Mini - 184

Om half vijf werd ik wakker. En ik had zin om Joline ook wakker te maken en hevig met haar te vrijen! Een paar maanden geleden had ze me al eens gezegd: “Lieve Kees… als je midden in de nacht zin krijgt in me, dan moet je me gewoon wakker maken en met me vrijen…” Ze had toen liefjes gelachen en vervolgd met: “En als ik niet zo’n zin heb, bevredig ik je wel even snel. Kan ik daarna weer rustig slapen…”
Ik draaide me naar haar toe en streelde haar rug. Langzaam en zachtjes. En na een paar minuten draaide ze zich om. “Hé lekkere vent… Wat doe je dat heerlijk…” Ik schoof tegen haar aan. “Ja. Ik heb zin in jou, mooie vrouw.” Ze deed haar ogen open. “Hoe laat is het dan?” “Half vijf. We hebben nog een uurtje, dus het hoeft geen vluggertje te zijn.”
“Hmmm…. Dat kost me een uur slaap, schatje. Dat wordt een pittige rekening, want dit valt onder de categorie ‘overwerk’.” “Ik zal het in natura betalen, mooi meisje van me…” Een spotlachje klonk. “Jaja… Die betalingen van jou ken ik. Laat me even los, Kees. Eerst even naar het toilet.”
Ze stond op en liet haar nachthemdje langs haar lichaam op de grond vallen. Naakt liep ze om het hoofdeinde van het bed heen en ik hoorde een lade schuiven. “Ik zal ‘iets passend’ aantrekken voor jou, lover…” hoorde ik haar zachtjes zeggen. “Dat wordt hevig op prijs gesteld hier!” Een gniffel volgde, toen de deur van de badkamer.

Na een paar minuten ging die weer open en liep Joline naar me toe. Ze deed een lampje aan. “Heb je nog steeds zin in mij, geile vent?” Ik keek naar haar. Een zwart onderjurkje aan… nylons… “Die zin wordt steeds groter, mooie dame… Wat zie jij er heerlijk uit!”
Ze kwam op bed zitten. “Ja. Speciaal voor jou.” Ze keek in mijn ogen. “Néém me, Kees. Toen we me wakker maakte werd ik op slag vreselijk opgewonden… Van het feit dat jij me wilde! Jij, de man op wie ik vreselijk verliefd ben. Waarmee ik over ruim een maand ga trouwen! Daar wil ik mee vrijen… Kom bij me en neuk me! Ik wil je in me voelen.”
Ze draaide zich naar me toe, kuste me en greep mijn paal beet. “Die wil ik in me… Lekker heet en hard!” Ze keek me ondeugend aan. “Ik zal ‘m even smeren, schatje…” Ze boog zich voorover en zoog mijn paal in haar mond. Haar tong fladderde er overheen… Heerlijk!” Toen kwam ze een beetje overeind.
“En nu jij mijn poesje verwennen… Eerst met je vingers!” Langzaam gleden mijn handen tussen haar benen en Joline spreidde haar benen schaamteloos. Wijdbeens zat ze naast me, steunend op haar onderarmen te kijken hoe mijn vingers langzaam naar haar gladde kutje kropen. “Maak me nat, lover… Ik ben geil, maar jij mag me nat maken…”
Langzaam gleden mijn vingers over haar poesje en Joline bromde. “M’n clit, Kees! Verwen m’n clit! Lekker er overheen…” Ze spreidde haar lipjes en toen zag ik het rose knobbeltje. “Ik ga je klaar likken, mooie dame. Lekker over je geile klitje likken en dan met m’n vingers in je geile kut, op zoek naar een heel lekker plekje…” Ik boog me naar haar toe en likte haar. Een zacht ‘Ohhhh….” was de reactie.
Langzaam en rustig verwende ik haar: zachtjes over haar clit blazen, even likken, een hand onder haar knieën, haar borsten strelen… Af en toe zuchtte Joline diep, dan weer een kreuntje of een aai over mijn hoofd… Heel rustig en teder allemaal.

Na een aantal minuten zei ze zachtjes: “Jij had toch zo’n zin me, lieve lover? Waarom kom je dan niet in me?” Ik keek haar aan. “Lieve schat: ‘zin hebben in’ houdt niet altijd in dat ik je meteen wil bespringen. Ik wil mijn aanstaande bruid laten genieten. En dan geniet ik zelf ook, geloof me.” Even was het stil, toen zei ze zachtjes: “Kom eens naast me liggen, Kees.” Ze omarmde me. “Jij bent een schat. Mijn heerlijke vent. Je hebt zin in me, maar het enige wat je doet is mij vreselijk laten genieten…”
Ze keek me even aan en kuste me toen. Zachtjes, haar lippen voorzichtig op de mijne. “Ik hou van je, Kees.” Ik streelde haar hals. “Daar ben ik ontzettend blij mee, schat. En voor de duidelijkheid: ik heb zojuist een heel kostbaar halfuurtje doorgemaakt met mijn liefje.” Een zachte zoen was mijn beloning. En toen zei ze: “Wil je nu…..” Ik legde een vinger op haar lippen. “Schat, nee. Morgenavond, na de dansles. Als we het nu zouden doen, doe ik je te kort. Het is bijna tien over vijf, over twintig minuten begint de wekker lawaai te maken… Dat zou dan een vluggertje moeten worden. En daar heb ik na dit heerlijke vrijpartijtje geen zin in.”
Twee blauwe ogen keken me lang aan. “Jij gaat morgenavond genieten, lover…” Ik kuste haar weer. “Correctie, mooie mevrouw. WIJ gaan morgenavond genieten. Van elkaar. Samen, begrepen?” Een lief lachje was Joline’s reactie en een lange zoen volgde.

