Mini - 179

Vrijdag… The usual boring day at the office… Nou ja, wél met een lekker slot: dansles! Voor de vorm mopperde ik er regelmatig over tegen Joline, maar ondertussen vond ik het écht leuk. Niet alleen om samen met Joline nieuwe dingen te proberen, maar…
De cursisten die er toch niet zoveel voor voelden waren ondertussen afgehaakt en de mensen die het écht leuk vonden waren overgebleven. Ondertussen een stuk of 30. De ambiance was mooi, de sfeer prima… En Carlos en Juanita deden het uitstekend. Geen ‘heilig moeten’, maar de lessen verliepen op een leuke manier. Lekker ongedwongen, af en toe een grap er tussendoor…
En samen met Rob, Ton, Melissa en Clara was het al gezellig, maar sinds februari deden Fred en Wilma ook mee. Het was de eerste keren vreemd om met Wilma te dansen. Zij was net zo’n beginner als ik in November geweest was. En soms kon ik háár en Joline Fred coachen tijdens de wisseldans. Ondertussen hadden ze het beiden aardig opgepakt en deden ze leuk mee. Maar goed… Eerst nog een dagje naar Gorinchem.

Tijdens het ontbijt zei Joline: “Ik heb je gisteravond niet meer aan het werk hoeven zetten, Kees. Dat viel me mee!” Ik snoof. “Há! Drie minuten nadat je het licht uitdeed snurkte je al, dame. Een uurtje later lag ik er over te denken om je maar eens wakker te maken en die vermoeiende spelletjes van je uit te proberen, maar…”
Ze onderbrak me. “Niks ervan, leugenaar! Een halfuurtje nadat we gingen slapen werd ik wakker omdat jij je met bruut geweld omdraaide; een seconde daarna lag je het Amazone regenwoud weer om te zagen. Je liegt dat je zwart ziet, Kees Jonkman!”
Ik legde een hand op de hare. “Klopt, schoonheid. Na jouw… ahum… motiverende preek sliep ik een paar minuten nadat jij in dromenland was aangekomen. Dank je wel daarvoor.” Ze knipoogde. “Werken goed hé, die bedreigingen van mij?”

Eenmaal in de auto vroeg ze: “Ga jij Fred vandaag aan het werk zetten om eens te kijken naar die collega van Greet?” Ik gromde. “Nou, ik ga ‘m niet aan het werk zetten, hoor. Ik zal heel aardig aan zijn chef vragen of hij daar even tijd voor mag maken, oké?” Een giechel klonk. “Je leert het al, Kees. Goed zo, jochie.”
Ik mopperde: “Alsof ik Tony hoor, verdorie…” Meteen daarna klonk er een vastbesloten: “Vijf pushups, meneertje!” Ik zuchtte demonstratief. “Nu?” Dan liggen we in de berm, schatje.” “Straks, in Gorinchem. Eikel.” Ik legde een hand op haar knie. “Tijdens het sporten, tussen de middag.”
Om iets voor half acht liepen we naar binnen. En terwijl we in de koffiecorner stonden kwam Fred ons gezelschap houden. “Ik kom straks even langs, Kees. Heb wat research gedaan.” Ik knipoogde. “Fijn, makker. Na tien uur graag. Eerst even een teambespreking.” En die bespreking ging minder vlot dan ik gehoopt had. Het project bij Damen zou wat meer uren kosten dan we oorspronkelijk gedacht hadden. Het was even puzzelen voor ons allemaal, maar uiteindelijk kwamen we er uit. Met een goed gevoel ging ik naar m’n eigen bureau en aan het werk.

Om elf uur hoorde in Fred aankomen op de gang. Dreun,dreun, dreun… “Hé Kees… kom ik gelegen?” “Dat hoef jij nooit te vragen, Fred.” Ik sloot de deur achter hem. “Zo. Even rust voor de dames van het Backoffice?” Hij grijnsde gevaarlijk.
“Ja, vast. Maar waar ik voor kom, Kees… Die overste Zondervan. Werkt bij bureau Reservisten van de Landmacht. Aangesteld als een soort militair headhunter. Zoekt naar reservisten met speciale capaciteiten…” Hij grijnsde wéér. “En laat ik nou toevallig vandaag de vacaturebank van Defensie even bekeken hebben… Men heeft behoefte aan goed opgeleide ICT-ers, zeg maar 'witte hackers', elektrotechnisch ingenieurs en nog een paar andere specialisten… Liefst met militaire ervaring en missie-ervaring…”
Ik moest even zitten. “Fred… Als fulltimer?” Hij schudde het hoofd. “Nee. Die man is op zoek naar potentiële reservisten. Defensie ondergaat momenteel een ‘brain-drain’. Mensen rennen de poort uit, omdat ze buiten de kazerne meer kunnen verdienen.
Lui zoals jij en ik: universitair opgeleid ICT-er en welke rang had ik? Sergeant-majoor. En wanneer ik adjudant zou worden wist niemand. ‘Sergeant-majoor, je mag in je handjes knijpen dat je op kosten van Defensie je Master mocht halen.’ Een of andere oetlul van personeelszaken heeft dat ooit letterlijk tegen me gezegd… Op m’n bul-uitreiking! Ik had heel veel zin om hém eens met die ‘handjes’ te knijpen. En jij? In feite hetzelfde, behalve dat je vóór je studie wegging…”
Ik keek ‘m aan. “En nu, Fred?” Hij keek gemeen. “Ik heb de functies even doorgenomen, Kees. De kandidaten worden bij gebleken geschiktheid aangenomen in de rang van… majoor.” Ik leunde even achterover. “Okéééé… En hoe werkt dat dan? Moet je, net als bij de Nationale Reserve, één avond per week je lesjes volgen en één zaterdag per maand oefenen? Ik heb er geen zin in om avondjes te vullen met wapenleer Colt les vijf.”

Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Men doet dit anders. Je wordt opgeroepen als men je écht nodig heeft, en dat is 9 van de 10 keer voor een missie of een civiele steunverlening. Maar die missie ga je in als ‘kameraad-specialist’. In het missiegebied de mensen dáár helpen op jouw vakgebied, dus niet met het mes tussen de tanden voorwaarts. Nee, je wordt een adviseur-in-een-groen-pak-met-vlekkies. En uiteraard zo links en rechts een cursus volgen, maar dat geschiedt overdag. Moet de werkgever ook de gelegenheid voor geven.”
We keken elkaar aan. “Hoe sta jij in de wedstrijd, Fred?” Hij bleef grijnzen. “Ik zou het een wereldstunt vinden, Kees om sommige lieden weer eens onder ogen te komen, maar dan met een balk en een ster op m’n schouders… Maar da’s één; stiekem mis ik het militaire leven wel een beetje.” Hij keek me scherp aan. “En dat is bij jou niet anders, vriend. Ik praat af en toe wel eens met Joline.” Ik knikte. “Dat verwondert me niets. Die meid weet meer van mij dan ikzelf…”

Even was het stil, toen zei Fred: “Kees, ik denk dat jij of ik binnenkort telefoon krijgt. Met het verzoek eens te komen praten. Hier een gratis advies van je bud: zorg dat je voor die tijd met Jo gesproken hebt.” Ik knikte. “Ik zal wel moeten, want als we vanavond in de auto zitten vraagt ze héél liefjes: ‘Kees, ik zie dat er wat is… Vertel!’
Ik keek Fred aan. “Hier moeten we met z’n vieren over praten, makker. Wilma, jij, Joline en ik. Kom vanavond, als jullie kunnen, na dansles maar weer eens een nachtje bij ons slapen.” Ik grinnikte. “Dan mogen jullie morgenochtend douchen…” Fred barstte uit in een bulderlach. “Ik zal het voorstellen thuis! Goed plan, Kees. En gezellig!”

Er werd op de deur geklopt. “Ja!” riep ik en Angelique stak haar hoofd om de deur. “Mag het even wat minder hier? Het leek wel of er hier een bulldozer rondreed, verdorie.” Er gingen twee handen omhoog en twee wijsvingers omlaag. “Nu, aanstaande mevrouw Claassen!”
Ze schudde haar hoofd. “Nee. Ik heb net vanochtend een schoon jurkje aangetrokken, daarmee ga ik niet op de gore vloer van jouw bureau liggen, waar je net met je modderpoten doorheen hebt gelopen, Kees. Ik druk me straks wel op, voor het rennen.”
Fred bromde. “Ik hou je in de gaten, kleintje. En als je het ‘vergeet’ help ik je wel even herinneren.” “En nu eruit, allebei”, onderbrak ik hen. “Als jullie hier herrie gaan schoppen, komt er van tekenen niks terecht. En daar verdien ik m’n brood mee.” Angelique keek me guitig aan. “Nou ja… verdienen…” Ik maakte een dreigend gebaar. “Wegwezen jij!”

