Verteld door Rosalie

Het was vakantie, dat betekende een lekkere week vrij van mijn werk. Ik had niet zo heel veel plannen anders dan in de tuin werken en lezen.

Dinsdagavond was ik uitgenodigd bij Paula en Paul voor een etentje. Ze woonde in een riant rijtjeshuis aan de rand van de stad. Paul was een ict’er en verdiende goed. Toen ik aanbelde deed Paula erg enthousiast open, ze kon soms heel overdreven doen vond ik.

“Rosalie, das lang geleden! Wat zie je er goed uit meis! Kom binnen. De kinderen zijn er niet. Jordi en Naomi zijn allebei logeren bij een vriendje van school. En Max is voor het eerst logeren bij opa en oma. Doe lekker je jas uit.” Ze gaf me drie zoenen. “Schat, Rosalie is er!” Riep ze naar boven. Ik deed mijn jas uit en volgde Paula de woonkamer in. “Ga lekker zitten, wijntje? Tuurlijk wil je een wijntje. Paul heeft lekker gekookt voor vanavond. Hij is nog even bezig boven, iets voor zijn werk. Ik weet ook niet wat. En dat boeit me ook eerlijk gezegd niet, wat jij!” Zij ze lachend met een knipoog naar me. We hadden afgesproken om geen bloemen of andere cadeautjes te doen als we gewoon bij elkaar op bezoek kwamen, dus ik had niks bij me.

“Hier, kijk eens. Proost!” Ze gaf me mijn wijnglas aan met witte wijn.

“Proost.” Zei ik maar ik had nog niet echt trek in een wijntje dus ik zette hem neer op de salontafel.

“Nou, hoe is het met je?”

“Goed!” Ik glimlachte.

“Je ziet er beter uit dan de laatste keer dat ik je sprak, meid.”

“Ehum… dank je wel.” Zei ik bescheiden lachend. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk.

Paul kwam de woonkamer binnen. “Dames, al aan de wijn zie ik! Rosalie wat zie je er leuk uit schat.” Hij gaf me drie zoenen op mijn wangen. “Dank je, jij ziet er ook goed uit. Alles goed op je werk?”

“Druk, druk, druk. Maar heel leuk. Ik ben nu bezig met een nieuw project. We moeten een….”

“Daar is Rosalie toch helemaal niet in geïnteresseerd schat. Ga jij je nou maar bezig houden met het eten, dan kunnen wij lekker kletsen. Hè Rosalie?”

“Nou ik vind het eigenlijk niet erg dat Paul….” Maar ik kon mijn zit niet afmaken want Paula gaf Paul een kus op zijn mond en stuurde hem met een pets op zijn kont richting de keuken. “Heerlijk een man die kookt! Over mannen gesproken…. Is het niet eens tijd dat jij weer eens gaat daten ofzo?”

“Nou, daar heb ik eerlijk gezegd nog geen behoefte aan.”

“Rosalie, je kunt niet eeuwig sip op de bank zitten om wat er gebeurd is.”

“Dat weet ik wel maar….”

“Ik vind het echt heel erg dat je de tweeling verloren hebt en dat die eikel je daarna verliet. Maar dat is nu drie jaar geleden, je moet een keertje verder meid.”

Paula wist maar half het verhaal. Vincent had mij de schuld gegeven dat de tweeling overleden was. Ik was daarna helemaal in shock en heb dagenlang op bed gelegen waar ik alleen maar kon huilen. Hij zocht zijn heil in de kroeg en kwam ’s avonds vaak dronken en boos thuis. Hij schold me dan helemaal de huid vol dat ik geen goede moeder was geweest. Dat ik nooit echt kinderen had willen hebben en dat hij zich door mij zo ongelofelijk klote voelde en dat ik dat expres had gedaan. Omdat ik niet van hem hield, had hij gezegd. Uiteindelijk heeft hij op een ochtend al zijn spullen gepakt en is weg gegaan. Ik had Paula alleen dat laatste verteld.

“Ik ben ook verder gegaan Paula, dat hoeft niet te betekenen dat ik daar ook een man bij nodig heb. Ik vind het wel lekker zo, gewoon ongebonden en vrij zonder dat ik rekening hoef te houden met iemand.”

“Oké, ik wist niet dat je boos werd. Sorry hoor.”

Ik pakte mijn wijnglas op en dronk hem leeg.

“Ik wil gewoon dat mijn vriendin gelukkig is.”

“Dat is lief van je.”

“Over geluk gesproken! Heb je nog afgesproken met die jonge mysterieuze vrouw?” Vroeg ze geheimzinnig met een knipoog. “Nog geswingd onder de douche?”

Ik had eigenlijk geen zin om het daar over te hebben. Ik was als de dood dat ik me zou verspreken en Julia haar naam zou zeggen. Ze had me vrijdag op school haar vertrouwen gegeven door me mijn angsten te helpen overwinnen en ik wilde dat ze mij ook kon vertrouwen. Ik zou haar wens respecteren en haar naam niet noemen. Het ging Paula ook helemaal niks aan vond ik.

