Het leek er even op dat Anna een hartverzakking kreeg. Alle ogen waren op haar gericht, ze staarde zwaar teleurgesteld naar haar lege mok.
Lotte lachte. ‘’Och, arme Anna toch.’’ Ze knuffelde haar, maar Anna reageerde niet.
Ik voelde me er wel een beetje schuldig over, ik had haar nog nooit zo teleurgesteld gezien. Mandy had gelijk, ze wou heel graag een trio met ons.
Gelukkig doorbrak Elise de pijnlijke stilte. ‘’Oh leuk! Laat me raden, met die mooie Japanse vrouw?’’
Mandy knikte glimlachend en vertelde het hele verhaal. Iedereen luisterde aandachtig, Anna ook maar ze bleef verder stil.
‘’Wat een meid!’’ reageerde Lotte vol lof.

Onze vriendinnen bleven niet lang, want morgen was het gewoon weer school- en werkdag. Bij het afscheid knuffelde ik Anna stevig en fluisterde in haar oor: ‘’Anna, het komt goed.’’ Ze glimlachte schaapachtig en knikte afwezig.

Toen Mandy de deur sloot kwam ze meteen naar me toe. ‘’Danny! We moeten het Anna vragen. Ik kan haar niet zo laten lijden.’’ Ik zag medelijden in haar ogen. ‘’Lieverd, eerlijk gezegd voel ik me er ook een beetje schuldig over, maar mijn besluit staat vast. Ze moet het ons zelf vragen.’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Dat gaat ze nooit doen.’’
‘’Waarom niet?’’
‘’Omdat we een stel zijn. Anna is heel blij met ons, zeker omdat ik eerst altijd op de verkeerde mannen viel. Ze heeft mijn tweede ex weggejaagd zonder dat ik het wist. Toen ik erachter kwam, was ik echt ziedend op haar, maar ze had wel gelijk, want die eikel had stiekem een relatie met een ander. Toen ik Anna uiteindelijk vergaf voor haar daad, zei ze zonder aarzelen: ‘’Als het volgende keer opnieuw gebeurt, ga ik weer hetzelfde doen.’’
Ik keek verbaasd. Ze knikte. ‘’Ja, Bij Mark durfde ze dat niet omdat hij sterk en agressief was. Maar nu zijn wij samen. Anna is heel erg blij met jou, daarom gaat ze het ons niet vragen. Ze wil niet dat onze relatie daardoor misschien kapotgaat.’’
Ik bleef verbaasd kijken. ‘’Is Anna van de relatie-politie of zo?’’
Mandy grinnikte. ‘’Anna deed hetzelfde bij Elise. Je had die haar gezicht moeten zien. Ze was echt woest op Anna. Ze hadden toen zo’n hevige ruzie dat ze hun vriendschap hebben verbroken. Drie weken later kwam Elise erachter dat haar ex al maandenlang met haar andere vriendin omging. Anna had dit aan Elise verteld, maar die geloofde haar niet en die vriendin ontkende dat toen ook. Toen ze erachter kwam, kwam Elise uithuilen bij mij. Anna was er ook. Weet je wat Elise toen gedaan heeft? Ze stormde op Anna af en viel huilend in haar armen. En toen waren ze weer vrienden.’’
Ik keek Mandy met open mond aan. ‘’Ja, zij is echt van de relatie-politie.’’
Ze schoot zachtjes in de lach. ‘’Maar lieverd. Ze bedoelde het goed. Anna houdt echt van ons. Maar één ding moet je weten, Danny. Anna liegt nooit.’’
‘’Echt?’’ reageerde ik ongelovig.
‘’Ja, Danny. Zwijgen kan ze wel. Maar liegen, nee. En snap je nou waarom ze ons nooit gaat vragen voor een trio? Dat risico durft ze niet te nemen.’’
Ik knikte langzaam en dacht even na.
‘’Nee, sorry Mandy. Mijn besluit staat vast. Ik weet zeker dat ze het ooit een keer aan ons zal vragen.’’
Mandy zuchtte. ‘’Je bent soms echt een etter, weet je? Oké dan. Maar als Anna na drie weken nog steeds teleurgesteld is, dan ga ik het haar zelf vragen.’’
Ik trok haar naar me toe. Onze lippen waren vijf centimeter van elkaar verwijderd. ‘’Deal schoonheid.’’ We kusten lang.

Inmiddels waren we een maand verder. Anna was na anderhalve week over haar teleurstelling heen. Het was zaterdag. De grote dag voor ons. Vandaag was er een beslissende wedstrijd voor het kampioenschap. Ons team stond op de tweede plaats met een punt achter op de eeuwige koploper. We hadden onze achterstand weten goed te maken door vijf zeges op rij te pakken terwijl de koploper regelmatig dure punten morste. We moesten vandaag winnen. Sara vertelde me dat ons team in deze klasse nog nooit kampioen was geworden. Dus de focus was vandaag serieus hoog. Er werden geen grappen gemaakt.

De tribune zat bomvol. En ook aan de zijlijn stonden er een aantal mensen. Ik hielp de dames met de warming up. Iedereen was gefocust, sommigen oogden wat gespannen. De wedstrijd begon. De strategie hadden we afgelopen donderdag al doorgesproken. De eerste set ging traag en moeizaam. Beide teams maakten veel fouten, zal wel aan de spanning liggen. Maar Elise was in bloedvorm. Ze scoorde veel punten voor ons team. Uiteindelijk wonnen we deze set door de fenomenale opslag van Lotte. Sara en ik brulden erop los toen we de eerste set pakten. Mijn oksels waren doorweekt door de spanning.