Gniffelend verdwenen ze en het was weer rustig. Ik was niet van plan om echt gekke dingen uit te halen tijdens de lunchpauze; gewoon een stuk rennen met halverwege wat oefeningetjes. De conditie van de diverse collega’s was met sprongen vooruit gegaan. Iedereen, zelfs Theo, liep nu zonder problemen 2.700 meter tijdens een coopertest. Dat hadden we een paar weken geleden uitgeprobeerd. Een van de kleine succesjes waar ik bijzonder van genoot. En ondertussen hadden zich een aantal mensen meer aangesloten bij de loopgroep: meer dan 25 collega’s renden mee. Backoffice, het team van Miranda, Theo, de piraten en een paar lui van de andere teams hadden zich ook aangesloten.
Het was om twaalf uur dus druk in de hal. “Kom lui, naar buiten, anders gaat de receptie over de jank. En een boze Chantal en Anneke wil je niet.” Chantal knipoogde van achter haar desk. “Goed bezig, Kees!” We liepen naar buiten en ik ging meteen in de voorligsteun. Angelique volgde, wat een paar verbaasde blikken opleverde. We drukten ons vijf keer op en stonden weer overeind.
“Ik liet in de auto vanochtend me iets ontvallen, mensen. En opdrukken terwijl je 120 rijdt en achter het stuur zit gaat wat moeilijk, vandaar. En Angelique moest ook nog even boete doen. En nu: lopen! twee kilometer rennen, dan wat oefeningen en weer een kilometer terug. Go!” Een half uurtje later kwamen we hijgend en bezweet weer binnen. Stiekem had ik de meute best wel afgeknepen...
Douchen, eten en na de lunch weer aan het werk en voordat ik het wist kwam Henk mijn bureau binnen. “Hé Kees, het is vijf over vier! Schoon schip maken!” Ik schrok. “Sorry. Zat compleet in m’n werk. Even de handel opslaan en dan doe ik mee!” Tijdens het schoonmaken maakten we nog wat geintjes en om half vijf sloten we af.
“Goed weekend, lui. En bedankt voor jullie productie deze week!” Ik hoefde niet naar Joline te lopen terwijl ik m’n bureau afsloot hoorde ik haar hakjes al.

“Zo. Alle piraten de deur uitgejaagd?” Ik knikte. “Mooi, dan kunnen we even los gaan, Kees!” Ze omhelsde me en trok me dicht tegen zich aan. “Hoi, mooie vent. Ik begreep dat wij logé’s hebben vanavond?” Shit… “Sorry schat. Compleet vergeten te vragen aan jou.” Ze grinnikte. “Geeft niet. Een van de logés werkt toevallig bij mij, liefje.” Ik keek haar aan. “Je weet de reden van die logeerpartij ook?” Ze knikte. “Fred heeft heel beknopt iets verteld. De rest hoor ik vanavond wel. En als zij gaan douchen, ben jij van mij, Kees.”
Ik schoot in de lach. “Maffe trut…”
“Wat hoor ik nou over mijn hoofd Backoffice? Scheldt iemand haar uit voor maffe trut? Die figuur moet bijzonder goed oppassen!” Theo kwam z’n bureau uit. “Oh, het is haar eigen verloofde… Die mag dat. Heeft er soms ook alle redenen voor, denk ik…” Hij knipoogde en sloot zijn bureau ook af. “Lekker weekend vieren jongens. Geniet er van!” “Gaan we doen, Theo. Groeten aan Gertie!”

Thuisgekomen kleedden we ons om. Ik mocht een ‘gewoon’ blauw kostuum aantrekken, Joline koos een lichtblauwe rok en wit T-shirt met een lichtrood colbertje. “Charmant, Joline… Je bent een heerlijke vleesgeworden nationale driekleur!” Ze snoof. “Mijn vlees is niet rood-wit-blauw hoor. Alleen de verpakking.”
“Ik verwacht wel dat je er oranje lingerie onder draagt, schoonheid. Dan heeft de Koning ook iets om van te genieten.” Ze keek me lang aan. “De Koning mag van een boel dingen genieten, Kees, maar niet van mijn lingerie. Bovendien heeft hij een bijzonder knappe vrouw; ik hoop dat hij van háár lingerie geniet. En nu eten!”

Om vijf voor acht liepen we de dansschool binnen. Juanita begroette ons en wees naar de garderobe. “Jullie vrienden zijn er al, Joline.” We hoorden Fred z’n lach uit de garderobe komen, gevolgd door die van Ton. “Zo… Gezellig hier! Mogen we erbij komen?” Joline gaf Claar en Ton een knuffel; ik Ton een klap op z’n schouder en Claar een zoen.
“Hé zussie… Lekker weer rondzwieren met je luitenant? Je ziet er bijzonder appetijtelijk uit, Claartje.” En daar was niets van gelogen: ze had een mooie witte rok aan en een lichtblauwe blouse. “Ik heb er zin in, Kees. Maar jouw liefje is ook ‘dressed to thrill’ hoor.” “Vond ik ook al, zussie.”
En ook Melissa, die even later met Rob binnenkwam, had zich opgedoft in een mintgroene jurk, haar haren in een mooie staart. En even later kwam Wilma uit het toilet en ik kon niet anders dan zachtjes fluiten. Het was de eerste keer dat ik Wilma op hoge hakken zag. In een op het oog simpele witte jurk, maar eentje die haar bijzonder goed stond.
“Zo dame… denk er aan dat je hoofd niet stoot. Ze lachte. “Ik wil tijdens het dansen lekker op niveau kunnen zoenen, Kees.” Ik grijnsde. “Ik zie er naar uit, Wilma…” Een por in m’n zij was Joline’s reactie. “Kijk jij een beetje uit dat je je niet in bruid vergist, vriend Jonkman? Over niet al te lange tijd hebben wij allebei een witte jurk aan. Als jij ‘per ongeluk’ de verkeerde bruid zoent, heb je een probleem!”
“Waarschijnlijk wel twee, Jo. Het andere probleem staat hier. Wilma wees naar Fred en die knikte. “Reken maar.” “Gaan we dus maar niet doen, makker…”

