A Christmas Carol - 1

Met één duw drukte Tom zijn pik recht de kut in van de hoer die voorovergebogen over zijn bureau lag. Hij keek door het grote raam van zijn kantoor naar de stad die zich onder hem uitstrekte. Ze kreunde en zuchtte bij elke beweging van deze neukbeurt.

Hij wist dat het allemaal nep was. Het hoorde bij de dienstverlening. Hij had het tijdelijke gebruik van het slanke lijf gekocht om aan een behoefte te voldoen. Zo zat de markt in elkaar. Zo zat de mens in elkaar.

Uiteindelijk waren we allemaal maar een samenraapsel van beenderen en vlees die zich door dit bestaan sleepten van de ene behoefte naar de andere. Gelukkig had de maatschappij zich zo georganiseerd dat de bevrediging van al die behoeftes kon worden gekocht. Dat scheelde een hoop gedoe.

In elk geval was hij trots op zijn eigen rol in het raderwerk van de consumptiemaatschappij waar hij met graagte aan deelnam. Na zijn studies had hij met zijn zus een leenbedrijf opgestart met de erfenis van hun ouders. Hij hielp radeloze mensen aan geld om hun armtierige leventjes te financieren, en hij verdiende daar dik aan. Na de dood van zijn zus was het bedrijf volledig zijn eigendom geworden.

Tom voelde de druk in zijn ballen verhogen en versnelde de pompbewegingen. De hoer voelde de penis in haar dikker worden en wist dat het niet lang meer zou duren voor ze gevuld zou worden met sperma. Ze kreunde haar standaardmantra.

“Oh ja, grote jongen, ik ben er bijna. Pomp die pik van jou maar diep in mij. Nog even. Ja! Aaaaah! Geef me die zaadjes. Goed zo!”

Eén keer per maande huurde Tom de callgirl in. Tijd en zin om vrouwen te versieren die daarna toch maar aan zijn hoofd zaten te zeuren, had hij niet. Hij betaalde haar extra om geen condoom te moeten gebruiken. Hij vond dat dit eigenlijk in het standaardpakket zou moeten zitten. Ze was zo al duur genoeg, en een dure hoer is immers ook maar een hoer. Aan de andere kant was hij bij haar zeker van enige service. Ze zeurde niet om haar eigen genot en deed gewoon wat hij haar opdroeg.

Zodra Tom was klaargekomen, likte het meisje zijn penis proper en kleedde ze zich aan. Hij schoof haar een enveloppe toe. Ze bekeek de inhoud snel. Zijn betalingen waren steeds gepast. Toch hoopte ze op meer.

“Geen extraatje, lieverd?”, zei ze met een gespeelde affectieve stem. “Omdat het kerstavond is?”

Tom keek haar met een ongeïnteresseerde blik aan. “Kerstavond? Ik wist niet dat hoeren met die onzin bezig waren. Ga maar snel naar je volgende klant. Tot volgende maand!”

Enigszins teleurgesteld verliet Marije het kantoor. Tom had haar nog nooit een fooi gegeven. Ze had er wel op gehoopt. Haar studies waren heel duur en haar ouders hadden het niet breed. Na enkele studentenjobs in een supermarkt en de horeca had ze een documentaire gezien over studentes die hun lichaam verkochten om hun studies te kunnen betalen. Ze had al wel een paar vriendjes gehad. Klachten over haar seksuele prestaties had ze van hen nooit gehad. En het gevoel van een paal in haar natte kutje vond ze wel lekker. Ethische problemen had ze er niet mee.

Tom was een van de eerste klanten die op haar internetadvertentie had gereageerd. Hij was steeds correct. Hoewel hij er wel lekker uitzag, voelde ze echter niets bij hem. Hij gebruikte haar en dan mocht ze ophoepelen.

