Mini - 188

Vrijdag… Nog even een dagje productie draaien bij DT en dan was het weer weekend! Het was te merken dat het buiten hard woei: iedereen was een beetje baldadig. Het was ook rotweer geworden: striemende regenbuien, afgewisseld met felle opklaringen.
“Maartse buien… Zeker met het OV gekomen, want ze hebben vertraging.” merkte Marion op, vlak voor we naar buiten zouden gaan. Fred knikte. “Ja. Ideaal weer om een aantal antennes op het dak te plaatsen, nietwaar?” Marion stak haar tong uit.
Ik checkte of iedereen compleet was. “Oké mensen… dit wordt een vochtige boel, dus als je nog wat in je zakken hebt: leg maar op de receptie van DT!” Joline keek me wantrouwend aan. “Die heb ik vaker gehoord, Kees! Je gaat toch niet…” Ik legde een vinger op haar lippen. “Niet alles verraden, mevrouw Boogers.” Fred keek me doordringend aan. “Kijk je een beetje uit, Kees? Je zou zo maar kunnen struikelen…” Ik grinnikte. “Kom lui, volgen!”

Met een rustige dribbel liep ik de poort uit en sloeg rechtsaf, richting de oprit naar de A15. En daar voorbij, richting Mc Donalds. Achter me hoorde ik geroezemoes; de meute werd wat zenuwachtig dat ik ze wéér de sloot in zou jagen, net als de vrijdag voor de kerstvakantie. En inderdaad, ik liep dezelfde route, maar nu niet richting sloot. Onderweg hoorde ik André. “Gelukkig… Hij is niet helemaal gek.”
Maar waar André niet op gelet had en ik wel was een bijna zwarte lucht die er snel aankwam. Een minuut later liepen we in een gillende plensbui: de regen kwam bijna horizontaal voorbij, en we moesten nog een kilometer! De Mc Donalds kwam in zicht en ik besloot tot een ‘moreel momentje’. “Oké mensen, even de luwte opzoeken. Dit is best wel hevig!”
Ik liep de drive-in straat in: die was over een lengte van een meter of twintig overdekt. Gelukkig geen auto’s. Wél een bijzonder verraste juffrouw achter het uitgave-loket. In hetzelfde tempo liep ik er weer uit, wéér in de gillende regen. Ik draaide me even om en achteruit lopend riep ik: "Zo... Hebben jullie toch mooi even kunnen schuilen!" Dat leverde me een paar boze gezichten op. En weer door richting DT.
In de luwte van het gebouw hield ik halt. “Je ziet dat ik niet altijd een sloot nodig heb, André. Met een beetje ‘hulp van Boven’ krijg ik jullie ook kletsnat.” Links en recht klonk gemopper en een paar verwensingen. “Oké lui; schoenen en sokken uit, heet douchen en daarna: eet smakelijk!” We sopten door de hal richting DT en Chantal, die dienst had als receptioniste keek bedenkelijk naar het natte spoor wat we trokken.

Ik liep achteraan en fluisterde tegen Chantal: “Bestel maar 20 kroketten. En voor jullie ook twee, als je een dweil door die hal haalt… Geef maar een belletje als ze er zijn, dan reken ik af.” Een brede glimlach was haar reactie en ze greep de telefoon. Ik verdween naar m’n kantoor, pakte de weekendtas en ging snel douchen. Terug op kantoor ging de telefoon. “Kroketten over drie minuten, Kees!” “Ik kom er aan!” Ik rekende af en bedankte Chantal en Anneke met twee kroketten voor een schone en droge hal en liep naar de groepsruimte van de Piraten. Daar verzamelden we ons nu altijd na het sporten.
“Zo. Kees heeft jullie weer eens afgebeuld in de zeikregen… Dan komt Kees nu met warme kroketten. Eet smakelijk!” Ik zette de doos op tafel. “Dat was verdomme ook wel nodig ook, Kees… Ik had geen droge draad meer aan m’n lijf”, gromde Theo. Vingers verschenen en hij ging plat. “Gelukkig voor jou heb je nu wat minder lijf dan een halfjaar geleden, Theo”, merkte Angelique liefjes op. Een lachsalvo volgde. De kroketten en de lunchpakketten gingen er goed in.
Even later gingen we weer aan het werk en voor dat ik het wist was het vier uur. “Kees… Opruimen!” Tijdens de opruimwerkzaamheden kwam de schoonmaakster, Henriëtte, binnen.
“Heren, dit is kan niet hoor! Dit is broodroof!” Zij kwam altijd wat eerder dan haar voorgangster. Een dame van een jaar of vijftig. In het begin wat stug, maar toen ze zag dat wij onze bureau’s best wel schoon hielden én op vrijdag ‘schoon schip maakten’, ontdooide ze binnen een paar weken. Henk trok de slang van de stofzuiger uit haar handen. “Zitten, Henriëtte. Wij doen het werk vandaag.” Henry haalde een beker koffie voor haar.
“En opdrinken dame.” Ze ging zitten en lachte. “Bij jullie heb ik altijd heel weinig werk, en dat is heel lekker!” Maar ze hield de zaak wél goed in de gaten: er kwam een opmerking dat we bepaalde hoekjes vergaten schoon te maken. “Dan krijg ik bij controle op m’n donder, heren! En dat wil ik niet!”
Toen Henk klaar was met de stofzuiger drukte hij die weer in handen van Henriëtte. “Doe het voortaan lekker zelf. Met je commentaar, verdorie…” Hij grinnikte naar haar. Met een “Prettig weekend heren, en bedankt!” ging ze weer verder. Met de deur achter haar dicht zei ik tegen Henk: “Goed bezig. Laat haar ook maar merken dat ze gewaardeerd wordt.” En Henry vulde aan: “Ik weet van de moeder van Angelique hoe schoonmaaksters soms behandeld worden. Als er dan zo’n stelletje gekken is wat het werk eens overneemt, stellen ze dat enorm op prijs.”

