Mijn Tante Sonja, Epiloog - 1

Enkele maanden geleden schreef ik de serie “Mijn tante Sonja” in zeven delen. Mijn favoriete verhaal tot nu toe. Vanwege het gevoel wat er in zit en omdat ik zelf een buitengewone sympathie voor Sonja ontwikkelde tijdens het schrijven (hoewel ze niet bestaat, het verhaal is volledig fictie!). Toen het verhaal eenmaal klaar en gepubliceerd was, kreeg ik het gevoel dat het nog niet af was. Ik had onvoldoende kunnen vertellen over wat zich in het hoofd van Sonja afspeelde. Logisch ook, omdat ik vanaf het begin voor Nick had gekozen als de ik-persoon. Deze epiloog in drie delen begint ruim vijf jaar later. Sonja kijkt terug op wat er vooraf ging aan haar avontuur met Nick, maar ook het vervolg. Je kunt deze epiloog los lezen, zeker met de samenvatting hieronder van de eerste zeven delen. Als je dit leuk vindt, raad ik je aan om het hele verhaal toch ook maar eens te lezen.

Samenvatting “Mijn tante Sonja” deel 1 t/m 7: De achttienjarige Nick helpt zijn 34-jarige tante (jongere zus van zijn moeder) met wat klusjes als ze weer in Nederland komt wonen. Ze is het zwarte, en vergeten schaap van de familie en Nick wist niet eens dat ze bestond! Er is vrijwel onmiddellijk een klik tussen de twee, die al snel overgaat in een wederzijdse seksuele aantrekking. Voor Nick is dit de gedroomde kans om ingewijd te worden in de wereld van de seks. Maar hij komt ook meer te weten over zijn moeder en over zichzelf. En Sonja? Die heeft haar eigen redenen om in dit avontuur te stappen.

Volgende week word ik 40. Als ik terugkijk op mijn leven kan ik maar tot één conclusie komen. Ik heb er een zootje van gemaakt! Natuurlijk. Ik heb mijn goede momenten gehad. Ik was een redelijk normale tiener. Mijn ouders hielden van me, en ik van hen. Ik kon redelijk goed opschieten met mijn oudere zus, Nora, ook al schelen we dik tien jaar. Het ging mis toen ik Armando leerde kennen. Ik was 19 en onervaren. Ik was naïef en hij een charmeur. Hij was mijn prins op het witte paard. Van hem leerde ik pas echt wat seks was. Dat liep binnen de kortste keren de spuigaten uit. Het leven draaide vanaf dat moment om seks en ik genoot met volle teugen. Hij was de man van mijn dromen. Ik was zo verliefd dat ik totaal blind was voor al het andere. Hij was alles voor me en voor de rest bestond er even niets meer voor mij. Ik brak met mijn familie en zij braken met mij. Ik ging met hem mee naar Argentinië. Daar zou ik met hem trouwen, in een Zuid-Amerikaans sprookjeshuwelijk. Kinderen krijgen en oud met hem worden. En veel seks hebben natuurlijk! Daar, in zijn thuisland, kwam ik er echter achter hoe fout mijn keuzes geweest waren en dat dromen bedrog zijn. Terwijl ik me helemaal aan hem vastgeklampt had, had hij me na een tijdje helemaal niet meer nodig. Thuis wachtten er andere vrouwen op hem. Hij schopte me de straat op en ik moest het alleen zien te redden. Alleen, in een land ver van huis. Te eigenwijs om terug te vallen in de schoot van mijn liefdevolle ouders, of in de armen van mijn zus waar ik het zo lang goed mee had kunnen vinden. Ik ging door een diep dal, maar ik wist er op eigen kracht ook weer uit te klimmen. Ik begon een eigen winkeltje en een paar jaar later daarnaast ook een importbedrijfje. Ik kon er goed van leven en goed sparen. Was wat je noemt een redelijk succesvolle zakenvrouw. Waarvoor weet ik eigenlijk nog steeds niet. Ik leefde niet echt. Ik had af en toe een vriendje. Of op zijn minst een neukertje. Het lichaam wil immers ook wat. Lang bleven ze nooit. Of ze konden niet tegen een succesvolle vrouw, of ik had er al snel genoeg van. Dus gelukkig? Nee, dat was ik niet echt. Eenzaam. Dat wel. Samen met mijn eigenwijsheid was dat het enige consistente in mijn leven. Ik peinsde er niet over om als eerste contact te zoeken met mijn familie in Nederland. Sukkel die ik was!

