De volgende ochtend, tijdens het ontbijt, voelde ik de blik van Joline. “Gaat het vandaag wel lukken, Kees? Zonder al teveel in de emotie te schieten?” “Als je met ‘emotie’ kwaadheid bedoeld: ja, dat gaat lukken. Kees gaat weer IJsberg spelen.”
Ze knikte aarzelend. “Ik hoop het, Kees. Laat je het bloed niet onder de nagels vandaan halen. Ook niet als de verdachten hun laatste woord krijgen. Want het zou me niets verwonderen als jij, of wij, nog een paar sneren krijgen.” Ik haalde m’n schouders op. “Dat zal hun zaak geen goed doen. Vrij vertaald: Boejuh jonge.”
Na het ontbijt kleedden we ons aan. Joline trok een nette rok en blouse aan en ik m’n blauwe pak met Veteranenspeld. En om tien voor tien stonden we samen in de hal van het Gerechtsgebouw in Den Bosch.

Vlak na ons kwamen de anderen en tot mijn verbazing doken ook Rob Senior, Tony en Pa en Ma op. “Wij wilden ook wel eens met eigen ogen aanschouwen wie jullie het leven zuur gemaakt hebben, Kees.” Tony wees naar Ton. “Initiatief van mijn jongste zoontje.” “En ik heb pa en ma maar even overgehaald”, zij Clara.
We liepen, na de metaaldetector, op aanwijzing van de bode door naar boven, en wachtten tot de zittingszaal openging en gingen ergens halverwege de zaal zitten. Er zaten een paar andere belangstellenden in de zaal, tot mijn verbazing ook een luitenant-kolonel van de Infanterie. Fred had 'm ook gezien; zijn opgetrokken borstel-wenkbrauwen lieten zien dat hij de man ook niet kon plaatsen. Schuin voor ons een man met een tekenblok en een aantal potloden. Wilma’s adjunct-directeur was er ook.

Een paar minuten later werden de verdachten binnengeleid: pa de Rooij al eerste, vervolgens zijn echtgenote en als laatste Floris. Floris had grote rode vlek op zijn voorhoofd en liep nog steeds enigszins mank. “Je hebt wel indruk gemaakt op Floris, Joline!” Mel gniffelde naar haar en Joline stak haar tong uit. De verdachten gingen naast hun advocaat zitten. Ik dacht na. Slechts één advocaat? Dat zou betekenen dat ze dus een advocaat toegewezen hadden gekregen. Pro Deo. Konden zelf dus blijkbaar geen advocaat meer betalen. Lang leve het 'pluk ze'- programma van Justitie! Een deur ging open. “De rechtbank!” En we gingen staan.
Twee heren en een dame in toga namen plaats achter de tafel. De dame bleek de voorzitster van het hof te zijn. Een nogal kordaat type, zo te zien. Nou ja, dat moest je wel zijn in zo’n functie. Zakelijk liep ze de gang van zaken van het hof door en wendde zich vervolgens tot de officier van Justitie. "Heeft het OM nog aanvullingen of wijzigingen op de strafeis?" De OvJ schudde zijn hoofd. "Nee, edelachtbare. Het OM blijft bij haar eisen tegen de verdachten. "Dank u wel, meneer de officier."
Ze wendde zich nu tot de verdachten. “U weet welke strafeisen het Openbaar Ministerie heeft geëist: voor verdachte senior 10 jaar, voor verdachte junior 12 jaar en voor de vrouwelijke verdachte 6 jaar. Heeft de verdediging daar nog iets over te zeggen?” De raadsman van de verdachten stond op.
“Zonder mijn pleidooi nog een keer over te willen doen, mevrouw de voorzitter, wil ik het volgende onder de aandacht brengen: Mijn cliënten zijn stuk voor stuk slachtoffer van een complot. Een complot om de reputatie van mijn cliënten onderuit te halen. Met een vooropgezet incident in Wageningen als prelude, tot en met de apotheose in het flatje van meneer Jonkman in Veldhoven, waar hij wapens gebruikte om mijn jongste cliënt bijna van het leven te beroven en mijn vrouwelijke cliënt zwaar mishandelde. En de aantijgingen naar meneer de Rooij senior berusten op de verklaring van een niet-toerekeningsvatbare pyromaan….”
Zo ging hij nog even verder en ik voelde me kribbig worden. Ja, de man was advocaat, deed zijn werk, maar nu zette hij óns neer als leugenaars en uitlokkers. Joline legde haar hand op mijn arm en keek me aan. “Kalm aan, Kees. En rap een beetje. Woede is emotie en je weet wat ze zeggen over emoties.” Haar stem was zacht, maar dwingend, haar ogen waarschuwend. “Jouw toespraakje zo dadelijk is voldoende om hem héél hard onderuit te laten gaan.” Ik knikte, zei verder niets en ze glimlachte lief.

