glimlachen.
‘’Aangenaam,’’ zei ik kortaf, met een brok in mijn keel. Het klonk een beetje onbeleefd. Gelukkig had Edwin het niet door.
‘’Insgelijks,’’ glimlachte hij terug.

‘’Zo, koffie mannen?’’ vroeg Mandy vrolijk. We knikten. Ik zocht een plek op de bank en bestudeerde hem stiekem. Hij zag er goed uit. Deze was niet erg gespierd. Eerder atletisch. Een normaal postuur, vrij lang. Op zijn hoofd zaten er drie millimeter haren. Een prima goed uitziende kop. Hij had een klein sikje op zijn kin staan. Kortom: een knappe man.

Ik zweeg even. Edwin keek me onderzoekend aan.
‘’Je bent slechthorend en slechtziende?’’
Ik knikte.
‘’Dat is wel klote, hè?’’ zei hij kalm.
‘’Dat valt wel mee, ik accepteer het wat ik heb,’’ zei ik schouderophalend.
Edwin knikte waarderend. ‘’Zo is het jongen. Echt knap dat je dat kan accepteren. Het lijkt me zo vreselijk.’’
‘’Ja, ik heb het ook soms moeilijk. Zeker in mijn pubertijd. Ik heb al een keer de neiging gehad om een einde aan mijn leven te maken.’’
Mandy kwam binnen en hoorde het.
Ze keek geschokt, net als Edwin.
‘’Dat had je mij nog niet verteld!’’ reageerde Mandy direct.
‘’Tja, je had het mij nooit gevraagd,’’ zei ik alleen.
Mandy knikte. ‘’Dat moeten wel moeilijke tijden voor je geweest zijn.’’

Ik knikte afwezig en pakte de koffie. Mandy begreep het en veranderde het onderwerp. Ze leunde tegen Edwin aan.
‘’Dit is dus Edwin, ik heb hem ontmoet in de disco,’’ zei Mandy vrolijk.
‘’Leuk!’’ Het kostte me grote moeite om geloofwaardig te klinken. ‘’Hopelijk is hij wat minder erg dan Mark,’’ flapte ik eruit en voelde hoe mijn wangen warm werden. Mandy schoot in de lach. ‘’Ja, geen zorgen. Hij is veel beter.’’
Ik wist even niet of ik blij moest zijn. Aan de ene kant was ik niet blij, maar aan de andere kant was ik wel blij voor haar. Edwin keek haar vragend aan. Mandy vertelde in het kort wat er allemaal gebeurd was.

We kletsten verder. Edwin was inderdaad veel aardiger dan Mark. Het deed wel pijn als ik zag dat Mandy af en toe verliefd naar Edwin keek. Ze leunde constant tegen hem aan. Dat deed me gewoon pijn. Ik deed mijn uiterste best om dat niet laten te merken. Ik zei dat ik naar mijn kamer ging.

Ik liep iets te haastig naar mijn kamer en plofte op mijn bed neer met mijn neus diep in de kussens. Ik was boos op mezelf. Even later ging ik dan op mijn rug liggen want ik kreeg geen lucht meer. Er viel een traan uit mijn oog. Ik besefte dat ik Mandy misschien kwijt geraakt was. Ik sloeg zachtjes op mijn voorhoofd. Hoe dom kon ik nou zijn? Waarom durfde ik het gewoon niet? Moest ik Edwin proberen weg te pesten? Hij was gewoon aardig. Dat kon ik gewoon niet maken. En Mandy leek gelukkig. Ik pinkte mijn traan weg en ging overeind zitten en zuchtte diep. Ik moest haar laten gaan. Ik gunde het haar van harte. Als Mandy maar gelukkig was. Ik moest het gewoon accepteren. Eerst maar afwachten hoe het zou worden tussen hen. Ik hoorde ze nog lachen en giechelen. Ik zette mijn PlayStation aan en begon mensen neer te schieten in de game. Ik was dit keer heel goed, stond bijna elk potje bovenaan. Dat zou wel door mijn woede gekomen zijn.

Er werd op de deur geklopt. Ik legde mijn controller weg. Mandy en Edwin stonden bij de deur. Edwin keek belangstellend naar de tv en liep de kamer binnen. Hij bekeek mijn score.
‘’Zo, je bent goed in Call of Duty, zie ik! Je staat dik bovenaan!’’ Ik lachte trots.
Mandy vroeg me: ‘’Danny, we gaan een patatje halen. Wil je ook?’’ Ik keek verbaasd.
‘’Nu al?”
Ze lachten. ‘’Ja, het is al half zes,’’ grijnsde Edwin. Ik keek hen met grote ogen aan. Ik had bijna de hele middag gegamed.
‘’Ja, ik heb wel zin in een patatje. Doe maar een grote bak patat met een frikadel speciaal,’’ antwoordde ik, met nog steeds verbaasde blik.
Mandy knikte. Edwin vroeg aan Mandy: ‘’Mandy, mag ik hier blijven om even te gamen?’’ Ze knikte glimlachend en verdween. Edwin kwam naast me zitten. Ik gaf hem de tweede controller. We speelden samen. Edwin kon ook goed gamen. Maar vandaag was ik gewoon veel beter dan hij.
‘’Danny, je bent echt goed! Zelfs terwijl je slechtziende bent, ben je gewoon beter dan ik.’’
Ik lachte. ‘’Ach ja, ik game al jaren.’’
Ik was wel nieuwsgierig hoe hij Mandy ontmoet had.
Ik slikte even en vroeg dan: ‘’Hoe heb je Mandy ontmoet?’’
Edwin keek me aan. ‘’Gewoon in de disco. We waren allebei op de dansvloer. We waren licht aangeschoten. Op een gegeven moment waren we samen aan het dansen en toen zijn we bij elkaar gebleven.’’

