Mini - 175

De ochtend van oudjaarsdag werd ik wakker met een goed gevoel. Bij Joline was dat even iets minder; toen ik me uitrekte stootte ik mijn elleboog tegen haar hoofd. “Hé, is dat mijn dank voor een gezellige avond? Gewoon een dreun tegen mijn kop krijgen? Jij ook goeiemorgen, Kees!” Ze keek me met één oog aan; haar andere oog was verborgen achter haar hand waarmee ze haar wenkbrauw wreef. “Sorry schat… Was nog een beetje duf. Kusje erop?”
Ze keek me kritisch aan. “Heet jij Melissa?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, maar ik ben wel familie… Kom hier!” Ik zoende zachtjes op haar wenkbrauw. “Zo beter?” Joline schudde haar hoofd. “De pijn zit lager, dokter…” Ze wees op haar lippen. “Ik zal het eens inspecteren mevrouw de patiënt.” Ik kuste haar en ze zoende lekker terug terwijl ze tegen me aan kroelde. Na een paar minuten keek ze me aan. “Een lekker ontbijtje zou de pijn helemaal wegnemen dokter.” Ik humde. “Dan moet u bij het verplegend personeel zijn, mevrouw. Koken kan ik niet.” “Dan leer je dat maar héél snel dokter! Ik wil een lekkere kop thee en een paar warme broodjes!”

Mopperend stond ik op. “Waar zijn die verpleegkundigen als je ze nodig hebt? Wat een drama in de zorg…” Ik deed de slaapkamerdeur dicht en zette theewater op. Een pannetje met water voor twee eieren… Volgens mij hadden we nog een paar croissants in de vriezer… Ja! Die gingen de oven in. Ondertussen smeerde ik een paar broodjes met ham en kaas. Tien minuten later liep ik de slaapkamer weer in: thee in de thermoskan, eitjes in de dopjes, de rest onder een schone theedoek. “Ontbijtje mevrouw! Lekker eten, dat is goed voor het herstel!” Joline lag nog lekker onder het dekbed.

“Lameslapuh…” klonk het zachtjes. “Echt niet mevrouw. U moet goed eten, zei de dokter. Overeind!” Ik zette het dienblad op mijn nachtkastje en kuste Joline. “Kom schat, anders worden je broodjes koud en dat is zonde.” Met een brede glimlach kwam Joline overeind en sloeg het bed open. “Kom jij er maar eens gauw in! Volgens mij hebben wij nog iets te regelen.” Ik kroop naast haar en meteen sloeg ze haar armen om me heen en kuste me. Toen ze me even later losliet, keek ik in twee ondeugende blauwe ogen. “Kees… laat het ontbijtje maar even zittten. We hebben wat beters te doen.”
Ik keek haar aan. “Volgens mij kén ik deze tekst. Die hoorde ik bijna een half jaar geleden ook, nadat je hier je eerste nacht had doorgebracht.” Ze glimlachte. “Dat klopt. En weet je wat er daarna gebeurde? Dat gaan we nu weer doen.” Ze drukte zich dicht tegen me aan en kuste me. “Ik ga je verleiden. En daar ben ik heel goed in.” Ze rolde zich op me, haar haren gleden links en rechts van mijn hoofd. In die intimiteit kuste ze me weer. Joline’s benen streelden de mijne; ik woelde warm nylon tegen me aan.
“Schat…” Ze legde een vinger op mijn mond. “Sssst… Niets zeggen, nu alleen genieten.” Dat deed ik al lang; mijn paal was hard en ik verlangde naar haar. Langzaam, al kussend gleed ze over me heen. Ik tastte naar haar borsten en streelde die. Onder haar dunne nachthemdje bevoelde ik haar tepels en streelde ze, even later overgaand in zachtjes knijpen. Een goedkeurend kreuntje volgde en ik hoorde: “Volgens mij gaat deze verleidingspoging slagen…”
Joline kwam iets overeind en pakte mijn paal. “En nu: naar binnen jij! Ik ben er helemaal klaar voor.” Ze zette mijn paal voor haar natte grotje en liet zich toen langzaam zakken. “Ahhhh…. Zo lekker, Kees… Je vult me weer helemaal op.” Ik keek haar aan. “En jij houdt me weer heerlijk gevangen, schatje.” Langzaam bewoog ze zich op en neer. “Dit…. is… zo lekker… Jouw harde pik lekker in me… jou langzaam neuken…” Ze hijgde hevig, en ik voelde de opwinding ook snel toenemen. “Jolientje… Even stil liggen, anders gaat het me veel te snel…” Ze ontspande en bleef bewegingsloos op me liggen. Ik streelde haar rug, om daarna langzaam naar beneden te gaan, richting haar billen.
Ze giechelde. “Je hoeft niet bang te zijn voor een draai om je oren als je mijn billen streelt, Kees.” Ik bromde. “Rotkind. Je haalt me compleet uit mijn concentratie. Ik lig met jou in bed, niet met Tony.” Ze bleef giechelen en fluisterde in mijn oor: “En ik hoef niet bang te zijn dat je me op de grond flikkert. Ik lig namelijk al.” Ik duwde haar iets van me af, keek haar aan en zei: “Als je niet snel stopt met die rare opmerkingen lig je wél op de grond, meisje Boogers. Naast het bed. In je sexy nachthemdje en je geile nylons. En met een beurse reet. Ik ben compleet gekrompen.” Ze lachte zachtjes. “Daar kan ik snel wat aan doen hoor…” Haar tong begon mijn oor te likken, vingers gleden over mijn tepels en haar poesje begon zich ritmisch samen te trekken.

De gevolgen waren heel snel voelbaar en Joline lachte triomfantelijk. “Bingo…” “Nee schat, je loopt op de zaken vooruit. Dat is pas over vijftig jaar.” Ik duwde haar van me af. “Even iets anders, schat.” Ik draaide Joline op haar rug, pakte een kussentje en schoof dat onder haar billen. Ik ging zitten en trok haar op me, haar benen omhoog, tegen mijn borst aan. En toen schoof ik mijn paal weer in haar natte, gladde poesje. Haar ogen werden groot. “Dit is heerlijk… Lekker diep kom je zo…” Ik spreidde haar benen zo ver mogelijk en stootte nog dieper. Een lage kreun volgde. “Zo diep… Je zit helemaal in me… pijn, maar zo lekker….” Langzaam trok ik haar nog dichter tegen me aan en Joline’s ogen sperden zich open. “Ohhhh…. Kees! Dit is…”
Verder kwam ze niet; ik begon haar nu te neuken; zachtjes ging ik heen en weer in haar, telkens een stukje terug en dan weer diep ik haar. Haar poesje was al kletsnat, dat werd alleen nog maar natter. Haar handen klauwden over de lakens, haar hoofd schudde heen en weer en ze kreunde. Plotseling voelde ik haar poesje samenknijpen en met een lage kreet kwam Joline klaar! Schuddend, kreunend en hijgend onderging ze haar orgasme. Ze opende haar ogen en keek me aan terwijl ze klaar kwam: twee felblauwe ogen die op dat moment alleen maar lust uitstraalden. Ik hield me even stil; als ik nu bewoog, zou ik haar pijn kunnen doen. Bovendien… Joline hield mijn pik in een fluweelzachte, maar ijzeren greep; ik kon nergens heen. En ik genoot van haar, zoals ze voor me lag: een prachtige vrouw die zich helemaal liet gaan terwijl ik diep in haar zat.

Na een tijdje ontspande Joline iets. Ik trok me wat terug en zette haar voeten weer op het bed. “Wat ben jij mooi als je klaarkomt, schat… Je ogen: één en al erotiek. En je bleef me aankijken toen je klaarkwam. Prachtig!” Ze liet haar benen op bed zakken. “Pfoe… Dat was heel heftig, liefste. Wat kun jij een vrouw verwennen… Nu even rustig aan hoor. Mijn lieve poesje stond bijna in de fik.” Ik grinnikte en ze wist meteen wat ik bedoelde. “Nee, je hoeft niks te blussen met die brandweerspuit van je, meneer Jonkman! Ga maar even uit me… Als je me nu wéér gaat neuken, gaat het pijn doen.” Ze keek ondeugend. “Maar er zijn nog andere maniertjes om ook jou klaar te laten komen, hoor. Wees maar niet bang…”
Ze trok het kussen onder zich vandaan. “Kom maar eens lekker tegen Jolientje aan liggen…” we gingen naast elkaar liggen en ze kuste me hevig. “Dank je wel schat. Je liet me heerlijk genieten. En nu ga ik jou laten genieten.” Ze keek me aan. “Laat je maar lekker gaan; Ik ga jou laten klaarkomen.” Ze kwam overeind en trok haar nylon nachthemdje uit. Langzaam vouwde ze de dunne gladde stof om mijn paal. Toen ging ze naast me liggen en kuste me intiem. “Nu mag jij lekker genieten, liefste…” Ze streelde mijn paal langzaam en begon me te kussen, haar tong diep in mijn mond en stoeiend met de mijne. Ik streelde haar warme lichaam: haar hals, haar borsten; ik voelde haar harde, naakte tepels en genoot ervan. Steeds sneller ging Joline’s hand en ik genoot! “Schat, dit duurt niet meer zo lang…”
Ze boog haar hoofd iets naar achteren. “Kijk me aan als je klaar komt!” Ik keek in haar ogen en binnen één seconde wam ik klaar: schokkend spoot ik een aantal stralen in Joline’s nachtpon. Ze bleef me strelen, nu zachtjes terwijl ik een enorme loomheid vanaf m’n tenen naar boven voelde gaan. “Ahhhh… Dank je wel, schat. Je hebt mij ook heerlijk laten genieten. Joline lachte lief. “Zoiets meende ik al gemerkt te hebben. En ik vond het heerlijk om jou te voelen klaarkomen. En ook jij bent mooi als je klaarkomt, Kees.” We lagen een kwartiertje lekker loom tegen elkaar aan, langzaam strelend en genietend. Daarna kwam Joline overeind. “Kom, even wat dingen schoonmaken, en daarna lekker ontbijten.”