De voorzitster van het hof had de advocaat ondertussen onderbroken. “Een soortgelijk verhaal heeft u in uw pleidooi ook aangehaald. En dat is door wettig en overtuigend bewijs onderuit gehaald, meneer de raadsman. Heeft u nog relevante zaken aan te voeren of blijft het bij deze herhaling van zetten?” De advocaat schudde zijn hoofd. “Mooi, dan vraag ik nu de heer C. Jonkman naar voren te komen. Hij heeft het woord als slachtoffer.” Een kneepje van Joline in mijn arm en ik stond op en liep naar voren. “Meneer Jonkman, u kunt gebruikmaken van dat spreekgestoelte.” Ze wees. “Dank u wel, mevrouw voorzitter.”

Ik keek de familie de Rooij aan. Pa keek arrogant terug, Stiefma ontweek mijn blik en Floris keek alleen maar woedend. Compact beschreef ik mijn gevoelens gedurende de diverse stadia van de confrontatie met de familie. Er de nadruk op leggend dat ik, tot de dreigbrief van Floris alleen maar defensief had gehandeld. “... Maar dat amateuristische dreigbriefje was de druppel. Iemand die mij financieel bedreigt… Ach, geld is maar geld. En de eis tot schadevergoeding was zo absurd dat ik alleen maar moest lachen toen ik het las.
Maar als iemand aan mij schrijft, ik citeer: “Stop met waar je mee bezig bent, of ik maak je kapot" en hij stopt dat in de brievenbus van mijn huis, dan gaat hij een grens over. Dan ga ik in de aanval…”
Ik werd onderbroken door pa de Rooij. “Net als in Bosnië en Afghanistan zeker? Moordenaar!”
De voorzitster klapte met haar hamer. “De verdachten hebben hun mond te houden en te luisteren. Straks mag u uw zegje doen!” Haar toon was vlijmscherp. Ik keek pa de Rooij aan.
“Nee meneer de Rooij, niet net als in Bosnië of Afghanistan. Want dan had u hier niet gezeten; dan had u al een paar maanden in een kist onder de grond gelegen. Maar IK hou me wél aan de wet. Maar om mijn verhaal verder af te maken: toen besloot ik om eens in hinderlaag te gaan liggen bij het huis van mevrouw. En dat kan ik bijzonder lang volhouden, daar ben ik in getraind. Maar ik had geluk: ik lag er nog geen twee uren toen mevrouw en zoonlief in de studio achter het huis van mevrouw aankwamen om leuke dingen te doen. Mijn foto’s zijn daar het bewijs van, die zullen nog wel ergens in de processtukken aanwezig zijn, denk ik…”

De voorzitster pakte een aantal foto’s uit een map en liet die zien: foto’s van Floris en stiefma, hevig zoenend en een foto van stiefma terwijl ze met de vibrator bezig was. Achter in de zaal schoot iemand onderdrukt in de lach en stiefma gilde: “Ik wil niet dat die foto’s hier getoond worden!!” De voorzitster zei droogjes: “Mevrouw, deze foto’s zijn bewijsstukken. Relevante bewijsstukken zelfs. Bovendien heeft u niets te willen. Deze foto’s, meneer Jonkman?” Ik knikte. “Onder andere, edelachtbare.” Ze knikte. “Dat wilde ik even zeker weten. Gaat u verder.” Twee minuten later kwam ik tot de samenvatting en keek de familie de Rooij recht aan.

“U heeft nu een inkijkje gekregen in mijn gedachtegang. Ik heb u een aantal keren telefonisch gewaarschuwd om niet met Kees Jonkman te gaan sollen. Ik heb mevrouw er in het restaurant in Gorinchem er op gewezen dat ik een wolf in schaapkleren ben. En geen van u wenste te luisteren. En nu zit u hier. In het verdachtenbankje.
Meneer de Rooij: u bent uitgekleed. Figuurlijk. Van uw hele kapitaal is niets meer over, uw imperium is ingestort, uw netwerk wil niets meer met u te maken hebben, evenmin als de bedrijven waar u commissariaten vervulde. Ze schamen zich allemaal kapot dat ze ooit met u samen op één foto zijn gezet. Uw reputatie naar de bliksem. Wellicht komt u nog één keer op TV, maar dan tijdens het Journaal waarin men mededeelt dat een bekende opiniemaker en voorman van MKB Nederland voor een tijdje onttrokken is aan het openbare leven.
U, mevrouw de Rooij, bent ook ‘uitgekleed’, maar dan letterlijk. Maar dat laatste is een verdienste van uw stiefzoon. Heb ik weinig mee te maken gehad, behalve het bewijs leveren. Enfin, dat bewijs hebben de aanwezigen zonet kunnen aanschouwen.
En Floris: ook jij bent uitgekleed. En niet alleen tijdens je onderonsje met je stiefma. Voor het leven getekend, op je voorhoofd. Van de universiteit getrapt. Het enige wat je nu nog hebt is een VWO-diploma. En je pa kan nu niet meer even de weg voor je effenen met zijn kapitaal, want dat heeft hij niet meer. Jammer joh. Je zult het vanaf hier op eigen kracht moeten zien te doen. En daar bovenop komt de straf die dit hof je oplegt. Samen met u allen ben ik uiterst benieuwd naar die straf. Mevrouw de voorzitter, dit was mijn woord als slachtoffer. Dank voor de gelegenheid.”

