De Gezusters Santegoed - 39

Als we verder praten over auto’s, zegt Joey: ‘Melissa had trouwens nog een snelle oplossing en goedkope manier voor mijn interieur! Die voorbank is toch bijna door? Ze heeft me laten zien, hoe ik daar een stuk stof op kan vastmaken, zonder dat die verschuift! Dan is de wagen dus zo goed als klaar! Ik wil de velgen nog schuren en spuiten, en nieuwe banden erop, en dan is hij klaar om mee te rijden!’
Ik lach. ‘En dus klaar om met Veerle rond te gaan toeren?’
‘Ja, maar het zullen maar korte tochtjes worden. Zoveel geld heb ik ook weer niet!’
‘Toch nog wel genoeg om naar Zweden te gaan?’
‘Jawel, maar erg veel blijft er dan niet meer over. Want ik moet er wel rekening mee houden, dat er nog iets kapot gaat. Maar Daan zegt, dat dit eigenlijk een heel betrouwbare auto moet zijn, dus ik heb er goede hoop in, dat die nog lang mee zal gaan!’
‘En wanneer ga je je lapjeskat spuiten? Want die ziet er behoorlijk bont uit, met alles wat je gerepareerd hebt!’
Joey glimlacht. ‘Tja, dat moet maar even. Eerst verhuizen en weer geld sparen om de wagen te kunnen spuiten. Dat wil ik wel goed doen.’
‘Dat is niet verkeerd, maar als je Daan eens vraagt of je niet even gebruik mag maken van zijn spuitcabine, dan zou je hem ook nog wel een tijdelijk kleurtje kunnen geven. Als het maar tijdelijk is, dan hoeft je niet zo precies alles af te werken, maar ziet het er wel al een stuk beter uit. En zo duur is een liter autolak ook weer niet. Als je dan gewoon zwart neemt, dan zal je amper zien, dat die gewoon overgespoten is, en niet heel erg goed bijgewerkt. Dat kun je dan later weer doen.’
‘Hmm, daar heb je een goed punt. Wat zou dat ongeveer kosten?’
‘Rond de veertig euro per liter. En je zal ongeveer drie liter nodig hebben en ook nog primer. Dus je moet rekenen op zo’n tweehonderd euro aan materiaalkosten en dan moet je nog alles schuren. Je hebt nog een paar weken, voordat we gaan, dus dat zou je moeten redden.’
‘Wat zou Daan vragen, als ik zijn spuitcabine wil lenen?’
‘Dat moet je hem zelf maar even vragen. Maar ik denk niet, dat Daan je de hoofdprijs zal vragen. En hij zal je ook nog wel helpen met spuiten. Ik zou zeggen, vraag het hem eens!’
Joey is meteen vol energie. Hij kan amper wachten, tot hij klaar is met het eten, en de tafel is afgeruimd. Dan zit hij al op de fiets richting Daan. Een uur later komt hij weer terug.
‘Daan wil me inderdaad wel helpen met spuiten en schuren! Als ik gewoon een normale kleur zou nemen, dan zou ik vierhonderd kwijt zijn, en dan spuit hij de wagen voor me. Dat is niet veel, dat weet ik ook wel, maar zoveel geld heb ik ook weer niet over!’
‘Hoeveel heb je wel?’
‘Tweehonderdvijftig. Ik heb wel meer, maar dat heb ik nodig voor de vakantie!’
‘En heb je dan nog reserves? Voor als er iets kapot gaan? De verzekering heb je ook geregeld?’
‘De verzekering is al geregeld, daar hoef ik me niet meer druk over te maken. En nee, ik heb dan geen reserves meer.’
‘Nou, dan leen ik je dat geld wel zolang. Maar dat wil ik wel terug hebben.’
‘Ja, dat spreekt voor zich! Zou ik dan ook wat meer van je mogen lenen? Voor de banden?’
‘Dat hangt ervan af, Joey. Hoeveel wil je terug betalen en in welke termijn?’
Ik weet wat hij nu verdient bij Henk, en ook wat hij straks gaat verdienen bij Daan. Maar ik weet ook, dat hij straks op zichzelf gaat wonen, en dan ook nog wel een en ander aan kosten heeft.
Joey denkt even diep na. ‘Ik denk, dat ik je maar vijftig euro per maand kan terugbetalen. En die banden kosten samen bijna tweehonderd euro.’
‘Dus je hebt zeshonderd nodig? Dan zou je me een jaar lang vijftig euro terug moeten betalen. Dat ga je zeker redden?’
‘Ja, dat moet me wel lukken.’
Ik kijk Chantal aan. ‘Wat zeg jij ervan?’
‘Als Joey zich aan de afspraak houdt, dan ga ik akkoord. Het zou zonde zijn, als hij na al dat werk niet met een mooie wagen kan rijden. En banden zijn ook belangrijk. Maar dan verwacht ik ook, voor de tijd dat je nog hier bent, dat we geen klachten over je krijgen. Dus ook niet op school, zoals laatst!’
Joey kijkt Chantal schuldig aan. ‘Maar dat was helemaal niet de bedoeling, dat het zo zou lopen, Chantal!’
‘Dat weet ik, maar zo begint het altijd! Ik wil, dat je voortaan wat meer nadenkt, als je zoiets gaat doen. Want nu kunnen we je nog helpen, als je straks op jezelf staat, dan houdt het voor ons ook op!’
Joey knikt. ‘Ik begrijp het. Maar ik heb er wel van geleerd! Ik ben er zelf best wel van geschrokken, en zal zulke dingen dan ook niet meer doen!’
‘Oké, dan ga ik akkoord.’
Joey juicht een keer en omhelst ons beiden.
‘Jullie zijn echt de beste en de coolste pleegouders, die ik me ooit zou kunnen wensen!’
En dat doet ons best wel wat. Joey rent dan naar boven om Veerle te kunnen bellen.

Ik zie Chantal een traantje wegpinken, en zelf kan ik het maar net droog houden. Ik geef Chantal een knuffel.
‘Gaat het?’
Ze knikt. ‘Verdorie! Ik moest me echt even inhouden, anders was ik echt in tranen uitgebarsten! Dat zoiets je zo kan raken!’
Ik glimlach. ‘Ik had hetzelfde, Chantal. Wat een knul is het ook! Maar wat had hij dan gedaan op school? Ik heb er niets over gehoord?’
‘Heeft hij je dat niet verteld? Hij had tijdens de laatste lessen wat liggen te klooien met het lasapparaat, en schijnbaar heeft hij dat gas in een buis laten lopen en toen aangestoken. En dat heeft nogal voor een knal gezorgd!’
Ik lach. Dat heb ik vroeger ook eens gedaan, dus ik weet wat voor knal dat heeft gegeven.
‘Hmm, dat schaar ik onder een kwajongensstreek, Chantal. Is er schade?’
‘Nee, alleen wat piepende oren, zover ik weet. Maar verder niets.’
‘Hmm, dan is het goed, dat je zo hebt gereageerd. Maar ik sta ervan te kijken, dat hij me dat niet verteld heeft!’
Chantal glimlacht. ‘Ik weet wel waarom, John. Je bent nogal streng voor hem geweest, als het op het gebied van lassen was. En nu begrijp ik ook wel waarom. Dat gas is best wel explosief!’
Ik knik. ‘Hmm, maar dat is geen reden, waarom hij het me niet zou moeten vertellen. Ik ga hem daar toch even op aanspreken. Kijk, dat je een streek uithaalt, pff, ik heb hetzelfde vroeger ook ooit gedaan. Het klinkt gevaarlijker, dan het werkelijk is. Het knalt flink, en er komt een steekvlam uit, maar dat is het dan ook. Sommige leraren laten zo soms zien wat het gevaar is van die gassen. En dan kun je erop wachten, tot de leerlingen zoiets herhalen. Dus daar heb ik nog wel begrip voor. Maar dat hij het me niet heeft durven vertellen, dat neem ik hem dus wel kwalijk. Want dat vind ik wel een beschadiging van mijn vertrouwen in hem.’
‘Hij heeft het wel tegen mij verteld, John. Hij zat er best wel mee, want hij had niet gedacht, dat het zo hard zou knallen. En hij weet hoe streng je bent op de veiligheid met lassen. Dus daarom heeft hij het niet durven te vertellen.’
‘Oké, hij heeft dus wel aan jou verteld? Dat scheelt iets, maar ik spreek hem er wel op aan. Dat zijn geen grappen. Dat had hij me gewoon moeten vertellen, dan was ik misschien wel even boos geweest, maar dat was het dan ook.’
Chantal heft haar handen. ‘Dat is dan jouw zaak, John. Ik heb mijn mening erover verteld.’
Ik knik en zeg: ‘Soms wel lastig om pleegouders te zijn, of niet?’
Chantal glimlacht. ‘Ja, maar het is wel leuk om te doen. En als straks Eira ook nog hier komt, dan red ik het ook wel met mijn gevoelens.’
‘Ik begrijp, wat je bedoelt, Chantal. En een meisje zal toch wel wat anders zijn. Zeker voor jou.’
‘Dat denk ik ook wel. Eira is een leuk meid, maar ze is ook niet zo heel veel jonger, dan ik ben. Ik zou haar zus kunnen zijn!’
‘Beter dan dat je haar moeder had kunnen zijn, Chantal!’
Ze proest het uit van het lachen. ‘Stel je voor! Dan zou ik pas echt triest zijn!’