Carlos nodigde ons op de dansvloer uit en even later gingen we los op een Latin Rumba. Een Chacha volgde, minstens even temperamentvol. “Zo mensen… Zijn we een beetje opgewarmd?” Carlos keek de zaal rond. “Mooi. Dan nu een Venezolaanse tango. Juanita en ik doen het een keertje voor, daarna mogen jullie. Opletten dus.” Beiden schoven, een ander woord had ik er niet voor, sierlijk over de dansvloer en ik hoorde Fred brommen: “Dat ga ik niet zo netjes fiksen, schat.”
Wilma gniffelde. “Ik leid je wel. En anders knoop ik je even aan Jolien vast. Je direct leidinggevende, weet je wel? Gehoorzamen of minder salaris.” Joline had het ook gehoord en schoof naar Fred toe. “Je danst zo met mij, meneer van Laar. En ik lever je pas af bij je bruid als je deze dans netjes kunt, begrepen?” “Hou je er rekening mee dat hij dan de hele avond aan je vastgeplakt zit, Jolien?” Wilma lachte liefjes. “De leercurve van mijn aanstaand echtgenoot is niet zo steil.”

Joline en ik wisselden een snelle blik en beiden schoten we in een gierende lach. Carlos keek een beetje verstoord onze kant uit; hij was niet de enige. We moesten ons inhouden en ik durfde Joline niet aan te kijken, bang dat ik het weer uit zou proesten. “We leggen het thuis wel uit, Wilma…” hikte Joline.
Enfin, even later moesten wij aan het werk. Ondanks dat ik al een aantal malen met Wilma had gedanst was dit even anders. De tango ging vrij snel en de heer moest de dame regelmatig compleet naar achteren buigen, optillen, ronddraaien… Bij Joline niet zo’n punt, maar Wilma was iets langer dan ik, op haar naaldhakken behoorlijk langer zelfs, en aardig wat zwaarder dan de krappe 70 kilo van Joline.
Na twee dansen stonden we allemaal behoorlijk te hijgen, toen Carlos nog wat aanwijzingen gaf. “Oké mensen, we doen ‘m nog een keer. Daarna even ontspannen met een glaasje.” Joline leidde Fred naar Wilma. “Hij is er klaar voor, Wilma. Leef je uit.”
En met een ondeugend lachje gleed ze in mijn armen. Met Joline als partner was het allemaal wat makkelijker. Ik hoefde me in ieder geval niet druk te maken dat mijn handen op plaatsen kwamen die een ‘hashtag Metoo’ zouden opleveren. En Joline was lichter, wat met een aantal bewegingen heel prettig was. Al met al zag het er, denk ik, wel sierlijk uit. En Wilma en Fred gingen ook goed, zag ik uit een ooghoek. Over de zussen hoefde ik me geen zorgen te maken: die werden vakkundig geleid door Rob en Ton.

Tijdens de drinkpauze boog Joline zich naar me toe en fluisterde: “Hoe staat het met jouw leercurve Kees? Weinig van gemerkt…” “Rotmeid. Wacht maar tot vanavond.” Ze knipoogde lief. Na de pauze ging het wat rustiger: een paar walsen die we al kenden. Afwisselend dansten Joline, Wilma, Mel en Claar met Fred, Rob, Ton en met mij. En ik leerde er altijd veel van; de andere dames hadden nét iets andere moves waar je op moest anticiperen.
En voor ik het wist kwam de ‘wisseldans’ en stond ik tegenover het meisje wat me een van de eerste avonden bijna toegeworpen werd. Haar vriendje hadden we vorige week niet meer gezien. Ondertussen wist ik haar naam.