Tien jaar later ging het helemaal mis. Voor één keer niet mijn eigen schuld, trouwens. Net toen ik op zaterdagmiddag de winkel wilde sluiten, kwamen er drie mannen binnen. Ik kende één van hen. Een ex waarmee ik onlangs niet al te fraai had gebroken. Details doen er niet toe. Maar hij wilde genoegdoening. Genoegdoening betekende voor hem wraak. En dat betaal je met bloed en tranen in zijn kringen. Twee dagen lang werd ik tegen mijn wil vastgehouden, geslagen, geschopt en meerdere malen verkracht. Ik had me er al bij neergelegd dat ik het niet zou overleven. Dat hakt erin, kan ik je vertellen. Er brak iets in me. Ik gaf het op. Maar twee dagen later lieten ze me levend achter. Waarom? Misschien juist wel omdat ze me gebroken hadden. Of misschien was ik het gewoon niet meer waard voor hen. Als ik er ooit ook maar over nadacht om aangifte te doen, hadden ze genoeg vrienden die me wisten te vinden, was hun laatste boodschap. Dan zou het nog veel erger worden. Ik was psychisch een wrak na afloop. Gebroken. Kapot. Ik deed geen aangifte. Ik was bang voor hun wraak. En als ik dat niet was geweest, had ik het sowieso niet kunnen opbrengen om het hele proces van aangifte en rechtszaak te doorlopen. Ik had geen behoefte mijn verhaal twintig keer te moeten doen tegenover politie, advocaten en rechters die zich ongetwijfeld afvroegen of het nou mijn eigen schuld was of niet. Lichamelijk had ik ook de nodige schade opgelopen.. Twee weken ziekenhuis en vier weken bedrust thuis, en de lichamelijke schade was voor 90% over. Maar kinderen kon ik niet meer krijgen. Nou had ik nooit die drang gevoeld, maar toch. De keuze was me nu ontnomen. Ruim twee jaar psycholoog kon mijn geest daarentegen helemaal niet meer repareren. Met mannen was ik klaar. Noodgedwongen. Alleen al als ze me aankeken kromp ik in elkaar, en als ze me aanraakten, werd ik bijna hysterisch. Jammer genoeg heb ik nooit wat met vrouwen gehad. Het zou misschien een goed alternatief zijn geweest. Al was het maar voor een beetje liefde en geborgenheid.

Op een dag ging de telefoon. Het was Nora, mijn zus. Via de ambassade had ze me eindelijk gevonden. Ze wilde weer contact. Het eerste gesprek was kort. Zij wist niet goed wat ze moest zeggen. Ik was te verrast om een nuttige bijdrage aan dat gesprek te leveren. Na afloop van het gesprek stortte ik in. Ik huilde me helemaal leeg, tot ik geen traan meer over had. Ik wilde terug naar Nederland, terug naar mijn zus. Alles goedmaken. Maar niet zo. Niet als een geestelijk wrak. Eerst moest ik weer een beetje normaal functioneren. Nog een keer negen maanden psycholoog ging me nu beter af. Ik had een doel. Nederland. Mijn zus. We spraken elkaar minstens één keer per week over de telefoon. Ja, ik wilde wel terug naar Nederland. Ja, ik wilde haar weer zien. Maar eerst alles afhandelen met mijn bedrijf. Dat was mijn smoes naar mijn zus toe om tijd te rekken.

“Ik moet je nog iets vertellen”, zei ik, een dag voordat ik mijn vlucht naar Nederland zou nemen. Ik vertelde het hele verhaal. Nora huilde al voordat ik klaar was met mijn verhaal. Ik huilde mee. Ik had er lang niet meer om gehuild, maar nu hield ik het niet droog. Ze begreep wel dat ik het niet meteen had verteld. Maar waarom nu?

“Donderdagavond ontmoet ik je zoon”, zei ik. “Ik ga ervan uit dat ik daar redelijk goed mee overweg kan. Maar ik wil dat je weet waarom ik me anders gedraag dan je misschien verwacht. Ik zal hem niet om de nek vliegen, niet knuffelen, waarschijnlijk zelfs geen hand geven, maar ik zal niet in paniek raken. Hij is familie, nog maar achttien. Geen man die misschien iets van me wil.”

