Mini - 176

Vooraf...

Ik heb “Mini” een tijdje met rust gelaten. Gebrek aan inspiratie, denk ik. Vreemd gegaan met ‘Gastvrouwen in huis’. Maar de inspiratie is weer terug. Het vervolg zal minder lang duren, maar op verzoek een aantal ‘open eindjes’ afsluiten.

Ondertussen zijn we een paar maanden verder. Het is begin April. Kees, Joline, Fred en Wilma hebben de uitnodigingen voor hun bruiloft verstuurd. De voorbereidingen van het feest zijn in de diverse families in volle gang, maar daar merken beide bruidsparen weinig van. Er wordt, met name door Claar, Mel, Ton en Rob veel buiten hen om geregeld. En ook sommige collega’s hebben verdachte binnenpretjes. En Joline gaat ondertussen elke maandag richting Utrecht voor haar Masterstudie.

En bij DT zijn een paar wijzigingen doorgevoerd: in overleg met Miranda, Kees en Theo is André nu permanent plaatsvervanger in het team van Miranda geworden en heeft Rob de plaats van André bij het Piratenteam overgenomen. Hij werkt, samen met Henry en af en toe Kees bijna continue aan de patrouilleboten van Damen en andere puur nautische projecten.

Op de receptie van DT zitten Angelique en Marion nog steeds samen. Marion functioneert tot ieder tevredenheid als receptioniste en doet in de tussentijd ook werk voor het backoffice en de ontwerpteams. Ze woont ondertussen samen met André in een verbouwd boerderijtje in Arkel, op steenworp afstand van Theo en Gertie.

Angelique zit in de laatste fase van haar Rechtenstudie en hoopt eind Juni af te studeren. Zij en Henry wonen nog steeds in bij Gien, de moeder van Angelique, maar ondertussen zijn er vergevorderde plannen om het huisje te verbouwen en uit te breiden. De Piraten hebben toegezegd om, als het zover is, mee te helpen.

De nieuwe KAM-medewerkster Ingrid heeft haar plaats in het Backoffice ingenomen en is een waardevolle aanwinst gebleken. Niet alleen qua werk, maar ook qua werkvreugde binnen Backoffice. Ze blijkt een voortvarend type te zijn en heeft in een sneltreinvaart een aantal veiligheids- en kwaliteitsprocedures ingevoerd. DT is dankzij haar een behoorlijk eind op weg richting een ISO-9001-certificaat én VCA. Alle medewerkers die nog geen VCA-cursus hadden, zijn op cursus geweest, ook het gehele Backoffice. En qua persoonlijkheid past Ingrid prima binnen het bedrijf: hard werken, ‘out of the box denken’ en op z’n tijd een lolletje.

Er wordt nog steeds drie keer in de week gesport in Gorinchem: maandag en vrijdag ‘dom lopen’ en op de woensdag een les fitness onder leiding van Mariëtte. Het aantal sporters is ook toegenomen; niet alleen de Piraten en Backoffice, maar ook de complete teams van Miranda en van Klaas staan nu om 12:00 in de hal om te gaan sporten of te lopen.

En ook de danslessen gaan nog steeds door, nu ook aangevuld met Fred en Wilma. Voor Wilma enigszins 'grensverleggend', maar tot ieders verbazing blijkt Fred redelijk goed te kunnen dansen.
En op de donderdagavond meldt Kees zich in de kerk bij Wachtmeester Greet voor bugelles. Kortom: het is er niet rustiger op geworden.