‘’Geweldig gedaan, dames! Prachtige opslag Lotte! Maar we hebben wel het nodige geluk gehad. Het moet echt beter! Dames, ontspan nou, laat je niet kennen door de zenuwen, geniet van de wedstrijd. We gaan ervoor!’’ schreeuwde Sara door de herrie heen. Ik had geen enkel woord kunnen verstaan, maar kon een beetje indenken wat ze allemaal gezegd had. Iedereen begon te klappen en gillen. Toen volgde er een groepsknuffel en begonnen we aan de tweede set.

We speelden steeds beter, maar ook de tegenstander werd beter. Elise was vandaag absoluut de uitblinker en scoorde weer een aantal punten voor ons team. Mandy was vandaag goed met blokken en stal ook een paar punten. Maar de tegenstander kwam als eerste bij een setpoint. Het leek er even op dat ze die ook zouden verzilveren, maar met een prachtige snoekduik van Kelly wisten we hun setpoint ongedaan te maken. Het volgende punt ging naar de tegenstander. Opnieuw een setpoint die ze uiteindelijk wel wisten te verzilveren. 1-1.

Licht teleurgesteld kwamen de dames bij elkaar.
‘’Jammer dames! Maar het was wel stukken beter. Dit keer hadden ze geluk. Bovendien maakten we een paar onnodige foutjes. Volgende set hebben we het geluk aan onze kant!’’ riep Sara luid. Iedereen joelde. Sara trok me naar hen toe. Ik had een notitieblok in mijn hand. Samen gaven we ze nog een paar tactische aanwijzingen. Daarna volgde een groepsknuffel en een snelle zoen en ondeugende knipoog van Mandy aan mij.

De derde set begon. Beide teams maakten weinig fouten, er volgden lange rally’s. Het publiek genoot ervan, dat was duidelijk te merken. Elise was weer niet te stoppen met een paar mooie harde opslagen. Maar de tegenstander was erg sterk met blokken waardoor we op een grote achterstand terecht kwamen. Maar met goed teamwork tussen Anna, Vera en Marloes vochten we terug tot een gelijke stand. De tegenstander kreeg alweer als eerste het setpoint. Met een fraaie blok van Veerle wisten we dat snel ongedaan te maken.
Uitblinker Elise liet zich weer gelden en met een harde smash kwamen ook wij op een setpoint. Ik wreef zenuwachtig met mijn handen. Sara stond naast me te ijsberen.
Mandy greep de bal en stond klaar voor haar opslag. Ze keek me even aan, ik knikte, ze liep een paar stappen vooruit, sprong en sloeg de bal gruwelijk hard. Het was zo hard dat ik de bal meteen kwijtraakte. Aan het gejuich te horen wist ik dat deze set binnen was. Ik schoot van de bank af en brulde van blijdschap. De dames renden op ons af, Mandy sprong in mijn armen en kuste me vol op mijn mond. ‘’Wat een prachtige opslag, ik was de bal allang kwijt!’’
Mandy lachte. ‘’De bal kwam precies in de hoek. Ze dachten dat de hij over de lijn zou gaan, niet dus! Oeh, nog één set!’’

Sara klapte luid. ‘’Heel goed gedaan! Prachtig gedaan, Mandy! Nog één set en we schrijven geschiedenis! Volhouden! Blijf je focus houden meiden! En een groot pluspunt: ik merk dat jullie nog lang niet moe zijn. Die trainingen van Danny hebben echt wel geholpen!’’ Iedereen reageerde enthousiast.
‘’Nou, verdient hij dan geen knuffel?’’
Ik had het natuurlijk niet gehoord door het vele kabaal in de zaal. Ik werd ineens omringd door alle dames, mijn gezicht werd overal gekust. ‘’Hou op, maak mij niet verlegen!’’ riep ik uit. Iedereen lachte ondeugend.

De vierde set begon. De focus was meteen teruggekeerd. Elise ging vrolijk door. We bouwden een voorsprong op. Maar hoe dichter we bij de winst kwamen, hoe nerveuzer de meiden werden. Hierdoor maakten we een aantal onnodige foutjes. De tegenstander profiteerde daarvan en kwam al snel terug. Voordat we het wisten verloren we deze set. 2-2. Het was tijd voor de alles beslissende set.

Sara riep; ‘’Kom op, dames. Kop erbij houden! Deze moeten we pakken! Jullie kunnen het!’’ Iedereen mompelde wat onverstaanbaars.
Ik zei met een grijns: ‘’Als jullie het verkloten, krijgen jullie met mij te maken!’’
Weer was ik de kern van de groepsknuffel en dat leverde weer een aantal zoentjes op mijn gezicht op.