Ze knikte. “Onderdeel van de rechtsgang, meneer Jonkman. Maar het gebeurt niet vaak dat ik zo intensief heb zitten luisteren. Maar ik heb een vraag aan u. Hoe komt het dat u op vrijwel alle stappen van de verdachten een passende reactie had?” Ik was op die vraag voorbereid en wees op mijn revers.

“Edelachtbare, weet u wat dit is? Dit is de Veteranenspeld. Ik ben twee keer op missie geweest. In Bosnië en in Afghanistan. In Afghanistan als groepscommandant: commandant van de kleinste gevechtseenheid die de Infanterie kent, 10 man. En als groepscommandant heb ik geleerd om vooruit te denken. Anticiperen. Je verplaatsen in de gedachtegang van de vijand. Wat zouden ze kunnen gaan doen en wat is mijn reactie daarop? Drie of vier scenario's uitwerken met ruimte voor kleine wijzigingen. En die doorspreken met je mensen, zodat iedereen weet wat hij moet doen bij een bepaald scenario. En tevens merkte ik dat ik een soort zesde zintuig voor gevaar had. Dat heeft mij en mijn groep een aantal keren het leven gered.
Tijdens de diverse confrontaties met de verdachten hier heb ik wéér geanticipeerd. Wat zouden ze kunnen doen? En daarop heb ik plannen gemaakt en die uitgevoerd.
Toen de inbreker in opdracht van verdachte Senior op weg was naar mijn huis, werd ik ’s nachts wakker met een gevoel van onbehagen. En vervolgens gingen in mijn hoofd alle alarmbellen af, ben ik opgestaan en heb mijn verloofde gewekt. En mijn buddy uit Afghanistan en zijn verloofde, die toen bij ons logeerden. En even later, rond drie 's nachts, ging het alarm af wat ik op het balkon van mijn huis had geïnstalleerd. En konden we maatregelen nemen, de man onder schot houden, ontwapenen en overleveren aan de politie.
Idem toen verdachte Junior en zijn stiefmoeder bij ons in de buurt kwamen: wéér dat onheilspellende gevoel, wéér waakzaam zijn, de beelden van de hal van ons appartementencomplex in de gaten houden. En daarop zagen we dat verdachte junior een medeflatbewoner neersloeg. En toen wisten mijn verloofde en ik genoeg en konden we hem opwachten. Wederom met onze buksen klaar. En die hebben we toen moeten gebruiken.
Niet zo vreemd als er een vent je keukenraam met een bijl kapotslaat en met diezelfde bijl op je afkomt terwijl hij brult dat hij je kapot gaat maken. 'We are not amused' zou Queen Elisabeth II van Engeland onder die omstandigheden zeggen."

Er klonk gegniffel in de zaal en ook de voorzitster vertrok haar mond even. “Eén vraag nog, meneer Jonkman: is uw verloofde hier ook aanwezig?” Joline stond op. “Dat ben ik, edelachtbare.” De voorzitster glimlachte. “Mijn complimenten mevrouw. Voor uw moed om met blote handen iemand met een mes aan te vallen.” Joline kleurde en ik moest onwillekeurig grinniken. “Dank voor uw verklaring. U kunt gaan zitten, meneer Jonkman.”

Op weg naar mijn zitplaats kwam ik vlak langs Floris. “Ik krijg je nog wel, klootzak”, hoorde ik hem grommen. De advocaat keek hem nijdig aan. Ik stopte. “Wát zei je, Floris?” Een van de parketwachters keek me aan. “Ik hoorde het ook, meneer.” “Wil verdachte Floris de Rooij even herhalen wat hij net tegen de heer Jonkman zei?” De stem van de voorzitster was vlijmscherp. Floris zweeg. “Nú meneer.” Floris zweeg weer en de parketwachter stond op.
“Ik heb gehoord wat verdachte zei, mevrouw.” Ze knikte. “Vertel het maar.” “Hij zei: ‘Ik krijg je nog wel, klootzak’, mevrouw.” De voorzitster knikte. “Dank u wel.” Ik liep verder naar mijn plaats en kreeg een knuffel van Joline. De voorzitster richtte het woord tot de verdachten. “Heeft een van u nog iets te zeggen voor ik het vonnis uitspreek? Als verdachten heeft u recht op het laatste woord.”

Pa de Rooij stond op. “Ik heb nog wel iets zeggen tegen die snotneus daar…” De voorzitster onderbrak hem wéér. “Meneer, u kunt hier iets gaan zeggen over uw eigen positie, maar ik tolereer niet dat u hier gaat schelden. Als u daarmee begint, ontneem ik u het woord. Wat zal het zijn?”
Hij gromde. “Dit is allemaal vooropgezet om mij onderuit te halen. Jonkman heeft waarschijnlijk van een concurrent te horen gekregen dat hij mij het leven zuur moest maken. Daar kom ik nog wel achter, en daarna is het mijn beurt!” Hij draaide zich naar mij om. “En dan zal ik jou eens gaan knippen en scheren, Jonkman!” Bám. Weer een klap met de hamer. “Genoeg! Ik tolereer geen bedreigingen in mijn rechtbank! U gaat zitten en vanaf dit moment zwijgt u. Nog één keer uw mond open en ik laat u uit deze zaal verwijderen, begrepen?” Haar blik deed me aan Tony denken: uiterst fel. In zichzelf mopperend ging pa de Rooij zitten.
De blik van de voorzitster gleed over de andere verdachten. “U nog iets te zeggen? U weet ondertussen de spelregels, dus pas op uw woorden!” Floris schudde zijn hoofd, stiefma zat melodramatisch te snotteren.
“Mooi. Dan mogen de verdachten nu opstaan om het vonnis van dit hof aan te horen.”

