Mini - 180

Tijdens het ontbijt op de zaterdagochtend spraken we af dat, als een van ons gebeld zou worden door Defensie, meteen de ander op de hoogte gesteld zou worden. En we spraken ook af: samen er in, samen er uit. Defensie kon kiezen: of Kees en Fred samen, of geen van beiden.
“Zij hebben óns nodig, Kees. Niet andersom.” Wilma legde een hand op Fred’s arm. “Niet zo arrogant, macho van me. Eerst maar eens zien óf ze wel gaan bellen. En áls ze jullie willen hebben, of jullie de sporttest wel halen…” Haar ogen stonden spottend.
Fred keek me aan. “Heb je nog een ketting, Kees? Dan bind ik mevrouw even aan het aanrecht vast. Om haar aan haar plaats te herinneren, zeg maar.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee makker. Ik heb m’n keukenblok te lief. Zelf uitvechten met je aanstaand echtgenote.” Wilma knuffelde Fred even. “Kan jij niet meer tegen een grapje, Fredje?” Hij capituleerde en ze zoenden even.
Na het ontbijt kletsten we nog even en bij een kop koffie en toen stond Fred op. “Ga je mee naar Rhenen, Wilma? Loeki de kat wacht op ons.” Ze knikte. “Ja. Die zal wel blij zijn dat er iemand thuiskomt. We namen afscheid en zwaaiden hen even later vanaf het balkon uit. “Zo, Kees… En laat nu maar komen wat komt. Ik stel het volgende voor: we gaan even boodschappen doen; het is nog redelijk vroeg, dus zal het nog niet zo druk zijn in de supermarkt. En ik wil ook nog even wat andere boodschapjes doen.”
Ze knipoogde. “Meidendingen. Hoef jij niet bij mee. Daarna thuis even opruimen en schoonmaken. En vanavond wil ik schieten! Is alweer een maand geleden, Kees… Die buks staat te verroesten in de kast!” “Onze buksen krijgen daar de kans echt niet voor. Die kast is gortdroog. Weinig kans op roest. Maar lekker even schieten is wel een goed plan. Zin in.”

Even later reden we naar een andere supermarkt, dichter bij het centrum. Ik had een lijstje van zaken die ik moest kopen; Joline ging naar de drogist. “En wellicht nog even langs die lingeriezaak, Kees. Over een halfuurtje weer hier verzamelen?” Ik zuchtte. “Een halfuur in een lingeriezaak? Ik voorzie een ritje richting Ikea voor een volgende garderobekast…” Ze kneep haar ogen samen. “Niet nodig, aanstaande bruidegom. Mijn lingerie ligt niet zo vaak in de kast. Meestal trek ik die aan, hebben we er een avond plezier van, daarna ligt het in bad te weken, dan in de wasmand, vervolgens in de wasmachine en als het droog is, moet ik het weer aan en begint de cyclus van voren af aan. Panty’s net zo.” Ze stak haar tong uit. “Húp, aan ’t werk jij!” Een snelle kus volgde en onze wegen scheidden.

Een kwartier later was ik bezig de inhoud van het boodschappenwagentje in de Volvo te laden toen ik een vrouwenstem vlak achter me hoorde. “Shit… Nu kan ik niet meer demonstratief met de fiets onderuit gaan.” Ik keek om. Een jongedame met fiets stond achter me en keek me lachend aan. Wacht even… Vlak voor oud en nieuw had ik haar geholpen toen haar fiets gevallen was op de spekgladde parkeerplaats. En ze nodigde me uit voor een kop koffie bij haar thuis… Ik keek naar haar fietsmandje. “Als ik jou was zou ik hiermee niet onderuit gaan. Je hebt nu veel meer glas bij je. Dat overleeft het niet.”
Ik stak mijn hand uit. “Hoi. Kees Jonkman.” “Annelou Berendsen. Ga je weer koken voor je schoonouders?” Ze lachte en ik schudde mijn hoofd. Meteen duidelijkheid scheppen, Kees! “Nee. Voor mijn aanstaande vrouw en mezelf.” Héél even een glimp van teleurstelling in haar ogen. “Dan hoop ik dat je goed kan koken, Kees.” Ik haalde mijn schouders op. “Tot nu toe heb ik over mijn kookkunst weinig klachten gekregen Annelou, dus twee opties: óf Joline, mijn aanstaande vrouw durft niet te piepen, of het is wel te eten.”
Ze keek me recht aan. “Ik begrijp dat je nog steeds bezet bent. Dat is jammer. Nogmaals: ik had je graag beter leren kennen.” Ik keek haar recht aan. “Annelou: ik ben verloofd met de knapste en liefste vrouw van Nederland. En niemand kan me er vanaf brengen om met haar te trouwen.”
“En als iemand dat probeert, heeft hij of zij een probleem. En daarom gaan we begin Juni trouwen!” Joline’s stem achter me. “En met wie heb ik het genoegen?” Joline stond nu naast me en stak haar hand uit. “Annelou Berendsen. Kees en ik hebben elkaar de dag voor oud en nieuw ontmoet op de parkeerplaats van de andere supermarkt. Hij was toen zo galant om mijn boodschappen weer in m’n fietsmand te doen nadat ik onderuit was gegaan.”
Joline lachte ontwapenend. “Tja… Galant is hij zeker. Ik ben Joline Boogers, Kees z’n aanstaande echtgenote.” Annelou keek ons beurtelings aan. “Aangenaam. Jullie passen bij elkaar. Goed om te zien. Proficiat en alvast een fijne trouwdag gewenst.” Ze stapte op en reed weg. We keken haar na tot ze uit het zicht was verdwenen en toen keek ik Joline aan.
“Ze had gelijk schat. Wij passen bij elkaar.” Joline drukte zich even tegen me aan. “Tot aan de Bingo en daar voorbij, Kees. Ik kwam nét aanlopen toen ik zag dat ze bij je stopte en je aansprak. En het laatste deel van je conversatie kon ik horen. Dank je wel voor het compliment!” Ik keek haar aan. “Dat was geen flauw compliment, schat. Dat méénde ik.” Haar blauwe ogen keken lief terug en ze gaf me een luchtkusje. “Kom ridder, instappen en naar je kasteel. Voordat er allerlei andere dames je proberen te veroveren.”

