De maandag ging verder snel en zonder veel bijzonderheden voorbij. Joline ging nog een uurtje studeren, ik ging nog een uurtje blazen, daarna nog even bankhangen en om negen uur gingen we slapen. Op bed lag ik nog een kwartiertje te denken, terwijl Joline al lekker lag te snurken.
Weer terug in dienst… Maar nu als reservist… Sommige collega’s hadden de reservisten altijd als een soort 2e rangs-collega’s gezien. Of ‘hobby-soldaten’. Iets wat absoluut niet terecht was. De mannen en vrouwen van het Korps Nationale Reserve, de Natres, vervulden hun taak uitstekend. Ook in missiegebieden.
In Afghanistan had ik met een aantal van hen te maken gehad; onder andere een reserve-sergeant die tijdens een patrouille als fotograaf mee was.
Tijdens de bevelsuitgifte zei men dat het een ‘standaard-patrouille’ zou worden; laat je gezicht zien, wees sociaal, “winning hearts and minds” en zo. Een gevechtsactie werd niet aannemelijk geacht. Toch kwamen we in een vuurgevecht terecht; op zo’n 10 kilometer van Tarin Koht had de Taliban een hinderlaag gelegd. We hoefden de sergeant van de Natres niets te zeggen; ook hij wist feilloos zijn drills toe te passen, verwisselde zijn camera bliksemsnel voor zijn Colt en opereerde als één van de groep. Nee, niks mis mee…
Enfin, de categorie reservisten waar Fred en ik straks toe zouden behoren, was een ander slag volk. Geen lui die je zonder meer mee zou sturen op een patrouille tegen de Taliban… Ik moest plotseling lachen. Wellicht zou Fred zijn voormalige chef nog tegen het lijf lopen… Die majoor die ‘nog nét wat cijfers in een spreadsheet kon persen’. Of ik mijn ouwe groepscommandant uit Bosnië, sergeant Loermans… Lachen…

Dinsdagochtend. Wekker, douchen, ontbijten en richting Gorinchem. En op tijd weer terug voor de loopgroep. Ik had besloten hen een beetje te ontzien. Vorige week was een van de heren naar me toe gekomen en had gezegd dat hij moeite had met het tempo.
“Als het zo doorgaat, haak ik af, Kees. Dit hou ik niet vol. Ik heb bijna een week nodig om te herstellen.” Ik had hem een compliment gemaakt dat ik daar niets van gemerkt had, maar besloot om de lat iets minder hoog te leggen. Het moest wel leuk blijven, geen trainingskamp voor topsporters of zo.
Dat zei ik dan ook bij het begin van de training, en ik zag een paar mensen opgelucht kijken. Gemeen als ik was, besloot ik met de tekst: “… en dus besloot ik dat we het wat rustiger aan gaan doen, lui.” Ik wachtte even en vervolgde: “,,, met ingang van volgende week.” Er kwamen een aantal opmerkingen die niet voor herhaling vatbaar waren. En een uiterst boze blik van Joline.
Ik grijnsde gemeen. “Mag ik even uitspreken? Dank jullie wel. Dit waren mijn gedachten van vórige week. Dus…” Ik kreeg een stomp van Joline. “Etterbak!” “Ik zie een huwelijksfeest in duigen vallen…” was het commentaar van een van de groepsleden. “Jullie hebben allemaal voldoende adem, dus… Mij volgen!”
Ik rende er vandoor. Nu niet over de paden, maar gewoon dwars door het bos. Niet al te snel, maar wel dwars door de bramen, links en rechts wat jonge brandnetels en varens om uiteindelijk weer te stoppen bij onze verzamelplek. “Zo. Iedereen een beetje opgewarmd? Dan gaan we nu voor het echie beginnen.
En denk er aan: cross-country is ook lopen! Goed voor het anticiperend vermogen van je onderstel: hou er rekening mee dat je op een boomstronk stapt. Altijd met soepele spieren rennen en niet te dicht op je voorganger. Volgen!”