Terwijl ze door de onthaalruimte van het kantoor naar de lift stapte, groette Marije de secretaresse van Tom, Ilse. Ze vond haar een lieve en vriendelijke meid. Elke maand kwam ze hier en nooit had Marije in de ogen van haar een afkeurende of veroordelende blik gezien. Dat was vaak anders als mensen te weten kwamen wat ze deed.

Ilse had hen ooit eens betrapt. Ze was even naar het toilet geweest toen Marije was toegekomen. Marije was recht naar het kantoor van Tom gestapt. Even later was Ilse met een bundel documenten naar Tom gegaan om ze te laten tekenen. Na een zacht klopje op zijn deur had Ilse Toms stem gehoord. Ze dacht dat het een instemmend gemompel was en had de deur opengedaan. Marije had op haar rug op Toms bureau gelegen met haar benen recht de lucht in. Tom had haar benen vast en keek naar de stad terwijl hij haar stevig neukte. Hij had niet eens gemerkt dat Ilse was binnengekomen. Marije wel. Ze had Ilse aangekeken.

Ilse had tien seconden lang onbewogen naar het tafereel gestaard en was toen discreet weggegaan, de deur achter zich zo geruisloos mogelijk sluitend.

Toen Marije nadien wegging, had ze zich een beetje beschaamd gevoeld. Ilse had haar vriendelijk toegeknikt. Sindsdien praatten ze altijd even als Marije langskwam voor haar maandelijkse bezoekje.

Ditmaal kwam er geen onmiddellijke reactie op haar afscheidsgroet. Marije hield haar pas in en keek naar Ilse die aandachtig een document leek te lezen.

“Dag Ilse. Prettig Kerstmis en tot volgende maand!”, zei ze ditmaal wat luider.

Ze hoorde een duidelijke snik. Snel ging ze naar de balie waarachter Ilse zat. Die hief haar hoofd op. Marije zag dat haar ogen rooddoorlopen waren. Haar schmink was uitgelopen en liep in vegen over haar wangen.

“Wat is er, meid? Gaat het?”

Met een zakdoekje depte Ilse haar ogen droog. Ze keek Marije aan en zag de bezorgde blik in haar ogen.

Op dat moment besefte Ilse dat het meisje dat voor haar stond, de enige in haar leven was die ook maar in de buurt kwam van wat een vriendin is. Verder had ze niemand.

Ze was altijd al een teruggetrokken meisje geweest. Op school had iedereen haar lief en aardig gevonden, maar ze hield zich op de achtergrond. Als een schaduw trok ze van het ene kliekje naar het andere. Niemand stoorde zich aan haar. Niemand miste haar. Als ze thuis was, trok ze zich terug in de wereld van de boeken. Massa’s romans had ze gelezen. Ze wentelde zich in de sfeer van de verhalen waarin ze tot leven kwam.

Toen ze twintig was, verongelukte haar moeder. Haar vader belandde in een depressie en verloor zijn job. Ilse had haar hogere studies onderbroken, dit baantje gevonden en de zorg voor haar vader en haar jongere broertje en zusje op zich genomen.

Tijdens de maandelijkse gesprekjes met Marije hadden ze gaandeweg hun leven aan elkaar blootgelegd. Daar was het echter bij gebleven. Ze hadden nooit buiten dit kantoor afgesproken. Ilse wist zelf niet waarom. Ze zou niets liever willen dan nu met Marije naar een cafeetje gaan om haar hart uit te storten. Ze wist dat dat niet kon. Ze was aan het werk.

“Ik ben zwanger.”

Twee maand eerder was Ilse verkracht. Ze had wat langer doorgewerkt om een dossier afgerond te krijgen. Toen ze buiten kwam, was het al donker. Op weg naar de bushalte was ze plots een steegje ingeduwd. De man had een hoodie aan. In het duister kon ze zijn gezicht niet duidelijk zien. Hij had haar tussen twee vuilniscontainers op de grond geduwd, haar broek en slip uitgetrokken en haar hardhandig genomen. Ilse was zelf de hele tijd verstijfd geweest van angst. Tom had haar gezegd om een paar dagen thuis te blijven. Ze was blijven werken. Ze had dit nodig. Ze moest bezig blijven. Thuis had ze niets verteld. Ze zou haar vader nog dieper in zijn verdriet storten. Enkel Tom was op de hoogte. En Marije.