Ik geef haar dan een zoen en loop dan naar boven heen. Zodra ik de kamer van Joey kom inlopen, beëindigt hij het gesprek, dat hij met Veerle heeft. Hij kijkt me dan recht aan en zegt: ‘Je hebt gehoord, wat er laatst is gebeurd op school?’
Ik knik. ‘Ja, en ik begrijp dat je er van geschrokken bent. Maar ik vraag me af, waarom je het niet tegen me hebt durven vertellen? Dat vind ik helemaal niet fijn. Ik heb je vanaf het begin verteld, dat je me alles kunt vertellen. Is dat nu mijn dank voor het vertrouwen, dat ik je heb gegeven?’
Joey kijkt schuldig naar beneden. ‘Je hebt gelijk, ik had het je moeten vertellen, John. Dit verdien je niet! Maar ik wilde je goede zin voor je vakantie niet verpesten. Je had je er zo op verheugd om er samen met Chantal eropuit te gaan, dat ik je dat niet wilde verpesten. Daarom heb ik het ook tegen Chantal verteld.’
‘Dat heb ik gehoord, ja. Maar dat doet niets af, dat je me schijnbaar toch niet helemaal vertrouwt, en dat neem ik je dus wel kwalijk! En dat doet dus wel pijn! Zeker na alles wat ik voor je gedaan heb!’
‘Dat spijt me, John! Zo heb ik het echt niet bedoeld! Ik vertrouw je wel, maar ik was echt bang, dat je heel erg boos zou worden. Je houdt er immers niet van, dat ik speel met zo’n lasapparaat.’
‘Ja, en je weet ook wel waarom. En ik zou inderdaad boos zijn geworden, maar dat zou het ook geweest zijn. Ik heb dat vroeger ook wel eens gedaan, dus waarom zou ik daar lang boos over zijn. De volgende keer, zelfs al woon je op jezelf, kom je me dat vertellen. Is dat begrepen?’
Joey knikt. ‘Ja, dat spreekt voor zich! Ik mag je echt heel erg graag, John! En ik zal ook nooit vergeten, wat je allemaal voor me gedaan hebt! Je bent net dat zetje geweest, dat ik nodig had om mijn leven weer fatsoenlijk op de rit te krijgen! En ik ben een enorme klootzak geweest, en een lafaard, dat ik je niet durfde te vertellen, wat ik gedaan had.’
‘Kijk, dat klinkt al beter. Nou, we laten het hier bij, maar dat flik je me echt geen tweede keer meer, Joey. Begrepen?’
Joey knikt. Hij staat op en geeft me een korte omhelzing.
‘Bedankt, dat je me wilt vergeven, John. En bedankt, dat je mijn pleegvader wil zijn.’
Ik glimlach. ‘Dat zit wel goed. Bel nu maar weer verder met Veerle. Je zal nog wel wat haar een en ander te vertellen hebben.’
‘Dat kan wachten tot morgen, John. Gaan we dan weer trainen?’
‘Dat is wel de bedoeling, Joey! Maar ik zal het wel rustig aan gaan doen. Ik kan merken, dat ik twee weken minder getraind heb.’
Joey grapt dan: ‘Je begint oud te worden, John!’
Lachend kijk ik hem aan. ‘Nog niet oud genoeg om je binnen enkele seconden te vloeren, Joey! Of wilde je binnenkort een keer tegen me gaan sparren?’
Joey schudt zijn hoofd. ‘Nee, laat maar zitten. Dat mag je lekker met Otto doen!’
Ik geef hem dan speels een lichte tik op zijn hoofd en ga dan weer naar beneden.

Chantal zit op de bank een boek te lezen en ik ga lekker naast haar zitten. Ik zet de televisie aan en kijk naar een van mijn favoriete televisieseries op Discovery, waar altijd veel programma’s op over auto’s komen. Nu Wheeler Dealers, waar een oude Chevy wordt opgelapt. En daar kijk ik dan met veel genoegen naar. En ik zie Chantal ook wel eens af en toe van haar boek naar de televisie kijken. Als het programma is afgelopen, vraagt ze me: ‘Je krijgt echt nooit genoeg van auto’s, of wel, John?’
Ik geef geen antwoord, maar glimlach alleen. Ze legt haar boek weg en leunt dan tegen me aan.
‘En daar is ook helemaal niets mis mee, John. Zolang je ook maar wat aandacht behoudt voor je meisje!’
‘Maak je daar maar geen zorgen over, Chantal. Auto’s zijn leuk om aan te werken en om mee te rijden, maar er gaat echt niets boven een paar zachte armen, die je vasthouden. Bovendien kan een vrouw dingen doen, die een auto helemaal niet kunnen…’
Chantal lacht. ‘Ja, dat wil ik wel geloven, John.’
Ze kijkt me dan aan en geeft me een zoen. ‘Dus zoiets als dit, John?’
‘Hmm, ja, dat is zeker een van de dingen. Maar er zijn nog wel veel meer dingen, die een vrouw wel kan doen, en een auto niet.’
‘Dat klopt, maar dat gaan we nu hier niet op de bank doen, John! Misschien straks in bed…’
‘O, ja, dat kan ook. Maar ik bedoelde iets anders.’
Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Zoals?’
‘Koken, de was doen…’
Verder kom ik niet, en ze onderbreekt me: ‘Rotzak!’
Ze weet, dat ik het niet echt meen, en ze zegt het ook met een grote glimlach. Want het is echt niet zo, dat Chantal alleen het huishouden doet. Ik doe net zo vaak de was, als Chantal het doet. Koken doet Chantal wel vaker, omdat ze vaak eerder thuis is, dan ik. Maar als we pasta eten, dan mag ik de keuken in. En Joey mag haar vaker helpen in de keuken, terwijl ik alleen maar de tafel mag dekken. Onder het mom, dat Joey moet leren straks op zijn eigen benen te staan.
Ik trek haar tegen me aan, terwijl ze me met haar mooie groene ogen aankijkt. ‘Maar dit is ook iets, wat een vrouw kan doen, en een auto niet. Een auto zegt niets terug, geeft je geen liefde terug. Je kan alleen om een auto geven, maar je krijgt niets terug. En dat is wat ik aan jou zo waardeer, Chantal. Je begrijpt, waarom dit zo belangrijk voor me is. Dat hoef ik niet uit te leggen, en je geeft zelf je eigen draai aan jouw invulling daarvan.’
Chantal glimlacht weer. ‘Goed geantwoord, John. Maar meedoen in jouw wereld is eigenlijk best leuk. Het is iets, wat me heel goed bevalt en ook past. Het is een sfeer, waar ik me goed bij voel. En ik zie gewoon, dat jij dat allemaal zo graag doet. En dan is het niet moeilijk om daarin mee te gaan.’
Met die uitspraak maakt ze me echt gelukkig. Dat doet me echt iets, dat iemand zo bereid is om haar leven zo aan te passen, alleen zodat ik nog steeds de dingen kan doen, die ik altijd al deed. En dan besef ik me opeens, dat ik helemaal niet hetzelfde voor haar doe. Haar passie, de muziek. En ze heeft me juist gevraagd om haar te helpen met de problemen, die ze daarbij nu ondervindt.

Ik geef haar dan een zoen en zeg: ‘Chantal, als je echt niemand kan vinden voor die opvoering, dan doe ik het wel. Ik weet, hoe belangrijk het voor je is en waarom zou ik me dan niet over mijn angsten willen zetten om je te helpen.’
Ze kijkt me vol ongeloof aan. ‘Weet je het zeker, John? Want daar zullen toch wel een hoop mensen op af komen!’
‘Hey, wat moet je anders, Chantal? Je beoordeling hangt ervan af! Dan kan ik je toch niet laten zitten?’
Ze geeft me een zoen. ‘Oh, John! Dat zou echt fantastisch zijn! Maar dan nog, je zou moeten oefenen en zo. Hoe ga je dat dan doen?’
‘Dat oefenen is toch niet hele dagen, of wel? En ik heb nog steeds een hoop vrije dagen over, waarover ze al veel te lang zeuren. Morgen ga ik naar mijn chef heen en praat er even met hem over. Dan ga ik kijken, wat ik voor je kan regelen.’
Chantal is nu opeens helemaal in haar eigen wereldje. In haar hoofd begint ze al plannen te maken, want dit zou de weg vrijmaken voor allerlei oplossingen. Ze staat meteen op en gaat aan tafel achter haar laptop zitten, en bekijkt de schema’s, die ze heeft moeten opstellen.
‘John, als het kan probeer dan dinsdagmiddag en donderdagmiddag vrij te krijgen? Dan moet ik wel kunnen inroosteren met de regisseur. En als je chef wil, kan ik hem ook nog wel een paar vrijkaarten regelen voor de première.’
Ik moet glimlachen. ‘Ik zal hem daarmee proberen te overtuigen, Chantal.’
‘Je bent geweldig, John! Oh, je redt hiermee de hele opvoering!’
Ze verspilt dan ook geen tijd, en begint dan meteen de hele opvoering met me door te nemen. Hoewel ik het meeste al weet, begin ik me al meteen te beseffen, wat ik me op mijn hals heb gehaald. Maar wie A zegt, moet ook B zeggen. En doordat ik zie, hoe blij Chantal hierdoor is geworden, kan het me niets meer schelen.

De volgende morgen spreek ik meteen mijn chef aan. Ik vertel hem, waarom ik die middagen vrij wil hebben. En daar blijkt mijn chef wel in te willen helpen.
‘Ik wist helemaal niet, dat je zulke dingen deed, John!’
‘Ik ook niet, maar soms moet je je vrouwtje wat helpen. Het is zo belangrijk voor haar, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen om haar dan niet te helpen. En ze wil proberen om dan kaarten voor de première voor je te regelen.’
‘O, maar dat zou ik wel leuk vinden! Is het een echte première, zoals je altijd ziet op televisie?’
‘Om heel eerlijk te zijn, geen idee. Maar het zou zomaar eens kunnen. Ik weet niet eens, hoeveel gasten er op die première zullen zijn, en voor hoeveel mensen ik moet gaan optreden. En misschien wil ik dat niet eens weten, want dat zou me misschien wel behoorlijk zenuwachtig maken.’
Toevallig klopt dan net de directeur aan de deur van het kantoor van mijn chef. ‘O, Hans. Ik wist niet dat je met John samen zat.’
Ik wil opstaan en zeg: ‘We zijn toch al zo goed als klaar.’
Mijn chef zegt dan: ‘Geert, John heeft ambities om een operaster te worden.’
Mijn baas kijkt me verbaasd aan. ‘Wat? Ga je ons verlaten?’
‘Nee, om de lieve dood niet! Het bevalt me hier veel te goed! Ik moet invallen om mijn vrouw te helpen met haar studie. Ze doet haar afstudeeropdracht, en daarvoor wordt een opvoering gedaan. En nu is een van haar belangrijkste zangers ziek en zou de hele voorstelling niet door kunnen gaan. En omdat ik wel vaker met Chantal oefen, ken ik de hele stukken. Ik ben zo te zeggen haar proefkonijn, als ze wat wil uitproberen. En de voorstelling is al over vier weken, dus het was nog wat kort om nog iemand anders te zoeken. Dus heeft ze mij gevraagd of ik het dan niet wil doen. En dat kan ik haar niet weigeren, het is zo ontzettend belangrijk voor haar!’
‘Ik wist helemaal niet, dat je kon zingen, John! Ja, ik weet, dat je soms zingt bij de band, maar opera is toch wel even wat anders!’
‘Ik heb geen onverdienstelijke stem, ten minste dat zegt Chantal. En zij kan het weten, want ze leert voor zangdocente.’
‘Dat zou ik wel eens willen horen, John. Ik ben zelf een echte liefhebber van opera’s. Wanneer is die voorstelling? Ik zou dat best wel eens willen zien!’
Ik lach. ‘Daar was ik al bang voor. Straks zit de hele firma tussen het publiek!’
Mijn baas lacht. ‘Dat zou op zich best een leuk uitje zijn voor het personeel. Eens wat cultuur snuiven, dat is wat anders dan hout!’
Ik kijk mijn baas geschokt aan. ‘O nee, dat doe je me niet aan! Ik vind het zo al eng genoeg om straks op dat podium te staan. Dan moeten daar ook nog eens al mijn collega’s voor mijn neus zitten?’
Mijn baas lacht. ‘Het was maar een grapje, John! Ik denk niet, dat er hier zo veel liefhebbers zullen zijn om naar een opera te gaan.’
‘Een paar zou ik niet erg vinden. Weet je wat? Ik zal voor jou en je vrouw ook proberen kaarten voor de première te regelen. Maar wil je dat dan niet zo aan de grote klok hangen? Daar voel ik me niet zo happy bij!’
‘Nou, dat zou ik heel erg op prijs stellen. En geen zorgen, ik ga er niet te veel over vertellen. Maar weet je toevallig, wat voor opera het is?’
Ik vertel het hem, en mijn baas is best onder de indruk. ‘Dat is een pittige stukje opera, John! Moet je dan nog veel oefenen?’
‘Qua zang niet, maar ik moet nog wel oefenen voor het acteren. En daarvoor moet ik dan dinsdag- en donderdagmiddag vrij voor hebben. Daarvoor was ik ook hier, om dit te regelen.’
‘Als je ons dan die kaarten regelt, mag je best nog wel eens wat vaker vrij nemen. Dat heb ik er wel voor over.’
‘Dat zal Chantal graag horen. Ik zal kijken, wat ik voor jullie kan doen!’
Ik bedank de mannen en bel dan meteen Chantal op. Die is daar heel erg blij mee en zegt me, dat het geen probleem zal zijn om wat extra kaarten te regelen.