Eenmaal in de auto zei ik: “Andere dames?” Joline knikte. “Jazeker wel. Gisteren tijdens dansles… Hoe heette ze ook alweer… Marije-nu-zonder-beugel. En nu deze dame. Is mijn ijsberg wellicht aan het ontdooien? Dan moet ik ‘m maar eens opsluiten in de vriezer.” Ze giechelde. “Dan moeten we eerst een grotere vriezer kopen, Joline. En daar werkt deze jongen niet aan mee.”
Thuis ruimden we de boodschappen op en toen maakte ik een kop koffie voor ons. We verdeelden de taken: ik zou de ramen, douches en toiletten doen, Joline zou stofzuigen en opruimen. Al met al was het, onderbroken door de lunch, drie uur toen we met een kop thee voor ons, weer op de bank zaten. “Zo alle corvee weer gedaan; tijd om te ontspannen, voor we gaan koken. En dan lekker schieten.” Joline keek me aan. “En daarna wat andere fysieke activiteiten, meneertje. Je hebt nog wat tegoed van mij. Iets waar we gisteren niet aan toe kwamen omdat Jolientje weer last kreeg van haar preutse zelf.” Ze knipoogde.

Na de thee keken we de buksen nog even na en maakten beide lopen schoon. Joline was ondertussen even handig met haar buks als ik met de mijne. Ik maakte haar daar tijdens het eten een compliment over en ze lachte lief. “Komt door mijn instructeur. Ik doe altijd heel goed m’n best als ik beloond wordt met lekkere tongzoenen… Had je Oirschot ook moeten doen, Kees.” Ik trok een smerig gezicht. “Ik zal je bij de volgende reünie van mijn groep wel meenemen. Dan zal je zien waarom ik dat niet gedaan heb.” Ze giechelde. “Hoeft niet schat. Ik ken in ieder geval één lid van jouw groep. Ik wil jou en Fred niet zien tongen…”

Met de afwas in de machine gingen we naar de schietvereniging. Daar was het druk; we moesten een kwartier wachten voor we op de 50-meterbaan terecht konden. Tijdens de koffie kwam Harold op ons af. “Goede avond samen... Mag ik er even bij komen zitten?” Hij wendde zich Joline. “Ik heb jouw scores van de laatste maanden eens bekeken, Jolien… Voel jij er wat voor om in ons wedstrijdteam mee te schieten? We hebben twee dames die pistool schieten, maar we missen nog een dame die goed met luchtgeweer overweg kan. Zoals jij schiet…”
Joline fronsde. “Ik schiet nog maar een half jaartje Harold. Ik kom aardig mee, maar…” Hij onderbrak haar. “Jij vergelijkt jezelf met een paar andere heren. Onder andere met die vent naast je. Maar je bent té bescheiden, Jolien. Je zit ergens op plaats 8 of 9… van de 45 leden die luchtbuks schieten. Je bent onze beste vrouwelijke schutter, dame. Denk er eens over na. En oh ja: probeer vanavond eens een andere buks. Die Hatsans zijn leuke slopers, maar missen nét die nauwkeurigheid die een kwaliteitsbuks wél heeft. Als jij met een goeie buks schiet…”