“Hé Marije. Gezellig om weer even met jou te dansen… Waar is die vriend van je?” Haar gezicht betrok even. “Vond er niks aan. En de verkering is ook voorbij. Maar dit is leuk, dus ik ben gebleven!” Ze lachte. “Hé dame, ik mis iets bij jou! Waar is je beugel?” Haar lach werd breder. “Sinds vorige week niet meer nodig! Alles staat recht!” “Gefeliciteerd! Niet meer naar de orthodontist… Lekker! Ziet er goed uit, meid!” Ze bloosde. “Dank je wel… Kees.”
Het was de eerste keer dat ze me bij de naam noemde. Even daarna tikte ze een andere dame op haar schouder en wég was ze. De volgende danspartner was een dame van mijn leeftijd. Danste een beetje stijfjes, maar uiterst precies. En keek een beetje afkeurend als ik een fout maakte. Ze leek wel een robot.
Melissa loste haar even later gelukkig af. “Hé broertje…” Ze gleed in mijn armen. “Hé rooie. Lekker om jou weer eens in je billen te kunnen knijpen…” Ze gniffelde. “Dit is geen Strauss, Kees. Handjes thuis of ik ga over op rugby.”
Ik keek zielig. “Dan ruil ik je wel in voor Claar. Die kent geen rugby. En heeft even lekkere billen.” Ze kwam met haar mond bij mijn oor en zei nét hoorbaar: “Broertje, dat doe je maar lekker met Jo. Maar niet met je lieve, onschuldige zusjes, begrepen?” Ze pauzeerde even. “En ook niet met Marije, al zou ze er om vragen. Het arme kind is smoorverliefd op je, had je dat al in de gaten?”
Ik keek haar verbaasd aan. “Ehhh…. Nee.” Mel knikte. “Zeker weten. Jo en Claar hadden het ook al gezien.” Ik zuchtte. “Mijn radar op dat gebied werkt bijzonder slecht, zus. Maar goed… Dank voor de waarschuwing.” Ze knipoogde en we dansten zonder verdere incidenten verder.

De laatste dans zocht ik Joline weer op. “Hé lekker stuk van me… Mijn zussen verboden me om in hun billen te knijpen. Mag dat bij jouw wel?” Ze zuchtte. “Je wacht maar tot we thuis zijn en in bed liggen, Maar hier niet, begrepen?” Ik zuchtte demonstratief, nam haar in m’n armen toen de muziek startte en zwierde haar de zaal door.
“Lekker hoor… Je bent goed op dreef, Kees.” Joline lachte lief naar me. De laatste tonen klonken en ik gaf haar een handkus. “Dank je wel voor deze dans lieve schat. Ik heb genoten. Een jaar geleden nooit gedacht dat ik dat ooit na een dansles zou zeggen.”
Ze knuffelde me kort. “Dwaas. Kóm, drinken.” Na een halfuurtje aan de bar namen we afscheid van Claar, Ton, Mel en Rob. Die gingen ‘weekend vieren in Wageningen!’ zoals Claar het nogal suggestief noemde. Een knipoog van Ton volgde. “Ik heb medelijden met jullie, broertjes”, zei Joline plagend. “Hou ze in de gaten als de dames ‘toevallig’ samen naar het toilet gaan, jongens. Ze zouden zomaar hun kleding kunnen wisselen…”
Met een knuffel namen we afscheid. Wilma en Fred reden achter ons aan naar huis…

Thuisgekomen ploften we even in de kamer neer. “Zo… Ik begin steeds meer tegen die bruiloft op te zien, Joline.” Fred’s stem klonk verongelijkt. “Als we op onze bruiloft ook zo moeten dansen, gaat er in de bruidssuite helemaal niks gebeuren, behalve slapen.”
Wilma kneep even haar ogen samen. “En jij denkt dat, aanstaande bruidegom? Ik zal je dan wel even motiveren, hoor.” Joline vulde aan: “Bovendien hoeven we op onze bruiloft geen twee uur te dansen. Ik wil graag ook nog gezellig met de gasten kletsen en een paar wijntjes drinken. Kom ik lekker los van.”
“Ooooh…. Dat belooft wat! Lijkt me een goed plan, schat.” Joline keek me aan. “Ik bedoel daarmee dat ik dan nóg gezelliger ben dan normaal en lekker ongedwongen met de gasten kan communiceren, schat. Voor dat andere heb ik geen wijn nodig, hoor.”
“Nou ja, het is in ieder geval mooi meegenomen als jij wat losser wordt. Ook in de bruidssuite.” Joline snoof. “Sexist. Snij maar eens wat kaas, dan doe je ook nog wat nuttigs.”
“Ik help je wel, Kees.” Fred kwam overeind, maar werd tegengehouden door Joline. “Niks ervan. Dan komt die kaas niet eens de woonkamer in. Ik ken je langer dan vandaag. Zitten jij.” Grinnikend liep ik de keuken in en sneed kaas. Joline schonk de drankjes in. Ook nog wat toastjes erbij, filet American en een bakje salade. Hiermee gewapend sloot ik me weer aan bij het gezelschap.