Het game potje startte weer. Edwin speelde weer geconcentreerd. Mijn poppetje bleef gewoon staan en ging meerdere keren dood. Ik kon mijn oren niet geloven wat Edwin zei. Ging het zo makkelijk? Effe dansen en dan was het raak… in een paar minuten… en ik deed het moeilijk, wekenlang. Ik had haar goed verzorgd toen zij ziek was. De hele twee weken lang! Ik stond altijd voor haar klaar. En het incident met Mark… ik had haar gered uit zijn klauwen. Ik had met haar een goed gesprek gehad, samen gezellig gepokerd en naar het strand geweest. En die Edwin liet haar een paar dansmoves zien en het was al voldoende…
Mijn poppetje stond nog altijd stil en ging constant dood. Na een kleine tien minuten was het potje afgelopen. Ik stond onderaan met 0 kill en 23 death. Edwin was tweede geworden met 17 kill en 8 death.
Hij zag mijn score en grijnsde breed.
‘’Gaat het goed met je?’’ lachte hij geamuseerd. Ik lachte met hem mee. ‘’Sorry ik was even in gedachten.’’
‘’Ja, dat zag ik inderdaad, ging het over Mandy?’’
Ik bloosde meteen flink. Edwin zag het en keek me vragend aan. Ik hakkelde even.

Gelukkig werd ik gered door Mandy. Het eten was er. We gingen op het dakterras zitten. Mijn benen voelden een beetje slap aan na die lange tijd gamen.
Edwin was gelukkig alweer vergeten om nog een keer te vragen wat mijn gedachten waren. Het was gezellig. Edwin was echt een goede kerel. Ik kon ook met hem goed opschieten. Daar was Mandy wel blij mee. Ik ving haar goedkeurende blikken. Maar ik baalde van binnen toch enorm.

De hele week was Mandy heel vaak weg. Ze was vaak bij Edwin thuis. Dat kon ik goed begrijpen maar ik miste haar in huis. Ik voelde me een beetje eenzaam. Het was gewoon saai zonder haar.
Zaterdag was Mandy wel thuis. Het was ochtend. Ik was aan het ontbijt bezig toen Mandy de keuken in liep. Ze had sportkleding aan.
‘’Danny, heb je zin om mee te gaan naar de volleybalwedstrijd? We spelen thuis.’’ Daar had ik wel zin in.
‘’Ja, dat lijkt me wel leuk,’’ riep ik enthousiast. ‘’Waar moet ik zijn? En hoe laat?’’
‘’Je kan gewoon met mij mee. We vertrekken om tien uur.’’ Ik knikte en at mijn ontbijt verder op.
Om tien uur zaten we in de bus richting het sportgebouw. Op de parkeerplaats stond een grote groep. Mandy trok me mee naar de groep.
Ik zag dat Anna, Kelly, Elise en Lotte ook daar stonden. Ze zagen me en reageerden enthousiast. Ik werd er een beetje verlegen van, omdat er andere dames naar mij keken. Anna begon me eerst een beetje overdreven uitbundig te knuffelen. Ze keek zoals altijd ondeugend. ‘’Wat leuk dat je er bent!’’ De rest gaf me ook een knuffel.
We liepen naar binnen, Kelly liep naast me. ‘’Kan je wel zien vanaf de tribune? Die is erg hoog.’’ Ik haalde mijn schouders op. ‘’Ik zal misschien niet alles kunnen volgen, de bal raak ik constant wel kwijt. Maar het geeft niet.’’ Mandy keek me onderzoekend aan en dacht even na. ‘’Wacht hier even, Danny,’’ zei ze terwijl ze naar een vrouw van middelbare leeftijd liep. Ik vermoedde dat zij hun trainster was. Ze kwam snel terug. ‘’Danny, je mag achter onze reservebank zitten. Daar zit nog een bank. Eigenlijk mag het niet, maar jij mag het wel.’
Anna was dolenthousiast en keek me ondeugend aan. Ik zuchtte. Ze was weer iets van plan. Ik wendde mij tot Mandy. ‘’Waar moet ik zitten?’’
‘’Mijn trainster brengt je wel,’’ zei Mandy.
‘’Dank je wel, Mandy,’’ zei ik dankbaar.

De dames gingen de kleedkamer in. Mandy trok mij ook naar binnen. Daar schrok ik wel van. ‘’Euhh, ik moet hier niet zijn,’’ stamelde ik nerveus. Alle dames keken me aan. Ik voelde me erg ongemakkelijk. Mandy lachte en duwde me naar de trainster. ‘’Hallo Danny, Ik ben Sara, de trainster van dit team. Kom, we gaan naar de sportzaal. Hier blijven lijkt me geen goed idee, hè?’’ lachte ze. Aan de andere kant van kleedkamer was ook een deur, die leidde naar de sportzaal. Sara en ik liepen naar de bank. Ze vroeg of ik mijn schoenen uit wilde doen, wat ik meteen deed. ‘’Bedankt dat ik op die bank mag zitten.” Sara glimlachte. ‘’Geen probleem, Mandy vertelde me dat je slechtziende bent. Dus voor jou maak ik een uitzondering.”
De scheidsrechter keek ons wel vragend aan. Sara legde het uit. Ik zat op de bank aan de zijlijn van het veld. Ik kon dus perfect alles zien. Daar was ik wel blij mee. Sara gaf me een fles water. Ik bedankte haar vriendelijk.

Even later kwamen de dames op het veld. Ik moest even slikken toen ik ze zag. Ze droegen een rood shirt en een strakke korte witte broek. Bij Anna kon ik goed zien dat zij de grootste borsten had. De vriendinnen van Mandy zwaaiden naar mij, ik zwaaide verlegen terug. Ze begonnen hun warming up. Eerst liepen ze warm rond de veld. Mijn ogen volgden hun fraaie heupwiegende billen. Kelly volgde ik wat uitgebreider. Maar mijn hoofd bewoog niet, alleen mijn ogen. Anders zou het een beetje opvallend zijn. Na een paar rondjes gingen ze armen en benen strekken. Anna positioneerde zich expres recht tegenover me. Ze draaide haar rug naar me toe en boog voorover om haar benen te strekken. Ik zag haar kont prachtig omhoog komen. Ik slikte hoorbaar en voelde langzaam mijn pik stijver worden. Ik sloeg mijn benen snel over elkaar. Ik staarde naar haar billen. Opeens zag ik de ogen van Anna tussen haar benen. Ze bleef me aankijken, uiteraard in ondeugende stand. Ik liep rood aan en keek weg naar de andere dames.