En wéér dwars door het bos, maar nu in één lijn naar het vijvertje naast het cooperparcours. En zonder te stoppen rende ik er rechtstreeks in. Het water kwam tot mijn knieën, de spetters tot m'n kruin, daarna liep de bodem weer op. Ik wachtte dribbelend tot iedereen weer uit het water was en rende toen weer door, terug naar het startpunt. Daar herhaalde ik de vaste kreet van Mariëtte. “Zo. Dit was het makkelijkste deel…”

Nu keek niet alleen Joline kwaad, maar zo ongeveer de hele groep. Ik grijnsde gemeen. “Niet denken dat Kees plotseling een softie is geworden, want dan heb je het verkeerd. Dit waren een paar stukjes mentale training. Je hoeft iemand niet het snot voor de ogen te lopen om hem of haar zwaar af te knijpen, dat hebben jullie nu ook ondervonden.
Eerst dwars door bramen en ander prikspul rennen en vervolgens de vijver in. Dat laatste heb ik overigens met een speciale bedoeling gedaan. De kans is aanwezig dat, na het stukje cross-country, er ergens in je kleding een of meerdere teken zitten. Die zijn met die doorwading een beetje geschrokken en blijven dan stil zitten. Boren niet meteen een gat in jullie velletje.
Dus hier een advies van Kees: trek zo meteen je broek, sokken en schoenen uit en doe een grondige tekencheck. Liefst voor je in de auto stapt. Want in de auto is het weer warm, en dan gaan die beestjes lekker door met wat ze van plan waren. Voor de fietsers en lopers is de urgentie niet zo hoog, die kunnen het thuis ook doen.”

Ze keken elkaar even aan. “Nou ja zeg…” Een van de dames mopperde: “Verdorie, nét als je je leuke lingerie een keertje thuis hebt gelaten…” We schoten in de lach. “What the hell… We zijn volwassen mensen…” En ze trok schoenen en trainingsbroek uit.
“Dan ook maar allemaal!” zei Linda, de marathonloopster en volgde het voorbeeld. De rest haalde de schouders op en even later stonden er een stuk of twaalf mensen in hun onderbroek of slipje. En een paar mensen hadden inderdaad een teek in hun broek of sokken gevonden. En bij eentje was zo’n rotbeest al bezig zich in te graven. “Nu laten zitten; thuis eruit halen en die plek goed in de gaten blijven houden”, waarschuwde ik. “En thuis nóg een tekencheck, maar dan door je partner laten doen.”
Joline keek me aan en zei droogjes: “Jaja… Dat zou je wel willen, hé Kees Jonkman?” Een proestlach was het gevolg en met een goed gevoel namen we afscheid.

Tijdens het dribbeltje huiswaarts begon Joline te mopperen. “Grondige tekencheck hé? In m’n panty zeker… Smerig mannetje.” “Nee schat. Dan zou ik je panty kapot maken met zo’n tekentang.” Ze snoof. “Ik heb nog nooit gemerkt dat jij er mee zat om mijn panty’s kapot te maken, Kees Jonkman.” In de flat trokken we onze kleren meteen achter de voordeur uit en liepen naar de douche. Inderdaad, inclusief tekencheck. En na even opgewarmd te zijn gingen de pyama’s aan en lazen we nog een halfuurtje. Toen kwam bij mij de man met de hamer. “Schat, ik ga m’n bedje in. Lekker slapen.” Joline knikte. “Ben ik ook wel aan toe, na zo’n ‘soepele training’ van de heer Jonkman.” In bed knuffelden we even en al snel was het uitermate rustig op de slaapkamer…

Woensdagochtend liep Theo even bij me naar binnen. “Ik heb met die overste gesproken, Kees. Ben een beetje gerustgesteld.” Hij gniffelde. “Misschien is het ook nog goed voor m’n netwerk; een keer in de zoveel tijd heeft men een bijeenkomst voor de werkgevers van de reservisten. Wie weet…”
Ik knikte. “Daar heeft men wel over nagedacht, Theo. Maar blij toe dat je positief in de wedstrijd staat.” Een klap op mijn schouder volgde en wég was hij. Ook met het lopen op de woensdag deed ik het redelijk kalm aan. Een licht looppasje naar de paardenwei, daar een aantal sprintjes trekken en in een licht looppasje weer terug.
“Je wordt een beetje ouwe zak, Kees”, bromde Fred op de terugweg tegen me. Ik schudde m’n hoofd. “Nee makker… Niet altijd alles uit iedereen willen persen. Een les die ik vorige week geleerd heb bij de loopgroep in Veldhoven.”
Ik vertelde hem wat er was voorgevallen en hij knikte langzaam. “Tja… Ze lopen vrijwillig…” “Precies. En het moet wel leuk blijven. Ook hier. Anders raken we mensen kwijt.” Ik gniffelde. “Mariëtte is al een trainingskamp op zich.” Bekend gerommel klonk er naast me. En na de lunch mochten we weer aan het werk.