De vijfde en beslissende set begon. De eerste minuten ging het moeizaam. Beide teams waren nerveus. Zelfs uitblinker Elise maakte een domme fout, maar die maakte ze daarna alweer snel goed. Halverwege de set kwamen we beter op gang, er volgden weer lange rally’s. Het publiek genoot intens. Met een verrassende actie van Anna kwamen we op matchpoint. Sara en ik stonden op en hielden onze adem in. We klapten onze handen blauw. ‘’Kom op!’’ schreeuwde ik.
Helaas wist de tegenstander ons matchpoint snel weg te werken.
Daarna volgde er een lange spannende rally. Met een knetterharde smash kwam de bal helaas in ons veld terecht. De tegenstander had nu een matchpoint.
Hun opslag kwam behoorlijk hard. We hadden moeite om hem op te vangen, gelukkig kregen we de bal toch nog naar de andere kant. De tegenstander kon de bal simpel opvangen en maakte zich klaar voor een smash aanval. De bal vloog met een mooie boog door de lucht, ik zag een speelster springen en de bal hard inslaan. Ik volgde de bal en kreeg bijna een hartverzakking. Daar was niemand om hem op te vangen. Maar uit het niets kwam Elise met een prachtige dolfijn-duik en tikte de bal ternauwernood omhoog. Anna speelde de bal goed door naar Kelly, die stond klaar om te smashen. Maar ze raakte de bal volledig verkeerd en sloeg hem van dichtbij tegen het net aan. De bal stuiterde terug op onze kant…

‘’Ooohh,’’ klonk het publiek.
Aan de andere kant van het veld schreeuwden de tegenstanders het uit van blijdschap.
Aan onze kant was het stil. Kelly zag er verslagen uit. Net als de rest. Ze stonden als een standbeeld op het veld. Kelly stortte in en barstte in tranen uit. Niemand deed iets na haar uitbarsting. Ik stormde op haar af, sloeg mijn armen om haar heen en probeerde haar uit alle macht te troosten. Ze bleef hard huilen.
Tussen het snikken door schreeuwde ze: ‘’Het is mijn schuld! Het is mijn fout! Verdomme!’’
‘’Komaan Kelly! Het is niet jouw schuld. We hebben samen verloren.’’
Kelly schudde hevig haar hoofd. ‘’NEE! Het is mijn schuld!’’
Ik besloot om niets te zeggen en wreef met mijn handen over haar rug, haar hoofd lag begraven tussen onze lichamen in. Mandy, Anna en Sara kwamen erbij zitten en sloegen hun armen om ons heen. ‘’Lieverd toch, het is niet erg,’’ zei Sara in Kelly’s oor, wat Kelly nog harder deed snikken.
De rest volgde en even later volgde er een grote groepsknuffel met Kelly en ik middenin.
Kelly maakte zich los uit mijn greep en keek rond. ‘’Het spijt me zo. Ik weet niet wat me bezielde.’’
Elise knuffelde haar. ‘’Het is niet anders. We hebben ons best gedaan. We hebben verloren en dat moeten we accepteren.’’ Ze klonk wel teleurgesteld.

We stonden op en feliciteerden de tegenstanders. Ook ze gaven Kelly een troostende knuffel. Daarna gingen we naar de kleedkamer. Sara en ik wachtten in de kantine, waar we even later werden vergezeld door de chagrijnige dames. Niemand had zin in drinken dus we gingen gelijk naar huis.
Ik zag Kelly strompelen naar de bushalte.
‘’Kelly, je gaat met ons mee! Nick is nog niet thuis. Ik laat je niet alleen thuis zitten,’’ riep ik en greep haar arm.
Met de nodige moeite kreeg ik haar in Mandy’s auto.

Thuisgekomen zette ik haar op de bank, Mandy haalde wat te drinken. Kelly was nog steeds stil en begon opnieuw zachtjes te snikken. ‘’Kom op, Kelly. Iedereen maakt wel eens fouten. We kunnen de tijd niet meer terugdraaien,’’ probeerde ik haar te troosten.
Kelly raakte geïrriteerd. ‘’Je hebt makkelijk praten, hé Danny, want je doet zelf niet eens mee!’’ Haar stem klonk fel.
Ik schoot geschrokken achteruit. Een tel later stormde Mandy de woonkamer in en wees met haar wijsvinger waarschuwend naar Kelly. ‘’Kelly! Dit neem je terug, en wel nu!’’
Kelly sloeg haar hand voor haar mond en keek geschrokken.
‘’Kelly, het is verstandig dat je even buiten gaat afkoelen,’’ reageerde ik kalm. Kelly schuifelde zwijgend naar het dakterras. Mandy kookte van woede.
‘’Mandy, ze bedoelde het heus niet zo. Het is gewoon een impulsieve reactie.’’
‘’Nee, Danny, dit pík ik niet. Hoe durft zij!’’ De woede bleef bij Mandy koken. Ik kon er niets aan doen dat ik even moest lachen.
‘’Wat valt er te lachen?’’ reageerde ze geërgerd.
‘’Sorry liefje, je bent gewoon zo sexy als je boos bent.’’
Mandy zuchtte diep. ‘’Je bent echt een eikel. Maar ik hou toch van je.’’ Ze kuste me kort.
‘’Maar Danny, dat kon toch niet wat Kelly zei? We weten hoe graag je mee wilt doen.’’
‘’Ik weet het. Ze meende het heus niet.’’

Achter ons hoorden we Kelly hard huilen. Mandy zuchtte diep. ‘’Ik zal even met haar praten.’’
‘’Is goed, poepie. Ik ga even douchen.’’
Na de douche kwam ik de woonkamer in. Nick was er ook. Kelly keek me schuldig aan. ‘’Danny… sorry. Ik weet niet wat me bezielde. Het spijt me zo. Ik flapte het er gewoon uit. Dit zal ik mezelf nooit vergeven. Sorry.’’
Ik trok haar overeind. ‘’Malle meid. Het is allang goed. Ik weet heus wel dat je het niet meende en ik vergeef je.’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee, je moet boos zijn. Want het is echt heel erg wat ik zei. Ik weet heel goed hoe graag je mee wilt doen. Ik snap niet waarom ik dat zei.’’
Ik trok haar tegen me aan. ‘’Kelly. Het is OK. Laten we dit gewoon vergeten, ja?’’
Ze knikte en glimlachte voorzichtig.
‘’Hee, die glimlach zie ik graag, en Nick ook denk ik.’’
Kelly begon harder te lachen. ‘’Dank je wel, Danny. Je bent een goede vriend.’’
‘’Jij een goede vriendin.’’
‘’Oh nee, Nick. Volgens mij zijn we ze kwijt,’’ reageerde Mandy gespeeld geschrokken.
Nick grijnsde. ‘’Dan hebben we elkaar nog.’’
Iedereen schoot in de lach. Het gedoe was daarmee beëindigd.