“Daar wil ik het niet over hebben Paula. Kunnen we het alsjeblieft over iets anders hebben?”

“Aw, wilde ze niet meer komen?” Zei ze met een pruilende mond. “Misschien maar beter ook, ik bedoel laten we heel eerlijk wezen jij bent er misschien niet echt het type voor.” Ze had haar hand op mijn been gelegd alsof ze me wilde troosten. Ik voelde walging en keek haar beledigd aan. Paula trok snel haar hand weg en schraapte haar keel. “Schat! Het ruikt heerlijk! Hoe lang nog?” Riep ze richting de keuken. “Bijna klaar!” Riep Paul terug.

“Kom, dan gaan we vast aan tafel zitten.” Ze stond op en liep naar de eettafel. Ik nam mijn lege wijnglas mee. Zij ging aan het hoofd zitten en ik mocht rechts van haar zitten. De tafel was al gedekt en er stond al een pan rijst in het midden. Paul kwam eraan gelopen met een pan waar sperzieboontjes in zat. “Nog een wijntje Rosalie?” Vroeg hij, wijzend naar mijn lege glas. “Graag Paul.”

Hij kwam terug met een vol wijnglas en een pan met kipkerrie. “Ziet er lekker uit, Paul!” Het rook inderdaad lekker. Ik kreeg honger toen ik er naar keek. “Speciaal voor jou met kokosmelk.” Zei Paula alsof ze voor mij de hemel en aarde hadden bewogen om voor me te koken met mijn lactose allergie. “Tast toe dames, laat het jullie smaken.”

We praatte over ons werk, het weer en we haalde herinneringen op van vroeger. Na het eten hadden we nog een lekker toetje, appelbollen uit de oven met veganistische slagroom. Ik moest aan Julia denken met haar eeuwige appeltrek, tijdens het eten van de appelbol. “Het was erg lekker Paul, dank je wel.” Zei ik tegen hem.

“Fijn dat het jullie gesmaakt heeft.”

“Oh, ik heb nog een leuk filmpje Roos, moet je kijken. Dit is Naomi op karate les.” Paula duwde haar mobieltje onder mijn neus en drukte op de startknop. Naomi stond tussen andere kinderen in, ze stonden in drie rijen verdeeld en deden de bewegingen na die hun docent voordeed. Allerlei verschillende kreten werden als een koor tegelijk door de kinderen geschreeuwd. “Leuk hoor, ze kan het al goed.” Zei ik toen het filmpje afgelopen was.

“Dat is om ze discipline te leren.” Zei Paula trots.

Ik hoorde een bekend geluidje uit mijn kontzak komen en haalde mijn mobieltje tevoorschijn. Paula en Paul waren ondertussen samen het filmpje van Naomi opnieuw aan het bekijken wijzend en lachend naar hun dochter. Ik had een appje van Julia:

- Heb je je boodschappenlijstje al gemaakt? –

Ik moest glimlachen.

- Nee nog niet. Heb jij nog tips? –

- Julia is aan het typen…. –

- Je weet toch wel wat een boodschappenlijstje is? –

Ik schoot in de lach.

- Natuurlijk weet ik dat. Ik bedoel, moet ik er nog iets speciaals op zetten? –

- Julia is aan het typen… -

Ik was met ingehouden adem aan het wachten tot ineens mijn mobiel uit mijn handen gerukt werd. Ik schrok en keek op. Paula had hem vast en ik hoorde weer het pingeltje dat ik een appje had. “Paula geef terug, dit is niet leuk.” Zei ik geïrriteerd. Ik reikte naar haar hand waar ze mijn mobiel in had maar ze draaide zich van me af.

“Waarom moest jij zo lachen? Je glom helemaal, wie…. Oh ene Julia…… die zegt dat je gewoon alles wat bij de supermarkt te koop is op je boodschappenlijstje kan zetten. Oh ze is nog aan het typen… En of je niet vergeet je hemd uit te doen donderdag anders moet ze je…. Straffen?” Paula was even stil tot het tot haar doordrong. Ze lachte breed en haar ogen glinsterde. “OMG! IS DIT? Ja! Ik zie het aan je! Je wordt helemaal rood Roos! Gaan jullie boodschappen doen?” Haar man keek niet begrijpend van mij naar haar.

“Dit is die jonge dame die Rosalie van de bon die ze van ons had gehad heeft, had ingehuurd. Ze is al twee keer eerder geweest. Toen hebben ze de tuin gedaan en gedanst in de douche.” Paul knikte en keek blij naar me. “Gezellig hoor.”

“Gezellig? Oersaai zal je bedoelen!” Riep ze verveeld. “En nu gaan jullie donderdag dus boodschappen doen?”

“Paula geef me mijn mobieltje terug, alsjeblieft.” Zei ik boos.