Om half drie: telefoon. Een damesstem “Goedemiddag meneer Jonkman. Wellicht valt het u rauw op uw dak, maar… Bent u in de gelegenheid om morgenochtend naar Amsterdam te komen voor een medische- en sportkeuring? Er zit nogal wat druk achter uw sollicitatie en we hebben nog wat gaatjes over…” Ik dacht snel na. Geen vergaderingen, geen dingen die bloedspoed vereisten… “Dat kan… Hoe laat en waar moet ik zijn? Ze noemde het adres van de Marinekazerne. “Als u zich om half elf bij de poort meldt, wordt u opgehaald.” “Oké, dat is bekend terrein… Gaat u zo meteen eenzelfde telefoontje doen richting meneer van Laar?” Het was even stil. “Ehhh…. Ja. Hoe weet u dat?” “Ik kan uitstekend gedachten lezen, mevrouw. Maar dat telefoontje kunt u zich besparen; hij werkt op nog geen 40 meter bij mij vandaan. Hoe laat staat hij ingepland?” Er klonk een lachje aan de andere kant van de lijn. “Als u zo goed gedachten kunt lezen, had u dat geweten. Meneer van Laar is ook om half elf welkom.” “Oké, we zullen er zijn."
Na het gesprek liep ik eerst naar Joline. “Ik mag morgen uitslapen, schat. Fred en ik moeten naar Amsterdam voor de medische keuring voor Defensie.” “Defensie kan dus wél snel zijn?” Ik knikte. “Blijkbaar. Ze willen de beste twee ingenieurs van de NATO natuurlijk niet al te lang laten bengelen… Ik ga nu Fred even inseinen; die gaat mee.” Ze knikte. “Goed hoor…” En met enige nadruk: “… béste ingenieur van de NATO… proest!”
Ik liep naar Fred. “Hé ouwe… heb jij morgen urgente zaken te doen, behalve af en toe op knopjes te duwen?” Hij keek niet van z’n beeldscherm op, maar antwoordde: “Ja natuurlijk. Ik moet die vier dames hier in toom houden. Da’s een fulltime dagtaak.”
“Mooi. Dan heb je morgen een dagje om te freewheelen; je delegeert je zware taak op dit bureau maar een dagje aan Joline; wij moeten morgenochtend in Amsterdam zijn voor een medische- en sportkeuring. 10:30 aan de poort van het Marinecomplex Amsterdam. Zorg je dat je je weekendtas compleet met sporttenue, doucheartikelen en verschoning om 09:00 bij mij in de auto zet..” Nu keek hij wél op. “Zooo… dat is snel. Vriend Derk kan aan touwtjes trekken…”

Ingrid, aan het bureau naast Fred merkte spottend op: “Gelukkig voor jullie hoor ik niets over een psychologische test. Dan hadden jullie net zo goed hier kunnen blijven.” Fred keek mij aan en ik hem. Twee seconden later hing de bureaustoel van Ingrid op anderhalve meter hoogte, met haar er in.
“Jij had toch verstand van Arbozaken juffrouw?” gromde Fred. “Vertel eens… Is op deze hoogte valbeveiliging verplicht? Nee hé, want je zit nog niet op twee en een halve meter. Maar ik garandeer je dat je een enorme smakker maakt als ik je stoel loslaat!”
Ingrid gilde niet, keek alleen omlaag en zei droogjes: “Verdorie… ze hadden gelijk. Als je wat hoger in de hiërarchie zit en je kijkt naar beneden zie je alleen maar shit.” Maar Fred was ook niet voor één gat te vangen: even droog antwoordde hij: “Ja, en als je omhoog kijkt, zie je alleen maar assholes…” De andere meiden gierden van de lach.
Daarna liet hij de stoel voorzichtig zakken en zette hem neer. “En nou weer lief zijn tegen elkaar?” Ingrid lachte. “Ben ik toch altijd, meneer van Laar?” Ze legde een vinger op haar onderlip en keek met puppy-ogen naar Fred. “Hé dame, je gaat mijn bud niet om je vingertje winden; wij hebben afgesproken om samen te trouwen. Zonder hem is de lol er voor 50 procent af.” Ik keek haar waarschuwend aan.
Ze keek uitdagend terug. “50 procent? Daar geloof ik geen biet van. En als ik dit aan Joline vertel ga jij een hele zware avond tegemoet, meneer de Opperpiraat!” Erika grinnikte: “Zo, die heb je te pakken, Kees!”