Alle drie stonden ze op. “Dit hof veroordeelt verdachte Marten de Rooij tot 10 jaar onvoorwaardelijke celstraf met aftrek van voorarrest. Dit vanwege bewezen grootschalige verzekeringsfraude en belastingontduiking, aanzetten tot brandstichting met economisch motief, opdracht geven tot een inbraak en aanzetten tot geweld. Uw eigendommen worden via de Domeinen verkocht om uw belastingschuld of te lossen en uw verzekering terug te betalen.
Dit hof veroordeelt verdachte Eugenie de Rooij – Kramer tot 6 jaar onvoorwaardelijke celstraf met aftrek van voorarrest wegens bewezen poging tot doodslag, en medeplichtigheid aan poging tot moord.
Dit hof veroordeelt verdachte Floris de Rooij tot 12 jaar onvoorwaardelijke celstraf wegens bewezen bedreiging, stalking, mishandeling van een willekeurige voorbijganger en poging tot moord. En dit zónder aftrek, want u zit niet in voorarrest, maar u zit nog een staf uit wegens een gewelds-delict in Wageningen. Zodra u die straf heeft uitgezeten gaan deze twaalf jaar in.
Alle vonnissen zijn conform de eis van de officier van Justitie. Dit hof heeft geen omstandigheden of feiten kunnen vinden die zouden kunnen bijdragen aan een verkorting van uw straf. Sterker nog: zelfs tijdens deze zitting bleek dat geen van u ook maar enige vorm van berouw heeft; had u dat wel getoond, dan had dit hof wellicht iets aan die straf kunnen doen. U kunt tegen dit vonnis in beroep gaan, de procedure daartoe kunt u van uw raadsman te horen krijgen.”

Bám, weer een klap met de hamer en een van de parketwachters vroeg ons om op te staan. Het hof verliet de zaal, en de verdachten, met handboeien om tussen de parketwachters.

“Zo. Die zijn een tijdje uit de roulatie. En da’s maar goed ook.” Tony keek grimmig. Rob senior keek me aan. “Wat ben jij een kouwe… Ik was in staat geweest om Pa een klap in z’n smoelwerk te geven. En jij stond daar gewoon zonder ook maar één spier te vertrekken.” Joline gniffelde en ik moest op voorhand ook lachen, want ik wist wat er zou komen. “Lieve Papa van me… Ik had Kees opdracht gegeven om zijn imitatie van ijsberg weer te doen.” Achter me hoorde ik Clara lachen. “Oh, dat verklaart een boel. Ja, daar is hij heel goed in!”
“Kom lui, wegwezen hier. De volgende zaak begint over een paar minuten.” Buiten nam Tony de leiding. “We gaan even een stukje lopen, mensen. Even wat beweging, want die hebben we hard nodig. Pa en mij volgen.” Ik keek Joline aan, maar ook haar gezicht was één groot vraagteken. Tony liep naar het station, het spoor over en aan de andere kant het stationsgebouw weer uit. Even later een zebrapad overstekend en ze stopte voor… Een bakkerij. “Hier even wachten!”
Ze liep naar binnen en kwam even later met een grote doos weer naar buiten. “Zo. De echte Bossche Bollen. Hebben we verdiend, denk ik. Nu nog een plekje vinden waar we dit lekker op kunnen eten.” We liepen een stukje verder, tot de brug over het riviertje de Dommel. In een waterig middagzonnetje, gezeten op een muurtje zaten we even later te smullen.