“Haar profielfoto ziet er leuk uit. Mooi krullen heeft ze. Ik vraag eigenlijk wel af wat ze bedoeld met straffen.” Haar ogen fonkelde en een gemeen lachje speelde om haar mond.

“Wacht, ik zal haar eens opbellen…”

“NEE! Alsjeblieft Paula, niet doen! Ik heb haar beloofd….”

“Sst, hij gaat over. Niks aan de hand joh, of ben je bang dat je straf krijgt?” Ze lachte gemeen. Paul zat er met een geamuseerd gezicht naar te kijken: “Zet hem op speaker schat.”

Ik hoorde dat Julia opnam:

“Julia, is er iets Rosalie?” Ik kromp ineen en mijn hart ging te keer. Ik kon niks uitbrengen. Het zweet brak me uit.

“Hallo Julia, ik ben Paula. De vriendin van Rosalie en degene die haar die bon heeft gegeven waar ze jou mee heeft ingehuurd…”

“Ah, hallo Paula. Is Rosalie daar ook?”

“Jaja, die zit hier naast me met een heel rood hoofd en grote ogen naar me te kijken.” Lachte ze.

“Rosalie?” Vroeg Julia.

“Ja ja” bracht ik stamelend uit. Ik schaamde me dood. Zowel dat Paula zomaar Julia opgebeld had alsmede het feit dat ik het enige wat Julia me gevraagd had om niet te doen, nu bekend geworden was.

“Zeg Julia, ik hoorde van Rosalie dat jullie samen in de tuin hebben gewerkt en gedanst hebben onder de douche…” Paula moest lachen toen ze dat zei.

“Klinkt als je het mij vraagt een beetje theemutsengedoe.”

“Theemutsengedoe?” Vroeg Julia niet begrijpend.

“Ja, saai en braaf. Werk jij toevallig ook als vrijwilligster voor bejaarden?” Paula kreeg de slappe lach nadat ze dat had gevraagd. Ik kon op dat moment wel door de grond zakken. De appelbol lag ineens zwaar op mijn maag en ik had het gevoel dat ik zo over zou gaan geven.

“En wat voor straffen deel jij eigenlijk uit? Een liedje zingen net zoals bij een valse bingo misschien?” Ging Paula geamuseerd verder.

“Wat ik met mevrouw Montou doe, dat is iets tussen haar en mij. Als jij vindt, Paula, dat dat theemutsengedoe is prima. Dat mag. Dat is jouw mening. Maar aangezien je blijkbaar niet het hele verhaal kent, wil ik je vragen om in het vervolg niet zomaar aannames te doen. En als je een echte vriendin bent van Rosalie dan respecteer je haar privacy.”

Paula was even zichtbaar uit het veld geslagen. Julia had haar op haar plek gezet.

Ze schraapte haar keel: “Ik vier toevallig aankomende vrijdag mijn verjaardag voor mijn vriendinnen. Dans je ook wel eens in de kamer?”

Julia was even stil. “Zo werk ik niet.”

“Oh, hoe werk jij dan?” Vroeg Paula een beetje uit de hoogte. “Ben je misschien kieskeurig Julia?” Ze grinnikte.

“Ik kijk naar wat mensen nodig hebben. Ik respecteer hun wensen maar ik bepaal zelf hoe ik dat invul.”

“En als ik bijvoorbeeld een douche nodig heb?”

“Jij hebt geen douche van mij nodig, Paula.”

“Oh nee, hoe weet jij dat nou? Je kent me niet eens. Hoe weet jij nou wat ik nodig heb?”

Ik hoorde Julia grijnzen. “Ben je soms jaloers Paula?”

Paula keek naar Paul. Hij keek haar vragend terug. Ik zag dat ze op een antwoord zat te broeden.

“Zal ik anders langs komen vrijdag, Paula? Dan kan ik zien wat jij nodig hebt. Normaal gesproken doe ik dat niet zomaar, maar aangezien je een vriendin bent van Rosalie…”

“Wat kost me dat?”

“Niks, mijn cadeau voor jou. Omdat je jarig bent.”

Pauls ogen glinsterde. Hij zag het wel zitten.

“En wat gaan we dan doen?”

“Ik ga je opdrachten geven die je moet doen. Ik ga je vastbinden, dan ga ik met je spelen en als je niet luistert of bij de hand gaat doen dan ga ik je straffen maar als je goed meedoet ga ik je misschien zelfs wel verwennen….”

Mijn oren begonnen te suizen toen ze dat zei: verwennen. Ik wilde helemaal niet dat Julia Paula ging verwennen. Ik wilde helemaal niet dat Julia überhaupt iets bij Paula zou doen. Ik had Julia voor mezelf willen houden. Ik wist hoe egoïst dat van me was.

Ik schrok op uit mijn gedachtes toen ik merkte dat Paula naar mij keek.

“Spannend hoor. Jij denkt dus zomaar dat ik doe wat jij zegt? Ik ben Rosalie niet.” Paula vond het erg amusant, ze straalde helemaal.