En de dagen daarna staan dan natuurlijk vol in het teken van de opvoering. Zowel thuis als op haar stage word ik aan alle kanten bijgespijkerd om te acteren en zingen tegelijk. Dat is veel moeilijker, dan ik verwacht had. Maar ik ben gelukkig niet zo slecht, dan gedacht. Het is duidelijk te zien, dat ik geen professional ben, maar voor de tijd, dat ik het moet leren, doe ik het zeker niet slecht. En daarvoor krijg ik dan ook zeker complimenten. En mijn baas heeft ook woord gehouden, toen hij hoorde, dat ik toch nog wat extra lessen nodig zou hebben, en me zomaar wat extra vrije dagen gegeven. Van sleutelen en sporten komt echter niet meer zo veel, die tijd gaat allemaal naar de opvoering van Chantal. Maar dat wil niet zeggen, dat ik ’s avonds niet afgepeigerd en moe ben. Het acteren is zwaar, en Chantal laat geen enkel moment onbenut om me weer wat dingen te leren. Ze kan een best strenge lerares zijn, als dat nodig is. Maar zo leer ik ook een hele andere kant van Chantal kennen, die met haar liefde en passie voor de muziek zich zo inzet. Dat is de kant, die ik normaal nooit zo veel zie. Thuis pakt ze het altijd veel milder en soepeler aan, maar ik kan zien, waarom ze op haar werk zo moet zijn. Maar het moment van de opvoering komt dan wel steeds sneller dichterbij. Gelukkig hoef ik maar twee avonden te spelen, hoewel er meer opvoeringen zijn. Op de première moet ik een van de grotere rollen spelen, en dan nog een avond. De rest heb ik vrij, hoewel ik dan wel ingedeeld sta als reserve. En dat maakt me behoorlijk zenuwachtig.
En dat merkt Chantal goed aan me, want ik ben veel stiller, dan normaal.

Daags voor de première heb ik me een middag vrij gepakt. Vooral om mezelf wat de rust te gunnen voor die première, maar ook om me voor te bereiden op de vakantie. Want die begint een paar dagen na de laatste voorstelling, waarbij Chantal natuurlijk ook aanwezig moet zijn. Want dan krijgt ze te horen, of ze voor haar stage geslaagd is. En dan zijn we ook uitgenodigd voor een bescheiden feest.
Terwijl ik bezig ben de caravan al te beladen, krijg ik bezoek van Gerard.
‘Hey, je bent zelfs eens een keer thuis!’
‘Ja, ik weet het. Ik ben zo druk bezig met die opvoering van Chantal. En daar ben ik best wel zenuwachtig voor!’
‘Ja, ik had het gehoord van Daan. Petje af, John! Ik zou het je niet nadoen!’
‘Geloof me, dit doe ik ook zo snel niet weer opnieuw. Pff, ik had nooit gedacht, dat het zo zwaar en moeilijk zou zijn! Het ziet er allemaal zo gemakkelijk uit, als je dat zo ziet.’
‘Je hebt ook niet echt de tijd gekregen om het allemaal goed te leren, John. Dat begrijpen ze wel!’
‘Dat weet ik wel, maar toch! Het scheelt, dat Chantal mijn tegenspeelster is in het stuk, dat ik moet doen. Dat maakt het wel wat gemakkelijker. Want anders had ik het nooit kunnen doen!’
‘Dat geloof ik je meteen. Maar daarvoor was ik niet hier. John, kunnen we straks de aanhanger met onze instrumenten hier neerzetten? We hebben gisteren de aanhanger volgeladen en die laat ik niet graag bij mij langs mijn huis staan.’
‘Natuurlijk, geen probleem!’
‘Dank je! En heb je al zin in je vakantie?’
‘Ja, daar kijk ik nu best naar uit! En ik zal het nodig hebben!’
Gerard neemt lachend afscheid en zegt me toe de aanhanger snel te brengen. Een half uur later is hij weer terug en ik help hem de aanhanger in de loods te parkeren. Maar daarna ga ik verder met het inruimen en beladen van de caravan.

Tegen de tijd, dat Chantal thuiskomt, ben ik klaar en al bezig met het eten. Ze begroet me hartelijk en vraagt me: ‘En? Nog steeds zenuwachtig?’
Ik knik. ‘Ik kan er niets aan doen, Chantal. Het idee, dat er mensen betalen om naar me komen te kijken, dat maakt me nerveus!’
‘En als we gaan zingen op de meeting dan? Dan kijken er toch ook veel mensen naar ons?’
‘Dat weet ik, maar toch voelt het anders, Chantal. Dat doe ik voor mijn plezier.’
Ze geeft me een knuffel en zegt: ‘Het komt heus wel goed, John. Je hebt niet de grootste rol, en dat scheelt wel. Je hoeft niet meteen aan de bak!’
‘Ik hoop het, Chantal. En ik zal echt blij zijn, als het achter de rug is.’
Ze glimlacht. ‘Ben je nog wel verder gekomen met de caravan?’
Ik knik. ‘Ja, dat is zo goed als klaar. Die kan zo achter de auto. De levensmiddelen gaan toch in jouw wagen, dus eigenlijk kan ik de caravan er zo achter haken. Het gewicht is netjes verdeeld, dus dat zal geen probleem worden. En de caravan is nagekeken, dus daar hoef ik me ook geen zorgen meer over te maken.’
‘Dus je bent vanavond klaar? Heb je dan zin om samen met de hele cast bij elkaar te komen? Dat idee kregen ze vanmiddag zo spontaan.’
‘Ik weet het niet. Ik vind de hele groep wel erg leuk, maar of dat nu zo’n heel goed idee is voor mijn zenuwen?’
‘Ach, kom! Misschien helpt het je, als je ziet, dat je echt niet de enige bent met zenuwen! Het zal echt leuk worden! En ik zal wel rijden, dus dan kun je een drankje nemen. En misschien ontspan je dan wel meer.’
Ik zucht. ‘Oké, misschien helpt dat wel. Maar ik wil wel op tijd naar huis. Ik moet morgenvroeg toch nog even werken, en dan wil ik wel een beetje fris zijn.’
‘Je had toch ook de hele dag vrij kunnen pakken, John? Dat had je baas toch aangeboden?’
‘Dat weet ik wel, maar dat geeft me wat afleiding en hoef ik niet te denken aan die voorstelling.’
Chantal lacht. ‘Nooit geweten, dat je op dat punt zo’n angsthaas bent! Maar ik begrijp je wel. Je doet dit niet voor je dagelijkse kost, en eigenlijk alleen om me uit te helpen. Dan sta je er toch net iets anders in.’
Ze geeft me dan een zoen, en begint dan de tafel op te dekken.

Een kwartier later komt Joey thuis van zijn werk, en hij komt bijna binnengestormd: ‘De woningbouw heeft gebeld!’
Chantal en ik kijken verbaasd op. ‘O, vertel eens?’
‘Ja, over enkele weken komt er een woning vrij. Ik ben al wezen kijken, en het is precies wat ik zoek. Een gewone woning, zelfs een kleine tuin, alleen maar twee slaapkamers. Dus niet heel erg groot. Maar er zit wel een garage bij, en een kleine berging.’
‘Zo, en wanneer kun je erin?’
‘De week na de vakantie! Dat komt supergoed uit, want dan heb ik nog vrij!’
‘Maar je hebt nog niet veel meubels!’
‘Dat weet ik, maar mijn ouders willen me daarbij helpen. Mijn oude bed kan ik meenemen, en ook de rest van de meubels op mijn slaapkamer. En mijn moeder wil dan kijken, of ze me ook kan helpen aan wat meubels voor in de woonkamer. Het hoeft allemaal nog niet zo mooi te zijn. Het belangrijkste is, dat ik mijn eigen plekje krijg. Niet dat ik hier niet graag ben, maar het wordt gewoon tijd, dat ik op mijn eigen benen ga staan!’
‘Dat zat er aan te komen, Joey. Dus je krijgt het de komende weken nogal druk, neem ik aan?’
Joey knikt. ‘Ik kan bij Henk nu wat overwerken, zodat ik wat extra’s aan te pakken heb, als ik ga verhuizen. En bij Daan kan ik ook nog wat extra’s verdienen. Want ik moet immers jullie ook nog terugbetalen!’
‘Maar morgen kom je toch wel mee naar de première?’
‘Natuurlijk! Dat wil ik niet missen!’

' Avonds rijden we nog een keer naar Maastricht toe, om een borrel met de hele crew te doen. En eerlijk gezegd doet het me wel goed om te zien, dat ik echt niet de enige ben met zenuwen. We maken het niet al te laat en gaan op tijd naar huis toe. Maar de volgende morgen neemt ze toch weer even alles met me door. Niet dat het echt nodig is, maar het helpt me wel om in de juiste stemming te komen. Ik zie er nog steeds erg tegenop, maar aan de andere kant wil ik het wel goed doen. Rond de middag rijden we naar Maastricht, waar we daar in de schouwburg nog een generale repetitie houden. Dat gaat me vrij goed af, en de regisseur en nog belangrijker, Chantal, zijn er erg tevreden over. Alleen blijf ik nog steeds last houden van zenuwen. Wat ik dan weer wel leuk vind, is dat we gezamenlijk met de hele cast gaan eten. Ze hebben allemaal belegde broodjes gehaald, en daarmee eten we gezamenlijk met de hele ploeg. Een van mijn medespelers zegt dan tegen mij: ‘John, weet je? Ik neem echt mijn pet voor je af en buig diep. Op de manier, dat je zo bent ingevallen en in korte tijd alles geleerd hebt, echt respect! Er lopen op het conservatorium met minder talent rond.’
Ik weet even niet wat ik moet zeggen, maar Chantal neemt het dan voor me op. ‘Leon, je moet niet vergeten, dat ik erg vaak met John oefen thuis. Ook al voordat hij me toezegde om in te willen springen. Maar ik ben het wel met je eens, dat hij het echt heel goed doet. Alleen barst hij van de zenuwen, je ziet het misschien niet zo aan hem, maar normaal is hij toch wel iets drukker.’
Ik zeg daarop: ‘Ik hoop, dat mijn zenuwen wel een beetje voorbij zijn, als we eenmaal op dat podium staan. En dat ik dan me nog wel weet te herinneren, wat ik moet doen en moet zingen!’
‘We hebben allemaal wel zenuwen. Dat hoort erbij. En juist omdat jij dat niet gewend bent, vind ik het zo knap, dat je het nog zo goed doet.’
Na het eten moeten de meesten zich gaan omkleden en worden ze opgemaakt, zodat alles precies volgens het boekje gaat. Ook ik moet dat ondergaan.