Toen we uit de badkamer terugkwamen snoof ik. “Ja. Het is te ruiken dat hier de liefde is gevierd. En dat is goed.” Joline knikte. “Yes sir. Maar nu eerst lekker eten. Op bed, lekker decadent.” Gelukkig waren de eitjes nog warm. De croissantjes niet meer, maar ook koud waren die prima te eten. En na het eten gingen we even douchen. “Nog even wat werkkleren aan, Kees. We moeten toch nog wat dingen doen.” Joline gooide, toen we aangekleed waren, de buitendeuren van de bad- en slaapkamer open. “Even doortochten hoor…” Dat zou wel lukken; buiten stond een gure oostenwind. Ze liep vervolgens naar de logeerkamer om beddengoed voor Henry en Angelique klaar te leggen. “Ik sop de logeer-badkamer ook nog even, schat.” “Prima! Wie weet liggen er nog wat resten van Fred en Wilma’s uitspattingen in een hoekje…” Een vies gezicht was haar reactie.

Ik haalde de spullen voor het avondeten alvast uit de vriezer en zette het in de koelkast. Andere spullen op het aanrecht, dan kon ik vanavond beginnen met koken zonder al teveel voorbereidingen. Ik had gisteren geschilde aardappelen gekocht; geen zin om ‘piepers te jassen’. Daarna maakte ik koffie en gaf een brul richting logeerdouche. Even later kwam Joline binnen. “Zo, die is weer spic en span. En nee, ik ben geen resten van onze andere logé’s tegen gekomen.” Ze plofte op de bank en ik ging ernaast zitten. Langzaam dronken we onze koffie. “En nu, meneer Jonkman? Moeten we nog dingen doen vóór het bezoek komt?” Ik schudde mijn hoofd. “Volgens mij niet… Het kasteel is schoon, de ophaalbrug geveegd, het personeel heeft de nodige instructies gekregen om het bezoek te ontvangen en de kok kan op elk gewenst moment beginnen met het bereiden van het diner. Champagne staat koud, de daarbij behorende hapjes zijn gereed. Kortom: alle voorbereidende werkzaamheden zijn gedaan. Tijd voor de gastheer om zich eens intensief met de gastvrouw te bemoeien.”

Ik keek verwachtingsvol naar Joline, maar die stak haar hand op. “Oh nee, meneer, niks ervan. Dan kunnen we straks de slaapkamer weer gaan luchten en het bed verschonen. Je houdt jezelf maar eens in de hand.” En nadat ze een ondeugende blik van mij onderschepte: “Nee, ook dát niet! ‘In de hand houden’ kun je ook overdrachtelijk opvatten, viespeuk! Je beheerst je maar eens. Zorg maar dat het voorraadpeil in je magazijnen weer op ‘normaal’ staat; dan praten we verder.”
En met een ondeugend lachje vervolgde Joline: “Dat zal wel een paar weken duren… ik heb de magazijnen aardig leeggemaakt.” “Waarvoor chef productie je uiterst dankbaar is, schat.” Een nogal sceptische blik was de reactie. “Wat gaan we doen, Kees? Want om nu tot twee uur vanmiddag in huis rond te hangen… Ik heb zin om iets te doén!” En twee seconden later gevolgd door een vinnig: “En nee, dát doen we niet!” Ze keek me aan. “Even een stukje rennen? ten slotte heb je vanochtend me een ontbijtje op bed gebracht wat we vervolgens hebben laten staan omdat de liefde voorrang kreeg… Dan moeten we nu wel een stukje rennen!” Ik keek twijfelend naar buiten. “Schat, de grond is knetterhard en best wel glad. Ik wil best even rennen, maar we doen het rustig aan, denk er om!” Ze knikte. “Ik heb geen zin om mezelf op twee krukken in de collegebanken te hijsen, schat. Hup, omkleden, lopen, daarna lekker warm douchen, aankleden in beschaafd tenue en onze logé’s opwachten.”

Zo gezegd, zo gedaan. We liepen héél rustig twaalf minuten lang rondjes op het bekende cooperparcours. Toen die twaalf minuten om waren keken we elkaar aan en lachten. “2150 meter, Kees… We zouden ons kapot moeten schamen.” Ik schudde mijn hoofd. “Niks ervan Jolien. Met deze ondergrond is 2150 meter best wel een prestatie. Tenminste… Ik weet niet hoe jij liep, maar ik liep constant alsof ik al aan het uitglijden was. Alle beenspieren gespannen, en dat loopt niet echt fijn. Ik ben behoorlijk verzuurd.”
Joline trok een meewarig gezicht. “Nog even en ik haal een rollator voor je, ouwe sok. Hé, niet doen!” Ik kneep ik een bil. “Ik hoorde net een stukje Strauss-muziek, geloof ik…” Ze pakte mijn hand. “Kom. Mee jij. Lekker warm in bad met z’n tweetjes.” We liepen rustig terug. “Jammer dat An en Henry vanmiddag komen, schat.” Ik keek haar aan. “Hoezo?” Haar ogen lachten. “We kunnen niet naar Arnhem. Tosti’s eten op de Korenmarkt en mooie kleren scoren. Oh ja, en boeken.”

Ik zuchtte demonstratief. “Gelukkig maar.Want vandaag is er volgens mij geen 500 euro vanuit Malden naar overgemaakt. December en Januari zijn toch al dure maanden…” Ik kreeg een stomp en naast me klonk bits: “Klets niet, Kees Jonkman. Elke maand wordt er meer dan 6000 euro op onze salarisrekeningen gestort. En daarvan gaat 3000 euro rechtstreeks naar de hypotheekverstrekker, 500 euro richting ons spaarpotje voor de auto’s, 400 naar de ziektekostenverzekering, 1000 euro voor de dagelijkse boodschappen, gas, elektra en water en een stukje gemeentelijke belastingen en dus houden we elke maand zo’n 1100 euro vrij te besteden over. Daar kan ik prima kleding van shoppen hoor…”
Ik stak een vinger op. “Hoho mevrouw. U vergeet één uiterst belangrijke kostenpost. En die is, sinds dat wij een relatie hebben met forse sprongen gestegen: panty’s. Héél belangrijk.” “Die vallen onder de dagelijkse boodschappen, vriendje. Ook voor mij bijna een eerste levensbehoefte. Niet alleen omdat ik liever met panty’s loop dan zonder, maar ook omdat mijn vriendje dat ook wel lekker vindt. En dat laat hij regelmatig blijken…”
Ze keek ondeugend. “Ik heb het inderdaad eens bijgehouden Kees. Ik geloof in September. Toen heb ik, of moet ik zeggen: wij?... in totaal 23 panty’s versleten. En toen ik nog in Ter Aar woonde waren er dat hooguit 10 per maand, terwijl ik toen minimaal 5 dagen in de week in een panty moest lopen. Dresscode van de receptioniste en zo…” Ze knipoogde terwijl we het portiek van de flat binnen liepen. “Hoe dan ook: je hoeft niet bang te zijn dat we vandaag kleding gaan shoppen.” “Da’s wel een opluchting, hoor. Ik zal straks overduidelijk mijn dankbaarheid aan Henry en…”
Verder kwam ik niet. “Je láát ’t Kees! Onze belevenissen van ons eerste weekend hier worden niet, ik herhaal: niét, aan Henry of Angelique doorverteld!” Ik knipoogde. “Natuurlijk niet. Ik zat je een beetje te sarren.” Een brommetje volgde. “Waarom geloof ik jou soms niet helemaal?” Lachend liepen we het appartement in. “Zo. Warm water in het bad… Lekker even ontspannen.” Joline zette de kraan alvast aan en ik schonk een glas sap in wat we aan de bar opdronken. “Nog een boterham erbij? Het is al twaalf uur…” We aten nog wat en gingen toen in bad. Lekker in het warme water kroelden we nog wat, totdat Joline rechtop ging zitten. “Mijn haar moet nog gewassen worden. Wil jij dat doen, Kees?” “Met alle soorten van genoegen mevrouw. Gaat u maar lekker zitten en geniet ervan.” Rustig en zorgvuldig waste ik Joline’s haren. Daanra uitspoelen, crèmespoeling, wéér uitspoelen en nat kammen met een grove kam. “Zo, nu is het een kwestie van drogen mevrouw.” Joline gaf me een snelle kus. “Dank je wel, James. Soms heeft het voordelen om de butler in je bad uit te nodigen.” Ik streelde haar borsten. “Klopt. De butler is het helemaal met u eens.”
“Kees! Hou op! Anders liggen we zo meteen weer te vrijen!” Ik keek op m’n horloge. “Nou en? We hebben nog anderhalf uur. Tijd zat.” Joline schudde haar hoofd. “Niks ervan. Dan kun je zo meteen mijn haren weer opnieuw wassen en is er geen tijd meer om ze netjes te drogen en te vlechten. Hup, eruit! En netjes aankleden voor ons bezoek!” Ze trok de stop uit het bad en voelde over mijn kin. “En scheren jij. Ik voel stoppels. Geen zin om een ongeschoren vent een nieuwjaarszoen te geven.” Even later was ze druk met de föhn aan de slag, terwijl ik me schoor. Ik was m’n overhemd aan het aantrekken toen ik haar druk bezig zag met vlechten. “Je maakt er weer werk van, mooie meid…” Ze glimlachte. “Ik wil mijn haar weer om m’n hoofd vlechten, Kees. Net als op ons boottochtje.”
Ik floot. “Wil je je opperpiraat de hele avond kwijlend naar je zien kijken?” Er kwam een afkeurende blik mijn kant uit. “Dat doet hij toch al, als hij de rest van mijn outfit ziet…” “Ohlala, dat belooft wat, mademoiselle…” “Ga jij, als je je jasje aanhebt, maar naar de kamer. Dat hoeft er op de slaapkamer ten minste niet gedweild te worden.” Ik ben over een kwartiertje klaar, kun je je nog even aan me vergapen voordat het bezoek op de deur staat te rammen.” Ze knipoogde. “Ja schat. Is goed schat. Altijd tot je dienst, schat…” “Er uit, Kees!”

