Ik werd wakker met een ongewoon droge keel. Hadden we gisteravond geen raam opengezet? Verdorie. Ogen open… Wát? In flauw licht van een nachtlampje keek ik tegen een grijs, betonnen plafond aan. Oh, wacht even… Malden, kelder. En een hele intieme vrijpartij met Joline. Maar inderdaad geen raam open. Ik hoorde Joline naast mij rustig ademen. Die lag nog te slapen… Mooi zo. Zo dadelijk maar even wakker maken met een kop thee; zij zou ook wel last van haar keel kunnen hebben.
Ik rekte me uit en stootte natuurlijk meteen m’n hoofd tegen de bedspijlen. Tja, in een bedje van krap twee meter... Lang geleden dat ik daarin geslapen had; dat was in de opleiding op het schoolbataljon in Oirschot geweest. Tien man op één kamer verdeeld over vijf stapelbedden… Op de donderdagavond tot laat in de nacht lawaai omdat sommige heren het uitgaansleven van Eindhoven hadden bezocht, ’s nachts gesnurk van hier tot Tokio…

Genoeg herinneringen. Nu maar eens opstaan. Een blik op m’n horloge: kwart over acht. Zeven uur geslapen, dus voldoende. Ik trok m’n broek aan, nam toiletspullen mee en liep drie trappen op. Douchen! Maar waar? Joline’s douche was nu even ‘out of bounds’: ik kon moeilijk door Joline’s kamer komen banjeren terwijl daar drie dames lagen te slapen. Dan maar de grote badkamer. Als die ten minste niet bezet was…
En jawel hoor: bezet! Ik klopte op de deur. “Hallo daar in die badkamer… kan ik zo ook nog even?” De deur ging van het slot en Rob stond spiernaakt en druipend voor me, zijn hoofd vol shampoo. “Kom er maar bij Kees. Ik ben bijna klaar.” Ik kon het niet laten. “Arme kerel. Heeft Mel je gisteravond in de steek gelaten dat je hier…”
Twee blauwe ogen keken me ijzig aan. “Wil je dit soort vragen even opsparen tot Mel erbij is? Dan weet ik ten minste zeker dat je hard onderuit geschoffeld wordt door de zuster. En als jij vannacht tekort bent gekomen, hoef je dat niet op mij te projecteren, dank je wel.”
We grinnikten. “Ook goeiemorgen Rob. Goed geslapen?" Hij ging weer onder de douche staan en spoelde zich af. “Geslapen: prima. Alleen wat te kort. Maar dat was het wel waard. Verdere bijzonderheden bij je lieve zus te verkrijgen.” “En jullie? Oh ja… jullie sliepen in de schuilkelder. Lekker geluiddicht! Heeft Jo liggen gillen?” Ik knikte. “In het begin viel het nog wel mee, maar toen ik de tepelklemmen aandraaide…”
Rob’s hoofd kwam wéér achter de deur van de douche vandaan; nu keek hij laatdunkend. “Bluffer. Je bent een enorme bluffer, meneer!” Ik grinnikte. “Laten we het er maar op houden dat we lekker van elkaar hebben genoten. Alleen is er geen mogelijkheid om te ventileren, dus ik had vanochtend een strot als een gympie.”