Ik keek Joline aan. “Hier vlakbij heb ik mijn eerste zoen van je gehad, schoonheid.” Ik wees. “In een donker tunneltje op de Binnendieze, hier misschien honderd meter vandaan. Héél romantisch. En van de rest van de rondvaart weet ik me niets meer te herinneren. Compleet uitgeschakeld door jouw charme. Zonde, in feite.”
Ze lachte lief. “Ja. Maar als je wilt dan kunnen we die rondvaart nog wel eens overdoen, hoor. Kan ik je daarna overhoren of je de rest van de rondvaart nu wél onthouden hebt.”
“Vertel eens maat… Heb jij Joline hier voor de eerste keer gezoend?” Fred keek belangstellend en ik schudde mijn hoofd. “Nee. Zij mij. Ik durfde nog niks. Ik was véél te lief, volgens haar.” “Nou Kees, ik ken een paar lieden die het, zeker na vandaag, niet met mijn zusje eens zijn!” Ton grinnikte en de rest moest ook lachen. “Details, Kees!" Melissa keek me aan. Ik wees naar Joline. “Mag zij doen. Vanaf die zoen...Ik proefde alleen nog maar haar lippen op de mijne.” Joline giechelde. “We stapten een kwartiertje later uit en meneer vroeg droogjes: ‘Gaan we nog ergens een toetje eten of…?’ En toen heb ik maar gezegd dat ik net een hapje voorgerecht had geproefd. Enfin, tien minuten later zaten we te zoenen op de achterbank van Kees z’n auto. In een schemerdonkere parkeergarage. Heel romantisch allemaal.” “Details, Joline, details!” Melissa had nu een gemeen trekje op haar gezicht, wat Joline ook zag. “Niks ervan. Tot hier en niet verder. En dat geldt ook voor jou, Kees!” Ik haalde mijn schouders demonstratief op. “Sorry Mel. Klep dicht of in de garage slapen.”
Fred keek mij even later aan. "Kees... die overste in die zaal... kende jij die?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Het is alweer bijna negen jaar geleden dat ik mijn uniform uitdeed, Fred." Hij keek peinzend voor zich uit. "Ergens ken ik 'm wél, maar ik kan zo gauw niet bedenken waarvan en wanneer. Kom ik nog wel op. Ik heb in ieder geval z'n naamplaatje gelezen: Zondervan. Regiment van Heutsz. En hij is ook in Afghanistan geweest, zag ik. Misschien daar..."

Rob Sr. maakte er een einde aan. “Jongens… en meiden natuurlijk ook: dit muurtje is op den duur wat oncomfortabel. Ik stel voor om ons naar elders te verplaatsen.” Joline keek me aan en ik knikte. “Goed plan, Pa. Dan is Veldhoven the place to be. Even in een vertrouwde omgeving, kunnen we meteen lunchen. Fred, Wilma: jullie zijn ook uitgenodigd.” Melissa zuchtte. “Lunchen? Ik heb net een ontbijt, lunch en warme maaltijd in één op…” Ik gaf haar een por. “Da’s mooi zusje. Scheelt ons weer veel geld.” “Hoho, meneer Jonkman, ik ben er ook nog hoor. Aan één zo’n bolletje heb ik niet voldoende als lunch.” De bas van Fred. Hij vervolgde echter: “Gelukkig kan ik óók goed anticiperen en had ik mijn broodtrommeltje maar meegenomen. Ligt in de auto.”
Joline giechelde. “Kan de vering van jouw auto dat wel aan?” Even was het stil en toen bromde Fred: “Daar ga je spijt van krijgen Jo. Op je bruiloft. Ik weet nog niet wanneer, maar als het feest is afgelopen en er is nog niks gebeurd, zou ik maar héél goed oppassen in de bruidssuite.”
“Dat moet ze toch al, Fred. Ik schijn daar ook rond te hangen.” “Jij ‘hangt niet rond’, Kees. En zeer zeker niet in de bruidssuite op mijn huwelijksnacht, verdorie.” Joline snoof. “En verder verklaar ik deze discussie voor gesloten! Iedereen naar zijn of haar auto en naar Veldhoven!”

In de auto keek ze me aan. “Leuk hoor zo’n discussie, maar als Fred begint te praten kun je het tot in Vught horen. Had ik niet zo’n zin in. Zeker niet als het om onze bruidsnacht gaat. En nu rijden.” “Jawel freule. Tot uw dienst, freule. Straks nog vijf keer opdrukken, freule. Ik hoorde zojuist een hartgrondig ‘verdorie’.” Er klonk een demonstratieve zucht naast me. “Die bewaar ik wel voor vanavond, als we op bed liggen. Dan ga ik op je liggen en druk ik me héél rustig vijf keer op, schatje.” Ze giebelde.
“Ik meen het, Kees. Vanavond gaan wij heel uitgebreid oefenen voor onze huwelijksnacht. Nadat we een gezellige lunch hebben gehad met die andere gekken. Relativeren. Even dollen met onze huwelijksgenoten, onze getuigen en onze ouders. En daarna, als we die de deur uit hebben gezet, dollen we met elkaar. In bed. Of op de bank. De wasmachine desnoods. Tot we helemaal totall loss op bed tuimelen en meteen in slaap donderen. Hebben we allebei nodig.” Gedurende dit toespraakje klonk haar stem steeds serieuzer.