Ik keek Harold aan. “Hé, niet zo minachtend over onze Hatsans, vriend. Prima buksen. Weigeren ten minste niet meteen als je ze een dag niet gepoetst hebt!” Hij grinnikte. Ik wist dat Harold een Ataman M2 wedstrijdbuks had van bijna 2500 euro. Hij was er ape-trots op. Er kon van alles aan- en uitgeklapt worden om ‘m zoveel mogelijk op de schutter aan te passen, en Harold schoot er prima mee.
Maar de Ataman was uiterst gevoelig voor slecht onderhoud. Daarmee vergeleken waren onze Hatsans lelijke eentjes in vergelijking met een Bentley. Maar goed; onze buksen waren ook niet gekocht om als wedstrijdbuks te fungeren, ondanks dat we er best wel aardige scores mee haalden.
Toen Harold weg was, keek Joline me aan. “Hoe denk jij er over, Kees?” Ik haalde mijn schouders op. “Je schiet prima met jouw Hatsan, schat. Maar pak straks eens een buks van de vereniging en kijk hoe je score daarmee is. We hebben twee kwaliteitsbuksen; een Anschutz en een FX. Ik denk dat de FX je wel ligt. Maar eerst even op je eigen buks, schat. Op een ouwe fiets moet je het leren.”
Ze keek me veelbetekenend aan. “Dat klopt. Geldt niet alleen voor buksen overigens. Ook voor kerels.” Pretlichtjes in haar ogen en ik moest wel lachen. “Touché. Húp, naar de baan. Ik zal wel eens even laten zien dat ‘dat oudje’ van jou het nog best aardig doet.” Even later lagen we naast elkaar, slechts gescheiden door een canvas schot tussen de banen. “Ik zal je eens even een poepie laten ruiken, Kees Jonkman”, hoorde ik naast me. “Lijkt me heerlijk, Joline Boogers…”
“Ehhh…. Joline… Doe dat buiten even. Beter voor de atmosfeer hier.” Een ander lid lag naast Joline op de baan en we grinnikten. Ik laadde en keek door m’n kijker. Langzaam viel alles weg: het omgevingsgeluid, de ploffen als de andere buksen schoten, het geluid van de rails waar de doelkaarten aan hingen… Ik voelde mijn vinger op de trekker en zag het eerste doel op het kaartje. Linksboven, daar begon ik altijd, en dan met de klok mee en het doel in het midden als laatste.
Ademhaling in orde krijgen, hartslag monitoren, kijker op het doel brengen en de trekker vlak bij het punt brengen waarbij de buks af zou gaan, zodat ik maar een fractie meer druk hoefde te geven… Péng! Het eerste schot was er uit. Spannen, ogen ontspannen, adem, hartslag, trekker… Na nog vier schoten ontlaadde ik de buks en legde hem neer. Joline stond al achter me; die was meestal sneller klaar. Ik drukte op de knop om de kaart naar me toe te halen en keek ondertussen Joline aan. “Én?” Ze lachte trots en liet me haar kaart zien. Een tien, twee negens en twee achten. Ik stak mijn duim op. “En dat met een Hatsan… Harold krijgt een rolberoerte!”
Ondertussen was mijn kaart bij het schietpunt aangekomen. “Ja, zeg het maar, meneer Jonkman…” Joline keek argwanend. “Je had gelijk, schat.” Ik liet mijn kaartje zien. Drie negens, twee achten. Ze keek triomfantelijk. Ik omhelsde haar en héél zachtjes hoorde ik in mijn oor: “Ik inspecteer jouw steile leercurve straks thuis wel…” Ze keek ondeugend en ik moest lachen. “Graag. Maar nu eerst die andere buks.” Ik pakte de FX uit het rek. “Als het goed is, is de kijker gejusteerd. Ga eerst maar eens groeperen: vijf schoten op één doel en dan kijken we hoe ze vallen.” Joline ging liggen en laadde de buks. Ook dit was een bullpup, maar wel eentje met een 70 cm lange loop, een uiterst lichte trekker en een regulator die elk schot exact dezelfde hoeveelheid lucht meegaf. Joline’s schouders gingen op en neer en even later ging het eerste schot er uit. Na de eerste serie zagen we dat de kijker prima gejusteerd was. "Niks meer aan doen schat. Het volgende kaartje is voor het echie."

Na bijna twee minuten ontlaadde ze en stond ze op. De kaart kwam terug: twee achten, een negen, twee tienen. “Dit ding schiet heerlijk, Kees.” Ik keek zuinig. “Dat mag ook wel voor die prijs. Je hebt 2.200 euro in je handen, schat. Maar als jij mee gaat doen met wedstrijden, moet je wel zoiets hebben. Het gaat om nét dat ene puntje meer.”
We liepen de baan af en Joline keek me aan. “Eerst maar eens trouwen en m’n studie afmaken. Voorlopig doe ik het wel met m’n eigen buks, Kees. Wedstrijden schieten houdt in: meer oefenen, veel weg. Hebben we de tijd niet voor, zeker niet als jij straks weer in uniform loopt. Ons schema is al best vol.”