“Kom, lover. Draai die wekker preventief z’n nek om; we gaan er uit. Douchen, aankleden en lekker rustig ontbijten. Jij moet presteren vandaag in Amsterdam; dan moet je goed eten.” Zo gezegd, zo gedaan. Joline smeerde wat extra brood voor me. “Hoe laat ga je weg, Kees? “Gewone tijd, samen met jou. En om negen uur springen Fred en ik in de auto richting Amsterdam. Ik schat dat we voor half vijf wel weer terug zijn in Gorinchem; zó lang duurt het allemaal niet.”
Na het eten pakte ik m’n weekendtas in: sportkleren, handdoek, shampoo, verschoning… En even later reden we richting Gorinchem. Ik had een nette spijkerbroek aangetrokken, overhemd en colbert en, op aanwijzing van Joline, de Veteranenspeld er op geprikt. “Laat ze maar zien wie sergeant Jonkman is!”, had ze trots gezegd.

Eenmaal in Gorinchem stonden we rustig koffie te drinken en een beetje te kletsen toen ik Fred binnen zag komen. Verrek…. Ook in colbert met Veteranenspeld. Ik keek Joline aan en die giechelde. “Ik had wat met Wilma afgesproken, Kees…” Het viel de anderen ook op; normaal droeg Fred nooit een colbert. “Hé Fred, ga je op de versiertour?” “Krijg nou wat… Fred in een jasje… Wie wordt er begraven?”

Hij keek me sip aan. “Waarom word ik overladen met commentaar als ik een keertje een colbertje aan heb en jij niet, Kees?”
Ingrid bitste: “Nou… colberTJE… Van die hoeveelheid stof kun je een prima bungalowtent maken.” De rest moest lachen en Fred boog zich over haar heen. “Wil je weer vliegles krijgen in je bureaustoel, dametje? Je hoeft het maar te zeggen hoor…” Ze knipoogde. “Staat je goed, Fred.” Verder zei ze niets. Ook die twee voelden elkaar feilloos aan, net als de andere dames trouwens.
“Negen uur wil ik rijden, Fred.” Hij knikte. “Ik zal op tijd zijn. Nu maar hopen dat de files meevallen.” Daarvoor keek ik om half negen nog maar even op de filemeldingen: geen bijzonderheden op de route. Mooi. En om vijf voor negen voelde ik Fred z’n voetstappen door de gang. “Kees… Ga je mee? Want eer dat jij dat Zweedse ding van je voldoende voer heb gegeven…” Ik sloot m’n computer af. “Even jouw leidinggevende gedag zeggen…” “Oh, dan neem ik nog wel een bak koffie, maat. Of twee.” Hij grijnsde gemeen.
Ik liep naar Joline toe. “Dag schat. Je vriendje en je beste mannelijk medewerker gaan Amsterdam onveilig maken.” Ze stond op en omhelsde me. “Goed zo. Lekker lopen, Kees. Geniet ervan en pas goed op Fred.” Een zoen en een knipoog volgden en na nog een zoentje draaide ik me om.

Eenmaal op de snelweg keek Fred mij aan. “Kees… persoonlijke vraag. Mag dat?” “Jij altijd, makker, dat weet je.” Hij aarzelde even. “Hebben Joline en jij vannacht elkaar hevig bemind of zo? Jo straalt helemaal. Viel de andere meiden ook op.”
Ik dacht even na. What the hell… Fred is mijn bud… “Vannacht rond half vijf werd ik wakker. En er lag een hele lieve vrouw naast me. Die heb ik toen wakker gemaakt en we hebben ruim een halfuur heerlijk rustig met elkaar liggen vrijen. En nee, niet all the way, maar rustig knuffelen, wat zoenen, strelen… Enfin, je kent het wel, denk ik.” Hij zweeg, wat in zo’n geval uiterst zeldzaam was. Na een paar minuten zei hij: “Ja, Wilma en ik kennen dat. Wij hebben sinds een paar maanden ook wel eens zo’n bui. Lekker naast elkaar liggen en elkaar laten weten dat je als een malle van elkaar houdt. Zonder meteen te willen neuken.”
“Dat komt er nogal bot uit, makker. Wij spreken in zo’n geval liever van ‘de liefde vieren’. En dat hebben Jo en ik vanmorgen gedaan, maar zonder dat we… Enfin, dát dus.” “Het was aan Jo te zien, Kees. Ze gloeide gewoon. De Brandaris zou er jaloers op zijn. Gefeliciteerd maat… Die prachtvrouw houdt écht van jou.”
“Ik weet het. En het is niet te beschrijven hoe blij ik daarmee ben.” Even was het stil.