Rob kwam de douche uit. “Jouw beurt. En ventileren kan wel, maar dat maakt nogal een herrie daar. De schakelaar voor de fan zit in de aggregaatruimte, in de ontsnappingstunnel.” Ik haalde m’n schouders op. “Te laat… Zo dadelijk maar een bakje thee voor je lieve zusje maken, anders staat die met een zelfde keel op als ik net.”
Een minuut later stond ik me ook af te drogen en samen met Rob liepen we naar de keuken. “Zo. Koffie.” Hij zette de Senseo aan en ik de waterkoker. “Hebben we hier ergens een thermosfles? Dan doe ik de thee daar in. Blijft het ten minste warm als ik me langs alle trappen van jullie ondergrondse gewelven moet wurmen.” Hij wees op een kast.
Een paar minuten later liep ik met een thermosfles thee en twee mokken de trappen af. “Hé minnares van me… Wakker worden met een kopje thee.” Ik streelde Joline over haar blonde haren en langzaam kwam er beweging in haar dekbedje. “Hoi Kees…” Een rochel kwam er achteraan. “Gétver… keel als schuurpapier!” “Ja, die had ik daarstraks ook. Daarom: thee!”
Ze kwam overeind en keek me aan. “Lekker geslapen?” Ik knikte. “Volgens mij ben ik vannacht binnen 20 seconden als een blok in slaap gevallen. Alleen het opstaan was even afzien. Net zo’n keel als jij. Schuurpapier. Vandaar dat ik eerst maar even gedoucht heb.” Ze keek vragend. “Waar?” “In jouw kamer natuurlijk. Ik ben doodstil in m’n onderbroek de kamer ingeslopen, heb twee zussen en een tante van me afgemept en…”
“Je liegt dat je zwart ziet, Kees Jonkman. Je bent netjes in de grote badkamer wezen douchen. Want jij durft niet in mijn slaapkamer te komen als die meiden daar liggen. Zeker niet in je onderbroek. Opschepper.”
Ik boog mijn hoofd. “Oké, je hebt weer eens gelijk. Ik ben netjes in de grote badkamer wezen douchen met Rob. En daar onze ervaringen van vannacht uitgewisseld.” Ze snoof. “Boejuh… Niks nieuws voor mij. Het meeste heeft Mel ons al verteld tijdens dat weekend samen. En ik heb de meiden een paar dingetjes over ons verteld…” Ze keek plagend, trok me daarna naar zich toe.
“Niks vreselijk intiems schatje, maak je maar geen zorgen. En hetgeen wát ik ze heb verteld, zou niet verder komen dan hun oren. Hebben ze beloofd.” Ik knikte. Toch wel een beetje opgelucht. “Oké, Rob en ik hebben uitgewisseld dat we beiden genoten hadden. En de zuster en de blonde feeks ook.”
Joline trok me naar zich toe. “Ja. De blonde feeks heeft genoten. Zeker weten. Van haar heerlijke minnaar.” Ze giechelde. “Zouden ze in kasteel Doorwerth ook zo’n geluiddichte kelder hebben? Dan wil ik daar gebruik van maken, in plaats van de bruidssuite. Lekker ongeremd gillen en kreunen…”
Ik keek zuinig. “Waarschijnlijk heeft kasteel Doorwerth wel kelders maar daar zal het waarschijnlijk vochtig en kil zijn. En niet geluiddicht, want het martelen van gevangenen werkt preventief. Om te zorgen dat anderen niet dezelfde misdaden begaan als degene die gemarteld wordt, zeg maar.” Joline keek teleurgesteld. “Jammer… Dan moeten we onze huwelijksnacht naar het gezaag van Fred luisteren? Werkt niet echt motiverend om erotische dingen te doen…”
“Ik vrees dat de aanblik van martelwerktuigen in de kelders van het kasteel ook niet bijzonder motiverend op onze erotische verlangens werken, schat. Tenminste: ik ben nog nooit opgewonden geworden bij het zien van middeleeuws martelspul. Jij wél?” Ze schudde haar hoofd. “We doen het dan maar in de bruidssuite. Afzien, maar goed… En nu thee. Lekker, Kees, dank je wel.” We zaten even naast elkaar van de warme vloeistof te genieten.

Toen stond Joline op. “Ik ga even douchen. In mijn eigen douche. En meteen die meiden wakker maken. Half tien zou het ontbijt klaar staan, zei Ma.” Ik knikte. Dan ga ik me verder klaarmaken en hier de boel opruimen. En ventileren.” Een half uurtje later liep ik de trappen op.
In de keuken zat Rob met een kop van zijn brouwsel voor zich. “Is dat je eerste of je tweede bak koffie, Rob?” Hij stak twee vingers op. “Mooi, dan ben je ten minste aanspreekbaar. Zullen we even tafel dekken en zo? Scheelt Ma weer werk.” “Goed plan, Kees. Mel komt er ook zo aan, die helpt ook wel mee.” We waren er even druk mee. De ontbijtboel klaarzetten voor 13 mensen was toch iets anders dan als je met z’n tweeën thuis bent. Maar om half tien was alles klaar.
Tony kwam binnen. “Goedemorgen zoon en schoonzoon! In absoluut willekeurige volgorde trouwens.” Ze knuffelde Rob. “Ben jij een beetje lief geweest voor je meisje vannacht?” Hij knikte. “De zuster is tevreden in slaap gevallen,Ma.” “Goed zo jochie. En jij Kees? Ben jij lief geweest voor mijn enige dochtertje?” Ik knikte. “Zoals ik vanochtend al tegen Rob zei: ze gilde een beetje toen ik de tepelklemmen wat verder aandraaide, maar we hebben best wel plezier gehad van de SM kelder, Tony.”
Ze keek me onderzoekend aan. “Jij staat keihard te liegen, vriendje.” Ik grinnikte. “Tja, als jullie zulke ondeugende briefjes op bed leggen…” Ze knuffelde me even. “Jij kan toch wel tegen een grapje?” Ik knikte. “Ja hoor. En ik ben best blij met de grapjes van jou. Betekent dat we elkaar wel mogen.”
“Ehh… Ma: Wat voor briefjes?” Rob z’n gezicht was één groot vraagteken. Tony draaide zich naar hem om. “Handboeien en tepelklemmen liggen in de kast. Veel plezier! Of zoiets.” Rob keek me aan. “Aha. Vandaar jouw opmerking vanochtend… Sjongejonge… En waarom lag er niks bij mij bed, Ma?” Ze tikte op zijn neus. “Vannacht lag er een hele mooie rossige rouw op jouw bed, zoontje. Da’s wel genoeg voor jou. En volgens mij heb jij geen briefje van je Ma nodig om je er aan te herinneren wat je allemaal met die rossige vrouw kunt doen. Of moet ik je nog een beetje wegwijs maken? Je hoeft het maar te zeggen hoor…”
Haar toon was spottend en Rob kleurde een beetje. “Dank je wel voor het aanbod Ma, maar de zuster en ik hebben allebei redelijk goed opgelet bij bepaalde lessen biologie. We redden ons wel.”