Even later liepen de Piraten de deur uit en ging ik richting Backoffice. Ook daar werd opgeruimd en na tien minuten wachten kon ik Joline meenemen. In de auto mopperde ze: “Je had ook wel een handje kunnen helpen, Kees…” Ik schudde mijn hoofd. “Niks ervan. Wij hebben Henriëtte eens in de watten gelegd. Haar van haar stofzuiger beroofd, koffie gegeven en zelf de bureau’s schoongemaakt. En dan nóg een keer? Wat dacht je zelf?”
Ze keek me aan. “Dan maak jij morgen het huis maar eens grondig schoon, meneer. Terwijl ik op de bank zit te binchwatchen.” Plagend reden we naar huis.

“Tosti’s, Joline? zo meteen moeten we weer aan de bak bij Carlos en Juanita…” Ze knikte. “Prima. Maar wel sla erbij, meneer. Ook een beetje aan de vezels denken. Ga jij maar tosti’s maken, dan ga ik me even optutten voor al die kerels met wie ik vanavond ga dansen.” Ze liep richting slaapkamer en met haar hoofd om de deur zei ze plagend: “En voor die kerels die kwijlend de dansvloer likken waar ik op gedanst heb…” “Arrogant krengetje!” brulde ik achter haar aan. De deur ging weer open. “Mijn wraak voor gisteravond, Kees…” En knipoog en een luchtkusje volgden en de deur ging weer dicht.

Ik hield me met de tosti’s bezig: Ham, kaas, wat saus er tussen, ondertussen de eieren kokend en dressing makend voor de sla… “Die heren gaan écht wel kwijlen vanavond, Kees”, hoorde ik plotseling achter me. Ik draaide me om en daar stond Joline: haren in een dikke vlecht, gezicht mooi opgemaakt. Een felrode jurk aan tot iets boven haar knieën, haar gouden collier om, een brede, zwarte ceintuur om haar slanke middel, een ondeugend randje onderrok onder haar jurk, prachtige benen in een mooie panty, dansschoenen met een blokhak…
Ik liet de tosti’s verrekken en liep naar haar toe. “Hé prachtige vrouw… Jij steelt de show vanavond! Al zou je geen stap op de dansvloer zetten, alle kerels liggen aan je voeten!” Ze lachte ondeugend en gaf me een zacht zoentje. “Lief. Maar er is er maar één die aan m’n voeten mag zitten. En die staat voor me.” En ze vervolgde zachtjes: “En ik denk dat ik niet de enige ben die de show steelt, Kees. Er lopen er nog een paar rond.” Ik trok een wenkbrauw op. “Oh? Vertel!” Ze bleef zachtjes lachen. “Nee. Ga je vanzelf zien. Geduld, mannetje.”

Ze gaf me een duw. “En nu naar de keuken meneer Jonkman, voor er tosti’s zwart worden!” “Jawel mevrouw… Doet u wel een servetje op uw schoot tijdens het eten? Zonde van die mooie jurk als daar een sliert gesmolten kaas op terechtkomt. Of de zoete chilisaus.” Ze gniffelde “Goed idee.” Na het eten kleedde ik me ook om: mafia-tenue, inclusief overdreven glimmende schoenen met witte accenten. Ik vond die schoenen helemaal niks, maar Joline had erop aangedrongen dat ik ze kocht.
“Speciaal voor dansles, Kees!” Enfin, ze zaten wel goed, dat was dan wel positief. Om half acht legde Joline de laatste hand aan haar make-up en konden we vertrekken. Buiten de dansschool wachtten we, op verzoek van Joline, even op Mel, Rob, Claar en Ton. Gelukkig was het droog, maar nog wel fris. Toen de andere twee stellen zich bij ons voegden waren de meiden overdreven aan het giebelen. “Samen naar binnen?” stelde Clara voor. “Ja. Meiden voorop, de heren lopen er maar achteraan.”
Rob, Ton en ik keken elkaar aan. “Als de dames meteen aangerand worden, gaan wij wel een biertje aan de bar drinken, nietwaar?” Mel draaide zich naar Rob om, haar groene ogen fél. “Dat dacht ik niet, jongeman. Je verdedigt mijn maagdelijkheid met hand en tand, denk daar goed aan!” “Is goed hoor, rooie schoonheid. Ik begrijp dat ik gewoon aan de bar kan blijven zitten? Er is namelijk niks meer om te verdedigen, dat weet ik heel zeker!” Mel zuchtte en wij grinnikten. “Kom, jassen uit en naar binnen. Hier in de hal is het wat saai.” Met de dames voorop liepen we naar de garderobe en toen ze hun jassen uitdeden stonden Ton, Rob en ik met de mond vol tanden.