“Nou, schat. Dat is niet erg aardig hè.” Zei Paul met een grinnik.

“Je bent inderdaad Rosalie niet.” Zei Julia mat.

“Mogen mijn vriendinnen meekijken?”

“Als iedereen daarmee akkoord gaat, prima.”

“En mijn man?”

“Als hij dat wilt. Hij mag zelfs meedoen als jullie willen.”

“Oh, nee hij schut zijn hoofd. Ja je moet werken. Vind je het erg schat?” Vroeg ze aan haar man.

“Nee hoor lieverd, ga jij maar plezier maken zolang je maar wel wat overhoud voor mij ’s avonds. Al vind ik het wel jammer dat ik er niet bij kan zijn.” Zei hij met een knipoog.

“Misschien kunnen jullie het filmen?” Opperde hij, hij was nog net niet aan het kwijlen bij het idee.

“Ik wil niet dat ik gefilmd wordt, Paula mag wel op de film.” Zei Julia streng.

“Hoe laat spreken we af Julia?”

“Zeg jij het maar Paula.”

“Rond twee uur?”

“Prima.”

“Julia?”

“Wat is er Paula?”

“Volgens Rosalie ben je erg knap om te zien. Doe je speciaal voor mijn verjaardag iets moois aan van….., ik zeg maar wat, leer ofzo….?” Ik zag dat Paula grijnsde en moeite moest doen om niet hardop in lachen uit te barsten. Waarom was Paula zo gemeen naar Julia? Ik begon te kokhalzen. Gelukkig zagen ze het niet, ze hadden het te druk met Julia uitdagen.

“Hmm… Je weet wel goed wat je wilt, of niet Paula?”

“Dat klopt. Ik krijg meestal wel mijn zin.” Grapte ze.

“Ah, ik snap het. Dus jij houdt van zwart en leer als ik het goed begrijp?”

“Op een man vind ik het erg geil, die man die we via Nadia hadden ingehuurd was erg sexy. Bij een vrouw heb ik het nog nooit in het echt gezien.”

“Dat is uiteraard te regelen. Heb je nog andere wensen?”

“Verras me maar, Julia! Zolang het maar geen theemutsengedoe is.”

“Prima. Als je mij je mailadres even geeft zal ik je een formulier sturen die je moet ondertekenen. Zonder dat doe ik niks.” Paula gaf haar mailadres door.

“Tot vrijdag twee uur.”

“Tot dan.” Zei Paula uitdagend. Julia had opgehangen. Ik voelde mijn eten omhoog komen en rende naar de wc waar ik net op tijd de bril omhoog deed.

“Och, heb je misschien teveel gegeten? Of is de wijn verkeerd gevallen?” Vroeg Paul toen ik terug aan tafel kwam zitten. “Nee, ik weet het niet…. Ik werd ineens niet zo lekker.”

Mijn mobieltje had Paula naast mijn glas gelegd. “Nou schat, heb ik zomaar een verjaardagscadeau voor mezelf geregeld!” Zei ze trots tegen Paul. “Jij komt natuurlijk ook Rosalie.” Zei ze streng. “Ik weet het nog niet Paula… Om je eerlijk te zeggen….”

“Je hebt van mij die bon gehad! Dan kun je heus wel ook op mijn verjaardagsfeest komen. Bovendien is Julia dat gewoon gewend hoor, het is haar werk toch?”

Ik voelde me niet lekker. Julia was arts, geen hoer.

“Als jullie het niet erg vinden denk ik dat ik naar huis ga. Ik voel me niet zo lekker en ga denk ik vroeg naar bed.”

“Ah wat jammer Rosalie. Beterschap.” Wenste Paul me toe.

“Vervelend meis, maar ik zie je vrijdagmiddag weer! Dan gaan we gewoon weer verder. Met Julia erbij! Ik ben erg benieuwd.” Ze lachte.

Eenmaal thuis kleedde ik me snel om en ging in bed liggen. Ik kon maar niet bevatten wat er toen straks gebeurd was. Ik durfde Julia niet meer onder ogen te komen na het gebeuren bij Paula. Ik had het gevoel dat ik Julia haar vertrouwen niet waard was. Mijn buik deed zeer en tranen rolde over mijn wangen. Wat een shitzooi. Ik dacht dat Paula mijn beste vriendin was, beste vriendinnen deden dit niet toch? Ik begroef mijn gezicht in mijn kussen en viel uiteindelijk in slaap.

Donderdag voelde ik me beroerd en hing weer boven de wc. Ik wist niet of Julia wel of niet zou komen. Ik had haar na dinsdagavond en woensdagmiddag nog geprobeerd te bellen om sorry te zeggen maar ze had niet opgenomen. Ook had ik haar een appje gestuurd maar ze had niet gereageerd. Misschien wilde ze niet meer praten want ik had haar vertrouwen beschaamd. Mijn vertrouwen kwam te voet en ging te paard, dacht ik bij mezelf. Ik wilde net weer in mijn bed gaan liggen toen de deurbel ging. De paniek sloeg toe, mijn hart ging te keer en het zweet brak me uit. Maar het zou niet netjes van me zijn om nu niet open te doen. Langzaam liep ik de trap af, haalde diep adem en deed de deur open. Julia keek serieus. Ze had haar haar in een vlecht en haar schoudertas om. Precies zoals ze ook naar school kwam.