Vreemd genoeg geeft me dat wel een bepaalde rust, en waar anderen zichtbaar zenuwachtiger beginnen te worden, begin ik er juist erg veel zin in te krijgen. Ook Chantal begint nu wel flink zenuwachtig te worden, en ook dat geeft me juist extra kracht.
‘Zeg, mevrouw Vliegers! Ik geloof niet, dat er in het draaiboek stond, dat je nagels moest gaan bijten!’
Ze draait zich naar me om en drukt zich dan voorzichtig tegen me aan. ‘Oh, John! Ik ben toch zo zenuwachtig!’
Ik wrijf over haar rug, omdat ik weet dat het haar altijd wel kalmeert. En dat blijkt ook nu weer zo te zijn. Ze haalt steun en kracht uit mijn nabijheid en mijn rust en warmte. Ze vraagt dan: ‘Ben je nog zenuwachtig?’
‘Nee, juist helemaal niet! Misschien straks, als we het podium op moeten, maar nu helemaal niet. Maar ik heb nog meer zin als dit allemaal voorbij is, dan hebben we vakantie, en daar gaan we heerlijk van genieten!’
Chantal laat zich dan meeslepen in mijn enthousiasme. Ze ontspant zichtbaar, en mijn woorden hebben haar zeker goed gedaan. Ze is nog steeds wel wat zenuwachtig, maar niet meer zo erg. Ze heeft het nog wel razend druk om haar werk als assistente ook goed af te ronden. Het begint dan avond te worden, en door de spleten van het doek zien we, hoe vol de zaal is volgelopen. Het is drukker, dan we verwacht hadden. Omdat er nu nog licht in de zaal is, kan ik ook enkele mensen herkennen. Mijn baas en mijn chef zijn er met hun vrouw, die kan ik zo zien zitten. Dan zie ik Daan en Melissa, samen met Otto, zijn vrouw, Joey en Veerle naar voren lopen. Ik roep zachtjes naar Chantal: ‘Daar zijn Melissa en Daan, samen met de rest. Ze gaan nu net zitten.’
Ze komt ook even kijken en glimlacht als ze iedereen ziet zitten.
‘Nou, die zaal zit echt goed vol! Ik ben benieuwd, hoe druk het dan bij de afterparty zal worden!’
‘We gaan het wel zien, Chantal. Ben je nog zenuwachtig?’
‘Nog een beetje. Jij?’
‘Zenuwachtig, dat niet meer. Ik vind het wel spannend. Maar ik blijf erbij, dat dit iets eenmaligs zal worden.’
Chantal glimlacht. ‘Ik ben erg blij, maar ook erg trots, dat je dit voor mij hebt willen doen, John. Ik weet, je hebt het min of meer uit schuldgevoel gedaan, maar toch!’
‘Of het schuldgevoel is, dat weet ik niet, Chantal. Ik besefte me gewoon, dat jij wel alles doet, zodat ik mijn hobby’s kan blijven uitvoeren, terwijl ik je met jouw passie maar een heel klein beetje ondersteun! Daarom doe ik dit.’
‘Maar je oefent wel altijd met me, en je maakt ook geen problemen, als ik met je wil dansen. Dat zijn de dingen, die ik graag met je samen doe, John. Daarvoor had je dit niet hoeven doen. Maar ik ben wel erg blij, dat je het doet!’
‘En dat vertel je me nu pas?’, zeg ik haar met een grote glimlach. Ik geef haar een grote knuffel en zeg: ‘Kom, we gaan iedereen van zijn sokken blazen! Ons krijgt niemand klein!’
We geven elkaar een voorzichtige zoen, omdat onze make-up nog wat kan afgeven.

Chantal roept dan alle spelers bij elkaar, en ze houdt een toespraak voor ze om het team moed in te spreken.
‘Ik wil alvast iedereen bedanken, dat zich ook iedereen voor de volle honderdtien procent zich heeft ingezet. Het was al erg lastig, dat John opeens moest invallen. Daarvoor wil ik hem, namens ons allen, heel hartelijk voor bedanken. Zonder hem zou deze opvoering waarschijnlijk in het water gevallen zijn. Maar ik wil ook jullie bedanken, dat jullie hem zo hartelijk hebben ontvangen, ondanks dat hij nauwelijks bekend is met deze wereld.
Ik wil nog één ding zeggen, voordat we gaan beginnen! Mijn man John zei het net tegen mij, en het lijkt me een goede slagzin: We gaan iedereen van zijn sokken blazen! Ons krijgt niemand klein!’
Daar wordt heel instemmend op gereageerd, en dat wordt door iedereen herhaald. Chantal komt nog even naar me toe, en zegt: ‘Bedankt, je gaf me net een goede inspiratie!’
Ik geef haar een knuffel en zeg: ‘Zet hem op!’
Chantal lacht. ‘Dat zou ik tegen jou moeten zeggen, John!’

Ze zucht eens diep en geeft dan iedereen het teken, dat de show gaat beginnen. Heel even heb ik de zenuwen, maar dan gaat het doek open. Ik hoef gelukkig in het begin nog niet al te veel te doen, dan ben ik meer figurant en zing mee op de achtergrond met de rest. Maar nu het voor het echt is, valt het me zeker niet mee. Ik heb moeite om mijn rol te spelen, maar het lukt me allemaal maar net. Ik voel me echt een amateur tussen de professionals, maar zo hier en daar steken mijn medespelers me een hart onder de riem door heimelijk een duim op te steken. Ze beseffen heel goed, hoe moeilijk dit voor mij moet zijn. Maar mijn zenuwen nemen wel toe, want nu nadert het gedeelte, waarin ik mee moet gaan spelen. Gelukkig moet Chantal samen met mij spelen, dat hebben we zo kunnen regelen, en dat zorgt ervoor, dat we allebei wat meer ontspannen zijn. Als we dan moeten zingen, gaat het begin wat stroef, maar zodra onze ogen elkaar vinden, is het net alsof het theater er niet meer is, en alleen Chantal en ik er nog zijn. En dan volledig vrij kunnen we ons gevoel in onze zang leggen. Ik vind het zelfs bijna jammer, dat het eerste deel er voor mij op zit, maar gelukkig moet ik er nog een paar zingen. Nu het eerste deel voor mij succesvol is, voel ik me gedreven om de rest ook tot een goed eind te brengen. En je kunt zeggen van toneel en opera wat je wilt, op dit niveau is dat toch echt topsport! Als de voorstelling eindelijk tot een goed einde is gebracht, ben ik dan ook bekaf. En ik ben echt niet de enige.

Chantal zoekt me meteen op, zodra de laatste tonen van de opera zijn uitgestorven. Ze vliegt me op mijn nek en geeft me een zoen, nog midden op het podium. Het kan haar niets interesseren, wat anderen daarvan denken. We nemen dan het applaus in ontvangst en kunnen ons dan gaan omkleden. Ik ben echt opgelucht, dat het voorbij is, maar ik besef me, dat we nog enkele optredens moeten doen. Maar daar maak ik me nu niet meer zo druk om. Achter de coulissen feliciteren we elkaar met de goede afloop. De regisseur komt naar me toe en zegt: ‘John! Dat was buitengewoon! Bij jullie eerste duet dacht ik even in het begin dat het niets zou worden, maar toen kwamen jullie pas echt los! Ik ben misschien bevooroordeeld, maar ik vond dit de beste opvoering van dit stuk, dat ik ooit gehoord heb.’
Ik bloos ervan, en trek Chantal tegen me aan, die er net komt aangelopen. Ze heeft het compliment van de regisseur ook gehoord. De regisseur zegt vervolgens tegen Chantal: ‘En ook voor jou mijn complimenten, Chantal. De manier, waarop je dit alles begeleid hebt, je inzet hebt getoond, hoe je het allemaal gedaan hebt, echt het is gewoon buitengewoon goed! En vooral de manier, waarop je met de tegenslag omging, dat was indrukwekkend. Nu had je wel het geluk, dat je man een buitengewoon begaafd zanger is. Als acteur is hij wel minder, maar met wat lessen erbij zou hij hier zomaar mee kunnen doen. Jammer, dat hij zelf hiervoor niet kiest, maar dat is natuurlijk zijn eigen keuze. En wat mij betreft zal ik je opleiding doorgeven, dat je je stage meer dan uitmuntend hebt voltooid en ik verheug me dan ook op het volgende project, dat we samen gaan doen!’
Chantal kijkt even vol ongeloof. ‘Dus ik ben geslaagd?’
‘Met vlag en wimpel! Met afstand de beste stagiaire, die ik in jaren heb gehad. Je hebt het talent om meer uit de acteurs te halen, dan ze zelf weten. Ik zie voor jou een grote toekomst weggelegd. Is het niet als regisseur, dan wel als talentenbegeleider. En wie je ooit heeft gezegd, dat je niet zou deugen voor een opera, die is echt niet goed bij zijn hoofd. Je hebt een prachtige stem, die hier echt niet misstaat. Nee, je bent geen Tania Kross of Anneliese Rothenberger, maar je doet voor niemand hier onder. Zeker als je met John zingt, dan is het net alsof je loskomt van de aarde. Gewoon prachtig! Het was een genot om met je samen te werken en ik zie ook uit naar de toekomst dat weer te mogen doen!’