Alledrie de dames hadden eenzelfde jurk aan, zij het in andere tinten. Die van Clara was diep donkerblauw, die van Melissa lichtgroen. “Dames… Wanneer…” Joline giechelde. “Afgelopen maandag waren mijn college’s wat eerder afgelopen.. En toen heb ik wat meiden gebeld en zijn we samen gaan shoppen…” Ik rook onraad. “Wat meiden gebeld… Vertel eens op, Jolientje!”
Ze bleef giebelen en Claar en Mel deden mee. “Rhenen ligt niet zover van Wageningen af, Kees…” Ik keek Ton en Rob aan. “Het zal toch niet…”En een paar minuten later kwamen Fred en Wilma binnen, met Wilma in een zelfde jurk. Lichtblauw ditmaal. Fred zag de andere dames, keek naar ons en zei droog: “Neem me niet kwalijk als ik me vanavond een keertje vergis, heren…”
We schoten allemaal in de lach. “Dat is zo te zien een kostbare expeditie geweest, dames.” Ton keek zuinig. “Willen jullie er rekening mee houden dat het schip met geld bij mij pas aanlegt als ik majoor ben? En dat duurt nog even…” Clara trok hem naar zich toe. “Wil jij je voorlopig nog niet met mijn garderobe-budget bemoeien, luitenant? Deze mooie jurk is betaald door jouw eigen lieve zus.” Mel knikte. “En die van mij door Wilma, waarvoor nogmaals hartelijk dank!” Ze gaf Wilma een kus en die begon ook te giebelen, iets wat ik bij haar nog nooit gezien had.

“Joline en ik moeten er toch een beetje netjes uitzien op ons vrijgezellenfeest? En die twee hier naast ons toch ook?” Melissa gaf Joline ook een zoen. “En nu, heren: naar binnen toe! Wij willen minimaal zes mensen zien die de zaal met een ernstige nekfractuur verlaten!” Joline nam de leiding.
En inderdaad: er werden nogal wat hoofden omgedraaid en misschien wel nekken verrekt. Twee roodharige, één blonde en een wat donkerharige schoonheden liepen de zaal in; drie ervan de haren in een vlecht naast hun hoofd. Wilma’s coupe was korter, in haar nek mooi op één lijn afgeknipt. Er klonk een bekend, laag fluitje en de dames lachten naar elkaar.
“Ik blijf vanavond maar nuchter, Ton. Als ik een biertje op heb kan ik ze écht niet meer uit elkaar houden…” Ton bromde. “Haal het niet in je kop, broer. Anders moet zuster Melissa weer in actie komen.” We gingen aan de bar zitten; het was nog geen acht uur. Met een drankje voor ons hoorden we de stem van Carlos. “Kijk nou eens… Het hele mafiose stelletje criminelen naast elkaar aan de bar… Dames, jullie zijn véél te knap voor die kerels naast jullie. Ik denk dat ik alle dansen van vanavond maar als ‘wisseldans’ ga betitelen.”
Juanita liep vlak achter hem. “Dat dacht ik niet, gringo. Anders slaap je in de berging vannacht, dat weet je!” Ze keek naar de dames. “Maar ik begrijp het wél… Meiden, jullie zien er fantastisch uit. En dat meen ik.”
Fred keek haar aan. “En wij dan? Ik heb m’n haren óók gekamd, hoor.” Hij keek zielig en Juanita lachte. “Ik zal kijken of ik tijdens de wisseldans nog een momentje voor je heb, Fred…” We kletsten even, maar toen keek Carlos op zijn horloge. “Kom schat, aan het werk!”

Hij nam haar mee de danszaal in en wij volgden. En niet veel later zwierde ik over de dansvloer met Joline in m’n armen. We ‘zwierden’ inderdaad, want ook de Weense walsen kwamen ruimschoots aan bod, deze avond. Zoals gewoonlijk genoot Joline, en dat was met bakken van haar gezicht te scheppen. Een lach die de zon deed verbleken.
Tijdens een ‘rustmomentje’ trok ze me naar zich toe en gaf me een zoen. “Niet meteen kijken Kees, maar rechts in de hoek staat Marije. Tijdens de wisseldans zoek je haar op, begrepen? Ik wil dat je dat meisje een stuk zelfvertrouwen geeft. Volgens mij heeft ze daar, zelfs nu ze haar beugel kwijt is, chronisch tekort aan.”
Ik keek Joline aan. “En als ze me dan bespringt, schat… Mag ik dan…” Verder kwam ik niet, Joline’s ogen vlamden. “Marije bespringt jou niet. Ze zal je hooguit een trap in je kruis geven voor die uitbrander van vorige week. Gelijk heeft ze. Maar jij gaat met haar praten, Kees!” Ik knikte. “Oké chef.”