Via het Openbaar Ministerie krijgen Kees en Joline te horen dat de rechtsbank in Den Bosch uitspraak doet in de zaak tegen de complete familie de Rooij. We pakken het verhaal weer op tijdens een maandagochtend, begin April in het appartement in Veldhoven.
---

“Hé schat… Voordat die wekker lawaai gaat maken: wakker worden!” Ik bromde: “Dan zet je dat ding toch gewoon uit? Jij kan vandaag lekker naar Utrecht... Dan kan ik toch ook wel eens een keertje uitslapen, leuke dingen met hou doen en schandalig te laat komen...”
Het dekbed vloog van me af. “Niks ervan. Eruit jij, douchen. Luiwammes.” Mopperend zette ik mijn benen buiten het bed. “Je had verdorie sergeant moeten worden. Op een of ander opleidingscentrum van de Landmacht…” Warme armen gleden om me heen. “Ik mis de daarbij behorende beharing, schatje… Op m’n bovenlip en op m’n benen.” Twee felblauwe ogen keken me spottend aan en daarna gleden er twee lippen even over de mijne. “Goeiemorgen Kees. Er uit jij.” Ik stond op en liep naar de badkamer. Onder de koude douche staand kwam Joline er heel even bij. “Ook ik moet even wakker worden, Kees… Brrr!”

We droogden ons af en kleedden ons aan. Tijdens het ontbijt bespraken we de komende week even. Vandaag een kantoordag, dinsdag naar zee, naar Neddrill 24, samen met Rob en Henry. Hessel, de platformmanager op Neddrill 24, wilde dat DT de huidige Chinese generator bekeek en advies zou geven over vervanging. We zouden er ditmaal met een tender heen gebracht worden, niet per heli.
Woensdag vrij; Joline en ik gingen dan naar de rechtbank in Den Bosch voor de gerechtelijke uitspraak tegen pa, stiefma en Floris de Rooij.
Donderdag zouden Henry, Rob en ik naar Damen gaan voor een technische bespreking over hun patrouilleschepen. Andere marines hadden belangstelling voor de scheepjes, en Damen wilde ons advies. Dit keer geen gesteggel over bewapening, maar over de motoren. Een potentiële klant wilde persé dat er Finse Sisu diesels ingebouwd werden; in het standaard ontwerp van Damen kon de klant kiezen uit óf Caterpillar óf MTU diesels. Zucht… Enfin: vrijdag weer een gewoon kantoordagje.

Toen ik dat tegen Joline zei lachte ze liefjes. “Hé, jij wilde toch zo nodig een afwisselende baan hebben? Je had ook gewoon in Eindhoven les kunnen blijven geven hoor.” Ik keek haar aan “Jaja… en dan had jij rond deze tijd in de armen van Henry gelegen. Écht niet!” Joline keek me nadenkend aan. “In de armen van Henry nog wel… Nou ja, zoals ze in Groningen zeggen: ’t kan minder’.” Ze knipoogde vervolgens ondeugend.
Na het ontbijt namen we afscheid; Joline moest pas om 08:30 in Utrecht zijn, kon dus iets later weg.
In Gorinchem gebeurde er ’s maandags weinig bijzonders: tekenen, overleggen en plannen, tussen de middag een stukje rennen en de wekelijkse bespreking bij Theo. Voordat ik het door had was het half vijf en zat ik weer in de Volvo op weg naar huis. Eten koken; Joline kwam meestal rond zes uur thuis en stelde het op prijs als er gekookt was.
Zo ook deze dag; om vijf over zes hoorde ik de voordeur open gaan. “Hoi Kees, ik ben er weer!” “Ik ruik het schat, welkom thuis!” Ze liep de keuken in en gaf me een zoen. “Ik ruik het?? Wat zijn dat voor rare opmerkingen uit de mond van mijn verloofde?” Ik keek onschuldig. “Raar? Nee hoor. Je hebt een nogal doordringend parfum, schat…” Ik keek in de bekende blauwe lasers. “ En nu eten meneer. Wat heeft mijn chef de cuisine in elkaar geknutseld?” “Wat dacht de Freule van aardappels met wok-groenten? Met een bakje griesmeelpudding als dessert?” Joline humde. “ Klinkt goed. Als het ook maar zo smaakt…” Ik keek beledigd. “Hé, dat is niet zo aardig! Dat zeg je toch ook niet in een restaurant tegen de kok?”
Al kibbelend zaten we te eten. Daarna een kop koffie en toen belde ik Linda op met het verzoek of zij de loopgroep voor haar rekening wilde nemen, omdat ik niet wist hoe laat ik terug zou zijn van zee. “Sorry Kees… Morgen ben ik er niet. Familiebezoek, het spijt me!”
Toen ik de verbinding verbrak, keek Joline me aan. “Dan neem ik toch even de honneurs waar, Kees?” Ze kneep met haar ogen. “Zal ik ze even wat sprintjes laten trekken… Leuker dan zo’n duurloop.” Ik keek haar aan. “Wil je dat doen? Dat is lief!” “Eigenbelang. Dan kan ik eens langs de kant staan en ze aanmoedigen of uitfoeteren…” Ze knuffelde me even. “Gaat lukken, Kees. Waarschijnlijk rent het mannelijk deel van het gezelschap nu een stuk sneller… Om maar indruk te maken op de trainster!”