Chantal slaakt dan een harde gil en omhelst me. Ze geeft me een zoen, en ik houd haar stevig vast. Er klinkt een applaus van de gehele cast, en die heeft Chantal dan ook zeer verdiend. Dan is het tijd voor de afterparty. Hoewel die redelijk sober is gehouden, het is immers geen heel bekend gezelschap, dat deze opvoering heeft gedaan, is het er toch best druk. Ondanks dat we nog wat verplichtingen hebben, willen we toch eerst onze familie en bekenden begroeten. We kunnen dat gelukkig heel kort houden, want de plicht roept ons. Allereerst moeten we enkele recensenten te woord staan. Een van de journalisten zegt dan hardop: ‘Het stuk op zich was niet eens zo heel slecht, maar de rol van Bardaus, dat was vooral in het begin uitermate slecht!’
De regisseur beantwoordt de man en zegt: ‘Nou, voor een amateur vond ik het niet slecht, zeker in de tijd, dat hij die rol heeft moeten leren. Of kent u een amateur, die in amper drie weken tijd die hele rol kan leren?’
‘In drie weken tijd? Dat is wel heel uitzonderlijk! Met de zang was niets mis, maar zijn acteursprestaties… Hoeveel ervaring heeft hij als acteur?’
Ik antwoord zelf dan maar. ‘Helemaal geen. Dit is de eerste keer, dat ik op de bühne sta. En waarschijnlijk ook wel de laatste keer.’
De man glimlacht. ‘Waarom deed u het dan?’
‘Tja, als er op het laatste moment iemand uitvalt, die deze rol speelt, en er vervolgens een beroep op je gedaan wordt, omdat ik zijn teksten ken. Ik ben de man van Chantal, en ik heb de afgelopen tijd heel vaak met haar geoefend, zodat ze haar teksten goed kon leren. Daardoor was ik wel bekend met de teksten, maar acteren was me volledig vreemd. Dat heb ik dus in die drie weken tijd moeten leren. En ik zal dan ook nooit meer zeggen, dat acteren en opera maar iets voor watjes is, want dit is echt topsport!’
‘Nou, in dat geval neem ik mijn hoed voor u af en maak een diepe buiging voor u! Maar u zegt, dat u niet meer op de bühne zal staan? Wat een zonde, u heeft een gouden stem!’
‘Ik zing voor mijn plezier, niet voor mijn werk. Dit doe ik om mijn vrouw te helpen. Maar om nu te zeggen, dat ik nooit meer op de bühne zal staan, dat is misschien te veel gezegd. Maar dan in een heel andere vorm, iets waar ik me veel prettiger bij voel.’
‘Mag ik vragen, wat u dan wilt gaan doen?’
‘Zo af en toe zingen we samen bij een band, voornamelijk Rock & Roll, Country en Rockabilly. En zo heel af en toe ook wat mooie duetten, zoals Time to Say Goodbye. Maar dat ga ik vandaag hier niet zingen, voor vandaag is het wel weer genoeg.’
‘Jammer, ik had het graag een keer gehoord. Maar wat u zegt, dat is toch ook niet verkeerd, en als u daar meer plezier aan beleefd, dan geef ik u groot gelijk.’

De man richt zich dan tot de regisseur en zegt: ‘Nou, ik geloof, dat ik mijn recensie nog even wat moet aanpassen, en datzelfde zal wel voor enkele collega’s gelden. U leest morgen wel de recensie in de krant.’
We krijgen dan nog wat meer vragen, die we allemaal netjes beantwoorden. En dan krijgen we eindelijk de tijd om onze naasten weer te begroeten. Natuurlijk is iedereen erg trots op ons, en ik voel me dan ook echt trots op mijn prestatie. Ook krijgen we de complimenten van vele andere mensen, die ik niet eens ken. Het is een buitengewone avond, waarbij ik een hoop mensen leer kennen, die ik anders nooit zou leren kennen. Maar steeds worden we gevraagd of we nog eens wat willen zingen. Ik kijk Chantal aan en zeg: ‘Als we niets zingen, zullen ze ons niet met rust laten, Chantal. Zullen we het toch maar doen?’
Ze knikt glimlachend. Ik geef een seintje aan de band, die allemaal aanwezig zijn, niet geheel toevallig… Ze verdwijnen allemaal achter een wand, die dan open gaat. Iedereen staat stomverbaasd te kijken, dat daar plotseling een klein podium staat, waar de bandleden van de “Crazy Horses” al staan te wachten. Chantal en ik hadden het al aan zien komen, dat er een verzoek zou komen, dat we zouden moeten zingen, en bovendien wilden we dit als bedankje doen voor de gehele cast. En de verrassing is dan ook erg geslaagd, er wisten er maar heel weinig van, alleen de regisseur en de band wisten ervan. En natuurlijk ook de mensen van het theater.

Chantal en ik lopen het kleine podium op. Daar neem ik meteen de microfoon en zeg: ‘Nou, dat is nog eens een verrassing, of niet dan? Het is onze manier om de cast, maar ook iedereen achter de schermen te bedanken voor hun inzet. En mijnheer Liebrands? U krijgt dus alsnog uw zin!’
We wachten niet eens het applaus af, en ik laat de band spelen. Chantal en ik trappen af met Endless Love. Daarna gaan we verder met Up where we belong. En dan gaan we meer in ons geliefde repertoire van Elvis – The Lady loves me. Daarna spelen we nog twee nummers, Summer Nights uit Grease, en we eindigen met Time to say goodbye.
Dan vinden we het wel weer genoeg geweest. We krijgen dan weer een groot applaus.
Mijnheer Liebrands komt nog eens bij ons langs. ‘Dat was heel erg leuk! En ik begrijp nu heel goed, waarom u liever dat doet. Dit past zeer goed bij jullie. Ik ben verrast door jullie veelzijdigheid, jullie zijn in ieder genre goed thuis. De band, goed maar geen top artiesten. Maar dat is voor dit ook niet nodig. Goed genoeg om een hoop mensen te amuseren, en dat is u zeer goed gelukt.’
We bedanken de man, en we bedanken ook de band, dat ze dit voor ons wilden doen. Want dit hebben we echt pas enkele dagen geleden pas besloten om te doen. En omdat iedereen wilde meewerken, was het dan ook snel geregeld. We krijgen dan ook vele complimenten en bedankjes, wat voor een zeer aangename avond zorgt. Het is al voorbij middernacht, als we naar het hotel toe gaan, dat we voor die nacht geboekt hebben. Een taxi brengt ons naar het hotel, en we zijn allebei wel wat aangeschoten. Niet dronken, we hebben ons goed ingehouden. Maar we zijn werkelijk allebei bekaf.

Halverwege de nacht word ik wakker en zie dat de verlichting nog steeds aan is. We hebben nog wel ons uitgekleed, maar waren blijkbaar zo moe, dat we vergeten zijn de lampen uit te doen. Ik ga snel even naar het toilet, en doe dan de lampen uit. Maar als ik weer het bed in glip, wordt Chantal wakker. Ook zij moet even naar het toilet. Ik slaap nog niet, als ze terugkomt. Ze komt weer naast me liggen en vraagt me: ‘Slaap je al, John?’
‘Nee, nog niet.’
‘Ik was zo trots op je, John! Je hebt het echt goed gedaan, beter dan ik verwacht had.’
Ik glimlach. ‘Het was ook wel leuk om eens mee te maken, Chantal. Het geeft me een goed beeld over de wereld, waarin jij je dagelijks begeeft. Dat vind ik belangrijk om te weten. Ik moet nog steeds zoveel leren over jou!’
Chantal glimlacht ook. ‘Dat geldt voor mij ook, John. Maar dat is ook weer het leuke aan het samenzijn met jou. Ik ontdek steeds meer dingen aan je, die ik werkelijk fantastisch aan je vind. Je blijft me verbazen. En dan doe je dit voor me, terwijl ik heel goed weet, dat je dit niet prettig vindt.’
‘Ik heb dit graag gedaan, Chantal. En zo erg was het nu ook weer niet. Maar je weet mijn mening hierover, zolang het voor mijn plezier is, dan vind ik het niet erg.’

Ze geeft me een zoen. En die zoen wordt al snel intensiever en langer. Opeens verbreekt ze onze zoen. Ze zegt dan: ‘Ik hou van je, John! En ik wil je echt bedanken. En niet alleen om wat je nu voor me gedaan hebt, maar om alles. Ik wil er niet eens aan denken, dat ik nu daar in Kampen zou wonen. Dan zou ik nu nooit niet kunnen zijn, wat ik nu ben. Door jou voel ik me vrij, en je laat me ook vrij om te zijn wie ik wil zijn. Maar bovenal ben ik blij, dat je er altijd voor me bent. Je ondersteunt me in wat ik moet leren, en wat ik wil worden. En ik heb ook het geluk, dat je best goed kunt zingen, dat helpt me echt in mijn studie.
Jij zegt steeds, dat je zo boft, dat ik je in jouw hobby volg, wat ik overigens best leuk vind. Maar het is ook andersom, John! Ik bof met een man, die me in mijn toekomstdroom steunt, en in alles zo geweldig is, dat ik soms mezelf moet knijpen, of ik niet droom! En dat je dit vanavond wilde doen, dat is zo belangrijk voor me, dat kun je je amper voorstellen. Het laat me zien, hoeveel je van me houdt, en hoever je voor me wil gaan om me gelukkig te maken.’

Dat laat me echt niet onberoerd. Ze heeft me wel vaker gezegd, hoe belangrijk ik voor haar ben, maar nooit op deze manier. Ik geef haar een korte zoen en zeg: ‘En jij hebt echt geen idee, hoever ik zou gaan om je gelukkig te maken, Chantal. Maar vanavond was ik ook erg trots op jou. Dit was jouw show, en je hebt het echt geweldig gedaan. En bovendien zong je echt de sterren van de hemel. Het was een genot om samen met jou op de bühne te staan. Niet dat ik het nu ook echt vaker wil gaan doen, hoewel ik niet ontken, dat het ook erg leuk was. Maar ik kijk liever naar je op de bühne, dan dat ik samen met je op de bühne sta. Want dan kan ik met trots zeggen, dat je mijn vrouw bent.’
Chantal moet lachen. ‘Dat heb ik vanavond ook een aantal keren mogen beleven. Dat ik met trots kon zeggen, dat jij mijn man bent. Iedereen vroeg me, waar ik dat talent gevonden had. En toen mocht ik vertellen, dat je mijn man bent, en dat je me uithielp, omdat een van de spelers was uitgevallen.’
Ik knik. ‘Maar niet iedereen ging het om mijn talent, Chantal. Er waren ook een aantal vrouw bij, die met me aan het flirten waren. Maar die heb ik allemaal afgewimpeld. Ik heb geen andere vrouwen nodig, niet als ik jou heb.’
Chantal trekt een blij gezicht. ‘Dat heb ik gezien, toen ik met anderen aan het praten was. Dat was soms wel moeilijk om te zien, maar ik kan toch slecht iedere vrouw wegjagen, die om je heen ligt te fladderen?’
Ik lach. ‘Was je een beetje jaloers, Chantal?’

Ze durft me bijna niet aan te kijken. ‘Een beetje wel. Maar ik was nog blijer, dat je ze steeds afwimpelde.’
‘Dan weet je nu ook, hoe ik me voel, als je met sommige mannen staat te praten, Chantal. Of het nu echt jaloersheid is, dat weet ik niet. Maar ik voel me dan niet zo prettig, en het liefste zou ik die mannen bij je weg jagen. Maar ik besef me ook, dat ik je ook wat vrijheid moet geven. Dat maakt het gewoon moeilijk.’
Chantal antwoordt me met een kus. ‘Zou je voor me vechten, John?’
‘Dat is geen vraag, maar een feit, Chantal. Ik weet niet, of ik me nog zou kunnen houden, als een man wat al te handtastelijk wordt. Dat maakt me bang. Bang dat ik die persoon echt iets serieus zou aandoen. Want ik denk niet, dat ik dan zou kunnen stoppen, als iemand echt te ver zou gaan.’
‘Laten we dan maar hopen, dat het nooit zover komt, John. Dan hoef ik ook niet bang te zijn om al die vrouwen van je af te slaan, omdat je alleen maar oog voor mij hebt!’
Verwonderlijk wat zoiets met je kan doen. Samen toegeven, dat je zoveel van elkaar houdt, dat je bereid zou zijn om ervoor te vechten. Het doet de spanning verdwijnen, die ik in me had van het afgelopen feest, waar ik Chantal met vele andere mannen heb zien praten, die stuk voor stuk een bedreiging voor me waren. Ik had me helemaal niet beseft, dan Chantal ook zulke gevoelens had, en dat zorgt voor een nog grotere verbondenheid met haar. Ze komt dan weer tegen me aanliggen en doezelen we samen dan snel weer in.