Een kwartier later was het zover: de wisseldans. Na twee partners kwam Marije naar me toe. “Wil je nog wel…” Ik pakte haar hand. “Graag, Marije.” Tijdens de dans keek ik haar aan. “De vraag bij mij was of jij nog wel met mij wilde dansen na die uitbrander van vorige week…”
Ze bloosde, maar zei niets. “Na de laatste dans gaan wij weer even praten, schoonheid. Is dat oké?” Ze knikte. Gelukkig op een andere manier dan vorige week: ze keek me aan terwijl ze het deed. Mooi. Even later loste Wilma haar af; ik gaf Marije een knipoog en ze knipoogde terug.
Tijdens de laatste dans genoot ik van Joline; één en al sierlijkheid, waarbij ik veel moeite moest doen om haar te leiden. Toen de laatste noot geklonken had, gaf ik haar een handkus.
“Schat, je bent heerlijk om mee te dansen. Ik begrijp niet waarom je met mij wil dansen, terwijl die twee broers van je het veel beter kunnen.” Ze lachte ondeugend en streelde kort over mijn billen. “Need I say more?” Ik grinnikte en zei toen:
“Ik ga even met Marije praten.” Joline knikte. “Zal ik meegaan?” “Wat jij wilt… Je hoeft me niet te beschermen tegen haar charmes hoor.” Een lachje volgde. “Misschien moet ik haar wel beschermen…” Ik tikte Marije op haar schouder. “Drink je nog een drankje met ons mee?” We gingen in een hoekje zitten.

“Marije… Hoe ben jij vorige week hier weg gegaan?” Ze keek ons even aan en haalde toen haar schouders op. “Jankend. De hele weg naar huis heb ik op de fiets zitten huilen. Kwam thuis, ben naar bed gegaan en ben na een paar uur huilend in slaap gevallen.”
Ze keek ons beurtelings aan. “Ik wist al lang dat jullie een stel waren, hoor. Dat kun je vanaf de maan nog wel zien. Maar…” Joline zei zachtjes: “Je verstand zegt het één, je hart roept het ander. Been there, done that, got the T-shirt, Marije.”
Ze vertelde in het kort iets over haar verhouding met Holtinge, en besloot met: “…Ik heb óók een nacht liggen janken. Niet alleen van verdriet omdat die klootzak met een ander lag te neuken, maar ook vanwege de stommiteit van mezelf. Mijn verstand zei: ‘laat ‘m doodvallen’, mijn hart zei iets anders. Maar dat laatste stemmetje klonk in de loop van de nacht steeds zachter, en de volgende ochtend hoorde ik het niet meer.
Heus, Marije… soms is het leven snoeihard voor iemand, maar de kunst is om daar van te leren.” Ze keek Marije lief aan. “En nee, ik ga je niet ‘troosten’ met de opmerking dat je binnenkort een nog veel leukere vent dan Kees tegen het lijf loopt. Die kans is namelijk nul komma nul procent.”
Marije schoot in de lach, stond op en omhelsde Joline. Daarna keek ze Joline aan. “Mag ik Kees…” Joline gaf het antwoord wat ik meestal gaf. “Moet je hemzelf vragen. Heb ik nu nog niets over te zeggen. Pas na onze trouwdag. JIJ loopt het risico op een dreun in je maag, ik niet…” Ze lachte.
En Marije gaf me een verlegen zoen op mijn wang. “Dank je wel voor je uitbrander vorige week. Had ik nodig.” Ik grinnikte. “Als je er weer eentje nodig hebt: kom maar langs. En anders mag je ‘m bij Fred komen halen.” “Fred?” Ze keek vragend.
“Die reus van twee meter tien. Mijn buddy.” Ze lachte zachtjes. “Ja, ik heb er beeld bij. En nee, dank je wel. Ik ga naar huis… Nu eens niét jankend. Dank jullie wel!” Ze verdween met een zwaai en wij keken elkaar aan.

“Zo meneer Jonkman… Dat hebben we netjes gedaan.” Ik knikte. “Zeker weten, mevrouw bijna Jonkman – Boogers. Ik stel voor dat we een praktijkje beginnen thuis. Ik zie het bordje al voor me. ‘Kees en Joline, zielenknijpers. Knijpen niet alleen uw ziel uit, maar ook uw bankrekening.’ Ze stompte me. “Dwaas. Kom, koop eens iets te drinken voor je charmante danspartner!”
Ik keek haar plagend aan. “Marije is nét weg, Jolien…” Nóg een stomp, nu met vlammende ogen. “Etter… Schiet op!” We gingen bij de anderen zitten en Fred keek me vragend aan. “Even een onderonsje met een andere cursiste… Uitleg hoe je iemand netjes vast moet houden tijdens een Rumba en zo.” Het was duidelijk dat hij er geen snars van geloofde, maar dat lieten we maar even zo.