De dag na de verkrachting had Ilse zich niet kunnen concentreren op haar werk. De angst en de pijn van de vorige avond spookten door haar hoofd. Tom was een dossier komen halen. Geen minuut later stond hij aan haar balie.

“Ben je ziek?” De stem klonk emotieloos.

Ilse toverde een niet overtuigende glimlach op haar lippen. “Nee. Hoezo?”

“Ik heb maar twee zinnen gelezen en ben evenveel fouten tegengekomen. Hier betaal ik je niet voor.”

Ilse was in tranen uitgebarsten. Tom had haar gewoon aangestaard. Hij kon zich geen betere assistente voorstellen. Ze was stipt, intelligent en een harde werker. Huilen vond hij echter emogedoe. Hij stond op het punt om haar te laten weten dat ze dit soort onzin thuis moest laten, toen Ilse vertelde wat er de vorige avond was gebeurd.

“Ben je naar de politie geweest?”

Ilse sloeg haar ogen neer en schudde haar hoofd. “Ik weet niet meer hoe ik thuis ben geraakt. Het was pas onder de douche dat ik besefte waar ik was. Ik heb zijn gezicht ook niet gezien.”

Tom had de politie gebeld die even later op zijn kantoor toekwamen, op hetzelfde moment als Marije. Hij had haar direct weer weggestuurd met haar loon. Marije had uit enkele woorden van de agenten toch kunnen afleiden wat er aan de hand was. Ilse had de maand nadien in Marijes ogen gezien dat ze het wist. Er werd echter niets uitgesproken. Ilse was haar hier dankbaar voor.

“Ik ben zwanger.”

Marije twijfelde niet en haastte zich naar Ilse achter de balie. Ze sloeg haar armen om Ilse heen en drukte haar tegen zich aan. Ilses hoofd lag tegen de onderbuik van Marije. Krampachtig drukte ze zich tegen haar aan en liet haar tranen de vrije loop.

“Is het van…?” Marije maakte haar zin bewust niet af.

“Ja.” Het ene woord klonk gesmoord doordat Ilse haar gezicht volledig in de trui van Marije drukte. Deze streelde Ilse zachtjes door haar haren om haar te troosten.

“Wil je het houden?”

Marije voelde dat Ilse rilde na haar vraag. Haar antwoord kwam snel en klonk hard. “Nee.”

“Dan is het nog niet te laat.”

“Ik kan dat niet betalen. Op het einde van de maand houd ik niets over. Mijn gezin gaat voor.” Ilse hield haar hoofd lichtjes achterover. Ze keek Marije aan. Die zag pure wanhoop.

“Tegenwoordig kost dat maar een paar euro als je het in een erkend centrum doet.” Marije had in het begin zelf gebruik moeten maken van een abortuskliniek. Nadien had ze een spiraaltje laten steken. De pil vertrouwde ze niet meer.

“Ik durf niet.”

Marije herinnerde zich hoe ze alleen naar de kliniek was gegaan. In de wachtkamer hadden andere jonge meisjes gezeten. Sommigen met hun moeder. Anderen met hun vriendje. De sfeer was er bedrukt. Bij het weggaan hielden de meisjes zich vast aan degene die hen had vergezeld. Zij had er alleen voorgestaan. Niemand had haar omarmd. Niemand had haar hand vastgehouden. Toen ze nadien op de stoep had gestaan, kwamen haar tranen als een wolkbreuk. Ze had zich leeg gevoeld. Letterlijk en figuurlijk.

“Wil ik met je meegaan?”

Ilse vloog recht en drukte Marije stevig tegen zich aan. “Dank je,” fluisterde ze.