Maar in de ochtend word ik wakker, doordat Chantal wat met mijn borstharen aan het spelen is. Als ik mijn ogen open, kijkt ze me stralend aan. ‘Dat duurde even, voordat je wakker was!’
Ik kreun lichtjes. ‘Ik heb goed geslapen, dat zal het wel zijn.’
Ze geeft me dan een zoen en fluistert dan in mijn oor: ‘Ik heb zin in je!’
Dat zorgt ervoor, dat ik meteen klaarwakker ben. ‘O, en wat had je dan in gedachten?’
‘Hier in de badkamer is een grote inloopdouche…’
Ik gooi meteen het dekbed van me af, waardoor ik haar naakte lichaam naast me zie liggen. Ze had toch echt een nachthemd aan, toen we gingen slapen, dus ze moet al even wakker zijn. Ik pak haar dan op uit bed, waardoor ze even gilt, en giechelt, terwijl ik haar naar de badkamer draag. Daar kust ze me begerig en gepassioneerd. Het is meer dan duidelijk, waar ze op uit is. De douchedeuren van de douche staan al reeds wagenwijd open, dus ze moet dit al voorbereid hebben.
Ik zet haar dan neer, en sluit de deuren van de douche. Chantal streelt me dan op mijn rug, en geeft me daar kusjes, en ook in mijn nek. Op die manier heeft ze het nog nooit eerder gedaan, maar het voelt wel erg prettig. En mijn jongeheer reageert daar wel op, zeer tot tevredenheid van Chantal, die een van haar handen over mijn pik laat glijden. Dat heeft een zeer goedkeurende kreun van mij tot gevolg. Ze begint me dan af te trekken. Dat doet ze heerlijk, zacht en stevig te gelijk en in een heerlijk tempo. Ze kent me goed genoeg, dat ik op die manier vrij snel zal komen, en dat is ook precies haar bedoeling. Maar ze blijft wel steeds achter me staan, me daar steeds kusjes in mijn nek geven en haar borsten tegen mijn rug aangedrukt. Ze hoort hoe ik sneller begin te ademen en zet dan een tandje door. Dan draait ze me snel om en pijpt me dan helemaal klaar. Met een harde grom kom ik dan klaar in haar mondje, terwijl ze haar best doet om alle zaad in haar mond te houden. Ze slikt alles door en likt dan mijn pik schoon. Dan trek ik haar omhoog en geef haar een zoen.
‘Wauw, dat was geweldig! Het was erg aangenaam!’
Chantal glimlacht breed. ‘Het was ook leuk om te doen, John. Ik had die tip gekregen van Ylke. Die vond het ook zo leuk om te doen.’
‘Hmm, ze mag wel vaker goede ideeën aan je geven, Chantal! Maar nu is het mijn beurt om jou te verwennen!’

Ik druk haar tegen de wand en laat mijn hand tussen haar benen glijden. Ik had het al verwacht, ze is al best vochtig tussen haar benen en ze huivert even van genot, als ik een vinger tussen haar schaamlippen duw. En al snel volgt nog een vinger, en ze kreunt van genot, terwijl we elkaar een heerlijke tongzoen geven. Dan duik ik naar beneden, tussen haar benen en begin haar heerlijke honingpotje te likken. En ook haar klitje krijgt voldoende aandacht. Daardoor duurt het niet lang, voordat Chantal een keer schokkend klaarkomt. Ik prijs me gelukkig met een vriendin, die zo gemakkelijk klaarkomt. Niet dat ik het vervelend vind om haar ook te laten genieten, maar omdat ik het zo’n fascinerend gezicht vind. En niet ieder orgasme van haar is hetzelfde. Er is wel degelijk verschil tussen handwerk, orale bevrediging en neuken. Hoewel Chantal van alles kan genieten, geeft ze er duidelijk de voorkeur aan te hebben om mijn pik in haar kutje te hebben. En dat vind ik persoonlijk ook veel fijner.

Terwijl ze weer op adem komt, zegt ze tegen mij: ‘Ik wil, dat je me nu van achter neemt, John. Maar niet in mijn kutje. Ik wil het nog eens proberen in mijn kontje.’
Ik kijk even verbaasd. Dat hebben we al eens eerder geprobeerd, maar dat was niet zo’n succes. Maar ja, ik wil het haar ook niet weigeren. Ik vraag haar: ‘Weet je het zeker? De vorige keer was niet zo’n heel groot succes?’
Ze knikt. ‘Ik betrap me erop, dat ik in bad een fijn gevoel krijg, als ik een vinger in mijn poepgaatje duw. En daarom wil ik het nog eens proberen, maar nu onder de douche. Misschien dat het water wat helpt.’
‘Oké, als jij dat graag wilt, dan zeg ik geen nee. Maar je weet, voor mij hoef je het niet te doen.’
Ze knikt en draait zich dan naar me om en steekt parmantig haar heerlijke kontje naar me toe. En daar reageert mijn pik meteen op. Die stond al redelijk stijf, maar hierdoor staat hij stokstijf vooruit. Ik laat mijn pik dan tussen haar benen schuren, wat haar behoorlijk opwindt. Ik voel hoe ze vol verwachting trilt. Ik duw dan twee vingers in haar kutje, dat nog steeds behoorlijk nat is. Met haar vocht smeer ik dan haar kontgaatje in, en voel hoe ze vol verwachting reageert. Ik duw dan eerst een vingerkootje in haar kontgaatje. Ze reageert veel anders, dan de eerste keer, dat ik dit bij haar deed. Ze is nog steeds wel wat gespannen, maar nu is ze er duidelijk veel meer klaar voor. Ik kan mijn vinger steeds dieper in haar gaatje duwen en het lukt me zelfs om er nog een tweede bij te duwen.
Chantal kreunt nu echt van genot en fluistert me toe: ‘Doe het nu, John! Maar ik wil niet, dat je in mijn kontje klaarkomt. Doe dat in mijn kutje!’
Ik knik en zet dan mijn pik tegen haar kontgaatje. Hoewel haar gaatje door de voorbehandeling al wat groter is, lukt het nog niet zo gemakkelijk om mijn pik langs haar sluitspier te krijgen. Ik besluit haar kutje dan als smeermiddel te gebruiken en duw dan nog een paar keer mijn pik in haar kutje. Als die genoeg glad is, zet ik hem nogmaals tegen haar sluitspier aan, en nu gaat het al wat gemakkelijker. En als mijn eikel eenmaal voorbij haar sluitspier is, gaat het een stuk gemakkelijker. Voorzichtig duw ik mijn pik dieper in haar kontje. Ze is ongelofelijk strak en ik weet al meteen, dat ik dit niet erg lang ga volhouden. Maar ik doe mijn best om niet meteen klaar te komen. En dat gaat me beter af, dan ik verwacht had. Ik hou het zelfs vol tot Chantal een keer is klaargekomen. En omdat ze niet wil, dat ik in haar kontje klaarkom, wissel ik dan snel naar haar kutje. Dat is een heel stuk minder strak, maar zeker niet minder fijn. Ik voer dan wel het tempo flink op en niet veel later kom ik met een harde grom klaar in haar kutje. Hijgend van de inspanning rust ik met mijn armen tegen de muur, terwijl mijn pik nog steeds in haar zit. We hijgen samen uit, terwijl de warme stralen van de douche nog steeds over ons heen neer komen. Als ik mijn pik slap voel worden, trek ik me uit haar terug, zeer tot ongenoegen van Chantal, die het gewoon heerlijk vindt om zo lang mogelijk mijn pik in haar te voelen. Ze komt dan overeind en geeft me een zoen. ‘Dat was heerlijk, John! Het was precies, zoals ik het me voorgesteld had. Kunnen we dat thuis ook eens vaker doen?’
‘Van mijn part wel, maar ook als we straks Eira in huis hebben?’
Chantal lacht. ‘Daar moet ze dan maar eens aan gaan wennen, John. Ik ga me niet voor haar inhouden.’
Ik lach met haar mee. ‘Je hebt gelijk, daar gaan we ons zeker niet voor inhouden.’

We wassen elkaar dan, want we willen nog wel van het ontbijt genieten. Als we klaar zijn, praten we nog even verder over Eira. Want half augustus komt ze wel al naar ons toe, zodat ze al wat kan wennen, voordat ze naar school kan gaan. Daarvoor hebben we de logeerkamer al voor haar ingericht, want Joey zal nog niet weg zijn, als Eira komt. We moeten nog wat kleine dingen voor haar regelen, maar daarvoor hebben we nog tijd genoeg. Ze hoeft pas eind augustus naar school. Sean en Hilde komen haar zelf brengen, vooral omdat ze ook met eigen ogen willen zien, waar hun dochter terecht komt. Natuurlijk hebben ze al vele foto’s van het huis en de omgeving gekregen, maar ik begrijp Sean en Hilde wel. Na het ontbijt checken we uit en rijden we naar huis. Chantal hangt tijdens de rit verliefd tegen me aan en dat voelt best wel prettig. Maar het is ook wel een prettig gevoel om te weten, dat we vanavond zelf niet hoeven te spelen. We gaan wel naar de voorstelling, maar alleen om te kijken. Als ik Echt in rijd, stop ik even bij de boekhandel om daar de krant te pakken. Die geef ik meteen aan Chantal, die dan nieuwsgierig door de krant bladert om de recensies te bekijken. Het is geen heel groot artikel, maar ook zeker niet klein. Chantal slaat een hand voor haar mond, als ze de kop leest.
‘Veel belovend talent zorgt voor een nogal spetterende verrassing in het theater!’
Dat is nogal een compliment voor Chantal. We lezen aandachtig het artikel, dat echt niet alleen rozengeur en maneschijn is. Er wordt rechtvaardige kritiek geleverd op wat er niet goed aan is, en wat wel. De recensent schrijft, dat hoewel de acteerprestaties van sommige acteurs te wensen over lieten, dan het ruimschoots werd goedgemaakt door de goede zang. En dat hij het zeer de moeite waard vond om te bekijken. Vooral omdat een van de acteurs maar enkele weken heeft gekregen om zich in de rol te leven. En daar schrijft hij dan ook de zwakke acteerprestaties aan toe. De recensent neemt zelfs de moeite om iets over de afterparty te schrijven, wat normaal zelden gebeurt. Hij quote letterlijk: ‘Zelden zo genoten van een afterparty, waar de assistent-regisseur en haar man voor een leuke en zeer aangename verrassing zorgde met mooie liedjes, waarbij vooral de vocalen het behoorlijk beter deden dan de band.’
De recensent geeft vervolgens vier sterren aan de voorstelling, wat zeker niet slecht is. Ik loop dan terug de boekenzaak in, en haal daar nog enkele kranten. Daar moeten we wat harder zoeken naar de recensie, maar ook daar wordt er overwegend lovend over de voorstelling gesproken. Chantal moet ervan huilen, vooral omdat ze het amper kan geloven. Ik stel haar gerust en geef haar een zoen. ‘Proficiat, schat! Meer kan je voor al je werk niet verlangen. Als dit je geen goed punt zal geven, wat dan nog?’