“Ik ben benieuwd hoe onze bruiden er straks in bruidsjurk uitzien, Kees.” “Hier nog eentje. Maar daar komen we pas in Juni achter, vrees ik. Joline houdt haar lippen stijf op elkaar als het om haar bruidsjurk gaat. En Tony keek me met zo’n pantserdoorborende blik aan toen ik er eens onschuldig naar informeerde. Nou, dan weet je genoeg…” Fred schoot in de lach. “Ja, die blik ken ik ondertussen wel. Jouw schoonmoeder is een harde noot om te kraken.” We gniffelden samen.

“Fred… Hoe staat het met jouw schoonouders? De nacht dat Wilma en ik samen kletsten, in afwachting van die chef van die incassoroversbende ‘Justicia’, merkte ik dat zij uiterst gespitst was op intonatie en klank van stem… En Joline was het ook al opgevallen.”
Fred zweeg even en zei toen: “Ja, dat moeten jullie wel weten… Wilma’s ouders zijn gescheiden. Vechtscheiding. Haar moeder heb ik slechts héél even meegemaakt; een maand nadat Wilma en ik een relatie kregen ging ze het huis uit. Gelukkig. Ze was zwaar aan de drank. En als je iets tegen haar zei dan wist ze op een of andere manier er een negatieve draai aan te geven.
Ik was dolblij dat ze opgerot was, en ik was niet de enige. Ze terroriseerde het hele gezin. Vandaar dat Wilma, haar pa en haar broers al jaren op eieren liepen… De moeder van Wilma is vaste klant bij allerlei instanties, maar die helpen geen moer. Wilma heeft het contact met haar verbroken. En stiekem doet haar dat heel veel pijn, maar een alternatief is er niet. In die maand dat ik haar meemaakte heb ik een behoorlijk aantal keren overwogen om haar een keiharde dreun te geven…”
Hij keek somber uit het raam. “En je hebt je tóch ingehouden…” Hij knikte. “Ja, natuurlijk. Vanwege Wilma, haar pa en haar broers. En niet te vergeten: mishandeling houdt in: geen VOG en geen VOG houdt in: ontslag. Zeker met het werk wat ik deed. Dan maar even op je tong bijten…”
“Verdorie man… Da’s geen fris verhaal. En Wilma’s pa en broers?” “Die kunnen nu ‘gewoon’ leven, Kees. Zijn onder een zwaar juk vandaan gekropen. Mooie kerels, stuk voor stuk. In huize van Lierop staan de ruiten nu ook regelmatig te trillen van het lachen. Maar Wilma’s moeder is niet op onze bruiloft, Kees. Triest, maar als ze er wél zou zijn, zou de sfeer binnen tien minuten naar de gallemiezen zijn, Wilma in tranen, Tony over de jank en jij, Jo en ik witheet. Nogmaals: in- en intriest… Ken jij de strip ‘Asterix & Obelix en de intrigant’?”
Ik knikte. “Nou, zij is de vrouwelijke versie ervan. En misschien nog wel de verbeterde versie. Een soort vrouwelijk Adema 2.0” Hij keek nu grimmig.
“Potdomme maat… Dat is nogal wat…” Hij knikte. “Weet je: ik probeer, hoe moeilijk het ook is, altijd een goede kant aan mensen te ontdekken. Aan haar is maar één goeie kant: haar rug. Want die zag je als ze opdonderde.” Ik keek Fred even aan. “Sorry dat we hier niet eerder naar gevraagd hebben, vriend.” Hij schokschouderde. “Ze maakt geen deel meer uit van ons leven, Kees. Klinkt keihard, is het ook, maar het is beter voor alle partijen.” Zwijgend reden we even later de Zeeburgertunnel in.

“Oké Kees… nu even concentreren op hetgeen wat komen gaat: medische- en sportkeuring. De medische keuring is prima: plasje doen over het strookje, ze tappen wat bloed af, hartslag, bloeddruk, oogtest, gehoor, reflexen, gebit, wanneer ben je voor het laatst ziek geweest… Enfin, de bekende dingen. De sporttest is vrij simpel: de conditieproef en een belastingstest, oftewel met een masker voor je snuffel op een hometrainer jezelf helemaal kapot fietsen.”Hij grinnikte. “Net als ATB-en dus, maar dan zonder dat je met -5 graden languit in een modderplas dondert…” Ik snoof. “Sjonge, wat zijn ze in de tussentijd soepel geworden bij Defensie… Watjes.”

De tunnel uit, een paar flauwe bochten, langs allerlei nieuwe flats langs het IJ, bij verkeerslichten links, en even later stonden we voor de poort van het Marinecomplex Amsterdam. De portier had een lijstje met namen en op vertoon van mijn rijbewijs mocht ik doorrijden naar een parkeerplaats. “Daarna even terugkomen voor een bezoekerspas, heren!” Dat deden we dan maar braaf.
“We zouden toch worden opgehaald, Kees? Nou, dan wachten we hier maar even… De zon schijnt, we zijn ruim op tijd, dus…” Even later kwam een jonge luitenant ons halen. “Jonkman en van Laar? Mij volgen, heren.” Eenmaal binnen de bekende militaire bureaucratie. Met als grootste verschil dat we niet in een lange rij moesten wachten, maar samen met een viertal andere kandidaten vlot werden ‘afgewerkt’. Vervolgens moest ik als eerste de medische keuring ondergaan. Alle testen werden afgenomen door een verpleegkundige, het anamnesegesprek door een arts. Die kon me weinig nieuws vertellen.
“Meneer Jonkman, u bent zo gezond als een vis. Ik kan er niks anders van maken. Sport u veel?” Hij keek belangstellend. “Is de Paus rooms, dokter? Ja, samen met mijn collega’s en mijn verloofde sport ik best regelmatig. Hardlopen, fietsen, wandelen… Alleen zwemmen is volgens mijn verloofde nog een dingetje. Zij zwemt als een dolfijn; ik sukkel er een beetje achteraan.” Hij knikte. “Oké, dank u wel. Als u de sporttest ook goed doorloopt…” Ik moest even lachen. “Ik zou zeggen: loop die Coopertest lekker mee, dan kunt u er zichzelf van overtuigen, dokter.” “Sorry… Hier nog wat dingen te doen. Ja, da’s een rotsmoes, ik weet ‘t.” We gaven elkaar een hand en ik kon me weer aankleden. En wachten…