Ze knipoogde, stond op en liep naar de deur. “En nu ga ik studeren. Ik wil geen afleiding, Kees. Minimaal twee uur werken. Zorg rond half negen maar voor nog een kop koffie, dan stop ik er mee.” Ook ik ging aan het werk: op de laptop in de kamer werkte ik wat consequenties uit voor diverse generatoren op de Neddrill 24. Zodoende had ik wat azen in mijn mouw als Neddrill een andere generator zou willen. Rob had gezegd dat ‘dat Chinese barrel’ misschien wel op de 24 zou kunnen blijven; er hoefde niet meer geboord te worden, dus de generator hoefde niet meer zoveel vermogen te leveren.
Daarna legde ik m’n kleren voor dinsdag klaar: een dikke, wat oudere broek, een ouwe trui, veiligheidsschoenen en een nogal verschoten, maar winddicht windjack. Het was nog best fris voor April en op de Neddril 24, midden op zee, zou het nog kouder zijn. Om half negen zorgde ik voor een kop koffie, die Joline en samen opdronken. “Wat ga je morgen exact doen, Kees?” “Ik pik Rob en Henry bij de carpoolplaats bij Gorinchem op en dan rijden we samen naar Scheveningen. Samen met hen die Chinese generator bekijken, schat. En hen adviseren over een andere. Of niet, als Rob het verantwoord acht om het kreng te laten staan.”
Ik legde Joline het vraagstuk uit. Ze keek twijfelend. “Als jullie dat ding daar laten staan… Komt DT dan niet de problemen als hij het op enig moment weer vertikt?” Ik schudde m’n hoofd. “Nee. Ik neem wel op in het adviesrapport dat het ding niet over de huppel gejaagd mag worden. Is ook niet nodig, want nu er niet meer geboord hoeft te worden, kan hij op 50% van zijn nominale capaciteit draaien. Behalve als Rob z’n koffie zet, dan hebben ze 100% output nodig.” Een slanke hand verscheen op mijn broek. “Niet zo lelijk over mijn lieve oudste broer, Kees. Is niet zo aardig.” Een kneepje volgde. “Hmmm… kunt u iets hoger knijpen, mevrouw? Dat voelt veelbelovend…”
Joline keek me aan. “Niks ervan. Jij moet morgen fris en fruitig zijn en vroeg opstaan. We gaan nog even wat lezen en om half tien uiterlijk liggen we in bed, begrepen?” Ik schudde mijn hoofd. “In bed om half tien, oké. Ik ga mijn verklaring als slachtoffer nog even doornemen en oefenen. Ik wil geen flater slaan als ik in de rechtbank sta.” Joline knikte. “Dan ruim ik de studeerkamer nog even op.” Ze verdween.
Ik pakte de twee A4tjes die ik had geschreven. Ik had ze al opgestuurd naar de rechtbank en had aangegeven dat ze in de processtukken verwerkt mochten worden. Ik las het verhaal eerst stil en begon het toen, staand, voor te dragen, terwijl ik de tijd opnam. Het duurde vier minuten. Vier minuten waarin ik onze emoties beschreef. Irritatie toen ik hoorde dat mijn zussen werden lastig gevallen. Nijdig toen we opgewacht en aangevallen werden in Wageningen. En steeds kwader tijdens de diverse stadia van bedreiging: door advocaat Zomers met haar brieven over schikking en beslaglegging, door zoonlief met z’n amateuristische briefje… Telkens gingen de verdachten een stapje verder. En op een gegeven moment was ik het spuugzat om steeds maar in de verdediging te gaan en nam ik het initiatief om stiefma en zoon te besluipen in de studio van stiefma. En ik had geduld; desnoods had ik er vier dagen gepost… Ik had puur mazzel dat ze de eerste avond al lagen te rollebollen…