“Julia… het spijt me zo, ik…”

“Mag ik binnenkomen?”

“Ja, natuurlijk.” Zei ik vlug.

Ze kwam binnen en ik deed de deur dicht.

“Hoe gaat het met je?” Vroeg ik zenuwachtig.

“Prima.”

“Dat is fijn. Luister Julia ik…”

“Ik lust wel een kopje thee.” Haar ogen keken me indringend aan.

“Ja, natuurlijk. Kom verder. Ik zet gelijk thee. Ga zitten.”

Julia ging op de bank zitten en het leek een déjà vu van de eerste keer.

Ik zette de theeglazen neer op de salontafel.

“Wil je een chocolaatje?”

“Nee dank je.”

“Een appel misschien?” Ik probeerde te glimlachen maar ik voelde me te opgelaten.

“Ik hoef niks mevrouw Montou.”

Mevrouw Montou, ik was weer gewoon mevrouw Montou voor haar. Zou ze me nu weer zien als haar docente?

“Uw vriendin is me er eentje.” Ze nam een slokje van haar thee.

“Ehum, ja daarover gesproken Julia ik….”

Ik keek haar aan, haar mooie groene ogen stonden donker en streng.

“Ze pakte mijn mobieltje uit mijn handen en voor ik het wist was ze je aan het bellen, het spijt me echt zo erg.” Bracht ik bijna snikkend uit. Ze bleef stil en nam weer een slokje van haar thee. “Ik snap het als je me niet vertrouwd Julia. En ik snap het ook als je hier niet meer wilt komen.” Ze zei nog steeds niks maar staarde me aan.

“De reden dat ik niet wil dat u mijn naam doorverteld, is omdat ik niet weet wie uw vrienden en vriendinnen zijn. Hoewel ik graag mensen help wil ik wel zelf ook graag de regie in handen hebben als het gaat om met wie ik wel en niet contact opneem. Ik werk met kinderen in het ziekenhuis en ik heb een dochter die naar school gaat. Als ook maar één van die ouders over mij via u hoort kan dat vervelende gevolgen hebben voor mijn patiënten of voor mijn dochter. Snapt u dat?”

Ik knikte: “Ja natuurlijk. Het was ook absoluut niet mijn bedoeling dat Paula erachter zou komen.”

Ze dronk weer van haar thee. “Heeft u haar geprobeerd tegen te houden?”

“Ja, maar ze draaide zich van me af en ik was daarna te verstijfd toen jij opnam.” De bel ging weer. Hector begon te blaffen en sprong tegen de kamerdeur aan. Ik zette mijn theeglas op de tafel, excuseerde me en liep naar de voordeur. Er stond een bezorger met een pakketje voor de deur. Hector bleef blaffen en wilde tegen de bezorger opspringen. “Hector af! Nee, af!” Maar Hector luisterde niet. Ineens werd er vanuit de woonkamer gefloten en Hector rende die kant op. Ik had niks besteld maar het was echt mijn adres wat op het bruine doosje was geplakt. Ik bedankte de bezorger, deed de deur dicht en liep met pakje en al naar de woonkamer en legde het op de salontafel. Hector zat tot mijn verbazing naast Julia, bij haar benen waar hij geaaid werd.

Julia haalde wat paperassen uit haar tas toen ik weer plaats had genomen op de bank.

“Hier zijn mijn regels, ik zal ze met u doornemen en als u akkoord gaat kunt u uw handtekening eronder zet. Mocht u vragen hebben dan kunt u me die zo gelijk stellen.”

Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Wilde ze nog steeds hiermee doorgaan na wat er gebeurd was?

“Julia, wil je hier nog wel mee doorgaan? Ik bedoel, ik heb je vertrouwen beschadigd en dat is waar het toch om draait. Elkaar kunnen vertrouwen?”

“Mevrouw Montou, u heeft u best gedaan om tegen uw vriendin in te gaan en dat is wat voor mij telt. Die Paula is volgens mij erg dominant, het is moeilijk om tegen een vriendin in te gaan en al helemaal tegen een dominante vriendin. Het feit dat u het wel geprobeerd heeft is voor mij voldoende. De reden dat ik nu mevrouw en u zeg, is omdat ik eerst de regels met u doorgenomen wil hebben, dat we duidelijk naar elkaar hebben uitgesproken wat we verwachten van elkaar en hoe we verder gaan. Duidelijk?”

Ik knikte: “Dank je.” Ze gaf me een stapel papieren die netjes samen gebonden waren.