De warming up was klaar. Ze gingen op de bank zitten die voor me stond. Mandy keek om. ‘’Kun je goed zien?’’
‘’Ja, hier kan ik perfect zien. Echt super, dank je wel.’’ Ze knikte tevreden. Anna hoorde het en keek ondeugend naar me. Ik zuchtte, snapte wat ze bedoelde.
De wedstrijd begon, de dames gingen voluit volleyballen. Ze moesten wel, want de tegenstander was ook sterk. Elise was de aanvoerder. Elke keer als ze een punt gescoord hadden, gingen ze bij elkaar in een kring staan en sloegen ze op hun billen. Daar keek ik gretig naar. En elke keer als er een punt scoorde sprongen ze in de lucht. Ik keek uiteraard naar de borsten die heen en weer bewogen. Maar het was niet veel om te zien, ze zaten strak in hun sport-bh. Alleen van Anna kon ik wel genieten. Ik moedigde ze ook vol aan. Het was echt leuk om naar te kijken. Ze waren ook keigoed. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Na een tijdje stond het 2-2 in sets. Ze moesten nu de beslissende set spelen. Het was zo zenuwslopend op het eind. Ik brulde het uit bij elk punt. Uiteindelijk wonnen ze. Het scheelde niet veel. Ik sprong zelfs van de bank om te juichen. Mandy en haar teamgenoten dansten rond in de kring. Ik klapte mijn handen blauw. Sara moest lachen van mijn enthousiasme en ging naast me staan.
‘’Leuk hé?’’ Ik knikte alleen maar gretig.
‘’Kon je wel alles volgen?’’
‘’Ja, vanaf hier kon ik gewoon bijna alles volgen. Bedankt dat ik hier mocht zitten.’’ Sara glimlachte.

De dames gingen de kleedkamer in. Sara bracht me naar de kantine. Ik bestelde koffie en wachtte op Mandy. Even later kwam de groep van Mandy zingend en joelend de kantine in. Ik keek geamuseerd toe. Ze zochten de tafel en gingen zitten. Mandy haalde me op. Ik ging tussen de dames zitten en feliciteerde ze met de prachtige overwinning. Ik was opeens niet meer verlegen en kletste vrolijk met ze mee. Ik kon ze niet allemaal volgen. Het was een oorverdovende herrie in de kantine. Ze schreeuwden, joelden en giechelden er vrolijk erop los.
Mandy stond naast me, boog naar me toe en zei hard bij mijn oor: ‘’Kon je de wedstrijd wel volgen?’’
Ik keek haar aan. ‘’Ja, ik kon alles volgen. Het was echt leuk. Leuker dan ik dacht,’’ antwoordde ik enthousiast. Mandy lachte tevreden. ‘’Mooi, je mag vaker mee gaan als je wilt.’’ Elise stond naast Mandy en keek langs Mandy naar mij. ‘’Ja, moet je doen!’’
‘’Dat ga ik doen,’’ reageerde ik.

Even later was het weer rustig, Mandy en ik zaten in de bus. We bespraken de wedstrijd.
‘’Wat ga je vanavond doen, Danny?’’ vroeg Mandy op een gegeven moment.
‘’Ik ga stappen met mijn vrienden,’’ antwoordde ik.
Mandy keek me verbaasd aan. ‘’Oh, jij en stappen?’’
Ik lachte. ‘’Af en toe ga ik wel op stap. Vind ik soms wel leuk. Maar niet te vaak.’’
Ze knikte begrijpend. ‘’Waar ga je heen dan?’’
‘’Geen enkel idee. Ik volg alleen mijn vrienden.’’
‘’Leuk joh! Ik ga ook vanavond op pad met mijn vriendinnen.’’ Dat verbaasde me niks. Zeker na de mooie overwinning vandaag.

De avond viel al snel. Ik was me klaar aan het maken. Mijn vrienden zouden hier eerst komen om even wat in te drinken voordat we op pad gingen. Mandy was al vertrokken naar haar vriendinnen. Edwin had haar opgehaald. Ik kreeg een hol gevoel in mijn maag toen ik hem zag. Ik vond hem wel aardig maar het deed me gewoon pijn als ik hem bij Mandy zie.
Maar goed, ze waren al weg. Ik was druk bezig om me klaar te maken. Even onder de douche gedoken, mijn schaamstreek keurig kaal geschoren, en nette kleren aan. Als laatste deed ik een lekker geurtje op. Ik was er klaar voor.

Een uurtje later kwamen mijn vrienden aan. Maarten, Leonie, Bram, Thijs en Sophie waren er. Sophie was de vriendin van Thijs. Een prachtige roodharige dame. Ik had haar al een paar keer gezien. Bram was stiekem jaloers op Thijs, want Bram was ook verzot op roodharige vrouwen. We zaten gezellig op de bank met drank.
Thijs wendde zich tot mij. ‘’Hoe gaat het met Mandy? Ze had weer een vriend?’’
‘’Ja, ze heeft een vriend,’’ zei ik somber ‘’Edwin heet hij. Heel aardig man. Helaas…’’
Maarten zei: ‘’Ik had je nog gewaarschuwd!’’
‘’Ja, ik weet het,’’ zei ik zonder hem aan te kijken. ‘’Ik kan haar wel vergeten, denk ik.’’
‘’Kom op, er zijn vrouwen zat in de wereld!’’ zei Thijs. Hij had gelijk, maar ik wilde alleen Mandy.
We veranderden ons onderwerp en toen was het weer gezellig. Er werd veel gelachen. Rond half tien gingen we naar de disco. Ik hield de arm van Leonie vast. Eenmaal binnen was er oorverdovende muziek aan. Hier en daar dansten de discolampen constant heen en weer. Dat verblindde me regelmatig. Het was vrij donker. Daar was ik al bang voor. Ik hield de arm van Leonie goed vast. We liepen naar de tafel. Bram haalde onze dranken op. Ik nam de plaats op een stoel. Leonie stond naast me. Ik zag haar gezicht niet eens, behalve als er een discolamp onze richting op scheen. Thijs stond aan de andere kant naast me. We probeerden te kletsen. Maar het was erg moeilijk. Soms gebruikte Thijs de telefoon als ik hem niet echt kon verstaan.
Ik was ook wat stiller. Ik genoot wel van harde muziek. Ik had geen idee wat voor muziek het was, maar ik genoot van de beats. Ik voelde ook de trillingen die uit de enorme boxen kwamen. Met bier in mijn hand keek ik rond om me heen.
Ik kon vrijwel niets zien, ik kon wel onderscheiden waar de dansvloer en de bar waren. Die rot discolampen verblindden me constant. Ik zat daar, luisterend naar de muziek, een beetje rond kijkend. Opeens zag ik Mandy daar ergens zitten. Ik wist het pas zeker toen een felle gele discolamp op haar scheen. Ik knipperde even en keek even goed. Volgens mij zag ze mij want ze begon te zwaaien. Ik zwaaide verlegen terug.