Het hele gezelschap van zes man zou samen de sporttest doen. Een halfuurtje later was het zover. Een sportinstructrice pikte ons op en nam ons mee naar het sportcomplex op de kazerne. “Heren… Ik ben sergeant der eerste klasse Nijman. Aanspreektitel ‘Sergeant’ graag. U gaat de DCP doen, de Defensie Conditie Proef. U bent allemaal jonger dan dertig jaar, dus voor u allen is de minimale eis: 2400 meter in 12 minuten, twintig pushups in twee minuten en dertig situps in twee minuten. Stelt dus allemaal niet zoveel voor… Zijn er vragen?”
Fred keek me aan. “Mariette 2.0?” Ik moest lachen. “Zoiets.” “Mag ik vragen waarom jullie zo staan te grijnzen?” De sergeant keek ons aan en Fred antwoordde droogjes: “Ja, dat mag u, sergeant. Maar ik vertel nog even niet of u antwoord krijgt.”
Ze werd een beetje rood. “Dáár zijn de kleedkamers. Omkleden in korte broek, shirt, hardloopschoenen. Over drie minuten hier verzamelen.” Twee minuten en vijftig seconden later stonden we buiten. Eén aanstaand collega haalde de tijd niet; die werd ontvangen met een boze blik, waarna ze de uitleg gaf.
Even later liepen we te rennen. “Jij bepaalt het tempo, Fred.” Een duim verscheen en we liepen naast elkaar. Uiteindelijk scoorden we 2.950 meter. De sergeant kwam onze score opnemen. “En waarom liepen jullie steeds samen? De Coopertest is een individuele test.” Haar stem klonk bits.
“Omdat wij over een maand samen gaan trouwen, sergeant.” Fred zei het zonder een spier te vertrekken en ik moest wel héél veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ze werd weer rood. “Jaja…” Snel liep ze verder. Pas toen ze buiten gehoorsafstand was, durfde ik Fred aan te kijken. “Wat ben jij…” Hij grinnikte. “Zullen we haar straks even vertellen wie we écht zijn? Is wel zo eerlijk.” Ik knikte. “Oké. Tenzij dat ze de ‘grote stoere sergeant’ uit gaat hangen, want dan nemen we haar wel even te grazen…”
De pushups volgden, daarna de situps. Ook die voltooiden we met prima resultaten. “Oké, de fietstest. Die doet u individueel. Jullie twee, met je grote mond: mee!” Ze wees naar Fred en mij. We keken elkaar onschuldig aan. “Wij? Grote mond? Nou ja zeg….” We liepen achter haar aan naar binnen. Daar draaide ze zich bliksemsnel om en nijdig viel ze uit:
“Jullie zetten mij voor joker en jullie liegen tegen me. Dat pik ik niet van een stel aanstaand recruten, begrepen?” Ik deed een stap haar richting uit. “Beste aanstaand collega…” Verder kwam ik niet. “Dat ben je nog lang niet! Daar moet je wel wat voor doen!”
Rustig begon ik opnieuw. “Ik zal me even voorstellen: sergeant buiten dienst Jonkman. Negen jaar en twee missies geleden als sergeant afgezwaaid. Recent door een paar lui van Defensie gevráágd om als reservist terug te komen. Je attitude geeft me reden om na te denken of ik dat wel wil. Als je denkt de strepen van een sergeant-één respect afdwingen sergeant, dan heb je het mis. Respect moet je verdiénen, sergeant. Ben ik duidelijk?”
Fred vulde aan: “En voor mij geldt hetzelfde, sergeant. Behalve dat ik een half jaar geleden als sergeant-majoor de dienst verliet. En oh ja: wij gaan inderdaad samen trouwen.”
Hij liet een pauze vallen en het gezicht van de sergeant was onbetaalbaar. Toen vervolgde Fred: “Maar niet met elkaar, maar met twee schatten van vrouwen. Maar wel op dezelfde dag, plaats en tijdstip. Verder nog vragen, sergeant?” Ze was afwisselend rood en wit geworden. “Ehhh… Nee. U mag de fietsproef gaan doen.”