Ze droogt haar tranen en we rijden dan naar huis. Maar nog onderweg wordt ze al opgebeld door haar baas. Die feliciteert
haar met haar resultaat en vraagt haar om na de vakantie met hem om de tafel te gaan zitten om haar toekomst bij hem te bespreken, want hij ziet wel mogelijkheden voor Chantal. En direct daarna krijgt ze een telefoontje van haar decaan, die de recensies ook gelezen heeft. En van hem krijgt ze te horen, dat ze een net geen negen voor haar opvoering krijgt, waardoor ze met ruime cijfers een deel van haar opleiding heeft behaald. En daarmee heeft ze een goede kansen om haar opleiding met succes te kunnen afronden, een hele goede kans.
Eenmaal thuis komen onze vrienden langs, en ook de telefoon staat roodgloeiend. Het is echt hartverwarmend om al die leuke reacties te krijgen. ’s Avonds rijden we weer terug naar het theater, waar Chantal nog wel wat werk achter de schermen moet doen, maar tijdens de voorstelling komt ze gezellig langs me zitten. Zo kunnen we ook eens genieten van de voorstelling, zonder dat we zelf meedoen. Na afloop is er geen afterparty meer, dat zou ook te veel zijn geweest. Maar we gaan nog wel even achter de coulissen om met alle acteurs te praten. Er hangt een goede en opgewekte sfeer, want alles is goed gegaan. Iedereen is tevreden over hun spel en de reacties van het publiek spreken boekdelen. Wat wil men nog meer?

De volgende dag moeten Chantal en ik weer spelen, en daar bereiden we ons weer goed op voor. Van het werk heb ik te horen gekregen, dat een hoop collega’s kaartjes hebben gekocht, hoewel ik had gevraagd om dat juist niet te doen. Maar ik begrijp ze wel, ze hebben ook de recensies gelezen, en zijn ook nieuwsgierig geworden. Het is misschien niet helemaal hun genre, maar soms kan wat culturele afwisseling geen kwaad. Maar desondanks voel ik me helemaal niet zo zenuwachtig, zeker omdat ik nu toch al een keer gespeeld heb. Ook als ik mijn collega’s in de zaal zie zitten. Het loopt dan ook best goed, een paar kleine foutjes daar gelaten. En die zijn bijna niemand opgevallen. Na afloop lopen we nog even de bar in, waar ik Chantal aan mijn collega’s voorstel. Die hebben Chantal nog niet ontmoet, hoewel ze wel al foto’s van haar gezien hebben. Maar boven alles zijn ze erg onder de indruk van de show, die we gegeven hebben. Mijn chef is er ook bij, ondanks dat hij de voorstelling al een keer heeft gezien. Alleen heeft hij een commerciële reden, dat hij nog een keer komt, hij heeft een klant meegenomen, waarmee hij graag zaken wil doen. Dat zou een grote klant worden, en op deze manier probeert hij de klant gunstig te stemmen. En ik ben echt niet beroerd om dan ook even een praatje te maken met die klant. Dat is overigens een vrouw, die daar is met haar man. Ze is mede-eigenaar van een groot bedrijf, en daarmee een belangrijke klant voor ons. Ik stel Chantal aan haar voor, en vertel de vrouw, dat Chantal in deze show een zeer groot aandeel heeft gehad. En dat lijkt de vrouw reuze interessant te vinden. Maar ze praat niet alleen over de show, maar ook over hoe ik onze producten inkoop. Ze lijkt heel goed te weten, wat ze wil, en hoe ze dat wil. Maar ze lijkt ook wel wat met me te flirten, en dat staat me eigenlijk helemaal niet aan. Gelukkig heeft Chantal dat ook in de gaten, die me dan met een smoesje dan bij de vrouw weg haalt. Ik ben blij, dat ik daar weg kon komen, want ik had niet veel om de hele tijd over werk te praten. En bovendien willen we het ook niet al te laat maken. Morgen is er weer een voorstelling, die we moeten doen, en overmorgen is alweer de laatste show, waar we weer in het publiek zullen zitten.

Een half uur later zitten we weer op weg naar huis in de auto. Chantal is buitengewoon stil in de auto, en ik heb wel een vermoeden, waar het om gaat. Ik vraag haar dan ook: ‘Wat ben je stil, Chantal! Is er iets?’
‘Nee, het is niets.’
‘Kom op, ik zie het toch aan je! We hebben toch afgesproken, dat we elkaar alles kunnen vertellen?’
Ze twijfelt even en zegt dan: ‘Ik was even na aan het denken over die vrouw, waar we mee hebben staan te praten. Had je niet in de gaten, dat ze met je aan het flirten was?’
‘Jawel, maar ik wist niet, hoe ik me daar uit moest redden. Ze is een goede potentiële klant, die ik zeker niet boos wilde maken. Daarom was ik ook blij, dat je me een excuus gaf om daar weg te komen.’
Ze glimlacht flauwtjes. ‘Vond je haar aantrekkelijk?’
‘Ze zag er niet onaardig uit, dat moet ik toegeven. Maar absoluut niet mijn type. Haar stem was een absolute afknapper, het leek wel of er een ekster in haar keel zat! En bovendien had ze niet eens echt rood haar! En ik denk, dat haar borsten ook niet echt waren. Bah! Geef mij dan maar puur natuur, zoals jij!’
Nu moet Chantal weer lachen. ‘Ze had echt een vreselijke stem, dat klopt. En die borsten, dat vroeg ik me ook al af. En haar haren, die waren overduidelijk geverfd. Ik dacht al, dat je haar niet zo mooi zou vinden, en daar ben ik wel blij om. Ik vond het maar niets, dat je met haar moest praten.’
‘Een beetje jaloers, Chantal?’
Ze glimlacht. ‘Ja, maar zo vreemd is dat niet. Ik snap echt niet, dat jij vroeger nooit meer vriendinnen hebt gehad, John. Je bent echt knap en ook erg leuk!’
‘Ik heb ook nooit gezegd, dat er geen interesse in mij was, maar de interesse voor hen was nooit erg groot. Niemand kon me boeien, en dat is het grote verschil met jou, Chantal. Toen ik eenmaal in je mooie groene ogen keek, wist ik al meteen, dat ik de vrouw van mijn dromen gevonden had. Er is geen enkele vrouw, die daar ooit tegenop kan!’
‘En ook niet Eira?’
‘Eira? Hoe kom je daar nu bij?’
‘Ik heb wel gezien, hoe je naar haar keek, John!’
‘Nou ja, ze ziet er toch niet slecht uit, en met kijken alleen is toch niets mis, of wel?’
‘Nee, maar stel, ze zou proberen je te verleiden, zou je dan iets doen?’
‘Ben je gek geworden, Chantal? Dat zou nooit in me opkomen! Hoe kom je nu op zulke ideeën?’
‘Ik weet het niet, John. Ik voel me al de hele dag wat onrustig en ook iets misselijk. Het zal wel door de spanning van de show komen.’
Ik glimlach. ‘Ondanks alles toch nog wat zenuwachtig?’
‘Ik denk het. We moeten nog steeds twee voorstellingen doen.’
‘En daarna hebben we een lekker lange vakantie, Chantal.’
Nu glimlacht ze en licht ze helemaal op. ‘O, John! Daar heb ik nu echt zin in! Helemaal naar Zweden rijden met mijn wagen! Ik vind het alleen jammer, dat we nu met twee wagens moeten rijden. Maar ja, als je ziet wat voor spullen jullie ook allemaal meeslepen!’
‘Dat hoort erbij, Chantal. Ook al duurt die meeting maar een paar dagen, wij maken er altijd een feestje van. En daar hoort een hoop spullen bij!’

We komen dan thuis, waar we Joey’s wagen buiten zien staan. Die heeft hij vandaag bij Daan opgehaald, want die heeft zijn wagen, zoals beloofd, helemaal gespoten. En Daan heeft goed werk verricht, want het ziet er echt netjes uit. Veerle is er ook, ze mag bij wijze van uitzondering een nachtje blijven slapen, dat hebben we netjes met Otto besproken. Morgen gaat ze weer naar huis, maar we maken ons geen illusies, dat Joey en Veerle alleen maar zullen slapen in bed.
Als we onze wagens in de loods parkeren, zegt Joey tegen me: ‘John? Weet je nog, dat Veerle een belofte aan me heeft gemaakt, toen ik mijn wagen kreeg?’
Ik knik, dat kan ik me nog wel herinneren. Ik zeg dan: ‘Dus nu is de tijd gekomen om weer een stapje verder te gaan?’
Joey grijnst. ‘Dat hebben we dus al gedaan… Toen ik mijn wagen, samen met Veerle ging ophalen, hebben we een ritje gemaakt door de omgeving. En toen wilde Veerle, dat ik ergens stopte op een rustig plaatsje. Ik dacht, dat ze moest plassen, maar ze had hele andere ideeën…’
Ik lach. ‘Aha, jullie eerste keer samen? Hoe was het?’
‘Goed, maar ik kwam veel te snel klaar. Dat vond ik zo zonde voor Veerle, maar ik heb wel gezorgd, dat ze alsnog klaar kwam.’
‘Dat heb je dan wel netjes gedaan, Joey! Goed bezig!’
‘Ja, maar heb je toevallig tips, dat ik niet meteen klaarkom, als ik weer seks met haar heb?’
‘Heb je ook wat aan voorspel gedaan?’
‘Niet erg veel, Veerle wilde het echt meteen doen! Ze was al behoorlijk nat, ze wilde het echt!’
‘Dat begrijp ik, maar misschien had ze je beter eerst kunnen pijpen of aftrekken. Als je dan al een keer klaargekomen bent, dan duurt het meestal veel langer, voordat je weer klaarkomt. En Veerle zal het zeker fijn vinden, als je wat meer aandacht besteedt aan haar lichaam. Vrouwen vinden het fijn om gestreeld te worden, om ze op de juiste plaatsen te raken. Haast je vooral niet, en ontdek al haar gevoelige plekjes. Dan zal je nog heel lang plezier van elkaar hebben.’
‘Ja, maar waar moet ik haar dan strelen? Ik heb geen idee!’
‘Dat is iets, waar je zelf achter moet komen. Gewoon beginnen, je merkt vanzelf of ze het fijn vindt, of niet.’
‘En als ik het fout doe?’
‘Dan doe je het fout, en zal Veerle je echt wel laten weten, dat je het anders moet doen. Ze zal het misschien niet in woorden zeggen, maar ze zal anders reageren. En het is dan juist de kunst om daar weer goed op te reageren. Dat is iets, wat je moet leren, Joey!’
Joey knikt. ‘Dat weet ik wel. Maar ik had gehoopt, dat je wat meer tips voor me had.’
‘Iedere vrouw reageert anders, Joey. Maar daarnaast is het juist leuk om uit te vinden, waar een vrouw van houdt in bed. En ik neem aan, dat ik je verder geen voorlichting meer hoef te geven?’
Joey lacht. ‘Nee, niet nodig! Bovendien heb ik nog een volledige lectuur van Otto meegekregen, over wat ik wel mocht en wat niet! Maar Veerle zei hem meteen al, dat hij zich er niet mee mocht bemoeien!’
Ik lach. Ik kan het me meteen voorstellen, want Veerle is nu eenmaal het oogappeltje van Otto. En Veerle begint nu met rasse schreden meer volwassenheid te tonen, wat ik persoonlijk voor haar een zeer goede ontwikkeling vind.