Na een aantal biertjes wilden de dames gaan dansen en sleepten hun vriendjes mee de dansvloer op. Bram en ik bleven alleen over. Bram wilde gaan roken en vroeg of ik mee naar buiten wilde gaan. Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik wel even alleen hier kon blijven zitten. Bram ging ook weg.

Ik nam een grote slok bier en keek een beetje rond. Eigenlijk verveelde ik me een beetje. Dat had ik wel vaker bij stappen, daarom ging ik niet altijd mee. Soms was het wel leuk. De oorverdovende muziek galmde wel lekker door de zaal. Opeens ging iemand naast me zitten. Ik kon niet herkennen wie het was.
‘’Wat zit je alleen,’’ schreeuwde iemand in mijn oor.
‘’Sorry, wie ben je? Het is donker hier. Sorry…’’
Ik voelde een hand die mijn pols pakte, dat moest een vrouw zijn. Ze bewoog mijn hand omhoog naar haar borsten. Ik voelde dat het grote waren. Ik lachte meteen. ‘’Anna dus?’’
Ze giechelde vlakbij mijn oor. ‘’Waarom zit je alleen?’’
‘’Oh, ze zijn aan het dansen en even naar buiten om te roken.’’
‘’En ze laten jou alleen?’’ schreeuwde Anna in mijn oor.
‘’Ach, ze hebben mij wel gevraagd hoor, maar ik blijf liever hier zitten.’’
Plotseling stond Anna op en trok me omhoog. Voordat ik het wist stond ik op de dansvloer. Ik botste tegen iedereen op. Ik zag gewoon niks. Gelukkig hield Anna mij goed vast. Ze begon te dansen en ik deed een beetje nerveus mee.

Anna schuifelde lekker tegen me aan. Haar borsten schuurden heerlijk tegen mijn borstkas. Ze legde mijn handen op haar heupen. Al snel voelde ik mijn pik groeien. Ik probeerde wat ruimte te maken tussen onze lichamen. Opeens drukte iemand van achteren mij terug. Ik zat vast tussen twee dames. Het bleek Elise te zijn. Ook zij schuifelde heerlijk tegen me aan. Ik kreeg het er behoorlijk warm van. Hun handen gleden over mijn lichaam. We swingden door de dansvloer.
Kelly nam Anna haar plaats in.
‘’Hey, wat leuk dat je hier bent!’’ riep Kelly enthousiast. Ik lachte alleen. Ze keerde haar rug naar me toe en schuifelde met haar kont tegen mijn kruis. Daar schrok ik van. Want ik had een enorme erectie. Ik duwde mijn heupen naar achteren, weg van haar, dat lukte echter niet, want Elise hield me tegen. Kelly’s billen schuurden heerlijk tegen mijn pik. Ik had het werkelijk moeilijk! Ik moest mijn uiterste best doen om niet spontaan klaar te komen. De zweetdruppels vormden zich op mijn voorhoofd. Ik wist het zeker dat Kelly mijn erectie kon voelen. Gelukkig draaide Kelly zich al snel om en ze lachte breed.
‘’Kelly, mag dit wel? Ik bedoel… je hebt toch een vriend?’’ zei ik in haar oor.

Ik zag nog net dat Kelly de arm van een man pakte en hem naar haar toe trok. ‘’Danny, dit is Nick, mijn vriend,’’ schreeuwde ze in mijn oor. Nick pakte mijn hand en schudde die. Blijkbaar wist hij dat ik slechtziend en slechthorend was. Hij boog voorover naar mijn oor. ‘’Hallo, Nick hier, jij moet Danny zijn. Vermaak je je een beetje met mijn meisje? Zij heeft een lekker kontje, hè?’’ Hij moest drie keer herhalen tot ik het verstond. Ik bloosde flink. ‘’Aangenaam, ja. ik vermaak me prima,’’ lachte ik nerveus. Ik ving de glimp op van zijn grijns toen de felle discolamp op zijn gezicht scheen. Kelly bleef bij mij dansen. Ik voelde dat grote handen mijn polsen grepen en ze zonder pardoes op Kelly’s billen legde. Ik huiverde. Ik kon niet wegtrekken. ‘’Geniet ervan, Danny,’’ zei Nick grijnzend.
Ik kneep heel zacht in haar billen, wilde voelen hoe stevig haar billen waren. Maar ik was bang dat ik te ver gegaan was. Dat zag Kelly blijkbaar ook. ‘’Je mag best zachtjes knijpen hoor. Vind ik niet erg,’’ zei ze vrolijk. En dat deed ik zeker. Ik genoot ervan. Het voelde heerlijk stevig aan.

Ondertussen was er alweer een andere vrouw achter mij aan het dansen. Ik draaide me om en zag niet direct wie het was. Ik legde mijn handen voorzichtig op haar zij. Ik voelde de lange, gladde haren.
‘’Lotte?’’
‘’Ja, dat ben ik inderdaad!’’ lachte Lotte. Ik streelde haar haren. Zo fijn en glad.
‘’Haha, je vindt mijn haren echt mooi, he?’’ reageerde Lotte op mijn streling. Ik bromde.
Mijn erectie was geen enkel moment slapper geworden. Ik voelde voorvocht constant uit mijn eikel druppelen. Even later draaide iemand me om en ik herkende de geur meteen. Het was Mandy.
Ze schuifelde ook heerlijk tegen me aan. Ik deed wel mijn best om mijn erectie uit haar buurt bleef. We dansten even door.
‘’Vermaak je je een beetje?’’ vroeg Mandy in mijn oor.
‘’Ja hoor. Het is alleen wel moeilijk om te communiceren. En ik zie het amper.’’
‘’Ja, het is hier inderdaad donker. Maar waarom zat je net alleen aan een tafel?’’ Ik vertelde wat er was gebeurd.
‘’Oké,’’ zei Mandy een beetje droog. Het klonk alsof ze dat niet leuk vond.