De weken vlogen voorbij. De zomervakantie was begonnen. Voor Mandy dan, want ik moest gewoon doorwerken. Het wereldkampioenschap volleybal was volop aan de gang. Nederland won alle groepsduels en plaatste zich voor de knock-out fase. Het was vrijdagavond, nog een week voordat we naar Italië gingen. We stonden in de woonkamer van Elise en Anna om naar de kwartfinale van Nederland te kijken. De wedstrijd was razend spannend. Nederland was helemaal niet goed. Ik was even bang dat mijn tweede verrassing om zeep was geholpen, maar gelukkig won Nederland en plaatste zich voor de halve finale! Tegenstander in de halve finale was Servië, de derde op de wereldranglijst, een lastige horde voor Nederland dus. Maar we mochten van geluk spreken dat Amerika en China tegen elkaar moesten spelen, omdat ze topfavorieten voor de titel waren. De stemming in de woonkamer was uitbundig. De dames begonnen te gillen en te dansen. Ik was natuurlijk heel erg blij, zeker met het feit dat mijn tweede verrassing nog veilig was.
‘’Ohhhh, nog één keertje winnen en dan kunnen we Nederland live aanmoedigen! Ik hoop het zo dat het gaat gebeuren,’’ zei Elise opgewonden. Iedereen beaamde dat.
Anna zei: ‘’Zullen we de halve finale bij mijn ouders kijken? Ze hebben een grote tent in de tuin staan. Als we daar nou eens een grote televisie neerzetten. Dan vraag ik mijn vader of hij misschien de barbecue uit de schuur kan halen. Dan maken we er een gezellige dag van! Wat vinden jullie ervan?’’

Iedereen reageerde enthousiast, behalve ik. Ik twijfelde even, omdat ik moeite heb om buiten televisie te kijken.
‘’Wat is er, Danny?’’ merkte Anna meteen op.
‘’Het lijkt me wel leuk, maar ik ben bang dat ik de televisie niet kan zien, want buiten tv kijken kan ik niet.’’
‘’Geen zorgen, Danny, ik regel het wel, ik zorg ervoor dat de tv goed afgeschermd is tegen het licht. Dat beloof ik je, goed?’’
Ik knikte blij.
Anna was opgewonden en belde meteen haar vader op. Na een tijdje verbrak ze de verbinding en keek ons vrolijk aan. ‘’Dames en heer, jullie zijn van harte welkom bij mijn ouders op dinsdag vanaf twee uur in de middag. De wedstrijd begint om zes uur, maar we kunnen alvast eerst lekker eten en drinken. Danny, kan je vrij vragen van je werk?’’
Ik knikte. ‘’Ja, dat moet wel lukken. Ik app mijn baas even. Ik laat het je wel weten.’’
‘’Gezellig!’’ reageerde Kelly enthousiast.

Dinsdag, Ik moest alleen in de ochtend werken. Om twaalf uur snelde ik naar huis en maakte me snel klaar, Mandy was er al klaar voor. We vertrokken met de auto. De ouders van Anna woonden in Schalkwijk, net buiten het dorp in een enorm huis. Ik wist dat de ouders van Anna rijk waren. Anna wilde niets van die rijkdom en woonde daarom zelfstandig in een appartement. Haar ouders waren blij met het feit dat hun dochter niet op hun geld zat.

Mandy en ik reden de straat in en ik zag gelijk waar het huis stond.
‘’God allemachtig, Mandy! Je zei dat ze een groot huis hebben, maar dat is een kasteel! Niet normaal!’’
Ze lachte. ‘’Ja, ik weet het.‘’
We stonden voor de poort, Mandy mompelde wat tegen de intercom en even later ging de poort open. We reden over een lange oprijlaan. De enorme voortuin was stijlvol ingericht. Ze hadden een goede smaak. Hoe dichter we bij het huis kwamen, hoe groter het huis leek te zijn.
‘’Mandy, volgens mij is dat huis nog groter dan het hele appartementencomplex waar we wonen.’’
Ze gniffelde en reed de ruime garage in.
‘’Kom, Danny.’’

We stapten uit, ik liep naar de grote voortuin en keek met grote ogen rondom mij. Anna was naar buiten gekomen en zag me kijken.
‘’Mooi hé?’’
‘’Wonen jouw ouders echt hier?’’ mompelde ik ongelovig.
‘’Ja, hier wonen mijn ouders. Kom, Danny.’’ Ze pakte mijn hand en we liepen naar de enorme voordeur. In de hal aangekomen keek ik wéér mijn ogen uit. De hal was gigantisch groot: lang, breed en hoog. Aan de muren hingen grote dure schilderijen.