Dat was één grote leugen. Ik had echt helemaal geen idee hoe ik zou reageren. Maar ik moest ergens beginnen, had de psycholoog gezegd. Familie is vertrouwd, niet bedreigend, had ze gezegd. Een goede eerste stap. Als ik redelijk normaal met mijn volwassen neef overweg kon, was dat misschien weer een stapje richting genezing.

“Misschien kan hij me zelfs helpen met wat klusjes, en bij het inrichten van het appartement”, ging ik verder. Ik had hier lang over nagedacht. Maar ik moest het een beetje forceren, anders bleef ik hangen in te kleine stapjes. Wat had ik eraan als ik op mijn vijf-en-tachtigste weer zover was dat ik redelijk normaal met mannen overweg kon?

Nora klonk aarzelend. Ik kon het me voorstellen. Wat voor haar een feestelijke dag van hereniging van de familie had moeten worden, was uitgedraaid op een experiment met een psychisch wrak. Wie zou daar haar zoon aan willen blootstellen? Maar ze ging akkoord. Als het donderdagavond ten minste redelijk goed ging, en als we elke avond op zijn minst even telefonisch contact hadden.

“Vertel het hem niet. ten minste niet zolang hij me helpt”, smeekte ik haar. Ik wilde niet dat hij me vanaf het begin als een zielig en meelijwekkend hoopje mens zou behandelen.

De rest is geschiedenis, zoals ze dat zeggen. Ik had het niet zo gepland. Ik zweer je dat ik nooit gedacht had dat ik met hem in bed zou belanden. Fuck, hij was mijn neef. Een bloedverwant. De zoon van mijn zus. Dat doe je niet! Nou ja, ik dus wel.

Het was zijn onzekerheid met meisjes geweest die me over de streep had getrokken. Ik hield mezelf voor dat we elkaar hielpen. Daar was toch niks mis mee? Bij elke stap die we verder gingen voelde ik hoe de paniek in mijn lijf vocht om naar buiten te komen. Mijn grootste angst was dat ik voor zijn ogen in elkaar zou storten. Jankend en bevend weg zou willen kruipen in een poging hem te ontwijken. Wat zou dat met zo’n jongen doen? Ik mocht hem niks laten merken. Mocht Nora niks laten merken. Alleen dat al was mentaal uitputtend.

Elke stap die we verder gingen was een overwinning. Ik vocht tegen de paniek en won het elke keer. De eerste keer dat hij mijn borsten streelde, was zeker niet makkelijk voor me. Nog dezelfde middag stonden we samen onder de douche. Ik wilde niet dat hij me aanraakte, maar hij was jong en opgewonden. Hij moest wat met zijn stijve pik. Terwijl hij zich aftrok, drukte ik mijn lichaam onwillekeurig tegen zijn rug om mee te kijken. Ik voelde de opwinding en keek gebiologeerd toe hoe hij klaarkwam en zijn sperma in het rond spoot. Dat was het eerste moment dat ik erover dacht om met hem te neuken. Heel even, ten minste, want dat kon natuurlijk niet. Hij was mijn neefje! ’s Nachts lag ik er wakker van. Er was, objectief gesproken, eigenlijk weinig gebeurd. Toch had ik het gevoel dat ik een grotere stap op weg naar herstel had gezet dan in het hele voorafgaande jaar. Ik had mijn naakte lijf tegen hem aangedrukt en had er niet eens over nagedacht. En was dit nou schadelijk voor Nick? Nee toch? Hij hielp mij, ik hielp hem. Zo was het, en zo praatte ik het goed. Ik zou wel zien hoe ver het ging, maar ik sloot bij voorbaat niks meer uit.

De volgende dag liet ik me door hem vingeren. Mijn eerste orgasme in jaren was een ontlading die zijn gelijke niet kende. En voor wat hoort wat. Ik trok hem af onder de douche. Hij had niet veel tijd nodig en ik was trots op mezelf. Trots dat ik hem een orgasme bezorgde. Trots dat ik niet in paniek was geraakt en trots en blij dat het me opgewonden had. Zo had ik me al jaren niet gevoeld! Ik schaamde me die avond nog wel, toen Nora op bezoek kwam. We spraken over het verleden, waar we nu stonden, en waar we samen in de toekomst naar toe wilden. We spraken over vergeving, hoe we weer close konden worden. Tegelijkertijd had ik seks met haar zoon! Maar Pandora was nu wel uit de doos. Ik drukte mijn schaamtegevoelens helemaal weg en een paar dagen later neukte ik met Nick al mijn remmingen en angsten weg. Die eerste dag dat ik hem eindelijk in me voelde, kon ik wel janken van geluk. Ik had nooit gedacht dat ik ooit weer zover zou komen.