Eenmaal in Veldhoven reden Joline en ik nog even langs de supermarkt. We gooiden bijna letterlijk een aantal broodjes, hartig beleg, soep en diepvrieskroketten in het wagentje. Toen naar huis. De rest stond voor de deur te kletsen en we gingen snel het appartement in. Ik wilde me bezig houden met het eten, maar werd door Joline op een stoel gezet.
“Zitten jij. Jij hebt gereden en je toespraak gehouden. Even uitpuffen jij.” “Dan zal ik zijn taak maar overnemen, Joline.” Fred liep richting keuken. “Niks ervan, meneer veelvraat. Dan zijn de kroketten spoorloos en de soep op voordat we beginnen met lunchen. Dek de tafel maar. Spullen staan in die kast.”
Joline wees en Fred droop mopperend af. Wilma schoot haar te hulp en even later rook de keuken naar soep en frituurvet. Toen het spul deels op de bar, deels op tafel stond en iedereen zat bleef Joline staan. Ze tikte tegen haar kopje. “Mag ik even de aandacht? Lieve mensen, vandaag hebben we wéér een hobbel vlak gestreken. Een hobbel in de vorm van familie de Rooij. En dat konden Kees en ik niet zonder jullie hulp! Beide ouderparen: dank voor jullie goede raad, het af en toe op de rem trappen en jullie nazorg. Claar en Mel: voor jullie uitnodiging van het feest in Wageningen en jullie scherpe naaldhakken en nagels; Ron en Ton: voor jullie hulp, zowel fysiek als mentaal, in Wageningen, maar ook hier in Veldhoven. Maar bovenal wil ik Fred en Wilma bedanken. Voor de technische ondersteuning, het digitaal uitpluizen en onderscheppen van de plannen van onze opponenten en het naast ons staan toen er een inbreker hier binnen kwam en de hulp bij het inrekenen van Pa de Rooij. Jullie hebben laten zien wat betekent om ‘vrienden’ te hebben. En daarom…” Joline glimlachte even “… hebben we besloten met jullie te trouwen.”
Een glimlach bij Wilma en een grinnik bij Fred was de reactie. “En nu lekker eten, mensen. De Bossche Bol was het voorafje, met dank aan mijn lieve mama, nu volgt de hoofdmaaltijd. Eet smakelijk.” Na het eten zaten we nog even te kletsen en te dollen, en om half vier besloot de visite om op te stappen. “Anders staan we straks klem in de file!” Met knuffels en grappen namen we afscheid en zwaaiden we vijf auto’s uit.

Toen de deur achter ons dichtviel, keek ik Joline aan. “Vind je het erg als ik even een uurtje plat ga?” Ze schudde het hoofd. “Nee, dat begrijp ik wel. En weet je… Ik kom erbij. En of het een uurtje wordt… Het was een hele emotionele dag, Kees. Een dag die we prima hebben afgesloten, in een goed gezelschap. Prima om een en ander te relativeren.” Ze sloeg haar armen om mijn nek, keek me aan en zei: “We zetten de wekker een uur voor de normale tijd. Als we de hele avond en nacht doorslapen: prima, dat zullen we dan wel nodig gehad hebben. Dan worden we om half vijf wakker en kunnen dan nog een uurtje leuke spelletjes in bed doen. Want…” Haar wijsvinger kietelde me, “…daar heb ik wel behoefte aan, riddertje van me. En als we ergens vanavond wakker worden, doen we die spelletjes dan. Daarna douchen en lekker verder slapen. Dus: afsluiten, uitkleden en lekker bij mij in bed komen, Kees.”
Even later liep ik de slaapkamer in. De zonwering was dicht, het was schemerig. Joline stapte nét het bed in, met een lang T-shirt aan. Ze zag me kijken en schudde haar hoofd. “Niks ervan, Kees. Eerst slapen. Heb je nodig. En ik ook. Het was best een heftig dagje.” Toen ik naast haar lag, draaide ze zich naar me toe en kuste me. “Straks, lieverd. Of uiterlijk morgenochtend. Dan gaan we elkaar verwennen. Welterusten…” Een lange zoen volgde, toen draaide ze zich om. “Kom maar lekker tegen me aan liggen. Dan slaap je lekker snel.” Dat lukte; ik voelde me gewoon wegzakken…

Toen ik weer op het wekkertje keek was het kwart voor twaalf. Dat slaapje was nodig geweest! Ik keek naar de andere kant van het bed: geen Joline. Ik luisterde: door de deur hoorde ik het zachtjes rinkelen van bestek. Die was dus bezig met… De deur ging open en Joline’s silhouet werd zichtbaar, een dienblad in haar handen. “Hoi schoonheid… Had je honger?” Ze zette het dienblad op haar nachtkastje en boog zich over me heen.
“Hallo lekkere kettingzaag. Ja, ik had honger en zin in nog iets. Maar dat komt zo wel; eerst eten.” Ze deed een nachtlampje aan, ging naast me zitten en pakte het dienblad. “Zo. Een paar boterhammen en een beker warme melk. Nu koffie is foute boel, dan slapen we straks niet meer. Eet smakelijk, Kees.” “Jij ook, Jolien. Dank je wel.” Ze leunde tijdens het eten tegen me aan in ik genoot er van. Even later waren de boterhammen op en de melk verdwenen.
Joline pakte het blad en stapte uit bed. “Even dit spul wegbrengen, Kees. En waag het niet om in slaap te vallen; wij hadden een afspraak voor vanavond en daar ga ik je aan houden. Ik ben over vijf minuten terug.” Met een lieve glimlach sloot ze de deur achter zich. Ik stond op en maakte het bed klaar: latex zeil er op en wat handdoekjes bij de hand. Ik poetste mijn tanden nog even; waarschijnlijk had ik liggen snurken, want ik had een vieze smaak in m’n mond. Ik had nét m’n mond gespoeld toen ik hakjes in de slaapkamer hoorde. “Kees?” “Ik kom er aan!”