“Ik ben hun getuige”, zei ik. “Op een bepaalde camping in Frankrijk hebben mijn liefje en ik die zoon van je en mijn lieve zusje horen rollebollen. Beiden zagen er, toen ze eenmaal uit hun slaapzakje waren gekropen, er uiterst gelukkig uit. Niks mis mee.” Tony lachte. “Ja, van die simultane vrijpartijen van jullie hebben we van diverse bronnen wat meegekregen…” Ze knuffelde Rob. “Vandaar geen briefje op je bed, Robbie.” Hij grinnikte. “We redden ons wel, Ma. Dank voor je vertrouwen.”
Tony keek rond. “En jullie zijn lekker bezig met tafeldekken, ze ik. Lekker. Dan ga ik me eens over de scrambled eggs ontfermen.” “Gelukkig hebben jullie een hele ruime keuken, Tony. Anders hadden we buiten moeten zitten.” Ze trok een smerig gezicht. “Da’s nu even iets te fris, Kees.” Even later was iedereen beneden en nam Tony de leiding. “Goedemorgen, Karel, Chantal, Nadia en kinderen. Zitten en even een moment van stilte graag.” Het gekwebbel verstomde. Het enige wat horen was, was de staart van Bengel die tegen een tafelpoot roffelde.
“Eet smakelijk allemaal. En kan iemand Bengel te eten geven? Anders blijft ze zeuren…” Ik stond op.

“Kom maar Bengeltje. Wil jij je brokken?” Het kwispeltempo ging omhoog. Margot stak haar hand naar de hond uit, maar werd compleet genegeerd. “De liefde van een hond gaat ook door de maag, Margot… Je bent nu even niet zo belangrijk.” Nadia lachte haar uit. Ik pakte de zak met brokken en gaf die aan Margot.
“Hier. Eén bak vol, niet meer. En ze moet gaan zitten, mag pas eten als jij zegt: ‘Toe maar’ Niet eerder.” Even later was de bak vol en Bengel zat verwachtingsvol te kijken. “Toe maar!” De hond schoot op de bak af en begon te schrokken. Margot zat het even te bekijken. “Nou, dat gaat niet echt subtiel… Ze kauwt nauwelijks.”
Rob senior zei: “Klopt. Ze heeft wat eetgewoonten van Jolien overgenomen.” “PA!” Joline keek verontwaardigd en de rest gniffelde. Ze zaten naast elkaar en Rob trok Joline naar zich toe. “Hé lieve dochter van me… Je kunt toch wel tegen een grapje?”
Joline bromde wat, maar keek Rob aan. “Je bent af en toe een rotzak. Maar af en toe ook lief. Dank je wel voor het aanzetten van de kachel beneden, dat bed en je wijn-aanbod. Ik hou van je, Pa.” Ze legde haar armen om hem heen en ze knuffelden.

Plotseling stormde Charlotte de keuken uit, meteen gevolgd door Margot. En Nadia keek verontrust. “Ik ga er even achteraan mensen. Dit zag er niet goed uit.” Zij verdween ook naar boven. Joline keek geschrokken. “Shit… Helemaal niet bij nagedacht met m’n stomme kop… De meiden zijn nog nooit door hun pa of ma geknuffeld… En wij zitten elkaar hier af te lebberen… Oh, wat stom!”
Rob Sr. pakte haar hand. “Jolien, het is niet ‘stom’ als je je vader een hug geeft. Het is stom als je als vader dat niét doet. Dát is pas stom.” “Honderd procent mee eens, Rob”, zei ik. Ook mijn pa, ma en Tony knikten. “Ik ga nú naar boven, m’n excuses aanbieden”, zei Joline.
Ik pakte haar hand. “Nee schat, dat doe je niet. Je mag naar boven gaan, je armen om die twee heen leggen en ze troosten, maar je gaat niet, ik herhaal: niét je excuses aanbieden. Jij en je pa houden van elkaar. Dat die klootzak in Groot-Ammers zijn dochters emotioneel heeft verwaarloost, is niet jouw schuld, Jolien.”
Ik keek haar strak aan.
“Ja, maar…”
“Nee. Je gaat niét naar boven om je excuses aan te bieden. Duidelijk?” Het was de eerste keer dat ik haar zó moest terechtwijzen en het deed me pijn, maar het moest. En… Ze sloeg haar ogen neer. “Goed, Kees. Maar mag ik wél naar boven?” Ik liet haar hand los. “Natuurlijk schat.” Ze gaf een zoentje op mijn voorhoofd, stond op en liep de trap op. Het was even stil aan tafel.
Clara keek me aan. “Dat is de eerste keer dat ik jou Joline zó op haar donder zie geven, Kees. Maar je had gelijk.” Tony keek me nadenkend aan en Ma zei niets, maar knikte alleen. Het was een tijdje stil aan tafel, tot de deur openging en de zussen binnenkwamen. Nadia en Joline er achter aan. “Sorry mensen… Toen Jolien en Rob zaten te knuffelen vloog het me even aan…” Charlotte keek rond. “Mij ook…” zei Margot zachtjes.
Ma stond op en legde haar armen om hen heen. “Dat begrepen we al, meiden. En het geeft niets; ook hier mogen jullie, net als in Amersfoort of Veldhoven, gewoon jezelf zijn. Denk daar goed aan.” Joline was ondertussen op mijn schoot gaan zitten en gaf me een zoen op m’n wang. En in mijn oor hoorde ik even later: “Je had gelijk, Kees. Sorry.” Ik kneep even in haar been. Geen moment voor grapjes.