Ik had genoeg van dansen en wilde terug naar mijn tafel. Mandy bracht me naar de tafel en ik bedankte haar. Mijn vrienden zaten ook aan de tafel. Maarten boog naar me toe. ‘’Zo, je zat lekker vast tussen al die mooie dames!’’
Ik lachte. ‘’Dat was Mandy met haar vriendinnen.’’
Ik nam een grote slok van het bier, want ik had behoorlijk dorst gekregen.

Enkele uren later werd ik toch een beetje moe en wilde graag naar huis. Het was pas één uur. We zaten nu buiten om even frisse lucht te happen.
‘’Thijs? Ik wil graag naar huis.’’
‘’Ah oké. even overleggen wie jou naar huis wil brengen, moment.’’ Thijs was al aan het overleggen met zijn vrienden.
Ik zei: ‘’Nee joh, zet mij gewoon bij de bushalte af, dan red ik het zelf wel. Ik heb toch een stok bij me.”
Maarten zei dan: ‘’Weet je het zeker?’’
‘’Ja joh, komt wel goed.’’
‘’Oké, wacht even op Bram. Hij haalt jouw jas en stok effe op.’’
Bram kwam even later terug. Ik trok mijn jas aan en klapte mijn stok uit. Ik hield de arm van Bram vast. Hij was even aan het overleggen met zijn vrienden. Ik wachtte geduldig.
Toen stond Mandy plotseling naast me.
‘’Hee, Is alles goed met jou?’’
‘’Ja hoor, ik wil gewoon naar huis. Het is wel genoeg geweest voor mij.’’
‘’O, vond je het wel leuk vandaag?’’ Ze keek een beetje bezorgd.
“Ja hoor. Maar nu ben ik wel een beetje moe.’’
Ze keek vertwijfeld. ‘’Gaat jouw vriend je naar huis brengen?’’
‘’Nee, hij zet mij bij bushalte af.’’
Mandy keek even en knikte. ‘’App je mij als je thuis bent?’’
‘’Ja, is goed,’’ zei ik verrast.
Mandy liep weer terug naar haar vriendengroep.

Bram en ik liepen naar de bushalte. Ik was stil. Mijn gedachten doezelden door mijn hoofd. Wat was Mandy lief voor mij vandaag. Hield ze stiekem mij in de gaten? Dat leek er wel op. Ze vroeg me wel een paar keer of ik het wel leuk vond. En net daarbuiten maakte ze zich zorgen om mij. En zij wilde per se weten dat ik veilig thuis zou komen. Ik baalde nu nog meer dat ze nu met Edwin was. Het werd alleen maar pijnlijker als ik eraan dacht.
Ik had niet eens door dat ik al onder het bushokje stond. Bram wachtte met me tot de bus kwam.
Eenmaal thuisgekomen stuurde ik een bericht naar Mandy. Nog geen dertig seconde later kreeg ik al een antwoord terug. Ik las het bericht.

Fijn dat je veilig thuis gekomen bent. Hopelijk had je wel genoten vandaag. Welterusten. X Mandy.

Ik las het bericht wel drie keer. Ik glimlachte omdat Mandy nog steeds twijfelde of ik het wel leuk gevonden had vandaag. Ik ging naar bed en vertrok meteen naar dromenland.

De weken vlogen voorbij. De schoolvakantie van Mandy kwam steeds dichterbij. Mandy was bijna altijd bij Edwin. Ik zag haar amper, miste haar vreselijk. Vooral bij het eten was het altijd gezellig. En nu moest ik bijna altijd in mijn eentje eten. Het eten smaakte ook minder lekker.
De laatste dag van het schooljaar van Mandy was ze bezig haar tas in te pakken, toen ik thuiskwam van het werk. Ik keek haar vragend aan.

‘’Ik blijf de hele zomervakantie bij Edwin logeren,’’ antwoordde Mandy.
De teleurstelling gierde door mijn lichaam.
Ik knikte alleen. Ik kon niks zeggen.
Mandy stond op en liep naar me toe.
‘’Sorry Danny, ik ben zo verliefd op hem dat ik niet langer dan een dag zonder hem kan,’’ zei Mandy schuldbewust.
‘’Ik snap het,’’ zei ik knikkend, wel met een teleurstelling in mijn stem.
Mandy bleef me aankijken. ‘’Zullen we samen eten?’’
‘s Avonds aten we patat. Er hing een beetje ongemakkelijke sfeer. Ik was met mijn gedachten bezig. Want ze ging na het eten voor zes weken weg. Dat vond ik niet leuk. Ik kreeg amper eten door mijn keel.

Toen was het zover. Een afscheid.
Mandy had al een tas om haar schouder. Ze liep naar me en pakte mijn handen.
‘’Danny, ik weet dat je het niet leuk vindt. Maar ik….’’
Ik onderbrak haar: ‘’Ik snap het, Mandy. Echt waar. Maar ik ga je wel missen.’’
Ze glimlachte lief. ‘’Ik jou ook hoor. Ik zie je wel na de vakantie. Doe het rustig aan, hè?’’ Ze knuffelde me lief. Ik hield haar even stevig vast.
Ze liet me los. Met tegenzin liet ik haar ook los. We keken elkaar even aan en ze vertrok uiteindelijk.

De weken vlogen weer voorbij. Ik werkte lange dagen. Ik sportte ook meer dan normaal. In het begin had ik veel moeite met het feit dat Mandy weg was. Ik kon haar niet uit mijn kop krijgen. Ik werd er knettergek van. Daarom werkte en sportte ik zoveel mogelijk om haar uit mijn kop te krijgen. Ook sprak ik met mijn vrienden vaker af. Vroeger kon ik makkelijk alleen zijn maar nu Mandy weg was, voelde ik me pas eenzaam. Ik zag Mandy haar vriendinnen ook niet meer. Alleen stuurden we wel wat appjes. Ze waren ook drie weken weg op vakantie.

