Wat vreselijk toch zo'n nachtrit. En de stank. Maar nu valt mee. De coupe is inmiddels leeg, behalve dan die vrouw recht tegenover ons. En die ruikt heerlijk. We staan alweer een tijd stil, vlak voor het eindstation. Ik moet eigenlijk plassen maar ik weet dat Ronnie het niet leuk vindt als ik dat hier doe. Ronnie's blik dwaalt vluchtig langs haar benen naar beneden, terwijl hij met zijn hand door mijn haren gaat. Ik vind het heerlijk als hij me streelt en schurk mezelf steviger tegen hem aan. Ik schrik op als ik ineens een vogeltje voorbij zie vliegen. Het is niets. Het wordt al een beetje licht. Het is een schokkende nacht geweest. Ronnie is verstoten uit onze clan, zijn jarenlange thuis. Zelfs door zijn eigen boezemvriend, de leider van de gang. Mensen begrijpen niet hoe snel je leven op zijn kop staat door wat foto's op je telefoon. Wat nu? We zijn nog nooit echt alleen geweest. Rotterdam is straks ons toevallige eindstation van deze nachtvlucht, maar waar moeten we heen?

Ronnie maakt geen contact nu. Hij heeft zich naar binnen gekeerd. Radeloos. Ik weet niet wat ik moet doen om hem te helpen. Nadenken is sowieso niet echt een talent van me, maar de zwoele geur van de vrouw voor me leidt me telkens af. Net als de blik van Ronnie steeds lijkt af te dalen naar haar mooie voetjes toe. Zij staart naar buiten. De hele reis negeert ze ons al. Alsof we er niet zijn. Alleen lijkt ze inmiddels wel op te merken dat Ronnie telkens naar haar voeten staart. Het lijkt alsof ze gehuild heeft. Ze lijkt sprekend op die dame die die mooie chanson op televisie zong de afgelopen tijd. Donkere krullen, donkere ogen, volle lippen. Alleen haar neus is wat groter, scherper. Huid iets licht getint. Ze zou iets Marokkaans kunnen hebben. Zwart truitje zonder mouwen. Blote schouders, armen over elkaar. Benen gekruist in een lange zwarte broek. Nauwe zwarte veterschoentjes die ze inmiddels heeft uitgetrokken. Iets van een striem bij haar enkel. Zwart tasje waarvan het nieuwe leer nog duidelijk zijn kenmerkende geur afgeeft. Heerlijk parfum, licht zoet maar ook fris. Heel soms gebeurt het dat een parfum zich vermengt met de persoonlijke geur van een vrouw tot een bedwelmend elixer waar je meteen verliefd van wordt. Dat je dichterbij wil komen, langzaam en zacht langs haar hals. In een poging om de geur van de huid zelf te onderscheiden van die van het parfum. Tevergeefs. Zodat je je gezicht verder langs haar lichaam naar beneden wil afdalen, langs haar sleutelbeen, haar arm, haar borstjes en haar gladde buikje en verder. Daar waar minder parfum op de huid ligt. En de lichaamseigen geur het subtiel overneemt. Steeds intenser.

Net als de dame is Ronnie ergens in de twintig. Minder lekker ruikend, zeker nu. Laatste joint is alweer uren geleden opgerookt. Leeg blikje bier in het vuilnisbakje. Ronnie’s zwarte haar is naar achteren gevlochten. Twee kettingen, enkele ringen. Een oorbel en een piercing door zijn wenkbrauw. Leren jack, zwart. Gestreept shirt, baggy pants. Tattoos tot aan zijn polsen. Ronnie's tint is veel donkerder. Een afgetraind lijf, uitgehouwen in de strijd. Littekens van de vechtpartijen, flirtend met drillrap en machetes. Een gevaarlijke omgeving, waarin hij en ik zijn opgegroeid. We weten niet beter. Maar zelfs met al die onveiligheid, biedt zo'n clan je toch een thuishonk, een plek waarin je leven betekenis krijgt. Loyaliteit te midden van alles wat dat niet is. Maar in deze tijd waarin alles om spiegelbeelden draait, doet de aanblik van een kwetsbare eigenaardigheid het sociale weefsel uiteen spatten. Zo ook via een oppervlakkige relatie met een meid in de gang. Geen relatie eigenlijk. Een van de kippetjes. Maar wel zo close, dat ze in een onbewaakt moment zijn telefoon kon doorzoeken. Gewoon, omdat de kans zich voordeed. Honderden foto's en filmpjes, van het internet maar ook van de gang leden zelf, zelfs van de leider, verraadden zijn foot fetish. Toen Ronnie uit zijn roes ontwaakte, zag hij zich geconfronteerd met een massa lachende en kwade gezichten. Als een troep hyena's tegen een eenzame leeuw, werd hij nu uit hun territorium verdreven. Ronnie probeerde nog zijn gezagvolle vriend om hulp te vragen maar die keek teleurgesteld weg. Ik begrijp Ronnie wel en zou hem nooit verlaten. Zeker niet daarom. Ronnie wrijft over zijn gezicht. Vochtige ogen. Ze merkt het op.