Achter me klonk Joline’s stem. “Wil die piraat niet mijn personeel van het werk houden? Opbokken Kees Jonkman!” Ik draaide me om, keek in twee blauwe, lachende ogen en wees naar Ingrid. “Ja, maar…” Verder kwam ik niet. “Ja maar is hetzelfde als ‘nee’. En daar houd ik niet zo van!” De blauwe ogen keken nu ijzig en ze wees naar de deur. “Tékenen jij!” Ik beperkte me tot mijn laffe standaard antwoord in zo’n situatie. “Ja schat. Natuurlijk, schat.” En verdween, maar niet zonder luchtkusje van Joline. Heerlijk. Even dollen met elkaar. Kost een paar minuten, maar daarna kan je er weer even tegen aan…

’s Avonds ging Joline studeren en ik ook. Greet had me twee stukken van Telemann opgegeven als studiemateriaal: het Concerto in D majeur voor trompet, viool en basso continuo, tweede deel, Allegro en de Suite nr. 1 in D majeur, tweede deel: Mars. Beiden mooie barokmuziek, maar geschreven voor trompet. En een bugel was toch nét iets anders… Kortom: ik moest aardig aan de bak. Maar de muziek lag prima in het gehoor en na een paar keer oefenen kon ik het uit m’n hoofd spelen.
Tenminste: samen met de CD. Ervaring leerde me dat Greet nét andere accenten legde en me soms keihard onderuit haalde als ik de interpretatie van de CD te letterlijk volgde. Ze wist me soms zelfs te vertellen bij welke uitvoering ik meegespeeld had. Die meid had écht een fenominaal gehoor…

Na anderhalf uur maakte ik de bugel schoon en borg hem weer op. Morgen weer onder het mes bij Greet, maar ik was er klaar voor. En morgen maar eens aan Greet vragen over het hoe en wat tussen Derk Zondervan en zij. Was ik wel benieuwd naar. “Wat wil je drinken, Joline?” “Een beker warme melk, Kees. Lekker! Nog vijf minuten, dan ben ik klaar!” “Moet ik helpen? Gaat sneller…”
Een heldere lach kwam uit de studeerkamer. “Nee dank je! Dan vragen de mede-studenten maandag wat voor vlekken er op mijn boeken zitten of waarom de bladzijden zo aan elkaar plakken. Geen zin in!” “Kom op schat… ’t zijn studenten. Die weten dat écht wel hoor!” Na een paar minuten kwam Joline de kamer in.
En terwijl ze haar armen om me heensloeg zei ze zachtjes: “Voor de meesten klopt dat wel, schatje. Maar er zitten ook twee meisjes in de collegezaal… Zouden zomaar zusjes kunnen zijn van die zielenknijpster van Fred. Je weet nog wel, die personificatie van de Staphorster maagd. Allebei hele slimme meiden, maar zo bleu als wat. Komen uit het centrum van de biblebelt, Groot-Ammers.
Ik heb ze sinds een paar weken een beetje onder mijn hoede genomen; ze werden door een paar heren nogal… hoe zal het netjes zeggen? …direct benaderd. Recht voor z’n raap: de heren vroegen of ze nog maagd waren of lesbisch. Ik hoorde het, het was tijdens de lunchpauze en de dames zaten achter me. Ik heb me omgedraaid en de heren even duidelijk verteld dat ik dat soort opmerkingen niet op prijs stelde. En toen een van die knullen zei dat het maar een geintje was, hem toegebeten dat hij dat soort geintjes maar op z’n eigen zusjes los moest laten. In het bijzijn van z’n pa en ma. Toen was het nogal stil.”
Ze keek grimmig en ik lachte. “Laat me raden… je ogen stonden weer eens in de stand ‘laserstraal’? Ik hou van je, Joline Boogers.” Een zoen volgde. Toen we elkaar loslieten lachte Joline weer. “Beide dames kwamen na college naar me toe om me te bedanken. Heel lief.” “Dat ben jij ook, schat. Kom, zitten, de melk wordt anders koud.”

Terwijl we dronken zag ik Joline nadenken. Haar ogen stonden peinzend. “Hé schat… jij zit op iets te broeden. Vertel!” Ze keek me aan. “Ik had al gezegd dat die twee dames slim zijn, hé? Ik ga ze eens polsen of ze al werk hebben. Backoffice kan nog wel twee goeie economen gebruiken. Gonnie komt óm in het werk. Zeker nu we die klant voor die windturbines erbij hebben én Damen én Neddrill…” Ik keek verontwaardigd. “Ja hoor… Kees Jonkman krijgt de schuld weer. Wrijf het er maar in…”
Joline lachte me uit. “Daardoor gaat jouw winstdeling omhoog, ventje. Kunnen we goed gebruiken. Voor een bruidsjurk, bijvoorbeeld…” Ik snoof. Die heb je allang gekocht. In februari al, dus niet zeuren jij. Vertel eens wat meer over die twee dames uit Groot-Ammers… Want als die bij DT zouden gaan werken, staat ze wel een cultuurshock te wachten.” Joline schudde haar hoofd. “Néé, Kees. DT is een bedrijf waar je veilig kunt werken. Ja,er worden grappen gemaakt en sommige van die grappen zijn op het randje. Maar qua vloeken en krachttermen is DT er de laatste maanden behoorlijk op vooruit gegaan.”
Ze gniffelde even. “Dankzij Mariëtte… Maar goed, die twee dames: iets jonger dan ik, allebei Bachelor bedrijfskunde en meteen doorgestoomd richting partime Masterstudie. We hebben af en toe wel eens met elkaar gepraat; ze zijn de jongste twee van een gezin van vijf kinderen. Zeer beschermd opgevoed, alle zondagen twee keer naar de kerk en zo…”