“Zo. Even de calorieën compenseren die we zijn kwijtgeraakt. Maar het was weer leuk vanavond, vonden jullie ook niet?” “Carlos en Juanita doen het prima, Kees. Ze maken het gezellig en hebben gelukkig humor. Het is geen straf om erheen te gaan. Wij zijn blij dat jullie ons naar hen hebben meegenomen.” Wilma keek tevreden en ook Fred knikte.
“Weet je… met mijn figuur was ik altijd bang om te gaan dansen. Je steekt overal bovenuit en maat 49 schoenen helpen ook niet echt om een beetje sierlijk te bewegen. Daar hebben zij ons snel en goed van af geholpen. Ben ik wel blij mee.” Joline giebelde. “Alleen bij de wisseldans had je het vanavond wat moeilijk, zag ik…” Fred keek verongelijkt.
“Ja, verdorie… word ik gekoppeld aan een meisje van hooguit één meter zestig… Een beetje moeilijk om daar sierlijk een Engelse wals mee te dansen. Het arme kind kwam nét tot aan m’n buik.” Drie vingers wezen omlaag. “Vijf keer, meneer van Laar!” Fred drukte zich braaf op.
Onverstoorbaar vervolgde hij: “Nou ja… misschien een goeie oefening als ik Angelique ten dans vraag…” Hij grinnikte en Wilma giechelde. “Dan neem ik tijdens die dans Henry wel voor m’n rekening…”
“De arme kerel”, proestte Joline. “Zijn gezicht wordt geplet in jouw decolleté…Zeker als je schoenen met hoge hakken draagt.”
We schoten in de lach en ik keek naar Joline. “Wat ben jij een gemene heks. Ik zie het voor me! Henry gesmoord tussen… Nou ja, laat maar.” Even was het stil; waarschijnlijk zaten we allemaal het beeld te visualiseren.

“Overigens… Jij hebt een verovering gemaakt, Kees.” Ik knikte. “Marije-nu-zonder-beugel. Melissa maakte me er ook al op attent. Ik had het niet eens door toen ze met me danste. Tijdens het dansen even met Marije gepraat; haar vriendje is geen vriendje meer en vond dansles maar niks. Zij vind het heerlijk; ze kan ook prima dansen. Maar als ze niet gemerkt heeft dat wij bij elkaar horen, Joline, dan mankeert er iets aan haar ogen.”
“Tot aan de bingo in het bejaardentehuis, Kees Jonkman…” Haar stem klonk dreigend, maar ze lachte lief.

Wilma keek nieuwsgierig. “En nu wil ik wel eens weten waarom zo in de lach schoten bij de uitleg van die tango, Joline…” Ik schoot wéér in de lach en Joline ook. Daarna keek ze me vragend aan en ik zei: “Toe maar. Weinig geheimen voor deze twee.”
Joline knikte. “Oké dan… Ik heb Kees ook vaak geplaagd met het feit dat zijn dansleercurve niet zo steil was. Zijn reactie de eerste keer was, terwijl hij me tegen zich aandrukte: ‘Op andere gebieden is mijn leercurve uiterst steil, schatje…’ En op dat moment, vlak voor een vrijpartijtje, kon ik dat goed voelen… Vandaar ons lachsalvo.”

Wilma gierde het uit en Fred keek me hoofdschuddend aan. “Jullie zijn slecht. Écht heel slecht. En ik heb nog wel zó mijn best gedaan om mijn meest geliefde leidinggevende niet met mijn ‘leercurve’ te confronteren…” Joline keek ondeugend. “Dank je wel daarvoor, Fred, maar dat mislukte op sommige momenten behoorlijk. Ik begrijp dat het moeilijk voor je was, zo’n knappe vrouw in je armen, maar je hebt je keurig gedragen hoor… Ik heb er maar een paar keer iets van gemerkt. Jouw 'leercurve' is moeilijk te missen als je close danst.
Hij keek mij aan. “Wat moet ik hier nou weer mee?” Joline klonk beslist. “Niet zo krampachtig doen. Je bent aan het dansen. Dat houdt in dat je lichamelijk contact hebt, ook op plaatsen waar je dat normaal nooit hebt. Hoort er bij en is soms onvermijdelijk. Deal with it.” Ze keek Fred aan.
“Een van de eerste lessen van mijn moeder. En ja, ik heb bepaalde lichaamsdelen van mijn lieve broers ook best wel tegen me aangevoeld. Bij sommige dansen is dat niet te vermijden.” Ze giechelde plotseling. “Dat was voor dit toen nog jonge en uiterst onschuldige meisje best wel confronterend…Later heb ik me er wel eens op gekleed. Om de heren te testen zeg maar.”
Ik schudde mijn hoofd. “Foei. Krengetje.” Ze knipoogde naar Fred. “Natuur Fred. Hou je soms niet tegen. De rest vraag je maar aan Wilma.” Die lachte. “Dank voor dit lesje, Jo. Maar je moeder had gelijk.” Ze hief haar glas. “Op een goed weekend, jongens!” We dronken rustig ons drankje, tot Fred me aankeek.