Veel later zou ik opvangen dat Sarah die nacht de jarenlange relatie met haar meester had verbroken. Een briljante maar eenzame studente toen ze hem ontmoette, maar zonder richting, zonder hoger doel. Tegen hem keek ze op: hoe hij doceerde en later hoe hij haar haar grenzen liet verkennen. Haar begrensde. En haar die grenzen deed verleggen. Steeds verder. Te ver. Sarah heeft dan wel onderdanige gevoelens, ook, maar ze is geen slaaf. Ze houdt van leer, van het dierlijke, de geur. De stoere kracht ervan. Leren boeien om haar polsen, een harnas strak om haar lijf. Die druk op haar huid geeft haar rust en de geborgenheid om zich vrij te voelen. Maar haar meester wilde haar niet alleen in een korset, maar in het keurslijf van een pijnslaaf. Maar pijn en vernedering horen niet bij Sarah. En ze is meer dan alleen onderdanig. In het machtsspel van bdsm hoort altijd wederzijdse instemming besloten te liggen. Gelijkwaardigheid in de spanning van ongelijke posities. Nu was dat lange tijd ook wel zo, ook al was haar meester zich daar niet van bewust. Langzamerhand leerde ze hem te bespelen. Hem te laten denken dat hij de touwtjes in handen had. Ze genoot ervan. Meer dan van haar schijnbaar onderdanige gedrag. Maar haar groeiende macht over hem kon niet onopgemerkt blijven. Het maakte hem onzeker. Uit onmacht brak hij hun vertrouwen en deed hij haar pijn. Op het politiebureau eerder die avond was het uiteindelijk maar moeilijk uit te leggen. Wat haar in het bdsm spel was aangedaan. Terwijl het in de kern zo eenvoudig is: er moet altijd instemming zijn. En die was weg.

Sarah kijkt af en toe naar de stoere jongen voor haar. Normaliter zou ze zich geïntimideerd voelen door zijn aanwezigheid, maar vannacht niet. Met het verbreken van haar relatie is er iets losgewrikt binnen haar. Een dreigende last is van haar schouders afgevallen. Tegelijkertijd voelt ze zich weer ondraaglijk eenzaam. De jongen voor haar maakt een afwezige indruk, misschien dat hij daarom helemaal geen angst inboezemt. Maar wat kijkt hij toch steeds naar mijn voeten, bedenkt ze. Het begint haar te irriteren. Wat denkt hij wel, dat hij haar de hele tijd aanstaart. Hij begint ook steeds vaker te kijken. Het lijkt er zelfs op dat hij een erectie in die wijde broek begint te krijgen. Wat doen die handen in zijn broekzakken? Zal ze ergens anders gaan zitten? Maar dat is toch belachelijk. Eerder die avond heeft ze zich iets voorgenomen. Ze zal ervoor zorgen dat niemand haar meer kwetst. Ze kijkt hem streng aan. Hij kijkt weg.

Ronnie's aandacht gaat steeds uit naar de mooie vrouw voor hem. En dan met name naar haar prachtige voeten. Maat 36, ongeveer. Haar linkervoetje wipt in de lucht. Van haar rechtervoet raakt haar hiel de grond net niet. Vloeiende, krachtige curve in het midden. Fijn gevormde enkel. Zongebruinde huid. Elegante, slanke tenen. Blank gelakte nagels. Mooi verzorgd. Ronnie merkt niet op dat hij steeds meer in beslag genomen wordt door haar. Mij ziet hij ook niet meer staan, ook al druk ik mezelf toch af en toe tegen hem aan. Het doet me goed dat zijn radeloosheid heeft plaatsgemaakt voor aandachtigheid, ook al is het naar deze vrouw toe. Ik zie dat hij opgewonden raakt. Maar hij ziet niet dat de vrouw hem steeds geagiteerder blikken toewerpt. Ik kan zijn aandacht opeisen maar de oplopende zenuwen verlammen me. Ik piep een beetje. Ze kan er niet meer tegen. Ronnie en ik schrikken ons rot als zij ineens naar voren buigt en hem indringend toespreekt.

"Hee! Ogen hier, jij!" maant ze hem, terwijl ze met haar hand zijn blik naar haar ogen wenkt. Sarah schrikt er zelf van, maar ze laat hem dat niet merken. De grote sterke gozer kijkt haar verbouwereerd aan. Hij voelt zich klein. Betrapt. Een warme golf van angst schiet door zijn lijf. Ik kan het ruiken. Een lange stilte. Een vreemde rust die over ons heen daalt. Sarah voelt haar eigen kracht. Dat voelt zo lekker. Haar blik glijdt over zijn lijf en ze realiseert zich wat een mooie man Ronnie eigenlijk is. Een warme adem verlaat langzaam haar mond en bevochtigt haar lippen. Ze trekt een wenkbrauw omhoog.