Toen Marije even later vertrok, drukte ze haar visitekaartje in Ilses handen. “Bel me.”

De stem van Ilse klonk door de intercom. “Mevrouw Peeters is hier voor haar afspraak.”

Tom wist wat ze kwam doen. Onlangs was haar man op zijn werk ontslagen. Ze kwam om uitstel smeken. De frons die tussen zijn ogen verscheen, was de enige uitdrukking van zijn ongenoegen. Hij hield niet van mensen die hun afspraken niet nakwamen. Hij hield niet van mensen tout court.

“Laat haar maar binnen.”

De vrouw die Toms kantoor binnenwandelde, leek niet op haar gemak. Uitermate schuchter bleef ze aan de deur staan. Het feit dat Tom haar negeerde en een mail aan het lezen was, hielp niet.

Na een minuut draaide hij zijn hoofd in haar richting. Zijn blik leek dwars door haar te gaan. “Doe de deur dicht en zet u.”

Ze kwam dichterbij. Vlak voor ze ging zitten, deed ze haar winterjas uit en hing die over de stoel voor zijn bureau. Ze was niet echt op het koude weer gekleed. Ze droeg een rok tot halverwege haar bovenbenen en een dun truitje met een grote decolleté. Met een licht opgetrokken wenkbrauw bekeek hij haar lichaam. Ze had mooie vrouwelijke rondingen op de juiste plaats. Vooral haar borsten namen een prominente plaats in het geheel op. Haar verschijning liet Tom echter koud. De onzekerheid die ze met haar hele lichaam uitstraalde, maakte haar oninteressant. De hangende schouders, de voorovergebogen houding, de lichte wallen onder haar ogen. Het deed afbreuk aan een vrouw die er veel lekkerder zou kunnen uitzien in Toms ogen.

“Waarmee kan ik u helpen?”

De vrouw sloeg haar ogen neer. Aarzelend begon ze aan een heel verhaal. Het was Tom duidelijk dat ze dit gesprek heel goed had voorbereid.

“U weet dat Maarten, mijn man, zijn werk is verloren. Het is moeilijk voor hem aan nieuw werk te geraken. Hij solliciteert heel veel, maar zijn leeftijd speelt hem parten. Hij is nu 45 en blijkbaar ben je dan voor veel bedrijven te oud. Gelukkig werk ik fulltime, en lukt het om maandelijks onze woonlening aan u terug te betalen. We hebben nog nooit een betaling gemist. Niet?”

Onbewogen keek Tom de vrouw aan. Eigenlijk had hij zin om de vrouw nu al zijn kantoor uit te kegelen. Hij had dit soort verhalen al talloze malen moeten aanhoren. Vooral in deze periode. Het was nog een extra reden om Kerstmis te haten.

Omdat Tom niet op haar vraag reageerde, vervolgde de vrouw haar uitleg. “We hebben onlangs problemen met de auto gehad. Er moesten een paar onderdelen vervangen worden. Dat viel duurder uit dan we hadden verwacht. We hebben de auto nodig. We moesten de kosten dus wel doen. Nu vroegen we ons af…”

“Mevrouw Peeters!” Hoewel Tom niet luid of kortaf had gesproken, werd het direct stil.

“Anita. U mag Anita zeggen.” Het klonk bijna fluisterend.

“Mevrouw Peeters. Als u uitstel van betaling komt vragen, dien ik u te wijzen op de duidelijke overeenkomst die u samen met uw man hebt ondertekend. Er is geen enkele reden waarom u uw verplichtingen niet zou moeten nakomen.”

Anita slikte. “We hebben twee kinderen. Jan en Heidi. Ze zijn zeven en acht jaar. Zelf hebben we er geen probleem mee om het met wat minder te doen. Maar het is bijna Kerstmis en…”

“En ze hebben nog niet genoeg speelgoed in huis waar ze enkele dagen mee spelen om het dan te laten rondslingeren, waarna het ergens in een kast verdwijnt?”