Hoe meer het einde van de vakantie naderde, hoe meer ik uitkeek naar Mandy’s terugkomst. Ik werd ook zenuwachtig, alsof ik haar al jaren niet gezien had.
Maar Mandy kwam al een week eerder thuis. Ik was verrast toen ik thuiskwam van het werk. Mandy zat nerveus op de bank, wachtend op mij. Edwin zat ernaast, met zijn arm over haar schouders.
‘’Héé Mandy! Wat een verrassing!’’ riep ik iets te enthousiast. Ze glimlachte kort. Ik kon goed zien dat ze veel in de zon gelegen had. Ze was mooi bruin geworden. Edwin trouwens ook.
‘’Hallo Danny, hoe is het?’’ vroeg Mandy voorzichtig. Ik vond het een beetje vreemd dat Mandy wat terughoudend was. Edwin begroette me hartelijk.
‘’Ja, het gaat goed met mij hoor, veel werken en zo.’’ Ik ging op de andere bank zitten. ‘’Leuke vakantie gehad?’’ Beiden knikten.
Mandy zei dan: ‘’Danny, ik moet je iets vertellen. Euhm…’’ Ze keek Edwin aan. Hij knikte bemoedigend. Daarna keek Mandy mij aan. ‘’Danny, ik ga bij Edwin intrekken.’’

Er viel een stilte.
Er kwam een pijnlijk gevoel in mijn maag. Mijn hart spatte in duizenden stukjes.
Wat? Ging zij nou hier weg? Nu al? Was het wel verstandig? Ze kende Edwin pas een paar maanden! Ik had er zo naar uitgekeken dat ze terugkwam. En nu ging ze gewoon weg. Mijn beeldschone huisgenote ging hier weg. Verdomme. Dat mocht niet gebeuren! Waarom? Ging het zo goed met hun? Maar toch vond ik het veel te snel gaan. Dit kon echt niet waar zijn. Zou ik haar nooit meer zien?
‘’Danny?’’ riep Mandy bezorgd.
Ik raakte uit mijn trance, schudde mijn hoofd.
‘’Oh.. eehm… leuk! Gefeliciteerd!’’ reageerde ik verward. Het klonk helemaal niet geloofwaardig.
Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Gelukkig kwam er niks uit. Mandy mompelde wat met Edwin. Edwin ging naar Mandy’s kamer.
Mandy ging naast me zitten. ‘’Danny, zeg iets.’’
Ik was even uit het veld geslagen.
‘’Waarom zo snel?’’ vroeg ik zacht, bang dat Edwin stiekem meeluisterde.
‘’Nou ja, Het gaat goed tussen ons. Heel goed zelfs. Ik kan niet meer zonder hem. Hij ook niet zonder mij. En bovendien is het goedkoper als ik bij hem intrek, kan ik makkelijker sparen voor mijn auto.’’
Ik wist het wel dat Mandy heel graag een auto wilde. Maar ik vond het nog steeds geen verstandig besluit.
‘’Is het wel verstandig? Jullie kennen elkaar nog maar een paar maanden.’’
Ze haalde haar schouders op en wist geen antwoord te geven.
Ik vervolgde dan: ‘’Wanneer ga je weg?’’
‘’Morgen gaan we alles inpakken en verhuizen. Dus morgen ben ik al weg.’’
Ik knikte alleen en staarde voor me uit. Dat deed gruwelijk veel pijn maar ik hield me sterk.
‘’Ik ga je echt missen. Het is saai hier zonder jou,’’ mompelde ik zacht.
Mandy lachte lief en kwam dichterbij mij zitten.
‘’Ik ga jou ook missen, Danny. Maar we blijven wel vrienden toch? We kunnen wel altijd afspreken en iets leuks doen.’’
‘’Ja, lijkt me wel leuk.’’ Er kwam een kleine glimlach op mijn gezicht.


Toen ik op mijn bed lag, kon ik me niet meer inhouden en barstte ik in tranen uit. Mijn beeldschone huisgenote ging voorgoed weg. Maar gelukkig bleven we wel vrienden. Maar ik zou haar veel minder zien. Ik zou haar los moeten laten. Zij was heel gelukkig met Edwin. Dat gunde ik haar van harte. Ik moest het accepteren. Maar het was gewoon zo moeilijk. Ik gaf ook de schuld aan mijzelf. Ik had iets moeten ondernemen. Ik durfde het gewoon niet. Ik had het verkloot.

De volgende dag na het werk was Mandy’s kamer al leeg. Ik bleef bij de deuropening staan en staarde naar de lege kamer. Het voelde opeens zo leeg in huis. De herkenbare geur die hier altijd hing, was verdwenen.
Er kwam een traantje uit mijn oog dat langzaam over mijn wang gleed en een spoor achterliet. Ik veegde de traan weg met de rug van mijn hand en herpakte me weer en liep weg van de kamer. Ik deed de deur dicht, kon het niet meer aanzien.

Maandag, een week na het vertrek van Mandy had ik vrij. Anneke had mij al verteld dat er een nieuwe huisgenote zou komen. Ik had helemaal geen interesse, besteedde er ook geen aandacht aan. Het kon me niks schelen wie het was.
Er klonk een deurbel. Ik liep rustig naar de deur en opende die. Anneke stond voor de deur met de gasten achter haar.
Ik liet ze binnen.
‘’Hallo Danny. Dit is Iris, de nieuwe bewoner.’’
Ik gaf haar een hand en stelde me netjes voor.
Ze zag er niet bepaald knap uit, maar ook niet lelijk. Een klein meisje, beetje mollig. Maar niet dik. Ze had wel een leuk gezicht, met lange zwarte haren in een paardenstaart. Ze had een redelijk flinke voorgevel. Maar daar besteedde ik weinig aandacht aan. Ze had wel korte benen. Ik was een kop groter dan zij.

Ik liet ze gaan en ging zelf naar mijn kamer. Ik was niet naar de grotere kamer verhuisd. Ik was tevreden met mijn kleine kamer. Na een tijdje kwam Anneke even in mijn kamer. Ze vertelde dat Iris haar nicht was en dat ze hier tijdelijk verbleef.