Een paar minuten later liep ik de slaapkamer in. Joline lag op bed, haar haren in twee vlechten en een beetje opgemaakt. Maar wat me het meest verraste: ze lag wijdbeens op bed zichzelf te bevredigen. Een hand in haar slipje, een hand op een borst. Een wit rokje, nu omhooggeschoven, een mooie panty aan met het slipje er overheen en een dun shirtje. “Kees… Ga zitten en kijk naar me.” Haar stem was hees, haar ogen keken vast in de mijne. “Schat, ik zou veel liever naast je willen liggen…” Ze schudde haar hoofd.
“Nee, nog niet lover. Ik wil je helemaal gek maken. En mezelf ook. Me lekker geil maken voor jou. En je mag naar me kijken. Ik ga me helemaal aan je laten zien. Schaamteloos.” Ze zweeg even. “Ik ben voor jou, Kees. Zeg wat je wil en ik doe het.”
Ik ging op de stoel naast het bed zitten. “Hiermee doorgaan schat. Dit is heerlijk om naar te kijken… De mooiste vrouw die ik ken die zich helemaal laat gaan als ik toekijk…” Ze glimlachte even. “En het is heerlijk om te weten dat jij naar me kijkt… Lekker mezelf bevredigen… Zo geil!” Haar hand onder haar slipje ging nu sneller op en neer en ik hoorde haar poesje soppen. “Is het lekker, geile meid?” Ze hijgde. “JA! Lekker met m’n panty over m’n lipjes… Ik word lekker nat, hoor je dat?” Ik knikte.
“En ga je nog natter worden?” Zachtjes hoorde ik: “Mag dat?” “Ja, dat mag en kan. Je mag je helemaal laten gaan, geile Jolientje. Lekker je eigen kletsnatte kutje strelen…” “Oh meneer… vind u dat ook zo geil dan?” “Ja, dat vind ik heerlijk om te zien. Zo’n mooi meisje als jij, die haar eigen slipje kletsnat maakt. En haar rokje… Lekker klaarkomen terwijl ik kijk.” Ze hijgde nu hevig, en haar hand ging nog sneller op en neer. En plotseling verstarde ze, tilde haar onderlichaam op en kreunde: “Jaaaa…. Lekker klaarkomen! Zo geil…”
Ze spreidde haar benen zo ver mogelijk en ik zag haar slipje nog natter worden! Toen kreunde ze: “Meneer… zo lekker… Ik wil nog een keer!”Ze keek me aan, perste een hand tussen haar benen en wenkte me. “Kom hier, Kees”, hijgde ze. “Liggen!” Ik ging op m’n rug op bed liggen en Joline ging op me zitten: haar benen naast mijn borst, haar slipje vlak boven mijn hoofd. “Voel me en proef me, Kees… Dat vind je toch zo lekker?”

Ze sloeg haar rokje over mijn hoofd en toen lag ik in de intimiteit van haar heerlijke lichaam: haar kletsnatte slipje vlak voor me, twee heerlijke lange benen naar mijn hoofd, de geur van haar opwinding in mijn neus… “Ik ga over je heen klaarkomen. Lekker in mijn panty en mijn slipje, terwijl ik jouw hoofd tussen mijn benen heb…” Haar stem klonk laag en hees. “Lik dat geile, natte slipje Kees. Ik wil je tong voelen!” Ik gehoorzaamde en Joline kreunde. “Zó geil… Me lekker laten gaan terwijl ik weet dat jij het ziet… en voelt… en proeft…”
Ze drukte haar slipje tegen me aan en plotseling voelde ik warm vocht over mijn mond stromen. Joline wreef haar kut tegen me aan en ik genoot van het gevoel, de geur… En het feit dat ze zich zó kon laten gaan! Ik greep haar billen en trok haar nóg dichter tegen me aan, genietend van dat heerlijke lichaam boven me. Haar lichaam, wat nu helemaal in een geile roes verkeerde: Joline kreunde, bokte en hijgde: “Geile vent… Je maakt me helemaal gek! Grijp mijn natte kut onder mijn slipje! Lekker over m’n natte panty…” Ik worstelde één hand in haar slipje en streelde haar lipjes, over haar panty heen. Ze genoot ervan. “Lekker m’n geile kut betasten… Jij mag dat… Je wind me zo op, Kees… Ik kom alweer klaar!” Ik proefde het.
Ze kwam even later omhoog en ik keek in twee stralende blauwe ogen. “Je bent heerlijk…” “Jij ook, geile vrouw. Ik heb liggen genieten terwijl je over me heen klaarkwam met je benen wijd… Doe je slipje eens uit: ik wil je natte pantypoesje betasten!” Zodra ze haar slipje uit had, greep ik haar tussen haar heerlijke benen. Intensief streelde ik haar clit; ik wist dat Joline nu heel gevoelig was en op elk moment opnieuw kon klaarkomen. Haar blik verstarde dan ook na een paar seconden. “Kees! Wat doe je met me? Ik kom wéér klaar, geilaard… Ohhh….” “Is het zo lekker, liefje?” Ze knikte. “Jaaaa! Zo heerlijk geil…”