“Het zijn kinderen.”

“Binnen enkele jaren zijn het volwassenen. Als u hen nu niet leert om met geld om te gaan en afspraken na te komen, zal Heidi hier over tien jaar ook uitstel komen vragen. Is dat wat u wil?”

De wanhoop in Anita’s ogen werd groter. “Welke opties hebben we dan?”

“Heel simpel. U betaalt gewoon.”

“En als dat deze maand niet lukt?” Anita’s stem klonk als dat van een piepend vogeltje dat net uit haar nest was gevallen.

“Dan komt er een boete. Uw maandelijkse bedrag wordt verhoogd, wat het nog moeilijker maakt om elke maand het bedrag te kunnen ophoesten. Voor u het weet, nemen wij uw huis in beslag en dan staat u er helemaal slecht voor.”

Anita’s stem sloeg paniekerig over. “Maar dat overleven we niet.”

Tom was dit gesprek beu. Hij wou er korte metten mee maken. “Dat is goed tegen de overbevolking. Luister, mevrouw Peeters, sla die kerstcadeautjes een jaar over. Betaal gewoon.”

Vijf seconden lang leek de tijd stil te staan. Tom en Anita keken elkaar aan. Toen draaide Anita een knop in haar hoofd om. Ze trok aan haar truitje en rechtte haar rug, waardoor haar borsten nog prominenter aanwezig werden. Ze ging even achteruit op de stoel zitten en liet zich langzaam terug wat naar voren schuiven waardoor haar rok naar boven trok. Ze opende haar benen een beetje. Tom had vol zicht op twee naakte kutlipjes.

Anita liet haar stemhoogte wat zakken. “Kunnen we anders misschien iets regelen?”

Tom schrok niet echt van de plotse ommezwaai. Het was niet de eerste keer dat hij de vraag kreeg om in natura te mogen betalen. Het was wel nieuw dat het zo direct gebeurde.

“Mevrouw Pee…”

Anita liet zich van haar stoel glijden en kroop als een sluipende tijger onder Toms bureau naar hem toe. Ze legde haar handen op zijn bovenbenen en drukte zich naar boven terwijl ze hem geil in de ogen keek. Tom kon niet geloven dat de breekbare Anita nu plots zelf opgewonden was. Zijn vrouwbeeld kreeg hierdoor geen deuk. Hij had sowieso al geen hoge dunk van de meeste leden van het vrouwelijke ras. Hij moest wel toegeven dat haar show heel opwindend was. Zijn pik reageerde op de handen van Anita die langzaam in de richting van zijn kruis kwamen.

Anita voelde aan de bobbel die ze in de broek van Tom zag opduiken. Ze was zeker dat ze haar doel zou bereiken.

“Mmmmm. Het voelt alsof we misschien wel een overeenkomst kunnen bereiken. Weet je wat? Jij mag met die staaf van jou doen wat je maar wil. Je mag kiezen. Wat denk je daarvan?” Even gaf ze een ferme kneep in de ondertussen tot volle ontbloeiing gekomen paal van Tom. Anita hoorde een ingehouden kreun. Terwijl ze de rits van zijn broek opende, keek ze diep in zijn ogen.

“Wat wil je dat ik doe? Zeg het en ik doe het.”

Tom leunde voorover tot zijn mond vlakbij haar oor was. Hij hoorde de ademhaling van Anita versnellen.

“Wat wil je dat ik doe?”

“Betalen!”

Tom duwde zich op zijn bureaustoel achteruit, waardoor Anita terug op handen en benen op de vloer belandde. Van haar zelfverzekerdheid was geen spoor meer. Tom stond recht, ritste zijn broek dicht en wandelde rustig naar de deur van zijn kantoor.

“Het is dus duidelijk, mevrouw Peeters? U betaalt op tijd. Zeg tegen je kindjes maar dat de kerstman wat vertraging heeft opgelopen. Mocht u na het betalen alsnog zin hebben om iets met mijn lul te komen doen, maak dan maar een afspraak met mijn assistente.”