Ik fronsde. “Ik weet niet of die dames zich bij DT dan thuis gaan voelen, Joline. Zo’n hok vol heidenen… Ik weet van drie collega’s dat ze lid zijn van een kerkgenootschap, maar dat zijn geen zwarte-kousen-kerken.” Joline keek een beetje geïrriteerd. “Volgens mij selecteert Theo niet op kerkgenootschap, maar op capaciteiten, meneer. En die hebben deze dames in ruime mate. Ik ga ze morgen eens bellen…” Ze trok haar voorhoofd in rimpels. “Néé… Ik ga ze bellen en dan probeer ik een afspraak te maken om eens bij hun langs te gaan.” Ze keek plotseling bijzonder ondeugend en ik rook lont. “Wat heb jij op je lever, commandant Backoffice?” Ze kroop tegen me aan. “Als dit succes heeft, kunnen we misschien wel vier weken op huwelijksreis… Weer een premie van Theo, schatje!”
Ik schudde mijn hoofd. “Niks ervan. Die premie krijg je pas als ze hun proeftijd hebben overleefd. Dus op z’n vroegst in augustus of zo.” Ik stond op en stak mijn hand uit. “Kom, naar bedje toe, jij. En vooruit, je mag tegen me aan liggen. Als je je gedoucht hebt. Koud.” Zuchtend stond Joline op. “Je blijft een bruut. Maar goed, bij gebrek aan iets beters ga ik maar weer mee…”

Een kwartier later lagen we lekker tegen elkaar. “Wanneer komt die ervaren mevrouw Boogers de jonge Kees Jonkman les geven?” vroeg ik in het donker. Joline lachte zachtjes. “Dat doet deze ervaren mevrouw al lang hoor… tijdens dansles.” “Ehhh… Ik heb de ervaren mevrouw nog nooit tijdens dansles les zien geven in de edele kunst van sex, hoor…”
Joline blééf giebelen. “Echt wel. Deze ervaren mevrouw heeft de jonge Kees regelmatig lopen verleiden. Met sexy rokjes, mooie benen en diepe decolleté’s… Maar wie weet, heeft ze vrijdagavond wel tijd voor de jonge Kees. Moet hij wel zijn best doen tijdens de dansles.”
Ik draaide me naar haar om. “Da’s leuk voor die jongen. Ik hoop dat hij niet helemaal gesloopt is.” Joline keek me aan. In het zwakke licht van de maan zag ik nét haar gezicht. Een gezicht wat me heel dierbaar was geworden. Ik zoende haar zachtjes. “Je bent lief. En ik hou van jou, Joline Boogers-bijna-Jonkman.” Ze kuste terug en langzaam gleed haar tong in mijn mond. Even later hoorde ik: “En ik van jou, Kees. Lekker slapen nu? Morgen moet je weer presteren, jochie.”
Ik bromde: “Zolang ik boven de 2.400 meter loop… En dat doe ik met twee vingers in m’n neus.” “Goed zo. En nu slapen, anders zijn we een halve nacht verder. Vrijdag, lover. Dan ga je wat beleven…” Een zachte zoen volgde en toen draaide Joline zich om en schoof tegen me aan.

"Ik denk dat ik vrijdagavond maar in een logeerkamer slaap”, bromde ‘Balou’. “Da’s heel verstandig van je, beer. En dan krijg je van mij een paar tampons. Die mag je in je onschuldige bere-oren stoppen, oké?” “Nieuwe of gebruikte, Jolientje?” Het was héél even stil aan de andere kant van het bed. Toen volgde een venijnig: “Je bent een smeerlap, beer. Dat je daar zelfs maar aan denkt… Vies beest.”
Even later hoorde ik Joline regelmatig ademen. Die sliep. Bij mij duurde het nog een tijdje. Ik lag de opties bij Defensie te overdenken…