Midden in de hal stond een stel, de ouders van Anna. ‘’Pap, Mam, dit is Danny.’’ Anna keek me aan. ‘’Danny, dit zijn Arjan en Alicia, mijn ouders.’’
Arjan gaf me beleefd een hand. Hij zag er doodnormaal uit. Hij droeg een simpele korte broek en een shirt. Geen duur pak in ieder geval. ‘’Aangenaam meneer, u heeft een mooi huis.’’
Hij lachte. ‘’Alsjeblieft niet zo formeel hier, Noem mij maar gewoon Arjan.’’ Hij deed zijn best om langzaam te praten, dat waardeerde ik.
Alicia kwam nu voor me staan en we schudden onze handen. Ze glimlachte. ‘’Hallo Danny, ik ben Alicia, en noem mij ook gewoon Alicia.’’ Ik knikte kort, mijn ogen gleden vlug over haar lichaam. Ze stopten even bij haar borsten. Die waren gigantisch groot. Net als alles hier in huis. Alles was hier gigantisch groot.
Anna lachte ondeugend. ‘’Jam Danny, zij heeft ook grote borsten, hé?’’
Ik voelde mij meteen betrapt, kreeg een knalrood hoofd en begon onverstaanbaar te hakkelen. Anna gierde het uit.
‘’Anna, nu ophouden!’’ beet Alicia haar toe.
Ze keek me verontschuldigend aan. ‘’Excuses voor mijn brutale dochter. Ze leert het nooit. Zo heb ik haar niet opgevoed.’’
Ik herpakte me snel. ‘’Het is al goed, dat doet ze wel vaker. Zij is soms een bi...’’ Ik deed er abrupt het zwijgen toe.
Alicia lachte. ‘’Bitch? Ja, daar heb je helemaal gelijk in!’’

De gespannen stemming was daarmee verdwenen. ‘’Arjan en Alicia, wat een groot huis hebben jullie. Mag ik wat rondkijken?’’ Alicia knikte. ‘’ Natuurlijk, zal ik je rondleiden?’’
Mandy keek me aan: ‘’ik ga alvast naar de achtertuin. Ga jij maar met Alicia mee.’’
Ik knikte instemmend.
‘’Alicia, misschien is het handig als je zijn hand vasthoudt, hij moet het hier nog verkennen,’’ zei Mandy.
Ik keek haar verbaasd aan. ‘’Je houdt echt in alles rekening met mij.’’
Ze knipoogde en liep met Anna en Arjan naar de tuin. Alicia pakte mijn hand, we gingen de woonkamer in, wéér keek ik mijn ogen uit. Het was een ruime kamer, die heel stijlvol en gezellig ingericht was. ‘’Danny, hier brengen we de meeste tijd door.’’
‘’Ja, dat kan ik me wel voorstellen. Hier voelt het beter dan in de grote hal.’’
Alicia lachte. We liepen verder naar de keuken. Een prachtig kookeiland met moderne spullen. ‘’Jeetje, wat mooi,’’ stamelde ik zacht.
Daarna liet Alicia me de rest van het huis zien. Alles was mooi en groot. Tijdens de rondleiding vroeg ik aan haar: ‘’Mag ik je vragen wat voor werk jullie doen? Anna heeft er nog niet veel over gezegd.’’
Ze glimlachte. ‘’Ja, mijn dochter praat niet graag over onze rijkdom, daar ben ik wel blij mee want ze zit ten minste niet aan ons geld. Mijn man is een zakenman, investeerder. Hij heeft een aantal grote bedrijven in zijn bezit, hij is eigenaar van negen hotels in Nederland en nog een paar hotels in het buitenland. Daarnaast heeft hij nog wat technische bedrijven en nog veel kleine bedrijven. De zaken lopen goed, dat kun je zelf wel zien.’’
Ik knikte langzaam. ‘’En jij?’’

‘’Dat kan ik je beter laten zien, kom maar mee.’’ Ze pakte weer mijn hand. We liepen door een doolhof van gangen naar een gesloten deur.
Alicia keek me aan. ‘’Dit is mijn favoriete gedeelte.’’ Ze deed de deur open en meteen keek ik mijn ogen uit. Het was een groot atelier met veel bijzondere spullen: schilderijen, vazen en beelden. ‘’Danny, kunst is mijn grote passie. Ik verzamel kunstwerken, maar maak er ook zelf. Kom.’’ Weer trok ze me mee. Voor een schilderij bleven we staan. ‘’Wat vind je ervan?’’
Ik bekeek het schilderij. Op het schilderij was er een landschap met veel bergen te zien.
‘’Nou, ik vind het heel mooi.’’
‘’Dank je wel, Danny. Ik heb het zelf geschilderd.’’
Ik keek haar verbijsterd aan. ‘’Echt waar? Dan kan je goed schilderen! Ik ben onder de indruk.’’
‘’Dat zijn de bergen in Nieuw-Zeeland. Daar ben ik geweest met mijn man.’’
‘’Echt mooi,’’ antwoordde ik.
Ze liet me haar hele verzameling zien, ik vond het allemaal prachtig. ‘’Danny, deze vaas heb ik zelf gemaakt.’’
Weer viel mijn mond open. ‘’Jeetje, je hebt echt kunst in je vingers zitten.’’
Alicia glunderde helemaal. ‘’Ja, ik heb een winkeltje in het dorp waar ik allerlei kunstwerken verkoop. Al het geld gaat naar een goed doel.’’
‘’Wauw, geweldig initiatief van je.’’
‘’Dank je wel,’’ glimlachte ze trots.