Claar en Mel opperden om zo meteen Eindhoven nog even in te gaan. “In een kroeg nog een afzakkertje halen, jongens…” Fred schudde zijn hoofd. “Geen fijn plan. En wij dan weer voor bodyguardspelen om jullie uit de klauwen van een stel PSV-supporters te redden? No way, madam.” Joline had een beter idee. “Dat afzakkertje kunnen jullie beter bij ons halen. Bovendien goedkoper.”
Wilma keek Fred aan en schudde haar hoofd. “Sorry Joline… Wij hadden andere plannen voor vanavond. Bovendien zitten we morgenavond óók bij jullie. Hartstikke gezellig en zo, maar wij gaan zo toch écht naar Rhenen.” Ik keek Fred aan en hij werd een beetje rood. Ik grinnikte.
“Ik begrijp het wel Wilma. We horen morgen de resultaten wel…” “Kéés!” Ik kreeg een stomp van Joline. “Gedraag je!” “Hé, wij zijn buds. Door dik en dun, ziekte en gezondheid, voor- en tegenspoed, kogels en handgranaten, tot de dood ons scheidt, schatje. Geen geheimen en zo.” Ze snoof en Wilma ook.
“Ook dat kent z’n grenzen, Kees. Als jij het in je kop haalt om morgenavond, in het gezelschap van de dames van Backoffice en hun partners, naar een verslag van de rest van deze avond te vragen, heb je een probleem, vriend. En dat probleem heet Wilma van Lierop, denk daar goed aan!”
Fred knikte. “Mag ik het daar volledig mee eens zijn, moppie?” Joline knikte. “Goed plan. Maar Fred: jullie slapen morgenavond wel bij ons, hoop ik? Dan kun jij nog een borrel drinken.” Hij knikte en Wilma ook. “Fijn! Scheelt een rit in de nacht.” En ik vulde aan: “En jullie kunnen meteen meehelpen afwassen en opruimen. Scheelt ons weer veel werk.”

Wilma keek me somber aan. “Kees Jonkman… Fred heeft me ooit iets verteld dat jij meester was in het ‘op het verkeerde been zetten’ van mensen. Hij had gelijk, verdorie!” Ze stond op. “Kóm, Fredje. Jij klimt achter het stuur van die Landrover, rijdt netjes en rustig naar Rhenen zodat ik nog even wat kan dommelen in de auto, en daarna gaan we los!” Ze lachte. “Dat hadden zij toch al door…”

Even later waren ze vertrokken. “Wát een stel…” lachte Melissa. “Ja. En daarom trouwen we met hun samen, Mel.”Joline keek haar aan. “Want de heren zijn inderdaad buds van elkaar, maar Wilma en ik zitten óók op één lijn. Net als Claar en jij.” Clara knikte. “Dat hebben we de laatste weken wel gemerkt. Mooi om te zien.” Melissa keek naar Rob. “Wat doen wij, schat?” Rob keek twijfelend. “Ik stel voor dat wij braaf naar Berg en Dal gaan. Het is best gezellig bij Jo en Kees, maar ik ben een beetje ‘op’. En bovendien zie jij er in die jurk uit om op te vreten. En op Kees z’n bank moeten we ons toch een beetje inhouden…”
Mel lachte liefjes. “Ja, dan liever op de wasmachine hé? Goed jongens, wij gaan ook noordwaarts. Sorry, maar de huwelijkse plicht roept.” “Dat lijkt me sterk, Mel. Jullie niet getrouwd”, zei Ton droogjes. “Oké, oké… we zullen het dan maar op Rob z’n hormonen houden.” Melissa knipoogde ondeugend. “Kom zuster. Neem netjes afscheid, dan mag je straks mijn hormoonspiegel eens peilen.”

Rob stond op. Clara en Ton namen ook afscheid. “We moeten binnenkort eens iets afspreken voor je vrijgezellenfeest, Joline”, zei Clara. Ton en ik keken elkaar aan. “Zullen wij dan Chippendales spelen, Kees?” Ik knikte. “Lijkt me prima. En op mijn vrijgezellenfeest geven de dames dan ons een lapdance. Uit solidariteit, zeg maar.” Clara keek zéér afkeurend. “Jou kennende vier jij je vrijgezellenfeest samen met Fred. En ja, het is een aardige vent, maar hem geef ik geen lapdance, Kees Jonkman!”
Ik gniffelde. “En als ik Fred thuis laat? Doe je het dan wel bij mij?” Claar snoof. “Heb ik al gedaan, broertje. Samen met Mel. In een kroegje in Eindhoven, weet je nog? Met uiterst jaloerse blikken van je studiegenoten op je gericht. En toen mocht het; hadden we nog geen relatie. Nu wordt het een beetje link.”
Ze lachte ondeugend. “Maar misschien komt er nog wel eens een gelegenheid…” Joline keek Ton aan. “Dan gaan wij wel de Radetszkimars dansen, broertje. Kun je ten minste eens ongestraft aan m’n kontje zitten, als zij zitten te klefbekken.” Ton gniffelde. “Dát zijn nog eens vooruitzichten, zus. Ik zie ernaar uit. Mag ik dan ook aan je tieten zitten? Dan kan ik ten minste de hele titel van dat stukje Strauss in praktijk brengen.”
Ik kon het niet laten. “Dat wordt goed zoeken Ton…” Meteen dook ik weg; Joline’s hand kwam aansuizen. “Kees Jonkman! Vuile rotzak!” Joline’s ogen spoten weer vuur. “Kom schatje, we gaan er vandoor. Voor ze elkaar’s oren molesteren. Sterkte, Kees!”
Even later zaten ook wij in de auto, Joline nog zachtjes mopperend. “Je bent af en toe nog steeds een enorme pestkop, Kees.” Maar toen giechelde ze. “Je reflexen gaan er met de leeftijd op vooruit, dat is een positief dingetje.” Ik legde mijn hand op haar knie. “In dit gezelschap kon het toch wel?” Joline knikte. “In het gezelschap van vanavond voel ik me thuis. Dan mogen we elkaar plagen. Maar nu stoppen met plagen, Kees. Ik wil vanavond lekker met je vrijen.” Ze giechelde. “Kijken of jij mijn tietjes kan vinden.”