Zwetend keek ik op. Toen ik het opschreef, een paar weken geleden, was ik hevig geëmotioneerd. Ondertussen had ik de tekst een paar keer gelezen en elke keer voelde ik wéér de woede. En nu opnieuw. Enfin, ik kon de tekst ondertussen bijna dromen. Uiteindelijk stopte ik de toespraak in m’n colbert en terwijl ik daarmee bezig was kwam Joline binnen. “Kóm. We gaan lekker slapen, Kees. Morgen moet je vroeg op.” Even later lagen we in bed. “Hoe laat moet je waar zijn, Kees?”
Ik gromde. “Om zeven uur in de haven van Scheveningen… Hoe halen ze het in hun hoofd, verdorie.” Een hand en een vinger verscheen en ik grinnikte. “Oké, als jij dat wilt…” Ik rolde me op Joline en drukte me op. En liet me heel langzaam zakken. Op het laagste punt een lange zoen. En weer omhoog… en omlaag… en een zoen… “Opbokken jij. Anders lig je je hier over een uur nog op te drukken.” Joline duwde me naar m’n eigen helft van het bed. Een vluchtig zoentje volgde. “Slapen, meneer Jonkman.” “Zeker, mevrouw bijna Jonkman-Boogers.” Een lachje volgde en tien minuten later sliepen we.

De dinsdag verliep snel. In Gorinchem Henry en Rob oppikken, naar Scheveningen rijden, naar de Neddrill 24 varen en eenmaal op het platform gingen Henri en Rob met de diesel aan de slag en concentreerde ik me op de generator.
We vonden een aantal zaken die ‘voor verbetering vatbaar’ bleken: onder andere een niet-gezekerde moer van de aandrijfas van de diesel naar de generator. Rob vloekte toen hij het zag. “Degene die deze as heeft nagekeken, zou ik wel eens over de verschansing willen kieperen…” Het koste hem vijf push-ups.
Hessel gromde, toen ik met de bevindingen bij hem kwam: “Verdomme Kees… Twee maanden geleden hebben we een monteur van een onderhoudsfirma aan boord gehad voor een ‘grote beurt’. Was er dag mee bezig en liet een hele vette rekening achter. En nu beweren jullie dat het ding in feite wéér toe is aan een grote beurt?” Ik knikte. “Ja. Die zogenaamde monteur heeft niet eens de brandstoffilters vervangen. Zijn volgens Rob nog steeds de oude, die hij op tweede Kerstdag had schoongemaakt. Heeft hij onder toezicht gewerkt?” Hessel schudde zijn hoofd. “Nee. Mijn fout. We hadden het toen retedruk.” Ik keek hem aan. “Dan stel ik voor dat Neddrill die firma liefjes laat weten van hun ‘service’ geen gebruik meer wenst te maken. En dat DT die taak overneemt.”
“Heb ik meer vertrouwen in dan in die zogenaamde onderhoudsfirma. Ik ga het voorstellen, Kees.” Kortom: om drie uur ’s middags stonden we weer op de wal en om vier uur zette ik Rob en Henry in Gorinchem op de carpoolplaats af. Ik reed nog even naar DT en liep naar binnen en meteen Theo tegen het lijf.

“Hé Kees… Terug van zee?” Ik knikte. “Even mijn adviesrapport schrijven. Kan nu nog, lekker vers van de pers.” “Had Neddrill nog wat bijzonders?” Ik schudde mijn hoofd. “Ze zijn best tevreden. En Rob en Henry hebben geadviseerd die dieselgenerator daar aan boord te laten en ons het onderhoudscontract te geven. Was Hessel het mee eens. We hebben weer punten gescoord…” Ik vertelde hem wat we hadden gevonden.
Theo grijnsde. “Lekker bezig, Kees. Nog even en we hebben we er wéér een vaste klant bij. Neddrill.” Ik keek somber. “Ja. En wie mogen weer de kastanjes uit het vuur halen, Theo?” Hij gaf me een klap op mijn rug. “Dan is Rob ook blij. Maakt hij toch nog zijn zeedagen.” “Nou ja...dat scheelt DT in ieder geval heel veel koffie.”