Rustig gingen we door met eten; de conversatie ging over alledaagse dingen. Tot Tony op een gegeven moment aan Charlotte vroeg: “En hoe beviel het gisteravond op de dansschool?” Lot begon te glunderen. “Léuk! We zagen er best wel tegenop, maar het was gezellig en het dansen was leuk. Duurde alleen veel te kort, helaas.” Tony wendde zich tot Margot. “En jij?” “Ik sluit me geheel bij de vorige spreekster aan, Tony. Nooit gedacht dat dansen zo leuk kon zijn.”
Ik ving een blik van Tony richting Joline op en wist meteen hoe laat het was. “Wat dachten jullie ervan om de dansles dan vanmiddag nog even voort te zetten? ten slotte moeten jullie op de bruiloft van Jolien en Kees geen modderfiguur slaan...” Ik keek naar mijn pa in de hoop een medestander te vinden, maar die grinnikte verdacht vrolijk. Beide zussen knikten, evenals Nadia.

”Leuk! Maarre… Waar doen we dat dan?” Joline lachte zachtjes. “Ik zal jullie na het eten de dansschool wel even laten zien.” Ik zuchtte demonstratief en Tony keek me vermanend aan. “Ja, jij gaat ook meedoen, Kees! Zie het maar als toelatingsexamen voor je eigen bruiloft!” Ik keek haar verbluft aan. “Toelatingsexamen, lieve schoonmoeder? Wat zijn dit voor uitspraken? Volgens mij zei jij ergens in November, toen Joline voor het eerst haar ketting liet zien in dit huis: ‘Als jullie trouwen verliezen we geen dochter, maar krijgen we er een zoon bij!’ Dus…”
Tony schudde haar hoofd. “Nee meneertje. Die uitspraak kwam van mijn echtgenoot. Heeft af en toe ook zijn zwakke momentjes.” Ze keek plagend naar Rob Sr. “Dus vanmiddag is het mijn toelatingsexamen? Inclusief Radetskimars, mag ik aannemen? Dan gaat u wat beleven, aanstaande schoonmoeder!” Tony kneep haar ogen samen. “Pas jij op, Keesje? Of jij gaat wat beleven, jochie…”
Joline gniffelde. “Dan zou ik maar een kussen op je billen binden, Ma. Voor het geval hij je weer laat stuiteren…” Tony keek nadenkend. “Oh ja… Nou ik verzin wel iets. Maar vanmiddag gaat er gedanst worden!” Ze keek om zich heen. “” En jij Nadia? Kun jij een beetje dansen?” Die knikte. ‘Ik doe sinds vier jaar aan linedancing. Amerikaans, maar ook Iers. Heerlijk! ‘Lord of the dance’ is een van mijn favorieten. Klassiek: heel soms. Maar daar heb ik nog weinig ervaring in.”
Tony keek tevreden. “Mooi, nóg een leerlinge. Ik heb er zin in, dames en heren.” Tot mijn stomme verwondering knikte mijn Pa. “Wij ook, Tony.” Ik gaapte hem aan. “Pa! Ben je van je geloof gevallen of hoe zit het? Jij zin in dansen?” Hij wees naar Ma. “Sinds twee maanden zijn wij ook bezoeker van een dansschool, zoontje. En krijg ook ik thuis privéles.”
Melissa giebelde. “Dus… vanavond doe jij ook toelatings-examen, Pa?” Ze keek ondeugend. “Vertel eens: wie zitten er in de examencommissie?” Hij wees op Tony, wiens ogen al flikkerden, en op Joline die het geheel met een brede lach zat te beluisteren. “Strenge commissie hoor!” “Oh? En dacht je dat dit de hele commissie was? Er zijn minimaal nog drie andere leden,Pa. Wat dacht je van onze lieve moeder en van je eigen dochtertjes?” Rob Sr. schoot in de lach. “Bah, wat vervelend voor je, Karel. Ik heb ernstig medelijden met je.”

Tony schudde haar hoofd. “Oké… Even kappen met flauwe grappen. Ja, we gaan vanmiddag lekker dansen. Ontspannen. Is wel eens nodig. Sommige mensen hier hebben er een pittige week op zitten en dan is het goed om even alles los te laten. Het belangrijkste is dat jullie het leuk en ontspannend vinden.” Gezellig kletsend aten we nog even verder, tot iedereen verzadigd was. “Zo, dames en heren… De jeugd gaat het ontbijtspul even opruimen; wij, de oudere generatie dus, gaan even bankhangen. En om tien uur zorgt iedereen dat hij of zij wandelschoenen aan heeft; we gaan dan even een stukje lopen. Het is nu nog rustig in het bos; vanmiddag struikel je over andere lui.”
Pa en ma, Tony en Rob Sr. gingen in de voorkamer zitten. Nadia gniffelde en kwam er demonstratief bij. De zussen Bongers zagen het. “Hé tantetje… Aan het werk! Meehelpen jij!” Nadia bleef breed glimlachend zitten. “Hé, ik ben ook van de oudere generatie, hoor!” Charlotte lachte gemeen. “Ja, zo zie je er wel uit, daar op die bank…” Nadia kwam snel overeind. “Zeg nichtje…”
Ton en Rob gingen breeduit voor Charlotte staan. “Niks ervan tantetje. Hier worden geen nichten getuchtigd, denk er aan! Die moeten vanmiddag nog gracieus dansen. Hier: een theedoek, je droogt maar af als je zo nodig wil bewijzen dat je nog niet aan het bejaardentehuis toe bent.” Charlotte giebelde.
“Bedankt Rob en Ton… Gelukkig zijn er nog ‘heren’ op deze aarde.” Ton draaide zich naar haar om. “Eigenbelang, Lot. Eén afdroogster meer.” Nadia lachte. “Wát een beschermengelen… Nou nou… Ik mis alleen de vleugels.”
“Wij drinken geen RedBull, mevrouw.” Rob grinnikte. “Om maar niet over een bepaald, niet nader te noemen type maandverband te spreken.” Nadia zuchtte. Al geinend werkten we de vaat weg. Gelukkig was de keuken van de familie Boogers groot zat.
Na de afwas gingen we een stukje lopen; daarna gingen Joline en ik de ‘schuilkelder’ in en zetten het ene stapelbed weer in elkaar. De ventilator had z’n werk gedaan; de lucht was minder duf dan ’s morgens vroeg. Bij de koffie zei Tony: “Jullie moeten straks wel weer je danskleren aan, dames en heren. Ik wil geen Weense wals in spijkerbroek zien.” Ik zuchtte. “Dan moeten de weekendtassen weer uit de auto…” Joline keek me spottend aan toen we de garage in liepen, richting auto.