Eenmaal thuis schonk Joline tot mijn verrassing twee Jägermeisters in. “Ja, ik heb af en toe ook zin in iets stevigers dan wijn, Kees.” Ze lachte ondeugend. “Kom ik lekker los van!” Ze zette de fles op tafel en kroop naast me op de bank. “Wat vond je van onze jurkenstunt?” Ik streelde een mooi been. “Prachtig, schat. Jullie hebben de show gestolen vanavond. Zagen er prachtig uit. Alle vier.” Ze kneep haar ogen samen. “En ik denk dat alle vier die prachtige dames vanavond hevig bemind worden door hun lovers…”
“Dat denk ik ook. Als een van die lovers het niet doet, is het een enorme oen.” Ze wreef zich tegen me aan. “Nou, Kees Jonkman… Dan moet je wel hé? Ben je aan je stand verplicht. Doe je best…” Ze sloeg de rest van haar glaasje achterover, keek me aan en omhelsde me kort. “Mee jij. Naar de slaapkamer.”
Daar tastte ze op haar rug, trok de rits van haar jurk omlaag en liet die op de grond glijden. In een wit onderjurkje stond ze voor me. Haar benen iets gespreid. Door haar jurkje heen kon ik de contouren van haar prachtige benen zien. “Jolien… Je bent prachtig. Sexy, maar vooral… Mooi. Een ander woord heb ik er niet voor.” Ze glimlachte. “Dan zal deze mooie, sexy vrouw zich eens bezig houden met een knappe, sexy man. Misschien vindt ze dat wel prettig.”

Ze trok me op bed, ging naast me zitten en trok mijn hoofd naar zich toe. Haar tong gleed over de mijne en even later bromde ze zachtjes: “Lekker, Kees…” “Jij bent ook lekker, Jolientje. Je smaakt naar Jägermeister.” Langzaam maakte ze zich van me los en keek me aan. “Kees Jonkman, nu doe je het wéér! Een heerlijke, langzame zoen devalueren tot het uitlikken van een glas drank! Rotzakje… Kom hier jij, dan zal ik eens schoonlikken.”
Haar ogen hadden de bekende pretlichtjes. Die zag ik even later niet meer; we waren druk aan het zoenen. Mijn handen gleden over haar lange benen en ik trok haar onderjurkje wat omhoog. Een goedkeurend brommetje was de reactie, en ze draaide zich een beetje en sloeg haar benen over de mijne. Ik streelde haar knieholten. Zachtjes, elke knie met één vinger. Joline ging door met zoenen; haar tong gleed langzaam over de mijne, dan weer over mijn lippen, dan weer diep in m’n mond…
Met één hand gleed ik langzaam omhoog. Over haar bovenbenen. Ze droeg nylons; ik voelde de boorden. Plagend gleed mijn hand even tussen haar benen, maar toen verder omhoog. Ik voelde haar buik zich aanspannen toen ik er overheen streelde; ze was waarschijnlijk bang dat ik zou gaan kietelen. Ik keek wel uit om dit moment te verstoren!
Langzaam gleed mijn hand richting haar borst en haar ademhaling begon te versnellen. Ik begon een tepel te strelen; duidelijk voelbaar onder haar jurkje. Ze had geen BH aan gehad! De rechterhand van Joline pakte mijn pols en duwde me van haar knieholte naar boven. Tegelijk trok ze haar jurkje verder omhoog. “Doe het Kees… Voel tussen mijn benen… Als je m’n poesje alleen al aanraakt, kom ik klaar, denk ik…”
Langzaam, heel langzaam streelde ik haar benen. Toen ik bij boorden van haar nylons kwam, ging de ademhaling van Joline met horten en stoten. “Zó lekker… Kees, je maakt me helemaal gek! Doé het! Lekker over mijn clitje… Aaahhhhhh….” Ik voelde in één keer tussen haar benen: een klein, zacht slipje sloot als een handschoen over haar vochtige poesje.
Intensief begon ik te strelen en Joline begon te schokken. “Ja… Lekker… Lekker klaarkomen… Door mijn eigen geile ridder… Kees… Jaaaa!!!” Ze schokte hevig, haar slipje werd plotseling nat en ze duwde haar onderlichaam tegen mijn hand aan en ging met haar heupen op en neer. Ik kneep in een tepel, wat een langdurige kreun tot gevolg had. Minutenlang bevredigde ze zich tegen mijn hand aan; dan weer heel zachtjes op en neer gaand, het andere moment zich hevig bevredigend, haar hand om mijn pols, me stevig tegen haar natte kut drukkend.