Even later kwam ze een beetje tot rust en kroelde tegen me aan. Haar tong gleed over mijn lippen. “En jij, heerlijke vrijer van me? Wat wil jij? Denk eraan: geen taboe’s…” We keken elkaar aan en Joline glimlachte. “Ik denk dat ik wel wat weet. Een lekker warm en nat plekje voor die lekkere pik van jou…” Razendsnel trok ze haar panty uit. “Kom in me, Kees. Spuit me vol! Neuk je eigen geile sletje… Ik wil je!” Ze glimlachte plotseling. “Nog heel even wachten, lover… Ik ga het speciaal voor je maken… En voor mezelf ook!” Ze pakte haar panty en rolde die over mijn paal heen. “Kom in me! Neuk me met een geile panty diep in mijn kut!” Ik aarzelde even. “Gaat dat geen pijn doen schat?”
Joline trok me tegen zich aan. “Nee. Ik ben kletsnat en goed gesmeerd. Ik heb het wel eens vaker gedaan… Een panty om mijn vibrator heen en dan diep in mijn geile, natte kut… Kóm!” De panty om mijn paal gaf een opwindend gevoel! En toen ik in haar gleed, werd dat alleen nog maar meer! De zachte stof, gecombineerd met Joline’s geil streelde mijn paal heerlijk! “Oh schat… Dit is lekker! Wat heb jij heerlijke ideetjes!” Joline giebelde. “Egoïsme, schatje… Voor mij is…. Ahhh… het ook… heerlijk…! Mijn geile kut wordt zo heerlijk gestreeld…”
Ze greep haar slipje, wat naast haar hoofd lag en legde dat op haar gezicht. “Kom… lekker samen mijn geile slipje uitlikken… Met je tong op het plekje waar net mijn geile, natte kut klaarkwam!” Haar tong speelde met de mijne, de dunne stof van haar slipje tussen ons in. En met een bloedgang racete ik op een orgasme af! Joline voelde het. “Ga je lekker spuiten, Kees? Lekker diep in mijn natte kut spuiten? Toe maar… Niet inhouden, laat me genie… Ahhhh!!!”

Terwijl ze in mijn oor hijgde, spoot ik de eerste lading diep in haar natte, knijpende poesje. “Zó lekker…” Ik kuste haar hevig, nu zonder slipje tussen ons in, mijn tong diep in haar mond en bijna vechtend met de hare. “Jolien… Heerlijke geile meid van me… Je bent het einde!” Ze lachte, ik voelde haar borsten op en neer gaan. “Jij bent een heerlijke vrijer… Je kan een meisje vreselijk laten klaarkomen…” Even laten we uit te puffen, toen kroop ik van haar af.
“Geef me die panty eens, Kees… Oh, wacht maar, ik pak ‘m zelf wel.” Ze kroop naar beneden, keek me aan en nam mijn paal in haar mond. Langzaam en geraffineerd likte ze met haar tong er omheen. “Jolien… Pas op of ik begin opnieuw!” Ze trok de panty langzaam van mijn paal af en zei toen met een lachje: “Bluf, meneertje. Ik heb je helemaal uitgewrongen. En je sperma is lekker. Jij mijn slipje uitlikken, ik jouw zaad proeven.” Ze gleed in m’n armen en kuste me weer. “Ik hou van je, Kees.” Ik keek haar aan. “Dat heb ik gevoeld, Joline. En ik ben helemaal aan jou verslingerd.”

Even lagen we tegen elkaar, langzaam strelend en kussend. Toen keek ze me aan. “Kom, geile vent… Even douchen, bed opruimen en nog lekker slapen. Het is ondertussen kwart voor één…” Kortom: een kwartier later lagen we in een schoon en fris bed. Ik gaf Joline een lange tongzoen. “Dank je wel lieve schat. Je hebt me vreselijk laten genieten.” “Het genoegen was wederzijds, liefje.” Ze gniffelde. “Nu weer verder slapen… Dat zal best lukken.” Balou bemoeide zich er weer mee. “Het zal tijd worden, verdorie. Oversext wicht… Als ik aan je moeder vertel wat hier allemaal gebeurt…” Zachtjes, maar vlijmscherp antwoordde Joline: “Beer, als je dat flikt, ga je op dezelfde manier de pijp uit als Kees als hij vreemd gaat: ik smoor je met een panty. Vlak voordat je klaar komt, denk er goed aan!” “Gaat niet lukken Jolientje. Balou is een je-weet-wel-beer, weet je nog?” Joline gromde. “Dan wurg ik 'm wel met een panty zónder uitzicht op een orgasme, eigenwijs rotbeest…”
Balou was niet voor één gat te vangen. “Wel een panty die je dan net gedragen hebt hé Jolientje?” Een diepe zucht klonk er naast me. “Mánnen…” Ik besloot me er ook mee te bemoeien. “Niet helemaal schat. De mannelijkheid is er bij Balou wel een beetje van af, zeg maar.” Een grom klonk naast me.
“Jij ook welterusten, liefje”, grinnikte ik. En ondanks alle slaap die we al achter de rug hadden, zakte ik snel weg…