“Ja, het is afzien in huize Boogers, Kees. Wen er maar aan.” Ik trok haar even naar me toe en zei, met mijn ogen dicht bij de hare: “En jij denkt in huize Jonkman te Veldhoven een soepel leventje te leiden? Forget it. Ik zal je daar keihard aan het werk zetten, dame.” Ze bleef spottend kijken. “Ik heb er wel een ideetje van wat er exact ‘keihard’ is, meneer Jonkman en wie er ‘aan het werk gaat’…”
“Zo, Kees, die heb je te pakken. Goed zo Jolien, geef ‘m maar op z’n nummer!” De stem van Clara klonk achter me. Ik draaide me om en keek recht in haar plagende, groene ogen. “Jij wordt verondersteld sommige dingen niet te horen, zusje. En als je ze wél hoort dusdanig diplomatiek te zijn dat je je in stilzwijgen hult, begrepen?”
Claar glimlachte, sloeg een arm om Joline heen en de ander om mij. Ze kuste Jolien en toen mij. “Mel en ik hebben deze dame ook ‘aan het werk gezet’ in Wageningen, Kees. Dat weet je ondertussen. En daar hebben we alle drie hele goeie herinneringen aan.” Ik keek haar aan. “Ja, dat weet ik, Claar. En daar ben ik hartstikke blij mee. En ik hoop jullie en jullie kerels ook.”
Ze knikte en keek Joline aan. “Wij hebben met z’n drieën genoten die nacht en ochtend, Kees. En onze kerels vonden het, toen we het hen vertelden, prima. We hebben dat een week later, ook in Wageningen, tegen hen verteld. Alleen Jolien heeft er wat langer mee gewacht om het jou te vertellen…” Ze draaide zich naar Joline. “Waarom in feite, schat?”
Joline keek me aan. “Ik wist nog steeds niet zeker of Kees het wel op prijs zou stellen.” Ik knuffelde haar. “Liefje, als er iéts is waar ik heel blij van word, is dat het feit dat mijn zussen en jij heel goed met elkaar op kunnen schieten. Ik kan met Rob en Ton ook prima door één deur. Verwacht echter niet van ons dat wij óók rollebollend in een bedje belanden. Ik ben blij met onze titel ‘sextet’, maar ook die kent z’n grenzen.” Clara giechelde. “Ik zou het wel eens willen zien…”

Joline keek zeer afkeurend. “Ik dacht dat jij de meest zedige van ons drieën was, Clara Jonkman…” Ze knikte. “Dat ben ik ook. Mel is altijd wat… hoe zeg je dat? …frivoler geweest dan ik. Maar ik denk dat ik haar momenteel aardig bij kan benen.” Ik trok beide meiden even tegen me aan. “Binnenkort maar weer eens een weekend in Veldhoven of in Wageningen plannen, dames. Voordat Jo en ik trouwen. Nu kan het nog, straks zijn wij een degelijk getrouwd koppel. Zegen van de maatschappij, hoeksteen van de samenleving en zo. En nu: tassen pakken met danskleding!”
Clara schudde haar hoofd. “Nee, Kees, eerst nog even dit...” Ze keek Joline aan. “Mag ik mijn grote broer even zoenen, Jo?” Die knikte. Clara sloeg haar armen om me heen en kuste me op mijn mond. Daarna zei ze: “Ik hou van je, grote broer. En dat is voor Mel niet anders.” Ik duwde even mijn hoofd in haar rode krullen. “Dank je wel, lieve zus. Ik hou ook vreselijk veel van jullie…”
Joline sloeg haar armen om ons heen. “Heerlijk om dit zo tegen elkaar te kunnen zeggen. Claar, je bent een schat.” Beide meiden zoenden elkaar ook. “Zo. En nu genoeg klef gedoe; danskleren pakken!”
Clara was in één keer weer de nogal kordate, soms kattige Clara. Terwijl we terug liepen naar boven dacht ik er even over na. Mel was nét iets zachter, liever… Hoewel je dat op het rugbyveld nooit zag. Claar was korter van stof, soms inderdaad ronduit kattig. Maar beide zussen waren me even lief…