Na een tijdje ontspande Joline zich langzaam. Ze ging op haar rug liggen en opende haar ogen. “Kees… Zó heerlijk… Je hebt me helemaal… ik kreeg achter elkaar orgasmes. Ik ben kapot…” Ik grinnikte. “Ik heb er vaag iets van meegekregen, Jolientje.” Ik ging naast haar liggen en streelde zachtjes haar gezicht. “Je bent prachtig als je geniet, Joline. Je laat je helemaal gaan…” Twee blauwe ogen gingen open. “En jij bent een heerlijke minnaar, Kees. Je kan me compleet gek maken…”
Plotseling veranderde de uitdrukking in haar ogen. “En jij dan? Ben jij…” Ze sloeg haar hand voor haar mond. “Heb ik jou zo verwaarloosd? Sorry…” Ik boog me naar haar toe. “Joline Boogers, jij hebt me niet, ik herhaal: niét verwaarloosd. Ik heb net heerlijk kunnen vrijen met de mooiste vrouw van Veldhoven, haar heerlijk klaar zien komen en zien genieten van mij en haar eigen lichaam… En nee, ik ben nog niet klaargekomen, maar ik heb genoten. Vreselijk genoten. Je hoeft je niet verontschuldigen: je hebt me ontzettend veel gegeven.”
Ik gniffelde. “Hoewel het soms niet zo veel scheelde…”

Ze keek me ernstig aan. “Kees Jonkman… uitkleden en hier komen. Dicht tegen me aan. Dan ga ik jou eens iets geven. Helemaal uitkleden.” Dat uitkleden ging in recordtijd en even later lag ik naast Joline. Ze keek me aan. “Zo. En nu ben jij van mij, jongeman. En ga ik jou eens lekker laten genieten. Ik wil die harde pik van jou wel eens voelen. Diep in mijn natte poes, dat lijkt me wel lekker. Jou ook?” Ze keek streng en ik knikte.
“Jawel mevrouw…” “Mooi. Ik wil bovenop; dan bepaal ik hoe diep je komt. En als het me bevalt, mag je vaker. Ik waarschuw je alvast: deze nylons gaan niet uit, want ik vind het lekker geil om met nylons aan te vrijen.”
“Lekker sexy, mooie mevrouw…” Ze bromde. “Als je maar niet denkt dat je er met een snelle wip van af bent, jochie. Ik wil genieten van jou.”
Ik keek benauwd. “Maar… Ik heb u net toch al…?” Joline zuchtte. “Jullie kerels snappen er ook niks van hé? Ik zal het je even uitleggen. Kijk, liefde is als een vuur, dat heb je me een tijdje geleden uitgelegd. Maar sex... Da's een ander verhaal. De sexuele opwinding van mannen kun je vergelijken met een vuur van stro. Héél licht ontvlambaar. Heeft maar één vonkje nodig om te ontsteken. En dan vliegt het meteen fél in de brand. Laait hoog op, maar zakt dan snel in elkaar. Even snel uitgedoofd wegens gebrek aan voeding.
De sexuele opwinding van de vrouw daarentegen kun je vergelijken met houtskool. Kost moeite om aan te krijgen. Daar zijn aanmaakblokjes voor nodig, of, als je stom genoeg bent: benzine of spiritus. En veel zuurstof. Je moet wapperen of een ventilator erbij zetten. Dan gaat het langzaam branden: eerst aan de zijkanten, de kleine stukjes, maar langzaam maar zeker nemen de grotere stukken het vuur over en wordt het één gloeiende massa. Als je het van een afstandje bekijkt is het één grijs oppervlak; weinig aan te zien. Maar als je er een keertje in blaast, blaas je de as weg en wordt het weer één roodgloeiende, bloedhete massa. En het duurt héél lang voordat het uitgebrand is…”

Ze keek me flauw glimlachend aan. “Deze heb ik eens van Ma gehoord.” Ze boog zich voorover. “En blaas jij de as er nu maar eens van af, meneertje…” Ik kuste haar. “Graag mooie, gloeiende mevrouw…” Ze ging op me zitten. “Dan zal ik jouw strovuur eens aansteken, Kees.” Ze giebelde. “Al lijkt het alsof jij de aansteker hebt.” Ze streelde mijn paal.
“Kom, ik wil die aansteker van jou in me voelen!” Ze wipte iets op en leidde mijn paal in haar poesje. “Langzaam, Kees… Ik bepaal hoe diep je komt. Niet bewegen!” Dat kostte me moeite, want Joline gleed heerlijk over mijn harde paal heen. Ik voelde elk ribbeltje in haar vochtige poesje! “Lekker, Kees… Heerlijk om jou zo in me te voelen komen… Geil…” Ze opende haar ogen en keek me aan: ogen vol liefde.
Plotseling liet ze zich een stukje vallen en schoot ik diep in haar. “JA! Lekker… Neuk me, liefste! Neuk me… spuit me vol! Ik ben er weer bijna… Geniet je van je geile meisje?” Ik trok haar nu op me en kuste haar. “Ik sta in de fik, Jolientje…”
Ze giechelde. “Roep de brandweer dan maar om te gaan blu…” Verder kwam ze niet. Ik raakte blijkbaar een gevoelig plekje. “Kéés! Heerlijk! Naai me! Spuit in me, ik wil je voelen spuiten… Zó lekker…” Haar poesje kneep zich samen en ze wipte nu hevig op me.
Ik trok maar mond me toe. “Kus me, Joline. Lekker nat tongen als we klaarkomen…” Haar tong gleed in mijn mond en speelde met de mijne, haar benen streelden die van mij… “Ik kom, schat!” “Ik ook, Kees… Oh, wat lekker…”
De eerste straal spoot ik diep in haar natte kut, de volgende stralen iets ondieper. Tegelijk schokte Joline: ook zij kwam klaar. Ik voelde haar vocht over me heen stromen. Ze schokte hevig, ik had moeite om in haar te blijven.