Grinnikend sloot ik de slaapkamerdeur achter me. Goed: koffiemachine klaarzetten, melk en suiker op tafel, een schaaltje met cake er naast… Kopjes, schoteltjes, lepeltjes… De laatste prulletjes nog even wegwerken en volgens mij waren we er klaar voor. Ik pakte een boek en begon nog wat te lezen totdat ik Joline’s hakjes hoorde. De slaapkamerdeur ging open en daar kwam mijn aanstaande echtgenote binnen. Het zwarte jurkje aan wat ze tijdens onze eerste fotosessie aan had gehad, met daar overheen een rood jasje. Haar blonde haren inderdaad als een krans om haar hoofd, haar gouden collier om… “Je had gelijk schat. Ik ga me aan je vergapen. De hele avond. We wijzen An en Henry de bank en dan ruk ik je mee naar de slaapkamer en ga ik je uren lang passioneel beminnen.”
Ze drukte met haar wijsvinger tegen mijn borst. “Niks ervan. Jij bent vanavond de personificatie van de ideale gastheer, tevens chef-kok en sommelier, begrepen? Je onderhoudt de gasten met interessante verhalen en gepaste grapjes. En ja, je mag naast me zitten en naar me kijken, maar je krijgt een draai om je oren als je je handen laat landen op plaatsen die niet voor publiek toegankelijk zijn, begrepen?” Ze keek me ondeugend aan en giebelde: “Wellicht ziet Angelique er nog veel mooier uit dan ik. Kan je je aan háár vergapen en kan ik Henry verleiden. Is ook wel een aardige vent.”
Ik schudde mijn hoofd. “Ben jij vergeten wat ik ooit over Angelique zei? Ik herhaal: ‘aardige meid, maar is vijftien centimeter te kort, drinkt haar koffie zwart zonder suiker. Het feit dat ze regelmatig koud doucht pleit voor haar, maar…” Ik werd door de bel onderbroken en liep naar de intercom. “Hoi Kees, wij zijn het! Kunnen we boven komen?” “Hoi Henry. De deur gaat open, je weet de weg.” Ik draaide me naar Joline om. “Schat, ik hou van jou. An is een lieve meid, maar…” Joline legde haar vinger op mijn lippen. “En ik hou van jou, Kees. En daar komt niemand tussen.” We kusten even, tot Joline zich losmaakte. “Nu stoppen. Anders zit er alsnog lippenstift op je kraag.”

Een paar seconden later ging de voordeurbel. Joline deed open. “Hallo mensen, kom gauw naar binnen! Het is buiten nog steeds smerig koud en hier brandt de kachel.” Met de deur dicht gaf ze Angelique en Henry een knuffel. “Geef jullie jassen maar hier… Welkom!” Ik kreeg van Henry een hand en van Angelique ook een knuffel. “Hé dame… Ik hoef niet zo diep te bukken als normaal…” Angelique lachte en wees. “Ooit gehoord van het fenomeen ‘naaldhakken’, Kees?” Ze liep inderdaad op behoorlijk hoge naaldhakken. “Charmant, mevrouw. Mijn complimenten.” Henry zei droog: “Voor Fred zullen ze nog wel te kort zijn, maar…”
Angelique onderbrak hem. “Hé vriendje! Ik heb met jou verkering. Niet met Fred. Voor jou zijn deze hakjes prima. Of heb je te klagen?” Henry knipoogde naar haar. “Oh. Dat wilde ik maar even weten, meneer Claassen.” “Kom jongens, lekker naar binnen… Koffie?” Ze knikten. Angelique liep naar het raam. “Ik heb het hier alleen maar gezien toen het donker was, Joline… Mag ik even van het uitzicht genieten?” “Henry zit op de bank hoor An”, zei Joline droogjes. “Hij staat niet buiten.”
Ze draaide zich om. “Zo’n opmerking had ik wel van Kees verwacht, maar niet van jou, Joline. En even voor de duidelijkheid: ik heb de afgelopen dagen best wel van dat uitzicht kunnen genieten…” Ze giechelde. Henry werd een beetje rood. “Ga je mee, Kees? Dan gaan wij een stukje lopen of zo…” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Dat hebben Joline en ik vanochtend al gedaan. Een Coopertest gelopen, met als resultaat een uiterst schamele 2150 meter. Marion zou ons fluitend een rondje hebben geklopt. En het was koud en de grond was hard. Nee, wij blijven lekker hier. Als de dames ons op hun naaldhakken willen nemen, dan slaan we ons er manmoedig doorheen, begrepen meneer Claassen?” Hij grinnikte. “Ik zal het proberen…”

Ik wees Angelique op wat markante punten in het uitzicht. Het was redelijk helder en door de sneeuw vielen een aantal zaken weg, maar het uitzicht was desondanks best wel mooi. “Elk jaargetijde heeft zijn eigen charmes, An. In de late lente, als de bomen ook groen zijn, is het allemaal fris, lichtgroen. In de zomer wordt het groen afgewisseld met hier en daar een kleurtje van een bloemperk en een rookpluim van een barbecue of zo. Gedurende twee weken in de herfst is het één grote rode en gele lakkendeken en in de winter zie je, tussen de kale bomen door, weer andere bijzonderheden. En nu is het een prachtig wit en zwart schaakspel.” Joline had ondertussen de koffie ingeschonken en we gingen zitten.
Maar meteen wipte An weer op. “Hé, jullie hebben nieuwe foto’s aan de muur gehangen… Ze keek naar de foto van de familie’s Boogers en Jonkman in kerst-outfit. “Vertel nou eens wie wie is, Joline…” “Kun je dat niet zien An? Mijn ouders staan links, Kees z’n ouders rechts. Rob ken je natuurlijk, en die iets bredere vent in uniform ernaast is mijn broertje Ton. En Ton houdt Kees z’n zus Clara heel stevig vast, terwijl Rob in bedwang wordt gehouden door Melissa, de andere tweelingzus van Kees. En het knapste koppel staat naast Pa en Ma Boogers: de blonde feeks van Gorinchem hand in hand met een opperpiraat.” Angelique schudde haar hoofd. “Ton heb ik even gezien, die avond toen we Floris Veldhoven uitjoegen. Jouw tweelingzussen heb ik ook even gezien Kees, maar niet gesproken. Hoe in vredesnaam hou je die twee uit elkaar?”
Ik haalde mijn schouders op. “Niet mijn probleem Angelique maar dat van mijn aanstaande zwagers. Ze redden zich maar. Moedervlekjes op bepaalde plaatsen of zo… Tot nu toe doen ze het vrij aardig, geloof ik.” Joline vulde aan: “Het zijn schatten van meiden. Tenminste… Meestal. En ze houden die broers van mij bijzonder goed in toom. Als die eens uit de pas dreigen te lopen, worden ze onderuit gehaald of ze krijgen een oorvijg. Werkt uitstekend…” Ze giebelde. “Snelle leerlingen…” Henry keek nieuwsgierig. “Van jou? Want jouw draaien om oren werken ook prima, hoorde ik uit betrouwbare bron in Gorinchem…”
Joline keek even grimmig. “Oh ja, die… Nee, ze hebben het van mijn moeder geleerd.” “En die”, vulde ik aan, “had drie kinderen op wie ze het regelmatig kon oefenen. ‘One oorvijg a day keeps the police away’, was haar motto. Gold zowel voor de zonen als de dochter.” Joline keek me liefjes aan. “En de aanstaande schoonzoon en -dochters. Vergeet dat niet, Kees Jonkman!” Ik haalde mijn schouders op. “Dan laat ik haar gewoon weer op haar kont flikkeren…”
Angelique keek een beetje verontrust. “Jullie zijn wel fysiek ingesteld, als ik dat zo hoor…” Joline grinnikte. “Ik zal je eens vertellen hoe Kees voor het examen ‘schoonzoon’ is geslaagd. Is wel een mooi verhaal.” Ik zuchtte. “Och help…” Joline begon te vertellen.