Maar opeens viel mijn oog op een vaas in de hoek. Ik zakte door mijn knieën en staarde roerloos naar de rode vaas die daar op een mooie sokkel stond. Alicia keek geschrokken. ‘’Danny? Gaat het? Wat is er?’’
Ik antwoordde niet. Jeugdherinneringen kwamen weer naar boven. Ik werd er emotioneel van. Een traan kwam uit mijn oog en gleed over mijn wang.
Alicia rende weg en kwam even later terug met Mandy en Anna.
‘’Lieverd. Wat is er?’’ zei Mandy en ze hurkte bezorgd naast me. Ik wees de vaas aan. Ze keek even. ‘’Wat is er met die vaas?’’ Ze keek opnieuw naar de vaas, daarna naar mij, weer terug naar de vaas en als laatst keek ze me indringend aan. Ineens begon er bij Mandy een belletje te rinkelen. ‘’Oh, Danny! Is dat de vaas waar je al jaren naar op zoek was?’’ Mijn tranen vloeiden rijkelijk en ik knikte kort. Mandy omhelsde me stevig.
Alicia keek angstig. ‘’Heb ik iets verkeerd gedaan of gezegd?’’
‘’Nee Alicia, je deed niets fout. Laat ons even alleen, we komen er zo aan en dan leggen we het uit.’’ Alicia en Anna knikten en verdwenen.

‘’Lieverd, gaat het?’’
‘’Ja, sorry, mijn herinneringen kwamen even naar boven.’’
Ze knikte begrijpend. ‘’Weet je zeker dat het deze vaas is?’’
‘’Honderd procent, ik herken deze vaas feilloos,’’ zei ik terwijl ik mijn gezicht schoon veegde. ‘’Ik ben blij dat die nog heel is.’’

Mandy trok me overeind en gaf me een liefdevolle knuffel. ‘’Kom, we gaan naar buiten. Ze zullen nu wel veel vragen hebben. Hoe gaan we het uitleggen?’’
‘’Ik denk dat ik ze de hele geschiedenis maar eens vertel.’’
Hand in hand liepen we de tuin in, wéér keek ik mijn ogen uit. De tuin was echt enorm groot met zwembad en een groot terras. Op het grasveld stond een grote partytent. Onder de tent stonden onze vrienden, we liepen er heen. Alicia kwam snel naar ons toe. ‘’Gaat het weer? Ik maak me ongerust.’’
‘’Alles is oké, Alicia. Ik leg het je zo uit. Maar mag ik misschien even wat drinken? Mijn keel is kurkdroog.’’ Ik lachte erbij.
Onze vrienden keken me net zo ongerust aan als Alicia. Ik ging naast Alicia zitten.
Anna drukte een pilsje in mijn hand. Ik nam er een grote slok van.
‘’Ahhh, dat had ik even nodig.’’
Iedereen moest er zachtjes om lachen.

Toen was het even stil. ‘’Oké, dan zal ik maar het hele verhaal vertellen.’’ Ik keek Alicia aan. ‘’Die rode vaas was van de grootvader van mijn oma.’’ Alicia schrok er een beetje van, de rest van het gezelschap stond met open mond te staren.
‘’Ja, Alicia. Die man heette Albert, zijn vrouw heette Marietje.’’ Alicia begon enthousiast te knikken. ‘’Ja, dat klopt! Die namen staan gegraveerd op de onderkant van de vaas. De namen zijn inderdaad Albert en Marietje.’’

‘’Albert is ergens in 1880 geboren en was een boer. Hij had een eigen boerderij ergens in Friesland, met ruim honderdvijftig koeien. Toen hij nog jong was, ontmoette hij een leuke vrouw, Marietje dus. Al vroeg trouwden ze. Ze kregen vijf kinderen. Albert was een harde werker. Hij zorgde voor zijn gezin. Een geliefd man. Het hele gezin was heel gelukkig. Maar toen op een dag was er een grote brand in zijn boerderij. Het was zo heftig dat de schuur, die naast het huis stond, ook in brand vloog. Aangezien er behoorlijk veel strobalen op de zolder lagen, verspreide de brand zich razendsnel tot een gigantische vuurzee. Daarbij kwamen ruim honderd koeien om het leven. Tragisch genoeg bleven ook alle kinderen van Albert achter in de brand. Ze overleefden het niet. Enkel Albert en Marietje wisten nog maar net te ontsnappen.’’

Ik nam een slok van mijn pilsje en keek even rond. Iedereen keek me zwijgend aan.
‘’Pas na een dag kreeg men de brand onder controle, maar intussen was alles afgebrand. Albert en Marietje waren helemaal aangeslagen. Hun kinderen waren dood en Alberts boerderij was onbewoonbaar. Ze moesten een andere plek zoeken. Gelukkig vonden ze snel een klein huisje in het dorp. Jammer genoeg voelden ze zich er niet echt thuis. Maar na al die tragische gebeurtenissen was er toch één lichtpuntje. Marietje was op haar veertigste onverwacht zwanger geraakt. Ze dachten dat het een geschenk van God was. Negen maand later kregen ze een zoon. Albert had intussen werk in een fabriek gevonden, maar hij had het er niet naar zijn zin. Hij miste zijn boerderij, de koeien, en de rust die altijd heerste op zijn boerderij. Maar hij had toch een nieuwe passie gevonden.’’