Op de laatste dag zou ik hem alles vertellen. Maar ik kon het niet. Nora moest het maar doen. Die donderdag liet ik me nog een laatste keer suf neuken door hem. Hij nam me hard en diep en ik kwam twee keer klaar voordat hij zover was. Toen hij die middag naar huis ging, stortte ik in. Ik was mentaal en emotioneel oververmoeid. Maar blij en tevreden met hoe het gegaan was. Ik had weer ervaren hoe fijn en lekker goede seks kon zijn. Hoe onervaren hij ook was geweest, hij had me bevredigd tot voor de hemelpoort, met alle toeters en bellen die er bij horen. Belangrijker nog, hij had me behandeld als een vrouw, met respect. Het had ongelooflijk veel energie gekost. Ik ging zonder te eten vrijwel direct naar bed. Ik sliep bijna 24 uur. Vrijdagochtend werd ik even wakker door de bel van beneden, maar ik reageerde niet. Sliep al snel weer door. Ik kwam rond een uur of vier uit bed. Nam een hete douche en trok mijn pyjama weer aan. Ik had geen intentie om de deur uit te gaan, en zo kon ik vanavond gelijk weer naar bed.

Op mijn mobiele telefoon zag ik vier gemiste oproepen met voicemail en 14 Whats Appjes. Alles van Nick. Hij was het die die ochtend aangebeld had. Zijn voicemails en appjes waren min of meer hetzelfde. Hij wilde me spreken. Ik kon wel raden waarom. Nora had het hem verteld. Shit, shit, shit! Natuurlijk wist ik dat het zover zou komen. Nora zou het vertellen, en hij zou verhaal komen halen. Maar waarom nu al? Waarom niet volgende week? Volgende maand? Volgend jaar? Of pas als ik dood was?

“Vanavond 8 uur?”, appte ik hem.

“Ik ben er!”, was het antwoord, nog geen 5 seconden later.

Ik at wat en zette koffie. Ik twijfelde even of ik me moest aankleden. Maar hij had alles al gezien. En dit was geen pyjama die schreeuwde om seks. Integendeel. Vijf voor acht ging de bel en ik liet hem zonder iets te zeggen naar boven komen.

“Waarom heb je niks gezegd?”, vroeg hij wanhopig, toen ik de deur open deed en hij de gang inliep. Hij raakte me niet aan. Wist waarschijnlijk niet goed wat hij moest doen.

“Kom eerst binnen”, zei ik.

We gingen op de bank zitten. Ik nam plaats op de driezitter en hij nam, demonstratief, de tweezitter. Geen kans op lichamelijk contact zo. Ik haalde een keer diep adem.

“Het spijt me zo!”, zei ik. “In het begin wilde ik het je niet vertellen. Ik wilde niet dat je me zou zien als een zielige tante. Ik wilde geen medelijden. Ik wilde dat we ons normaal tegen elkaar konden gedragen.”

“En dan neuk je met me!”, riep hij. “Is dat normaal gedrag?”

Au, dat deed pijn. Alsof er een dolk door mijn hart werd gestoken.

“Nee, nee, dat is geen normaal gedrag”, zei ik, met een bevende stem. “Maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik het niet zo gepland had.”

Hij zuchtte een keer diep en keek me diep in de ogen.

“Ik heb de beste week van mijn leven gehad”, zei hij. “Om dan van mijn moeder te moeten horen wat je is overkomen. Waarom heb je me zelf niks verteld? We zijn intiem geweest, vertrouwden elkaar toch? Als ik het had geweten, was ik voorzichtiger geweest. Dan had ik er rekening mee gehouden.”

“Maar Nick”, fluisterde ik. “Dat was precies wat ik niet wilde. Ik wilde niet anders behandeld worden omdat ik psychisch in de knoop zit. Ik wilde dat je me behandelde als een normaal mens, en toen we verder gingen dat dat, als een normale vrouw. Begrijp je dat?”