“Mijn broers en ik kregen, toen we nog tieners waren, elke vrijdagavond dansles van mijn moeder. Hoorde bij de opvoeding, vonden mijn ouders. En regelmatig werd de Radetskymars gedraaid, in de volksmond ook wel de ‘Tiet-en-konten-mars’ genoemd, vanwege het intro. ‘Tiet-en-kont, tiet-en-kont, tiet-en-kont-kont-kont...’ En mijn broers aarzelden niet om deze bijnaam op hun onschuldige blonde zusje toe te passen; regelmatig werd ze in haar lieve billetjes geknepen. Bij mijn moeder durfden ze het niet, de lafaards. Enfin, een paar weken geleden waren we met de hele meute in Malden voor een gezellig weekend. En dansschool Boogers ging open!
En tijdens het dansen zag ik in de ogen van mijn moeder dat ze iets van plan was, dus ik waarschuwde Kees alvast. En jawel: de laatste dans was de Radetskymars en terwijl ze met Kees danste gleden haar handen naar zijn billen en kneep ze hard in z’n kont. Dat kon Kees niet op zich laten zitten natuurlijk; dus hij vloerde haar meteen en ze flikkerde op de grond. Nou ja… Kees ving haar wel op zodat ze niet al te hard terecht kwam. En daarna begon hij schijnheilig uitgebreid excuses te maken voor het feit dat hij haar had laten struikelen. Maar zij begon keihard te lachen… En zei toen dat Kees goedgekeurd was als schoonzoon… Waarvan acte.”

Henry grinnikte. “Zal ik eens met Gien proberen. Moet ik haar alleen eerst aan het dansen krijgen.” Angelique stak haar wijsvinger op. “Jij gaat mijn moeder niet laten struikelen, meneer! Dan krijg je met mij te maken, denk er aan!” Ze keek naar de andere foto. “En wat doen Fred en Wilma aan jullie muur?” “Da’s een test. Kijken in hoeverre onze muren stevig zijn”, antwoordde ik.
“Maar deze foto hebben we gemaakt nadat we besloten hadden om sámen te trouwen. We hadden er al een paar gemaakt, maar Wilma maakte een grappige opmerking en meteen daarna ging het toestel af. Dit is met stip de leukste van die serie.” Angelique keek. “Ja, dit is een bijzonder leuke foto. Een mooi stel, zo samen. Dat wordt een mega-bruiloft, dat weet ik zeker!” Henry knikte. “Ik hoop dat de ambtenaar van de burgerlijke stand een beetje stevig in z’n schoenen staat… Met Fred erbij weet je maar nooit.”
“Je weet de helft nog niet Henry”, zei Joline. “Onze getuigen zijn voor mij mijn twee broers en voor Kees zijn twee zussen.” Ze lachte gemeen. “Die ambtenaar heeft een pittig dagje!” “Arme kerel…”, mompelde Henry. Het was even stil en toen vroeg ik: “Vertel eens An: heb je nog paniektelefoontjes gehad voor DT of bleef het rustig aan het front?” Angelique schudde haar hoofd. “He-le-maal niks. Ik heb het eergisteravond van Marion overgenomen; die vertelde dat ze iets bij Neddrill aan Kees had doorgegeven… En vervolgens werd Henry uit z’n bed gebeld en moest zo nodig naar zee!” Ze keek me verontwaardigd aan. “Had je mijn vriendje niet lekker kunnen laten slapen, Kees?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee schoonheid. Want jouw vriendje kende dat boorplatform op z’n duimpje. En was degene die er achter kwam dat een zekere inkoper bij Neddrill een barrel van een aggregaat aan boord had laten zetten. Enfin… Met behulp van Henry en Rob is het allemaal goed gekomen en hebben we aan Neddrill een uiterst tevreden klant.” Joline bromde even. “Ja, dusdanig tevreden dat ze Rob wilden wegkapen van DT…”
Henry keek geschrokken. “Nee toch?” Ik knikte. “Ja toch, makker. Maar Rob heeft, samen met die rooie duivel van hem volgens eigen zeggen één nanoseconde over het voorstel nagedacht, Neddrill opgebeld en vriendelijk voor de eer bedankt. De koffieconsumptie bij DT blijft onverminderd hoog.” Henry floot. “Gelukkig… Die vent is écht goed…”
“Het is dan ook een broer van mij, Henry. Dan word je vanzelf goed.” Joline lachte liefjes. “Over het paard getilde muts…” mopperde hij en ik schoot in de lach. “Eindelijk iemand anders die de waarheid spreekt! Dank je wel, meneer Claassen!” Angelique keek hem aan. “Jij begint écht los te komen hé? Een half jaar geleden had je dat niet durven zeggen, geef het maar toe! En nu als de bliksem je excuses aanbieden aan Joline, anders komt de achter-achter-achterkleindochter van Kenau Simonsdochter Hasselaar in actie!”
Henry was ondertussen een beetje rood geworden. “Sorry Joline. Dat schoot er in één keer uit…” Joline lachte. “Ik ben blij dat je dat nu kan, Henry. En inderdaad: een paar maanden geleden had je dat niet gezegd.” Hij wees naar Angelique. “Haar schuld. Ik moest assertiever zijn, zei ze. En haar moeder hielp haar. De discussies in huize Jacobs zijn een stuk pittiger geworden.” Angelique knuffelde hem. “En wat deze meneer zegt, klopt meestal wel. Hij bluft niet; als hij iets beweert, klopt dat. Anders houdt hij z’n mond.” Ik moest grinniken en Joline keek me onderzoekend aan. “Wát, Kees?”
Grinniken werd voluit lachen. “Wou je echt horen, schat?” Joline knikte. “Het zal wel weer iets vunzigs zijn, als jij zo zit te hinniken. Vooruit!” “Oké schatje, hier komt ‘ie: Iemand zei zojuist: ‘over het paard getilde muts.’ En volgens ingewijden klopt het altijd wat hij zegt, anders houdt hij z’n mond. Dus, trek je conclusies, liefje.” Er vloog een onderzetter mijn kant uit. “Rotzak. Jij kookt vanavond. Met je ‘schatje’ en je ‘liefje’. Schijnheilige eikel.” An en Henry zaten het geheel aan te kijken. “Is het veilig hier, of moeten we een ommetje gaan lopen?” “Blijf maar zitten hoor… Pas als we onze buksen pakken wordt het tijd om weg te gaan”, stelde ik hen gerust.

“In de gauwigheid zag ik in de hal nog een paar foto’s, Joline. Onder andere eentje van jou… Mag ik eens kijken?” Angelique keek nieuwsgierig en we stonden op. “Die is mooi…” zei ze even later, voor de foto waarop Joline aan haar duik bezig was. Joline humde. “Het had weinig gescheeld of Kees mocht ‘m niet afdrukken. ’t Is dat ik een net badbak aan heb, maar anders…” “We hebben hele goeie herinneringen aan dit zwembad, An. Een uur na deze duik vroeg ik Joline ten huwelijk.” “Ja. Nadat deze fijne meneer me eerst onder een ijs- en ijskoude douche had gezet, verdorie.” Joline keek verongelijkt. “En ik, sukkel die ik ben, zei nog ‘Ja’ ook…” Angelique’s ogen lichtten vrolijk op. “Oh ja… En toen kwam die ketting tevoorschijn, toch?” Joline knikte en haar vingers streelden de ketting even. “Ja. Wel een aardige compensatie voor die douche, trouwens.”
Henry proestte het uit. “Dan zou jij wel heel veel gouden colliers moeten dragen, schat.” “Ja, maar mijn moeder vraagt me niet ten huwelijk. Gelukkig, ondanks dat het een schat is.” Ik stond schuin achter Henry en zag dat hij een beetje rood in z’n nek werd. An had blijkbaar een gevoelige snaar geraakt. Niet mijn zaak. Henry wees naar de andere foto’s, van Peter en mij. “Waar is dit, Kees?” “Tarin Koht, Afghanistan. Mijn mentor Peter en ik, terwijl we een rondje kamp lopen. 7 kilometer, ’s morgens vroeg, want na acht uur was het niet meer verantwoord om buiten hard te rennen.”
Hij wees naar de foto ernaast. “En waarom die foto?” Ik voelde mijn nekharen overeind komen en zag dat Joline strak naar me keek. “Dat zijn wéér Peter en ik, Henry. Alleen ligt hij in die kist en die vent op die bugel ben ik. Op dat moment blies ik ‘Amazing Grace’, samen met een paar Canadese bagpipes. Een van de moeilijkste momenten in m’n hele leven.” Hij keek me geschrokken aan. “Sorry…”
Ik schudde mijn hoofd. “Geeft niet. Ik realiseerde me net dat dit de consequentie is van het feit dat deze foto’s hier hangen. Peter sneuvelde door een ongeleide 107mm raket van de Taliban. Sloeg op een paar meter afstand van hem in terwijl hij over het kamp liep. Een dag later vroeg de geestelijk verzorger of ik wilde spelen tijdens zijn laatste tocht over het kamp, richting vliegtuig. En dat heb ik gedaan. Geen noot gemist. Daarna heb ik dat stuk nooit meer gespeeld, tot een half jaar geleden. Tijdens ons eerste bezoek samen aan mijn ouders. Mijn moeder zette de muziek voor me neer, Joline heeft me er met haar ogen doorheen gesleept.” An keek me opmerkzaam aan. “Dat heeft je heel veel gedaan, zo te zien…”
Ik knikte. “Ja. Maar het is geen open wond meer. Recent zijn Jo en ik naar zijn weduwe gegaan. Leuke vrouw, twee fijne kinderen. Daar hebben we over Peter gepraat. Zij doen het goed, hebben weer perspectief op een toekomst. Ze zijn de eregasten op onze bruiloft; Fred kent hen ook. En de middag voor Kerst heb ik Amazing Grace wéér gespeeld. Hier in Eindhoven, in een kerk. Met Sinterklaas kreeg ik een gloednieuwe bugel. Die bleek van een overleden collega van mijn moeder geweest te zijn. Zijn weduwe wilde dat het instrument in goede handen kwam en mijn moeder kreeg ‘m mee. Voor mij. Gratis, ondanks dat dit instrument nieuw zo’n tweeduizend euro moet hebben gekost. Ze wilde dat hij in goede handen kwam. En de middag voor kerst heb ik voor haar gespeeld. Onder andere Amazing Grace. Op een pracht-instrument.” Ik moest even naar adem happen en Joline kneep zachtjes in mijn hand.
“Ik heb Kees nog nooit zo mooi horen spelen als die middag…” “Dank je wel.” Ik kuste haar. Angelique blies langzaam uit. “Wát een verhaal, Kees…” “Ja. En toch blijft die foto hier hangen. Af en toe mijn mentor in de ogen kijken en tegen hem kletsen als er me iets dwars zit.” We liepen terug naar de kamer en het was even stil. “Nog een rondje koffie jongens, of…”