"Wat is je naam?"
"Ronnie," mompelt hij, nog steeds verschrikt.
"Ronnie, waarom staar je steeds naar mijn voeten. Weet je hoe vervelend dat is als iemand dat zomaar doet?"
"Ja, sorry, mevrouw," floept Ronnie er tot mijn verbazing uit.
"Geen mevrouw. Ik heet Sarah. Ik zie je erectie, Ronnie. Vind je mijn voeten mooi?"
"Heel mooi...Sarah. Ja..."

Voor het eerst in zijn leven wordt zijn foot fetish gezien voor wat het is. Hij weet niet wat er komen gaat, maar een zaligmakend gevoel van bevrijding komt over hem heen. Ik zie Sarah een beetje onderuit schuiven in de stoel en haar linkerbeen naar voren schuiven. Al die tijd blijven ze elkaar strak aan kijken.

"Ronnie, haal je handen uit je zakken. Ik wil niet dat je jezelf aanraakt. En mij ook niet. Heb je dat begrepen, Ronnie?"

Ik zie Ronnie in de lach schieten. Is het verlegenheid? Stoerheid? Het blijft stil. Ronnie kijkt weg en dan weer vangt haar blik zijn vragende ogen.

"Het is okay, Ronnie. Je hoeft je niet anders voor te doen. Dit is goed. Dit gaat niet weg."

Als Ronnie aarzelend instemt voelt Sarah haar hart in haar borst bonzen. Pure opwinding maakt zich meester van haar. Ze bijt op haar onderlip, zachtjes. Wat overkomt haar? Dit gevoel van dominantie dat zo lang verborgen moest blijven. Een gevoel van totale controle over de situatie brengt haar in extase. Ze voelt zich vochtig worden. Haar voet drukt zich voorzichtig een weg langs de binnenkant van zijn knieën, verkent door de stof van zijn broek zijn dijen. Zachtjes, heen en weer. Ronnie drukt zichzelf verder in de stoel. Angstige, verwachtingsvolle ogen schieten verlegen langs haar. Vluchtig oogcontact. Nogmaals. Zijn hart bonst in zijn keel en het zweet breekt hem uit, als haar voet de harde pik in zijn broek aanraakt. Met zijn handen tegen de rugleuning gedrukt, stokt zijn adem als zij haar voet over zijn eikel streelt. Heen en weer. Voor zijn gevoel is hij nog nooit zo hard geweest. Ze drukt stevig met haar grote teen op het plekje waar zijn pik en balzak elkaar vinden. Dan weer strelend over zijn schacht naar boven. Erover heen. Naar beneden en weer naar boven. Tegelijkertijd kijken ze elkaar aan.

"Is dit wat je wil, Ronnie?"
"Dit is wat ik altijd heb gewild."
"Ik heb je nodig, sterke Ronnie, om mij te beschermen. Maar dan moet je wel naar me blijven luisteren. Ik zal goed voor je zijn. Zal je goed voor me zijn, lieve Ronnie?
"Ik zal je altijd beschermen en altijd naar je luisteren, Sarah."

Ineens komt de trein in beweging. Eindelijk. We schrikken ervan. In een reflex trekt Sarah haar been terug en gaat rechtop zitten, benen gekruist weer. Ook Ronnie zit rechtop. Stilte. Nog een paar minuten. Wat nu? De schrik blijkt geen weerstand meer te bieden aan het vurige verlangen van Ronnie en Sarah.

"Ben je van mij, lieve Ronnie?"
"Ja, Sarah, ja."
"Kniel dan voor me neer en kus mijn voet. En doe mijn schoenen aan, als je wil.”

Ik zie dat Ronnie naast me neerknielt en Sarah's voetje voorzichtig in zijn sterke donkere handen neemt. Haar hiel in een hand, de bal van haar voet in de andere, geeft hij tedere kusjes zijdelings langs de boog. Sarah buigt zich voorover naar mij toe. Het parfum, haar geur, ze bedwelmen me. Ik kijk naar Ronnie maar die is inmiddels in de zevende hemel. Ik zie Sarah minzaam naar me glimlachen. Eerst streelt ze mijn haar, dan voel ik haar even trekken. Nee, ik zal niet weglopen. Ronnie schrikt even als Sarah de halsband vastgespt. Ze geeft een kort krachtig rukje aan de lijn.

"Ronnie, luister naar me nu. Begrepen?"
"Ja, Sarah."
"Je gaat vanaf nu met mij mee. En hij mag natuurlijk ook mee. Kom, we gaan."

Op het verlaten perron lopen we richting het station. Ik kijk om en zie de zon aan de horizon verschijnen. Ik spring nog even tegen Ronnie die naast Sarah loopt. Ik zie nog net de lijn van de halsband uit de mouw van Ronnie losjes aan de pols van Sarah hangen. Ik snuif de frisse ochtendlucht op. Waar zouden we naartoe gaan?