Ik zat even later te typen, en om half vijf sloot ik af, haalde Joline op en we reden naar huis. Ik reed achter haar Mini aan. Eenmaal thuis, met een paar boterhammen op de bank, vroeg ze: “Hoe was het op zee, Kees?” “Lekker. Aan boord van de Neddrill 24 zie je niet zoveel van, maar zo’n vaartochtje heen en terug is altijd wel leuk. Die tenders stuiteren best wel aardig over de golven. Goed voor je zeebenen. Ga eens mee, zou ik zeggen. Dan weet je ook wat je aanstaande echtgenoot doet. En je broer natuurlijk.”
Ze keek twijfelend. “Ik weet niet of Theo dat leuk gaat vinden. Hoofd Backoffice die een dagje van haar post is.” “Tja… dan gaat het hele Backoffice freewheelen natuurlijk. Als de kat van huis is…” Een giftige blik was mijn beloning. “Hou jij je Piraten maar in toom, meneertje. Heb je het druk zat mee.”
We kleedden we ons om voor de loopgroep en om zeven uur stonden we in het bos. “Beste mensen, Kees wist niet zeker of hij op tijd thuis zou zijn, dus heeft hij de leiding voor vandaag in mijn handen gelegd…” Ze lachte liefjes en links en rechts hoorde ik mensen zuchten. Enfin, een uurtje later stonden we, bezweet en wel, op hetzelfde plekje. Joline had ons zwaar afgeknepen met sprint-oefeningen en de meesten stonden met de handen op de knieën uit te hijgen, ik ook. “Zo. Iedereen bij? Mooi. Mensen: dit is wat ik leuk vind. Korte, felle sprints, heel even uitpuffen en dan de volgende. Telkens je lichaam een opdoffer geven. Op de Hogeschool Utrecht heel veel op geoefend. Veel leuker dan dat slome lange-afstandsgedoe van Kees en Linda.”
“Dat durf je niet te zeggen waar Linda bij is, Joline!” Dat commentaar kwam van de Philips-manager. Wiens conditie de afgelopen vier maanden met sprongen vooruit was gegaan. Joline lachte. “Je mag me volgende week citeren, Gerben. Eens kijken wat ze zegt. Oké lui, dank voor jullie zweet. Lekker naar huis gaan en gun je spieren wat rust. Tot volgende week, dan heeft Kees de touwtjes weer stevig in handen.” Ginnegappend gingen we uit elkaar.

Onderweg naar huis keek Joline me aan. “Voor jou is de training nog niet afgelopen, meneer Jonkman. Er wachten nog achttien trappen op je!” “Verdorie Jolien… Ik vond het wel genoeg voor vandaag, hoor. Walgelijk vroeg op, een dag op zee, een uur rennen en nu weer een trap? Ik dacht ’t niet.” Haar ogen flikkenden. “Jij gaat lopend naar boven, meneertje. En rap. Denk er aan: Niet goed is opnieuw!” Grommend deed ik de portiekdeur van het appartementencomplex open en Joline wees streng op de trap. “En voor me blijven, meneer Jonkman. Als ik je inhaal, ga je opnieuw!”
Ik zuchtte demonstratief. “Oké… ” Toen stormde ik de trappen op. Verstand op nul, maximaal alles er uit persen… Ik hoorde Joline achter me, maar keek niet om. Eenmaal boven klapte ik bijna dubbel; wéér met m’n handen op m’n knieën stond ik uit te hijgen. Joline was twee trappen achter geraakt; ook die kwam zwaar hijgend boven.
“Wat heb… jij gevreten…. Kees?” Twee boterhammen…. met hagelslag….. schat.” Ze keek boos. “Ik dacht… jou wel even… te kunnen kloppen…. op de trap… Verdomme.”
Ik wees op de grond. “Vijf keer mevrouw. Nú!” Zij maakte hetzelfde gebaar. “Jij ook meneer. Beneden hoorde ik een hartgrondig ‘verdorie’, dus…” Hijgend deden we samen vijf pushups, toen liepen we naar binnen.
“Bád!” riep Joline en liep rechtstreeks de badkamer in. “Metoo!” riep ik. Maar eerst even naar de keuken, twee glazen sap halen. Even later lagen we naast elkaar in het bad en na wat boenwerk om het zweet er af te krijgen lagen we in het warme water in elkaars armen.