Tom opende ostentatief de deur. Anita scharrelde recht, trok haar kleren weer op hun plaats, deed haar jas aan en met tranen in haar ogen stoof ze buiten.

Tom sloot de deur en ging achter zijn bureau zitten. Dit intermezzo had hem vijftien minuten van zijn kostbare tijd gekost. Het was wel vermakelijk geweest. Zijn erectie was nog niet weg.

Hij drukte op de intercom. “Ilse, wil je mevrouw Peeters op de lijst zetten?”

Ilse reageerde direct. “Dat komt in orde. Uw nichtje is net toegekomen. Hebt u even tijd voor haar?”

“Laat haar maar binnen.”

Tom had helemaal niet meer aan Melissa gedacht. Ze was de dochter van zijn overleden zus. Na al die jaren voelde hij nog steeds een steek in zijn versteende hart als hij aan Karen dacht. Een steek van verdriet en schuldgevoel. Hij had geleerd het te verdringen. Dat deed hij nu weer.

Melissa zocht hem enkele keren per jaar op. Met Kerstmis, met Pasen en op zijn verjaardag. De laatste keer dat hij zijn schoonbroer had gezien, was zeven jaar geleden geweest, op de begrafenis van Karen. Tussen alle verdriet in zijn ogen had Tom bij Peter ook een ondertoon van verwijt gezien. Hij kon het hem niet kwalijk nemen. Hij verweet het zichzelf ook. Hij had geen contact meer gezocht.

Melissa was het hier niet mee eens geweest. Ze was altijd dol geweest op haar oom Tom. Als hij vroeger op bezoek kwam, genoot ze steeds met volle teugen van de aandacht die hij haar gaf. Haar ouders hadden door hun werk nooit tijd om met haar te spelen. Tom deed dit wel. En hij overlaadde haar met cadeautjes. Ze snapte niet waarom Tom niets meer van zich liet horen. Vijf jaar geleden, op haar twaalfde, was ze op kerstavond thuis vertrokken. Helemaal alleen was ze met de bus en de trein naar de stad getrokken. Hij was niet thuis geweest. De portier van het appartementsgebouw had Tom opgebeld die haar direct was komen ophalen. In een eethuisje had hij haar op pannenkoeken en een ijsje getrakteerd. Nadien had hij haar naar huis gebracht.

De hele autorit lang had Melissa zitten vertellen. Over haar vriendinnen. Over de jongen in haar klas die verliefd op haar was maar die ze niet zag zitten omdat hij soms zo stom deed. Over haar gsm die ze onlangs voor haar verjaardag had gekregen. Niet over Karen.

Toen hij voor haar huis stopte, was ze blijven zitten. Haar woordenstroom was gestopt. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen. Tien minuten lang hadden ze in stilte voor zich uit zitten kijken.

“Kom je even binnen?”

“Nee.”

“Waarom niet?”

“Je papa is boos.”

“Papa is verdrietig.”

“En boos.”

“Praat met hem.”

“Kan ik niet. Nog niet.”

De voordeur was opengegaan. Peter bleef in de deur staan en keek naar Toms auto.

“Je papa wacht.”

“Kom je mee?”

“Nog niet.”

“Wanneer wel?”

“Vraag het later nog eens.”

Dat was wat Melissa had gedaan. Drie keer per jaar zocht ze Tom op. Elke keer nodigde ze hem uit. Telkens weigerde hij.

Melissa was een wervelwind van vrolijkheid. Haar bezoekjes trokken steeds een spoor van vernieling doorheen zijn geordende apathie. Ze trok zich niets aan van de muur die hij de voorbije jaren zorgvuldig rond zichzelf had gebouwd. In haar hoofd bleef hij de oom Tom die hij vroeger was geweest.

Nu was ze weer hier.

“Ho ho hoooo! Vrolijk kerstfeest!”