Even later zaten we naast elkaar te trappen. Telkens werd de weerstand verhoogd en hartslag en bloeddruk werden door een verpleegkundige in de gaten gehouden. De sportinstructrice deed een dappere poging om ons op te zwepen, maar die werd gesmoord door een grom van Fred, door het zuurstofmasker heen. “Wij bepalen ons eigen tempo wel, sergeant.” Daarna werd ze stil en trapten wij stug door tot de verpleegkundige ons liet stoppen.
“Heren… Ik denk dat ik niks nieuws vertel als ik zeg dat jullie allebei een prima conditie hebben. Proficiat daarmee. Ga lekker douchen en neem in de kantine nog wat te drinken. Heb je nodig. Jullie worden daar opgehaald.”

We knikten hem toe en liepen richting kleedkamers en douche. Ik wilde wat over die sportinstructrice zeggen, maar Fred zei kort: “Niet hier, Kees.” Even later, in de kantine, zei hij zachtjes: “Ook hier hebben muren wellicht oren. Denk daar aan.” Een half uur later was het clubje van zes man weer compleet.
We kletsten wat met elkaar; de andere vier waren inderdaad ‘spijkerbroeken’ die een HBO of academische opleiding hadden en ook als reservist wilden gaan dienen. Hadden nog nul ervaring binnen Defensie. Even later werden we één voor één weggeroepen, een kantoortje in. Daar kregen we de uitslag van de medische keuring en van de sportinstructrice de uitslag van de sport- en belastingstest.
“En mijn excuses, collega.” Ze zei het met een glimlach. “Jullie hadden me mooi bij de veter met die bruiloft.” Ze stak haar hand uit. “Veel succes.” “No hard feelings, sergeant. Dank je wel en tot ziens.” Fred was de volgende en ook die kwam met een grijns het kantoortje uit. “Kom ouwe… We gaan richting Gorinchem. We zijn lekker op tijd, het is pas half drie. Kan jij nog even op wat knopjes drukken en ik lekker tekenen…”

Fred lag op de terugweg lekker te slapen en hem wakker maken kostte wat moeite. Uiteindelijk gaf ik een harde dreun op de rem toen we het industrieterrein van Gorinchem opreden.
Fred was meteen klaar wakker. “Verdomme! Wat is er aan de hand, Kees?” “We zijn er bijna, maat. En je was niet wakker te krijgen… Oh, en vijf pushups natuurlijk.” “Krijg jij mooi het heen-en-weer… Genoeg pushups gedaan vandaag.”
Angelique zag ons binnenkomen. “Zooo… Jullie kunnen nog lopen! Knap hoor, na zo’n sporttest…” Haar ogen stonden spottend. Fred boog zich over haar bureau. “Kleintje… Kees en ik hebben inderdaad een stukkie moeten lopen. Ik denk er over om jullie aanstaande maandag aan dezelfde proef te onderwerpen. Ga zo door en ik neem het besluit. Eens kijken of je dan nog zo’n grote mond hebt.”
Marion trok Angelique een stukje terug. “Hé, ben jij belazerd! Hij is in staat om het nog te doen ook! Dimmen!” “Kijk Kees, mijn pupil is best wel slim geworden hé?” Ik deed een stap de gang in. “Laf als ik ben: ik onthoud mij even van deze discussie. Ik zoek mijn troost wel bij een knappe vrouw.”

Eenmaal bij Joline, na een snelle zoen, vroeg ze: “Én?” Ik haalde m’n schouders op. “Ik heb vaker de DCP gedaan, schat. Een kwartiertje op je tanden bijten en het is weer klaar. De loopgroep is soms inspannender. En medisch heb ik m’n apk-tje weer gehad; ik mag alles eten van de dokter.” “Goed zo jochie. En nu weer aan het werk. Ik kom je straks wel halen.” Een plagend zoentje volgde. En om kwart voor vijf reden we naar huis.