“Hoe laat moeten we in Den Bosch zijn, Kees?” “Half tien. We kunnen dus een beetje uitslapen, schat.” “Mooi. Dan gaan we er nú uit, eten, jij gaat je toespraak nog een keertje doornemen en ik ga nog een uurtje studeren. En daarna gaan we gebruik maken van het feit dat we morgen kunnen uitslapen.” “Jolientje, dat zijn ondeugende voorstellen…” Ze knikte en zei met haar ‘meisjes-stemmetje’: “Dat ben ik ook, meneer. Uw ondeugende Jolientje. Toonbeeld van maagdelijke onschuld naar de buitenwereld toe, maar hier in huis…” Haar tong gleed over mijn lippen.
“Kom, er uit. Afdrogen, aankleden, eten en studeren. Om half tien in bed liggen en leuke dingen doen. Ik zal jou eens even motiveren.” Terwijl we ons afdroogden zei ik: “Motiveren… Om de familie de Rooij verbaal neer te sabelen… En dat doet Jolientje door haar verloofde vreselijk op te winden?” Ze knikte. “Ja. Dan weet je ten minste wat je gemist zou hebben als die fijne familie in hun plannetjes geslaagd was.” “Hmmm…. Dát is inderdaad motiverend. Er blijft dan niks meer van die club over.”
Ze giechelde. “En dat is exact mijn bedoeling, Kees. Ik ben normaal niet haatdragend, maar als het aan mij ligt mogen ze jáááren in de bak verdwijnen. In aparte cellen. En nu: aankleden en eten.” Ze trok een schoon trainingspak aan en dat deed ik ook maar. Lekker makkelijk. Na het eten, met een kop koffie voor ons, keek Joline me aan. “Moet je nog oefenen voor die speech, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “In feite niet. Ik ken het verhaal ondertussen bijna uit m’n hoofd. En dat is goed, dan kan ik ten minste mijn pantserdoorborende blikken op die fijne club kan richten. Dat komt harder aan dan iemand die z’n toespraakje van papier leest.” Joline knikte langzaam. “Dat denk ik ook. Die blik van jou, als je kwaad bent…”
Ik grinnikte. “Van Tony geleerd. Jouw lieve moeder kan het ook prima.” Joline snoof. “Inderdaad. Heeft heel vaak op haar zoons kunnen oefenen.” Ik trok haar naar me toe. “En op haar dochtertje? Heeft ze ook op jou kunnen oefenen?” Ze trok een hooghartig gezicht. “Natuurlijk niet. Ik was en ben nog steeds het toonbeeld van de ideale dochter. Geen enkele reden voor mijn moeder om mij kwaad aan te kijken.” Ik gniffelde even. “Behalve toen je met een slecht vriendje thuiskwam natuurlijk…”
Twee, nu kwade, ogen keken me aan. “Etter…” Ik knipoogde en ze kroop tegen me aan. “Maar… als jij niet meer hoeft te oefenen meneer, dan ga ik het studeren óók skippen. En duiken we samen het bed in. Slaapmiddeltje. Hebben we allebei nodig.” Joline stond op en trok mij ook overeind. “Kom, schatje. Kom met je verloofde naar de slaapkamer, dan nemen we alvast een voorschotje op het ‘getrouwd zijn’. Volgens meneer pastoor mag dat niet, maar dat zal me een biet zijn.”