Ik trok een gezicht en dat werd meteen onderschept. “Wát, Kees Jonkman? Vertel! Jij zit gemene dingen uit te broeden!” Ik lachte. “Na ons trouwen hebben we in ieder geval één avond meer vrij, schat… De vrijdag.” Haar ogen spóten vuur. “Rotzak! Denk maar niet dat ik dansles laat schieten! En jij ook niet! Ben je helemaal…” Ik moest lachen om haar boze gezicht. “Schat, ik wil die danslessen helemaal niet skippen. Ik stond je te sarren. Sorry.” Joline mopperde nog wat na maar toen we met een glas drinken voor ons aan de bar stonden trok ze me naar zich toe en fluisterde: “Je bent een etterbak, sergeant Jonkman. Maar tóch wil ik met je trouwen.” Ze knipoogde.
Harold kwam naar ons toe. “En? Lekker geschoten? Joline pakte haar laatste kaart. “Best wel aardig… Maar gelukkig is er nog ruimte voor verbetering…” Het gezicht van Harold was goud waard. “Is dat een kaart van jou? Wauwww…” Joline lachte even. “Ja, maar op een van de buksen van de vereniging, Harold. Met mijn eigen buks had ik nét 1 puntje minder.” Hij knikte. “Ja, dat is het verschil tussen een kwaliteitsbuks en …” Verder kwam hij niet;
Joline legde haar vinger op zijn mond en zei zachtjes, maar zeer beslist: “Geen kwaad woord over mijn buks, Harold. Ik heb ‘m niet gekocht om roosjes te melken, maar om ons huis te verdedigen, weet je nog?” Het verhaal van inbreker Floris had ook de ronde gedaan op de schietvereniging. Harold haalde bakzeil. “Sorry. Was ik even vergeten. Maar… hoe denk je over mijn voorstel, Joline?” Ze schudde het hoofd. “Nee Harold. Wij hebben nú al best een druk leven. Beiden een veeleisende baan, ik ben bezig met m’n Masterstudie, op dinsdag loopgroep, op vrijdag dansles, tussendoor vaak nog allerlei dingen, binnenkort gaan we trouwen… En dan ook nog wedstrijden schieten? En de training ervoor? Nee. Dank voor het compliment, maar deze jongedame gaat geen wedstrijden schieten. Tenzij dat het toevallig zo uitkomt, dan wil ik het wel eens proberen. Sorry.”

Harold keek sip. “Jammer, Joline. Hij keek mij aan. “Waarom zijn jullie zo halsstarrig? Ik had het een jaar geleden ook aan Kees gevraagd…” “Zelfde redenen, Harold. Er moet evenwicht zijn tussen werk, sociaal leven, leuke dingen doen en ’s avonds met je poten op tafel en een biertje in de hand ‘Boer zoekt vrouw’ kijken. Dat evenwicht hebben we nu aardig gevonden; schietwedstrijden zouden dat evenwicht kunnen verstoren.” Joline knikte. “Beter had ik het niet kunnen verwoorden. Behalve dat biertje dan; doe mij maar een lekker wijntje.”

Hij grinnikte. “Jullie kunnen ook afzien van de bruiloft… Scheelt heel veel tijd.” “Hou jij hem even vast Kees? Dan krab ik z’n ogen uit…” Harold stak zijn handen op. “Oké, oké… Ik ben al weg!” Hij draaide zich om en Joline zei tegen zijn rug: “Ondanks die laatste opmerking ben je toch wel een aardige vent, Harold.” Hij stak z’n duim op. “Zo, dat was een nette pleister op de wond, schatje. Nu slaapt meneer de voorzitter ten minste goed vanavond. Een compliment van het mooiste meisje van Veldhoven…” Joline lachte. “Ik kan ‘m toch moeilijk zo maar afserveren? Da’s niet netjes.” Ze keek me aan. “Wat dacht je ervan, Kees? Gaan we even betalen en dan naar huis? Anders zit jij hier zo aan het bier sterke verhalen te vertellen en moet ik rijden.” Haar ogen lachten. We pakten de buksen in de tassen en liepen naar de auto.

Onderweg naar huis schoot ze in de lach. Op mijn vragende blik antwoordde ze: “We kunnen op ‘Uitzending gemist’ wel een aflevering van Boer zoekt vrouw opzoeken, Kees. Dan kun jij met je poten op tafel en een biertje in de hand je vergapen aan Yvon Jaspers. In overall en met laarzen aan, wadend door de varkensmest. Ik duik dan wel in een flodderpyama het bed in, wetend dat jij de hand aan jezelf hebt geslagen met Yvon op je netvlies. Lekker rustig. Scheelt ook een boel tijd…” Ik gromde. “Niks ervan. Ik ruil het mooiste meisje van Veldhoven niet in voor Yvon Jaspers op TV. Daar heb ik wel een paar uurtjes slaap voor over.” Joline giebelde. “Het was te proberen… Jammer dat je er niet intrapt.”
“Mevrouw Boogers – bijna Jonkman: als wij thuiskomen vullen wij het luchtreservoir van onze buksen even bij en gaan dan naar boven. Daar aangekomen bergen we de buksen op, kleden ons om in kleding die bij de rest van de avond past, ik schenk een drankje in en we gaan lekker op de bank zitten zoenen. Als voorafje op wat komt, oké?” Joline keek me aan. “Tja… Ik had je wat beloofd hé? Stom van me. Kost zoveel studietijd…” Grommend reed ik de garage in.

Eenmaal boven zetten we de buksen in het rek in de kast. “Zo… Nu ga ik me even opfrissen en jij schenk een glas wijn in, Kees. Ik leg wel wat leuks voor je op bed, dan kan jij je verkleden als ik gereed ben. Om het woord ‘klaar’ maar even te vermijden.” Ze zweeg even en keek me toen aan. “Vanavond ben ik Jolientje, de vleesgeworden onschuld van Veldhoven. En jij gaat Jolientje van alles leren.”
Ze verdween in de slaapkamer. Even later had ik een nieuwe fles wijn ontkurkt en wat kaas gesneden. Toen hoorde ik de deur van de slaapkamer open gaan en Joline’s hakjes. “Dag meneer… Ik hoorde dat u een spelletje schaak wilde spelen.” Ik draaide me om. “Kijk, daar is mijn vriendinnetje Jolientje. Een potje schaak zei je? Lijkt me leuk. Kun jij een beetje schaken?”
Ze zag er inderdaad uit als ‘Jolientje’. Haar blonde haar in twee vlechten naast haar hoofd en héél licht opgemaakt. Een wit vestje. Wat ze er onder droeg kon ik niet zien. Een witte, wijde plooirok tot vlak boven haar knieën. Een bruine panty met stippen er op en zwarte lakschoentjes met een klein hakje en een riempje over haar voet. “Ik ben er wel aardig goed in, meneer. Op school win ik meestal wel.” Haar ogen flikkerden ondeugend. “Ga maar zitten, Jolientje, dan pak ik het bord en de stukken even. Als jij het bord gereed zet, kleed ik me nog even om in schaak-kleren, goed?”