Toen ik Joline vertelde van de confrontatie met de sportinstructrice, schudde ze haar hoofd. “Gaan jullie nu elke keer die truc uithalen? Zeggen dat je samen gaat trouwen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Over ruim een maand zeggen we dat we samen getrouwd zijn…” Een diepe zucht was haar reactie. In Veldhoven eten, nog een uurtje studeren en om vijf voor acht liep ik met bugel de kerk binnen.
Greet en Hendrik waren nog bezig. Een stuk wat ik niet kende en wat nogal ‘modern’ klonk. Niet mijn smaak dus. Zachtjes liep ik de trap naar de orgelgalerij op en wachtte tot ze klaar waren. Daarna ging Hendrik weg. “Zo Kees… Zullen we eerst koffie drinken? Ik ben daar wel aan toe. Vanaf half zes met Hendrik bezig geweest…”
We liepen naar beneden, tapten een beker koffie en gingen zitten. “Hoe vond je het concert?” Greet keek me aan. “Voor de pauze mooi. De stukken die je speelde na de pauze… Niet mijn smaak. Ik ben meer van de barokmuziek. Zoals Joline zei: ‘Eén van die componisten mag wel eens naar een afkickkliniek.’ Was ik het wel mee eens.”
Ze lachte. “Je moet die stukken een aantal keren horen om ze te waarderen.” Even was het stil, en toen besloot ik de aanval te openen.
“Greet… wat is de relatie tussen Derk Zondervan en jou? En waarom die plotselinge belangstelling van hem in Fred en mij?” Ze nam nog een slok. “Derk is de oudere broer van Anita. Mijn zwager dus. En een niet onverdienstelijk trompettist. Hij speelt wel eens als gastspeler bij ons in de fanfare Bereden Wapens. En komt wel eens op bezoek. Tja... en dan gaat het wel eens over muziek of over mijn cursisten. Hij was er ook bij tijdens de kerstnachtdienst, heeft jou horen spelen. Ik vertelde hem het stukje geschiedenis wat ik over je wist en toen vroeg hij pas écht door.
Een paar weken geleden was hij weer bij ons en vertelde dat hij, na wat zoekwerk, behoorlijk belangstelling had voor jou. Enfin, het resultaat heb je gemerkt.” Ik knikte. “Hij zat ook bij de rechtszaak tegen de familie de Rooij. Niet zo slim van ‘m dat hij in DT zat. Daardoor hadden Fred en ik ‘m meteen in de smiezen.”
Greet lachte zachtjes. “Heb ik ‘m ook al verteld. Maar goed…: Een paar weken geleden zei hij: “Als ik sergeant Jonkman wil binnenhalen, moet ik sergeant-majoor van Laar er ook bij uitnodigen. Anders kan ik het wel op m’n buik schrijven.” Ik grinnikte. “Goh, wat een mensenkennis… Maar voor de goede orde: mijn maatje Fred is geen bijvangst. Die vent is briljant op zijn vakgebied.”
Greet knikte. “Daar is Derk ondertussen ook wel achter… Maar nu, Kees?” “We hebben vandaag de Defensie Conditie Proef gedaan, Greet En zijn medisch gekeurd. Ik geloof dat men wel tevreden was met onze prestaties. Het wachten is nu op de MIVD. Antecedentenonderzoek en zo.” Ze grinnikte. “Dat van die DCP geloof ik graag. Volgens mij heb jij een bovengemiddeld goede conditie.” “Ik doe aardig mee… En Fred heeft ongeveer dezelfde conditie.”

Ik keek haar aan. “Maar Greet… Wat ik afgelopen zondag tegen je zei, meende ik. Haal niet nog een keer zo’n stunt uit door achter onze rug dingen te ‘regelen’, want dan kom je van een kouwe kermis thuis. Ook niet met Joline; als je iets van me wilt, kun je het gewoon vragen. Aan mij. En niet achter mijn rug om.” Ze knikte. “Die boodschap heb ik zondag luid en duidelijk ontvangen, Kees. Het leek alsof ik in de lopen van twee pistolen stond te kijken in plaats van in twee ogen. Nogmaals: sorry daarvoor.” Ik knipoogde.
“U mag uw oprechte spijt omzetten in een stoffelijke blijk van waardering door me nog een kop koffie in te schenken, mevrouw de strenge docente.” Ze grinnikte en liep naar de Senseo. Toen ze terugkwam zei ze: “Overigens: je krijgt vijftig euro van me. Stukje honorarium voor het concert.”
Ik schudde mijn hoofd. “Niet nodig Greet. Geef maar aan Hendrik en Wendy. Die hebben het harder nodig dan ik. Ik beschouw dat concert en het oefenen ervoor maar als een gratis les. Ondanks dat je tien minuten te laat was omdat je met Anita lag te rollebollen, dame!”

Ze bloosde. “Ik zal je niet verlegenheid brengen met alle details, Kees. Bovendien krijg ik dan thuis ongenadig op m’n falie.” “Tja, dat wil ik niet op m’n geweten hebben natuurlijk… Maar… zullen we naar boven gaan?” Nu schoot ze gierend in de lach en ik keek verwonderd. Tussen het lachen door hikte ze: “Dat was exact… de vraag die Anita… zondagmiddag stelde… En twee uur later schrokken we wakker…”
Ik grinnikte mee. “Ik neem dan maar aan dat, als je nu ‘mee naar boven gaat’ we andere activiteiten gaan doen.” Ze knikte. “Ja. Want ondanks dat je een leuke vent bent, Kees: ik ga nooit meer met een man naar bed. Anita is mijn vrouw en ik de hare.” En ondeugend voegde ze er aan toe: “En als je wilt weten hoe twee vrouwen het met elkaar doen: google is your friend. Kom, aan ‘t werk!”
Anderhalf uur intensieve les later namen we afscheid. “Jullie moeten maar eens een avondje bij ons komen kletsen, Greet. Stel dat Google niet helemaal de antwoorden geeft… Kan ik Anita mooi uithoren…”
Een lange, boze blik kwam mijn kant uit. “Lompe zandhaas. Maar dat avondje gaat er komen! Kan ik Joline waarschuwen wat voor vent je in het écht bent.” Even zweeg ze. “Zonder dollen: dat lijkt me leuk, Kees. Jouw verloofde is een schat van een vrouw, dat heb ik al lang in de gaten. En jullie zullen het ook prima met Anita kunnen vinden, dat weet ik zeker.”
“Mooi, dame. Dan krijg je van ons wel een datumprikker voor een gezellige avond in Veldhoven.”