Hij was even stil. Hij moest het even verwerken.

“Maar wat als ik te ver was gegaan? Als je in paniek was geraakt? Wat had ik je wel niet kunnen aandoen?”, vroeg hij vertwijfeld.

Ik was ontroerd. Hij vroeg zich niet af wat het met hem had kunnen doen, maar wat het met mij had kunnen doen.

“Je hebt me niks aangedaan”, zei ik. “Je bent zo lief voor me geweest! En je hebt me zoveel gegeven. Ik voelde me eindelijk weer een vrouw. Een vrouw die weer kan genieten van een man. Ik had bijna drie jaar geen orgasme gehad. Ik kon niet eens mezelf meer laten klaarkomen. Maar vooral ook die intimiteit met een man. Ik had nooit gedacht dat ik dat nog ooit zou ervaren.”

Ik wilde nu niets meer achterhouden. Hij mocht alles weten. Elk detail, alles wat er mis was in mijn hoofd en met mijn lichaam. Hoe meer ik hem vertelde, hoe beter hij me begreep. Ik vertelde hem wat me precies was overkomen. Ik vertelde hem over mijn angsten daarna. Ik vertelde hem hoe ik geprobeerd had het te verwerken. Een lange weg, zonder veel succes.

“En toch had ik liever gehad dat je het me zelf verteld had. Achteraf dan. Gistermiddag? Na afloop?”, zei hij.

“Je was gelukkig”, fluisterde ik. “En ik was gelukkig. Moe, heel moe, maar ook heel gelukkig. Dat wilde ik niet meteen verpesten.”

We waren weer vriendjes. Voor zover we dat ten minste even niet meer geweest waren. Al zijn zorgen waren vooral op mij gericht geweest. Toen hij opstond om naar huis te gaan, knuffelden we elkaar uitgebreid. Zijn warme lichaam tegen me aan was opwindend. Geen gevoel van paniek meer. Het voelde vertrouwd. Ik voelde mijn tepels hard worden en kreeg een wee gevoel in mijn buik. Ik voelde hoe zijn handen afgleden richting mijn billen.

Ik lachte en liet hem los. Gaf hem een kus op zijn voorhoofd. Hij keek terug met een brede grijns op zijn gezicht.

“Geen seks meer”, zei hij.

Ik schudde mijn hoofd.

“Geen seks meer”, bevestigde ik.

Hij ging naar huis en ik ging alleen naar bed. Ik vingerde mezelf naar een heerlijk orgasme. Ik kon het weer!

Wie nu denkt dat ik genezen was, heeft het goed mis. De nasleep van zo’n verkrachting “genees” je niet even door weer een keer lekker te neuken met iemand die je vertrouwt. Dat zit echt veel dieper. Nick had ik vertrouwd. Hij was jong. Hij was familie. Hij was ook lief en onschuldig geweest. Ja, met hem had ik me over mijn paniek heen kunnen zetten. Maar dat ging niet zomaar met iemand anders! Ik had nog ruim een jaar therapie nodig. Maar de basis voor herstel was gelegd. Na zowat een jaar kon ik zonder angst een gesprek aangaan met elke vreemde man die ik tegen kwam. Ik leerde weer flirten en leerde genieten van mannen die met me flirten. Nou ja, niet iedereen, maar wel als het een leuke man was.

Die eerste twee jaar in Nederland ontwikkelde ik een fantastische relatie met mijn zus. We waren als twee handen op één buik. Nora was ook helemaal opgeleefd. Ze had een man leren kennen. Hij was al wat ouder, achter in de vijftig. Jong weduwnaar geworden. Ik had haar nooit zo verliefd gezien. Hij was goed voor haar. Nick zag ik bijna wekelijks. Hij kwam al met zijn eerste vriendinnetje bij mij voordat ze voorgesteld werd aan zijn moeder. Als hij iets wilde weten over seks of meisjes, meestal in combinatie, kon hij altijd bij mij terecht. Ik had de laatste jaren weliswaar geen nieuwe ervaringen in die richting meer opgedaan, maar uit het verleden wist ik nog heel veel, vooral ook wat je beter niet kon doen. Ik had er regelmatig spijt van dat ik seks met hem effectief had afgezworen. Ik wilde beslist niet competeren met zijn vriendinnetjes. Maar hij was tussendoor ook wel eens alleen. Waarom eigenlijk niet, dacht ik dan. Waarom kon ik dan niet van hem genieten? Ik wist zeker dat hij er geen probleem mee zou hebben. Maar ik liet niets blijken, en Nick nam ook nooit enig initiatief in die richting.