“Kees… Nu even over de reden van ons verblijf hier. Hoe denk jij er over?” Ik wees naar Joline en Wilma. “Het gaat er ook over hoe beide dames in de wedstrijd staan, Fred.” Wilma keek naar Fred.
“Jij mist Defensie best wel, grote vriend. En je doet wel heel stoer, maar diep in je hart verlang je terug naar wat meer actie. En dan gecombineerd met het werk wat je nu doet. Ergens waar je op waarde geschat wordt. En ik ga je niet in de weg lopen.”
Even was het stil en toen trok Fred haar naar zich toe. “Dank je wel, moppie. Ook al wordt het niks: dank je wel.” Joline keek mij aan. “We hebben het er al vaker over gehad, Kees. Diep in je hart ben jij ook nog steeds militair. En voor mij geldt hetzelfde als voor Wilma: ik ga je niet in de weg staan. En als dat inhoudt dat jij of jullie nog een keer op missie gaan: het zij zo. Dan hebben ze daar niet alleen een prima ICT-er en een even goeie elektrotechnicus, maar als het nodig is ook nog twee lui die hard van zich af kunnen bijten in plaats van twee man die nét de voorzijde van een geweer kunnen onderscheiden van de kolf.”
Haar ogen stonden vastbesloten en nu was het mijn beurt om haar naar me toe te trekken. Ik begroef mijn gezicht in haar haren. “Dank je wel, lieverd. Ik hou van je.” Heel zacht klonk in mijn oor: “En ik van jou, dwaas.” Ook Fred en Wilma hadden even alleen aandacht voor elkaar.
Na een paar minuten hoestte Fred even. “Overigens… Ik ben er achter waar wij deze overste van kennen. Toen wij bijna weggingen uit Afghanistan, kwam hij binnen. Een week of drie overlap. Hij zat toen als battlecaptain in de Opsroom. Ik denk dat het verhaal van onze laatste lange patrouille wel kent. Heb ik voordat we gingen dansen even opgezocht.”
Het was even stil. “Kees: wat gaan we doen als hij een van ons tweeën belt?” “Eerst maar eens de kat uit de boom kijken, makker. Wat wil hij, wat wil Defensie? Hoeveel tijd kost het? Kans op uitzending ja of nee? Blijven we binnen ons eigen vakgebied? Opleidingen… Moeten we de AMO weer doorlopen of kunnen we zó binnenrennen?... En zo zijn er nog wel wat vraagjes.”
Wilma lachte liefjes. “Ja, die zijn er wel. In ieder geval eentje waar Fred wel benieuwd naar is. Welke rang jullie zouden krijgen…” Joline keek Fred aan. “Foei Fred. Nooit achter je gezocht.”
Hij keek onaangedaan terug. “Mevrouw Boogers… Ooit werd ik geconfronteerd met een piepjonge luitenant, nét van de opleiding en nog zo groen als gras, die mij recht in m’n gezicht zei: ‘Ik doe geen zaken met korporaals.’ Het was een half jaar na de eerste keer Afghanistan; ik zat toen nét als leerling op de KMS. Ik zou er een enorm genoegen in scheppen om diezelfde luitenant, nu wellicht kapitein, tegen te komen en ‘m dan te vragen of hij nog steeds geen zaken met me deed. Als ik als majoor voor ‘m stond. De flapdrol.”
“Wat is er van die luitenant overgebleven, Fred? Een paar bloedspetters op de muur, of…?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee hoor. Ik heb netjes gezegd dat hij nog wel van mening zou veranderen als hij een keertje op missie was geweest en ‘m toen de rug toegedraaid.”
Joline schudde haar hoofd. “Die man had dus gruwelijk mazzel. Alleen hij besefte het niet. Maar goed jongens: jullie weten nu hoe wij in de wedstrijd staan. Nu is nog de vraag of Theo het ziet zitten. Wat die moet, als werkgever, ook concessies doen. Maar dat zien we wel als het zover is. Einde onderwerp.”

Ze schakelde naadloos over. “Welke dingen moeten we nog regelen voor onze bruiloft?” We zaten gedurende een halfuurtje nog wat details door te nemen, totdat Wilma zei: “Jongens, als we nog langer doorgaan val ik ter plekke in slaap. Mogen wij jullie bank ombouwen tot slaapgelegenheid?” “Is goed hoor. Dan trekken wij ons wel terug in de ‘master bedroom’. Gaan Kees en ik daar wel verder met het doornemen wat er allemaal bij een bruiloft komt kijken.”
Joline giechelde en ik keek haar aan. “En dat allemaal aan een ‘diepgaand onderzoek’ laten onderwerpen zeker? Boefje!” Fred schoot in de lach en ook bij Wilma was een brede smile te zien.
Joline bromde. “Jullie kerels zijn allemaal hetzelfde. Smeerlappen. Ehhh…. Wilma, Fred: welterusten en vergeet vooral niet te douchen. Vanavond of morgen, dat mag je zelf weten.”
Fred trok een wenkbrauw op. “En dat zegt dan dat wij mannen allemaal smeerlappen zijn? Kijk naar jezelf dame!” “Dat doe ik regelmatig, meneer. En dan ben ik uiterst tevreden. En die techneut hier naast me kan het ook wel waarderen, geloof ik.”