“Oké, zoals ik al eerder zei wil ik zelf niet bevredigd worden. Dit betekend geen hand op mijn kruis, geen anale of vaginale seks, alleen bij u. En ik zal ook niet met mijn kont op uw gezicht gaan zitten om me te laten beffen. Elke poging om het wel te doen zal niet afgestraft worden maar gelijk onze overeenkomst doen beëindigen. Als u daar niet akkoord mee wenst te gaan, dan zijn we gelijk klaar. Is dat duidelijk?”

“Helemaal, ik respecteer jouw wensen.”

“Dus het is akkoord?”

“Ja Julia, ik ga er uiteraard mee akkoord.” Ik begreep dat ze nu zakelijk bezig was. Waarschijnlijk ook uit eigen bescherming. Dat respecteerde ik en ik vond het erg stoer van haar.

“Andere dingen die ik niet doe zijn: ademhalingscontrole, spugen, poep seks of spelletjes met poep in het algemeen, uw gewicht onder dwang laten toenemen of afnemen, u brandmerken, in u snijden, u verplichten tot roken, u als mijn eigendom zien, u eenzaam ergens achterlaten, groepsverkrachting en verkrachting in het algemeen, u gebruiken als toilet en andersom, u ontvoeren en als laatste wil ik zelf niet op de film of foto als we bezig zijn. Ook hiervoor geldt, als u daar niet mee akkoord gaat, dan stopt het hier. Is dat duidelijk?’

“Ja, duidelijk en akkoord. Ehum…”

“Wat is er?”

“En als er dingen zijn die ik niet wil?”

“Als u twee bladzijdes omslaat zult u zien dat er een hele lijst van tien pagina’s is voor u om in te vullen. We zullen die lijst zo samen doornemen zodat u kunt vragen hoe of wat. U kunt dan invullen of u het: echt niet wilt, er wel open voor staat, het heel graag zou willen proberen of dat u het heel graag wilt.”

“Oké, prima.”

“Alcohol en drugs worden tijdens het spelen niet genuttigd. Alcohol wordt alleen gebruikt voor het desinfecteren van oppervlaktes of huid indien nodig. U wordt vanzelf wel high van euforie. Is dat duidelijk en akkoord.”

“Desinfecteren van de huid?”

“Als u bijvoorbeeld uw tepels gepiercet wilt hebben of een naald door uw clitoris.”

Ik schrok, was dat ook iets wat gedaan werd?

“Oké… Maar ik kan ook aangeven dat ik dat niet gedaan wil hebben toch?”

“Dat klopt.”

Opluchting, dat leek me namelijk helemaal niks.

“Dan ga ik akkoord.”

“Het safe woord is appels. Als u dat zegt stop ik gelijk. Gaat u daarmee akkoord of wenst u een ander safe woord?”

“Ja, nee ik bedoel ik ga ermee akkoord. Ik vind het ook wel bij je passen.”

Ze keek me even aan en grijnsde iets.

“Dit betekend dan wel dat stop niet meer werkt. Ik reageer alleen als u appels zegt. Begrijpt u dat?”

“Ja, dat begrijp ik.”

“Aangezien ik u ook op school zie heb ik deze regel erin gezet. Ik zal naar u luisteren op school en in de les. Ik zal u daar met rust laten en doen wat u zegt. Maar als ik op donderdag daarbuiten alleen met u ben, dan luistert u naar mij en doet u wat ik zeg. Ik wil dan ook de vraag waarom ik dingen doe niet horen. Weigering, ongehoorzaamheid of ondeugendheid zal gestraft worden. Is dat duidelijk en akkoord?”

“Ja.” Al vond ik het ergens wel jammer dat ze me met rust zou laten op school. Toen ze me had laten schrikken in de leraren-wc was ik erg opgewonden geworden.

“Weet u dat zeker?”

Ik knikte.

“Ik wil niet dat u zich met mijn privéleven bemoeid tenzij ik daarmee heb ingestemd. Ook wil ik niet dat u onaangekondigd op mijn stoep staat omdat u iets van me verwacht. Is dat duidelijk en akkoord?”

“Ja, dat snap ik helemaal Julia.”

“De kosten. U bent mij niets schuldig en hoeft zich daar ook niet schuldig over te voelen. Het kan zijn dat ik iets voor u koop. Ook dan wil ik het niet hebben over de kosten. Als ik wil dat u zelf iets betaald dan zal ik dat zeggen. Is dat duidelijk en akkoord?”

Ik bedacht me nu pas dat ik het er inderdaad nooit met haar over had gehad over de onkosten. Ook onbeschoft van me.

“Ja, dat is goed. Mag ik vragen waarom niet?”

“Laat ik het zo zeggen: mijn ouders hebben me niet arm achtergelaten en het is meer dan ik ooit zou kunnen opmaken. Ik gebruik het liever om mensen blij mee te maken. Zo laat ik de wensen van mijn patiëntjes uitkomen en soms als domina bij de mensen die ik help.”

“Dus het is niet….” Ik durfde mijn zin niet af te maken.

“Niet wat?”