Ik liep de slaapkamer in en kleedde me snel om. Nette broek, lumberjack-shirt… Even later kwam ik de kamer weer in en ‘Jolientje’ zat netjes op een stoel te wachten achter het schaakbord. “Wat ziet u er zo stoer uit, meneer…” “Ik ben ook een hele stoere vent, Jolientje.” Ze knikte. “Veel meer dan die knulletjes uit mijn klas… Die kunnen alleen maar kletsen over voetbal, scootertjes en meiden versieren.” Ik lachte. “Dat deed ik vroeger ook hoor. Alleen waren het geen scooters, maar brommers. En van meiden versieren had ik geen verstand. Maar… Gaan we schaken of kletsen?” “Schaken meneer. Ik wil u wel eens inmaken.”
Ik bromde: “Dan moet je behoorlijk je best doen, lief meisje.” Ze lachte een beetje. “Dat ga ik dan ook doen, meneer.” Ze sloeg haar benen langzaam over elkaar en deed de eerste zet. Ze was in ieder geval niet op weg naar het herdersmatje. Ik wist dat Joline aanvallend speelde, dus ik hield de opstelling compact. Maar wel zo dat alle stukken zoveel mogelijk velden bestreken. ‘Jolientje’ was na tien minuten weer ‘Joline’ geworden: optimaal geconcentreerd op het speelbord. Alleen als ik aan het denken was, wilde ze nog wel eens met haar rokje frunniken. En dan keek ik onwillekeurig… wat een lief glimlachje bij haar teweeg bracht.

Op een gegeven moment betrapte ze me weer. “Meneer… Zit u nu naar mijn benen te kijken?” Ik knikte. “Ja. Jij hebt bijzonder mooie benen, meisje. En volgens mij weet je dat heel goed, want je zit me behoorlijk af te leiden er mee.” Ze giebelde. “Dat doe ik op school ook wel eens… Als de tegenstander een jongen is. En die verliest dan meestal…”
Ik verzette een paard en keek haar aan. “Wat jij kan, kan ik ook, hoor.” Ik maakte twee knoopjes van mijn overhemd los. “Oh meneer… Dat ziet er wel heel stoer uit…” “Net zo stoer als jij mooi bent, Jolientje.” Ze stond op. “Ik heb helemaal geen zin meer in schaken… Mag ik naast u komen zitten?” Ik klopte op de bank. “Jij altijd. Maar dan wil ik jouw mooie benen kunnen strelen, Jolientje…”
Ze ging preuts naast me zitten en fluisterde: “Dat heeft nog nooit iemand bij me gedaan meneer… Ik weet niet of ik dat wel fijn vind.” “Er is maar één manier om daar achter te komen meisje. Wil je dat of wil je nog tien jaar wachten?” “Tien jaar, meneer? Zo lang?” Ik knikte. “Hoe oud ben je nu, Jolientje?” Ze keek me even heel ondeugend aan. “Nét zestien geworden, meneer.” “Nou vooruit, ik zal je matsen… dan duurt het nog negen jaar voor iemand anders je benen streelt, denk ik. Dus… Kun je zoveel geduld opbrengen?”

Gespeeld aarzelend kwam ze naast me zitten. “Ik wil het wel eens voelen, meneer. Maar bent u wel lief voor me?” Ik knikte. “Als ik iets doe wat jij niet wilt, moet je het gewoon tegen me zeggen, meisje. Ik wil je niet afschrikken. Leg die mooie benen van je maar eens over de mijne, dan kan ik er goed bij.” Ze ging tegen de armleuning zitten en legde langzaam haar benen op de mijne en trok haar rok wat omlaag, tot over haar knieën. Langzaam legde ik mijn handen op haar scheenbeen en voelde de warmte van haar lange benen. “Je hebt inderdaad prachtige benen, Jolientje. En die panty maakt ze nóg mooier. Daar geniet ik van.”
“Waarom vindt u mijn benen zo mooi, meneer?” “Ze zijn sierlijk. Mooi van vorm. Gespierd, maar mooi. Volgens mij loop jij veel hard, nietwaar?” Ze knikte. “En ik zwem graag, meneer. Ook goed voor de spierontwikkeling. Kan ik iedereen aanbevelen. Zwemt u veel, meneer?” In haar ogen waren heel even plaaglichtjes te zien. “Nee, ik zwem niet zoveel. Ik heb geen zwemvliezen tussen m’n tenen. Ik kan me aardig redden in het water, dat vind ik wel goed. Ik loop liever hard. Of fietsen op de mountainbike, lekker door de bossen raggen.” Ze trok haar neus op. “Bah, da’s niks voor mij, zo’n mountainbike. Je wordt er zo smerig van. De blubber zit tot in je haren…” “Nee, dat begrijp ik. Zou zonde zijn van die mooie blonde haren.”