Joline keek me aan. “Ik heb zin in een spelletje. Wat dachten jullie van Monopoly?” Angelique’s ogen lichtten op. “Já! Dat was het enige moment waarop Mam en ik met geld konden smijten! Hadden we altijd heel veel lol. En als er eentje verloor zei Mams altijd: ‘Nou dan weten we hoe het voelt als we failliet zijn. Erger dan dit kan het niet worden.’ En dan moesten we altijd gierend lachen…” Ik grinnikte. “Waarschijnlijk winnen jullie. Kortgeleden speelden we dit spelletje ook met Rob, Ton, Melissa en Clara en de eerste die failliet ging waren wij. Ondanks een Bachelor Economie die mijn partner was…” “Tja… als je kansen van verlies of winst van dobbelstenen afhankelijk zijn, helpt zo’n Bachelortitel geen ene moer, Kees. Kom op met dat spel!” Even later rolden de dobbelstenen. We speelden allemaal individueel, dus de kans om te winnen was kleiner dan tijdens het potje met Rob, Mel, Ton en Claar. Na een uurtje zat Angelique een beetje zielig te kijken met nog twee straten in haar bezit en een paar honderd gulden.
“Verdorie… Zit ik alweer op bijstandsniveau. En jullie kapitalisten zwemmen in het geld! Het is oneerlijk verdeeld in de wereld!” Henry keek haar aan en legde een arm om haar heen. “Jij bent best een leuke meid… Zullen we alles bij elkaar leggen en samen verder gaan? Dan zit jij niet meer op zwart zaad, hoef ik niet meer alleen in een hotelkamer te slapen en maken we ten minste nog een kans om die rotzakken te verslaan. Deal?” Angelique keek ondeugend. “Oh, dat lijkt me leuke overeenkomst, meneer Claassen. Die laatste hotelkamer op A-Kerkhof te Groningen beviel me wel, ondanks dat hij peperduur was. Als u dan op die hotelkamer erbij komt…”
Ze schoof haar armzalige hoopje geld en haar twee straten bij Henry erbij. “Moet je op die hotelkamer wel heel lief voor me zijn, Angelique…” Ze knipoogde. “Ik weet nog een huisje in Centre Parcs waar ik goeie herinneringen aan heb. Gaan we mee verder in Groningen, oké?” Henry grinnikte en Joline keek afkeurend. “Foei An. Nu leg je je hele hebben en houwen in handen van een grootgrondbezitter. Je bent een golddigger!”

Angelique giebelde. “Soms lijkt Monopoly op het echte leven, Jolien. En zeg niet dat je dat erg vindt.” Beide meiden lachten naar elkaar. Even later hadden Henry en Angelique ook Den Haag in handen. Ik keek afkeurend. “Ga maar lekker rentenieren met je vriendinnetje op het A-kerkhof. Ik weet niet of die grafstenen zo lekker liggen. Ik weet nog wel een toepasselijk muziekje ervoor.” Ik liep naar het rek met CD’s, pakte de CD met het “Carnaval des animoux” en zette de “Dance Macabre” op. Joline schoot in de lach. “Ja, dat is wel toepasselijk… Op het A-Kerkhof!” Henry keek vragend en ik legde het verhaal achter de muziek uit. An keek misprijzend. “Ik weet niet of dat net zo lekker slaapt als op Centre Parcs…”

We speelden verder; Vrouwe fortuna bleek weer eens wisselvalling te zijn. Dan weer hadden Henry en Angelique de winst, dan weer Joline en even later ik. Maar op een gegeven moment moest ik halthouden op de Barteljorisstraat te Haarlem. Met een hotel. “Dat gaat je geld kosten, meneer Jonkman”, zei Joline liefjes. Met een uitgestreken gezicht telde ik het geld uit. “Ik wil wel een fatsoenlijke kamer voor dat geld, mevrouw. En morgenochtend ontbijt op bed. Gebracht door dat lieve, blonde kamermeisje, hoe heet ze ook alweer? Jolientje. Die dus. Leuk kind.” Ik keek in een paar vlammende blauwe ogen. “Meneer Jonkman, u denkt toch zeker niet dat ik mijn lieve Jolientje, de personificatie van de vrouwelijke onschuld, bloot stel aan uw grijpgrage vingers?”
“Nou… Ze hoeft niet perse bloot te zijn als ze binnenkomt, hoor. Dat kan ik iets later zelf wel regelen… ” Angelique en Henry schaterden. “Jolientje… Ik zie het helemaal voor me. De vleesgeworden onschuld van 18 jaar… Hahaha, laat me niet lachen…”
Joline keek me verwijtend aan. “En daar gaat m’n reputatie. Dank je wel, Kees!” Ik haalde mijn schouders op. “Kom op Jolien. Aan de overkant zit er eentje die ziel en zaligheid verkocht aan een droogstoppelige grootgrondbezitter. Daarbij vergeleken ben jij een net meisje. En wil je nou je geld of hoe zit het? En dat is inclusief Jolientje, denk er aan mevrouw!” Ze nam mijn geld in ontvangst. “Lastige klant ben jij hoor…” Zij was aan de beurt en kwam prompt op een station uit. “Da’s 200 gulden mevrouw. Tenzij dat u eerste klas wilt reizen, dan is het 400 gulden.” “Afzetter…”

Angelique en Henry zaten ondertussen even te zoenen. “Hé, stelletje klefnekken! Doe dat op het A-Kerkhof te Groningen, in plaats van in een fatsoenlijk appartement te Veldhoven. Zijn jullie gek…” Henry knikte. “Ja, dat zijn we. Op elkaar. Iets op tegen?” Ik bromde. “Kom, verder gaan met dit spelletje. Ik begon er juist een beetje in te komen, verdorie…” “Wáár exact begon je in te komen, Kees?” Angelique keek ondeugend afwisselend naar mij en Joline.
En Joline’s ogen flikkerden even. “Lieve Angelique. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat jij je maagdelijkheid recentelijk hebt opgeofferd aan de, volgens jou, liefste ingenieur van Veldhoven. Dan zou je kunnen weten wáár exact mijn vriendje in zou komen. Toch?” Haar stem veranderde. “En kijk me nou niet aan met die blik van het meest onschuldige wicht uit de bijbelbelt, want daar trap ik niet in, mevrouw Jacobs! Kom, spelen jullie. Of willen we nog iets drinken? Dan zet ik Kees even aan het werk.” Een paar minuten later zaten we weer te spelen. Joline kreeg nu de overhand; ze had binnen een paar beurten Utrecht gekocht en bebouwd. En Henry was blijkbaar verzot op Vreeburg. Twee beurten achter elkaar kwam hij er op. Eerst met drie huizen, de beurt erna met een hotel, en moest hij het volle pond betalen. Mopperend overhandigde hij Joline duizend gulden. “Utrecht of all places… De beroerdste stad van Nederland met een vreselijk accent…”
Joline gniffelde en deed even Tineke Schouten na met haar act over de ‘ploatenboas’ en Henry gromde even. “Ja, dat dus. Utereg mien stadjie en zo. Vreselijk.” Ik pakte de dobbelstenen weer en sprong lachend over Utrecht heen op ‘vrij parkeren’. “Zo jongens… Even uitpuffen hoor…” We speelden lekker verder, afgewisseld met een paar knabbels en veel kletsen. Niet alleen over het spel, maar ook over DT en onze toekomstplannen.

En rond vijf uur begon ik met koken: goulashschotel. “Laat het spel zo staan jongens! Na het eten gaan we gewoon verder!” Angelique keek waarschuwend. “En degene die ook maar één ding veranderd, gaat kennismaken met de achter-achter…” Ja, die troela die kennen we ondertussen wel An. Pak de borden eens aan, dan doe je ook nog wat nuttigs.” De huiskamertafel konden we niet gebruiken vanwege het monopolyspel, dus we aten aan de bar. “Laddertje nodig om op je barkruk te komen, An?” Een vernietigende blik richting Joline was haar antwoord. De eerste gang bestond uit de bekende pasteitjes en terwijl we die aan het verorberen waren, ging mijn telefoon.
“Verdomme…” Drie handen wezen omlaag. Geen nummermelding. “Met Kees Jonkman, goede avond…” “Hé maat, met je bud. Ik wilde even informeren hoe gezellig het bij jullie is.” “Je belt exact op het goeie tijdstip Fred. We zitten aan de pasteitjes, en die vallen ook bij het bezoek goed in de smaak, geloof ik… Angelique steekt in ieder geval haar duim op.” Er klonk gerommel aan de andere kant. “Hebben jullie er bezwaar tegen als Wilma en ik ook richting Veldhoven komen?” “Stomme vraag, Fred. Natuurlijk niet. Nemen jullie dit keer wel je eigen tandenborstels en pyama’s mee? Want je kunt natuurlijk niet met je zatte hersens terugrijden naar Rhenen hé?”
Het was even stil, toen klonk Wilma’s stem. “Méén je dat, Kees?” “Ja natuurlijk meent hij dat!” Joline boog zich naar me toe. “We kunnen jullie toch niet in je uppie in Rhenen laten zitten kniezen als jullie weten dat het hier gezellig is met An en Henry? Pak je spullen in en kom deze kant uit. Het is alweer veel te lang geleden dat we jullie hebben gesproken.” “En dat geldt ook voor ons!” gilde Angelique.
“Potverdorie… Mafketels. Ehhh…. We komen er aan. Anderhalf uur, dan zijn we er.” “Is goed makker, jullie zijn hartstikke welkom!” Ik verbrak de verbinding.