Even later ontspanden we; een heerlijk gevoel van loomheid kwam uit m’n benen omhoog. Joline’s hoofd lag naast me op het kussen. Ik streelde haar haren opzij en kuste haar. “Dank je wel, lieve schat…” Even gleed haar tongetje over mijn lippen. “Jij ook, heerlijke vent… Ik voelde je lekker in me spuiten en toen kwam ik ook helemaal klaar. Nog even uitrusten nu, oké? Ik ben een beetje moe.” “Hier nog eentje…” Soezend lagen we tegen elkaar aan, elkaar zachtjes strelend.
Maar na een kwartiertje bromde Joline: “Kees… Zullen we even douchen en dan lekker gaan slapen? Ik begin het een beetje fris te krijgen.” Ik kon het niet laten. “Is de houtskool ein-de-lijk gedoofd?” Een kneepje in mijn neus was het gevolg. “Rotzakje.” Ze kwam langzaam overeind. “Kom, douchen en dan lekker dit bed gebruiken waar je het voor gekocht hebt: slapen.”

Samen stonden we onder douche. “Jolien… Je moeder heeft mooie vergelijkingen.” Ze giebelde. “Ja hé? Maar soms gaan ze niet helemaal op. Jij bent soms helemaal geen strovuur. Je bent soms een diepvries.” Ik fronsde. “Diepvries? Die snap ik niet. Leg uit!” Ze bleef zachtjes lachen. “Je kunt mij heerlijk klaar laten komen,maar je beheerst je zelf. Wordt pas vurig als ik je toestemming geef.” Ik likte haar neus. “Ik hou met bepaalde lichaamsdelen dan bewust een beetje afstand, schat. Da’s beter voor mijn gemoedsrust. Als ik daarmee tegen je heerlike poesje kom, is mijn weerstand heel snel weg en wil ik maar één ding: heerlijk klaarkomen bij jou. En ik vind het heerlijk om je te strelen en naar je te kijken als jij geniet. Dat wil ik niet vroegtijdig laten eindigen…” Een kus was haar antwoord.
“Je bent nog steeds een ridder, Kees. Een heerlijke minnaar. Die zijn meisje de tijd geeft om bloedheet te worden.” “Tja… en dan moet er uiteindelijk geblust worden hé?” Ze knikte. “Ja. En dat is ook heerlijk.” Ze draaide de mengkraan dicht. “En nu lekker slapen, Kees.” Ik droogde haar af en toen mezelf. Toen ik de slaapkamer in liep trok Joline net een nachtpon aan. En even later lagen we dicht tegen elkaar weer in bed. Maar nu met het dekbed over ons heen.

“Kees…” “Joline?” “Dank je wel, schat. Ik heb genoten van je.” “Ik meende al zoiets te hebben opgemerkt, mevrouw. En dat geeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost.” Een stomp volgde. “Heb jij helemaal niet nodig. Je hebt méér dan genoeg zelfvertrouwen, vriendje van me.” “Maar niet ten opzichte van het vrouwelijk deel der bevolking, schat. Nederlandse maagd 2.0, mannelijke versie, weet je nog?”
Ze lachte schamper. “Nou, daar is weinig meer van te merken, Kees.” “Ik heb dan ook een hele steile leercurve, mevrouw. Wilt u die eens goed bekijken?” Een brommetje klonk. “Nee dank je wel. Dan slapen we over drie uur nog steeds niet. Het valt me mee dat Balou nog geen commentaar heeft gegeven.”
Een bromstem reageerde. “Jullie zijn bijna getrouwd. Dan mag er op de slaapkamer wel eens wat gebeuren. Zó zedig ben ik nou ook weer niet, Jolientje.” “Dank je wel, Balou. En om jou te ontzien, gaan we nu maar slapen. Heb jij ook je rust.” “Lief van je Jolientje. Welterusten allebei.” “Slaap lekker, brombeer. En jij ook, Kees.”
Ze draaide zich tegen me aan, haar rug naar me toe. “Dit ligt prima, meisje. Welterusten.” Ik kuste in haar nek. En met een arm over haar heen viel ik even later in slaap…