Zachtjes streelde ik haar benen. “Hoeveel van die stipjes zitten er op je panty, Jolientje?” Ze keek me even niet-begrijpend aan. “Wat bedoelt u?” “Simpel: Hoeveel stipjes zitten er op je panty? Heb je ze wel eens geteld?” Ze schudde haar hoofd. “Nee… Waarom zou ik? Het staat leuk, verder niks.” Ik keek haar aan. “Ik ben er wel nieuwsgierig naar. Ik wil ze wel voor je tellen… Zeg maar tot je knieën. Oké?” Ze knikte. “Tot de zoom van m’n rok. Niet verder meneer. Ik ben een net meisje.” Ze lachte even en in een flits zag ik haar ogen van ‘onschuldig’ naar ‘ondeugend’ gaan. “Is goed. Tot de zoom van je rok.” Ik begon te tellen en natuurlijk was ik na een tijdje de tel kwijt. “Sorry… overnieuw!”
Tijdens het tellen streelde ik haar benen zachtjes. “De voorkanten heb ik gehad, Jolientje. Nu de achterkanten. Ga maar even op je buik op de bank liggen. Ik kniel er wel naast.” Ze draaide zich om zodra ik van de bank af kwam en ging ontspannen liggen, haar benen iets uit elkaar en haar rokje zedig tussen haar benen. Zachtjes streelde ik de zolen van haar voeten en langzaam ging ik, al tellend omhoog naar haar kuiten. En van daaruit naar haar knieholten, vlak onder de zoom van haar rokje. Toen ik daar streelde volgde er een zachte zucht. “Dat is heel fijn, meneer… Dat stipje moet u wel honderd keer tellen… En in m’n andere knie ook!”

Ze ademde sneller en draaide met haar heupen, waardoor haar rokje langzaam omhoog schoof. “Jij hebt écht mooie benen, Jolientje…” “Wat u nu doet vind ik heel prettig, meneer. In m’n knieholten… Wilt u daarmee doorgaan?” “Hmm… Maar dan kan ik niet verder tellen, mooi meisje. En ik moet verder tellen, want ik ben nog niet tot de zoom van je rok gekomen. Daar zit ik nog tien centimeter van af, dat zijn een heleboel stipjes.” Jolientje ademde nu écht snel. “Dat kan niet… meneer. Mijn rokje… komt tot mijn… knieën… ahhh… dat is lekker…” Ik streelde nu iets voorbij haar knieën, aan de binnenkant van haar bovenbenen. “Ik zie daar allemaal leuke stipjes, Jolientje. Mag ik die ook tellen? Tot de rand van je rokje?”
Hijgend fluisterde ze: “Lekker meneer…” Langzaam ging ik verder met ‘tellen’; elk stipje langzaam bevoelend. Langzaam verder omhoog. “Aan de binnenkant van je benen zitten ook nog stipjes, mooi meisje… Die kan ik zo niet tellen.” Langzaam gleden haar benen uit elkaar en weer ging haar rokje iets omhoog. “U mag … ze tellen meneer… Dat doet u zo fijn…” De zoom van haar rokje lag nu iets onder haar billen en een bekende geur drong in mijn neusgaten:
Jolientje werd opgewonden. Ze schoof onrustig heen en weer met haar heupen. “Meneer… Mag ik even naar het toilet? Ik geloof dat ik moet plassen…” Ik schoof, met een hand tussen haar benen, naar haar hoofd en fluisterde: “Nee Jolientje. Jij jokt. Je moet helemaal niet plassen. Toch? Jij wilt wat anders doen. Lekker tussen je benen voelen. Je mooie poesje verwennen, nietwaar? Lekker tussen je benen wrijven, met je panty over je lekkere poesje…” Ze kreunde nu. “Meneer… als… u zo doorga….Ahhh!” Ik streelde nu hoog tussen haar benen en bevoelde haar vochtige slipje wat tegen haar warme kruis aan zat.
“Lekker?” vroeg ik zachtjes. Jolientje lag te schokken, maar bleef in haar rol. Ze knikte, hijgde en kreunde zachtjes. Na een minuutje trok ze mijn hand weg en keek me aan. “Meneer… Dat was heerlijk… Maar…” Ik legde mijn hand op haar mond. “Ik ben blij dat je het heerlijk vond, Jolientje. Ik vond het ook heerlijk om jou zo op te winden. Maar het kan nog veel fijner worden wist je dat?”