Iris was heel aardig, maar wel heel erg preuts. Ze droeg nooit spannende kleding. Ze was heel erg een studiebol-meisje. Haar hoofd hing bijna altijd boven haar boeken. Ze was altijd druk bezig, had weinig tijd om te kletsen. Maar ze deed het gelukkig wel goed met het huishouden en koken. We verdeelden onze taken goed. Maar het was gewoon een beetje saai. Ik miste de schoonheid van Mandy. Ook het gezelschap van haar… En haar vriendinnen miste ik ook. Die verschrikkelijk ondeugende Anna. Ik kon ook merken dat ik mijn trekbeurten steeds minder lekker vond. Soms dacht ik: Waarom trek ik me in godsnaam af? Het was niet eens intens lekker.


Het was begin oktober. Ik begon er eindelijk aan te wennen dat Mandy er niet meer was. Het was vandaag zaterdag. Ik was alleen thuis. Iris ging elke weekend naar haar ouders.
Ik was aan het gamen, want buiten regende het. Toen klonk de deurbel. Ik keek wel verbaasd op. Ik verwachtte geen bezoek vandaag en liep op mijn gemak naar de deur. Ik opende de deur. Daar stond ze, een breed lachende Anna. Ik staarde roerloos naar haar.
‘’Hey Danny! Lang niet meer gezien! Mag ik binnenkomen?’’ begroette ze vrolijk.
‘’Euh… ja natuurlijk! Kom maar binnen,’’ herpakte ik me snel.
Anna kwam binnen en deed haar jas uit. Ik draaide naar haar toe en schoot direct in de lach.
‘’Je verandert ook nooit, hè?’’
Ze keek ondeugend. Ze had een flink decolleté.
Ze ging op de bank zitten. Ik maakte vlug de koffie en ging daarna op de bank zitten. Ik kon het even niet laten om naar haar borsten te gluren. Ze liet het lachend toe.
‘’Lang niet meer gezien, hé?’’ begon Anna met gesprek.
‘’Ja inderdaad,’’ beaamde ik.
‘’Hoe is het met je, Danny?’’
‘’Ja, het gaat prima en met jou?’’
Ze knikte en tuurde naar de oude kamer van Mandy. ‘’Is er al een nieuwe kamergenote?’’
‘’Ja, ze heet Iris. Beetje saai. Ze is alleen maar bezig met studeren. Beetje een nerd zeg maar.’’
Ik lachte opeens daarna hardop. Anna keek vragend. ‘’Nou, ik zat te denken: hoe zou Iris reageren als zij jou ziet, Anna. Met je decolleté. Jammer dat ze er niet is.’’
Anna grinnikte.

Ik vroeg voorzichtig: ‘’Hoe gaat het met Mandy?’’
Anna antwoordde: ‘’Het gaat super goed. Ze is heel gelukkig met Edwin.’’ Ik keek licht teleurgesteld en staarde naar de grond.
Anna kwam dichterbij mij zitten.
‘’Je mist haar, hè?’’
Ik knikte een klein beetje. Ik voelde de ellende weer terugkomen. De gedachte dat Mandy nog steeds gelukkig was deed nu zeer. Ik besefte nu echt dat ik haar voorgoed kwijt was. Ik voelde dat mijn ogen langzaam vochtiger werden. Ik vocht tegen mijn uitbarsting. Anna keek bezorgd en legde haar hand op mijn been.
Ik verloor mijn beheersing en barstte in tranen uit.
Anna drukte me tegen haar aan en troostte mij.

We bleven zo zitten. Even later wurmde ik me los van haar greep en droogde mijn ogen. Ik ademde nog even zwaar.
Anna bleef bezorgd kijken.
‘’Oh Danny, je mist haar echt.’’ Haar hand bleef troostend op mijn been.
‘’Ja, ik mis haar enorm,’’ zei ik. ‘’Zeg niet tegen Mandy dat ik gehuild heb, alsjeblief.’’
Anna knikte langzaam.
‘’Ook niet tegen andere vrienden? Beloof het!’’ ging ik verder.
‘’Oké, ik beloof het. Waarom mag ik het niet tegen Mandy zeggen?’’ vroeg ze.
‘’Gewoon. Ik wil niet dat zij dat weet. Zij is nu gelukkig. Ik wil haar niet in verwarring brengen.’’
‘’Oké, ik zal niks zeggen. Beloofd,’’ zei Anna gemeend.
‘’Heeft Mandy je naar hier gestuurd eigenlijk?’’
Anna schudde haar hoofd. ‘’Nee, ze weet niet eens dat ik hier ben.’’ Ik knikte een klein beetje blij.
‘’Ik heb jullie ook best gemist.’’
Anna glimlachte. ‘’Wij jou ook hoor. We hadden het soms over jou.’’ Het vrolijkte mij een beetje op.

We babbelden gezellig verder, tot het voor Anna tijd werd om naar huis te gaan. Ik liep mee naar de deur. Anna deed haar jas aan maar ritste die niet dicht. Anna pakte mijn handen en legde die brutaal op haar borsten.
Ze keek ondeugend. ‘’Mis je deze ook een beetje?’’
‘’Haha, doe je dat bij je al je vrienden?’’ Ik kneedde haar borsten brutaal een paar keer en liet ze toen snel los.
‘’Nee, alleen mensen die ik vertrouw. Mijn vriendinnen hebben allang mijn tieten gevoeld. Uit nieuwsgierigheid. Eigenlijk ben jij de enige mannelijke vriend die nu aan mijn tieten mag zitten,’’ zei ze ondeugend.
Ik grijnsde breed en ze vertrok alweer.