Het ging gewoon niet zo snel met mijn herstel als ik gehoopt had. Met een andere man het bed in duiken zat er nog steeds niet in. Of het op welke andere plek dan ook even te doen. Mijn lichaam vroeg er wel om. Steeds vaker, steeds indringender. Maar de geest wilde nog niet. Als ik dan terugdacht aan die heerlijke orgasmes die Nick me bezorgd had, ging het wel kriebelen, kan ik je zeggen. Maar het was beter zo. Ik had verder een hele goede relatie met hem en zag hem opbloeien met zijn vriendinnetje. En daarna weer een ander vriendinnetje, en nog één daarna. Ik kocht wat speeltjes die me lekkere orgasmes bezorgden, al bleef het ontbreken van een warm mannenlichaam dat er ook wat liefde in stopt wel een ernstig gemis.

Toen ik Erwin leerde kennen, ging het langzaam de goede kant op. Een half jaar lang draaiden we een beetje om elkaar heen. Hij zag me wel zitten, en ik hem eigenlijk ook wel. We bouwden het langzaam op. We wandelden veel, gingen regelmatig uit eten of iets drinken. Hij had vrienden waarmee we regelmatig een spelletjesavond organiseerden. Klaverjassen, Kolonisten van Catan, Carcasonne, en wat zich langzaam tot mijn favoriete spel ontwikkelde: Puerto Rico. Hij wist van mijn “probleem” en nam rustig de tijd. Ik waardeerde dat in hem.

Na afloop van weer een keer een spelletjesavond bij mij thuis bleef hij nog even hangen. Toen hij opstond om naar huis te gaan, omhelsde ik hem.

“Ik ben er klaar voor”, fluisterde ik hem in zijn oor. “Wees lief voor me, oké?”

Voorzichtig zocht hij met zijn lippen de mijne. Ik voelde geen paniek toen hij mijn lippen beroerden met de zijne. Ook niet toen hij met zijn handen onder mijn bloesje gleed en de blote huid van mijn rug streelde. Ik voelde alleen een tinteling in mijn buik en mijn borsten toen ik me tegen hem aandrukte. Ook hier geen paniek. Ik kreeg haast. Ik wilde hem in me voelen. Ik wilde geneukt worden. Ik wilde klaarkomen. Ik wilde voelen hoe hij in me klaar kwam. Maar hij nam de tijd. Overhaastte niets. Ik raakte zo opgewonden dat ik alles om me heen vergat. Ik dacht niet aan wat me ooit was overkomen. Ik dacht niet aan wat het met me gedaan had en de jaren van herstel. Ik dacht niet aan angst of paniek. Ik dacht alleen aan hem en mij.

Hij tilde me op in zijn sterke armen en droeg me naar de slaapkamer. Hij legde me voorzichtig op het bed en vleide zich naast me neer. Zoenend en strelend begin hij me langzaam uit te kleden en trok hij tussendoor ook zijn eigen kleren uit. Hij verwende mijn borsten en mijn tepels met zijn vingers, zijn lippen en zijn tong. Ik lag onder hem te kronkelen toen hij mijn slipje naar beneden trok en met zijn hoofd in mijn genotsdriehoekje dook. Hij likte over mijn schaamlippen. Ik was zo geil als boter en drijfnat tegen de tijd dat zijn tong diep tussen mijn schaamlippen door in mijn liefdestunnel drong. Met lange halen likte hij over mijn pretknopje dat hard en gezwollen zijn liefkozingen onderging.

“Neuk me, alsjeblieft”, smeekte ik hem. “Kom in me!”

Hij grijnsde.

“Niet zo snel”, zei hij. “Ik wil van je lichaam genieten. En ik wil jou laten genieten.”

Twee van zijn vingers gleden in mijn natte kut en drukten mijn clitoris verder naar boven. Zijn lippen sloten zich om het gevoelige knopje en hij zoog het naar binnen. Zijn zachte tong bewoog er met snelle bewegingen overheen. Ik raakte langzaam in extase. Hij ging me zo mijn eerste orgasme bezorgen, voelde ik. Geen probleem, als hij daarna maar in me kwam. Daar hunkerde ik naar! Meer nog dan naar dat orgasme.