Ze keek een beetje angstig. “Als u uw harde…” Ze zweeg. “Nee, schatje. Dat is nogal lomp. Jij moet het ook fijn vinden, net als zojuist. Vertel maar wat jij fijn vindt, dan probeer ik dat te doen, oké?” Ze knikte aarzelend en zei zachtjes: “Wilt u doorgaan met tellen, meneer? Dát vond ik heel fijn….” Ik lachte. “Dan moet ik weer overnieuw beginnen lieve meid. Want toen jij klaar kwam ben ik de tel weer kwijtgeraakt…” Ze giechelde even. “U heeft zeker geen economie gestudeerd…” Ik gaf een tik op haar billen, op het rokje. “Ondeugend meisje. Nee ik heb geen economie gestudeerd, maar ‘Technisch Ontwerpen’. Dan gebruik je wetenschappelijke rekenmachines. Of computers met een goed tekenprogramma erop.” Ze keek plagend. “Oh, u bent dus tekenaar? Lijkt me een leuk beroep… Maar tellen is ook leuk hoor. Dat heb ik net gemerkt…” Ze kwam iets overeind en draaide zich om, op haar rug.

“Wilt u verder gaan met tellen? Deze…” ze wees op de voorkant van haar benen, “stipjes heeft u nog niet geteld.” Haar rokje kroop op tot ver boven haar knieën en ze deed haar vestje uit. Er onder droeg ze een bijna transparant bloesje waar een dun BHtje duidelijk doorheen zichtbaar was. En haar tepels drukten door haar BH heen. En ik rook haar! Die heerlijke melange van parfum en haar eigen vocht. “Jolientje… Ik zie dat er twee stippen bij zijn gekomen. En die zitten niet op je panty, schatje.” Ze giechelde. “U kijkt naar mijn borstjes, meneer?” “Ja. En dat zijn geen ‘borstjes’, maar hele mooie, fijne borsten. Met mooie tepels er op.” Ze keek omlaag. “Toen u mijn benen streelde, heb ik mijn tepels liggen strelen, meneer. Dat was ook fijn. Die werden zo gevoelig…”
Ze keek me aan. “Wilt u verder gaan met tellen, meneer? Vanaf mijn knieën naar boven…” Ik knikte. “Ik zal proberen de tel niet kwijt te raken, meisje.” Ze giechelde. “Ooit hoorde ik iemand eens zeggen: ‘Niet goed is opnieuw.’ Lijkt me wel van toepassing, meneer.” Ze legde haar handen onder haar hoofd en sloot haar ogen. Langzaam streelde ik haar onderbenen, terwijl ik naar haar benen keek. Ze lagen netjes naast elkaar, maar Jolientje had ze iets gespreid. Toen ik onder haar knieën streelde versnelde haar ademhaling. “Meneer… Die stipjes had u toch al geteld?” “Ja, dat klopt. Maar het zijn wel leuke stipjes. En volgens mij voor jou heel prettige stipjes, meisje. Of niet soms?” Ze kreunde zachtjes. “Heerlijk…”

Een paar minuten lang bleef ik haar onder haar knieën strelen. Zachtjes, langzaam en teder. En ik rook haar steeds meer! Jolientje werd duidelijk opgewonden! Langzaam gleden haar benen iets uit elkaar. “Meneer… Wilt u… wilt u tussen mijn benen strelen? Lijkt me fijn…” Haar adem ging nu snel. “Heb je dat zelf ook wel eens gedaan, Jolientje?” Een klein knikje volgde. “En wat gebeurde er toen? Vertel het me maar…” Even was het stil en toen zei ze zachtjes: “Toen kreeg ik een heel fijn gevoel in m’n poesje, meneer. Net als zo net. Alsof ik moest plassen, maar dat was het niet. Maar ik werd wel nat in m’n slipje…” “En heb je dat nu ook?” “Nog niet, meneer, maar als u hiermee doorgaat… Het is zo lekker!”
“En wil je dat ik doorga?” Een heel klein knikje volgde, haar ogen bleven dicht. “Tussen je benen? Onder je mooie rokje tot aan je poesje?” Ze hijgde nu. “Ja meneer… Streel me maar tussen… mijn benen… U doet… dat heerlijk!” Langzaam gleden mijn handen omhoog en Joline legde haar handen op haar borsten en streelde die. “Dit is ook heerlijk… Alles wat ik met m’n borstjes doe, voel ik tussen m’n benen…” Ik voelde de rand van een dun slipje en trok haar rokje wat omhoog. “Je bent mooi, Jolientje. En je ruikt lekker. Ik voel je mooie slipje… Waarom heb je dat over je panty aangetrokken?” “Zo’n lekker gevoel… Die dunne stof, heen en weer glijdend over mijn spleetje… Wilt u me daar strelen, meneer? Zachtjes over mijn panty, op mijn lekkere spleetje?”