“Zo. Meneer en aanstaande mevrouw van Laar komen hier ook oud en nieuw vieren…” Ik keek Joline aan. “Maar goed dat je de logeerdouche hebt schoongemaakt, schatje.” Joline proestte het uit; An en Fred keken verwonderd. “Toen ze een tijdje geleden hier logeerden bekenden ze doodleuk dat ze ’s morgens vroeg in de logeerdouche hevig van elkaar genoten hadden terwijl wij nog onschuldig lagen te slapen… De idioten.”
Angelique fronsde. “Is jullie logeerdouche dan zo groot?” “Nee. We zijn het er over eens dat dat een redelijke circusact geweest moet zijn.” Ze schudde haar hoofd. “Ik wil er niet over nadenken. Die grote beer en z’n bijna even grote vriendin in een douche een nummertje makend…”
Henry zei droogjes: “Ach schat, niet miepen. Wij deden het in een éénpersoons kleedhokje in een subtropisch zwemparadijs…” Mijn mond viel open en Joline zei: “Wát??” Angelique kleurde. “Hé, moet dat nou? Dat weet m’n moeder zelfs niet, gek.” Henry vervolgde onaangedaan: “Het was ’s morgens vroeg, ons eerste weekend samen. En we wilden gaan zwemmen. Er was nog niemand, behalve één badmeester. Tja, en het badhokje… Enfin, het ging snel, maar wel héél spannend!”
Joline en ik keken elkaar aan. “Wat zijn wij dan netjes, schat…” Joline gniffelde. “Nu we toch bezig zijn… In Normandië gingen Kees en ik een stuk wandelen. En vooraf had ik ‘m al verteld dat het me wel heel spannend leek om ergens naakt in de blote natuur te vrijen. Enfin, op een gegeven moment hadden we een mooi plekje gevonden, op een heuvel, maar op het moment supréme kwam de degelijke Hollandse muts in mij naar boven en hebben we er maar van af gezien.” Ze keek ondeugend naar mij en vervolgde: “’s Avonds laat hebben we het wél achter de camper gedaan… Nou ja, d’r was bijna geen mens op die camping en we zaten behoorlijk verscholen met de camper tussen ons en het pad in. Maar opwindend was het wel!” Ik keek haar aan. “Ik had niet gedacht dat uitgerekend jij dat zou vertellen, schat…” Ze lachte. “Aan mijn beste vriendin en haar vriend durf ik dat wel, hoor. En nu het hoofdgerecht, Kees. Over vijf kwartier staat die vleesgeworden biobak hier voor de deur, dan moeten wel klaar zijn met eten.”

De goulash-aardappelschotel viel in de smaak en er was ruim voldoende goulash over voor nog een warme maaltijd. “Snel in de diepvries ermee schatje. Anders komt Fred de schaal weer uitlikken. Lekker voor overmorgen. Als we afgepeigerd thuiskomen na de eerste werkdag van het nieuwe jaar en rond het middaguur zijn afgeknepen door ene van Laar, fitnessbeul der eerste klasse.” Henry fronsde. “Hoe is het nu met Fred, Kees? Ik begreep dat hij een tijd geleden nogal met zichzelf in de knoop zat…” Ik knikte. “Zonder al teveel in bijzonderheden te duiken: ja hij zat inderdaad met zichzelf in de knoop. Daarom hebben wij samen, tijdens een nogal emotionele avond hier hem ook het eerste zetje voor hulp gegeven en ben ik samen met hem naar het Vetereninstituut in Doorn gegaan. Dáár is hij uitgewrongen door een psychologe, zichzelf een aantal keren hard tegen gekomen en er beter uitgekomen. We hebben de afgelopen week twee dagen gelogeerd bij Fred en Wilma; die twee redden het nu wel. Fred is heel veel spanning en frustratie kwijt. Gelukkig.”
Angelique zuchtte opgelucht. “Inderdaad gelukkig voor onze grote beer. Ik zou hem niet graag de vernieling in zien gaan.” “Hij heeft een schat van een vriendin, An. Wilma kan hem prima temmen.” Ze knikte. “Dat heb ik gezien toen ze even bij DT langs ging. Leuke meid. Past goed bij Fred. En dan bedoel ik niet alleen fysiek.” Joline en ik knikten. “Zij is ondertussen ook een goeie vriendin van ons geworden. Maar jongens… wat willen jullie als dessert? We hebben een lekkere vanillepudding staan, maar koffie kan ook.” “Geef mij maar koffie, Kees. Ik zit vól. Pudding gaat er niet meer bij. Henry wreef over zijn maag. “Geldt voor mij ook. Koffie is prima.” “Mooi… Dan ruimen wij dit spul even op. Gaan jullie ondertussen maar even…” Ik stopte midden in een zin. “Wacht even. Hoe doen we dat met slapen? Willen jullie hier op de bank slapen? Die kun je ombouwen tot tweepersoons bed. Of duiken jullie de achterste logeerkamer in? Dan leggen we daar een extra matras op de grond.” Henry was beslist. “Wij gaan wel in de logeerkamer, Kees. Dan kunnen die twee lange lummels hier op de bank. We pakken onze spullen wel even en ruimen die kamer even in.” Joline hielp hen erbij en even later zaten we weer om het bordspel heen.

“We hebben nog een halfuurtje jongens, dus even tempo maken.” De kansen waren intussen een beetje gekeerd: na een kwartiertje spelen was ik vrijwel blut. En de beurt daarna was ik failliet. Eerst Groningen, en omdat ik dubbel had gegooid, kwam ik meteen daarna in Den Haag terecht. “Ach gut… Meneer is blut. Nou ja, dan kunnen ze me er nooit meer betichten dat ik een golddigger ben”, giebelde Joline. “Je kunt meteen koffie gaan zetten, Kees! Fred en Wilma staan binnen tien minuten voor de deur.” Ik zuchtte. “Wacht maar. Als jullie straks om twaalf uur op het balkon staan doe ik lekker de deuren achter jullie dicht. Dan mag je de rest van de nacht met vuurwerk op het balkon doorbrengen. Mijn wraak zal zoet zijn als ik jullie wanhopige gekerm zwakjes door het dubbele glas aanhoor en samen met Fred en Wilma nog een borrel achterover sla.” Joline keek me aan en zei maar één woord. “Blúf!”

Terwijl ik me met de koffie bemoeide hoorde ik haar zeggen: “Zullen we dit spelletje maar opruimen? Anders duurt het nog tot volgend jaar…” Angelique knikte. “Wel zo gezellig. zo meteen even lekker dollen met die grote lummel.” Tien minuten later ging de bel en keek ik op het beeldscherm naar het lachende gezicht van Wilma. “Hoi Kees. Mogen we binnenkomen?” Ik opende de benedendeur en een paar minuten later liepen ze naar binnen. “Hoi allemaal! We hoorden dat het hier gezellig was, dus zijn we maar deze kant uitgekomen…” We begroetten elkaar en Joline zei: “Zo jongens, ga lekker zitten. Koffie met een warme oliebol?” Wilma tilde een plastic tas op. “Lekker. Maar dan wel deze! Vijf minuten in de oven op 150 graden, dan zijn ze het lekkerst. Recept van mijn moeder.”
En ze vervolgde ondeugend: “In feite zijn die oliebollen de reden dat we nu hier zijn; anders had Fred ze allemaal opgevreten. Nu kunnen we het een beetje verdelen.”
Joline zuchtte. “Nou, daar gaat m’n streefgewicht. Opgeofferd aan de oliebollentraditie!” “Als je de trainers van DT een beetje aardig aankijkt, heb je dat streefgewicht misschien wel weer bereikt op het moment dat we gaan trouwen, liefje… Dan kun je die trouwjurk maat 44 op het laatste moment inruilen voor een exemplaar in maatje 38 met iets meer lengte.” Ze keek me vinnig aan. “Ik heb waarschijnlijk wat meer zelfbeheersing als het om eten gaat dan jij, Kees Jonkman! Ik in maat 44… Over mijn lijk!”
“Nou, dat lijkt me onwaarschijnlijk, geliefde direct leidinggevende” zei Fred droogjes. “Als je dood bent, val je vrij snel af. Maar of iemand je dan nog in een bruidsjurk wil hijsen… Ik vraag het me af.”
Joline draaide zich naar hem om. “Jij ook nog wat te zeiken, meneer van Laar?” “Nee, dat heeft hij thuis al gedaan, Joline.” Wilma lachte. “Zo’n bruidsjurk maat 44 zal je echt beeldig staan, Jo.” Henry deed ook een duit in het zakje, en Joline was daar duidelijk niet van gediend. Ze draaide zich naar hem om en snauwde: “Jij gaat dat echt nooit van z’n langzaldie leven aanschouwen, meneer Claassen! Mijn bruidsjurk is maat 38 met extra lengte! Begrepen? Laat ik de woorden ‘maat 44’ in combinatie met de naam Joline nóóit meer horen!”
Henry keek haar met een uitgestreken gezicht aan. “Ik wilde je alleen maar een complimentje geven hoor… Jou staat alles goed, zelfs een bruidsjurk in maat 44, mevrouw Joline Boogers-bijna Jonkman.” “Dekking zoeken Henry. Ze gaat zo meteen met volle bloempotten gooien.”