Een tijdje later zaten we aan een lichte lunch: “Zo dadelijk moet u hard aan de bak, dames en heren!” Tony keek waarschuwend. En na het opruimen liepen we de twee trappen af naar de danskelder annex fitnessruimte. Tony zette de muziekinstallatie aan en een wals van Strauss vulde de ruimte zachtjes. “Zo… Welkom bij Dansschool Boogers. Ik ben blij dat hij de laatste tijd weer regelmatig open is én dat we meer mensen op de vloer zien!”
Ik onderbrak haar. “En dat laatste mogen jullie af en toe letterlijk nemen: met hun achterwerk op de vloer, bedoelt Tony dus.” Ze keek me vuil aan. “Kijk jij een beetje uit, aanstaand schoonzoontje?”
We grinnikten allemaal, behalve Lot, Margot en Nadia. “Vertel jij het of doe ik het, Tony?” Ik keek haar spottend aan. “Rotzak… Ik zal het wel vertellen…” Even later schoten de zussen en Nadia in de lach en Tony besloot met: “…en sinds die dag is Kees aangenomen als schoonzoon. En stiekem zijn we daar best blij mee.” Ze keek me even aan en glimlachte. Ik knipoogde. “Dank je wel, Ma”
Tony keek rond. “Tot zover de Radetskymars en zijn geschiedenis. Maar nu: lekker dansen, jongelui! En niet alleen met je eigen partner, maar ook regelmatig wisselen, denk er aan. Ik zal me bemoeien met de instructie; Rob Senior zal beginnen met één van de dames Bongers te coachen; de andere twee dames dansen maar even met elkaar of vragen een van de andere heren ten dans. Regel het maar. De eerste dans houden we simpel: Weense wals.”

Joline gaf me een por. “Jij danst met Nadia. Ik coach een van de zussen wel.” Ik tikte Nadia op haar schouder. “Oogverblindende dame, mag ik deze wals met u dansen?” Ze keek me twijfelend aan. “Walsen kán ik niet, Kees…” Ik pakte haar hand. “Dit is niet voor niets een dansschool, Nadia. De eerste keer dat ik hier stond, heb ik ook peentjes gezweet, ook al had ik toen al een aantal lessen in Gorinchem achter de rug. Ik coach je wel, zo moeilijk is het niet. Tenslotte: als ik het kan, als a-motorische botte techneut, kan jij het zeker.”

Rustig, kleine bewegingen makend, schoven we over de vloer. Voor mij ook spannend, want nu danste ik met iemand die nog helemaal nieuw was in de wereld van de klassieke dans. Met Joline, Tony of de zussen ging het allemaal bijna automatisch… Met Nadia even niet; ik moest haar echt door de stapjes leiden. Na twee walsen nam Tony Nadia van me over en danste ik weer even met Joline.
“Hoe doet ze het?” Ik knikte. “Volgens mij leert ze sneller dan ik. Dat is natuurlijk niet zo moeilijk, maar…” Joline gniffelde. “Goed dat je het zelf zegt, Kees.” Ik kneep zachtjes in een van haar billen. “Verwaand nest.” Afwisselend namen van de meer geroutineerde dansers de zussen of Nadia onder zijn of haar hoede.

Op een gegeven moent danste ik met Charlotte. “En mevrouw… Bent u een beetje te spreken over deze dansschool?” Ze giechelde zachtjes. “Ja hoor, best wel. Gezellig, leuke muziek en aardige lui.” Ze zweeg even, keek me toen aan. “Dank je wel, Kees dat jullie ons hierheen hebben gehaald.” “Dat is grotendeels de verdienste van Joline en Tony geweest, Lot.” Ze knikte. “Weet ik wel. Maar jij moest er ook achter staan. Jullie weten niet half wat jullie voor ons hebben gedaan. Ook voor Nadia.”
Haar ogen werden rood en ik trok haar opzij. “Even meekomen, dame. We moeten even wat uitpraten.” Ik ving een blik van Tony op toen we naar de trap liepen en knipoogde naar haar. Eén verdieping hoger, in de garage, pakte ik de twee tuinstoelen die bij de camper hoorden en klapte ze uit. “Zitten en luisteren.”

Ze snifte nog steeds. “Lot, zoals je weet zijn wij als families geen wekelijkse kerkbezoekers. Maar er zitten een paar dingen in onze genen die ze in de kerk waarschijnlijk wel op prijs stellen. Eentje daarvan is om je heenkijken. En als je mensen in de shit ziet zitten, haal je ze er uit of probeer je dat in ieder geval.

Joline heeft jullie in Utrecht gezien en opgemerkt dat er iets met jullie was. En van het een kwam het ander. En nu wonen jullie bij ons. En dat bevalt prima, want jullie zijn leuke meiden. En Joline is ook over jullie werk bij DT bijzonder tevreden. Dus jullie eten geen ‘genadebrood’ bij ons, maar jullie zijn volwaardig lid van ons huishouden. En wanneer Nadia of een van haar collega’s meneer Bongers zover hebben dat hij over de brug komt, kunnen jullie zelfstandig verder. Hetzij samen, hetzij op den duur apart. Want op enig moment loopt een van jullie een leuke vent tegen het lijf en krijgt een relatie. Daar moeten jullie overigens ook over nadenken, maar dat terzijde.