In een kort sexy kerstvrouwjurkje kwam Melissa zijn kantoor binnengehuppeld. Tom hield zijn adem in. Het viel hem in deze outfit op dat zijn nichtje geen meisje meer was. Ze was een knappe vrouw aan het worden. Ze was dan ook al 17 jaar. Onder de rode wijde jurk die met wit bont was afgevoerd en met een brede riem haar vrouwelijke figuur versterkte, droeg ze lange zwarte laarsjes. Ze zag er prachtig uit. Toch genoot hij niet van het uitzicht. Hij zag dat Melissa elk jaar meer en meer op Karen begon te lijken. Hij voelde de steek weer even.

“Heb je geen jas aan? Het vriest buiten.” De enige manier om enigszins stand te houden tegen de energiebom die Karen was, was het handhaven van een norse toon. Ze wist dat het een masker was. Hij wist dat zij het wist. Toch speelden ze dit spel elke keer.

“Die heb ik bij Ilse achtergelaten. Mijn entree zou minder spectaculair zijn geweest. Ik had je blik voor geen geld van de wereld willen missen. Dag oompje!”

Melissa stapte op Tom af en gaf hem een kus op zijn wang. Ze keek onbedachtzaam naar beneden en zag de bobbel die nog steeds in zijn broek afgetekend stond.

“Oei! Komt dat door mij?” Een vrolijk lachje galmde door het kantoor.

Tom volgde haar blik en bedekte direct de uitstulping met zijn handen. Hij schaamde zich. Een gevoel dat hij al jaren niet meer had gehad.

“Nee! Die was er al. Ik… Ik had… Ik was… Naar porno aan het kijken.”

Melissa keek naar het computerscherm op Toms bureau. Er stonden twee programma’s open. Outlook en een boekhoudprogramma. Een smalende grijns verscheen op haar gezicht.

“Dat zit er inderdaad wel geil uit. Al die eentjes die die nulletjes willen penetreren.”

Tom probeerde de aandacht af te leiden. “Wat kom je hier weer doen? Ik heb het druk.”

Melissa trok een sip gezicht en stak haar onderlip een beetje uit. “Ben je dan niet blij om me te zien? Klein Tommetje wel hoor!” Ze wees naar Tom bobbel die nog steeds onder zijn handen wegstak.

“Melissa, stop ermee. Ik ben…”

“Mijn oom die bij deze uitgenodigd is om vanavond bij ons te komen eten.”

De stilte die volgde, was oorverdovend. Melissa ging op de stoel zitten waar even ervoor Anita nog had gezeten.

“Ik kan niet.”

“Heb je plannen?”

“Ik moet werken.”

“Fout antwoord. Dan stop ik niet.” De ogen van Melissa begonnen te fonkelen. Ze spreidde haar benen. Toms blik gleed er automatisch naartoe. Hij dacht er niet bij na. Op de plaats waar de lange benen van Melissa samenkwamen, was een wit slipje te zien. Het zat strak waardoor haar lipjes duidelijk te zien waren.

Hij sloeg zijn ogen op. “Wat ben je aan het doen? Stop hiermee.”

“Kom je?” Na al die jaren dacht Melissa dat ze eindelijk de manier had gevonden om tot Tom door te dringen. Haar vader had zijn verdriet verwerkt. Hij had alles een plaats gegeven. Hij had zelfs een nieuwe liefde gevonden. Tom wist dat, maar hij zat vast in zijn zelfverwijt. Ze hoopte hem kwaad te krijgen. Als zijn emoties de bovenhand kregen, kon ze misschien eindelijk echt met hem praten. Hij moest eerst zijn eigen muur afbreken.

“Weet je vader dat je hier bent?”

“Natuurlijk.”

“Je vader wil me niet zien.”

“Jij wil mijn vader niet zien. Het wordt tijd dat jullie praten.”

“Waarover? We weten allemaal dat het mijn schuld is. Daar hoef ik niet aan te worden herinnerd.”