Ik kleedde me uit en keek naar Joline toen zij zich uitkleedde. Haar trainingsjasje ging uit en een dun BHtje werd zichtbaar. Haar broek gleed naar beneden: een bijpassend slipje zat strak om haar heupen. Joline keek me aan, glimlachte en stak haar hand naar me uit. “Kom in bed, Kees. Ik wil je.” “En ik jou, mooie vrouw.” Eenmaal op bed liggend rolde Joline zich bovenop me. “Wil je me wel zo, Kees? Zonder panty of lekkere lingerie?” Ik streelde haar schouder, langs een bandje van haar BH. “Schat, ik heb je al vaker gezegd dat ik inderdaad heel geil kan worden van jouw lingerie, maar alleen omdat jij het draagt of gedragen hebt.” Ik gniffelde even. “Soms zou ik wel eens een van jouw slipjes willen zijn; de hele dag tegen je heerlijke poesje aan wrijven en voelen als je nat wordt…”
Joline snoof. “Ja. En me ruiken als ik eens een wind laat. Vieze ideeën heb jij, Kees.” Ik kuste haar. “Die windjes van jou ruik ik soms toch wel, schoonheid. We zullen maar zeggen dat die deel uitmaken van je heerlijke persoonlijkheid. Niet iedereen is volmaakt en zo…” Ik werd beloond met een trap tegen mijn schenen. “Als je geen zin hebt om te vrijen kun je dat ook gewoon tegen me zeggen, Kees. In plaats van mijn stemming op deze manier om zeep te helpen.”
“Hé Jolientje… JIJ begon over windjes laten hoor. Ik niet.” Een brom was haar reactie en ze trok me tegen zich aan. Haar armen gleden over mijn rug en ik hoorde: “Nu niet kletsen, maar vrijen, lover. Jij bent er al helemaal klaar voor, voel ik, maar je moet mij nog een beetje in de stemming brengen. Doe je best!” Ik kuste haar zachtjes, mijn tong langzaam over haar lippen glijdend. Niet duwen, maar zachtjes haar lippen strelen. Dat werd beloond met een zacht brommetje en armen die over mijn billen begonnen te strelen. Ze schikte haar lichaam tegen me aan en duwde een been tussen de mijne.

Een tijdje lagen we zo tegen elkaar: zachtjes strelen, langzaam zoenen, elkaar laten genieten… Tot ik mijn been wat vochtig voelde worden: Joline’s slipje werd nat. “Hé, lekkere meid…” Verder kwam ik niet. Joline’s tong gleed in mijn mond en ze likte de mijne. Even later zei ze: “Kóm, Kees! Kom in me! Ik wil je…” Ik maakte haar BHtje los en Joline trok haar slipje uit; mijn boxer volgde en we lagen naakt tegen elkaar. Toen rolde ze mij op mijn rug. “Ik wil een ritje op mijn bezemsteel…” Haar blonde haren lagen om mijn hoofd en in die intimiteit keken haar blauwe ogen me aan.
Ik voelde een hand om mijn paal en die dirigeerde me langzaam naar een warm poesje. “Jaaahhhh…” kreunde Joline toen ze over me heen gleed. “Jouw lekkere pik in mijn natte kut… Heerlijk, Kees…” Ze gleed heel langzaam over me heen, de warme natte wanden van haar poesje streelden mijn paal. “Jolien.. Lekkere geile vrouw… Je laat me zo genieten…”
Ze giechelde. “Wacht maar. Ik ga je helemaal leegmelken. Alle voorraad van je zaadfabriekjes opeisen, zodat je de komende weken absoluut geen trek meer hebt om naar andere vrouwen te kijken…” Ik keek haar aan. “Heb je me daarop betrapt dan?” Ze schudde haar hoofd en lachte zachtjes: “Nee. Maar je zou je eens kunnen bedenken. Zie het maar als preventief middel.”
Ik stootte plotseling diep in haar en ze schokte. “Kéés!” Ik gromde: “Kap eens met die rare ideeën van je. Ik lig bij jou in bed, mijn eigen heks. En ik weet dat ze me meteen in een kikker veranderd als ik op een bepaalde manier naar andere vrouwen kijk. Dus ik pas wel op om dat te doen. En nou geen gekke dingen meer, anders kun je die productie van mijn zaadfabriekjes wel vergeten, mevrouw Boogers!” Haar ogen keken me lief aan en ze kuste me zachtjes.
“Dat is keiharde bluf, meneer Jonkman. Als ik wil, haal ik binnen een paar secnden je magazijnen leeg. En je kunt er niks tegen doen…” Ze kneep met haar spiertjes en ging langzaam op en neer met haar heupen. En ze had gelijk! Binnen een paar seconden hing ik tegen een orgasme aan. Joline keek me nog steeds aan en toen kuste ze me, haar tong in mijn mond.
Toen ze losliet hoorde ik zachtjes: “Geef het me, Kees! Ik kom klaar als jij in me komt…” Weer kneep ze en toen hield ik het niet meer vol: de eerste straal spoot ik diep in haar warme, natte poesje en meteen voelde ik haar verstrakken. “Jaaa…. Lekker…” Meer zei ze niet: Joline begon me hevig te zoenen en haar ware lichaam wreef tegen me aan. De volgende stralen ontving ze met zacht gebrom en toen schokte ze hevig: Ook zij kwam klaar! Ik voelde haar warme vocht langs mijn benen stromen.