Het was eind november. Anna kwam nog een paar keer langs. Dat vond ik fijn. Mandy had ik nog steeds niet gezien, wel af en toe geappt.
Het was maandag. Het regende hard buiten. Ik lag nog in bed en keek slaperig naar de wekker en draaide me om. Een paar minuten later drong het opeens tot me door dat ik allang uit bed had moeten komen. Ik ging overeind zitten en bekeek de wekker goed. Het was kwart over negen. Ik had allang op het werk moeten zijn! Ik pakte de telefoon. Inderdaad had ik al appjes van mijn collega Leo. Ik appte snel dat ik me verslapen had. Hij stuurde lachende smileys en vertelde dat ik rustig aan kon doen. Dat deed ik niet, ik sprong meteen uit bed, kleedde me snel aan en sprintte naar de badkamer. Daarna naar de keuken.
Ik smeerde snel een boterham in en pakte de tas en ging de deur uit. Ik zocht mijn paraplu in mijn tas.
Het waaide ook hard. De paraplu klapte al snel omhoog toen ik buiten kwam. Ik holde snel naar de bushalte. Mijn broek werd snel nat. Ik zocht mijn OV chipkaart en kon die niet vinden. Ik dacht even goed na. Mijn portemonnee. Waar zou die liggen?
De jongeman die in het bushokje stond keek me onderzoekend aan. ‘’OV chipkaart vergeten?’’
‘Yep, die ligt thuis,’’ zuchtte ik.

Ik keek op het bord en zag dat ik nog negen minuten had voor een bus. Ik holde snel terug. Het kon me niks schelen of ik misschien tegen iemand aan botste. Ik stormde het huis in en zocht mijn portemonnee. Die vond ik op de tafel en ik keek verbaasd naar mijn broodtrommel, die ook op de tafel lag. Die was ik ook vergeten. Ik werd een beetje boos op mezelf. Ik griste de spullen op en rende weer naar buiten.
Tijdens het rennen stapte ik per ongeluk in een grote waterplas. Mijn schoen was helemaal doorweekt.
“Verdomme,’’ mompelde ik geïrriteerd. Ik werd alleen maar kwader. Toen ik bij de bushalte kwam, reed mijn bus net voor mijn neus weg. Ik werd echt kwaad, maakte van mijn handen een vuist en wilde ergens tegen slaan. Dat deed ik niet.

Op mijn werk aangekomen strompelde ik naar mijn kantoor. Mijn collega’s keken geschrokken op. Ik was een beetje nat en ik was woedend op mezelf. Chantal gaf een handdoek aan mij. Ik keek haar dankbaar aan en droogde me af. Chantal stond nog steeds voor mijn bureau.
‘’Het is niet jouw dag, hè?’’
Ik vertelde haar wat er allemaal gebeurd was.
Chantal keek een beetje sip. Ik keek haar vragend aan.
‘’Je moet nu naar je baas,’’ zei Chantal met zachte stem. Ik schrok. Dat beloofde ook niet veel goeds. ‘’Ook dat nog,’’ mompelde ik woedend tegen mezelf.

Bij het kantoor van mijn baas aangekomen klopte ik eerst netjes. Daarna ging ik naar binnen.
Ik bood mijn excuses aan vanwege mijn natte kleding. Ik zag dat er twee onbekende mensen voor zijn bureau zaten. Ze keken een beetje nors naar me.
‘’Ah, daar ben je. Danny. Ga eens zitten,’’ zei Jan serieus.
Ik ging nerveus zitten.
Jan vervolgde: ‘’Danny, je hebt afgelopen maand een project gedaan.’’ Hij gaf mij wat papieren. Ik herkende de facturen en andere papieren meteen. ‘’Ja, dat heb ik inderdaad gedaan, hoezo?’’
Hij antwoordde: ‘’ Nou, deze dame en heer zijn klanten van je project. Maar helaas heb je een grote fout gemaakt. Of beter gezegd: een klein foutje met een groot gevolg.” Ik keek geschokt en keek hem vragend aan. Die dame en heer keken me nog altijd niet blij aan.
‘’Kijk eens goed in je papieren, Danny.’’
Ik bekeek de papieren grondig.
Even later sloeg ik mijn hand voor mijn mond. ‘’Oh, lieve hemel. Ik zie het!.’’
Jan zei dan: ‘’Ik weet dat je slechtziend bent, dat je misschien wat over het hoofd kan zien, maar…’’
Ik onderbrak hem meteen: ‘’Nee, dat is geen excuus. Dit is gewoon mijn fout. Een hele grote fout.’’
Ik wendde tot de gasten. ‘’Mijn oprechte excuses. Ik heb inderdaad een fout gemaakt en ik wil het heel graag goed maken.’’
Jan zei: “Dat is nou het probleem. Dit project kost je ongeveer drie weken. En deze dame en heer willen het aanstaande vrijdagmiddag al hebben.’’
Ik slikte hoorbaar. De gasten waren inderdaad boos en gaven wat commentaar. Ze wilden iemand anders zoeken. Ik vertelde dat ik het heel graag goed wilde maken en beloofde dat de papieren zeker klaar zouden zijn voor vrijdag.” Ze accepteerden het uiteindelijk en liepen nijdig weg.
Jan keek somber.
Ik sloeg met mijn vuist op zijn bureau van frustratie. ‘’Sorry Jan, ik ga meteen aan de slag. Ik zal mijn uiterste best doen om alles goed te maken,’’ zei ik woedend en vastberaden tegelijk.
Jan keek vertwijfeld. ‘’Ik hoop dat het je lukt. Je hebt maar vijf dagen.’’ Ik knikte en liep meteen weg naar mijn kantoor.

Ik werkte zo hard als het kon. Ik sloeg pauzes over en na het werk nam ik de laptop mee naar huis. Ik was een beetje chagrijnig. Alles zat tegen vandaag. Ik werkte verder op mijn kamer en had eten besteld. Koken kostte me teveel tijd.
Na het eten ging ik direct weer aan het werk.

Even later ging de deurbel. (Iris was niet thuis.)
‘’Verdomme.’’ Ik liep nijdig met grote passen naar de deur en trok de deur wild open.
Ik stond abrupt stil. Mijn ogen werden groot en mijn mond zakte een beetje open.
Daar stond ze. De dame die ik al maanden lang niet gezien had. Een beeldschone dame waar ik al maanden stiekem verliefd op was… Een dame die altijd heel lief was tegen mij... Een dame die mij altijd goed begreep… Mandy!
Ze keek naar de grond en durfde niet echt naar me te kijken, Ze speelde nerveus met haar vingers.
Ik staarde roerloos naar haar.
Plotseling sprong ze op me af en kuste me vol op mijn mond…