We helpen jullie een beetje in het zadel. En dat we niet omdat wij zo braaf zijn, maar omdat jullie leuke meiden zijn, passend bij ons en bij DT. Keihard werken, op z’n tijd een lolletje en het team is belangrijker dan het individu. Theo is ook heel blij met jullie, dat mag je best weten.”

Haar ogen werden groot van verbazing. “Theo? De directeur van DT?” Ik knikte. “Joline houdt hem een beetje op de hoogte van jullie wel en wee. En maak je geen zorgen: elke teamleider houdt zijn of haar personeel goed in de gaten. Dát is een van de kernwaarden van DT: mensen moeten goed in hun vel zitten. En als ze dat niet zitten: kijken hoe we kunnen helpen.”
Ik moest een beetje lachen. “Uiteindelijk werken mensen die goed in hun vel zitten harder, Lot… Is dus geen filantropie, maar gewoon economie. Zou je moeten weten.” Ze dacht even na. “Misschien heb je wel gelijk. Margot en ik werken allebei heerlijk in Backoffice. Regelmatig moeten we uit ons werk gehaald worden om koffie te drinken of te lunchen. Gewoon de tijd vergeten. Studie net zo. Heerlijk! En we hebben allebei geen maagpijn meer… Ook heerlijk!”

Ik keek vragend. “Maagpijn?” Ze knikte. “Van de zenuwen. Bang dat we weer eens iets fout gedaan hadden. Want dan ging hij weer over de rooie of…” Ze zweeg en keek niets ziend voor zich uit. Ik zweeg. Ze zat ergens mee en wilde het vertellen, maar durfde het blijkbaar niet. Ik stond op. “Ik haal Joline er even bij.” Ik liep naar beneden. Daar was men even toe aan een rustpauze.

“Jolien, kun je even meekomen? En Margot, Nadia…Jullie ook?” Op de trap zei ik: “Lot zit ergens mee. Heeft jullie nodig.” Boven gekomen vonden we Charlotte hevig huilend in haar stoel. Margot ging naast haar zitten en even later waren beide meisjes in tranen. Joline nam hen bij de hand.
“Mee meiden. Naar mijn ouwe kamertje. Niet hier in die kille garage.” Ik rende even naar beneden. “Crisis bij de zussen. We zitten op Jolien’s kamer.” Toen weer naar boven, naar de kamer van Joline. Beide zussen, maar nu ook Nadia in tranen en Joline witheet. Een uitdrukking op haar gezicht die ik nog nooit had gezien. Ze nam me mee naar de gang en fluisterde:

“Hun pa… heeft hen verdomme ‘uitgeleend’ aan de toekomstige bruidegoms. Tot drie keer toe. En beiden zijn verkracht door die klootzakken. En ze hebben dat niét in hun politieverklaring opgenomen, Kees. Lot zat er helemaal doorheen.”
Ik dacht even na. “De toekomstige bruidegoms… Een alleenstaande, rijke vent van vijftig en de zoon van een concurrent die het bedrijf over zou nemen, toch?” Joline knikte. “Ze schamen zich kapot, vandaar dat ze het niet gezegd hebben. Nadia schrok zich dood toen ze het hoorde…” Ik knikte grimmig. “Ja dat zal wel. Als je broer en schoonzus zoiets flikken met je nichtjes… Enfin, zij kan hun nu even bijstaan, denk ik. En nu?”
Joline dacht na. “Wij wachten hier, Kees. Tenminste: ik wacht hier. Vertel jij de rest maar even dat we de rest van de middag niet te bereiken zijn.” Ik knikte en liep naar beneden. De rest zat in de kamer en was vrij stil. “Sorry mensen, maar bij de zussen is het crisis. Jo, Nadia en ik zijn boven. Laat ons even met rust, alsjeblieft, dit is serieus.”

Tony knikte, Ma ook. “Neem wat te drinken mee, Kees. Zullen ze behoefte aan hebben.” Ma, zoals altijd uiterst praktisch. Tony liep met me mee naar de keuken. “Wat is er aan de hand, Kees? Je kijkt bloedserieus en dat ben ik niet zo van je gewend.” Ik schudde mijn hoofd. “Nu niet, Tony. Ik weet niet of de meiden het naar buiten willen brengen. En zo ja: moeten ze er zelf mee komen. Niet via mij of Jo.”
Ze knikte aarzelend, pakte toen een pak sinaasappelsap en een fles cola en een stel bekers. “Meenemen. En als er iets is wat wij kunnen doen…” Ik kuste haar op haar voorhoofd. “Je bent een schat.” En weer naar boven... Geen Joline in de gang. Ik klopte aan en Joline deed open. “Geef maar hier, Kees. Nu even ‘girls only’. Ga maar weer naar beneden, ik kom straks.” Een snelle zoen volgde en ik liep in gedachten de trap weer af.

Verdomme… Hoe haal je het in je hoofd om je eigen dochter zó te …. Ja, te wát? Te verhandelen? Ik liep de tuin in. Even geen zin in prietpraat. Een van de gesprekken met Tony kwam in m’n herinnering, over de Bijbeltekst: ‘Vrouwen weest uw mannen onderdanig’. Tony reageerde daar fél op en ze had gelijk gehad.
En ik wist prima wat het was om je dochters te verkopen; in Afghanistan hadden we daar ook een paar keer mee te maken gehad. En wij maar denken dat dit in het beschaafde en ontwikkelde Nederland niet meer gebeurde… Jaja.