Ik keek Alicia aan. ‘’Met klei spelen. Hij begon eerst met het maken van kleine potten, gewoon voor zijn plezier. Het resultaat sloeg nergens op. Maar na een half jaar was het duidelijk dat Albert talent had met klei. Hij maakte potten, borden en vazen. Allemaal met zijn handen. Een jaar later had hij een eigen winkeltje, daar verkocht hij al zijn gemaakte spullen. Hij maakte echt alles zelf: potten, vazen, kommen, borden maar ook beelden. Echt alles. Hij was een echt kunstenaar, daar had hij echt talent voor. Het ging zo goed dat hij in korte tijd de schulden kon aflossen die door de brand waren veroorzaakt. Hij genoot intens van het werken met klei. De nieuwe passie van Albert.’’

‘’Maar er lang van genieten kon hij niet. Amper vijf jaar later werd hij ernstig ziek, hij had kanker. Hij vocht er ruim twee jaar lang tegen, maar het mocht niet baten. Hij overleed en liet zijn vrouw en zijn intussen zevenjarige zoon achter. Een maand voor hij stierf maakte hij twee identieke vazen. Twee exact dezelfde vazen, elke vorm, elk gat, elke kras was allemaal precies hetzelfde. Hij had deze twee vazen met rode verf versierd, allemaal handwerk. Echte kunst.’’

‘’Een dag voor zijn dood gaf hij de twee vazen aan zijn vrouw, Marietje, met de woorden: Deze heb ik gemaakt voor jou. We hebben samen zware jaren gehad, maar samen vochten we ons erdoorheen, samen waren we sterk. Samen konden we alles aan. Deze twee vazen staan symbool voor onze liefde zodat we voor altijd verbonden zijn…
Ruim twintig jaar later overleed Marietje. In die tijd had zij de gehele geschiedenis aan haar zoon verteld en gaf ze de twee vazen aan hem door.
Om de traditie in stand te houden vertelde de zoon de hele geschiedenis aan zijn kinderen en gaf de vazen aan zijn jongste kind, mijn oma dus.’’

Ik nam even pauze en nam een flinke slok bier.
Alicia vroeg voorzichtig: ‘’Één ding snap ik niet, hoe is die vaas nou in mijn huis terecht gekomen?’’
‘’Dat ga ik je zo vertellen. Mijn oma kreeg dus twee vazen. Zij had ook een man ontmoet, was getrouwd en kreeg kinderen, maar ze hadden geldproblemen. Ze waren slachtoffer geworden van fraude door beleggers. Ze moesten veel schulden betalen. Ze kregen weinig tijd om te betalen, anders stonden ze op straat met hun drie jonge kinderen. Maar er was een oplossing, namelijk een van de twee vazen verkopen. Mijn oma wilde het niet maar had geen keus. Met veel verdriet verkocht ze die vaas voor behoorlijk veel geld. Daarmee is alles goed gekomen, maar mijn oma was er kapot van. Dylan, zei mijn opa tegen haar, ‘dat had Albert zo gewild, dat zijn familie weer in orde was.’ Daarmee kon mijn oma uiteindelijk wel leven.’’

Ik was klaar met mijn verhaal. Er viel een lange stilte. Alicia was even sprakeloos en zei dan: ‘’Wauw, Danny. Wat een verhaal. Die vaas was de enige waarvan ik de geschiedenis niet kende. Ik heb overal gezocht, maar niets gevonden. Ik heb deze vaas gekocht, omdat ik hem zo mooi vond. Je kunt gewoon zien dat de vaas met de hand gemaakt is. En de tweede vaas is nu bij je moeder?’’

Ik kreeg een onaangenaam gevoel in mijn maag bij het horen van die laatste zin. Mandy pakte mijn hand. ‘’Danny, ik denk dat het beter is om te vertellen wat er gebeurd is met de andere vaas.’’ Ik knikte langzaam en haalde diep adem. Mandy bleef mijn hand vasthouden.

‘’Oké, Alicia, de tweede vaas is kapot… Door mij…’’ Iedereen sprong van schrik een stukje omhoog van de stoel. Ik kromp ineen van schaamte. Mandy kwam dichterbij zitten. ‘’Danny, kom op, vertel ze je verhaal.’’
Ik vervolgde: ‘’Oké, ik was zestien, tot dan ging alles prima, maar op dat moment ging mijn zicht flink achteruit, waardoor alles moeilijker werd. Stappen met mijn vrienden bijvoorbeeld. Ik kon niet meer fietsen in het donker, in het café was het ineens te donker voor mij, waardoor de communicatie steeds lastiger werd. Daardoor had ik er steeds minder zin in, dus bleef ik vaker thuis zitten. Na een tijdje ging ik helemaal niet meer mee. Mijn vrienden waren eraan gewend geraakt mij niet meer te vragen of ik mee wilde. Ik had het daar moeilijk mee, omdat iedereen veel plezier had en ik me thuis aan het vervelen was. Het frustreerde me enorm. Op een dag waren mijn ouders en mijn zusje weg. Ik was alleen thuis en zat verveeld naar een slechte film te kijken. Tussendoor checkte ik mijn facebook. Zo zag ik een foto, waarop mijn twee vrienden met ieder een mooie dame bij zich stonden, alle vier met een grote glimlach. Ik kon zien dat ze veel plezier hadden. Dat maakte me boos, ik smeet mijn telefoon de keuken in. Maar het beeldscherm stond open. Ik was nog altijd kwaad en wilde die stomme foto niet zien. Ik liep naar de keuken en probeerde mijn mobiel kapot te maken. Het werd alleen maar erger en voordat ik het wist sloopte ik de hele keuken. Alles ging stuk. Op een gegeven moment greep ik een stoel en smeet die weg, recht naar de vaas. De vaas viel en brak in duizenden stukken. Ik had op dat moment niet eens beseft dat dit belangrijke voorwerp kapot was. Omdat ik zo veel herrie maakte, kwamen de politie en mijn ouders er vrij snel aan. Ik zat daar op de knieën te janken te midden van de puinhoop die ik veroorzaakt had. Ik kwam er pas een dag later achter dat de vaas kapot was. Ik was me echt doodgeschrokken. Mijn oma en moeder waren niet boos op mij maar wel erg verdrietig. Het deed me echt veel pijn. Ik werd door mijn moeder op therapie gestuurd. Na een paar maanden was ik redelijk in orde en ging ik op zoek naar de tweede vaas. Ik heb echt alles gedaan, op internet gezocht, een oproep geplaatst en posters gemaakt en overal opgehangen. Allemaal zonder succes. Ik bleef doorgaan tot mijn moeder mij dwong om te stoppen.’’