Joline zuchtte. “Waar blijven die oliebollen? Ik zit hier op een houtje te bijten, verdorie!” Wilma lachte en pakte de tas uit. Er kwamen twee grote papieren zakken uit; eentje met oliebollen, de ander met appelflappen. Ik zette de oven aan en vijf minuten later waren ze warm en zaten we te smullen. “Deze zijn nog lekkerder dan die van de oliebollenkraam hier in het dorp, Wilma.” Die wees op Fred. “Zijn verdienste. Hij is chef oliebol.” “
Joline bitste: “Ja, daar heeft hij wel het figuur voor.”
Fred greep haar in haar nek. “Jo, de rest van dit gezelschap zat je net af te zeiken. Ik niet. Ik ben, zoals gebruikelijk je meest loyale medewerker, die bijna de grond kust waar je over hebt gelopen. Wil je dus niet je frustratie, maatje 44, op mij projecteren? Dank je wel.” Ze giebelde. “Dit is de eerste keer dat je mij ‘Jo’ noemt, Fred. Klinkt best goed.” “Ik zal het niet in Gorinchem doen. Daar zal ik je netjes met twee woorden aanspreken. Jojo.”
We schoten in de lach en Joline keek zoekend naar hulp rond. Angelique viel haar bij. “Als je dat doet, grote lummel, ga je met mij het dak op. En dan ga je wat beleven! Mijn liefste vriendin een beetje voor gek zetten…” Ik stond op en deed de balkondeur open. “Nou An, leef je uit. Dit is een dak. Als jij Fred ‘iets wil laten beleven’: ga je gang, maar ik hoop dat je het niet erg vindt als wij het geheel gaan aanschouwen met deze deur dicht.”
“Kees! Sluit die deur, gek! Ik zit hier in een dun jurkje en jij gooit de boel open terwijl het buiten vriest… Ben je belazerd!” “Had je maar een trouwjurk maatje 44 aan moeten trekken, schatje…Die zijn best warm.”
Een oliebol suisde mijn kant uit en vloog door de open deur naar buiten. “Ja, dank je wel. Lief van je. Maar op die van mij prefereer ik poedersuiker. Dat miste ik een beetje, vandaar dat ik 'm niet ving.” Ik deed de balkondeur dicht. Er klonk een bits "Arrogante lul", als antwoord, gevolgd door: “En nou geen gelazer meer over trouwjurken graag. Ik ben er een beetje klaar mee, verdomme.” Vijf vingers wezen naar de grond. “Nú, mevrouw Boogers!” Fred z’n basgeluid dreunde door de kamer en Joline ging brommend liggen. “Staat wel charmant hoor schat, als jij jezelf opdrukt in zo’n jurkje… Ik stel voor dat het fitnessinstituut van Mariëtte dat als dresscode invoert. Wedden dat de klandizie met 200% toeneemt?” Ze stond op en keek me aan. “Maar dan wel voor iedereen, schat. Ook de heren. Wedden dat de klandizie met dezelfde 200% afneemt?” Ze lachte liefjes, liep naar me toe en ging op mijn schoot zitten.

“Doen we de rest van het jaar een beetje aardig tegen elkaar, lieve aanstaande bruidegom?” Ik kuste haar. “Als jij zo blijft zitten… Zeker weten.” “Kijk nou eens”, giechelde Angelique. “Is het geen plaatje? Meteen een foto van maken en opsturen naar National Geographic. Titel: ‘Blonde feeks smelt ijsberg’. Moet kapitalen opleveren…” Zo zaten we tot een uur of elf te kletsen. Soms bloedserieus, soms geinend en elkaar op de hak nemend. “Kees, schenk eens een borrel en een wijntje in. Want om nou tot twaalf uur te wachten met de alcohol…”
Ik keek rond. “Dames… wat mag het zijn? We hebben cola, sinaasappelsap, witte en rode wijn, laffe mixdrankjes, Pisang Ambon… De champagne gaat om twaalf uur pas open…” Ze wilden alle drie witte wijn. “Da’s lekker makkelijk. Heren? Naast de zojuist opgenoemde drank is er bier, Jägermeister, Beerenburg, Bacardi en een goeie Whiskey waar Fred al eens kennis mee heeft gemaakt.” Henry ging voor een Baco, Fred en ik kozen de Jägermeister. Toen ik het blad op tafel zette, stond Henry op. “Voordat we een toast gaan uitbrengen dames en heren… Excuseer mij voor een minuutje.”

Hij liep de kamer uit, de hal in. Toen hij terugkwam zei hij: “Voordat er getoast wordt, moet ik nog iets regelen. En hier en nu is een prima gelegenheid daarvoor.” Hij ging tegenover Angelique op één knie zitten en het werd plotseling doodstil in de kamer. “Lieve Angelique… Een paar maanden geleden, op onze eerste date, heb ik het wereldrecord zweten verbroken toen we in mijn auto afscheid namen. Gelukkig voor de atmosfeer hier is dat nu niet zo, maar ik ben best wel nerveus. Maar ik vraag het toch. Lieve Angelique… Wil jij met me trouwen? Mij de eer verschaffen dat ik jouw echtgenoot mag zijn?”
An zei even niets, maar haar ogen werden rood. Toen pakte ze Henry’s hand en trok hem naar zich toe. “Er is niets wat ik liever wil! JA! Ik wil straks mevrouw Claassen zijn!” Ze kuste hem hevig en beiden sloegen hun armen om elkaar heen, hun beide hoofden op elkaars schouders. Wij waren stil. Fred gaf me een seintje met zijn ogen. Ik pakte Joline's hand en Fred nam Wilma mee, achter ons aan, de slaapkamer in. Wilma sloot de deur zachtjes. "Wauw... Die zag ik even niet aankomen, jongens. Laat ze maar even alleen. Hebben ze nodig." Ik voelde een kneepje in mijn hand. Toen ik Joline aankeek, keek ik in twee lieve blauwe ogen. Na een paar minuten hoorden we een klopje op de deur. “Jullie kunnen weer binnenkomen, hoor..." Henry deed de deur open, met zijn arm om Angelique heen. "Dank je wel dat jullie ons even alleen lieten." An glimlachte lief. "Je zult het waarschijnlijk niet geloven, maar het initiatief daarvoor kwam van Fred." "Hé, ook ik heb m'n gevoelige momentjes, hoor... Eén keer per drie jaar of zo." Hij gniffelde. Henry zei: "Ik ben nog niet klaar jongens..." Hij wendde zich tot Angelique. "En dit hoort erbij, schat…” Hij gaf haar een klein pakje. Er zat een mooie armband in. “Mag ik hem bij je omdoen?” Voorzichtig schoof hij het kleinood aan Angelique’s pols. Die bewonderde het een tijdje, omarmde Henry en we hoorden zachtes: “Dank je wel, lieve schat. Hij is mooi, maar het mooiste cadeau ben jij.” Toen maakte ze zich los en pakte haar glas.

“Dit lijkt me een prima moment voor een toast!” Joline nam het over. “Gelijk heb je, An. Ik breng een toast uit op het toekomstige echtpaar Claassen! Een Kenau en een hele aardige ingenieur!” “Die duidelijk voor elkaar gemaakt zijn”, voegde Fred er aan toe. We namen een slok, en toen werden Henry en Angelique gefeliciteerd.
“Verdomme… Zo zitten hier zomaar drie aanstaande bruidsparen… Veel gekker moet ’t niet worden, lui…” Ook Fred mocht zijn portie opdrukken gaan doen. Hij deed het letterlijk ‘met twee vingers in de neus’: hij drukte zich met één hand op, wijs- en middelvinger van de andere hand zaten in zijn neus. “Dwaas!” zei Wilma hoofdschuddend. “Stel dat je uitglijdt en met die elleboog op de grond knalt? Dan zitten er twee vingers tot meer dan halverwege in je prefrontale cortex, verantwoordelijk voor je cognitieve, emotionele en motiverende processen.”Ze keek zelfvoldaan. “Zo. Weer even wat feitenkennis kunnen spuien. Altijd goed.”
Angelique giechelde. “Emotionele processen? Bij hem? Bijna nooit iets van gemerkt. Net was de eerste keer. Cognitief trouwens ook niet. En er zijn meisjes die het met me eens zijn. Volgens Feike was Fred een kruising tussen een orang oetan en een hele enge nerd, of zoiets. Slim dametje trouwens, ze had dat binnen een dag door.”
“Het motiverende proces draait nu op volle toeren kleintje! Ik ben uiterst gemotiveerd om je van negen hoog naar beneden te schoppen!” Fred stond dreigend op, maar Joline sprong tussen hen in. “Niks ervan Fredje. Dan zou je ons een bruiloft door de neus boren, en dat wil ik niet. Zitten en je emoties uitschakelen. Nú.” Grommend ging hij weer zitten en ik gaf hem z’n glaasje.
“Hier. Drank. Maakt meer kapot dan je lief is, dus… zuipen, kreng.” Over mijn glas heen onderschepte ik een knipoogje van Fred richting Angelique en ik moest lachen. Ondertussen begon het buiten behoorlijk wat rumoeriger te worden met vuurwerk. Veel knallen en af en toe een vuurpijl. “Straks zitten we hier op de eretribune, dames en heren. Het is gelukkig redelijk helder; we kunnen een behoorlijk eind kijken. Maar aan de andere kant, vanuit de keuken of de studeerkamer is het pas écht feest. Dan kijk je over Veldhoven heen richting Eindhoven en zie je per seconde voor 200 euro de lucht in gaan. Overigens: als je naar buiten gaat: doe gerust zo’n vuurwerkbril op. Vorig jaar vonden Claar, Mel en ik hier op het balkon de resten van zo’n 15 vuurpijlen.” Henry fronsde. “Tja… vuurwerk is leuk en zo, maar ik heb geen zin om zo’n pijl terug te koppen…”