Even later lagen we stil te genieten; Joline bovenop me, haar mond bij mijn oor, zachtjes lieve dingetjes fluisterend. Ik streelde haar rug en haar mooie billen langzaam. Na een paar minuten tilde ze haar hoofd op. “Kees…” “Hmm?” “Je bent nog steeds een heerlijke lover.” “En jij ook, Jolien. Ik hou van je. Van je mooie blauwe ogen als je zo naar me kijkt. Eén en al liefde.” Ze zoende even en zei toen: “En de rest? Een meisje hoort graag complimentjes, Kees.” “Zucht… Oké dan: ik hou van je verstand. Je bent slim, houdt gelukkig van dezelfde flauwe humor als ik, je kunt goed rekenen, wat gunstig is voor DT…”
Een zachte hand gleed over mijn keel. “Kees Jonkman, ik kan je nog steeds met m’n panty’s smoren hoor…” Ze knipoogde. “Kom hier, maffe kerel. Ik hou van je.” Ze zoende me nu hevig.
En toen ze losliet zei ik: “Ik ben helemaal gek op je, Jolien. Inderdaad je persoonlijkheid, maar ook je heerlijke lijf. Met of zonder lingerie, je maakt er altijd een feestje van om mee te vrijen…” Haar vinger gleed over mijn mond. “Lief…” Even lagen we nog te kroelen, maar toen gleed ze van me af.

“Nog even onder de douche, schatje. En niet koud.” “Ik zal wachten tot je klaar bent, Jolien.” Tien minuten later lagen we weer in bed. “Zie je er tegenop, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik zal met genoegen het vonnis van de rechter aanhoren. De eis van de officier van Justitie is voor Pa 10 jaar, voor Ma 6 en voor zoonlief 12. Nou, als daar een paar jaar af gaan, zitten ze nog steeds een behoorlijke tijd in de lik. En als ze er uit komen zijn ze zo arm als een kerkrat, want al het vermogen van Pa is terug richting fiscus, z’n reputatie en die van Stiefma compleet aan gruzelementen. Het bedrijfje van Stiefma is ondertussen failliet, en haar optrekje aan de Horstlaan inclusief afwerkplekje is verkocht. En Floris had sowieso al niks meer, dus… Hun straf gaat nog wel een tijdje door als ze uit de bajes komen, schat.”
Twee ijzige ogen keken naar het plafond. “Mooi zo. Ik hoop dat ze er van leren. En nu gaan we slapen, Kees. Morgen is het om half acht reveille.” Ze rolde naar me toe en gaf me een lange zoen. “Jolien! Ga daarme door en we liggen wéér…” Ze gniffelde. “Bluf, Kees. De zaadvoorraad is op. Slapen jij.” Een plagend likje over mijn mond. “Heks…”