Ik keek haar aan en voelde mijn wangen rood worden.

“Rosalie, je mocht me alles vragen weet je nog.”

“Dus het is niet omdat je anders bang bent dat je voor seks werker of hoer wordt aangezien?” Ik bleef haar aankijken omdat ik wilde weten hoe ze zich voelde, wat er in haar hoofd om ging. Maar haar ogen lieten weinig emotie zien.

“Nee, daar ben ik niet bang voor. Als mensen dat denken is dat hun probleem. Bang moet je zijn voor dingen die er echt toe doen, die echt eng zijn dus niet wat andere mensen van je denken.”

Julia had een gave om precies te zeggen wat juist was. Ze kon ook mensen aan het nadenken zetten. Daar hield ik wel van, haar manier van denken soms.

“Gelukkig. Want dat ben je absoluut echt niet Julia. Je bent een hartstikke leuk meid met het hart op de juiste plaats.”

Ze knikte. “Dank u.”

“Uw privacy staat bij mij hoog in het vaandel. Ik zal niemand vertellen wat we doen, dat blijft tussen u en mij. Ik zal u ook niet dwingen om het bekende te vertellen of bekende te vragen mee te doen. Mocht u er zelf voor kiezen om dat wel te willen, dan is dit uiteraard mogelijk.”

Ik kreeg gelijk weer een vervelend gevoel in mijn maag. Deze regel had ik andersom al verbroken door Paula met haar te laten bellen.

“Is dat duidelijk en akkoord?”

“Ja, het spijt me echt heel erg Julia.”

“Wat gebeurd is, is gebeurd mevrouw Montou. Daar kunnen we niks meer aan veranderen. Sorry en spijt komen altijd te laat. Het gaat erom welke acties u daarna doet.”

“Sorry of spijt betuigen kan wel voor iemand troost bieden.”

“Niet voor mij. Dat is mij te vaak ongemeend gezegd. Sorry en spijt doen mij niks.”

Haar ogen leken even verdrietig te staan. Wie zou haar zo’n pijn hebben gedaan? Was het soms haar ex, die Nadia die ik aan de telefoon had gehad de eerste keer?

“Dat is jammer om te horen Julia, dat mensen het niet meende toen ze sorry zeiden. Ik zal dat nooit bij je doen.”

Ze ging verder:

“U kunt me gewoon bij mijn naam blijven noemen. U hoeft me geen meesteres of domina te noemen. Hoe ik u noem is aan mij om te bepalen. U kunt altijd als een gelijke met mij praten. Is dat duidelijk en akkoord?”

“Oké.”

“Dit betekend ook dat u dan niet mijn docente bent en ik niet uw leerling.”

“Nee, dat snap ik.”

“Verliefdheid is niet toegestaan. Als u verliefd op me bent moet u dat eerlijk zeggen, dan zal ik helaas onze overeenkomst moeten beëindigen. Dit geld ook andersom. Is dit duidelijk en akkoord?”

“Ja, maar je hoeft niet bang te zijn hoor dat ik verliefd op je wordt. Ik val op mannen.” Zei ik met een licht glimlachje. “Je weet wel, die prins op het witte paard.” Zei ik een beetje gek.

“Ik heb daar ook geen angst voor. Maar u zult de eerste niet zijn die dat zegt mevrouw Montou. Daar kan ik ook niks aan doen. Sommige mensen raken nou eenmaal betoverd, dat gebeurd je nou eenmaal als je een heks bent.” Zei ze met een knipoog.

“Heeft u nog vragen? En zijn er nog dingen die u zelf erin gezet wilt hebben?”

Ik dacht even na al liet mijn hoofd me een beetje in de steek.

“Ja, voor hoelang is onze overeenkomst?”

“Voor zolang als beide partijen er nog mee door willen gaan. Dus voor onbepaalde tijd. Of wilt u liever een afgesproken aantal sessies?”

Sessies? Is dat wat het genoemd werd? Ik besefte me ineens dat ik gewoon niets anders dan een klant voor haar was en dat dit een zakelijke overeenkomst betrof die we met elkaar aangingen. Dat maakte me eigenlijk wel verdrietig, ik wist niet precies waarom.

“Nee, voor onbepaalde tijd is goed.”

“Prima.”

“Wil je nog wat thee Julia?”

Ik was een beetje onrustig geworden en wilde even lopen.

“Ja, graag.”

Ik liep snel naar de keuken. Ik stond met mijn rug naar haar toe en deed mijn ogen dicht. Ik had kriebels in mijn buik en ik voelde me opgewonden. Het voelde spannend om dit zo te ondertekenen en me over te moeten geven aan haar. Maar ik vond het ook eng. Volgens Julia moest je alleen bang zijn voor dingen die er toe doen. Deed dit er toe? Ik hoefde in ieder geval niet meer bang te zijn dat mijn vriendinnen erachter zouden komen. Daar zou Paula vrijdag wel voor zorgen. Ik zuchtte. Ik schonk de thee in en liep terug.