Ik was klaar met mijn verhaal. Dat luchtte me wel een beetje op. Iedereen was stil, geraakt door mijn verhaal.
‘’Jeetje zeg, wat heftig,’’ mompelde Lotte zacht. Kelly knikte. ‘’Ja, wat erg.’’
Ik keek Alicia aan. ‘’Maar goed, nu snap je waarom ik emotioneel werd.’’
Alicia legde haar hand op mijn been en wreef er zachtjes over. ‘’Ja, nu snap ik het helemaal. Ik vind het heel erg voor je, maar het was moedig om dit verhaal met ons te delen.’’
Er klonken instemmende geluiden.
Ik keek even rond. ‘’Ik zou het wel fijn vinden als jullie dit niet aan iedereen willen doorvertellen.’’
Iedereen knikte. ‘’Kelly, je mag het gerust aan Nick vertellen. Ik vertrouw hem wel.’’
‘’Da’s lief, dank je wel,’’ reageerde ze die nog steeds in shock was door mijn verhaal.

Ik keek Alicia strak aan. ‘’Alicia, is die vaas misschien te koop? Zo ja, ik wil hem graag kopen. Ik geef je er €5000,- voor.’’
‘’Nee, Danny.’’
‘’€7000,- dan?’’
‘’Nee, stop, stop!’’
Alicia pakte mijn hand. ‘’Danny, je krijgt hem gratis, je mag hem hebben.’’
Mijn mond viel open.
‘’Kijk Danny, ik heb deze vaas gekocht, omdat ik hem mooi vond en ik de geschiedenis helemaal niet kende. Nu ik het weet, besef ik dat die vaas hier niet thuishoort, maar wel bij je moeder. Het is een stuk familiegeschiedenis. Dáar hoort die mooie vaas te staan, bij je moeder.’’
Mijn wangen werden nat van de tranen. ‘’Echt?’’ Ik stond op, Alicia volgde, we knuffelden lang en stevig. Nu werd het me even te veel en begon ik als een klein kind te janken op de schouders van Alicia die rustig mijn rug streelde.

Na een tijdje was ik uitgehuild, keek ik Alicia aan en fluisterde: ‘’Dank je wel.’’
Ze glimlachte lief. ‘’Graag gedaan. Die vaas krijg je, ik zorg ervoor dat ze goed ingepakt wordt zodat je de vaas veilig kan meenemen naar je moeder.’’
‘’Dank je wel, dat waardeer ik heel erg. Ik wil er best geld voor geven, hoeveel heb je ervoor betaald?’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee lieverd. Ik hoef er niets voor.’’ We knuffelden even kort en dan ging ik weer zitten en kreeg meteen een zoen van Mandy. Ze keek me trots aan.
Ik keek rond. ‘’Sorry, ik liet me even gaan.’’
‘’Nee, geen sorry. Je moest gewoon even uithuilen. Dat begrijpen we heel goed, Danny,’’ zei Anna waarna iedereen knikte.
‘’Maar heel moedig van je om dit verhaal te vertellen. Dat moet wel je dieptepunt zijn?’’ zei Elise voorzichtig.
Ik wilde antwoorden, maar Mandy hield me tegen en zei geluidloos: ‘’Danny, ze hoeven het niet weten.’’
‘’Maar ze mogen het best wel weten, Mandy. Ik vertrouw ze.’’
Ze knikte. ‘’Oké, dat moet je natuurlijk zelf weten, maar ze hoeven ook niet alles te weten, hé.’’
‘’Daar is het nu te laat voor, je hebt ze nieuwsgierig gemaakt.’’
Iedereen schoot in de lach.

Ik vertelde ze in het kort over mijn zelfmoordpoging. Nadat ik mijn verhaal verteld had, heerste er een stilte in de tuin. Ze waren echt in shock, behalve Mandy die het natuurlijk al wist.
Ze konden even niets zeggen.
‘’Maar mensen. Ik ben nu in orde, ik ben nu gelukkig. Zeker met mijn meisje.’’ Ik keek Mandy verliefd aan. Ze keek net zo verliefd terug. ‘’En ik heb nu een leuke vriendengroep. Jullie zijn echt toffe mensen. Jullie houden vaak rekening met mij. Jullie zorgen ervoor dat ik me niet snel buitengesloten voel. Nu geen zielige verhalen meer. Kom op, nu wat vrolijker mensen! Het is tijd om te feesten! Anna, maak het mij vanouds weer moeilijk.’’ Iedereen schoot in de lach. Anna grijnsde ondeugend. Daarmee was de droevige sfeer verdwenen…