Het kwam nog vrij plotseling. Ik gleed weg in het duister, terwijl ik begon te schokken en mijn benen begonnen te trillen. Een orgastisch front trok vanuit mijn kut over mijn lichaam. Tegelijkertijd registreerden mijn hersenen het orgasme in volle kracht. Ik zag sterren en flitsen. Ik kwam in stilte, maar in mijn hoofd schreeuwde ik het uit. Niet alleen van genot, maar dit was een overwinning op mezelf, op de hele wereld.

Erwin wurmde zich intussen uit zijn onderbroek, zijn laatste kledingstuk. Een heerlijke knots van een paal sprong tevoorschijn en zonder veel poespas gleed hij bij me naar binnen. Ook hier, geen spatje van paniek. Warmte en genot stroomden door me heen. Dit had ik zo ongelooflijk gemist! Alleen Nick had me tijdens mijn lange aanloop naar herstel iets vergelijkbaars kunnen bieden. Met lange halen neukte hij me diep en met veel gevoel. Hij wist alle juiste plekjes te raken en dreef me snel opnieuw richting een orgasme. Ik had mijn benen om hem heen geslagen om hem dieper bij me naar binnen te trekken bij elke stoot. Met beide handen hield ik mijn borsten vast en kneep ik in mijn harde tepels. Het zachte vlees van mijn borsten deinde op en neer onder zijn stoten. Ik zat al een tijdje tegen een nieuw orgasme aan, toen ik weer die drempel over ging. Alles werd weer donker. Zachtjes lag ik onder hem te schokken en te trillen. Een warme gloed verspreidde zich over mijn gezicht. Ik voelde het orgasme tot in mijn borsten. Op het moment dat ik weer bijkwam, kwam hij ook. Met luid gekreun stootte hij nog eens diep in me. Zijn zaad kolkte rond mijn baarmoedermond, op zoek naar een doorgang, hetzij verder naar binnen, hetzij weer naar buiten. Hij bleef stoten en ledigde zich volledig in me. Ik had mijn borsten losgelaten en met mijn benen en armen gespreid lag ik, moe maar voldaan, na te genieten op het bed. Zijn lichaam drukte nog steeds zwaar op het mijne. Zijn kloppende pik nog steeds diep in me. Ik voelde genot en opluchting. Ik had mezelf overwonnen!

Natuurlijk maakte ik ook hier weer een zootje van. Ik ben te impulsief. En als ik ergens voor ga, verwaarloos ik al het andere. Terwijl ik volledig losging met Erwin, verwaarloosde ik mijn relatie met Nick. Ook Nora zag ik weer veel minder, maar zij steunde me door dik en dun in mijn keuze voor Erwin. Begreep het ook. Erwin was mijn weg terug naar een normaal leven, waarin ik weer vrij en blij van mannen en van seks kon genieten. We waren anderhalf jaar samen, maar hij was niet genoeg voor mij. Mijn nieuw hervonden seksuele vrijheid eiste meer. Meer dan hij me kon of wilde geven. Dus ging ik het elders zoeken. Een avontuurtje hier, een avontuurtje daar. Seks domineerde mijn leven. Ik schoot helemaal door. Zo joeg ik Erwin ook weer uit mijn leven en was ik weer alleen.

Volgende week word ik 40. Nick heb ik al 2 jaar niet meer gezien. Na Erwin kwam er niemand anders. Niemand die echt om me gaf, bedoel ik dan. Ik ben een mooie vrouw, dus als er geneukt kon worden, stonden ze in de rij. Maar ze bleven nooit lang. Hadden me niks te bieden behalve seks. Toen ik dat eenmaal in de gaten had, zat ik alweer in een neergaande spiraal. Nora is mijn grote steun en toeverlaat. Ooit liet ze me in de steek. Vooral omdat ik haar ook in de steek had gelaten. Nu is ze er altijd als ik haar nodig heb. Als ik haar niet nodig heb, wacht ze geduldig op dat moment dat ik haar weer wel nodig heb. Dat moment komt altijd. En dat weet ze. Ze is er meer voor mij dan ik voor haar. Het is met spijt in mijn hart dat ik dat elke keer weer moet constateren.