“Kom je?”

Ze zag de frustratie in Toms gezicht. Hij was klaar voor het laatste duwtje. Heel traag gleed de hand van Melissa van haar knie naar haar slipje toe. Ze drukte met haar middelvinger de stof dieper tussen haar lipjes.

Wat Tom dwarszat, was het feit dat Melissa eigenhandig het beeld van onschuld dat hij van haar in zijn hoofd had, aan diggelen sloeg. Zij was één van de twee kleine lichtpuntjes in zijn leven die hem er tot op heden van hadden weerhouden om een eind aan zijn eigen leven te maken. Twee lichtpuntjes die hij diep in de kluis van zijn hart had opgeborgen.

Hij was nog nooit kwaad geweest op Melissa. Nu veroorzaakte ze echter een storm in zijn hoofd. Hij weigerde eraan toe te geven. Hij zag maar één uitweg. Doen waar hij het best in was.

“Ok. Jij wint.” De woorden kwamen rustig en beheerst uit zijn mond.

Melissa sloot haar benen en ging wat rechter zitten.

“Dus je komt?”

“We zien wel.”

Melissa opende haar benen weer.

“Ik kom!”

Een gelukzalige glimlach verscheen op het gezicht van Melissa. Ze leek plotseling helemaal tot rust gekomen. “Dank je, “ fluisterde ze. Ze stond recht, ging naar Tom toe en gaf hem een kust op zijn voorhoofd. “Om acht uur bij ons thuis.”

Net voor ze het kantoor verliet, draaide ze zich nog even om. “Tot straks?”

“Tot straks.”

Tom wist dat hij niet zou gaan. Hij had gedaan waar hij het best in was: anderen bedriegen. Melissa zou teleurgesteld en kwaad zijn. Dat had hij liever dan dat hij zijn eigen demonen moest trotseren. Tom concentreerde zich weer op zijn werk.

Om half zes verliet hij zijn kantoor. Ilse was net haar computer aan het afsluiten. Samen liepen ze weg.

“Tom?”

“Ja.”

Ilse twijfelde even. Ze kende Tom nu al enkele jaren. Hij was een harde, principiële man. Ze kende ook zijn gevoeligheden. Toch wou ze een poging wagen.

“Morgen is het kerstdag.”

Tom voelde ergernis opborrelen. “En?”

“Ben je zeker dat je morgen wil werken? De buurvrouw is bij haar eigen familie en kan niet voor Gert en Julie zorgen.”

“Je wist het. Je had een oplossing kunnen zoeken.”

“Het is niet gelukt.”

“En je vader?”

Ilse zuchtte. Ze vertrouwde haar vader niet met haar broertje en zusje. Hij zat nog te diep om voor hen te kunnen zorgen. “Hij kan het nog niet aan.”

Deze onzin wou Tom er niet nog eens bijhebben. Normaal gezien zou hij onverbiddelijk zijn. De dag had hem echter al te veel emotie opgeleverd.

“Na het middageten wil ik je op kantoor zien.”

Dankbaar keek Ilse Tom aan. “Dank je. Dan kan ik hen morgen ten minste nog klaarmaken en eten geven.”

Op dat moment verscheen de bus. Nadat Ilse was opgestapt, vervolgde Tom de weg naar zijn auto.

Even later stond Tom in de lift naar zijn penthouse. Hij was even gestopt aan een Japans restaurant en had een portie sushi uitgehaald. Op het moment dat hij de voordeur opende, wist hij dat er iets mis was. Hij zag dat de staande lamp in zijn woonkamer gedimd brandde. Hij was er rotsvast van overtuigd dat dit vanmorgen niet het geval was geweest. Hij nam zijn gsm en hield zijn vinger klaar om het noodnummer te kunnen bellen. Voorzichtig liep hij zijn woonkamer in.

Wat hij zag, deed hem verstijven. In de leunstoel naast de lamp zat Karen. “Dag broertje. Schrik je niet dood, he!”