We lopen weer naar het huis en zien dat Veerle en Chantal met elkaar aan het kletsen zijn. Ze houden meteen op, als we binnenkomen, en Veerle heeft best een rood hoofd. Ik moet erom lachen en zeg tegen Veerle: ‘Ik geloof, dat jullie een gelijk gesprek met elkaar hebben gehad, als ik met Joey!’
Nu moet Veerle nog harder blozen. En daar moet Chantal dan weer om lachen. ‘Het is echt geen schande om erover te praten, Veerle. En bovendien, we vertellen hier echt niets over tegen je ouders, we zijn wel wijzer!’
Veerle glimlacht weer wat. Ze zegt dan: ‘Nu begrijp ik meteen, waarom Joey altijd zo hoog over jullie spreekt. Ik zou willen, dat ik zo thuis ook kon praten.’
Chantal antwoordt: ‘Nou ja, wij hebben gemakkelijk praten, Veerle. Wij zijn nog geen ouders, en dat zal ook nog minstens een jaar duren. Wie weet reageren we dan ook anders, want het lijkt me heel anders, als je over je eigen vlees en bloed moet beslissen.’
Daar is Veerle het ook wel mee eens. Ik loop dan naar de kelder en kom met een fles wijn terug.
‘Iedereen een wijntje?’
Joey kijkt me meewarig aan. ‘Wijn?’
Ik kijk hem terug aan. ‘Ja, en wat is daar mis mee? Het kan helemaal geen kwaad om eens wijn te leren drinken, Joey! Staat wat verfijnder, als je eens met Veerle uit gaat eten. En bovendien smaakt wijn, als je het leert drinken, best lekker.’
‘Nou, dan wil ik het eens proberen. Ik heb wel eens wijn geprobeerd, maar die vond ik erg zuur!’
‘Dit is een lekkere frisse witte wijn, half droog. Chantal drinkt die graag en ik denk, dat Veerle die ook wel lust.’
‘Is dat dezelfde wijn, als op jullie bruiloft? Want die was erg lekker!’
Ik knik, we hebben nog een aantal dozen in de kelder staan. Ik pak dan vier glazen en schud dan voor iedereen een glas vol. Ik zeg dan tegen Veerle: ‘Nu moet je me toch eens vertellen, hoe je je vader zover hebt gekregen, dat je vannacht hier mocht slapen. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, dat hij het zou toestaan!’

Veerle lacht. ‘Heel eenvoudig, John! Ik heb hem gezegd, dat hij kon kiezen of delen. Of hij stond me toe om ook eens bij Joey te slapen, of ik zou op kamers gaan, en dan had hij helemaal niets meer te zeggen. Ik ben oud genoeg om op mijn eigen benen te staan. Hij mag zich best zorgen om me maken, maar ik ben nu achttien, en ik heb wel zo mijn eigen ideeën, hoe ik mijn leven wil leiden.’
‘Hmm, om dan al meteen op eigen benen te staan, dat is dan toch iets te vroeg, Veerle. Maar dat is natuurlijk dan je eigen keus.’
Veerle knikt. ‘Het is ook niet, dat ik al meteen het huis uit wil, John. Ik begrijp, dat mijn ouders het goed met me voor hebben, maar ze moeten ook accepteren, dat ik aan het veranderen ben. En als ze dat niet kunnen, dan zal ik geen andere optie hebben, dan op mezelf te gaan wonen. Dat zal ik over een paar jaar toch wel doen, dan ben ik klaar met mijn opleiding Pabo-ALO. En wie weet, ga ik dan wel met Joey samenwonen.’
Omdat ik Veerle al veel langer ken, kan ik nu goed merken, dat ze echt aan het veranderen is. Was ze voorheen meer schuchter om met iemand te praten, zo vrij is ze nu. Van Joey weet ik, dat ze nu ook vaker eens uit gaat, of leuke dingen gaat doen met haar vriendinnen. En dat is een groot verschil met voorheen.

We gaan in de woonkamer zitten, en bespreken de komende weken. Dat hebben we al vaker gedaan, maar ik haal nog maar eens aan, dat we zeker ook wel initiatief van Joey en Veerle verwachten tijdens de vakantie. Dat wil zeggen, ook eens koken, afwassen en opruimen. Het moet niet zo zijn, dat wij met al het werk zitten opgescheept. Maar ik ken Joey nu wel goed genoeg, dat hij zich niet van die taken zal onttrekken.
De avond is vervolgens best gezellig, maar Chantal voelt zich dan opeens niet zo heel erg lekker. Maar omdat we morgen veel te doen hebben, besluiten we dan maar op tijd naar bed te gaan. We liggen maar net op bed, als Chantal plotseling het bed uit sprint en zich naar het badkamer haast. En niet veel later hoor ik haar overgeven. Ik sta meteen op en volg haar naar de badkamer, waar ik Chantal met haar hoofd boven het toilet aantref. Ik kom naast haar zitten en zeg: ‘Je gaat me nu toch niet ziek worden, Chantal?’
Ze kijkt me aan en zegt: ‘Ik hoop het niet. Ik voel me al een paar dagen niet zo lekker, vooral ’s morgens.’
Ze begint dan opeens uit het niets te huilen en werpt zich tegen me aan. Ik troost haar en voel eens aan haar voorhoofd. Koorts lijkt ze niet te hebben. Opeens krijg ik een ingeving. Ik sta op en pak iets uit het badkamerkastje. Chantal kijkt me verbaasd aan als ik het doosje aan haar geef. Ze trekt zelfs bleek weg. Voor een paar momenten is ze helemaal sprakeloos, maar pakt het dan wel aan.
‘Denk je dat echt, John?’
‘Waarom zou het niet kunnen, Chantal? Je hebt de klassieke tekenen. Je voelt je al een paar dagen niet zo lekker, maar je lijkt ook niet ziek te zijn. Wat heb je te verliezen, Chantal?’
‘Maar ik kan nu helemaal niet zwanger zijn, John! En wat moet er nu gebeuren als ik toch zwanger ben?’
Ik glimlach. ‘Dan zal het gewoon wat moeilijker voor je worden om je studie af te maken. Maar ik twijfel er niet over, dat je het gewoon zal redden. Misschien duurt het dan gewoon wat langer, als we gepland hadden.’
‘Maar…’
Dan slikt ze eens een keer en staat op. Ze ziet mijn blik vol liefde voor haar, en ze omhelst me flink. Ik geef haar een zoen op haar wang en fluister: ‘Doe de test nou maar, Chantal. Je roept al maanden, dat je graag zwanger wilt worden. En nu het misschien zover is, zou je dat niet meer willen zijn?’
Er rolt een traan over haar wang. Ze oogt nu zo kwetsbaar, maar ook zo mooi. En ik weet weer meteen, waarom ik zoveel van haar houd. Ze knikt en opent dan de verpakking en volgt de instructies op. Gezamenlijk zitten we dan naast elkaar te wachten, tot de test het resultaat verraadt.

Chantal durft amper te kijken, maar dwingt zichzelf om te kijken. We kijken samen naar de test, en die is maar al te duidelijk. Chantal is zwanger. Maar Chantal weet nog steeds niet, of ze er wel blij mee moet zijn, of niet. Ze werpt zich dan in mijn armen, en ik voel haar beven. Ze is blij, verdrietig en angstig op hetzelfde moment. Ik kus haar voorhoofd en zeg: ‘Wauw, Chantal! Dit betekent dus, dat ons leven behoorlijk anders zal gaan worden! Ben je er niet blij mee?’
Ze knikt. ‘Jawel, ik wil juist niets liever! Maar ik ben ook bang, John. Zijn we er wel klaar voor? Ik bedoel, we kennen elkaar nog niet eens een jaar, en dan ben ik al zwanger van je!’
Ik moet lachen. ‘Chantal, ik heb vanaf het begin al geweten, dat wij al heel snel kinderen zouden krijgen. Dat heb je me meer dan genoeg kenbaar gemaakt. En nu het zover is, begin je te twijfelen? Waarom? En ik snap ook wel, dat het nu wat moeilijker voor je zal worden, Chantal. Dat je nu zwanger bent, zal ervoor zorgen dat er veel zal veranderen. Maar daar komen we samen wel overheen. Anders zou ik nooit met je getrouwd zijn. En je opleiding, daar vinden we ook wel een oplossing voor. Je staat er nu heel erg goed voor, waarom zou je dat nu opeens moeten opgeven? Je zal alleen wat compromissen moeten aangaan. En misschien duurt het nu wat langer, voordat je klaar bent. Nou en? Het is niet zo, dat je de afgelopen dagen geen indruk hebt gemaakt bij de mensen, die het moeten weten! Niet bang zijn, Chantal. Ik ben er voor je, en ik zal heus niet weghollen, omdat ik nu opeens vader zal worden. Ik hou van je, meer dan ik je ooit met woorden kan zeggen.’
Ze knikt en snikt nog wat tegen mijn schouder, waarbij ik haar zwijgend troost, door over haar rug te wrijven. Ze herpakt zich en staat dan op. Ze kijkt nog een keer naar de test en moet dan lachen. ‘Je hebt gelijk, John. Ik heb altijd kinderen gewild, en nu het zover is, zou ik opeens terugkrabbelen? O, ik kan het amper geloven, John! Nu is het zover? Zou alles wel goed gaan?’
‘Natuurlijk gaat het goed. En er zullen ook wel hier en daar wat problemen rijzen, maar je staat er niet alleen voor, dit gaan we allebei doen. En hoe voelt het nu, dat je een toekomstige mama bent?’
Chantal lacht. ‘Anders dan ik me had voorgesteld, John. Maar ik ben blij, dat je me zo steunt. Dat heb ik nu echt even nodig!’
Ze wast nog even haar gezicht en we gaan dan weer terug naar de slaapkamer. Daar liggen we gewoon lekker tegen elkaar aan, allebei nog wat stil van het nieuws van de test. En zo vallen we ook in slaap.