“Alsjeblieft.”

“Dank je.”

We zaten even zwijgend tegenover elkaar. Julia was Hector weer aan het aaien en hij viel bijna in slaap. Ik moest glimlachen toen ik dat zag, ik wist natuurlijk hoe lekker Julia kon kriebelen met haar vingers.

“Julia, mag ik je wat vragen?”

“Maar natuurlijk.”

“Waar ben jij bang voor?”

Ze nam een slok van haar thee en dacht zichtbaar na. Ze keek me aan en haar ogen stonden twijfelend.

“Voor mijn eigen hoofd, die speelt nog wel eens een spelletje met me.”

Ik wist niet zo goed wat ik daar op moest zeggen. Wat voor spelletje bedoelde ze? En wat zou er allemaal in dat hoofd van haar omgaan?

“Niet dat ik gek ben hoor. Althans, dat denk ik.” Ze glimlachte iets.

“Ik zou niet weten hoe dat is, bang zijn voor mijn eigen hoofd…” Zei ik zachtjes.

“Als je angst in je hoofd zit dan weet je dat het nep is. Maar als je angst je hoofd is, dan is het soms lastig het verschil nog te weten dus werkelijkheid en fantasie. Je kunt er niet aan ontsnappen en je kunt het niet overwinnen want sommige gedachtes heb je niet onder controle en liggen dus altijd op de loer. Als je bang bent voor hoogtes, ga je nooit op een ladder staan. Als je bang bent voor het donker, die je een lampje aan. Als je bang bent voor spinnen dan gil je heel hard en ga je erop staan of je wacht tot iemand hem weghaalt. Maar als je, zoals ik, bang bent voor je eigen gedachtes, dan is daar vrij weinig aan te doen. Helemaal met zo’n super geheugen als dat van mij.”

“Wat voor gedachtes maken je bang dan?” Mijn hart ging wat onrustig.

“Beelden uit mijn verleden.”

“Wat is er vroeger gebeurd dan?”

“Dat hou ik liever voor me.” Ik zag verdriet en pijn in haar ogen. Ik knikte.

“Is dat waarom je naar de psycholoog gaat?”

Ze knikte. Ik wou dat ik haar kon helpen op een of andere manier maar ik wist niet hoe. Ze leek zo sterk van zichzelf.

“Wat er ook gebeurd is Julia, ik hoop dat je ooit de rust in je hoofd vindt om je angst te kunnen overwinnen.”

“Dat is lief van u.”

We dronken onze thee op en daarna namen we samen de lijst door met de dingen die ik wel en niet zou willen proberen. Er stonden dingen op waarvan ik nog nooit gehoord had of waar ik nog nooit over na had gedacht om überhaupt te proberen. We ondertekende allebei en onze afspraak stond nu zwart op wit. Ik was enorm opgelucht want ik hoefde niet meer te twijfelen of dit was wat ik wilde. Dit was nu wat ik besloten had om te doen. Voor onbepaalde tijd.

Nadat we klaar waren had ik het warm en zat ik bezweet en met rode wangen naast Julia op de bank. “Ik heb het gedaan.” Fluisterde ik. “Je hebt het gedaan Rosalie.” Ze pakte mijn hand vast en verstrengelde haar vingers met de mijne. Ik bleef naar onze handen kijken. Ze gaf me een kus op mijn wang en fluisterde in mijn oor: “Ik denk dat jij je pakketje maar eens open moet maken, lieve Rosalie.”

Ik keek haar verbaasd aan. “Heb jij die gestuurd?” Ze grijnsde. Op slag kwamen er kriebels in mijn buik. “Even een mesje pakken dan.” Zei ik en ik liep snel naar de keuken. Wat zou erin zitten? Nieuwsgierig geworden sneed ik de tape open. Onder wat opgetrommeld papier zaten twee doosjes. Ik keek naar Julia. Haar ogen fonkelde. In het ene doosje zat een zwart kanten slipje. “Dat is nog voor die onderbroek die ik kapot heb geknipt.” Ik lachte. “Dat is lief van je, al had het niet gehoeven hoor.”

Het tweede doosje bevatte een ding dat ik nog nooit gezien had. Het leek wel een paarse octopus die zes van zijn armen had verloren. “En wat is dit?” Vroeg ik.

“Dat is wat ik zo bij jou ga inbrengen voordat we boodschappen gaan doen.” Ze keek uitdagend naar me. “Kom, dan gaan we je even klaarmaken.” Ze pakte mijn hand en trok me van de bank af. Ze ging voor me staan en haar donkergroene ogen zagen er weer zoals het bos uit. “Ben je bang Rosalie?”

“Nee, Julia. Ik vertrouw je.” Ik lachte.

“Zeg me maar wat ik moet doen.”

Note van de schrijfster: Ik heb dit deel in tweeën geknipt omdat het anders erg lang werd. En nu de regels zijn bepaald kan het avontuur pas echt beginnen. Deel 7 is al in de maak!