Tien minuten later was ik thuis en vond ik Joline in de studeerkamer. Na een knuffel vroeg ze: “Wil je nog wat drinken, Kees?” “Geef mij maar beker warme melk. Genoeg koffie gezien vandaag. En daarna lekker naar bed.” “Dat vind ik een uitstekend voorstel. Lekker tegen de stoerste vent van Veldhoven liggen en met hem knuffelen.” Haar ogen lachten.
“Wacht even dame… Mijn volautomatisch heksendetectie sloeg alarm! Jij bent wat van plan!” Ze wreef zich tegen me aan. “Ja. Ik ben wat van plan. Lekker met mijn aanstaande echtgenoot vrijen. Volgens diverse instanties mag dat niet als je nog niet getrouwd bent, maar vanavond heb ik besloten dat verbod weer eens aan mijn laars te lappen.” Ze keek me aan.
“Kom. Laat die melk maar in de koelkast. Wij gaan andere dingen doen, meneer Jonkman!” Ze wenkte me en liep richting slaapkamer. Met de deur dicht draaide ze zich naar me om. “Kees… Je was vanmorgen zo vreselijk lief. Ik was de hele dag in de wolken.” Ze omhelsde me en trok me naar zich toe. “Dat is opgevallen, schat. Fred zag het. Vroeg of wij hadden liggen rollebollen vannacht. ‘De Brandaris zou een minderwaardigheidscomplex krijgen vergeleken met jou’. Zijn vrijwel letterlijke tekst.”
Joline keek me aan. “En wat was jouw antwoord? Jullie communiceren nogal ‘open’…” “Ik heb hem letterlijk verteld wat wij vanochtend gedaan hebben, schat. Liggen, kussen, strelen, genieten van elkaar… maar niet all the way. En toen zei hij dat hij dat sinds een aantal maanden soms ook met Wilma doet.”
Joline keek bedenkelijk en ik pakte haar arm. “Lieverd… Fred en ik praten over jullie. Over Wilma, over jou… Hoe wij met onze aanstaande vrouwen geboft hebben. En nee, we hebben het er niet over gehad in welk standje…” Verder kwam ik niet; twee blauwe ogen keken me lief aan.
“Dat is goed, Kees. Ik vertrouw jou, ik vertrouw Fred.” Een zachte zoen volgde. “Kleed je uit. Ik wil je.” Mijn kleren vlogen uit terwijl ik naar Joline keek. Onder haar kleren had ze een mooie bodystocking aan. Ze glimlachte toen ze zag dat ik haar bekeek. “Voor jou. Omdat ik weet dat je hier helemaal gek van wordt. Kóm.” Ze trok me op bed en ging op me liggen.
Langzaam kwam haar mond naar de mijne en even later gleden onze lippen over elkaar. Zachtjes en teder streelde ze me met haar mond en even zachtjes liet ze haar borsten tegen me aan wrijven. Na een paar minuten voelde ik dat ze vochtig werd; en ik had haar nog nergens echt erotisch gestreeld of bevoeld! Toen ik dat zei moest Joline lachen. “Nergens? Ik voel je pik tegen me aan… Dat is meer dan genoeg om me in de stemming te brengen, Kees. De gedachte dat die harde, mooie paal van jou zo meteen in mijn natte poesje komt…”

Ze wreef met haar heupen over mijn paal en keek me aan. “Wil je het doen, Kees? Wil je in me komen?” “Natuurlijk. De mooiste vrouw van het Noordelijk halfrond vraagt dat aan mij…” Ze glimlachte, tilde haar heupen iets op en ging rechtop zitten. Mijn paal gleed over haar zachte poesje en ze bewoog langzaam naar voren en naar achter.
“Zo lekker… Ik wil dat je in me komt, maar even uitstellen is ook heerlijk… Voel mijn borsten, Kees! Laat me genieten, zoals jij dat kan…” mijn handen gleden via haar heupen langzaam naar boven tot de zijkant van haar borsten.
Joline had haar ogen nu gesloten en ademde snel door haar neus. “Zó lekker… Zachtjes over die dunne stof strelen… voelen…” Ik werd met de seconde geiler, trok Joline naar me toe en kuste haar. Mijn tong drong in haar mond, mijn handen sloten zich om haar borsten en ik bewoog mijn heupen tegen haar aan. “Zó lekker Jolien… Je bent zo lekker…” Ze kwam iets omhoog en keek me aan. “Dat weet ik, lekker stuk van me. Ik ben lekker… alleen voor jou. Jij mag dit met me doen. Want ik hou van je.”
Ze liet zich weer zakken en fluisterde in mijn oor: “En met jou ga ik binnenkort trouwen, schatje. En dan zijn we helemaal van elkaar.” Ze zweeg even en likte in mijn oor. En héél zachtjes zei ze: “Tot aan de Bingo en daar voorbij…”
Ik schoot in de lach. “Maf mens.” Joline giebelde ook. “Denk je dat we het dan nog steeds doen, schatje? Ik hoop het van wel, anders wordt het wel erg saai…” “Voor die tijd hebben we alle standjes van de Kamasutra uitgeprobeerd, Jolientje. En de resultaten op een excelsheet vastgelegd, oké?”
Nu schoot ze onbedaarlijk in de lach. “Hihihi… Ik zie het voor me… Eerst een heel moeilijk standje uitgeprobeerd, en na het klaarkomen, terwijl je helemaal duf bent en in feite alleen maar wil slapen, nog even de laptop openen en de scores invullen: voorbereiding, inspanning tijdens de daad, is het standje een beetje vol te houden voor ons beiden, is het op een veilige manier uit te voeren, zijn er tijdens de coïtus geen lichaamsdelen in de knel gekomen, hoe was het orgasme en hoelang hadden beide partners nodig voor de revalidatie… Zoiets, Kees?”