Joline giebelde en ik keek haar aan. “Jij zit op iets te broeden, schat.” Ze knikte. “Klopt. Jij had toch ook vuurwerk gekocht? Wordt het niet eens tijd dat je dat gaat overhandigen?” Ik schudde mijn hoofd. “Jij ben écht slecht. Ik wilde dat vanavond niet doen omdat we de ontvangers wellicht in een bedenkelijk daglicht zouden stellen bij hun collega’s…” De andere vier keken nieuwsgierig. “Húp, Kees. Nu doen, straks is het wellicht te laat.” Joline wees naar de keuken. “Oké, oké, ik ga al…”
Ik liep naar het kastje onder het aanrecht waar ik het pakje sterretjes had neergelegd. Met het pakje in de hand kwam ik terug. “Lieve Angelique, beste Henry. Op tweede kerstdag, op de parkeerplaats bij DT, sprak Henry bij het afscheid een paar gedenkwaardige woorden…” Henry kreeg een rood hoofd. “De aanleiding was dat ik hem waarschuwde om voorzichtig te zijn met vuurwerk. Vervolgens kwam de volgende opmerking: ‘Als je met Angelique in bed ligt, komt het vuurwerk vanzelf wel…’ Daarna sloeg hij het portier van mijn auto dicht en maakte hij zich snel uit de voeten. Nu waren wij wat bezorgd dat Angelique’s vuurwerk op enig moment verstek zou laten gaan, dus hebben we noodpakket samengesteld. Alsjeblieft.”
Ik gaf hen het pakje met tien sterretjes. Angelique werd nu ook rood en keek Henry aan. “Vuile rotzak! Zit jij onze liefdesbelevenissen aan je collega’s door te briefen? Hoe haal je het in je hoofd? Zonet met je verhaal over dat kleedhokje, en nu dit… Daar gaat mijn reputatie. Bedankt hoor!” Ze pakte een tijdschrift uit de krantenbak naast haar en sloeg Henry een aantal keren op zijn hoofd. “Au, schat… Sorry, maar als je als kerels op tweede kerstdag op een booreiland zit opgesloten, floept er wel eens wat uit. En wees AU! blij dat ik je een compliment gaf over je bedprestaties, verdorie!”
Angelique bekeek het tijdschrift. Het was een nummer van ‘De Ingenieur’, een vaktijdschrift waar ik op geabbonneerd op was. “In ieder geval een stevig tijdschrift. Kan ik zeggen dat ik de ene ingenieur met de andere ingenieur op z’n kop heb gemept…” Ze omarmde Henry en zoende hem “Je bent een rare snuiter, Henry Claassen. Maar ik hou wel van je.” Ze zaten even te zoenen, toen lieten ze elkaar los en Angelique keek mij aan. “Ik denk dat die sterretjes vanavond niet nodig zijn, Kees.” Joline giechelde weer. “Ohlala… Dat belooft wat, meneer Claassen. Het is maar goed dat in de achterste logeerkamer verblijven. Ik zal het even niet over ‘slapen’ hebben. Je kunt in de achterste logeerkamer een houseparty geven zonder dat het in de rest van het appartement te horen is.”
Fred grinnikte en het leek weer of er een tank langskwam. “Als jullie dan maar geen nummertje onder de douche gaan maken. Dat is óns privilege.” Henry grinnikte. “Daar hebben we vanmiddag iets over gehoord, Fred.” Hij gromde. “Hé dit appartement begint verdacht veel op de redactie van het tijdschrift ‘Privé’ te lijken. Je kan niks vertellen, of het gaat viral.” Ik grinnikte en keek op m’n horloge. “Kom jongelui, we gaan jassen aantrekken en naar buiten. Geld bekijken wat anderen de lucht in knallen.” Ik keek naar Fred. “En ditmaal zonder dat we meteen plat moeten.” Hij grinnikte. “Ik heb geen last van dát soort stress, Kees. Gelukkig.” Joline hield me tegen. "Pak je bugel, Kees. Als het twaalf uur heeft geslagen, speel jij vanaf het balkon iets feestelijk. Onze bijdrage." Ik keek haar verwonderd aan. "Nú, meneer Jonkman. En je mag zelf weten wat je speelt." Ik pakte de koffer met de bugel en liep achter hen aan naar buiten. Hoofdschuddend en nadenkend. Wát zou ik spelen? Ik besloot om Second Walz van Dmitri Sjostakovich te spelen. De melodie die het handelskenmerk van André Rieu was geworden.
Na een paar minuten hoorden we beneden mensen aftellen. “Vijf – vier – drie- twee – één… Gelukkig Nieuwjaar!” En meteen barstte het vuurwerk los! Harde, scherpe dreunen van vuurwerk, harde, doffe dreunen van Carbid, mooie vuurpijlen… Ik pakte de bugel uit en vier mensen keken me verwonderd aan. "Sorry... Opdracht van mevrouw hier." Ik zette het instrument aan mijn lippen en de eerste maten klonken. Zachtjes, rustig, maar allengs steviger. En na het thema twee keer te hebben gespeeld, vond ik het welletjes en pakte de bugel weer in de koffer.

Ik trok Joline tegen me aan. “Gelukkig Nieuwjaar, lieve aanstaande echtgenote.” Ik zoende haar. Ze trok mijn hoofd naar zich toe. “Ik heb er zin in, Kees. We gaan er een prachtig jaar van maken.” Ik knikte. Henry sloeg even later zijn armen om me heen. “Da’s de eerste keer dat ik een vent omarm, Kees…” “Wen er maar niet aan. Ik ken veel leukere mensen om te omarmen. Gelukkig Nieuwjaar makker.” Fred en ik omarmden elkaar ook. “Een heel goed Nieuwjaar, Kees.” “Eensgelijks, maat. En volgens mij gaat dat lukken met een simultane bruiloft met twee prachtige vrouwen.” We grinnikten.
Wilma omhelsde me: “Gelukkig nieuwjaar, Kees. Laten we ons best ervoor doen.” “Dat gaat jou lukken, mooie vrouw. Zeker met die maat van me.” Angelique kwam daarna op me af. “Mag ik je zoenen, Kees?” “Hé dame, je bent net ten huwelijk gevraagd. Dat houdt in dat je vanaf dat moment minimaal 3 meter afstand houdt van alles wat testosteron bevat.” “Klets niet en kom hier, vent!”
Ik trok haar naar me toe en tilde haar op. “Maken jullie er ook een goed jaar van?” Ze knikte. “Zeker weten Kees. En dank je wel voor alles wat je voor mij en Henry hebt gedaan. Je bent een échte vriend.” Ze knuffelde me. “En jij, dame, bent een echte vriendin van ons geworden. En die piraat van je ook, alleen de mannelijke versie. Zoals de moeder van Joline zou zeggen: ‘Wees zuinig op ‘m, want dit is een écht mens.’ En dat houdt in: iemand die geen toneelstukje speelt. What you see is what you get.” Ik zette haar neer. “En nu: champagne, mensen!” Joline en ik liepen naar binnen. Even later knalde de kurk de ruimte in en vulde Joline de glazen. We tikten ze tegen elkaar. “Gelukkig Nieuwjaar!”


En hiermee wil ik 'Mini' afsluiten. 175 delen over een stel mensen wat zielsveel van elkaar houdt. Natuurlijk met zaken er in verweven die wel héél snel op elkaar volgen: Kees en Joline zijn de ene crisis nauwelijks te boven of het volgend gevaar dient zich al aan. Leuk voor "Goede tijden, slechte tijden", maar in het gewone leven wat onrealistisch.

Autobiografisch? Nee.
Zitten er elementen in uit mijn eigen leven? Ja.
Een aantal plaatsen en omstandigheden ken ik uit ervaring. In missiegebieden, in de offshore.

Voor degenen die het de laatste tijd wat saai begonnen te vinden: sorry, dat vond ik soms ook, maar ik moest nog een paar eindjes aan elkaar knopen. Oud-en-Nieuw leek me daar een goeie gelegenheid voor.
En om het verhaal op een goeie manier te rekken tot de bruiloft... Nee.

Dank voor alle opmerkingen; er zaten soms suggesties in waar ik wat mee kon!
De negatieve opmerkingen... Het waren er gelukkig niet zo veel.
Als ze terecht waren, probeerde ik er rekening mee te houden.
Maar loze kreten... Daar kan ik dus niets mee.
Kritiek kan ik prima hebben, maar onderbouw het dan ook op een goeie manier. Zo niet...

Ik hoop dat ik mensen een paar uurtjes afleiding heb gegeven in alle Covid_19-ellende.
Ik vond het leuk om eens over iets anders te schrijven; meestal schrijf ik over technische onderwerpen en daar komt bijzonder weinig romantiek in voor.

Als ik voldoende inspiratie heb, ga ik wellicht verder met 'Gastvrouwen in huis'. Of iets compleet anders.
Goeie jaarwisseling en een hopelijk beter 2021 dan 2020 was.

Keith