Ze omhelsde Fred en ik Wilma. “Lekker slapen Kees. Ben je een beetje lief voor Jo?” “Altijd Wilma. Jij ook voor die vent van je?” Ze knikte. “Maar nu eerst lekker slapen.” Ik pakte de lakens en dekbedden voor de slaapbank en toen verdwenen Joline en ik in de slaapkamer. “Hé knappe dansmeneer… Mag ik met u naar bed? Daar heb ik zin in!” Joline hing om m’n nek. “Lijkt me een heel goed plan, mevrouw. Dan kan ik uw mooie benen eens van dichtbij bekijken. Tijdens het dansen zag ik er helaas niet zoveel van.”
Ze knuffelde me. “Dan mag je dat nú compenseren, Kees. Ik wil met je vrijen. All the way. En het feit dat we bezoek hebben maakt het alleen maar spannender.” Ze trok een ondeugend gezicht. “Ons bezoek heeft het veel te druk met elkaar, schat. Die komen hier echt niet binnenwalsen.”
Ik pakte haar hand en ze draaide in mijn armen, alsof we op de dansvloer stonden. Ze stond mij met haar rug tegen me aan en ik kuste haar nek zachtjes. “Kóm, uitkleden en mee naar de badkamer.” Ze trok haar rok, jasje en blouse uit en ging me voor. Ook ik kleedde me uit en volgde even later. “Doe de badkamerdeur op slot, Kees.” Joline leunde even tegen me aan en ik zag twijfel in haar ogen.

“Kees... Ik heb nog steeds een grote mond, maar als het erop aan komt…” Ik streelde haar rug. “… dan komt de preutse Jolientje toch weer naar boven?” Ze knikte, terwijl ze in m’n ogen keek. “Zoals je zelf ooit zei, in deze zelfde badkamer: ‘Ik ben de Nachtwacht niet’. Tijdens een klein dispuut over open ramen hier.” Ze keek me aan. “Verhip, ja…”
Ze lachte even. “Weinig veranderd dus.” Ik kuste haar. “En daar ben ik best we blij mee, Joline.”
Ze leunde tegen me aan. “Kees…” Ik keek in haar ogen en zag nog steeds twijfel. “Jij bent er nog niet klaar voor, schat?” Ze legde haar hoofd in mijn nek en ik voelde een paar tranen.
“Nee… Ik mag Fred en Wilma enorm, maar de gedachte dat ze achter één deur liggen… Dan slaat bij mij alles op slot. Ondanks mijn grote mond… Sorry, lieverd.”
Ik streelde haar rug. “Ik ben blij dat je het zegt, schat. Dat heb ik liever dan wanneer ik met een opblaaspop in bed lig en probeer te vrijen. Het moet sámen leuk zijn, weet je nog?” Ze knikte, snufte nog een paar keer en keek me toen aan.

“Morgen, schat. Dat beloof ik je. Dan zal ik…” Ik legde een vinger op haar lippen. “Sssst…. Verras me morgen maar. Nu poetsen we netjes onze tandjes, dan doe je die deur naar de slaapkamer open en kruipen we lekker tegen elkaar in ons lekkere bedje. Ik ben best moe, zou nu ook niet meer op volle kracht de liefde kunnen vieren, Jolien.”
Ze kuste me heel zachtjes. “Je bent lief. Ik hou van je.” Even later liep ze voor me uit de slaapkamer in. “Even een ander nachtgewaad aantrekken, schatje, anders bespring ik je alsnog.” Ze liep nog in haar sexy onderjurkje met haar panty aan. Joline gniffelde. “Tja… Dat is een te groot risico. Willen we niet.”
Ze kleedde zich uit op haar slipje na en trok toen een lang slaapshirt aan. Daarna kroop ze naast me in bed en sloeg haar armen om me heen. “Ik hou van je, Kees Jonkman. En dat ga je morgen merken. Ze maar tegen de chef productie dat het management 120 procent inzet eist vannacht.”
“Daar zijn ze al lang mee bezig schat. Ook mijn chef productie kan goed anticiperen op de vragen in de markt.” “Slimme vent. Zou economie moeten gaan studeren…”
Een lange kus volgde en toen deed ik het licht uit. “Lekker slapen, Jolientje.” Jij ook Kees. En Balou.” Een grom klonk. “En wie moet er weer op een stoel proberen te slapen? Heb jij dat wel eens geprobeerd, Jolientje?” “Jawel hoor. Als de college’s heel saai waren. Lukte prima, dus niet miepen, beer.”
Vijf minuten later lag Joline rustig en regelmatig te ademen, ten teken dat ze sliep. En door de deur hoorde ik héél zachtjes het gezaag van Fred.

De twee mensen die me het dierbaarst waren… Elk op een heel andere manier. Ik glimlachte.