Ik knikte. “Dan moet die laptop wel op het bed liggen, want anders kunnen we er, na een moeilijk standje, niet meer bij met onze krakende gewrichten… Je bent een heerlijk maf wicht, Joline Boogers. En dan het grootste probleem: als wij allebei zijn omgekomen in een triest vliegtuig-ongeluk, vinden onze acht kinderen die laptop op onze slaapkamer. En de oudste, een beetje computernerd, vindt die Excelsheet…”
Joline haalde haar schouders op. “Echt niet. Een goed wachtwoord doet wonderen.”
Ik gniffelde gemeen. “Dan gaan ze er mee naar hun ome Fred, liefje… En vindt die onze bedgeheimen als eerste… Wat dacht je daarvan?”
Ik kreeg een stomp. “Engerd! Wat heb jij soms smerige ideeën! Stop daarmee! Fred notabene…” “Nou ja, misschien leert hij er iets van. Heeft Wilma er ook lol aan…” Verder kwam ik niet. Een hand op mijn mond voorkwam verdere conversatie. “Bek dicht, Kees. Of ik stuur Balou op je af.” Ik keek opzij naar de beer. “Nee, nou word ik pas echt bang… ‘een watje vol zaagsel’, zo noem je hem toch met enige regelmaat?”

Ondertussen was mijn paal gekrompen en dat merkte Joline ook. “Hé vriendje… Volgens mij lagen we hier met behoorlijk erotische bedoelingen. En ik voel niks meer tegen mijn poesje! Wat is dat nou?” Ik keek schuldig. “Sorry… ik had even het beeld voor me van een tachtigjarige opa Jonkman en een iets jongere oma Jonkman-Boogers die elkaar kreunend aan het beminnen waren. Dat heeft gevolgen voor mijn libido.” “Zorg dan maar dat je libido héél snel weer op niveau is, meneertje! Anders ga ik over op batterijen.”

Ik trok haar weer omlaag en kuste haar. “Heerlijke gekke meid van me… Ik vind dit wel een lekker standje. Woman on top. Staat nu al op nummer één in de excelsheet. Zeker als jij zo’n sexy bodystocking aan hebt…” Joline kneep in m’n neus. “Donder op met je excelsheet en neuk me, Kees Jonkman. Ik verlang naar die harde lul van je in mijn natte kut.” Ze pakte mijn paal beet en begon me zachtjes af te trekken. Toen ik weer hard was, keek ze me knipogend aan.
“Jouw harde pik in mijn natte doos…” Ze voegde de daad bij het woord en langzaam liet ze zich op me zakken. “Lekker… lekker geil. Je vult me heerlijk op, Kees…” Plotseling verstarde ze. “Niet bewegen! Laat mij even… Ohhhh… Lekker!” Met minimale bewegingen masseerde ze mijn paal en ik wist wat er gebeurde: ergens met mijn paal streelde ik haar G-spot.
De ribbeltjes van haar poesje masseerden mij en ik moest vreselijk veel moeite doen om me te beheersen en niet dieper in haar te komen. Ik streelde haar borsten; ze was nu overal in haar lichaam vreselijk gevoelig. “Ik ga in je geile tepels knijpen, schatje… Lekker knijpen, draaien…” Ze gromde. “Doe dan, lekkere vent… Ik ben er bijna… Lekker, die harde pik van je in mijn natte kut…”
Ze kwam iets omhoog en keek me aan. “Heerlijk, Kees… ik… ben… Dit is… zó geil! Ahhhh… Ik kom, schatje! Lekker klaarkomen met jou in me! Jij ook! Naai me, spuit je geile zaad diep in me…. Samen klaarkomen! Dieper, Kees! Néém me!” “Geile meid… Je wordt kletsnat… Lekker! Ik ga lekker diep in je spuiten…”
Ik stootte in haar en Joline kreunde hard. “Jaaaa! Naai je geile sletje…” Het duurde maar een paar seconden, toen gingen bij mij ook de sluizen open: ik spoot diep in haar natte, gladde poesje. En de volgende straal ondiep, tegen haar G-spot aan. Joline gilde! “Heerlijk! Dat voel ik, geile Kees! Zo lekker… Geef me alles!”

Toen we even later hijgend tegen elkaar lagen, voelde ik een ondeugend tongetje in mijn oor. “Je bent een heerlijke vent, Kees… Ondanks de idiote gedachten die je soms hebt. Voor het geval je het vergeten was: ik hou van je!” Ik draaide mijn hoofd om en keek in twee korenblauwe ogen. “En ik van jou, Joline. Tot aan de Bingo en daar voorbij.” Ik kreeg een knipoog. “Maffe vent…”
Ze pakte een paar handdoekje, propte die tussen haar benen en gaf er een aan mij. “Even een beetje schoonmaken. Douchen komt morgen wel. Nu geen zin meer in. Nu lekker slapen, schatje.” We wisselden nog een lange tongzoen, toen draaide Joline zich om. Binnen twee minuten sliep ze en bij mij duurde het niet veel langer…