Ik liep naar Joline’s ‘tempeltje’. Het gaf haar altijd rust, had ze gezegd. Nou, die rust had ik nu wel nodig. De stoom kwam uit m'n oren. Ik hoorde vaag de keukendeur open en dicht gaan en even later kwam Bengel kwispelend naast me staan. “Hé Bengel…” Ik aaide haar zonder er met m’n gedachten bij te zijn en dat voelde de hond blijkbaar aan.
Ze duwde haar snoet nadrukkelijk tegen m’n hand aan en toen dat niet hielp gaf ze een zacht blafje en keek me aan. “Ja, Bengeltje, je bent braaf…” Ik ging zitten en ze duwde zichzelf dicht tegen me aan, haar snoet op mijn arm. Even zaten we zo en in tegenstelling tot andere keren daagde ze me niet uit om te spelen. Ze bleef naast me zitten, langzaam kwispelend en af en toe een lik over mijn hand gevend.
Mijn gevoelens kwamen een beetje tot rust en begon de zaken rationeel te bekijken. Als de zussen hun aangifte uit wilden breiden: dat kon. Maar dat zou onmiddellijke gevolgen hebben voor pa en ma Bongers. En beide kerels die de zussen verkracht hadden… Een half uur zat ik te peinzen, Bengel naast me. Als de zussen hun aangifte wilden uitbreiden: prima. Die kerels achter tralies. Dáár hoorden ze, nergens anders…

Plotseling stond Bengel op en sprintte er vandoor. Ik draaide me om en liep het paadje richting grasveld. Joline kwam me tegemoet, Bengel naast haar. Ze keek ernstig. “Kees…” Ze omarmde me. “Wat ben ik blij met jou…” Even stonden we zo: doodstil, armen om elkaar heen, hoofden tegen elkaar. “En ik ben blij met jou, Jolien.” Ze keek me aan. “De meiden willen vanavond hun aangifte aanvullen, Kees. Ze hebben gebeld naar de politie in Groot-Ammers; vanavond om zeven uur kunnen ze terecht. Zelfde agente.” “Prima, schat. Wij staan naast hen. En ik denk dat het echtpaar Bongers en beide ex-potentiële bruidegoms vervolgens van hun bed gelicht worden. Want dít zijn misdaden die niét even kunnen wachten…”
Joline keek grimmig. “Spullen pakken, Kees. De meiden zijn al bezig. Nadia gaat ook mee. Vertrek uiterlijk om kwart voor zes. Ik heb Ma al gevraagd om wat te eten voor onderweg te maken; ze is al bezig.” “En wat zeggen we tegen de rest, schat? Want met de simpele mededeling dat we er van tussen gaan nemen ze geen genoegen…”
Joline knikte. “Ze zeggen het zelf. Heeft Nadia hen van overtuigd. Goed voor hen: de dingen onder ogen zien. Moeten ze straks op het politiebureau ook.” Ze pakte me bij de arm. “Kom, naar binnen. Ze komen zo beneden.”

De dames waren al beneden; zetten juist hun weekendtassen in de gang. Beide zussen keken strak, maar zonder traansporen. Nadia had een verbeten trek op haar gezicht. We liepen de kamer in. “We willen jullie even wat zeggen, lieve mensen…” Charlotte keek rond. “En dat menen we: jullie zijn lieve mensen. Liever dan we in veel jaren zijn tegengekomen. Margot en ik gaan zo dadelijk onze aangifte tegen meneer en mevrouw Bongers nog wat uitbreiden. En tegen twee anderen aangifte doen…”
Verder kwam ze niet; tóch weer tranen. Nadia nam het over. “Mijn broer en zijn vrouw hebben hun twee dochters ter beschikking gesteld aan twee ‘heren’ in Groot-Ammers. Om er uiteindelijk financieel beter van te worden. En beide heren hebben de dames allebei verkracht. Meerdere malen. En daar gaan ze aangifte van doen. Sorry dat we deze leuke dag zo verpesten, maar…”

Ma stond op en sloeg haar armen om beide zussen. Zei niets, maar trok hen even tegen zich aan. Daarna zei ze zacht: “Veel sterkte, schatten. Denk er aan: jullie zijn altijd welkom in Amersfoort.” “En hier”, zei Tony met veel overtuiging. Een mat lachje was de reactie, toen liepen ze naar buiten.
Nadia, Joline en ik kregen een hug van ma en van Tony; de rest bleef in de kamer. “Veel wijsheid, jullie.” We stapten in de auto; de zusse stapten in de auto van Nadia, Joline bij mij. “Laat ze maar even onder elkaar zijn, Kees. Geen man erbij.” Ik bromde wat.
Rustig reed ik Nijmegen door en uiteindelijk de A15 op. Ik had de neiging om het gaspedaal keihard in te trappen, maar beheerste me en zette de cruisecontrol braaf op 110.
Iets voorbij Gorinchem van de snelweg af en naar het noorden… En om tien voor zes stonden we wéér voor de politiepost in Groot-Ammers.