Ik wachtte even. “Weet je dat zeker, meisje?” Ze antwoordde niet, maar tilde haar heupen op en schoof haar slipje omlaag. “Doe maar uit, meneer…” Langzaam schoof ik haar natte slipje over haar benen omlaag. Ze huiverde toen mijn handen weer omhoog gleden. Toen legde ze een been op de leuning van de bank. “Wilt u me strelen? Over mijn lekkere…” Ze aarzelde even. “Over je lekkere kutje, Jolientje?” Ze knikte. “Zeg het dan… Anders doe ik het niet!” Ze kreunde. “Alstublieft… Mama zegt dat dat andere woord niet netjes is…” “Wat wij nu doen is ook niet zo netjes, Jolientje. Dus dat ene woordje…”
Ze ademde snel, pakte een hand en legde die tussen haar benen. “Alstublieft meneer… Streel me over mijn geile kutje… Ik kom bijna klaar! Zó lekker…” Ik kwam iets omhoog en nam een tepel tussen mijn lippen en beet er zachtjes op. “Goed zo, lief meisje. Laat je gaan, geniet er van en kom lekker klaar… Ik vind het heerlijk om jou te strelen… Je prachtige benen, je mooie tepels en je lekkere geile kutje!”
Bij het laatste woord greep ik tussen haar benen en betastte haar. Jolientje schokte en hijgde: “Ja! Lekker… Meneer, ik ga zo klaarkomen… Lekker nat! Ohhhh…..” Ze spreidde haar benen maximaal en ik voelde haar vocht over mijn vingers glijden. “Wat heb jij een lekker nat en geil kutje, Jolientje…” Ze hoorde me nauwelijks; ze kreunde, schokte en bromde, terwijl ze een hevig orgasme had. “Ik wil je mooie kutje proeven, meisje… Mag dat?” Haar antwoord liet weinig te raden over. “Lik mijn kutje! Ik wil uw tong in m’n natte, geile kut voelen!”

Ze trok haar panty open en spreidde haar buitenste lipjes. Haar rose binnenste werd zichtbaar: nat, pulserend en heerlijk geurend. Met mijn tong gleed ik naar binnen; likkend, proevend en zuigend. Haar vocht kwam in golfjes naar buiten en we genoten samen. Tot Jolientje ontspande en me een beetje wegduwde. Nog steeds met haar ogen dicht lag ze op de bank, na hijgend van een lang orgasme. “Meneer… Dit was heerlijk! U bent zo lief voor me…” “Jij bent ook lief voor mij, schatje. Heerlijk om jou zo te zien en te voelen…”
Ze opende haar ogen. “En u, meneer? Wilt u niet klaarkomen?” Ik keek haar aan. “Dat wil ik heel graag schatje, maar ik wil je niet afschrikken.. .” Ze giechelde. “Ik heb wel eens filmpjes gezien hoe een man klaarkomt, hoor. Maar ik ben er nog niet aan toe dat u in m’n poesje komt, geloof ik. Maar ik wil u wel laten klaarkomen. Op een hele speciale manier. Ook eens gezien op Internet. Ga maar tegenover me op de bank zitten, met uw broek uit. Het lijkt me heel geil om u te zien klaarkomen…”
Mijn broek en boxer vlogen uit en Jolientje keek naar mijn paal. “Mooi… Mag ik ‘m eens voelen?” Ik ging tegenover haar zitten en ze stak haar hand uit. “Mooi… Hard en warm… Die ga ik verwennen! Nu is het uw beurt om te genieten, meneer. En als u moet klaarkomen: Laat het komen! Lekker genieten van Jolientjes mooie benen!” Ze pakte mijn paal tussen haar voeten: één voet er onder, de ander er bovenop en zo begon ze langzaam te strelen. En tegelijk streelde ze haar eigen benen en showde die voor me.
Plotseling greep ze weer naar haar poesje. “Zo lekker… Ik wil mezelf ook weer verwennen, meneer…”
Ze vingerde zichzelf hevig: drie vingers verdwenen in haar poesje en tegelijk versnelden haar voeten hun beweging. “Jolientje… Ik ga klaarkomen! Nog even en ik spuit!” “Lekker genieten, meneer… Spuit maar over me heen! Geil!”

Ze was nog niet uitgesproken of de eerste straal spoot over haar voeten. De tweede en derde kwamen op haar benen en de vierde weer op haar voeten. Tegelijk kwam Jolientje ook weer klaar: haar geil spoot uit haar poesje over haar bovenbenen. Hijgend zaten we even later tegenover elkaar. Joline keek me aan. “Kees…” “Joline…” Ze kroop naar me toe. “Heerlijk, zoals jij een onschuldig meisje kan verleiden. Weet je zeker dat je maagd was tot je mij leerde kennen?” Haar ogen lachten.
“Lieve schat… Jij inspireert mij. Je was een heerlijk onschuldig jong meisje. Dan ga je als vanzelf je best doen…” Ze keek plagend. “Hoeveel stipjes zaten er nu op die panty?” Ik keek wanhopig. “Weet ik niet meer. Ik denk dat ik opnieuw moet gaan tellen…” “Dat doe je dan maar in je eigen tijd, meneertje. Als je ‘m uit de wasmachine haalt of zo. Kom, even douchen en dan lekker slapen. Dat wil Jolientje wel. Lekker tegen die stoere meneer aan.”

Twintig minuten later lagen we in bed. “Jolien…” “Ja, Kees?” Een volgende keer mag jij de ervaren mevrouw zijn die de onervaren Kees wat dingen leert, oké?” Een gniffel volgde. “Lijkt me lekker… Zo’n hitsig jong van 17 die vijf keer achter elkaar kan klaarkomen als hij de rand van een slipje heeft gezien… Lijkt me een lekker plannetje, Kees. Maar niet vannacht, lieve meneer. Jolientje is een beetje moe.”

Na een lange kus draaien we ons tegen elkaar aan en het duurde niet lang of ik was vertrokken…